Foto
Inhoud blog
  • Griezeltocht te Gierle op 31-10-2016
  • Toertocht te Essen op 30-10-2016
  • Toertocht te Ulicoten op 09-10-2016
  • Toertocht te Turnhout op 08-10-2016
  • Toertocht te Lille op 04-09-2016

    Parrot reading

    Foto
    Foto
    Foto

    Foto
    Foto



    Zoeken in blog

    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.

    Blog als favoriet !
    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek

    Foto

    Archief per maand
  • 11-2016
  • 10-2016
  • 09-2016
  • 08-2016
  • 07-2016
  • 04-2016
  • 03-2016
  • 02-2016
  • 01-2016
  • 12-2015
  • 11-2015
  • 10-2015
  • 09-2015
  • 08-2015
  • 07-2015
  • 06-2015
  • 05-2015
  • 04-2015
  • 03-2015
  • 02-2015
  • 01-2015
  • 12-2014
  • 11-2014
  • 10-2014
  • 09-2014
  • 08-2014
  • 07-2014
  • 06-2014
  • 05-2014
  • 04-2014
  • 03-2014
  • 02-2014
  • 01-2014
  • 12-2013
  • 11-2013
  • 10-2013
  • 09-2013
  • 08-2013
  • 07-2013
  • 06-2013
  • 05-2013
  • 04-2013
  • 03-2013
  • 02-2013
  • 01-2013
  • 12-2012
  • 11-2012
  • 10-2012
  • 09-2012
  • 08-2012
  • 07-2012
  • 06-2012
  • 05-2012
  • 04-2012
  • 03-2012
  • 02-2012
  • 01-2012
  • 12-2011
  • 11-2011
  • 10-2011
  • 09-2011
  • 08-2011
  • 07-2011
  • 06-2011
  • 05-2011
  • 04-2011
  • 03-2011
  • 02-2011
  • 01-2011
  • 12-2007
    Laatste commentaren
  • https://meoktwi.com (https://meoktwi.com)
        op Toertocht te Wijnegem op zondag 17-11-2013
  • Christian Louboutin Outlet (Catalina)
        op Toertocht te Westmalle op 26-12-2012
  • Adidas Outlet (Rodolfo)
        op Lichtjestocht te Esbeek op 28-03-2015
  • Cheap NBA Basketball Jerseys (Walker)
        op Nightride te Bonheiden op 27-10-2012
  • Adidas Yeezy (Tim)
        op Toertocht te Westmalle op 26-12-2012
  • BikeAholic Abtsdreef 13 Stabroek
  • BikeAholic
  • BikeAholic's testday 13-08-2011
  • Foto
    Foto
    De Papegaai Bike Team Stabroek
  • De Papegaai Bike Team
  • Grand Café De Papegaai
  • Putte Toerklassieker 2010
  • Papegaaiensmoelenboek
  • Nightride 2008
  • Nightride 2009
  • Nightride 2010
  • Download Papegaaienroute Berendrecht O2-bikers nr. 167
  • Fietsroutes Stabroek
  • Foto's
    Foto
    De Papegaai Bike Team Stabroek
    De Papegaai Bike Team Stabroek
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
     

    Ik zen van Stabroek
    by Stijndewint (2011)
     


    Halve Neuro & De Zollogie
    Pakt de fiets!
    Nightride De Papegaai
  • Nightride 2008
  • Nightride 2009
  • Nightride 2010
  • Verslag Nightride 17-12-2010 op Mtb-you
  • Nightride 2011 (topic op mountainbike.be)
  • Nightride 2011 (topic op mountainbike.nl)
  • Nightride 2011 (artikel VTT en Toertochten)
  • Onze nightride wordt gesponsord
    door Friesland-Campina!
    Foto
    Foto
    GPS
  • GPS-tracks van Papegaaien
  • Wetenswaardigheden over de streek waarin wij wonen! Klik op de afbeeldingen!
  • Foto
    Foto
    Foto

    Lokaliseer met Google Maps een aantal interessante bikespots in de Brabantse Wal!

    Foto

    De Gloriëtte in het kasteelpark Moretusbos tegenover het kasteel Ravenhof, te Putte-Stabroek, op de grens van België en Nederland.  Uitvalsbasis voor menig lokaal ritje met de bike!

    Foto

    Het kasteel Ravenhof van de graven Moretus te Putte-Stabroek, midden in het Moretusbos dat zich uitstrekt op Belgisch en Nederlands grondgebied.  Klik op de foto en lees enkele wetenswaardigheden over het kasteel en omgeving!

    Foto
    Klik op de foto om een filmpje te zien over het kasteel Ravenhof en de omgeving!
    Foto

    De Huzarenberg in het Moretusbos!  Klik op de foto om meer te lezen over het Moretusbos!  Met mooie diamontage!

    Foto

    Molen Johanna te Huijbergen, aan de voet van de Brabantse Wal.  Hieronder schuilt een link naar de website van Athena, waarop vermelding van bezienswaardigheden in de omgeving van Woensdrecht.

    Foto

    Ambachtshuis Woensdrecht.  Hieronder schuilt een link naar de website van Gerard Schuurbiers waarop de Brabantse Walroute (fietsroute) besproken wordt.  Mooie foto's inclusief!

    Foto

    De Brabantse Wal is uniek in het Nederlandse landschap, een steile overgang van de hoge zandgronden naar het laagliggende zeekleigebied. Vroeger lag hier de grens van land en zee. De steile rand in het landschap is gevormd door de werking van de rivier de Schelde die langs de wal stroomde.  Klik op de foto om meer te weten te komen over deze streek.

    Foto

    De Ruige Heide en andere natuurgebieden ten noorden van Antwerpen en in de omgeving van Stabroek.  Klik om meer te lezen!

    Foto

    Op het grondgebied van Putte (Woensdrecht) bevinden zich een aantal Joodse kerkhoven.  Klik op de foto en lees een leuke anekdote uit de tijd dat er nog boter gesmokkeld werd vanuit Nederland!

    Foto

    Herberg De Leeuw Van Vlaanderen te Zandvliet, nabij het natuurgebied Stoppelbergen.  Klik op de foto en lees over het 130-jarig bestaan van deze herberg (2008).

    Foto

    Stichting De Luchtballon te Calfven, waar kinderen en jongeren met een handicap even op adem komen!  Vakantiecentrum voor kinderen met astma.  Organiseert jaarlijks een toertocht in december.

    Foto

    Wandelnetwerk Kempense Heide vanaf het Ravenhof in Stabroek!  Klik op de foto voor een link naar de site Antwerpse Kempen!

    Biken in de Brabantse Wal
  • Ossendrecht to the max (118 km)
  • Bergen-op-Zoom to the max (120 km)
  • Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Papegaaien steunen Duchenne Heroes en Held Willen Worden
  • Kevin for Duchenne 2009
  • Kevin for Duchenne 2010
  • Kevin for Duchenne 2011
  • Sponsor Kevin hier!
  • Duchenne Heroes (B)
  • Duchenne Heroes (NL)
    Foto
    Foto
    Foto
     

    Aankomst te Nijmegen van Duchenne Heroes 2009 by MVEMedia
     

    Aankomst Duchenne Heroes 2011 te Nijmegen by DuchenneNL
    Papegaaien steunen het Kinderkankerfonds
  • Papegaaien rijden voor Juliette
  • In 2010 brachten onze acties 2000 euro op!
  • Foto
    Foto
    Foto

    Als vooruitkijken eens niet lukt, en achteruitkijken soms pijn doet, kijk dan maar eens gerust opzij, daar waar we allemaal naast je staan!

    Papegaaien rijden de 24 uren van Westerlo
  • 24 uren van Westerlo
  • MTB Westel
  • 24 uren Westerlo 2010
  • 24 uren Westerlo 2011
  • 24 uren Westerlo 2012
  • Foto
    Websites van andere clubs (Antwerpen)
  • Vanlommel Cycling Lille
  • De Slijkfretters Westerlo
  • De Jachthoorn Lichtaart
  • De Dust Devils Schoten
  • V'lox Kapellen
  • Wijnegem Bicycle Club
  • WTC De Stoempers Brecht
  • De Heggestoempers Poederlee
  • KAWS Turnhout
  • Hoogstraatse Wielertoeristen
    Foto

    De Sint-Catharinakerk te Hoogstraten torent hoog boven het vlakke landschap uit!

    Foto
    Foto
    Foto
    Foto

    Kasteel Nottebohm

    Kasteel Nottebohm in betere tijden.  Dit kasteel, gelegen op de grens van Brecht en Brasschaat, is thans volledig overwoekerd en vervallen.  Vele lokale TT's passeren deze plek met Adams-family-house-allures!

    Websites van andere clubs (Antwerpen)
  • Free-bikers Dessel
  • De Campina Dessel
  • WT Millegem Mol
  • Offroadbikers Mol
  • Rauwtrappers Mol-Rauw
  • De Wezeldrivers Mol-Wezel
  • WTC Vossenberg Herentals
  • MTB Forza Turnhout
  • XC Bikers Geel
  • Wodanbikers Mechelen
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Websites van andere clubs (Antwerpen)
  • Greenbikers Bornem
  • MTB Mastentop Kasterlee
  • WTC Den Hoek Zandvliet
  • Het Vliegend Wiel Lille
  • Het Slijpend Wiel Lille
  • De Zonebikers Rijkevorsel
  • WTC De Doortrappers Halle-Zoersel
  • De Powerbikers Dessel
  • WTC Victoria Meer
  • Tielense Wielertoeristen
    Foto
    Foto
    Foto
    Websites van andere clubs (Antwerpen)
  • MTB Goe Bezig Arendonk
  • De Powerbikers Heist-op-den-Berg
  • Troontrappers Grobbendonk
  • De Bosduiners Wuustwezel
  • De Toogtrappers Willebroek
  • Boxx Cycling Team Kalmthout
  • 3D CAD-works Hoogstraten
  • Cyber12 MTB Team Olen
  • De Megabikers Reet
  • Foto
    Foto
    Foto
    Websites van andere clubs (Brabant)
  • Straf in Bergaf Opwijk
  • MTB Overijse Bierkarboys
  • United Bikers Diest
  • Bike Fun Team Deurne-Diest
  • De Bierbikers (Heverlee & Boutersem)
  • MTB Team Langdorp
  • Downhillbikers Oud-Heverlee
  • MBC De Zoenk Kessel-Lo
  • De Dworpse Bikers
  • Sasbikers Humbeek
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto

     

    Straf in Bergaf 2010 - Jaaroverzicht from Davy Bogaerts on Vimeo.

    Foto
    Foto
    Websites van andere clubs (Brabant)
  • Rillaarse Bikers
  • Muggenbergse Stoempers Bekkevoort
  • MTBC@Bekkevoort (De Megabikers)
  • Shortmtbikers Kortenberg
  • Pandoerken Strijland-Gooik
  • WTC De Biekes Wakkerzeel
  • The Forest Bikers Langdorp
  • Heidezonen Bierbeek
  • Tieltse Wielervrienden Tielt-Winge
  • Hoebelbike Vlezenbeek
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Websites van andere clubs (Brabant)
  • MTBH8 Haacht
  • Pandoerken Cycling Team Strijland-Gooik
  • 4funbikers Londerzeel
  • Foto
    Websites van andere clubs (Oost-Vlaanderen)
  • De Modderfokkers Kalken
  • De Zwette Maanen Aalst
  • Xtreme Bikers Belsele
  • De Herders
  • MTB Team Heiende Lokeren (tot 2010)
  • MTB Team Heiende Lokeren
  • De veldploeters Lokeren
  • Mud Devils Sint-Amands
  • Just Ridin' Waasmunster
  • Unitas Steenhuize
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Websites van andere clubs (Oost-Vlaanderen)
  • De Mountain Challengers Aalst - Ninove - Geraardsbergen
  • MTB Kokejane
  • Ghostbikers Sleidinge
  • MTB Aspelare Ninove
  • MTB Gavere
  • 2ManyBikers Wetteren
  • Waasland Mountainbiketeam
  • Waasland mountainbikeschool
  • Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Websites van andere clubs (Limburg)
  • De Dabbers Neerpelt
  • De Peltercrossers Overpelt
  • De Bokkerijders Overpelt
  • De Eijsbikers Overpelt
  • De 4UMbikers Genk Midden-Limburg (blog)
  • De 4UMbikers Genk Midden-Limburg (site)
  • De Zandbikers Kerkhoven
  • De Wringers Opoeteren
  • Dirty Bikers Dilsen
  • Loksbergse Bikers
    Foto
    Foto
    Websites van andere clubs (Limburg)
  • Zelem Cycling
  • MTB Palmzondag Herk-de-Stad
  • Berkentrappers Herk-de-Stad
  • WTC Ham
  • Alertbikers Lummen
  • Foto
    Websites van andere clubs (West-Vlaanderen)
  • De Grysperre Gits
  • Wacky Racers Knokke-Heist
  • De Copains Middelkerke-Leffinge
  • WTC Zarrenhof Zarren
  • De Gaverbikers Deerlijk
  • De Brigandsbikers Ingelmunster
  • De Raketmannen Wervik
  • Choufkes Middelkerke
  • De Brugse Bikers
  • Kortrijkse Mountainbikers
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Websites van andere clubs (West-Vlaanderen)
  • Frontbikers Ieper
  • Erika's Baaikers Klerken
  • WTC Vichte
  • De Dunekeuntjes De Panne
  • Zewieties Waregem
  • De Steenbakkers Moen
  • Langenavondbikers Gistel
  • De Tegenterters Aarsele-Tielt
  • Castori MTB-Team Brugge
  • Foto
    Foto
    Websites van andere clubs (Waals-Brabant)
  • Bikers de l'Alleu Braine l'Alleud (Eigenbrakel)
  • Foto
    Websites van andere clubs (Namen)
  • Catsbikers Olloy-sur-Viroin (Viroinval)
  • Woody Wood Bikers Florennes
  • Mazy's Fun Bikers
  • Foto
    Foto
    Foto
    Websites van andere clubs (Luik)
  • VTT Housse Blegny
  • Foto
    Websites van andere clubs (Henegouwen)
  • VTT Despatures Bléharies
  • Crazy Bikers Anderlues
  • Foto
    Websites van andere clubs (NL)
  • De Mellowbikers (Bergen-op-Zoom)
  • De Kaaimannen Roosendaal
  • Rosevalleybikers Roosendaal
  • PCDOC Roosendaal Stander Info
  • Fietsclub Kees Van Boxel Galder (1)
  • Fietsclub Kees Van Boxel Galder (2)
  • Sirocco Woensdrecht
  • TC De Markies Bergen-op-Zoom
  • De Boezemvrienden Hoogerheide
  • De Modderfokkers (NL)
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Websites van andere clubs (NL)
  • Adventure Team Brach (Maasbracht)
  • Mountainbike Club Bergen
  • ATB-bikers Eindhoven - Tilburg - DenBosch
  • Dijk- en Duinbikers Enkhuizen
  • RTC De Pédaleurs Bergen-op-Zoom
  • WTC De Contente Eersel
  • Haaibikers Ulicoten
  • De Kleppers Dongen
  • WTV Alphen
  • ATB 26 inch Bladel
    Foto
    Foto
    Websites van andere clubs (NL)
  • WDD-team Capelle aan de IJssel
  • Meej Tevreje Bakkes Roosendaal
  • ATB Vessem
  • Team X-treme Burgh-Haamstede Zeeland (NL)
  • Golden Boys (NL)
  • Sites en blogs van andere bikers
  • Tinman (Weert NL)
  • Ivo Maes Tips & Tricks (B)
  • MTBLily (B)
  • Ronald Van Schaik (NL)
  • Maurice Garin (NL)
  • MTB Peter Diesel GT (NL)
  • Moving Marathon Team
  • Peter Willeboordse (NL)
  • I-mac (B)
  • Fietsmakkers (B)
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Sites en blogs van andere bikers
  • Housebiking (Goes NL)
  • Rock 'n Dust Ronald Vogely (Heerlen NL)
  • Big Bad Wolf
  • Ronny's fietsroutes GPS
  • Fons Moors
  • Stoempen - Pieter Beernaert (Roeselare)
  • Dion Gilissen Eijsden (NL)
  • Donavan Leyn (Menen)
  • Jan Claes (Oelegem)
  • Patrick Goos (Lendelede)
    Foto
    Sites en blogs van andere bikers
  • MacRed (Mountain Challengers)
  • Hardie (Mountaintop.be)
  • Endorfin
  • Guy Wuilmus (foto's)
  • Michel Caps (racefiets)
  • Toer de Frans
  • Trade-n-cycle
  • Louis Baseler (Huijbergen NL)
  • Ronald van Schaik (Kapelle NL)
  • VTT & Toertochten
    Foto
    Sites en blogs van andere bikers
  • Jac Van Rijsbergen (NL)
  • Harry Rasing Zumpelvelder (NL)
  • Gert P Switch87 (Tongeren)
  • Ixxel (Opwijk)
  • Adri
  • NosTech MTB-Team
  • Vaste routes
  • MTB in België (BLOSO)
  • MTB in België
  • MTB in Nederland
  • MTB in Frankrijk
  • MTB in Duitsland (Sauerland)
  • Fietsroutes in Vlaanderen
  • Grote Routepaden
  • Slovenië
  • Kroatië en Slovenië
  • Dolomiti di Brenta Bike Italia
    Foto
    Vaste routes en zelf routes uitstippelen
  • Ride My MTB
  • MTBroutes
  • Adamello Bike
  • Route You
  • Profil Stevens
  • Foto
    Foto
    Kleding en accessoires
  • Bioracer (B)
  • Bobshop (D)
  • DealExtreme (Hong-Kong)
  • Feryn (B)
  • Futurumshop (B)
  • Futurumshop (NL)
  • Valutawear (NL)
  • NoDrugs (B)
  • Hopmans Fietsgigant (NL)
  • Bike-components (D)
    Kleding en accessoires
  • Radsportbekleidiung
  • Trikotexpress
  • Wielrennershop
  • Ali Express
  • Assos
  • Ribblecycles
  • BBB-parts
  • SMS Santini Italia
  • Redvil
  • CBike
    Kleding en accessoires
  • Cycling outfit
  • Carvalho
  • Bicyclinghub
  • Bikemania
  • Parker International
  • Itek
  • Futurumshop
  • Chainreactioncycles
  • Vlaanderen vlagt
  • Bike-O-Mania
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto

    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto

    Antwerpen

    Pirate parrot flying sky

    Antwerpen

    Video's nightride 2010
  •  

    Nightride De Papegaai 2010 deel 1
    by Jinba Ittai
     

    Nightride De Papegaai 2010 deel 2
    by Jinba Ittai
     

    Nightride De Papegaai 2010 deel 3
    by Jinba Ittai

    Geschiedenis

    Mountainbiking begon in de late jaren '60 en vroege jaren '70 van de 20e eeuw. In die tijd was er geen mountainbike. De eerste mountainbikes waren gebaseerd op de frames van Schwinn. De rijders gebruikten luchtbanden voor op het strand en voorzagen de fiets van versnellingen en een motorcross stuur. Ze daalden heel snel van de mountain fireroads. De sport is ontstaan in Californië (zie externe links).

    Het was pas in de late jaren 70 en de vroege jaren 80 dat fietsproducenten startten met de productie van mountainbikes met gebruik van lichtgewichtmaterialen. Gary Fisher wordt gezien als de eerste producent van de mountainbike in 1979. De modellen waren eigenlijk gewone wegfietsen met een bredere frame en vork om bredere banden toe te laten. De sturen waren ook anders, ze waren recht en niet lichtjes gebogen zoals sturen op racefietsen. Ook waren sommige onderdelen rechtstreeks overgenomen van de BMX fiets. De eerste massaal geproduceerde mountainbike werd geproduceerd door Specialized en had 18 versnellingen.

    Tot voor kort, hadden de mountainbikes een wegfietsstijl en afmetingen. Omdat het mountainbiken opkwam en er dus agressievere rijstijlen kwamen, kwamen er nieuwe modellen die sterker en beter waren en betere afmetingen hadden om agressiever te kunnen rijden zoals: over obstakels rijden en houten bruggen en ramps. Nu zijn de mountainbikers gekend om hun meer BMX stijl namelijk op en over alles springen. Nieuwere modellen hebben of 24 of 27 versnellingen, 3 bladen voor en 8 of 9 tandwielen achter.

    De nieuwste mountainbikes hebben meestal de volle uitrusting. Vroeger hadden de mountainbikes een stijf (=ongeveerd) frame en geen voorvering. In het midden van de jaren '90 kregen mountainbikes voorveringen. Dit ontlastte de armen van de fietser. De eerste veringen waren 38-50mm lang (3/2 tot 2inch). De vroege veringen waren zwaar en bewogen op en neer terwijl de fietser trapte. Dit nam veel energie weg, vooral tijdens steile hellingen. Om dit te verhelpen werd vering ontworpen waarbij de hoeveelheid vering kan worden geregeld. Veel rijders schakelen de achtervering uit als ze hard fietsen of een steile helling beklimmen. De meeste veringen hebben 100mm (4 inches) veerlengte. De meer agressievere fietsen voor downhill en freeride hebben 200-230mm (8-9inch) veerlengte. Veel rijders prefereren toch een hardtail (= alleen voorvering) frame.

    Foto
    Foto
    Foto
    Music Maestro!
  •  

    Bart Herman
     

    Matthias Reim
     

    Stef Bos
     


    Little talks (Of Monsters and Men)



    Clouds by Zach Sobiech



    Susan Boyle (Britains got talent 2009)


    Only Teardrops - Emmelie De Forest 2013


    Only love survives - Ryan Dolan 2013
    StrammerMax's Papegaaienblog
    De Papegaai Bike Team
    08-07-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.24 uren van Westerlo op 30-06-2012

    24 uren van MTB Westel te Westerlo op zaterdag 30-06-2012 en zondag 01-07-2012.

    Na drie zware werkweken met weinig slaap en te halen deadlines, bovendien afgesloten met een personeelsfeest op vrijdagavond, waar ik toch langer bleef hangen dan voorzien, keek ik toch wat op tegen de 24 uren. Met een conditie van niemendal kan je aan zoiets beter niet beginnen! En het was niet omdat ik na het bezoek aan de dokter voor het invullen van het medisch attest goed bevonden was voor de sport, dat de vorm er ook was! Door de drukte moest ik op zaterdagochtend nog alle spullen bij elkaar zoeken. Gelukkig ligt alles wat met biken te maken heeft binnen handbereik en na het pinksterweekeinde in Daverdisse lagen ook mijn bruikbare fietskleren nog netjes bij elkaar. Na een klein halfuur was ik gepakt en gezakt. Alles de auto in, nog snel sandwiches gesmeerd om mee te nemen, er twee van achter de kiezen gestoken, fietsdrager gemonteerd en fiets opgeladen, en weg was ik. Onze groepsleider begon zich al zorgen te maken, zich afvragend of ik wel ging komen, vermits ik zelfs nauwelijks de tijd had gehad om mij te mengen in het e-mailverkeer van de afgelopen dagen! Na een geruststellende telefoon om 13.00 u thuis vertrokken.

    Westerlo ligt bij nader toezien niet zo ver, vermits ik een kleine drie kwartier later ter plekke was. Me geparkeerd in de straat tegenover het zenuwcentrum, aan de andere kant van de drukke hoofdweg door de gemeente. Met de fiets aan de hand, twee zakken aan het stuur en m’n reistas met fietskleren op de rug, de camping opgezocht. Daar was het veel minder druk dan de vorige twee jaren, zodat mijn kompanen mij al van ver zagen toekomen. Er waren nog maar drie van de zes deelnemers van De Papegaai Bike Team present, Kris, Yasin en Robert. Deze laatste stond met z’n caravan op de daartoe voorziene plek. De twee bevriende ploegen (het Blackberry-Mobistar MTB Team en hun funploeg, ingeschreven als De Jeugd van Tegenwoordig) naast wie we opgesteld stonden waren al voltallig en volledig geïnstalleerd. Die mannen waren gisteren al gearriveerd, beschikken over een aanhangwagen en waren qua materiaal weer uitgerust alsof ze op hotel kwamen, campingvuur en barbecue inclusief! Wij moesten het met heel wat minder doen! Onze aanvoerder had wel een grote halfopen partytent opgesteld, maar we hadden weinig om er onder te zetten. Nog eens over en weer gelopen naar de auto om m’n tentje en veldbed op te halen. Daarbij Leslie op het lijf gelopen, de clubmakker van De Papegaai Bike Team die de uitdaging van de 24 uren als solorijder aanging! Mijn twee-seconden-tentje opengevouwen en m’n spullen er in ondergebracht. Daarna naar de grote inschrijvingstent in het centrum om me te melden en me mijn verplichte polsbandje te laten omdoen. Daar viel onmiddellijk de delegatie Slijkfretters op, vijf mannen en één vrouw, die zich voor de gelegenheid hadden omgedoopt tot team Pornosnor om in hun opvallende kleding een gooi te doen naar het gratis vat dat voor de meest originele ploeg te winnen was! Achteraf zou Dirty Daddy me vertellen dat de mannen weken hun baard en snor hadden laten staan om zich daarna een opvallende snor te kunnen scheren, zeer tot ongenoegen van hun wederhelften. Ook een aantal solo rijdende Slijkfretters waren in dezelfde stijl uitgedost!

    En dan bleef er nog net genoeg tijd over om een verkenningsrondje te rijden over het parcours dat de mannen van MTB Westel voor ons in hun petto hadden! Bij terugkomst bleek de vijfde ploegmakker, Joris, gearriveerd. Dat we op de zesde nog een tijdje moesten wachten, was geweten. Dennis zou pas na zeven uur arriveren, na sluitingstijd van zijn fietsenzaak. Intussen kreeg hij wel een aantal telefoontjes van onzentwege om nog vervangspullen mee te brengen. Handig, een fietsenmaker in eigen rangen! Blijkbaar was ik niet de enige die de tijd niet had gehad om z’n fiets grondig te inspecteren alvorens af te reizen!

    Het parcours goedgekeurd na m’n kennismakingsrondje. Ik herkende stukken van vorig jaar terug. Aan de singletrack was wel wat veranderd, er kwamen een paar lastige stukken in langs plaatsen waar bomen gekapt waren en de aarde losgewoeld was. Die singeltrack zou voor mij het lastige stuk worden als tragere rijder in het geval ik de hete adem van snellere rijders in mijn nek zou voelen! Net op tijd terug om de start te kunnen meemaken om 16.00 u op zaterdagnamiddag. De vertrekkers van de estafetteploegen dienden naar hun bike in de wisselzone te lopen, de solo’s mochten in hun zog en rijdend op hun fietsen vertrekken. Robert nam voor ons de eer als eerste rijder waar. En dat op zijn eenenzestigste verjaardag, waarbij hij vermoedelijk de oudste deelnemer was! Daar doe ik mij helm voor af! Kris had op voorhand een schema gemaakt zodat iedereen op tijd in de wisselzone zou staan om zijn voorganger af te lossen. De geschatte tijd was vijftien tot twintig minuten voor een rondje. Overdag zouden we twee rondjes rijden. Eerst Robert, dan Kris, dan ik, gevolgd door Yasin en Joris en vanaf 20.00 u kwam Dennis daar nog achter.

    Ondanks de vermoeidheid en de korte nachten van de afgelopen weken ging het mij vrij behoorlijk af. Rustig aan, zonder mij te forceren, teneinde het 24 uren uit te kunnen zingen! Uiteraard had ik de langste rijdtijd van de ploeg. Ik deed er bij licht een twintig minuten over en als ik de rondetijden bekijk en rekening houd met m’n leeftijd en gewicht, hoef ik daar niet verlegen om te zijn. Alhoewel ik toch maar traag rijd, te zien aan de snelheid waarmee velen me voorbijstaken en het nakijken gaven! En dat ook naar het einde toe! Men kan zich afvragen waar sommigen de energie vandaan blijven halen! Vertrekkend van de wisselzone ging het eerst door het dorpscentrum een brug (laadbak van een vrachtwagen) over, de hoek om en de bossen in. Daar volgde een vettig stuk over een modderige ondergrond met twee venijnige bochten. Na een stukje kiezelweg en weer een bochtje reden we voor de eerste keer langsheen de camping. De dijk op en af, een ultrakorte track door een stukje bos (oppassen voor de wortel), de dijk weer op, kiezelpaadje, de dijk op en af rond een boom in een korte bocht met klimmetje en dan naar links een brugje over de Grote Nete over. Na een stukje kiezelweg met tegenliggers ging het dan naar rechts de bossen weer in langsheen een oude ijzeren poort en boomwortel. Daar voerde een smalle track die zich op een pad gevormd had ons tussen imposante bomen. Tijdens de eerste ritjes viel op dat het zwaar trappen was naar het einde van die track toe. Wanneer je bij een volgende passage eens goed rondkeek werd dat al snel duidelijk. We hadden daar te maken met een stevig vals plat. Het zou naarmate de uren verstreken voor mij een moeilijk stukje worden op de omloop. Maar het werd ook door de andere rijders op de camping druk besproken wegens goed voelbaar in de benen! Rechtsaf en weer linksaf om daarna linksaf de lange singeltrack in te duiken. Daarop kreeg je af te rekenen met de nodige bochtjes, dood kreupelhout en kleine takjes en boomstronkjes die weliswaar met fluoverf gemarkeerd waren! Ik hoopte er altijd op geen snelle achtervolgers! Naar het einde toe volgden een paar moeilijke bochtjes. Naast één ervan had een medische hulppost postgevat. Daarna kwam een recht bospad, overgaand in een track met enkele bochtjes ter hoogte van een vervaarlijke wortel die menig biker letterlijk liggen heeft gehad. Een kiezelpaadje rechtsaf op en direct weer naar links in een smal paadje dat zich, langs weerszijden begroeid met struikgewas, door velden slingerde. Het gaf uit op een asfaltbaantje met een verlaten huis en enkele oude hoeves. Linksaf en dan weer linksaf een graspaadje op. Om weer uit te komen op de kiezelweg met de tegenliggers. Rechts de bossen in over een hoopje zand om weer een lang recht graspad voor de wielen te krijgen op de rand van weiden en een bos met imposante bomen. Een kiezelweg op om via een eenzame grote hoeve weer een kasseipaadje te bereiken met brug over de Nete. Daar stonden altijd toeschouwers! Daarna het kiezelpaadje naast de Nete op. Vlak voor de camping moesten we twee keren de dijk op en af in korte bochten. Dat was voor mij altijd een vraagteken of ik boven zou geraken. Maar naarmate de dag vorderde had ik daar de techniek om succesvol boven te geraken onder de knie. Afremmen in het bochtje beneden en dan alles geven om de dijk weer op te rijden. Een mens leert bij! Een stukje langsheen de achterzijde van de camping waar steevast teamgenoten en andere bekenden stonden om iedereen aan te moedigen. Aan het nadarhekken, waar vaak teamleden van Pornosnor of solorijders van de Slijkfretters iedereen stonden aan te porren, ging het de dijk af en opnieuw langsheen de camping om via de straat weer het centrum van Westerlo en de wisselzone te bereiken!

    Als ik het mij goed herinner heb ik de zaterdag gereden omstreeks 17.00 u, 19.00 u, 21.00 u en 23.55 u. Het was warm en bij gebrek aan bidonhouder op m’n fiets stortte ik me na afloop altijd op het water aan de wisselzone! Toen ik na één van die ritten weer naar de camping reed was ik blij verrast met het onverwacht bezoek dat ons daar te beurt viel! Wardje en Frans waren naar Westerlo gekomen. De vorige edities namen zij deel met een ploeg van 3D- Cadworks, maar deze keer heeft het lot er anders over beslist! Nadat we op oudejaar nog met een hele bende hadden samen gezeten en plezier gemaakt na de toertocht in het Nederlandse Huijbergen, kregen we eind januari het ontstellende nieuws te horen dat Ward zwaar verbrand was geraakt bij een arbeidsongeval! Waren de berichten over zijn kansen aanvankelijk somber, een half jaar later blijkt hij al redelijk goed hersteld! De goede conditie die hij op het ogenblik van het ongeval had, zal wel één van de redenen zijn die er voor gezorgd hebben dat hij het gehaald heeft! Ik heb er bewust nooit wat over geschreven, maar nu hij aan de beterhand is mag dit zeker eens vermeld worden! Wat was ik blij van deze mens terug te zien, want we hebben deze vriendelijke man al veel te lang moeten missen. Hij staat te popelen om de fiets weer te bestijgen. Hij heeft nog een jaar tijd om weer aan te sterken zodat hij hier volgend jaar met zijn teamgenoten weer kan aantreden! Hij ziet het in ieder geval zelf goed zitten, zelfs in het geval hij misschien niet meer op dezelfde wijze mee zal kunnen als tevoren! Ook de zondag zijn Ward en Frans nog langsgekomen om het einde van de dag en het podium mee te maken! Vechtlust en een positieve ingesteldheid kunnen een mens er weer bovenop helpen! Volgend jaar staat hij hier weer met z’n bike, daar ben ik zeker van!

    De meest memorabele ritten zijn natuurlijk de ritten in het donker! Voor SilverFokske van De Jeugd van Tegenwoordig was het zijn nachtdoop! Hij had nog nooit een nightride gereden, zei hij, terwijl hij met z’n lampen in de weer was! Onze ouderdomsdeken Robert had laten verstaan liever niet ‘s nachts te rijden en kroop omstreeks 23.15 u na zijn laatste zaterdagse toer van zijn fiets om te gaan slapen met de belofte van om zes uur weer paraat te staan in de wisselzone om af te lossen gelijk wie dan aan het rijden was! Om 23.55 u was het mijn beurt om Kris weer af te lossen. We hadden afgesproken om pas vanaf middernacht elk drie rondes te rijden, zodat ik hem vertelde dat ik twee rondjes zou rijden. De vorige jaren was het parcours op bepaalde plekken ’s nachts verlicht, nu was dat enkel het geval ter hoogte van de camping. Maar omdat ik al meerdere nachtritten heb gereden en dus goed voorzien ben van de nodige lampen, was dat geen probleem. Na mijn twee rondes bleek Yasin niet in de wisselzone te staan! Hij was nog op weg en had me zien passeren! Ik heb dus noodgedwongen nog een derde ronde meegepikt. Geen erg, vermits ik daarstraks door één van de mannen van de Blackberries had horen zeggen dat de eerste die drie rondes rijdt het beste af is en het langste kan rusten! Even over één uur reed ik weer de wisselzone in en kon ik de drinkbus met chip doorgeven. De batterijen in m’n lampen vervangen, ook al beweerde Kris dat het alweer licht zou zijn bij mijn volgende rit, hetgeen toch niet zo zou blijken te zijn! Een douche genomen en geprobeerd van wat te slapen in m’n tentje. Maar op de camping is het uiteraard nooit volledig stil, wanneer de rijders in het passeren roepen naar hun kompanen in de tenten naast de dijk. En de stroomgenerator blijft de hele nacht staan draaien! Ik kreeg het bovendien koud tijdens de nacht!

    Het deed pijn wanneer ik omstreeks halfvijf in de ochtend m’n naam hoorde roepen door mijn voorganger die naar de wisselzone vertrok. Terwijl ik recht krabbelde in m’n tentje hoorde ik Dennis nog zeggen dat ik er een lap op moest geven om onze tijd veilig te stellen, alvorens hij een dutje ging doen. Even over vijf uur kwam Kris toe in de wisselzone en kon ik slaapdronken aan mijn tweede reeks van drie nachtrondjes beginnen. Omdat ik zelf niemand gewekt had, hoopte ik dat Robert klaar zou staan aan de start zoals hij beloofd had en dat ik het tot zes uur uit zou kunnen zingen! Toen ik omstreeks kwart voor zes de tweede keer door het centrum van Westerlo passeerde zag ik Robert richting wisselzone wandelen en kon ik hem toeroepen dat ik nog één rondje te gaan had. Intussen had ik het langzamer lichter zien worden. Kon ik om vijf uur mijn lampen nog goed gebruiken, nu waren ze overbodig geworden. Ook de mensen aan de hulppost naast de singletrack in het bos waren weer tot leven gekomen. Zij hadden daar buiten op veldbedden gelegen tijdens de nachtelijke uren. Even over zessen kon ik de bidon met de chip doorgeven aan Robert en weer richting camping rijden.

    Omdat Dennis zijn tentje had ingenomen, lag Kris buiten op de grond in zijn slaapzak! Voor mij had het weinig zin om nog terug in m’n tentje te kruipen. Ik ben dan op de dijk gaan zitten kijken naar de passerende bikers en om de zon te zien opkomen. De solo Slijkfretter in zijn macho-klederdracht, een korte spijkerbroek over z’n fietsbroek en lederen vestje met kettingen (een mens moet wat over hebben voor een gratis vaatje), die me daarnet een paar keren had ingehaald met de kletterende kaart tussen de spaken van z’n wiel was nog steeds op dreef en op een bepaald ogenblik kwam ook Dirty Daddy de dijk op gefietst. Ook de fotograaf van dienst was al vroeg uit de veren en legde me op de gevoelige plaat vast terwijl ik langs de dijk op een stapel planken had postgevat met de prut nog in m’n ogen! Er kwam ook leven onder de tentzeilen van de Blackberries en de Jeugd van Tegenwoordig! Die mannen hadden elk zelfs spek en eieren meegebracht om ter plekke te bereiden. Jan voegde er nog wat show aan toe door de Zweedse kok uit de Muppets na te bootsen terwijl hij zijn omelet stond te bakken. Rubber-12 zag ik een half varken bij zijn ei in de pan smijten! De geur van al dit lekkers ontging zelfs de bikers op de dijk niet. “Spek met eieren”, hoorde ik er ene likkebaardend prevelen in het voorbijrijden!

    De zon klom hoger, de warmte deed de dauw verdampen en bij de buurmannen was SilverFokske de laatste die zijn spek en eieren begon te bakken! Ik had uitgerekend dat ik omstreeks een uur of negen weer aan de beurt zou zijn en dat bleek zo te kloppen. Ik werd uitbundig toegejuicht vanaf een caféterras door Yasin en Dennis, daarna ook door Kris. En aan de camping door de macho-Slijkfretter! Het trio op het terras vervoegd nadat ik de chip had doorgegeven aan Robert. Als de rekening klopte zou ik nog één keer rondjes dienen te rijden. Indien er sneller gereden werd, dan zat de kans er in dat ik als laatste zou moeten starten. Rond 13.30 u heb ik inderdaad voor de laatste keer moeten aanzetten. Eerst nog een spaghetti gaan ophalen bij Suskewiet en aan onze tent verorberd. Een lekkere afwisseling na m’n voorraad sandwiches met kaas.

    In de loop van de namiddag kregen we nog het bezoek van Papegaaien die dit jaar niet deelnamen en van de wederhelften van enkele rijders. Na alles onder zeil gezet te hebben bij de aanvang van een fikse regenbui, waarvan we tot hiertoe gelukkig gespaard waren gebleven, ben ik dan met Steve mee naar het centrum getrokken om er het einde van de 24 uren mee te maken. Gevolgd door de prijsuitreiking. De winnende ploegen waren het Be Fast Team (mannen, 101 rondes), De Pedaalridders Ludo’s Ladies (vrouwen, 79 rondes), De Slijkdabbers (gemengd, 96 rondes), het met ons bevriende Blackberry-Mobistar MTB Team (masters, 88 rondes) en New Concept Biking (solo, 77 rondes). Jan De Busser, de solo-overwinaar van vorig jaar, eindigde tweede met 73 rondes. Team Pornosnor nam met plezier het gratis vat in ontvangst als winnaar van de prijs voor de meest originele deelnemer. Daar gingen ze voor, wist Dirty Daddy me te vertellen. Met de Papegaai Bike Team zijn we op plaats 52 van 57 geëindigd in het klassement “mannen” en op plaats 62 van 90 met 76 rondes in het algemeen klassement. Onze verdienstelijke solorijder Leslie eindigde op plaats 89 in het algemeen klassement met 26 rondes. Hij was daar zelf blijkbaar niet zo tevreden over, maar het feit dat hij heeft volgehouden en nog alles op alles gezet heeft tijdens de zondagnamiddag, is al een hele prestatie op zich voor iemand die voor de rest niet zo heel veel rijdt! Ik zou het zelf niet beter doen! Ik had zo’n 115 km op m’n tellertje bij elkaar gereden in 7,5 uur, de verplaatsingen van de camping naar de wisselzone inclusief.

    Na de prijsuitreiking volgde nog een demonstratie trial-biking door Iciar Van den Bergh en stond er naast de tent een clown ballons te knopen voor kinderen. Want de 24 uren worden georganiseerd samen met de jaarlijkse braderij in Westerlo, waardoor er veel volk op de been is. Nog een korte babbel met Dirty Daddy en Ward die met Frans was komen kijken hoe de Blackberries het podium beklommen als winnende masters. En met Sammy en Steve nog een paar glazen geledigd. Intussen was de camping al voor een groot deel ontruimd en stond mijn tentje nog als één van de weinigen overeind. Gelukkig wist Elke er raad mee om m’n twee-seconden-tentje in even veel tijd weer op te vouwen! Met een paar keren over en weer wandelen en rijden naar de auto waren ook mijn spullen opgeruimd. Iemand riep me toe dat ik er blijkbaar niet genoeg van kon krijgen toen ik met de bike weer naar de camping reed.

    Afscheid genomen van m’n makkers en op weg naar m’n wagen gezien dat de Blackberries en de Jeugd van Tegenwoordig het terras van Suskewiet hadden ingepalmd. Vermoeid maar content weer naar huis gereden. En zeggen dat ik twee jaar geleden thuis gejankt heb van vermoeidheid na aankomst. Niets daarvan nu. De inspanningen waren al snel weer vergeten en na de vervelende opruim van alle meegenomen spullen blijven enkel de leuke indrukken bewaard als herinnering aan deze uitgave van de 24 uren. Voor mij was het de derde deelname. Bij leven en welzijn strijken we volgend jaar weer neer op de weide naast de Nete in Westerlo. Met de Ward er bij! Alle lof komt toe aan MTB Westel voor de knappe organisatie van dit hele gebeuren, waar weer veel tijd en energie in gestoken geworden geweest moet zijn om aan honderden bikers een onvergetelijke ervaring te bezorgen! Dank daarvoor!

    Het verslag van dit evenement is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

    Totaal klassement

    Uitslag per categorie

    Rondetijden

    Reportage met foto’s in Gazet van Antwerpen en in het Nieuwsblad!


    Filmpjes van MTBert, Berlicummer en StellaRondaTeam kan je hieronder bekijken!
     

    24 uren van Westerlo 30-06-2012 en 01-07-2012 door Berlicummer

    08-07-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    25-06-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Toertocht te Baisy-Thy op 24-06-2012

    Toertocht (12-25-35-45-60 km) Le Petit Godefroid te Baisy-Thy op zondag 24-06-2012.

    De weersvooruitzichten beloofden voor deze zondag niet veel goeds, maar de enkele druppels die vielen konden mij er niet van weerhouden weg te gaan, ook al had eens lekker uitslapen deugd kunnen doen. Omstreeks 10.00 u was ik ter plaatse in het Waals-Brabantse Baisy-Thy (Genappe) om er de derde editie van Le Petit Godefroid te rijden. Deze streek valt me in de smaak nadat ik er enkele jaren geleden kennis mee maakte na de toertochten vanuit Lasne, Tangissart, Wavre en Mont-Saint-Guibert gereden te hebben. De inschrijving was in de refter van de plaatselijke lagere school, aan tafeltjes op kindermaat! Het dochtertje van één van de medewerkers zat er braaf een tekening te kleuren aan de achterste tafel!

