24 uren van MTB Westel te Westerlo op zaterdag 30-06-2012 en zondag 01-07-2012.

Na drie zware werkweken met weinig slaap en te halen deadlines, bovendien afgesloten met een personeelsfeest op vrijdagavond, waar ik toch langer bleef hangen dan voorzien, keek ik toch wat op tegen de 24 uren. Met een conditie van niemendal kan je aan zoiets beter niet beginnen! En het was niet omdat ik na het bezoek aan de dokter voor het invullen van het medisch attest goed bevonden was voor de sport, dat de vorm er ook was! Door de drukte moest ik op zaterdagochtend nog alle spullen bij elkaar zoeken. Gelukkig ligt alles wat met biken te maken heeft binnen handbereik en na het pinksterweekeinde in Daverdisse lagen ook mijn bruikbare fietskleren nog netjes bij elkaar. Na een klein halfuur was ik gepakt en gezakt. Alles de auto in, nog snel sandwiches gesmeerd om mee te nemen, er twee van achter de kiezen gestoken, fietsdrager gemonteerd en fiets opgeladen, en weg was ik. Onze groepsleider begon zich al zorgen te maken, zich afvragend of ik wel ging komen, vermits ik zelfs nauwelijks de tijd had gehad om mij te mengen in het e-mailverkeer van de afgelopen dagen! Na een geruststellende telefoon om 13.00 u thuis vertrokken.

Westerlo ligt bij nader toezien niet zo ver, vermits ik een kleine drie kwartier later ter plekke was. Me geparkeerd in de straat tegenover het zenuwcentrum, aan de andere kant van de drukke hoofdweg door de gemeente. Met de fiets aan de hand, twee zakken aan het stuur en m’n reistas met fietskleren op de rug, de camping opgezocht. Daar was het veel minder druk dan de vorige twee jaren, zodat mijn kompanen mij al van ver zagen toekomen. Er waren nog maar drie van de zes deelnemers van De Papegaai Bike Team present, Kris, Yasin en Robert. Deze laatste stond met z’n caravan op de daartoe voorziene plek. De twee bevriende ploegen (het Blackberry-Mobistar MTB Team en hun funploeg, ingeschreven als De Jeugd van Tegenwoordig) naast wie we opgesteld stonden waren al voltallig en volledig geïnstalleerd. Die mannen waren gisteren al gearriveerd, beschikken over een aanhangwagen en waren qua materiaal weer uitgerust alsof ze op hotel kwamen, campingvuur en barbecue inclusief! Wij moesten het met heel wat minder doen! Onze aanvoerder had wel een grote halfopen partytent opgesteld, maar we hadden weinig om er onder te zetten. Nog eens over en weer gelopen naar de auto om m’n tentje en veldbed op te halen. Daarbij Leslie op het lijf gelopen, de clubmakker van De Papegaai Bike Team die de uitdaging van de 24 uren als solorijder aanging! Mijn twee-seconden-tentje opengevouwen en m’n spullen er in ondergebracht. Daarna naar de grote inschrijvingstent in het centrum om me te melden en me mijn verplichte polsbandje te laten omdoen. Daar viel onmiddellijk de delegatie Slijkfretters op, vijf mannen en één vrouw, die zich voor de gelegenheid hadden omgedoopt tot team Pornosnor om in hun opvallende kleding een gooi te doen naar het gratis vat dat voor de meest originele ploeg te winnen was! Achteraf zou Dirty Daddy me vertellen dat de mannen weken hun baard en snor hadden laten staan om zich daarna een opvallende snor te kunnen scheren, zeer tot ongenoegen van hun wederhelften. Ook een aantal solo rijdende Slijkfretters waren in dezelfde stijl uitgedost!

En dan bleef er nog net genoeg tijd over om een verkenningsrondje te rijden over het parcours dat de mannen van MTB Westel voor ons in hun petto hadden! Bij terugkomst bleek de vijfde ploegmakker, Joris, gearriveerd. Dat we op de zesde nog een tijdje moesten wachten, was geweten. Dennis zou pas na zeven uur arriveren, na sluitingstijd van zijn fietsenzaak. Intussen kreeg hij wel een aantal telefoontjes van onzentwege om nog vervangspullen mee te brengen. Handig, een fietsenmaker in eigen rangen! Blijkbaar was ik niet de enige die de tijd niet had gehad om z’n fiets grondig te inspecteren alvorens af te reizen!

