Toertocht (30-50 km) van Roparunteam 14 in ’t uur te Hoogerheide op zondag 19-01-2014.

"Leven toevoegen aan de dagen, waar vaak geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven".  Zoals altijd op zondag weer vroeg uit de veren.  Toch maar iets later vertrokken want vorige zondag was ik in Putte-Woensdrecht kort na het openen van de inschrijvingen vertrokken en was het zeer druk op het parcours.  Als traagrijder is dat niet aangenaam.  Thuis pas om 09.00 u vertrokken.  Het kippenkraam op de Belgisch-Nederlandse grens was al paraat, de maaltijd op de terugweg was dus verzekerd!  Op Nederlandse bodem kreeg ik als enige gezelschap enkele individuele fietsers en een groep wielertoeristen.  Eens de Postbaan in, ook auto’s met bikes.  Ik was duidelijk niet de enige om nog te vertrekken.  Toen ik bijna aan de start was zag ik Dennis, de voorzitter van De Papegaai Bike Team, passeren op weg voor zijn rit.  Een klein uur later en 17 km verder was ik aan de manege Stevenshof en ingeschreven in het tentje op de parking.  De manege ligt in een bedrijventerrein vlak tegenover één van de toegangen tot de vliegbasis Woensdrecht op de grens met Huijbergen.  Om 10.10 u was ik op weg voor de toertocht van het Roparunteam 14 in ’t uur.

Het ging de Kooiweg uit om via het rondpunt een grote baan, de Randweg, te kruisen en naar het centrum van Hoogerheide toe te rijden.  De eerste die me voorbijstak was de jonge biker met de lange baard!  Al vaak gezien op tochten!  Een opvallende verschijning!  Na 2 km reden we daar al een korte singletrack op doorheen een strook bos.  Via servitudes en straatjes reden we nog eventjes door het dorp en voorbij kleine huizen tot we nogmaals de Randweg kruisten om de Aviolandalaan, wat een ronkende naam, te bereiken.  Op 4 km van de start doken we daar de bossen in ter hoogte van de vliegtuigfabriek Fokker.  Tot 6 km konden we daar genieten van een knappe singletrack, die er wel vrij modderig bij lag met midden in de bossen een diepe slijkput.  Vorig jaar was het daar aanschuiven, nu reed ik er omwille van de late start in het gezelschap van nog slechts enkele anderen.  Er lagen daar in het bos ook enkele ferme bulten die we over moesten en omdat het bos in zijn geheel op een hoogte gelegen is verlieten we het via een steile zanderige afdaling.  Ik verliet het bos aan het kruispunt van de Antwerpsestraatweg en de Lange Steen aan de voet van de snelweg.  Vanaf de Lange Steen zie je de vliegbasis Woensdrecht goed liggen.

Tijdens het kort stukje over het asfalt van de Lange Steen kwam ik nog enkele Papegaaien tegen, waaronder Ivan en Bart die ik vorige week na lange tijd ook nog te zien kreeg.  Ook Patrick (Fordje) reed er met zijn vrouw.  Hem kwam ik daarvoor al aan de inschrijving tegen nadat hij me vorige week aansprak tijdens de toer vanuit Putte-Woensdrecht.  Vanaf de Lange Steen ging het opnieuw de bossen in over een leuke en goede berijdbaar relatief droge singletrack.  Eens die achter de wielen volgde een paadje dat evenwijdig met de draadafsluiting rond de vliegbasis loopt.  Ook hier een put waar ooit veel oponthoud was omdat er toen veel water in stond.  Zo bereikten we de bossen van de Woensdrechtse Heide, een vrij toegankelijk militair oefenterrein.  8 km om 10.45 u.

