Toertocht (25-45 km) van de Royal Antwerp Bicycle Club te Brasschaat op zondag 27-01-2013.

Op zaterdag thuis gebleven omwille van de verwachte sneeuwval en gladde wegen. Met de bike in de sneeuw rijden schrikt me niet af, maar een auto in puin rijden voor niet noodzakelijke verplaatsingen zou ik mezelf nadien niet vergeven! Ook al is hij zelfs niet veilig wanneer hij op privaat terrein geparkeerd staat, vermits er vrijdagavond iemand tegen had gereden, maar gelukkig zo galant was om zijn gegevens achter te laten! Jammer voor de mooie tocht in Lommel-Kattenbos die ik ooit gereden heb toen alle bomen prachtig wit berijpt waren door de aangevroren mist in een sneeuwlandschap! Het weekend voordien ook al thuis gebleven omwille van de barre weersomstandigheden en de vele afgelastingen!

Op zondag de wekker dan toch maar vroeg doen aflopen en omwille van de afgelasting van de toertocht in het nabije Huijbergen, voor Brasschaat als alternatief gekozen. Daar kon ik van thuis uit met de bike naartoe. Ik had deze tocht ooit al gereden, maar dat was al enkele jaren geleden toen ik nog geen kennis gemaakt had met de Brabantse Wal van vlak over de grens. Het was op het eerste gevoel een stuk minder koud dan de vorige veertien dagen en er bleek tijdens de nacht al veel sneeuw gesmolten. Op verhard terrein tenminste. Het tikken van de regen op de koepel nodigde anders eerder uit om weer in bed te kruipen! Maar omdat ik het binnen blijven zo stilaan beu was, toch maar op weg gegaan. En ondanks de regen en de kou heeft dat me goed gedaan. Gelukkig op tijd op mijn stappen teruggekeerd om m’n vestje met lange mouwen nog onder m’n regenjasje aan te doen! Ik zou het nodig hebben! Een dik halfuur later was ik in Brasschaat en m’n lidkaart van 2012 bleek nog geldig, zodat ik voor luttele drie euro van start kon gaan bij de mannen van de Antwerp Bicycle Club voor hun tocht van 25 en 45 km.

Om 9.00 u van start om het tegenover de straat van de start gelegen park aan het kasteel van Brasschaat in gestuurd te worden. Daar kwam ik Dennis tegen die naar de start trok om z’n maten op te wachten, ook al wist hij niet exact wie er al dan niet zou komen. De brede paden in het park waren lastig te berijden omwille van de dikke laag half bevroren en half gesmolten sneeuw waarin nu diepe sporen waren getrokken. Op een enkeling na reed iedereen er traag om glijdpartijen te vermijden. Na 3 km geconcentreerd rijden arriveerde ik aan een brede gracht midden het bos. Aan de andere kant reden tegenliggers. Even verder moesten de bikers inderdaad linksomkeer maken over een brugje om nieuwe bospaden te bereiken die uiteindelijk weer tot naast de gracht leidden. Ik vermoed dat we intussen de paden in het Peerdsbos bereikt hadden. Ik passeerde de bekende Melkerij.

Op 5,75 km kwamen we even uit het bos tevoorschijn ter hoogte van een verkeersarme brug over de snelweg E19 en kreeg ik de betonnen muur van de koker waardoor de TGV rijdt te zien. Het ging weer het bos in over paden en tracks waarvan de bodem bestond uit een mengeling van doornatte bladgrond en half gesmolten sneeuw. Ik werd er bovendien getrakteerd op een ferme bui ijsregen. Ik was nochtans niet de enige gek die niet thuis was gebleven op deze barre zondag, want vier joggers, twee mannen en twee vrouwen, kwamen me er tegemoet gelopen. Omstreeks 7 km bereikte ik weer een stukje bewoonde wereld aan een straat met grote villa’s van rijke mensen. Intussen was het 9.45 u. Even later bleek dat ik als lid van het Papegaai Bike Team het grondgebied van Schoten had bereikt in de omgeving van de Buizerddreef, dreven met de namen van andere vogels en de Hertendreef, allen gelegen in een bosrijke omgeving.

