3-Action-Classic (15-25-45-70-85-110 km) van Wolfsdonk Oep Wiele te Langdorp op 20-05-2012.

Na mij, ondanks het verlengd weekend van hemelvaart, drie dagen te hebben opgesloten voor noodzakelijke werkzaamheden voor de job en daardoor onder anderen de Herdermarathon aan mijn neus te hebben laten voorbijgaan, was ik maar wat blij eindelijk nog eens buiten te kunnen komen. Het vorige weekend was er ook al één zonder fiets geweest! Het was al drie jaar geleden dat ik de 3-Action-Classic van Wolfsdonk Oep Wiele nog was komen rijden en Langdorp twee keren links had laten liggen ten voordele van de rit in Waver. Maar ik kon me de zaal met de inschrijving en het plein met de tafeltjes en stoelen, nog perfect voor de geest halen. Omdat ik evenmin graag voor dag en dauw uit m’n bed kom, was het 09.35 u toen ik er aan kon beginnen, nadat ik door parkeerwachters verwezen werd naar een plekje op een gemaaide weide achter een oud huis. Verschillende velden deden dienst als parking! De straat genoteerd, want het zou niet de eerste keer zijn dat ik mijn vehikel na afloop niet meer kon terugvinden!

We vertrokken via een zompig weidepaadje waar het ondanks de late start nog even filerijden was. Tot 6 km volgden paadjes doorheen de velden, korte wegeltjes door stukken bos en asfaltbaantjes door de bewoonde wereld elkaar op. We verlieten Wolfsdonk en kwamen Blauberg binnen waar ik aan een bruggetje over een beek te maken kreeg met een tegenligger. Na nog een stukje bos kwamen we uit aan een kruispunt van asfaltbaantjes ter hoogte van de Onze-Lieve-Vrouwkapel op het grondgebied Aarschot. Daar ging het naar links een verhard pad op. Tot 10 km volgde eenzelfde mengeling van veldwegen en bospaden, aan elkaar gebreid met stukjes over asfaltbaantjes. Intussen reden we op het grondgebied van Scherpenheuvel-Zichem. Omstreeks 10,75 km had een fotograaf van MTB-You zich in de kant van een pad tussen weiden en bos genesteld om de deelnemers voor de eeuwigheid vast te leggen. Een dikke tien kilometer op een klein halfuur, dat was niet slecht voor den deze! Dat ging hier lekker! Maar ik realiseerde me dat de kans groot was dat het niet zo vlot zou blijven gaan!

Mijn gedachten waren nog niet koud of van 11 tot 13 km kregen we een mooie technische track te verwerken die zich op en af door het bos slingerde. Met korte bochtjes rond bomen en wat draai- en keerwerk, hetgeen wat stuurvaardigheid vereiste. Daar ging het voor mij al meteen wat trager! De twee leuke kilometers over mooie bospaden werden besloten met een korte maar steile afdaling. Dit alles nog steeds in Scherpenheuvel. Tot 14 km volgden enkele assenwegen en asfaltbaantjes in een woonwijk. Een korte maar mooie track voerde ons naar een plek die Hoge Eiken heet, waarna een assenweg ons tot een fietspad naast een hoofdbaan leidde. Even verder ging het weer de bossen in over een zompig pad waar in het verleden ooit kwistig steenpuin werd gestort. Het tellertje toonde 17 km en de klok 10.45 u. Na enkele pittige off-road-beklimmingen bereikten we via een bos en een steile afdaling over een gehavende track op de spoorwegberm, de spoorweg in Herselt. Die afdaling over dat uitgedroogd en keiharde paadje boezemde me weinig vertrouwen in. Er reed nog een jonge knul te stuntelen, terwijl zijn maten beneden aan de spoorweg stonden te wachten. Via de overweg ging het dan het spoor over. Daar stond een bord aan een startpunt van een vaste route van het parcours “De Merode”. Ik had er toen 19 km op zitten.

