Parel van het Hageland (15-25-40-50-65 km) van MTBC@Bekkevoort (De Megabikers) op zondag 05-08-2012.

De keuze voor deze zondag was niet gemakkelijk. Er was een toertocht in Lille, dus niet al te ver van thuis en met het aanbod van een route van 80 km. Maar in die streek kom ik al wel eens meer tijdens de wintermaanden en het vast parcours zal er wel mee in de tocht opgenomen geweest zijn. Wat geen probleem is, vermits het de moeite waard is. Bovendien rijd je hier veel in de bossen en krijg je mooie singletracks voor de wielen. Er was de toertocht in Loonbeek (Huldenberg) die dit jaar jammer genoeg samenviel met Bekkevoort, maximum afstand 58 km. Er was de Hoebelbike in Vlezenbeek, met een route van maximum 75 km, ook de moeite waard. Omdat ik op vrijdag de nachtrit in Vlezenbeek was komen rijden en omdat ik de tocht in Loonbeek al ettelijke keren heb gereden, heb ik de eer gelaten aan MTBC@Bekkevoort (De Megabikers). Deze toer had ik nog maar één keer gereden. De mannen van deze club hadden vorig jaar nogal wat kritiek moeten slikken over een saai parcours, te veel brede veldwegen en te veel lange rechte stukken. Ze pakten dit jaar daarom uit met een vernieuwd parcours.

Toen de wekkerradio begon te spelen hoorde ik buiten een teleurstellend geluid! Regendruppels en water dat in het rioolputje voor m’n deur wegstroomde! Verdorie, toch weer niet op een zondag! Ondanks de regen zat er toch wat kleur in de lucht en hoopte ik dat het in Bekkevoort droog zou zijn. Was het op de snelweg nog nat, hoe dichter ik de plaats van vertrek naderde, hoe droger de ondergrond. Omdat ik van vorig jaar wist dat men de auto’s hier schuin op de deels door nadarhekkens afgesloten Oude Tiensebaan, of op het fietspad, laat parkeren, mijn heil gezocht in de Meutelstraat, het laatste zijstraatje voor de start. Anders zou mijn wagen straks de enige zijn die hier nog moederziel alleen in de weg zou staan! De lucht was blauw, het was lekker warm in de zon en op hoop van zegen m’n regenvestje achtergelaten om een overvol rugzakje te vermijden. Fiets afgegeven aan de bewaakte parking waar ik nog herkend werd van vorig jaar, me ingeschreven en omstreeks 9.15 u kon ik op pad.

Vertrek achter het voetbalveld en de Oude Tiensebaan op, waar aan de nadarhekkens een man stond om de inschrijvingsbewijzen op te vangen in een emmer en de toekomende auto’s te verwijzen naar de parking. Na luttele 2 km doken we de velden in om tot omstreeks 5 km een afwisseling van zanderige veldwegen en graspaden te berijden, deels in de buurt van de snelweg. Een dikke kilometer verder troffen we de eerste splitsing, waarna de eerste afdaling in een mooie holle weg zich na 8 km aandiende. De zonnewarmte deed deugd, de ondergrond lag er zelfs stoffig bij, een heel verschil met de moddertoestanden na een fikse stortbui op het verkeerde moment in Vlezenbeek afgelopen vrijdagavond! Er volgde een stevige klim over een betonbaantje in de Oude Pastoriestraat die links naast de Oude Pastorie overging in een stevig klimmende track op de grens tussen bos en veld. Ik kroop er gezwind naar boven, in het gezelschap van vele anderen die de weg naar Bekkevoort hadden gevonden. Me halverwege even aan de kant gezet om uit te blazen alvorens het vervolg van de klim, verscholen tussen de maïsvelden, verder te zetten. Eens boven troffen we een uitkijktoren. Ik meen zelfs hier ooit de bevoorrading van een andere tocht te hebben weten staan. De moeite van de klim werd beloond met twee bangelijke afdalingen door een woeste holle weg en over een track doorheen het gras om uit te komen in Tielt-Winge en er een stuk van de groene vaste route te vervoegen. Het tellertje klokte 11 km af.

