7^de Boerenbike (30-40-50-80 km) van de KWB te Droeshout-Opwijk op zondag 29-07-2012.

Sinds ik die weide te Droeshout (Opwijk), gelegen in het midden van nergens, ontdekt heb, kijk ik altijd weer uit naar het laatste weekend van juli om er deel te nemen aan de Boerenbike van de KWB ter gelegenheid van de Wayenbergkermis. Ik hoop dat mij hetzelfde lot beschoren is als het paard dat ik hier twee jaar geleden zag sterven voor zijn koets. Ja, ook dat gebeurt nu eenmaal! Als ik mijn einde voel naderen, dan hoop ik dat het einde juli is. Dan laat ik me naar hier voeren, eet een koppel pensen met appelmoes en sluit mijn ogen op de tonen van de deuntjes van het Decap-orgel in de grote tent. Voor mijn laatste toertocht naar de eeuwigheid met op de bevoorradingen rijstpap met gouden lepeltjes!

Dit jaar werd zelfs de uitzonderlijke afstand van 80 km aangeboden, een reden te meer om hier present te zijn en op tijd uit de veren te komen! Na een stevig ontbijt op weg. De rit naar Opwijk verliep zonder problemen. En voor het eerst raakte ik na de A12 te hebben verlaten, zonder ommetjes door het centrum van Wolvertem. De GPS raakt daar immers een beetje het noorden kwijt omwille van de heraanleg van bepaalde wegen. Ook de tent op de Waaienberg bereikte ik zonder omwegen en langs dezelfde weg waarlangs ik ze die eerste keer ontdekt had! Aan de tent loop ik Frans van 3D-Cadworks tegen het lijf, net zoals een paar weken terug in Opoeteren! Me ingeschreven in de tent en om 8.45 u kon ik met de fiets op weg. Na het landelijke asfaltbaantje Paddenbroeken, waarlangs de weide met tent per wagen bereikbaar was, ging het via een veldweg tussen bos en prikkeldraad de wijde wereld in. Eén van de twee vrouwen die net voor mij met hun kinderen waren vertrokken, viel zonder veel erg in een diepe put naast het paadje! Bij aanvang staken me heel wat andere deelnemers voorbij. Ik was dus niet de enige die de weg naar de Waaienberg gevonden had. Veldwegen en een stukje bos brachten ons over een deel van een groene vaste route tot aan een spoorweg op 4,50 km. De slagbomen gingen voor mijn neus naar beneden voor een trein vanuit elke richting.

Eens de spoorweg over brachten een smalle veldweg tussen twee prikkeldraden, een pad doorheen een stukje bos en enkele pittige klimmetjes ons tot een betonbaantje dat na 7 km voorbij een uitzichtpunt in Brussegem komt. Daar even gestopt. Het toeval wil dat ik me tijdens mijn rit gisteren in Oosterzele nog afgevraagd had tijdens welke tocht men deze plek passeert. Want ik ben er al meerdere malen voorbij gekomen. Terwijl ik daar stond hoorde ik mijn schuilnaam roepen door een passerende biker. Pas naderhand zou ik te weten komen wie dat was! Even verder gaat het, na een paar grote huizen, rechts naar beneden. Vroeger had je dan een prachtig zicht op de achterkant van die huizen die boven aan een helling staan wanneer je even omkeek. De knotwilgen zijn intussen al zodanig groot geworden dat ze alles aan het zicht onttrekken! Na 9 km trof ik de eerste splitsing en werd ik een weg overgestuurd en een paadje in dat voorbij een plek met tientallen schotelantennes kwam, op het grondgebied Brussegem. Door een andere biker te volgen, had ik een pijltje naar rechts over het hoofd gezien. Omdat ik een biker, die toch een heel eind achter me kwam, hoorde roepen, ben ik op m’n stappen teruggekeerd, en dat was een goede ingeving! Dank u, biker! Volgde een mooie afdaling door bos en open velden en een stevig klimmend paadje op 12 km. Ferm was de plezante afdaling op zo’n 14 km na de start. Het ging er naar beneden over een paadje vol rotsachtige stenen, alsof we in de Ardennen reden. Ik moest er het pad wel delen met enkele wandelaars, waarvan sommigen mij niet hadden horen afkomen! Maar eens voorbij de laatste, kon ik me lekker laten gaan en over de stenen naar beneden vliegen. Wat show verkopend in het zicht van die wandelaars!

