Toertocht (12-24-34-44 km) van WTC De Spoortrekkers te Balen op zaterdag 02-02-2013.

Ook al zag het weer er ’s ochtends niet al te denderend uit, na verloop van tijd begon de lucht tekenen van blauw te vertonen en kregen we eindelijk nog eens wat zon te zien. Dus toch naar Balen afgezakt met de hoop op een droge rit van WTC De Spoortrekkers. Om 14.00 u was ik ter plekke en kon ik van start gaan. Aangezien de startlocatie temidden van de zanderige duinen van Keiheuvel gelegen is, zaten we op vijf meter van de start en na het afgeven van je inschrijvingsbewijs aan de man die daar had postgevat, onmiddellijk in de dennenbossen. Na een honderdtal meter ging het even nog een asfaltbaan over om de bossen aan de overkant in te gaan. Het verslag kan hier kort zijn, want gedurende zeven kilometer kregen de bikers niets dan singletracks voor de wielen geworpen. Met, zoals later nog enkele keren zou gebeuren, het kruisen van een brede zandweg waarnaast een betonnen fietspad was aangelegd. Het ging kort even over dit fietspad om weer de bossen in te duiken en op 8,5 km voorbij een tussen de bomen verscholen camping te rijden. Plezante paadjes op en af over heuveltjes in de dennenbossen werden ons deel.

Op 10 km bereikte ik samen met een duo een zanderige plek op de open heide en kwam er even vast te zitten in het mulle zand, in het zicht van een groep uitgelaten (met twee betekenissen) mannen die daar op wandel was. Op iets minder dan 12 km kwam aan een bos na een open plek de eerste splitsing tussen de routes van 24 km en 34-44 km. De kidstoer had zich al eerder van het parcours losgemaakt, maar we zouden deze nog een aantal keren opnieuw treffen. Want ook voor de kleinsten waren de mooiste paadjes uitgekozen. Ik was redelijk goed opgeschoten, want nauwelijks een half uur op pad. De United Biker en diens zoontje met wie ik al een tijdje haasje-over had gespeeld kozen voor de route van 24 km, ook al hoorde ik de vader nog een poging ondernemen om zijn zoon tot een langere afstand aan te porren! Maar die had daar geen oren naar. Zelf gekozen voor het parcours van de langste afstand en die bracht me na 13 km langsheen een zone met buitenverblijven in de bossen, eerder een soort kampement. Er waren mensen op hun bosgrond aan het werk en de honden die ze bij hadden maakten veel kabaal als er bikers passeerden. Die hebben zich de hele dag schor kunnen blaffen. De omgeving zag er maar rommelig uit. Niet te schatten hoeveel brol de mensen naast hun optrekje stockeren!

Er volgde een kort stukje eigenhandig aangelegde singletrack, te zien aan de omgewoelde ondergrond, om de verbinding te maken met een volgend bospad. Er volgden zeer leuke en superdroge zandpaden, boswegen en singletracks. Het was een plezier van nog eens droog te kunnen fietsen in de zonneschijn. Na 15 km trof ik de splitsing tussen de 35 km en de 45 km. Voor de langste route volgden mooie paden op en af doorheen de bossen waar het leuk op rijden was. Op 18 km voegden de twee afstanden zich weer samen. Ik was toen nauwelijks een uur onderweg. In de daaropvolgende dennenbossen trof ik twee keren een groepje van drie bikers die me voorbijstaken. Bossen en niets dan bossen werden m’n deel. Omstreeks 22 km voerde de route me langsheen een aantal eerder vervallen buitenhuizen, inclusief een half vernielde caravan, die vanuit het bos uitkeken op een open zandvlakte. Aan de overkant van deze vlakte zag ik een biker in wit-blauw pak tussen de bomen rijden. Even later reed ik zelf aan de overkant om het geheel nog eens van verder af te kunnen aanschouwen. Het paadje op de bosrand dook opnieuw tussen de bomen de bossen in om over te gaan in een singletrack die gevolgd werd door een donker bospad. Ook daar stonden een aantal chalets verscholen tussen de bomen, weliswaar in betere staat dan dezen van daarnet. Uiteindelijk arriveerde ik aan de rand van het Domeinbos De Most in Balen. Daar stond ik weer op het betonnen fietspad na dik 23 km omstreeks 15.30 u. Veel andere deelnemers had ik niet meer te zien gekregen. Enkel drie duo’s en twee keer een enkeling.

Aan het fietspad splitste de kidstoer zich weer af van de andere routes, waardoor de kinderen een redelijk zompige en iets lastiger en technischer singletrack, evenwijdig met het fietspad, bespaard bleef. Ik vermoed zelfs dat de kids over het fietspad gestuurd werden. Na dit vermoeiender intermezzo volgden weer ontelbare bospaden om van te genieten in dit mooie zachte en zonnige winterweer. Na bijna 27 km bereikte ik om 15.45 u de bevoorrading. Die stond in vogelvlucht niet ver van de start. In de verte zag je de geparkeerde wagens staan. Omdat het eerste deel van deze tocht omwille van de mooie omgeving en geliefde paadjes zo in de smaak viel en de stop niet ver van de starplaats lag, verkozen meerdere bikers de eerste lus twee keren te rijden in plaats van de hele toer te fietsen zoals hij uitgestippeld werd. Aan de stop was nog genoeg voorhanden. De uitgeschepte soep was al wat afgekoeld, er was keuze uit suikerwafels en gewone droge wafels en als fruit lagen er bananen. De mannen ter plekke waren al begonnen met de opruim.

Na de stop ging het de meer bewoonde wereld in en werden we in de richting van een in de steigers staande watertoren in Gerheide gestuurd. Even verder kreeg ik op een asfaltbaantje en landweg een fikse hagelbui te verwerken. Die ijzige bolletjes in mijn gezicht gekatapulteerd krijgen deed geen deugd. Was de fiets tot dan toe zeer proper gebleven, hier konden we helaas een kruis maken over een aankomst met een moddervrij rijtuig! Want ik trof er het eerste vettige stuk van deze rit onder de vorm van een modderige veldweg in de Lariëndijkweg die me op 30 km tot aan een grote baan in Mol (Mol-Wezel volgens de kaart) voerde. De meest vettige stroken toch maar even te voet gelopen teneinde mijn energie wat te sparen. Na een kort intermezzo doorheen een bewoonde wereld bereikte ik een bos waar particulieren druk in de weer waren met het vellen van bomen. Er waren nog ontelbare bomen gemarkeerd met witte en oranje tekens. We konden er nochtans zeer mooie paadjes berijden en daar zal dus vermoedelijk spoedig een einde aan komen wanneer alles kaalgekapt is! Helaas!

Van 31,5 km volgde een dikke kilometer zeer mooie paden doorheen ditzelfde bos, hier zonder gemarkeerde bomen, over bultjes en heuveltjes op en af. Om er na 33 km midden op een singletrack een splitsing te treffen tussen de 24 km en de 34-44 km. Ook al had ik in het begin flink gereden, intussen was het toch al bijna 16.30 u geworden! Na deze splitsing kreeg ik nog een groepje van drie jonge knullen te zien en passeerde ik twee bikers die ik aan de stop had gezien. Ze stonden aan de kant om een lekke band te vervangen. Ik heb ze nadien niet meer gezien. Het zou me niet verwonderen dat het kerels waren die al een tweede keer onderweg waren! Kort daarna trof ik op 34 km nogmaals een splitsing tussen de routes van 34 km en van 44 km ter hoogte van een grote baan. Ondanks het al gevorderde uur toch gekozen voor de afstand waarvoor ik gekomen was. Van 36 tot 37 km reed ik doorheen de bewoonde wereld over een door villa’s omzoomde asfaltweg om de Stappersdijk te bereiken.

Hier volgde nogmaals een vettiger doortocht naar een bos toe. Het baggeren werd echter al snel beloond met plezante singletracks op en af tussen de bomen. Ik kreeg er wel even het gezelschap van een knaap die daar met een motor over de paadjes aan het crossen was, maar hij had slechts een beperkt actieterrein uitgekozen om te spelen. Het geronk van de motor stierf dus al snel weer uit toen ik verder over de vele bospaadjes reed. Deze brachten me uiteindelijk naar een mij uit andere tochten bekende plek, meer bepaald het stuk bos dat door betonplaten van de omgeving is afgesloten. Bij een eerdere tocht (Off Road Bikers Mol, 15-09-2012) die hier passeerde stonden hier donkerbruine kalveren die aan kwamen gelopen toen ik er even halt hield. Toen ik ook deze keer even stopte stond er ineens een late biker naast me die vroeg hoeveel kilometer ik al had gereden. Zijn tellertje had het opgegeven. Wel, ik had toen 39 km en ver kon het dus niet meer zijn. Althans, dat vermoedde ik! Lang hoefde het ook niet meer te duren, vermits het intussen al bijna vijf uur was! Daardoor scheen de ondergaande zon me recht in de ogen, zodat het goed opletten was voor de pijlen!

Het ging rechtsaf naar de andere kant langsheen de betonplaten over een smal paadje om een waterrijke omgeving te bereiken met links een gracht die nu tot aan de randen vol stond en rechts een aantal vijvertjes en waterpartijen. De plek kwam me niet onbekend voor en mijn gok bleek de juiste te zijn, ook al kon ik me niet herinneren dat er aan de linkerkant ergens een grote hangar staat. Even later hoorde ik het geluid van een voetbalwedstrijd en kreeg ik de achterzijde van het vervallen casino van Mol-Gompel (1920) te zien. Ik rijd er dan altijd eens naartoe, ook al gaat de toer de andere kant op. Elke keer zijn er meer ruiten ingegooid en ziet het er meer verkommerd uit dan tevoren. Wraakroepend! Eerst alles laten verrotten om nadien fortuinen te spenderen aan de restauratie. Als dat er ooit van komt. Er schijnt discussie over de eigendom ervan te zijn. Alleen al voor de bizarre torentjes zou men het gebouw moeten behouden! En dan al de kleine arbeidershuizen die er rond staan! Spijtig genoeg zijn sommigen daarvan ook door mislukte opsmuk naar de knoppen geholpen. Zulke plekken zouden mits wat overheidssteun in hun geheel aangepakt moeten worden om ze voor de toekomst te bewaren. Op het plein voor het casino stonden aan de grote baan drie bikers die vermoedelijk verkeerdelijk naar links waren afgeslagen. Ik was er trouwens tijdens de heenrit naar de start gepasseerd omdat reeds in Wommelgem was aangekondigd dat de douaneparking langsheen de E34 in Postel afgesloten is, waardoor ik veiligheidshalve de afrit eerder had genomen. Blijkbaar is het dus bekend dat deze illegale afrit veelvuldig gebruikt wordt! Zo stond ik na 41 km omstreeks 17.00 u nog eens op deze merkwaardige plek in Gompel.

Het ging even over het fietspad naast de grote baan tot voorbij de glasfabriek AGC (vroeger Glaverbel) om de baan te kruisen en een al even merkwaardig en leegstaand gebouw met lange achterliggende loods te passeren in de Kievitsheide. Even verder is de hoofdingang van AGC. Op de plek waar we vroeger de zandpaadjes naar de bossen toe bereikten, staan nu al twee gebouwen van een nieuwe KMO-zone, waarvan de afsluiting tot aan de bosrand reikt. We werden er naar links een gehavend paadje in gestuurd om zo een singletrack naast de spoorweg te bereiken. Daar ging het een stukje langsheen om aan een onbewaakte overweg op een zandpaadje naar rechts gestuurd te worden in een mooi stukje bos over redelijk droge singletracks in de buurt van een plek die Wildnest heet. Ter hoogte van de spoorweg dienden we de baan van Balen naar Mol-Rauw te kruisen. Aan de rommelige bewaarplaats van spoorwegmateriaal stond een bordje dat de laatste 5 km aankondigde! Terwijl mijn tellertje reeds 45,50 km opgetekend had! Slik! Aangezien die laatste vijf kilometer inderdaad vijf kilometer waren volgens mijn tellertje, moet dit toch de exact gereden afstand geregistreerd hebben! 50 km in plaats van de aangekondigde 44! Een telfout van de parcoursbouwers of een vergissing van ondergetekende? De honderd meter naar het casino in Gompel kunnen het verschil niet gemaakt hebben!

