Adrie van der Poel Classic (27-45 km) van WTC De Spartaan te Putte-Woensdrecht op zondag 13-01-2013.

Op deze koude dag kon ik voor de tweede zondag op rij genieten van een toertocht in de eigen streek, zelfs eentje met een naam! Meer bepaald de Adrie van der Poel Classic, genoemd naar de beroepsrenner uit Hoogerheide, van WTC De Spartaan vanuit het Nederlandse Putte-Woensdrecht, op een boogscheut van de Belgische grens gelegen. Deze tocht geniet altijd zeer veel belangstelling van vele bikers die langs de beide kanten van de grens wonen. Toen de wekker afliep lag ik anders nog zeer diep te knorren, zodat het enige moeite kostte om vanonder het warme dekbed uit te komen. Enkele broodjes achter de kiezen en om 07.45 u was ik, zoals gebruikelijk met m’n helmlamp gemonteerd, op pad. Er was nog weinig beweging in deze koude donkere ochtend. Ik meende enkele fijne verloren sneeuwvlokken te zien in het schijnsel van de straatlantaarns. Op een autovrije landbouwweg in Stabroek moest ik enkele capriolen uithalen om een plots in het duister opdoemende ferme paardenvijg nog op het laatste nippertje te kunnen ontwijken. Ondanks de droge week was het veldwegeltje ter hoogte van het Elzenbos nog goed voorzien van plassen met een laagje ijs, zodat mijn fiets niet langer smetteloos proper was. Ik kreeg last van ijskoude vingers! Op weg richting het Ravenhof vluchtte een uit de kluiten gewassen haas en enkele merels weg in het schijnsel van m’n lamp en werd ik begroet door een biker van La Pipe (Stabroek) die me voorbij reed! Mijn lamp deed de reflecterende strips op zijn overschoenen oplichten. Ik had het wel tamelijk zwaar en kon geen snelheid maken. Pas om 8.30 u was ik na 10,5 km aan de Sporthal De Biezen. Geen bekenden gespot, ook al was het al snel duidelijk dat ik hier niet de enige was die kwam rijden. Maar de inschrijving verliep vlot en om 8.45 u was ik op weg voor de tocht.

Deze tocht deed nog beter dan deze van vorige zondag in Huijbergen, want reeds na 500 m doken we het eerste smalle bospaadje in, terwijl we vorige zondag tot 750 m hadden moeten wachten! Maar het was niet van lange duur, want we kwamen langs de andere kant het bos weer uit om nog even de bewoonde wereld te raken en een veldweg in te slaan. Daarna ging het over een brede zandweg door het bos! Hier speelde ik vorig jaar al snel mijn ploegmakkers kwijt! Nu was ik voor hen op weg! Na 2 km bereikten we de bossen van de Groote Meer. Daar doken we de smallere boswegen in, goed voorzien van wortels en bij aanvang half bevroren sporen in wat tot dan modder was geweest. Na 4 km bereikte ik een plek waar ook bikers vanuit een andere richting naderden, zo te zien dus het beginpunt van een lus doorheen de plaatselijke bossen. Tot hiertoe had ik me altijd goed rechts gehouden om als tragere alle anderen te laten passeren. Zo voorbijgevlogen te worden was niet zo fijn, maar na enige tijd wende het wel. De koude deed geen deugd aan m’n tenen, maar dat zou in de loop van de dag verbeteren! Verder had ik geen last van het koude weer.

De rit ging verder door de Groote Meer waar we omstreeks 5 km een stukje open heide passeerden. Het lusje dat er ons werd aangeboden duurde tot 6 km waarbij we enkele mooie heuveltjes op en af voor de wielen kregen, dit alles voortdurend midden de bossen. Na 8 km bereikten de soms lange slierten bikers de recent kaalgekapte strook bos waar de heide nieuwe kansen zou moeten krijgen. De zanderige wegen konden worden gemeden door gebruik te maken van het smalle spoor dat er doorheen hoog gras naast loopt. Na 10 km bereikte ik de plek waar een mooie singletrack op een heuvelkam naast een diepe gracht loopt aan een pad dat uiteindelijk uitkomt op de Putseweg tegenover het Puts Meuleke. De plek grenst er aan de bossen rond de Kalmthoutse Heide, aldus een bordje. Toen ik daar even halt hield kwam Rubber-12 daar voorbij. Hij had zijn maten niet aan de start gezien en was alleen vertrokken. Hij wilde ze voor blijven, vermoed ik, want hij reed al snel weer verder. Toch als extraatje maar even een stukje over de mooie track gereden en daarna op mijn stappen teruggekeerd om het parcours weer te vervoegen. Het tellertje toonde 10 km en de klok 9.45 u.

