Toertocht (18-27-45-50 km) van de Hoogstraatse Wielertoeristen te Hoogstraten op zondag 02-02-2014.

Ik werk al 28 jaar in Hoogstraten en omdat er een aantal collega’s en ex-collega’s lid zijn van de Hoogstraatse Wielertoeristen, was de keuze voor deze zondag snel gemaakt.  Een mens moet nu eenmaal solidair zijn.  Omdat ik destijds ook mee een jaarlijkse wandeltocht in deze streek hielp organiseren en er later mijn eerste ritjes op de mountainbike reed, zijn er weinig paadjes mij onbekend.  Het was wel al een tijd geleden dat ik ze nog eens onder de wielen gevoeld had.  De tocht vertrok vanuit het Klein Seminarie, één van de grote scholen met internaat in deze stad die in wezen maar één grote straat telt in de noordelijke uithoek van de provincie Antwerpen.  Aan de inschrijving werd ik aangesproken door Leto, een biker die op het forum actief is en waarvan ik wist dat zijn avatar de beruchte S van Specialized was.  Hij wist dat ook ik de betreurde Jacky kende, de trouwe forummer die begin januari op 64-jarige leeftijd overleed na een hartstilstand tijdens de toertocht in Lummen op tweede kerstdag.  De mens met het gouden hart leeft duidelijk verder in de herinnering van alle bikers die hem gekend hebben.  Om 8.30 u was ik ingeschreven en kon ik op pad.

We werden via de achterpoort naar de wijk achter de school gestuurd.  Toen ik in Hoogstraten begon te werken stond daar nog geen enkel huis!  Daar waren enkel weilanden.  Een seingever hielp ons de Vrijheid over en voorbij de kerk ging het rechtsaf de Gelmelstraat in.  Daar reden we voorbij de tweede grote school en meisjesinternaat Spijker om de baan te kruisen en de zandweg in te slaan die ons over de Mark voerde naast de gevangenis in het voormalige kasteel van Hoogstraten.  We bereikten een oude voetweg, de Stap Steppe, die ons voorbij de gerestaureerde en maalvaardige watermolen, de Laarmolen, voerde tot aan de kapel in Minderhout.  Rechtsaf de Castelréweg in en dan weer rechtsaf de zogenaamde Rooie Weg (Hoogstratensebaan) in, de landelijke maar gevaarlijke weg naar Baarle-Hertog en Baarle-Nassau.  Ter hoogte van de Belgisch-Nederlandse grens kruisten we nogmaals de Mark en ging het linksaf een zandweg (Schrans) in.  Aldus bevonden we ons op het grondgebied van Nederland in Castelré, gehucht van Baarle-Nassau.  Het was ferm duwen geblazen want het zand zoog fel aan.  In de zomer ligt dit pad er bij als een zandbak!

Aan het einde van de zandweg ging het linksaf over Groeske en voorbij het huis met de stenen waakhond, om voor de derde keer de Mark te kruisen en linksaf gestuurd te worden in een eerste strook bos, ik vermoed privaat!  Daar sneden we de eerste singletrack van deze zondag aan.  Ik heb aan dit bos geen goede herinneringen.  Toen ik er eens met een kameraad doorheen reed ben ik met een gesp van mijn schoen aan een over de grond liggende ijzerdraad blijven haken en over de kop gegaan!  De littekens op de plaats waar de trapper mijn been toen verwondde zijn na al die jaren nog steeds zichtbaar!  Na een tijdje doorheen deze strook bos gereden te hebben, kwamen we weer uit op de zandweg en ging het linksaf richting Hal.  Op een kruispunt van landelijke wegen troffen we daar na 7 km de eerste splitsing tussen de kidstoer (18 km) en de tochten van 27-45-50 km.  Een seingever bewaakte het kruispunt dat pal op de Belgisch-Nederlandse grens ligt.  De grenzen liggen hier zo dicht bij elkaar omdat deze streek de middelste “bult” vormt van de provincie Antwerpen die in Nederland steekt.  Castelré ligt als het ware als een schiereiland in België.  9.00 u.