    De eerste vijf kilometers kregen we een aantal veldwegen voor de wielen, sommigen geplaveid met kasseitjes, zodat ik vreesde een verkeerde keuze gemaakt te hebben. Bovendien werden de vergezichten belemmerd door de lichte regen die voor een grijs mistgordijn zorgde en kreeg ik af te rekenen met stevige tegenwind. De tocht door het open landschap werd besloten met een stukje bos, waarna we toekwamen in Sart-Dames-Avelines, een gehucht waarvan de lengte van de naam omgekeerd evenredig is met het aantal inwoners. Daar was de eerste splitsing. Intussen was het ook stevig beginnen regenen. Veel bikers had ik niet gezien gedurende die eerste 9 km, enkel degene die samen met mij gestart was en een groepje van twee, gevolgd door een rijder met een wit regenjasje die ik aan het einde van de toer nog te zien zou krijgen. En dan nog een groepje van drie waarvan er één koos voor de route van 35 km terwijl zijn twee maten samen met mij de richting van de 45-60 km uitgingen. Er liepen op die plek ook wandelaars rond die deelnamen aan een georganiseerde tocht.

    Vanaf Sart-Dames-Avelines doken we een pracht van een donker bos in en kregen we een mooie track voor de wielen geschoven, op en af tussen de bomen. Het was wat uitkijken voor wortels en een ondergrond die door de regen natter begon te worden. Het pad eindigde achter een aantal kolossale huizen met grote tuinen, op een helling gelegen, met onderaan een aantal vijvers, grenzend aan de bossen. Door de regen was ik intussen al drijfnat geworden. Tot 10 km voerde de rit me doorheen mooie stukken bos met een aantal technische passages over uit de kluiten gewassen wortels. We reden er naast een waterloop die er kronkelend doorheen het bos vloeide. Er volgde een stukje open veld met een paadje doorheen hoog gras en gelegen tussen twee draaipoortjes om dieren binnen of buiten te houden. In het volgende bos staken me twee bikers voorbij en een derde schoof in een dropje weg, maar kon sierlijk van zijn fiets springen en alzo de kennismaking met een boom vermijden.

    Via een stevige klim bereikten we op 12 km een mooi bos. Daar moest ik na een korte steile helling even aan de kant om naar adem te happen. Twee bikers in m’n zog raken netjes boven. Van de drie bikers die dan nog volgden moesten er ook twee van de fiets. De derde die wel met de bike tot boven geraakte, begroette me met een “bonjour”, waarna hij tegen zijn makkers riep “Het is gene kak hier!” Eigenaardig genoeg zal ik het trio niet meer op mijn pad ontmoeten. De singletrack door het bos eindigt met een stevige afdaling over een rotsachtige ondergrond om uit te komen aan het kruispunt van grote wegen in Villers-La-Ville aan de ruïnes van de abdij. Even gewacht in de hoop het trio van daarnet weer te treffen, maar die mannen daagden niet op. In Villers-La-Ville gaat het even langsheen een grote baan. Het eerste huis dat ik passeer komt me bekend voor! Hier heb ik ooit al geparkeerd met de wagen. Blijkt dat dit de grote baan is die voorbij Tangissart (Court-Saint-Etienne) komt en waar ik al drie keren La Trace d’Hez ben gaan rijden. Blijkbaar ligt Tangissart maar op een boogscheut van Villers.

    Naar rechts ging het dan een brug over de waterloop over, ter hoogte van een aantal op een schilderachtige plek gelegen gerestaureerde huizen. Om weer de bossen in te duiken over een mooie track, gevolgd door bredere bospaden. De plek waar we de bocht naar links moeten volgen herken ik nog van de tocht vanuit Tangissart. Je komt er dan vanaf de andere kant toe. Aan het einde van het brede bospad stond de eerste bevoorrading op 17 km. Er waren de groen en rood gekleurde drankjes (grenadine en munt), blijkbaar een klassieker voor de tochten in deze streek. Je kon er wafels eten, partjes appelsien en nick-nack-koekjes met suiker. De bananen waren er bijna letterlijk gemillimeterd! Er stonden nog een vijftal andere doornatte bikers en de vier kinderen van de medewerkers amuseerden zich met een grote tak in het bos. Eens weer op weg kruisten we een kasseibaantje om de open velden in te duiken alwaar een vrouw de rijders vastlegde met haar fototoestel. Eens het veld voorbij volgde een plezante afdaling over een rotsachtig paadje, een stevige uitputtende klim en een semi-holle weg met veel bermbegroeiing. De volgende 2 tot 3 km reden we over veldwegen om in een stukje bos dan plots naast een drukke baan te verschijnen. Ik vermoed een grote ringweg die naar Waver en de E411 leidt, te zien aan het bord dat ik kon zien staan. Ik ben op weg naar huis over die baan gepasseerd, want het bord was herkenbaar aan de graffiti die er was op gespoten. Het ritje in het bos naast de snelweg was kort van duur, waarna we op de hoogvlakten in de buurt van Tangissart arriveerden. Het tellertje toonde toen 24 km.

    Intussen had het nog geen seconde opgehouden met regenen en was ik nat van kop tot teen! Een zeer mooie afdaling over een rotsachtige bodem in een prachtige holle weg, naast een beekje, brachten me tot in een woonkern alwaar het onmiddellijk een volgende holle weg in ging, maar nu klimmend naar boven. Gelukkig was de afdaling van daarnet een stuk langer dan deze korte klim. We arriveren in een mooi bos waar de rit ons over een track tot in de Rue de la Quenique brengt. Deze weg loopt daar op het grondgebied van Court-Saint-Etienne dwars doorheen dat bos. We volgen een eindje deze baan om het bos te verlaten. Daar worden we via een voetgangersbrug in etages de spoorweg over gestuurd. Een waarschuwingsbordje, zoals die op andere punten gevaarlijke plaatsen of oversteken markeerden, waarschuwt hier zelfs voor de aanwezigheid van slangen! “Danger, pietons”! Hèhè! Aan de andere kant van het spoor duikt op een grote open grindvlakte voor een bedrijf het Circus Bouglione op dat daar met zijn tent en vele caravans is neergestreken!

    Eens de plaatselijke woonkern voorbij gaat het weer stevig naar boven in een holle weg om dan in een open hoogvlakte te arriveren. Na een stuk bos volgt op 29 km de tweede stopplaats. Daar zitten een man en een vrouw in de kofferbak van een bestelwagen om zich enigszins tegen de regen te beschermen. Het aanbod is ook al een weinig door de regen aangetast. Het is niet evident om in deze omstandigheden van regen en wind de spullen droog te houden. Van de man kom ik te weten dat er zo’n 305 deelnemers gestart waren. En hij kon daar, gezien het slechte weer, vrede mee nemen. Na de stop bracht een smal paadje, bezaaid met grote keien, ons doorheen het hoge gras naast weiden met paarden en hun veulens, tot in Bousval. Daar ging het dan een tijd over een asfaltbaantje waaruit stukken asfalt verwijderd waren om door nieuwe vervangen te worden. Aan de huizen te zien lijden de mensen die hier wonen geen armoede. Op 33 km volgt een splitsing. Een paadje voert ons op de grens van een bos en een vallei over een aantal dikke wortels en dropjes tussen de bomen naar boven. Bij mooi weer moet de omgeving er hier prachtig uit zien. Een smal pad voert ons doorheen struikgewas. Door het contact met de takken die onder het gewicht van de regen over het pad hangen, worden de mouwen van m’n jasje drijfnat. Een pad vol stenen voert ons weer naar boven.

    Een pad dat doorheen laag struikgewas voert is intussen door de onophoudelijke regen veranderd in een slijkerige glijbaan. Het vraagt me meer moeite om te rijden dan om te lopen. Het tellertje klokt 34,5 km af. Smalle servitudepaadjes brengen me naar een asfaltbaantje waarlangs mooie villa’s staan, de ene al groter dan de andere. Volgt een stuk bos waarin rioleringswerken plaats vinden. Daar is het even ploeteren geblazen. Waarschijnlijk wordt de weg hier verder doorgetrokken en vallen de mooie stukken bos op de hellingen links en rechts binnenkort ten prooi aan verkaveling en bebouwing door gefortuneerde mensen. We komen weer in een straat met al even mooie huizen. Aan het einde ervan passeren we een grote vijver. Een straatnaambord leert me dat we in Lasne zijn. Dat verklaart de mooie villa’s, want hier wonen de rijke Brusselaars. Een aantal auto’s rijden me voorbij, het kan de suite van een huwelijk geweest zijn. De laatste wagen past goed bij de omgeving: een rode Ferrari! Net voor de plek waar het baantje met een drukkere weg kruist, is de splitsing na 38 km. De 60 km duikt rechts de bossen in, voor de 45 km gaat het rechtdoor de weg over. Ik heb de langste afstand deze keer rechts laten liggen! Ik was al lang onderweg en deze slechte weersomstandigheden waren niet van aard om mij voor de lange toer te motiveren. Met 45 km zou ik vandaag wel mijn bekomst hebben!

    Een kilometer verder zie ik iemand in het bos in de weer naast een bestelwagen. Daar is de derde stop zo goed als opgeruimd. Omdat er niet zo veel kilometers meer resten, bespaar ik de mens de moeite van het weer opdiepen van iets eetbaars. En in mijn drinkzak zit nog voorraad genoeg. De vriendelijke man praat me nog wat moed in. En ik merk dat de mensen in Waals-Brabant hoe langer hoe meer moeite doen om u in het Nederlands te woord te staan als ze merken dat je Vlaming bent. Zij zullen wel noodgedwongen tweetalig moeten zijn in hun werkmilieu in deze streek. Weer op weg. Eens het bos uit volgt een stevige klim over een veldweg. Mijn motivatie begon vanaf dan weg te spoelen, samen met de regen en de wind. Aan bordjes die een wandelweg markeren ging het weer een stukje door struikgewas om uit te komen aan een kiezelpad. Volgt een asfaltbaantje van 1 tot 2 km. Het water spoelt langs de zijkanten naar beneden. De man van aan de stop steekt me met zijn wagen voorbij. Na een klim over hetzelfde baantje gaat het naar rechts de velden in. Daar moet ik m’n bike weer optillen om twee draaipoortjes te passeren. Vanaf het smalle paadje doorheen het hoge gras zie ik in de diepte de terreinen van Waterloo-golf liggen. Zelfs met dit hondenweer zijn er golfers bezig. Sporten met een paraplu in de hand! Hoe gek kan een mens zijn! Mijn tellertje toont 43,5 km en ik kies een boom uit voor een sanitaire stop.

    Het slechte weer, de regen en de wind beginnen me te enerveren. Maar op 45 km valt er nog niets te bespeuren dat op de plaats van aankomst lijkt! Veldwegen voeren me doorheen het grijze Brabantse landschap. In een afdaling over een goed berijdbaar baantje steekt de biker in het witte regenjasje van vanochtend me voorbij. Na het kruisen van een rijbaan zie ik hem een grof kasseipaadje op kruipen. Ik volg op enige afstand in zijn spoor. Ik vermoed dat deze mens de moed heeft gehad om de grote toer te rijden en mij door zijn hogere snelheid weer heeft weten in te halen. Sinds de eerste stop had ik geen andere rijders meer gezien! Op een brede veldweg staan grote plassen die de hele breedte van het pad innemen. Ik doe geen moeite meer om ze te ontwijken. Gewoon er doorheen. Ik ben toch drijfnat! De laatste is wel dieper dan ik gehoopt had! Herinneringen van een toer in Loonbeek komen boven. Toen was het ook zo’n hondenweer en had ik danig afgezien om op te tornen tegen regen en wind. Na 50 km was ik weer bij af en zag ik de bikers die ik daarstraks aan de eerste stop ontmoet had naar hun auto’s rijden.

    De bikewash was er een van uitmuntende kwaliteit. Met een stevige straal was mijn bike zo weer schoon. Daar had ik dus thuis niet veel werk meer mee! Meteen mijn schoenen en benen mee afgespoten. Want er was niets wat op de aanwezigheid van douches wees in zo’n schooltje. Een medewerker zei me dat ik binnen nog wat kon gaan drinken indien ik dorst had. Maar ik voelde er meer voor om direct naar de auto te gaan. Er was daar nog weinig leven te bespeuren. Omdat ik het niet zag zitten om in die natte kleren in de auto te kruipen, mijn boeltje gepakt, en in het hoger gelegen straatje een plekje naast een struik uitgezocht om me om te kleden, teneinde geen zedenschennis te plegen naast de hoofdbaan noch geneteld te worden op een onaangename plaats! Het zal zelden gebeuren dat de paarden van Baisy-Thy vanuit hun weide een mens in zijne pure zullen zien staan. Een paar energierepen verslonden in de auto om wat te bekomen en op te warmen. Om via Villers-La-Ville en Tangissart weer huiswaarts te rijden. Eigenaardig genoeg stuurde de GPS me vanochtend richting Charleroi, terwijl ik nu Brussel naderde vanuit de richting Namen en Luxemburg. Ter hoogte van Rosières reed er op het rechtse rijvak een indrukwekkende colonne caravans met voornamelijk Franse nummerplaten. Het moeten er honderden geweest zijn. Een volksverhuizing van zigeuners misschien! Of de groep die ooit al op diverse plaatsen in ons land is neergestreken om er hun geloof te verkondigen?

    Het was een mooie tocht in een streek die me tot op heden al altijd goed is bevallen. Maar de regen en de wind maakten hem tot een uitputtende strijd en eentje om niet snel te vergeten. Doodmoe was ik bij thuiskomst. En dan nog dubbel werk hebben met de was omdat er een stuk papier in een zakje was achtergebleven, zodat al m’n kleren vol papierresten hingen! Ik ben in mijn bed als een blok in slaap gevallen!

    Het verslag van deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

    Op de foto's: de ruïnes van Villers-La-Ville, het oorlogsmonument te Baisy-Thy en de bossen in deze streek.


    File:Monument Brunswick Baisy-Thy.jpg 









    >





    25-06-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    19-06-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Toertocht te Waanrode op 17-06-2012

    Toertocht (24-34-44-64-84 km) van de Hagelandse MTB Club te Waanrode op 17-06-2012.

    Omdat ik vanuit Hoogstraten thuis eerst m’n bike nog diende te gaan ophalen, m’n lurkzak vullen en m’n fietspak aantrekken, was ik pas tergend laat aan de start! Tien minuten te laat zelfs, maar de mensen van de Hagelandse MTB Club te Waanrode waren nog allemaal paraat aan de inschrijving. Het was ook niet zo evident om een parkeerplekje te vinden, want de straten rondom de startplaats stonden eivol! Me ingeschreven voor de route van 44 km. Niet van m’n gewoonte wanneer er nog langere ritten te rapen zijn, maar omwille van de late start en het feit dat ik me nu niet noodzakelijk hoefde af te peigeren aan de vooravond van de drukste werkweek van het jaar die voor de deur staat!

    M’n polsbandje getoond aan de controlepost aan de start en op pad omstreeks 10.45 u. Het zuigende graspaadje naast de voetbalvelden en enkele servitudewegeltjes brachten me uit het dorp om na 3,5 km de eerste perenboomgaard te bereiken. Het zou niet de laatste zijn! En zeggen dat ik niet zo’n fruiteter ben! Mijn vreugde van tussen de vierde en de vijfde kilometer een stukje bos te treffen werd danig getemperd door het feit dat de ondergrond er als een door varkens omgewoelde slijkpoel bij lag. De felle regenbuien van de vorige dagen en de vele reeds gepasseerde bikers hadden hun werk duidelijk gedaan! Hier en daar was het dus even te voet in plaats van mijn krachten in het begin al stompend reeds te verspelen! De omgeving was er mooi, die kon me in ieder geval bekoren!

    Van 7 tot 8 km volgde de eerste echte kuitenbijter van de dag. Een veldweg ging een paadje door een perenboomgaard vooraf. Het was zwaar trappen tussen die perenboompjes over de aanzuigende met gras begroeide sporen. Na 9,5 km kwam ik uit op een betonbaantje op de grens van Waanrode en Miskom, beiden deelgemeenten van Kortenaken. Gedurende dit eerste gedeelte van de tocht hadden slechts twee bikers me ingehaald. Er waren dus nog late starters! Een korte stevige klim bracht ons naar het wandelpad “Van de Mis naar de Kom”! Waar halen ze het! De ondergrond lag er vrij vettig bij en ik kreeg een huifkar als tegenligger. Eens die gepasseerd was, ging het nog steiler naar boven doorheen een stukje bos en een boomgaard. Na 12 km trof ik de aan de rand van deze boomgaard de plek van de splitsing waar de 84 km haar eigen weg op ging! Twee bikers die vermoedelijk deze extra lus achter de rug hadden, kwamen uit een paadje tegenover tevoorschijn. Hun rug vol modderspetters!

    Tot 15 km volgden veldwegen, enkele stevige klimmetjes en een mooi bos. Spijtig genoeg lag de ondergrond in dit bos er ook zeer vettig bij, zodat het deels rijden en deels lopen was! In het slijk zag ik de afdruk van een valpartij! Eén biker ploetert me voorbij en ik vermoed dat ik hem later nog heb teruggezien. Het zou zelfs iemand van de club kunnen geweest zijn die een stuk van het traject ging controleren. Even verder zag ik hem naar boven kruipen. Het parcours was enigszins saai: een veldweg, bochtje rechts, een zuigend graspad, bochtje links en een stukje asfaltbaan, naar rechts, een veldweg, boomgaard en een baantje. En weer van dat! Even halt gehouden om te lurken aan m’n drinkzak en twee bevallige joggende dames te zien passeren. De schaarse, verspreid staande huizen, keken er uit op bomen. Het moet hier eentonig en eenzaam wonen zijn! Twee jonge bikende knullen stopten achter me. Hadden zij ook de joggende schoonheden opgemorken? Wilden zij ook langer van het uitzicht genieten? Waarschijnlijk wel, maar het bleken twee Hagelandse bezemrijders te zijn die het parcours controleerden op achterblijvers! Verdorie, dat betekende dat ik er wat vaart mocht achter zetten!

    Volgde een stuk modderbrij in een bos waar het voor mij sneller al lopend dan rijdend was om die twee snaken voor te blijven! En den deze maar stompen tussen de perenboompjes en een helling op! Ik protesteer, ik eet dit jaar geen peren meer! Boven op de helling stond een koppel jonge bikers. Ik denk dat hij zijn eega warm aan het maken was voor zijn geliefde sport, want deze laatste was nog niet zo heel zelfzeker, alhoewel zij toch de papperige modderbrij tussen de perenbomen al fietsend trotseerde. Op 22 km volgde ik in hun spoor over een naar boven klimmende holle weg met een drogere ondergrond. Op 24 km volgde de afsplitsing van de route van 34 km. Even getwijfeld of ik het duo zou blijven volgen, maar toch maar voor de 44 km gekozen, hopend dat de twee bezemrijders de 34 op zouden gaan teneinde mij niet langer op te jagen! Intussen was het al 12.30 u. De zompig zuigende ondergrond van boomgaarden passeerde onder de noppen van m’n banden. Omstreeks 25 km volgde een plezante afdaling in een mooie holle weg richting Loksbergen. The Locky Mountains, zou een Chinees zeggen! Voor mij ne Spa Lood of ne Spa bluis!

    Naar beneden betekent ook weer terug naar boven en het was beslist een zware klim door weer een holle weg. Holle wegen, iets wat in mijn contreien niet te vinden is! Mijn eenzame rit wordt even gebroken wanneer twee bikers me passeren. Na 27 km volgde een stevige klim naar de top van een heuvel waarop een grote zendmast staat. Enkele mooie klimmetjes en leuke afdalingen door opeenvolgende holle wegen konden me in de omgeving van Loksbergen zeker bekoren en ook vermoeien! De Hagelandse bikers hadden zelfs een bordje geplaatst om een vergezicht over Loksbergen te markeren. Spijtig dat dit vredige plekje op zo een jammerlijke wijze in het nieuws is gekomen! Na 30 km tref ik een afsplitsing voor de route van 44 km. Twee bikers staan er aan de kant en steken me later in een stevige klim door een holle weg weer voorbij. Een asfaltbaantje en holle wegklim brachten me vervolgens tot vlak bij de snelweg, ter hoogte van de afrit Halen. Daar tref ik weer een splitsing aan een brug onder de E314. De lange routes gaan er naar rechts, de kortere naar links over een breed kiezelpad. We zijn nu vrij dicht bij de windmolens die hier vorig jaar gebouwd werden. Vorige zondag passeerde ik hier nog in deze omgeving tijdens de toertocht vanuit Diest. Het tellertje toonde 33 km. Het gaat een brug voor landbouwverkeer over om de snelweg weer te kruisen. Op de brug steekt een even eenzame biker me voorbij. We vervolgen onze weg over een zandpad evenwijdig met de snelweg, op een bepaald punt tot zelfs vlak er langs, rakelings langsheen de pechstrook, tot het afbuigt om over te gaan in een zeer stevige klim. Ik merk een groepje van vier achter me, maar hun gezelschap is van korte duur vermits ik tijdens het klimmen alweer snel achterop raak!

    Het paadje gaat door een stukje bos waar onlangs stevig moet gekapt zijn. De omgeving ligt er bezaaid met resten van schors en takken. Hier ben ik nog al ooit gepasseerd, maar dan vanuit de andere richting. Ik herken het bordje met de tekst “Pas op, losvliegende bijen! Als de bijen komen, plat op de grond gaan liggen en op hulp wachten! Als er geen hulp komt… sterkte!” En dan nog iets in de stijl van “wie fruit wil eten moet bijen kunnen verdragen”! Even opgezocht in mijn geschiedenisboek! Dat was tijdens de tocht van de Megabikers vanuit Bekkevoort op 7 augustus 2011 (na afloop kennisgemaakt met GPSteven). Zoals al gezegd, voor mij voorlopig geen peren meer! Ik heb genoeg perenboompjes gezien om er een jaar mijn bekomst van te hebben! Want op 37 km reed ik weer door een boomgaard met een bordje dat een vergezicht op Waanrode aangaf. Op 38 km arriveerde ik aan een kapelletje in restauratie. Het bezetsel binnenin was nog vochtig! Het stond op een Y-kruispunt van twee holle wegen met weelderige bermbegroeiing en veel fluitende vogels die de stilte doorbraken. Er was daar een splitsing tussen enerzijds de routes van 24-34-44 km en 64-84 km. Mijn route over het traject van 44 km verder gezet over een zandweg. Mijn aandacht werd getrokken door een bordje dat een gevaarlijke afdaling aankondigde. Maar het enige gevaarlijke was de overvloedige aanwezigheid van gestort steenpuin van enkele voormalige Hagelandse woonhuizen. Er lagen inderdaad nog wel enkele ferme brokken tussen!

    Groot was mijn vreugde toen ik aan een volgend kapelletje, op het kruispunt van straten, waaronder de Leemkuilstraat (Bekkevoort) die we uit kwamen, een bordje trof dat de keuze liet tussen twee opties. Linea recta naar Waanrode, met nog 4 km te gaan, of het kunnen meepikken van een extra lus van 6 km. Mijn tellertje toonde omzeggens 40 km. Die tien kilometer zouden nog wel lukken, dus geopteerd voor deze extra buitenkans en naar rechts afgedraaid. We arriveerden aan de grens tussen Bekkevoort en Assent-Bekkevoort en werden er een mooi langzaam klimmend pad op gestuurd in de Begijnenbeekvallei, op de grens tussen de vallei en een bos. Aan een Y-vormig kruispunt ging het naar links. Die plek kwam me niet vreemd voor. Vermoedelijk heeft een andere toertocht me ooit langs deze plek geleid. Eens weer beneden stond daar een schilderachtig gelegen huis midden het groen.

    Aan het einde van een smal, hobbelig en zuigend weidepaadje ging het even een grote baan op. Daar was ik tijdens de heenrit vanaf de afrit van de snelweg gepasseerd. Er stond een bordje dat de aandacht trok op de verkoop van hamburgers en ander vettig spul. Maar er stond nu geen kraam. Het viertal dat me daarstraks ter hoogte van de snelweg voorbijstak, reed weer in m’n zog. Waarschijnlijk hadden zij een stuk van de lange routes meegepikt zodat ik hen weer voor was geraakt. We doken een stuk van het Veertigbunderwandelpad op en kregen nog een pracht van een afdaling in een holle weg voor de wielen. Mijn tellertje toonde 44,5 km toen ik even halt diende te houden om een drukke baan over te steken. Daar reden groepjes wielertoeristen, waaronder zelfs een kerel op een ligkoersfiets! Dat ze daar nog geen wedstrijden voor houden! Voor wanneer de ligmountainbike? En de liggende veldtoertochten? Met laag-bij-de-grondse bevoorradingen! Een potentieel gat in de markt?

    Na 46 km tref ik weer het kapelletje aan de Leemkuilstraat en komt er een einde aan de extra lus. De Hagelandse bikers uit Waanrode moeten een wiskundig brein in hun rangen tellen, want met de vier nog te verwachten kilometers zal mijn tellertje op de kop exact de gekozen afstand van 44 + 6 km afklokken! Na enkele lokale straten arriveerde ik weer aan het voetbalveld. Daar was niet veel leven meer te bespeuren. De bewaakte fietsparking was opgeruimd en de laatste bikers gingen hun voertuigen te lijf aan de afspuitstand. Zelf heb ik gepast voor de hogedrukreinigers en de schoonmaak thuis gedaan.

    De aanzuigende ondergrond maakte de tocht zwaar genoeg. Ik was moe zonder afgepeigerd te zijn. Het parcours was bij momenten eerder saai. De opeenvolging van veldwegen, zompige zuigende paadjes door boomgaarden en de helaas tot moes gereden passages door stukjes bos, werden op de duur wel voorspelbaar. De omgeving van Loksbergen bracht met de mooie holle wegen de gewenste afwisseling. De organisatie was haast professioneel met een degelijke afpijling, op sommige plaatsen zelfs overdadig, nette splitsingsborden op 100 m voor, op en na de splitsing. Verkeerd rijden moet een prestatie op zich geweest zijn! Een bevoorrading heb ik niet gezien! Ofwel was die al opgedoekt, ofwel was daar geen mens meer te bespeuren, zodat ik er gewoon voorbij ben gereden! Mijn lurkzak was bij aankomst dan ook zo goed als leeggedronken! Nog een energiereep verslonden aan de auto alvorens de 100 km huiswaarts weer aan te vatten! Om op de snelweg geconfronteerd te worden met de nodige capriolen! Moto’s die tussen aan 120 km/uur rijdende rijen auto’s voorbijvliegen of haastigen die bij het voorbijsteken bijna uw gat mee hebben! Sommigen denken echt dat ongevallen alleen anderen overkomen! Met het wassen van de fiets, de kleren en de rijder kwam er een einde aan de zondag!

    Het verslag van deze rit is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

    Filmpjes van deze rit (klik op de links onder elk filmpje om het origineel op YouTube te zien):
     



    Toertocht te Waanrode op 17-06-2012 door Bud

    19-06-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    12-06-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Toertocht te Diest op 10-06-2012
    Toertocht (25-30-40-60 km) van MTB Kelberg te Diest op zondag 10-06-2012.

    Na een lang proces van ontwaken pas een drie kwartier later dan voorzien richting Diest vertrokken om er de toer van MTB Kelberg te rijden. De GPS te slim af geweest, want de afrit Geel-Oost genomen in plaats van me voorbij Lummen te laten voeren. Dat is dik 20 km korter. Alhoewel de verkeerswisselaar vandaag officieel volledig afgewerkt is. Een veilige parkeerplek gevonden in de buurt van het grote sportcomplex en m’n fiets afgegeven aan de bewaakte parking om me in te schrijven. Om 10.05 u was ik op weg voor de route van 60 km. Tijdens de eerste kilometers werden we via het Provinciaal Domein De Halve Maan door enkele straten en paadjes door weiden en velden gestuurd, met af en toe een morzel bos. Reeds na 2,5 km diende de eerste afsplitsing voor de route van 60 km zich aan. Een kilometer verder diende zich de eerste mooie track door een bos aan en na 5 km kregen we een eerste echt stevige off-road klim voor de wielen. Eens boven bekroond met een prachtig vergezicht met de vele windmolens aan de horizon. De top voorbij, volgde een afdaling doorheen een holle weg, alwaar ik moest uitwijken voor drie tegenliggers. Wat de toer betreft, reed ik omzeggens alleen. Enkel een biker alleen en een duo staken me voorbij. De holle weg eindigde aan het kruispunt van de Reustraat en de Papenbroekstraat.

    Tot 9 km stonden zacht klimmende paadjes en holle wegen op een bedje van kiezelsteentjes op het menu. We kregen nu een beter zicht op de windmolens, reden over een open hoogvlakte om daarna naar beneden te duiken doorheen een gekasseide holle weg. Ik kreeg er het gezelschap van twee anderen die me over de kasseien voorbij denderden. Daarna ging het weer zacht klimmend naar boven over een holle weg waar zich in de vochtige met gras begroeide bodem twee sporen hadden gevormd. Een aanzwellend geluid van motoren deden me aanvankelijk vermoeden dat de weg op een grote baan uitgaf, tot ik over de top plots een quad aan zag komen rijden. Die kerel had me niet gezien. Aan de kant omdat ik het zaakje niet vertrouwde. Er volgden nog twee kompanen die de helling af kwamen gestoven.

    Eens boven arriveerde ik op een brede verharde weg aan een boomgaard in een open vlakte naast de snelweg. Nu kregen we de windmolens van dichtbij te zien. Vorig jaar waren deze nog in aanbouw toen ik de toer vanuit Bekkevoort was komen rijden en je de wieken van kortbij kon bekijken omdat ze op de grond lagen. De snelweg ligt er in een sleuf rechts van het pad. Even verderop kwamen de drie quadrijders vanuit de boomgaard met veel stof het pad op. We volgden een tijd de snelweg, passeerden de brug voor landbouwverkeer waar de toer van Bekkevoort een splitsing had en moesten even verder links het talud van de snelweg op. Dan ging het door het gras verder op de hoogte van de snelweg, zodat je het verkeer kon zien rijden. Via een smal graspaadje naast de snelweg ging het zachtjes naar beneden, zodat we deze nu in de hoogte naast ons te zien kregen. Het smalle graspaadje gaf uit op een brede kiezelweg, een plek die me bekend voorkwam uit andere tochten. Inderdaad, het was de plek waar aan de voet van een brug een kruisbeeld met een foto op een ondergrond van witte stenen ons herinnert aan de moord op Shana Appeltans en Kevin Paulus. De vlugge rijder zal het niet gemerkt hebben, vermits de plek aan het zicht onttrokken wordt door het gras dat hoog is opgeschoten. De brug ligt op de grens met Halen. Het tellertje toonde 13 km, de klok 10.55 u.

    Terwijl een snelle jongen me passeerde, werd mijn aandacht getrokken door een klein verkeersbordje op een heuvel rechts. Het waarschuwde voor helikopters! Helikopters op deze plaats? Even later hoorde ik een hoop lawaai en kwam er daar effectief een heli landen! In het midden van nergens! We werden naar rechts over enkele hopen zavel gejaagd. Toen ik mijn aanloop inzette kwam daar ook weer een quad van de bult naar beneden gereden. Eens boven zag ik een groep mannen die met hun quads samengetroept stonden. Op de flanken van de heuvels tekenden zich hun sporen af in de zavel. Behoorlijk steil anders! Ik zou mij niet gerust voelen om met zo’n ding daar naar beneden te rijden! Het pad over de zavelhopen lag er gehavend en beslijkt bij. Eens er voorbij was het even onduidelijk of ik nu rechts dan wel links van een draad verder moest. Terug de brede grindweg op om even verderop naar rechts een bospad op gestuurd te worden om in Webbekom (Diest) te arriveren. Een stevige klim over een track in de bossen werd gevolgd door een afdaling over een holle kasseiweg om weer uit te komen op een grote baan, ik vermoed dezelfde baan als waarlangs de startplaats gelegen was. De baan over en ik had er 15,5 km op zitten toen ik de bekende kasseiweg bereikte die halverwege langsheen een sluis passeert. Aan het einde ervan ging het links over een kiezelpaadje doorheen het Webbekoms Broek. Een groepje van vijf jongere snaken stak me voorbij en twee joggende dames kwamen me tegemoet. Eén ervan leek wat op Tia Hellebaut. Het kiezelpad voerde ons eerst langsheen laag struikgewas en daarna door een groene omgeving, doorsneden van verschillende waterlopen, waar je kon genieten van mooie uitzichten. Op 19,5 bereikten we een smalle wandelbrug over de spoorweg om na 21 km via een asfaltbaantje toe te komen in Zelem-Halen.

    Daar kregen we een mooie track voor de wielen die ons tot 24 km over een met bomen omzoomd pad doorheen de velden loodste tot in een bos. Volgde een genietbaar traject doorheen het bos, tegengesteld aan de richting van een vaste route, alwaar mijn eenzaamheid even gebroken werd door twee andere deelnemers. We raken heel even de bewoonde wereld aan de Oude Schansstraat en de Heesstraat in Halen. Om er direct weer de bossen in te duiken over een mooie track die ons tot in de Barenbergseweg op het grondgebied van Schaffen brengt. Daar staat op de hoek, verscholen in het groen, een kolossale villa. Ik heb het gevoel ooit al eens op deze plek te zijn geweest. Op 26 km volgt een splitsing, waar de 60 km apart gaat van de andere afstanden, om een dikke kilometer verder de eerste bevoorrading te treffen, zodat ik bijna op het middaguur kon eten! Ik was er de enige om er te knabbelen van de bananen, de wafels en de peperkoek. Het minuscule stukje appelsien heb ik gelaten voor wat het was, vermits de bananen niet zo gemillimeterd waren zoals op sommige andere tochten! Na enkele woorden gewisseld te hebben met de drie mensen ter plekke, weer op pad.

    Asfaltbaantjes in een landelijke omgeving brachten mij tot aan de grens met Meldert (Lummen) op 29 km. Daar gaat het tot 33 km door een mooi bos met enkele stevige klimmetjes en afdalingen op het grondgebied van Kelbergen-Schaffen tot aan het Steenkot, een voormalige ijzerzandsteengroeve. Daar krijgen we in het bos een technisch stukje voor de wielen geworpen met tracks op en af over enkele stevige heuvels. Ik krijg het er lastig, zit net in een dipje waarbij vermoeidheid even toeslaat. Zandwegen voeren ons doorheen een boomkwekerij op een parcours dat een vaste route aandoet in tegengestelde richting. Op 35 km tref ik midden de boomkwekerij een splitsing tussen de 25 km en de routes van 30-40-60 km. Ik houd er even halt om m’n jasje uit te trekken. Want het is intussen behoorlijk warm geworden. Het traject slingert zich vervolgens doorheen een mooie open vlakte om tot 36 km een stukje te rijden over het Kelberg Wandelpad. In de verte krijgen we de boomkwekerij van daarnet te zien. Deze moet hier een behoorlijke oppervlakte bestrijken met bomen in alle maten en soorten.

    Een pad voert ons op en af doorheen een holle weg en tot 38 km volgen eerder vlakke assenwegen tot we uitkomen op een grote baan naast een waterloop op de grens met Engsbergen-Tessenderlo. Daar was ik ’s morgens tijdens de heenrit nog vertraagd met de auto om een groep bikers te laten oversteken. En zag ik dat een vrij hoge boordsteen de reden was waarom sommigen links op de baan bleven rijden. Er reden toen trouwens ook enkele grote groepen wielertoeristen rond. Op 42 km trof ik de tweede bevoorrading in de buurt van de Asdonkstraat in het Natuurdomein Dassenaarde. Alles was er opgeruimd en de man, vrouw en zoon ter plekke maakten net aanstalten om de grote tent neer te halen. Ik heb er nog een suikerwafel gekregen. Drinken was niet nodig, vermits ik altijd een voorraad bij heb in m’n lurkzak. Na afloop zou wel blijken dat hij volledig leeggedronken was, iets wat zelden gebeurt.

    Na de stop werden we rechts in het gebied Asdonk over een smal paadje in een soort heidelandschap gestuurd waar ik bij gebrek aan bel even “ring, ring” diende te roepen voor twee wandelaars. Volgde een mooi bospad in “De vallei van de drie beken” en een door hoog gras overwoekerde servitude tot aan het voetbalveld van VVV Molenstede aan de Witte Weyersstraat. Een lus door het bos brengt ons weer tot de Asdonkstraat en voorbij de plek waar we daarnet rechtsaf werden gestuurd aan een bordje dat naar het Bolhuis verwijst. Het tellertje klokt 47 km af. Asfaltbaantjes, servitudes, een stukje bos en weide brengen me na 49 km tot aan de splitsing 25-30 en 40-60 km, ter hoogte van het voetbalveld van KFC Diest. Ik hoor een ongewoon geluid boven me, kijk op en zie een zweefvliegtuig cirkels vliegen in de lucht. Verder is het op deze plek zodanig rustig en landelijk, geen levende ziel te zien, dat zelfs twee konijnen in de graskant mijn komst niet hadden opgemerkt en verschrikt in het bos wegvluchten. Aan het einde van de straat wordt mijn reukorgaan geprikkeld door heerlijke geuren van versbereid voedsel! Ik passeer restaurant Berkenhof. Er staan veel geparkeerde wagens. Hier zijn duidelijk feesten aan de gang. Terwijl ik het moet stellen met enkele energierepen! We dienen er de drukke Schaffensebaan te kruisen om aan de overkant een assenweg op te rijden. Het tellertje toont 50 km.

    Via een smal paadje bereiken we een kilometer verder het sfeervolle dorpsplein van Molenstede met de kerk en een beeldhouwwerk. En jammer genoeg ook veel geparkeerde wagens! Daarna is het stevig naar boven klimmen voorbij een eenzaam witgeschilderd en schijnbaar onbewoond huis in het bos om even verder de straat Crauwelsbos te bereiken met statige villa’s in het groen. We draaien de straat Grasbos in alwaar een oud vervallen en overwoekerd huis omringd wordt door statige villa’s in het groen. Even verder gaat het naar boven en staan de huizen links van de weg zelfs op een helling gebouwd. In de verte zie je een vallei en de windmolens van daarstraks. Er bekruipt me plots een déjà-vue gevoel, maar wel een van jaren geleden, toen ik nog kind was! Ik zou er namelijk durven voor wedden dat mijn nonkel hier ooit een stuk grond op die helling gekocht heeft! Hij huwde namelijk met een telg van een groot gezin uit Vorst-Kempen die daar een intussen geklasseerde houtzagerij hadden! Omdat hij bijna zijn ganse leven in het buitenland gewerkt heeft, heeft hij dat stuk grond later ook weer verkocht. Ik ben ooit één keer in die zagerij in Vorst geweest en vermoedelijk zijn we toen naar die plek gaan kijken. Het leven heeft er voor gezorgd dat het contact verwaterd en verloren gegaan is. Met de nonkel uit Hillbrow-Johannesburg in Zuid-Afrika. Intussen met pensioen en mogelijk wonend in Vorst!

    We dalen af naar de spoorweg die aan de voet van deze heuvel blijkt te liggen. Boven zie je de huizen op de flank van de heuvel staan. Molenstede is duidelijk enkel weggelegd voor welgestelde mensen. Vanaf een weinig gebruikte asfaltweg duiken we de overwoekerde berm naast de spoorweg in. Net daar krijg ik te maken met een bikende tegenligger en twee wandelaars. Verderop volgt een zeer stevige klim in een prachtige diepe en woeste holle weg tot in de Hellestraat in Molenstede. Het tellertje toont 55,5 km. Volgt een lange stevige helling in een zijwegeltje van de Kruisstraat langsheen drie mooi gelegen huizen om nog eens een voetbalveld te bereiken. We rijden er weer tegen de richting van een rode vaste route in. 58 km, het einde nadert. Ik schrik me een helm wanneer ik plots veel kabaal boven me hoor. Het is een sportvliegtuig dat een zweefvlieger naar boven trekt! Mijn eurocent valt! Nog een herinnering uit mijn kindertijd! Een vliegmeeting in Schaffen! Een eeuwigheid geleden! Ik zou er geld voor geven om nog eens een dag van toen te kunnen beleven.

    Op 59 km passeren we het militaire vliegveld. Een weidepaadje en tracks door een bos, naar boven klimmend, worden mijn deel. Er is hier veel luchtverkeer. Zweefvliegtuigen die naar boven worden getrokken. De laatste kilometers waren voor een niet-inboorling (uitboorling?) ook beslist de moeite waard. We volgen er de vaste route die zich over de flanken van de stadsomwalling slingert. Hier en daar deed ik de moeite om eens onder de tunnels door te rijden of de oude poorten binnen te gaan. Om achter de omwalling een door groen omrande waterloop te vinden. De Demer misschien? Overspannen door de oude bruggen. De poorten van wat eens stallen geweest zijn hangen rot in de hengsels of zijn er door verrotting intussen reeds uitgevallen. Restauratiewerken dringen zich toch op, wil men dit patrimonium niet laten verloren gaan! Mijn rit eindigde na 64 km met het begroeten van twee jonge rugzaktoeristen die vanaf de andere kant van de drukke weg hun hand opstaken.

    Nog eens een kijkje gaan nemen naar alles wat er in de omgeving van de startplaats te zien is: het Provinciaal Domein De Halve Maan, een windmolen en het schilderachtige begijnhof met de stokoude en deels gestutte kerk die ook aan restauratie toe is. En wat sportinfrastructuur betreft zijn de inwoners van Diest in deze buurt zeker niet misdeeld! Enkele energierepen verslonden op een schaduwrijke plek onder de bomen. Op de terugweg nog eens langs Scherpenheuvel gereden waar ontelbare lichtjes de hoop uitdrukken van vele vertwijfelden. De oprit richting Antwerpen in Geel-Oost bleek afgesloten wegens wegenwerken, dat was pech hebben. Het wassen van fiets, kleren en rijder sloten de zondag af.

    Alzo trapte ik vandaag in Diest rond. Een mooie rit, goed afgepijld, mooi weer en één en ander te zien onderweg! En een paar herinneringen uit de oude doos. Spijtig genoeg werd het omwille van een late start een eenzame rit, ook al sprak men aan de tweede stop van een duizendtal deelnemers!

    Het verslag van deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

    Op de foto: de Schaffense Poort in Diest.

     

    12-06-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    04-06-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.UCI Trials World Cup 2012 Aalter 26" op 03-06-2012

    UCI Trials World Cup 2012 Aalter 26" Superfinal zondag 3 juni 2012

    Wereldkampioen Coustelier pakt zege in Aalter, Belaey eervol tweede

    In Aalter heeft de Franse wereldkampioen Gilles Coustelier de eerste wereldbekermanche biketrial in de 26" categorie op zijn naam geschreven. Coustelier, reeds de beste in de finale, zette met amper twee strafpunten de super finale helemaal naar zijn hand. Kenny Belaey, die in de tweede ronde van de finale zwaar ten val kwam, legde voor eigen volk beslag op de tweede plaats. De Brit Jack Carthy, amper 15 jaar oud en poulain van Belaey, eindigde als derde.


