Vanaf 5,75 km reden we dan gedurende een kilometer op een graspaadje vlak naast de spoorweg.  Aan de andere kant van het spoor ligt een asfaltbaantje dat ik al wel eens berijd wanneer ik met de fiets naar de start rijd van toertochten in Kalmthout of Essen.  Daar waar de antitankgracht via een duiker onder het spoor gaat boog het paadje linksaf de bossen in.  Het voerde ons langsheen de antitankgracht met op onze linkerhand niets dan bos met hier en daar een open plek.  Het paadje lag er goed hard bij, maar er waren hier en daar wel dikke wortels.  We werden met de hulp van een politieman de drukke Kalmthoutsesteenweg over geholpen om onze rit langsheen de antitankgracht te vervolgen.  Mij vielen een aantal bunkers op die nog in relatief goede staat verkeerden.  Omstreeks 8 km volgde een zeer kort stukje over asfalt (Oude Galgenstraat?) om na de bocht rechtsaf weer het bos in te gaan tot aan de antitankgracht.  Deze begeleidde ons verder tot in Putte-Stabroek waar een tweede politieman, geholpen door een seingever, ons de Ertbrandstraat hielp kruisen.  Het ging aan de overkant de Oude Ertbrandstraat in om er de splitsing te vinden tussen de routes van 15 km en 28-43 km.  Hier was ik na 10,50 km weer op bekend terrein.  Er volgde nog een laatste stukje langsheen de gracht tot aan de grote baan die Putte-Stabroek met Stabroek verbindt en daar luistert naar de naam Driehoek.  De “bloembakkenstraat” met de verkeersremmers voerde me naar het houten brugje over hetwelk we het Moretusbos in doken.

In het Moretusbos reden we over de brede dreef onder de imposante beukenbomen en op 12 km voorbij het kasteel Ravenhof.  De lokale bikers weten in dit bos vele paadjes liggen die beslist de moeite waard zijn, maar men zal daar niet graag 1300 man zien over gevlamd komen!  We overschreden de Belgisch-Nederlandse grens die pal door het domein loopt om aan de overkant van het kasseibaantje het asfalt bosfietspad op te gaan dat er naast het zomerhuisje loopt.  Het kasteel staat op Belgische bodem, de op een heuveltje gebouwde gloriette staat in Nederland.  In plaats van het fietspad te blijven volgen dat rechts afbuigt en uitkomt op de grote baan voorbij de bebouwde kern van het Nederlandse gedeelte van Putte (Woensdrecht) ging het rechtdoor een bospad in.  Een singletrack leidde me voorbij het kerkhof aan de bosrand en achter de zogenaamde Geldberg, van waar de Graven van Moretus destijds hun landgoed konden overzien en waar volgens de legende hun centen begraven lagen!

Op 14 km trof ik na een bocht in deze singletrack onverwacht, want niet aangekondigd, een fotograaf aan.  Die had zich met stoeltje, statief en duur fotoapparaat in het bos genesteld voor het maken van kiekjes.  Bij elke passage van een biker gaf het toestel enkele klikken zodat elkeen meer dan één keer vereeuwigd werd.  Het was al een hele tijd geleden dat ik Guy nog gezien had.  Dat moet van vorige winter geweest zijn!  We hadden elkaar vorig weekend wel mislopen in Bergen-op-Zoom en eerder nog in Maarheeze in Nederland.  Hij had veel te vertellen, over het maken van foto’s tot boetes voor loslopende honden en roken in de bossen toe!  Ik ben er dan ook blijven staan van even over tienen tot 10.45 u!  Intussen passeerden er vele bikers van allerlei slag.  Snelle jongens, stoere jongens, trage treintjes met vaders, moeders en kinderen.  Er waren enkele bikers bij die al ferm rood aangelopen waren en afgepeigerd na dit korte stukje intro!  Een dame maakte een cruciale fout!  Zenuwachtig geworden door een groepje achter haar rijdende mannen van een club, hield ze halt in het bochtje vlak voor de lens van de fotograaf!  Die gasten hebben dus geen foto!  Toen de fotograaf dat naar die mannen riep, keerde de vrouw op haar stappen terug en deed dat stukje nog eens over!  Zij heeft wel een foto, een stuk of tien zelfs, aan het aantal klikken te horen!  Er priemde een waterzonnetje door de bomen en een vlaagje wind deed een massa eikels van de bomen naar beneden vallen!

