Toertocht (15-30-40-50 km) van Deireleire Fieste te Dorne-Maaseik op zaterdag 12-07-2014.

Omdat er toch nog mensen zijn die vrij krijgen op de Vlaamse feestdag van 11 juli, deze keer dan nog een vrijdag, was ik samen met m’n bikemakker Jari en diens vriendin naar Limburg gekomen voor een verlengd weekend. Zij hebben een kampeerwagentje dat uitgevouwen kan worden tot een tent die we donderdagnamiddag al hadden opgesteld op de godvergeten camping met visvijver en zwembad Lindenhof in Hamont-Achel. Kregen we diezelfde avond de zware stortbui over ons die bijna heel Vlaanderen trof met zo’n 25 liter regenwater in een half uur tijd! Maar ze heeft het uitgehouden, de tent! Op vrijdag 11 juli reden we met z’n drie de lus B van de vaste route van Hamont-Achel, gecombineerd met deze van het Nederlandse Valkenswaard met twee maal een stop aan de Achelse Kluis om de inwendige mens te versterken! Voor de zaterdag stond de toertocht van de Deireleire Fieste (15-30-40-50 km) op de agenda en voor zondag de toertocht van Hamont-Achel (22-28-45 km), beiden in het gezelschap van m’n bikemakker.

Aldus trok ik de zaterdag 12 juli samen met m’n vriend in de wagen richting Dorne-Maaseik waar ik direct een parkeerplekje innam op een grasveldje naast de baan van zodra ik de feesttent van de Deierleire Fieste in het vizier kreeg. Groot was onze vreugde van aan de tent een braadworsten- en hamburgerkraam in volle actie te zien, groot onze teleurstelling bij aankomst omdat het toen gesloten was! Om 12.00 u stonden we aan de inschrijving in de tent en kregen we even de goedlachse Bruce Wayne en zijn kompaan Mr. C te zien en te spreken. Bruce heb ik voor het eerst ontmoet tijdens de nightride in Rillaar nadat ik al verschillende jaren telkens zijn recensies over een gereden toertocht op het forum had gelezen en al die jaren benieuwd was geweest naar de persoon die achter het alter-ego van Batman verscholen ging!

We verlieten de tent en gingen van start rechtsaf de grote Weg naar As op om korte tijd later het bos in te duiken om er tot bij aankomst eigenlijk nooit nog uit te komen! Onmiddellijk kregen we een overdaad aan singletracks voor de wielen, gevolgd door een paadje doorheen het hoge gras. Op 6 km van de start kregen we een splitsing tussen de kidstoer van 15 km en de routes van 30-50 km. Onmiddellijk daarna kwam er de scheiding tussen de 30 km en de 50 km. De liefhebbers van de route van 40 km konden kiezen door ofwel voor de stop de richting van de 50 km uit te gaan, en na de stop de 30 km te volgen of omgekeerd voor de stop de 30 km te blijven aanhouden en na de stop de 50 km. We bereikten het Wouterbos en daar werden niks dan bospaden en singletracks ons deel. We kregen zeer vaak korte hellingen op en af voor de wielen, eigenlijk gedurende de ganse rit, zodat deze tocht eentje zou worden die geen kat was om zonder handschoenen aan te pakken! Omdat ik al meermaals de Oeterdalmarathon in deze streek gereden heb wist ik min of meer waaraan ik me kon verwachten, maar de tocht was beslist een van een zwaar kaliber met veel meer kort op elkaar volgende hellingen dan tijdens die marathon! In ieder geval konden we tot 13,50 km met volle teugen genieten van een zeer knap parcours in imposante bossen!

Dan kregen we een als gevaarlijk gemarkeerde korte afdaling over stenen en het is de enige als dusdanig aangekondigde afdaling waar ik veiligheidshalve afgestapt ben om botbreuken van mijn oude knoken te vermijden! Ze was me te steil! Op de andere plaatsen ben ik telkens lekker en met veel plezier naar beneden gesjeesd! We bereikten de Bergervenstraat, een herkenningspunt in deze knappe omgeving in de buurt van het gelijknamige ven waar je niks van te zien krijgt. Vanaf hier kregen we in de bossen aan Bergerven enkele zware klimmetjes, telkens gevolgd door afdalingen. We kregen er een aantal keren dezelfde solo bikers te zien. Ik was van mening dat het mannen waren die het parcours aan het controleren waren, maar Jari had met één van hen gesproken toen hij na een klim boven op mij stond te wachten en dat bleek een kerel te zijn die daar op eigen houtje aan het toeren was. 13.00 u.