    Moeilijke omstandigheden voor de deelnemers in deze eerste WB-finale van het seizoen. Terwijl de zon gisteren een ganse dag op het appel was en de nokvolle tribunes voor een supersfeer zorgden, eisten vandaag de regengoden de hoofdrol op. Alle zes de zones lagen er door de aanhoudende regen spekglad bij, wat het voor de finalisten er niet makkelijker op maakte in een sport die in droge omstandigheden sowieso al niet van de poes is.

    In de eerste ronde verliep het voor Kenny Beleay, luid aangemoedigd door een enthousiast thuispubliek, van een leien dakje. Alle acht de deelnemers gingen meermaals in de fout en de 'vijven' werden kwistig uitgedeeld. Enkel de Aalternaar bleef min of meer buiten schot en beëindigde zo de eerste ronde als eerste met 21 strafpunten achter zijn naam. Coustelier en Carthy stonden na de de eerste ronde op een gedeelde tweede plaats met 25 strafpunten.

    In de tweede ronde liep het voor Belaey mis in de laatste zone. Vanop redelijke hoogte kwam de negenvoudige wereldkampioen bij het afzetten , als gevolg van een lekke band zwaar ten val en blesseerde zich hierbij aan de linkerarm. Ondertussen etaleerde Coustelier zijn klasse door dezelfde zes zones bijna foutloos af te leggen en amper acht strafpunten te totaliseren. Ondanks zijn armblessure bracht ook Belaey het er niet onaardig van af met vijftien strafpunten. Het verschil tussen beide 'kemphanen' bedroeg zo na de tweede ronde 3 punten. Jack Carthy, een fenomeen zoals we er met de Nieuw-Zeelander Anton Cooper in het XC-gebeuren ook eentje hebben, en de Fransman Aurelien Fontenoy, waren de overige twee die zich wisten te plaatsen voor de superfinale.

    In die superfinale, waarin de vier gekwalificeerden elk afzonderlijk vier zones aflegden in een tijdspanne van vijftien minuten, mocht Fontenoy als eerste aan de bak. Met veertien strafpunten werd direct duidelijk dat de jonge Fransman niet zou meestrijden voor de zege. Vervolgens was Carthy aan de beurt. De jonge Brit kwam heel sterk voor de dag en behaalde amper zeven strafpunten. Lang zal het niet duren vooraleer deze knaap wereldkampioen wordt bij de elites.

    Vervolgens was Belaey aan de beurt. In de eerste zone zette hij direct twee voeten aan de grond. De Oost-Vlaming verbeet de pijn - pas na afloop werd duidelijk dat hij de superfinale met een barst in de elleboog had afgewerkt - en stelde het talrijk opgekomen publiek niet teleur door in de drie resterende zones amper drie punten te scoren. Tegen Coustelier was echter geen kruid opgewassen. De Fransman toonde zich een waardig wereldkampioen en werkte als enige de eerste zone foutloos af. Nadien zette Coustelier voor de zekerheid nog tweemaal een voetje, om zo verdiende deze eerste WB-manche op zijn naam te schrijven.

    Super finale 26":

    1. Gilles COUSTELLIER (Fra) 5 5 5 5 0 5 (25) 2 5 0 1 0 0 (8) 0 1 1 0 (2) 35
    2. Kenny BELAEY (Bel) 1 3 5 5 5 2 (21) 5 4 1 4 0 1 (15) 5 1 1 1(8) 44
    3. Jack CARTHY 5 5 5 5 0 5 (25)5 5 0 5 0 5 (20) 5 1 1 0 (7) 52
    4. Aurelien FONTENOY 5 5 5 5 1 5 (26) 5 5 3 5 1 5 (24) 5 4 3 2 (14) 64

    Kenneth Droeshoudt - Gert Van Horebeek vanuit Aalter

    Bron: www.mountainbike.be

     

    UCI Trials World Cup 2012 Aalter 26" Superfinal door hbrquantum

    04-06-2012 om 21:04 geschreven door StrammerMax

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    29-05-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Toertocht te Libin op 27-05-2012

    Toertocht Rando La Champêtre (10-25-35-45-55-65 km) te Libin op 27-05-2012 tijdens een weekend te Daverdisse van vrijdag 25 tot en met maandag 28 mei 2012 (Pinksteren).

     

    De toertocht 18ième Rando la Champêtre zou ook als ondertitel “De rush naar het everzwijn” kunnen meekrijgen. Als je wil weten wanneer en hoe we dit beest te zien kregen, dan moet je nu verder lezen.

    Het verhaal begint eigenlijk al op vrijdagavond wanneer 25 bikers van diverse pluimage neerstrijken in de Gîte d’Etape te Daverdisse. Voor mij na een rit van dik 170 km. Ik was de laatste die toekwam om 22.30 u, wat volgens één van de deelnemers rechtvaardigde mij om te dopen van StrammerMax tot Alitalia (Always late in time, always late in arrival). De enige mensen die ik eerder al eens ontmoet had waren Offshore, de organisator, en Koppigaard en diens bikemakker, de bionische man uit Bertem. Door mij ooit in een schrijfseltje zo genoemd, toen hij me na een valpartij tijdens een toertocht toevertrouwde dat hij pas een knieprothese had “laten steken”! En later deze mensen nog op mijn pad tegengekomen! De wereld is klein. Een geplande nachtrit over de vaste route van Daverdisse, voor wie daar nog zin in had, moest nog beginnen, maar er waren maar vier gegadigden. Na een lange werkweek en het vooruitzicht van zware tochten in een onbekende streek heb ik daar voor gepast. Ik had m’n lampen trouwens thuis gelaten. Op zaterdag hoefden we niet al te vroeg op te staan, vermits er die dag in het enige lokale winkeltje uit grootmoeders tijd, pas vanaf 8.30 u brood voorhanden was. Daarna werd een plaatselijke toertocht gereden op basis van een GPS-track. Me aangesloten bij de groep mindere en oudere goden, negen in totaal. Er werd rustig gereden en er werd steeds gewacht op achterblijvers. Het werd een prachtige rit van zo’n 50 km lang. Er was een tussenstop voorzien in een café annex eethuisje aan het stationnetje van Graide, waar de waardin bereid was gevonden om voor spaghetti te zorgen, ook al stond die niet op de kaart! Maar met de charmes van Offshore en voor 25 personen zal het de moeite geweest zijn om een pot water te koken en alzo een extra centje te verdienen in dat godvergeten gat. Genoten van dit lekkere bord spaghetti in een blakende zon. Om dan weer op pad te trekken in de weidse natuur. Een barbecue in de gîte en gezellig samenzijn op het grasplein sloot de eerst dag van dit pinksterweekeinde met stralend weer af.

    De volgende dag, pinksterdag 27 mei 2012, komt dan de parel aan de kroon van dit lange weekeinde met de Rando la Champêtre vanuit het in kermissfeer gedompelde Libin. De rush naar het everzwijn kon beginnen! Vroeg opstaan is geen probleem, vermits de plaatselijke kerklokken om exact zeven uur iedereen in Daverdisse het bed uit jagen! Maar er was al eerder gewemel in de kamers. Het duurt dus niet lang eer we met 25 rond de tafel zitten voor een stevig ontbijt met stokbrood uit het winkeltje en uitgebreid beleg waarvoor Offshore had gezorgd. De koffie was wel niet te drinken, het lepeltje bleef recht in het kopje staan en je haar, als je het al had, ging terstond rechtop staan bij de eerste slok! Na de afwas vertrekt iedereen met de wagens richting Libin, zo’n 12 km verderop. Offshore vertrok vroeger om als eerste iedereen bij aankomst na de tocht op te kunnen vangen! Er worden weer groepjes gevormd. De meesten wensen het onderste uit de kan en gaan voor de 65 km. Voor mij lijkt 45 km me in deze heuvelachtige streek en in verhouding tot mijn kunnen, voldoende, zodat ik me aansluit bij Anneke en Peter, de bionische man. Een bord aan de inschrijving meldt trouwens een werkelijke afstand van 48 km! Indien het wil vlotten, zal Peter wel de extra lusjes voor de 55 km mee op zijn palmares schrijven. Om 8.30 u zijn we ingeschreven en kunnen we op pad! Het is even wennen aan de combinatie van zeldzame pijltjes, die best niet verward worden met deze van de wandeltochten, en de op de grond gekalkte witte pijlen.

    Na een kort stukje over een asfaltbaantje, om het dorp te verlaten, duiken we links de bossen in om er bijna niet meer uit te komen! Want op enkele schilderachtige plekjes na, zullen we nog weinig bewoonde wereld tegenkomen en als het niet in de bossen is, dan rijden we door open vlaktes en velden. De zon staat aan een blauwe, wolkenloze hemel, het wordt al lekker heet en belooft een prachtige dag te zullen worden. Gedurende de eerste zeven kilometers gaat het al langzaam maar zeker bergop, met hier en daar kuitenbijters die een stevige inspanning vragen. Rustig naar boven trappen en zich niet opblazen is de boodschap. Ik krijg van Peter te horen dat ik blijkbaar goed meekan. Het is ook nog maar het begin en het kan snel veranderen! Na 7 km splitst de kidstoer van 10 km zich af van de rest, maar we kunnen hopelijk wel meer aan dan dat, zodat het voor ons rechtsaf gaat, het asfaltbaantje over en direct weer de bossen in. Een kilometer verder gaat de lange toer van 65 km zijn eigen richting uit, waar de echten een extra lus van 4 km voorgeschoteld krijgen. Daardoor kunnen we weinig voorsprong opbouwen en zien we een aantal uit ons gezelschap terug aan de eerste bevoorrading die op 9 km en midden de bossen is opgesteld. Er liggen koeken, peperkoek en chocolade. De bananen en appelsienen zijn blijkbaar wel erg gerantsoeneerd in deze regionen, want in minuscule stukjes versneden! Na het bekijken van de routekaart worden GSM-nummers uitgewisseld, want Peter zal ons tot aan de tweede stop vergezellen, daar de 55 km op gaan met de hoop weer bij ons te kunnen aansluiten na zijn extra lus.

    Tot aan de tweede stop krijgen we een bonte mengeling van alles wat een biker graag onder de wielen van z’n fiets ziet passeren! Stevige klimmetjes over rotspaadjes en de doortocht van een kaalgekapte vlakte waar de bloeiende brem is opgeschoten tussen de resten dood hout die indertijd na de kap zijn achtergebleven. We rijden met de fiets over oude takken die samengeklit zijn en de bodem bedekken, verstopt onder het jonge opgeschoten groen. Een diep putje heeft Anneke bijna letterlijk liggen, maar ze laat zich niet uit het lood slaan. Intussen schijnt de zon ongenadig op ons neer. Er volgen leuke afdalingen over rotsachtige paadjes. Hier en daar leiden de bospaden ons langsheen riviertjes en beekjes. Daar waar er water over de weg loopt krijgen we een frisse douche van modderspatten. We rijden geregeld onder kleine bruggen en één keer door een langere tunnel onder de spoorweg door. Wie hier de trein neemt krijgt een mooi landschap te zien. Een prachtig pad voert ons naast een kabbelend riviertje door een adembenemend mooie omgeving. Sommige klimmetjes zijn zwaar en vragen een grote inspanning in deze hitte, maar de schoonheid van de natuur en de uitgestrekte bossen zijn de beste beloning voor de geleverde inspanning.

    De tweede stop dient zich na 25 km aan naast een asfaltbaan midden het groen. Alsof het allemaal op voorhand berekend was, krijgen we hier ook weer een aantal deelnemers uit ons gezelschap te zien! Iedereen is enthousiast over het reeds gereden deel van de tocht. Niets dan glunderende gezichten. Er is hetzelfde aanbod als aan de eerste stop, maar de porties zijn iets groter versneden! Peter komt vertellen dat hij verderop zal afslaan op de lus van de 55 km. Als hij iets sneller rijdt kan hij Anneke en mij weer oppikken verder op het parcours. We vertrekken samen met Geert en Kurt die de 65 km volgen. Na de tweede stop worden we al direct een lange afdaling over een met stenen en rotsjes bezaaid pad af gejaagd. Geert en Kurt, Erling en Chantal vliegen ons voorbij. Naar beneden betekent meestal nadien ook weer naar boven. We krijgen een prachtig smal paadje dat ons op en af over enkele bultjes en stevige wortels vlak naast een afgrond door een donker bos loodst. Wat een belevenis! Een ouder echtpaar op wandel maakt zich smal om ons te kunnen laten passeren. Ook op enkele andere plaatsen delen we het pad met groepjes wandelaars. We rijden voorbij een soort vijver waar banken onder de bomen staan. Een pleisterplekje voor mensen die op deze pinksterdag komen genieten van het mooie weer.

    Op 33 km gaat voor mij het licht even uit wanneer we een tergend lange klim voor de wielen krijgen! Eerst gaat het nog, in de schaduw onder de bomen, maar op een open plek schijnt de zon genadeloos! Anneke en ik houden even halt om te rusten en te drinken. Wanneer Anneke traag maar zeker de helling bestijgt, moet ik even verder weer halt houden en naar adem happen. Een jonge Waal rijdt me voorbij, maar houdt het even verder ook voor bekeken, gaat in het gras zitten en doet z’n helm uit. Het zweet gutst ook uit mijn helm tot we even hoger weer tussen de bomen rijden. Om na een flauwe bocht te zien dat het verder nog lekker naar boven stijgt! Ik ben aan het einde van m’n Latijn en doe een stukje te voet, de jonge Waal ook te voet in m’n zog, terwijl ik Anneke achter de top zie verdwijnen. Enkele moedigen van de Woody Woodpecker Bikers uit Florennes steken me in hun opvallend gele pakken voorbij. Onder hen een meisje dat ik daarstraks ook nog te zien heb gekregen. Volgen nog twee potige kerels waarvan de tweede me in het Frans begroet. Eens de top voorbij zie ik Anneke tegen een boom zitten. Na de zware klim treffen we de splitsing voor de extra lus op de 55/65 km. Voor ons gaat het er op de route van 45 km rechtdoor.

    Het wordt gelukkig wat vlakker, zodat ik een beetje kan recupereren. Korte klimmetjes worden gevolgd door plezante afdalingen. Na zo’n klimmetje zien we Peter terug staan. Via een afdaling razen we naar beneden. De twee jonge kerels in spierwitte pakken, die daarnet aan de kant stonden, rijden me weer voorbij. Ze staan weer stil na de oversteek van een asfaltbaan waar we links het bos in moeten. Even verder rijden Peter en ik verkeerd naar beneden doorheen een slijkerige holle weg, terwijl Anneke die even achterop volgde correct naar rechts en naar boven afslaat. We rijden ons vast op een hoop gerooide sparren die op het pad gesmeten zijn. De twee jonge witte kerels volgen en rijden ook verkeerd. Even te voet door het dode hout en tussen de bomen naar boven om op het correcte pad uit te komen, het geroep van Anneke tegemoet.

    Niet ver voor de derde bevoorrading, die zich na 39 km aandient, krijgen we een vettig stuk met door water oververzadigd mos. De wortels van de bomen zijn bekalkt om de juiste weg te wijzen door dit gehavende stukje. Jammer genoeg moet ik van m’n fiets zodat ik ondanks de waterdichte sokken toch met natte voeten kom te zitten. Eens dit natte stuk voorbij dient zich een splitsing aan met een afzonderlijke lus voor de 65 km. Voor ons gaat het naar boven om uit te komen aan de derde stop. Daar treffen we weer een aantal anderen uit ons gezelschap, waaronder Geert, Kurt en mijn kamergenoot Harry. De jonge Waal die daarstraks in mijn zog in de hitte afgepeigerd te voet naar boven wandelde, staat er ook. Het aanbod is zoals aan de andere stops. Het frisse gesuikerde water is welgekomen. Alle moed bijeen geschraapt om de laatste etappe aan te vatten. Intussen is er een grote delegatie van onze groep gearriveerd.

    We worden al direct een zware klim op gestuurd. De jonge Waal heeft zich net voor de top weer in het gras gezet. Hij heeft het duidelijk gehad voor vandaag! Even verder is het voor mij toch even te voet, moe als ik ben, terwijl Harry zich met een laatste krachtinspanning over de top trekt. Anneke is voorop en Peter nog op komst. Volgt een megabangelijke afdaling over een keihard opgedroogd en goed van stenen voorziene pad! Vroeger zou ik hier voor gepast hebben! Maar ik voel de hete adem van de anderen uit ons gezelschap in m’n nek wanneer ze mij bijbenen. Omdat dit me zenuwachtig maakt ga ik in een flauwe bocht even aan de kant om de trein te laten passeren, zodat ik de rest van de afdaling tegen m’n eigen tempo kan afleggen. Het gaat een asfaltbaan over en aan een paadje, afgeboord door een houten leuning aan de aanvang van een wandelweg, door enkele haarspeldbochtjes pijlsnel naar beneden. Het scheelt niet veel of ik ga er uit de bocht! Het meisje van de Woody Woodpeckers komt ook naar beneden gesjeesd en krijgt het ook even moeilijk in de bochtjes. Doordat ik me niet als een kamikaze naar beneden stort zoals sommige anderen, raak ik Anneke en Peter even kwijt. De afdaling eindigt in een nog steiler stukje en ik stort me met doodsverachting naar beneden om dan de remmen dicht te smijten wanneer ik beneden uitkom aan de rand van een rijweg. “Nog een gek”, zie ik de dagjesmensen en wandelaars ter plekke denken. Want aan de andere kant van de weg ligt een schilderachtige plek met een vijver naast een riviertje onder de bomen, een pleisterplekje voor een zonnige zondag.

    Prachtige bossen, afgewisseld met mooie vergezichten, worden ons deel. De mensen uit Libin hebben ons een mooie tocht in hun prachtige natuur voorgeschoteld. Bij momenten kan je het dennenhout zelfs ruiken. Bospaadjes voeren ons langsheen kabbelende beekjes en houten bruggetjes van boomstammen loodsen ons over murmelende riviertjes. Een beeld om vast te leggen in het geheugen om deze dag nooit nog te vergeten. Anneke en Peter rapen me weer op. Vanaf 42 km krijg ik het toch zwaarder te verduren. De vals platte hellingen, bezaaid met wortels en keien, maken het me lastig en tergend langzaam kruip ik naar boven op enige afstand na m’n twee kompanen. “Het zal nog niet de laatste helling zijn”, hoor ik Anneke zeggen, wanneer Peter weer een lus voor de 55 km is op gegaan. Inderdaad, want op de rand van bos en velden dient zich een kiezelpad aan waarover we langzaam naar boven kruipen in de verzengende hitte. Ik moet even denken aan de jonge Waal die daarstraks afgepeigerd onder de bomen zat! De laatste kilometers, zo tot 45 km, zijn zwaar, vooruitkomen vraagt een grote inspanning.

    Dan passeren we plekken in het bos die ik vanochtend ook te zien heb gekregen, evenals de poort naar een weide toe. Dat betekent dat het einde nadert! Eens weer in het bos zie ik twee meisjes op een bike naderen. Anneke staat verderop naast een boom. Ze is even het noorden kwijt en staat te wachten. Een pijltje aan een boom wijst naar rechts. Op deze plek vervoegen we weer de route van 25 km. Het einde komt in zicht, nog een vijftal kilometers te gaan. Ik merk in mijn ooghoeken dat een biker mij al een tijdje volgt in een klim. Aan een slijkerig en lastig stukje krijg ik het even moeilijk, net als hij wil voorbijsteken en daardoor ook van de fiets moet! Het blijkt Duvelbiker uit ons gezelschap te zijn. Nu rijd ik al zo lang alleen en net op dat lastige stuk krijg ik iemand in m’n wiel! Het was de laatste stuiptrekking. Vanaf nu gaat het lekker snel naar beneden en rijden we vanuit het bos de open velden in. Naar links een asfaltbaan op die ons tegen een lekker tempo naar beneden voert. Duvelbiker rijdt een honderd meter voorop naast Anneke. Via het asfaltbaantje rijden we opnieuw Libin binnen. Het tellertje klokt 50 km af.

    Om daar aan de bikewash Geert en Kurt weer te treffen. De slangen geven overvloedig water en het stof op de fiets is snel weer weg. Ook Erling en Chantal, Joepie en Annemarie komen toe. En als Harry een tuinslang ziet, dan neemt hij bij dit warme weer graag iemand te grazen! Met z’n allen het straatje in naar boven tot aan de feesttentjes waar gisteren La bande à Lolo optrad! Plots worden we met z’n allen geconfronteerd met een everzwijn, le sanglier! Aan het spit! Het dier heeft deze editie van de feesten in Libin niet overleefd! Dit dier was ook de reden waarom we tijdens de rit de tijd in de gaten dienden te houden! Want Offshore had tickets gekocht voor elke deelnemer! Voor 12,00 euro kon je een portie everzwijn met saus en diverse soorten groenten en een aardappel in de schil eten! Ingecalculeerd in de prijs van ons verblijf! Maar slechts tot 14.00 uur! Deze tocht was dus een rush naar het everzwijn! Want iedereen wilde uiteraard wel van “le sanglier” eten! En met enige verlegenheid moet ik toegeven dat deze portie marcassin ook mijn keuze voor de 45 km mee bepaald heeft! En dat bleek onnodig. Het moet een stevig uit de kluiten gewassen dier geweest zijn, want om 15.30 u was het nog niet volledig door de gemeente verorberd en schoven er nog mensen aan! Offshore stopte iedereen die toekwam een bonnetje in de handen. Fietske vastgelegd aan een hekken en maar direct mijn prijs in ontvangst gaan nemen. Want die had ik nu toch wel verdiend. De tocht kon niet beter afgesloten worden dan met een portie wild en een lekker streekbier onder een tentje aan een tafel in het gezelschap van de anderen uit de groep. Afscheid genomen van Kurt en Geert. Zij vertrokken huiswaarts en morgen naar Oostenrijk om er deel te nemen aan de Alpen Trophy! Dat zal andere koek zijn dan Libin! Met zo’n binken was ik vandaag op pad! Een bont gezelschap van allerlei leeftijden en condities. Van Alpen-Trophy-rijders en geoefende bikers tot zondagsrijders zoals den deze. Anneke en Peter blijven volgen was voor mij een goede motivatie om deze niet simpele tocht tot een goed einde te brengen en de grenzen van m’n kunnen weer een beetje te verleggen. Het streekbier nog wat laten verdampen en dan weer naar Daverdisse langsheen de schilderachtige baan. Ze slingert zich over hoogten doorheen de bossen en de velden en passeert het boekendorp Redu. ’s Avonds zorgde Harry nog voor pasta met tomatensaus en de dag werd besloten in de tuin rond een kampvuurtje. Op een mooie pinksterdag, samen in de zon!

    Op pinkstermaandag kon de toertocht van Redu gereden worden op tracks die de organisator Daniel daarvoor ter beschikking had gesteld. Maar omdat ik na een lange klim al stevig op m’n adem diende te trappen en één en ander wat chaotisch verliep, vond ik het raadzamer van op m’n stappen terug te keren dan paniekerig achter de groep aan te hollen. Een sms-je gestuurd dat ik m'n plan zou trekken. Achteraf kreeg ik te horen dat Willy en Koppigaard toch de route van 35 km op hun gemak hadden gereden. Jammer, maar helaas! ’s Namiddags de gîte opgeruimd en afscheid genomen. Wegenwerken op de E 411 ter hoogte van Rochefort en net voor het Viaduc de Beez, evenals een ongeval 9 km verderop deden de terugrit met anderhalf uur uitlopen. Maar niets kon dit prachtige weekend nog verpesten. Met dank aan Offshore voor de goede zorgen!

    Deze tocht maakt als eerste deel uit van een vierluik. Op zondag 17 juni kan je uw hart ophalen in Transinne, op zondag 8 juli in Redu en op zondag 12 augustus in Glaireuse. De kans is groot dat ik op 8 juli naar Redu trek.

    Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

     

    Een filmpje van de editie 2011 van Cristalpbiker van MTB Overijse

    29-05-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    22-05-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.3-Action-Classic te Wolfsdonk-Langdorp op 20-05-2012

    3-Action-Classic (15-25-45-70-85-110 km) van Wolfsdonk Oep Wiele te Langdorp op 20-05-2012.

    Na mij, ondanks het verlengd weekend van hemelvaart, drie dagen te hebben opgesloten voor noodzakelijke werkzaamheden voor de job en daardoor onder anderen de Herdermarathon aan mijn neus te hebben laten voorbijgaan, was ik maar wat blij eindelijk nog eens buiten te kunnen komen. Het vorige weekend was er ook al één zonder fiets geweest! Het was al drie jaar geleden dat ik de 3-Action-Classic van Wolfsdonk Oep Wiele nog was komen rijden en Langdorp twee keren links had laten liggen ten voordele van de rit in Waver. Maar ik kon me de zaal met de inschrijving en het plein met de tafeltjes en stoelen, nog perfect voor de geest halen. Omdat ik evenmin graag voor dag en dauw uit m’n bed kom, was het 09.35 u toen ik er aan kon beginnen, nadat ik door parkeerwachters verwezen werd naar een plekje op een gemaaide weide achter een oud huis. Verschillende velden deden dienst als parking! De straat genoteerd, want het zou niet de eerste keer zijn dat ik mijn vehikel na afloop niet meer kon terugvinden!

    We vertrokken via een zompig weidepaadje waar het ondanks de late start nog even filerijden was. Tot 6 km volgden paadjes doorheen de velden, korte wegeltjes door stukken bos en asfaltbaantjes door de bewoonde wereld elkaar op. We verlieten Wolfsdonk en kwamen Blauberg binnen waar ik aan een bruggetje over een beek te maken kreeg met een tegenligger. Na nog een stukje bos kwamen we uit aan een kruispunt van asfaltbaantjes ter hoogte van de Onze-Lieve-Vrouwkapel op het grondgebied Aarschot. Daar ging het naar links een verhard pad op. Tot 10 km volgde eenzelfde mengeling van veldwegen en bospaden, aan elkaar gebreid met stukjes over asfaltbaantjes. Intussen reden we op het grondgebied van Scherpenheuvel-Zichem. Omstreeks 10,75 km had een fotograaf van MTB-You zich in de kant van een pad tussen weiden en bos genesteld om de deelnemers voor de eeuwigheid vast te leggen. Een dikke tien kilometer op een klein halfuur, dat was niet slecht voor den deze! Dat ging hier lekker! Maar ik realiseerde me dat de kans groot was dat het niet zo vlot zou blijven gaan!

    Mijn gedachten waren nog niet koud of van 11 tot 13 km kregen we een mooie technische track te verwerken die zich op en af door het bos slingerde. Met korte bochtjes rond bomen en wat draai- en keerwerk, hetgeen wat stuurvaardigheid vereiste. Daar ging het voor mij al meteen wat trager! De twee leuke kilometers over mooie bospaden werden besloten met een korte maar steile afdaling. Dit alles nog steeds in Scherpenheuvel. Tot 14 km volgden enkele assenwegen en asfaltbaantjes in een woonwijk. Een korte maar mooie track voerde ons naar een plek die Hoge Eiken heet, waarna een assenweg ons tot een fietspad naast een hoofdbaan leidde. Even verder ging het weer de bossen in over een zompig pad waar in het verleden ooit kwistig steenpuin werd gestort. Het tellertje toonde 17 km en de klok 10.45 u. Na enkele pittige off-road-beklimmingen bereikten we via een bos en een steile afdaling over een gehavende track op de spoorwegberm, de spoorweg in Herselt. Die afdaling over dat uitgedroogd en keiharde paadje boezemde me weinig vertrouwen in. Er reed nog een jonge knul te stuntelen, terwijl zijn maten beneden aan de spoorweg stonden te wachten. Via de overweg ging het dan het spoor over. Daar stond een bord aan een startpunt van een vaste route van het parcours “De Merode”. Ik had er toen 19 km op zitten.

    We werden naast een boerderij een private weg op gestuurd die eenmalig voor de gelegenheid was opengesteld, om een jaagpad langs de boorden van de Demer (vermoed ik) te bereiken. Van 20 tot 22 km reden we langsheen de Demer en werden de blote benen gegeseld door de netels die hoog in de bermen waren opgeschoten. Het hoge gras toonde dat hier weinig passage was! We lieten het jaagpad links liggen en werden een hobbelig paadje doorheen een weide op gestuurd. Niet zo m’n ding, dat gehobbel dat afremmend werkt! Op dat ogenblik reden er hier nog vrij veel bikers rond, ik was er beslist niet alleen. Toen ik even halt hield om even te rusten en te lurken aan het slurfje van de drinkzak, arriveerden een drietal bekenden met Rubber-12 in hun zog. Enkele woorden gewisseld en spoedig weer op pad over de landelijke assenwegen die ons voor de wielen kwamen. Op 25 km kreeg ik hen weer te zien, want bood zich de eerste bevoorrading aan op een plek naast een grote rustige baan en die me nog bekend voorkwam van eerdere edities of vanuit andere tochten in deze streek. Keuze genoeg aan de stop: peperkoek, speculaas, wafels, cake met en zonder chocolade, bananen en appelsienen.

    Na de rust ging het de grote baan over en bracht een zompig bospad ons weer richting de spoorweg en het bos in. Daar volgde een mooie technische track met enkele stevige beklimmingen. Op één plek was het daarbij afstappen omwille van een dikke wortel die ook twee Nederlandse voorliggers liggen had. En even verder nogmaals omdat ik de verkeerde kant koos en geconfronteerd werd met een verticaal hoogteverschil van een halve meter. Na 29 km komt er een einde aan dit zware intermezzo. Na 31 km diende zich een splitsing aan tussen enerzijds de 45 km en anderzijds de 70-85-110 km. Het aantal bikers was intussen al meer uitgedund. De rijder die me inhaalde koos voor de 45. Dan zou ik binnen een dikke tien kilometer alweer bij af zijn! Dus gekozen voor de route van 70 km waarvoor ik me ook had ingeschreven. De plek kwam me bekend voor, want we reden naast een kerk aan de rand van Aarschot richting de Demer. Het ging de wandelbrug over de Demer op en dan naar links van Aarschot weg.

    Veldwegen en wat bos brengen ons naar een straat die luistert naar de namen Wijnberg en Rommelaar. We dalen de Wijnberg af via een off-road-paadje dat uitkomt in een straat die Pals heet. De plek komt me bekend voor van eerdere tochten die vaak langs hier in de andere richting naar boven kruipen. Het gaat er rechtsaf. Een biker in een wit pak dat schittert in de zon, steekt me voorbij. Want het is intussen behoorlijk heet, zelfs zwoel, geworden. In tegenstelling tot vanochtend toen de hemel nog betrokken was. Zoals te verwachten was, gaat het aan het einde van de Pals rechtsaf en de Wijnberg op, langzaam klimmend en afgesloten door een steiler stuk waar het voor mij even te voet is. De 35 reeds afgelegde kilometers zijn niet in mijn fietspak gekropen. De mooie tracks door het bos voeren ons voorbij het vervallen en overwoekerde huis dat er op de heuvel staat. Een vader en zijn zoontje zijn er op wandel.

    Veldwegen brengen ons doorheen het landelijke Aarschot. Na 40 km tref ik de splitsing tussen de 70 km en de 85-110 km, na de doortocht van een omgeploegd veld aan een dropke tussen de struiken. Ik meen me te herinneren dat de nachtrit van de Rillaarse Bikers hier ook passeert, maar dan in de andere richting. Twee bikers steken me voorbij net voor dat dropke. En het zou kunnen dat ik me hier vergist heb en achter die twee ben aangegaan in plaats van te kiezen voor de 70 km. Sinds de afsplitsing van de 45 km had ik nog slechts vijf bikers te zien gekregen, drie solo en het duo aan het dropke, allemaal snelle jongens. Een veldweg brengt me tot een straat die Huiskens heet, waar we stevig naar boven moeten klimmen tot aan de Leuvenseweg. Het is puffen geblazen in de hitte. Mijn windvest had ik daarstraks aan de inrit van een huis in een veldweg reeds uitgespeeld. Even verder wordt mijn vermoeden bevestigd en passeren we het grote fruitbedrijf dat niet ver van de snelweg gelegen is en waar de nachtrit ook voorbijkomt. Na een kort stukje over het kiezelpad naast de snelweg duiken we naar links naast een boomgaard de bossen in. Een jonge snelle kerel steekt me gezwind voorbij en verdwijnt tussen de bomen.

    Na 42 km kom ik weer uit het bos tevoorschijn om een gehavend paadje naast een veld op te gaan. Ik had niet gemerkt dat er een snelle jongen in aantocht was. Toen ik het merkte en plaats wou maken, wat niet evident was op dat gehavende paadje, was het al te laat! De kerel had geen geduld, stak voorbij, maar had niet gemerkt dat er diepe voren in het gras verborgen lagen! Ik hoorde een hoop tumult achter mij, keek om en zag nog enkel een helm boven het gras uit steken! Ik maak altijd plaats, maar ik moet er wel de kans toe krijgen! “Ja, het is mijn eigen schuld, ik had de diepe voren in het gras niet gezien”, zei de gevallen held. Hij nam zelfs nauwelijks de tijd om eventuele schade aan zijn fiets te controleren. Pas toen ik vroeg of er niks aan z’n fiets was, merkte hij dat er een spaak afgebroken was! En weg stoof hij, alsof hij op tijd thuis moest zijn! Ons traject volgde stukken van een wandelweg die luistert naar de naam Rillaarse Heuvelspad. Even later kwamen we na een leuke afdaling uit in de Tienbunder, de kiezelweg die langs beide zijden van de snelweg loopt. Het tellertje klokt 44 km af. Het gaat de brug onder en langs de andere kant van de snelweg de Tienbunder weer naar boven. Ik herinner me de stevige klim in het duister tijdens de nachtrit van de Rillaarse Bikers van enige weken geleden op deze plek. Even verder duiken we links weer de bossen in en volgen voor mij enkele stevige klimmetjes in de bossen van de Tienbunder.

    In de Tienbunder rijden we voorbij de plek waar andere tochten over een beenharde afdaling naar beneden gaan. Hier moet ook ergens de beruchte “monté impossible” liggen, een klim vol venijnige wortels. Eens het bos weer uit rijd ik door zonovergoten velden en tref na 48 km de tweede bevoorrading aan een kapelletje aan een kruispunt van enkele betonbaantjes. Een moeder en haar twee dochters nemen er de honneurs waar en zorgen voor hetzelfde lekkers als op de eerste stop. Op deze plaats stonden ook de Rillaarse Bikers met hun bevoorrading. Groot is mijn verbazing wanneer ik enkel splitsingsborden voor de 85 en de 110 km opmerk. Geen 70 km te zien! Volgens de moeder komen enkel de twee grootste afstanden hier voorbij! Ik moet dus ergens wat gemist hebben! Terugkeren leek me geen optie. De nodige krachten opgedaan, onder anderen met een brikje gel van 3 Action, en de dorst gelest om vervolgens de richting van de 85 km op te gaan, in de hoop de 70 nog ergens te zullen kunnen oppikken!

    Eens weer op weg vraagt een biker me welke afstand ik volg. Want hij had me uit een andere straat zien komen. Een lastige vraag, de 70 willen volgen en op de 85 zitten! Na enkele veldwegen duiken we de bossen van de Leiberg in en volgt een plezante afdaling over een smalle track naast een kloof in de bossen. Enkele weken geleden reed ik hier ook, maar dan in het donker! Het tellertje toont 52 km. Na de afdaling volgt een stevige klim om de Leiberg weer op te geraken en arriveren we in een brede straat, eigenlijk een groot kruispunt, aan een kapelletje in Aarschot. Ik zie de biker van daarnet aan een winkeltje staan. Hij zal honger of dorst gehad hebben! Het gaat naar links de straat in die steil naar boven klimt en waarlangs gloednieuwe huizen gebouwd staan. Enkele jaren gelden waren deze nog in aanbouw. Aan het aantal geparkeerde wagens te zien zijn alle huizen intussen bewoond. Een gek gezicht, al die geparkeerde auto’s in zo’n steile straat. De straat komt boven uit aan één of andere merkwaardige toren. Ik zie de biker van daarnet weer naderen wanneer ik om de toren rijd. We rijden een track door de bossen op en even verder kom ik uit aan een bekende plek! Daar gaat het smalle pad over een beenharde ondergrond naar beneden tot een druk kruispunt aan de oprit van de snelweg. Een vaste route gaat hier in de andere richting naar boven en ik ben hier eens serieus tegen de grond gegaan en heb daar lange tijd een pijnlijke knie aan over gehouden! Dus stap ik er nu liever even af!

    Het drukke kruispunt over en aan de overkant de straat over en weer de bossen in, waar het weer even klimmen is en de biker van daarnet definitief uit mijn leven verdwijnt. Even verder volgt een plezante afdaling over een mooie geasfalteerde holle weg. Een straat draagt er de naam Liedeberg. Bergen alom hier! Er liggen 55 km achter me. We duiken een track naar boven op en zien de ernaast gelegen holle weg meer en meer in de diepte verdwijnen. Tot 57 km kunnen we genieten van de mooie tracks in de bossen rond het zogenaamde crossparcours van Aarschot, waarbij we links de daken van de huizen in de diepte kunnen zien liggen. Een mooie plek om te rijden. Even later komen we naast de American Bar Extreme (Gelrode) van het bos uit op een grote baan. Op 59 km bereik ik weer de boorden van de Demer en rijd tot 61,5 km langs de oever van de rivier in de richting van Aarschot.

    We steken de Demer over via een paadje dat naast de spoorweg mee over de spoorwegbrug loopt aan het station en doorheen een geïndustrialiseerde omgeving. Even verder staat op een zonnige plek een ouder echtpaar met de derde bevoorrading klaar onder een gele tent. Ik zal er een van de laatste passanten geweest zijn! Maar de mensen houden hun stand bemand tot de afpijlers hen van hun taak ontheffen. Ze maken er geen probleem van met dit mooie weer, of ze nu hier buiten zitten of thuis! Een banaan en een stuk cake gegeten en het nodige vocht binnengedaan bij dit hete weer! Het werd trouwens tijd dat het wat warmer werd en we eindelijk de korte broek weer kunnen bovenhalen! Afscheid genomen van de vriendelijke mensen en nog een banaan meegekregen voor onderweg. Want mijn hoop om nog terug op de 70 km te geraken werd hier meteen de kop ingedrukt! Vanaf hier nog een 20 km te gaan! De nog af te leggen afstand verdubbeld te zien worden, dat was een koude douche op een hete zondagnamiddag! De donderslagen bij heldere hemel waren voor ’s avonds!

    We rijden in de omgeving van de spoorweg doorheen een ongezellige geïndustrialiseerde wereld, waar toch ook enkele mooie villa’s neergepoot zijn. Bij somber weer moet deze buurt er troosteloos uit zien! Ter hoogte van de Gijmelenhoek duiken we na 65 km weer de bossen in ter hoogte van een soort zigeunercamping. Even verder waarschuwt een bordje voor spelende kinderen. Te zien aan de rotzooi die er ligt zou enige opvoeding en milieubewustmaking aan die spelende jeugd goed besteed zijn! Er volgt in ieder geval een mooi traject met klimmetjes en afdalingen doorheen de bossen die hier en daar slachtoffer zijn van achtergelaten rommel. Samen met het warme weer zijn ook de insecten weer tot leven gekomen. Bij een korte stop in het bos word ik als het ware overvallen door de muggen. Naast de netels van daarstraks een nieuwe aanslag om mijn blote kuiten! Na 67 km komt er een einde aan de doortocht van het bos en een kilometer verder word ik in een straat staande gehouden door een jonge kerel naast een bestelwagen die me een flesje Guarana van 3 Action toestopt. Die drankjes met muntsmaak kocht ik vroeger al wel eens van een vriend die deze toen verdeelde via zijn wielersite, maar intussen met die site gestopt is. Een kort babbeltje met de man ter plekke en dan weer op pad. Volgens de man staat er even verder op een boom dat het nog 18 km is. Er staat inderdaad 18 op de boom bij de ingang van een bos geschilderd, maar ik weet niet of het met de tocht te maken had!

    Even verder rijd ik voorbij het station van Langdorp. Ik meen er een bekende collega te zien wandelen die in Schoonderbuken woont, maar het blijkt iemand te zijn die er goed op lijkt. We duiken het bos in over een smal paadje dat ons naast het verlaten voetbalterrein van Wolfsdonk Sport voert. Ik heb er 69 km op zitten en begin echt doodmoe te worden wanneer die 18 van daarnet weer door m’n hoofd spookt! Een asfaltbaan over en weer naar boven kruipen over een breder off-road pad. Wat ik niet voor mogelijk hield, gebeurt dan toch en ik krijg nog twee bikers te zien die me langzaam inlopen. Ik zie het even niet meer zitten en houd stil wanneer het tweetal in groene pakken gehulde mannen langzaam maar zeker naar boven kruipt. Als ik het me goed herinner passeerden we even verderop een kasteel in de bossen en de bekende poort waar “Bosberg” op staat. Dan gaat het in een holle weg razendsnel naar beneden, maar ik weet dat je halverwege moet oppassen, omdat de tochten daar vaak naar links weer naar boven gejaagd worden. Ik heb hier ooit eens gemist en moest toen net zoals een aantal anderen weer het hele stuk naar boven! En terwijl ik dan via het juiste pad naar boven klom, zag ik nog anderen de pijlen voorbij naar beneden razen.

    Tot mijn verbazing zie ik de twee binken die daarnet zo zelfzeker naar boven kropen te voet staan. Kettingbreuk! Of ik geen kettingpons bij me heb! Met dat gereedschap heb ik al menig andere uit de nood kunnen helpen. Het blijken twee Nederlanders te zijn, in groene pakkies, waarvan één van een donker type, een hele of halve Surinamer met een zwart baardje. Zo’n donkere types kom je niet vaak tegen onder een helm! Zijn blanke maat kan goed met de kettingpons overweg en heeft zelfs de powerlink die ik uit m’n rugzak had opgediept niet nodig! Nog geen vijf minuten later zijn we weer op pad. Het tweetal met de zekerheid dat ze me weer zullen treffen in het geval ze nog eens pech zouden hebben! Het tellertje toont 70 km en ik moet echt al m’n moed bijeenrapen om aan de resterende 15 te beginnen! Maar het zal nog de moeite waard blijken te zijn! De Wolfsdonkers hebben blijkbaar het mooiste voor aan het einde bewaard! Want de laatste 20 km waren om van te snoepen. Van 70 tot 73 km volgt een zeer mooi stuk over een goed te berijden track die zich door de bossen slingert. Daar kan je de bikers die voor je zijn of nog achter je komen een aantal keren te zien krijgen! Nog niet zo heel lang geleden heb ik hier nog gereden. Tot mijn verbazing rijdt er nog een groepje van vijf over de S-vormige lussen. Twee afdalingen staan als gevaarlijk gemarkeerd. De eerste is geen probleem, enkel wat hoogteverschillen door een aantal uit de kluiten gewassen wortels. Bij de tweede betrouw ik het halverwege niet meer zo goed omwille van de diepe groeven in de keiharde ondergrond en de knarsende geluiden van m’n remmen! Het vijftal van daarnet komt wel naar beneden gesjeesd. Dat jonge geweld hoeft nergens naar te kijken en ligt waarschijnlijk niet wakker van gebroken botten waardoor ze van school kunnen wegblijven! Even verder gaat het rustiger naar beneden en brengt het pad ons tot aan de voet van de heuvel bij een spoorweg.