Het parcours goedgekeurd na m’n kennismakingsrondje. Ik herkende stukken van vorig jaar terug. Aan de singletrack was wel wat veranderd, er kwamen een paar lastige stukken in langs plaatsen waar bomen gekapt waren en de aarde losgewoeld was. Die singeltrack zou voor mij het lastige stuk worden als tragere rijder in het geval ik de hete adem van snellere rijders in mijn nek zou voelen! Net op tijd terug om de start te kunnen meemaken om 16.00 u op zaterdagnamiddag. De vertrekkers van de estafetteploegen dienden naar hun bike in de wisselzone te lopen, de solo’s mochten in hun zog en rijdend op hun fietsen vertrekken. Robert nam voor ons de eer als eerste rijder waar. En dat op zijn eenenzestigste verjaardag, waarbij hij vermoedelijk de oudste deelnemer was! Daar doe ik mij helm voor af! Kris had op voorhand een schema gemaakt zodat iedereen op tijd in de wisselzone zou staan om zijn voorganger af te lossen. De geschatte tijd was vijftien tot twintig minuten voor een rondje. Overdag zouden we twee rondjes rijden. Eerst Robert, dan Kris, dan ik, gevolgd door Yasin en Joris en vanaf 20.00 u kwam Dennis daar nog achter.

Ondanks de vermoeidheid en de korte nachten van de afgelopen weken ging het mij vrij behoorlijk af. Rustig aan, zonder mij te forceren, teneinde het 24 uren uit te kunnen zingen! Uiteraard had ik de langste rijdtijd van de ploeg. Ik deed er bij licht een twintig minuten over en als ik de rondetijden bekijk en rekening houd met m’n leeftijd en gewicht, hoef ik daar niet verlegen om te zijn. Alhoewel ik toch maar traag rijd, te zien aan de snelheid waarmee velen me voorbijstaken en het nakijken gaven! En dat ook naar het einde toe! Men kan zich afvragen waar sommigen de energie vandaan blijven halen! Vertrekkend van de wisselzone ging het eerst door het dorpscentrum een brug (laadbak van een vrachtwagen) over, de hoek om en de bossen in. Daar volgde een vettig stuk over een modderige ondergrond met twee venijnige bochten. Na een stukje kiezelweg en weer een bochtje reden we voor de eerste keer langsheen de camping. De dijk op en af, een ultrakorte track door een stukje bos (oppassen voor de wortel), de dijk weer op, kiezelpaadje, de dijk op en af rond een boom in een korte bocht met klimmetje en dan naar links een brugje over de Grote Nete over. Na een stukje kiezelweg met tegenliggers ging het dan naar rechts de bossen weer in langsheen een oude ijzeren poort en boomwortel. Daar voerde een smalle track die zich op een pad gevormd had ons tussen imposante bomen. Tijdens de eerste ritjes viel op dat het zwaar trappen was naar het einde van die track toe. Wanneer je bij een volgende passage eens goed rondkeek werd dat al snel duidelijk. We hadden daar te maken met een stevig vals plat. Het zou naarmate de uren verstreken voor mij een moeilijk stukje worden op de omloop. Maar het werd ook door de andere rijders op de camping druk besproken wegens goed voelbaar in de benen! Rechtsaf en weer linksaf om daarna linksaf de lange singeltrack in te duiken. Daarop kreeg je af te rekenen met de nodige bochtjes, dood kreupelhout en kleine takjes en boomstronkjes die weliswaar met fluoverf gemarkeerd waren! Ik hoopte er altijd op geen snelle achtervolgers! Naar het einde toe volgden een paar moeilijke bochtjes. Naast één ervan had een medische hulppost postgevat. Daarna kwam een recht bospad, overgaand in een track met enkele bochtjes ter hoogte van een vervaarlijke wortel die menig biker letterlijk liggen heeft gehad. Een kiezelpaadje rechtsaf op en direct weer naar links in een smal paadje dat zich, langs weerszijden begroeid met struikgewas, door velden slingerde. Het gaf uit op een asfaltbaantje met een verlaten huis en enkele oude hoeves. Linksaf en dan weer linksaf een graspaadje op. Om weer uit te komen op de kiezelweg met de tegenliggers. Rechts de bossen in over een hoopje zand om weer een lang recht graspad voor de wielen te krijgen op de rand van weiden en een bos met imposante bomen. Een kiezelweg op om via een eenzame grote hoeve weer een kasseipaadje te bereiken met brug over de Nete. Daar stonden altijd toeschouwers! Daarna het kiezelpaadje naast de Nete op. Vlak voor de camping moesten we twee keren de dijk op en af in korte bochten. Dat was voor mij altijd een vraagteken of ik boven zou geraken. Maar naarmate de dag vorderde had ik daar de techniek om succesvol boven te geraken onder de knie. Afremmen in het bochtje beneden en dan alles geven om de dijk weer op te rijden. Een mens leert bij! Een stukje langsheen de achterzijde van de camping waar steevast teamgenoten en andere bekenden stonden om iedereen aan te moedigen. Aan het nadarhekken, waar vaak teamleden van Pornosnor of solorijders van de Slijkfretters iedereen stonden aan te porren, ging het de dijk af en opnieuw langsheen de camping om via de straat weer het centrum van Westerlo en de wisselzone te bereiken!