Mooie maar natte singletracks brachten me tot in de bossen van het domein Mattenburgh.  Dit betekende dat we in de nabijheid van de stad Bergen-op-Zoom reden.  Vanaf hier volgden tot op 10 km eerder brede bospaden en aardewegen waarlangs sporadisch villa’s waren gebouwd.  Op 11 km bereikte ik de Zuidgeest, een onverharde weg doorheen de bossen.  De omgeving kwam me er bekend voor.  Hier passeert namelijk de marathon van Bergen-op-Zoom en toen waren er op die plek al een aantal pijlen opgeruimd.  De afsplitsing van de toer van 90 km voor die marathon ligt hier vlakbij.  Tijdens mijn eerste deelname was de pijp van m’n toenmalige maat uit en bij vorige deelnames haalde ik nooit het sluitingsuur van die splitsing en moest ik tevreden zijn met 60 km.  In het gehucht Heimolen van Bergen-op-Zoom hielpen seingevers ons naar de overkant van de straat om er de bossen van het domein Groot Molenbeek in te rijden.  Even verderop stond een fotograaf en laat die nu net gestaan hebben op een plek waar het even klimmen was in een kleine modderpoel!  Om 11.15 u werd ik aldus knoeiend op de foto vereeuwigd.

Na de oversteek van een grote baan, ik vermoed de Huijbergseweg die van Huijbergen naar Bergen-op-Zoom loopt, beveiligd door seingevers, reden we het Landgoed Lievensberg in om er de eerste splitsing tussen de routes van 30 km en van 50 km te vinden op 14,50 km van de start.  11.15 u.  Ik stak er over samen met een kleine groep bikers van een club en dat waren zo goed als de laatste deelnemers die ik te zien kreeg!  Vanaf hier werd het een eenzame rit!  Van het ene uiterste in het andere: vorige week te vroeg en vandaag te laat gestart!  Er lagen daar leuke paden op mij te wachten, op en af over heuveltjes, eerst redelijk nat, daarna goed droog.  Het bos werd er goed benut voor sport en recreatie.  Er liepen joggers rond en tussen de bomen was een heel netwerk van klimtoestanden opgehangen van het Klimbos Brabantse Wal.  Tot 16,50 km konden we genieten van deze fraaie plek aan de rand van de stad.

De Lievensberg is een 127 hectare groot bosrijk landgoed ten oosten van de A58 bij Bergen op Zoom. Het gebied bestaat uit loof- en naaldbos, enkele vastgelegde stuifduintjes en een ca 25 ha groot heideveld in het midden van het gebied. Het ligt vlak bij de stad en wordt druk bezocht door wandelaars. Het is met name te bereiken vanaf de Balsedreef. Die omgeving is fraai parkachtige aangelegd met zware beukenlanen, picknickplaatsen, een heidetuin en een vijver. In de heidetuin vindt men 30 soorten heide. Het gebied is in eigendom en beheer bij de gemeente Bergen op Zoom, maar een deel is in gebruik als waterwingebied van Brabant Water, dat een productiebedrijf heeft nabij Nieuw-Borgvliet aan de overzijde van de A58, Mondaf genaamd.  Bron: Wikipedia.

Lievensberg ligt pal tegen Bergen op Zoom aan, precies tegenover het gelijknamige ziekenhuis. Het is een landschapspark aangelegd rondom het in 1846 gebouwde landhuis.  Het is een park met oude beukenlanen en een heidetuin. De fraaiste boom die het park kent is een treurbeuk, waarschijnlijk behorende bij de originele aanplant van ongeveer 1850. Het bijzondere aan deze beuk is dat hij verschillende takken heeft die zover naar de grond gegroeid zijn dat ze zijn gaan wortelen en weer jongere bomen gevormd hebben. Het is een zeer bijzonder boomrelict. Ik heb tot nu toe nooit een pendula-beuk op deze wijze zien zorgen voor nageslacht. Wat ook erg goed is, is dat blijkbaar de mensen respect voor deze boom hebben. Natuurlijk is het een ideaal object om in te klimmen, maar de beuk ziet er redelijk ongeschonden uit. Er staat dan wel een bordje bij dat je niet moet klimmen in deze boom, maar ik denk dat het gezonde verstand er eerder voor gezorgd heeft dat deze boom zo mooi gebleven is. Een aanrader!  Bron: Han van Meegeren over de treurbeuk in Lievensberg.  We kregen de beuk helaas niet te zien.