    Tot 78 km is het feesten geblazen en krijgen we niets anders dan plezante en goed berijdbare tracks voor de wielen. Ondanks de vele kilometers in de benen en de uitputting, slaag ik er zelfs nog in de stevige molshopen die we nog krijgen te overwinnen. Een mooi stukje om af te sluiten is altijd meegenomen, want dat blijft bij de bikers in het geheugen hangen! We komen uit de bossen tevoorschijn aan de Heimolen op de Molenheide, gelegen aan Den Ouden Stokt. Hier heb ik ooit tijdens een tocht de foto verpest van een m’as-tu-vu-koppel dat zijn cabrio met de molen op de foto wilde! Ik sta daar ook bij op! In het bos schrik ik me een hoedje wanneer ik een Wolfsdonker met zijn bike de hoek om zie scheuren. Maar deze mannen staan niet zoals elders al te trappelen om zelfs voor het vertrek van de laatste deelnemer de pijlen al op te halen! Zij houden er rekening mee dat trageren en deelnemers op de lange afstanden ettelijke uren onderweg zijn. Mijn vergissing even toegelicht, enigszins beschaamd over het feit dat ik er weer een dagtocht van aan het maken was! Maar de tamtam had al de ronde gedaan! Volgt een mooie lus in de buurt van de Heimolen, over zandgrond die net niet te los lag en goed te berijden singletracks doorheen de bossen. We krijgen de molenwieken nog eens te zien en draaien op 81 km weer het bos in op een plek waar een bordje de laatste 5 km aankondigt! Volgen nog wat bos, afgewisseld met enkele straten. Op 2 km voor het einde zie ik aan de oprit van een huis de bekende doorzichtige vuilzakken vol bekers en sinaasappelschillen staan. Hier moet een Wolfsdonkse biker wonen die met de onaangename resten van een bevoorrading opgezadeld is geworden geweest!

    Via een servitudenpaadje kom ik afgepeigerd weer uit in Wolfsdonkdorp. De bikewash was nog operationeel, maar gebruik was overbodig, wegens weinig vervuiling, en thuis neem ik m’n fiets toch nog eens onder handen. Er zaten nog een paar groepjes bikers en de verkopers van drankbonnetjes waren nog actief. Een fris drankje was meer dan welkom! Zoals te verwachten was, stond m’n auto nog moederziel alleen naast de pas geplante appelboom. Een medewerker kwam de achtergelaten flyers oprapen. Of de tocht mooi was? Ja, zeker de laatste 20 km! En als ik hier in de streek kom rijden passeer ik na afloop altijd eens in Scherpenheuvel. Voorbij de kerk van Testelt gereden waarlangs ik daarstraks per bike was gepasseerd. Ze lijkt wat op de plompe kerk van Zichem! Om in Scherpenheuvel de bike weer van de auto te halen, tot aan de basiliek te rijden en een kaars te branden voor m’n oude vader. En tot heil van alle bikers voor veilige ritten. En omdat ik meer in het offerblok gestoken heb dan strikt nodig, zouden al uw zonden meteen ook moeten vergeven zijn! Via Zichem, zelfs een stukje Tessenderlo en Geel-Zammel ging het in Geel weer de snelweg op. Een plek die omwille van de werken en de gevelde bomen thans onherkenbaar geworden is, op de watertoren na! Mijn bike nog proper gemaakt terwijl het in de verte donderde en de plaats waar ik 40 km verder werk overspoeld werd door een kleine zondvloed! Zelf geen druppel gezien!

    Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

    De foto's van de Heimolen en de Orleanstoren te Aarschot zijn te zien op: Toer de Frans!


     


    22-05-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    15-05-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.RedBull Devotos de Monsserate 2012
    IJzingwekkende rit met mountainbike in Bogota!

    Een mountainbiker, Marcello Gutierrez,  heeft zijn helse rit naar beneden met een camera op z'n helm vastgelegd. Hij nam op 11 mei deel aan een wedstrijd van Red Bull in Bogota, waarbij hij zo snel mogelijk naar beneden moest rijden.

    De afdaling van twee kilometer duurde 4 minuten en 27 seconden. Het leverde Marcelo Gutierrez de tweede plaats op. In totaal waagden 50 renners zich aan de ijzingwekkende tocht. U ziet in het filmpje overigens meer dan duizende trapjes voorbijflitsen.

    El descenso urbano mas extremo y dificil que haya corrido. Imagenes tomadas el viernes 11 de mayo en Monserrate, uno de los sitos turisticos mas importantes de Bogota la capital de Colombia.



    RedBull Devotos de Monserrate 2012 por Marcelo Gutierrez-Awesome downhill round in Monserrate

    RedBull Devotos de Monserrate, Sebastián Alfaro on board

    15-05-2012 om 17:33 geschreven door StrammerMax

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    08-05-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Toertocht te Overijse op 06-05-2012
    Toertocht (25-35-50-60 km met een optionele lus van 5 km) van MTB Overijse te Overijse op zondag 06-05-2012.

    Vandaag weer zeer vroeg uit de veren om naar Overijse te rijden. Onderweg op de snelweg zag ik een duif geschept worden door een auto. Ter hoogte van Mechelen zag ik een blauwe auto met bike naderen. Ik dacht eerst dat het Kevin V was, maar het bleek Rubber-12 himself te zijn! Op de ring rond Brussel zag ik een wagen met Franse nummerplaat een gang gaan! Wat die kerel bezielde blijft een raadsel, feit is dat hij zijn wagen met veel geslier, maar zonder brokken tot op de pechstrook kreeg. Even later vloog hij als een gek weer voorbij! Ik wist dat ik al in Overijse was komen rijden, maar ik kon me van deze toer niets meer herinneren. Maar zodra ik de snelweg verliet, was daar de startplaats, en toen merkte ik dat het niet de eerste keer was dat ik hier de toer van MTB Overijse ben komen rijden. Me even verderop geparkeerd op een stuk straat evenwijdig met de hoofdweg. Daar stond ik voor niets of niemand in de weg. Ook SilverFokske had blijkbaar deze plek ontdekt, hij stond zich klaar te maken, en Rubber-12 moet er ook in de buurt gestaan hebben, want ze kwamen beiden af. Ik vond het betrekkelijk koud, maar vermoedend wat mij te wachten stond, liet ik de wintervest liggen en trok een regen- en windvestje aan. Dennis van de Blackberries was ook present aan de inschrijving.

    Om 9.15 u met z’n allen vertrokken. Via een veldweg doken we al direct het bos in waar we een mooie track voor de wielen kregen. Mij toch wat ingehouden waar het naar beneden ging, omdat de grond er toch nat bij lag. Mij aan de kant gezwierd om enkele jonge kerels te laten voorbij gaan. Die wipten gezwind over enkele boomstammen. Indien ik zo’n kunstjes zou proberen, ik lag direct op mijn voorgevel! Na 2 km kwamen we weer in een straat van de wijk waarin de startplaats ligt. Vorig jaar stond ik daar geparkeerd. Daar was het meteen klimmen geblazen en boven op het kruispunt stonden Rubber, Fokske en Dennis aan de kant. Dennis had te kampen met een kettingbreuk. Hij was de eigenaar van het eindje schakels dat ik op straat had zien liggen en zijn ketting meteen inkortte met vijf centimeter. Omdat mijn technische bijstand tot de derde macht die van Rubber en Fokske nog niet kan evenaren, maar meteen verder gereden. Die kerels zouden me dadelijk toch weer inhalen.

    Mijn oude knoken, die de laatste tijd veel nachtrust moeten ontberen, werden al snel zwaar op de proef gesteld door de opeenvolgende klimmende en dalende veldwegen die ons doorheen deze mooie streek voerden. Het trio, man, vrouw en kind, van het Waasland Mountainbike Team en dito School, kwam ik voor de derde keer op korte tijd tegen op een toertocht! Tegen hun kunde kan ik niet op! Op 5 km werden alle registers dan pas echt goed opengetrokken en diende zich een zware klim door de Vossebeekweg aan, beloond met een mooie afdaling. Reeds na 7 km werd een extra optionele lus van 5 km aangeboden. Vermoedend dat het trio metgezellen, dat mij intussen na het herstel van de ketting weer was voorbijgestoken, deze optie niet aan zich zou laten voorbijgaan, ook gekozen voor dit extraatje. Dat was geen verkeerde beslissing, want de lus opende met een plezante afdaling doorheen een vrij woeste holle weg. De situatie werd even penibel toen dat verdomde zeem van m’n fietsbroek tijdens het afdalen achter m’n zadel bleef haken en ik daardoor mijn kont niet meer in zitpositie kreeg, terwijl mijn wielen over stenen en keien denderden!

    Eens beneden, ging het een grote baan over om onze weg te vervolgen over een breed kiezelpad naast het beekje de IJse, waar Overijse zijn naam aan dankt. Dat deze extra lus lekker vlak scheen te zijn, kon ik al direct in mijn dromen opbergen. Tegen mijn orgel! Eens van het grindpad af, ging het al weer snel stevig op en neer over landelijke gehavende asfaltbaantjes en enkele mooie holle wegen. Volgde een track op de rand van een bos, gelegen op een heuvel die luistert naar de naam Koningsberg met links naast de bosrand mooie villa’s van rijke mensen. In dit bos liggen allicht mooie paadjes voor de lokale biker die zijn streek kent. Tot 12 km kregen we landelijke wegen in een glooiend landschap die ons over heuvels voerden met mooie vergezichten onder een spijtig genoeg loodgrijze hemel. Op 17 km kregen we een knappe afdaling door een holle weg die luistert naar de naam Zavelstraat in, ik vermoed, Huldenberg. Het viel me op dat de bewoning in deze streek vaak tot vlak aan de bosrand reikt en dat de straten van asfalt plots overgaan in een onverharde holle weg, hetzij klimmend, hetzij lekker naar beneden razend.

    Ik had voor de verandering in de winkel eens gekozen voor witte overschoentjes! Den Rubber had deze bij het vertrek ook opgemorken en er zelfs een foto van gemaakt! Eigenlijk vond ik me daar wel sexy mee staan! Dat is natuurlijk een illusie. Er is daar een spreekwoord over! Iets van een (oude) aap en een gouden ring! Of meer concreet vertaald: een olifant op witte sokken, blijft een olifant. Alsof ik met witte overschoentjes het ranke lichaam van een twintigjarige zou herwinnen! Lang wit zijn ze ook niet gebleven. En ondanks het feit dat ik ze twee maten te klein had gekocht opdat ze goed over de schoenen gespannen zouden blijven zitten, schoten die verrekte rotdingen er geregeld toch weer af bij elk rondje modderdabben.

    We bereikten een pad naast een riviertje, waar het even afstappen was om door een van water verzadigde ondergrond te ploeteren in het zog van redelijk wat anderen die hier ook onderweg waren. Op deze plek kwamen we na 18 km het natuurgebied Rodebos en Laanvallei binnen. Die houten sperbareel aan de voet van het donkere Rodebos, kon ik me nog goed herinneren van de vorige keer en uit andere tochten die hier passeren. Tenzij je heel behendig bent, moet je afstappen om door de smalle doorgang te geraken, waardoor je geen aanloop kan nemen voor de klim. Het was een troost dat iedereen hier te voet ging. Zelfs de jongere kerel, met op z’n zwarte broek de sporen van een val in het slijk, die enkele verdienstelijke pogingen waagde om weer op de fiets te gaan zitten, moest uiteindelijk het onderspit delven tegenover een wortel. Toen ik hijgend bijna boven was, kwam er toch een kei voorbij gefietst, en die kerel was niet meer van de jongste! Paadjes voerden ons doorheen een prachtig stukje bos en omstreeks 21 km voorbij een soort zigeunerkamp. Er stonden daar een aantal wagens met Franse nummerplaten.

    Op 23 km volgde, gelegen op een plek waar een vaste route het bos in duikt, een afdaling van 15 procent. Niet aan mij besteed om mij daar als kamikaze van een dertig centimeter hoog dropke te werpen en dan tegen 15 procent naar beneden te sjezen! Een kilometer later troffen we de bevoorrading op een kruispunt van landelijke betonbaantjes, ik vermoed te Ottenburg in de buurt van de Loswegstraat. Een drummer gaf er van katoen onder een Aquarius-tent, maar het godendrankje zelf was nergens te bespeuren. Tot twee in blauw gehulde jonge snaken een hele kar verse voorraad aanvoerden! De bevoorrading was tip top! Appelsien, banaan, cake, peperkoek en vooral de ronde koekjes met chocolade konden mij bekoren. Op de plaats van de stop was ook de splitsing tussen de 35 km enerzijds en de 50-60 km anderzijds. Ik was al een tijd onderweg, maar bij kiezen voor de korte toer zou het plezier al binnen tien kilometer afgelopen zijn. En zou den Rubber mij voor watje verslijten! Door de bordjes ter plaatse was het duidelijk dat de grote toeren hier een tweede maal zouden passeren. Een biker die niet goed wist hoe het nu verder moest, gewezen op het bordje “retour”. Die had het grootste deel van zijn 60 km al achter de wielen!

    Eenzaam de richting van de lange ritten uit gegaan en al direct kunnen genieten van een knappe track doorheen de bossen, om uit te komen aan een open plek waar bomen gerooid waren. Het paadje liep er al hobbelend neerwaarts over het gehavende terrein. Ik kreeg er het gezelschap van enkele andere bikers. Een megabangelijke afdaling, alwaar ik een hele meute Cameleonbikers (M/V) achter me aan kreeg, bracht ons naar de Florivalstraat die enkele meters verder van naam veranderde in Rue de Florival, op de grens van Ottenburg en Archennes (Grez-Doiceau). Jakkes, deze plek was me bekend van andere tochten! Dat betekende dat we in de buurt van Pécrot waren en seffens stevig de hoogte zouden in gejaagd worden! Het tellertje toonde hier 26,5 km.

    We werden inderdaad ter hoogte van het stationnetje van Florival, de spoorweg over gestuurd via een overgang, speciaal bedoeld voor wandelaars en bikers. Maar in plaats van de track in een holle weg op een vaste route opgestuurd te worden, waar halverwege een gedenksteen staat voor burgers uit Gastuche, die tijdens de oorlog stierven bij een bombardement, moesten we links afslaan. Die holle weg vergeet ik nooit. Ooit reed ik hier tijdens een toer vanuit Loonbeek in helse weersomstandigheden met striemende regen en wind! Geen mens was er toen te zien! Deze plek herbergt zeer vele paadjes, want diverse tochten komen hier voorbij, en allemaal op een andere manier. Deze keer ook weer anders. Want we werden niet direct naar boven gestuurd in de holle weg, maar wel naar links toe op een paadje dat zich op de flank van de helling bevond. Links beneden kwam de rijbaan alsmaar lager te liggen, terwijl de track ons langzaam naar boven voerde doorheen de knappe omgeving. Volgens een kaart reden we in het Bois de la Hocaille.

    Dan ging het voor mij tergend traag naar boven over een brede kiezelweg die luistert naar de naam Val Vert en waar de mooie villa’s van rijke mensen verscholen liggen tussen de bomen. Alleen de inrijpoorten verraden dat er huizen staan. En eindelijk zag ik in de verte achter me nog eens een biker naderen. Een slijkweg bracht me weer tot in het open veld met mooie vergezichten. Op 30 km trof ik midden de velden de splitsing tussen de routes van 50 en van 60 km. Een jonge snaak die me daarnet nog had ingehaald zag ik in de verte op de toer van 50 km verdwijnen en deze grote Jan dook de 60 km op! Alsof ik al niet lang genoeg onderweg was! Het ging bij aanvang een slijkerige veldweg op om daarna gedurende enkele kilometers te kunnen genieten van de doortocht van een private jacht in het Bois de la Hocaille. Dit alles afgesloten met een mooie afdaling om na 35 km via de Rue de Weert Saint-Georges en de Rue du bois brûlé weer een stukje bewoonde wereld te bereiken. Even opzoeken achteraf leert me dat we in Nethen (Grez-Doiceau) waren. Ik denk dat mijn kompanen dan al achter hun glas bruine aan de après zaten!

    Via een paadje met enkele uit de kluiten gewassen plassen, op de rand van veld en bos, bereikten we na 37 km de plek waar een grote villa op een kaal domein staat, door stokoude muren omzoomd en met de resten van wat eens een poortgebouw geweest is. Ik schat dat de Meerdaalwoudroute vanuit Heverlee ook deze plek aandoet. Links van het domein kruipt een prachtige holle weg tergend langzaam naar boven. Maar we werden naar rechts gestuurd in de richting van de Rue de Savanel. Opgeschreven om de plek op kaart te kunnen lokaliseren. Een kasseiwegeltje leidde me voorbij de stokoude, deels reeds ingestorte ommuring, waarbij ik tussen de bomen een oud kasteel meende te kunnen zien. Dat zou het Kasteel Savanel zijn. Tot 39 km worden we een meer bewoond gebied van Grez-Doiceau doorheen gestuurd. Dat moet dus Nethen geweest zijn. Dat alles over straatjes die ferm op en neer gaan! De doortocht werd afgesloten met een vermoeiende klim over een gehavend kasseibaantje waarlangs schilderachtig gelegen huizen links hun stek gevonden hebben en uitkijken op de bossen rechts. We passeren een kruisbeeld waar een bordje meldt dat wie hier vroeger voor ons baden er thans begraven liggen. Dan ging het even naar beneden en doken we naast een paar glasbakken naar rechts een track in over uit de kluiten gewassen rotsen in een holle weg doorheen de bossen. Stenen, groeven, slijk en plassen maakten er het rijden lastig. Spijtig genoeg hebben ook onverlaten deze mooie locatie ontdekt om er sluik te storten. Of het hier was, kan ik me niet meer herinneren, maar op een paadje vol diepe voren en spleten en tussen twee prikkeldraden, had ik het toch niet zo begrepen. De koeien in de weide kon het geen moer schelen. Ze sch.ten waar ze stonden!

    Een mooie veldweg brengt ons doorheen een schilderachtig landschap met prachtige vergezichten tot een kruispunt van betonbaantjes in het liefelijke Bossut, waar enkele mooie huizen in alle rust gezellig bij elkaar staan te wezen! Een dure villa met aparte toren in aanbouw, staat nog steeds in dezelfde onafgewerkte staat. Even verder komen mensen toe met allerlei attributen. Er staan al een aantal rozen opgesteld met mensen die in de buurt daarvan op stoelen zitten. Een schietwedstrijd? Pijl en boog? Vuurwapens? Joost mag het weten! Via een stuk vettig bos en naast een voetbalveld met keurig onderhouden grasmat bereiken we weer de meer bewoonde wereld. Een veldwegeltje leidt me naar een kasseiwegeltje in het midden van nergens. Waartoe dient het? Naar waar heeft het overwoekerde paadje ooit geleid? Ik bereikte de spoorweg en kon een ranke kerktoren boven de bomen zien uit steken. Via een smal bruggetje ging het de spoorweg onder om een prachtig zicht te krijgen over de gele koolzaadvelden in volle bloei. Het tellertje toont 45,5 km. In de verte zie ik een soort kasteel staan. Het gaat de spoorweg over en ik passeer een groot wit huis met statige inrijpoort in een bocht van de straat. Deze plek heb ik nog al gezien! Tot 48 km rijden we doorheen een meer bewoonde wereld in de buurt van de spoorweg. Waaruit ik besluit dat aan de lus zo stilaan een einde zal komen. Aan een tweede overweg tref ik langsheen het spoor een wirwar van koterijen, waaronder een verlaten duivenhok. Een biker vliegt me voorbij en foetert op de slagbomen die naar beneden gaan. Even verder zie ik hem weer. Hij roept me toe dat de bevoorrading niet ver meer is en gaat er met een razende vaart vandoor! Seffens zal blijken dat hij vandaag dit stuk van de toer in de gaten hield. Ik herken het brede grindpad waar we de Dijle kruisen en verderop de bossen in duiken.

    Voor ik weer van de koekjes met chocolade kon knabbelen, moest ik eerst nog een paar keren klimmen in het bos, om dan via een servitude tussen tuinen de stop voor de tweede maal te bereiken. Buiten mannen van MTB Overijse, in de aanslag om pijlen op te ruimen, was er nog één biker aanwezig. De jongens van Aquarius worstelden met de frigo’s om ze weer in hun bestelwagen te krijgen. Ik had er exact 50 km op zitten. En ik was goed moe! Twee chocoladekoekjes keken me aan! “Take me, take me!” Snel weer op pad. Snel is een relatief begrip voor mij tijdens toertochten! Het begon sterk op een dagtrip te lijken!

    Tot 53 km volgde de doortocht van Ottenburg (Huldenberg) met nog een kilometer verder een formidabele afdaling over een pad vol stenen! In de verte bleef ik de biker van aan de stop zien en dat zou het geval blijven tot de finish. Blijkbaar ben ik dan toch niet de enige traagrijder! Op 55 km werden mijn vermoeide leden andermaal zwaar op de proef gesteld toen ik met veel moeite al hijgend naar boven kroop over de Oude Abt, een geasfalteerde holle weg. Die oude abt zal ook niet gemakkelijk boven zijn geraakt! Alsof MTB Overijse mij niet wilde laten gaan, moesten we links naar boven een veldwegeltje in, waar een bordje “privé” de toegang aan anderen ontzegt. Volgde tot 61 km ettelijke kilometers singletrack en paden doorheen een mooi bos. Ik vermoed in privaat bezit. Hier en daar waren linten gespannen. Vage herinneringen van de vorige editie kwamen weer boven. De stevige klimmetjes werden hoe langer hoe zwaarder en het was beslist geen makkie om dit vermoeiende stuk na zo’n lange rit nog te moeten bedwingen. Het verlangen naar de eindstreep begon het te winnen op het genot van de omgeving. Het was zo stilaan welletjes geweest.

    Einde in zicht? Dag Jan! De steile Waaienbergstraat in een verlaten wereld, kon ik langzaam maar zeker overwinnen. De biker van aan de stop zag ik enkele honderden meters voor me te voet wandelen. Bijna 62 km! Nog 3 te gaan! Vergeet het! We doorkruisten Tombeek, stevig op en af doorheen enkele straten! Om dan nogmaals reeds halfdood een klim over een holle weg voor te wielen te krijgen. Kasseitjes gingen aan de laatste huizen over in onverhard. De moed zonk me in de schoenen toen ik uitgenodigd werd om de Venusberg te bedwingen! Een pracht van een holle weg, daar niet van, over en tussen stenen en over een soort van dwarsbalkjes die er gelegd werden om de erosie tegen te gaan. Er kwam geen einde aan. Na elke zachte bocht kwam er nog Venusberg! Wel, ik ben tot aan het einde geraakt zonder voet aan de grond te zetten! Wat toch wel een prestatie was na meer dan 60 km afgepeigerd te zijn geworden geweest!

    Volgden nog een stukje over kasseien, nog enkele klimmetjes over paadjes en de doortocht van een wijk in Overijse. Aan de verkeersremmers in de straat merkte ik dat we in de buurt van af waren! Maar die mannen van Overijse lieten ons eerst nog alle hoeken en kanten van de omgeving zien. Na 69 km bereikte ik halfdood de aankomst. Mijn metgezel sinds de tweede stop stond te knoeien aan de bikewash. Kraantjes open, kraantjes toe! Je moet natuurlijk aan het oranje uiteinde van de spuitkop draaien! Ik herinner me van vorig jaar dat er toen bij mijn aankomst evenmin nog veel bikers waren, maar dat ik er nog met iemand aan de praat geraakt was tijdens het eten van een pistolet! Nu was er niemand meer, geen fiets meer te bespeuren! Vuil de auto in gekropen en huiswaarts. Nog tot laat m’n fiets en kleren gewassen, m’n spullen weer proper gemaakt en gezorgd voor iets eetbaars. Om daarna als een blok in slaap te vallen!

    Een mooie rit, veel afwisseling wat het parcours betreft, duidelijk afgepijld en een ideale verhouding tussen off-road en recuperatiestrookjes over asfalt waar het toch nog steeds makkelijker klimmen is dan over bos- en veldwegen. Verzorgde bevoorradingen en aan mijn tempo kunnen rijden zonder afgejakkerd te worden door de opruimploegen. Voor mij geen makkie! Jammer van het sombere weer, maar gelukkig geen regen gehad. Na de eerste stop werd het wel een eenzame rit!

    Het verslag van deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

    De onderstaande foto's van de poort van het Château Savanel en een holle weg nabij Nethen zijn te vinden op het blog Wandelgroetjes uit Borgloon van Johnny en Christiane.

     

    08-05-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    01-05-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Toertocht te Opwijk op 29-04-2012

    Toertocht (15-30-45-60-75-90-100 km) van Straf in Bergaf te Opwijk op zondag 29-04-2012.

    Het zou een memorabele dag worden. Al van bij het opstaan. Om vijf uur uit mijn nest gekomen! Hoe gek kan een mens wel zijn! Toen alles klaargezet was en ik mijn uitgebreid ontbijt achter de kiezen had, mijn fiets buiten gehaald om vast te stellen dat de band zo plat als een vijg stond! Een notubes zonder goedje in! Op dit vroege uur dan maar midden op het voetpad een binnenband gestoken en van de gelegenheid gebruikt gemaakt om een nieuwe Fat Albert die ik nog had liggen, te plaatsen. En die zou zijn werk kunnen doen! Bijna drie kwartier later dan voorzien naar Opwijk vertrokken en een uur later dan voorzien vertrokken voor de toer. Ik had me ingeschreven voor de 100 km met de mededeling dat het er waarschijnlijk slechts 75 zouden worden! Om 8.30 u was ik op weg! De nacht van vrijdag op zaterdag had het hard geregend en dat zouden we geweten hebben!

    De eerste 3 km bracht de tocht ons vanuit Droeshout over beslijkte veldwegen om op 4 km een houten bruggetje te passeren op de vaste route naast de tuin van een huis. Een bruggetje dat gemaakt is met afzonderlijke planken en verstevigd door kippengaas. We passeerden een oud verwaarloosd huis en de weide waar eind juli de Waaienbergkermis opgesteld staat om zo na 5 km Paddebroeken te bereiken. Vanaf hier reden we zo’n 2 km over een smal paadje dat meerdere bochtjes maakte op de grens van een weide en een bos. Zacht klimmende veldwegen, gevolgd door idem dito afdalingen werden ons deel. Pas na 10 km kregen we een kort stukje asfalt te zien. Ter hoogte van Mollem (Asse). Daar ging het aan de Boegtweg (iedereen doet zijn boecht weg), een buurtweg met naam en ter breedte van een singletrack, een veldweg op die door de boer mee omgeploegd was. Om via een baantje de spoorwegovergang te Mollem te bereiken. Dit deed me vermoeden dat we de toer in de omgekeerde richting reden in vergelijking met de vorige keer. Want toen heb ik op deze plek even halt gehouden, en dat was later op de tocht en toen kwamen we van de andere kant. Tenzij dat het tijdens de Boerenbike was indien die hier ook passeert.

    Even verder bereikten we het rode asfalt fietspad langsheen een grote baan. Een wegwijzer toonde dat we op 14 km van Brussel waren en op dat ogenblik klokte het tellertje ook 14 km af. Enkele kleine groepjes snellere rijders staken me voorbij. Een paadje leidde ons doorheen een mooi stukje bos. Een kilometer verder splitste de toer van 45 km zich af van de grotere afstanden. Even verderop (na 16 km) passeerde ik een schuur alwaar de bevoorrading van de Boerenbike vanuit Droeshout ooit stond. Aan een grote open plek onder knetterende hoogspanningslijnen aan een straat die Heerveld heet op de grens van Asse en Kobbegem. Er staat een filmpje op YouTube waarop ik aan die stop te zien ben! En slechts enkele weken geleden kwam ik ook op deze plek tijdens de toertocht vanuit Ganshoren op 25 maart. Even verder ging de veldweg over in asfalt en reden we voorbij enkele mooie huizen aan de rand van Kobbegem (Asse). Op 17 km reden we al klimmend over kasseitjes het schilderachtige Kobbegem binnen, alwaar de kerk nu was ingepakt met zeildoeken voor herstel of renovatie. Hier stond achter de kerk ooit de bevoorrading van een tocht. Na een klimmetje door een straat langsheen de school bereikten we weer de velden.

    Op 19 km volgde midden in de velden een splitsing waar de 75-90-100 km hun eigen weg gingen. Voor de grote afstanden ging het naar links waar we in de verte een tentje konden zien staan. Daar was de eerste bevoorrading, op een winderige plek, onder een tentje dat opgesteld stond voor één of ander houten staketsel. Er troepten beslijkte bikers samen naast een grote plas en de mannen van Straf in Bergaf hadden het er druk om drank en fruit aan te vullen. Je kon er bananen en partjes appelsien eten, wafels en cake kiezen en sportdrank drinken. Ik arriveerde er omstreeks 10.00 u. Onmiddellijk na de stop splitste de route van 90 km zich af van de 75-100 km. We reden er een lusje over het Dertienbunders-wandelpad dat zich daar door een mooi landschap slingert en mij ook bekend is van de Boerenbike en de toertocht vanuit Ganshoren. Ik moest er mij even smal maken voor twee bevallige joggende dames die net als ik geconfronteerd werden met de modderige toestand van het paadje, maar dat niet aan hun hart lieten komen!

    Op 23 km volgde de doortocht van Relegem (Asse) over een stukje asfalt, gevolgd door een zachte klim over een veldweg. Het aanzwellend geluid van auto’s deed vermoeden dat we in de buurt van de Brusselse ring reden. Na 25 km reden we er vlak naast, ter hoogte van afrit 9, Jette. De automobilisten zullen zich wel afgevraagd hebben wat die kerel daar met z’n fiets uitspookte op dat hobbelige weidepaadje naast de pechstrook! Ik herkende de plek van de grappige foto die de mannen van Straf in Bergaf hadden gepost op het forum. Gemaakt tijdens het uitpijlen. Een gevarenbordje met een pijl die wijst in de richting van de snelweg en twee bikers zogezegd in de aanslag om de snelweg over te steken! Lang kregen we de snelweg niet te zien, want we doken een bos in om daar een track mee te kunnen pikken. Deze eindigde aan een plek die er zelfs bij droog weer nat bij ligt, omdat het pad er door een beekje loopt, in een soort put die begroeid is met reusachtige berenklauw. Daarna krijg je een korte, stevige klim naar de weg toe, waar het voor de meesten te voet is, aan een brug van de snelweg.

    Tot 28 km volgde de doortocht van het Laarbeekbos. De paden lagen er daar zeer vettig bij. Daardoor hadden de uitpijlers een aantal bulten links laten liggen. Het pad liep er naast een diepte, zodat een schuivertje best achterwege kon blijven. Toch maar voorzichtig gebleven, waardoor ik maar traag vorderde. Een biker die me daarstraks had ingehaald stond er te wachten. Hopelijk niet om zich in mijn geklungel te verkneukelen! De doortocht van het Laarbeekbos eindigde via een bredere weg waar de regen van de afgelopen dagen de bodem had veranderd in een modderige pap. Er liepen nochtans een wandelend echtpaar en lopers. Mijn aandacht werd getrokken door een tapijt van witte bloemen dat de bodem onder de bomen bedekte. Mooi om zien. De bloemen verspreidden een ajuinachtige geur. Spijtig genoeg moest je er het geluid van de snelweg, die rechts in de hoogte passeerde, er bij nemen. De toer van Ganshoren passeerde hier ook, kort na de start en kort voor het einde op de terugweg om het Laarbeekbos in te duiken.

    Aan de rand van het Laarbeekbos ging het naar rechts via een brug de snelweg onder om dan weer naar boven te klimmen tot in het open veld. Van daar kregen we een zicht op de snelweg ter hoogte van de verkeerswisselaar aan de afrit Koekelberg. Schuin links achter me zag ik de Basiliek van Koekelberg staan. Zeer bizar dat je vanaf dit landelijke wegeltje de stad Brussel kan zien liggen. Dan ging het naar rechts om de heuvelrug af te dalen. Beneden in de weiden waren mensen in de weer met paarden en pony’s. Een klim over een veldweg en asfalt bracht ons tot de Schapenbaan in Zellik (Asse). Tot ruim 35 km reden we door het landelijke Zellik en konden er genieten van vele schilderachtige plekken. De veldwegen en verharde paden lagen er hier minder vettig bij dan tot hiertoe het geval was. Vanaf de Kerkweg hoorde ik in de verte weer het geluid van de Brusselse ring. Na 37 km reden we weer even langs de snelweg tot in Bekkerzeel (Asse) en langsheen een stokoude manege die nog bewoond is, te zien aan de nieuwe ramen. Spijtig genoeg is het geluid van de snelweg alom tegenwoordig. Als je daar over rijdt besef je eigenlijk niet hoeveel moois ongezien aan je voorbijtrekt.

    Na 38 km toonde een straatnaambordje me dat ik in Sint-Ulriks-Kapelle (Dilbeek) reed, waarna een wegeltje mij tot aan een grote baan bracht. Daar stond net als vorige keer de tweede bevoorrading, verzorgd door twee dames en een man die me nog kenden van de vorige keren en sinds mijn deelname aan de Brugbergrace in Humbeek (2009) in een ploegje met bikers van Straf in Bergaf. Dit laatste is er de oorzaak van dat ik elk jaar weer naar hier kom. En eind juli ook naar de Boerenbike, tijdens de Waaienbergkermis, in een grote tent op een godvergeten weide, waar de wereld dichtgekleefd is met krantenpapier, opdat men er niet af zou vallen! Aan de stop is er weer keuze genoeg om te knabbelen. Een stuk fruit en een partje cake met chocolade gegeten, sportdrank en een Redbull gedronken. Ik word aangesproken door een biker uit Ekeren die mij herkent aan mijn Stabroekse outfit. Na een korte babbel vertrekt hij weer. Ik vermoed dat hij de rit van 100 km reed en voor de tweede keer aan deze stop passeerde. Spijtig genoeg heeft hij zijn nicknaam van op het forum niet gezegd, zo hij er al actief op is. Voor de rijders van de 100 km begint en eindigt hier een extra lus van zo’n 26 km zodat zij deze stopplaats twee keren aandoen. Nog een paar woorden gewisseld met de mensen die hun zondag opofferden om ons van wat lekkers en drinken te voorzien en daar in de kou stonden, en dan weer op pad. Het was intussen al middag geworden.

    Direct na de stop werden we ter hoogte van een elektriciteitscentrale het Borrébos in gestuurd. Door de verzopen toestand van de paadjes was dat draaien en keren tussen de boomstammen deze keer niet aan mij besteed, in tegenstelling tot enkele jonge gasten die toch rijdend vooruit kwamen. Daardoor viel het me op wat een wirwar van omgevallen bomen daar ligt! Alsof er daar ooit een storm door heeft geraasd! Het is daar echt laveren tussen levend en dood hout! Maar al die omgevallen stammen daar verwijderen zonder de rest om zeep te helpen met bostuigen zal moeilijk gaan! Het gevaarlijke korte dropke was er nog steeds. Daar raak je zelfs te voet bijna niet op of af! Aan het geluid te horen waren we weer in de buurt van de snelweg. Als klap op de vuurpijl begon het steviger te regenen. Tot hiertoe had het altijd lichtjes geregend, wat op de duur de toestand van de ondergrond ook niet ten goede kwam. Dan een smal hobbelig paadje vol putten op de flank van een helling en achter een bedrijf door, over een van water verzadigd pad tot in de Assestraat in Sint-Ulriks-Kapelle, en dit na 41 km. Een kilometer verder reden we over de buurtweg Kerselaarspad. Wat een zooi was het daar! De tocht begon voor mij ook meer de allure te krijgen van een duathlon: een stukje fietsen, een stukje lopen, lees modderdabben… De bikers van het 3D-CAD-works team, de makkers van onze onfortuinlijke Ward, die vanochtend samen met mij vertrokken waren, staken me weer voorbij. Zij zullen voor de grootste toer gegaan zijn en de bevoorrading van daarnet voor de tweede keer gepasseerd zijn.

    Het zompige wandelpad Mulweg brengt me door Bekkerzeel tot aan een straat die Boterberg heet. De regen zette intussen een fikse domper op het plezier van deze glibberige tocht, waardoor ik minder oog kreeg voor de omgeving. Tot 50 km brachten weidepaadjes en schaarse asfaltstroken me doorheen deze landelijke streek. Ik kreeg het zwaar te verduren. Op sommige stukken in klimmetjes vorderde ik sneller te voet dan al rijdend. Want door de tussen de noppen vastgeklitte modder slipte m’n achterwiel telkens door, zodat ik niet vooruitkwam ondanks alle moeite. De lekke band van vanochtend was een zegen geweest, want zo had ik vooraan toch een gloednieuwe, goed van noppen voorziene, buitenband gestoken. Een eenzame jonge kerel stak me voorbij en zal aan mijn vertrokken gezicht gemerkt hebben dat ik doodop was. “Het ligt er heel zwaar bij hé”, zei hij tijdens het passeren. Maar met zijn jonge benen had hij daar duidelijk minder last van!

    Een baantje bracht ons naar de Terlindenvijverstraat, een naam me bekend van de toertocht uit Ganshoren. De mooie vijver baadde in grijze regen en zag er somber uit. Hoopvol was dat in de verte de hemel blauw kleurde. Ik vervolgde mijn pad door de zeer landelijke omgeving met bitter weinig bebouwing en doorheen een glooiend landschap van weiden, velden en stukjes bos. Ik heb het enkel niet zo begrepen op de paadjes tussen twee prikkeldraden, zeker niet in deze glibberige omstandigheden. Maar ik moest voort, want ik was al tergend lang onderweg! Omstreeks 54 km kreeg ik een zeer mooie, maar jammer genoeg vandaag ook zeer slijkerige track tussen de weiden onder de wielen geschoven (sic) in een prachtige streek. De zon was beginnen schijnen en nu kreeg ik het nog verdomd warm ook! Witte bloemen stonden langs de kant in een holle weg terwijl voor mij een andere biker de smurrie ook noodgedwongen te voet trotseerde. In de velden speelden twee oudere mannen met een telegeleid vliegtuigje, net toen er een echt vliegtuig opsteeg! Dat was een grappig gezicht! Alsof ze het echte vliegtuig onder controle hadden! Het tellertje toonde 54 km.

    De doorgebroken zon bracht ook insecten mee. Onder hoge struiken langs de kant van een veldweg vlogen honderden vliegen, een soort kruising tussen een mug en een vlieg. Dat zou de maartse vlieg zijn. Niet interessant als men tijdens het klimmen naar adem moet happen! Vettige weidepaden brachten me na 57 km tot aan een stukje bos waarnaast een schoolgebouw staat. De toer van Ganshoren passeert hier ook. De van de speelplaats weggewaaide rommel ligt er schandelijk in het bos en het plastieken zakje vol lege blikjes hangt er ook nog schaamteloos in een boom! Misschien kunnen de leraren in de school eens wat strafstudies uitdelen en de rotzooi laten opruimen! Op 61 km bereikte ik de Broekeweg (speciaal in het parcours opgenomen voor Phille81, een doordenkertje voor hem), de Koensborre en de Putberg in Asse. In tegenstelling tot tijdens de toer van Ganshoren, toen we daar van de andere kant toekwamen, krijgen we het kasteel Putberg niet van dichtbij te zien. Tegenover het kasteel liggen trouwens ook een aantal mooie tracks in een stukje bos verscholen. We worden een kasseiwegeltje op gestuurd en dan langs de rand van de bossen achter het kasteel, voorbij een private achteringang over glibberige paden. Tussen de bomen door konden we in de verte een glimp van het kasteel opvangen. Even kreeg ik de indruk dat we terug in de richting van tracks daar zouden gestuurd worden, maar dat was niet zo. Het hoefde nu ook niet perse in deze natte omstandigheden.

    In de buurt van de Putberg troffen we de derde bevoorrading. Bemand door, ik vermoed Meng, die ik vorige zondag nog aan de stop tijdens de tocht vanuit Lot gezien heb. Hij had er het gezelschap van een dame (Straf in Bergafster Marijke?) en enkele nog jonge snaken die in de weer waren met de tent die stond te drogen in de zon. Alle lekkers zoals aan de andere posten was nog voorhanden. Er stond nog een jonge beslijkte biker die me wat moed insprak met de woorden “nog een beetje afzien en het lukt wel”! Zijn maat was nog achter, maar hij besloot toch om te vertrekken. Afscheid genomen van de vriendelijke bende aan deze stop en weer de lijdensweg op!

    Dan ging het een stukje over het Kruisborrewandelpad om door een modderbrij naar boven te moeten klimmen tot in een straat die Platijn (Asse) heet. Op deze schilderachtige plek ligt, aan het kruispunt van landelijke baantjes in het Pajottenland, het gastronomisch restaurant Hof ten Eenhoorn. De enkele mensen die achter de ijzeren poort op het terras genoten van de zon keken maar bedenkelijk in de richting van deze beslijkte afgepeigerde biker! Ik kreeg visioenen van een lekker stukje wild in jagersaus met bakgroenten en kroketten, terwijl ik slechts beschikte over enkele energierepen en wat druivensuiker uit de Aldi! Damned! De makker van de biker van aan de stop stak me voorbij. Hij zag er ook moe uit. We werden de Zavelput in gestuurd en een modderpaadje bracht me doorheen de velden tot aan de Kruisborrekapel met alle kleinere witte kapelletjes in de omgeving ervan. Een paradijselijk plekje in dit tranendal. De keuze tussen “gewoon” en “extreem technisch” die ons op twee bordjes werd aangeboden, was snel gemaakt. Gewoon was al technisch genoeg vandaag en ik vermoedde dat de andere optie me langsheen het Kruis van Sjat zou sturen en aan die rottige wortel daar had ik nu echt geen behoefte! En Sjat had ik tijdens de toer vanuit Ganshoren nog gezien! Zijn kruis, ja, dat scheen ik vandaag wel te dragen!

    Via de Kruisborreweg ging het weer kruipend naar boven, terwijl een vrouw op wandel mij vanachter een kapelletje gadesloeg en me puffend naar boven zag stompen. We bereikten Taverne De Koekoek langsheen een drukke grote baan, dat zou volgens een kaartje de Edingsesteenweg zijn. De grote baan over om naast de parking van De Koekoek het Kruisborrewandelpad weer op te rijden, deze keer naar beneden doorheen het bos, langsheen de blinde muur van een hoeve en over een paadje tussen twee bomenrijen. Hier heb ik tijdens een toertocht, ik vermoed de Boerenbike, ooit een meiske leren kennen toen ik haar wilde helpen met een doorslaande ketting tijdens een evenzeer vettig tochtje. Later heb ik haar nog eens teruggezien tijdens een toertocht vanuit Aarschot (Bekaflaan), waar we lang zijn blijven plakken in het gezelschap van de Bierbikers. Sindsdien heb ik het kind niet meer gezien. Vorig jaar kwam de Boerenbike ook deze plek voorbij en kregen we hier op dit stukje vaste route enorm veel tegenliggers van de toertocht vanuit Borchtlombeek-Roosdaal. Het tellertje toonde 65 km en het vroeg me veel moed om het niet op te geven. Het enige wat me recht hield was dat ik geen andere keuze had dan door te zetten!

