Toertocht (25-45 km) van het Wielercomité Huijbergen te Huijbergen op zondag 05-01-2014.

Ik had hem bijna gemist omdat hij nergens in de Vlaamse kalenders was terug te vinden en heb de gegevens ervan vrijdag nog doorgespeeld voor eventuele andere gegadigden nadat ik de tocht op Facebook had vermeld zien staan.  Want er was een toertocht in Huijbergen en dat betekent feest!  Van thuis uit met de bike vertrokken toen het nog donker was en dat was al meteen goed voor 20 km.  Vanaf Putte staken me een vijftal bikers voorbij die evenals ik in hun eentje op weg waren richting Huijbergen.  Op de Putseweg reden ook auto’s naar de start.  Na een uur was ik ginder, er heerste voor De Kloek een gezellige drukte en ik was snel ingeschreven.  Om 09.15 u zat ik weer op de fiets en kon ik van start gaan.

We verlieten het dorp via de Hollandseweg richting Essen en na 750 m doken we al een bos in op een singletrack aan de voet van de Pilberg.  De doortocht van het bos was van korte duur om uit te komen in de Schoeliebergseweg.  Aan het einde daarvan troffen we al de eerste splitsing tussen de routes van de 25 km en 45 km op 2 km van het vertrek.  Voor mij ging het voor de langste rit linksaf de Bredestraat (?) in en even verderop rechtsaf in een onverhard deel van de Bergsebaan, een assenweg.  Daarmee was ik weer in mijn eigenste België op het grondgebied van de gemeente Essen.  Er volgde een korte maar vettige singletrack en een idem dito modderige veldweg tot op de plek waar de Hollandsedreef in Nederland overgaat in de Vleetweg in België.  We reden hier dus pal op de grens.  Nogmaals een modderige veldweg tot aan de Moerkantsebaan.  Na een door seingevers bemande oversteek van een drukkere weg weer van dat.  Ik vermoed dat op dit punt de beide afstanden weer samen liepen.  Veldwegen en modder waren trouwens de constanten tijdens het eerste deel van deze tocht terwijl de bossen, waar iedereen die hier komt rijden op hoopt, in de verte bleven liggen!  Tot 9 km was het baggeren geblazen over een veldweg vol zeer grote plassen.  Ik heb hier en daar gestapt omdat ik mijn energie niet wilde verspelen door nodeloos te stompen door het slijk.  Uiteindelijk arriveerde ik weer in de Vijverstraat langs een meer ongebruikelijke kant en dat betekende dat we de Pilberg naderden.  10.00 u.

We reden over één van de kleine bulten van de Pilberg, terwijl de andere paadjes hier in de bossen voorlopig onbenut bleven.  Later op de tocht zijn we hier wel weer gepasseerd.  Er is één van de lokale toertochten die zeer veel paadjes om de Pilberg benut, want daar is beslist veel te beleven.  Op de top van het heuveltje werd ik begroet door een biker die ik eerst niet kon thuisbrengen!  Hij behoorde tot het trio uit Hoboken dat ik vroeger enkele keren op tochten had ontmoet.  Hun namen had ik wel onthouden en dat is uitzonderlijk!  Het was Joachim.  Sonja en Francis waren er niet bij vandaag.  Ik meen dat ik hen vorige winter niet gezien heb!  Meteen had ik gezelschap voor de rest van de tocht.  Er volgde verharde weg tot aan de Groenendriesstraat en dus reden we opnieuw in België, meer bepaald in Kalmthout.  12 km.  In het onverharde deel van de Groenendriesstraat ging het rechtsaf om de bossen in te duiken over een bij aanvang modderig pad.  Opeenvolgende paden brachten ons tot op de Staartse Heide op 13 km van de start.    Ik passeerde de plek waar ik onlangs tijdens de toertocht vanuit Essen-Hoek (27-10-2013) had staan schuilen voor een immense stortbui.  Dat was op de rand van een bos en de open heidevlakte.  De dennenbomen kraakten toen in de wind en vandaag deden ze net hetzelfde.

