Toertocht (25-35-45 km) van WTC Woensdrecht te Ossendrecht op zondag 16-12-2012.

Het was weer vroeg dag op deze zondag, want na een stevig ontbijt ben ik met gemonteerde helmlamp omstreeks 07.15 u thuis met de bike vertrokken richting Ossendrecht, zo’n 17 km verder op Nederlands grondgebied. In het donker over Hoevenen door de polders richting Stabroek gereden om ter hoogte van het Ravenhof in het Moretusbos de grens te kruisen en zo de Putseweg te bereiken. Buiten twee mensen die hun hond uitlieten niemand te zien. Op de Putseweg reed dan toch een eenzame wagen, met bike beladen, richting Ossendrecht. Tegenover het Puts Meuleke bemerkte ik de opvallend rode pijlen voor de toertocht. Hier zou ik later dus passeren en zoals ik het vermoedde, naar het einde van de tocht toe. Er stak me dan toch nog een biker voorbij op weg naar de start. Na exact een uur rijden arriveerde ik aan het Restaurant De Blauwe Pauw, naast de Volksabdij Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinen, om me voor vier euro in te schrijven voor de tocht. Ik liep er een intussen gepensioneerd collega tegen het lijf die er met enkele clubmakkers binnen zat te wachten op wie nog ging komen. Enigma zat ook te wachten op zijn makkers uit Berendrecht. Hij was het bos achter de abdij al eens gaan verkennen en wist te zeggen dat alles er goed onder water stond! Het beloofde een zware rit te worden!

Om 08.30 u op pad voor de rit. Het ging onmiddellijk de bossen in achter De Blauwe Pauw, waarna een singletrack ons voorbij de kleurrijke nieuwbouw van het Mollercollege loodste. Na de rit ben ik tot de vaststelling gekomen dat dit college vlak achter de abdij ligt! Goed natte singletracks en bospaden leidden de talrijk opgedaagde bikers gedurende de eerste twee kilometers tot aan de rand van de bebouwde kom van Huijbergen. Tot ruim 4 km volgden nog singletracks die er goed vettig bij lagen om dan uit te komen op een breed bospad naast de omheining van de Luchtballon in Calfven, dit is een vakantiecentrum voor kinderen met astma. Aan het einde van de omheining linksaf een bospad in. Er volgde de bekende singletrack op de rand van een bos en door prikkeldraad afgeboorde velden die hier en daar een stukje bos meepikt. De track maakte plaats voor een volgend exemplaar dat er vrij verzopen en vettig bij lag na de overvloedige regen van de voorbije dagen. Ik kreeg weer een glimp te zien van het kleurrijke Mollercollege, waaruit bleek dat we een lusje gereden hadden. Omstreeks 6 km bereikte ik samen met vele anderen een stukje open heide. Bospaden en singletracks werden aan elkaar geregen waarbij ik op 8 km de visvijver van ’t Spanjooltje voorbij reed na een tijdje achter een nog tragere deelnemer gereden te hebben. Een nog vrij jonge kerel, vermoedelijk iemand die zijn eerste sporen trok in het wereldje van de zondagse toertochten!

Er volgden natte singletracks in de bossen van Calfven. Het enige herkenningspunt voor mij was de plek waar het parcours eventjes raakte aan de rustige asfaltbaan met naastliggend fietspad, het baantje waarvan ik weet dat het van Ossendrecht naar Calfven voert. Hier passeerde ik jaarlijks één keer voor de intussen niet meer bestaande toertocht vanuit de Luchtballon. Na twee afgelastingen vanwege de zware sneeuwval vond deze tocht vorig jaar niet meer plaats. Hij kreeg dit jaar wel een opvolger onder de vorm van een nieuwe toertocht vanuit Hoogerheide. Het tellertje klokte 8,80 km af en ik bleek al behoorlijk wat tijd onderweg te zijn voor deze luttele afstand! Het beloofde een lange dag te worden! Singletracks en bospaden passeerden de revue om op 10 km weer de omheining van de Luchtballon te bereiken op de plek waar we daarstraks rechtsaf hadden gemoeten. Nu ging het linksaf om weer de bossen in te duiken over een vettige, zeg maar zeer vettige, modderige singletrack. Het vrat energie, dat stompen door de modder. De track kwam uit in de meer bewoonde wereld, want vanaf hier volgde een stukje asfalt op het baantje van Calfven naar Ossendrecht waar maar één grote gloednieuwe hoeve staat tegenover de zogenaamde Geuzenkei. Dit rotsblok langs de kant van de weg zou de vroegere scheiding aangeduid hebben tussen Ossendrecht en Calfven. In de verte zag ik de slierten bikers die over het asfalt fietspad doorheen het open landschap reden om Ossendrecht te bereiken.

