Het uitzicht werd belemmerd door de mist waarachter de zon duidelijk moeite deed om door te breken.  Er waren heel wat bikers voor deze tocht opgedaagd en ze hadden soms lange treintjes gevormd.  Er reed me ook een club voorbij die zeker met tien deelnemers present was.  Gekozen voor de 55-80 km die gebruik maakte van leuke singletracks over een aantal bultjes in een bos, alvast een knap stukje van de tocht!  Ik arriveerde op een plek die Kwaaiburg heette zo omstreeks 10 km.  Veel bos en niets dan singletracks, onder andere op het parcours van een zwarte vaste route.  We kregen enkele zeer mooie stukken omstreeks 12 km en 15 km met vele bultjes op en af over amusante singletracks in echt knappe bossen.  9.20 u.  Dan volgde de oversteek van een grotere asfaltbaan met echter weinig verkeer en reed ik langsheen een draadafsluiting van vermoedelijk een militair domein.  Er kwamen bospaden met enkele uit de kluiten gewassen bulten.  Toen ik boven op zo’n bult even halt hield hoorde ik iemand uit een treintje roepen dat er een Mont Ventouxtje op komst was, ook al kon je de bult pas op het laatste moment zien liggen.  Op 17 km van het vertrek trof ik weer een splitsing tussen de routes van 30 km en 55-80 km op een brede zandweg.  We reden toen in de omgeving van de Chaamse bossen nabij Alphen. Op een gegeven ogenblik reed ik over een heide waar schapen graasden achter een verplaatsbare omheining.  Het door de mist bedauwde spinrag maakten de kleine dennen tot kerstbomen.  Dan zie je maar pas hoeveel spinnen er zijn!  Na ruim 20 km staken Ward en zijn maten van 3D-CAD-Systems, waarvan ik er een aan de start al had gezien, me voorbij ter hoogte van de Maastrichtsebaan, een zandweg midden de bossen.  Het zijn mannen die in deze streek wonen, langs beide kanten van de grens!  9.45 u.  Ik was nog steeds in het gezelschap van grote groepen bikers.  Langs de kant van de bospaden stonden vaak indrukwekkende paddenstoelen.

Bospaden voerden me langsheen een kleine bosvijver en brachten me tot aan de eerste bevoorrading nabij het Recreatiepark ’t Zand op 23,50 km van de start omstreeks 10.00 u.  Er waren daar nog veel bikers present.  Vermits ik gewoonlijk altijd vrij laat start op toertochten, was het lang geleden dat ik nog een pauze had getroffen waar het zo druk was!  Je kon er kiezen uit fruit, zoete broodjes en krentenbollen.  De plaatselijke bakker moet veel werk gehad hebben!  Na de pauze vertrokken we over het strand naast de vijver van ’t Zand en ik werd er begroet door een biker die wachtte op z’n maat.  Pas achteraf merkte ik het opschrift Suskewiet op z’n tenue!  Dat moet dus een biker uit de omgeving van het Belgische Westerlo geweest zijn.  Ik weet niet of hij me kende, want ik kom deze mannen (en vrouw) al wel eens tegen op toertochten.  Sinds de stop was de mist opgetrokken en kregen we de zon te zien.  Eens de vijver voorbij volgden weer veel singletracks doorheen de bossen met omstreeks 25 km de passage van enkele zeer leuke bulten, waarvan sommigen met een zanderige ondergrond.  Een jonge vrouw voor me aarzelde om naar beneden te rijden en stond te wachten tot ze te voet kon afdalen, wat niet evident was met de treintjes die elkaar snel opvolgden!  Op 29 km diende ik een asfaltbaantje te kruisen.  In de verte hoorde ik een ziekenwagen.  Dat voorspelt nooit veel goeds tijdens een toertocht, alhoewel ik nadien toch niks vernomen heb over mogelijke ongevallen.