Volgde een moeilijker paadje met wat uit de kluiten gewassen hobbels. Hoe hij het geflikt heeft weet ik niet, misschien niet goed opgelet tijdens het babbelen, er waren daar wel wat putten, maar één van de twee bikers die voor me reden, maakte op nogal ruwe wijze kennis met de harde bodem. Over de kop en de grond op. Hij was er even niet goed van, maar ik denk dat het wel zal meegevallen zijn. Het brede pad versmalde en het vroeg toch een voelbare inspanning om de zachte stijging te overwinnen. Met als beloning een megabangelijke afdaling doorheen een stuk bos over een pad, doorkliefd met de nodige voren, om beneden uit te komen aan de kerk van Ossel (Merchtem). Het tellertje toonde 16,50 km omstreeks 10.00 u. Een klimmetje over een betonpaadje en een afdaling over kwistig uitgestrooid grind, brachten me na 19 km tot aan het kerkje van Sint-Gudula te Hamme-Merchtem. Merkte ik een aantal jaren geleden op dat dit kleine kerkje dringend aan restauratie toe was, nu stond het volop in de steigers, de toren reeds netjes opgekuist en de gouden wijzers van het uurwerk schitterend opgeblonken in de zon. Van Hamme reden we over een klein bruggetje een beek over, recht Relegem-Asse binnen. Na een zachte klim in het groen bereikten we een kilometer verder een glooiend landschap, om van daaruit links de glinsterende bollen van het Atomium te zien staan. Wat een tegenstelling! Het Atomium, symbool van een hoofdstad, te zien krijgen wanneer men naar beneden dokkert over een paadje vol stenen en rotsjes midden de bietenvelden. Het kunnen ook kolen geweest zijn. Ik ben plantkundig niet zo onderlegd! Een smal weidepad en een betonbaantje voerden me langsheen twee megadikke eiken tot in enkele straten van Asse (22 km).

Eens weer een beenhard pad tussen de velden in, word ik bijgehaald door een rijder van Straf in Bergaf uit Opwijk. Het weer is nu een stuk beter dan tijdens hun toertocht in april, waardoor het parcours ook heel wat aangenamer te berijden is! Een clubmaat van de Bergaffer staat verder te wachten bij iemand die aan het bekomen is van een buiteling. Samen bereiken we na 25 km de eerste stop in Kobbegem. Ook daar staat de kerk in de steigers. Het klassieke aanbod van appelsienen, bananen en partjes cake wordt er door de mensen van de KWB met veel plezier verzorgd voor de aanzienlijke groep bikers die er bijeen staan. Ik word er aangesproken door een biker die me schijnt te kennen, in het gezelschap van twee anderen. Het vraagt me enig denkwerk om ze te kunnen plaatsen! Het zijn de Weetabix-boys, maar zonder Weetabix zelf er bij! Het is ook lang geleden dat ik hen nog te zien kreeg! Ik heb hen trouwens hier op de Boerenbike voor het eerst ontmoet tijdens de editie van 2010. Ik dacht dat het al langer geleden zou zijn! Het zijn dus ook trouwe deelnemers! Na nog een bekertje zoet vocht weer op weg.

We passeren de plek waar de bevoorrading vroeger stond, voor de poort van een oude stal, nabij knetterende hoogspanningslijnen. Paadjes voeren me door het land van Asse en over servitudes vol grind doorheen het centrum. Eén van die paadjes gaat ferm klimmend de hoogte in! Na 30 km bereik ik het park van Asse. Toen ik hier een aantal jaren geleden passeerde, was dit park pas aangelegd, met schitterend witte paadjes in grind en spichtige bomen. Nu ziet alles er veel groter en woester uit, het gras langsheen de paden tot een halve meter hoog opgeschoten. De Bergaffers, met enkele neutralen in hun gezelschap, steken me weer voorbij wanneer we via het Kruisborrewandelpad weer de natuur in duiken. Na 31 km en omstreeks 11.00 u. Kort daarna treffen we de splitsing tussen de routes van 30-40 km en 50-80 km. Ik kies voor de langste trajecten en rijd voorbij de mooie Terlindenvijver, te midden de bomen om daarna een stevige helling voor de wielen te krijgen, over beton tot aan het kruispunt van Hoogland en de Museumstraat in Asse. Een smal weidepaadje brengt me na 34 km weer tot een splitsing met dezelfde opties nadat alle afstanden weer kort tezamen liepen.