Daar ging het even door enkele rustige woonstraten om zo het pad te bereiken dat op de rand van de velden omheen het dorp loopt. Op sommige plaatsen is dit een breed pad, op andere plekken een smal wegeltje. Eén van de bredere stroken stond vol modder en plassen en bracht een vinnig rijdende vrouw ten val. Ik heb dit pad al in alle weersomstandigheden te zien gekregen. Ik vergeet nooit het beeld van de biker die tot z’n middel in de sneeuw stond toen hij na een stuurfout van het pad de weide in was gegleden! Gelukkig lagen de smalle grassporen er iets droger bij! Tot 14 km reden we zo in een boog omheen Ossendrecht. Seingevers hielden ons tegen ter hoogte van een asfaltbaantje, waarbij één biker het toch nodig vond van dit te negeren en door te rijden! Even later bereikten we via een landelijke asfaltbaan de Belgisch-Nederlandse grens, de plek waar Ossendrecht aan het Belgische Zandvliet grenst in het natuurgebied Stoppelbergen. We reden na 15 km naast Athena de bossen weer in. Merkwaardig genoeg stonden er redelijk wat wagens op de parking van deze nudistencamping! Gezellig in je blootje in de caravan of weekendhuisje? Want om zo buiten rond te lopen leek het mij net iets de koud en te nat! Terwijl ik me er iets probeerde bij voor te stellen reden MTBiker from Berendrecht en zijn kliek me voorbij! Veel bikers van weerszijden de grens hadden deze tocht op hun agenda gezet!

Eens goed en wel de bossen achter Athena in, bemerkte ik in de verte wachtende bikers, waarvan sommigen me daarnet hadden ingehaald! De reden werd duidelijk. Hier was de splitsing tussen de routes van 25-35 km en van 45 km. De groepjes mannen stonden te wachten op clubmakkers om de te kiezen afstand te overleggen! De eerste splitsing kwam op 17,5 km na de start. Ondanks het feit dat ik al een hele tijd onderweg was, toch maar voor de lange route gekozen. Ik was ook al ferm moe. Ik had de voorbije veertien dagen geen bike van nabij gezien, laat staan bereden, en dat liet zich ferm voelen! Voor mij ging het rechtsaf een singletrack met enkele speelbultjes op en toen ik na 18 km een kruispunt van boswegen met zitbank passeerde, bevond ik me op “bekend” terrein. Hier passeert namelijk een parcours van zo’n dik 20 km dat ik in de loop van de vorige jaren uit het hoofd heb leren rijden vanaf het Ravenhof in Stabroek. “Bekend” is relatief, want er waren andere paadjes uitgekozen dan degene die ik hier dan gewoonlijk neem. Zo werd de bekende “put” in deze omgeving niet opgenomen in de tocht, ook al reden we er vlak voorbij. De korte afdaling over een ondergrond van zavel deden we wel aan.