We werden naast een boerderij een private weg op gestuurd die eenmalig voor de gelegenheid was opengesteld, om een jaagpad langs de boorden van de Demer (vermoed ik) te bereiken. Van 20 tot 22 km reden we langsheen de Demer en werden de blote benen gegeseld door de netels die hoog in de bermen waren opgeschoten. Het hoge gras toonde dat hier weinig passage was! We lieten het jaagpad links liggen en werden een hobbelig paadje doorheen een weide op gestuurd. Niet zo m’n ding, dat gehobbel dat afremmend werkt! Op dat ogenblik reden er hier nog vrij veel bikers rond, ik was er beslist niet alleen. Toen ik even halt hield om even te rusten en te lurken aan het slurfje van de drinkzak, arriveerden een drietal bekenden met Rubber-12 in hun zog. Enkele woorden gewisseld en spoedig weer op pad over de landelijke assenwegen die ons voor de wielen kwamen. Op 25 km kreeg ik hen weer te zien, want bood zich de eerste bevoorrading aan op een plek naast een grote rustige baan en die me nog bekend voorkwam van eerdere edities of vanuit andere tochten in deze streek. Keuze genoeg aan de stop: peperkoek, speculaas, wafels, cake met en zonder chocolade, bananen en appelsienen.

Na de rust ging het de grote baan over en bracht een zompig bospad ons weer richting de spoorweg en het bos in. Daar volgde een mooie technische track met enkele stevige beklimmingen. Op één plek was het daarbij afstappen omwille van een dikke wortel die ook twee Nederlandse voorliggers liggen had. En even verder nogmaals omdat ik de verkeerde kant koos en geconfronteerd werd met een verticaal hoogteverschil van een halve meter. Na 29 km komt er een einde aan dit zware intermezzo. Na 31 km diende zich een splitsing aan tussen enerzijds de 45 km en anderzijds de 70-85-110 km. Het aantal bikers was intussen al meer uitgedund. De rijder die me inhaalde koos voor de 45. Dan zou ik binnen een dikke tien kilometer alweer bij af zijn! Dus gekozen voor de route van 70 km waarvoor ik me ook had ingeschreven. De plek kwam me bekend voor, want we reden naast een kerk aan de rand van Aarschot richting de Demer. Het ging de wandelbrug over de Demer op en dan naar links van Aarschot weg.

Veldwegen en wat bos brengen ons naar een straat die luistert naar de namen Wijnberg en Rommelaar. We dalen de Wijnberg af via een off-road-paadje dat uitkomt in een straat die Pals heet. De plek komt me bekend voor van eerdere tochten die vaak langs hier in de andere richting naar boven kruipen. Het gaat er rechtsaf. Een biker in een wit pak dat schittert in de zon, steekt me voorbij. Want het is intussen behoorlijk heet, zelfs zwoel, geworden. In tegenstelling tot vanochtend toen de hemel nog betrokken was. Zoals te verwachten was, gaat het aan het einde van de Pals rechtsaf en de Wijnberg op, langzaam klimmend en afgesloten door een steiler stuk waar het voor mij even te voet is. De 35 reeds afgelegde kilometers zijn niet in mijn fietspak gekropen. De mooie tracks door het bos voeren ons voorbij het vervallen en overwoekerde huis dat er op de heuvel staat. Een vader en zijn zoontje zijn er op wandel.