Het Landgoed Lievensberg sluit naadloos aan bij Zoomland en in deze bossen konden we ons hart ophalen op onder andere de bekende bultjes.  Sommige tochten pijlen niet uit over de bulten zelf die langsheen een centrale zandweg liggen, maar wie creatief is rijdt er dan toch over.  Er liep een bospaadje vlak langs de snelweg A58 en de omgeving werd ook benut door mountainbikers die er op eigen houtje toerden.  Na 19 km bereikte ik de parking aan de ingang van Zoomland ter hoogte van de Mastendreef, niet ver van de snelweg.  11.40 u.  Na nog een rondje door de bossen verliet ik Zoomland over een paadje dat me naar een hoeve leidde waar de pauze en bevoorrading van de toertocht vanuit Halsteren opgesteld is.  Aan twee joggende dames gevraagd of ze wisten hoe de straat daar heet.  Ze wisten het niet.  Ik meen het ooit eens gevraagd te hebben op een toertocht en na enig zoeken bleek het de tocht vanuit Halsteren te zijn.  Die werd gesponsord door een groenten- en fruithandel en daar was toen veel fruit voorhanden, tot appelen en peren toe.  De hoeve staat langsheen de Balsedreef.

Linksaf even over de Balsedreef om verderop weer de bossen in te rijden.  Er volgden paadjes doorheen de bossen en over stukken open heide.  De toer was hier uitgezet in de buurt van de vaste groene route.  Twee jonge bikers die ik in de verte vanaf de Balsedreef had zien naderen staken me voorbij.  Aan de omgeving te zien had ik hier de bevoorrading verwacht, maar er kwam niets.  We kruisten een door een seingeefster bewaakt baantje en troffen in het volgende bospad een splitsing tussen de routes van 30 km en van 50 km op 25 km van het vertrek.  De twee jonge kerels waren er gestopt om wat te knabbelen.  Het zou me inderdaad niet verwonderd hebben indien de pauze al opgeruimd was, vermits ik halverwege was en er een splitsing kwam.  Alhoewel het toch vreemd zou zijn dat ook alle spullen al zouden opgeruimd zijn en iedereen opgekrast!  Toen ik linksaf een bospaadje was in gereden staken me nog twee bikers voorbij.  Ik vermoed dat dezen de vaste route aan het rijden waren, want ze hadden me in Zoomland ook al ingehaald op het paadje naast de snelweg.  12.00 u.

Ter hoogte van het in de bossen gelegen complex met feestzalen De Nieuwe Kloof staken de twee jongens me weer voorbij en na de bocht kwam ik in hun zog toe aan de stop in het bos Zurenhoek.  De mensen maakten er inderdaad aanstalten om op te ruimen, maar we kregen er prompt eten en drinken aangeboden.  Er waren wafels, eierkoeken, bananen en sportdrank.  Ik hoorde één van de jongens zeggen “als ik dat had geweten”, doelend op hun eetstop van daarnet!  Lang ben ik niet blijven staan vermits het gevorderde uur en de vrees dat de pijlen zouden opgeruimd worden alvorens ik de finish zou bereiken!  Ter hoogte van de stop was er een derde splitsing tussen de 30 en de 50 km.  Raar dat er vlak voor de stop ook een splitsing was!  Na het passeren van een golfterrein, ik wist niet dat hier een golfterrein was, dienden zich donkere dennenbossen aan zo omstreeks 26,50 km.  Aan de woestheid van de bossen te zien vermoedde ik de grens bereikt te hebben met Wouwse Plantage.  Dat bleek na controle op een kaart achteraf correct te zijn.  De bossen van de Wouwse Plantage hebben zo hun eigen uitzicht en karakter.  Er volgde een bospad met halverwege een vrij vettige modderstrook.  Na 29,50 km volgde de oversteek van een groot stuk open heide.  Hier had een toertocht in het verleden ook ooit zijn tenten opgeslagen.