Het parcours flirtte hier met de landsgrens, want op 21 km kreeg ik tussen de bomen caravans te zien van Camping De Watertoren in het Belgische Berendrecht en passeerden we de Antwerpse honkbalvelden. Daar werd gekozen voor de singletrack die achter de sportvelden de bossen in duikt. Aan het einde ervan is een plotse opeenvolging van klimmetjes over een uit de kluiten gewassen heuvel. De aanzet heeft me altijd liggen! Ik raak er in principe wel op, maar halverwege ligt er een verrekt dikke wortel op een plek waar je je bovendien tussen twee dicht op elkaar staande boomstammen dient te murwen! Ik vertrouw die wortel niet! Even gestopt alvorens de klim aan te vatten. Achter mij veel gejoel van een aantal later vertrokken clubmakkers. Bever heeft een tijd noodgedwongen stilgelegen en neemt nu de draad van het rijden weer langzaam op. We hadden elkaar een jaar niet meer gezien! Eindelijk één van de trouwe rijders weer actief! Iemand had bij het parkeren aan de start de auto van Bever licht aangereden, zodat zij later vertrokken waren na het invullen van de nodige formulieren. Nadat ik slechts 21,8 km achter de wielen had, was het al 10.40 u! We zouden elkaar dadelijk wel treffen op de bevoorrading, maar die kwam veel later dan verwacht, zodat mijn makkers van De Papegaai Bike Team daar al weer weg waren!

Nog steeds op mijn “vertrouwd” terrein in de buurt van Stoppelbergen trof ik op 24 km de plek waar ik tijdens het rijden van “mijn” ritje aan het einde van de zomer het noorden was kwijtgeraakt. Er stond daar ook een groep wandelaars. Om één of andere reden zijn daar een aantal bomen moedwillig omgelegd om het pad te versperren. Intussen heeft er zich al een nieuw paadje gevormd, er wordt daar dus nog op eigen houtje gereden, maar de omgeving is naar de bliksem. Want verderop ligt een leuke singletrack op en af, en dienen zich enkele mooie heuvels aan en ook daar liggen bomen om! Echt jammer dat deze plek naar de haaien is geholpen! Een biker van De Leeuw Van Vlaanderen was er op de eerste heuveltop in de weer met pijlen. Zij helpen WTC Woensdrecht met het uitzetten van de tocht. Enkele bikers die voor me reden betrouwden evenmin als ik de ferme wortel die in de aanloop naar de eerste heuvel ligt. Ik bereikte even verder weer de Belgisch-Nederlandse grens. Om na 26,5 km een open vlakte te treffen. Daar leidt een zanderig pad naast een zitbank. Nu was alles er zeer goed te berijden, in de zomer raak je er nauwelijks door het losse zand! Het pad ligt ook op “mijn” parcours. Linksaf de zandweg in, rechtsaf de volgende zandweg in, nu alles ideaal om te rijden, in de zomer niet te doen.

Aan de eerstvolgende singletrack rechts zag ik bikers vanuit de andere richting komen. Van een vrouw die even stopte kwam ik te weten dat zij de route van 25 km volgde. Hier kwamen alle afstanden dus weer samen. De singletrack die we in reden is me bekend, met een klein klimmetje aan het einde ervan. Linksaf een bospad in en rechtdoor op de plek waar “mijn” route rechtsaf gaat. Op 28 km bereikte ik de draadafsluiting aan de achterzijde van het terrein van de Politieacademie. Op het zandpad dat er naast loopt stonden al ferm grote plassen! Maar het koninginnenstuk moest nog komen! Want we bereikten een bospad dat er wel zeer vettig bij lag. Vol slijk en megagrote plassen! De plassen ontwijken vroeg meer energie dan er langs de randen gewoon door te rijden, met het risico dat ze dieper waren dan geschat! Het was een lust voor het oog om te zien hoe de voorgangers probeerden de beste en minst natte passage te zoeken. Ik heb het er niet slecht van afgebracht. Enkel aan het einde maakte ik een verkeerde keuze en kwam vast te zitten in een door water verzadigde modderpoel.

