Toertocht (15-25-40-60 km) van WT Millegem te Mol op 21-07-2012.

Voor de derde keer op rij op 21 juli afgezakt naar Mol-Millegem om er de toertocht van WT Millegem te rijden vanaf de tent op het voetbalterrein van Stokt. Op tijd opgestaan en een ontbijt achter de kiezen gestoken. Toen ik toekwam stonden er nog niet al te veel wagens geparkeerd op het voetbalveld, amper vier rijen. Er was vandaag wel de concurrentie van een toertocht in Beringen die deels over het terrein van het Belgisch Kampioenschap mountainbike (zondag 22 juli) liep, maar blijkbaar was het daar evenmin een grote toeloop. Na me ingeschreven te hebben in de grote tent kon ik om 09.15 u van start gaan. Na een veldweg tussen de maïsvelden passeerden we een huis waar een kleine jongen veel belangstelling had voor al die bikers die er voorbij reden. Na 2,5 km doken we de bossen in over smalle tracks en assenwegen. Op 5,5 km kregen we een paadje langs een weide waar het laveren was tussen dicht op elkaar staande bomen en uitkijken was voor wortels.

Na 6 km bereikten we de Belgiëstraat (Geel), toepasselijk voor deze nationale feestdag. Deze straatnaam toonde dat we de Europese wijk bereikt hadden, gelegen nabij de Europese School, aan de rand van de bossen op de grens tussen Mol en Geel. Tot 9 km volgde een afwisseling van paden, assenwegen en korte stukjes betonbaan vanuit de bossen rond de Europese School naar de bossen die horen bij het Studiecentrum voor Kernenergie (SCK) te Mol. Op 11 km volgden twee lange vettige weidepaadjes waarover drie sporen liepen en het wat balanceren was op het middelste hoge spoor omdat de sporen links en rechts vol plassen stonden. Daar kon ik vier andere bikers overklassen, iets wat zelden gebeurt! Maar ik denk dat die mannen iets ouder waren dan ik. Volgde nog een track die goed voorzien was van wortels, om dan weer volop de bossen in te duiken over bredere wegen met sporen die de allure hadden van een singletrack. Om 10.10 u had ik er bijna 14 km op zitten. Het ging goed en het weer was eindelijk wat beter, ook al gaf de zon voorlopig nog forfait.

Van 15 tot 17 km volgden mooie singletracks die zich op en af door de bossen slingerden en hier en daar goed voorzien waren van wortels. Na 20 km bereikte ik de eerste bevoorrading die op dezelfde plek stond aan een voetbalveld, zoals de vorige jaren. Alleen was de plek moeilijker te herkennen, vermits de oude koterijen uit betonplaten plaats gemaakt hadden voor een prefabkantine op betonnen poten. Ze was nog in aanbouw. Er waren bananen en met kokos gevulde chocolade te eten, water en sportdrank. Ik hoorde iemand van de organisatoren zeggen dat er minder rijders waren opgedaagd. Aan de stop was toch redelijk wat beweging. De oudere biker met een uit de kluiten gewassen knevel en blauw truitje stond er ook. Ik had er wat haasje-over mee gespeeld omdat ik hier en daar al eens stopte, maar hij hield er duidelijk niet van dat anderen in zijn spoor reden, want dan ging hij aan de kant! Ik houd er evenmin van om lang achtervolgd te worden!

Na de stop ging het weer de bossen in, te beginnen met een kort klimmetje dat ineens van tussen de bomen voor je opdoemt. Een mooie singletrack slingerde zich hier op en neer door de bossen. De ondergrond lag er iets vettiger bij dan daarstraks. Groot was m’n verbazing van op 23 km links tussen de bomen door mensen met “kinderwagens” te ontwaren! Ik wist niet dat hier een golfterrein lag! Kort daarna trof ik de splitsing tussen enerzijds de 25 km en anderzijds de 40-60 km. Gekozen voor de grootste afstand om even later de installaties van het SCK langsheen de grote vijver te spotten. Daar ging het dan naast dit domein over een brede assenweg om een track door het bos op te gaan die uitgaf in een woonwijk. Daar hebben de huizen er ooit allemaal eender uitgezien, maar renovatie en nieuwe ramen gaven aan elk huis een eigen identiteit. Jammer dat er een kleine hoogspanningslijn over de wijk loopt met zelfs een mast in iemands tuin. Zouden die mensen daar ook huur voor krijgen zoals de boeren die een windmolen op hun velden toestaan? Ik herinner me deze plek van de voorgaande editie, maar als ik het verhaaltje daarvan herlees, dan was deze toer zeker geen exacte kopie daarvan. Want daarin vermeld ik plekken die we deze keer niet gezien hebben. Mijn aandacht werd getrokken door een wegwijzer naar de Sint-Antoniuskapel. Het steegje er naartoe ingereden. Het gebouw dateert uit 1898 en stond vroeger langsheen het zogenaamde Schokkelpadje, de baan van Sluis naar Mol. Het paadje verdween en door verkaveling voor de bouw van huizen was er zelfs geen toegang meer naar de kapel. In 2007 werd de kapel gerenoveerd en kocht de gemeente een stukje grond aan om er een nieuwe toegangsweg voor aan te leggen. Ondanks het feit dat het wat afgelegen is en niet zichtbaar vanaf de straat, blijft het blijkbaar toch gespaard van vandalisme of er rondslingerende rotzooi.

