Toertocht (15-30-55-70 km) VTT Kapellerit van Fiets en Fun te Knesselare op zaterdag 11-08-2012.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Het gebeurt niet gauw dat ik vanuit het Antwerpse westwaarts trek om een toertocht te rijden.  De enige constante in deze regio is mijn trouwe deelname aan de Lozerbosveldtoertocht te Kruishoutem.  In Zele en Zulte ben ik een tijd terug wel eens komen rijden, evenals dichter bij huis in Waasmunster.  Omdat er elders, noch dichter bij huis wat te beleven was, en omdat schitterend weer voorspeld werd, ideaal voor een tocht met de fiets, viel mijn keuze op de Kapellerit van Fiets en Fun te Knesselare.  Toch al snel goed voor een autorit van dik 100 km.  Op tijd opgestaan en na een stevig ontbijt was ik op pad.  De rit verliep vlot tussen Antwerpen en Gent.  Op de snelweg van Gent naar Oostende was het al zeer druk om 9.00 u.  Een parkeerplekje gevonden in de berm langs een straat en mijn fiets in bewaring gegeven bij de vriendelijke mannen bij de bewaakte parking.  Er waren al bikers bezig met het schoonmaken van hun fiets, die hadden hun rit al achter de wielen.  Het inschrijven was in een wip gebeurd en om exact 10.00 u kon ik vertrekken.

Alsof het een valstrik was, zat ik samen met een Herder en zijn dochtertje al van bij aanvang fout, en reden we het gras op naast een afsluiting.  Even verder zaten we vast.  We moesten achter de afsluiting zijn en dan rechts.  Daar stonden veel auto’s met tuinafval te wachten.  Het is de eerste keer dat ik voor een toertocht vertrek via het plaatselijke containerpark!  Het ging dan via enkele straten om het dorp te verlaten en na 2,5 km doken we de eerste graspaadjes in.  Een kilometer verder troffen we al de eerste splitsing tussen de routes van 30 km en van 55-70 km.  Er volgde een lange veldweg, maar gelukkig niet gewoon recht op recht, maar met de nodige bochtjes.  Daardoor kon je de bikers zien rijden die enkele honderden meters voorop waren en zien waar het parcours ons naartoe ging brengen.  De zon scheen ongestoord op de velden en de temperatuur was ideaal om te fietsen.  Na bijna 6 km en een kwartier rijden bereikte ik het kanaal Gent-Brugge op de grens met Sint-Joris (Beernem).

Daar ging het de kanaaloever op en volgde tot 9,5 km een zeer lange, smalle track die er naast het kanaal liep tussen bomen en struiken links en rechts.  Het groen was zodanig opgeschoten dat de takken hier en daar tegen je tronie gekatapulteerd werden.  Op een bepaald gedeelte staken veel stenen verstopt in de grond en op een ander stuk schuurden de bramen tegen armen en benen.  Het paadje had z’n charme en een biker volgde me in m’n kielzog.  Aan de overkant van het kanaal lag een kleine jachthaven.  Uiteindelijk kwamen we uit het groen tevoorschijn ter hoogte van een bontgekleurde hangbrug voor fietsers die we dienden op te rijden om het kanaal over te steken.  Een schilderachtige plek op deze zonnige zaterdag.  Eens de brug over dienden we op onze stappen terug te keren in de richting van waar we kwamen, maar op de andere oever.  We passeerden de ingang van de jachthaven en gingen een grindpaadje op te Beernem.

Vanaf het grindpad, dat ook door vele gewone fietsers werd bereden, moesten we op een bepaald ogenblik links naar beneden de dieperik in, om dichter bij het kanaal te komen.  Daar was het pijltje op een stokje omgevallen en heb ik het steviger in de grond gestoken.  Het paadje beneden was minder eenvoudig te berijden omwille van de putten en bulten en de wortels van bomen en struiken.  Het slingerde zich om stronken en stammen vanaf de tiende tot de elfde kilometer.  Verkeerdelijk reed, lees liep, ik verder achter iemand aan weer naar boven.  Bleek dat een visser te zijn die met zijn fiets en zijn hebben en houden op de rug, weer wegreed!  Geen mountainbiker dus!  Terug naar beneden en het paadje verder gevolgd tot we ter hoogte van een smal huis weer naar boven moesten, richting het grindpad.  Het tellertje toonde toen 11 km, de klok 10.40 u.  Het grindpaadje ging over in een asfaltbaantje en via een brug staken we na 13 km de spoorweg over.  We dienden een tijd de spoorweg te volgen over een assenweg en een asfaltbaantje.  Aan de linkerkant lagen grote bossen waar we niet welkom waren, te zien aan de bordjes die aan elke toegangsweg opgehangen waren.  Privaat domein, verboden toegang!