Op 29 km trof ik dan toch de bevoorrading, vlak voor de ingang van de Politieacademie. Daar was de spoeling dun, want men zat er door de voorraad koeken, zodat het kiezen was uit sportdrank of bouillon. Een warme drank was weldadig voor de verkoudheid en de kwalijke hoest die al gedurende anderhalve week mijn gezondheid in hun greep hebben! En terwijl ik aan een tweede bekertje bezig was, kwam er een man met wagen toe om enkele dozen koeken aan te voeren. Dus heb ik toch nog wat kunnen knabbelen. Ook die voorraad zal snel op geweest zijn, vrees ik. Voor de toer van 45 km waren er nog 17 km te rijden, voor de routes van 25-35 km nog 7 km, werd aangekondigd door een bordje. De biker die samen met me vertrok, zag op tegen nog 7 km ploeteren. En het was al direct van dat, want we werden een doornatte singletrack achter de Academie op gestuurd. We kwamen er maar moeilijk vooruit! Op 29,5 km werden de bikers de Putseweg over geholpen door twee seingevers om er even verderop na 30 km opnieuw een splitsing te treffen tussen de routes van 25-35 km en 45 km, midden in de bossen.

Er volgden beslijkte singletracks en omstreeks 31 km een lastig stuk over een door boswerkzaamheden gehavend en stuk gereden pad waar nog redelijk wat afgezaagde dennentakken op de grond waren blijven liggen. Bovendien werd het donker, maar een regenbui bleef me gelukkig bespaard! Op 32 km bereikte ik een stuk open heide, waar je bij aanvang zelf je paadje kon banen over een kaalgekapte vlakte. Om dan weer prachtige dennenbossen in de duiken. Daar lagen de paden breder en vooral droger! Aan het einde van een smal bospad, met leuke bulten op en af, kwam er een korte stevige klim die ik gelukkig net haalde. En daar lag na 33 km de fotograaf op de loer! Het was lang geleden dat ik hem nog gezien had, ook al was hij present op een aantal tochten die ik onlangs gereden had. Even gestopt voor een babbeltje. Hij stond daar met een merkwaardig voertuig, een soort kruising tussen een jeep en een golfwagentje! Het moet dit voertuig geweest zijn dat ik ’s ochtends over het fietspad in de andere richting aan de overkant van de Putseweg had zien rijden in het donker! Intussen was het jammer genoeg dan toch beginnen regenen! De fotograaf wist me te vertellen dat er heel wat deelnemers waren gepasseerd! Na de twee vorige afgelastingen omwille van zware sneeuwval, kon de tocht dus weer rekenen op belangstelling! Terwijl ik bij de fotograaf stond, passeerde Josk. Afscheid genomen en weer op pad, want het zat er weer dik in dat ik als laatste zou arriveren!

Bospaden en bredere zandwegen aan de Ossendrechtse Heide werden ons deel. Op 36 km ging het weer even over een stukje kale heide, om dan aan de rechterkant van het zandpad een smalle track doorheen hoog heidegras te treffen. Hier heb ik ooit met Rubber-12 in het wilde weg gereden. Ik schat dat we in de bossen tegenover het Puts Meuleke reden. Hier ligt ergens een mooie korte track over een soort lage heuvelrug, maar die kregen we niet te berijden. Vanaf de open plek weer de bossen in. Natte bospaden die op elkaar leken werden mijn deel. Ik passeerde een groepje van vier bikers die langs de kant stonden. Twee daarvan hadden me daarstraks ingehaald en was ik een tijdje kunnen blijven volgen. Van de twee anderen stond er een met een ketting in de handen! Pech! Ze hebben het probleem toch kunnen oplossen, want later op de tocht hebben de vier me weer ingehaald. 39 km!