Voor de groten ging het rechtdoor om linksaf gestuurd te worden naar een volgende strook bos met bospaden en enkele bochtige singletracks.  Dit bos ligt achter het klooster Mariaveld, in de volksmond bekend als “de Duitse nonnen” omdat hier destijds, voor de eerste wereldoorlog, Duitse nonnen verbleven.  Ik vermoed dat er ook een kleine huishoudschool was.  De laatste zuster verliet het klooster in 2001 en nu wonen er twee gezinnen die het gebouw aan de Bredaseweg renoveerden.  Even voorbij de plek waar we het voormalige klooster tussen de bomen door konden zien staan kwam de splitsing tussen de ritten van 27 km en van 45-50 km op zo’n 10 km van het vertrek.  Gekozen voor de lange toer.  We kwamen uit het bos tevoorschijn en reden een eindje langsheen de Bredaseweg tot we ter hoogte van Café-Taverne ’t Heike het parkdomein Heerles Hof via de grote poort binnen reden.  Tot 15,50 km troffen we hier niks dan paden doorheen een imposant bos dat enkel voor deze gelegenheid toegankelijk is.  Boswegen en grassporen werden er ons deel.  Ik kwam weer uit het bos tevoorschijn aan de rand van de open velden waar de intussen doorgebroken winterzon letterlijk oogverblindend was.  Na een graspaadje op de rand van bos en veld reden we even over een betonnen baantje.  Door een andere biker te volgen reed ik een pijltje voorbij dat ons linksaf naar een volgend bos verwees.  We werden door een andere biker teruggeroepen!  Op die plek stond een kapelletje aan de bosrand.  17 km om 09.50 u.

Ik kwam uit op een volgend asfaltbaantje dat me tot aan Heerle voerde, een rustig baantje dat van de Bredaseweg in Minderhout tot in het Nederlandse Ulicoten voert.  In het naastgelegen bos zag ik vele bikers op het bochtige pad rijden.  Maar we werden eerst over Heerle in de richting van de Bredaseweg gestuurd en sloegen er even verder op een plaats met twee seingevers de private terreinen van de steenbakkerij Desta met de naastliggende manege Desmedt in.  18,50 km.  We reden er doorheen enkele stroken bos langsheen visvijvers die er ontstaan zijn na de afgravingen van kleigrond door de steenbakkerij.  Ook één van de zandhopen was uitgekozen om over te rijden.  Op deze plek was een aantal jaren geleden het parcours van de Superprestige veldrit van Hoogstraten uitgezet nadat deze van het recreatiedomein De Mosten naar hier was verhuisd en voor het evenement dan weer naar de terreinen van de Veiling Hoogstraten werd overgebracht.  Volgende zondag 9 februari wordt de Superprestige gereden.  Hier vinden tijdens de zomer ook jaarlijks de zogenaamde Antilliaanse Feesten plaats waar in de media genoeg ruchtbaarheid wordt aan gegeven.

Eens de zandhoop over reden we kort over het asfalt van de Blauwbossen om tegenover de manege een bos in te rijden over een zompige track recht op recht en rakelings langsheen de boomstammen.  Dan ging het rechtsaf om het bijzondere paadje dat zich met veel opeenvolgende bochten doorheen het bos slingert te bereiken.  Van 20 tot 21 km konden we hier lekker door de bochtjes gaan.  Ik meen dat het bos, dat tussen de wegen Heerle, Habelaar en Blauwbossen is gelegen, privaat eigendom is.  We verlieten het bos en reden gedurende een kilometer over enkele landelijke asfaltbaantjes om ter hoogte van de Gouverneursbossen een bospad in te duiken.  Dit lag er redelijk zompig bij met bijwijlen grote te omzeilen plassen en bracht ons recht op recht en voorbij de eenzame in het bos gebouwde villa opnieuw naar Hal.  We kruisten het asfaltbaantje en reden voorbij de brievenbus de private oprit naar een huis op.  Een raar huis met ramen die eerder doen denken aan een kapel.  Het zou een jachthuis zijn.  Via een zeer korte track doorheen het naastliggende bos bereikten we de bekende slijkweide waar het elk jaar weer dabben is door de modder om het achter het eigendom gelegen bos te bereiken.  23,50 km.