Op 14 km kwam er een tweede splitsing tussen de 25 km en de 45 km midden in het bos.  Tot maar liefst 19 km konden we ons hartje ophalen op de knappe singletracks en bospaden op de Staartse Heide.  Op één van de zandwegen kwam VanBiLL.com naast me rijden.  Na zo vele jaren elkaars berichten gelezen te hebben op het forum zonder elkaar ooit ontmoet te hebben is het de derde keer op korte tijd dat we elkaar zien.  Hij vertelde dat de biker die me net ingehaald had zijn kompaan Crapton was.  Maar snel als die kerels rijden was hij zo weer weg!  Omstreeks 19 km kwam er de mooie lange singletrack met enkele leuke bultjes die we ook bereden tijdens de tocht vanuit Essen-Hoek.  Het is jammer dat een mens dat niet terugvindt, ook al heb ik hier al vaker gereden, want hier in de bossen liggen ontelbare paadjes!  VanBiLL en Crapton zullen die paden wel terugvinden, zij kennen heel deze streek als hun broekzak.  We verlieten uiteindelijk weer de bossen in de omgeving van de kampeerplaats De Staartse Duinen om het rondpunt aan het begin van de bebouwde kom van Huijbergen te bereiken op 21 km van de start.  Daar ging het de Westerstraat/Huijbergseweg in om even verderop een veldweg in te rijden in de richting van de Kooiweg.  In deze straat aan de rand van een bedrijventerrein op het grondgebied Hoogerheide bevinden zich één van de ingangen van de militaire vliegbasis Woensdrecht en de manege Stevenshof van waaruit ook een toertocht vertrekt.  Wie de tocht in Huijbergen heeft gemist kan hier in Hoogerheide komen rijden op 19 januari!

We doken rechtsaf het bos in naast een afsluiting van de vliegbasis en vanaf daar konden de bikers genieten van knappe singletracks.  Deze leidden ons tot aan de bevoorrading op het erf voor een schuur in de Vossenholstraat en die kwam op 23,50 km van de start.  Als je op een kaart bij benadering de gevolgde route bekijkt, dan bleven we ondanks die 23,50 km de ganse tijd op luttele afstand van het dorpscentrum van Huijbergen!  11.25 u.  Ik genoot nog steeds het gezelschap van Joachim en er doken nog andere bekenden op.  VanBiLL en Crapton stonden vertrekkenklaar en bij deze heb ik dan eindelijk ook de beruchte Crapton eens gezien!  Eigenlijk had ik eerder een woest bulldozertype verwacht dat iedereen platwalst!  Zag er nog redelijk braaf uit!  Het ziet er naar uit dat hij enkel van Tsjibiti brandhout maakt!  Ik kreeg ook twee Weetabix-Watjes te zien, waaronder Weetabix zelf.  Ook Jari dook plots op.  Deze laatste reed met de bike van zijn vader wegens stukken aan het eigen vehikel.  Tijdens zijn vorige tocht tussen twee bomen blijven haken, overkop en voorvering geforceerd.  Zijn fiets was al langer aan een groot nazicht toe, maar elke gepassioneerde biker ziet er tegen op van zijn fiets meerdere weken te moeten missen.  Niet iedereen kan er twee of meer bikes op na houden.  Mijn tweede vehikel is ook in herstelling na zware schade, ik vrees voor enige tijd, dus als ik nu stukken heb kan ik het ook schudden!  Een mens zou al drie bikes willen hebben om zeker te zijn van te kunnen rijden!

De bevoorrading was al grotendeels verslonden door de voorgangers, het laatste plakje cake verdween voor mijn neus, dus werd het een halve banaan en sportdrank.  Er was ook bouillon om te drinken.  Er hing een briefje bij, want op sommige Nederlandse tochten wordt ook thee geschonken en je ziet niet het verschil!  Het smaakt niet als je een stuk cake doorspoelt met een slok bouillon die je voor thee houdt!  Aan de stop circuleerde al snel het gerucht “dat er seffens wat komen zou”!  Opnieuw een portie modderdabben zoals bij de aanvang?  Of hadden de parcoursbouwers iets anders voor ons in petto?  Om 11.40 u weer op weg in het zog van Jari en Joachim.  Die laatste heeft me dan tijdelijk noodgedwongen verlaten wegens dringend toiletbezoek en hij werd daarvoor naar de start verwezen die niet veraf was!  Hij rechtsaf richting Huijbergen, wij rechtdoor de bossen in.  De verrassing bleek te bestaan uit een fikse beklimming van de Nootjesberg die deel uitmaakt van het parcours van het Nederlandse Kampioenschap veldrijden en in 2015 ook zal opgenomen worden in het Europees Kampioenschap veldrijden!  Er reden daar enkele mannen rond met oranje fluovestjes, ik vermoed mensen van de organisatie of kerels die op eigen houtje toerden.  De eerste helling raakte ik op, maar de tweede meer zanderige helling maar tot halverwege!  Ik zal dus weinig op een kampioenschap kunnen komen doen!  Buiten er naar kijken dan!  De Nootjesberg af rijden lukte wel, ook al is enige voorzichtigheid geboden.  Gelukkig is het bizarre dropke halverwege door erosie verdwenen.

