Toertocht (15-27-45 km) van Berkenbeek te Wuustwezel op zondag 10-02-2013.

Toen ik op deze zondagochtend om zeven uur uit mijn bed kwam bleek het buiten wel koud, maar lekker droog te zijn. Ik had op zaterdag de toer in Houthalen-Helchteren willen rijden, maar omdat daar pas vanaf de middag kon gestart worden en ik ’s avonds voor een etentje was uitgenodigd, was de bike dan toch maar op stal gebleven. Een reden te meer om vandaag buiten te komen, ook al moet ik me de laatste tijd meer en meer motiveren om te gaan rijden en kijk ik geregeld nog eens om naar mijn warme bedje met de goesting om terug onder de warme dekens te kruipen in plaats van in mijn fietspak de koude te trotseren! Wakker worden en een boterham verorberen duurde weer erg lang en eer mijn fietske op de drager stond ging het al in de richting van negen uur! Eens goed en wel op de zogenaamde Blokjesweg (Kalmthoutsesteenweg) in Kapellen bleek het landschap bedekt met een wit tapijt dat dikker en dikker werd naar Kalmthout toe. Hoe dichter ik de school voor Buitengewoon Onderwijs Berkenbeek in Wuustwezel naderde, hoe witter de omgeving. Daar viel de verse sneeuw zelfs nog omwille van de wind van de boomtakken. Ik kreeg een parkeerplek toegewezen op een grasveld op het schooldomein en stapte uit in een sneeuwtapijt van ettelijke centimeters! En dat terwijl er thuis, amper 20 km verder, geen sneeuw te bespeuren was! Me ingeschreven in de sporthal, mijn papiertje in de urne voor de te winnen mountainbike gedropt en om 9.30 u was ik op weg.

Het ging kort over het schooldomein en een heuveltje op om de bochtige track doorheen het donkere dennenbos achter de school te bereiken. Wie een toertocht op deze wijze kan openen, zit al direct als gebeiteld. De track lag er nat bij en was goed te berijden. Dat was minder het geval met de wegen die daarna kwamen. Vanuit het bos werden we namelijk over een breed pad gestuurd tussen bomen. De sneeuw werd door de wind van de takken van de bomen in mijn gezicht geblazen! Op het brede pad hadden de vorige rijders al een spoor als een singletrack in de sneeuw gebaand. Enige honderden meters verder dienden we wel heel wat modder te trotseren op vettige wegen tussen stroken bos. Op een bepaalde plaats stonden zodanig brede plassen dat de bikers hun heil zochten over een smal paadje tussen dicht op elkaar staande dennenbomen in het naastliggende bos. Daar was rijden bijna onmogelijk omwille van de laaghangende dode takken. Om daarna weer op de hoofdweg uit te komen die er daar even modderig bij lag. Ik hoopte dat het niet de hele tocht van dat zou worden, want dan zou het al snel mijn keel gaan uithangen! Een strook modder is niet erg, maar als men een ganse tocht moet baggeren, dan vind ik er al snel niks meer aan! Gelukkig bleef het dabben van korte duur. Omdat ik maar moeilijk vorderde, niet op dreef geraakte en door mijn te lage snelheid geregeld kwam vast te zitten in de modder, staken velen me voorbij. Het zag er al snel naar uit dat ik weer bij de hekkensluiters zou arriveren vandaag!

Eens de modderige paden tussen de stroken bos achter de rug waren, arriveerde ik in een oogverblindend wit landschap met de opkomende zon aan een blauwe hemel. Bredere dreven tussen de velden brachten me na 4 km tot aan de Kalmthoutsesteenweg, waar een seingever de oversteek van de grote baan bemande. Bevrouwde eigenlijk! Gedurende een kilometer volgden er een aantal landelijke wegen, in een wit jasje gestoken, zodat het nauwelijks te merken was dat het asfaltbaantjes betrof. Een veldweg leidde me daarna naar een strook bos waarin buitenhuizen gebouwd stonden. Het tellertje klokte toen 7 km af omstreeks 10.00 u. Een groot bord leerde me na 8 km dat ik het Domeinbos Noordheuvel bereikt had. Gedurende een tweetal kilometer konden we de paden in dit bos onveilig maken. Om nadien het bos te verlaten en enkele veldwegen en asfaltbaantjes te treffen. Via de Deureindsedijk bereikte ik een door een wit tapijt bedekte drukkere baan. Tenminste, daar reden enkele auto’s. Pas toen ik de grote lantaarnpalen opmerkte, viel mijn eurocent! Dit was de grote Bredabaan! Nauwelijks herkenbaar, terwijl ik hier al zo vaak gepasseerd ben op weg naar of van het werk wanneer ik de E19 wil vermijden! Na 14 km stuurde deze toertocht mij omstreeks 10.30 u over de Bredabaan! Niet voor lang, want korte tijd later bemerkte ik een bord dat de grens met Gooreind-Wuustwezel aangaf, waarna we de baan dienden te kruisen om een zijstraatje in te gaan dat al snel overging in onverhard.