Ik dook in ieder geval via een smal paadje weer de bossen in voor nog een portie te smaken singletracks waarbij ik de nu tot de rand toe gevulde bosvijver met naastliggende vervallen chalet passeerde. Deze plek kreeg ik nog al te zien tijdens tochten. Een konijn stoof in het halfduister en met een razende vaart van tussen de bomen en kruiste mijn paadje om het hazenpad te kiezen. Onmiddellijk daarna gingen mijn weinige haren rechtop staan toen een meer uit de kluiten gewassen dier woest in mijn richting kwam aangestormd om de aanval in te zetten. Te groot voor een haas of konijn! Het bleek een loslopende hond te zijn! Hij beet gelukkig niet in mijn kuiten zoals het mormeltje van een buurvrouw ooit presteerde met zijn vlijmscherpe tandjes, maar bleef lastig voor mijn wielen blaffend rondspringen. Een boze blik in de richting van zijn Nederlandse baas geworpen. Een tijd geleden heeft een meelopende grote hond tijdens een Nederlandse toertocht ooit kennis gemaakt met de noppen van mijn fietsbanden! Er volgden nog enkele speelse heuveltjes om uit te komen op een brede kiezelweg midden de bossen van Mol alwaar we de spoorweg dienden te kruisen en dus toepasselijk Spoorwegdreef heet. Hier had ik nog al bij andere tochten gereden. Er liggen in de omgeving van Mol zodanig veel paadjes in de bossen verscholen dat geen twee tochten in deze streek op elkaar gelijken! Ook het laatste deel van de tocht kon me zeer bekoren.

Korte tijd later bereikte ik na 50,84 km bij invallende duisternis dan toch de bewoonde wereld om er toe te komen in een rustige straat waarlangs ik daarstraks de start per wagen bereikt had. Eén van de medewerkers was al in de weer met het wegspuiten van de modder op de plaats van de bikewash, maar ik kon er nog gebruik maken van een zacht spuitende hogedruklans, zodat mijn fiets in een oogwenk weer rijklaar was voor zondag. Met een vod die ik toevallig bij had de ketting gedroogd. Omdat het al laat was deze keer de clubkas niet gespijzigd door binnen nog een glas te gaan drinken, zo daar nog iemand buiten de medewerkers zou geweest zijn. Waarvoor mijn excuses. Evenmin nog gaan douchen, maar mij snel omgekleed aan de auto. Buiten wat zweet was mijn lichaam gespaard gebleven van enige vervuiling.

Naar Mol-Rauw gereden om er als naar gewoonte wanneer ik in deze streek rijd, op de Postelsesteenweg het frituur Paseo met een bezoek te vereren. De uitbaters beginnen deze sporadische passant al te kennen! Er moeten daar nog solden geweest zijn, want ik kreeg een groot pak met een ferme kwak mayonaise! Ik heb amper iets meer dan de helft op gekregen! Gelukkig was het er druk zodat ik er met enige verlegenheid, maar buiten het zicht van de uitbaters, de rest in de vuilbak heb kunnen doen verdwijnen! De volgende keer maar een kleintje bestellen. De illegale afrit/oprit van de E34 in Postel richting Nederland was effectief versperd (tot einde augustus 2013!), maar richting Antwerpen bleek gelukkig wel nog open. Van dan restte mij nog een lange rit huiswaarts. Het blijft toch een heel eind rijden! Weer thuis de laatste rondjes van het WK veldrijden in Louisville Kentucky nog kunnen zien! Daar waren ze al aan het rijden toen ik een uur eerder in de Paseo in Mol-Rauw een frietje zat te eten!

De Spoortrekkers hebben in ieder geval vele bikers weten te bekoren met een puike organisatie: een gesmaakt parcours over vele tracks en bospaden, een droog parcours ondanks de overvloedige neerslag van de afgelopen winter, een degelijke afpijling, fietsbewaking en bikewash. Volgend jaar allen weer naar de 17 Eskadrille van het Lichtvliegwezenlaan (heb dat op je visitekaartje staan!) om de Balense bossen onveilig te maken! Warm aanbevolen!

Het verslag van deze toertocht is al te lezen op mtb-you.be en mountainbike.be!

04-02-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-45 km) van de Royal Antwerp Bicycle Club te Brasschaat op zondag 27-01-2013.

Op zaterdag thuis gebleven omwille van de verwachte sneeuwval en gladde wegen. Met de bike in de sneeuw rijden schrikt me niet af, maar een auto in puin rijden voor niet noodzakelijke verplaatsingen zou ik mezelf nadien niet vergeven! Ook al is hij zelfs niet veilig wanneer hij op privaat terrein geparkeerd staat, vermits er vrijdagavond iemand tegen had gereden, maar gelukkig zo galant was om zijn gegevens achter te laten! Jammer voor de mooie tocht in Lommel-Kattenbos die ik ooit gereden heb toen alle bomen prachtig wit berijpt waren door de aangevroren mist in een sneeuwlandschap! Het weekend voordien ook al thuis gebleven omwille van de barre weersomstandigheden en de vele afgelastingen!

Op zondag de wekker dan toch maar vroeg doen aflopen en omwille van de afgelasting van de toertocht in het nabije Huijbergen, voor Brasschaat als alternatief gekozen. Daar kon ik van thuis uit met de bike naartoe. Ik had deze tocht ooit al gereden, maar dat was al enkele jaren geleden toen ik nog geen kennis gemaakt had met de Brabantse Wal van vlak over de grens. Het was op het eerste gevoel een stuk minder koud dan de vorige veertien dagen en er bleek tijdens de nacht al veel sneeuw gesmolten. Op verhard terrein tenminste. Het tikken van de regen op de koepel nodigde anders eerder uit om weer in bed te kruipen! Maar omdat ik het binnen blijven zo stilaan beu was, toch maar op weg gegaan. En ondanks de regen en de kou heeft dat me goed gedaan. Gelukkig op tijd op mijn stappen teruggekeerd om m’n vestje met lange mouwen nog onder m’n regenjasje aan te doen! Ik zou het nodig hebben! Een dik halfuur later was ik in Brasschaat en m’n lidkaart van 2012 bleek nog geldig, zodat ik voor luttele drie euro van start kon gaan bij de mannen van de Antwerp Bicycle Club voor hun tocht van 25 en 45 km.

Om 9.00 u van start om het tegenover de straat van de start gelegen park aan het kasteel van Brasschaat in gestuurd te worden. Daar kwam ik Dennis tegen die naar de start trok om z’n maten op te wachten, ook al wist hij niet exact wie er al dan niet zou komen. De brede paden in het park waren lastig te berijden omwille van de dikke laag half bevroren en half gesmolten sneeuw waarin nu diepe sporen waren getrokken. Op een enkeling na reed iedereen er traag om glijdpartijen te vermijden. Na 3 km geconcentreerd rijden arriveerde ik aan een brede gracht midden het bos. Aan de andere kant reden tegenliggers. Even verder moesten de bikers inderdaad linksomkeer maken over een brugje om nieuwe bospaden te bereiken die uiteindelijk weer tot naast de gracht leidden. Ik vermoed dat we intussen de paden in het Peerdsbos bereikt hadden. Ik passeerde de bekende Melkerij.

Op 5,75 km kwamen we even uit het bos tevoorschijn ter hoogte van een verkeersarme brug over de snelweg E19 en kreeg ik de betonnen muur van de koker waardoor de TGV rijdt te zien. Het ging weer het bos in over paden en tracks waarvan de bodem bestond uit een mengeling van doornatte bladgrond en half gesmolten sneeuw. Ik werd er bovendien getrakteerd op een ferme bui ijsregen. Ik was nochtans niet de enige gek die niet thuis was gebleven op deze barre zondag, want vier joggers, twee mannen en twee vrouwen, kwamen me er tegemoet gelopen. Omstreeks 7 km bereikte ik weer een stukje bewoonde wereld aan een straat met grote villa’s van rijke mensen. Intussen was het 9.45 u. Even later bleek dat ik als lid van het Papegaai Bike Team het grondgebied van Schoten had bereikt in de omgeving van de Buizerddreef, dreven met de namen van andere vogels en de Hertendreef, allen gelegen in een bosrijke omgeving.

Er volgde een vettig slijkpad doorheen een lokaal stukje bos om weer een andere straat te bereiken en daar weer vrij snel de bossen in gestuurd te worden. Deze keer over een vettig en van water oververzadigd paadje met vele wortels in een besneeuwd dennenbos. Ik kwam weer uit dat bos tevoorschijn ter hoogte van het zwembad van Brasschaat. Daar werd ik na 10 km door twee seingevers en een politieagente de drukke Elshoutbaan over geholpen. Deze laatste moest danig lachen met het snerpende geluid van de schijfremmen van m’n fiets. Aan de overkant ging het de rustige straat De Heuvels in nabij de E19 in een wijk die luistert naar de naam Het Leeg – De Rietbeemden. Daar werden we weer naast de snelweg gestuurd om er op 11 km een braakliggend terrein te treffen waarop een soort crossparcours met allerlei heuveltjes was aangelegd. De passage ervan was lastig nu alles er bedekt lag met smeltende sneeuw en ijswater! Dit stukje was vandaag met een verhoogd risico op nekbreuk niet aan mij besteed! Aan de sporen te zien werd er even veel naast als over de heuveltjes gereden. We arriveerden in de Valeriaan, een straatje dat uitgeeft in de Miksebaan en waar een bord stond dat verwees naar “De Driehoekjes”, een speelplein voor kinderen.

Het ging rechtsaf in de Miksebaan over het fietspad richting Brecht om er ettelijke honderden meters verder de natte bossen in te slaan en via de Kleine Mik de E10-plas te bereiken. Helaas gingen we er deze keer niet omheen de vijver. Even later stak Dennis me voorbij, zeggend dat Rubber-12 en SilverFokske op komst waren. Hij had nog een halfuur op hen staan wachten. Zij waren ook met de fiets tot aan de start gekomen. Ik moet hen beiden dan gemist hebben doordat ik even van het parcours afweek om mij onder een tunneltje voor landbouwverkeer onder de spoorweg en de E19 te zetten. Het tellertje toonde 14,5 km en de klok 10.30 u. Ondanks de dooi was het onaangenaam koud, mijn handschoenen waren doorweekt van de regen en mijn waterdichte sokken waren niet bestand gebleven tegen de overvloed van ijzig smeltwater, met ijskoude tenen tot gevolg.

Het ging de bossen naast de snelweg in om even verder langsheen de antitankgracht achter de gebouwen van Sanatorium De Mik te rijden. Hier was ik in december nog gepasseerd tijdens de toertocht vanuit Sint-Job, maar in de andere richting. Toen ook in zeer natte, maar milder omstandigheden wat de temperatuur betreft! Nu ging het net zoals toen de Kerkedreef in en langsheen de grote domeinen van rijke mensen, door weelderig groen aan het oog van de ongenode blikken onttrokken. We bereikten het Natuurdomein De Inslag naast de boorden van de antitankgracht en staken in Maria-Ter-Heide de Bredabaan over naast ’t Dakhuus. Dit omstreeks 10.45 u en na 18 km ijsdabben. Het ging opnieuw de bossen in om na enige tijd in het centrum van Maria-Ter-Heide door een seingever weer naar de overzijde van de Bredabaan geholpen te worden en er de bossen te bereiken waarin de statige voormalige militaire woonhuizen, horend bij het Kamp van Brasschaat, in het weelderige groen oud staan te wezen.

Na 20 km bereikte ik doornat en half verkleumd de bevoorrading om er Dennis, Rubber-12 en SilverFokske te treffen. Zij maakten al aanstalten om hun rit verder te zetten terwijl ik me op de warme soep stortte. Mij ook te goed gedaan aan een banaan, een stuk cake en een gevulde prins. Ik hoorde het kletterende geluid van op de grond spattend water toen iemand al lachend zijn handschoenen stond uit te wringen! Er stonden ook de vrouw en de kleine jongen in wiens buurt ik al omzeggens sinds het begin van de tocht gereden had. Omdat ik hier en daar halt hield, staken ze me telkens weer voorbij. Zo te horen reden zij de kleine toer en hadden daarom nog een vijf kilometer te gaan. De bevoorrading was opgesteld onder een afdak ter hoogte van de chirolokalen van Bethanië. Lang ben ik er niet blijven staan teneinde niet te veel af te koelen.

De tocht bracht me verder doorheen de natte witte bossen naar het Fort van Brasschaat en naast de antitankgracht in de richting van het militaire vliegveld. Daar trof ik na 22 km de splitsing tussen de route van 25 km en deze van 45 km. Op de bekende plek ging het op de betonweg rechtsaf en daar kwamen vele natte bikers me tegemoet gereden. Zij hadden de extra lus over het Klein Schietveld al achter de wielen. Op de betonbaan kreeg ik even het gezelschap van een vierde bikemakker van Dennis, ik vermoed dat hij Jan heet. Degene die tijdens de 24 uren van Westerlo Beaker en de Swedish Cook uit de Muppetshow stond na te doen! Ook hij was doornat terwijl hij hier gisteren nog in zachte verse sneeuw had gereden. Hoe alles op één nacht toch kan veranderen! Hoe verder ik over de betonbaan reed, hoe dieper de sporen smeltwater werden en hoe meer mijn banden de ijzige bovenlaag deden kraken. Water dat niet weg kon door de nog niet gesmolten sneeuw. Op 23 km bereikte ik de resten van de oude militaire spoorlijn waar de toertochten de betonbaan verlaten om er de bossen van het Klein Schietveld in te duiken.