Het parcours weer opgezocht. We krijgen een mooi bospad voor de wielen en na exact 30 km trof ik even verderop de splitsing tussen de routes van 40 en van 60 km. Het was toen 11.30 u. Er volgde een mooie singletrack met enkele kombochten. Van de ene singletrack ging het naar de andere en dat voor zo’n 2 km, een plezant stukje in deze tocht. Uiteindelijk kwamen we uit aan de boorden van het Kempisch Kanaal. Voor we een singletrack naast het kanaal in doken, staken twee rijders me voorbij. Het jaagpad wordt onderbroken doordat het op het terrein van een bedrijf ligt. Daar rechtsaf en dan het fietspad op, voorbij het terrein waar al die vrachtwagens van transportbedrijf “Gheys” geparkeerd staan, rechtdoor een smalle track in en door het bos, weer een stukje op het fietspad om weer naast het kanaal te arriveren aan de andere kant van het bedrijf.

Van dan af gaat het een tijdje naast het kanaal. Naast het jaagpad stonden drie bikers die pech hadden met één van hun fietsen en daar mee in de weer waren. Een brug onder (daaronder staan soms bevoorradingen van andere toertochten) om daarna een singletrack evenwijdig met het jaagpad op te gaan, tot verwondering van de wielertoeristen. Waarom daar rijden als er naast het water een biljartlaken ligt? Net voor de track weer eindigt op het jaagpad, krijg ik een snelle jongen in m’n wiel! Van 34,5 tot 36 km gaat het dan over het asfalt van het jaagpad. Het plekje waar andere tochten vaak weer de velden in duiken, reden we deze keer gewoon voorbij. Om dan uiteindelijk toch rechts een asfaltbaantje in te slaan. We arriveren in de Molderloopstraat (Balen) waar voor het raam van het eenzame huis dat er in een grote tuin staat, een perpetuum mobile eeuwig heen en weer staat te zwiepen! Nu nog steeds. Terwijl ik er even aan de kant uit sta te blazen, rijden er toch nog zo’n biker of zeven voorbij. Er waren er dus nog onderweg, zo even voor de middag!

De plek daar was me bekend van andere tochten in deze streek. Het gaat er de spoorweg over om aan de andere kant via een kort dropke weer de bossen in te duiken. Inderdaad, zo ook deze keer, met dit verschil dat er onderaan het dropke nu een vettige slijkplas lag te wachten! Mooie singletracks op en af en eentje hobbelend over vele bultjes brachten ons dan tot achter de magazijnen van meubelen Odrada om daar het volgende bos in te duiken. Na 40 km bereikte ik zo op het middaguur de bossen van Heidehuizen en doken we aan het begin van de straat waarin de Tennisclub Mol ligt (ingang op grondgebied Balen!) via een track de bossen in. Hier krijg ik eindelijk nog eens een andere deelnemer te zien! Een pad leidt ons door het bos, om uiteindelijk uit te komen aan de achterzijde van het Technische Sint-Paulusinstituut. Daar naar links het betonbaantje door de bossen in, om even verder weer off-road op te zoeken doorheen dit zanderige gebied. Tot 44 km volgen we een stukje van de vaste Landduinenroute (rode pijltjes) om via het heidegebied tussen de achterzijde van Tennisclub Mol en de gemeentelijke opslagplaats het volgende bos in te duiken.

Op 45 km bereiken we het einde van de Bremdoornstraat. De parcoursbouwers kennen in ieder geval hun streek, want ook de track die in de Bremdoornstraat vertrekt wordt meegenomen. Er is een tocht vanuit Mol die deze gewoon laat liggen! Het uitgebrande vervallen huis op de hoek met de Borgerhoutsedijk krijgen we deze keer niet te zien! Een kilometer later kreeg ik de tweede bevoorrading in het vizier. En daar zijn we er op vooruitgegaan! In plaats van ontvangen te worden op het grasveld naast een luifel, is het deze keer in de achtertuin van de bewoner te doen! Je moet er zin voor hebben om een meute bikers op uw private grasperkje te ontvangen! Ik heb gespeurd naar de reden van deze verandering! Rond de wei staat nu, vlak naast de luifel, een nette omheining, zodat de wei niet meer gebruikt kan worden! Mannen van WT Millegem zaten er onder een afdak en er kwam nog een duo toe, waarvan één zijn arm bezeerd had na een valpartij. Er arriveerde ook nog een groepje van drie. 12.45 u. De stop was op het grondgebied Balen in een straat die Gooreersels heet.