    Ik had het nu wel zo stilaan gehad, al die beslijkte glibberige paadjes. Deze toer is in gewone droge omstandigheden voor mij al geen makkie wanneer ik mijn logge leden over de heuvels van het Pajottenland trek. Bij de aanblik van elke volgende klim zonken de moed en de modder me in de schoenen! Na het kruisen van een asfaltbaantje in een bocht van een veldweg doorheen een weide ging ik na 70 km in staking! Mijn fiets aan de kant gelegd, een energiereep verslonden en mij vol druivensuiker gepropt! Ik was nog de enige die hier rondreed, iedereen had zelfs de après al achter de rug! Of toch niet? Want toen ik alles weer ingepakt had, zag ik nog een biker komen die zelfs mijn naam riep en vroeg of ik hem nog kende. Phille81, mijn deus ex machina, mijn redder in nood, heeft me opgeraapt toen ik op sterven na dood was! Hij reed de route van 100 km. Op 30 oktober 2011 sprak hij me aan toen ik even halt hield tijdens de toertocht in Bierbeek en op 11 november zag ik hem terug in Beringen bij de Stalse Moosdabbers. De immer vriendelijke Phille81 heeft me op sleeptouw genomen en waarschijnlijk omdat er op het einde nog een keuze gelaten werd tussen “modder” en “asfalt” bereikte ik na exact 75 km weer de tent op de weide aan de kerk van Droeshout.

    Daar volgde zoals steeds de gemoedelijke ontvangst door de mannen van Straf in Bergaf. Een goed uitgeruste bikewash met veel slangen was nodig, want door de smurrie en het slijk waren onze bikes onherkenbaar geworden. De douche was koud, er waren blijkbaar wat problemen met de boiler, maar beter een koude douche dan geen! We konden dan toch proper in de auto kruipen! Maar eerst nog lekker in de zon gezeten met een drankje. Want de vorige ontmoetingen waren maar kort geweest en nu was er ruimte voor een langere babbel met Phille81 en de mannen van Straf in Bergaf die ons een drankje en een zakje met staaltjes aanboden. Aan de gemoedelijkheid van deze mensen merk je dat zij geen toertocht organiseren om hun clubkas te vullen, maar om andere bikers een leuke zondag te laten beleven of kennis te laten maken met de streek waarin zij wonen. Zij zijn lang met de voorbereidingen bezig en dat de regen op het allerlaatste moment het parcours in een modderige glijbaan veranderde, daar kan niemand wat aan verhelpen. De derde editie is een memorabele natte uitgave geworden. De kinderen van de Bergaffers amuseerden zich met de walkietalkies die hun vaders daarstraks gebruikten om het parkeren in goede banen te leiden. De gemoedelijke babbel met Phille81 en de uitgelaten sfeer op de zonnige weide deden de inspanningen en het soms binnensmonds vloeken op de slijkerige paadjes van de afgelopen dag vergeten en mij er aan herinneren waarom ik vandaag voor Opwijk gekozen had! Thumbs up voor Straf in Bergaf! Eens thuis nog de moed gehad om m’n fiets nog eens goed te wassen en m’n spullen weer proper te maken. Het is een lange dag geworden!

    Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

    Voor een verslag van Ixxel: klik hier!

    Op de foto's: de Kruisborrekapel, Het Kruis van Sjat en de Kapel van Onze-Lieve-Vrouw-van-zeven-smarten te Asse, nabij de Edingsesteenweg.

     

     


     

    01-05-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    24-04-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Toertocht te Lot op 22-04-2012

    Toertocht (35-50 km) van WTC Pedaal Lot te Lot op zondag 22-04-2012.

    De liefde drijft de mensen soms weg van hun heimat. Zo week één van de clubmakkers van De Papegaai Bike Team uit Stabroek een tijd geleden uit naar Halle. Omdat Lot niet zo ver van Halle gelegen is, was de toertocht van WTC Pedaal aldaar een gelegenheid om naar ginds te trekken om er te rijden. Uiteindelijk zouden we met zeven aan de start verschijnen. Deze exodus van de Stabroekse vogelkooi is een unicum in de jaren van haar bestaan. Omdat ik ruim twintig jaar ouder ben dan de doorsnee Papegaai, en zij in vergelijking eerder nog kuikens zijn, vertrok ik in alle vroegte richting Lot om mij wat voorsprong te gunnen. Dat vroeg moeten opstaan is het enige minpunt aan de zondagse toertochten! Zeer tegen mijn gewoonte in stond ik na een stevig ontbijt reeds om 8.00 u aan de inschrijving in Lot, na aangesproken te zijn geweest door een biker die aan de nightride van Borchtlombeek had deelgenomen en het verhaaltje daarover gelezen had.

    We verlieten de kern van Lot vanaf de parking aan de sportvelden en reden door een aantal straatjes met een mikmak van armtierige huisjes met voorgebouwtjes en garages. Een echte Belgische urbanistische miskleun! Een reeks smalle paadjes door stukjes weiland, servitudepaadjes naast huizen en tuinen en een aantal rijkelijk met kiezelsteentjes bestrooide wegen voerden ons voorbij een school en een watertoren. Het ging ook even over een klein bouwterrein waarvan de bodem in een modderpoel was herschapen. Na 4,5 km werd de omgeving landelijker en kregen we een slijkerige track naast de snelweg voor de wielen. Die track eindigde in een rustige straat op de grens met Buizingen. Toen ik naast een weide even aan de kant ging staan, schrok ik me een hoedje toen ik onverwacht de warme dampen van een lokaal koebeest in mijn nek voelde. Naar rechts en even verder naar links weer de velden in.

    Na een vijftal kilometer arriveerden we aan het prachtige Kluisbos en volgde een paadje naast een diep in het bos uitgesneden beek en langsheen plaatsen waar de bodem bedekt was met een tapijt van blauwe hyacinten. Op één plek versmalde plots het paadje en maakte er een eigenaardig dropke doorheen een put met links en rechts de diepte. Tracks op en af voerden ons doorheen het bos, waar we op enkele plaatsen te maken kregen met vettige modderstroken. Gedurende een dikke vier kilometer konden we ons hart ophalen op de paden die dit bos doorkruisten. We kwamen er weer uit tevoorschijn ter hoogte van de Residentie Kluisbos. Omdat ik daar een eigenaardig gebouw zag staan, even daar naartoe. Het was een soort van kerk (geweest). Dit grote complex bleek een oud klooster (een kindersanatorium volgens internet) te zijn dat omgebouwd was tot verschillende wooneenheden voor gefortuneerde mensen. Of misschien een rustoord?

    Veldwegeltjes leidden ons voorbij een kerkhof om weer een stuk bos in te duiken! Daar was het echt niet te doen! De regen van gisteren of vannacht had het pad herschapen in één grote modderpoel. Rijden was niet meer aan de orde. Tot aan mijn enkels zakte ik in deze zooi! Ook anderen gaven het op om er te fietsen. En misschien maar beter zo, want achteraf hoorde ik van m’n clubmakkers dat er daar veel stonden met afgebroken derailleurs. Te veel kracht moeten zetten of te diep in de modder gezakt en heel het zaakje naar de bliksem! Ik keek eens naar een andere mens die na het partijtje modderdabben aan de kant was gaan staan. “Ik hoop dat het niet de ganse 50 km van dit is, of het zal me al snel de keel uithangen”, zei ik. Toen ik op de klok keek, schrok ik me een hoedje! Al zo lang onderweg voor ocharme tien kilometer!

    Twee kilometer verder ging het de brug over de snelweg over. De biker van daarnet volgde met zijn maat in mijn spoor. Een pijl wees er naar links, maar het was onduidelijk of je nu de track in het bos in moest, dan wel voor het asfaltbaantje naar beneden kiezen. En wat doet een biker? Hij kiest voor het bos. De twee anderen achter me aan. Het mooie stukje op en af bleek dan toch de verkeerde keuze. Nog twee anderen die ons voorbijstaken, kwamen op hun stappen terug. Dus allen rechtsomkeer gemaakt en het asfaltbaantje in. Een niet al te duidelijke afpijling was een minpunt van deze toer. Een pijltje voor en na de bocht geeft nooit twijfel. Hier was het soms gokken naar waar het verder moest! Servitudes leidden ons verder en via een veldweg doorheen een open glooiend landschap met een prachtig vergezicht bereikten we Dworp. Dworp is synoniem met hoogteverschillen. Door zompige bossen en asfaltbaantjes op en af bereikten we na 15,5 km de splitsing tussen de route van 30 km en deze van 50 km, ter hoogte van de kruising met een asfaltbaantje.

    Even staan twijfelen, want ik had tergend lang over deze afstand gedaan. Als het terrein er overal zo zou bij liggen als tot hiertoe het geval was, zou ik nog wel eventjes onderweg zijn! Koos ik voor de korte route, dan was ik al halfweg en zou ik vroeg weer terug zijn. Vermits ik toch tijd genoeg had, dan toch maar voor de lange toer gekozen. Dat zou een goede keuze blijken, vermits de ondergrond er van dan af beter bij lag. We kwamen wel nog een aantal gladde paadjes tegen op onze weg, maar al bij al viel het goed mee. Meestal ligt de grond er beenhard bij en wordt enkel het bovenlaagje omgetoverd tot een vettige gladde brij. Het ging na de splitsing een paadje tussen de weiden in en dan lekker snel naar beneden. Volgde de doortocht van Dworp over asfaltbaantjes en kasseiwegeltjes, soms stevig op en af, afgewisseld met leuke tracks en servitudes tussen weiden en velden.

    Op 20 km troffen we nog een bos en voerde een straat ons na 22 km tot velden. Tot 24 km volgden pittige beklimmingen en snelle afdalingen door de velden in een landelijke omgeving, om na 25 km te arriveren aan de eerste bevoorrading op een parkeerplaats. Daar was een rijke keuze aan allerlei lekkers, zoals appelsienen, bananen, cake en verschillende soorten wafels. Een man vulde er bekertjes zoete roodkleurige drank, rechtstreeks vanuit de spuit. Toen ik zo’n bekertje stroperige drank stond te lurken, zag ik daar ineens Mojobiker van Straf in Bergaf uit Opwijk staan! Er kwamen nog twee van z’n makkers toe. Het was intussen een hele tijd geleden dat ik deze mensen nog gezien had! En dat terwijl volgend weekend hun jaarlijkse toertocht plaats zal vinden, waar ik elk jaar weer naartoe trek sinds ik ooit eens met een aantal van hen een ploegje vormde voor de Brugbergrace in Humbeek (Grimbergen). Ook op de Boerenbike eind juli ben ik vaste klant.

    Onmiddellijk na de bevoorrading kwam er weer een splitsing alwaar het duidelijk werd dat er voor de 50 km een extra lus begon en we na afloop daarvan weer aan deze stop zouden arriveren. We werden al snel een zware klim op gestuurd om na 27 km de gemeente Braine l’Alleud binnen te rijden, waarmee we ook de taalgrens overschreden. Ik had het gevoel dat ik hier ooit al gepasseerd was! De weg voerde voorbij een witte verlaten villa en die had ik met zekerheid ooit al eens gezien. Even opgezocht nadien. Het is zelfs nog niet zo lang geleden en tijdens de bekende toertocht van de Dworpse Bikers vanuit het Provinciaal Domein te Huizingen op 13 november 2011. Dworp en Huizingen zijn deelgemeenten van Beersel. En ook de tocht van de Dworpse Bikers was er voor mij eentje van een zwaar kaliber! Een dame moest ook zwaar stompen met haar stadsfiets. Hier moet je moeite doen om naar de bakker te rijden voor een brood! Even verder bereikten we het domein Zevenbronnen aan de gelijknamige weg en voormalige taverne. Er stond niet veel water in de grote vijver. Hij zag er even modderig uit als de track in het bos van kort na de start!

    Op een open plaats tussen de velden, aan een kapelletje en een gedenkteken voor tijdens de oorlog verongelukte vliegeniers, zag ik bikers uit de tegenovergestelde richting komen. Aan de plakkaatjes te zien werd hier een lusje gemaakt. Van 26 tot 29 km kregen we een paar stevige beklimmingen voorgeschoteld. Eén daarvan voerde ons over een track in het bos die gelegen is op het vaste parcours van de Bikers de l’Alleu. Op de paden die volgden kropen ook redelijk wat wandelaars naar boven. Uiteindelijk arriveerden we aan een asfaltbaantje aan een wit huis op een hoek van twee straten, waaronder de Avenue du Cadre Noir, een plek die ik meende ooit ook al te zijn gepasseerd. Daarop maakten we een lusje door enkele straten van Braine l’Alleud. Het binnenrijden van de Rue du Dessus stemde mij hoopvol. Dat zou hier dus lekker naar beneden bollen! Dat was dik tegen mijn orgel. We begonnen namelijk aan de verkeerde kant van “dessus” en mochten dus met veel moeite naar boven kruipen! Ga hier maar naar de winkel als je oud en slecht te been bent! Een lange zachte klim over een holle weg bracht me na 33 km weer tot het kruispunt aan het kapelletje en het oorlogsgedenkteken. Rond 35 km volgde een leuke afdaling over een mooie holle weg en een korte stevige klim in het bos. Om daarna weer de meer bewoonde wereld te bereiken met een prachtig vergezicht vanaf de Rue d’Alconval, nog steeds in Braine l’Alleud. Van 37 tot 40 km ging het over asfaltbaantjes, gelukkig vrij vlak of dalend, zodat je weer wat op adem kon komen om voor de tweede maal op de plaats van de bevoorrading te arriveren.

    Ik had mij al een aantal keren afgevraagd: waar blijven ze, waar zitten ze, wat drijft hen, waarom krijg ik hen niet te zien? Hebben de snoodaards eieren voor hun geld gekozen na de modder van bij aanvang en gekozen voor de korte route? Zitten zij al aan een donkere te lurken terwijl ik mij hier rijd af te beulen? En terwijl ik weer aan een stroperig drankje begon te lurken kwam de Wesley daar over het asfalt aangesjeesd! Even later gevolgd door nog vijf Papegaaien, Kris als laatste in de rij. Hij zag even hard af als ik! Op tien kilometer van de aankomst hadden ze me te pakken. Na de stop weer tot dezelfde splitsing, maar deze keer de lus op die ook bedoeld was voor de route van 30 km. Die voerde ons eerst stevig op en af doorheen het dorp. De Papegaaien haalden me snel weer in en zelfs Kris gaf me het nakijken. Als eerste vertrokken en als laatste aankomen, het lot dat me telkens weer treft! Er volgden vele servitudepaadjes, vaak stevig naar boven klimmend. Het was zwaar en ik werd moe.

    Omstreeks 46 km doken we weer de bossen in over een modderig, dus zwaar te berijden pad en een al even vettige veldweg. Aan de oversteek van een straat een snelle biker teruggeroepen die de afslag links in een smal onopvallend servitudepaadje had gemist. Dat paadje stortte zich naar beneden en het was slieren geblazen over de vettige ondergrond. Na 49 km zwoegen reed ik over het mooie Kesterbeek wandelpad, opnieuw stevig klimmend en eindigend met een korte steile klim waar het even te voet was. Om daarna over een kasseiwegeltje naar de kerk van Beersel toe te kruipen, gelegen op een schilderachtig dorpsplein. Eens weer de velden in verwonderde het mij nog een splitsing te treffen tussen de 30 en de 50 km, terwijl mijn tellertje al 50 afgelegde kilometers aangaf! En weer werden we over een stevige klim naar boven gejaagd naast een spoorweg. Al puffend een groep wandelaars voorbijgereden die in de graskant van hun lunchpakket genoten. En dan doemde plots het sprookjesachtige kasteel van Beersel op, niet ver van de treinhalte gelegen.

    Ik was doodop, er mocht zo stilaan een einde aan komen. Maar we werden weer een stukje bos in gestuurd, een servitudepaadje op en kregen nog een glibberige afdaling voor de wielen. Het zien van asfalt stemde me hoopvol, en dan werd ik weer het veld in gejaagd over een hobbelig weidepaadje tegen de koude wind en een korte regenvlaag in. En toen ik in m’n binnenste begon te foeteren reed ik weer voorbij de straat met de schamele huizen en de poort van de sportterreinen binnen! Oef, het zat er na 55 km op! En gelukkig droog gebleven op twee korte buien na!

    Binnen geen Papegaaien meer te zien, de vogels waren al gaan vliegen! De bikewash was om u tegen te zeggen. Vele slangen die overvloedig water spoten. Het was nodig om de smurrie van je fiets te krijgen. Er kwamen nog andere slijkdabbers toe die er overvloedig gebruik van maakten. Naar de douches was het even vragen wegens het ontbreken van een pijl er naartoe. Maar ook daar ruim plaats en lekker warm water. Zelden zo genoten van een douche om de klodders modder die me daarstraks in het smoelwerk waren gevlogen definitief naar het putteke te verwijzen! Fietske op de auto en nog niet huiswaarts. Want de Papegaai uit Halle had wie wenste te komen uitgenodigd om een pistolet en een sandwich te komen eten. Doordat ik op weg naar Halle de oprit van de snelweg miste, kwam ik pal voorbij het kasteel van Beersel gereden. Blijkbaar is het toch niet meer bewoond. Bij gebrek aan ramen zouden alleen Eskimo’s zich er thuis voelen! Mee aangeschoven en ik kreeg door de vrouw des huizes prompt een omelet met spekjes voorgeschoteld. Vers uit de pan! Man, man, wat heeft dat gesmaakt! En alzo werd de dag afgesloten met een knabbel en een gezellige babbel. Met dank voor de vriendelijke ontvangst! Na een lange rit huiswaarts m’n fiets nog degelijk onder handen genomen en m’n spullen proper gemaakt, waardoor de zondag alweer voorbij was!

    De eerste kilometers vielen me wat tegen, zowel qua omgeving als wat de vettige ondergrond betrof, zodat ik vreesde een verkeerde keuze gemaakt te hebben. Maar eens goed op weg kregen we een degelijke, afwisselende en voor mij zware tocht voorgeschoteld. De afpijling kon beter, daar kan wat aan gesleuteld worden. Een pijltje meer hier en daar moet kunnen! De splitsingen waren goed aangegeven. Het parcours was opgedeeld in pechzones met vermelding van een noodnummer. De accommodatie zoals bikewash en douches waren nodig en prima geregeld. Er was geen bewaakte fietsparking, maar je kon uw fiets in de gaten houden vanuit de kantine. En voor tijdens de douche heb ik altijd een slot mee.

    Klik hier voor een op internet gevonden filmpje over de omgeving van Dworp met de blauwe hyacinten en de vijver van Zevenbronnen!

    Het verslag van deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

    Voor een verslag van Ixxel: klik hier!

    24-04-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (2 Stemmen)
    >> Reageer (1)
    17-04-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.La Trace d'Hez te Tangissart op 15-04-2012

    Toertocht (15-35-50-70 km en chronotijdrit van 75 km) La Trace d’Hez te Tangissart (Court-Saint-Etienne) op zondag 15-04-2012.

    La Trace d’Hez, dat zijn toertochten van 15-35-50-70 km en een chronotijdrit van 75 km vanuit het Waals Brabantse Tangissart (Court-Saint-Etienne).

    Vrijdagavond naar de nightride in Borchtlombeek en zaterdagavond naar deze in Rillaar, telkens gevolgd door zeer korte nachten. Dat kruipt niet in de kleren. Maar La Trace d’Hez, het pareltje in Tangissart, wou ik voor geen geld van de wereld missen nadat ik er hier twee jaar geleden kennis mee maakte! Daar keek ik sinds de vorige editie al een jaar naar uit! Dus gezocht naar een compromis. In plaats van de gebruikelijke 50 km deze keer gekozen voor de kortere toer van 35 km. Want de tochten in deze streek zijn voor mij alles behalve een makkie. Ik wist maar al te goed dat ik vorig jaar had afgezien en er lang over had gedaan! Ik zou nu een aantal mooie passages moeten missen, maar mijn tochtje rustig kunnen rijden en misschien voor de verandering eens niet als laatste aankomen! Daardoor kon ik na een korte nacht toch tot halfacht blijven knorren!

    Een autorit van iets meer dan een uur bracht me naar het paradijs. Het aantal geparkeerde wagens langsheen de hoofdweg deed een grote opkomst vermoeden. Achteraan de rij aangesloten, op anderhalve kilometer van de start. Daar kon ik mijn wagen volledig in de graskant parkeren. Want straks zou hij zoals zo vaak weer als één van de laatsten blijven staan en deels op het fietspad, of wat daar voor moet doorgaan, is dan niet aangewezen. Daar op parkeren wordt hier op deze dag toegestaan. Er is immers gewoon geen alternatief. Een groot mobiel infobord waarschuwt de passanten voor de manifestatie. Me ingeschreven en om 10.30 u, betrekkelijk laat dus, was ik op weg. Er woei een koude wind, maar met de te leveren inspanningen zou ik geen schrik hoeven te hebben om vandaag kou te lijden!

    De eerste drie kilometer ging het via de straten het dorp uit, hier en daar al zacht klimmend. Een paadje naast de spoorweg kroop langzaam maar zeker naar boven. Eens het hoekje om weer naar boven door de weiden tot aan de rand van een bos! Daar al noodgedwongen even gestopt om uit te hijgen. De vorige ritten zaten nog duidelijk in de benen! Het zag er niet goed uit! Het was een troost dat ook anderen puffend en zwaar ademend voorbij kwamen. Tot 8 km konden we al genieten van de bossen die deze streek rijk is. Maar zelden vlak, steeds op en af. En naar beneden is plezant, maar het betekent dat je daarna toch weer terug naar boven zult moeten klimmen. Eens boven geraakt, volgde ruim een halfuur na de start dan toch een vlakker stukje in open veld over een kasseiwegeltje en veldwegen.

    Na 10 km doorkruisten we een woonwijk met villa’s in statige straten van Court-Saint-Etienne die luisteren naar de namen van gesteenten, zoals de Rue du Silex! Dat herinnerde ik me nog van een vorige keer. We doorkruisten een dorpskern en kregen daarna weer veldwegen en een stuk bos voor de wielen. Afwisselende landschappen met vergezichten en stukken bos maken deze tocht tot een mooie belevenis. Je kan genieten van de bossen, maar je ziet ook wat van de omgeving. De natuur is wel een eindje achteruit in vergelijking met vorig jaar. Toen was het mooi en warm weer. Nu stonden de blauwe bloemenvelden in de bossen nog niet in bloei. Hier en daar stonden wel de witte bosanemonen mooi te wezen. Dan lekker naar beneden razen doorheen een pracht van een holle weg om daarna alles te moeten geven om door die holle weg weer naar boven te klauteren. Dat alles na 13 km. Intussen hadden de beentjes zich aangepast en ging het langzaam maar zeker vooruit. Ik was net ingehaald door een jongere kerel, vermoedelijk iemand die een langere route reed, en deze reed zeer langzaam naar boven. Hetzelfde tempo aangenomen en traag op een klein verzet mee naar boven. Het lukte nog ook. Als ik merk dat anderen ook moeite moeten doen, dan is dat voor mij altijd een motivatie om ook tot boven te geraken. Als ik alleen ben, dan is die motivatie soms snel weg en geef ik het op. Met dank aan deze onbekende biker.

    De beloning was navenant, onder de vorm van een afdaling doorheen weer een pracht van een holle weg. Maar wie beneden is, moet weer naar boven! Dit keer via een smalle singletrack. Ik hing dit keer weer achter een trage rijder. Te traag eigenlijk, maar er was geen gelegenheid om voor te steken wegens te smal. Ik voelde de hete adem van twee anderen in mijn nek. De trage maakte een stuurfout en moest stoppen. Ik noodgedwongen ook, terwijl mijn twee volgers zich wonderwel naast ons konden voorbij murwen! Spijtig, want we hadden het bijna tot boven gehaald.

    De track gaf uit op een brede betonbaan. Daar reden ook bikers met kleine kinderen op sleeptouw. Even verder, op 18 km na de start, stond de bevoorrading, ter hoogte van een grote witte vierkantshoeve en aan een kolossale zendmast. Die kon ik me van eerdere edities nog herinneren. Ik vraag me nog altijd af hoe dat ding bij storm recht blijft staan! De tijd genomen om een banaan, een partje appelsien en een paar koekjes te eten en wat van de gekleurde drankjes door m’n keelgat te gieten. Er arriveerden ook twee snelle Bierbikers, geen kat en kater om zonder handschoenen aan te pakken, maar echte racekonijnen. De bevoorrading kon niet beter komen dan op het middaguur. Er kwamen nog mensen met kinderen toe.

    Na de stop reden we gedurende ruim vijf kilometer door niets anders dan de bossen, dan weer met moeite naar boven kruipend, dan weer naar beneden bollend. Hier en daar moest ik al wel eens een stukje forfait geven, maar ’t wilde behoorlijk lukken. Bij lange stukken klimwerk halverwege wel eens aan de kant om uit te hijgen. Doordat ik nu een kleinere afstand reed, kreeg ik het gezelschap van de bikers op de grotere afstanden die hun extra lussen al achter de rug hadden. Dat was ook eens plezant voor de verandering. Want gewoonlijk rijd ik het tweede deel van de tochten alleen omdat al wie sneller is, iedereen dus, dan al voorbij is. Ik houd niet van drukte, maar alleen is ook maar alleen! Holle wegen, paadjes en singletracks waren de kers op deze Waals Brabantse taart. Ik reed op dat ogenblik een tijdje in het gezelschap van een tweetal, waarvan de jonge kerel boven altijd op zijn meisje in het roze jasje bleef wachten. Op zo’n mooi kind zou ik ook met plezier staan wachten. Tijdens één van mijn uithijg-en-naar-adem-snakken-sessies, gevolgd door lurken-aan-het-slurfje mijner drinkzak kwamen m’n clubmakkers Dennis en Steve naar boven gereden, even later gevolgd door SilverFokske. Deze laatste stoomde gezwind verder op het volgende stuk stijgende singletrack, terwijl hij zich luidop afvroeg of wij vergadering hadden! Volgde nog een Bierbiker met een hond aan de lijn! Je komt echt wel alles tegen!

    Op 25 km volgde de doortocht van enkele straten in een dorpskern tot aan verkeerslichten. Ik heb nog nooit een kerkplein met zo’n groot hellingspercentage gezien. Daar kruipen ze op zondag naar de mis! Met een looprek of rolstoel ben je op zo’n plek wel gezegend! Ik vermoed dat het ging om Bousval. Eens het dorp weer uit volgde een zware klim over asfalt, gevolgd door een even zware klim over een gekasseide holle weg. Daardoor bleven de jongen en het roze meisje achter en verdwenen definitief uit mijn leven. En volgde na de kasseitjes een uithijgmoment. Luttele ogenblikken later een megabangelijke afdaling tot aan de voet van een brug van een snelweg, over een met keitjes bezaaid paadje. Gelukkig zat mij toen niemand op de hielen. Mij met dichtgeknepen remmen en idem dito sluitspier laten gaan. Voor de laatste drop tot aan de hoge brugpeilers heb ik gepast. Geen zin om mijn nek hier te breken en ik kon vrede nemen met mijn prestatie van daarnet.

    Een wegwijzer naar La chapelle-du-try-au-chêne, het kapelletje dat eenzaam staat te wezen tussen de velden in Bousval, was het sein dat de tocht naar z’n einde liep. Ik had er toen 31 km op zitten. En het was bovendien het bewijs dat de toer in omgekeerde richting werd gereden ten opzichte van de vorige keer. Toen kwam dat kapelletje kort na de start. Een pracht van een holle weg deed ons langzaam klimmen naar de velden boven op een hoogvlakte. Rechts in de verte zag ik de kapel staan. De langere afstanden reden er voorbij. Een breed pad, met hier en daar grote plassen, leidde ons in de richting van Tangissart. We kregen er de koude wind tegen.

    De parcoursbouwer had gezorgd voor een pracht van een afsluiter. Een bordje kondigde de zogenaamde “tobogan” aan. Van uit mijn avondlessen Frans van een tiental jaren geleden weet ik dat dit onder anderen schuifaf of glijbaan betekent. Een pad slingerde zich vanaf een veld in grote S-bochten doorheen een diep uitgesneden kloof naar beneden, onder de stammen van indertijd omgevallen bomen die tussen de wanden van de kloof zijn blijven steken. Zalig! En beneden werden we bijna letterlijk Tangissart binnen gekatapulteerd. Via een straatje arriveerden we aan de Salle Notre Dame. Wat was ik blij dat ik deze tocht weer eens had kunnen rijden, ik werd er warempel weemoedig van.

    De twee andere Papegaaien (ik kan het ook niet helpen dat wij de naam van Café De Papegaai dragen) en Fokske waren al gearriveerd. Van laatstgenoemde kreeg ik direct een glas donkere Chimay aangeboden. Je kon er ook pain-saucisse en frietjes eten, maar ik heb deze keer karakter getoond. Naar binnen gedreven door de kou. Het zonnetje had voor vandaag forfait gegeven, maar gelukkig bleef het droog. Fokske had nood om zijn hart eens te luchten over een niet-bike-gebonden materie, zodat wij daar nog een tijd zijn blijven zitten na het weggaan van m’n twee clubmakkers. Omstreeks vier uur dan toch de terugtocht huiswaarts aangevat na onze auto’s moederziel alleen langs de hoofdweg te hebben aangetroffen. A la prochaine, heb ik tegen de man aan de fietsbewaking gezegd. Na een amusante rit tussen de vele andere deelnemers over een prachtig parcours en het gezelschap van drie bikemakkers nadien, had ik alle redenen om tevreden weer naar huis te keren. Bij leven en welzijn sta ik hier volgend jaar weer. Voor wie kwam en deze goed bevond, er zijn nog toertochten op komst in Mont-Saint-Guibert, in dezelfde streek. De VTT Du bon départ op 13 mei (zelf nog nooit gereden) en de VTT Les Hayeffes op 3 juni 2012. Ook een aanrader! Vorig jaar vielen deze beide tochten op twee opeenvolgende zondagen!

    Het verslag van deze tocht kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

    Voor een filmpje van de regionale televisie: klik hier.  Ik ben op 00:18 minuten te zien wanneer ik m’n fiets afgeef aan de bewaakte stalling tijdens het interview en op 01:24 en 02:24 minuten zie je m'n clubmakkers rijden.

    Voor een filmpje van Tao189: klik hier of bekijk het hieronder!

    17-04-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    16-04-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Nightride te Rillaar op 14-04-2012

    Nightride (25-47 km) van de Rillaarse Bikers op zaterdag 14-04-2012.

    Soms vraagt het toch wat moeite om ’s avonds nog naar buiten te komen om nog ergens te gaan mountainbiken op een plek die meer dan een uur autorijden verwijderd ligt van de voordeur. Omwille van het afgesloten zijn van de E313 in Geel en de grote kans op files, dan toch maar vanuit Antwerpen naar Rillaar via Brussel, wat meer dan 20 extra kilometers betekent. Alhoewel de GPS voor de wagen dit traject als het snelste bestempelt. Over Herentals duurt het een paar minuten langer, maar het is wel korter! Me ingeschreven en omstreeks 20.30 u vertrokken voor de nachtrit van 47 km. Het lijkt me immers logisch van een nachtrit in het donker te rijden. Nochtans heb ik onderweg nog weinig rijders ontmoet. Het feit dat men tussen 16.00 u en 18.00 u kon starten voor een marathon van 62 km zal daar wel voor wat tussen gezeten hebben. Aan de start Bulls69 en zijn bikemaat nog even ontmoet. Mijn vraag op het forum over geschikte lampen indertijd was de oorzaak van onze kennismaking en elk jaar kruisen onze wegen tijdens de tocht in Rillaar waar we elkaar voor het eerst te zien kregen.

    Na de avond voordien ook de nachtrit in Borchtlombeek gereden te hebben en pas laat thuis te zijn gearriveerd, vreesde ik na een korte nacht en een dag met een vervelend op te knappen karweitje, hier te gaan afzien. Mijn vrees bleek niet ongegrond! We verlieten de startplaats via het paadje door de weiden achter de zaal Kortakker en via straatjes in het dorp bereikten we na 5 km een eerste echt stukje bos. We deden ook het stukje asfaltbaan aan langs hetwelk ik naar de start was gereden met de auto. Een stukje smalle holle weg waarvan ik me afvraag hoe twee tegenliggers per wagen elkaar daar kunnen passeren! De weg verbreden zou natuurlijk de schoonheid van de omgeving om zeep helpen wegens bomenkap! Een groepje van een vijftal rijders van Vanlommel Cycling uit Lille kwam er naar beneden gesjeesd! Die mannen houden er blijkbaar geen rekening mee dat er wel eens een auto kan opduiken! Volgde een eerste stevig klimmetje met op de achtergrond het geraas van de snelweg. Ik werd nog ingehaald door andere eenzame rijders of duo’s.

    Op een assenweg tussen de velden, na een kilometer of negen, zag ik achter me een aantal felle lichten naderen in de schemering en stak een delegatie van acht Slijkfretters uit Westerlo me voorbij. Dirty Daddy had allerlei attributen op z’n helm gestoken, van die lichtgevende gekleurde stokjes. Deze keer geen kerstboomverlichting rond z’n lijf gehangen! Geprobeerd van de groep even te volgen, maar aan een gevaarlijk kruispunt speelde ik hen kwijt. Op 13 km bereikten we de Leiberg en doken we via een track de bossen in. Ik denk dat het hier was dat de track naast een diepere kloof liep. Met m’n lampen eens tot beneden geschenen. Niets dan afgevallen bladeren en takken. Bij daglicht moet het daar prachtig en woest zijn. Bij nacht ook natuurlijk, maar dan ziet men er geen fluit van! Dat beloofde voor de rijders op zondag! Gewoon schitterend van op zo’n pad door het bos te kunnen rijden. Op 17 km volgde een mooi privaat bos met wegeltjes op en af. Nu was het al echt donker geworden.

    Eens het bos weer uit ging het de velden in en reden we ettelijke kilometers op een weidepaadje vlak naast de snelweg en tegen het verkeer in. De automobilisten daar zullen zich wel afgevraagd hebben wat dat felle lichtje dat hen tegemoet kwam dan wel moest geweest zijn. Ik zag op een gegeven moment achter me nog andere lichtjes naderen. Een brug op en na 21 km trof ik de bevoorrading. Deze keer geen discolampen en luide muziek zoals de vorige keren, maar een bescheiden bestelwagen en twee Rillaarse Bikers die er zorgden voor wat lekkers en drinken. Er stonden nog twee bikers, er kwamen nog een duo en een eenzame rijder toe en er vertrok een grotere groep, waarschijnlijk de Slijkfretters. Want vanaf nu zou het lang duren eer ik nog iemand te zien kreeg.

    Na een hapje en een drankje weer op weg. Het traject voerde ons eerst door een mooi privé bos met plezante paadjes. Daarna werd het wat lastiger en vooral vettiger. Want het brede pad door het bos lag er daar zeer beslijkt bij. De gedachte van te arriveren met een nette fiets konden we vanaf dan opbergen. De twee jonge snaken van aan de stop haalden me in. Eens het bos weer uit volgde weer een stukje naast een omheining naast de snelweg. Naar het einde toe zaten er zeer diepe voren in dat pad en was het uitkijken om niet op je bek te gaan. De rode lichtjes van het tweetal verdwenen in de nacht. Omstreeks 27 km kreeg ik een bordje te zien waaruit ik kon besluiten dat we op het grondgebied van Holsbeek reden. Daar werd een lus gereden. Een pad slingerde zich daar tussen de bomen op de zijflank van een heuvel. Beneden reed een grote groep en boven zag ik nog een aantal lichtjes tussen de bomen naar boven kruipen. Toen ik weer aan het begin van de lus was kwam er nog een drietal naar beneden dat daar nog aan moest beginnen.

    Pas na 31 km, dus dik tien kilometer na de stop, kreeg ik nog eens een groepje van drie te zien dat me voorbijstak. Dat was ter hoogte van het schilderachtig gelegen kapelletje van Sint-Jozef onder de linde. Vermoed ik, want ik heb het maar in een flits kunnen lezen. Even later naderden nog eens twee lichtjes en in het open veld, vlak aan een bord met “Den Hauwaert”, het groepje van drie dat ik daarnet de lus had zien op rijden. Aan de kruising met een straat vloog dat drietal jonge snaken een steil klimmend servitudepaadje op. Dit stevige klimmetje werd gevolgd door een vettige strook in een bos en paden in een lus omheen een boomgaard. Beneden zag ik het schijnsel van de lampen van het trio in de verte verdwijnen. Het tellertje klokte 36 km af. Vermoeidheid begon zich te laten gevoelen! En ook teleurstelling dat er zo weinig gekozen hadden voor een late start. Slechts de acht hiervoor genoemde deelnemers heb ik nog gezien na de stop! Ik was de enige pannenkoek die op dit onchristelijke uur nog rondreed door de bossen en de velden.

    Na 40 km kwam ik weer even in de bewoonde wereld op de grens van Hauwaert (Tielt-Winge) en Rillaar aan de opvallende neonverlichting van een grote meubelzaak en daar tegenover een zaak voor geschenkartikelen en huwelijkslijsten met dezelfde naam. Het was toen kwart voor middernacht! Even later reden we door een straat met verschillende zijstraatjes die leidden naar buitenhuisjes. Die straat droeg de bizarre naam van Kaaskorf. Opnieuw de bossen en de velden in om het geluid van de snelweg te horen aanzwellen. Volgde de lange snelle afdaling over het brede kiezelpad naast de snelweg, daarna de brug onder de snelweg onder om aan de andere zijde van de autoweg ons pad te vervolgen, zij het nu tergend langzaam naar boven kruipend over een zachte helling met een bos aan de linkerzijde. Aan die helling scheen geen einde te willen komen. Deze passage was me nog bekend uit andere toertochten die ik in deze streek heb gereden. Voor de laatste etappe de batterijen van m’n lampen nog vervangen aan een nieuwe villa rond wiens tuin een betonnen muur in aanbouw was. Dan bouwt men zo’n mooi huis om het achter een afgrijselijke muur te verstoppen!

    Eens het stukje bos na de klim achter de rug, arriveerde ik weer in de bewoonde wereld. Daar ging het een tijdje langsheen een grote baan waar op dat ogenblik haast geen verkeer meer was. Mijn gedachte dat ik zo stilaan weer naar af reed, werd al snel de kop ingedrukt. Want na het oversteken van deze baan werden we links een paadje op naar boven tussen de velden in gestuurd. Volgde een redelijk zware klim op, ik vermoed de Wijngaardberg, en eens boven, een prachtige track doorheen de bossen. Telkens ik weer een aantal huizen zag staan, hoopte ik de aankomst te naderen, maar werd ik toch weer door donkere velden gestuurd, alsof er geen einde aan deze rit scheen te komen. Uiteindelijk dook ik plotseling het centrum van Rillaar in en reed door het smalle straatje aan de verkeerslichten op het kruispunt met de Kortakker. Ik had bijna op de kop 50 km. Ik durf bijna niet schrijven hoe laat het was: 00.30 u! Hoe gek kan een mens zijn!

    De teleurstelling op mijn gezicht te lezen bij het treffen van een net afgesloten bikewash, moet groot geweest zijn! Maar één van de mannen heeft voor mij de kraan weer opengedraaid. Want ik was zinnens van op zondag te gaan rijden in Tangissart en kon moeilijk in het holst van de nacht thuis m’n bike nog gaan wassen! Binnen zaten nog bikers, maar ik zag geen bekenden. Daarom me maar direct klaargemaakt om naar huis te vertrekken. Nog meer dan een uur voor de boeg! Het was weer zeer laat eer ik te bed was! Naast m’n auto stonden twee zwerfwagens geparkeerd. Vermoedelijk van mensen die op zaterdag en zondag hier zijn komen rijden. Nogmaals! Hoe gek kan een mens zijn!

    Ik heb er geen spijt van nog eens naar hier te zijn komen rijden. Het was wel sneu dat ik bijna de hele toer alleen heb gereden. Ik denk dat de belangstelling voor de nightride wat teniet gedaan wordt door de andere opties op zaterdag, waarbij men ook kan kiezen voor een lange toer van 62 km en de deelnemers daardoor vroeger vertrekken. De voorgaande edities reden hier nog veel meer mensen rond in de nacht. De organisatie was wel tot in het kleinste detail verzorgd, op professioneel niveau! Bewaakte bikeparking beschikbaar. De pijltjes waren zeer netjes verzorgd met keurig gesneden reflecterende strips en geplaatst op kleine stokjes. Van ver zichtbaar in het schijnsel van de helmlamp. Enkel op lange rechte stukken had een herinneringspijltje meer gerust kunnen stellen. En dat alles aan de democratische prijs van 3,50 euro!

    Het verslag van deze rit kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

     

     

    16-04-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    14-04-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Nightride te Borchtlombeek op 13-04-2012

    Erotic Bike Avondtoertocht (25 km) van Mountainbike Team ’t Lof te Borchtlombeek op vrijdag 13-04-2012.

    Mijn bedoeling was van hier een pikant verslag over te schrijven, maar het zou dan de indruk kunnen wekken dat ik te goed van alles op de hoogte ben, dus… Toen er op 23 januari een mailtje binnenkwam van Offshore, die ik had leren kennen samen met een aantal andere fervente nightriders, en dat melding maakte van een Erotic Bike Avondtoertocht op vrijdag 13 april, hetgeen vrijdag de dertiende definitief als ongeluksdag naar de geschiedenis verwijst, was mijn belangstelling natuurlijk gewekt! Hoe zou je zelf zijn! Me dus ingeschreven bij Mountainbike Team ’t Lof om te komen rijden in Borchtlombeek. ’s Namiddags de opzetstukken voor de lampen gemonteerd en de avond voordien de nodige batterijen laten opladen! De rit richting Brussel, waar ik omwille van de drukte en mogelijke files altijd wat tegen op zie, viel goed mee. Er was enkel wat vertraagd verkeer op de ring om Antwerpen. Een uurtje later was ik ter plekke en kon ik een parkeerplekje vinden in de Knoddelstraat. Hoe gek kan een straatnaam soms zijn! Lampen op het stuur geplaatst, schoenen en overtrekken aan en naar het Kerkplein, want daar was the place to be.

    In het zaaltje van de inschrijving was weinig erotisch te bespeuren, buiten een papiertje dat de aanvangsuren van een stripact en paaldansen aankondigde. Dus geen bunny’s aan de inschrijvingstafel! De aanmelding verliep wat stroef, omdat de naam van wie zich vooraf had ingeschreven en betaald, op een lijst met 230 namen diende opgezocht te worden. De dame in kwestie was verwonderd dat ik vanuit Antwerpen naar ginds was afgezakt! Een mens moet af en toe wat moeite doen, nietwaar? Ik kreeg een papiertje mee met een noodnummer. Er waren nog een aantal andere fervente nachtridders present zoals Jinba Ittai, samen met de voorzitter van z’n club, Offshore en Patje2. Deze laatste was al onderweg, want die maalt elke nachtrit dan nog eens twee keren af! En het zou onbegrijpelijk zijn van dit deze keer dan niet te doen!

    Omdat het voor een nachtrit toch wel donker behoeft te zijn, gewacht tot halfnegen alvorens met vieren van start te gaan. Een zijstraatje van het Kerkplein in en op de plek waar dat uitgaf op de velden, stond de bikewash opgesteld. Die wisten dan meteen staan voor na afloop! En hij zou nodig blijken! Naar rechts een servitudepaadje in en weg waren we. De tocht op zich was vergelijkbaar met andere nachttochten, dus een mengeling van asfaltbaantjes, servitudepaadjes, al dan niet verhard, een strook donker bos, een track over een soort van dijk en uiteraard de doortocht van omgeploegde velden. Bij aanvang konden we nog zonder licht rijden, maar het werd al snel goed donker.