Veldwegen brengen ons doorheen het landelijke Aarschot. Na 40 km tref ik de splitsing tussen de 70 km en de 85-110 km, na de doortocht van een omgeploegd veld aan een dropke tussen de struiken. Ik meen me te herinneren dat de nachtrit van de Rillaarse Bikers hier ook passeert, maar dan in de andere richting. Twee bikers steken me voorbij net voor dat dropke. En het zou kunnen dat ik me hier vergist heb en achter die twee ben aangegaan in plaats van te kiezen voor de 70 km. Sinds de afsplitsing van de 45 km had ik nog slechts vijf bikers te zien gekregen, drie solo en het duo aan het dropke, allemaal snelle jongens. Een veldweg brengt me tot een straat die Huiskens heet, waar we stevig naar boven moeten klimmen tot aan de Leuvenseweg. Het is puffen geblazen in de hitte. Mijn windvest had ik daarstraks aan de inrit van een huis in een veldweg reeds uitgespeeld. Even verder wordt mijn vermoeden bevestigd en passeren we het grote fruitbedrijf dat niet ver van de snelweg gelegen is en waar de nachtrit ook voorbijkomt. Na een kort stukje over het kiezelpad naast de snelweg duiken we naar links naast een boomgaard de bossen in. Een jonge snelle kerel steekt me gezwind voorbij en verdwijnt tussen de bomen.

Na 42 km kom ik weer uit het bos tevoorschijn om een gehavend paadje naast een veld op te gaan. Ik had niet gemerkt dat er een snelle jongen in aantocht was. Toen ik het merkte en plaats wou maken, wat niet evident was op dat gehavende paadje, was het al te laat! De kerel had geen geduld, stak voorbij, maar had niet gemerkt dat er diepe voren in het gras verborgen lagen! Ik hoorde een hoop tumult achter mij, keek om en zag nog enkel een helm boven het gras uit steken! Ik maak altijd plaats, maar ik moet er wel de kans toe krijgen! “Ja, het is mijn eigen schuld, ik had de diepe voren in het gras niet gezien”, zei de gevallen held. Hij nam zelfs nauwelijks de tijd om eventuele schade aan zijn fiets te controleren. Pas toen ik vroeg of er niks aan z’n fiets was, merkte hij dat er een spaak afgebroken was! En weg stoof hij, alsof hij op tijd thuis moest zijn! Ons traject volgde stukken van een wandelweg die luistert naar de naam Rillaarse Heuvelspad. Even later kwamen we na een leuke afdaling uit in de Tienbunder, de kiezelweg die langs beide zijden van de snelweg loopt. Het tellertje klokt 44 km af. Het gaat de brug onder en langs de andere kant van de snelweg de Tienbunder weer naar boven. Ik herinner me de stevige klim in het duister tijdens de nachtrit van de Rillaarse Bikers van enige weken geleden op deze plek. Even verder duiken we links weer de bossen in en volgen voor mij enkele stevige klimmetjes in de bossen van de Tienbunder.

In de Tienbunder rijden we voorbij de plek waar andere tochten over een beenharde afdaling naar beneden gaan. Hier moet ook ergens de beruchte “monté impossible” liggen, een klim vol venijnige wortels. Eens het bos weer uit rijd ik door zonovergoten velden en tref na 48 km de tweede bevoorrading aan een kapelletje aan een kruispunt van enkele betonbaantjes. Een moeder en haar twee dochters nemen er de honneurs waar en zorgen voor hetzelfde lekkers als op de eerste stop. Op deze plaats stonden ook de Rillaarse Bikers met hun bevoorrading. Groot is mijn verbazing wanneer ik enkel splitsingsborden voor de 85 en de 110 km opmerk. Geen 70 km te zien! Volgens de moeder komen enkel de twee grootste afstanden hier voorbij! Ik moet dus ergens wat gemist hebben! Terugkeren leek me geen optie. De nodige krachten opgedaan, onder anderen met een brikje gel van 3 Action, en de dorst gelest om vervolgens de richting van de 85 km op te gaan, in de hoop de 70 nog ergens te zullen kunnen oppikken!