Vanaf de open heidevlakte weer de bossen in.  Alles lag er zeer rustig en verlaten bij en toch doken er hier en daar wandelaars op achter een bochtje of vanuit een zijpaadje.  Zo een jonge moeder met kinderwagen en nog een kleine dreumes aan de hand.  Het parcours volgde hier een tijdje de vaste groene route van Bergen-op-Zoom.  30,50 km omstreeks 12.30 u.  Er volgden niets anders dan bospaden van divers allooi, breed en smal, nat en droog.  Ik zag in het slijk twee bananen liggen zieltogen die een biker uit zijn achterzakjes was verloren en milieubewust als ik ben heb ik de weggeworpen verpakking van een gel opgeraapt.  Er lag daar ook een bananenschil, maar die vergaat of wordt misschien opgemorken en met graagte geconsumeerd door een bosdier.  Interessanter was de jongedame in het zwart-paarse fietspak die me voorbijstak.  Ik heb haar al meermaals op tochten in de streek hier zien rijden en ze werd door fotograaf Guy uitvoerig op de gevoelige plaat vastgelegd tijdens de toertocht vanuit Ossendrecht (De Drieschaar) op 10 november van vorig jaar.  Ze rijdt lekker en gezwind, maar ’t kind is misschien maar half zo oud als ondergetekende.  34 km  om 12.50 u.

Op 35 km diende een baggerstrook getrotseerd te worden en ik vermoed dat we tijdens de toertocht vanuit Huijbergen van 5 januari hier ook in de buurt gereden hebben.  Ik diende een grotere baan te kruisen, ik gok op de Moerkantsebaan – Huijbergseweg (de baan van Huijbergen naar Bergen-op-Zoom) die er door het bos loopt.  Het paadje aan de overkant leidde me naar de afsluiting van de vliegbasis.  Mijn aandacht werd er getrokken door een snelspanner die daar op de grond lag.  Joost mag weten hoe de eigenaar verder heeft kunnen fietsen met een los wiel!  Eventjes een praatje gemaakt met een biker die er toekwam en dacht dat ik stukken had.  Hij was de groene vaste route aan het rijden, een tochtje van een 16 km om eens buiten te zijn en een frisse neus te halen.  Wat ik toen nog niet gemerkt had was dat ik voor dé singletrack naast de afsluiting van de vliegbasis stond, zijnde het onding vol diepe modderputten!  Dat verklaart meteen hoe het komt dat ik op dezelfde toertocht van 5 januari in het gezelschap van Joachim daar tegenliggers kreeg.  Dat waren mannen die de vaste route aan het rijden waren.  36 km om 13.10 u.  Ik passeerde een open vlakte waar de landingslichten van de vliegbasis tot in het open veld staan.  Sommige toertochten laten ons hier door de zompige weiden dabben, maar voor vandaag hadden de parcoursbouwers een beter paadje uitgezocht.  In de verte zag ik een grote baan liggen, de Moerkantsebaan of de Weg naar Wouw, ik wou dat ik het wist.

Er volgde de overtocht van de open heide nabij de vliegbasis van Woensdrecht en na een paadje in de buurt van de omheining bereikte ik op 37,50 km zonder het te beseffen de knappe track door het bos waar enkele ferme klimmetjes over hoge bulten te rapen vallen.  Ze zijn des te leuker omdat ik er ondanks de hoogte en de wortels toch al rijdend over raak.  Kort daarop trof ik midden in het bos een splitsing tussen de 30 km en de 50 km op 38 km van het vertrek.  Een bospad leidde me naar een asfaltbaantje in het bos waar in de omgeving diep verscholen achter groen toch een huis staat.  Op 5 januari passeerden we hier ook.  Er wees een pijl naar links het asfaltbaantje op, maar ik kon geen volgende pijl meer vinden!  Verderop deden sporen in een track me vermoeden dat het daar verder ging, maar ik heb niet geriskeerd van ze te volgen.  Achteraf had ik wel spijt dat ik dat niet even geprobeerd heb.  De plek was nabij het trimparcours in de bossen op de Kooiheide.