Nog een eenzame rijder stak me voorbij, maar in een slijkerige track maakte hij twee keren een stuurfout waarbij hij bijna ten val kwam! Hij ging even aan de kant staan. Tijdens een zware ploeterpartij in een bosweg, waar enkel het hobbelige randje rechts van de weg nog enigszins berijdbaar was, kwam hij weer in mijn zog hangen. “Een pittig tochtje”, zei hij tijdens het passeren, in een Nederlands accent van vlak bij de Belgische grens! “Ja, het ligt er hier nogal bij nu!”, was mijn antwoord! En zeggen dat het hier tijdens de zomer superdroog kan zijn! Het vettige bospad kwam uit op de Putseweg, schuin tegenover het Puts Meuleke. Mijn vermoeden bleek dus correct. Als je dit pad vanaf de Putseweg gewoon rechtdoor blijft volgen, kom je aan de singletrack over de heuvelkam. 42 km. Even langs de Putseweg om weer naar de andere kant geholpen te worden door twee seingevers, wiens taak er dus bijna op zat. Opnieuw de bossen in en voor de verandering weer ploeteren over een supervettige singletrack. “Het wordt er niet beter op”, zei een jonge passerende kerel. Deze track tussen rododendronstruiken ligt er bij droog weer zelfs altijd wat zompig bij.

Ik bereikte de bekende singletrack die vlak naast een zandweg loopt vanaf de voormalige zandgroeve van Ossendrecht. Leuk met bultjes en enkele korte bochtjes. De korte maar steile klim die hier in de bossen verscholen ligt kregen we deze keer niet voor de wielen. De vier bikers met de kapotte ketting van daarstraks staken me hier weer voorbij. 43,5 km. Het ging rechtsaf naar boven en dan linksaf een smal paadje in dat eventjes naast een afgrond van de zandwinning voert. Van daaruit heb je van tussen de bomen een goed zicht op de kale vlakte. Hopelijk is daar niemand rechtdoor gereden, want de volgende pijl naar rechts viel niet goed op! Met enkele andere deelnemers in mijn zog diende ik nog een zeer lastig stuk te trotseren door een weide die compleet onder water stond. De biker na me riskeerde wat ik niet vertrouwde, en dat was van recht door het water te rijden! Hij dook tot boven de naven het water in, met natte schoenen als prijs! We bleken te arriveren op de Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinenlaan ter hoogte van een huis, even voor de ingang van het domein van de Volksabdij. Zo heb ik weer wat bijgeleerd en kan ik de zandgroeve beter situeren en zelf eens tot aan de afgrond rijden. Men wilde ons niet laten gaan, want er werden nog enkele leuke paden op en af over de bulten in de bossen in de buurt van de Volksabdij meegepikt. Toen ik weer aan De Blauwe Pauw arriveerde kon je de kleur van m’n fiets niet meer bepalen omwille van het pak modder, bladeren en naalden dat ik onderweg meegesleurd had! Ik had 45 km op het tellertje staan!

Mijn clubvoorzitter kwam net buiten om huiswaarts te vertrekken. Nog even naar binnen. De natte bikers hadden goed huisgehouden in de gelagzalen. Vooral dan op stoelen met stoffen bekleding! Maar daar weten ze in De Blauwe Pauw wel raad mee. Ik heb het nog ooit geweten dat het er na een toch zo uitzag en dat enkele vrouwen al met de schoonmaak van de stoelen begonnen waren! Als alle bikers er wat gedronken hebben zullen de inkomsten de schoonmaak al snel doen vergeten hebben. Een topdag misschien zelfs! Ik heb er een kommetje tomatensoep en een broodje kaas gegeten, afgesloten met een kuip donkere Westmalle van eigen bodem. Om goed gewapend de 17 km huiswaarts weer aan te vatten. Ik was toch content dat ik weer thuis was. En zoals steeds werd de rit afgesloten met een grondige schoonmaak van de bike en de rest van m’n besmeurde spullen! Een pittig en modderig tochtje was het daar in Ossendrecht! Jammer van het sombere weer. Bij mooi weer komt de schoonheid van de streek van de Brabantse Wal meer tot zijn recht!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be, op mtb-you.nl, op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

Een verslag van Trade-n-cycle: klik hier!

Toertocht te Ossendrecht op 16-12-12 door Mr. Stitchen



Toertocht te Ossendrecht op 16-12-12 door Djob

Op dezelfde dag vond ook de Fingo-Classic in Zoersel plaats.  MTBSDVD maakte hierover een videoverslag:



Fingo-Classic te Zoersel op 16-12-12 door MTBSDVD