Lekker naar beneden dokkerend over een leuk kasseiwegeltje en stevig naar boven klimmend over een off-road-paadje naast perenboomgaarden, arriveerden we op een betonbaantje in Molenbeek-Wersbeek (Bekkevoort). Tot 17 km kregen we een gesmaakte afwisseling van kasseibaantjes en stoffige veldwegen voor de wielen. Ze brachten ons op en af door het glooiende en zonovergoten groene landschap om na een stevige klim over een smal graspaadje en in een knappe holle weg te arriveren op een hoogvlakte. 17 km om 10.20 u. Tot 19 km volgden plezante paden op en af over holle wegen die overgingen in veldwegen om dan weer af te dalen door een holle weg, afgewisseld met goed berijdbare tracks tussen de fruitboomgaarden of een rotspaadje. Naast een stevig klimmetje in een boomgaard stond een biker te wachten op z’n maat die wat lager aan z’n fiets stond te morrelen. Ik moet tijdens het klimwerk behoorlijk wat grimassen getrokken hebben, want de biker kwam even later naast me rijden om te vragen of alles in orde was! En of ik was wie ik ben! Ja dus! Een paar woordjes met elkaar gewisseld. Onmiddellijk daarna bereikten we samen de bevoorrading omstreeks 10.45 u. Die stond voor de brede garagepoort op de oprit van een huis. Er waren hekkens voorzien om je fiets tegen kwijt te kunnen. Vriendelijke medewerkers zorgden er voor het aanbod van bananen, appelsienen, cake met rozijnen, wafels en koeken. Ik heb er gesnoept van een reep (Twix?). Afscheid genomen van de sympathieke biker die weer op pad trok met z’n makker. Bij deze m’n groeten en hopelijk kruist uw weg nog eens de mijne.

Na de stop ging het weer direct de hoogte in doorheen een koele holle weg, gevolgd door een leuke afdaling die uitkwam in een straat. Daar ging het plots naar rechts een verdoken servitudepaadje in. Ik was er voorbij voor ik het zag. Het betrof een stevig klimmetje over een smal kasseiwegeltje tussen de tuinen van huizen. 25 km en 10.55 u. Op 26 km werden we vergast op een megabangelijke afdaling in een holle weg waar ik mij eens lekker zonder afremmen over de stenen naar beneden heb laten gaan! Super! Zanderige veldwegen, onderbroken door stukjes over smalle paadjes naast struikgewas en verloren gelopen bomen, brachten de deelnemers na 29 km naar een volgende te smaken afdaling over een goed van stenen voorziene paadje in weer een holle weg. Aan het kapelletje in de Leemkuilstraat, mij nog bekend van vorig jaar of uit andere tochten, splitste de route van 25 km zich af van de 40-50-65 km. Dit exact 30 km na de start. De twee bikers die me voorbijgingen in de holle weg stoven de 25 km op. Misschien dat zij al een rondje gereden hadden, want ze leken me meer in hun mars te hebben dan de kleinste route! De Leemkuilstraat is een mooie holle weg, op en af over wat steenpuin, die boven uitkomt aan nog een wit kapelletje. Vorige maand werd dit gerenoveerd, het bezetsel was toen nog vochtig! Aan het kapelletje ging het naar links verder in de holle weg om boven de splitsing te treffen tussen de 40 km en de 50-65 km. In de verte zag je de intussen welbekende en vorig jaar gebouwde windmolens langs de snelweg staan draaien in de wind. Het paadje gaat verderop door een stukje bos waar onlangs stevig moet gekapt zijn. De omgeving ligt er bezaaid met resten van schors en takken. Hier ben ik onlangs nog gepasseerd tijdens de toertocht vanuit Waanrode op 17 juni. Ik herkende het bordje met de tekst “Pas op, losvliegende bijen! Als de bijen komen, plat op de grond gaan liggen en op hulp wachten! Als er geen hulp komt… sterkte!” Pas deze keer zag ik dat er effectief een bijenkast opgesteld staat, iets dieper de boomgaard naast het bos in. Ik was zeker niet de enige die voor de grotere routes had gekozen, want op dit korte stukje kreeg ik al 11 bikers te zien.