Tot 25 km konden we zo rijden over de hoge bulten van de Nootjesberg.  Vervolgens zochten we verder de bossen op en reden er onder meer in de omgeving van het trimparcours op de Kooiheide.  Daar kregen we plezante paadjes voor onze wielen.  We reden de bosrijke onverharde Walsestraat in en langs het eenzame huis aan de bosrand waar enkele jaren geleden helaas vele bomen werden gekapt.  Aldus bereikten we omstreeks 27 km de vliegbasis Woensdrecht waar de gevolgde singletrack soms tot vlak naast de omheining liep.  We bereikten de open heide naast de basis waar de lichten die de landingsbanen markeren zelfs tot buiten de omheining in de heide opgesteld staan.  Na 28,75 km kregen we daar een splitsing tussen de 25 km en de 45 km.  12.00 u.

Vanaf deze plek volgden we de singletrack die een hele tijd naast de omheining van de basis loopt, op sommige plaatsen er dan weer een eindje vandaan.  Ik vroeg me af of “het” er in zou zitten en “het” zat er in!  Meer bepaald op 29,75 km de zeer vettige strook op één van die tracks vlak naast de omheining.  Daar liggen op korte afstand een aantal zeer diepe putten op het pad.  Het is daar bij droog weer al vaak nog vochtig, nu was het er een echte modderzooi!  Met een beetje geluk kan ik bij droog weer alle putten al rijdend door geraken, nu was daar geen denken aan.  Een poging gewaagd om toch door een slijkput te rijden met als gevolg dat ik bijna met mijn bakkes in de modder ging.  Er liggen daar immers ook wortels onder het slijk verstopt.  “Deur ’t slijk rije da doenge wij nie geire” denken wij dan in het Antwerps “en oep onze smoel vallen oek nie”, dus toch maar liever te voet dabben.  Bovendien kreeg ik er nog te maken met twee tegenliggers die ik later op de rit nog eens te zien kreeg!  Verderop werd het weer deftig rijden en op 30 km passeerde ik één van de achteringangen van de basis.  Daar staat altijd één van de bevoorradingen, ik vermoed van de toertocht van Wouw.  Het schijnt dat de dames in Wouw teleurgesteld waren dat ik er dit jaar niet kwam opdagen.  Vorig jaar evenmin, maar toen was het zeer slecht weer en was ik ziek.  Bovendien valt de datum van deze tocht voor mij moeilijk omwille van werkdrukte.  Volgend jaar beter!  Nooit gedacht van nog succes te hebben bij de vrouwen!

Direct weer het bos in.  Tot 34,50 km volgde een gesmaakte mengeling van knappe bospaden, singletracks en zandwegen op de Woensdrechtse Heide.  Het was echt genieten op de vele paadjes die dit vrij toegankelijke militaire oefengebied rijk is.  Ik kwam weer uit de bossen tevoorschijn op de plek waar de Zuidgeest uitkomt op de Moerkantsebaan/Huijbergsebaan en daar reden me nog een viertal late bikers voorbij.  Opzoeken van deze plek op een kaart leert me dat deze baan Huijbergen verbindt met Bergen-op-Zoom en niet ver ligt van de Stayokay van waaruit de Mellowbikers hun nachtrit laten starten!  12.35 u.  We dienden even het fietspad met dubbele rijrichting te volgen dat op een bepaalde plek de baan kruist om even verder aan de overkant het bos in te duiken.  Na een vettige intro met redelijk wat slijkputten kregen we nadien iets droger bospaden.  Voor eventjes toch!  Bikers zag ik niet meer rijden, wel twee wandelaars.  Er vielen enkele leuke bultjes te overwinnen.  Vanaf 35 km bereikte ik meer woest uitziende bossen waarbij ik omstreeks 37 km nogmaals een ferme modderstrook onder de wielen kreeg.  Mijn vermoeden dat ik op de grens met de bossen van Wouwse Plantage reed werd bevestigd door een plakkaat.  Er stond daar ook een wegwijzer naar De Nieuwe Kloof, dat is een feestzalencomplex midden in de bossen van Bergen-op-Zoom op 2,50 km hiervandaan.