Er volgde een vettig slijkpad doorheen een lokaal stukje bos om weer een andere straat te bereiken en daar weer vrij snel de bossen in gestuurd te worden. Deze keer over een vettig en van water oververzadigd paadje met vele wortels in een besneeuwd dennenbos. Ik kwam weer uit dat bos tevoorschijn ter hoogte van het zwembad van Brasschaat. Daar werd ik na 10 km door twee seingevers en een politieagente de drukke Elshoutbaan over geholpen. Deze laatste moest danig lachen met het snerpende geluid van de schijfremmen van m’n fiets. Aan de overkant ging het de rustige straat De Heuvels in nabij de E19 in een wijk die luistert naar de naam Het Leeg – De Rietbeemden. Daar werden we weer naast de snelweg gestuurd om er op 11 km een braakliggend terrein te treffen waarop een soort crossparcours met allerlei heuveltjes was aangelegd. De passage ervan was lastig nu alles er bedekt lag met smeltende sneeuw en ijswater! Dit stukje was vandaag met een verhoogd risico op nekbreuk niet aan mij besteed! Aan de sporen te zien werd er even veel naast als over de heuveltjes gereden. We arriveerden in de Valeriaan, een straatje dat uitgeeft in de Miksebaan en waar een bord stond dat verwees naar “De Driehoekjes”, een speelplein voor kinderen.

Het ging rechtsaf in de Miksebaan over het fietspad richting Brecht om er ettelijke honderden meters verder de natte bossen in te slaan en via de Kleine Mik de E10-plas te bereiken. Helaas gingen we er deze keer niet omheen de vijver. Even later stak Dennis me voorbij, zeggend dat Rubber-12 en SilverFokske op komst waren. Hij had nog een halfuur op hen staan wachten. Zij waren ook met de fiets tot aan de start gekomen. Ik moet hen beiden dan gemist hebben doordat ik even van het parcours afweek om mij onder een tunneltje voor landbouwverkeer onder de spoorweg en de E19 te zetten. Het tellertje toonde 14,5 km en de klok 10.30 u. Ondanks de dooi was het onaangenaam koud, mijn handschoenen waren doorweekt van de regen en mijn waterdichte sokken waren niet bestand gebleven tegen de overvloed van ijzig smeltwater, met ijskoude tenen tot gevolg.

Het ging de bossen naast de snelweg in om even verder langsheen de antitankgracht achter de gebouwen van Sanatorium De Mik te rijden. Hier was ik in december nog gepasseerd tijdens de toertocht vanuit Sint-Job, maar in de andere richting. Toen ook in zeer natte, maar milder omstandigheden wat de temperatuur betreft! Nu ging het net zoals toen de Kerkedreef in en langsheen de grote domeinen van rijke mensen, door weelderig groen aan het oog van de ongenode blikken onttrokken. We bereikten het Natuurdomein De Inslag naast de boorden van de antitankgracht en staken in Maria-Ter-Heide de Bredabaan over naast ’t Dakhuus. Dit omstreeks 10.45 u en na 18 km ijsdabben. Het ging opnieuw de bossen in om na enige tijd in het centrum van Maria-Ter-Heide door een seingever weer naar de overzijde van de Bredabaan geholpen te worden en er de bossen te bereiken waarin de statige voormalige militaire woonhuizen, horend bij het Kamp van Brasschaat, in het weelderige groen oud staan te wezen.

Na 20 km bereikte ik doornat en half verkleumd de bevoorrading om er Dennis, Rubber-12 en SilverFokske te treffen. Zij maakten al aanstalten om hun rit verder te zetten terwijl ik me op de warme soep stortte. Mij ook te goed gedaan aan een banaan, een stuk cake en een gevulde prins. Ik hoorde het kletterende geluid van op de grond spattend water toen iemand al lachend zijn handschoenen stond uit te wringen! Er stonden ook de vrouw en de kleine jongen in wiens buurt ik al omzeggens sinds het begin van de tocht gereden had. Omdat ik hier en daar halt hield, staken ze me telkens weer voorbij. Zo te horen reden zij de kleine toer en hadden daarom nog een vijf kilometer te gaan. De bevoorrading was opgesteld onder een afdak ter hoogte van de chirolokalen van Bethanië. Lang ben ik er niet blijven staan teneinde niet te veel af te koelen.

De tocht bracht me verder doorheen de natte witte bossen naar het Fort van Brasschaat en naast de antitankgracht in de richting van het militaire vliegveld. Daar trof ik na 22 km de splitsing tussen de route van 25 km en deze van 45 km. Op de bekende plek ging het op de betonweg rechtsaf en daar kwamen vele natte bikers me tegemoet gereden. Zij hadden de extra lus over het Klein Schietveld al achter de wielen. Op de betonbaan kreeg ik even het gezelschap van een vierde bikemakker van Dennis, ik vermoed dat hij Jan heet. Degene die tijdens de 24 uren van Westerlo Beaker en de Swedish Cook uit de Muppetshow stond na te doen! Ook hij was doornat terwijl hij hier gisteren nog in zachte verse sneeuw had gereden. Hoe alles op één nacht toch kan veranderen! Hoe verder ik over de betonbaan reed, hoe dieper de sporen smeltwater werden en hoe meer mijn banden de ijzige bovenlaag deden kraken. Water dat niet weg kon door de nog niet gesmolten sneeuw. Op 23 km bereikte ik de resten van de oude militaire spoorlijn waar de toertochten de betonbaan verlaten om er de bossen van het Klein Schietveld in te duiken.

