Tot 9 km stonden zacht klimmende paadjes en holle wegen op een bedje van kiezelsteentjes op het menu. We kregen nu een beter zicht op de windmolens, reden over een open hoogvlakte om daarna naar beneden te duiken doorheen een gekasseide holle weg. Ik kreeg er het gezelschap van twee anderen die me over de kasseien voorbij denderden. Daarna ging het weer zacht klimmend naar boven over een holle weg waar zich in de vochtige met gras begroeide bodem twee sporen hadden gevormd. Een aanzwellend geluid van motoren deden me aanvankelijk vermoeden dat de weg op een grote baan uitgaf, tot ik over de top plots een quad aan zag komen rijden. Die kerel had me niet gezien. Aan de kant omdat ik het zaakje niet vertrouwde. Er volgden nog twee kompanen die de helling af kwamen gestoven.

Eens boven arriveerde ik op een brede verharde weg aan een boomgaard in een open vlakte naast de snelweg. Nu kregen we de windmolens van dichtbij te zien. Vorig jaar waren deze nog in aanbouw toen ik de toer vanuit Bekkevoort was komen rijden en je de wieken van kortbij kon bekijken omdat ze op de grond lagen. De snelweg ligt er in een sleuf rechts van het pad. Even verderop kwamen de drie quadrijders vanuit de boomgaard met veel stof het pad op. We volgden een tijd de snelweg, passeerden de brug voor landbouwverkeer waar de toer van Bekkevoort een splitsing had en moesten even verder links het talud van de snelweg op. Dan ging het door het gras verder op de hoogte van de snelweg, zodat je het verkeer kon zien rijden. Via een smal graspaadje naast de snelweg ging het zachtjes naar beneden, zodat we deze nu in de hoogte naast ons te zien kregen. Het smalle graspaadje gaf uit op een brede kiezelweg, een plek die me bekend voorkwam uit andere tochten. Inderdaad, het was de plek waar aan de voet van een brug een kruisbeeld met een foto op een ondergrond van witte stenen ons herinnert aan de moord op Shana Appeltans en Kevin Paulus. De vlugge rijder zal het niet gemerkt hebben, vermits de plek aan het zicht onttrokken wordt door het gras dat hoog is opgeschoten. De brug ligt op de grens met Halen. Het tellertje toonde 13 km, de klok 10.55 u.

Terwijl een snelle jongen me passeerde, werd mijn aandacht getrokken door een klein verkeersbordje op een heuvel rechts. Het waarschuwde voor helikopters! Helikopters op deze plaats? Even later hoorde ik een hoop lawaai en kwam er daar effectief een heli landen! In het midden van nergens! We werden naar rechts over enkele hopen zavel gejaagd. Toen ik mijn aanloop inzette kwam daar ook weer een quad van de bult naar beneden gereden. Eens boven zag ik een groep mannen die met hun quads samengetroept stonden. Op de flanken van de heuvels tekenden zich hun sporen af in de zavel. Behoorlijk steil anders! Ik zou mij niet gerust voelen om met zo’n ding daar naar beneden te rijden! Het pad over de zavelhopen lag er gehavend en beslijkt bij. Eens er voorbij was het even onduidelijk of ik nu rechts dan wel links van een draad verder moest. Terug de brede grindweg op om even verderop naar rechts een bospad op gestuurd te worden om in Webbekom (Diest) te arriveren. Een stevige klim over een track in de bossen werd gevolgd door een afdaling over een holle kasseiweg om weer uit te komen op een grote baan, ik vermoed dezelfde baan als waarlangs de startplaats gelegen was. De baan over en ik had er 15,5 km op zitten toen ik de bekende kasseiweg bereikte die halverwege langsheen een sluis passeert. Aan het einde ervan ging het links over een kiezelpaadje doorheen het Webbekoms Broek. Een groepje van vijf jongere snaken stak me voorbij en twee joggende dames kwamen me tegemoet. Eén ervan leek wat op Tia Hellebaut. Het kiezelpad voerde ons eerst langsheen laag struikgewas en daarna door een groene omgeving, doorsneden van verschillende waterlopen, waar je kon genieten van mooie uitzichten. Op 19,5 bereikten we een smalle wandelbrug over de spoorweg om na 21 km via een asfaltbaantje toe te komen in Zelem-Halen.

Daar kregen we een mooie track voor de wielen die ons tot 24 km over een met bomen omzoomd pad doorheen de velden loodste tot in een bos. Volgde een genietbaar traject doorheen het bos, tegengesteld aan de richting van een vaste route, alwaar mijn eenzaamheid even gebroken werd door twee andere deelnemers. We raken heel even de bewoonde wereld aan de Oude Schansstraat en de Heesstraat in Halen. Om er direct weer de bossen in te duiken over een mooie track die ons tot in de Barenbergseweg op het grondgebied van Schaffen brengt. Daar staat op de hoek, verscholen in het groen, een kolossale villa. Ik heb het gevoel ooit al eens op deze plek te zijn geweest. Op 26 km volgt een splitsing, waar de 60 km apart gaat van de andere afstanden, om een dikke kilometer verder de eerste bevoorrading te treffen, zodat ik bijna op het middaguur kon eten! Ik was er de enige om er te knabbelen van de bananen, de wafels en de peperkoek. Het minuscule stukje appelsien heb ik gelaten voor wat het was, vermits de bananen niet zo gemillimeterd waren zoals op sommige andere tochten! Na enkele woorden gewisseld te hebben met de drie mensen ter plekke, weer op pad.

Asfaltbaantjes in een landelijke omgeving brachten mij tot aan de grens met Meldert (Lummen) op 29 km. Daar gaat het tot 33 km door een mooi bos met enkele stevige klimmetjes en afdalingen op het grondgebied van Kelbergen-Schaffen tot aan het Steenkot, een voormalige ijzerzandsteengroeve. Daar krijgen we in het bos een technisch stukje voor de wielen geworpen met tracks op en af over enkele stevige heuvels. Ik krijg het er lastig, zit net in een dipje waarbij vermoeidheid even toeslaat. Zandwegen voeren ons doorheen een boomkwekerij op een parcours dat een vaste route aandoet in tegengestelde richting. Op 35 km tref ik midden de boomkwekerij een splitsing tussen de 25 km en de routes van 30-40-60 km. Ik houd er even halt om m’n jasje uit te trekken. Want het is intussen behoorlijk warm geworden. Het traject slingert zich vervolgens doorheen een mooie open vlakte om tot 36 km een stukje te rijden over het Kelberg Wandelpad. In de verte krijgen we de boomkwekerij van daarnet te zien. Deze moet hier een behoorlijke oppervlakte bestrijken met bomen in alle maten en soorten.

Een pad voert ons op en af doorheen een holle weg en tot 38 km volgen eerder vlakke assenwegen tot we uitkomen op een grote baan naast een waterloop op de grens met Engsbergen-Tessenderlo. Daar was ik ’s morgens tijdens de heenrit nog vertraagd met de auto om een groep bikers te laten oversteken. En zag ik dat een vrij hoge boordsteen de reden was waarom sommigen links op de baan bleven rijden. Er reden toen trouwens ook enkele grote groepen wielertoeristen rond. Op 42 km trof ik de tweede bevoorrading in de buurt van de Asdonkstraat in het Natuurdomein Dassenaarde. Alles was er opgeruimd en de man, vrouw en zoon ter plekke maakten net aanstalten om de grote tent neer te halen. Ik heb er nog een suikerwafel gekregen. Drinken was niet nodig, vermits ik altijd een voorraad bij heb in m’n lurkzak. Na afloop zou wel blijken dat hij volledig leeggedronken was, iets wat zelden gebeurt.

Na de stop werden we rechts in het gebied Asdonk over een smal paadje in een soort heidelandschap gestuurd waar ik bij gebrek aan bel even “ring, ring” diende te roepen voor twee wandelaars. Volgde een mooi bospad in “De vallei van de drie beken” en een door hoog gras overwoekerde servitude tot aan het voetbalveld van VVV Molenstede aan de Witte Weyersstraat. Een lus door het bos brengt ons weer tot de Asdonkstraat en voorbij de plek waar we daarnet rechtsaf werden gestuurd aan een bordje dat naar het Bolhuis verwijst. Het tellertje klokt 47 km af. Asfaltbaantjes, servitudes, een stukje bos en weide brengen me na 49 km tot aan de splitsing 25-30 en 40-60 km, ter hoogte van het voetbalveld van KFC Diest. Ik hoor een ongewoon geluid boven me, kijk op en zie een zweefvliegtuig cirkels vliegen in de lucht. Verder is het op deze plek zodanig rustig en landelijk, geen levende ziel te zien, dat zelfs twee konijnen in de graskant mijn komst niet hadden opgemerkt en verschrikt in het bos wegvluchten. Aan het einde van de straat wordt mijn reukorgaan geprikkeld door heerlijke geuren van versbereid voedsel! Ik passeer restaurant Berkenhof. Er staan veel geparkeerde wagens. Hier zijn duidelijk feesten aan de gang. Terwijl ik het moet stellen met enkele energierepen! We dienen er de drukke Schaffensebaan te kruisen om aan de overkant een assenweg op te rijden. Het tellertje toont 50 km.