Een wit kapelletje verraadt me dat we in de buurt van de Kruisborrekapel beland zijn. De zware klim die zich aandient zit me nog fris in het geheugen van tijdens de toertocht van de Bergaffers vanuit Opwijk op 29 april. Toen lag de ondergrond er zeer slecht bij omwille van de regen van tijdens de dagen ervoor en was ik compleet afgepeigerd! Na nog een wit kapelletje kom ik in de Kruisborrestraat en is het nog even naar boven kruipen tot aan Taverne De Koekoek op de drukke Edingsesteenweg. De grotere Kruisborrekapel zelf krijgen we niet te zien en ook het voor mij onmogelijke wortelklimmetje aan het Kruis van Sjat blijft me bespaard.

De grote baan over om naast de parking van De Koekoek het Kruisborrewandelpad weer op te rijden over het traject van een vaste route, deze keer naar beneden doorheen het bos, langsheen de blinde muur van een hoeve en over een paadje tussen twee bomenrijen. De ondergrond ligt er onder de bomen vrij zompig bij. Vorig jaar kwam de Boerenbike ook deze plek voorbij en kregen we hier op dit stukje vaste route enorm veel tegenliggers van de toertocht vanuit Borchtlombeek-Roosdaal. In 2010 liepen de beide parcours voor een stukje samen en daar stond net een fotograaf, zodat bikers van de beide tochten door elkaar op de foto’s stonden! Maar dit jaar hadden die mannen hun parcours uitgestippeld in een andere richting. Beneden gaat het naar rechts, van de vaste route weg, over een breed pad en een weidepaadje naar boven en beneden doorheen een mooie omgeving tot in Asbeek (Asse). Op 39 km bereik ik een straat die Platijn (Asse) heet. Op deze schilderachtige plek ligt, aan het kruispunt van landelijke baantjes in het Pajottenland, het gastronomisch restaurant Hof Ten Eenhoorn. Ik tref een splitsing na 40 km, ergens op een bosweg. Een bospad en veldweg brengen ons voorbij de gerestaureerde hoeve “De Hoge Bomen”, tegenover een vijver in een mooie omgeving, waar een bevoorrading van de tocht uit Ganshoren staat. Drie bikers rijden me er voorbij op de Budaweg, een lokale buurtweg. 42 km en 12.05 u. Gemakkelijk te berijden veldwegen, een leuke afdaling, een kort maar lastig gehavend technisch bospaadje met veel wortels, putten en groeven en een lastig wegje langs de bosrand en door een veld, mij bekend uit andere tochten, brengen me na 45 km op de plek waar de route van 80 km haar eigen weg op gaat.