Van 23 tot 35 km voerde de route over het Klein Schietveld over een mengeling van smalle en brede bospaden, singletracks en paden door meer open heide. Sommigen nog goed besneeuwd en anderen door de voorgangers omgetoverd in een wakke mengeling van sneeuw en bosgrond. Aan sporen vol water geen gebrek. Een singletrack door een open gebied was door het overvloedige smeltwater omgetoverd in een kleine beek, waardoor broek en schoenen nog natter werden, terwijl de Sealskinz het al lang hadden opgegeven om waterdicht te blijven! Het was niet te geloven dat tijdens de natte toertocht vanuit Sint-Job in december deze extra lus het droogste stuk was van de rit toen! Nu was het hier een even grote natte zooi! Door het nat en de koude had ik nog slechts weinig oog voor de omgeving waarvan ik in december zo genoten had! Ik herkende stukken terug van toen, zoals de villa’s die je op een bepaald ogenblik aan de rand van het domein passeert om er daarna een stuk open heide in te duiken waar een weerstationnetje staat. De brede bosdreven naar het einde toe lagen er compleet verzopen bij. Intussen hadden de laatste bikers me op deze extra lus bijna allemaal ingehaald zodat het voor mij een eenzaam vervolg werd. Het was een opluchting dat ik de oude spoorweg weer in het vizier kreeg en de brede betonbaan op het militaire domein weer bereikte.

Na het lange stuk van de betonbaan van het Klein Schietveld weg weer te hebben bereden werd ik opnieuw de bossen in gestuurd om er tot vlak naast het Fort van Brasschaat te komen na de imposante villa die daar door een rijke mens neergepoot is te zijn gepasseerd. Omstreeks 38 km kwam ik uit in de Sionkloosterlaan om er over de kasseitjes te dokkeren naast de riante kasteeltjes van superrijken. Na over een bospad gebaggerd te hebben werd ik toch nog door een late vogel voorbijgestoken. Even verder zag ik hem aan het einde van een straat halt houden. Daar moeten we ergens een pijltje gemist hebben. Op het gevoel rechtsaf gedraaid. Even verder herkende ik de plek waar we daarstraks na de bevoorrading direct de bossen waren in gedoken. We reden opnieuw in de Miksebaan. Een heel stuk verderop was in een zijstraat rechts de start. Maar ik trof weer pijltjes. De biker uit Putte-Kapellen verkoos recht naar de start te rijden en dus scheidden onze wegen.

Voor mij ging het linksaf naast de antitankgracht om er na 40 km een bord te treffen dat de laatste vijf kilometer aankondigde. Het ging voorbij een bord van het natuurdomein De Inslag en naast de bunker die midden op het pad staat. Eens weer in de bewoonde wereld ging het even over een stukje fietspad in de Miksebaan alwaar ik toch nog een laatste biker te zien kreeg, diens gezicht bespat met modder. En toch werd ik niet linea recta naar af gestuurd, maar nog doorheen enkele straten en een servitudepad. Om verkleumd van de kou vermoedelijk als laatste toe te komen. Dennis, Rubber en SilverFokske hadden hun fiets vast om huiswaarts te vertrekken. Twee bikers die pijlen hadden opgehaald kwamen toe. Ik was dus net op tijd weer binnen! Opdat de mensen de hekkens zouden kunnen opruimen heb ik m’n fiets dan vastgelegd aan een hekken van de fietsenstalling van de school om binnen nog snel iets te gaan drinken.

Binnen was men als een wervelwind al begonnen met het opruimen van de stoelen. Nadat ik m’n natte regenjas en helm had uitgedaan werd ik tijdens het zoeken naar enkele euro’s door een snoodaard op de gevoelige plaats vastgelegd! Ik ben hooguit een kwartier blijven zitten om dan rillend van de kou weer in mijn natte spullen te kruipen! Het ware best van thuis eerst een hete douche te nemen en pas daarna m’n fiets proper te maken! Maar gelukkig raakte ik onderweg weer naar huis terug wat opgewarmd zodat ik zoals gewoonlijk dan toch maar eerst m’n fiets weer proper gewassen heb. De zon brak zelfs door! En niets was zo heerlijk van mij thuis te kunnen ontdoen van alle natte fietskleren en onder een gloeiend hete douche te kunnen gaan staan! Ondanks het feit dat deze rit door het vele smeltwater een geseling was, was ik meer dan tevreden van na veertien dagen eindelijk nog eens buiten te zijn geweest! Sneeuw, het is mooi wit en het kan zorgen voor een prachtige rit met de bike, maar ik ben toch blij dat we er eventjes weer van af zijn!

Het verslag van deze toertocht is al te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

28-01-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Adrie van der Poel Classic (27-45 km) van WTC De Spartaan te Putte-Woensdrecht op zondag 13-01-2013.

Op deze koude dag kon ik voor de tweede zondag op rij genieten van een toertocht in de eigen streek, zelfs eentje met een naam! Meer bepaald de Adrie van der Poel Classic, genoemd naar de beroepsrenner uit Hoogerheide, van WTC De Spartaan vanuit het Nederlandse Putte-Woensdrecht, op een boogscheut van de Belgische grens gelegen. Deze tocht geniet altijd zeer veel belangstelling van vele bikers die langs de beide kanten van de grens wonen. Toen de wekker afliep lag ik anders nog zeer diep te knorren, zodat het enige moeite kostte om vanonder het warme dekbed uit te komen. Enkele broodjes achter de kiezen en om 07.45 u was ik, zoals gebruikelijk met m’n helmlamp gemonteerd, op pad. Er was nog weinig beweging in deze koude donkere ochtend. Ik meende enkele fijne verloren sneeuwvlokken te zien in het schijnsel van de straatlantaarns. Op een autovrije landbouwweg in Stabroek moest ik enkele capriolen uithalen om een plots in het duister opdoemende ferme paardenvijg nog op het laatste nippertje te kunnen ontwijken. Ondanks de droge week was het veldwegeltje ter hoogte van het Elzenbos nog goed voorzien van plassen met een laagje ijs, zodat mijn fiets niet langer smetteloos proper was. Ik kreeg last van ijskoude vingers! Op weg richting het Ravenhof vluchtte een uit de kluiten gewassen haas en enkele merels weg in het schijnsel van m’n lamp en werd ik begroet door een biker van La Pipe (Stabroek) die me voorbij reed! Mijn lamp deed de reflecterende strips op zijn overschoenen oplichten. Ik had het wel tamelijk zwaar en kon geen snelheid maken. Pas om 8.30 u was ik na 10,5 km aan de Sporthal De Biezen. Geen bekenden gespot, ook al was het al snel duidelijk dat ik hier niet de enige was die kwam rijden. Maar de inschrijving verliep vlot en om 8.45 u was ik op weg voor de tocht.

Deze tocht deed nog beter dan deze van vorige zondag in Huijbergen, want reeds na 500 m doken we het eerste smalle bospaadje in, terwijl we vorige zondag tot 750 m hadden moeten wachten! Maar het was niet van lange duur, want we kwamen langs de andere kant het bos weer uit om nog even de bewoonde wereld te raken en een veldweg in te slaan. Daarna ging het over een brede zandweg door het bos! Hier speelde ik vorig jaar al snel mijn ploegmakkers kwijt! Nu was ik voor hen op weg! Na 2 km bereikten we de bossen van de Groote Meer. Daar doken we de smallere boswegen in, goed voorzien van wortels en bij aanvang half bevroren sporen in wat tot dan modder was geweest. Na 4 km bereikte ik een plek waar ook bikers vanuit een andere richting naderden, zo te zien dus het beginpunt van een lus doorheen de plaatselijke bossen. Tot hiertoe had ik me altijd goed rechts gehouden om als tragere alle anderen te laten passeren. Zo voorbijgevlogen te worden was niet zo fijn, maar na enige tijd wende het wel. De koude deed geen deugd aan m’n tenen, maar dat zou in de loop van de dag verbeteren! Verder had ik geen last van het koude weer.

De rit ging verder door de Groote Meer waar we omstreeks 5 km een stukje open heide passeerden. Het lusje dat er ons werd aangeboden duurde tot 6 km waarbij we enkele mooie heuveltjes op en af voor de wielen kregen, dit alles voortdurend midden de bossen. Na 8 km bereikten de soms lange slierten bikers de recent kaalgekapte strook bos waar de heide nieuwe kansen zou moeten krijgen. De zanderige wegen konden worden gemeden door gebruik te maken van het smalle spoor dat er doorheen hoog gras naast loopt. Na 10 km bereikte ik de plek waar een mooie singletrack op een heuvelkam naast een diepe gracht loopt aan een pad dat uiteindelijk uitkomt op de Putseweg tegenover het Puts Meuleke. De plek grenst er aan de bossen rond de Kalmthoutse Heide, aldus een bordje. Toen ik daar even halt hield kwam Rubber-12 daar voorbij. Hij had zijn maten niet aan de start gezien en was alleen vertrokken. Hij wilde ze voor blijven, vermoed ik, want hij reed al snel weer verder. Toch als extraatje maar even een stukje over de mooie track gereden en daarna op mijn stappen teruggekeerd om het parcours weer te vervoegen. Het tellertje toonde 10 km en de klok 9.45 u.

Tot 14 km konden we genieten van bos en heide over soms redelijk zanderige paden, zelfs na zo’n uitermate natte periode! Dat verklaart meteen voor een deel waarom hier tijdens de zomer geen tochten georganiseerd worden! Dan is het hier een echte zandbak! Na een bocht stak Dennis, één van de maten van Rubber-12, me voorbij. En het klopje op m’n rug kwam van MTBiker from Berendrecht. En nog een wijle later haalde SilverFokske me in. Alle drie zaten ze achter hun haas! De bospaden wemelden er trouwens van de vele bikers. Er daagden 1936 deelnemers op! Vanaf dan volgden bredere paden. Af en toe was het wat laveren tussen en opletten voor half bevroren sporen op plaatsen waar nog wat slijk was blijven staan. Op één plek was het pad stukgereden geworden geweest door bostuigen, had ik de pech voor het verkeerde spoor te kiezen en kwam vast te zitten. Net dan staken vier clubgenoten me voorbij! Na 15 km omstreeks 10.00 u. Even verder en een kwartier later stonden Filip, Dennis, Davies en Kris dan toch te wachten. Want het bospad kwam uit op de Putseweg en daar was meteen de splitsing tussen de routes van 27 km en van 45 km op 17 km na het vertrek. Weer op weg na elkaar begroet en enkele woorden gewisseld te hebben.

De bikers op de route van 27 km dienden aan het Puts Meuleke de baan te kruisen richting Ossendrecht. Voor hen kwam al snel de bevoorrading. Wij reden tot 19 km verder over het brede fietspad langsheen de Putseweg. Het ligt er, zoals zo vaak in Nederland, volledig gescheiden van de rijbaan en wordt er piekfijn onderhouden! Delen waar boomwortels het asfalt omhoog duwen worden afgefreesd of vervangen! En als het sneeuwt worden de fietspaden er ook geruimd! Aan het rondpunt ter hoogte van Restaurant Jagersrust, waar ik vorige zondag nog rechtsaf sloeg naar Huijbergen toe, werden we door seingevers de weg over geholpen om er de Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinenlaan in te rijden en er aan het enige huis de bossen aan de Volksabdij in te gaan. Daar is het altijd feest met enkele uit de kluiten gewassen heuvels. Al snel werden we er de hoogte in gejaagd en ik raakte niet helemaal tot boven. Even uitgeblazen op de top om er aangesproken te worden door een biker die me vroeg of ik de verhalenschrijver was! Ja dus! Daarnet vroeg nog iemand dat! Het is wel jammer dat er de laatste tijd minder bikers de moeite nemen om hun bevindingen over een gereden tocht kond te doen op de fora! De andere heuveltjes in de omgeving liet men hier ongemoeid.

Er volgden boswegen die er iets meer gehavend bij lagen met half opgedroogde modder die nu een weinig bevroren was. Toch was het al een hele verademing van de wegen veel droger aan te treffen in vergelijking met de vorige weken! Toen was het rijden zwaar! Vandaar waarschijnlijk dat zovelen vandaag hun turbo hadden ingeschakeld om nog eens lekker snel te kunnen gaan! Omstreeks 21 km kwam ik aan de rand van het bos om er een paadje op te gaan dat er tussen bos en velden loopt naast een diepe beek. Met nog steeds gezelschap voor en achter me. 10.45 u. Rechtsaf weer de bossen in om er omstreeks 23 km een plezante singletrack te treffen die toch wat inspanning vroeg omwille van enkele heuveltjes, wat bochtenwerk, het moeten ontwijken van wortels en het moeten opletten voor voren en sporen. Ik kreeg er een man een vrouw in mijn zog. Altijd een motivatie voor mij om m’n best te doen! Zelfs een pannenkoek wil niet afgaan als een gieter!