Er stak me toch nog een biker voorbij en even later hoorde ik een bekende stem.  Een ontlaste Joachim had me weer ingehaald.  Ik had me al afgevraagd of hij nog de moeite zou doen om de tocht weer op te pikken.  Hij had eerder de pijp al aan maarten willen geven vermits bij een valpartij een ongelukkig gemonteerd spatbord de opspanning van zijn achterrem had stuk getrokken en hij eerder nog al eens in de modder was gevallen.  Net op het ogenblik dat hij arriveerde kwamen we toe aan een singletrack over een soort heuvelkam waar een bordje voor gladheid waarschuwde.  Een technisch stukje met nogal wat putten en wortels op een extra smalle track!  De omgeving was er woest en knap.  Na 38 km plus de 20 km van de heenrit begon de vermoeidheid toe te slaan.  Na nog een ploeterstukje waarbij Joachim nog eens wegschoof en in de modder ging liggen bereikten we na 40 km een grote baan.  Daar waren de pijlen al opgeruimd, maar ik herinnerde me van vroeger dat we hier naar de baan toe moesten rijden.  Ik gok volgens een kaart op de Moerkantsebaan.  Links in de verte zag ik aan een bestelwagen mannen met fluovestjes staan.  Wij daar naartoe en dat bleken mensen van de organisatie.  We dienden een zeer zompig grasveld in te rijden, een uitloper van een landingsbaan van de vliegbasis, te zien aan de lichten die er opgesteld stonden.  Weer even ploeteren tot aan een zeer lang grasspoor dat ons door het open veld tot in de Walsestraat bracht.

Ik passeerde plaatsen die ik herkende uit andere tochten, onder anderen aan een eenzaam gelegen huis met weide waar ook ergens een heuvel in de bossen moet liggen.  Daar ging het nog eventjes een strook bos in en ik vreesde dat men ons nog over één of andere heuvel zou sturen!  We reden langs een bosrand en ik kon graafmachines zien staan aan de linkerkant.  We arriveerden aan een straat naast Grondwerken Van Gastel, dat moet de Weg naar Wouw geweest zijn.  Aan de overkant liggen volgens mij nog een aantal uit de kluiten gewassen pukkels in de bossen.  Ik meen zelfs die ooit in het zog van Francis, de maat van Joachim, bereden te hebben tijdens een vroegere tocht toen die alleen voor de langste toer had gekozen.  Maar ze bleven ons bespaard vermits een medewerker ons naar de aankomst rechtsaf verwees.  Ik vermoed dat de pijlen daar al opgeruimd waren.  We kwamen voorbij de molen Johanna, Joachim reed onmiddellijk naar zijn wagen en ik kreeg nog het gezelschap van een biker die zei mij al een aantal keren op tochten te hebben zien rijden.  Hij had het laatste stuk nog gevolgd, op basis van de sporen die zich er gevormd hadden.  Om 13.30 u was ik weer bij af.  Jammer van het laatste stuk, maar ik zal rapper moeten leren fietsen als ik het onderste uit de kan wil hebben!

Binnen nog een kommetje dikke snert en een bruin broodje kaas gegeten en alles doorgespoeld met een frisdrank.  Ik zag geen bekenden meer in de zaal zitten.  Ik werd bij het buitengaan nog teruggeroepen door een lichtjes boven zijn theewater verkerende man die aan de toog zat en absoluut wilde weten waar hij zo'n ding kon kopen zoals op m'n helm stond!  Ik laat dat altijd staan om de Nederlanders te plagen!  Zij nemen die helmlamp altijd voor een camera!  Vanaf 14.00 u wachtte mij nog een fikse rit huiswaarts en gedurende die 20 km had ik de ganse tijd de wind op kop.  Ik was blij dat ik thuis was!  Ondanks de modderige intro kregen we toch nog knappe bossen voor de wielen.  De streek lag er natter bij dan ik gehoopt had maar het is er natuurlijk het seizoen naar!  Het feest kan nog even doorgaan, want ook de volgende drie weken kunnen we nog tochten rijden in deze regio.  Hopelijk wordt het wat droger!  Want deur ’t slijk rije da doenge wij nie geire!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl!