Halloween-nightride (33-52 km) van de Volleybalclub Zele te Zele op donderdag 31-10-2013.

Ondanks het feit dat ik me had voorgenomen van tijdig te vertrekken, was het toch weer haasten geblazen richting Zele om er deel te nemen aan de tiende editie van de Halloween-nightride van de plaatselijke volleybalclub.  Mijn auto geparkeerd in de Jutestraat zoals vorig jaar, dat is vrij dicht bij het vertrek en toch niet in het onmiddellijke centrum van de gemeente.  Er was nog veel gewemel voor de ingang van de sporthal.  De dames aan de inschrijving waren voor de gelegenheid uitgedost als heksen.  Ze hadden veel werk om aan elke biker hun toelichtingen te geven!  Ze hadden helaas geen wisselgeld ter beschikking, zodat de inschrijving wat hectisch verliep op dat ogenblik.  Om 19.35 u was ik op pad voor de griezeltocht.  Was het overdag grijs, maar toch droog gebleven, thans begonnen de eerste regendruppels te vallen!

Via wegeltjes, straten en servitudepaadjes verlieten we het centrum om na 5 km de grote invalsweg ter hoogte van verkeerslichten te moeten kruisen.  Het vertrek was niet gelijkaardig als bij de vorige editie, wat bij mij het vermoeden deed rijzen dat de tocht in de omgekeerde zin was uitgestippeld.  Ter hoogte van een straat die Kil heet, gelegen pal naast de in de hoogte gelegen snelweg, dienden we een metalen brug over een waterloop te kruisen ter hoogte van een pompgemaal op 6,50 km.  Achter het muurtje na de brug had zich een spook verstopt en dat was wel even schrikken omdat ik net geconcentreerd was op het stuurwerk voor het rijden over de smalle brug.  Even verder was een klein kerkhof opgesteld en keken spoken met rode ogen ons aan.  Er waren nog veel bikers onderweg en het loonde de moeite om eens achterom te kijken en de slierten fel witte lichtjes door het landschap te zien trekken.

We dienden een assenweg op te rijden, gevolgd door een veldweg over gras en passeerden een reeks in de bomen opgehangen gekleurde flikkerlichtjes omstreeks 8 km.  Na nog een veldweg bereikte ik omstreeks 11 km het jaagpad langsheen de Durme.  Deze plek had ik ook al tijdens een dagrit in deze streek te zien gekregen.  20.15 u.  Tot 14 km reed ik in een volstrekt duistere omgeving over een smalle spoor dat zich in het gras van het jaagpad had gevormd.  Ter hoogte van een brug over de Durme werden we door twee seingevers een drukkere baan over geholpen.  Van daar af ging het naar beneden tot op een asfaltbaantje dat er evenwijdig loopt met een dijk.  Vorig jaar was het koud en glinsterden de ijskristallen op het gras in het licht van de helmlamp.

Reeds op 16 km arriveerde ik aan de bevoorrading aan Restaurant De Watermolen, Waterstraat 36 in Hamme, aldus een plakkaat.  Dit omstreeks 20.45 u.  Om ze te bereiken moest je eerst onder de poten van een gigantische spin rijden.  De omgeving van de tent was aangekleed met spoken, een kerkhof, een onthoofde naast een geraamte met zeis en ander fraais!  Binnen in de tent hing een groot web met uit papierdeeg gemaakte spinnen!  Een eerste heks prees haar chocoladen dragees aan en die waren beslist lekker!  Uw stuk peperkoek moest je opvissen uit een kooi met spinnen.  Ik betrouw dat anders niet!  Stel u voor dat ze tijdens één of andere editie een echte reuzenspin zouden gebruiken!  De stukjes banaan waren gemillimeterd en er was sportdrank om te drinken.  Ook hier nog altijd veel bikers present.  Na de stop trof ik aan het begin van het straatje de splitsing tussen de routes van 33 km en 52 km.  Er stond zelfs een afstand van 71 km vermeld, dan moest je twee keren de richting van de 52 km uit.  Een achttal bikers koos er samen met mij voor de langste route.

Na enkele straten door Hamme ging het omstreeks 20 km donkere veldwegen op.  Ik schrok nog het hardst van de kerkklok die bij het passeren op dat ogenblik negen uur begon te slaan!  Een treintje van 12 bikers stak me voorbij.  Via een veldweg bereikten we een drukke baan.  Tot 24 km reden we evenwijdig met deze grote baan over een spoor in het gras en het fietspad.  In Hamme ging het dan rechtsaf de Driegotenkouter in.  Een kilometer verder dook ik een bos in.  Daar waren jonge gasten van een jeugdbeweging een tent aan het opruimen die had gediend voor een griezeltocht.  Ze probeerden er ook nog de overschot van hun jenever te slijten aan de passerende bikers.  Ik ben er even gestopt, heb er een borreltje gedronken en even met die gasten staan praten.  Met dit borreltje achter de kiezen dook ik een knap bospad in waar ik zo’n dikke twee kilometer kon van genieten en rijden over de kwistig gevallen herfstbladeren in het schijnsel van m’n lampen.  Acht bikers deelden er m’n weg.  21.45 u.  Tot 28,50 km reden we over de Buntwegel, een leuk paadje naast een vijver.