Op 15 km lieten we de spoorweg achter ons liggen en ging het naar rechts om een breed pad in te slaan dat omzoomd werd door imposante beukenbomen.  Met links en rechts nog steeds de bordjes die toonden dat we in dit bos niet welkom waren!  Aan de rechterkant lagen de grote gebouwen van één of andere hoeve waartoe het domein vermoedelijk behoorde.  In de verte zag ik aan het einde van het pad auto’s voorbij rijden.  We arriveerden namelijk weer in het open veld tot vlak bij de snelweg waar het filerijden was!  11.00 u.  Een graspaadje leidde ons door het open veld tot aan een straat om dan de grote baan op te moeten rijden om via een brug de snelweg te kruisen.  Na 17 km reden we Sint-Maria-Aalter binnen ter hoogte van werkzaamheden, waar het naar rechts een paadje op ging.  Een mooie track leidde ons tussen de bomen van de snelweg weg.  Ook hier was het uitkijken voor laaghangende takken.  De track ging over in een volgende, nog mooiere singletrack, tussen bomen en veld.  Deze maakte deel uit van een vaste blauwe route.  Het pad kwam uit op een recent aangelegd kasseibaantje, net voor de inrijpoort van één of ander kasteeltje dat door de vele bomen aan het zicht werd onttrokken.  Ernaast stond een poort naar een hoeve toe.  Een schilderachtig plekje.

We vervolgden het traject van de blauwe vaste route, of toch delen ervan, over veld- en assenwegen in Aalter.  Hier was weinig bebouwing.  Enkel een grote moderne hoeve, verder een reeks stallingen, een paar kleinere gerenoveerde oude huisjes en twee mooie nieuwe huizen met kleurrijke luiken.  Een paradijselijke plek om te wonen, maar wel afgelegen.  Ik ben tijdens de toer trouwens wel meerdere kleine stokoude huisjes voorbij gereden die nog altijd bewoond waren!  Dat zoiets nog bestaat!  Vanuit de open velden arriveerde ik na 22 km op een drukke betonbaan op de grens met Beernem en Wingene.  In Beernem heette deze baan Lindeveld en op Wingene was het de Vagevuurstraat.  11.25 u.  Deze betonbaan diende even gevolgd te worden om dan naar links over te steken.  Een veldwegeltje veranderde in een statige beukendreef die de bossen in dook.  In het bos ging het altijd rechtdoor over een lang, aanvankelijk vrij breed pad, dat steeds smaller werd.  Zijwegeltjes werden niet benut.  Bordjes met rode handjes stonden dit niet toe.  Tot ruim 25 km konden we genieten van deze mooie omgeving.  Bij het verlaten van het bos kreeg ik eindelijk nog eens twee bikers te zien.  Rechts bemerkte ik een plek met grote antennes en antennes die als een soort netwerk waren opgehangen.

Er stond daar ook een grote kraan die operationeel was.  Even een kijkje gaan nemen om vast te stellen dat een oud gebouw werd gerenoveerd tot een Centrum voor bijzondere jeugdbijstand.  Een grondige renovatie in elk geval.  Ik denk dat enkele de buitenmuren nog overeind stonden.  Ik vermoed dat het voormalige gebouwen van defensie betreft, want ik zag verderop, aan de ingang van een bos, een bordje staan dat de toegang tot een militair domein verbood.  De straatnaam genoteerd: Sint-Pietersveldstraat in Wingene.  Op m’n stappen teruggekeerd en het paadje rechts in om het parcours te vervolgen.  Veldwegen brachten ons na 29 km naar landelijke straten die Kliplo en Savooien heten.  Het ging een drukkere baan over op de grens van Aalter met Ruiselede.  Wanneer ik er even halt houd steken er vier bikers voorbij.  11.50 u.  Naar links een veldwegeltje op, gevolgd door een strook bos, om te arriveren in een woonwijk van Aalter.  We reden er door smalle straatjes met oude en nieuwe huizen, grote en piepkleine, die luisteren naar namen als Kleine Zoutstraat en Lantaarnstraatje.  Op het middaguur had ik 31 km op m’n tellertje.

