Tot 3 km reden we over het fietspad langsheen de grote baan langs dewelke ik Eksaarde had bereikt en waar ik groepen bikers als tegenliggers had gekregen en overschreden we de grens met Moerbeke.  Links van mij zag ik achter een rij bomen ook bikers de andere richting uit rijden en het zou een hele poos duren eer ik daar ook passeerde!  We dienden de baan te kruisen naar een betonbaantje toe dat ons naar een eerste off-road-graspad tussen bomenrijen leidde, gevolgd door een veldweg en nog een graspaadje over private grond.  Ondanks de regen van de afgelopen tijd was dit eerste stukje, op een paar modderige plekken na, goed te berijden.  In ieder geval stukken beter dan het geploeter daags voordien in het Nederlandse Ossendrecht!  De pijlen vielen wel niet goed op en de wijze van bevestiging had ik nog nooit eerder gezien!  Ze zaten namelijk met rond een boom of paal gedraaide plastiekfolie vast!  Dat moet een heel werk geweest zijn om op die wijze de hele tocht uit te pijlen!  In bochten was ook gebruik gemaakt van kalklijnen om de juiste richting aan te geven.

Omstreeks 5,75 km reed ik een stukje langsheen de Moervaart die we via een brug dienden te kruisen om er een eerste splitsing te treffen tussen de routes van 28 km (links), 47 km (rechtdoor) en 55 km (rechtsaf) ter hoogte van de Heirweg in Moerbeke.  Gekozen voor de langste toer.  Het ging eerst een tijd over het fietspad langsheen een vrij drukke weg om dan over de jaagpaden langsheen twee waterlopen, ik gok op de Moervaart en het Kanaal van Stekene, geleid te worden.  De tweede waterloop betrof een smal kanaaltje waar de bruggen tot vlak boven het wateroppervlak kwamen en dus onbruikbaar voor scheepvaart!  Op 9 km bereikte ik een eenzaam huis waar voor een lage brug een bootje in het kanaal aangemeerd lag.  Na het verlaten van het jaagpad kregen we dan toch een strook bos, helaas kort van duur.  Een landelijk baantje bracht me naar Klein-Sinaai (Stekene).  Intussen had ik op het traject van de langste route al zo’n 16 bikers geteld.  We dienden een grote baan te kruisen richting een straat die Polken heet.

Even verder ging het een zandweg in en ook al passeerde ik er een in het bos gelegen grote villa en enkele buitenhuizen, toen ik aan het einde van het pad even omkeek zag ik een groot bord met “Verboden woongebied” staan!  Illegale bouwsels misschien?  Ik reed er een vijver voorbij en dook omstreeks 12 km een stuk bos in waar we konden genieten van enkele singletracks.  Na een brede zandweg, de Pannenhuisstraat, onder de wielen gekregen te hebben sloot de extra lus weer aan op het gemeenschappelijke parcours, want daar kwamen ook bikers vanuit een andere richting toe.  Na een kasseibaantje en een bredere assenweg bereikte ik op 15 km het Wullebos.  In het zog van twee jonge snaken reed ik er over een zompige singletrack die helaas bijna recht op recht door het bos liep en na het passeren van een plas uitgaf op een asfaltbaantje naast de Expressweg E34 in Klein-Sinaai (Stekene).  Met 15,70 km op het tellertje was de doortocht van het Wullebos dus kort van duur.  Het ging linksaf op het asfaltbaantje evenwijdig met de Expressweg.  Toen ik voorbij een volgend bospad, dat op het baantje uitgaf, voorbij reed, zag ik een biker sukkelen om langsheen struikgewas een grote plas, die de hele breedte van het pad in beslag nam, voorbij te geraken.  Deze man was duidelijk van het parcours afgeweken!

Het ging nog een tijd over het asfaltbaantje naast de Expressweg en samen met bikers van allerlei slag, jonge gasten en ouderen, dames en heren, dook ik een volgende strook Wullebos in.  Daar kregen we van 18 tot 19 km een plezante singletrack met bochtjes en bultjes, overal droog en goed te berijden.  Een betonbaantje en een assenweg voerden me daarna tot aan een volgend bos waar een mooi pad me langsheen enkele buitenhuizen voerde.  Een strook beton, een grindpad en een zandpad dat langsheen een bos liep brachten me tot aan de velden.  Hier dienden we wel een aantal plassen te ontwijken.  Tot 22 km was het vervolgens stompen geblazen om een graspaadje te bedwingen en zo omstreeks 11.00 u de bewoonde wereld van Moerbeke te bereiken.

