Toertocht (12-27-34-40-50-60 km) van WTC De Wringers te
Opoeteren op zondag 15-07-2012.
Toen ik om 06.00 u opstond viel er geen regen en zat er wat kleur in de hemel en heb ik het besluit genomen om naar Opoeteren de zomertocht van De Wringers te komen rijden. Indien het ginder zou regenen of de ondergrond er te slecht bij zou liggen, kon ik nog altijd kiezen voor een korte afstand, ook al kost het me bijna anderhalf uur tijd om met de auto tot ginder te rijden. Vanaf Tessenderlo werd de hemel donkergrijs, maar buiten een korte bui viel er geen regen. Ik kon vrij dicht bij de start parkeren langsheen de kant van de Dornerstationsstraat. Mn fiets afgegeven aan de bewaakte parking, me ingeschreven en om 9.15 u was ik op pad. Bij het wegrijden van de voetbalvelden kwam Bruce Wayne me met zn fietsmaten tegemoet. Ik meende onlangs nog een bericht te sturen met de vraag of hij nog leefde, want het bleef al een tijdje stil op het forum vanuit Gotham City!
Tot 3 km kregen we de bekende assenwegen en asfaltbaantjes tussen de maïsvelden in deze streek als opwarmer voor de wielen, gevolgd door twee korte, maar mooie singletracks door stukken bos. Ik kreeg kort het gezelschap van een rijder van 3D-Cadworks, een bevriende ploeg van de 24 uren van Westerlo, winnaars bij de masterploegen na de afgelopen editie. Ik vermoed dat het Jan was, die toen op de camping die zondagochtend de Zweedse kok nabootste tijdens het bakken van spek en eieren en zo de rijders op de dijk deed watertanden! Op 5 km doken we dan definitief de bossen in. Want eens je hier de bossen in rijdt, kom je er gegarandeerd pas aan het einde van de tocht weer uit! Een halve kilometer verder maakte ik me op een paadje smal om een aantal snellere rijders te laten passeren. Bruce Wayne en Mr. C. waren daarbij. Bruce stak zijn hand nog op terwijl hij aan het wiel van zn voorganger bleef kleven. En weg was Batman. Op 7 km volgde een mooie amusante singletrack. Er weerklonk muziek vanuit het bos en aan de afslag naar links werd die intenser. Tussen de bomen door kon ik mensen ontwaren. Het zal er misschien een kampplaats geweest zijn van een jeugdbeweging, want die kwamen we wel meer tegen tijdens de rit. Het bospaadje gaf uit op een grote baan met fietspad aan een camping op de grens met Opoeteren. Tijdens de eerste 10 km toch nog redelijk wat deelnemers gespot die zich niet hadden laten thuis houden uit vrees voor regen of een nat parcours.
Tot 11,5 km volgden boswegen en een natte singletrack tot op de plek waar de route van 60 km zich afsplitste van de andere afstanden. Ik had er drie kwartier over gedaan. Een snelle berekening leerde me dat ik dan 4,5 uur onderweg zou zijn. Met nog een half uur marge zou ik dan rond 13.45 u weer bij af moeten zijn! Na de splitsing kwamen er af en toe open plekken in het landschap met van km 13 tot 14 de doortocht van een kale, recent gerooide vlakte waar de boomstronkjes nog boven het zand uitstaken. Om de heide weer kansen te geven? We reden toen volgens een bord doorheen het natuurgebied De Oudsberg. Na rechts een brede bosweg te zijn opgegaan hoorde ik omstreeks 16 km mijn schuilnaam roepen. En zo kreeg ik na lange tijd Pierrot Le Fou uit het Leuvense nog eens te zien! Ondanks het feit dat hij recht van zijn nachtshift naar hier was afgezakt en nog tot laat naar een interventie was gemoeten, zag hij er fris en monter uit. Zijn maten waren beter af, die zaten ergens in Frankrijk op de bike! De rit doorheen de uitgestrekte bossen was hem tot hiertoe al goed bevallen! Mij ook trouwens! Hier en daar zoog de gebluste zandgrond wel ferm aan zodat je stevig moest trappen om vooruit te komen. Maar de nattigheid viel al bij al goed mee. Niet zoals tijdens de vorige editie van de Oeterdalmarathon toen ik uren in de gietende regen heb gereden! Een beproeving!