Klimmend en dalend over de wegen doorheen het open glooiende landschap, bereikten we de windmolens op de hoogvlakte naast de snelweg. We reden er vlak naast en ik ben er even blijven staan. Die dingen zijn beslist hoog als je ze vanuit kikkerperspectief bekijkt! Zou een machtige foto voor een wedstrijd kunnen opleveren! 34 km en 11.40 u. Hier konden we eens lekker doortrekken over de assenwegen om de kilometers op te drijven. De passage van de perenboomgaarden op deze hoogvlakte werd op 37 km beloond en bekroond met een mooie afdaling in een holle weg om beneden te arriveren in de rustige Hagelandstraat in Loksbergen (Halen). De Limburgers heetten er ons welkom. Loksbergen is jammer genoeg bekend omwille van Het Beest en de moord op Shana Appeltans en Kevin Paulus, maar ook om zijn prachtige holle wegen die in de flanken van de getuigenheuvels Kluisberg, Mettenberg en Molenberg zijn uitgesneden. De zogenaamde Fransman in de Kluisberg is 12 meter diep en daarmee de diepste holle weg van Vlaanderen. De tocht vanuit Waanrode deed ook deze plek aan en dat stuk van de tocht kon me toen zeer bekoren! Het hollewegenfestival begon al direct met een prachtexemplaar met uitstekende rotspartijen in de wanden, jammer genoeg ontsierd door een achtergelaten autoband en resten van een krant. En spijtig genoeg reikten in het begin de koterijen van de huizen op de zijkanten tot vlak aan de randen. Twee bikers haalden me in tijdens mijn moeizame klim naar boven over een ondergrond met stenen. Daar was een Slijkfretter uit Westerlo bij. Boven ging het een volgende holle weg in, dit keer over een tapijt van grind. Dat knarste onder de wielen van een kerel die me volgde. Om dan met een schouderklop begroet te worden door niemand minder dan Bruce Wayne, deze keer zonder Mr. C. Ook al weet ik niet wat hem drijft in het dagelijkse leven, buiten zijn passie voor de bike en toertochten, en ook al zijn de ontmoetingen meestal kort van duur, het is altijd leuk van deze joviale vleermuis op m’n weg te zien te krijgen. Je hoeft niet alles van een mens te weten om hem te waarderen.

Ook deze keer was de ontmoeting kort van duur, want verderop troffen we de splitsing tussen de routes van 50 en van 65 km, aan de voet van een brug onder de snelweg. Omdat ik wist dat ik Bruce toch niet zou hebben kunnen blijven volgen en omdat ik er tijd genoeg voor had, ben ik de richting van de langste route uitgegaan, terwijl Bruce voor de iets kortere versie koos. Aldus scheidden hier onze wegen na 40 km op het middaguur. Er volgde een mooie donkere holle weg, eerst klimmend en daarna lekker naar beneden. Ik arriveerde aan een grote drukke baan, onder een brug van de snelweg, op de grens met Webbekom (Diest). Samen met een andere biker dook ik via gloednieuw aangelegde fietspaden de grote fietsrotonde onder de grote baan op (43 km). Dan stak me een biker voorbij wiens witte fietsbroek en opvallend truitje me bekend voorkwamen! Ik riep hem toe dat ik hem vorige zondag tijdens de Boerenbike in Droeshout (Opwijk) ook had zien rijden! De laatste kilometers had ik daar in zijn zog afgelegd! Veldwegen en een klim in een holle weg dienden zich aan in een afwisselend landschap. We reden weer in de richting van de windmolens en naderden de snelweg. Het pad kwam me bekend voor. Ernaast ligt een landingsplaats voor helikopters van Paramountheli, wist Phille81 me ooit te vertellen, nadat ik er een verkeersbordje met een helikopter had gespot tijdens de toertocht in Diest op 10 juni. Even verder staat, aan de voet van een brug onder de snelweg, een kruisbeeld op de plek waar Shana en Kevin vermoord werden. Daar kreeg ik het witte tentje van de tweede bevoorrading in het vizier op 46 km omstreeks 12.30 u.