Op 24 km kruiste ik de Moervaart om een lang recht veldspoor op te gaan dat evenwijdig liep met de grote baan langs dewelke ik vanochtend de start had bereikt en waarlangs de toertocht de eerste 3 km vertrok.  Toen al zag ik daar bikers rijden tegen mijn richting in.  Een enigszins saai stukje, omdat het toch een hele tijd recht op recht rijden was, zo’n dikke 2 km lang,  Het vroeg anders wel degelijk een inspanning om er vooruit te komen, want de ondergrond was er redelijk zompig met bij momenten enkele vettige stroken.  Landelijke met steenslag verhard baantjes brachten me tot in de Olentgracht te Eksaarde.  Op 28 km bereikte ik de bevoorrading die opgesteld stond in de poort van een hangar.  Er stonden soep, fruit, wafels, water en sportdrank op het menu.  Er dankbaar gebruik van gemaakt, want ik had honger.  Net zoals gisteren kruiste mijn pad dat van Jari en de zware modderige tocht in Ossendrecht met hagelbuien inclusief, was direct onderwerp van gesprek.  We hadden elkaar gisteren maar heel even en kort na de start gezien en omwille van het zware parcours en een langere afstand was ik een heel eind later binnen, ook al had ik één lus van de langste toer links laten liggen.

Samen met Jari vertrokken, waarbij een verharde weg ons weer tot aan de Moervaart bracht.  Op 31 km troffen we daar een zompig en glibberig pad evenwijdig met de vaart.  Omdat de biker voor me zich vast reed in het slijk en ene die me voorbijstak van links naar rechts slierde door de modder, viel ik helaas zelf ook stil.  Omdat ik al wie ik zag passeren van hot naar her zag glijden en stilvallen, leek het me raadzamer van even te voet te wandelen om zo mijn krachten wat te sparen in plaats van me te pletter te trappen.  Daardoor speelde ik mijn metgezel kwijt net voor de splitsing tussen de 28 km en de 47-55 km ter hoogte van de Daknambrug in Daknam (Lokeren).  Op die plek vloeien de Zuidlede en de Moervaart samen tot de Durme.  De Gentdam gaat er over in de Pontweg aan een oud huis met nieuwe achterbouw.  Verderop links in de Pontweg staat een mooi gerestaureerd huis, naast het Durmehof.  Deze Art-Nouveau-villa kreeg als naam “Mijn Droom” en wordt ook het Boerenkasteeltje genoemd.  Ik herinnerde me deze plek van uit de toertocht van WTC De Bijle Spurters tijdens de Bijlkenskermis op 24 augustus vanuit Puttenen-Lokeren.

Het ging rechtsaf de Pontweg in om daarna weer landelijke paden te bereiken die me omstreeks 34 km langsheen een vijver voerden waar vissers hun hobby uitoefenden.  Voor mij begon daar een korte zompige singletrack langsheen de Durme in Lokeren.  Omstreeks 35 km reed ik naast de Durme onder de Heirbaanbrug, een plek die ik me nog herinnerde van in augustus.  Toen kwam ik daar uit de andere richting en ging het vanaf daar een eindje langsheen de Durme.  Een kilometer verder reed ik over de nieuwe fietsbrug nabij het station van Lokeren om er het park Ter Beuken in te rijden.  In dat park was voor ons tot maar liefst 38,50 km een leuk parcours uitgezet over een aantal tracks, paden en enkele lokale heuvels.  Dit amusante stukje eindigde naast de Kunstacademie Ter Beuken waar we nog eventjes doorheen een bos reden om zo het centrum van Lokeren te doorkruisen in de omgeving van het station.  Ik maak zelden toertochten mee die zo’n verstedelijkt centrum aandoen.  Nabij Diest is er ook een tocht die eventjes het stadscentrum aandoet en de paden achter de resten van de stadsomwalling.

Op 39 km reed ik weer even langsheen de vaart en de velden in ter hoogte van het natuurgebied aan de De Buylaers, een bos dat doorsneden wordt door een grachtenstelsel.  Alle beken stonden er goed vol water!  Vanuit dit bos bereikte ik het stadspark Verloren Bos in Lokeren.  We verlieten dit bos met kasteel via Aardeken om zo tot in de Uebergdreef te rijden.  Daar hadden de mannen van de Gezôarse Feesten van 41 km tot 42,50 km een technisch parcours uitgezet op het talud van een brug met vele korte bochtjes op hellingen.  Het was daar draaien en keren tussen de bomen en klimmen tegelijk!  Na dik 40 km was dit aan mij helaas niet meer besteed!  De kerel die een eindje achter me reed ging het in ieder geval beter af!  Op sommige plekken lag er jammer genoeg ook veel sluikstort van nestbevuilers!  De liefhebbers van technische stukjes konden hier hun hart ophalen.  12.50 u.