De track gaf uit op een breed zandpad waar ik Josk te zien kreeg die op weg was met een nog jonge snaak aan zijn zijde. Luttele tijd later reed ik voorbij de bizarre gebouwen van De Luchtballon, een vakantiecentrum voor kinderen met astma op een voormalig terrein van het leger. Vroeger startte van hieruit ook een toertocht. Een lokale zender maakte hier ooit een opname en toen was op die plek een beek buiten haar oevers getreden zodat de volledige zandweg er onder water stond. In de reportage zie je plots een biker kopje onder gaan in de beek die omwille van de grote plas niet meer te zien was! Het ging rechtsaf naast de omheining om onmiddellijk daarna weer een singletrack in te rijden. Ook hier weer wat lastiger omwille van dezelfde ingrediënten: wortels en licht bevroren slijkresten. Maar met leuke heuveltjes op en af! Ja, ook de bossen rond Calfven hebben heel wat in hun mars. Omstreeks 26 km veel geblaf van viervoeters op een grasveldje van een hondeschool, waarna ik de midden in de bossen gelegen visvijver van het Spanjooltje passeerde. Toen ik daar even halt hield passeerden er drie Weetabixboys die ik bij aankomst nog huiswaarts heb zien vertrekken. Er reed zelfs een kerel voorbij in korte broek! Kort na de start had ik er ook ene gezien met blote benen! Er volgde een breder zandpad waarop zich een spoor had gevormd met de allures van een singletrack. Het was toen 11.00 u met al beduidend minder bikers op het parcours. Alhoewel! De deelnemers troffen nog enkele zeer mooie boswegen.

Op 27 km werden we door enkele seingevers een rijweg over geholpen, volgens één van hen de Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinenlaan. Dat betekende dat we een grote lus van zo’n 8 km achter de rug hadden. Eens de baan over stonden daar aan een barak naast een zandpad een aantal wagens geparkeerd. Aan het geblaf te horen moet de hondenschool ook hier een stek hebben. Samen met enkele jonge ranke snaken sloeg ik rechtsaf een paadje in dat naast de voormalige zandgroeve van Ossendrecht loopt. Er volgde een singletrack die er door zijn toestand wat technischer bij lag. Goed vochtig, wat gehavend, met redelijk wat wortels en korte bochtjes en tussen de rododendrons, evenwijdig lopend met een zandpad in de zandgroeve. Dat betekende dat we dadelijk de voor mij onmogelijke klim voor de wielen zouden krijgen. Een korte klim in redelijk mul zand en met enkele dikke wortels. Maar niets van dat. In plaats van naar die plek gestuurd te worden, ging het linksaf een track in die me weer tot op de Putseweg bracht. 28,5 km om 11.20 u.

Het ging in de richting van het Puts Meuleke om er rechtsaf de weg naar Ossendrecht in te slaan en er na 29,5 km de bevoorrading te treffen in een loods van een bedrijf in de KMO-zone Driehoeven. Ondanks het late uur was het er aanschuiven geblazen. De door een bordje aangekondigde soep zal op geweest zijn. En de hete thee was net op. Maar ik had geluk. Net toen ik ter hoogte van de bevoorradingstafels was, werden er nieuwe bekertjes gevuld! Een warme drank was welgekomen. Verder gesnoept van de energierepen en de bananen die hier in hun geheel werden aangeboden en niet in onooglijke partjes zoals zo vaak gebeurt. Alles doorgespoeld met een bekertje sportdrank. De uitgelaten man achter de tafel zoekt zich nu te pletter op YouTube naar het filmpje dat hij meende opgenomen te zien worden! Helaas, het toestelletje op m’n helm is slechts een lamp! Vooral Nederlanders nemen het vaak voor een camera! Ik had eerder op de tocht wel Djob gezien in zijn witte pak met helmcamera. Met zijn maten. Ik herkende hun pakken van op hun website en door Mtb-You gemaakte foto’s. Zo zal ik misschien weer een filmpje op m’n blog kunnen plaatsen bij dit verhaal.

Na de stop ging het verderop linksaf een straat in die Molenbossen heet tot pal voor de ingang van de politieacademie. Het paadje in het bos vlak achter de afsluiting liet men links liggen. Waarschijnlijk was het daar niet te doen. Dat pad ligt altijd extreem nat. Ik meende grote bevroren plassen te zien. Het ging verderop om dan linksaf een zandweg op te gaan op de rand van bos en velden. Eens de zandweg voorbij herkende ik de omgeving op de Belgisch-Nederlandse grens. We doken er de mooie speeltuin in van een bosgebied met zeer vele paadjes, luisterend naar de naam Stoppelbergen en gelegen op de grens tussen het Nederlandse Ossendrecht en het Belgische Zandvliet. Brede en smalle paden werden ons deel in een gebied dat mij niet onbekend is. Hier leerde ik een aantal jaren geleden een parcours kennen van zo’n 20 km dat ik na ettelijke keren uit het hoofd kon terugvinden. Op 34 km reden we de achterzijde van Athena voorbij. Dat is een nudistencamping die door een dubbele afsluiting van draad en betonplaten aan het ongewenste oog van passanten wordt onttrokken.. Het zal er toch wat te koud geweest zijn om er uw hobby uit te oefenen! Tenzij er een cafetaria is waar je in uw flikker kunt zitten koffie nippen! Ik genoot er van de ontelbare bekende en minder bekende paadjes die dit gebied rijk is. Op 36 km trof ik een ietwat onduidelijk gemarkeerde splitsing tussen de routes van 27 km en van 45 km. Dit ter hoogte van een zitbank op een kruispunt van zanderige boswegen. Een aantal felle jongens moest er in de rem omdat ze de afslag rechts voor de lange route te laat opmerkten. De korte route werd rechtdoor gestuurd naar een plek een honderd meter verder waar ik straks ook zou toekomen om ze weer te vervoegen.

Voor mij ging het rechtsaf een pad in dat ook deel uitmaakt van “mijn” plaatselijke rondje. Eerst door een donker stukje dennenbos en dan in een kaler bos en tussen hoge grassen. Even verder kwam ik uit op een asfalt fietspad dat er naast een zandweg loopt ter hoogte van de straten Grote en Kleine Stoppelbergen op Belgische bodem. Dat zijn een paar godvergeten zandwegen met enkele huizen en buitenverblijven. Even verder passeerde ik na 37,5 km de grenspaal aan een open zandvlakte en kruising van zandwegen in het bos. Een biker foeterde tegen mij over degene die hem en mij daarnet had ingehaald over diens ondoordacht inhaalmanoever! Daarstraks had ik ook af te rekenen met zo’n kwast! Ik hield toen uiterst rechts en deze dacht me dan ook nog rechts voorbij te geraken terwijl er links een andere meute voorbijvloog! Daardoor kwam hij tussen de heideplanten terecht! Gelukkig kon hij zijn fiets recht houden! Ik heb toch wel even hard gevloekt! Even verder aan de zandweg ligt het achterpoortje van de Ruige Heide, een bivakplaats met chalets voor jeugdkampen in Berendrecht. De ingang ervan ligt schuin tegenover de in 2010 deels afgebrande Bosschool, een voormalige basisschool. Dit alles op luttele afstand van de snelweg A12 waarvan je hier niets hoort. 12.20 u. Aan de grenspaal ging het linksaf van de Ruige Heide weg om er paden te treffen die ook voorkomen in onze eigenste nightride. Tot 39 km trof ik nog vele amusante paadjes op bekend terrein, enkele leuke singletracks en zandwegen. We reden er ook door de plaatselijke “put”. Vroeger hield ik daar altijd halt met de vraag “doe ik het of doe ik het niet?”. Nu vlam ik er gewoon naar beneden en weer naar boven! Dus toch iets bijgeleerd!

Dan rechtsaf de meer donkere bossen tegemoet en bukken voor de boomstam die daar al jaar en dag schuin hangt te wezen. Toen ik volgens een bordje de bosrijke Keutelheide in reed, dacht ik het bekend terrein te hebben verlaten, maar dat bleek even later toch niet het geval te zijn. Want ik kreeg de achterzijde en de uitlopers van de Camping De Watertoren (Berendrecht) te zien van tussen de bomen. Even later kwam ik weer op bekend terrein om er te kunnen genieten van de mooie paden die in de buurt liggen van “mijn” plaatselijke rondje! Eigenlijk zijn de bossen hier toch wel mooi en de paden leuk, met hier en daar een ferm bultje of een uit de kluiten gewassen wortel om te trotseren. En dit alles in de buurt van de landsgrenzen. Toen ik er 40 km op had zitten heb ik even ingehouden voor een vrouw die te voet was met een lekke band. Met een fiets die een kruising was tussen een stadsfiets en een mountainbike. Misschien een hybride zoals Rubber-12 er een heeft. Halt houden deed ze niet. Ze zag er tegen op om de band te fiksen en ze had tijd genoeg. Achteraf gezien heb ik wel spijt dat ik toch geen poging gewaagd heb om de klus zelf te klaren, want bij nader toezien had ze toch nog een eindje te wandelen!

Op 41,75 km om 12.40 u kwam ik weer uit op de plek niet ver van de zitbank in het bos op het kruispunt van zandwegen waar we daarnet de splitsing troffen om er het parcours van de kleine toer weer te vervoegen over een mij bekend pad. Aan een brede zandweg schuin rechts over om er een mij onbekende track op de bosrand te treffen. Om daarna toch weer op “mijn” parcours uit te komen. Waar ik dan altijd rechtdoor rijd ging het nu rechtsaf onbekende wegen tegemoet over paden doorheen de bossen. Op een bepaald ogenblik kreeg ik een eveneens traag rijdende biker in mijn zog. En net daar moest ik veel moeite doen om me recht te houden op een vrij gehavend pad met enkele pittige modderstroken, sporen en laaghangende takken. Het bleek een nog vrij jonge kerel te zijn en samen met hem heb ik de laatste kilometers van de tocht afgelegd. Vanuit het bos kwamen wij dan plotseling op bekend terrein op de paden die achteraan in het Moretusbos aan het kasteel Ravenhof in de buurt van de Geldberg lopen, om via een brede bosweg de hoofdstraat in Putte te bereiken. Na deze te hebben gekruist kwamen we na enkele woonstraten toe aan sporthal De Biezen.

Weetabix en zijn makkers kwamen buiten om huiswaarts te vertrekken. Binnen in de zaal waar de lokale fietsenhandelaar zijn lievelingen tentoon had gesteld, trof ik nog het gezelschap van MTBiker from Berendrecht en diens entourage! SilverFokske kreeg er nog de nodige complimenten omdat hij de rest van de groep had weten bij te benen. De Papegaaien van m’n eigenste team waren al gaan vliegen. Na nog een korte babbel zijn de mannen dan huiswaarts vertrokken. En zo ook ondergetekende na het ledigen van een flesje drank. Via de hoofdstraat tot aan de grens tussen Putte-Woensdrecht (NL), Putte-Stabroek en Putte-Kapellen (B). Het frietkraam van Mieke op de parking van een afgebroken taverne was zuidelijker verplaatst omwille van een grote bouwput. Maar het kraam met de gebraden kippen was present! Dus nog eens gedaan zoals vorige winter en ter plekke een halve kip verslonden! En dat beestje heeft me lekker gesmaakt ook al moest ik het buiten in de kou opeten! En de zitbanken waren door de bouwput verdwenen! Via het Ravenhof, de Danckerseweg, De Neus en de Parijseweg weer huiswaarts gereden. Om dan bij aanvang van de allerlaatste kilometer nog te maken te krijgen met een lekke achterband! Te voet tot thuis. Ik had me verheugd op een vroegere thuiskomst en weinig kuiswerk en dit plezier werd plots vergald! Nu kon ik nog tijd gaan steken in het vervangen van die achterband. En dan best toch maar alles eerst proper gemaakt om die vuile band er niet te moeten af halen! Want de banden waren veruit het enige wat echt vuil was geworden. Alhoewel de passage van de inmiddels gesmolten plassen aan het Elzenbos mijn proper gebleven fiets dan toch nog vuil had gemaakt.

Een mooie rit, meer in het zuiden van de Brabantse Wal en daardoor op ander terrein en misschien iets minder spectaculair dan de tochten vanuit Hoogerheide en Huijbergen. Maar het hoeft niet altijd over dezelfde paadjes te gaan! Per slot van rekening zaten er enkele bekende plaatsen in het parcours verwerkt, zoals de bossen aan de Volksabdij Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinen, de bossen van Calfven aan de Luchtballon en het mooie Stoppelbergen. Ik heb me in ieder geval goed geamuseerd tijdens de rit op deze zonnige koude winterse zondag. En de 1936 andere bikers vermoedelijk evenzeer!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en mtb-you.nl en mountainbike.be en mountainbike.nl!

14-01-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Een beter vertrekpunt is niet denkbaar, want 750 meter verder doken we direct de bossen in en kregen we al een leuke entree onder de vorm van een zanderig pad op en neer over enkele kleine bultjes.  Na een verzopen maand december was enig slijk te verwachten en dat kregen we al snel, want gedurende zeker een dikke kilometer volgde tot 2,75 km een vettige veldweg met zompige grassporen en grote plassen.  We reden een kenmerkende grenspaal voorbij zoals die voorkomen over de gehele Belgisch-Nederlandse grens en ik was weer in het eigen apenland en, zoals ik vermoed had, op het grondgebied van de gemeente Kalmthout.  Op deze plek grenst de Brabantse Wal aan de Kalmthoutse Heide!  Tot 3,75 km reden we over de Groenendriesstraat over een stukje asfalt, overgaand in onverhard.  Gezien mijn vroege vertrek waren er veel bikers onderweg die mij langs alle kanten voorbijvlogen terwijl ik nog slaapdronken reed te dieselen.