Na 17 km dienden we een door de bossen lopend asfaltbaantje te kruisen ter hoogte van een kapel. Ik gok op de Kapel van de Weerstand aan de Brugstraat in Rotem. Er volgden enkele meer dan stevige beklimmingen en afdalingen in de bossen. Op 18 km reden we onder een oud bruggetje van een voormalige spoorweg, midden in de bossen om een zandweg te bereiken die vol stond met zeer grote plassen omstreeks 20 km. Enkele bikers staken ons er voorbij. Nog geen kilometer verder kruisten we de Europalaan, een brede rustige baan ter hoogte van De Driepaal in de bossen. Een zware klim en afdaling door woeste bossen leidde ons tot aan de bevoorrading op 23,50 km van het vertrek langs de kant van een veldweg. 14.00 u. Alles was nog ruim voorhanden zoals appelsienen, bananen en granenkoeken van Decathlon die dit initiatief steunt. Dit alles aangeboden door een groepje vriendelijke en enthousiaste vrouwen die me wisten te zeggen dat er zo’n 300 tot 350 deelnemers waren komen opdagen, wat bijna honderd meer was dan vorig jaar. Het was de derde keer dat deze tocht georganiseerd werd en hij kan elk jaar rekenen op meer deelnemers. Op de vraag welke club het parcours uitzette konden ze geen antwoord geven. Ik veronderstel dat het een aantal lokale bikers zijn die dat doen. Om zo’n parcours uit te zetten is een degelijke kennis van zulke bosrijke streek wel nodig! Een biker sprak ons aan, zeggende dat hij de zwaarte van de tocht onderschat had en even later zagen wij hem samen met zijn compagnon in de graskant zitten uitblazen. Wij zouden het tweetal later nog ontmoeten en er samen de aankomst mee bereiken. Verder stond er aan de stop nog een groep kinderen die begeleid werden door een aantal mannen die in hetzelfde fietspak gestoken waren.

Na de stop kregen we een lange zandweg te verwerken en rechtsaf een stevige klim. Kort daarna volgde er in het bos een splitsing tussen de kidstoer van 15 km en de ritten van 30-50 km op 26 km van het vertrek. We kregen er het gezelschap van enkele ruiters te paard. Ter hoogte van de splitsing werden we staande gehouden door een vader die er met zijn dochtertje de toer reed en die we aan de stop hadden zien arriveren. Of wij geen binnenband konden missen! Hij vertelde van de streek te zijn en zijn dochtertje moeilijk te kunnen volgen vermits zij drie keren per week mountainbikeschool volgde en hij zelf al drie maanden niet meer op de bike gereden had! Bovendien had hij geen reservemateriaal bij en kon zijn lekke band niet vervangen. Dus heb ik dan maar een binnenband afgestaan, ik heb er altijd twee bij, en mijn materiaal om hem te vervangen gegeven. Omdat die band al eens hersteld bleek te zijn, waaruit de man besloot dat ik nog de moeite deed om een band te repareren, heeft hij zijn kapotte band meegegeven. Ik vraag immers nooit geld om iemand te helpen, zelfs niet voor een nieuwe binnenband! Bij thuiskomst bleek ik er niets mee te kunnen doen, want het sluitstukje van het ventiel ontbrak. Dat is waarschijnlijk de reden waarom hij een lekke band had. Jari had nog niet zo lang geleden net hetzelfde voor! Groot was mijn verbazing toen de man zei dat hij samen met het kind de rit van 40 km reed! Niks kidstoer dus!