Twee bikers van de club zorgden er voor het aanbod. Er stonden nog vijf andere bikers, waarvan er twee Frans spraken. Ik merkte dat twee bikers een blikje Redbull stonden te lurken en speurde naar de plastieken bak met de nog frisse blikjes, waar ik dan ook dankbaar gebruik van gemaakt heb! Er was aan alles gedacht, want ik zag onder het tentje ook een gereedschapskistje staan, een voetpomp en een voorraad binnenbanden voor eventuele pechvogels. Na mijn aankomst zou ik de twee mannen die voor de bevoorrading instonden nog te zien krijgen toen ze met hun aanhangwagen en materiaal weerkeerden. Daar vertelden ze dat de Redbull-babes moeilijkheden hadden gehad om de locatie van de stop te vinden en met hun bizarre autootje met reuzenblik tot zelfs over de velden sjeesden! Na de stop ging het de assenweg en een grasspoor op, langzaam klimmend tot op de hoogte van de snelweg. Op 48 km bevond zich daar boven een splitsing tussen de 50 en de 65 km. Bruce had dus ook Redbull kunnen lurken! De twee Franstalingen sloegen linksaf, de brug over de snelweg op, voor mij ging het naar rechts de velden in. Op en af reed ik er over het Mierenbergwandelpad, een lange weg die in een mooie omgeving constant van uitzicht verandert van veldweg naar holle weg en bosweg, afgesloten met een lekker lange afdaling tot 50 km. Ik werd een volgende holle weg in gestuurd, deel uitmakend van een vaste blauwe route en passeerde er Onze-Lieve-Vrouw van het Grotteke, een beeldje in een nis onder een uitstekende rotspunt. Het is niet de eerste keer dat ik dit bizarre kapelletje te zien krijg. Eens de holle weg uit arriveerde ik aan een elektriciteitstoren op het kruispunt van de Papenbroekstraat en de Reustraat te Webbekom. Deze plek heb ik ooit eens in een verhaaltje vermeld. Even verder kwamen we weer in de bewoonde wereld en reden naast de Carrefour, de Lunchgarden, Brico en Auto5. Ik meen dat hier altijd de bevoorrading staat van de Forest Marathon van de Forestbikers Langdorp met start aan de Bekaflaan in Aarschot. Die straatnaam vergeet ik nooit, want na die tocht ben ik effectief altijd bekaf! Nog te rijden op 18 en 19 augustus en helaas samenvallend met ander moois zoals de Ter Dolen Fietshappening in Helchteren. Aan de verkeerslichten ging het de Leuvensesteenweg over om toe te komen in Kaggevinne (Diest).

Aan het feest van de holle wegen kwam geen einde, want spoedig werden we een fameuze helling op gestuurd over een diep uitgesneden kasseiweg. Er volgde een assenweg waarlangs enkele grote domeinen van rijke mensen achter bomen en poorten verstopt lagen. De mensen die daar wonen hebben een prachtig vergezicht over de groene omgeving. Er stonden daar veel paarden, pony’s en ezels in de weiden. De windmolens tekenden zich af tegen een donkere hemel links van me. Het weer was aan het omslaan, de zon was weg en ik hoopte dat regen me bespaard zou blijven! Rechts van me meende ik gans in de verte een brede, plompe kasteeltoren met plat dak te zien staan. Het tellertje toonde 55 km. Aan het einde van de assenweg sloeg ik aan de Prinsenbosstraat in Scherpenheuvel-Zichem verkeerdelijk naar links af en bereikte ik de grens met Assent (Bekkevoort). De fikse afdaling over beton kwam uit op een grote baan. Dus volgde een extra klim om op mijn stappen terug te keren. Op 57 km volgde een mooie track die tussen dicht op elkaar staande boomstammen naast een weide met vijver en paarden liep. Een knappe plek die deel uitmaakte van het traject van een blauwe route. Aan het einde van het paadje was het wat onduidelijk hoe het nu verder moest. De blauwe pijl van de vaste route wees naar links, een duidelijk pad, de gele pijl rechtdoor naar een onduidelijk spoor in de weiden. Rechtdoor had hier ook kunnen betekenen: “volg het hoofdspoor”! We moesten dan toch de weide in en even verderop stond een pijltje ter bevestiging. Het pad liep er verder tussen de omheiningen van twee weiden.