Als ik het mij goed herinner heb ik de zaterdag gereden omstreeks 17.00 u, 19.00 u, 21.00 u en 23.55 u. Het was warm en bij gebrek aan bidonhouder op m’n fiets stortte ik me na afloop altijd op het water aan de wisselzone! Toen ik na één van die ritten weer naar de camping reed was ik blij verrast met het onverwacht bezoek dat ons daar te beurt viel! Wardje en Frans waren naar Westerlo gekomen. De vorige edities namen zij deel met een ploeg van 3D- Cadworks, maar deze keer heeft het lot er anders over beslist! Nadat we op oudejaar nog met een hele bende hadden samen gezeten en plezier gemaakt na de toertocht in het Nederlandse Huijbergen, kregen we eind januari het ontstellende nieuws te horen dat Ward zwaar verbrand was geraakt bij een arbeidsongeval! Waren de berichten over zijn kansen aanvankelijk somber, een half jaar later blijkt hij al redelijk goed hersteld! De goede conditie die hij op het ogenblik van het ongeval had, zal wel één van de redenen zijn die er voor gezorgd hebben dat hij het gehaald heeft! Ik heb er bewust nooit wat over geschreven, maar nu hij aan de beterhand is mag dit zeker eens vermeld worden! Wat was ik blij van deze mens terug te zien, want we hebben deze vriendelijke man al veel te lang moeten missen. Hij staat te popelen om de fiets weer te bestijgen. Hij heeft nog een jaar tijd om weer aan te sterken zodat hij hier volgend jaar met zijn teamgenoten weer kan aantreden! Hij ziet het in ieder geval zelf goed zitten, zelfs in het geval hij misschien niet meer op dezelfde wijze mee zal kunnen als tevoren! Ook de zondag zijn Ward en Frans nog langsgekomen om het einde van de dag en het podium mee te maken! Vechtlust en een positieve ingesteldheid kunnen een mens er weer bovenop helpen! Volgend jaar staat hij hier weer met z’n bike, daar ben ik zeker van!

De meest memorabele ritten zijn natuurlijk de ritten in het donker! Voor SilverFokske van De Jeugd van Tegenwoordig was het zijn nachtdoop! Hij had nog nooit een nightride gereden, zei hij, terwijl hij met z’n lampen in de weer was! Onze ouderdomsdeken Robert had laten verstaan liever niet ‘s nachts te rijden en kroop omstreeks 23.15 u na zijn laatste zaterdagse toer van zijn fiets om te gaan slapen met de belofte van om zes uur weer paraat te staan in de wisselzone om af te lossen gelijk wie dan aan het rijden was! Om 23.55 u was het mijn beurt om Kris weer af te lossen. We hadden afgesproken om pas vanaf middernacht elk drie rondes te rijden, zodat ik hem vertelde dat ik twee rondjes zou rijden. De vorige jaren was het parcours op bepaalde plekken ’s nachts verlicht, nu was dat enkel het geval ter hoogte van de camping. Maar omdat ik al meerdere nachtritten heb gereden en dus goed voorzien ben van de nodige lampen, was dat geen probleem. Na mijn twee rondes bleek Yasin niet in de wisselzone te staan! Hij was nog op weg en had me zien passeren! Ik heb dus noodgedwongen nog een derde ronde meegepikt. Geen erg, vermits ik daarstraks door één van de mannen van de Blackberries had horen zeggen dat de eerste die drie rondes rijdt het beste af is en het langste kan rusten! Even over één uur reed ik weer de wisselzone in en kon ik de drinkbus met chip doorgeven. De batterijen in m’n lampen vervangen, ook al beweerde Kris dat het alweer licht zou zijn bij mijn volgende rit, hetgeen toch niet zo zou blijken te zijn! Een douche genomen en geprobeerd van wat te slapen in m’n tentje. Maar op de camping is het uiteraard nooit volledig stil, wanneer de rijders in het passeren roepen naar hun kompanen in de tenten naast de dijk. En de stroomgenerator blijft de hele nacht staan draaien! Ik kreeg het bovendien koud tijdens de nacht!