Tot 14 km konden we genieten van bos en heide over soms redelijk zanderige paden, zelfs na zo’n uitermate natte periode! Dat verklaart meteen voor een deel waarom hier tijdens de zomer geen tochten georganiseerd worden! Dan is het hier een echte zandbak! Na een bocht stak Dennis, één van de maten van Rubber-12, me voorbij. En het klopje op m’n rug kwam van MTBiker from Berendrecht. En nog een wijle later haalde SilverFokske me in. Alle drie zaten ze achter hun haas! De bospaden wemelden er trouwens van de vele bikers. Er daagden 1936 deelnemers op! Vanaf dan volgden bredere paden. Af en toe was het wat laveren tussen en opletten voor half bevroren sporen op plaatsen waar nog wat slijk was blijven staan. Op één plek was het pad stukgereden geworden geweest door bostuigen, had ik de pech voor het verkeerde spoor te kiezen en kwam vast te zitten. Net dan staken vier clubgenoten me voorbij! Na 15 km omstreeks 10.00 u. Even verder en een kwartier later stonden Filip, Dennis, Davies en Kris dan toch te wachten. Want het bospad kwam uit op de Putseweg en daar was meteen de splitsing tussen de routes van 27 km en van 45 km op 17 km na het vertrek. Weer op weg na elkaar begroet en enkele woorden gewisseld te hebben.

De bikers op de route van 27 km dienden aan het Puts Meuleke de baan te kruisen richting Ossendrecht. Voor hen kwam al snel de bevoorrading. Wij reden tot 19 km verder over het brede fietspad langsheen de Putseweg. Het ligt er, zoals zo vaak in Nederland, volledig gescheiden van de rijbaan en wordt er piekfijn onderhouden! Delen waar boomwortels het asfalt omhoog duwen worden afgefreesd of vervangen! En als het sneeuwt worden de fietspaden er ook geruimd! Aan het rondpunt ter hoogte van Restaurant Jagersrust, waar ik vorige zondag nog rechtsaf sloeg naar Huijbergen toe, werden we door seingevers de weg over geholpen om er de Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinenlaan in te rijden en er aan het enige huis de bossen aan de Volksabdij in te gaan. Daar is het altijd feest met enkele uit de kluiten gewassen heuvels. Al snel werden we er de hoogte in gejaagd en ik raakte niet helemaal tot boven. Even uitgeblazen op de top om er aangesproken te worden door een biker die me vroeg of ik de verhalenschrijver was! Ja dus! Daarnet vroeg nog iemand dat! Het is wel jammer dat er de laatste tijd minder bikers de moeite nemen om hun bevindingen over een gereden tocht kond te doen op de fora! De andere heuveltjes in de omgeving liet men hier ongemoeid.

Er volgden boswegen die er iets meer gehavend bij lagen met half opgedroogde modder die nu een weinig bevroren was. Toch was het al een hele verademing van de wegen veel droger aan te treffen in vergelijking met de vorige weken! Toen was het rijden zwaar! Vandaar waarschijnlijk dat zovelen vandaag hun turbo hadden ingeschakeld om nog eens lekker snel te kunnen gaan! Omstreeks 21 km kwam ik aan de rand van het bos om er een paadje op te gaan dat er tussen bos en velden loopt naast een diepe beek. Met nog steeds gezelschap voor en achter me. 10.45 u. Rechtsaf weer de bossen in om er omstreeks 23 km een plezante singletrack te treffen die toch wat inspanning vroeg omwille van enkele heuveltjes, wat bochtenwerk, het moeten ontwijken van wortels en het moeten opletten voor voren en sporen. Ik kreeg er een man een vrouw in mijn zog. Altijd een motivatie voor mij om m’n best te doen! Zelfs een pannenkoek wil niet afgaan als een gieter!