Eens weer op weg vraagt een biker me welke afstand ik volg. Want hij had me uit een andere straat zien komen. Een lastige vraag, de 70 willen volgen en op de 85 zitten! Na enkele veldwegen duiken we de bossen van de Leiberg in en volgt een plezante afdaling over een smalle track naast een kloof in de bossen. Enkele weken geleden reed ik hier ook, maar dan in het donker! Het tellertje toont 52 km. Na de afdaling volgt een stevige klim om de Leiberg weer op te geraken en arriveren we in een brede straat, eigenlijk een groot kruispunt, aan een kapelletje in Aarschot. Ik zie de biker van daarnet aan een winkeltje staan. Hij zal honger of dorst gehad hebben! Het gaat naar links de straat in die steil naar boven klimt en waarlangs gloednieuwe huizen gebouwd staan. Enkele jaren gelden waren deze nog in aanbouw. Aan het aantal geparkeerde wagens te zien zijn alle huizen intussen bewoond. Een gek gezicht, al die geparkeerde auto’s in zo’n steile straat. De straat komt boven uit aan één of andere merkwaardige toren. Ik zie de biker van daarnet weer naderen wanneer ik om de toren rijd. We rijden een track door de bossen op en even verder kom ik uit aan een bekende plek! Daar gaat het smalle pad over een beenharde ondergrond naar beneden tot een druk kruispunt aan de oprit van de snelweg. Een vaste route gaat hier in de andere richting naar boven en ik ben hier eens serieus tegen de grond gegaan en heb daar lange tijd een pijnlijke knie aan over gehouden! Dus stap ik er nu liever even af!

Het drukke kruispunt over en aan de overkant de straat over en weer de bossen in, waar het weer even klimmen is en de biker van daarnet definitief uit mijn leven verdwijnt. Even verder volgt een plezante afdaling over een mooie geasfalteerde holle weg. Een straat draagt er de naam Liedeberg. Bergen alom hier! Er liggen 55 km achter me. We duiken een track naar boven op en zien de ernaast gelegen holle weg meer en meer in de diepte verdwijnen. Tot 57 km kunnen we genieten van de mooie tracks in de bossen rond het zogenaamde crossparcours van Aarschot, waarbij we links de daken van de huizen in de diepte kunnen zien liggen. Een mooie plek om te rijden. Even later komen we naast de American Bar Extreme (Gelrode) van het bos uit op een grote baan. Op 59 km bereik ik weer de boorden van de Demer en rijd tot 61,5 km langs de oever van de rivier in de richting van Aarschot.

We steken de Demer over via een paadje dat naast de spoorweg mee over de spoorwegbrug loopt aan het station en doorheen een geïndustrialiseerde omgeving. Even verder staat op een zonnige plek een ouder echtpaar met de derde bevoorrading klaar onder een gele tent. Ik zal er een van de laatste passanten geweest zijn! Maar de mensen houden hun stand bemand tot de afpijlers hen van hun taak ontheffen. Ze maken er geen probleem van met dit mooie weer, of ze nu hier buiten zitten of thuis! Een banaan en een stuk cake gegeten en het nodige vocht binnengedaan bij dit hete weer! Het werd trouwens tijd dat het wat warmer werd en we eindelijk de korte broek weer kunnen bovenhalen! Afscheid genomen van de vriendelijke mensen en nog een banaan meegekregen voor onderweg. Want mijn hoop om nog terug op de 70 km te geraken werd hier meteen de kop ingedrukt! Vanaf hier nog een 20 km te gaan! De nog af te leggen afstand verdubbeld te zien worden, dat was een koude douche op een hete zondagnamiddag! De donderslagen bij heldere hemel waren voor ’s avonds!

