Toertocht (12-40-46 km) van WTC Sas 4 te Sint-Job-in-‘t-Goor op zondag 30-12-2012.

Op de voorlaatste dag van het jaar van thuis uit vertrokken richting Sint-Job-in-‘t-Goor om de toertocht van WTC Sas 4 te gaan rijden. De toer vertrok vanaf een andere locatie. Het was niet de eerste keer dat ik hier kwam rijden en ik heb hier al zowat alle weersomstandigheden meegemaakt, van droog tot nat, van warm tot ijskoud en door de sneeuw. Twee keren heb ik er moeten opgeven door technische problemen: één keer door een gescheurde buitenband en een daardoor naar buiten stulpende en ontplofte binnenband, een tweede keer doordat de vrieskoude het hele zaakje achteraan (van de fiets wel te verstaan) had bevroren! Thuis vertrokken om 8.15 u met gemonteerde helmlamp, goed voor een intro van 20 km. Doordat ik in Sint-Job de bordjes voor de wagens richting start had gevolgd, had ik wel een omweg gemaakt die per fiets te vermijden had geweest! Groot was wel mijn verbazing van aan de inschrijving een rij wachtenden te zien die tot buiten toe reikte! Het beloofde dus druk te worden op het parcours, maar dat viel achteraf gezien nog best mee! Er waren 1528 deelnemers!

Om 9.45 u kon ik vertrekken voor de tocht en toen was het buiten ook al meteen een stuk kalmer. We werden in de richting van het Kristus-Koninginstituut gestuurd om de er achter gelegen bossen in het zogenaamde Klein Zwitserland te bereiken. Het bospad zelf werd niet aangedaan, vermoedelijk lag het er nu zo goed als onberijdbaar bij na de overvloedige neerslag tijdens deze maand december. In plaats daarvan reden we de onverharde Poppelaerstraat in die ik vorige woensdag nog te zien kreeg tijdens de toertocht vanuit Westmalle die tot hier kwam. Deze brede bosweg met links tussen de bomen verscholen villa’s van rijke mensen, ging over in de eveneens onverharde Sas 3-baan waar we na 3 km het bos naast de camping in doken. Even verder kwamen we uit op de oever van het kanaal Schoten-Dessel op de plek waar enkele woonboten hun vaste ligplaats hebben. Via een smalle brug ging het dit kanaal over. Van 4 tot 5 km reden we op de andere oever over het jaagpad in de richting van waaruit we kwamen. Aan de volgende bunker ging het linksaf het bos in.

Van 5 tot 6 km volgde een uiterst gehavende en zeer slijkerige singletrack met putten en wortels. Dit leek me eerder “de hel” dan de aanvang van de extra lus voor de route van 46 km die we na de bevoorrading voor de wielen kregen en aldus werd aangekondigd! Om te vermijden van mijn energie al van bij aanvang hier al stompend door de modder kwijt te spelen, en een beetje zenuwachtig gemaakt door de drukte ter plekke, heb ik enkele stukken dan maar te voet door de modder gedabd! Ik was content dat de vettige singletrack achter de rug was toen we op 7 km weer naar het jaagpad gestuurd werden! Al snel werden we weer het bos in gestuurd op een gelijkaardige lastige singletrack die er toch iets beter bij lag dan de voorgaande met iets minder modder. Maar hier stelden lastige putten, bulten en wortels me dan weer op de proef! Ik hoopte dat het niet de hele tocht van dit zou zijn, en dat zou gelukkig meevallen. Deze twee tracks waren mijns inziens de vettigste van de hele toer, samen met het stukje bos vlak voor het einde richting antitankgracht. Aan een paar hogere heuveltjes op en af had de fotograaf van MTB-You postgevat. Het was iemand die ik niet ken. Omstreeks 10.15 u werd ik voor de eeuwigheid digitaal vastgelegd. We kwamen een tweede keer terug op het jaagpad vlak bij het Merelhuisje, het lokaal van een tennisclub.

Tot 9 km volgde een lastig maar knap stukje off-road en een singletrack die beter berijdbaar was dan de twee vorigen, op het laatste stukje ervan na. Daar was het weer even baggeren en uitkijken voor putten en wortels. We verlieten de track ter hoogte van de Tilburgbaan, een onverharde bosweg. Daar kreeg ik het gezelschap van veel andere rijders! Tot 10 km konden we genieten van de doortocht van de plaatselijke bossen op goed berijdbare natte boswegen. Een halve kilometer verder kwamen we na een lus terug uit op het kruispunt van boswegen waar we even tevoren ook waren gepasseerd. Een dikke kilometer verder dienden we de Schotensteenweg te kruisen, de grote baan die Schoten met Brecht verbindt en door Sint-Job komt en die ik sporadisch berijd als ik van mijn werk kom. Vroeger was de startplaats langsheen deze baan gelegen. Aan de overkant ging het weer het bos in. Een degelijk berijdbare mooie korte singletrack doorheen een bosje voerde me naar een woonstraat, waarna we na 13,5 km via een kalme brug de E19 en naastliggende spoorlijn voor de TGV vanuit Amsterdam en Breda kruisten. Er volgde opnieuw een singletrack doorheen het bos.