Na dit korte intermezzo doorheen een open landschap doken we weer de bossen in om er te genieten van singletracks op en neer, afgewisseld met bospaden.  Met op 5 km de doortocht van een stukje open heide over een plezante singletrack, het volgende bos tegemoet.  Daar waar we een zandpad bereden en linksaf moesten herkende ik de plek van een recent gereden toertocht.  Toen was daar een splitsing tussen de afstanden, de kleinste route werd toen linksaf gestuurd.  Even rechtdoor gereden in plaats van linksaf te slaan, omdat ik wist dat er verderop een straatnaambordje langsheen dit pad stond.  Het bleek het uiteinde van dezelfde Groenendriesstraat te zijn.  We hadden dus een lus door het bos achter de wielen.  Mijn geheugen had me niet in de steek gelaten, want ik vermoedde dat we zodadelijk een paadje met lastige wortel op zouden gestuurd worden en aldus geschiedde.  Het tellertje toonde 7 km en ik was toen al een halfuurtje als traagrijder onderweg.

Vanaf deze plek volgde gedurende anderhalve kilometer een zeer vettig bospad, gevolgd door meer zanderige wegen.  Aan de toegangsbordjes tot de bospaden van de Brabantse Wal te zien was ik weer in Nederland.  Nog steeds midden in de bossen rijdend, kwam er na 9,5 km een splitsing tussen de route van 25 km en deze van 45 km.  Van 10 km tot 11,5 km reed ik over een singletrack die bedekt was met een laagje zachte modder die zonder dabben netjes week voor de noppen op de banden van m’n fiets.  Eens daar gepasseerd werden vrij droge bospaden m’n deel, bij wijlen onderbroken door een modderig intermezzo of een plasje water dat was blijven staan.  Op 12,5 km reed ik door een klein pas gerooid stuk bos, waar de stronken nog in de natte bodem staken.  Een bordje verklaarde het doel van deze bomenkap.  Ruimte creëren voor een nieuw jong bos.  Zo omstreeks 10 uur was ik blij verrast van te zien dat de hemel tekenen van blauw vertoonde en het lichter werd, alsof de zon vandaag dan misschien toch zin zou hebben van zich eens te laten zien!  Helaas, het zou vrij somber blijven.

Zoals de bordjes met dierensymbolen voor de wandelwegen deden vermoeden, reed ik intussen midden op de Staartse Heide en dus weer vlak bij de landsgrens.  Op mooie bospaden en vermakelijke (om eens een Nederlands woord te gebruiken) singletracks op en af over gesmaakte bultjes bedreven de bikers hier hun geliefde amusement.  Omstreeks 14 km werd ik begroet door twee bikers in een taal die de kruising was tussen die van bij ons en deze aan deze kant van de grens.  Helaas, ik weet niet wie zij waren.  Omstreeks 15 km kwam dan de singletrack waar halverwege het klassieke bordje “gevaar” wees op een linke wortel met dropke.  Helaas net voor de wortel gestopt voor een tegenligger, vermoedelijk van de inrichtende club.  Er zou daar daarnet iemand gevallen zijn.  Me even aan de kant gezet omdat net dan een hele trein passeerde.  Boeiend om eens te zien hoe elk op zijn manier komaf maakte met het worteltje.  Verdikke, na anderhalf uur rijden en stoppen was ik slechts 15 km gevorderd!  2,5 km verder bereikte ik vanuit de bossen de ingang van de camping De Staartse Duinen.

Het ging dan via een kort stukje asfalt tot aan het rondpunt net voor het centrum van Huijbergen om de straat tegenover, de Westerstraat / Huijbergseweg in te rijden om er het plaatselijke stukje bos in te duiken.  Daar reed ik even over mij “minder bekend” terrein om via een door werken gehavende veldweg uit te komen aan de Kooiweg alwaar één van de toegangen tot de militaire vlieghaven van Woensdrecht is.  We werden rechtsaf gestuurd over een paadje dat vlak naast de omheining van het terrein liep.  Paden langs bos en velden brachten me tot aan de bevoorrading die op 20,5 km na de start opgesteld was op de oprit van een boerenhof in de Vossenholstraat.  Ik herkende nog enkele gezichten van nijvere dames achter de voedertafel en een jong vriendelijk meisje zorgde er voor bouillon.  Het is hier dat ik de bouillon ooit voor thee genomen had en dat smaakt maar matig bij een banaan!  Bananen, granenrepen, cake, sportdrank en bouillon stonden er op het menu.  Het was er nog gezellig druk.

Omstreeks 11.00 u weer op pad om de Garage Van Oers te bereiken en even verderop de Bergsebaan te kruisen om er een bospad in gestuurd te worden.  Even later bereikten we aan een huis een kleine open plek waar het traject aangeduid was door geel-rode linten.  We werden er in een lusje over het gras gestuurd en ik kreeg er Patrick Enigma te zien die er naderhand gezien toen al het grootse deel van de tocht achter de wielen had!  Een echt racekonijn in vergelijking met deze slak!  Er waren bikers die een chickenway kozen en onder de linten kropen!  Maar die hebben zich toch lelijk vergist, want de toer passeerde hier pas opnieuw naar het einde toe, zodat zij al het moois dat nog komen ging hebben gemist!  We werden er van 21,5 km tot 22,5 km (vermoed ik) eerst de Pilberg op gestuurd over enkele zware klimmetjes en leuke afdalingen om daarna de uit de kluiten gewassen Nootjesberg te bereiken.  Daar naartoe was toch wel een zeer speciale toegang uitgezocht over een steil en zanderig pad.  Wie daar al rijdend tot boven is geraakt moet een kei zijn.  Van gerenommeerde bikers heb ik gelezen dat ze het niet tot boven gehaald hebben, dus ik hoef niet verlegen te zijn!  Bultjes over leuke tracks en zanderige paadjes stonden er op het menu.

Tot 24 km bereden we paden over de Kooiheide zoals de bossen daar volgens een plaatselijk bordje genoemd worden, gevolgd door een korte singletrack doorheen een donker bos met dicht op elkaar staande sparren.  Tot 26 km niets dan bospaden, groot en klein, afgewisseld met singletracks in de buurt van de vlieghaven van Woensdrecht.  Op de plek waar de landingslichten tot in de zanderige heide staan kwam na 26 km de tweede splitsing tussen de routes van 25 en 45 km.  Daar is het alle hens aan dek en stompen door het mulle zand, zelfs bij dit natte weer!  Een biker die me daarnet samen met enkele anderen had laten passeren voor een plots hoogteverschil naast de afsluiting, koos voor de kleine afstand.  Hij zal een beginneling geweest zijn, want de kans dat ik iemand overklas is nihil!  Binnen afzienbare tijd raast deze kerel me gewoon voorbij.  Helaas had ik ook enkele keren af te rekenen met pummels die me zonder wat te zeggen voorbij vlogen zodat ik me te pletter schrok!  Of de kwiet (om een Vlaams woord te gebruiken) die me op een onmogelijk smal pad tussen lage takken in een bocht langs rechts dan nog wilde inhalen!  Ze vergeten dat niet iedereen nog twintig jaar is en dat er aan het einde van de rit toch niks te winnen valt!

Tot 27,5 km volgden enkele singletracks die rakelings langsheen de omheining van de vlieghaven lopen, waaronder het gehavende en uiterst modderige exemplaar met de lastige wortels, mega putten en bulten.  En laat ik nu net daar twee tegenliggers op mijn weg treffen!  Bij droog weer lukt het me van hier zonder voet aan de grond te zetten te rijden, maar in deze modderige omstandigheden heb ik toch maar even gepast om nekbreuk te voorkomen.  Even verder ging het voorbij een loods van de vliegschool om een achterpoort van het domein te passeren.  Daar staat jaarlijks de (tweede?) stop van een andere tocht waar de bevoorradende dames al weten dat “deze Belg met de papegaai op z’n trui” altijd bij de laatsten arriveert!  Tot 31,5 km reed ik met minder gezelschap dan bij aanvang over de paden en singletracks door de bossen en de heide die deel uitmaken van het vrij toegankelijke militaire oefenterrein.  Via de Zuidgeest, een bospad,  arriveerde ik op een grote baan, de Moerkantsebaan aldus de seingever ter plekke, de weg die vanuit Huijbergen naar Bergen-op-Zoom leidt.  Volgens de routeplanner ligt de Zuidgeest reeds in Bergen-op-Zoom.  Het fietspad kruist er de grote weg.

Aan de overkant volgde eerst een vrij vettige singletrack met enkele grote plassen en bemerkte ik groene bordjes van een plaatselijke vaste route.  In Bergen-op-Zoom liggen sinds enkele jaren inderdaad enkele mooie vaste routes.  Het viel me op dat ik er plots weer meer bikers te zien kreeg!  Deze plek grenst aan de bossen van Wouwse Plantage en dat liet zich al snel zien!  Want er volgde een stukje prachtige natuur met woeste donkere bossen, waar de dennenbomen op ontelbare heuveltjes groeien en de bodem bedekt is met naalden en groen mos.  Omstreeks 34 km volgde een blubberstukje om dan weer rechtsomkeer te maken naar een pad doorheen dezelfde imposante bossen.  Verderop gaf een bord uitsluitsel dat ik me effectief in de Wouwse Plantage bevond en nog verder zag ik een wegwijzer naar de 2,5 km verder gelegen Nieuwe Kloof.  Dat is een midden in de bossen gelegen feestzaal.

Daar trof ik de aanzet naar een prachtige singletrack over een soort heuvelrug en reed twee wachtende bikers voorbij wiens gezelschap ik tot het einde toe zou genieten.  De track was helaas wat gehavend door recente boswerken zodat het een kort technisch en voor mij moeilijk intermezzo werd.  Het was blijkbaar voor iedereen wat lastig, want een snellere biker die me inhaalde ging verderop tot twee keren toe op de grond liggen!  De track werd gevolgd door een extreem vettig bospad met brede plassen en modderpoelen dat vanaf een bepaald moment evenwijdig liep met een grote baan.  Alwaar sommigen ter hoogte van een houten brugje kozen voor een chickenway en het fietspad naast de weg op gingen, aldus hun relaas.  Ik gok dat deze grote baan de Weg naar Wouw was.  In mijn modderspoor reed één van de twee mannen die ik daarnet aan het begin van de technische track had zien staan.  Nadat we na het ploeterwerk de baan bereikten werden we er door twee seingevers naar de overkant geholpen om er de uitlopers van de vlieghaven van Woensdrecht te bereiken.  Na 37,5 km.

Het was nog even ploeteren door het open veld naast een gracht richting het vliegeveld.  Na driekwart heb ik het opgegeven van door de modder te stompen, mijn pijp was zo stilaan uit en te voet leek me sneller te gaan.  Eens weer op droger zand meende ik in de verte de plaats naast de omheining te zien waar daarstraks de splitsing was!  De kleine afstand bleef dus gespaard van de baggerstrook!  We werden er gestuurd naar de plek waarvan ik daarstraks had verwacht ze al te krijgen, meer bepaald de mooie track met een drietal uit de kluiten gewassen zandheuvels met wortels.  Ik moet echt moe geweest zijn, want op de eerste bult raakte ik net niet boven, wat me hier anders niet overkomt, terwijl mijn volger zich wel over de bult sleepte.  Het was de andere van het tweetal van aan de technische track, in rood met wit pak.  Op het erna volgende zware modderpad kon ik hem weer inhalen.  De mens was aan het einde van zijn krachten.  Eens het bos uit stond zijn maat daar te wachten.  En toen ik zelf even aan de kant ging reed de man me al hijgend voorbij!

Even ging het in de richting van de bewoonde wereld over een asfaltbaantje, maar werden we tussen twee huizen weer naar het grasveld gestuurd waar het traject van daarstraks uitgezet was met linten die intussen reeds weggenomen waren!  Degenen die hier letterlijk door het lint gingen, misten dus bijna de helft van de tocht!  Na 40,5 km reden we dus weer aan de voet van de Pilberg en Nootjesberg!  Hij gaat komen, dacht ik, en hij kwam!  Want hij was beloofd!  O wee de hijgende man van daarnet!  Want na het kruisen van de Weg naar Wouw nabij het centrum van Huijbergen in het zicht van de Molen Johanna, met dank aan de laatste seingever, stonden we op 41 km aan de voet van de Tiestenberg!