Mijn vermoeden bleek te kloppen. We werden naar het voormalige klooster van de Witte Nonnen, de zusters Franciscanessen, gestuurd. Op dit ogenblik staat enkel de ontwijde kapel nog recht. Zij zal de enige herinnering blijven aan wat hier ooit is geweest. De rest van de nog redelijk moderne gebouwen is recent met de grond gelijk gemaakt. Jammer, weer een herkenbare plek die geschiedenis is geworden. Kempens Landschap kocht het omliggende park en bossen (40 ha), om deze toegankelijk te stellen en te bewaren voor de toekomst. Van 15 tot 17 km reden we over de kronkelende paadjes van het kloosterpark, kregen we van ver de kapel even te zien en deden we delen aan van de bossen die achter het domein tussen de Bredabaan en het Militair Domein gelegen zijn. Soms konden we een glimp opvangen van de huizen van Gooreind.

Na 18,5 km kregen we na een lastiger bosweg met wat slijk een kleine stop. Ik vermoed ter hoogte van de Hoeve Heidebloem, op het domein van het klooster. Deze hoeve werd aangekocht door de gemeente. De bijhorende schuur brandde in januari 2012 af en een aannemer sloopte per vergissing een deel van de hoeve in plaats van de schuur! Twee dames van Berkenbeek trotseerden er de koude om de bikers te voorzien van een wafel en drank. Gekozen voor een lekkere AA-drink. Er was hier meer keuze dan op de hoofdstop van vele andere tochten. Er was nog wat beweging, een groepje van vier Nederlanders kwam er toe. Om 11.00 u weer op pad om via een bospad en een vettige natte track de weg naast het militaire domein te bereiken. Een door een dikke laag sneeuw bedekt kiezelpad leidde me tot 22 km langsheen het bos en tussen lage struiken langsheen de randen van het militair domein.

Van 23 tot 24 km volgde een singletrack doorheen het bos dat niet ver van het centrum van Wuustwezel gelegen is. Dat verklaart ook de vele wandelaars met kinderen die er rondliepen in de verse sneeuw. Ik vermoed dat dit het Uilenbos is. Het was er nog volop aan het sneeuwen omwille van de sneeuw die van de takken van de bomen woei. Ik ben hier ooit tijdens opendeurdagen eens een bike mogen komen testen van een lokale fietsenhandelaar. Of hij goed reed? Dat mocht wel voor een fietske van 6000 euro! Dat was wat duur voor deze sterveling! Uiteraard werden de bikers vanuit het bos naar de technische singletrack naast de vijver gestuurd. Ik ben daar nooit gerust! De track loopt er met een paar ferme hoogteverschillen en uit de kluiten gewassen wortels vlak naast het water dat een stuk dieper gelegen is. Volgens een vrouw aan de bevoorrading was dit de E10-plas. Een Nederlander vroeg haar naar de naam van de vijver die we gepasseerd waren. Maar volgens mij had zij het niet bij het rechte eind. De E10-plas ligt op de grens van Sint-Job en Brasschaat.