Het ging verder doorheen de Chaamse bossen, horend bij de Baronie van Breda en ik trof na een eerder rustig stuk plots weer veel meer bikers op m’n weg.  Dat was eens wat anders dan mijn soms vrij eenzame ritten wegens mijn laat starten en traag rijden!  Misschien reden alle afstanden hier weer samen?  Ik trof een zeer lang en moeilijker te berijden grasspoor dat de aanloop was naar een volgend bos.  Daar reden we in de buurt van een asfaltbaantje dat er door de bossen liep en dankbaar gebruikt werd door grote groepen wielertoeristen.  Van tussen de bomen door zag ik op dat baantje een ziekenwagen rijden.  Er stond verderop wel een groepje bikers samengetroept, maar ik merkte daar toch niets abnormaal.  Ik kwam ter hoogte van nog een asfaltbaantje het bos uit en trof daar de splitsing tussen de routes van 30 km en 55-80 km.  Dat verklaarde de grotere drukte aan bikers, ik was weer op het gemeenschappelijke parcours!  Ik had er toen ruim 32 km op zitten omstreeks 10.45 u.

Aan een bospad dat een klein asfaltwegeltje kruiste waren paaltjes geplaatst en de biker die achter mij reed kwam ten val doordat hij met zijn stuur de paaltjes raakte.  33 km.  Vanaf hier volgden woester tracks door donkerder bossen met rond 34 km de passage van een klein bosmeer.  Van dan volgden bospaden waar meer snelheid kon gemaakt worden en dienden we op één plaats af te rekenen met wat modder.  Op 36,50 km hoorde ik plots m’n naam roepen en dat bleek Lies uit Roosendaal te zijn.  In het gezelschap van een vriendin.  Het moet van vorige winter, dus van begin dit jaar geleden zijn dat we elkaar nog te zien kregen.  Het is ook vooral in de winterperiode dat de tochten in de eigen grensstreek georganiseerd worden.  Van uit het bos reden we hier een fietspad op dat naast een grote baan liep.  Aldus reden we even over de Gilzeweg waarvan de naam veranderde in Chaamseweg, zijnde de verbindingsweg tussen Gilze en Chaam.  Hoe zou het ook anders kunnen!  Op 38 km dienden we deze baan te kruisen en reden we de Ulvenhoutse bossen in.  Dat deden we met een knappe entree waarbij we een open stuk doorkruisten waarbij de dennenbomen van de omringende bossen zich aftekenden tegen een blauwe hemel.  Brede bospaden voerden me doorheen een licht bos met dennen en loofbomen.  Ik reed Lies en haar vriendin nog eens voorbij toen ze halt hadden gehouden om hun jasjes uit te trekken nu we konden genieten van een beetje zonnewarmte.  Omstreeks 11.20 u overschreed ik de 40 km en was ik halfweg, vermits ik mijn zinnen had gezet op de langste afstand.

Na een reeks bospaden van allerlei slag kwam de splitsing tussen de routes van 55 km en van 80 km op 43 km van het vertrek.  Om 11.30 u koos ik er voor de langste rit.  Paden voerden me doorheen het Ulvenhoutse bos.  Ik was benieuwd naar hoeveel bikers ik nu nog te zien zou krijgen.  Net voor de plaats waar het pad versperd was door een omgevallen boomstam kreeg ik de eerste te zien.  Omstreeks 46 km kwam er een lastig grasspoor dat tussen een strook bomen en een beek naast de snelweg liep ter hoogte van het knooppunt Sint-Annabosch.  Ik kwam uit in de Royaaldreef en moest rechtsaf onder de brug van de snelweg.  Terwijl ik daar even halt hield kwam er nog een biker voorbij en samen met twee anderen dook ik weer een strook van het Ulvenhoutse bos in.  Het bos had hier meer de allure van een park met imposante beukenbomen.  Een bordje waarschuwde ons voor loslopende honden.  Er wandelden hier inderdaad redelijk wat mensen met honden.  Op een kaartje is te zien dat deze strook bos grenst aan de bewoonde kern van Ulvenhout, vandaar!  Het parcours volgde hier knappe dreven waarbij we een aantal beken kruisten over houten bruggetjes.  Tot 50 km kon ik hier genieten van mooie paden.  Drie bikers staken me er voorbij.  Het ging weer dezelfde brug van de snelweg onder in de Royaaldreef en dan rechtsaf.  De lus in dit deel van het Ulvenhoutse bos eindigde met een bijzonder lange singletrack op een soort dijkje tussen de bomen aan de rand van het bos en open veld waarop men een knap uitzicht had!  Een mooie plek!