    Rond 12 km kregen we een stevige klim voor de wielen. Blij dat ik daar boven was! De eerste stop was in een uit betonplaten opgetrokken schuurtje, ik vermoed aan een voetbalveld. Toen ik binnenkwam zei een biker me dat het verder door de moeite was! Hij had het dan niet over het aanbod op de bevoorradingstafel, maar wel over de wijze waarop dit aangeprezen werd. Want topless bediening op een toertocht had ik nog nooit meegemaakt. Dat meiske mocht gezien worden. In de Heilige Schrift staat trouwens ergens geschreven dat men toch ook geen licht aansteekt om het dan onder de korenmaat te verstoppen! Ik hoorde een biker zeggen dat hij thuis naar zijn vijs zou krijgen indien geweten was wat hier te zien was! Want buiten zijn eega kreeg hij geen naakte vrouwen te zien! Er zijn dus nog brave mannen in deze wereld!

    Door wat gesukkel met het slurfje van m’n zak, m’n drinkzak wel te verstaan, raakte ik bij de start na de stop even achterop. Na de stop ging het ook weer even naar boven, en dan heb ik het wel over het parcours en niet over eventuele andere zaken. Intussen was het ook duidelijk geworden waarom er hier geen kidstoer georganiseerd werd! Jinba Ittai stond aan de kant, hij was z’n maat ineens kwijt en keerde terug. Op die plek ging het naar rechts een smal steil paadje op en raakte ik Offshore kwijt. Veel andere bikers waren er niet meer onderweg. Op 14 km volgde een zware modderstrook tussen de velden. Daar was het voor mij toch even afstappen! En dat goedje blijft overal aan kleven, dus banden en schoenen vol modder! Eens je dan weer op vastere grond komt, vliegen de klodders modder je om de oren! Veldwegen en asfaltstraatjes werden ons deel, soms naar boven kruipend, dan weer lekker naar beneden bollend. Jinba kwam me in een veld weer voorbij gesjeesd.

    Omstreeks 17 km ging het naar links, kwam ik voor een poortje te staan en doemde een steile helling over kasseitjes op. Halverwege zag ik een licht branden. Stond daar nu een biker te wachten? Als dat zo was, dan kon hij zich verdomd goed stil houden! Na een kwart van de helling ben ik noodgedwongen afgestapt, teneinde mijn energie hier niet volledig te verspelen. En wel op een goede plek, daar waar een schaars geklede dame langs de kant van het pad stond! De tweede stond even verder en had dus zelfs licht bij en tenslotte reden we nog een derde schoonheid voorbij. Ze konden zich allemaal roerloos stil houden! Als je wil weten hoe dat komt, moet je zelf maar eens naar hier komen rijden! Boven aan de kasseihelling stonden twee jonge snaken te kijken naar wie hier tot boven kon rijden. Puffend heb ik hen gezegd dat ik afgestapt was om langer van de omgeving te kunnen genieten! Een straatnaambordje vermeldde “Kluisberg Roosdaal”. Die helling heeft haar naam dus niet gestolen.

    Boven op de Kluisberg stond een schoolgebouw. Je bent gezegend als je elke dag zo naar boven naar school mag kruipen! Want ook langs de andere kant, waar de straat was, ging het opwaarts. In een donker vettig pad stonden gevarenbordjes die eerst een diepe put en daarna de aanwezigheid van een blote (sic) betonnen rioolbuis aankondigden. Daar was voorzichtigheid geboden. We kregen ook een glibberig paadje naast een beek te verwerken. Daar was het ook wat uitkijken. In een smal servitudepaadje stond een bordje dat de keuze liet tussen “the heavy way” en “the easy way”. Toch maar voor het eerste gekozen. Eigenlijk viel de doortocht van dat omgeploegd veld best mee, want ik had het op eerdere stukken soms lastiger gehad, ook al moest je hier stevig trappen. Op zo’n veld moet je soms zelfs trappen tijdens een afdaling om vooruit te komen! Ik kreeg er het gezelschap van een andere rijder. Want veel anderen had ik niet meer gezien. Na de doortocht van het veld kwam er wel een lastig stukje omdat je daar tussen twee groeven van een omgeploegd veld moest rijden, je kent dat wel, zo van die velden die omgeploegd zijn met van die bergjes waar later het plantgoed op komt. Ik zag twee lichtjes achter me naderen, maar ik was net weer op tijd uit de klei zodat die twee mannen zonder probleem voorbij konden, terwijl de klodders modder weer rond m’n oren vlogen!

    Aan de tweede bevoorrading had m’n tellertje er al 25 km op zitten. Daar werden we opgewacht door een blonde schone in zwarte lingerie. Het was alleen zo gênant dat haar borsten zo naar mij bleven kijken! Gelukkig was er ook verwarming voorzien voor het geval het lieve kind het nodig zou hebben! Niet alleen het oog kreeg lekkers om te snoepen, je kon er ook wat eten en drinken. Waartoe die gaatjes in de tent dienden heb ik niet gevraagd. Glorie of zoiets? Gloria, ja dat staat ook in de Schrift! Snel weer op pad, in de hoop de anderen nog aan de aankomst te zien, lees het vooropgestelde uur van de aangekondigde acts niet te missen! Gloednieuwe verkeersborden in een smal paadje kondigden “slipjesgevaar” aan. Wegeltjes en straten voerden ons verder doorheen een donker landschap. In de verte zag ik twee rode flikkerende lichtjes. In een stevig klimmend paadje tussen de velden slaagde ik er warempel zelfs in om deze twee bikers in te halen! Dat me dat nog mag overkomen! We kregen vanuit een straat op een hoogte een mooi zicht op de oranje lampjes in de diepte. Diegenen die daar wonen moeten overdag een mooi uitzicht hebben over Borchtlombeek. De hoek om en weer naar beneden rijdend, kondigden de oranje straatlantaarns aan dat we weer bij af waren. Ik had 29 km op m’n tellertje staan.

    Eerst m’n lampenwinkel en rugzakje in de auto gaan leggen. Patje2 stond buiten te genieten van een drankje. Goed dat hij me opmerkzaam maakte over het voorhanden zijn van de bikewash, want mijn fiets zag er lief uit. Dus maar snel het zootje afgespoten. Binnen in het zaaltje was het druk en het kostte wat moeite en geduld om aan een drankje te geraken. De reden van de toeloop was duidelijk. De blonde schone van aan de tweede stop voerde er namelijk een lapdance op met een biker die de avond van zijn leven beleefde. Alhoewel, die jongen is misschien meer gewoon! Kan best zijn! Ze werd opgevolgd door een collega paaldanseres. Ik denk toch dat die kunstjes aan zo’n paal niet simpel zijn. Ik zie mij nog niet direct aan zo’n paal gaan hangen, mijn benen naar boven zwieren en dan naar beneden glijden. Zeker niet met hoge hakken aan! Het zou trouwens ook geen gezicht zijn! Paaldansen in een parochiezaal! De tijden zijn duidelijk veranderd. En dat in het zicht van de Christus aan zijn kruis op de achtergevel van de kerk.

    Nog een laatste glas gedronken tijdens een babbel met Patje2. Het armbandje van de inschrijving kon je inruilen tegen een hot-dog in een kraam dat zich onder Christus had geparkeerd. Omstreeks middernacht huiswaarts gekeerd. Even over enen was ik thuis, maar nadat ik m’n spullen had proper gemaakt voor de volgende dag was het toch weer knap laat eer ik in m’n bed lag! Want op zaterdag trek ik naar Rillaar om ginds de nightride te rijden. Het zijn drukke tijden!

    ’t Was plezant om naar Borchtlombeek afgezakt te zijn en dit bijzondere initiatief eens mee te maken. De organisatie was in orde. Het parcours was genietbaar en vergelijkbaar met sommige andere nachttochten. Misschien dat de pijlen mettertijd kunnen voorzien worden van reflecterende strips, alhoewel ik maar op één plek echt gemist heb. En daar hingen dan nog drie pijlen! We zullen aan dit alles terugdenken wanneer de dertiende nog eens op een vrijdag valt!

    Het verslag van deze tocht kan je ook lezen op mtb-you en mountainbike.be!

     



    14-04-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 3/5 - (2 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    09-04-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Toertocht te Zele op 09-04-2012

    Toertocht (30-40-50 km) van MBC ’t Zonhoekje te Zele op paasmaandag 09-04-2012.

    Het was weer vroeg opstaan op deze paasmaandag om voor de derde dag op rij een toertocht met de mountainbike te gaan rijden. Omdat de andere tochten te ver rijden waren, was mijn keuze op de tocht van MBC ’t Zonhoekje in Zele gevallen, ook al is Oost-Vlaanderen niet mijn favoriete regio. En na Zulte vorige zaterdag zou dit de tweede rit zijn in deze provincie gedurende dit verlengd weekend van Pasen. Een dikke drie kwartier rijden met de auto en ik was ter plekke. Aan het aantal geparkeerde wagens te zien kon de tocht blijkbaar toch rekenen op heel wat deelnemers. Gelukkig was de start buiten het centrum van de gemeente, in tegenstelling tot de Halloween-nightride van afgelopen november (Brigand Bikers). Het feit dat er naast de grote tent een kraampje stond waar frieten, hamburgers en braadworsten verkocht werden, stemde me hoopvol om na de tocht iets te kunnen knabbelen. Want op het aangeboden gratis paasei hoefde ik waarschijnlijk niet te rekenen. Tot de voorraad strekt! Tegen dat ik weer bij af zou zijn, zou de paashaas zijn mandje waarschijnlijk toch al uitgedeeld hebben en de voorraad uitgestrekt zijn! Het bonnetje dat ik daarvoor bij de inschrijving kreeg zou inderdaad een maat voor niets blijken te zijn. Ik had trouwens liever een briefje met een noodnummer gekregen voor in geval van ernstige pech! Misschien waren ze wel beschikbaar, want na afloop meende ik er eentje in het gras te hebben zien liggen.

    De kans dat je een willekeurige onbekende deelnemer op een volgende tocht nog eens ontmoet is quasi nihil! En toch kwam ik hier voor de derde keer op rij drie bikers tegen van het Waasland Mountainbiketeam en de dito school: een man, een vrouw en een jongen. Na Anderlues op 3 april en Zulte op 7 april kruisten hier voor de derde keer onze wegen! Zij waren vertrekkenklaar toen ik me nog moest gaan inschrijven. Met hun scholing ben ik toch geen partij om hen te kunnen volgen! Om 9.40 u kon ik van start gaan voor de route van 50 km, vermits de route van 60 km noodgedwongen met tien kilometer ingekort was omwille van werken in verband met het Sigmaplan.

    Gedurende de eerste 3,5 km werden we over asfaltbaantjes doorheen de velden gestuurd en daarna nog een dikke kilometer over een dijk langs de Schelde. Daar was het ferm stompen tegen de wind in. Toen we de dijk weer af reden hadden we de wind in de rug en dat was een wereld van verschil! Kwestie van wat hoogtemeters te maken, ging het weer de dijk op en direct weer af over een paadje door het gras om de Dijkstraat te bereiken. Even verder passeerden we Café-Taverne Het Veerhuis in het midden van nergens. Maar er is toch een bushalte en er stonden zelfs twee mensen te wachten! Even verder was de dijkhelling afgesloten met draad waarachter schapen liepen. Zij hadden in het gras hun eigen singletracks gemaakt om over te lopen! Na 5 km ging het de dijk weer af en de velden in. Na een reeks veldwegen die er allemaal eender uitzagen, bereikten we na 7 km de eerste splitsing tussen de routes van 30 en 40-50 km op een plaats waar een veldweg uitgaf op een asfaltbaantje. Ik hield er even halt en een paard in de wei kwam me gezelschap houden. Misschien had het gehoopt iets lekkers te krijgen!

    Vanaf het restaurant Den Draver in de Quote te Berlare, een buurgemeente van Zele, ging het parcours over veldwegen en betonbaantjes. Mijn vreugde kon niet op toen we na 10 km, net voor de dorpskom van Berlare, naar rechts een bos in doken! Eindelijk af van die saaie veldwegen! Maar de vreugde was van korte duur. De strook, met een haakse bocht er in, was amper honderd meter lang en bovendien was het privé! De vele bordjes die er aan die enkele buitenhuisjes hingen maakten dat meer dan duidelijk! We volgden op dat ogenblik even het traject van een blauwe vaste route. Het bospad maakte plaats voor een smal weidepaadje en daar waar de vaste route afweek naar rechts toe, moesten wij naar links om te arriveren in een straat van Berlare.

    Even verder wees een pijltje naar links, maar reed ik een straat in, in plaats van een smal wegeltje tussen de huizen te nemen. In de verte zag ik bikers van de andere kant afkomen. Omdat ik het zaakje niet vertrouwde op m’n stappen teruggekeerd. Al goed, anders had ik het grootste deel van de toer gemist! Via dat wegeltje bereikten we na 13 km het achter de huizen gelegen natuurdomein Berlarebroek. Dit natuurgebied is het van vocht verzadigd restant van gronden die vroeger in aanmerking kwamen voor turfontginning van 1696 tot 1840. Turf werd toen gebruikt als brandstof voor de verwarming van de huizen. Ook het Donkmeer is eigenlijk het restant van zo’n voormalige turfput. Er liepen veel joggers te sporten. Jammer genoeg reden we, uitgezonderd op de brede toegangsweg, niet door, maar eerder omheen het domein, en dat over smalle tracks op de rand van bos en weiden. We maakten er bovendien een grote lus rond een omgeploegd veld, de boeren waren er met drie tractoren in de weer, zodat we de bikers die nog op komst waren, konden zien rijden. Want we raakten bijna hetzelfde punt als waarlangs we daarnet Berlarebroek hadden verlaten.

    Eens de velden voorbij kwamen we na 15 km in een woonwijk met mooie villa’s van rijke mensen, gevolgd door de doortocht van het centrum van Berlare, door straten en via servitudes die ons langs huizen en krochten voerden. Je houdt soms niet voor mogelijk wat mensen nog willen renoveren! Een brede private dreef voerde ons voorbij een merkwaardige gerestaureerde hoeve waar voor de stallingen ook nog een soort van huis gebouwd is. Na nog een dreef (links en rechts zag je huizen staan) tussen twee poorten en enkele straten, doken we na 20 km weer de velden in. Op 22 km volgde een kort maar plezant stukje over enkele zandpaadjes en heuvels op een terrein naast een basisschool, gekend als de Konijnenberg. Laat nu net daar op de weinige te overwinnen hoogtemeters voor mijn neus een koppel bikers stilvallen op het enige lastige zanderige klimmetje!

    De paadjes werden vanaf dan weer landelijker en liepen rakend langsheen woonwijken, tot we na 23 km Berlare weer uit reden, te merken aan het bord met in het rood doorstreept “Berlare-City”. Dat laatste had een onverlaat er met een spuitbus aan toegevoegd. We kregen vanaf hier een lange weg van goed aangereden aarde die zich langsheen stukken bos en voorbij visvijvers slingerde om op 27 km weer de bewoonde wereld van Berlare te naderen. We reden voorbij een gerestaureerd gebouw dat luistert naar de naam Riekend Rustpunt aan het Sluis in Berlare. Dit is de gerestaureerde losplaats voor mest die indertijd aangevoerd werd uit de steden toen er een mestoverschot was. Het gebouwtje doet thans dienst als een piepklein museum. Het Riekend Rustpunt is een klein museum, uniek in Vlaanderen, dat een totaal onbekend en weinig bestudeerd aspect van de geschiedenis belicht: mesttransport over water van de stad naar het platteland. Onder de titel Van stadsstront naar zandgrond is er een permanente tentoonstelling, gewijd aan de beer- en mesthandel van de 17de eeuw tot ergens in de jaren ’30 van vorige eeuw. De steden hadden grote afval- en mestproblemen en de buiten kon die producten goed gebruiken voor de bemesting van de landbouwgrond. Overal langs de waterwegen ontstond dan ook een drukke handel tussen de stad en de buiten. De plek is thans een rustpunt op fietsroutes en waarom het riekend wordt genoemd moet met de uitleg van hierboven duidelijk zijn!

    Door anderen te volgen rijd ik verkeerdelijk voor de dijk naar links en naar beneden een heel eind door de grasvelden. Omdat ik bij het weer op de dijk komen geen pijlen bemerk, en in de verte rechts van me andere bikers zie rijden, vertrouw ik het zaakje niet en keer op m’n stappen terug. Bedoeling was van rechtdoor op een track de dijk af te rijden en het pad te volgen naast het water. We vervolgen onze weg over een paadje en fietspad op de dijk, waar we na 30 km rechts een straat ingestuurd worden. Een bordje vermeldt, ook voor andere fietsers, dat het pad verder onderbroken is voor werken in verband met het Sigmaplan. Verder in de straat staat de bevoorrading, verzorgd door een drietal vrouwen. De partjes appelsienen die ze gesneden hadden smaakten lekker en daar heb ik dan ook goed m’n best aan gedaan. Er lagen ook koekjes en peperkoek. Er was een zoete sportdrank en cola om te drinken. Er stonden nog andere rijders waarvan ik sommigen later nog op mijn pad zou ontmoeten. Op die plaats was ook de splitsing waar de 50 km haar eigen weg op ging.

    Via een servitudepaadje werden we naar verharde paden door bos en natuurgebied geleid tot aan de grens tussen Berlare-Uitbergen en Schellebelle (Wichelen), enkele mooie kilometers tijdens deze tocht. Op dit schilderachtige plekje klokte het tellertje 34,5 km af. Na een gerestaureerde hoeve naar rechts over een veldweg. Daarna volgen lange saaie kilometers over landelijke betonbaantjes in een vlakke omgeving omzoomd door bomenrijen. Opvallend waren de vele knotwilgen en de afwezigheid van bebouwing. Buiten kilometers vreten heeft de extra lus voor de lange afstand weinig te bieden! Via de lange Uitbergsestraat (we hebben geen bergen gezien, hoe kunnen we er dan uit komen?) rijden we Kalken (Laarne) binnen en worden we door de straten van een nieuwgebouwde wijk gevoerd. Op 40 km eindigt daarmee een saai stukje van deze tocht.

    Veldwegen brachten ons daarna tot in Overmere (Berlare) waarna we de toegangsweg tot het Recreatieoord Nieuwdonk (44 km) op rijden. Een dikke kilometer verder passeren we het Donkmeer met fontein. Waar is de tijd dat ik hier als kind op een mooie zondag in een watertrapper op het meer voer toen ik met m’n ouders naar dit toeristische pleisterplaatsje afzakte? Zo vele jaren dat er sindsdien van m’n leven zijn vervlogen! Of hoe de mountainbike mij terugvoert naar een vage herinnering uit m’n kindertijd. Ik zou er geld voor geven om nog eens een dag van toen te kunnen herbeleven! We rijden de tavernen en restaurants die langs het meer staan voorbij en slaan het leuke Bareldonkpad in dat ons doorheen een natuurgebied leidt. De parcoursbouwers hebben er voor gezorgd om de toer met een mooi stuk off-road te beëindigen. Want we slaan het Kamershoekpad in, waarna enkele mooie veldwegen ons weer naar de grote baan, de Keltenlaan, brengen. Na die overgestoken te zijn brengen enkele straten ons na 50 km weer naar de tent in Veldeken.

    Nog een praatje gemaakt met de drie bikers van het Waasland Mountainbiketeam die op het punt stonden huiswaarts te keren na een lange après met een vriend die ze er ontmoet hadden. Mijn fiets vastgelegd en het kraampje alle eer aangedaan met een hamburger en een zakje frieten. Alsof de kwijtgespeelde calorieën er direct weer bij moesten! Het geheel doorgespoeld met een frisse ice tea. Het werd donker en begon te regenen. Na mij kwamen een trio jonge mensen van aan de stop en nog slechts twee oudere bikers toe, zodat bijna iedereen zijn rit droog had kunnen rijden, ondanks de voorspelde regen. Spijtig genoeg thuis mijn fiets wel in de regen moeten schoonmaken.

    Het parcours kon me niet zo bekoren, maar dat weet ik op voorhand als ik naar Oost-Vlaanderen kom. Nu heb ik de streek ook eens bij daglicht gezien. De organisatie was in orde, de stop verzorgd, de afpijling duidelijk en in orde en er stond een grote warme tent waarin je na afloop even kon uitblazen. De pijltjes hadden op sommige plaatsen wel de neiging ondersteboven te waaien in de wind. Van de bikewash en de douches heb ik geen gebruik gemaakt.

    Het verslag van deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

    Op de foto's: het Riekend Rustpunt boven de oude sluis te Berlare met de permanente tentoonstelling Van stadsstront naar zandgrond, de fontein in het Donkmeer te Overmere-Donk en de Kalkense Meersen.







     

     

    09-04-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    08-04-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Toertocht te Balen-Olmen op 08-04-2012

    Toertocht (25-32-46 km) van de Olmense Volleybalclub OVC te Balen-Olmen op paaszondag 08-04-2012.

    Vroeg uit de veren en na een stevig ontbijt op weg naar Balen-Olmen. De fiets stond nog van gisteren op de auto. Me geparkeerd op een veilig en ideaal plekje in het begin van de Polderstraat, een zijstraat van de grote baan naar Meerhout. Het parcours volgde een stukje van die baan zodat ik heel wat bikers zag vertrekken toen ik me stond klaar te maken, ook al was het al ruim over negen uur. Me ingeschreven in de tent op de Olmense Markt zodat ik om klokslag 9.30 u kon vertrekken voor de toertocht van de Olmense Volleybalclub OVC.

    Via een straatje in de buurt van de kerk het dorp uit en het kanaal Kwaadmechelen-Dessel over via de brug op de grote baan richting Meerhout. Op die brug kwam ik de broer van m’n clubvoorzitter tegen! Hij had zijn toer na 20 km moeten staken omwille van een lekke band, terwijl z’n gereedschap in de auto was achtergebleven. Hij voegde er nog aan toe dat ik een mooi parcours kon verwachten. Reeds na 1 km troffen we een mooi bos waar we een toertje van anderhalve kilometer voor de wielen kregen om daarna via de grote baan Meerhout binnen te rijden. Vanaf 3 km voerden bos- en veldwegen ons door een knappe omgeving om zo de Grote Nete te bereiken die er door het landschap kronkelt met vele bochtjes die wij evenzo dienden te maken, vermits we van 5 tot 6 km het paadje naast de rivier volgden. Leuke paadjes voerden ons weer richting de bossen.

    Vanaf de zevende kilometer ging er een ware speeltuin open in het bosgebied Volsbergen en werden we over megabangelijke singletracks gestuurd die op en af door de bossen kronkelden. Alleen al hierdoor kon deze toer niet meer stuk. Soms moest ik me wel reppen omdat ik op de tracks achternagezeten werd door anderen. Het was dus overal er op en er over! Het verwonderde mij wel van rode bordjes van een vaste route te zien. Dat moet dan de Landduinenroute geweest zijn die de gemeenten Meerhout, Mol en Balen aandoet. Ondanks het feit dat ik deze route al een aantal keren gereden heb, kwam dit stuk met niet bekend voor! In ieder geval had de organiserende vereniging er de mooiste stukjes van deze route uitgekozen! Na 10 km trof ik de fotografe Connie, zittend in een put, om de bikers die daar naar beneden kwamen in haar lens te vangen. Onlangs had ze me een foto opgestuurd voor in m’n blog, zodat ik even gestopt ben om met haar in levenden lijve kennis te maken. Ik ben er een tijdje blijven staan praten en toen kwam ook SilverFokske het bergje afgesjeesd. Het was intussen een tijd geleden dat we elkaar nog gedurende een toertocht hadden gezien. Om niet het risico te lopen dat de pijlenophalers me vroeg of laat zouden inhalen, moest ik toch weer op pad. En bikers, vergeet niet van uw fotootje van deze rit te bestellen!

    Het bergje met de nijdige wortel dat na de foto volgde had me liggen, maar dat had ik verwacht. Tijdens de babbel met Connie had ik al mannen gezien die op hun stappen terugkeerden om er kost wat kost op te geraken. Eén ervan viel zelfs om voor de heuvel, in al zijn ijver om een tweede poging te wagen! Er stonden een aantal deelnemers te wachten op maten of anders om na te gaan wie er dan wel zonder problemen boven geraakte! De fun ging verder op de tracks en omstreeks 13 km volgde een zanderige strook met een korte zware klim aan een boom met grillige takken. Alles gegeven om er op te geraken, want er hingen net een aantal jonge snaken in mijn wiel. Dat moet een bergje zijn dat gelegen is op een lus rond een zandvlakte in de buurt van een kapelletje dat aan een boom hangt op de vaste route in Hulsen (Balen) waar de Kopbergstraat overgaat in een zandweg. Een toertocht van de Belgische Politiesportbond op 3 oktober 2011 vanuit Mol Tennis in Heidehuizen heeft me daar ook ooit over gestuurd. De parcoursbouwers van de volleybal kennen dus blijkbaar ook de mooie stukjes die er in de buurt van de vaste rode route te vinden zijn!

    Tot 14,5 km kregen we plezante paadjes voor de wielen tot we uiteindelijk uitkomen in de Schommelstraat in Balen op de plek waar ook de rode vaste route uit de bossen tevoorschijn komt. Even verder duiken we het paadje Greesveld in tussen een bos en een veld. Bij een vorige tocht vanuit Mol lag het er hier nog zeer modderig bij, maar nu had zich op de natte strook al een paadje gevormd. Bovendien kregen we hier af te rekenen met brokken steenpuin die in de grond zitten. We kwamen uit op de Borgerhoutsedijk in Mol om er na 16 km de splitsing te treffen tussen de tochten van 32 km en van 46 km. Voor de langste route wordt de rode vaste route verlaten om de baan over te steken en de straat tegenover de Bremdoornstraat in te rijden aan het afgebrande oude huis. Wat dieper in de straat ging het naar rechts opnieuw de bossen in om er te kunnen genieten van de singletracks. Hiermee ging voor de tweede keer een echte speeltuin open vol leuke paadjes op en af in de bossen tot aan de speelzone Volmolen. Daar werden we weer naar de Borgerhoutsedijk gestuurd ter hoogte van goktent Magic Dice. Even verder weer de baan over om tot mijn verbazing na een bospad weer uit te komen in de Bremdoornstraat waar ook de rode vaste route passeert. Daar werd toch weer even van afgeweken om een singletrack rechts mee te kunnen pikken. De volleyballers kennen duidelijk hun streek! Het tellertje toonde dan 21 km.

    Na het paadje ging het een track in het bos over om uit te komen op een bruin zanderig pad. In de verte was veel beweging te zien en troffen we na 23 km de plek van de bevoorrading. Een partje appelsien, een halve wafel en een halve appel achter de kiezen gestoken en doorgespoeld met een beker water. Net toen ik aanstalten maakte om weer te vertrekken kwam Bruce Wayne daar toe! Na blijkbaar lang geïntrigeerd te zijn geweest door elkaars boodschappen op het forum, stonden we op een goede dag aan de stop van de nightride in Rillaar oog in oog in de duisternis. En sindsdien kruisen onze paden elkaar al wel eens tijdens toertochten. Altijd leuk van deze joviale mens tegen te komen. Na een babbeltje en eens goed te hebben gelachen konden we er weer tegen voor het vervolg van de rit. Bruce beweerde niet goed in vorm te zijn, maar hij schoot weg als een pijl uit een boog en verdween al snel in de bossen. Aan de stop ook een drietal Slijkfretters, waarvan één vrouw, gespot. Zullen zij net als Bruce volgende zaterdag ook present zijn voor de nachtrit in Rillaar? Ik had verwacht dat ze me weer zouden inhalen, maar ik heb geen Slijkfretter meer te zien gekegen!

    We komen het bos weer uit aan de gemeentelijke opslagplaats in Mol tegenover de voetbalvelden en volgen er even de vaste route achter de terreinen van de Tennisclub Mol, maar dan in tegengestelde richting, wat ik niet zo’n goed idee vind! Na enkele tracks kwamen we uit in de straat (Belsebaan) van de Tennisclub op grondgebied Balen in Heidehuizen om er na 25 km de splitsing te treffen tussen de routes van 32 en van 46 km. Voor de lange afstand ging het daar naar links een straat in en dan weer naar rechts om uit te komen op de drukke baan van Balen naar Mol-Gompel tegenover ik vermoed een jeugdgevangenis. Daar de verkeerde richting uitgegaan, want het volgende pijltje stond aan de overzijde van de baan naar links toe. We doken na 29 km een track door de bossen in achter de magazijnen van Meubelen Odrada waar andere tochten ook al wel eens passeren. Leuke tracks werden ons deel tot we uit het bos tevoorschijn kwamen over een steil klimmetje ter hoogte van een spoorwegovergang. Andere tochten duiken hier gewoonlijk de bossen in. Even verder stond in de Modderloopstraat het perpetuüm mobile nog altijd lustig heen en weer te zwieren achter het raam van één van de weinige huizen. In wat volgde kregen we een track doorheen het open veld en langsheen bomen naast een beek om na 33 km uit te komen op het jaagpad naast het kanaal. Andere tochten doen dit paadje vaak in de omgekeerde richting. Als je de richting omkeert ziet de toer er meteen helemaal anders uit. Misschien was dat net een goede zet om er op die manier een boeiende tocht van te maken.

    Het jaagpad over tot aan de brug in Gompel om het kanaal te kruisen en de fabriek te passeren om na 35 km één van de meest intrigerende plekken van deze streek nog eens aan te doen. Meer bepaald het voormalige casino van Mol-Gompel en de omringende arbeiderswoningen. Een even bizar als imposant gebouw met de merkwaardige torentjes, dat ten prooi gevallen is aan verwaarlozing en vandalisme. Helaas! Dan ging het via het pad naast en achter de voetbalterreinen dat langsheen een eigenaardige beek en enkele vijvers passeert om uit te komen aan de met betonplaten ommuurde plek midden de bossen. Nu viel het me op dat deze plek ook vlak naast het kanaal ligt. We rijden er langs en rond over enkele mooie tracks om een eenzaam huis te passeren en dieper de bossen in te duiken over even mooie paadjes. Voor mij werd de tocht nu interessant omdat ik een gebied binnen reed dat mij niet bekend is vanuit andere tochten. Hier kregen we nogmaals een aantal leuke wegeltjes voor de wielen. Echt een mooi stukje waar ik ingehaald werd door vier bikers, de enigen die ik na de splitsing sinds de bevoorrading nog te zien heb gekregen! Om op 39 km uit te komen aan een aantal mooi gelegen villa’s in een straat die Wildenest (Balen) genoemd wordt. Welke wilde zijn nest daar gemaakt heeft mag Joost weten.

    Na 40 km reden we weer door Balense straten en passeren er Café ’t Hoekske waar ik in het voorbijrijden begroet wordt door een vrouw die het terras veegt, rijden door een straat die Wolfsvennen heet en komen weer uit op het jaagpad naast het kanaal. Andere tochten passeren hier vaak in de andere richting. Ik stop even om een lekkere energiereep te verslinden. Er passeert een biker met “Fizik” op z’n broek en volgens mij had ik die kerel kort na de start ook al gezien. Tegen het tempo dat hij reed kan het best zijn dat hij de toer nog eens een tweede keer aan het rijden was. De brug over, de brug weer onder en via een weg naast het kanaal bereiken we Rosselaar. Aan een volgende kiezelweg wijst een pijltje naar rechts. Verder geen pijlen meer te zien. Aan het einde van de straat kom ik weer op de plek waar ik daarstraks kort na de bevoorrading gepasseerd was. Daar stond toen de splitsing in de Belsebaan. De pijltjes waren er weg, maar de splitsingsbordjes lagen uitgetrokken op de grond. Teruggekeerd en gemerkt dat er in de zijstraat Wouwerstraat halverwege een pijl hing. Aan het einde van de straat niets. Links achter de hoek een pijl. Verderop een track door het bos ingereden, dat leek me het meest logisch, en toegekomen op een kruispunt van boswegen. Gegokt op links. Geen pijlen meer te zien. Ik vertrouwde het zaakje niet en ben teruggekeerd. Ik trof er ook twee vrouwen die een uitgestippelde wandeltocht maakten en evenmin nog pijlen vonden. Ik vermoed dat daar een saboteur aan het werk geweest is. Indien de pijlen al zouden opgehaald geweest zijn, had ik helemaal niets meer gevonden. Even paniek, vermits de naam van het Balense gehucht waar ik vertrokken was me niet meer te binnen schoot. Wezel was het niet!

    Vermits de tocht er bijna op zat aan een plaatselijke duivenmelker in de Wouwerstraat de weg naar Olmen gevraagd. Hij had de bikers daarstraks zien rijden over het pad dat ik daarnet ingeslagen was. We zagen daar nu de twee vrouwen wandelen. Ik had dus wel goed gegokt. Maar ik ben dan, zoals de man het me uitgelegd heeft, via de kerk van Rosselaar en de grote baan weer naar Olmen gereden. Een brug over het kanaal over en nog een oude watermolen gepasseerd om de tent op de Olmense Markt weer in het vizier te krijgen. Daar was niet veel leven meer te bespeuren, er stonden geen fietsen meer. Ik heb nadien wel in de flyer gelezen dat de fietsparking binnen in de tent was! Maar vermits ik ook al wat tijd verloren had bij het zoeken in Rosselaar, vermoed ik dat de meesten al weer naar huis waren en heb ik m’n auto weer opgezocht. Er kwamen bekende stukken in de tocht, maar op een heel andere manier aan elkaar gebreid, zodat er een heel nieuwe toer ontstond. Ik heb me geamuseerd op deze paaszondag en ben content dat ik na lange tijd eindelijk nog eens een paar bekenden te zien heb gekregen.

    Het verslag van deze toer is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!


     

    08-04-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    07-04-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Rit van de Gouverneur te Zulte op 07-04-2012

    Toertocht (45-60 km) Rit van de Gouverneur van WTC De Leierenners te Zulte op zaterdag 07-04-2012.  Tijdens deze fietshappening zijn er ook uitgestippelde tochten voor wielertoeristen op de weg en familietochten met de gewone fiets.

    Na een stevige rit, eigenlijk altijd rechtdoor over de snelweg, toegekomen in de Waalstraat, midden een KMO-zone.  Het zekere voor het onzekere genomen en m’n auto geparkeerd op een ideaal plekje op anderhalve kilometer van de start.  Even moeten zoeken naar die startplaats.  M’n fiets in de bewaakte stalling geplaatst en na ingeschreven te zijn kon ik omstreeks 11.45 u vertrekken in het kielzog van nog een andere biker voor de Rit van de Gouverneur van WTC De Leierenners.  Gedurende de eerste kilometer werden we over een smal paadje in een omgeploegd veld gestuurd.  Over de eerste tien kilometers valt weinig te vertellen.  We reden over asfaltwegen, meestal rustige baantjes, met ter hoogte van de snelweg een intermezzo van honderd meter over een grindpaadje.  Dit alles op de grens met Waregem en Kruishoutem.

    Na 10 km reden we door de landelijke Bredestraat in Kruishoutem en bereikten een schilderachtig plekje aan gerestaureerde huizen op het kruispunt met de Oude Molenweg.  Eens deze Molenweg achter de rug kregen we een kasteeltoren te zien die moederziel alleen in een bos stond van één of ander domein waarvan de woning aan het gezicht onttrokken werd.  Dat was in de rustige Waregemsestraat waar we een eerste zachte helling op moesten.  Twee kilometer verder doken we een verharde weg in die ons een eindje door een mooi bos voerde.  Dat was van korte duur, want dra voelden we weer asfalt onder onze wielen.  Even verder reden we voorbij een groot wit kasteel, gelegen in een grote tuin met een dubbele slotgracht en waterpartijen.  Na 13,5 km troffen we de eerste splitsing tussen de toeren van 45 en van 60 km.  Voor de langste afstand ging het dan voorbij enkele mooie oude huizen met in blauw en geel geschilderde luiken.  Druk was het niet.  Op dit eerste deel had ik vijf bikers me weten inhalen.

    Die huizen met die kleurige luiken kwamen me bekend voor.  Even later werd me duidelijk van waar!  Want toen we even later de Kasteelstraat dienden te beklimmen, herkende ik die plek van tijdens de Lozerbosveldtoertocht vanuit Kruishoutem die ik al een paar keren gereden heb.  Dan kom je van de andere kant en rijd je in die straat naar beneden tot aan die kleurrijke huizen.  Ik ben daar toen zelfs even van het parcours afgeweken omdat ik wou zien wat zich boven achter de bocht in die bosrijke omgeving bevond.  Nu werden we naar rechts in die richting gestuurd en ze stond er nog, die villa in de hoogte, links van de weg.  In plaats van de straat weer naar beneden toe te volgen, werden we over een klim in het bos gejaagd.  Deze mooie track bevond zich op privaat terrein.  Zo zouden we er nog tegenkomen.  Het is een zegen dat vele mensen hier hun privéterreinen openstellen voor deze gelegenheid, want daarin zaten ook meestal de mooiste stukken!

    Asfalt en betonbaantjes brachten ons in de richting van Nokere en Wortegem-Petegem.  Op 17 km troffen we een paadje door de velden waar twee bikers me voorbij gingen.  Van km 20 tot 21 konden we genieten van een mooi privébos met leuke paden.  Een groepje van vier stak me voorbij en toen we het bos uitkwamen bleef één biker in m’n wiel hangen.  Net voor een brug moesten we de baan over en links een paadje in slaan.  De biker die in m’n zog reed ging rechtdoor de brug over.  Volgde een veldweg waarna we een track op moesten die op de zijflank van het bruggenhoofd gelegen was.  Daar was het wat keren en draaien tot we op een parkeerplaats uitkwamen.  Daar stond na 24 km de eerste bevoorrading.  Even later kwam de kerel die in m’n wiel was komen hangen ook toe.  Hij was gewoon te ver gereden.  Ik vond het al raar dat hij gewoon rechtdoor reed terwijl hij toch zag dat ik aanstalten maakte om de weg te kruisen.

    Aan de stop was allerlei lekkers om te eten: bananen, appelsienen, wafels, honingwafels, rozijnen, granenkoeken, tot zelfs paaseitjes toe!  Wie daar niets naar zijn zin vond is een moeilijke mens!  Er stonden ook mensen, groot en klein, die de familietocht reden met gewone fietsen.  De kleine jongen in het fietskarretje kwam er het beste van af.  Hij hoefde niet te trappen!  Even later werd ik aangesproken door een man en een vrouw in zwart-oranje pakken die net waren gearriveerd.  Die pakken kwamen me bekend voor!  Of ik het was die zij vorige zondag een paar keren gezien hadden tijdens de toertocht in Anderlues!  Toen hadden ze een kleine jongen in hun gezelschap.  Ja, dat was ik.  Ik heb het in m’n verhaaltje over de tocht van Anderlues trouwens over dit trio bikers van het Waasland Mountainbiketeam gehad.  Zij reden gezwind rond en mijn helm af voor de jongen die daar de route van 60 km uitreed!  Zij hadden het verhaal niet gelezen.  Dus dat was de kans om wat publiciteit te maken voor mtb-you!  Het gebeurt niet vaak dat men dezelfde mensen op een volgende tocht tegenkomt.  Het is me nog eens overkomen met een vader en zijn zoontje die ik eerst in Mol had zien rijden, hen vermeld had in m’n schrijfseltje, en hen nadien weer ontmoette op een toertocht in Wiekevorst.

    Na van alle lekkers geproefd te hebben, weer op weg.  Eerst kregen we een veldweg voor de wielen geschoven.  Tot 27 km konden we ons hart ophalen op de paadjes die zich doorheen een mooi bos op privaat terrein slingerden.  Volgens de kaart is dat het Spitaalbos.  Ik werd weer ingehaald door de twee Waaslanders en ter hoogte van een boskapelletje door nog een snelle jongen.  Even later kwamen we ter hoogte van enkele mooie huizen weer uit het bos tevoorschijn in de Tjammelsstraat in Wortegem-Petegem.  Na een aantal asfaltwegen volgden meer off-road-paden, vaak over private domeinen met een kort maar stevig bosklimmetje op 32 km.  De omgeving was intussen ook landelijker geworden.  We reden dan nog steeds in Wortegem-Petegem.  Twee bikers staken me voorbij, kort voor een kruispunt waar een tot woonhuis omgebouwde molenromp staat.  Omstreeks 34 km reden we Nokere (Kruishoutem) binnen en rond 36 km volgde een stukje baan waarop we ook de groepen wielertoeristen te zien kregen die aan de Rit van de Gouverneur deelnemen op de weg.  Eén kerel keek even bedenkelijk opzij toen hij me het paadje tussen de weiden in zag rijden.

    Verder ging het de Ooikestraat in en passeerden we een oude hoeve waarvan een hangar op instorten staat.  Ook de Lozerbosveldtoertocht passeert hier.  Ik meen me te herinneren dat bij één van mijn eerste deelnames deze plek nog bezaaid lag met oud landbouwgetuig en onnoemlijk veel rommel.  Dat is nu allemaal opgeruimd.  Mij eens tot op de binnenplaats achter de vervallen stallen gewaagd om daar een nog in redelijke staat verkerend verlaten woonhuis te treffen.  Op dit deel van het traject was het wat drukker, want ik kreeg er een deelnemer of 11 te zien.  Eens de oude hoeve voorbij reden we een track op tussen de weiden en troffen op 37,5 km een splitsing tussen de beide afstanden in de Galgestraat in Kruishoutem.  Voor de route van 60 km ging het dan de Nokerepontweg op en verder naar rechts de drukkere Oudenaardsesteenweg op.  Even verder reden we Ooike (Wortegem-Petegem) binnen en verlieten de drukke weg door links de overdadig met keien bezaaide Duytstraat op de grens met Oudenaarde in te slaan.  Een weidepaadje brengt ons naast een beek tot aan een schilderachtig gelegen oud gerenoveerd huis en een grote nieuwe villa inclusief schuur.  Ik meen dat de Lozerbosveldtoertocht deze plek ook passeert.  Ik krijg er even het gezelschap van twee andere bikers.

    Een stevig klimmetje over een smalle geplaveide kerkwegel brengt ons tot in de Wannegem-Ledestraat van waaruit ik rechts een groot wit kasteel kan zien staan en recht voor me een molen.  Een plek me bekend uit de Lozerbosveldtoertocht.  Even tot aan de molen gereden, niet wetend dat de tocht daar dra toch zal passeren.  En daar krijg ik de Huisepontweg te zien waarlangs de Schietsjampettermolen gelegen is.  Ik meen hier ooit eens een bord te hebben zien staan dat vermeldde dat de Ronde Van Vlaanderen hier passeerde.  In de TV-reeks die daarover gemaakt werd is deze molen eventjes te zien in een slecht getrukeerde sequens, zoals in oude films een bewegende achtergrond de indruk moest wekken dat een wagen aan het rijden is.  Ik meen me ook vaag te herinneren dat bij mijn eerste deelname aan de Lozerbosveldtoertocht deze straat nog niet voorzien was van de huidige kasseitjes.  Op mijn stappen teruggekeerd en het parcours weer gevolgd.  We worden over een verhard pad om het domein van het witte kasteel en nog andere gebouwen heen gestuurd, beneden ligt een vijver met bouwwerk er in, om dan naar links de Huisepontweg op te rijden en voorbij de molen te komen.  Even verder vinden we in deze straat de tweede bevoorrading voor een schoolgebouw in het midden van nergens.  Of toch aan de rand van een dorpje met kerktoren.  Ik had wat te doen met de mannen die daar voor de bevoorrading moesten zorgen, want het woei daar redelijk hard en het was er koud.  Ook hier kon je kiezen uit een groot aanbod van fruit en lekkernijen.  Er waren nog een vijftal andere bikers aanwezig en er kwamen er nog enkelen toe.  Ook twee wandelaars die ik daarnet tijdens de klim op de kerkwegel had zien lopen, mochten genieten van het aanbod.  Het tellertje toonde 44 km.