De track gaf uit op een breed zandpad waar ik Josk te zien kreeg die op weg was met een nog jonge snaak aan zijn zijde. Luttele tijd later reed ik voorbij de bizarre gebouwen van De Luchtballon, een vakantiecentrum voor kinderen met astma op een voormalig terrein van het leger. Vroeger startte van hieruit ook een toertocht. Een lokale zender maakte hier ooit een opname en toen was op die plek een beek buiten haar oevers getreden zodat de volledige zandweg er onder water stond. In de reportage zie je plots een biker kopje onder gaan in de beek die omwille van de grote plas niet meer te zien was! Het ging rechtsaf naast de omheining om onmiddellijk daarna weer een singletrack in te rijden. Ook hier weer wat lastiger omwille van dezelfde ingrediënten: wortels en licht bevroren slijkresten. Maar met leuke heuveltjes op en af! Ja, ook de bossen rond Calfven hebben heel wat in hun mars. Omstreeks 26 km veel geblaf van viervoeters op een grasveldje van een hondeschool, waarna ik de midden in de bossen gelegen visvijver van het Spanjooltje passeerde. Toen ik daar even halt hield passeerden er drie Weetabixboys die ik bij aankomst nog huiswaarts heb zien vertrekken. Er reed zelfs een kerel voorbij in korte broek! Kort na de start had ik er ook ene gezien met blote benen! Er volgde een breder zandpad waarop zich een spoor had gevormd met de allures van een singletrack. Het was toen 11.00 u met al beduidend minder bikers op het parcours. Alhoewel! De deelnemers troffen nog enkele zeer mooie boswegen.

Op 27 km werden we door enkele seingevers een rijweg over geholpen, volgens één van hen de Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinenlaan. Dat betekende dat we een grote lus van zo’n 8 km achter de rug hadden. Eens de baan over stonden daar aan een barak naast een zandpad een aantal wagens geparkeerd. Aan het geblaf te horen moet de hondenschool ook hier een stek hebben. Samen met enkele jonge ranke snaken sloeg ik rechtsaf een paadje in dat naast de voormalige zandgroeve van Ossendrecht loopt. Er volgde een singletrack die er door zijn toestand wat technischer bij lag. Goed vochtig, wat gehavend, met redelijk wat wortels en korte bochtjes en tussen de rododendrons, evenwijdig lopend met een zandpad in de zandgroeve. Dat betekende dat we dadelijk de voor mij onmogelijke klim voor de wielen zouden krijgen. Een korte klim in redelijk mul zand en met enkele dikke wortels. Maar niets van dat. In plaats van naar die plek gestuurd te worden, ging het linksaf een track in die me weer tot op de Putseweg bracht. 28,5 km om 11.20 u.

Het ging in de richting van het Puts Meuleke om er rechtsaf de weg naar Ossendrecht in te slaan en er na 29,5 km de bevoorrading te treffen in een loods van een bedrijf in de KMO-zone Driehoeven. Ondanks het late uur was het er aanschuiven geblazen. De door een bordje aangekondigde soep zal op geweest zijn. En de hete thee was net op. Maar ik had geluk. Net toen ik ter hoogte van de bevoorradingstafels was, werden er nieuwe bekertjes gevuld! Een warme drank was welgekomen. Verder gesnoept van de energierepen en de bananen die hier in hun geheel werden aangeboden en niet in onooglijke partjes zoals zo vaak gebeurt. Alles doorgespoeld met een bekertje sportdrank. De uitgelaten man achter de tafel zoekt zich nu te pletter op YouTube naar het filmpje dat hij meende opgenomen te zien worden! Helaas, het toestelletje op m’n helm is slechts een lamp! Vooral Nederlanders nemen het vaak voor een camera! Ik had eerder op de tocht wel Djob gezien in zijn witte pak met helmcamera. Met zijn maten. Ik herkende hun pakken van op hun website en door Mtb-You gemaakte foto’s. Zo zal ik misschien weer een filmpje op m’n blog kunnen plaatsen bij dit verhaal.