We rijden in de omgeving van de spoorweg doorheen een ongezellige geïndustrialiseerde wereld, waar toch ook enkele mooie villa’s neergepoot zijn. Bij somber weer moet deze buurt er troosteloos uit zien! Ter hoogte van de Gijmelenhoek duiken we na 65 km weer de bossen in ter hoogte van een soort zigeunercamping. Even verder waarschuwt een bordje voor spelende kinderen. Te zien aan de rotzooi die er ligt zou enige opvoeding en milieubewustmaking aan die spelende jeugd goed besteed zijn! Er volgt in ieder geval een mooi traject met klimmetjes en afdalingen doorheen de bossen die hier en daar slachtoffer zijn van achtergelaten rommel. Samen met het warme weer zijn ook de insecten weer tot leven gekomen. Bij een korte stop in het bos word ik als het ware overvallen door de muggen. Naast de netels van daarstraks een nieuwe aanslag om mijn blote kuiten! Na 67 km komt er een einde aan de doortocht van het bos en een kilometer verder word ik in een straat staande gehouden door een jonge kerel naast een bestelwagen die me een flesje Guarana van 3 Action toestopt. Die drankjes met muntsmaak kocht ik vroeger al wel eens van een vriend die deze toen verdeelde via zijn wielersite, maar intussen met die site gestopt is. Een kort babbeltje met de man ter plekke en dan weer op pad. Volgens de man staat er even verder op een boom dat het nog 18 km is. Er staat inderdaad 18 op de boom bij de ingang van een bos geschilderd, maar ik weet niet of het met de tocht te maken had!

Even verder rijd ik voorbij het station van Langdorp. Ik meen er een bekende collega te zien wandelen die in Schoonderbuken woont, maar het blijkt iemand te zijn die er goed op lijkt. We duiken het bos in over een smal paadje dat ons naast het verlaten voetbalterrein van Wolfsdonk Sport voert. Ik heb er 69 km op zitten en begin echt doodmoe te worden wanneer die 18 van daarnet weer door m’n hoofd spookt! Een asfaltbaan over en weer naar boven kruipen over een breder off-road pad. Wat ik niet voor mogelijk hield, gebeurt dan toch en ik krijg nog twee bikers te zien die me langzaam inlopen. Ik zie het even niet meer zitten en houd stil wanneer het tweetal in groene pakken gehulde mannen langzaam maar zeker naar boven kruipt. Als ik het me goed herinner passeerden we even verderop een kasteel in de bossen en de bekende poort waar “Bosberg” op staat. Dan gaat het in een holle weg razendsnel naar beneden, maar ik weet dat je halverwege moet oppassen, omdat de tochten daar vaak naar links weer naar boven gejaagd worden. Ik heb hier ooit eens gemist en moest toen net zoals een aantal anderen weer het hele stuk naar boven! En terwijl ik dan via het juiste pad naar boven klom, zag ik nog anderen de pijlen voorbij naar beneden razen.

Tot mijn verbazing zie ik de twee binken die daarnet zo zelfzeker naar boven kropen te voet staan. Kettingbreuk! Of ik geen kettingpons bij me heb! Met dat gereedschap heb ik al menig andere uit de nood kunnen helpen. Het blijken twee Nederlanders te zijn, in groene pakkies, waarvan één van een donker type, een hele of halve Surinamer met een zwart baardje. Zo’n donkere types kom je niet vaak tegen onder een helm! Zijn blanke maat kan goed met de kettingpons overweg en heeft zelfs de powerlink die ik uit m’n rugzak had opgediept niet nodig! Nog geen vijf minuten later zijn we weer op pad. Het tweetal met de zekerheid dat ze me weer zullen treffen in het geval ze nog eens pech zouden hebben! Het tellertje toont 70 km en ik moet echt al m’n moed bijeenrapen om aan de resterende 15 te beginnen! Maar het zal nog de moeite waard blijken te zijn! De Wolfsdonkers hebben blijkbaar het mooiste voor aan het einde bewaard! Want de laatste 20 km waren om van te snoepen. Van 70 tot 73 km volgt een zeer mooi stuk over een goed te berijden track die zich door de bossen slingert. Daar kan je de bikers die voor je zijn of nog achter je komen een aantal keren te zien krijgen! Nog niet zo heel lang geleden heb ik hier nog gereden. Tot mijn verbazing rijdt er nog een groepje van vijf over de S-vormige lussen. Twee afdalingen staan als gevaarlijk gemarkeerd. De eerste is geen probleem, enkel wat hoogteverschillen door een aantal uit de kluiten gewassen wortels. Bij de tweede betrouw ik het halverwege niet meer zo goed omwille van de diepe groeven in de keiharde ondergrond en de knarsende geluiden van m’n remmen! Het vijftal van daarnet komt wel naar beneden gesjeesd. Dat jonge geweld hoeft nergens naar te kijken en ligt waarschijnlijk niet wakker van gebroken botten waardoor ze van school kunnen wegblijven! Even verder gaat het rustiger naar beneden en brengt het pad ons tot aan de voet van de heuvel bij een spoorweg.