Aan een afslag met meerdere wegen was een pijl wat twijfelachtig opgehangen omdat bikers altijd de neiging hebben het smalste pad te kiezen, likkebaardend naar singletracks! Pierrot is teruggekeerd om de pijl te verhangen voor wie nog volgden. Na de volgende bocht troffen we op 20 km de eerste stop, bemand door één Wringer. Een stuk banaan gegeten en twee bekers sportdrank leeggedronken. Snel weer op pad. Van 23 tot 26 km volgden een aantal mooie singletracks door dennenbossen en tussen de varens. Toen we even weer uit de bossen tevoorschijn kwamen, stoof Pierrot er in een veldweg vandoor. Mijn slakkengang is niet aan iedereen besteed! Maar het was plezant van hem nog eens ontmoet en het pad gedurende een dikke tien kilometer gedeeld te hebben! Laat ons hopen dat de zomer nog wat goed weer in petto heeft en ik de Bierbikers hier of daar nog eens op mijn ritten tegenkom! Op een natte singletrack tussen laag struikgewas voelde ik de hete adem van bikers in mijn nek. Toen ze op het volgende pad voorbij konden steken, merkte ik dat één van de twee een helmcamera bij had! Ik zal dus eens moeten zoeken op het web! De Rony van de Neerpeltse Dabbers zal het niet geweest zijn. Aan het einde van het paadje kwamen we weer even in de bewoonde wereld. Een paard liep er driftig heen en weer in een kleine weide. Het tellertje toonde 27 km en de klok 11.00 u.
Ik vervolgde mn tocht alleen op een aantal bredere boswegen en een mooie track die zich na 29,5 km langsheen een diepte door het bos slingerde om dan naar rechts af te buigen over een aantal molshopen op en af. Zeer mooi! Beneden werden we een bospad op gestuurd waar een bord bij rode vlag waarschuwde voor kogelgevaar. Het pad klom daar stevig naar boven, waarna mooie tracks ons op en af doorheen het bos loodsten tot omstreeks 31 km. Ik vermoed dat dit het zogenaamde Glimburgerbos in Opitter was, genoemd naar de biker die de paadjes hier onderhoudt. Er liggen daar vele paadjes op en af over uit de kluiten gewassen bulten, maar die zijn eerder geschikt voor technisch onderlegde bikers. Vos in de bossen heeft me ooit eens naar daar op sleeptouw genomen. Ja, via het wereldwijde web leer je ook mensen kennen die niet naast de deur wonen! Het brede stijgende bospad naast een gerooide zone en waarlangs we de kern van het gebied verlieten, heb ik toen met de Vos bereden, ik vermoed zelfs toen twee keer. Tot 35 km worden we over een aantal lussen over smalle paadjes in de met gras begroeide brandgangen van de bossen gestuurd om uit te komen op een fietspad naast een zandweg aan de Gruitroderheide. Terwijl ik daar even halt hield, kwam er nog een biker voorbijgereden, de eerste die ik sinds het driftige paard te zien kreeg. Dus bijna vijftig minuten moederziel alleen door de bossen gebold!
Op het fietspad staken me nog bikers voorbij. Daarom vermoed ik dat de extra lus van de 60 km hier de andere afstanden weer vervoegde. Korte tijd later trof ik op 37,5 km de tweede bevoorrading. Er stonden daar nog bikers en er kwamen er ook nog toe. Het was op de kop middag! Er was daar nog genoeg aanbod: bananen, wafels, frangipanekoeken, een soort lekkere eierkoeken en sportdrank. Een tiental minuten uitgetrokken om te rusten en te drinken. Via en breed pad verlieten we het bos om uit te komen aan een grote baan in Neeroeteren. Even verder naar links de baan over om de Volmolenstraat in te rijden, genaamd naar de manege en de oude bouwvallige watermolen ernaast. Het bruggetje ben ik ooit eens per wagen gepasseerd onderweg naar de start van een toertocht. 40 km en 12.15 u.