Via een smal paadje bereiken we een kilometer verder het sfeervolle dorpsplein van Molenstede met de kerk en een beeldhouwwerk. En jammer genoeg ook veel geparkeerde wagens! Daarna is het stevig naar boven klimmen voorbij een eenzaam witgeschilderd en schijnbaar onbewoond huis in het bos om even verder de straat Crauwelsbos te bereiken met statige villa’s in het groen. We draaien de straat Grasbos in alwaar een oud vervallen en overwoekerd huis omringd wordt door statige villa’s in het groen. Even verder gaat het naar boven en staan de huizen links van de weg zelfs op een helling gebouwd. In de verte zie je een vallei en de windmolens van daarstraks. Er bekruipt me plots een déjà-vue gevoel, maar wel een van jaren geleden, toen ik nog kind was! Ik zou er namelijk durven voor wedden dat mijn nonkel hier ooit een stuk grond op die helling gekocht heeft! Hij huwde namelijk met een telg van een groot gezin uit Vorst-Kempen die daar een intussen geklasseerde houtzagerij hadden! Omdat hij bijna zijn ganse leven in het buitenland gewerkt heeft, heeft hij dat stuk grond later ook weer verkocht. Ik ben ooit één keer in die zagerij in Vorst geweest en vermoedelijk zijn we toen naar die plek gaan kijken. Het leven heeft er voor gezorgd dat het contact verwaterd en verloren gegaan is. Met de nonkel uit Hillbrow-Johannesburg in Zuid-Afrika. Intussen met pensioen en mogelijk wonend in Vorst!

We dalen af naar de spoorweg die aan de voet van deze heuvel blijkt te liggen. Boven zie je de huizen op de flank van de heuvel staan. Molenstede is duidelijk enkel weggelegd voor welgestelde mensen. Vanaf een weinig gebruikte asfaltweg duiken we de overwoekerde berm naast de spoorweg in. Net daar krijg ik te maken met een bikende tegenligger en twee wandelaars. Verderop volgt een zeer stevige klim in een prachtige diepe en woeste holle weg tot in de Hellestraat in Molenstede. Het tellertje toont 55,5 km. Volgt een lange stevige helling in een zijwegeltje van de Kruisstraat langsheen drie mooi gelegen huizen om nog eens een voetbalveld te bereiken. We rijden er weer tegen de richting van een rode vaste route in. 58 km, het einde nadert. Ik schrik me een helm wanneer ik plots veel kabaal boven me hoor. Het is een sportvliegtuig dat een zweefvlieger naar boven trekt! Mijn eurocent valt! Nog een herinnering uit mijn kindertijd! Een vliegmeeting in Schaffen! Een eeuwigheid geleden! Ik zou er geld voor geven om nog eens een dag van toen te kunnen beleven.

Op 59 km passeren we het militaire vliegveld. Een weidepaadje en tracks door een bos, naar boven klimmend, worden mijn deel. Er is hier veel luchtverkeer. Zweefvliegtuigen die naar boven worden getrokken. De laatste kilometers waren voor een niet-inboorling (uitboorling?) ook beslist de moeite waard. We volgen er de vaste route die zich over de flanken van de stadsomwalling slingert. Hier en daar deed ik de moeite om eens onder de tunnels door te rijden of de oude poorten binnen te gaan. Om achter de omwalling een door groen omrande waterloop te vinden. De Demer misschien? Overspannen door de oude bruggen. De poorten van wat eens stallen geweest zijn hangen rot in de hengsels of zijn er door verrotting intussen reeds uitgevallen. Restauratiewerken dringen zich toch op, wil men dit patrimonium niet laten verloren gaan! Mijn rit eindigde na 64 km met het begroeten van twee jonge rugzaktoeristen die vanaf de andere kant van de drukke weg hun hand opstaken.

Nog eens een kijkje gaan nemen naar alles wat er in de omgeving van de startplaats te zien is: het Provinciaal Domein De Halve Maan, een windmolen en het schilderachtige begijnhof met de stokoude en deels gestutte kerk die ook aan restauratie toe is. En wat sportinfrastructuur betreft zijn de inwoners van Diest in deze buurt zeker niet misdeeld! Enkele energierepen verslonden op een schaduwrijke plek onder de bomen. Op de terugweg nog eens langs Scherpenheuvel gereden waar ontelbare lichtjes de hoop uitdrukken van vele vertwijfelden. De oprit richting Antwerpen in Geel-Oost bleek afgesloten wegens wegenwerken, dat was pech hebben. Het wassen van fiets, kleren en rijder sloten de zondag af.

Alzo trapte ik vandaag in Diest rond. Een mooie rit, goed afgepijld, mooi weer en één en ander te zien onderweg! En een paar herinneringen uit de oude doos. Spijtig genoeg werd het omwille van een late start een eenzame rit, ook al sprak men aan de tweede stop van een duizendtal deelnemers!

Het verslag van deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Op de foto: de Schaffense Poort in Diest.