In Aalter doken we via een poortje een parkdomein in van één of ander klooster.  Gedurende een dikke 2 km konden we daar ons hartje ophalen in de smalle paadjes die zich doorheen het bos slingeren.  Ik krijg er het gezelschap van nog vier andere bikers, waaronder een pronte dame met roze helm die ik nog aan de stop zou te zien krijgen.  We rijden de gebouwen van dichtbij voorbij en via een poort zonder opschriften of vermeldingen, verlieten we opnieuw het domein.  Opnieuw dezelfde brug over om de snelweg te kruisen.  Waarmee een einde kwam aan een lus van 16 km over Aalter.  Naar rechts een poortje door en een bos in om na een smal paadje met laaghangende takken de eerste bevoorrading te bereiken ter hoogte van een klein prieeltje op 33 km na de start.

Aan de stop was alles voorhanden: bananen, appelsienen, wafels en sultanakoeken.  Je kon er sportdrank drinken, maar ook icetea en cola.  Een drietal mannen vulden de voorraad aan.  Er was geen grote toeloop, dat is nooit het geval bij sterk gespreide starturen, maar er kwamen nog groepjes bikers toe.  Maria-Aalter!  Aan de mannen op de stop gevraagd of ik het bij het rechte eind had van te denken dat het klooster van daarnet van de Broeders van Liefde was.  Hij wist het niet, enkel dat er veel buitenlanders verbleven.  Hij haalde er zijn collega bij met de vraag of hij ooit misbruikt was geweest!  Of hoe de feiten van de afgelopen jaren in kerkelijke middens bij de mensen leven!  Hij had het bij het rechte eind wat de buitenlanders betreft, en mijn vermoeden klopte.  Even geGOOGLEd!  Het betreft namelijk het Internationaal Noviciaat van de Broeders van Liefde in de Blekkervijverstraat.  In mijn school van de Broeders werden indertijd leerlingen geronseld voor cursussen om leider te worden op een zomerkamp voor gehandicapte kinderen op de Westakkers in Haasdonk.  Ik ben zo elf jaar leider geweest en heb ooit een vervolmakingscursus in Maria-Aalter gevolgd.  Van die cursus kan ik me nog nauwelijks wat herinneren.  Maar die kampen in Haasdonk hebben een belangrijke rol gespeeld in mijn jeugdjaren.  En zie, de mountainbike brengt me letterlijk terug naar lang vervlogen tijden!

Weer op pad na de korte rust en de knabbeltjes.  Tot ruim 38 km volgde de doortocht van een pracht van een bos, op een bepaalde plek eventjes tot vlak naast de snelweg, over amusante paadjes.  Naar het einde toe was het hier wat moeilijker.  Met behulp van linten was een technisch parcours afgebakend over moeilijk te berijden paadjes, alsof je over bladgrond reed, met korte klimmetjes over bulten en het nodige bochtenwerk.  Niet zo mijn ding!  Vooral met die zachte ondergrond had ik het moeilijk.  Ik deelde er het pad met enkele andere deelnemers.  Om 12.40 u reed ik weer het bos uit en een paadje in dat toekwam aan het station van Maria-Aalter.  Rechtsaf over een kort stukje asfalt om daarna weer rechtsaf te slaan, alwaar we een leuk speelbosje voor de wielen geworpen kregen.  Met plezante paadjes op en af en met de nodige bochtjes, zo’n 40 km na de start.  Er volgden een asfaltbaantje en een assenweg, luisterend naar de naam Jezuïetengoed.  Wanneer we de weer even de snelweg raakten, staken een aantal rijders me voorbij, waaronder zes Hazesbikers die ik ook aan de stop gespot had.  We kregen weer de spoorweg in het vizier die we even verderop via een overweg dienden te kruisen.  42,5 km en 13.00 u.

Tot 45 km kregen we veel asfalt onder de wielen.  Daarbij passeerden we omstreeks 43 km een grote tent met veel muziek waarvan de bastonen uw ingewanden deden trillen.  Daar vond Plage à gogo plaats, de beachparty van de scouts van Aalter op de Kattenberg.  Eens daar voorbij ging het weer off-road de velden in, even in de richting van waaruit we kwamen en naast een smalle zijarm van het kanaal Gent-Brugge.  Eens aan het kanaal zelf gekomen, ging het rechtsaf en tot 48 km over het asfalt fietspad naast het kanaal waarin plezierboten vaarden.  Vanaf hier krijgen we een stuk met redelijk wat asfalt te verwerken.  We passeerden een zandwinning en betonfabriek.  Na 49 km moesten we via een grote brug het kanaal over in Aalter-Brug, hoe zou het ook anders kunnen!  Een extra pijltje had hier niet misstaan om twijfel te voorkomen.  Het ging een betonnen fietspad op dat andere betonbaantjes kruiste.  Een plakkaat toonde dat hier een bedrijventerrein gaat komen.  Weer open ruimte die ten prooi valt aan bebouwing.  De mensen uit de twee kleine huisjes die er stonden zullen er niet gelukkig mee zijn.  Op 51 km ging het weer meer off-road.  Want tussen de 40 km en de 50 km kregen we bijna uitsluitend asfalt te verwerken.  We bereikten Ursel (Knesselare) en troffen na 52 km en midden in de velden, een splitsing tussen de trajecten van 55 km en van 30-70 km.  Ik had me al wat ongerust gemaakt over het uitblijven van een splitsing voor de langste route die ik wenste te rijden.  13.40 u.