Even getwijfeld om toch maar de richting van de 50 km op te gaan en spoedig neer te kunnen strijken op de weide in Droeshout. Maar het is pas middag en de barbecue en pensen zouden toch de hele namiddag beschikbaar blijven, dus er was geen reden tot haast. Ik was evenmin al uitgeteld, dus de 80 km uit rijden zonder leeg te zijn zat er beslist in. Dus toch de richting van de 80 km op gegaan en ik zou me mijn keuze niet beklagen! Een prachtig pad brengt me al snel tot aan, langs en doorheen het Kravaalbos. Links tussen de bomen zie ik zonovergoten groene velden liggen. Het pad is hier en daar zompig met wat half opgedroogde modderplassen en ik deel het met een jonge kerel met baard die er op wandel is met zijn hond, de enige levende zielen die ik op m’n weg ontmoet, naast het konijn dat net voor m’n wielen tussen de lage struiken wegvluchtte. Na een haakse bocht naast een afsluiting en aan een paaltje volgen een donker stukje bos en een plezante afdaling tot aan de Huizekensstraat in Meldert (Aalst). De Huizekensstraat heeft haar naam niet gestolen! Alle maten en soorten staan er, van kleine vervallen en gerestaureerde, tot kasten van villa’s! En geen twee op dezelfde rooilijn! Een typischer Vlaams landschap kan men niet bedenken! De plek is me bekend van de tocht vanuit Ganshoren. Even twijfel omdat de pijl naar links wees, terwijl ik iets verder rechts van me ook een pijl zag hangen. En een pijl is door pestkoppen snel omgedraaid. Ik vermoed dat de andere routes op die plek het Kravaalbos in gestuurd werden! Ik blijf het toch raar vinden dat die pijlen daar hingen! Ik kon me immers niet herinneren daar al gepasseerd te zijn!

Naar links afgeslagen en even verder kwam ik de volgende pijl al tegen. We werden linksaf weer naar boven kruipend het Kravaalbos in gestuurd. Een leuke afdaling in het bos, over wortels en door putten, waarop ik een joggende vrouw met hond trof, bracht me weer in de open velden naar beneden tot aan de tweede bevoorrading op 50 km na de start. Een aantal jonge mensen hadden daar met hun auto postgevat aan Café Het Kravaalbos bij Stinne. Ze hadden het zich daar naar hun zin gemaakt met hun stoeltjes in de zon en de autoradio aan. En het aanbod ter plekke bood als extraatje ook frisse watermeloen aan! Stinne, of Clementine Aelbrecht moet een begrip geweest zijn in deze streek. De cafébazin overleed vorig jaar op 31 juli op 91-jarige leeftijd, dus bijna dag op dag één jaar geleden. Het café staat in de Putsestraat in Meldert, op de grens met Asse en wordt nu uitgebaat door twee jonge kerels. Het is 12.40 u. Nog 30 km te gaan!

Tot 53 km volgen enkele straten door Meldert (Aalst), een veldweg en een lastige veldweg vol diepe voren. Aan het begin ervan passeerde ik een huis met een uitzinnig blaffende hond! Het beest ging zodanig te keer dat ik de kwijl tegen m’n benen voelde spatten! Een zacht klimmende veldweg brengt me dan door een mooi landschap en een stukje bos voorbij hopvelden van het Hopproject Faluintjes. “Deze regio stond ooit bekend als dé hopschuur van Europa. Op het hoogtepunt van de hopteelt, rond het jaar 1800, groeide tussen Asse en Aalst 2.000 ha hop. Bijna 9 gezinnen op de 10 in onze regio leefden toen van de opbrengst van het gewas. Na de Tweede Wereldoorlog ging het steil bergaf met de arbeidsintensieve hopteelt in onze regio en onze hopboeren moesten de buitenlandse concurrentie het hoofd bieden. Met het ‘Hopproject Faluintjes’ brengt de stad een eerbetoon aan dit (bijna) verdwenen ambacht en liet ze het hopveld van Roger en Irma Baert te Meldert heropbouwen, als levend stukje erfgoed.” Aldus het wereldwijde web! Ik krijg er de eerste biker sinds de afsplitsing van de 80 km te zien!