Tot 15,75 km volgden een prachtige singletrack en bospaden die er in vergelijking met elders en gezien de natte weersomstandigheden redelijk droog bij lagen. We kregen er weer de nodige wortels onder de wielen met af en toe een springbultje. Naar het einde toe werd het iets technischer met hogere bulten, korte bochtjes en laaghangende takken. Hoofd intrekken was de boodschap! Vlak voor het einde werd ik ten val gebracht door de tweede rijder van een duo bikemakkers. De eerste had me ingehaald net voor een haakse bocht en toen ik me na de bocht naar rechts begaf om de tweede te kunnen laten passeren, wou deze me nog rechts inhalen! Sturen in elkaar gehaakt en met twee de grond op, gelukkig zonder veel erg! Na te zijn rechtgekrabbeld bereikte ik om 11.00 u en op 15,75 km de Mieksebaan. Dit is een zeer lange rustige straat die evenwijdig met de spoorlijn en de snelweg vanuit Brasschaat naar Brecht voert. Gedurende een tweetal kilometer werd deze asfaltweg gevolgd richting Brasschaat. Net voor de Sint-Jobsesteenweg ging het dan rechtsaf de onverharde Bergsebaan in.

Likkebaardend keek ik er naar uit om het daar in die omgeving gelegen spookhuis, het vervallen en overwoekerde Kasteel Nottebohm met deels ingestort dak, nog eens voorbij te rijden. Helaas, we kregen het niet te zien! Tot 19 km werd recht op recht de Bergsebaan gevolgd richting Maria-Ter-Heide (Brasschaat). Een goede vondst om de er evenwijdig mee lopende drukke Sint-Jobsesteenweg te ontwijken, maar ettelijke kilometers zonder veel afwisseling. Misschien toch eens polsen om de volgende keer toestemming te bekomen om enkele rondjes te rijden in de buurt van Nottebohm. Sommige tochten komen over dit privédomein. En dat spookhuis heeft wel wat! Jammer dat het vervallen is! Nottebohm, ooit mecenas voor de stad Antwerpen, zou zich omdraaien in zijn graf indien hij moest weten hoe zijn eertijds nette stulpje er nu uit ziet! De Bergsebaan komt uit in de Brechtsebaan, een landelijke betonweg die vanuit Brecht-Overbroek naar Brasschaat voert.

Daar ging het linksaf in de richting van het nieuwe rondpunt aan de Sint-Jobsesteenweg waar we de rustige laterale zijweg werden op gestuurd richting Maria-Ter-Heide. Nu de uitverkoop van de militaire domeinen, zo ook dat van Brasschaat, een feit is, valt het op hoe hier in korte tijd nieuwe gebouwen en bedrijven als paddenstoelen uit de grond zijn gerezen! Ik ben eens benieuwd hoe lang het nog gaat duren eer de achterliggende gronden ten prooi zullen vallen aan de bouwwoede! Want ik heb onlangs ergens gelezen dat de gemeente Brasschaat al plannen dienaangaande heeft! Na 20 km bereikte ik het grote, drukke kruispunt in Maria-Ter-Heide, Polygoon in de volksmond, waar de grote wegen naar Sint-Job en Essen de Bredabaan (de oude weg van Antwerpen naar Breda) kruisen. Er stond daar een ziekenwagen en een politievrouw was vaststellingen aan het doen. Tegen een muurtje van het huis op de hoek stonden een biker, ingepakt met folie tegen onderkoeling en een aantal bikers die hun rit gestaakt hadden. Er zouden daar twee bikers geschept zijn door een auto. Hopelijk raakten ze niet al te zwaar gekwetst. Er zijn andere manieren om het jaar te eindigen!

Tot 21,5 km werden we over een lange singletrack gestuurd die evenwijdig loopt met de Essensteenweg. Hier en daar diende een ferme plas modder getrotseerd te worden. Aan een betonbaan ging het linksaf richting het vliegveld van Brasschaat om er op 22 km de bevoorrading te treffen. Het was toen 11.30 u, dus tijd voor een hapje. Je koekje, suikerwafel en soep, die er lekker uit zag maar spijtig genoeg koud was, kon je bekomen aan een hamburgerkraam. Het fruit zal al op geweest zijn, want de enige sporen waren enkele schaarse bananenschillen in de vuilzakken. Er was nog wat drukte, maar geen overrompeling. Even in gesprek geraakt met drie mannen die zich vrolijk maakten over mijn helmlamp! Ze beweerden dat er maar één afstand was omwille van het verzopen karakter van het terrein op sommige plekken. Dat bleek toch niet zo te zijn, want onmiddellijk na de stop trof ik op het vliegveld de splitsing tussen de routes van 40 km en van 46 km. Hooguit tien minuten halt gehouden op de pauzeplaats.

