De tocht vertrok over een smal paadje naast de voetbalvelden.  De vrouwelijke helft van het koppel in wiens zog ik was vertrokken, schoof er weg in één van de haakse bochten.  Bij aanvang van de tocht kregen we een aantal veldwegen voor de wielen geschoven.  Op 2 km kruiste ik een beek via een smal bruggetje.  Op het water lag een vlot verankerd waarop een door een knipperlicht verlichte figuur met doodskop ons schrik probeerde aan te jagen!  Op 3 km doken we een bos in voor een bochtige singletrack met enkele bultjes.  Doordat de track zich in grote lussen door het bos slingerde kreeg je geregeld de lampjes te zien van de treintjes bikers die voor en achter reden.  Het was in ieder geval een plezant paadje.  Ik reed er weer in het zog van de vrouw die ik daarnet had weg zien schuiven.  Bij het weer verlaten van het bos zijn we verkeerd rechtsaf geslagen en zagen voor ons de bikers die nog komen gingen het bos in duiken.  Ik heb er nog even aan getwijfeld om die singletrack nog eens een tweede keer te berijden, maar heb samen met de vrouw toch maar rechtsomkeer gemaakt.  We hadden gewoon rechtdoor moeten rijden, de velden in.

De vrouw stopte bij haar mannelijke partner, dus ik alleen verder.  Ik ergerde me even aan een aantal treintjes wildebrassen, waaronder eentje van Forza Turnhout, die rakelings passeerden en te snel weer invoegden op een pad dat dan nog dik vier meter breed was!  Een mens kan niet meer doen dan uiterst rechts houden!  Veldwegen en servitudepaadjes werden ons deel.  In de verte zag ik soms de rode achterlichtjes van de bikers die me ingehaald hadden door het landschap trekken.  Omstreeks 7 km bereikte ik in de velden een zanderig paadje waarvan de ondergrond door de regen van de afgelopen tijd geblust was.  20.00 u.  Het paadje bracht me tot op een asfalt fietspad op een oude treinbedding tot aan een straat die Pastoorsbos heet.  Even verder dienden we na 8,5 km een drukke baan te kruisen, ik vermoed deze die Noorderwijk met Morkhoven verbindt.  Beiden deelgemeenten van Herentals.  Servitudes en wegeltjes die hier en daar door enkele stroken bos voerden, brachten mij tot aan de buitensporig fel verlichte Zandkapel van Onze-Lieve-Vrouw-op-het-Zand (Noorderwijk).  Ik had gezien dat een pijl rechtsaf wees, vlak voor de kapel, maar ben er even naartoe gereden om te zien waarom dit gebouw zo in het licht diende gezet te worden.  Het was grappig dat ik daardoor een aantal andere bikers, die nietsvermoedend het toegangspad naar de kapel op reden, achter me aan kreeg!  10,50 km.

Kort daarna kregen we een leuke singletrack in een bos over een soort van crossparcours met bulten en bochtjes om op 12,50 km weer te arriveren op het asfalt fietspad op de oude spoorwegbedding.  We dienden dit te volgen tot aan een woonwijk met witte huizen en bereikten dan de Goorstraat en Broekhoven in Morkhoven.

Daar ging het een betonbaantje op.  In de verte zag ik licht en wat drukte en ter hoogte van een schraag vol verlichte pompoenen en fakkels dienden we een plastieken tunnel binnen te rijden.  De weerkaatsing van een flikkerlicht op de plastieken wanden zorgde voor een bijzonder effect.  Eens de tunnel uit arriveerde ik aan de bevoorrading op een open plekje achter bomen en struiken naast de weg, dezelfde plek als waar ze ook de vorige jaren altijd stond, op 16 km van de start.  In tegenstelling tot vorig jaar, toen ik als laatste ben vertrokken en hier alleen stond, heerste er nu nog een grote drukte.  Er was soep en sportdrank om te drinken, fruit, wafels en cake om te eten.  Omdat het intussen ook steviger was beginnen regenen ben ik niet lang aan de stop blijven staan.