In dat bos troffen we een meer technische singletrack met wat bochtenwerk en hoogteverschillen die ons uiteindelijk opnieuw tot in Hal bracht.  Daar was de bevoorrading opgesteld in de schuur van een hoeve.  Alles was nog voorhanden zoals hete tomatensoep, sportdrank, partjes appelsien en banaan en suikerwafels.  Er was nog redelijk wat gewemel van tegen de kou ingeduffelde bikers.  Ik trof er deze keer niet de Jari, hij was gaan biken in Kalmthout, maar wel de Joeri!  De eerste keer dat ik hem in fietspak trof!  De bevoorrading kwam op 24,50 km, bijna exact halverwege de tocht.  Ik ben er blijven staan van 10.30 u tot 10.45 u.

De tocht bracht ons verder door Hal, linksaf van het kapelletje weg, om opnieuw de Belgisch-Nederlandse grens te overschrijden over een stukje fietspad naast een zandweg.  Linksaf en rechtsaf de bossen in waar we een leuk pad voor de wielen kregen, gevolgd door een bochtige singletrack evenwijdig met het betonnen baantje Haldijk.  Op nagenoeg 28 km kwam ik weer uit de bossen tevoorschijn waarna een veldwegeltje me tot aan de Rooie Weg bracht.  Deze verkeersarme, maar wegens het snel rijden gevaarlijke baan, was bewaakt door seingevers.  Linksaf en een eindje verder weer rechtsaf sloegen we een zandweg op de Singelheide in.  Even verder maakten we een kort zijsprongetje in het Domeinbos Schootse Hoek om weer op de zandweg uit te komen.  Die eindigt aan twee eenzame huizen op de Schootsenhoek (Castelré, Baarle-Nassau).  Het ging de singletrack tegenover in.  Die lag er wel zeer vettig bij.  Halverwege de track stond een vader met zijn zoontje te wachten tot de andere bikers gepasseerd waren om hun tocht verder te kunnen ploeteren.  Voor een kind zal zo’n slijkpoel nog lastiger zijn.  De track gaf uit op het zogenaamde Grenspad, een zandweg die pal op de grens loopt.  Daar stond nog een vader met zijn zoontje te wachten op de twee die nog op de track waren.  Volgens mij was die kerel zelfs de kidstoer aan het joggen terwijl zijn zoontje met de fiets reed.  Dat was me al opgevallen toen ik hen heel in de verte te zien kreeg toen ik daarnet de Rooie Weg op reed.  Op deze plek was er ook een splitsing tussen de 18-27 km en de 45-50 km op 29 km van het vertrek.  Er passeerde daar op dat ogenblik ook een grote groep wandelaars.

De kleinste afstanden werden rechtsaf richting Wortel gestuurd, voor mij ging het linksaf op het zanderige Grenspad.  Even verderop doken we de bossen links in voor een kort stukje onder de bomen.  Daar moet ik dan toch een anders duidelijk opgestelde pijl gemist hebben en ben ik te ver gereden met in mijn zog twee anderen die dus evenmin uit hun doppen hadden gekeken.  Voor me zag ik biker het kruispunt van zandwegen passeren en zag ik weer pijlen hangen.  Ik ben teruggekeerd terwijl de twee anderen gewoon verder door reden.  Ik had rechtsaf een bospad moeten in rijden!  Ik kwam weer uit op het Grenspad.  Ter hoogte van de dreef Kolonie in Wortel-Kolonie kwam de splitsing tussen de 45 km en de 50 km op 32 km van de start.  De twee van daarnet hadden die dus gemist en reden op de route van 50 km.  Want die ging linksaf de open heide in.  11.20 u.  Rechtsaf een zandweg in op Nederlands grondgebied en evenwijdig lopend met het Grenspad over de heide.