Omdat die zes kilometer het verschil niet konden maken, gekozen voor de grootste afstand, met het risico op ploetertoestanden. Dus ging het voor mij rechtsaf in de bocht waar ik bij ijzig winterweer ooit ferm onderuit ben gegaan tijdens een eerdere editie! Via de betonbaan werd ik naar het Klein Schietveld gestuurd om er op 23,5 km naast de resten van een voormalige spoorlijn over een track het bos in gestuurd te worden. Een bordje heette ons welkom in de hel! Dus toch ploeteren? Dat bordje had beter aan het begin van de eerste singletrack gestaan, want hier viel het nog best mee. Enkel bij aanvang dienden we een modderstrook door te rijden en enkele uit de kluiten gewassen plassen te ontwijken. Wat daarna kwam was zelfs één van de mooiste stukjes van deze tocht! Goed berijdbare paden en tracks met springbultjes doorheen een afwisselend landschap van bos, heide en open plekken met hoog gras. Voorbij enkele militaire installaties en een weerstationnetje. Bovendien brak er een winterzonnetje door en kreeg ik het gezelschap van Cracra, de voorzitter van mijn Papegaai Bike Team! Hij vroeg om bij hem aan te pikken, want hij was niet van plan om snel te rijden. Dus even een babbeltje terwijl we al rijdend genoten van deze mooie extra lus. Er volgde een zigzaggend spoor doorheen een soort heidelandschap waar het op een tweetal plaatsen uitkijken was voor modderpoelen en diepe voren.

Naar het einde toe werd het even weer wat natter en modderiger. Ik zag Cracra over een smal richeltje met wortels langsheen een reusachtige plas laveren. Ik ben daar veiligheidshalve toch even afgestapt en te voet gegaan. Een duik in het water zag ik niet zitten! We arriveerden weer aan de betonbaan op dezelfde plek waar we het Klein Schietveld waren binnen gereden. Cracra stond daar op me te wachten. Het tellertje klokte 30 km af. Langs dezelfde weg terug over de brede betonbaan richting vliegveld om verderop een track te bereiken. Deze mooie singletrack van dik 4 km lang leidde ons door de bossen naar het Fort van Brasschaat langsheen waterpartijen en een stuk van de antitankgracht. Een prachtig stukje uit deze toer. We reden er zelfs tot vlak bij mijn huis! Dag Jan! Kon ik maar zeggen dat die uit de kluiten gewassen villa, eerder een kasteel, die daar tussen de bomen staat, mijn optrekje was! Hier wonen de superrijken, verscholen in de bossen, op de grens van Brasschaat en Kapellen! Cracra won veld en verdween uit mijn zicht!

Van daar ging het langsheen de antitankgracht over een goed berijdbare assenweg, waarbij we het einde van de Garçondreef kruisten, een straat met meer bescheiden huizen, op de rand van het Kamp van Brasschaat. Nog langsheen de gracht om na 36 km om 12.30 u de drukke Bredabaan te kruisen ter hoogte van ’t Dakhuus (dit is een vormingscentrum waar cursussen voor volwassenen worden gegeven) in Maria-Ter-Heide. Voor de ouderen onder ons: even verder stond eertijds de bekende Taverne De Blauwe Donau, later omgebouwd tot de discotheek Confetti’s en nog later volledig met de grond gelijk gemaakt voor een bowlingzaal. Aan de andere kant van de Bredabaan ging het weer verder langsheen de antitankgracht die er het Domeinbos De Inslag doorkruist, om uit te komen aan de ingang van Kinderboerderij Mikerf. Daar ging het na 37,5 km rechtsaf een asfaltbaan op, meer bepaald de Kerkedreef, woonplaats van rijke mensen, in de richting van de Miksebaan. Donkere wolken voorspelden weinig goeds, maar het bleef droog. Er stond wel een felle wind. De weg recht over om het bos in te duiken. Ik kwam uit achter de gebouwen van Sanatorium De Mik en hoorde het geronk van de nabijgelegen E19. Linksaf naast de gracht, brugje over en rechtsaf op de andere oever. Daarna het bospad links in. Mijn vermoeden werd bevestigd, want de beloofde E10-plas hadden we nog niet te zien gekregen.