Afscheid genomen van Guy en weer op pad.  Door het lange gesprek hoorde ik thans weer bij de hekkensluiters, want er kon tot halfelf worden ingeschreven!  Eens de bocht voorbij kreeg ik een vrij modderig stuk voor de wielen, maar het was van korte duur.  We kwamen uit op een kiezelpaadje ergens achter het Moretusbos op Nederlands grondgebied, een plek mij onbekend.  Op 15 km reed ik vanaf dit pad de bossen van het Landgoed De Reeberg in.  Na een singletrack volgde daar de splitsing tussen de routes van 28 km en 43 km op 16,50 km na het vertrek.  Een duo jongere mannen dat er toekwam, waarvan duidelijk een meer ervaren biker en een beginneling, pleegde overleg voor de te volgen route.  Ze kozen elk een andere rit.  10.55 u.  Ik kreeg de meer ervaren biker achter me aan en merkte dan dat ik een bekend paadje was in gereden.  Het maakt deel uit van het toertje dat ik hier al eens op eigen houtje kom rijden.  Ik vraag me af of ik het nog zou kunnen rijden, want het is een hele tijd geleden dat ik het nog eens afgelegd heb en de aanwijzingen die er destijds waren zijn intussen al door erosie verdwenen.  Een zanderig pad waarvan de ondergrond geblust was door de regen van de afgelopen week, met hier en daar nog een paar natte stukken, bracht me op 18 km tot aan een draadafsluiting.  Ik vermoed van de politieschool van Ossendrecht of anders een stuk militair domein van Woensdrecht.  Ik ben hier ooit al verzeild geraakt bij het in het wilde weg rijden doorheen deze bossen, want hier liggen ontelbare paadjes verscholen in het groen.

We dienden het zanderige pad te volgen dat evenwijdig met de afsluiting loopt.  Op 19 km verwijderde het pad zich van de draad en bereikte ik de bossen van Stoppelbergen.  Dat opende perspectieven, want hier ligt een echte speeltuin van paadjes te wachten op de bosfietser!  Daar werd dan ook dankbaar gebruik van gemaakt door de parcoursbouwers.  Sommige paadjes maken er deel uit van het tochtje dat ik hier op eigen houtje al eens rijd, maar waren soms niet te herkennen omdat ik ze in de andere richting kreeg voorgeschoteld.  Het brede bospad waar de diepe gracht, bijna een kloof, afbuigt, was me bekend en na een groep tegemoetkomende wandelaars te zijn gepasseerd, reed ik voorbij de achter een betonnen afsluiting gelegen buitenhuisjes van de kampeerplaats Athena.  De dubbele afsluiting, eerst draad en na een niemandsland beton, moet ongenode blikken buiten houden!  Het betreft hier namelijk een naturistencamping!  Het was niet koud, maar om in dit jaargetijde buiten in uw blote bast rond te lopen moet toch niet aan te raden zijn!  Nochtans stonden er redelijk wat wagens op de parking even verderop.