Eens deze plek voorbij ging het de Kampweg over, dit is de grote baan van Brecht naar Wuustwezel die dwars doorheen het militair domein loopt. Aan de andere kant van de weg doken we de bossen van Het Marum in via de onverharde Schietveldweg. Toen ik op 25 km even halt hield op het kruispunt met de Vloeikensstraat aan het begin van een singletrack, kwam daar in de verte een oude open legerjeep inclusief een daar op gemonteerd kanon aan. Met in het voertuig het gezin van de huidige eigenaar! Twee Nederlandse bikers moesten daar om lachen! “Met een geweer er op”, hoorde ik de ene zeggen, “en dat mag hier allemaal!” Het Marum (± 315 ha) is het meest noordelijke deel van het Groot Schietveld en ligt links van de Kampweg richting Brecht en is al militair domein sinds de jaren 1890. Het gebied was tot voor kort een veiligheidszone bij schietoefeningen tot 7.000 meter en dus niet toegankelijk voor het publiek. In het huidige militaire gebruik is deze veiligheidszone niet langer noodzakelijk. Het Marum kan dus als veilige wandelzone worden opengesteld, ook op momenten dat er in de rest van het Groot Schietveld wel militaire activiteiten plaatsvinden.

Een korte singletrack leidde me doorheen een klein stukje bos van Het Marum om op 26 km een woonwijk met eenvormige witte huizen te bereiken. Na de doortocht van deze woonwijk volgde een vettig pad naast een sloot en een zeer modderige strook tot aan een straat aan de rand van bebouwde kom van Wuustwezel. 27 km. Veldwegen en een paadje langsheen een beek en een bos (29 km) brachten me na 30 km tot in het centrum van Wuustwezel. Daar ging het over een servitude langsheen lage beukenbomen met knoesten van stammen. We reden ook door een dreef die er uit zag als de vroegere oprijlaan naar een kasteel, maar waar langs weerzijden achter een rij bomen een straat lag met villa’s. Het ging de Bredabaan over ter hoogte van Meubelen Hofmans. Op 31 km kwam op het middaguur dan de bevoorrading die opgesteld stond voor de chirolokalen in een nieuwe wijk. Daar was keuze genoeg uit warme soep, bananen, wafels, , cup-cakes en ander snoepgoed, te veel om op te noemen. Er was sportdrank en er stonden flesjes en blikjes drank. Zo’n rijkelijke bevoorrading krijg ik enkel nog te zien tijdens de toertocht vanuit Kruishoutem-Lozer begin september! Daar kan je zelfs yoghurt eten! Omdat het winderig en niet al te warm was, niet al te lang blijven staan. Ook al omdat ik duidelijk bij de laatsten was om daar toe te komen. Er werd dan ook gestart met het opruimen van de dranghekkens waartegen de bikes konden geparkeerd worden.

Op 33 km bereikte ik de speelbosjes in de omgeving van het crossparcours. Daar ligt een singletrack die op een heuvelrug omheen een diepe zandput ligt. We werden een aantal keren vanaf de heuvelrug naar beneden in de put gestuurd en weer naar boven. Vanaf het bos werden we door het veld naar het nabijgelegen crossparcours geleid. Daar liggen een aantal kunstmatig aangelegde zandhopen omheen een stukje bos vol singletracks. In droge omstandigheden is het plezant om hier rond te rijden, maar dat was door de smeltende sneeuw en de bijhorende nattigheid nu wel even anders! Doordat ik wegzakte in het tot slijk verworden mulle zand kon ik geen snelheid maken om over de hoogste heuvels te geraken, terwijl me dit anders doorgaans wel lukt. Veel plezier heb ik hier deze keer dus niet beleefd! Alleen de tracks doorheen het centrale bos lagen er goed berijdbaar bij, maar daar kreeg ik dan weer te maken met de vele korte bochtjes. Van 34 tot 36 km reed ik sakkerend rond over dit lastige stukje van de toertocht. Weer door de weide naar het speelbos van daarnet om er nog een funstukje met leuke bochtige natte paadjes en tracks mee te kunnen pikken.