Op 54 km kreeg ik af te rekenen met een lastig en moeilijker te berijden grasspoor waar ik het gezelschap had van twee andere rijders.  Samen met een andere biker die op zijn stappen terugkeerde omdat hij dacht een pijltje gemist te hebben, bereikte ik na een klinkerbaantje de tweede stop ter hoogte van een manege in de Geerbroekseweg nabij Ulvenhout.  De tweede pauze stond op 55 km van de start.  12.30 u.  Er stonden nog vier andere bikers, waarvan een vrouw met grote gestalte en haarvlecht en die veel te vertellen had!  Er brandde een houtvuur en fietsenmaker Van Engelen was present voor de pechvogels.  Om weer op krachten te komen was gezorgd voor hetzelfde aanbod als aan de eerste stop met fruit, krentenbollen en zoete broodjes.  Na de stop ging het de Anneville-laan in, waarvan de naam al even chique is als de villa’s van de meer begoede Nederlanders die er stonden.  Verderop zag ik links in de verte de grote champignonkwekerij De Morgenstond staan en reed ik enkele hoeven voorbij.  Omstreeks 57 km diende ik een drukke grote baan te kruisen, waarna een verharde bosweg me voorbij Landgoed Ulvenhout voerde.  Ik veronderstel een complex met feestzalen.  Daar ging het opnieuw de bossen in waar in deze streek geen einde aan leek te komen!

Omstreeks 58 km volgden enkele lange tracks in het meer open gebied van de Chaamse Beek langsheen bos en velden.  Om 13.00 u overschreed ik de 60 km en had driekwart van de tocht achter me.  Een kilometer verder waarschuwde een bord aan een veerooster me dat ik een gebied betrad met loslopende dieren.  Maar buiten hun uit de kluiten gewassen hopen uitwerpselen was er niets van te bespeuren.  Een lange singletrack voerde me door de Strijbeekse Heide, een gebied met rechts van me inderdaad bruin geworden heideplanten en een ven op een open plek.  Er liepen daar ook redelijk wat wandelaars rond en een biker in witte short stak me voorbij toen ik even aan de kant halt hield.  Een track leidde me doorheen laag groen met rechts van me een grote vijver.  Zanderige dreven brachten me tot aan Het Smokkelaartje, een pannenkoekenboerderij op het kruispunt van de Grazenseweg en de Goudbergseweg te Strijbeek.  Er zaten heel wat mensen op het terras achter de zaak.  64,75 km om 13.15 u.  Deze plek ligt op een boogscheut van de grens met het Belgische Meersel-Dreef.  In het zog van nog drie bikers bereikte ik de derde bevoorrading op 65 km van het vertrek.  De drie bikers van daarnet stonden daar ook en er kwam er nog een toe die tot het groepje behoorde en het had moeten lossen.  Een jonge vrouw en dito man verzorgden er spijs en drank.  Vooral de laatste viel op door zijn met gel opgestoken paars gekleurde middenstrook van zijn kapsel!  Het meisje vertelde dat ondanks het relatief grote aantal deelnemers, er slechts weinigen gekozen hadden voor de rit van 80 km.  Een bordje kondigde aan dat we nog 15 km te rijden hadden.  13.30 u.  Niet al te lang blijven staan.