Op 30 km bereikte ik weer een grote baan en diende daar over de zompige brede graskant te rijden.  Via een brug ging het de Durme over.  Dan rechtsaf naar beneden en de brug onderdoor.  Goed en wel beneden kwam ik uit in een straat die Koolputten heet op het grondgebied van Waasmunster tegenover een huis dat in het decor van deze tocht paste: verlaten met op de verdieping openstaande en op het gelijkvloers dichtgemetselde ramen.  Daarnaast het terrein van een bedrijf.  Omstreeks 22.00 u kruiste ik er een metalen bruggetje.  Aan de overkant konden we van 32,50 km tot 34 km genieten van een soort crossparcours met aangelegde bultjes en vele kombochten in een strook bos.  Hier en daar waren wanden uit gevlochten takken opgetrokken.  Het zou best kunnen dat ik hier ooit tijdens een dagtocht vanuit Waasmunster gepasseerd ben, ik meen me vaag zo’n plek te herinneren.  De omgeving was voor de gelegenheid aangekleed met lichtjes in alle vormen en soorten.  Er stond een man bij een bestelwagen waarin vermoedelijk een aggregaat draaide om alles van stroom te voorzien!  Een vijftal bikers kruisten er m’n weg.

Van 35 tot 36 km doorkruiste de toertocht de bewoonde wereld van Hamme om een jaagpad langsheen de Oude Durme te bereiken.  Ter hoogte van een hoog gebouw naast de oever, de hogergenoemde Watermolen, bereikte ik voor een tweede maal dezelfde bevoorrading op 37,75 km omstreeks 22.30 u en in het gezelschap van nog drie anderen.  Het was nu al een heel stuk rustiger, maar de lekkere chocoladen dragees waren nog ten overvloede beschikbaar!  Na de tweede stop stuurde de tocht ons voornamelijk over landelijke buurtwegen die hier allemaal namen dragen.  Eentje ervan heette Palingwegel!  Op 40 km kreeg ik een fel verlicht gerestaureerd kapelletje in het vizier, de kapel van Onze-Lieve-Vrouw-Ten-Troost aan de Vossestraat in Hamme.  Ik reed er in het zog van een traag rijdende biker met weinig licht in wiens buurt ik al een hele tijd had gereden en me telkens weer inhaalde toen ik langs de kant stil hield.

Op een smal paadje passeerde ik tussen de kale boomtakken zwevende spoken en licht in de bomen.  Even later stond ik op het schilderachtige dorpsplein naast het varken van Hamme-Zogge.  Bikers die daar in de weer waren met het vervangen van een lekke band, zegden me dat het rechtsaf was.  Ik vertelde hen dat ik dat gemerkt had, maar eerst dat varken eens van dichtbij wilde bekijken in het schilderachtige in oranje licht badende centrum van Hamme-Zogge met op de kerk uurwerken met verlichte wijzerplaten.  Het betreft het varken van Jo Bocklandt.  Dat werd twee jaar geleden onthuld ter gelegenheid van de week van de amateurkunsten, Zogge Kust Kunst.  Er stonden gouden lippen op afgebeeld en de tekst van een gedicht.  Iets van “als je uw gemoed wil sussen, moet je mijn billen kussen”!  Ik had eerder zin om mijn tanden in een lekker stuk gebakken spek en eieren te zetten!  23.00 u.