Als bij wonder raakte ik met enige moeite tot boven op de top van de eerste stevige bult!  Daar stond het duo op adem te komen!  Zwaar hé!  Ook de andere hoogste toppen raakte ik met mijn laatste krachten boven en over.  Ik reed er nu over een heuvelkam vlak naast een zanderige helling die ik al een paar keren vanaf de nabijgelegen straat naast een nieuwe hoeve bij eerdere passages had zien liggen!  Fijn om dat nu eens vanuit deze hoek te zien!  Helaas kan ik niet schrijven dat ik de Tiestenberg overwon, want op de track nadien lagen nog enkele stevige doch lagere bulten en drie daarvan hadden me liggen, uitgeteld als ik was!  Samen met de twee gelegenheidsmakkers bereikte ik weer de bewoonde wereld van Huijbergen ter hoogte van een voetbalveld in volle actie en waar moeders glimlachend keken naar de drie voorbijrijdende modderduivels.  De straat luisterde er naar de naam Veenbes, omdat het pas kerstmis geweest is misschien (peer met veenbessen) en na een stukje Bergsestraat bereikte ik weer De Kloek met bijna 43 km op het tellertje.  Na de Tiestenberg als waardige afsluiter van deze tocht.

Er was geen bikewash voorzien, wie het wist kon terecht bij de carwash van een naburig tankstation.  Douches waren er vermoedelijk wel, ik zag toch een kleedkamer open staan.  Buiten stonden nog redelijk wat vuile fietsen te wachten op hun gerstenat drinkende baasjes.  De clubmakker die ik tijdens het laatste deel van de rit nog even gezien en gesproken had stond nog binnen met twee van z’n maten.  Een kommetje snert en twee drankjes gingen er vlot in terwijl ik even wat gerust heb alvorens de terugtocht weer aan te vatten.  Na 83 km was ik toch blij van weer thuis te zijn waarna een grote schoonmaak van fiets, kleren en rijder zich opdrong!  Moe en tevreden ben ik gaan slapen en zelfs in mijn bed had ik het gevoel van nog onderweg te zijn over de modderstroken.

Op maandagochtend liep de wekker weer om zes uur af!  Biken vandaag!  Dag Jan!  Dan ineens realiseerde ik me dat het maandag was en dat ik weer mocht beginnen werken!  Verdekke toch!  Geen nood!  Volgende zondag is er een toer vanuit het nabijgelegen Putte-Woensdrecht en zullen vele bikers weer likkebaardend naar hier afzakken om te kunnen bijten in de sappige appel in dit aards paradijs!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en mtb-you.nl en mountainbike.be en mountainbike.nl!

08-01-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (27-38-43 km) van de Blauwtrappers te Retie op maandag 31-12-2012.

Vorig jaar heb ik deze tocht laten passeren omdat er dichter bij huis een toertocht was vanuit het nabijgelegen Nederlandse Huijbergen, maar deze keer opnieuw geopteerd voor de jaarlijkse traditie en op oudejaarsdag afgezakt naar Retie. Omdat ik in de vooravond verwacht werd in de familiekring op deze laatste dag van 2012, goed op tijd uit bed! Mijn plezier dreigde vergald te worden door een wagen die niet wilde starten, maar na enkele pogingen kreeg ik de motor dan toch aan de praat! Dat gebeurt anders nooit, en dan heb je zoiets voor op deze speciale dag! Een parkeerplek gevonden op een braakliggend stukje grond naast het voetbalveld aan een nieuwe woonwijk en richting de grote zaal en de sporthal gereden. Een ongeluk komt nooit alleen en na het afladen van de fiets bleek dat de achterderailleur altijd terug sloeg als ik stopte met trappen! Ondanks het feit dat ik de fiets gisteren na de modderige tocht in Sint-Job-in-‘t-Goor grondig schoongemaakt had, met bijzondere aandacht voor alle draaiende onderdelen! Ik zou er de hele rit last van hebben, maar gelukkig niet van die aard dat het mijn plezier vergald heeft! Buiten wat onheilspellend lawaai had ik er weinig hinder van! Om 9.00 u was ik ingeschreven en zat ik op de fiets.

We verlieten de startplaats doorheen het drukke dorpscentrum en het grote kruispunt van hoofdwegen om dra de velden en bossen te bereiken. Het was duidelijk dat ik niet alleen naar hier was gekomen, want hele horden bikers vlogen me voorbij. Omdat ik gewend ben van later te vertrekken had ik deze keer gedurende het eerste deel van de tocht als tragere dus wel af te rekenen met de vele koerskonijnen die me langs links en rechts voorbijvlogen alsof hun oudejaarsviering al om tien uur moest beginnen! Tot 4 km volgde een plaatselijk rondje in enkele grote lussen over een beperkte oppervlakte over redelijk brede paden doorheen velden, straten en langsheen de bosrand. Dan kregen we de eerste mooie echte singletrack voor de wielen met de nodige wortels en bultjes. Me hier en daar even aan de kant gezet om de langere snellere treintjes te laten passeren.

Daar meen ik herkend te zijn geworden door Annemarie en Joepie. Ja, zo wordt hij genoemd! Leren kennen tijdens een mountainbikeweekend in Daverdisse, eerder dit jaar georganiseerd door onze gemeenschappelijke kennis Jean-Paul. Toen hebben we deelgenomen aan een toertocht vanuit Libin, “de rush naar het everzwijn”! Want Jean-Paul had voor ons porties marcassin besteld van het beest dat het plaatselijke dorpsfeest niet overleefd heeft! Terug naar Retie. Er was oponthoud aan een ferme bult waarachter een grote boomstam het pad versperde. Op 6,5 km kwam ik ter hoogte van de Zavelstraat weer uit de bossen tevoorschijn, waarna tot 8 km veldwegen en een asfaltbaantje de revue passeerden.

Het ging een breed en lang bospad in, waarop zich een spoor had gevormd met de allures van een singletrack en dat eventjes onderbroken werd door een asfalt verbindingsstukje van honderd meter over een straat die er door het bos liep. Tot 9,5 km konden we ons hartje ophalen in de plaatselijke bossen. Daar trof ik de splitsing tussen de routes van 27 km en 38-43 km. Bospaden werden m’n deel. Niet te schatten hoe mooi en vooral droog ze er bij lagen. Heel wat anders dan tijdens de tochten van vorige week waar het soms echt modderdabben was! De grond moet hier veel kunnen verdragen en de stevige wind zal ook wel één en andere op korte tijd drooggeblazen hebben! Op 11 km bereikten de bikers een plezante droge singletrack op een open plek tussen jong opgeschoten dennenboompjes, op en af over vele hoge en minder hoge bultjes! Een plezier was het om er te rijden en wel gedurende een dikke twee kilometer! Wat moet een mens meer hebben op de laatste dag van een jaar? Buiten een fles champagne dan misschien!

De track kwam uit op een breed bospad in de Beverdonkse Heide. Die is deels in het bezit van privé-eigenaars die in samenspraak met de gemeente wel een toegankelijkheidsregeling hebben uitgewerkt. Deze groene zone tussen de Witte Nete en het Klein Neetje was oorspronkelijk een heidegebied met stuifduinen dat werd bebost met naaldhout en later evolueerde naar gemengde bossen. Door het gebied lopen verschillende wandelroutes, een joggingparcours en een mountainbikeroute. Enkele mannen waren er bezig met het kappen van bomen en laden van hout. Ook op oudejaar wordt er gewerkt! Maar niet door ondergetekende! Bijna 14 km om 10.00 u. Een halve kilometer verder passeerden we de schilderachtig gelegen Watermolen langs de Nete. Vanaf daar kan je de Nete per kajak afvaren, iets wat ik in september nog gedaan heb!

Vanaf de Watermolen van Retie kregen we brede, lange zandwegen voor de wielen en daardoor ook af te rekenen met stevige tegenwind! Op 17 km passeerden we ter afwisseling een stukje bos dat deel uitmaakt van de Beverdonkse Heide en op 18,75 km reden we over een smal paadje rakelings langsheen de Kleine Nete. Daar zat Connie vanuit het gras kiekjes te maken van de vele passanten! Omstreeks 10.30 u werd ik er digitaal vereeuwigd. Na 20 km kruisten we vanuit de bossen een grote baan op de grens met Kasterlee. Een singletrack leidde me doorheen het bos naar de bevoorrading. De nog groene bananen konden me niet bekoren, de suikerwafels en zachte wafels waren een alternatief. En vooral de lekkere soep viel bij me in de smaak! Want ondanks de beloofde tien graden maakte de wind er toch een koude dag van! Slechts tien minuutjes blijven hangen en om 10.55 u was ik weer op pad.

Tot 24,5 km konden we plezier maken op mooie singletracks waarop omstreeks km 23 twee hoge springbulten te overschrijden waren. Na een stukje door de velden volgde een even interessante track met lage bultjes en kwam ik samen met enkele anderen achter een vader en zoon te hangen. De jongen reed op een fiets waarvan de wielen in verhouding tot zijn gestalte wel erg groot waren, maar waardoor hij goed vooruitkwam. Jong geleerd is oud gedaan en hij kan nog een heel leven van tochten door de bossen genieten. Na 25,5 kwam er een splitsing tussen de route van 43 km en deze van 27-38 km in de velden ter hoogte van een straat. Voor de rijders van de grote toer kwam dan het enige vettige stuk uit de ganse tocht onder de vorm van een modderige veldweg die bijna een ganse kilometer lang was. Van 27 km tot 30 km volgde een minder interessant stukje over asfalt- en betonwegen in de omgeving van een straat die Kortijnen heet. Recupereren was er niet bij omwille van de felle wind, met uitzondering van de schaarse stukken waar deze in de rug stond. De plek kan niet ver van de E34 gelegen hebben, want aan de horizon kreeg ik de windmolens te zien die naast de snelweg staan. 11.30 u en bijna 30 km op het tellertje.

Als mountainbikers een stuk asfalt van drie kilometer lang in hun tocht verwerken, dan kan dat alleen de bedoeling hebben van de deelnemers naar een interessante speeltuin te leiden! Zo ook hier! Want ter hoogte van Looiend volgde in de bossen een plezante singletrack op en af, met vele bochtjes en aan de bordjes te zien deel uitmakend van een vaste route. Het was een plezier om er te rijden. Omdat de snelle jongens intussen allemaal voorbij waren, was het er vrij rustig en kon ik ten volle aan m’n eigen tempo van de paadjes genieten. Het feest was nog niet gedaan, want op 32 km volgde weer een mooi uitgezet traject over een singletrack die zich doorheen een bos over heuveltjes slingert. De voorbij te rijden paadjes waren afgesloten met linten. We kregen er tot 32,75 km een prachtig en amusant stukje van deze toertocht voor de wielen! Helaas stonden er in de omgeving heel wat buitenverblijven met de nodige koterijen en bijhorende rommel in de bossen!

Na een asfaltbaantje ging het omstreeks 35 km naar de Looiendse Bergen om er een singletrack te treffen in een bos dat er vrij woest uit zag. Een pad dat zich met veel korte bochtjes tussen dicht op elkaar staande bomen slingerde! Een breder bospad leidde me daarna naar een mooie, droge singletrack doorheen een bos en een stukje meer open heidelandschap. Spijtig van het sombere weer. Bij zonnig weer moet het hier knap rijden zijn! Vanaf de open, met heide begroeide plek, bracht een bospad me weer naar open velden aan de rand van de bewoonde wereld. Om er direct toch weer het bos in te duiken over mooie paden tussen buitenhuisjes. Op 39 km volgde een megabangelijk stukje parcours waar een bordje ons bij aanvang waarschuwde voor steile hellingen (10%). Maar dat viel eigenlijk best mee, temeer omdat de ondergrond er goed droog bij lag. Enkel een beginnend biker zal misschien twee keren nagedacht hebben alvorens zich naar beneden te storten. Er reden nog bikers te genieten van deze prachtige omloop! Super! Er was slechts één zanderige heuvel waar ik niet tot boven geraakte en die ook de anderen liggen had! De beklimming van de heuveltjes vroeg wel een krachtinspanning zo naar het einde van de rit toe.

Ik vervolgde mijn weg over bospaden in een droog dennenbos om na 40 km op de rand ervan fotografe Connie weer te treffen. Dat moet omstreeks 12.30 u geweest zijn. Connie had zich er op de grond neergezet om de bikers vast te leggen terwijl ze er door een bocht gingen! Ik ben er gestopt en heb er zo’n kwartier met haar staan praten, haar telkens verwittigend wanneer ik bikers in het bos zag naderen. Om 12.45 u ben ik er dan weer vertrokken, vermits er niemand meer passeerde en Connie ook zo stilaan meende er een punt achter te gaan zetten. Haar werk is te zien op http://www.conniesinteurfotografie.com/! Een brede, zanderige bosweg leidde me het bos uit om er even verderop na een veldweg een straat met huizen te treffen waar een bordje aan een tuin de laatste kilometer aankondigde! Om 13.00 u was ik weer bij af.