Het deed pijn wanneer ik omstreeks halfvijf in de ochtend m’n naam hoorde roepen door mijn voorganger die naar de wisselzone vertrok. Terwijl ik recht krabbelde in m’n tentje hoorde ik Dennis nog zeggen dat ik er een lap op moest geven om onze tijd veilig te stellen, alvorens hij een dutje ging doen. Even over vijf uur kwam Kris toe in de wisselzone en kon ik slaapdronken aan mijn tweede reeks van drie nachtrondjes beginnen. Omdat ik zelf niemand gewekt had, hoopte ik dat Robert klaar zou staan aan de start zoals hij beloofd had en dat ik het tot zes uur uit zou kunnen zingen! Toen ik omstreeks kwart voor zes de tweede keer door het centrum van Westerlo passeerde zag ik Robert richting wisselzone wandelen en kon ik hem toeroepen dat ik nog één rondje te gaan had. Intussen had ik het langzamer lichter zien worden. Kon ik om vijf uur mijn lampen nog goed gebruiken, nu waren ze overbodig geworden. Ook de mensen aan de hulppost naast de singletrack in het bos waren weer tot leven gekomen. Zij hadden daar buiten op veldbedden gelegen tijdens de nachtelijke uren. Even over zessen kon ik de bidon met de chip doorgeven aan Robert en weer richting camping rijden.

Omdat Dennis zijn tentje had ingenomen, lag Kris buiten op de grond in zijn slaapzak! Voor mij had het weinig zin om nog terug in m’n tentje te kruipen. Ik ben dan op de dijk gaan zitten kijken naar de passerende bikers en om de zon te zien opkomen. De solo Slijkfretter in zijn macho-klederdracht, een korte spijkerbroek over z’n fietsbroek en lederen vestje met kettingen (een mens moet wat over hebben voor een gratis vaatje), die me daarnet een paar keren had ingehaald met de kletterende kaart tussen de spaken van z’n wiel was nog steeds op dreef en op een bepaald ogenblik kwam ook Dirty Daddy de dijk op gefietst. Ook de fotograaf van dienst was al vroeg uit de veren en legde me op de gevoelige plaat vast terwijl ik langs de dijk op een stapel planken had postgevat met de prut nog in m’n ogen! Er kwam ook leven onder de tentzeilen van de Blackberries en de Jeugd van Tegenwoordig! Die mannen hadden elk zelfs spek en eieren meegebracht om ter plekke te bereiden. Jan voegde er nog wat show aan toe door de Zweedse kok uit de Muppets na te bootsen terwijl hij zijn omelet stond te bakken. Rubber-12 zag ik een half varken bij zijn ei in de pan smijten! De geur van al dit lekkers ontging zelfs de bikers op de dijk niet. “Spek met eieren”, hoorde ik er ene likkebaardend prevelen in het voorbijrijden!

De zon klom hoger, de warmte deed de dauw verdampen en bij de buurmannen was SilverFokske de laatste die zijn spek en eieren begon te bakken! Ik had uitgerekend dat ik omstreeks een uur of negen weer aan de beurt zou zijn en dat bleek zo te kloppen. Ik werd uitbundig toegejuicht vanaf een caféterras door Yasin en Dennis, daarna ook door Kris. En aan de camping door de macho-Slijkfretter! Het trio op het terras vervoegd nadat ik de chip had doorgegeven aan Robert. Als de rekening klopte zou ik nog één keer rondjes dienen te rijden. Indien er sneller gereden werd, dan zat de kans er in dat ik als laatste zou moeten starten. Rond 13.30 u heb ik inderdaad voor de laatste keer moeten aanzetten. Eerst nog een spaghetti gaan ophalen bij Suskewiet en aan onze tent verorberd. Een lekkere afwisseling na m’n voorraad sandwiches met kaas.