We staken het tweetal voorbij en het werd al snel duidelijk dat ik ferm moest trappen om hen voor te blijven! Er volgde het lange spoor door gras in een soort zeer brede brandgang tussen de dennenbossen, mij bekend vanuit de Oeterdalmarathon. Ik zei tegen Jari dat het dadelijk rechtsaf zou gaan voor een plotse zeer steile klim die ik nooit haal. Jari raakte net niet boven. Dan zagen wij het meisje zonder verpinken netjes tot boven rijden. Ook de vader haalde het, ondanks zijn bewering al lang niet meer gefietst te hebben. We staken terug voorbij en in het voorbijrijden groette ik met “tot aan de volgende klim!”! Zo lang duurde het niet, want we kregen een zeer lange beklimming over een smal en lastig pad tussen de varens voor de wielen, waardoor ik een dipje kreeg. Verderop staken vader en dochter me weer voorbij. Tijdens een volgende gelijkaardige klim, Jari een eind voorop, kreeg ik de twee mannen die aan de stop in de graskant zaten in mijn spoor. Maar ik slaagde er in van hen weer af te schudden! Weer hoorde ik iemand tijdens een inspanning in mijn nek hijgen, maar het bleken twee andere mannen te zijn die me boven voorbijstaken! We bereikten een brede maar door overvloedig los zand moeilijk te berijden bosweg. Door andere bikers te volgen en te veel naar de grond te moeten kijken hebben we daar een pijl gemist. Bovendien werden we nog geconfronteerd met een tweetal dat ik had zien rijden toen we in de weer waren met de lekke band. Eén van die mannen was in het mulle zand vermoedelijk overkop gegaan en stond beduusd weer bij zijn positieven te komen. Zijn mooie blauwe fietsbroek compleet gescheurd, van boven tot onder! Allicht zal deze mens een nare herinnering, blauwe plekken en schaafwonden overhouden aan zijn rit! Ik had achteraf wat wroeging omdat ik niet gestopt was. Maar zijn makker was bij hem!

Aan het einde van het zanderige pad troepten een aantal bikers samen die ons daarnet hadden ingehaald. De vader en de dochter zag ik rechtsaf achter de bocht verdwijnen. Er was oponthoud omdat niemand nog pijlen zag hangen. Een biker belde het noodnummer maar kreeg de voicemail. Hij moet mensen van de organisatie gekend hebben, want belde iemand anders op waar hij wel gehoor kreeg. Ondertussen had ik een vrouw aangesproken om te weten te komen waar we ons ergens bevonden. We zagen enkele buitenverblijven langs het bospad staan. We bleken ons te bevinden aan een plek en pad dat Sparrendal heet in het Dilserbos. Uit het telefoongesprek konden we opmaken dat we rechtsaf moesten en de Boslaan dienden te kruisen. Daar zouden we weer pijlen moeten vinden. Nog voor het kruisen van de Boslaan zagen we bikers rechts uit een pad komen. We hadden daarnet dus een afslag rechtsaf gemist. Het had ons het zanderige pad en die ene biker zijn val en gescheurde broek kunnen besparen!

Na het kruisen van de Bosstraat kregen we opnieuw enkele ferm zware beklimmingen en afdalingen voor de wielen. Sommige afdalingen waren als “gevaarlijk” gemarkeerd, maar dat viel best mee. Ik ben overal naar beneden gesjeesd, waarbij ik mezelf toch even op de vingers diende te tikken van niet te overmoedig te worden en mijn oude knoken in gedachten te houden! Op 37 km troffen we een lang zanderig pad dat er evenwijdig liep met de oude spoorlijn van Eisden naar As waar thans aan railbiken kan gedaan worden. 14.30 u. Omstreeks 39 km arriveerden we aan een industriële vestiging, aan de hopen geperst tuinafval te zien een composteringsinstallatie, en daar hebben we een pijltje gemist. Net zoals een aantal anderen, te zien aan de bandensporen, zijn we daar tot aan de poort van de fabriek gereden, terwijl we voordien een zeer smal paadje rechts hadden moeten volgen! We kregen er het gezelschap van nog een andere biker die even verder in het bos aan de kant moest wegens een lekke band. Deze man had wel alle materiaal bij en kon zijn plan trekken! Hij heeft ons later weer ingehaald.

Op 40 km reden we de diepe put van een zandgroeve voorbij en ging het naast het spoor van de railbike een brug onderdoor. Vanaf hier kregen we nog een zwaar stuk voor de wielen. Toen we even halt hielden op een zanderig pad tussen zandhopen haalden de twee bikers die we aan de stop in de graskant hadden zien zitten ons weer bij. Zij waren beiden al goed groggy van de rit! Eén van die mannen was afkomstig uit Bree en had zijn maat weten te overtuigen om eens mee te rijden. Hun intentie was de route van 40 km te rijden, maar evenmin als wij hadden zij na de stop nog een splitsing tussen de 30 km en de 50 km getroffen! De man uit Bree had zijn makker dus goed bij zijn pietje! Die was nochtans gewend van marathons te lopen, maar deze mountainbiketocht vond hij toch nog andere kost!