De bewaakte bikeparking stond nog goed vol. Eerst m’n sporttas opgepikt vanuit de auto, die daar zoals zo vaak nog moederziel alleen stond, en de douches opgezocht. Net en proper en met profijtig, maar wel warm water. Zo hoefde ik thuis enkel m’n kleren nog in de machine te steken en m’n fiets proper te maken. Van de bikewash heb ik geen gebruik gemaakt. Binnen nog een kommetje lekkere hete soep, een boterham met kaas en een drankje soldaat gemaakt. Er zaten nog heel wat bikers in de grote zaal die duidelijk geen zin hadden om al naar huis te vertrekken. Geen bekenden gespot. Even over 14.00 u huiswaarts waar ik even over 15.00 u arriveerde. De bike nog grondig proper gemaakt nadat de wasmachine aan het werk was gezet. En nadat alles proper gewassen op het droogrek hing kon ik met een goed gevoel de oudejaarsnacht tegemoet zien!

De Blauwtrappers noemen hun rit de 4-sterrentocht! Indien er een Michelingids voor toertochten zou bestaan, dan is deze wat mij betreft wel vier sterren waard! Degelijk georganiseerd, goed uitgepijld, met een mooi parcours waarin meerdere prachtige locaties met plezante singletracks werden opgenomen. Met een uitzonderlijk droge ondergrond, ondanks de enorme hoeveelheid regen die er deze maand gevallen is. Zelfs enkele profrenners vonden de weg naar Retie! Après in een ruime zaal met een knabbeltje en een drankje. De beste manier om het jaar af te sluiten!

Geschreven tijdens het nieuwjaarsconcert vanuit Wenen. Een gezond en veilig bikejaar 2013 met zo min mogelijk zorgen toegewenst.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

31-12-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (12-40-46 km) van WTC Sas 4 te Sint-Job-in-‘t-Goor op zondag 30-12-2012.

Op de voorlaatste dag van het jaar van thuis uit vertrokken richting Sint-Job-in-‘t-Goor om de toertocht van WTC Sas 4 te gaan rijden. De toer vertrok vanaf een andere locatie. Het was niet de eerste keer dat ik hier kwam rijden en ik heb hier al zowat alle weersomstandigheden meegemaakt, van droog tot nat, van warm tot ijskoud en door de sneeuw. Twee keren heb ik er moeten opgeven door technische problemen: één keer door een gescheurde buitenband en een daardoor naar buiten stulpende en ontplofte binnenband, een tweede keer doordat de vrieskoude het hele zaakje achteraan (van de fiets wel te verstaan) had bevroren! Thuis vertrokken om 8.15 u met gemonteerde helmlamp, goed voor een intro van 20 km. Doordat ik in Sint-Job de bordjes voor de wagens richting start had gevolgd, had ik wel een omweg gemaakt die per fiets te vermijden had geweest! Groot was wel mijn verbazing van aan de inschrijving een rij wachtenden te zien die tot buiten toe reikte! Het beloofde dus druk te worden op het parcours, maar dat viel achteraf gezien nog best mee! Er waren 1528 deelnemers!

Om 9.45 u kon ik vertrekken voor de tocht en toen was het buiten ook al meteen een stuk kalmer. We werden in de richting van het Kristus-Koninginstituut gestuurd om de er achter gelegen bossen in het zogenaamde Klein Zwitserland te bereiken. Het bospad zelf werd niet aangedaan, vermoedelijk lag het er nu zo goed als onberijdbaar bij na de overvloedige neerslag tijdens deze maand december. In plaats daarvan reden we de onverharde Poppelaerstraat in die ik vorige woensdag nog te zien kreeg tijdens de toertocht vanuit Westmalle die tot hier kwam. Deze brede bosweg met links tussen de bomen verscholen villa’s van rijke mensen, ging over in de eveneens onverharde Sas 3-baan waar we na 3 km het bos naast de camping in doken. Even verder kwamen we uit op de oever van het kanaal Schoten-Dessel op de plek waar enkele woonboten hun vaste ligplaats hebben. Via een smalle brug ging het dit kanaal over. Van 4 tot 5 km reden we op de andere oever over het jaagpad in de richting van waaruit we kwamen. Aan de volgende bunker ging het linksaf het bos in.

Van 5 tot 6 km volgde een uiterst gehavende en zeer slijkerige singletrack met putten en wortels. Dit leek me eerder “de hel” dan de aanvang van de extra lus voor de route van 46 km die we na de bevoorrading voor de wielen kregen en aldus werd aangekondigd! Om te vermijden van mijn energie al van bij aanvang hier al stompend door de modder kwijt te spelen, en een beetje zenuwachtig gemaakt door de drukte ter plekke, heb ik enkele stukken dan maar te voet door de modder gedabd! Ik was content dat de vettige singletrack achter de rug was toen we op 7 km weer naar het jaagpad gestuurd werden! Al snel werden we weer het bos in gestuurd op een gelijkaardige lastige singletrack die er toch iets beter bij lag dan de voorgaande met iets minder modder. Maar hier stelden lastige putten, bulten en wortels me dan weer op de proef! Ik hoopte dat het niet de hele tocht van dit zou zijn, en dat zou gelukkig meevallen. Deze twee tracks waren mijns inziens de vettigste van de hele toer, samen met het stukje bos vlak voor het einde richting antitankgracht. Aan een paar hogere heuveltjes op en af had de fotograaf van MTB-You postgevat. Het was iemand die ik niet ken. Omstreeks 10.15 u werd ik voor de eeuwigheid digitaal vastgelegd. We kwamen een tweede keer terug op het jaagpad vlak bij het Merelhuisje, het lokaal van een tennisclub.

Tot 9 km volgde een lastig maar knap stukje off-road en een singletrack die beter berijdbaar was dan de twee vorigen, op het laatste stukje ervan na. Daar was het weer even baggeren en uitkijken voor putten en wortels. We verlieten de track ter hoogte van de Tilburgbaan, een onverharde bosweg. Daar kreeg ik het gezelschap van veel andere rijders! Tot 10 km konden we genieten van de doortocht van de plaatselijke bossen op goed berijdbare natte boswegen. Een halve kilometer verder kwamen we na een lus terug uit op het kruispunt van boswegen waar we even tevoren ook waren gepasseerd. Een dikke kilometer verder dienden we de Schotensteenweg te kruisen, de grote baan die Schoten met Brecht verbindt en door Sint-Job komt en die ik sporadisch berijd als ik van mijn werk kom. Vroeger was de startplaats langsheen deze baan gelegen. Aan de overkant ging het weer het bos in. Een degelijk berijdbare mooie korte singletrack doorheen een bosje voerde me naar een woonstraat, waarna we na 13,5 km via een kalme brug de E19 en naastliggende spoorlijn voor de TGV vanuit Amsterdam en Breda kruisten. Er volgde opnieuw een singletrack doorheen het bos.

Tot 15,75 km volgden een prachtige singletrack en bospaden die er in vergelijking met elders en gezien de natte weersomstandigheden redelijk droog bij lagen. We kregen er weer de nodige wortels onder de wielen met af en toe een springbultje. Naar het einde toe werd het iets technischer met hogere bulten, korte bochtjes en laaghangende takken. Hoofd intrekken was de boodschap! Vlak voor het einde werd ik ten val gebracht door de tweede rijder van een duo bikemakkers. De eerste had me ingehaald net voor een haakse bocht en toen ik me na de bocht naar rechts begaf om de tweede te kunnen laten passeren, wou deze me nog rechts inhalen! Sturen in elkaar gehaakt en met twee de grond op, gelukkig zonder veel erg! Na te zijn rechtgekrabbeld bereikte ik om 11.00 u en op 15,75 km de Mieksebaan. Dit is een zeer lange rustige straat die evenwijdig met de spoorlijn en de snelweg vanuit Brasschaat naar Brecht voert. Gedurende een tweetal kilometer werd deze asfaltweg gevolgd richting Brasschaat. Net voor de Sint-Jobsesteenweg ging het dan rechtsaf de onverharde Bergsebaan in.

Likkebaardend keek ik er naar uit om het daar in die omgeving gelegen spookhuis, het vervallen en overwoekerde Kasteel Nottebohm met deels ingestort dak, nog eens voorbij te rijden. Helaas, we kregen het niet te zien! Tot 19 km werd recht op recht de Bergsebaan gevolgd richting Maria-Ter-Heide (Brasschaat). Een goede vondst om de er evenwijdig mee lopende drukke Sint-Jobsesteenweg te ontwijken, maar ettelijke kilometers zonder veel afwisseling. Misschien toch eens polsen om de volgende keer toestemming te bekomen om enkele rondjes te rijden in de buurt van Nottebohm. Sommige tochten komen over dit privédomein. En dat spookhuis heeft wel wat! Jammer dat het vervallen is! Nottebohm, ooit mecenas voor de stad Antwerpen, zou zich omdraaien in zijn graf indien hij moest weten hoe zijn eertijds nette stulpje er nu uit ziet! De Bergsebaan komt uit in de Brechtsebaan, een landelijke betonweg die vanuit Brecht-Overbroek naar Brasschaat voert.

Daar ging het linksaf in de richting van het nieuwe rondpunt aan de Sint-Jobsesteenweg waar we de rustige laterale zijweg werden op gestuurd richting Maria-Ter-Heide. Nu de uitverkoop van de militaire domeinen, zo ook dat van Brasschaat, een feit is, valt het op hoe hier in korte tijd nieuwe gebouwen en bedrijven als paddenstoelen uit de grond zijn gerezen! Ik ben eens benieuwd hoe lang het nog gaat duren eer de achterliggende gronden ten prooi zullen vallen aan de bouwwoede! Want ik heb onlangs ergens gelezen dat de gemeente Brasschaat al plannen dienaangaande heeft! Na 20 km bereikte ik het grote, drukke kruispunt in Maria-Ter-Heide, Polygoon in de volksmond, waar de grote wegen naar Sint-Job en Essen de Bredabaan (de oude weg van Antwerpen naar Breda) kruisen. Er stond daar een ziekenwagen en een politievrouw was vaststellingen aan het doen. Tegen een muurtje van het huis op de hoek stonden een biker, ingepakt met folie tegen onderkoeling en een aantal bikers die hun rit gestaakt hadden. Er zouden daar twee bikers geschept zijn door een auto. Hopelijk raakten ze niet al te zwaar gekwetst. Er zijn andere manieren om het jaar te eindigen!

Tot 21,5 km werden we over een lange singletrack gestuurd die evenwijdig loopt met de Essensteenweg. Hier en daar diende een ferme plas modder getrotseerd te worden. Aan een betonbaan ging het linksaf richting het vliegveld van Brasschaat om er op 22 km de bevoorrading te treffen. Het was toen 11.30 u, dus tijd voor een hapje. Je koekje, suikerwafel en soep, die er lekker uit zag maar spijtig genoeg koud was, kon je bekomen aan een hamburgerkraam. Het fruit zal al op geweest zijn, want de enige sporen waren enkele schaarse bananenschillen in de vuilzakken. Er was nog wat drukte, maar geen overrompeling. Even in gesprek geraakt met drie mannen die zich vrolijk maakten over mijn helmlamp! Ze beweerden dat er maar één afstand was omwille van het verzopen karakter van het terrein op sommige plekken. Dat bleek toch niet zo te zijn, want onmiddellijk na de stop trof ik op het vliegveld de splitsing tussen de routes van 40 km en van 46 km. Hooguit tien minuten halt gehouden op de pauzeplaats.

Omdat die zes kilometer het verschil niet konden maken, gekozen voor de grootste afstand, met het risico op ploetertoestanden. Dus ging het voor mij rechtsaf in de bocht waar ik bij ijzig winterweer ooit ferm onderuit ben gegaan tijdens een eerdere editie! Via de betonbaan werd ik naar het Klein Schietveld gestuurd om er op 23,5 km naast de resten van een voormalige spoorlijn over een track het bos in gestuurd te worden. Een bordje heette ons welkom in de hel! Dus toch ploeteren? Dat bordje had beter aan het begin van de eerste singletrack gestaan, want hier viel het nog best mee. Enkel bij aanvang dienden we een modderstrook door te rijden en enkele uit de kluiten gewassen plassen te ontwijken. Wat daarna kwam was zelfs één van de mooiste stukjes van deze tocht! Goed berijdbare paden en tracks met springbultjes doorheen een afwisselend landschap van bos, heide en open plekken met hoog gras. Voorbij enkele militaire installaties en een weerstationnetje. Bovendien brak er een winterzonnetje door en kreeg ik het gezelschap van Cracra, de voorzitter van mijn Papegaai Bike Team! Hij vroeg om bij hem aan te pikken, want hij was niet van plan om snel te rijden. Dus even een babbeltje terwijl we al rijdend genoten van deze mooie extra lus. Er volgde een zigzaggend spoor doorheen een soort heidelandschap waar het op een tweetal plaatsen uitkijken was voor modderpoelen en diepe voren.