Een kilometerslange veldweg vanaf de grens met Hekelgem-Affligem voert me door een niet onaardige omgeving met groene vlakten en bomen. Aan de bladeren te zien stonden er ook druiven op de velden, maar ik vond het raar dat de planten gewoon over de grond groeiden zonder opgebonden te zijn! Ik had toen 57 km gereden om 13.15 u. Er volgden nog meer veldwegen, waaronder een met een door voren gehavend stuk over een beenharde ondergrond en die me tot in Moorsel (Aalst) voerden, over een stuk van een groene vaste route. Op 61 km stak de route een grote kalme baan over die de naam Pachting draagt. Er stonden een paar verloren gelopen huizen en een café. Zeer merkwaardig en nog nooit meegemaakt is dat de vaste route er gewoon schrijlings over het plaatselijke voetbalveld van Sporting Dressel (Moorsel) loopt, gewoon over de grasmat heen! Het zal dus geen ploeg uit eerste klasse zijn! Het parcours biedt hier de nodige afwisseling: veldwegen, een smal hobbelig graspaadje langs uit de kluiten gewassen knotwilgen en op 65 km de doortocht van een bosje met een door kinderen aangelegd en in onbruik geraakt bmx-parcours. Wanneer ik hier even halt houd, krijg ik eindelijk nog eens twee bikers te zien, een man en een vrouw, die ik even later nog eens te zien krijg wanneer ze zelf even halt houden om een energiereep op te knabbelen. Na het bosje volgt de doortocht van grote velden vol potten met chrysanten die hun leven zullen eindigen in november op één of ander kerkhof! De extra lus voert me door een mij onbekend gebied en ik geef mijn ogen volop de kost!

Er volgen een aantal veldpaadjes, het ene al smaller dan het andere. Na 68 km tref ik opvallend veel wandelaars op mijn pad en zie ik even later in de verte een grote tent staan. De Waaienberg kon het niet zijn! Blijkbaar is hier een evenement van hetzelfde kaliber aan de gang. Een grote plakkaat kondigt de Faubourgkermis aan van 24 tot 28 augustus. Aan een echtpaar met kind vraag ik in welke gemeente ik me bevind. Dat blijkt Baardegem (Aalst) te zijn! En hetgeen hier plaatsvindt is de Faluintjes Pikkeling. Dat is een jaarlijks terugkerend oogstfeest dat beurtelings in één van de faluintjesgemeenten georganiseerd wordt. Dat zijn allen deelgemeenten van Aalst, met name Baardegem, Moorsel, Meldert en Herdersem. Alles bij mekaar een vijfdaagse organisatie die op vrijdag begint op de Grote Markt in Aalst, dan twee dagen op een weide in één van de hoger vermelde gemeentes en dan nog een avond in Welle en Wieze. Gezellig samenzijn en vooral optredens van groepen uit exotische paradijzen staan op het programma. Samen met de voorstelling van oude ambachten, wedstrijden met paarden enzovoort. Een echte feestgemeente dus, want in Baardegem is er in april zelfs een waar Hopscheutenfestival! Het parcours loopt over een veldweg tussen twee prikkeldraden die als toegangsweg naar de tent fungeert. Aldus moet ik de kassa passeren, waar twee mannen met hun geldkoffertje zitten, maar wel van binnen naar buiten! Grappig! Eens daar voorbij gaat het een grote baan over. Het is 14.00 u.

Veldwegen worden m’n deel. Omstreeks 71 km volgt een moeilijk berijdbare, beenharde en naar boven klimmende weg die uitkomt naast een mooi gelegen huis dat luistert naar de naam “Nooit gedacht” en bewoond wordt door de familie Bal-Tombeur. Het naambord aan de gevel is groot genoeg om er niet naast te kijken. Men moet er bikers gewend zijn, want het is niet de eerste keer dat ik deze plek voorbij rijd. Nooit gedacht dat me hier nog een biker voorbij zou steken! Snel achter hem aan! Op 75 km tref ik een bekend paadje tussen een maïsveld en een prikkeldraad. Je rijdt er over een smalle strook tussen twee diepe voren! Een stuurfout maken betekent hier op je bek gaan! Bovendien liggen de voren verstopt onder het hoge gras! M’n gelegenheidsmakker zit weer achter me aan, omdat hij zich daarnet aan een afslag vergist had. Er volgt een betonwegeltje naast een betonnen goot, afgeschermd door paaltjes. Even verder passeren we het kleine kerkje van Mazenzele. Hier vertrok destijds de Daan-TT (fietsenzaak in Lebbeke), de voorloper van de toertocht van Straf in Bergaf. Mijn eerste deelname daaraan is een verhaal op zich! Nog nooit had ik zo’n lange afstand gereden (85 km die er 95 bleken te zijn), nog nooit had ik zo afgezien en nog nooit had ik er zo lang over gedaan! Het kerkje zag er toen verwaarloosd uit, het instorten nabij! Nu wordt het volop gerestaureerd en ziet het er al veel netter uit! Gelovig of niet, zulke zaken uit het bouwkundig patrimonium mogen niet verloren gaan. Het stemt me tot tevredenheid dat de kerkjes hier grondig onder handen worden genomen.