Ik kwam weer uit op de Rooie Weg en diende die even te volgen tot op de plaats waar het Grenspad op de Rooie Weg uitkomt.  Daar het Grenspad weer op om het nu in de tegenovergestelde richting te berijden.  Helaas was dit eens zo knappe en woeste gedeelte van het pad door recente boswerkzaamheden volledig in de vernieling gereden en herschapen in een modderzooi.  Aan de zijkanten waren stroken met bomen gerooid.  Hopelijk wordt het pad min of meer weer in orde gebracht na de werken!  Er loopt daar trouwens ook een stuk van de vaste groene route Merksplas-Hoogstraten.  Ik heb mijn best gedaan om zo veel mogelijk modder al rijdend te trotseren, maar het was voor mij hier en daar te voet dabben.  Naar het einde van de vernielde strook toe kwam er een biker voorbij die al hijgend zei “het is me gelukt”!  Om 11.40 u kwam ik na 35,50 km weer toe op de plek van de splitsing tussen de 45 km en de 50 km aan de Kolonie.  Helaas gaven de extra 5 km deze keer geen meerwaarde aan de tocht omwille van de slechte toestand van het Grenspad.  Een collega wist me nadien te vertellen dat zelfs de grachten er zouden gedicht zijn met de bedoeling het regenwater te laten afvloeien om de nabijgelegen vennen te voeden.

Het ging de Kolonie in, dan voorbij het schilderachtige Bootjesven met eilandje om direct daarna rechtsaf te slaan in één van de paden door Wortel-Kolonie.  Linksaf over een klinkerbaantje en direct weer rechtsaf over een volgend pad door de kolonie.  Via dat pad bereikten we de bossen van de kolonie.  Linksaf over een bospad waar in een ver verleden ooit steenpuin moet zijn gestort, vermits er nog altijd grove stukken steen de kop op steken, ook al is het al minder dan een jaar of zeven geleden.  Een dame in korte broek stak me er voorbij!  In plaats van linksaf richting Staakheuvel te rijden, ging het rechtdoor een bos in waar een jongen met de bike stond te wachten.  We kregen er een stukje woest dennenbos met een pad waar wortels de kop op staken.  Het betrof een zijsprongetje over privaat terrein.  Uiteindelijk kwamen we toe aan de Wortelbaan in een bosrijke streek met hier en daar woningen en buitenverblijven op het grondgebied van Merksplas.  39 km om 12.00 u.  De bikers die de streek kennen zullen daar geweten hebben hoe laat het was!

Want in het bos ligt hier een bijzondere singletrack van de groene vaste route verborgen.  Eentje met veel bulten, putten en korte bochtjes.  Bij droog weer nog redelijk goed te berijden, bij slecht weer liggen de putten vol water en modder!  Tijdens mijn eerste ritten met de bike was deze plek de nagel van mijn doodskist.  Deze vaste route is er gekomen kort nadat ik mij een mountainbike had aangeschaft.  Eigenlijk ging het vandaag ondanks de natte ondergrond vrij vlot, ook al moest ik in twee zeer korte bochtjes rond boomstammen toch even voetje aan de grond zetten.  Deze singletrack is altijd al een lastige tante geweest, werd een aantal jaren geleden dan nog eens extra belast door boswerken en bomenkap en is redelijk stuk gereden.  Tot 41 km konden we er onze gang gaan.

Het laatste stukje ervan liet men links liggen en werd gekozen voor de asfaltbaantjes die de zone met weekendhuisjes doorkruisen.  Ik reed voorbij een perceel waar bomen gerooid waren en recent een aantal houten chalets waren opgetrokken.  Op 43 km doken we weer de bossen in over een korte natte singletrack die uitkwam in een dreef van Wortel-Kolonie.  Via dat pad bereikten we de asfalt- en klinkerdreven van de Kolonie en ging het rechtsaf een landweg op tussen bos en velden.  Halverwege zag ik daar de dame staan die mij ter hoogte van Staakheuvel had ingehaald.  Ondanks het feit dat ik wat tempo wilde maken omdat ik een sms had ontvangen van een maat waarvan ik vermoedde dat hij aan de aankomst op me zat te wachten, ben ik toch maar gestopt.