De laatste kilometers hebben we dan in het gezelschap van die twee mannen gereden. We kregen nog enkele hellingen voor de wielen. In een lastig pad met diepe sporen en bovendien wandelaars met honden gaven we die twee mannen even het nakijken toen wij voor het goede en zij voor het slechte spoor kozen en kwamen vast te zitten! Stilaan maakten de bossen plaats voor de typische maïsvelden van Dorne en liep de rit naar zijn einde. Toch kregen we aan het einde nog een klim voor de wielen en ik was niet weinig fier van tot boven te geraken terwijl de marathonrijder forfait diende te geven en afstapte. “Ze willen ons helemaal dood”, riep ik hem nog toe! Eens boven kwam ik uit in de straat waar de tent stond! Jari was met zijn fiets weggeschoven en gevallen zonder dat ik dat gemerkt had en kwam even later ook naar boven getuft. Na 49 km waren we pas om 16.30 u weer bij af.

Groot was onze teleurstelling van het worstenkraam gesloten te vinden! Toen we onze fiets aan een hekken vastlegden roken we wel de geur van pannenkoeken. Achter de tent waren enkele mensen buiten in de weer met bakken. In de tent kon je inderdaad pannenkoeken bestellen, met zoet beleg, maar wij besloten van de boekweitpannenkoek met spek en brood eens te proberen! Na alles doorgespoeld te hebben met een drankje zijn we onze fiets nog gaan proper maken aan de iets verderop gelegen bikewash. Daar waren twee mannen met een dialect uit onze contreien in de weer. Zij hadden zelfs een emmertje en zeep bij om hun fietsen achteraf extra proper in hun bestelwagen te kunnen laden! Toen we onze fietsen aan het opladen waren begon het te regenen. Ondanks de grijze hemel hadden we wat het weer betreft nog vrij veel geluk gehad vandaag en droog kunnen rijden!

We zijn content weer naar de camping gereden na een toch redelijk zware tocht. Ik zou zelfs durven beweren dat deze rit zwaarder was dan de Oeterdalmarathon met veel meer kort op elkaar volgende hellingen. De tocht verliep om zo te zeggen voor de volle honderd procent in de bossen en volledig off-road! De toertocht van Deireleire Fieste is beslist een aanrader en verdient meer dan de 300 deelnemers die hem tijdens de derde editie kwamen rijden! Het is duidelijk dat er een aantal fervente mountainbikers achter schuil gaan die er verstand van hebben om een gesmaakt parcours uit te zetten! ’s Avonds zijn we gedrieën nog gaan eten in het Amerikaans restaurant Rodeo in Neerpelt, aan een rondpunt op de grens met Hamont-Achel. Met behulp van zijn i-phone vindt Jari immers altijd wat we hebben willen! Op de camping was het viskamp-weekend nog altijd in volle gang en was onze tent nog altijd omsingeld door visserstentjes! Maar er was ’s nachts al minder geloop en gepraat buiten! Die gasten begonnen ook moe te worden! Voor wie daar interesse voor heeft: http://www.viskamp.nl!

Ik draag dit verslag op aan de betreurde biker Jacky, Vos in de Bossen uit Niel-Bij-As, van wie ik de lokale plaatsnamen zoals Kapel van Rotem, Bergerven en Driepaal leerde kennen alvorens er zelf ooit te passeren. Jacky was een op het forum bekend promotor van de bikemogelijkheden en de toertochten in deze streek waar hij woonde. Met een snoeischaar en zaag op zak onderhield hij de tracks in “zijn” bossen. Ondanks zijn hartproblemen kon hij niet wegblijven van zijn bike en dat is onrechtstreeks zijn dood geworden. Ik kende hem slechts oppervlakkig van de enkele keren dat hij me op sleeptouw nam voor een rit door de hem geliefde bossen en van de keren dat we samen de Oeterdalmarathon reden. Maar die enkele keren volstonden om deze minzame man nooit nog te vergeten en een ereplaats te geven in m’n hart. Jacky overleed begin januari 2014. Als nu een omgevallen boom het pad na een storm versperd of een track dichtgegroeid is door bramen, dan komt dat omdat hij er niet meer is…

Jari registreerde de route op Google-Maps: klik daarvoor hier!

StrammerMax

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!