Ik kwam uiteindelijk terecht in de onverharde Koekoeksdreef om daar na 37 km een splitsing te treffen tussen de routes van 27 en van 45 km. Het was de eerste splitsing die ik te zien kreeg! Er zal er allicht nog een geweest zijn, vermits ik al 37 km gereden had, maar die is me niet opgevallen! Het ging naar rechts over asfalt om daarna linksaf te moeten en nogmaals linksaf om over een veldweg terug te keren in de richting van waaruit ik gekomen was. De veldweg liep tussen de terreinen van een boomkwekerij en een privaat bos. Toen ik aan het einde van deze Mastendreef een sanitaire stop hield zag ik verderop een auto tussen de bomen staan. Mijn vermoeden werd bevestigd! Het moet de auto geweest zijn van de seingeefster die me veilig over de Nieuwmoersesteenweg hielp ter hoogte van de bizarre kapel van Sterbos. Dan ging het even over het fietspad naast de grote baan door Sterbos om via een straat de Kalmthoutsesteenweg te bereiken. Even verderop ligt daar pal naast de grote baan een bos met vele singletracks waarvan dankbaar gebruik gemaakt werd. In de sneeuw was duidelijk te zien waar iedereen had gereden en hoe sommige bikers bepaalde bochten hadden afgesneden. Ik kreeg er even het gezelschap van een andere rijder. Het tellertje klokte 40 km af.

Na de doortocht van dit bos ging het over een zompige zandweg over het terrein van de boomkwekerij waarna een stukje asfalt volgde over een landelijke weg. Ik werd door de laatste seingeefster nogmaals de Nieuwmoersesteenweg over geholpen. Links van me zag ik verderop de schoolgebouwen van Berkenbeek staan. Ver kon het niet meer zijn! Ik kreeg er nog een lastige dreef voor de wielen. Die dreef lag nergens effen, alsof er tanks door reden, en stond vol brede diepe plassen, zodat je soms over de rand moest laveren om te kunnen passeren, hopend dat, indien je zou omvallen, het niet langs de slechte kant zou zijn! Het was er ook ferm stompen door de modder. In de verte zag ik nog een biker naderen en die slaagde er niet in van me in te halen, iets wat zelden gebeurt! Ik was dus niet de enige die het hier knap lastig had! Uiteindelijk bereikte ik weer de Nieuwmoersesteenweg schuin tegenover de school en was de rit na bijna 45 km rond.

Op de plek van de bikewash waren overvloedig water spuitende tuinslangen ter beschikking. De jonge kerel die me zijn slang overhandigde wist niet goed hoe hij ze weer dicht moest krijgen. Mijn fiets was zo weer schoon! En met wat gepruts kon ik de slang doen stoppen. Er stonden nog redelijk wat fietsen in de bewaakte parking. De mountainbike was al verdwenen, door de winnaar mee naar huis genomen en ook met de andere kleine prijzen had ik geen geluk. Nog een boterham met kaas doorgespoeld met een frisdrank. Omdat ik geen bekenden spotte, buiten een mij onbekende man die ik al zo vaak op tochten gezien heb, ben ik spoedig weer huiswaarts gekeerd. De winterzon had intussen al een deel van de sneeuw rond m’n auto doen smelten. Toen ik thuis mijn auto stond te wassen, iets wat echt nodig was, werd ik aangesproken door iemand die veertien jaar geleden mijn levensweg kruiste en waarvan ik sindsdien nooit nog wat van gehoord of gezien had! De toen jonge knul stond voor de verscheurende keuze tussen een mogelijke professionele wielerloopbaan of hogere studies! Hij koos voor het tweede en woont nu sinds twee jaar op tweehonderd meter van mijn voordeur! Voorlopig nog, want hij verhuist voor zijn job voor enkele jaren naar Duitsland. Ik had de man al wel een paar keren zien toekomen met zijn koersfiets toen ik mijn bike stond te wassen, maar had geen benul van wie het was! De wereld is klein!

De toertocht vanuit Berkenbeek kreeg door de sneeuw wel een bijzonder cachet mee. Het is trouwens niet de eerste keer dat deze tocht in bar winterweer gereden wordt! Een echt superparcours kan je in deze streek niet uitzetten en hoogtemeters zijn er in deze landelijke omgeving niet te rapen, maar er komen toch een aantal plekken aan bod die niet door andere toertochten worden aangedaan. De organisatie was zoals steeds tiptop in orde met bikeparking, bikewash en een après waar je ook iets te eten kunt kopen. Het gebruik van verschillende soorten pijlen door elkaar kan bij sommigen misschien wel voor verwarring gezorgd hebben.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be, mountainbike.be en mtb-you.nl!