De dame in kwestie bleek voor de tweede keer geplaagd door een lekke band en had geen binnenband meer ter beschikking.  Te voet verder was geen optie, vermits we op nog iets meer dan vijf kilometer van de aankomst waren en dat was nog een heel eind stappen.  Ik heb dan maar meteen één van m’n binnenbanden afgestaan, weliswaar een na een lek hersteld exemplaar bij gebrek aan een nieuwe.  Ik heb altijd twee binnenbandjes bij!  Er meteen aan toegevoegd dat ik geen kei was in het vervangen van een band.  Soms is het geluk dan toch aan mijn zijde, want na het schoonmaken van de velg met een papieren zakdoekje en controle van de buitenband op de oorzaak van het lek zaten de band en het wiel zo weer op hun plek.  Als een fluitje van een eurocent!  Terwijl we daar stonden kwamen er nog drie late rijders voorbij.  De dame in kwestie wat voorsprong gegund zodat ze niet de laatste op het parcours zou zijn indien de band het weer zou begeven.

We doorkruisten nog enkele dreven in de kolonie, haaks op en evenwijdig met de grote baan van Hoogstraten over Wortel naar Merksplas.  Na het kruisen van een klinkerbaantje ging het een zandweg op die ons richting de Beukendreef voerde op de plek waar een brede lange bosdreef begint die voorbij het landloperskerkhof naar Bootjesven loopt.  De vroegere zogenaamde Rijksweldadigheidskolonie of landloperskolonie gaf tot de afschaffing van de landloperij onderdak en werk aan thuislozen.  Een deel van de gebouwen fungeert thans als gevangenis.  We kruisten de Beukendreef richting Poeleinde nabij de Nederlandse grens om via een graspaadje naast een villa een veldweg te bereiken die er naast het knap gerenoveerde huis van een collega voert.  Het meest rustige plekje dat een mens zich kan wensen aan de rand van de bewoonde wereld!  Via een modderige veldweg vol plassen passeerden we de achterzijde van de gevangenis van Hoogstraten om via het kasseibaantje de hoofdweg van Hoogstraten naar Merksplas te bereiken.  Via de statige Lindendreef achter de imposante kerk met ajuintoren reden we over de dolomieten paadjes langsheen het kerkhof om dan via een zeer smalle servitude tussen twee huisgevels de Achtelsestraat en het Klein Seminarie weer te bereiken met omzeggens 51 km op het tellertje.

De kameraad die me een berichtje had gestuurd, en trouwens de maker van de soep aan de bevoorrading, bleek toch nog niet gearriveerd en kwam even later toe.  Samen nog een hamburger gegeten en doorgespoeld met enkele drankjes, waaronder eentje van de dame die ik uit de nood had geholpen.  De jongen die ik ter hoogte van Staakheuvel had zien staan wachten bleek haar zoon te zijn.  Toen de zaal haast was leeggelopen bleek de bikewash opgeruimd.  Er kwam nog een trio toe waarvan twee met een tandem.  Aangezien we er kind aan huis zijn hebben we dan zelf een slang bovengehaald om de fiets schoon te spuiten.  Nadat m’n maat huiswaarts was vertrokken kwamen de drie met de tandem vragen of ze de spuit ook nog even mochten gebruiken.  Ze waren content over de gereden tocht en hadden ook de tocht vanuit Wortel op 12 januari gereden.  Zoals altijd was de organisatie en de accommodatie tip top in orde.  Voor hoogtemeters moet je niet naar hier komen, maar de toer voert over veel off-road doorheen een afwisselend landschap van bossen en open heide.  De afpijling was prima in orde.  Op enkele plaatsen hadden bikers wel pijltjes op stokjes uit de grond gereden of doen afknakken.  De mensen waren ook al van zes uur ’s morgens in de weer, vermits de zaal daags voordien niet beschikbaar was.  Alles moest er nog op zijn plaats gezet worden de dag zelf.  Ondanks de concurrentie van de tocht in het nabije Kalmthout verschenen hier toch 1200 bikers aan de start.  Het was amusant rijden over de paadjes die ik destijds tijdens mijn eerste ritjes met de bike leerde kennen!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl en op m'n site mtbwijzer.be!