In de loop van de namiddag kregen we nog het bezoek van Papegaaien die dit jaar niet deelnamen en van de wederhelften van enkele rijders. Na alles onder zeil gezet te hebben bij de aanvang van een fikse regenbui, waarvan we tot hiertoe gelukkig gespaard waren gebleven, ben ik dan met Steve mee naar het centrum getrokken om er het einde van de 24 uren mee te maken. Gevolgd door de prijsuitreiking. De winnende ploegen waren het Be Fast Team (mannen, 101 rondes), De Pedaalridders Ludo’s Ladies (vrouwen, 79 rondes), De Slijkdabbers (gemengd, 96 rondes), het met ons bevriende Blackberry-Mobistar MTB Team (masters, 88 rondes) en New Concept Biking (solo, 77 rondes). Jan De Busser, de solo-overwinaar van vorig jaar, eindigde tweede met 73 rondes. Team Pornosnor nam met plezier het gratis vat in ontvangst als winnaar van de prijs voor de meest originele deelnemer. Daar gingen ze voor, wist Dirty Daddy me te vertellen. Met de Papegaai Bike Team zijn we op plaats 52 van 57 geëindigd in het klassement “mannen” en op plaats 62 van 90 met 76 rondes in het algemeen klassement. Onze verdienstelijke solorijder Leslie eindigde op plaats 89 in het algemeen klassement met 26 rondes. Hij was daar zelf blijkbaar niet zo tevreden over, maar het feit dat hij heeft volgehouden en nog alles op alles gezet heeft tijdens de zondagnamiddag, is al een hele prestatie op zich voor iemand die voor de rest niet zo heel veel rijdt! Ik zou het zelf niet beter doen! Ik had zo’n 115 km op m’n tellertje bij elkaar gereden in 7,5 uur, de verplaatsingen van de camping naar de wisselzone inclusief.

Na de prijsuitreiking volgde nog een demonstratie trial-biking door Iciar Van den Bergh en stond er naast de tent een clown ballons te knopen voor kinderen. Want de 24 uren worden georganiseerd samen met de jaarlijkse braderij in Westerlo, waardoor er veel volk op de been is. Nog een korte babbel met Dirty Daddy en Ward die met Frans was komen kijken hoe de Blackberries het podium beklommen als winnende masters. En met Sammy en Steve nog een paar glazen geledigd. Intussen was de camping al voor een groot deel ontruimd en stond mijn tentje nog als één van de weinigen overeind. Gelukkig wist Elke er raad mee om m’n twee-seconden-tentje in even veel tijd weer op te vouwen! Met een paar keren over en weer wandelen en rijden naar de auto waren ook mijn spullen opgeruimd. Iemand riep me toe dat ik er blijkbaar niet genoeg van kon krijgen toen ik met de bike weer naar de camping reed.

Afscheid genomen van m’n makkers en op weg naar m’n wagen gezien dat de Blackberries en de Jeugd van Tegenwoordig het terras van Suskewiet hadden ingepalmd. Vermoeid maar content weer naar huis gereden. En zeggen dat ik twee jaar geleden thuis gejankt heb van vermoeidheid na aankomst. Niets daarvan nu. De inspanningen waren al snel weer vergeten en na de vervelende opruim van alle meegenomen spullen blijven enkel de leuke indrukken bewaard als herinnering aan deze uitgave van de 24 uren. Voor mij was het de derde deelname. Bij leven en welzijn strijken we volgend jaar weer neer op de weide naast de Nete in Westerlo. Met de Ward er bij! Alle lof komt toe aan MTB Westel voor de knappe organisatie van dit hele gebeuren, waar weer veel tijd en energie in gestoken geworden geweest moet zijn om aan honderden bikers een onvergetelijke ervaring te bezorgen! Dank daarvoor!

Het verslag van dit evenement is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Totaal klassement

Uitslag per categorie

Rondetijden

Reportage met foto’s in Gazet van Antwerpen en in het Nieuwsblad!

24 uren van Westerlo 30-06-2012 en 01-07-2012 door Berlicummer