Omstreeks 40 km kregen we het mooie paadje omheen de E10-plas voor de wielen, inclusief de passage van de kolonie boze eenden! Prijsvraag van deze week: waarom is dit niet de E19-plas? Mijn aandacht werd getrokken door twee jonge mannen die er met twee telegeleide motorbootjes aan het spelen waren! Een van die kerels moet mijn gedachten gelezen hebben! Ik vroeg me namelijk af hoe ze hun boot uit het water halen als die zonder benzine komt te vallen of defect raakt! Zwemmen? Ik kreeg terstond het antwoord te zien! Zij hadden een kleiner bootje met een soort greep vooraan die de grotere boten naar de kant duwde! Mensen zijn toch inventief! En volwassen mannen blijven kinderen met duur speelgoed! De plek was gelegen aan het einde van een straat die Kleine Mik heet! 13.00 u, tijd om weer verder te rijden! Even verderop ging het tot vlak naast de hogesnelheidslijn en via een tunnel met onverharde ondergrond voor fietsers en wandelaars de spoorlijn en de E19 onderdoor! Ik ga proberen te onthouden hoe tot aan die E10-plas te geraken!

Verderop reden we weer naast de antitankgracht, onderbroken door de passage van enkele verloren gelegen straten, weer naast de gracht, in een boog er omheen, rakelings langs de hoger gelegen snelweg. Een paadje met enkele putten en bulten leidde me dan naast de gracht met aan weerszijden enkele huizen met annex koterijen en de muren van bedrijfshallen. Meteen werd het duidelijk dat we het mooiste gehad hadden. Verderop kruiste ik in het gezelschap van enkele andere bikers, die me vroegen hoe ver we nog te rijden hadden, de Schotensteenweg. Dit betekende dat het einde in zicht kwam. Via een zandwegeltje bereikten we het jaagpad langsheen het kanaal Schoten-Dessel dat op die plek in heraanleg is. Ik was de eerste om een metersbrede plas met ongekende diepte te trotseren! Gewoon er doorheen! Het kanaal over via een loopbrug op de sluisdeuren met de anderen in mijn zog.

Er volgde als apotheose dan nog een stukje hel onder de vorm van een door water oververzadigd pad doorheen een modderbrij waar ik tot aan mijn enkels in wegzakte! Toch kwam er daar nog een Nederlandse biker al fietsend doorheen gekliefd! Met het risico van over de kop te gaan door een in de modder verstopte tak of wortel en met uw smoelwerk in het slijk te belanden! Weer langsheen de antitankgracht ter hoogte van de onverharde Goudvinklaan, gracht over, er langs en gracht weer over om een vettig bospad te bereiken. Tenslotte kwamen we uit in een drukkere straat en eens de hoek om arriveerde ik samen met enkele anderen weer aan de plaats van vertrek.

Omdat er nog bikers aanschoven aan de bikewash heb ik die links laten liggen. Bike eigenhandig binnengezet in de bewaakte stalling. De vogel Cracra was al gaan vliegen, niet meer te zien. Wel vier getalenteerde bikers, ouder en jong, van het Waasland Mountainbike Team en dito School die ik vroeger al een paar keren op mijn pad, verder van huis, ontmoet had en die ik ook aan de stop had gezien. Met mijn excuses dat ik geen woordje gewisseld heb. Want in de andere zaal ben ik om iets om te drinken gegaan en daar zaten vier Weetabix-boys waar ik me bij gezet heb. Heel lang zijn we er niet meer blijven zitten. Toch nog gebruik gemaakt van de bikewash om de meeste modder te doen verdwijnen. Daarna ben ik samen met Weetabix himself weer huiswaarts gereden, zodat we onderweg nog wat klap hadden en dat was meteen een mooie afsluiter van deze lange rit. 46 km toer en 40 km verplaatsing is niet mis voor een winterse zondag.

Over het parcours valt niet te klagen. Veel singletracks en stroken bos. Tenslotte bevinden we ons hier in een dichtbevolkte streek op een boogscheut van de Koekenstad! Dat het er nat ging bij liggen was te verwachten na een verzopen decembermaand! De tocht was degelijk uitgepijld. Er was wel wat gemor over het lang moeten aanschuiven aan de inschrijving, de bikewash en de bevoorrading en over de eerder primitieve douches waar ik geen gebruik van heb gemaakt. De bevoorrading was basic, een stuk fruit had gemogen en de soep was koud. De bikeparking viel ook wat klein uit en de zaal kon de grote opkomst van bikers niet aan. Maar dit alles kon wat mij betreft de pret niet drukken! Ik heb genoten van deze zondag.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

Toertocht te Sint-Job-in-‘t-Goor op 30-12-12 door Spartacus



Toertocht te Sint-Job-in-‘t-Goor op 30-12-12 door Djob