De straatnamen die ik daarna tegenkwam (Greesveld, Schommelstraat en Kopberg) deden bij mij een belletje rinkelen! Inderdaad, we doken er de bossen in en even verderop trof ik het kleine kapelletje dat aan de middelste van drie bomen hangt, ter hoogte van een zandverstuiving in Hulsen (Balen). De rode vaste route passeert hier. Maar in plaats van die gewoon te volgen (in tegengestelde richting dan), hadden de parcoursbouwers hier een lus in het bos uitgewerkt om dan weer langs de zandverstuiving en het kapelletje te passeren en enkele mooie van wortels voorziene bultjes mee te pikken. Het is tijdens een tocht van de Politiesportbond vanuit de Tennisclub Mol dat ik ontdekt heb dat er omheen deze zandverstuiving leuke paadjes te vinden zijn! Heel wat zelfs, want we blijven een tijdje in dit gebied rondtoeren. De mannen die de weg hebben uitgestippeld moeten hun territorium hier wel goed kennen, wat niet altijd verwacht wordt van een wielertoeristenclub! Het stukje in deze omgeving was in ieder geval een gesmaakte verrassing, 48 km na de start.

Zo bleven we een tijdje op de minder bekende paadjes in de buurt van de vaste rode Landduinenroute om ze na 51 km weer op te pikken. Twee keer krijg ik hier nog een late deelnemer te zien. Want inmiddels is het 13.00 u geworden. Omstreeks 53 km duiken we vanuit Hulsen mooie tracks in die gelegen zijn in het natuurgebied Volsbergenbossen. We blijven er nog steeds in de buurt van de rode vaste route, zonder ze klakkeloos te volgen. Op de paden hier ligt wel meer drab en water. Een vrouw die met twee honden op wandel is zet zich daarom aan de kant wanneer ze deze spetser ziet afkomen. Zeer plezante tracks worden mijn deel, soms tegen de vaste route in, wat een heel ander beeld geeft. Ik ben de Landduinenroute al wel eens een paar keren komen rijden. We komen ter hoogte van een grote baan weer uit de bossen tevoorschijn na 56 km.

Eens de baan over komen we in het “Gebied Verloren Schaap”. Wanneer ik daar even aan de kant sta, komt er nog een eenzame rijder voorbij en dan het trio dat ik aan de tweede stop te zien had gekregen. Verloren Schaap? Ik had daarstraks wel een dier los zien rondlopen langsheen de kant van een weide, maar dat was een geit! Even later hebben de uitpijlers van Millegem me bij de lurven, want een tricky pijl naar rechts, die aan een draadafsluiting is bevestigd, heeft pas betrekking op het paadje na de draad! Ik duik dus met bike en al het gras in en met mijn smoelwerk bijna tegen de draad! Te zien aan de sporen op de grond waren er nog die zich hier hadden laten vangen! Een mooi paadje door het bos brengt ons voorbij enkele reuzengrote paddenstoelen die hier ooit door een knutselaar zijn neergepoot. We bereiken de bewoonde wereld in de Slagmolenstraat (Mol). De Volmolenbaan met de mooie huizen, brengt ons dan verder tot de grens met Geel-Bel, waar we via Manheuvels na 58 km een klein stukje van de Belse bossen meepikken.

Op 60 km arriveer ik aan verkeerslichten om de baan van Mol naar Lommel te kruisen op de plek waar er een afsplitsing is richting Mol-Rauw. Een biker op een cyclocrossfiets kijkt schalks lachend in mijn richting omdat hij via de baan is gereden in plaats van de gepijlde doorsteek door het gras te volgen! De baan over en wat verder de spoorweg over en naar links in de straat waar de huizen naast de spoorweg staan. Een bordje kondigt de laatste kilometer aan. Een paar wegen doorheen de maïsvelden brengen me weer tot bij het voetbalterrein. Het tellertje klokt 66 km af. M’n fiets schoongespoten samen met nog drie late deelnemers en de douche opgezocht om proper weer naar huis te kunnen. Primitief in een hok van betonplaten, maar lekker warm water. Nog een drankje in de tent terwijl de mensen daar met de opruim begonnen. Huiswaarts gereden via Postel, dat is een kleine omweg, om een bakje frieten te kunnen steken in Frituur Paseo (Postelsesteenweg 41, Mol). Nadat ik er al meermaals gepasseerd was, ben ik er ooit eens gestopt, en sindsdien is het een vaste waarde geworden wanneer ik naar Mol of Lommel kom. Vriendelijke mensen die dat uitbaten! Ik heb nog zo een vaste stek aan de Zoete Waters in Oud-Heverlee!

Mooie tocht met naast de vaste waarden in Mol ook een aantal leuke verrassingen. Er zouden een 500 deelnemers geweest zijn! Op 14 oktober 2012 is er de wintertocht van WT Millegem vanuit de Europese School met afstanden tot 80 km. Allen daarheen! En dan blijf ik nog met een prangende vraag zitten. Kwamen de kortere afstanden voorbij de 15 kapelletjes van Mol-Achterbos? Sinds ik weet dat die zo heten ben ik er NOOIT nog gepasseerd! Verdikke toch ): Op weg naar Postel ben ik door Achterbos gereden, maar nergens pijlen er naartoe zien staan!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!