Voorbij de watermolen ging het weer de bossen in over een stevige klim en enkele plezante singletracks. Gevolgd door twee leuke afdalingen en klimmetjes, onder anderen over een zeer smalle track die zeker een meter dieper lag dan het omgevende bos. Een soort holle weg, eerder een droge gracht die er wat vettiger bij lag nu! De drie bikers die net daar achter mij hingen moesten dus noodgedwongen wat geduld oefenen alvorens te kunnen passeren. Dat wegeltje eindigde met een klim over een vals plat, waardoor ik er even buiten adem was! Het tellertje toonde 43 km. Een kilometer verder scheidden de routes van 50 en 60 km zich af van de andere afstanden. We kregen er weer een prachtige singletrack op en af voorgeschoteld. Het was er wat oppassen voor de boomwortels. Naar het einde ervan toe passeerden we de achterzijde van een camping of vakantiedomein. Want ik meende ook identieke houten huisjes te kunnen zien staan. 45 km en 12.45 u. Enkele niet te onderschatten kuitenbijters brachten me doorheen de bossen tot aan de Ketelstraat in Neeroeteren, een kruispunt van zandwegen waar ook een verharde parking was voor wandelaars. Er kwamen nog twee bikers voorbij, waarvan de tweede een blauw truitje van de brandweer Gent droeg. Of zou het Genk geweest zijn? De zandweg over om een track in te slaan doorheen een mooi stukje bos om na 47 km uit te komen op een jaagpad naast een kanaal. Af en toe liet zich zelfs een waterzonnetje zien! Zon? Wat is dat? Het stuk van de tocht na de tweede stop was het mooiste wat de omgeving betrof, maar er kwamen een paar stevige klimmetjes in die toch zwaar begonnen door te wegen met bijna 50 km in de benen!
Na een korte wijle langsheen het kanaal ging het dan een assenweg in waarlangs enkele grote huizen te midden van de bossen stonden. Volgens een straatnaambordje reden we daar gedurende een kilometer door de Bergervenstraat. Omstreeks 50 km kregen we een aantal natte bospaadjes voor de wielen geschoven die zich zigzaggend, en vaak over uitputtend vals plat, doorheen de eindeloze bossen slingerden. Ik werd moe en begon zo stilaan naar het einde te verlangen. Op 52 km doemde dan plots een stevige bult voor me op. Daar was het noodgedwongen even te voet. Boven stonden drie jonge twintigers met gewone fietsen. Ze waren content van te zien dat ze niet de enigen waren die te voet naar boven hadden moeten wandelen. Een ervan was uit de streek afkomstig, kende de omgeving min of meer vanuit zijn kindertijd, maar wist me te zeggen dat er nu veel stukken bos waren afgesloten en hij daardoor de verbindingsstukken die hij vroeger volgde niet meer kon rijden. De tweede kerel kwam voor het eerst in deze streek en stond er van versteld dat het hier zo knap was met zoveel bos. De derde, met rastakapsel, was aan zijn spraak te horen, afkomstig van mijn eigenste Antwerpse contreien. Het zag er zo naar uit dat het studenten waren die elkaar op de hogeschool hadden leren kennen en door de Limburger op sleeptouw waren genomen voor een fietstocht. Vriendelijke kerels. Terwijl ik even met die jongens aan de praat was, kwam er toch een moedige rijder de korte helling tot boven op gefietst. Daarna nog een vader en zoontje te voet. Deze twee zou ik verder op mn rit nog een paar keren in de verte zien rijden en er quasi gelijktijdig mee arriveren. 53 km en 13.30 u!