Na de splitsing ging het een assenweg op die deel uitmaakt van een vaste route en volgde een korte klim over een breed pad door een stukje bos (53 km).  Twee maal dienden we een behoorlijk drukke baan te dwarsen en volgde de doortocht van Ursel met zijn smalle straatjes.  Na 56 km doken we dan weer de velden in om er de assenwegen te berijden, gevolgd door smalle graspaadjes in de buurt van een groene en rode vaste route (58 km).  Naar rechts een betonbaantje op en dan links weer bossen in.  Even verderop kwam na exact 60 km de tweede bevoorrading.  Ze stond opgesteld naast het zogenaamde Veldkruis, een kruisbeeld tussen enkele lindebomen aan de rand van de Keigatbossen.  Even halt gehouden en genoten van hetzelfde aanbod als aan de eerste stop.  Na de stop doken we de Keigatbossen in over een mooi bospad.  Het bospad ging bij het verlaten van het bos over in een assenweg dat verderop een grote baan kruiste.  Dan een kasseiwegeltje tussen gras en bomen op.  Hier stak ik de vier mensen voorbij die ik met hun stadsfietsen ook aan de stop had zien staan.  De lange kasseiweg ging over in een assenweg die ons naar een bos leidde.  Ik zag er lichten staan die de landingsbaan van een vliegveld markeren, maar daarachter kwam een bos.  Ik had de indruk dat ze niet meer dienen.  Net voor het pad plots versmalde stak ik een moeder en haar dochtertje op hun bikes voorbij.  Er volgde een modderig stukje van een paar honderd meter, doorheen een bos met de nodige putten en plassen (omstreeks 63 km).  Dat zal voor dat kleine meisje een lastig stukje geweest zijn!  Een beetje jammer, vermits bike en rijder tot dan toe vrij proper waren gebleven!  Hier was de afpijling zeer mager, want op dat pad trof ik nergens een pijl.  Pas aan het einde van een grasspoor was het duidelijk dat ik op de goede weg reed.  Vermoedelijk waren er weinig alternatieven.

Aan een brede weg zag ik een plannetje van het MTB-netwerk Meetjesland waartoe de plaatselijke vaste routes behoren.  Ik trof er veel mensen met stadsfietsen en racefietsen.  Omstreeks 66 km volgde een mooi stukje bos.  Ook hier lag de ondergrond er vochtiger bij, met putjes en lage takken die mijn smoelwerk geselden.  Ik gok dat we in het Drongengoedbos reden.  Op 68 km kwam ik uit op een betonbaantje, midden de bossen, waarop een parkeerverbod gold.  In een bocht was een grote poort die me deed denken aan de ingang van een militair domein, maar zonder enige aanwijzingen.  Er reden redelijk wat fietsers rond en jammer genoeg ook auto’s.  En ’t was er niet breed.  Ik vermoed dat er hier of daar een evenement was en dat deze baan als toegangsweg fungeerde.  15.00 u.  We bereikten weer de bewoonde wereld en van 70 tot 72 km brachten straten in Knesselare me weer naar af!

Een mooie tocht en een aangename kennismaking met deze streek.  Geen spijt gehad van de verplaatsing naar Knesselare.  Vriendelijke medewerkers aan de bikeparking en de rustpunten.  Bewaakte parking, degelijke bikewash en douches voorhanden.  Een afwisselend parcours met veldwegen, assenwegen en enkele mooie bospassages.  De bepijling was bij momenten wel schaars!  Ze was zeker niet slecht, want ik heb nergens gemist.  Op een paar plaatsen was er reden tot twijfel, maar dat gebeurt op elke toertocht.  Maar er hingen weinig pijltjes.  Een pijltje ter bevestiging na een afslag en een herinneringspijltje hier en daar, had meer gerustgesteld.  Verder was alles organisatorisch tot in de puntjes geregeld!  Een opsteker, vermits één van de medewerkers me vertelde dat dit de eerste uitgave was van een tocht die ze overgenomen hadden van een plaatselijke vereniging en die vroeger enkel gereden werd door locals bij gebrek aan publiciteit.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you!