Na de stop ging het verderop linksaf een straat in die Molenbossen heet tot pal voor de ingang van de politieacademie. Het paadje in het bos vlak achter de afsluiting liet men links liggen. Waarschijnlijk was het daar niet te doen. Dat pad ligt altijd extreem nat. Ik meende grote bevroren plassen te zien. Het ging verderop om dan linksaf een zandweg op te gaan op de rand van bos en velden. Eens de zandweg voorbij herkende ik de omgeving op de Belgisch-Nederlandse grens. We doken er de mooie speeltuin in van een bosgebied met zeer vele paadjes, luisterend naar de naam Stoppelbergen en gelegen op de grens tussen het Nederlandse Ossendrecht en het Belgische Zandvliet. Brede en smalle paden werden ons deel in een gebied dat mij niet onbekend is. Hier leerde ik een aantal jaren geleden een parcours kennen van zo’n 20 km dat ik na ettelijke keren uit het hoofd kon terugvinden. Op 34 km reden we de achterzijde van Athena voorbij. Dat is een nudistencamping die door een dubbele afsluiting van draad en betonplaten aan het ongewenste oog van passanten wordt onttrokken.. Het zal er toch wat te koud geweest zijn om er uw hobby uit te oefenen! Tenzij er een cafetaria is waar je in uw flikker kunt zitten koffie nippen! Ik genoot er van de ontelbare bekende en minder bekende paadjes die dit gebied rijk is. Op 36 km trof ik een ietwat onduidelijk gemarkeerde splitsing tussen de routes van 27 km en van 45 km. Dit ter hoogte van een zitbank op een kruispunt van zanderige boswegen. Een aantal felle jongens moest er in de rem omdat ze de afslag rechts voor de lange route te laat opmerkten. De korte route werd rechtdoor gestuurd naar een plek een honderd meter verder waar ik straks ook zou toekomen om ze weer te vervoegen.

Voor mij ging het rechtsaf een pad in dat ook deel uitmaakt van “mijn” plaatselijke rondje. Eerst door een donker stukje dennenbos en dan in een kaler bos en tussen hoge grassen. Even verder kwam ik uit op een asfalt fietspad dat er naast een zandweg loopt ter hoogte van de straten Grote en Kleine Stoppelbergen op Belgische bodem. Dat zijn een paar godvergeten zandwegen met enkele huizen en buitenverblijven. Even verder passeerde ik na 37,5 km de grenspaal aan een open zandvlakte en kruising van zandwegen in het bos. Een biker foeterde tegen mij over degene die hem en mij daarnet had ingehaald over diens ondoordacht inhaalmanoever! Daarstraks had ik ook af te rekenen met zo’n kwast! Ik hield toen uiterst rechts en deze dacht me dan ook nog rechts voorbij te geraken terwijl er links een andere meute voorbijvloog! Daardoor kwam hij tussen de heideplanten terecht! Gelukkig kon hij zijn fiets recht houden! Ik heb toch wel even hard gevloekt! Even verder aan de zandweg ligt het achterpoortje van de Ruige Heide, een bivakplaats met chalets voor jeugdkampen in Berendrecht. De ingang ervan ligt schuin tegenover de in 2010 deels afgebrande Bosschool, een voormalige basisschool. Dit alles op luttele afstand van de snelweg A12 waarvan je hier niets hoort. 12.20 u. Aan de grenspaal ging het linksaf van de Ruige Heide weg om er paden te treffen die ook voorkomen in onze eigenste nightride. Tot 39 km trof ik nog vele amusante paadjes op bekend terrein, enkele leuke singletracks en zandwegen. We reden er ook door de plaatselijke “put”. Vroeger hield ik daar altijd halt met de vraag “doe ik het of doe ik het niet?”. Nu vlam ik er gewoon naar beneden en weer naar boven! Dus toch iets bijgeleerd!

Dan rechtsaf de meer donkere bossen tegemoet en bukken voor de boomstam die daar al jaar en dag schuin hangt te wezen. Toen ik volgens een bordje de bosrijke Keutelheide in reed, dacht ik het bekend terrein te hebben verlaten, maar dat bleek even later toch niet het geval te zijn. Want ik kreeg de achterzijde en de uitlopers van de Camping De Watertoren (Berendrecht) te zien van tussen de bomen. Even later kwam ik weer op bekend terrein om er te kunnen genieten van de mooie paden die in de buurt liggen van “mijn” plaatselijke rondje! Eigenlijk zijn de bossen hier toch wel mooi en de paden leuk, met hier en daar een ferm bultje of een uit de kluiten gewassen wortel om te trotseren. En dit alles in de buurt van de landsgrenzen. Toen ik er 40 km op had zitten heb ik even ingehouden voor een vrouw die te voet was met een lekke band. Met een fiets die een kruising was tussen een stadsfiets en een mountainbike. Misschien een hybride zoals Rubber-12 er een heeft. Halt houden deed ze niet. Ze zag er tegen op om de band te fiksen en ze had tijd genoeg. Achteraf gezien heb ik wel spijt dat ik toch geen poging gewaagd heb om de klus zelf te klaren, want bij nader toezien had ze toch nog een eindje te wandelen!