Vanaf Hamme-Zogge volgden een reeks buurtwegen om rond 46 km opnieuw de bewoonde wereld te bereiken.  Een reeks donkere veldwegen in een open omgeving leidden me in de richting een eenzaam huis waarvan de bewoner lekker in zijn warme huiskamer in de zetel lag.  In een bocht van het pad was een klein kerkhof opgesteld met zerken, voorzien van graflichten en bewaakt door spoken met flikkerende ogen, dit alles beschenen door met batterijtjes gevoed blackligt.  De trage biker die ik was voorbijgegaan was inmiddels uit mijn zicht verdwenen.  Een paar keren achterom gekeken, maar geen lichtpuntje te zien in de donkere nacht.  48 km.  Omstreeks 23.30 u reed ik over paden door Zele.  Ter hoogte van een grote baan werd ik staande gehouden door drie jonge bikers die het noorden kwijt waren ter hoogte van een rondpunt.  Daar hingen nochtans pijlen, maar toen ik het centrum van de gemeente bereikte heb ik ofwel een pijl gemist, ofwel was er eentje verdwenen!  Ook het drietal was nog steeds op zoek naar de juiste weg!  Omdat een tegenslag nooit alleen komt, kreeg ik als klap op de vuurpijl ook nog af te rekenen met een lekke achterband!  Het loonde niet meer de moeite om die nog te gaan vervangen.  Ik heb nog enkele keren aan mensen de weg moeten vragen, en omstreeks middernacht lopen er in de woonstraten niet zo veel mensen meer rond, en heb dan met een plat achtersteven toch de Sporthal De Zeven weer kunnen vinden, uitgerekend om middernacht!  Het drietal van daarnet kwam ook nog toe en ik meen zelfs de trage biker nog gespot te hebben toen hij huiswaarts reed!  Die was nog eerder terug dan ik!  Toen ik de dag nadien Jari ontmoette aan de stop van de toertocht vanuit Weelde, vertelde hij dat hij kinderen had gezien die pijlen aan het verhangen waren en zich bezig hielden met het spannen van kleefband over een smal pad.  Hij had zijn beklag gedaan bij volwassenen in de buurt.  Op zich misschien onschuldig, maar het begint met kleefband en eindigt met ijzerdraad!

Het polsbandje met noodnummer kon in de hal ingeruild worden voor een Duvel of ander vocht.  Daar was de Halloween-discotheek al een tijd in volle gang!  Ik heb voor een donkere Leffe gekozen.  Nog eventjes bij drie van de Weetabix-Watjes gestaan.  Maar omdat Danny de vrijdag op een feestje werd verwacht en een man met huishouden de kerk enigszins in het midden moet zien te houden teneinde de huisvrede niet nodeloos in gevaar te brengen, zijn deze mannen kort daarop huiswaarts vertrokken.  Ik herinnerde me van vorig jaar dat hier ook een kraampje met hamburgers in de zaal stond en daar ben ik naar op zoek gegaan.  Toen ik geld aan het opdissen was uit mijn rugzak werd ik als het ware overvallen door enkele kerels van de Goodfellas Mountainbikefriends uit Dendermonde!  Terwijl ik in m’n binnenste stond te duvelen over de lekke band.  Joviaal als ze zijn kwamen onder anderen Svekken, Flaming-Jakke en Boxer me de hand schudden!  Toch maar eerst een hamburger opgesmikkeld.

De Goodfellas waren al goed vrolijk.  Vooral Bram (als ik het goed heb) kon het dansen niet laten!  Svekken had veel te vertellen, van hun deelname aan het wereldkampioenschap singlespeed nabij de Mont-Blanc, de toertocht die zij voor de lokale rugbyclub organiseerden op 10 maart van dit jaar in Sint-Gillis-Dendermonde en over de Goodfellas als vriendegroep bikers.  Toen ik hem de week voordien tijdens de tocht vanuit Kalmthout aan de stop in Brasschaat-Maria-ter-Heide te zien kreeg, probeerde Flaming-Jakke me aan te porren om eens in Dendermonde te komen rijden.  Verdikke, die mannen wisten nog bijna tot in detail wat ik nadien daarover geschreven had!  Een wijze les voor beide partijen.  Zodat zij ervaren hoe anderen de streek waarin zij wonen zien (ik ben niet zo’n fan van toertochten in Oost-Vlaanderen), aldus Flaming Jakke.  Maar ook dat ik altijd goed moet letten op wat ik schrijf!  Per slot van rekening wordt het grootste deel van de toertochten georganiseerd met de beste bedoelingen, om de mensen te doen kennismaken met een streek en een aangename dag voor te schotelen.  De opbrengst voor club, een vereniging of een goed doel is van secundair belang.  Los daarvan ben ik nog door iemand anders uitgedaagd om te komen zien dat Oost-Vlaanderen meer in zijn mars heeft dan dat ik vermoed.  Bij leven en welzijn rijd ik daarom op 11 november in Eksaarde-Lokeren!

In Zele was er minder versiering onderweg dan voordien.  Begrijpelijk omdat er de jaren voordien nogal wat decoratie gejat werd!  Hetgeen er was moet al immens veel voorbereidend werk gevraagd hebben!  Vooral de hond met de monsterachtige kop en een uit gebogen takken geconstrueerd geraamte was erg geslaagd!  Het was weer een amusante belevenis en ook al had ik me voorgenomen van op tijd weer thuis en te bed te zijn, het werd weer veel te laat!  Door de babbel met de Goodfellas was mijn ongenoegen over de afsluitende zoektocht naar de sporthal al snel weer vergeten.  De lekke band heb ik ’s nachts noodgedwongen nog hersteld of ik kon op 1 november thuis blijven!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!