Er viel nattigheid, maar dat bleef beperkt en duurde maar even. Na 60 km vervoegde ik de kidstoer op het grondgebied van Scherpenheuvel-Zichem, wat voor mij het sein was dat het einde in zicht kwam! Maar ik had beter moeten weten! Het ging naar beneden over een holle assenweg op de vaste groene route. Even verder koppelde het traject zich weer los van de kidstoer. Omstreeks 62 km passeerde ik het centrum van Assent ter hoogte van de kerk en volgde een zware klim naar een hoogvlakte. Vermoeidheid begon toe te slaan! Boven werd het pad versperd door een tractor met aanhangwagen. De hele familie was opgetrommeld om de oogst binnen te halen. Eén van de zonen had z’n blitse moto op het veld geparkeerd. Zelfs den bompa was present. Aanzwellend motorengeronk toonde dat ik opnieuw in de buurt van de snelweg kwam. Daar vervoegde ik na 64 km opnieuw de kortere afstanden, met uitzondering van deze voor de kids. De mannen uit Bekkevoort wilden mij echt helemaal afpeigeren, want er volgde een zware klim, weliswaar over asfalt, in de Pannenhoefstraat. Ik herinner me een toertocht waarbij aan elke helling de naam en het percentage stijgingsgraad vermeld stonden op een bordje. Die passeerde ook hier. Een andere biker sprak me toen moed in door te zeggen dat het na de bocht op de top nog zwaarder werd! Maar dat bleek toen nogal mee te vallen! Asfalt ging aan een eenzaam huis wel over in onverhard, maar minder steil. Het tellertje klokte 65 km af. Een mooie track stuurde ons tussen bomen naar beneden tot aan bochtje dat uitgaf op een andere track. Deze plek kwam me bekend voor! Van tijdens de tocht in Waanrode. Toen werd vanaf het kapelletje aan de Leemkuilstraat, waar we daarstraks ook passeerden, een extra optionele lus van 6 km aangeboden, die vertrok aan een track op de grens van Bekkevoort en Assent. Links ligt een groene vallei en rechts op de helling de bossen van de Begijnenbosvallei. Ik was dus niet ver van het kapelletje waar ik 35 km geleden was gepasseerd. Waarmee er een einde kwam aan een lange lus! Beneden aan het pad staat een huis in een schilderachtige omgeving.

De Bekkevoorders wilden mij niet laten gaan, want er dienden zich nog holle wegen en veldwegen aan. Telkens ik een strook asfalt bereikte dacht ik dat er een einde aan ging komen, maar dan werden we weer off-road gestuurd! Ik begon zo stilaan moe te worden zodat ik bij een stevig klimmetje toch even van de fiets moest! De laatste afdaling door een mooie holle weg eindigde op een asfaltbaantje! Verrek, daar stonden geen pijltjes meer! Naar rechts kwam er een bocht aan een huis waar een verkeersspiegel stond. Daar meende ik vanochtend gepasseerd te zijn! Dus de andere kant geprobeerd! Dat was een fiks klimmetje! Boven aan een straat geen pijlen! Ver kon het niet meer zijn, want ik had al 70 km bij elkaar gesprokkeld. Ik was moe en verlangde nu toch naar het einde. Geen zin om hier nog te rijden zoeken. Toen ik het noodnummer wilde intikken, hoorde ik mensen aan de praat in een achtertuin. Eén van die mannen was op de hoogte van de toertocht en wist me haarfijn uit te leggen hoe ik naar het voetbalveld aan de Oude Tiensestraat kon komen. Aan een rode postbus rechtsaf een veldweg in, dan een grote baan over en rechtdoor. Dank u, meneer! In die veldweg hingen terug pijlen en luttele ogenblikken was ik weer bij af. De reden van de ontbrekende pijlen was duidelijk. Net op die plek kruisten heen- en terugweg, en de mannen die de pijlen aan het ophalen waren, zullen hier per vergissing ook de pijlen voor de terugweg mee verwijderd hebben. Niet wetend dat er nog een slak onderweg was. Sinds de tweede stop had ik geen bikers meer gezien. Alhoewel ik volgens een man aan de aankomst niet de laatste was. Want de laatsten aan de tweede stop zouden een ex Belgische kampioen en zijn vrouw geweest zijn! Toegekomen met 73 km op het tellertje.

Het meeste was al opgeruimd en alvorens de vrouwen met het poetsen van de kantine begonnen, kon ik nog twee blikjes icetea kopen. En die gingen vlot binnen. Nog een babbeltje gedaan met de mensen ter plekke alvorens afscheid te nemen. Zoals vaak op de terugweg via Scherpenheuvel gepasseerd. Een kaars gebrand voor de Ward, opdat hij na een voorspoedig herstel na een zwaar werkongeval ook weer snel zijn bike als vanouds zou kunnen bestijgen. En tot heil van bikend Vlaanderen, voor veilige ritten. Een mooie toer beleefd, perfect op mijn niveau, met pittige en voor mij haalbare klimmetjes, maar ook paden waar je eens lekker van katoen kon geven en over een droog parcours. In een mooie streek met de typische holle wegen. En dat voor maar drie euro (en vier euro voor niet-leden van een bond). Van mij een dikke tien op tien voor deze Parel van het Hageland.

Het verslag van deze toertocht is ook te vinden op mtb-you en op mountainbike.be!