Daar bereikte ik het kruispunt van de Plaatsluis en de Zandvlietseweg.  Via dit laatste asfaltbaantje bereikte ik de “hoofdingang” van Stoppelbergen aan de houten boswachtershut die pal op de grens van Woensdrecht (Nederland) en Zandvliet (België) gelegen is.  Er staan hier in de omgeving dan ook meerdere grenspalen.  Het ging weer de knappe bossen in om er te genieten van de vele paadjes met af en toe enkele bultjes om te overschrijden.  Sommige paadjes waren me bekend van m’n eigen plaatselijke rondje.  Op 23,50 km bereikte ik de brede zandweg aan de rand van een grote open plek in een soort heidelandschap en doken we aan de godvergeten vuilnisbak die hier ten behoeve van de wandelaars is neergepoot, een singletrack in die me bekend is.  Knappe zanderige paadjes werden m’n deel tot aan de eenzame zitbank op een kruispunt van zandwegen (25 km) waar ik al eens gebruik van maak om er even te rusten, een energiereep te eten en te luisteren naar de stilte en het geruis van de wind in de bomen.  Een kilometer verder bereikte ik weer het asfalt fietspad naast de zandweg Scheidreef aan de Kleine en de Grote Stoppelbergen pal op de landsgrens.

Aan het einde van dat pad ging het langsheen een diepe gracht die hier loopt om dan rechtsomkeer te maken en af te slaan naar een andere gedeelte van de Stoppelbergen waar op Belgisch grondgebied ook vele knappe paadjes liggen op de grens tussen Berendrecht en Zandvliet.  Ik kon dus vermoeden wat we hier voor de wielen gingen krijgen.  Ik kon er twee jonge gasten die met hun bike boven op een zanderige heuvel stonden, imponeren door fietsend tot boven te geraken.  Even later kwam “de put” waar je lekker naar beneden en naar boven kan stuiven.  Toen ik een jaar of zes geleden hier de eerste tochten kwam rijden en deze plek nog niet kende, ook al heb ik er bijna mijn hele leven op een boogscheut van gewoond, was het altijd stoppen en me afvragen “doe ik het of doe ik het niet”?  In het begin was het “niet”, daarna reed ik er wel naar beneden maar geraakte ik niet al rijdend tot boven en nu is het een fluitje van een cent en kon ik nog eens een tweede keer uitpakken bij die twee kerels!  28,75 km.  Even later staken ze me dan wel voorbij met nog een derde in hun zog.

Het ging rechtsaf op de plek waar “mijn” rondje rechtdoor gaat richting Moretusbos, om via een brede zandweg een ander kruispunt van boswegen te bereiken aan het achterpoortje van de Ruige Heide, dat is zowel de naam van een kampplaats voor jeugdkampen als de naam van een klein natuurgebied in Zandvliet aan de voet van de snelweg A12 van Antwerpen naar Bergen-op-Zoom.  We kregen een knap stukje voorgeschoteld in deze Ruige Heide door een strook bos en langsheen een zandvlakte.  Daar wees een pijltje naar rechts, maar er was geen duidelijk spoor in het zand te zien.  Ik ben er gewoon linksaf het pad blijven volgen en dat bleek een juiste gok te zijn.  Ik veronderstel dat het verhangen van de pijl een plagerij was van de talrijke kinderen van een jeugdbeweging die er aan het spelen waren.  Alhoewel ze verder goed opgevoed en beleefd bleken te zijn, want netjes aan de kant gingen als ik passeerde.  Ik kwam uit in de Putsebaan en daar hing een bordje richting de bevoorrading.  Ik had onderweg al een paar keren gedacht dat die er niet zou komen vermits ik al ruim over de helft van de afstand zat, maar vermoedde toen dat dit de tocht was waar de stop zich op de speelplaats van de verlaten en in 2010 deels afgebrande bosschool bevond.  Die staat op de grens tussen Zandvliet en Berendrecht.  Dat bleek inderdaad zo te zijn en ik bereikte de Bosschool op 30,50 km van de start.