    Na de stop ging het aan een kruispunt de drukkere Kasteelstraat op richting Zingem.  Aan dat kruispunt stond ook een groot kasteel met een aantal ajuintorens.  In een zoldervenster brandde licht.  Dan heeft men zo een groot verblijf en gaat men op de zolder zitten!  Daarna volgde een mooi stukje off-road met eerst een klimmetje en dan een plezante afdaling.  Asfaltbaantjes leidden ons door het centrum van Kruishoutem zo omstreeks km 50.  We moesten een drukkere baan op zonder fietspaden.  Daar bemerkte ik een bordje dat verwees naar het bekende Hof Van Cleve.  Even tot daar gereden om dat eens met eigen ogen te zien!  Daarvoor moest ik wel een ferme klim in de Riemegemstraat overwinnen!  Aan het restaurant zelf was geen beweging.  Ik had verwacht dat het er groter zou zijn.  Ook het bord aan de ingang is van een bescheiden kaliber, wat van de eigenaar niet kan gezegd worden!

    Op mijn stappen teruggekeerd en het uitgestippelde parcours weer vervoegd.  Intussen had ik 55 km achter de rug.  Via een grote brug op een afgescheiden fietspad naast een drukke weg ging het de snelweg over.  Dan naar links op een paadje naast een beek met eenden.  Daar werd ik bijna uit mijn sokken gereden door een auto die een carpoolparking verliet.  Wat dan volgde was een echte afknapper.  Zo’n afgrijselijk lelijk landschap met kris kras door elkaar neergepote gebouwen en huizen.  Daar stonden koterijen tussen die nog bewoond bleken te zijn ook, te zien aan het buiten liggende kinderspeelgoed.  Of een oud huis met daarnaast een kanjer van een hoogspanningsmast!  We arriveerden in Zulte-Olsene en passeerden het huis van een verwoed duivenmelker, te merken aan het aantal duivenhokken.  Ze stonden wel vlak bij de spoorweg!  Die vogels moeten zich de pleuris schrikken, elke keer als er een trein passeert!  Naast de spoorweg een heel eind tot aan de overweg om er de sporen te kruisen.  Langs de andere kant dienden we op onze stappen terug te keren zodat we de duivenhokken ook aan de achterzijde nog eens te zien kregen!  Het tellertje toonde 59 km.  Dan volgden woonstraten met huizen tot ik na 66 km weer bij af was.  De laatste tien kilometer waren een dooddoener.  Daar zou men een alternatief voor moeten kunnen bedenken, zo dat mogelijk is.  Het laatste stuk blijft immers vaak in het geheugen van de bikers hangen!

    M’n fiets in de bewaakte stalling gezet en direct een broodje hamburger gekocht aan het kraampje dat buiten stond.  Die twee mannen moeten een gouden dag beleefd hebben met de verkoop van hun hotdogs, hamburgers en braadworsten!  Daar stonden constant hongerigen aan te schuiven!  Binnen nog een rijsttaartje gegeten en twee ice tea gedronken, alles aan de ondenkbare prijs van één euro!  Deze toer was niet mijn ding!  Redelijk wat asfalt!  Ik houd meer van bossen en de natuur.  Het was wel tof van de schilderachtige plekjes die ik tijdens de Lozerbosveldtoertochten had leren kennen nog eens te zien.  Toevallig heb ik de editie van september 2011 gemist door vast te zitten in de file van m’n werk naar huis, waardoor het te laat was om nog naar Kruishoutem te rijden.  Ik had er ook geen benul van dat Zulte zo dicht bij Kruishoutem ligt en dat een groot deel van de tocht over die gemeente zou lopen!  Je moet alle streken eens aandoen en niet overal heeft men dezelfde mogelijkheden, maar geef mij toch maar de tochten in de Kempen, Limburg, Vlaams en Waals Brabant!  Het was toch een plezante dag en de voorspelde buien bleven ons bespaard!

    Dit verslag is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

    Op de foto’s: de Huisepontweg in Kruishoutem (Wannegem-Lede) met een kapelletje, de Schietsjampettermolen en het Kasteel van Wannegem-Lede!  Klik op de links om de originele foto’s te zien.

     

    07-04-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    03-04-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Toertocht te Anderlues op 01-04-2012

    Toertocht 18ième Rando Verte (20-35-50-60 km) van de Crazy Bikers te Anderlues op zondag 01-04-2012.

    Na vroeg opstaan en een lange rit en het passeren van ettelijke verkeerswisselaars op de snelwegen, kwam ik omstreeks 9.15 u toe in het straatje in Anderlues van waaruit de achttiende editie van de Rando Verte van de Crazy Bikers vertrok. Ik denk niet dat ik ooit al in deze streek geweest ben, vermoedelijk zelfs nog nooit in Henegouwen, en zeker niet om te komen biken. Niettemin klonk de naam van het stadje Morlanwelz, over wiens grondgebied een deel van de toertocht liep, me niet onbekend in de oren. Doelstelling: de toer van 50 km rond maken. De rit van 35 km vond ik wat kort in verhouding tot de verre verplaatsing en de langste afstand van 60 km wat veel vermits ik de streek hier niet kende. Ik moet in ieder geval aan de inschrijving opgevallen zijn, want een man kwam me vragen van waar ik afkomstig was en stond me zelfs in het Nederlands te woord! Hij wist me te vertellen dat er nog al Vlamingen vertrokken waren.

    Om 9.30 u van start gegaan in het gezelschap van een viertal anderen. Er diende al snel een keuze gemaakt te worden tussen de verschillende afstanden. Het viertal overlegde welke afstand ze zouden nemen en versperde aldus de toegang tot een servitudepaadje. Twee kozen voor de korte toer van 35 km en van de twee anderen maakte één aan het einde van het paadje toch nog rechtsomkeer! Na nog enkele smalle servitudes dook ik dan in het gezelschap van één rijder na 2,5 km asfaltbaantjes de bossen in over een goed van dikke wortels voorziene pad! De aanblik van dit bos en het prachtige weer beloofden een mooie tocht. Het ging een smal beekje door om daarna geconfronteerd te worden met een slijkerige strook die weer overging in een bospad. Even verder moesten we weer een dieper uitgesneden beek oversteken. Daar ben ik toch maar afgestapt teneinde niet het risico te lopen op een onaangename of voormalig pauselijke wijze kennis te moeten maken met de Henegouwse bodem, lees op mijn bakkes te gaan! Net voor de beek stond een biker te prutsen aan z’n fiets. Het bos begon al tekenen van fris groen te vertonen in de ochtendzon, terwijl de wilde witte bosanemonen in bloei stonden. Op 5 km kwamen we weer uit het bos tevoorschijn.

    Daar moesten we een baan kruisen om een asfaltbaantje te nemen richting Rouveroy en Bienne-Lez-Happart. Joost mag weten waar deze oorden ergens gelegen zijn. Terwijl ik even aan de kant stond staken 6 Franstalige bikers de baan over. In het zog rijdend van dit zestal volgden 2 km langsheen een asfaltbaan die op dit ogenblik druk bereden werd door een aantal tot racewagen omgebouwde voertuigen die met veel lawaai en show voorbij kwamen. We sloegen naar rechts een fietspaadje in dat door het bos liep en bereikten de grens met een deelgemeente van Binche. Het viel me al direct op dat de bikers hier rustiger rijden en er niet zoals bij ons een koers van maken! Tijdens een zachte doch stevige klim doorheen een weide in een open vlakte, over een hobbelig paadje van keihard opgedroogde aarde, zag ik het zestal dan toch tussen de bomen verderop verdwijnen. De omgeving was er mooi om zien en een genietbaar paadje bracht ons doorheen een bos na 8,5 km weer tot een plek waar een aantal huizen stonden.

    We reden een straatje in en over het schilderachtige dorpsplein waar een kerk en een kiosk stonden. Spijtig genoeg vond ik geen aanwijzingen over de naam van het dorpje. Servitudepaadjes naast eigendommen en veldwegen brachten ons tot aan een open plek midden de velden tot aan een kruispunt met een asfaltbaantje. Daar kon je een grote pyloon zien staan. Het tellertje toonde 10 km en een eenzame biker stak me voorbij. Het baantje over, waarna een goed van steenbrokken voorziene veldweg diende bereden te worden tot die weer uitgaf op een volgende asfaltbaantje. Ik zag de biker van daarnet in het zonovergoten landschap naar beneden bollen over dat baantje. Geen mooier zicht dan een mens op een bike in de lentezon. Om daarna zelf linksaf te slaan en begroet en voorbijgestoken te worden door een vermoedelijke deelnemer van de kortere afstanden die van rechts op het baantje toekwam. Even verder volgde een amusante off-road-afdaling. Aan het begin ervan stond een groepje van een man of zes die ik later nog ettelijke keren op mijn pad zou ontmoeten. De afdaling ging over een paadje vol stenen waar we halverwege weer een beekje door moesten, gevolgd door een zwaar klimmetje over een goed van keien voorzien paadje en een bosweg. Eens boven volgde weer een afdaling over een soort holle weg midden de prachtige bossen. Ik kreeg er het gezelschap van drie anderen.

    Omstreeks kilometer 13 kregen we in het bos een moeilijker en technischer pad voor de wielen geworpen, goed voorzien van bochtjes en wortels. Het bospad ging over in een afdaling over een asfaltbaantje om na een kruispunt weer naar boven gestuurd te worden over de Rue de Binche, een weg in slechte staat en vol met opgestopte putten. We volgden deze lange straat doorheen het open veld. In de verte kregen we een toren van een mijnlift en een drietal terrils te zien. Hier moet dus ooit steenkool gevonden geweest zijn! De toren zouden we later nog van dichtbij te zien krijgen! We werden in ieder geval getrakteerd op mooie vergezichten en toen vier bikers me inhaalden op een kiezelpad, zag ik in de verte een tentje en de wapperende vlaggen van de eerste bevoorrading naast een oud huis staan. Die kwam na dik 17 km en een uur rijden. Er was van alles te eten: stukken wafels, peperkoek, cake met een soort crèmevulling, rozijnen en stukjes chocolade. Ook appelsienen en wel erg profijtig gesneden stukjes banaan! Er was ook een standje dat publiciteit maakte voor één of andere sportdrank in poedervorm. Er kwamen nog bikers toe, waarvan een gezin waarbij de vader zijn zoontje meevoerde op een aanhangfiets met één wiel, vastgemaakt aan zijn mountainbike. Zo bleef ook de kleinste niet verstoken van het genot van deze toertocht. Direct na de stop volgde de eerste splitsing waar de 60 km volledig afzonderlijk ging. Even getwijfeld, maar met het gedacht van “je ne connais pas cet endroit, alors il ne faut pas pendre dehors le grand Jean ici”, toch maar gekozen voor de vooropgestelde afstand van 50 km.

    Een mooi servitudepaadje voerde me voorbij enkele uit de kluiten gewassen knotwilgen met aan de linkerkant een mooi vergezicht over de omgeving. Even verder ging de toer van 20 km weer apart en kort daarna, op een track tussen de weiden, ging de 35 km naar rechts haar eigen richting uit. Voor de 50 en de 60 ging het naar links tussen de weiden verder. We arriveerden in Morlanwelz en er volgde een snelle afdaling over een smal gekasseid paadje midden de weiden. De soms grote spleten tussen de kasseisteentjes boezemden mij weinig vertrouwen in. Ik zag de groep van zes die ik daarstraks al gezien had, achter me naderen. De afdaling ging over in een klim over een zeer smal paadje, zodat ik halverwege in een inham even aan de kant ging om uit te hijgen en het zestal te laten voorbijsteken. Daarvan waren er toch ook twee die even te voet gingen. Er kwamen nog een biker en een tweetal naar boven gekropen, waarvan de magerste en de kleinste met een pikzwart kroezelbaardje het ook knap lastig had en soms aan de kant ging, terwijl zijn zwaardere makker probleemloos naar boven trapte. En het was nog niet gedaan, want na eerst een zachte klim kregen we daarna nog twee stevige beklimmingen te overwinnen die telkens afgesloten werden met een zeer steil einde. Kroezelbaardje meldde aan zijn kompaan dat het “les cailloux” waren die hem de das omdeden. De klim lag inderdaad bovendien nog bezaaid met keien en steentjes. We reden voorbij een soort zandgroeve, waar ook een put achter huizen volgestort werd met zand. Een groezelige plek om te wonen. Servitudepaadjes voerden ons naar de bewoonde wereld.

    Na 25 km doken we met z’n allen de drukkere straten in het centrum van het stadje Morlanwelz in, werden we vergast op een stevige klim over asfalt en kreeg ik het zestal weer achter me die uit een andere straat tevoorschijn kwamen. Om daarna op een track het bos weer in te duiken. Daar was weer een splitsing tussen de 35 km en de 50-60 km. De langste afstanden werden een klim op gestuurd over een paadje dat zich naast de spoorweg de hoogte in werkte. Het zestal moet weer een ommetje in Morlanwelz gemaakt hebben, want zij zaten ineens weer achter mij aan! Er kwamen er nog toe, waaronder twee jonge gasten. Het paadje naast de spoorweg steeg naar het einde toe steil naar boven naar een brug toe. De boordstenen aan het einde waren voor één biker te veel zodat deze een duik maakte in het naastliggende struikgewas tot jolijt van zijn vrienden. Hun gelach klinkt me nog in de oren! Anderen deden de laatste meters te voet en iedereen stond op de brug even uit te hijgen. Dan ging het de brug over de spoorweg over en naar rechts de trappen op tot aan een gerestaureerde en wit bepleisterde toren en enkele muren met ramen in. Een tekst op de toren liet zien dat hier een weeshuis was, genaamd naar een zekere R. Warocqué. Even verder stonden inderdaad imposante gebouwen die uitkeken over het stadje. Via trappen ging het weer naar beneden. Ik hoorde de twee jonge kerels achter me de trappen af dokkeren, terwijl ik halverwege gestopt was teneinde een casse-gueulle te vermijden. Een pad door het bos liep achter een woonwijk. Jammer genoeg blijken niet alle bewoners het bos achter hun huis te respecteren, te zien aan de rotzooi die er gestort was! Er volgde een zware klim over een pad in een groot bos die ik wel tot boven gehaald heb door halverwege even te stoppen en uit te hijgen. Twee die me voorbijstaken haalden het net niet tot boven. Kroezelbaardje zag ook sterretjes. We arriveerden op een baan aan een groot nieuw gebouwd asielcentrum.

    Via de weg ging het weer naar beneden. De echten reden over het paadje dat zich op de berm naast de baan had gevormd. We arriveerden aan de grote poorten die de toegang tot het Domaine De Mariemont vormden op de grens tussen Morlanwelz en La Hestre (Manage). Tussen de bomen door zagen we links de grote kerktoren van La Hestre staan. Enig zoeken op internet levert me de volgende informatie. Het kasteel en domein van Mariemont waren het bezit van de familie Warocqué, die haar rijkdom haalde uit de steenkoolindustrie in de streek. De laatste erfgenaam Raoul Warocqué vermaakte bij zijn dood in 1917 dit bezit aan de Belgische staat. Het kasteel zelf is in 1960 afgebrand. In de plaats is een Museum gekomen, gewijd aan de sierkunsten. Het wordt thans beheerd door de Franse Gemeenschap van België. Dat verklaart de terrils in de omgeving. En blijkbaar is Elio Di Rupo in Morlanwelz geboren. Samen met de twee jonge gasten duik ik de imposante Beukendreef van Mariemont in en die tegenover het domein gelegen is. Het tellertje klokt dan 30 km af.

    Aan het einde van de dreef was er weer een splitsing tussen de 35 en de 50-60 km. Voor ons ging het naar rechts over een bultje het bos in. Daar wees de pijl een beetje twijfelachtig naar rechts een groot bos in. In een lange dreef geen pijlen meer, er reed een biker rechtdoor, terwijl Kroezelbaardje en z’n maat halt hadden gehouden, niet goed wetend waar naartoe. Ik rechtdoor lekker naar beneden tot aan een smalle brug waarover ooit een trein moet gereden hebben. Daar wandelde een jonge kerel met z’n fiets aan de hand me tegemoet. Aan de brug trof ik pijlen die duidelijk bedoeld waren voor wie van de andere kant kwamen! Op mijn stappen teruggekeerd waardoor ik nu naar boven moest kruipen. Kroezelbaardje en z’n maat zagen me terugkomen en sloegen af in een dreef waar inderdaad een pijl hing! Maar daardoor hebben ze een heel stuk gemist, waaronder ook de tweede stop! En heb ik hen van toen af niet meer gezien.

    Want ik vertrouwde het zaakje niet en heb nog eens goed rondgekeken. Want rechts van de weg hing ook een pijl die mogelijk verdraaid was, vermits je de witte rug ervan te zien kreeg. Toen merkte ik op de grond in het grind met verf gespoten aanwijzingen, de vermelding “RV” met een pijl naar rechts, zoals op zovele andere plaatsen. Het was de moeite waard om even gezocht te hebben, want er volgden een aantal zeer mooie singletracks op en af doorheen het bos. Ik kwam na enige tijd weer uit aan de brug. Het pad over en een beek door, gevolgd door een moeilijke klim over wortels. Een trio bikers van het Waasland Mountainbiketeam, man, vrouw en kind, staken me voorbij. Pluimgewichten die schijnbaar geen moeite moeten doen! Er volgde nog een biker in een oranje trui die net als ik het laatste stuk over de wortels te voet moest doen. Hij vroeg me in het Frans of ik aan de tocht bezig was en welke afstand ik volgde. Ik denk dat hij moe was. Achter hem aan door dit mooie stukje bos. Volgde een steile afdaling waar ik even panikeerde omdat het pad omheen een dikke boomstam zwenkte. Een verkeerde handeling had een onaangename kennismaking met deze bejaarde uit de kluiten gewassen telg in het Park van Mariemont als gevolg kunnen hebben! En remmen was schuiven! Maar ik ben heelhuids beneden geraakt.

    Op 33 km volgde een tweede stop. Daar stonden enkele Crazy Bikers met twee auto’s. Je kreeg er een koek en een bekertje water. De drie bikers van het Waasland Mountainbiketeam en de biker met het oranje truitje stonden er ook. Tussen de twee in vertrokken. Even verder stonden de Waaslanders aan de kant voor een sanitaire stop. Even later passeerde ik weer de plek op het kruispunt van assenwegen waar Kroezelbaardje en z’n makker daarstraks stonden te twijfelen. Zij hadden dus ook de tweede stop gemist! De kiezelweg kroop gezwind naar boven en het vet was van de soep. Dus maar even te voet, terwijl de drie Waaslanders met hun geledigde blazen tot boven geraakten. Daarna volgde een singletrack doorheen het bos. Aan de rand ervan werden we naar rechts gestuurd en kwam ik weer aan een splitsing. Maar ik was ervan overtuigd dat ik hier al gepasseerd was! Even gewacht op de biker met het oranje truitje die ik daarnet nog achter mij had gezien, maar die bleek ineens in het niets te zijn verdwenen. Er stonden ook pijlen die bedoeld waren voor bikers uit de tegenovergestelde richting. Ik vertrouwde het niet en ben dan de richting van de 35 km op gegaan, want eenzelfde lus nog eens, dat zagen mijn vermoeide benen niet zitten.

    Een paadje leidde ons tussen enkele huizen en voorbij een slagboom met “Acces interdit” over een terrein vol industriële archeologie. Eeuwenoude vervallen gebouwen met gebroken ruiten en overwoekerde muren, roestige machines en oude silo’s. Eens daar voorbij was er weer een splitsing. Enerzijds de 35-50 en anderzijds de 60 km. Gekozen voor het eerste. Ik reed voorbij een transportbedrijf dat gevestigd was naast een stokoud vervallen industriële gebouw en een grote watertoren. Ik had toen 40 km gereden. Dan ging het over een betonbaan van recentere datum en stuurden de gele pijlen me over de parking van de plaatselijke Delhaize om een zeer mooi bos te bereiken. Het eerste groen was er ontloken en op de bodem stonden vele blauwe bloemen en witte bosanemonen in al hun glorie mooi te wezen. De track slingerde zich naast een diep uitgesneden beek doorheen het bos en daarna langsheen de bosrand zodat men een mooi vergezicht kreeg over de naastgelegen vallei. Dit was de mooiste kilometer van deze tocht, in schril contrast met de bouwval en verwaarloosde omgeving die we daarnet gepasseerd waren.

    We doken weer het bos in en tussen de bomen door meende ik een tentje en bikers te zien. Maar eerst werd er nog een lus doorheen het bos gereden om enkele mooie paden op en af mee te kunnen pikken. En na 42 km arriveerde ik aan de derde stop. Er stonden nog een vader en een moeder met hun zoon. Dit trio zou ik tijdens het verdere verloop van de tocht nog ettelijke keren te zien krijgen. Een praatje gemaakt met één van de mannen die zorgden voor de bevoorrading. Of ik al ooit de Transsambrienne had gereden? Ook een organisatie van de Crazy Bikers uit Anderlues. Neen dus! Moest ik beslist eens doen! Niet te zwaar voor mij? Je kan kiezen uit verschillende afstanden! Weer op pad. Even later ging het pijlsnel naar beneden over een straatje tot aan het stationnetje van Carnières. Geen pijlen meer te zien! Ergens gemist? Terug naar boven gestrompeld! Halverwege inderdaad gemist. Een aanduiding op de grond en een pijltje dat door een geparkeerde wagen aan het oog werd onttrokken. We moesten naar links een uiterst smal paadje in tussen twee huizen en dit dan nog steil naar beneden over kleine kasseitjes. Een beproeving voor de sluitspier na 44 km rijden! Eens beneden ging het weer de bossen in.

    Vanaf dan tot omstreeks 50 km voerde de tocht ons over veldwegen en bizarre servitudepaadjes die wegen kruisten of zich tussen huizen en tuinen slingerden. Het ene al merkwaardiger dan het andere, soms bezaaid met dikke wortels, dan weer met grote stenen en spijtig genoeg soms ook met glasresten en afval. Eén zo’n smal paadje voerde ons tijdens een stevig klimmetje onder een kleine brug van de voormalige spoorwegbedding. Even verder moesten we rechtsaf de spoorwegbedding op en reden we over datzelfde bruggetje. Vermits mijn tellertje reeds 50 km toonde en ik nog steeds niet de indruk had het einde te naderen, begon ik toch ongerust te worden. Soms had ik ook het gevoel plaatsen te passeren die ik al gezien had. Alhoewel we nu dichter bij een terril reden, zodat je de zwarte flanken goed te zien kreeg. En dat zou ik me zeker nog herinnerd hebben indien ik er al voorbij zou gefietst zijn! Ik was pas weer gerust toen ik het ouderpaar met hun kind van aan de derde stop weer in het vizier kreeg tussen de velden. We reden nu vlak naast de toren van de mijnlift die ik in het begin van de tocht in de verte had opgemorken. Ernaast lag een bizarre hoeve. Het trio Waaslanders stak me weer voorbij. Zij volgden waarschijnlijk het traject van de grootste toer zodat ik ze telkens weer inhaalde. Mijn hoed af voor de jongen die er bij was om zo een rit in deze streek te rijden.

    Voor mij mocht er zo stilaan een einde aan komen. Ik begon echt moe te worden en het landschap had ik nu wel zo stilaan gehad! Toch steeds de route van 50 km blijven volgen. Soms was het wat uitkijken naar de vermeldingen op het asfalt, bijvoorbeeld aan splitsingen, want dat ben ik niet gewend. De laatste kilometers voerden ons over asfaltbaantjes en servitudewegeltjes langs weiden. Het was alsof er geen einde kwam aan deze tocht en de Crazy Bikers ons niet meer wilden loslaten! Tot ik weer het duo met kind bemerkte. Een laatste afdaling over een asfaltbaantje en dan naar links om het bordje aan de start weer te zien! Achter mij volgde het duo met kind en kwamen ook de drie Waaslanders toe. Deze hadden hun wagen voor de mijne geparkeerd, zo bleek nadien. Op de startplaats weerklonk nog de luide muziek, maar bleek het meeste intussen al opgeruimd. Maar gelukkig laat men in Wallonië de pijltjes lang genoeg hangen zodat ik mij niet zoals in Vlaanderen te pletter moet rijden om als traagrijder en late starter de bikers die de pijlen weer ophalen voor te blijven!

    Ik was niet in vorm, ik had er weer tergend lang over gedaan! Nochtans heb ik wat hoogteverschillen betreft al zwaardere tochten gereden. De fysieke inspanning van deze toer was zeker niet te onderschatten. Het was niet helemaal wat ik ervan verwacht had. Er zaten redelijk wat asfaltbaantjes in de tocht. Indien natuurlijk alle klimmetjes off-road hadden geweest, dan had ik aan deze toer niet eens hoeven beginnen! Want deze dwongen me vaak tot afstappen, zeker deze met een steil einde. Het was voor mij een aangename kennismaking met een streek die tot nu een gesloten boek was gebleven. Een streek met vele contrasten. Schilderachtige plekken, mooie huizen, maar ook armoedige huizen die achter elkaar gebouwd staan naast een helling en waar jonge mensen wonen. Oude koten die nog gerenoveerd worden, terwijl ze mij eerder rijp lijken voor de sloop! De organisatie was in orde, met drie stops met knabbeltjes en drinken en over het algemeen een duidelijke afpijling, op het stukje in het bos van Mariemont na. Achter m’n ruitenwisser zat een klein blaadje in het Frans en gebroken Nederlands dat een toer in Leernes aankondigt voor 6 mei aanstaande. Volgens de berichten op het forum moet deze toer de moeite waard zijn. Misschien een reden om nog eens naar hier te komen of eens mee te doen aan de Transsambrienne op 26 augustus. Het enige minpunt is de lange verplaatsing: 135 km enkel! Eigenaardig dat de gps mij op de terugweg langs de andere kant om Brussel stuurde. Maar daardoor zag ik de Leeuw van Waterloo staan. Ik denk niet dat ik dat beest ooit al van dichtbij gezien heb!

    Het verslag van deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

    Op de foto's: de Dreef van Mariemont en de kerk van La Hestre.

    Foto's van Jean-Pol Grandmont (te zien op Wikipedia: Dreef van Mariemont en Kerk van La Hestre).

    Op de derde foto: het Atheneum Warocqué te Morlanwelz.

    Op de vierde foto: het kasteel van Morlanwelz.

     

     

     


    Het Kasteel van Morlanwelz-Mariemont

     

    03-04-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    27-03-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Toertocht te Ganshoren op 25-03-2012

    Toertocht (25-35-45-55 km) van Joggingclub Ganshoren te Ganshoren op zondag 25-03-2012.

    Na een rit naar Ganshoren (Corne d’Oie pour les phrancophones sans doute) en het even zoeken naar een parkeerplekje, kon ik me omstreeks 09.30 u inschrijven en vertrekken voor de toertocht van de Joggingclub Ganshoren vanuit hun clublokaal aan de Bosstraat. Dat lokaal ligt tussen twee spoorlijnen in en in de nabijheid van het Laarbeekbos. We werden dus na de spoorwegovergang naar rechts gestuurd richting de dreven en paden in dat bewuste bos en voorbij de grote villa die daar middenin gebouwd staat. Vermits het voor mij de eerste tocht was na de winterperiode met veel vlakke tochten in de eigen streek, viel dat klimwerk in dit bos toch wel even tegen! Want vlak kan je het hier toch niet noemen! Vele paden op en af voerden ons gedurende 2,5 km doorheen het Laarbeekbos en in de richting van de snelweg, waarvan je het geluid kon horen aanzwellen.

    Daarmee lieten we meteen de verstedelijkte kern van Ganshoren achter ons en werd de omgeving landelijker. Ook al werden de open ruimten aan de horizon omzoomd door bebouwing. Hier gaat de stad hand in hand met de natuur en de landbouw. Op 3,75 km ging het nogmaals de spoorweg over, maar nu via een fietspad dat als een spiraal omheen een centrale paal naar boven kronkelde. Daarmee bevonden we ons intussen op het grondgebied van Asse waar we het schilderachtige kerkje van Sint-Bavo passeerden. Meteen werd de omgeving nog landelijker en werden we over een pad vol steenpuin gevoerd. Op 6 km ging het steenpad over in een wegeltje dat glooiend doorheen de weiden liep zodat je de bikers voor je naar boven kon zien kruipen tot ze tussen de struiken verdwenen.

    Aan het einde van dit pad ging het naar links over een brug om de snelweg te kunnen kruisen. Aan de andere kant lag het Hotel Waerboom aan onze linkerzijde. Een nog redelijk nieuw imposant gebouw. De gasten zullen er het geluid van de snelweg bij moeten nemen. Voor ons volgde de eerste langere afdaling over een veldweg richting Bekkerzeel (Asse). Na 7,5 km passeerden we de Sint-Godarduskerk, waarna landelijke wegen en smalle paden kennis maakten met m’n fietsbanden. Een groepje van drie snelle rakkers van diverse leeftijden stak me voorbij. Ik kon ze weer bijbenen omdat ze op het smalle hobbelige paadje tussen groen niet voorbij twee dames geraakten die het wat lastig hadden op die bultjes. Of om van het uitzicht te kunnen genieten, natuurlijk. Eens het pad ten einde, zetten de twee dames zich aan de kant om op adem te komen en het sliertje achtervolgende mannen te laten passeren. Op 11 km ging het het Kerselaarspad op. Want in Asse hebben alle paadjes of buurtwegen hun eigen naam. Dat pad lag er vrij vettig bij en voor het eerst maakten we kennis met wat slijk. We zouden tijdens de rit nog een vijftal plaatsen passeren waar het wat vettiger was. Verder lag de bodem er beenhard bij. Ik was verwonderd over het feit van op 12 km reeds de eerste stop te treffen.

    Daar kon je je te goed doen aan brokjes chocolade, stukken wafels, frangipanegebakjes en bananen. Het viel me op dat ik meer dan gewone belangstelling genoot van een deelneemster ter plaatse. Omwille van mijn sexappeal, als ik dat ooit al gehad zou hebben, kon dat niet zijn! Het bleek een dame te zijn die tot een groepje behoorde wat ik ooit in een verhaaltje vermeld had als het Fereyn-kwartet omwille van een val op een singletrack en in wiens zog ik de rest van de toer had gereden! Zij herinnerde zich nog dat verhaaltje. Enig opzoekwerk in mijn elektronisch geschiedenisboek en het gebruik van de zoekfunctie met het woord “lama” leert me dat dit tijdens de toertocht in Waasmunster was op 24 juli 2011. Ik herinnerde me namelijk dat we toen een zeer bizarre plek gepasseerd waren, meer bepaald de Kennel van Rialfo, een vreemdsoortig kasteel waar allerlei dieren, vooral lama’s, graasden. Als ik het bij het rechte eind heb, moet één van de dames uit het gezelschap dan Catwomen zijn. Catman (?) was ook present, alhoewel hij niet weer samen met de twee dames vertrok. Misschien kregen ze wat voorsprong?

    Na de stop splitste de 25 km zich af van de rest, ging het voor ons de brug over de snelweg over en doken we het mooie en heuvelachtige Sint-Ulriks-Kapelle (Dilbeek) in. Over veldwegen op en af, soms tussen twee prikkeldraden die weiden afsloten en klimmend over een kasseiwegeltje. We deden ook een klein stukje van een lokale vaste route aan. Na 18 km volgde de splitsing tussen enerzijds de 35 km en anderzijds de routes van 45 en 55 km. Dat was vlak voor de plek waar al die kleine witte kapelletjes staan. Het was toen 10.50 u, dus ik was al een hele tijd op pad aan mijn gebruikelijke slakkentempo. Mijn vermoeden werd snel bevestigd, want dra volgde de korte maar nijdige klim aan het Kruis van Sjat. Waarom Sjat zijn kruis daar vereerd wordt, is me een raadsel. De smalle track eindigde in de Kruisborrestraat op het grondgebied van Asse. In die buurt kan je Sjat dus vinden! Tegenover de Kruisborrestraat is een grote parking van een café dat langsheen een drukke weg is gelegen.

    We doken een singletrack op naast de parking om omstreeks 20 km de doortocht van Asbeek aan te vatten en er te kunnen genieten van een mooie en schilderachtige streek. De tweede stop diende zich na 22 km op een al even idyllische plek aan, tegenover een gerestaureerde hoeve die luistert naar de naam “De Hoge Bomen”. De bevoorrading stond opgesteld naast een vijvertje. In de verte stond nog een gerestaureerde boerderij. Het aanbod was identiek als aan de eerste stop en ook hier werden de twee voertalen gesproken en hoorde ik bikers praten in een dialect dat uit mijn contreien komt. De rit werd verder gezet over een stoffige veldweg tussen de weiden om aan het einde ervan de splitsing tussen de 45 en de 55 km te vinden. Het duo voor mij sloeg af voor de 45 km en ik rechtdoor voor de lange afstand, beer die ik ben!

    Het begon al goed, want er volgde al snel een stukje langsheen een weide dat er vettig en zompig bij lag. Dat was de vorige keer, al twee jaar geleden, ook zo. Er waren daar toen een vader en zijn zoontje aan het werk in een boomgaard. Daarna volgde de doortocht van Meldert (Aalst), nog enkele wegen die er wat vettiger bij lagen, beenharde veldwegen en een stukje bos in een schilderachtige streek. We arriveerden na 27,5 km in de Huizekensstraat te Meldert en terwijl ik even aan de kant stond, werd ik voorbijgestoken door een man en een vrouw die aan de tweede stop waren toegekomen toen ik er vertrok. Het waren wellicht de laatste deelnemende bikers die ik tegenkwam. De Huizekensstraat heeft haar naam niet gestolen! Alle maten en soorten stonden er, van kleine vervallen en gerestaureerde, tot kasten van villa’s! En geen twee op dezelfde rooilijn! Een typischer Vlaams landschap kan men niet bedenken!

    Een veldweg, aanvankelijk met grote stukken bouwpuin en overgaand in grote keien, leidde ons naar Baardegem. De landbouwwegen verharden met steenpuin is blijkbaar een Brabantse gewoonte. Ik begrijp er het nut niet van, tenzij om van het puin verlost te zijn. We reden er vermoedelijk over de resten van wat eens huizen waren geweest! We sloegen een brede veldweg in, een keihard biljartlaken waar met wat wind in de rug snelheid kon gemaakt worden. Het tellertje klokte 30 km af. Het deel van de tocht tussen de 30 en de 40 km was het mooiste stuk wat het landschap betreft. Met als opener een mooi stuk statig beukenbos waar je een vals plat diende te beklimmen om dan linksaf te slaan naar een zachte wortelklim, waar ik af te rekenen kreeg met een tegenligger. Tot 35 km reed ik door godverlaten velden met bitter weinig sporen van bebouwing. Het ging zelfs over een vers omgeploegd en bemest stuk landbouwgrond. Boeren ploegen hier vaak de servitudewegen mee om! Om dan geconfronteerd te worden met een kort technisch stukje vol putten en boomwortels. Hier ben ik nog ooit gepasseerd, vermoedelijk tijdens tochten vanuit Opwijk, Droeshout of Asse.

    Maar de bewoonde wereld is nooit veraf en een veldweg ging over in een woonstraat. Op die veldweg kreeg ik te maken met vier mensen te paard om in te halen. In de straat vond ik geen pijl. Omdat er daar mensen waren en spelende kinderen hoopte ik dat deze het niet in hun peer gehaald hadden om een pijl weg te nemen! Even terug gereden en de paardrijders daardoor nog eens moeten lastigvallen! Gewoon het pijltje niet zien hangen! Het wees naar rechts naar een servitudepaadje tussen twee huizen. Dergelijke servitudes naast huizen en tuinen, afgewisseld met buurtwegen met naam, werden ons deel. Ik vermoed dat de routes van 45 en 55 km zich na 39 km weer samenvoegden.

    Van 40 tot 42,5 km volgden leuke tracks tussen bomen in een glooiend landschap, om uit te komen aan twee kastelen. Even de asfaltweg naar rechts genomen. Aan de andere kant van de weg stond nog een derde kasteel! Hier wordt geen armoede geleden! Ik hoorde roepen! Toch geen pijlenophalers die mij de verkeerde kant hadden zien uitgaan! Neen, het waren wielertoeristen die even stopten! Rechtsomkeer gemaakt om vast te stellen dat het ene kasteel de naam “Putberg” droeg en in de gelijknamige straat in Asse was gelegen. Tegenover het kasteel werden we de heuvel op en het bos ingejaagd over een steile track tussen wilde bosanemonen in bloei. De lente is uitgebroken! Volgde een zware off-road klim over een aangereden pad naast een eenzaam huis in het bos. Hier had ik nog al gereden.

    Intussen was de streek weer heuvelachtiger geworden op een ogenblik dat de vermoeidheid zich begon te laten voelen! Ik werd over servitudepaadjes gestuurd die boven tussen twee huizen doken, dan de velden in om dan onderaan weer tussen twee huizen uit te komen in een straat. Omstreeks 45 km genoot ik van een bospad tussen bomen op een door draad afgesloten terrein waarvan de bodem begroeid was met meiklokjes die nog niet in bloei stonden. Dat moet er daar over een paar weken prachtig uit zien. Een zware klim over een paadje tussen de velden gaf me even de doodsteek! Ik kreeg af te rekenen met een dipje! Ik raakte niet meer vooruit! Even gestopt om een energiereep achter de kiezen te steken. Twee Franstalige tegenliggers stopten om te informeren of alles in orde was. De klim ging over in een lange afdaling zodat ik een drietal kilometers gratis kreeg zonder er moeite voor te moeten doen. Want tussen de 45 km en de 55 km kreeg ik het toch zwaar!

    Omstreeks 50 km volgde een meer bewoonde wereld met smalle paadjes tussen huizen en langsheen tuinen en velden. Na 52 km bereikte ik de derde rustplaats. Het verwonderde mij dat de twee dames ter plekke nog niet opgekraamd hadden. Buiten het duo in de Huizekensstraat en tegenliggers, had ik niemand meer gezien, zodat ik vermoedelijk de laatste was. De in de zon half gesmolten chocolade kon dus opgeruimd worden en ik kon me zonder blozen te goed doen aan de stukken koek die er nog lagen. De taalverhoudingen waren ook hier fifty-fifty! Ik had nog een 8 km voor de boeg, vermits de tocht 60 km was in plaats van de aangekondigde 55! Ondanks de vermoeidheid moest dat nog haalbaar zijn.

    Even verderop passeerde ik een schuur alwaar de bevoorrading van de Boerenbike vanuit Droeshout ooit stond. Aan een grote open plek onder knetterende hoogspanningslijnen aan een straat die Heerveld heet op de grens van Asse en Kobbegem. Er staat een filmpje op YouTube waarop ik aan die stop te zien ben! Een biker met een tas op z’n rug kwam me op de brede zandweg vanuit de andere richting tegemoet. Dat zou later een pijlenophaler blijken te zijn! Vanuit het bos doken we een straat in. Daar stond twee jaar terug de bevoorrading op de oprit van een huis. Toen ging de toer in de andere richting. Tijdens een lange zachte klim over eerst asfalt en daarna verhard zand, doemden aan de horizon plots de bollen van het Atomium op. Een grotere tegenstelling kan men niet bedenken! De hoofdstad zien liggen vanuit zo’n landelijke omgeving! Ik vergeet nooit dat ene beeld aan het begin van de editie in 2010 die ik ook ben komen rijden. Ik zag een boer met z’n tractor in de weer op z’n veld, keerde me om en keek recht op de basiliek van Koekelberg! Onwezenlijk. Het tellertje toonde 55,84 km. We reden over het 13-bunders wandelpad, een naam me bekend van de Boerenbike. Op 57 km passeerden we het Sint-Gudulakerkje te Hamme-Merchtem, op de grens met Relegem (Aalst) dat ik in m’n verslag over de Boerenbike van vorig jaar vermeld heb. Nu stond het in de steigers voor restauratie. Die was ook nodig.

    De bollen van het Atomium werden groter, het silhouet van de grootstad doemde hoe langer hoe meer op en het vat was leeg toen ik het Laarbeekbos weer bereikte. Daar vond ik geen pijlen meer toen ik de grote open plek aan de villa bereikte! Deze ochtend lag deze plek er verlaten bij, nu krioelde het er van de wandelaars die genoten van de warme lentezon. Ik heb wel tien keren gevraagd naar de Bosstraat en niemand kon me helpen. Ik wist dat ik de spoorwegen diende te kruisen, wat ik dan ook gedaan heb. Ik werd te woord gestaan in het Frans, door een Duitstalige dame en zelfs in het Engels, mais on m’a envoyé de l’armoir jusqu’au mur! Paniek sloeg toe! Niet zozeer omwille van het niet vinden van de plek, maar omdat ik doodmoe was! De laatste inboorlinge kon me dan toch verder helpen en stuurde me in de richting van de bontgekleurde wolkenkrabbers. Groot was mijn opluchting toen ik herkende waar ik wezen moest! Ik had er 70 km op zitten! Aan de chalet van de jogging waren geen bikers meer. Toen ik even stond uit te blazen aan de spoorwegovergang en de laatste energiereep verslond, kwam de ontpijler er met zijn kniptang langs om de laatste sporen van de toertocht uit te wissen!

    Wat ik zeer sympathiek vond aan deze toer is dat ik ondanks mijn trage tempo en latere start toch nog heb kunnen genieten van de drie bevoorradingen, maar vooral dat ik mij niet te pletter moest trappen om de pijlenophalers voor te blijven en de hele rit heb kunnen rijden zoals ik dat graag doe. Mede omwille van het mooie weer beleefde ik een mooie, maar vermoeiende zondag! Of hoe men zelfs aan de rand van de hoofdstad een genietbare toer uit de hoge hoed kan toveren!

    Het verslag van deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

    Op de foto: het Laarbeekbos nabij Ganshoren.

     

    Toertocht te Ganshoren op 25-03-2012 door Mtbexpeditions

    27-03-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    26-03-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Toertocht te Mol op 24-03-2012
    Toertocht (10-25-45 km) van het Technisch Atheneum "Het Spoor" te Mol op zaterdag 24-03-2012.