Op 41,75 km om 12.40 u kwam ik weer uit op de plek niet ver van de zitbank in het bos op het kruispunt van zandwegen waar we daarnet de splitsing troffen om er het parcours van de kleine toer weer te vervoegen over een mij bekend pad. Aan een brede zandweg schuin rechts over om er een mij onbekende track op de bosrand te treffen. Om daarna toch weer op “mijn” parcours uit te komen. Waar ik dan altijd rechtdoor rijd ging het nu rechtsaf onbekende wegen tegemoet over paden doorheen de bossen. Op een bepaald ogenblik kreeg ik een eveneens traag rijdende biker in mijn zog. En net daar moest ik veel moeite doen om me recht te houden op een vrij gehavend pad met enkele pittige modderstroken, sporen en laaghangende takken. Het bleek een nog vrij jonge kerel te zijn en samen met hem heb ik de laatste kilometers van de tocht afgelegd. Vanuit het bos kwamen wij dan plotseling op bekend terrein op de paden die achteraan in het Moretusbos aan het kasteel Ravenhof in de buurt van de Geldberg lopen, om via een brede bosweg de hoofdstraat in Putte te bereiken. Na deze te hebben gekruist kwamen we na enkele woonstraten toe aan sporthal De Biezen.

Weetabix en zijn makkers kwamen buiten om huiswaarts te vertrekken. Binnen in de zaal waar de lokale fietsenhandelaar zijn lievelingen tentoon had gesteld, trof ik nog het gezelschap van MTBiker from Berendrecht en diens entourage! SilverFokske kreeg er nog de nodige complimenten omdat hij de rest van de groep had weten bij te benen. De Papegaaien van m’n eigenste team waren al gaan vliegen. Na nog een korte babbel zijn de mannen dan huiswaarts vertrokken. En zo ook ondergetekende na het ledigen van een flesje drank. Via de hoofdstraat tot aan de grens tussen Putte-Woensdrecht (NL), Putte-Stabroek en Putte-Kapellen (B). Het frietkraam van Mieke op de parking van een afgebroken taverne was zuidelijker verplaatst omwille van een grote bouwput. Maar het kraam met de gebraden kippen was present! Dus nog eens gedaan zoals vorige winter en ter plekke een halve kip verslonden! En dat beestje heeft me lekker gesmaakt ook al moest ik het buiten in de kou opeten! En de zitbanken waren door de bouwput verdwenen! Via het Ravenhof, de Danckerseweg, De Neus en de Parijseweg weer huiswaarts gereden. Om dan bij aanvang van de allerlaatste kilometer nog te maken te krijgen met een lekke achterband! Te voet tot thuis. Ik had me verheugd op een vroegere thuiskomst en weinig kuiswerk en dit plezier werd plots vergald! Nu kon ik nog tijd gaan steken in het vervangen van die achterband. En dan best toch maar alles eerst proper gemaakt om die vuile band er niet te moeten af halen! Want de banden waren veruit het enige wat echt vuil was geworden. Alhoewel de passage van de inmiddels gesmolten plassen aan het Elzenbos mijn proper gebleven fiets dan toch nog vuil had gemaakt.

Een mooie rit, meer in het zuiden van de Brabantse Wal en daardoor op ander terrein en misschien iets minder spectaculair dan de tochten vanuit Hoogerheide en Huijbergen. Maar het hoeft niet altijd over dezelfde paadjes te gaan! Per slot van rekening zaten er enkele bekende plaatsen in het parcours verwerkt, zoals de bossen aan de Volksabdij Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinen, de bossen van Calfven aan de Luchtballon en het mooie Stoppelbergen. Ik heb me in ieder geval goed geamuseerd tijdens de rit op deze zonnige koude winterse zondag. En de 1936 andere bikers vermoedelijk evenzeer!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en mtb-you.nl en mountainbike.be en mountainbike.nl!