Een vrij vettig pad bracht me na de bevoorrading tot in de Godinstraat te Wiekevorst.  Op 18 km werden we verwelkomd, of misschien beter uitgedaagd, om het spookbos te betreden.  Hier liep een bijzonder smal paadje tussen dicht op elkaar staande dennenbomen.  Kleine spoken en maskers, soms met flikkerende oogjes, keken je aan.  In de verte hoorde ik een eigenaardig geluid en gegil van iemand die duidelijk geschrokken was.  Het was er lastig rijden zo rakelings langs de boomstammen, omdat het paadje zo smal was en het nemen van de korte bochtjes niet zo eenvoudig was!  Ik schrok toch wel even toen ik de plaats van het rare geluid passeerde!  Hier moet een bladblazer verstopt gestaan hebben die aangeschakeld werd met een bewegingsdetector!  Even na mij passeerde er een treintje bikers, zodat het ding een tijdje aan de gang bleef!  Tijdens een eerdere editie lagen hier matrassen onder de bladgrond verstopt om de mensen aan het schrikken te brengen wanneer ze plots schenen weg te zinken!  Op 19 km kwam ik dan toch heelhuids en wel weer uit het spookbos tevoorschijn!

Ik werd naar een vrij vettig pad geleid en reed daarna door een woonwijk om na het kruisen van een grotere baan op 20 km de splitsing te treffen tussen de routes van 20 km (die dus zo goed als aan haar einde was) en 30 km.  Het was slechts 21.00 u en ondanks de regen had ik nog geen zin om er al een punt achter te zetten.  Ik was ook al vuil omwille van de spetterpaadjes dus kon ik even goed nog een tijdje doorgaan.  Ik arriveerde op een grote baan die naar de toepasselijke naam van Pompoenstraat luisterde en dus niet in deze tocht mocht ontbreken.  Via de drukkere Wiekevorstsesteenweg reed ik een bewoonde kern van Heist-op-den-Berg binnen.  We verlieten de baan en doken een bos in waar huizen en buitenhuizen langs onverharde paden achter het groen verborgen stonden.  Op 23,50 km konden we genieten van een mooie singletrack in een bos nabij de Double D Ranch in de Haagstraat te Heist-op-den-Berg.  Ik ben er wel eventjes aan de kant gegaan omdat er een lang treintje snellere bikers naderde.  Vanaf hier volgde een stuk met redelijk veel asfalt.  Omstreeks 26 km reed ik weer in de Haagstraat die op die plaats niet meer is dan een zeer vettig pad.  Er stak me nog een eenzame biker voorbij.  Omstreeks 21.25 u reed ik in de Wortelbaan om een grasspoor tussen de bomen te bereiken.  Ook hier even plaats gemaakt voor een treintje bikers achter me.

Rechtsaf en onmiddellijk weer linksaf om te dokkeren over de kasseitjes van de Wilgenweg.  Daarna volgde omstreeks 28 km een weg voor landbouwverkeer, bestaande uit twee betonnen sporen.  Dit was het teken dat de rit naar zijn einde liep, want via deze paden vertrekt de dagrit van De Wiekers begin augustus.  Vanaf dit betonspoor doken we opnieuw een bos in voor een singletrack en paadjes.  Van uit het bos ging het een spoor op dat zich over een grasvlakte slingert.  Hier was de versiering, theelichtjes in glazen potten, al ten prooi gevallen aan de regen en uitgedoofd, ook al was die intussen al opgehouden zodat mijn kleren onderweg al wat hadden kunnen drogen.