Een aantal dames zorgden er voor de knabbels en het drinken, althans voor wat er nog van restte!  Want de vorige bikers hadden als een trein termieten bijna alles verslonden wat hier te eten viel zodat er enkel nog fijne koekjes overbleven die eerder thuishoren op een theekransje dan bestemd te zijn voor de stoere bikkels op een mountainbike!  Geen erg, de lekkere tomatensoep maakte veel goed en ik kreeg zelfs nog een tweede portie aangeboden.  Een man die voor het eerst sinds lang na een botbreuk weer op de bike geklommen was, zat op een muurtje om met de dames te babbelen.  Intussen kletterden de vallende eikels op de luifel waaronder de bevoorrading was opgesteld.  Toen ik mijn bekertje soep stond te lurken kwam daar een mij bekende biker toe!  Jari was in het gezelschap van een vriend die pas de sport weer had opgenomen.  Hij had me ooit eens aangesproken tijdens een rit en toen was ik er zeker van dat ik hem al eerder op tochten had zien rijden.  Bovendien had ik kort tevoren bij toeval zijn profielfoto van Facebook eens aangeklikt.  Die verschijnen tegenwoordig in de kantlijn van sites die in het profiel van de gebruiker vermeld worden en ik klik daar af en toe eens op om te zien of er geen bekenden tussen staan.  Hij bleek niet alleen een vriendelijke kerel te zijn, maar houdt er bovendien dezelfde mening op na wat het beleven van een toertocht betreft.  Niet zoals velen over het parcours vlammen en alles geven om het wiel van de makkers niet te verliezen, en dan bij aankomst niks gezien hebben van wat er onderweg te beleven valt, maar wat later vertrekken, rustig kachelen en genieten van de rit en de zondag!  Beter gezelschap voor de resterende aangekondigde 14 km kon ik dus niet hebben!  Er kwamen nog twee bikers toe, maar dat waren mannen van de Kapelse club die de pijlen aan het ophalen waren!

Kort na de bevoorrading troffen we een splitsing tussen de routes van 28 km en 43 km.  De kameraad van Jari koos voor de korte toer.  Later zou blijken dat hij ergens verkeerde pijlen was beginnen volgen en nog later dan wij toekwam.  Hij had even goed met ons mee kunnen rijden, want het nog te rijden verschil voor de beide afstanden was maar 4 km!  Er hingen in de bossen hier inderdaad nog andere gele pijltjes van vermoedelijk één of andere wedstrijd die hier soms gereden wordt.  We bleven nog even in de bossen van Stoppelbergen rijden in de richting van de Ponderosa.  We dienden de ferme bult met wortels te overschrijden die min of meer de grens vormt met het Moretusbos.  35 km.  Daarna reden we over een zandpad waar enkele diepe plassen over de hele breedte van de weg lagen.  We reden de afslag die naar het Oud Broek leidt voorbij.  Daar staat gewoonlijk een kolossale plas die het hele kruispunt inneemt.  Het zandpad bracht ons tot in de bosrijke Kraaienberg (Berendrecht).  Vandaar ging het even over het asfalt van de onbewoonde Steenovenstraat, midden de bossen, om linksaf te gaan en via een bosweg en een zanderig pad een kleine manege te passeren waarvan de brievenbus een heel eind verder staat op het kruispunt van de bosweg en de Konijnendreef.  38 km.  Jari, die voorsprong had opgebouwd, stond daar op mij te wachten.

Hier hadden we het knapste deel van de tocht achter de rug.  We sloegen rechtsaf de verkeersarme Danckerseweg in waar de slagboom blijkbaar vervangen was door een landbouwsluis zodat er geen gewone wagens in kunnen.  Dit betonbaantje loopt dwars doorheen een open poldervlakte en daar krijg je vaak af te rekenen met tegenwind.  We kruisten de antitankgracht en bereikten de grote baan van Putte naar Stabroek ter hoogte van De Neus.  Bij het oversteken begon er iemand luid te claxonneren en ik vermoed dat het een clubmakker van De Papegaaien was, ik gok op Steve, maar ik kon het moeilijk zien.  We reden voorbij de voetbalvelden en werden dan linksaf nog even door het Elzenbos geloodst, door enkele smalle straatjes van Putte-Stabroek, om dan langs de rand van het Elzenbos weer uit te komen op het wegeltje van daarnet.  Volgens de kaart is dat het Hasenpad, enkel te voet en per fiets te gebruiken!  Na het kruisen van de ’s Hertogendijk bereikten we het verkeersarme deel van de Parijseweg die daar ook door de open velden en langsheen paardenweiden loopt.  Eens de grens met Hoevenen voorbij doken we linksaf het bos in dat er op de grens met Kapellen ligt en een uitloper is van het park van Kapellen.  Een mooie lange singletrack bracht ons weer tot in de bewoonde wereld.  We arriveerden in de Streepstraat en omstreeks 13.00 u zo weer aan het Koninklijk Atheneum.