Na een veldweg ging het weer het bos in, passeerde ik een vijver en een palmveld en werd de tocht verder gezet over lange zandwegen die me langs bos en velden brachten.  Op 68,50 km bereikte ik een landelijk asfaltbaantje waarvan de naam veranderde van Meerleseweg in Grazenseweg.  Asfalt ging over in een zandweg en ter hoogte van de kruising van een beek zag ik een grenspaal staan.  Ik bevond me toen midden in de open velden.  69,50 km.  Het eerste huis dat ik tegenkwam gaf me een déjà-vue-gevoel en dat gevoel werd nog versterkt toen asfalt- en betonbaantjes me naar het Oosteneind voerden.  Ik bevond me op Belgisch grondgebied in Meerle (Hoogstraten) en langs hier reed ik vroeger al wel eens vanuit Hoogstraten met de fiets naar De Mosten.  Na een stukje over asfalt dook ik op 70 km een paadje van een privaat bos in.  Een track leidde me door dit bos en bij het verlaten ervan werd ik aangesproken door een wielertoerist met de vraag of ik verdwaald was!  Hij had namelijk nog nooit iemand uit dat paadje zien komen!  Toch niet, ik volg gewoon de pijltjes!  Ik moest al direct afscheid nemen van de wielertoerist, want voor mij ging het linksaf richting een aantal zanderige veldwegen.  72,50 km om 14.00 u.  Een zeer lange veldweg leidde me doorheen een open vlakte met weiden waarin hier en daar vijvers lagen.  Er waren enkel gebouwen te zien ver aan de horizon in deze streek op de grens tussen België en Nederland.  Ik was dan toch nog niet de laatste, want in de verte zag ik achter me nog een biker naderen.  74 km.  Het ging rechtsaf op een track doorheen gras met wat bultjes en putten en aan een kruising met een asfaltbaantje kregen we mannen van de organisatie te zien die bezig waren met het verwijderen van de pijlen van het begin van de tocht.  We moesten volgens die mannen gewoon rechtdoor rijden en zeer onverwacht bereikte ik na 76 km de aankomst omstreeks 14.10 u.  Op de parkeerweide stonden nog slechts enkele auto’s.  Meteen m’n fiets op de drager geplaatst.

Buiten heel wat medewerkers waren er nog slechts weinig bikers aanwezig.  Buiten onder het dak van een schuur waarvan de muren waren afgebroken stond een tapinstallatie.  Omdat ik zo laat was heb ik m’n kaartje met noodnummer niet meer ingeruild voor een pannenkoek.  De hamburgers die er gebakken werden konden me daarentegen wel bekoren.  Ik heb er twee binnengespeeld en doorgespoeld met twee frisdranken.  Nog een uurtje in de zon blijven zitten terwijl de opruim volop bezig was.  Bij het wegnemen van een hekken viel een vouwtafel die er tegen was gezet met veel lawaai tegen de grond.  “Daarom heet dat dan ook een klaptafel”, hoorde ik de Nederlander naast me zeggen!  Even over drie uur ben ik dan weer huiswaarts getrokken over de mij bekende E19.  Want ik werk niet zo heel ver van Chaam, maar dan langs de Belgische kant van de grens!  Ik heb genoten van deze lange, mooie tocht met veel bossen en singletracks.  Bijna volledig off-road, met uitzondering van het stukje over Belgische bodem.  Degelijke afpijling en goede organisatie.  Van de accommodatie zoals de bikewash en de douches heb ik geen gebruik gemaakt.  Wie nog eens in deze streek wil rijden kan terecht op zondag 13 oktober in Ullicoten, een gehucht van Baarle-Nassau.  Maar ik trek naar Hoogerheide, dat is dichter bij huis en daar kan ik met de bike naartoe!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be, op mtb-you.nl, op mountainbike.be en op mountainbike.nl!