Na de oversteek van de grote baan arriveerde ik weer aan het sportcentrum en heb ik meteen m’n spullen in de auto gelegd.  Het bleek echter nog niet gedaan, want we werden voor de hondenschool een paadje in gestuurd en nog een eindje door een voor de gelegenheid met pompoenen en spoken versierd bos gestuurd, toch nog goed voor meer dan een kilometer.  In de laatste grote pompoenen waren de letters “De Wiekers” en “Dank en tot ziens” uitgesneden.  Om 21.45 u was ik na een 32 km weer bij af.  Zeggen dat ik vorige keer pas om 22.00 u aan de bevoorrading arriveerde!  Mijn fiets in bewaring gegeven en in de kantine iets gehaald om te drinken.  De kleine ongezellige voetbalkantine in het betonnen hok naast de speelvelden zat nog barstensvol natte bikers!  Ik kon Patje2, Bulls69, diens broer en schoonzus, die me onderweg nog voor de stop ingehaald hadden, niet spotten.  Mijn glas buiten gaan leegdrinken.  Het was immers zeer warm voor de tijd van het jaar en ik was blij dat ik geen lange broek had aangetrokken!  Ik zou me te pletter gezweet hebben onderweg.  Ik had de intentie van op tijd huiswaarts te keren, vermits ik tijdens de week al veel te weinig slaap, maar er kwam iemand bij me staan die ik niet onmiddellijk kon plaatsen.  Zijn tenue gaf meer duidelijkheid.  De biker bleek tot het gezelschap van de Weetabix-Watjes te behoren!  Even met de man staan praten tot drie mij beter bekende kompanen van zijn gezelschap arriveerden.  Ik ben dan toch mee terug naar binnen gegaan om nog een glas te drinken.  Mijn intentie om op tijd in bed te liggen kon ik opbergen, maar in ruil kreeg ik toch nog een amusante voortzetting van de avond.  De Watjes blijken elkaar immers al zeer lang te kennen en voor ze met biken begonnen waren het in hun jongere jaren fervente windsurfers.  Danny diste veel herinneringen op over buitenlandse uitstapjes in gammele autootjes voor surfavonturen, over meegenomen tenten zonder piketten of binnentent waar de andere campinggasten los onderdoor konden kijken!  Dos piquetas por favor!  Goed dat Weetabix mij af en toe wat verduidelijkende commentaar gaf om één en ander te kunnen begrijpen!  Patje2 en Bulls69 waren blijkbaar toch nog ter plekke, want toevallig zag ik hen vertrekken toen ik even achterom in het zaaltje keek.  Met al die verhalen waren wij dan toch weer bij de laatsten om huiswaarts te keren.  De laatste bikes stonden bij elkaar tegen een muurtje en met een “bedankt om te komen, tot volgend jaar”, werden we uitgeleide gedaan door de laatste Wiekers die buiten nog op post waren!

De omgeving van Wiekevorst leent zich niet voor het uitzetten van een megabangelijke mountainbiketocht, maar ondanks dat zaten er toch een aantal knappe stukjes in het parcours met enkele te smaken stroken bos en singletracks.  Zulke tocht moet het ook hebben van de sfeerschepping.  Ik had wel het gevoel dat er vorig jaar meer werk gemaakt was van de versiering, maar het kan ook zijn dat deze dit jaar op sommige plekken wat te lijden had van de regen.  De elektrische kaarsvlammetjes geven minder licht dan echte theelichtjes en echte kaarsjes worden dan weer geblust door de regen!  Het moet allemaal wel veel tijd vragen om alles in elkaar te knutselen, zoals dat vlot op de Wimp, de tunnel, de spoken met knipperende oogjes, de luidruchtige surprise in het spookbos, het uithollen van alle pompoenen, het alle materiaal ter plaatse brengen en weer opruimen!  Dat alleen al verdient het nodige respect voor deze vlekkeloze organisatie!  De Wiekers hebben er in ieder geval een amusante avond van gemaakt en ik had de indruk dat er heel wat bikers op deze vrijdagavond naar Wiekevorst waren afgezakt om met eigen ogen te komen zien wat ze voor ons in hun petto hadden!  Allicht tot volgend jaar, in augustus voor de dagrit en/of oktober voor de nightride!

Het verslag van deze nightride is ook te vinden op mtb-you.be en op mountainbike.be!