Door het over en weer zoeken had ik intussen 41,50 km op het tellertje.  13.30 u.  Ik ben teruggekeerd naar de splitsing en heb dan het traject van de 30 km verder gevolgd.  Om uit te komen op hetzelfde asfaltbaantje, maar verderop.  Volgens een kaartje gok ik op de Oude Bergsebaan of het Heipad.  Het ging kort linksaf om aan de overkant weer bos in te duiken.  Een paadje voerde me vrij recht op recht langsheen een afsluiting, vermoedelijk nog steeds van de vliegbasis, en een visvijver van ’t Spanjooltje, maar dat zal niet deze in Ossendrecht geweest zijn!  Plotseling kwam ik uit het bos tevoorschijn in de bewoonde wereld van Huijbergen en na rechtsaf te zijn gegaan kwam ik toe in de Kooiweg.  De twee jonge gasten die ik net voor en aan de stop had gezien kwamen uit een veldwegeltje links.  Zij hadden dus wel de hele toer kunnen rijden!  Ik had pech gehad!  Als ik had geweten dat ik zo dicht bij de aankomst was, dan had ik toch geprobeerd van de sporen in het bos te volgen.  Want voor de tweede keer op rij heb ik vermoedelijk de ferme heuvels om Huijbergen daardoor nogmaals aan mijn neus zien voorbijgaan!  De man die ik daarstraks op de vaste route ontmoette vermoedde ook al dat ik daar nog over zou gestuurd worden!  Maar ’t was toch welletjes geweest!  Om 13.50 u weer bij af na 44,50 km.

Aan de aankomst kreeg ik nog snert aangeboden.  Dat zal overschot geweest zijn die niet verkocht was geraakt.  Het kommetje soep werd gratis aangeboden, maar ik heb er toch voor betaald omdat ik er bij het inschrijven de prijs van aangekondigd had gezien en omdat met de opbrengst van deze tocht een goed doel wordt gesteund, meer bepaald de zorg voor mensen met kanker.  Het materiaal van aan de stop stond er buiten en ik heb achteraf gezien hoe er een hele bestelwagen mee werd vol geladen tot er echt niks meer bij kon!  Nog een drankje genuttigd in de kantine van de manege Stevenshof en om 14.30 u huiswaarts.  Mijn intentie om de pijlen van de lange toer in de omgekeerde richting te volgen kon ik opbergen, want twee bikers waren ze aan het verwijderen.  Die jongens zagen er moe uit.  Het paadje verder gevolgd tot ik uitkwam in Huijbergen nabij het rondpunt.  Nog een ommetje gemaakt in de bossen aan de Staartse Duinen en via een boswegeltje op de singletrack naast de Abdijlaan terechtgekomen.  Van daar af huiswaarts langs de Putseweg.  Op de grens in Putte nog eens de trouwe klant uitgehangen van het kippenkraam dat er op zondag postvat en een halve gebraden vogel ter plekke verslonden.  Met 23,50 km was ik weer thuis.  Na het poetsen van de fiets en het wassen van man en kleren was de zondag en het weekend daarmee helaas weer voorbij!

Ter informatie: de Roparun is een estafetteloop van meer dan 500 kilometer van Parijs en Hamburg naar Rotterdam waarbij mensen, in teamverband, een sportieve prestatie leveren om op die manier geld op te halen voor mensen met kanker. Ook wel een avontuur voor het leven genoemd. Dat blijkt overigens ook uit het motto wat al jaren is: "Leven toevoegen aan de dagen, waar vaak geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven".  Een Roparunteam bestaat uit maximaal acht lopers die dus ieder gemiddeld zo'n 65 kilometer lopen oftewel meer dan 1 ½ marathon. Daarnaast bestaat een team uit minimaal twee fietsers en nog een aantal mensen in de begeleiding. Denk hierbij aan chauffeurs, verzorgers, cateraars en wegkapiteins. Teams zijn zelf verantwoordelijk voor de invulling van deze taken en gemiddeld bestaat een team uit 25 personen.  Surf eens naar www.roparun.nl!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl en op mtbwijzer.be!

Toertocht te Hoogerheide op 19-01-2014 door Hansdegebruiker (deel 1)

Toertocht te Hoogerheide op 19-01-2014 door Hansdegebruiker (deel 2)