Mijn gelegenheidsmakker voor de laatste kilometers wint veld wanneer de grote kerk van Droeshout opduikt. Met daarachter de weide die fungeerde als startplaats voor de tocht van de Bergaffers. Het kan dus niet ver meer zijn! Wanneer ik een straatje in rijd zie ik hem het hoekje om rijden. Om daarna te zien dat de pijl naar de andere kant wijst. Heeft hij zich vergist of is hij een inboorling die linea recta naar huis rijdt? Hier was ik vanochtend met de wagen gepasseerd om naar de weide te rijden. Wanneer ik even halt houd alvorens een smalle servitude op te gaan, zie ik de andere biker op zijn stappen terugkeren! Waardoor ik niet de laatste ben, om toe te komen! Want ik bereik al snel de manege waarachter de feesttent is opgesteld. Het Decap-orgel speelt toepasselijk “J’aime j’aime la vie” van Sandra Kim! Op deze plek kan men niet anders dan van het leven houden. Ik word er zelfs even weemoedig van!

Aan de tent word ik aangesproken door de man die me daarstraks had toegeroepen aan het uitzichtpunt in Brussegem. Het blijkt Sofeurken te zijn! Uit Adegem. Waardoor toertochten in Brabant en Limburg voor hem minder gemakkelijk te bereiken zijn omwille van de verre verplaatsingen. Ik heb hem één keer al rijdend ontmoet tijdens de Oeterdalmarathon vanuit Opoeteren vorig jaar, nu bijna een jaar geleden. Een ontmoeting van zeer korte duur, dus niet verwonderlijk dat ik hem niet herkende. Na een babbeltje mijn rugzakje in de auto gelegd en de inwendige mens versterkt met twee witte pensen, appelmoes en een snede brood. In de tent op de tonen van het orgel. De hand geschud van Mojobiker, één van de drijvende krachten bij de Bergaffers en in wezen de mens waardoor Opwijk een constante in mijn leven is geworden. Buiten spelen de kinderen op een mechanische stier boven een luchtkussen. Gelukkig zijn de kapriolen van het dier op kindermaat afgestemd. Want door een te bruuske beweging zouden ze voor hetzelfde geld op de naastliggende mesthoop gekatapulteerd worden! Enfin, toch een hoop oud stro! Geen zin om al op te stappen en nog blijven kijken naar de behendigheidswedstrijd voor paardenkoetsen na beredeneerd te hebben op welke wijze het parcours diende afgelegd te worden: 1-2-3-4A-B-C-D-E-5-…! Fietske opgeladen en me nog eens een laatste keer omgedraaid richting het gewemel voor de tent onder een blauwe lucht vol witte wolken. De hemel bestaat echt! In een tent op de Waaienberg in Droeshout…

Mooie toer, knap uitgewerkt parcours met de nodige afwisseling en veel off-road. Degelijk uitgepijld (deels door de mannen van Straf in Bergaf). Twee tot drie keren heb ik even getwijfeld en één keer heb ik een pijltje gemist en diende op m’n stappen terug te keren. Waar niks was om pijltjes op te hangen, stonden ze vlak boven de grond op twee stokjes gemonteerd. Dat moet allemaal veel tijd en werk gekost hebben! Alles afgesloten met een après om duimen en vingers van af te likken, zowel letterlijk als figuurlijk. De lange lus van 80 km (mijn tellertje gaf er 78 aan bij aankomst) is een extra reden om naar hier te komen. Bij dit mooie weer vlot berijdbaar, bij slechter weer kan het er hier wel zwaarder bij liggen! Een aanrader die niet mag ontbreken op uw palmares!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Filmpjes van de editie 2010 en 2012:

Boerenbike 2010 by Tubertalixml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Boerenbike 2010 by Tubertali

Trailer Boerenbike 2012 by El Gino