Wanneer ik weer op pad was werd het onheilspellend donker in de bossen. Ik vreesde dadelijk een fikse regenbui over mn zip uitgestort te krijgen. Tijdens mn oversteek van een meer open plek begon het inderdaad stevig te regenen. Weer het bos in en onder de bomen mn jasje terug aangetrokken. Dat had ik daarstraks uitgedaan omdat ik mij te pletter zweette. Even geschuild voor de koude douche die gelukkig maar kort van duur was. Tot 58 km volgden vele paadjes doorheen de bossen elkaar op. Alles lag er nu iets natter bij na de bui. We passeerden een voetbalveld (Neeroeteren?) en ik hoopte dat ik weer bij af was! Niets van dat! Van 58 tot 60 km kregen we een zeer lang pad doorheen de weiden te verwerken, gevolgd door een even lange kiezelweg die luistert naar de naam Driepaalstraat en uitgaf op een kruispunt met een asfaltbaan, overgaand in een kasseiweg. Daar reden twee wielertoeristen. Na een kort stukje langsheen de kasseiweg doken we weer via een track met put rechts de bossen in. Aan de singletracks en paadjes leek hier geen einde te willen komen. Een lange rechte singletrack lag er zeer vettig bij, zo ook een van water verzadigd graspad. Waarschijnlijk had het hier daarnet steviger geregend en was ik aan het ergste van boven ontsnapt. Het had nog weinig nut van de plassen te proberen te mijden. Mijn benen zaten toch al helemaal onder de modder.
Nog enkele lange bospaden brachten mij weer naar de maïsvelden. Kiezelwegen voerden mij verder over de grens tussen bossen en velden. In de verte zag ik het gele jasje van de vader met de zoon die ik gezien had toen ik met de drie jongens aan de praat was. Ik begon echt naar het einde te verlangen. Na de doortocht van nog een bos kreeg ik de plaats van de start weer in het vizier!
De vader en de zoon keerden terug van de bikewash. Die was niet meer operationeel. Ook de hekkens van de bewaakte parking waren opgeruimd. Mn sporttas opgepikt in de auto. Het begon weer te regenen. Omdat ik het geluid van de bikewash hoorde, nog eens gaan kijken. Daar stond de biker die ik daarstraks aan de oversteek van een grote weg had zien staan. Het zal een Wringer geweest zijn die zijn deel van het parcours in de gaten had gehouden. Maar er kwam bijna niets meer uit de hogedrukreinigers, het water uit de containers zal op geweest zijn! Daarna zelden zo genoten van een warme douche om het slijk van en de vermoeidheid uit mijn lichaam weg te spoelen. In de kantine nog een cola gedronken en een spie vlaai van het rantsoen van De Wringers aangeboden gekregen. Moe, maar content dat ik mij niet door het weer thuis had laten houden! Er waren ondanks het droevige weer toch nog zon 449 deelnemers en 17 kinderen komen rijden. Een zeer mooie tocht, bijna voor de volle honderd procent in de bossen, maar toch met de nodige afwisseling. Het zou de laatste keer zijn dat De Wringers deze zomertocht organiseren. Jammer. Onderweg naar huis kreeg ik op de snelweg vanaf As tot aan Lummen een fikse stortbui te verwerken. Een gratis car- en bikewash! We hebben echt geluk gehad dat het tijdens de tocht zo goed als droog is gebleven! Thuis mn fiets nog in de zon schoon kunnen maken! Wie kennis wil maken met deze mooie en bosrijke streek en wil genieten van een puik georganiseerde tocht, heeft binnenkort nog de kans tijdens de Oeterdalmarathon op 12 augustus 2012, ook een organisatie van De Wringers. Bij leven en welzijn rijd ik hier dan weer in de bossen rond.
Het verslag van deze toer is ook te lezen op mtb-you
en mountainbike.be!
Toertocht
te Opoeteren op 15-07-12 door Rony Rabijns (Dabbers Neerpelt)xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
|