    Recht van m’n werk vanuit Hoogstraten huiswaarts gereden, m’n bike opgeladen, voor het eerst m’n korte broek weer aangetrokken en weer op weg richting Mol. Daar was het omwille van wegeniswerken even zoeken naar de start in het Technisch Atheneum “Het Spoor” en reed ik me vast in het verkeer in het centrum van de stad! Daardoor wat tijd verloren, zodat ik me slechts op de valreep nog kon inschrijven voor de tocht. Ik was nochtans niet alleen om zo laat nog te vertrekken, want een heel huishouden Resibikers, vader, moeder en twee kinderen, waren er ook nog bezig hun formuliertjes in te vullen. Om 14.30 u op pad. Eerst even door het drukke centrum van de stad in de buurt van de spoorweg. Ter hoogte van het station stak ik het viertal van daarnet voorbij om na 3 km de sporthal Den Uyt te passeren en een nieuw aangelegd betonnen fietspaadje te nemen naast een sloot. We arriveerden aan een drukke baan die we over moesten om dan richting Heidehuizen te rijden. Toen het tellertje 5 km afklokte, hadden we nog weinig anders dan asfalt en verhard onder de wielen gekregen en doken we dan toch het bos in. Een groepje van drie in hetzelfde pak gehulde sneller bikers stak me voorbij en even verder dook ik met het groepje mee de track door de bossen in.

    Tot even over 7 km volgden leuke off-road-paadjes en tracks op en af door de bossen over het parcours van de vaste route. We arriveerden in de Spinstersstraat aan de rand van het bos en waar enkele kasten van huizen staan van mensen die beslist geen armoede lijden! De moeder en een kind van de Resibikers staken me voorbij, de twee anderen waren er niet meer bij, en ik zou ze niet meer te zien krijgen, net zo min als de vader met het tweede kind. Asfaltbaantjes brachten ons op 9 km naar een straat die Manheuvels heet. Die naam klonk me bekend in de oren, in die omgeving was ik nog al gepasseerd. We reden door Geel-Bel en konden de kenmerkende stompe kerktoren boven de huizen zien uitsteken! Tot dan hadden we al redelijk wat asfalt onder de wielen gekregen en slechts enkele stukken bos. We reden intussen over de rode vaste route voorbij de in de bossen gelegen kampplaats De Kievit. Even verder trof ik op 9,5 km de splitsing van de routes van 25 km en 45 km even voorbij de open plek in de heide ter hoogte van de Kapucienenberg in de Belse Bossen.

    Spijtig genoeg liet men daar links voorbij het huisje een aantal mooie tracks liggen. Indien ik geweten had dat de vaste route zou gevolgd worden, dan was ik er toch in gereden, vermits ik ongeveer weet waar die track weer op het vaste parcours komt. We bleven op het brede zandpad door de bossen rijden om uit te komen aan de Kruiskwacht. Daar reed een grote groep te paard. Even verder ging het de baan van Geel naar Meerhout over om het sportcentrum De Lissenvijver voorbij te rijden. Ik had toen 13,5 km afgelegd. Een assenweg bracht ons door de bossen vanaf de Lissenvijver naar het domein Scherpenbergen-De Hutten waar we over de groene vaste route reden in een meer open landschap. Na 16 km ging het ter hoogte van een huisje weer de bossen in. Volgde een kort funstukje over een track op en af in de buurt van de Meerhoutse Bredestraat die daar als een zandweg door de bossen loopt. We passeerden het kruispunt van zandwegen midden de bossen. Een kilometer verder kwamen we weer uit het bos tevoorschijn ter hoogte van restaurant De Luihoeve in Meerhout.

    Op 20 km volgde een leuk stukje over een iets moeilijkere zandweg met een paar opeenvolgende klimmetjes en afdalingen in bochten. Het viel me op dat de bodem er hier nog droger bij lag dan tot hiertoe reeds het geval geweest was. In de afdaling waren de boomwortels bloot gereden door de vaste routerijders. Een man wandelde er met zijn hond terwijl hij aan z’n gsm liep te prutsen zoals zo veel mensen tegenwoordig. We arriveerden aan een visvijver en reden het zandpad naast, ik vermoed, de Grote Nete op. Een stoffige en zanderige assenweg bracht ons voorbij de Grote Hoeve die in een bocht van de weg en voor een bruggetje op de oever van de Grote Nete ligt en die er dwars doorheen het domein vloeit. De metalen toegangspoort bleek nu netjes geschilderd te zijn. Van hieruit gezien ziet de oude hoeve er eerder uit als een klein kasteeltje. Het gebouw ligt in een straat die Hoevendijk heet op het grondgebied van Lil-Meerhout. We reden er nog steeds over de groene route en het tellertje klokte bijna 22 km af.

    Op 24 km en om 16.00 u trof ik de bevoorrading die ik al van op afstand kon zien staan vermits er op die plek een heel bos gerooid was. Enkel nog stompjes stammen stonden er op een stoffig maanlandschap. Na een bocht in het zandpad arriveerde ik aan de stop. Drie vrouwen en een man namen er de honneurs waar. Eentje was al in de weer met het proper maken van de plastiek vaten waarin de sportdrank had gezeten. Me tegoed gedaan aan een banaan en stukken lekkere energierepen. Ik zal de laatste passant geweest zijn. Toen ik zei dat de laatsten die ik te zien had gekregen een moeder en kind waren, kreeg ik te horen dat dit tweetal zonet hier gestaan had. Dat ik de vader en het tweede kind niet meer te zien had gekregen, was te wijten aan het feit dat deze de korte route hadden gekozen, voegde men er nog aan toe. Eens weer op pad en de bocht naar rechts om, reed ik korte tijd later voorbij de chalet van de Kempense Modelclub aan de Volmolenweg op de grens van Meerhout en Balen. Geen modellenbureau voor catwalk-wandelingen, doch een vereniging voor modelvliegtuigbouw. Een viertal volwassen mannen waren er met hun miniatuurhelikopters aan het spelen. Hun speelgoed stond er uitgestald op de vaste tafeltjes en één was duchtig aan het stuntvliegen!

    Zandwegen leidden me door de bossen. Na het oversteken van een drukke baan even voorbij de helikopters volgden van 26 tot 30 km zeer mooie tracks op en af en waarvan sommigen zich over heuvelruggen door de bossen slingerden. Hier en daar werd zelfs even van de vaste rode route afgeweken om een extraatje mee te pikken. Dit was het mooiste stukje van de tocht. We passeerden het kleine kapelletje dat tegen een boom hangt aan de rand van een open plek in het bos. Tijdens een andere tocht werd hier omheen die open plek een mooie lus gemaakt via een track die er over een heuvel loopt. Dat was een tocht op een donderdag toen ik toevallig vrij was. Die toer vertrok toen vanaf de Tennisclub Mol. Aan het kapelletje zat toen een groep rare snuiters. Nu niets van dat! Geen extraatje. Jammer! Indien het niet al zo laat was geweest had ik de lus proberen terug te vinden en te rijden. Even voorbij het kapelletje ging de zandweg over in een straat die Kopberg heet en in Balen gelegen is. Dat zal de naam zijn van de plaatselijke heuvel.

    Aan Greesveld in Balen volgde het enige natte stukje van de tocht. We dienden er over een vettig paadje naast een weide te rijden, waardoor de fietsbanden dan toch vuil werden. Dit paadje gaf uit op de drukkere Borgerhoutsedijk in Mol. De vaste route en deze toer doken er even verder naast het vervallen uitgebrande huisje de recent met beton verharde Bremdoornstraat in. Ook daar liet men een lusje door het bos, wat door de meeste toertochten hier wordt meegepikt, figuurlijk links en letterlijk rechts liggen. Het tellertje klokte 32 km af. De Bremdoornstraat ging over in een brede bruinkleurige zandweg alwaar dan als verrassing toch een zijsprongetje gemaakt werd over een stukje singletrack doorheen de bossen. Om dan weer de zandweg te volgen tot aan de Tennisclub Mol in Heidehuizen op de grens tussen Mol en Balen. Dat schiep verwachtingen, want ik herinnerde me nog de mooie aanvang van de tocht die hier toen vertrok. We doken inderdaad een mooie track in die ons over de plaatselijke heide voerde. Ik vermoed dat men op deze plek meer uit de bossen had kunnen halen, getuige de tocht van indertijd. Na 37 km reden we voorbij de gemeentelijke opslagplaats van Mol waar de aanvang van de laatste vijf kilometers werd aangekondigd. Nadat we de tennisterreinen langs de achterzijde weer voorbijgereden waren. We waren dus in een lus doorheen dit bos gereden.

    In plaats van de rode route naar links mee te volgen, moesten we naar rechts afslaan om verder voorbij de afsluiting van de opslagplaats te rijden. Even verder kwamen we uit in een straat en reden het Technische Sint-Paulusinstituut voorbij dat aan de rand van de bossen van Heidehuizen is gelegen en waarlangs menige toertocht passeert. Ook hier bleef het paadje achter de school onbenut. We werden naar het drukke kruispunt gestuurd om er de gloednieuwe ondergrondse fietsrotonde te benutten om aan de andere zijde van de drukke weg te geraken. Volgde een stukje over een weg die parallel met de grote baan loopt. Om dan enkele schilderachtig gelegen plekjes te passeren toen we naast vermoedelijk de Grote Nete reden. We kwamen uit op een weg naast de spoorweg. Het oversteken van een straat was een koud kunstje omdat de auto’s er moesten stoppen voor de gesloten slagbomen. Volgde een naast de spoorweg gelegen fietspad achter de huizen en voorbij grote oude slecht onderhouden schoolgebouwen. Rechts afslaan om de spoorweg te kruisen. Daar rechtdoor gereden in plaats van onmiddellijk na het kruisen van de sporen weer rechtsaf te slaan. Pijltje niet zien hangen! Omdat ik wist dat de school niet ver van de spoorweg was gelegen, vertrouwde ik het zaakje niet en ben op m’n stappen teruggekeerd. Even later was ik weer bij af.

    Volgde nog een babbeltje met het viertal Resibikers dat vanuit Sint-Niklaas naar hier was afgezakt. Toen de vader de laatste van de vier fietsen op de drager zette, viel mijn eurocent. Die wagen was me even voorbij Wommelgem op de snelweg voorbijgestoken! Toch leuk dat het hele gezin dezelfde passie deelt. Zelfs onze nightride in december waren deze mensen komen rijden en de mooie toeren in de streek van Woensdrecht en Huijbergen waren hen niet onbekend. Zelf moest ik nog even zoeken naar m’n wagen die ik buiten het domein van de school ter hoogte van de bikewash had geparkeerd. Een bordje op de terugweg verried dat er in het Atheneum “Het Spoor” vandaag ook opendeurdag was. De rit weer naar huis verliep rustig en vlot. Gekozen voor de E34, ook al zijn er werken ter hoogte van Lille.

    De tocht op zich was genietbaar, maar bij de aanvang zat er redelijk wat asfalt in en het is jammer dat de vaste routes bijna klakkeloos worden gevolgd. Vier euro vragen en de mensen dan over de vaste route sturen is eigenlijk niet netjes. Het feit dat ik na een uur als traagrijder al halverwege was, zegt veel. Maar het weer was mooi, de korte broek en korte mouwen zaten lekker en het was plezant om buiten te kunnen komen nadat de bike vorig weekend op stal had moeten blijven.

    Het verslag van deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

    Op de foto's: de kerk van Geel-Bel en de Kapucienenberg in de Belse Bossen.

     

     

    26-03-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)


    Foto

    Foto





    Vrijdag 13-09-2013: nightride Kristus Koning Sint-Job-in-'t-Goor 25-45 km 16.30 - 19.30 u! Vrijdag 11-10-2013: nightride Mellowbikers Stayokay Bergen-op-Zoom 22-44 km 19.00 - 21.00 u voorinschrijving wenselijk (6 euro ipv. 7,50 euro) tombola om 23.30 u!
    Vrijdag 13-09-2013: nightride Kristus Koning Sint-Job-in-'t-Goor 25-45 km 16.30 - 19.30 u! Vrijdag 11-10-2013: nightride Mellowbikers Stayokay Bergen-op-Zoom 22-44 km 19.00 - 21.00 u voorinschrijving wenselijk (6 euro ipv. 7,50 euro) tombola om 23.30 u!

    Welkom

    StrammerMax's newsflashke

    Volgende toertochten


    Mijn keuze:

    16/03/2014 – Roosendaal

    16/03/2014 - Ravels-Eel

    16/03/2014 - Oud-Heverlee

    15/03/2014 – Bazel

    09/03/2014 – Hamont

    09/03/2014 - Essen-Nieuwmoer

    09/03/2014 – Bertem

    02/03/2014 – Kalmthout

    02/03/2014 - Sint-Gillis-Dendermonde

    01/03/2014 - Mol–Heidehuizen

    23/02/2014 - Essen-Wildert

    16/02/2014 – Lichtaart

    15/02/2014 – Overpelt

    09/02/2014 - Bergen-op-Zoom

    09/02/2014 – Wuustwezel

    08/02/2014 - Houthalen-Helchteren

    02/02/2014 – Dessel

    02/02/2014 - Koersel-Stal

    02/02/2014 – Hoogstraten

    02/02/2014 – Kalmthout

    01/02/2014 – Balen

    26/01/2014 – Ulicoten (Baarle Nassau)

    26/01/2014 – Hoogerheide

    25/01/2014 - Lommel-Kattenbos

    19/01/2014 - Hooge Mierde

    19/01/2014 – Hoogerheide

    18/01/2014 – Meeuwen

    12/01/2014 - Putte-Woensdrecht

    12/01/2014 – Goirle

    11/01/2014 – Overpelt

    05/01/2014 – Huijbergen


    check de kalenders:


    Kalenders MTB
  • mountainbike.be
  • mtb-you.be
  • mountainbike.nl
  • mtb-you.nl
  • mtbkalender Nederland
  • fietspromo
  • go cycling
  • Gileppe-Hautes-Fagnes
  • ATBCross.com



    TT Ulicoten (Baarle-Nassau) van WV Tourmalet op 22-01-2012
    Foto

    Winterkalenders
  • Winterkalender 2010-11 West-Brabant en Noorderkempen
  • Winterkalender 2011-12 West-Brabant en Noorderkempen
  • Winterkalender oktober-december 2011 (NL en B)
  • Winterkalender januari-maart 2012 (NL en B)
  • Winterkalender 2012-13 West-Brabant en Noorderkempen
  • Winterkalender 2013-14 West-Brabant en Noorderkempen

  • Kalenders marathons
  • marathons 2012

  • Vind uw weg naar de start...
  • routenet
  • routeplanner seniorennet
  • routeplanner fietsnet

  • Foto

    Evenementen
  • Low Countries Mountainbike Tour LCMT
  • Duchenne Heroes
  • Summerbike
  • Gorilha Challenge
  • Vaalserberg Challenge (NL)
  • Herdermarathon Maarkdedal
  • Kapellekenstocht Vichte
  • Hoebelbike Vlezenbeek
  • Wezelse Mountainbiketocht
  • Wolfsdonk Oep Wiele WOEW

    Foto

    Foto

    Foto


    De fietsbeurs voor de Belgische mountainbiker en wielerliefhebber

    Blankenbergse Strand- en Duinenrace 2012


    Evenementen
  • La Trace d'Hez Tangissart Court-Saint-Etienne (site)
  • La Trace d'Hez Tangissart Court-Saint-Etienne
  • Les Boucles de Lasne
  • Go Wild Festival Hotton
  • Drentse ATB-4-Daagse Hoogersmilde (NL)
  • 4 uren Brugbergrace te Humbeek
  • Regiotour
  • Memorial Davy Coenen 4 uren endurance Peltercrossers Overpelt 13-08-2011
  • WCUP Classic MTB Dworpse Bikers
  • VTT Chenappan Genappe

    Foto

    Foto

    Foto

    Evenementen
  • Waanzinnig weekend Herfelingen
  • Boerenbike en Wayenbergkermis KWB Droeshout-Opwijk
  • Mobibikes 4 uren Lokeren (2011)
  • Mobibikes 4 uren Lokeren (2012)
  • Hoebelbike Vlezenbeek
  • De Lebbeekse Fietshappening
  • Ter Dolen Fietshappening Helchteren
  • Roeselare fietst

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto


    Evenementen (2011 en 2012)
  • 7de Europese week van het wielertoerisme te Marche-en-Famenne 16 tot 23-07-11
  • Police Bike Marathon Ouren Burg-Reuland 21-08-2011
  • MTB-You en Guadal-Classic 23-10-2011 Harelbeke
  • Gavers Bike Fest 19/20/21-10-2012 Harelbeke

  • Klik hier voor meer info.



    Senegal Classic
    Bestel nu je mountainbike weekend vanaf 73 euro!
    Evenementen Mellowbikers (NL)
  • Mellowbikers Bergen-op-Zoom
  • Mellowbikers Facebookpagina
  • GPS-zomerrit Mellowbikers Bergen-op-Zoom (NL) 12-06-11
  • Nightride Mellowbikers Bergen-op-Zoom 14-10-2011
  • Nightride Mellowbikers Bergen-op-Zoom 12-10-2012
  • Ride 4 a child - Warchild 538 30-12-12
  • Nightride Mellowbikers Bergen-op-Zoom 11-10-2013

  • Foto

    Foto


     

    Teaser Nightride Mellowbikers
    from Waldo Jansen on Vimeo.


     

    Snertrit Mellowbikers 01-2012 from Waldo Jansen on Vimeo.



    Foto

    Zoek je iets op het web?
  • Honderden mountainbikelinks
  • Cycling-links
  • Catena Cycling (met routes en kaarten)

  • Foto

    Foto

    Foto


    Babbelhoekjes voor mountainbikers forum mountainbike.be
  • MTBikers noorden van Antwerpen (Stabroek)
  • MTBikers noorden van Antwerpen (Brasschaat)
  • MTBikers uit Opwijk
  • 4UM bikers Genk Midden-Limburg

  • Foto


    Nuttige links
  • mountainbike.be
  • forum mountainbike.be
  • mountainbike.nl
  • forum mountainbike.nl
  • mtb-you (B)
  • mtb-you (NL)
  • mtbiker.be
  • fietspromo
  • telenet mtb tours
  • Belgium Mountain Bikers (Franstalig forum)

    Foto

    Foto

    Nuttige links
  • De Papegaai Bike Team
  • BikeAholic
  • Wielernieuws
  • O2-bikers
  • Startpagina mountainbike
  • Cyclingnews
  • Cyclocross info
  • Sportsites / Mountainbike
  • Randonnées Cyclotouristes
  • Exqi Rocky Roads MTB

    Foto

    Foto

    Facebook
  • MTB-You.be facebookpagina
  • MTB-You.nl facebookpagina
  • Mellowbikers BoZ facebookpagina
  • Papegaai Bike Team facebookpagina
  • MTB Den Blaan Tip facebookpagina

  • Foto

    Nuttige links
  • Velonation
  • Pezcyclingnews
  • WorldXCMTB
  • ATB-Cross
  • Velonews
  • Wielernieuws
  • Velo 101
  • Cyclingfans
  • Funsporting
  • Provincie Antwerpen: regelgeving TT's

    Nuttige links Facebook
  • MTBWijzer
  • Wielerwijzer
  • Los Bastardos

  • Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto




    Foto

    Foto

    Mijn bikes

  • Giant
    total loss na aanrijding door auto
    Foto

    Minerva Starlite
    enkel het stuur en de shifters zijn nog origineel
    Foto

    Trek Fuel EX9
    gestolen in januari 2011
    Foto

    Turner Flux
    enkel het kader is nog origineel
    Foto

    Lapierre Zesty 514
    ter vervanging van de Trek Fuel
    Foto

    Foto

    Zal u droog kunnen biken? Zomerpak of regenfrak?
  • Buienradar noorden van Antwerpen
  • Buienradar België en Nederland
  • Buienradar België




  • Fietsonderhoud en mtb-technieken uitgelegd door Filip Meirhaeghe
  • Ketting repareren
  • Derailleur afstellen
  • Dalen met de mountainbike
  • Klimmen met de mountainbike
  • Bunny hop
  • Wheelie
  • Bunny hop
  • Door mul zand rijden
  • In waaiers rijden
  • En als je volleerd bent kan je dit eens proberen...

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Gezondheid
  • Voorkomen van verwondingen
  • Menu voor de renner
  • Cycling
  • Diversen (Baikbike)

  • Nachtritten
  • Nachtritten 2011

  • Foto

    Foto

    Foto

    Nachtritten 2012

    24/02 Bellefontaine
    25/02 Chimay
    25/02 Papignies
    09/03 Rekkem
    10/03 Kampenhout
    17/03 Bazel
    24/03 Esbeek (NL)
    30/03 Londerzeel
    07/04 Arlon
    13/04 Borchtlombeek
    13/04 Erneuville
    13/04 Houffalize
    13/04 Lichtervelde (tot 18 u)
    14/04 Rillaar
    20/04 Hotton (tijdrit)
    20/04 Seviscourt
    04/05 Behême-Leglise
    19/05 Marquise
    08/06 Escaudrain (FR59)
    15/06 Duisburg
    16/06 Ellezelles
    22/06 Kalken
    07/07 Cousolre (FR59)
    13/07 Herfelingen
    03/08 Vlezenbeek
    10/08 Sint-Martens-Voeren
    17/08 Arville
    31/08 Bléharies
    07/09 Bouillon
    07/09 Freylange
    07/09 Libin
    08/09 Rachecourt
    14/09 Gavere
    14/09 Gits
    14/09 Sint-Maria- Horebeke
    14/09 Hussigny-Godbrange (FR54)
    21/09 Hamoir
    22/09 Niederkorn (LUX)
    05/10 Tourpes
    12/10 Seneffe
    19/10 Dour
    27/10 Eerbeek (NL)
    31/10 Vierset-Barse-Modave
    09/11 Affligem
    16/11 Torhout
    22/12 Huissignies


    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Andere disciplines: Trial, Cyclocross en Wielrennen, klik op de foto's!
  • Motor Weelde Touring
  • Wielerwijzer

  • Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Mijn fietsverlichting voor nachtritten
  • lamp 2 functies
  • lamp 5 functies
  • batterijen
  • batterijlader
  • opbergdoosje 2 batterijen
  • opzetstuk helm
  • opzetstuk stuur
  • populair bij bikers
  • forum verlichting (B)
  • forum verlichting (NL)

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Nieuws Sporza
  • Stoelendans bij AG Insurance-Soudal: oprichtster vertrekt, Foré en D'hoore nemen leiding over
  • Visma - Lease a Bike moet ook zonder Tratnik naar de Ronde van Vlaanderen
  • Mathieu van der Poel voelt "nog meer druk": "Geen geheim dat ik een koers verkies met alle toppers aan de start"
  • Xabi Alonso maakt een einde aan alle speculaties: "Ik blijf gewoon bij Leverkusen"
  • Bekerfinales in het handbal: doelpuntenkermis van Sint-Truiden en carnaval in Eupen?
  • Kijk vanavond naar de laatste aflevering van Vive le vélo, Leve de Ronde
  • Jasper Philipsen staat niet aan de start van de Ronde van Vlaanderen
  • Kan Cercle Brugge een rol van betekenis spelen in de Champions' Play-offs?
  • BEKIJK - "Het is écht niet te eten": José De Cauwer proeft gelletje met stoofvlees-smaak
  • Thuisrijder Landa moet Remco Evenepoel door het Baskenland gidsen: "We hebben een sterk blok"

    Nieuws GVA
  • Na 26 jaar in de cel wil beruchte maffiabaas samenwerken met justitie
  • Nieuwe wet haalt Google Maps weg uit zoekresultaten
  • 50 Cent ontkent verkrachting en mishandeling ex: “Valse beschuldigingen”
  • Bas Birker laat 120 Molse ondernemers lachen tijdens netwerkevent
  • Stad zet beroep van kinderbegeleider in de verf met nieuwe campagne: “Sector heeft nood aan extra handen”
  • Leerlingen Gitok houden zeepkistenrace voor goede doelen
  • Politiezone Rivierenland zet twee zwarte BMW’s in: “Snoodaards snel bij de lurven vatten”
  • Ministerraad keurt nieuw wetboek goed: herstelcoördinator zal voortaan onmiddellijk aan de slag gaan in noodsituaties
  • Huize Bastijns krijgt nieuwe functie als baby- en peuteropvang
  • Skatepark opent feestelijk met workshops, terras, dj en afterparty

    Nieuws Sportwereld
  • Circuit van Spa-Francorchamps doet investeringen voor 2024-2028 uit de doeken
  • Van racisme beschuldigde (en vrijgesproken) verdediger Francesco Acerbi: “Mijn kanker was niets vergeleken met deze gruwelijke vervolging”
  • Dries De Bondt heeft plannetje klaar om het Van der Poel moeilijk te maken: “Anticiperen is de boodschap, tegenwoordig is de vroege vlucht vaak de enige uitweg”
  • Remco Evenepoel met lokale held Mikel Landa in Ronde van het Baskenland: “Uitdagend parcours tegen sterk deelnemersveld”
  • Aan aanmoedigingen zal het debutant Aaron Van Der Beken in de Ronde van Vlaanderen niet ontbreken: “Hopelijk kan ik maximaal genieten van de passage door mijn streek”
  • En toen waren ze nog met drie: Premier league stevent af op de spannendste titelstrijd sinds jaren
  • COLUMN. “De Rode Duivels voetballen straks tegen een publiek dat de kant van de lijdende natie zal kiezen”
  • Nieuw plan vrouwenvoetbal voorgesteld: Pro League legt lat hoog voor Lotto Super League
  • Noorse spits gaat door het stof na interview in eigen land: “Het is nooit mijn bedoeling geweest respectloos te zijn”
  • VIDEO. “Hij gaf me het gevoel dat ik 13 jaar was”: Carlos Alcaraz ziet sterretjes in Miami tegen ontketende Grigor Dimitrov

    Nieuws uit uw provincie
  • Antwerpen
  • Limburg
  • West-Vlaanderen

  • Foto

    Foto

    Foto

    Zoeken met Google




    Agenda

    Belangrijke data in mijn agenda!



    Hoofdpunten blog avdl
  • Vlot een schermafbeelding maken met Greenshot
  • 2020!
  • Twitter en poll
  • Windows 8: alarm
  • Terug

    Hoofdpunten blog johnnyenchristiane
  • Nieuwe blog: Wandelgroetjes uit Borgloon 2.
  • LES SPITANTS DE NAMUR. / 43E MARCHE DE LA CITADELLE. / NAMUR. 09/01/2022
  • PLEZIERWANDELINGEN OSTBELGIEN. / DE VENEN VAN SOURBRODT. / SOURBRODT. 08/01/2022.
  • DRIEKONINGENTOCHT. / DE RAKKERS. / HEUSDEN ZOLDER./06/01/2022.
  • 30E MARCHE DE L’EPIPHANIE. / LES ROTEUS DI HOUSSAIE. / BEYNE-HEUSAY. 05/01/2022

    Hoofdpunten blog brecht
  • Einde blog
  • Guldensporenviering met herdenking van Dr HUGO HEUS
  • Open monumentendag 2012
  • Open monumentendag 2012
  • Infoavonden samenaankoop groene energie

    Hoofdpunten blog blogtips
  • Inhoud - Hoofdpunten van blog
  • Een VTM video afspelen op de blog
  • Een video van Youtube zonder of met automatische start op de blog laten afspelen
    .
  • Rekentool voor het omrekenen van kB, Mb en GB naar bytes en omgekeerd
    .
  • Compatibliteitsweergave uitschakelen voor de website blog.seniorennet.be, om de editor correct weer te geven in Internet Explorer 11 - Win7 en Win8.1
    .


    Free Blog Content



    Foto

    Foto







    Foto

    Foto

    Webdesign - informatica
  • Emoticons en animaties
  • Webklokken
  • Webklokken J. Paulissen
  • Toutimages klokken en kalenders
  • Stickers
  • Hopper















  • Foto

    Foto

    Foto

    Videohoekje
  • La Trace d'Hez te Tangissart 17-04-2011
  • La Trace d'Hez te Tangissart 17-04-2011
  • La Trace d'Hez te Tangissart 15-04-2012

  •  

    Toertocht Eupen 10-04-2011
    by Tom Klein



    Kenny Belaey versus Adam Raga
    by Kenny Belaey (2007)



    La Esterella overleden 11-04-2011
    by Filmclipkijker (2010)



    Toertocht Mol 19-09-09
    by Frits Motaar

     

    Vaalserberg Challenge 2011
    by Heldvaals

     

    Vaalserberg Challenge 2011
    by Tom Klein

    Sponsor Tom: klik hier!

     

    Danny MacAskill april 2009
    by Inspired Bicycles (2009)

     

    Danny MacAskill "Way Back Home"
    by Redbull (2010)

     

    Danny MacAskill "Industrial Revolutions"
    by Outmedia1 (2011)

     

    Danny MacAskill vs San Francisco (2012)
     

    What a mess!
    by TheVidPro (2006)

     

    64 mountainbikefilmpjes
    by Nkt943

     

    Limburgs Mooiste 2009
    by Berlicummer

     

    Toertocht Kalmthout 06-03-2011
    by Pietjebat

     

    TT Essen-Wildert 27-02-2011
    by Pietjebat

     

    TT Bergen-op-Zoom 13-02-2011
    by Pietjebat

     

    TT Bergen-op-Zoom 13-02-2011
    by 2fast2follow

     


    TT Kalmthout-Achterbroek 20-02-2011 by Pietjebat


     

    Boerenbike Droeshout-Opwijk 2010
    by Tubebartali

     

    15° LA TRACE D'HEZ 17-04-2011 - Tangissart from Mountainbike Expeditions on Vimeo.


     

    TT Langdorp 15-05-2011
    by HealthCityMtb

     

    Mountainbikerit in Tabarka Tunesië (januari 2008) by Sudconcept
     

    Crazy Tour de France stunt
    by murrl006

     

    City Mountainbike Challenge Waregem 2010 met winnaar Bart Aernouts by cityMTBchallenge


     

    Wereldbekermanche Bike Trial Antwerpen 2011 by Trialgirls


     

    All about cycling by BBBcycling


    TT Burdinne 31-07-2011 by Cristalpbiker
     


    Ter Dolen Fietshappening Helchteren 20-08-2011 by Rony Rabijns


     

    TT Lommel 28-08-2011 by Rony Rabijns
     

    TT Mol op 04-09-2011 by Rony Rabijns
     

    TT Ham op 11-09-2011 by Rony Rabijns
     

    Eijsbikers-marathon te Overpelt op 18-09-11 by Rony Rabijns


     

    TT Sint-Martens-Lennik 18-09-2011 by Marc10031
     

    TT te Bocholt op 25-09-2011 by Rony Rabijns
     

    TT Mol-Rauw op 01-10-2011 by Rony Rabijns
     

    Mtb-Mol 01-10-2011 from Frits Motaar on Vimeo


     

    TT Mol-Millegem op 09-10-2011 by Rony Rabijns
     

    TT Tremelo op 09-10-2011 by Encraved
     

    TT Houthalen op 16-10-2011 by Rony Rabijns
     

    TT Zoersel op 16-10-2011 by Encraved
     

    TT te Kapellen op 16-10-2011 by Megadjob
     

    TT te Dongen op 16-10-2011 by Hansdegebruiker


     

    TT Wijchmaal-Peer op 22-10-2011 by Rony Rabijns
     


    TT te Zundert op 23-10-2011 (deel 1) by Hansdegebruiker


     


    TT te Zundert op 23-10-2011 (deel 2) by Hansdegebruiker


     

    TT te Leopoldsburg op 29-10-2011 by Chagoiginrin
     

    TT te Leopoldsburg op 29-10-2011 by Fons Moors (1)


     

    TT te Leopoldsburg op 29-10-2011 by Fons Moors (2)

     

    TT te Lommel op 30-10-2011 by Rony Rabijns
     

    TT te Mol op 05-11-2011 from Frits Motaar on Vimeo.


     

    TT Heusden-Zolder op 06-11-2011 by Rony Rabijns
     

    TT Meeuwen op 12-11-2011 by Rony Rabijns
     

    TT te Tessenderlo op 13-11-2011 by Rony Rabijns
     

    TT te Dilsen op 20-11-2011 by Rony Rabijns
     

    TT te Maasmechelen op 26-11-2011 from Frits Motaar on Vimeo.


     


    TT te Zandhoven op 27-11-2011 by WTC Rap Terug






    TT te Essen op 11-12-2011
    from Nico Vervecken on Vimeo.



    TT Wouw van 11-12-2011 door Bulchman (deel 1)




    TT Wouw van 11-12-2011 door Bulchman (deel 2)







    TT Helchteren 02-01-2012 from Frits Motaar on Vimeo.
     

    TT Beringen op 08-01-2012 by Rony Rabijns (deel 1)

     


    TT Beringen op 08-01-2012 by Rony Rabijns (deel 2)

    TT Beringen-Beverlo op 08-01-2012 from frits motaar on Vimeo.


     

    Toertocht te Overpelt op 14-01-2012 door Phille81


     

    TT Eksel op 15-01-2012 by Rony Rabijns
     

    MTB Lommel-Kattenbos op 28-01-2012 from frits motaar on Vimeo


     

    TT te Leopoldsburg op 29-01-2012 by Rony Rabijns
     

    TT Balen-Keiheuvel op 04-02-12 from frits motaar on Vimeo


     

    TT Balen-Keiheuvel op 04-02-12 by Rony Rabijns


     

    TT te Bolland op 08-07-2012 by mmtbjo


    TT Itterbeek op 29-07-12 by MTBExpeditions


    Foto

    Wouter Weylandt (26 jaar) overleden in mei 2011 27/09/1984 - 09/05/2011

  •  

    Wouter Weylandt overleden op 09-05-2011 na een noodlottige val tijdens de derde rit in de Ronde van Italië (VTM-nieuws)


    Wouter Weylandt
    by Kommentatorenkanal 2011

     

    Wouter Weylandt by Ms Techno9


     

    Wouter Weylandt by Runningbuzz


     

    Wouter Weylandt by SirBelluca92


     

    Wouter Weylandt by Azertuip


     

    Wouter Weylandt by Yhdistetty


     

    Interview Wouter Weylandt (2008)
    by Lindsaytjuuh


     

    Tyler Farrar wint derde rit in de Tour de France 2011 en draagt zijn overwinning op aan Wouter Weylandt by SBS Tour De France

    Tyler Farrar maakt het W-teken


     

    Sierre Zwitserland 13-03-2012 by Ciao123

    22 kinderen uit een school in Lommel
    en een school in Heverlee,
    2 buschauffeurs en 4 begeleiders
    sterven nadat een bus tegen een
    tunnelwand botst in Zwitserland...


    Categorieën



    tot de 6de Bike Nightride De Papegaai


    Foto


    Welkom

    StrammerMax's newsflashke

    Volgende toertochten


    Mijn keuze:

    (blauw maakt meeste kans)

    zondag 03/03/2013:

    Kalmthout
    Van Trier-Bosduin-classic
    (30-45 km)

    zondag 10/03/2013:

    Sint-Gillis-Dendermonde
    (35-55 km)

    vrijdag 15/03/2013:

    Hoogerheide (NL)
    nightride (19.00-21.00 u)
    (37 km)

    zondag 17/03/2013:

    Roosendaal (NL)
    City-mtb-tocht Kaaimannen
    (29-38 km)

    zaterdag 23/03/2013:

    Esbeek (NL)
    nightride (19.00-21.00 u)
    10de Lichtjestocht (35 km)

    zondag 31/03/2013:

    Olen

    (15-30-50 km) of
    Olmen
    (26-32-45 km)

    maandag 01/04/2013:

    Zele
    (30-40-60 km)

    zaterdag 06/04/2013:

    Zulte
    (45-60 km)

    zondag 07/04/2013:

    Vessem (NL)
    (25-35-50 km) of
    Valkenswaard (NL)
    (25-45 km) of
    Sinaai
    (28-40-50 km)

    vrijdag 12/04/2013:

    Borchtlombeek-Roosdaal
    nightride (18.30-20.30 u)
    (25 km)

    zaterdag 13/04/2013:

    Rillaar

    nightride (15.00-21.00 u)
    (26-36-43-62 km)

    zondag 14/04/2013:

    Rillaar

    (27-42-57-78 km) of
    Poederlee
    (25-45-55 km) of
    Meise
    (32 km) of
    Waasmunster
    (35-45-55 km)

    zaterdag 20/04/2013:

    Gentbrugge
    (20-25-35-50 km)

    zondag 21/04/2013:

    Tangissart
    (Court-Saint-Etienne)

    (14-31-51-70 km) of
    Lasne
    (10-20-40 km) of
    Lot
    (35-55 km) of
    Haacht
    (30-40-50 km) of
    Dessel
    (25-40 km) of
    Nieuwkerken-Waas
    (32-54 km) of
    Sint-Truiden
    (28-45 km)

    zondag 28/04/2013:

    Opwijk
    (15-30-50-80-100 km) of
    Aarschot
    (15-25-35-40-65 km) of
    Borgloon
    (10-20-30-40 km)

    dinsdag 30/04/2013:

    Overmere

    nightride (18.00-20.30 u)
    (30-50 km)

    woensdag 01/05/2013:

    Deurne-Diest

    (26-36-48-65 km)

    vrijdag 03/05/2013:

    Sint-Niklaas

    nightride (17.00-21.00 u)
    (35-56 km)

    zaterdag 04/05/2013:

    Maria-Aalter

    (25-45-55 km)

    zondag 05/05/2013:

    Leernes

    (20-35-50 km) of
    Hulshout
    (28-48-68 km) of
    Tilburg (NL)
    (25-40-55 km)

    zondag 09/05/2013:

    Mont-Saint-Guibert

    (25-30-50-65 km) of
    Wechelderzande
    (15-27-43-53 km) of
    Londerzeel
    (18-32-42-52 km)

    zaterdag 11/05/2013:

    Stekene

    (18-35-50-55-60 km)

    zondag 12/05/2013:

    Overijse
    (25-35-50-60-65 km) of
    Herselt
    (20-30-40 km) of
    Vlimmeren
    (40-25 km)

    zaterdag 18/05/2013:

    Chassepierre
    (TT van Izel met GPS)

    zondag 19/05/2013:

    Robelmont
    (10-25-33-47-60 km)

    maandag 20/05/2013:

    Harinsart
    (22-37-42-53 km)

    zondag 02/06/2013:

    Mont-Saint-Guibert

    VTT des Hayeffes
    (15-21-23-36-57 km) of
    Langdorp
    (25-40 km) of
    Oostmalle
    (29-45 km) of
    Lommel
    (25-40 km)

    zondag 09/06/2013:

    Schaffen-Diest

    (26-30-41-60 km)

    zondag 16/06/2013:

    Chaumont-Gistoux

    (10-30-45 km) of
    Mol
    (25-40 km) of
    Buizingen
    (30-45-55 km) of
    Waanrode
    (24-34-44-64-84 km) of
    Zemst-Laar
    (29-37-51-63 km) of
    Zele
    (30-48 km)

    vrijdag 21/06/2013:

    Kalken

    nightride 17.00 - 21.00 u
    (30-40-50 km)

    zondag 23/06/2013:

    Baisy-Thy

    (12-25-35-45-60 km) of
    Grobbendonk
    (20-40-60 km) of
    Lummen
    (15-25-45-60 km) of
    Libin
    (25-50-100 km) of
    Kalken
    (25-40-60 km) of
    Zele
    (40-55 km)

    zaterdag 29/06/2013:

    Maria-Aalter

    (30-50 km)

    zondag 30/06/2013:

    Sint-Job-in-'t-Goor

    (15-25-45 km) of
    Halle
    (35-50-85 km) of
    Redu
    (20-32-45-55 km)

    zondag 07/07/2013:

    Oud-Heverlee

    Meerdael-classic
    (30-45-62-75-100 km) of
    Booischot
    (20-40-60 km) of
    Lommel-Kattenbos
    (12-20-30-40-60 km)

    zaterdag 13/07/2013:

    Pepingen

    (30-45 km)

    zondag 14/07/2013:

    Bekkevoort

    Hagelandse Pijl
    (20-42-55-70 km) of
    Hamont-Lo
    (22-38-45 km)

    vrijdag 19/07/2013:

    Herfelingen

    avond- en nightride
    Waanzinnig Weekend
    (30-50 km)
    start: 18.00-22.00 u

    zaterdag 20/07/2013:

    Zwalm

    (15-25-40-60 km)

    zondag 21/07/2013:

    Wijgmaal

    (25-45-65 km) of
    Mol
    (15-24-43-62 km) of
    Waasmunster
    (30-40-50 km)

    zaterdag 27/07/2013:

    Sint-Jan-in-Eremo

    (30-50-60 km)

    zondag 28/07/2013:

    Droeshout-Opwijk

    Boerenbike
    (30-40-50-60 km)
    Lichtaart
    (12-24-48-60 km) of
    Roosdaal
    (25-50 km)

    vrijdag 02/08/2013:

    Maarheeze (NL)

    Bij de Mijl
    vertrek: 13.30-16.00 u
    (24-48 km)

    zaterdag 03/08/2013:

    Oosterzele

    Rochustochten
    (25-35-50 km) of
    Wiekevorst
    (25-40 km)

    zondag 04/08/2013:

    Bekkevoort
    (15-25-40-50-65 km) of
    Lille
    (20-40-60-80 km) of
    Hamme
    (32-45 km) of
    Sinaai
    (28-40-50 km)

    vrijdag 09/08/2013:

    Vlezenbeek
    nightride: 18.00 - 22.00 u
    (35 km)

    zaterdag 10/08/2013:

    Knesselare
    (15-30-55-70 km) of
    Eeklo
    (25-40-55 km)

    zondag 11/08/2013:

    Vlezenbeek

    (35-50-80 km) of
    Diest
    (25-45 km) of
    Grobbendonk
    (30-45 km) of
    Bergen-Op-Zoom (NL)
    (25-45 km)

    donderdag 15/08/2013:

    Awenne
    (28-38-55-72 km) of
    Herk-De-Stad
    (25-35-45 km) of
    Haasrode
    (18-32-45-55-65 km)

    vrijdag 16/08/2013:

    Arville
    nightride: 18.30 - 22.00 u
    (15-25 km)

    zaterdag 17/08/2013:

    Aarschot
    Forest Marathon (Bekaflaan)
    (25-45-65-85 km)

    zondag 18/08/2013:

    Erneuville
    (15-25-35-45-60-75 km) of
    Aarschot
    Forest Marathon (Bekaflaan)
    (25-45-65 km) of
    Halle-Zoersel
    (15-25-45-60 km) of
    Beringen
    (25-45 km) of
    Lennik
    (25-45-55 km)

    zaterdag 24/08/2013:

    Herzele

    (15-30-50 km)

    zondag 25/08/2013:

    Opoeteren

    Oeterdalmarathon
    (20-40-75-100-115 km) of
    Kasterlee
    (18-25-40-70-100 km) of
    Anderlues
    Transsambrienne
    (20-35-50-65-85 km) of
    Tielt-Winge
    Hagelandse Heuvels
    (25-45-65-95 km) of
    Villers-La-Ville
    (15-25-40-60 km)
    Er is vandaag ook
    Houffalize
    Houffamarathon
    (50-70-100-120 km)

    vrijdag 30/08/2013:

    Stabroek
    (15-30-45 km)
    afgelast!!!

    zaterdag 31/08/2013:

    Kruishoutem-Lozer
    Lozerbosveldtoertocht
    (35-40-55 km)

    zondag 01/09/2013:

    Diest

    Marathon van de Demervallei
    (23-40-62-84-103 km) of
    Olloy-Sur-Viroin
    (25-35-45-55-65-85-100 km) of
    Sint-Gillis-Waas
    Waasland Bike Marathon
    (30-60-90-120 km) of
    Gierle-Lille
    (25-45 km) of
    Kruishoutem-Lozer
    Lozerbosveldtoertocht
    (35-40-55 km)

    (*) niet in de gewone kalenders te vinden!

    check de kalenders:




    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!