De bikewash was nog operationeel en er heerste nog een grote drukte van après-bikers.  Rubber-12 en Patrick gespot.  Nog een glas gedronken in het gezelschap van Jari en diens maat.  Hij toonde een interessante applicatie waarmee je per datum een overzicht krijgt van alle te rijden toertochten binnen een straal van 100 km van de ingestelde woonplaats!  Na hun vertrek ben ik dan bij de vier Weetabix-boys gaan zitten die ik voortaan zal omdopen tot de Watjes omdat dit op hun nieuwe tenues staat!  Die gasten zaten daar al van even over tienen en waren al goed vrolijk!  Vooral Watje Danny (ik meen toch dat hij zo heet) had het al ferm vlaggen!  Een après-bike met ambiance is WTC Kapellen niet vreemd, want zij engageren Walter en Wiske van Double W om het geheel muziekaal op te vrolijken!  De gevolgen bleven niet lang uit.  Een biker uit Heide Kalmthout gaf een staaltje van Oostenrijkse dansen, je weet wel, dat kuiten- en billengeklets, weg boven op een tafel.  Toen iemand daar een nummertje karaoke met “I did it my way” te horen gaf, ook al was het niet aan te horen, begonnen er twee binken van Van Trier uit Kalmthout zelfs bijna te janken!  Het was daar een vrolijke boel binnen!  De handtastelijkheden namen toe met de hoeveelheid geledigde glazen en toen de polonaise werd aangevat, maar dan boven op de tafels, was het zo stilaan tijd om de stekker uit te trekken en de tap dicht te draaien alvorens het gênant begon te worden!  Intussen waren de goede zielen van WTC Kapellen buiten al bezig met de opruim van de bikewash en de dranghekkens.  Om kwart voor drie ben ik dan samen met de twee laatste Watjes huiswaarts gereden om daar omstreeks 15.00 u te arriveren.  Met een ijle kop mijn fiets nog proper gemaakt en ’s avonds gevochten tegen de slaap!  Van de buurman kreeg ik te horen dat er toch zo’n 1350 deelnemers naar Kapellen waren gekomen.

Een plezante dag beleefd met een knappe toertocht over weliswaar redelijk wat bekende paadjes in het mooie Stoppelbergen op de grens tussen België en Nederland.  Een mooi uitgezet parcours, degelijk afgepijld, alhoewel op sommige plaatsen redelijk schaars, maar de fluopijlen vielen van ver goed op.  Het gebruik van hier en daar een pijl van de VWB was soms wel wat verwarrend.  Minpunten waren het ontbreken van een bewaakte fietsparking en de afwezigheid van gewone slangen aan de bikewash.  Sommigen hebben een aversie tegen hoge druk.  Aangenaam gezelschap onderweg met de fotograaf en het laatste derde van de tocht met de Jari.  Alles afgesloten met een après om u tegen te zeggen.  Als men nu nog zou overeenkomen met Wouwse Plantage om niet op dezelfde zondag te organiseren, was het helemaal knap!  Want elke niet gereden toertocht in deze streek is een gemiste kans om van moois te kunnen genieten.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en mtb-you.nl en mountainbike.be en mountainbike.nl!