Van 23 tot 35 km voerde de route over het Klein Schietveld over een mengeling van smalle en brede bospaden, singletracks en paden door meer open heide. Sommigen nog goed besneeuwd en anderen door de voorgangers omgetoverd in een wakke mengeling van sneeuw en bosgrond. Aan sporen vol water geen gebrek. Een singletrack door een open gebied was door het overvloedige smeltwater omgetoverd in een kleine beek, waardoor broek en schoenen nog natter werden, terwijl de Sealskinz het al lang hadden opgegeven om waterdicht te blijven! Het was niet te geloven dat tijdens de natte toertocht vanuit Sint-Job in december deze extra lus het droogste stuk was van de rit toen! Nu was het hier een even grote natte zooi! Door het nat en de koude had ik nog slechts weinig oog voor de omgeving waarvan ik in december zo genoten had! Ik herkende stukken terug van toen, zoals de villa’s die je op een bepaald ogenblik aan de rand van het domein passeert om er daarna een stuk open heide in te duiken waar een weerstationnetje staat. De brede bosdreven naar het einde toe lagen er compleet verzopen bij. Intussen hadden de laatste bikers me op deze extra lus bijna allemaal ingehaald zodat het voor mij een eenzaam vervolg werd. Het was een opluchting dat ik de oude spoorweg weer in het vizier kreeg en de brede betonbaan op het militaire domein weer bereikte.

Na het lange stuk van de betonbaan van het Klein Schietveld weg weer te hebben bereden werd ik opnieuw de bossen in gestuurd om er tot vlak naast het Fort van Brasschaat te komen na de imposante villa die daar door een rijke mens neergepoot is te zijn gepasseerd. Omstreeks 38 km kwam ik uit in de Sionkloosterlaan om er over de kasseitjes te dokkeren naast de riante kasteeltjes van superrijken. Na over een bospad gebaggerd te hebben werd ik toch nog door een late vogel voorbijgestoken. Even verder zag ik hem aan het einde van een straat halt houden. Daar moeten we ergens een pijltje gemist hebben. Op het gevoel rechtsaf gedraaid. Even verder herkende ik de plek waar we daarstraks na de bevoorrading direct de bossen waren in gedoken. We reden opnieuw in de Miksebaan. Een heel stuk verderop was in een zijstraat rechts de start. Maar ik trof weer pijltjes. De biker uit Putte-Kapellen verkoos recht naar de start te rijden en dus scheidden onze wegen.

Voor mij ging het linksaf naast de antitankgracht om er na 40 km een bord te treffen dat de laatste vijf kilometer aankondigde. Het ging voorbij een bord van het natuurdomein De Inslag en naast de bunker die midden op het pad staat. Eens weer in de bewoonde wereld ging het even over een stukje fietspad in de Miksebaan alwaar ik toch nog een laatste biker te zien kreeg, diens gezicht bespat met modder. En toch werd ik niet linea recta naar af gestuurd, maar nog doorheen enkele straten en een servitudepad. Om verkleumd van de kou vermoedelijk als laatste toe te komen. Dennis, Rubber en SilverFokske hadden hun fiets vast om huiswaarts te vertrekken. Twee bikers die pijlen hadden opgehaald kwamen toe. Ik was dus net op tijd weer binnen! Opdat de mensen de hekkens zouden kunnen opruimen heb ik m’n fiets dan vastgelegd aan een hekken van de fietsenstalling van de school om binnen nog snel iets te gaan drinken.

Binnen was men als een wervelwind al begonnen met het opruimen van de stoelen. Nadat ik m’n natte regenjas en helm had uitgedaan werd ik tijdens het zoeken naar enkele euro’s door een snoodaard op de gevoelige plaats vastgelegd! Ik ben hooguit een kwartier blijven zitten om dan rillend van de kou weer in mijn natte spullen te kruipen! Het ware best van thuis eerst een hete douche te nemen en pas daarna m’n fiets proper te maken! Maar gelukkig raakte ik onderweg weer naar huis terug wat opgewarmd zodat ik zoals gewoonlijk dan toch maar eerst m’n fiets weer proper gewassen heb. De zon brak zelfs door! En niets was zo heerlijk van mij thuis te kunnen ontdoen van alle natte fietskleren en onder een gloeiend hete douche te kunnen gaan staan! Ondanks het feit dat deze rit door het vele smeltwater een geseling was, was ik meer dan tevreden van na veertien dagen eindelijk nog eens buiten te zijn geweest! Sneeuw, het is mooi wit en het kan zorgen voor een prachtige rit met de bike, maar ik ben toch blij dat we er eventjes weer van af zijn!

Het verslag van deze toertocht is al te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!