Servitudes tussen afsluitingen en tussen een afsluiting en een beek brachten me tot in de omgeving van de Kluisstraat.  De tocht voerde me daar doorheen een bosrijke woonzone waar statige villa’s en stokoude, soms piepkleine huizen elkaar afwisselden.  Een enigszins bizarre omgeving!  Aan het einde van de Daknammolenstraat trof ik de splitsing tussen de routes van 47 km en van 55 km op 44 km van het vertrek.  De toer van 55 km blijven volgen.  In de Kriktestraat herkende ik de nieuwbouwvilla die daar onafgewerkt staat te verkommeren.  De gevel groen door mosvorming van water dat van een onafgewerkt dak zonder goten langs de muren naar beneden stroomt!  Wat een verspilling!  Het ging de drukkere Sinaaistraat in om even verderop rechtsaf een veldweg in te slaan die me tot aan de spoorweg voerde.  Op die plek stond de bevoorrading van WTC De Bijle Spurters.  Rechts staat verderop een opvallende watertoren.  46 km.  Na een stukje over het betonnen pad naast het spoor ging het weer linksaf een assenweg in, de Doornijkstraat op het grondgebied van Waasmunster.  48,75 km om 13.15 u.  Na de oversteek van de Hulstbaan die naar Daknam voert, reed ik een hele tijd over het fietspad naast een gracht in de lange Leestraat.  Aan die kant staan de huizen achter de gracht en zijn door betonnen bruggen met de straat verbonden.  Ik herkende de plaatsen nog van in augustus.

Ter hoogte van de Heirstraat ging het rechtsaf waarna een veldpad me tot in Zwaanaarde voerde waar ik het Restaurant Keysershof passeerde.  Dat ligt naast de Moervaart en pal op de grens tussen Sinaai (Sint-Niklaas) en Eksaarde (Lokeren).  Op 51,50 km van de start reed ik daar voorbij een kruisbeeldje met foto dat herinnert aan de dood van een zekere Tom Waterschoot die daar op 24-jarige leeftijd verongelukte (05-10-2008).  Rechtdoor over het fietspad van de Nieuwe Baan in Eksaarde om verderop de baan te kruisen en een knappe dreef in te rijden.  Een veldweg en een assenweg brachten me tot in het natuurreservaat De Linie waar een leuk paadje zich doorheen een strook bos slingert.  Er stak me daar toch nog een andere biker voorbij en ik deelde er het pad met enkele wandelaars.  53 km.  Mijn geheugen had me niet in de steek gelaten en even verderop bereikte ik inderdaad de Kruiskapel of Verre Kapel van Eksaarde, gelegen op een schilderachtige plek onder de bomen.  De Liniewegel, een mooi pad door de velden en doorheen enkele stroken bos en dat deel uitmaakt van een vaste route, bracht me tot op een smal kiezelpaadje dat er door de open velden slingert.

Een singletrack in de omgeving van een vijvertje bracht me tot aan voetbalvelden via dewelke ik weer het Uilennestje bereikte.  Na 57,50 km om 14.00 u.  Ik werd er onmiddellijk aangesproken door een mij onbekende man die er aan het braadworsten- en hamburgerkraampje stond aan te schuiven!  Hij had in het verhaaltje over de Halloween-nightride in Zele gelezen dat ik zinnens was van naar hier te komen.  Ja, sommige mensen onthouden blijkbaar goed wat er over hun streek geschreven wordt!  Een biker van de Trotinetten had me na het schrijfseltje over de tocht van de Bijle Spurters aangeraden om hier eens te komen rijden om vast te stellen dat Oost-Vlaanderen meer te bieden heeft dan dat ik vermoed!  Ik rijd graag door bossen en ik zal daarom nooit een fan worden van de Oost-Vlaamse tochten!  De bike heeft wel als voordeel dat het een ideale manier is om kennis te maken met andere streken.  Het viel me zo op dat er rond Lokeren nog veel open ruimte is, zonder sporen van bebouwing.  Daar heb je geen besef van als je met de wagen rijdt.  Dan kom je enkel op de grote verkeerswegen.

De bewaakte bikeparking om de hoek ontdekt en omdat ik honger had heb ik me meteen zelfs twee broodjes hamburger aangeschaft en binnen in het zaaltje doorgespoeld met twee drankjes.  Als dessert dan nog de pannenkoek!  Er was nog veel drukte en ambiance binnen, waaronder een grote luidruchtige delegatie van Mobibikes Lokeren.  Nog eens teruggedacht aan de knapste stukjes van het parcours zoals het Wullebos, bizar genoeg het stadspark De Beuken en het technische parcours midden het stadscentrum, de mooie omgeving van de Kruiskapel en de landelijke paden in het land van de Moervaart en de Durme.  De organisatie was verder netjes in orde en ik vermoed dat deze tocht op heel wat belangstelling kon rekenen.  Omstreeks 15.00 u huiswaarts gereden en de schoonmaak van fiets en kleren zette een punt achter dit verlengd weekend!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!