Tot 78 km is het feesten geblazen en krijgen we niets anders dan plezante en goed berijdbare tracks voor de wielen. Ondanks de vele kilometers in de benen en de uitputting, slaag ik er zelfs nog in de stevige molshopen die we nog krijgen te overwinnen. Een mooi stukje om af te sluiten is altijd meegenomen, want dat blijft bij de bikers in het geheugen hangen! We komen uit de bossen tevoorschijn aan de Heimolen op de Molenheide, gelegen aan Den Ouden Stokt. Hier heb ik ooit tijdens een tocht de foto verpest van een m’as-tu-vu-koppel dat zijn cabrio met de molen op de foto wilde! Ik sta daar ook bij op! In het bos schrik ik me een hoedje wanneer ik een Wolfsdonker met zijn bike de hoek om zie scheuren. Maar deze mannen staan niet zoals elders al te trappelen om zelfs voor het vertrek van de laatste deelnemer de pijlen al op te halen! Zij houden er rekening mee dat trageren en deelnemers op de lange afstanden ettelijke uren onderweg zijn. Mijn vergissing even toegelicht, enigszins beschaamd over het feit dat ik er weer een dagtocht van aan het maken was! Maar de tamtam had al de ronde gedaan! Volgt een mooie lus in de buurt van de Heimolen, over zandgrond die net niet te los lag en goed te berijden singletracks doorheen de bossen. We krijgen de molenwieken nog eens te zien en draaien op 81 km weer het bos in op een plek waar een bordje de laatste 5 km aankondigt! Volgen nog wat bos, afgewisseld met enkele straten. Op 2 km voor het einde zie ik aan de oprit van een huis de bekende doorzichtige vuilzakken vol bekers en sinaasappelschillen staan. Hier moet een Wolfsdonkse biker wonen die met de onaangename resten van een bevoorrading opgezadeld is geworden geweest!

Via een servitudenpaadje kom ik afgepeigerd weer uit in Wolfsdonkdorp. De bikewash was nog operationeel, maar gebruik was overbodig, wegens weinig vervuiling, en thuis neem ik m’n fiets toch nog eens onder handen. Er zaten nog een paar groepjes bikers en de verkopers van drankbonnetjes waren nog actief. Een fris drankje was meer dan welkom! Zoals te verwachten was, stond m’n auto nog moederziel alleen naast de pas geplante appelboom. Een medewerker kwam de achtergelaten flyers oprapen. Of de tocht mooi was? Ja, zeker de laatste 20 km! En als ik hier in de streek kom rijden passeer ik na afloop altijd eens in Scherpenheuvel. Voorbij de kerk van Testelt gereden waarlangs ik daarstraks per bike was gepasseerd. Ze lijkt wat op de plompe kerk van Zichem! Om in Scherpenheuvel de bike weer van de auto te halen, tot aan de basiliek te rijden en een kaars te branden voor m’n oude vader. En tot heil van alle bikers voor veilige ritten. En omdat ik meer in het offerblok gestoken heb dan strikt nodig, zouden al uw zonden meteen ook moeten vergeven zijn! Via Zichem, zelfs een stukje Tessenderlo en Geel-Zammel ging het in Geel weer de snelweg op. Een plek die omwille van de werken en de gevelde bomen thans onherkenbaar geworden is, op de watertoren na! Mijn bike nog proper gemaakt terwijl het in de verte donderde en de plaats waar ik 40 km verder werk overspoeld werd door een kleine zondvloed! Zelf geen druppel gezien!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

De foto's van de Heimolen en de Orleanstoren te Aarschot zijn te zien op: Toer de Frans!