Naar het einde toe werd het even weer wat natter en modderiger. Ik zag Cracra over een smal richeltje met wortels langsheen een reusachtige plas laveren. Ik ben daar veiligheidshalve toch even afgestapt en te voet gegaan. Een duik in het water zag ik niet zitten! We arriveerden weer aan de betonbaan op dezelfde plek waar we het Klein Schietveld waren binnen gereden. Cracra stond daar op me te wachten. Het tellertje klokte 30 km af. Langs dezelfde weg terug over de brede betonbaan richting vliegveld om verderop een track te bereiken. Deze mooie singletrack van dik 4 km lang leidde ons door de bossen naar het Fort van Brasschaat langsheen waterpartijen en een stuk van de antitankgracht. Een prachtig stukje uit deze toer. We reden er zelfs tot vlak bij mijn huis! Dag Jan! Kon ik maar zeggen dat die uit de kluiten gewassen villa, eerder een kasteel, die daar tussen de bomen staat, mijn optrekje was! Hier wonen de superrijken, verscholen in de bossen, op de grens van Brasschaat en Kapellen! Cracra won veld en verdween uit mijn zicht!

Van daar ging het langsheen de antitankgracht over een goed berijdbare assenweg, waarbij we het einde van de Garçondreef kruisten, een straat met meer bescheiden huizen, op de rand van het Kamp van Brasschaat. Nog langsheen de gracht om na 36 km om 12.30 u de drukke Bredabaan te kruisen ter hoogte van ’t Dakhuus (dit is een vormingscentrum waar cursussen voor volwassenen worden gegeven) in Maria-Ter-Heide. Voor de ouderen onder ons: even verder stond eertijds de bekende Taverne De Blauwe Donau, later omgebouwd tot de discotheek Confetti’s en nog later volledig met de grond gelijk gemaakt voor een bowlingzaal. Aan de andere kant van de Bredabaan ging het weer verder langsheen de antitankgracht die er het Domeinbos De Inslag doorkruist, om uit te komen aan de ingang van Kinderboerderij Mikerf. Daar ging het na 37,5 km rechtsaf een asfaltbaan op, meer bepaald de Kerkedreef, woonplaats van rijke mensen, in de richting van de Miksebaan. Donkere wolken voorspelden weinig goeds, maar het bleef droog. Er stond wel een felle wind. De weg recht over om het bos in te duiken. Ik kwam uit achter de gebouwen van Sanatorium De Mik en hoorde het geronk van de nabijgelegen E19. Linksaf naast de gracht, brugje over en rechtsaf op de andere oever. Daarna het bospad links in. Mijn vermoeden werd bevestigd, want de beloofde E10-plas hadden we nog niet te zien gekregen.

Omstreeks 40 km kregen we het mooie paadje omheen de E10-plas voor de wielen, inclusief de passage van de kolonie boze eenden! Prijsvraag van deze week: waarom is dit niet de E19-plas? Mijn aandacht werd getrokken door twee jonge mannen die er met twee telegeleide motorbootjes aan het spelen waren! Een van die kerels moet mijn gedachten gelezen hebben! Ik vroeg me namelijk af hoe ze hun boot uit het water halen als die zonder benzine komt te vallen of defect raakt! Zwemmen? Ik kreeg terstond het antwoord te zien! Zij hadden een kleiner bootje met een soort greep vooraan die de grotere boten naar de kant duwde! Mensen zijn toch inventief! En volwassen mannen blijven kinderen met duur speelgoed! De plek was gelegen aan het einde van een straat die Kleine Mik heet! 13.00 u, tijd om weer verder te rijden! Even verderop ging het tot vlak naast de hogesnelheidslijn en via een tunnel met onverharde ondergrond voor fietsers en wandelaars de spoorlijn en de E19 onderdoor! Ik ga proberen te onthouden hoe tot aan die E10-plas te geraken!

Verderop reden we weer naast de antitankgracht, onderbroken door de passage van enkele verloren gelegen straten, weer naast de gracht, in een boog er omheen, rakelings langs de hoger gelegen snelweg. Een paadje met enkele putten en bulten leidde me dan naast de gracht met aan weerszijden enkele huizen met annex koterijen en de muren van bedrijfshallen. Meteen werd het duidelijk dat we het mooiste gehad hadden. Verderop kruiste ik in het gezelschap van enkele andere bikers, die me vroegen hoe ver we nog te rijden hadden, de Schotensteenweg. Dit betekende dat het einde in zicht kwam. Via een zandwegeltje bereikten we het jaagpad langsheen het kanaal Schoten-Dessel dat op die plek in heraanleg is. Ik was de eerste om een metersbrede plas met ongekende diepte te trotseren! Gewoon er doorheen! Het kanaal over via een loopbrug op de sluisdeuren met de anderen in mijn zog.

Er volgde als apotheose dan nog een stukje hel onder de vorm van een door water oververzadigd pad doorheen een modderbrij waar ik tot aan mijn enkels in wegzakte! Toch kwam er daar nog een Nederlandse biker al fietsend doorheen gekliefd! Met het risico van over de kop te gaan door een in de modder verstopte tak of wortel en met uw smoelwerk in het slijk te belanden! Weer langsheen de antitankgracht ter hoogte van de onverharde Goudvinklaan, gracht over, er langs en gracht weer over om een vettig bospad te bereiken. Tenslotte kwamen we uit in een drukkere straat en eens de hoek om arriveerde ik samen met enkele anderen weer aan de plaats van vertrek.

Omdat er nog bikers aanschoven aan de bikewash heb ik die links laten liggen. Bike eigenhandig binnengezet in de bewaakte stalling. De vogel Cracra was al gaan vliegen, niet meer te zien. Wel vier getalenteerde bikers, ouder en jong, van het Waasland Mountainbike Team en dito School die ik vroeger al een paar keren op mijn pad, verder van huis, ontmoet had en die ik ook aan de stop had gezien. Met mijn excuses dat ik geen woordje gewisseld heb. Want in de andere zaal ben ik om iets om te drinken gegaan en daar zaten vier Weetabix-boys waar ik me bij gezet heb. Heel lang zijn we er niet meer blijven zitten. Toch nog gebruik gemaakt van de bikewash om de meeste modder te doen verdwijnen. Daarna ben ik samen met Weetabix himself weer huiswaarts gereden, zodat we onderweg nog wat klap hadden en dat was meteen een mooie afsluiter van deze lange rit. 46 km toer en 40 km verplaatsing is niet mis voor een winterse zondag.

Over het parcours valt niet te klagen. Veel singletracks en stroken bos. Tenslotte bevinden we ons hier in een dichtbevolkte streek op een boogscheut van de Koekenstad! Dat het er nat ging bij liggen was te verwachten na een verzopen decembermaand! De tocht was degelijk uitgepijld. Er was wel wat gemor over het lang moeten aanschuiven aan de inschrijving, de bikewash en de bevoorrading en over de eerder primitieve douches waar ik geen gebruik van heb gemaakt. De bevoorrading was basic, een stuk fruit had gemogen en de soep was koud. De bikeparking viel ook wat klein uit en de zaal kon de grote opkomst van bikers niet aan. Maar dit alles kon wat mij betreft de pret niet drukken! Ik heb genoten van deze zondag.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

Toertocht te Sint-Job-in-‘t-Goor op 30-12-12 door Spartacus



Toertocht te Sint-Job-in-‘t-Goor op 30-12-12 door Djob

30-12-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (20-30-40 km) van SV Herkol te Neerpelt-Herent op donderdag 27-12-2012.

Net als vorig jaar op de derde kerstdag afgezakt naar Neerpelt-Herent om er de toertocht van de plaatselijke voetbalclub SV Herkol te rijden. De GPS stuurde me met de wagen vanuit Antwerpen over de E34 en voorbij Retie en Postel een stukje over Nederland. Ter hoogte van Lommel-Kolonie, bekend geworden van het busongeval in het Zwitserse Sierre, kwam ik weer België binnen om via Overpelt de start te bereiken. Hoe dichter ik die plaats naderde, hoe meer de herinneringen weer bovenkwamen. En inderdaad, enkele mannen verwezen me weer naar het stukje grasveld tegenover de moderne kerk met betonnen klokkentoren om er naast een klein boerenhof te parkeren, haast exact op dezelfde plek als vorig jaar! De kantine van SV Herkol is vlak achter de kerk en de ontvangst aan de bewaakte bikeparking was even vriendelijk als de vorige keer! Me ingeschreven en om 9.45 u was ik op weg. Het vertrek verliep vanaf de kerk om rechts de straat Herent op te rijden. Na enkele straten en asfaltbaantjes bereikte ik na 1,5 km het bos en de eerste singletrack die er goed vettig en kwistig van plassen voorzien bij lag!

Jammer genoeg begon mijn kilometertellertje net zoals gisteren forfait te geven. Even in het natte bos gestopt om het batterijtje te vervangen, want dat had ik in m’n rugzak gestoken. Maar ik had er geen rekening mee gehouden dat alle instellingen dan terug standaard ingesteld worden en ik slaagde er niet in van miles per hour om te zetten in kilometer per uur! Verdekke toch, ik was er beter met mijn fikken af gebleven! Om verder geen tijd te verliezen heb ik dan maar besloten om het zonder tellertje te doen. Want andere bikers vlogen me voorbij, zodat de kans groot was dat ik weer als laatste zou arriveren! Intussen is het weer in orde en heb ik meteen de batterij van de verklikker op de vorkpoot vervangen. Eens het bos weer uit volgden natte veldwegen, paden langsheen bossen, af en toe een stukje geasfalteerde straat en door bomen afgeboorde veldwegen. Dit alles geregeld afgewisseld met mooie, doch met water oververzadigde singletracks. Na vermoedelijk ongeveer vijf kilometer trof ik de splitsing tussen de routes van 20 km en van 30-40 km.

Er volgden singletracks en bredere natte paden doorheen de bossen. Na 9 km passeerde ik de ingang van een groot oorlogskerkhof, te zien aan de vele uniforme kruisbeelden die er op de graven stonden. Arbeiders reden er met een bestelwagen binnen. Er volgden mooie, maar thans zeer natte singletracks en op een bospad stak een andere eenzame biker me voorbij. Eens weer in de open velden bereikte ik een asfaltbaantje waar we linksaf moesten om daarna weer rechtsaf te gaan ter hoogte van een mooi nieuw huis in donkere baksteen in een straat die Riet heet, nog steeds in Neerpelt. Vanaf hier kregen we enkele asfaltbaantjes voor de wielen geschoven. Op een volgende veldweg kreeg ik even het gezelschap van twee bikers die al snel weer uit mijn zicht verdwenen. Omstreeks 10.45 u passeerde ik Café De Puinhoop (sic) en leidde een veldweg me voorbij een kleine sportvliegveld waar geen leven was, om een volgend bos te bereiken. Daar werden we weer vergast op singletracks die er zeer nat en vettig bij lagen. Het kan niet missen nadat er anderhalve keer de normale hoeveelheid maandelijkse neerslag is uitgevallen!

Op een bredere bosweg werd ik aangesproken door een man die me met een kleine bestelwagen tegemoet kwam gereden. Een auto op deze plek? Mijn vermoeden dat het misschien iemand van de organiserende club was, bleek te kloppen. De man sprak me aan en was op zoek naar een pechvogel om deze op te pikken. Neen, ik had niet gebeld en ik was niemand met pech tegengekomen! Na nog een singletrack die tot vlak tegen een asfaltbaantje kwam, zag ik dan toch een biker staan die zijn fiets in een auto aan het laden was. Er stond ook een vrouw bij. Ik vertelde de man dat iemand naar hem op zoek was. Hij had na vergeefs wachten dan maar zijn vrouw opgebeld om hem te komen halen. Weer het bos in om de zoekende man nu te voet weer tegen te komen. Hij kon de pechvogel niet vinden! Ik heb hem dan verteld dat hij niet langer diende te zoeken, want dat de man net opgepikt was en hij zou opbellen om dat te melden. De man stelde net als ik vast dat de bossen er wel erg vettig en nat bij lagen! “Ja”, zei ik, “ik hoop dat de pijltjes lang genoeg zullen blijven hangen, want het ziet er naar uit dat het voor mij een lange dag gaat worden!” Dus snel weer op pad terwijl de mens weer naar zijn auto wandelde. Even later stak hij me op een asfaltbaantje weer voorbij. Intussen had ik toch nog drie even verzopen bikers te zien gekregen.

Ter hoogte van een zandgroeve kwam er weer een splitsing tussen de routes van 20 km en van 30-40 km. En begon het te regenen! Gelukkig van korte duur! Samen met vier andere bikers dook ik een door boswerken gehavend pad in. Enkele mannen waren er met machines aan het werk. Ook verderop waren op diverse plaatsen particulieren in de weer met het laden van stukken hout in aanhangwagentjes. Meestal stonden die dan nog op het enige plasvrije stukje van het pad geparkeerd, zodat ik door het water diende te waden. Na enkele singletracks en bospaden volgde een recent verbreed en kwistig met verse kiezel bestrooid bospad, gevolgd door een strook met grote plassen en veel slijk. Eens het bos uit voerde een asfaltbaantje me naar de bevoorrading. En voor ik die bereikte kwam de herinnering aan vorig jaar weer boven. De stop was inderdaad op een open plaats, een kleine onverharde parking, aan een hoge brandtoren naast een asfaltweg aan de rand van het zogenaamde Kolisbos te Neerpelt-Herent. De oude trommel van een wasmachine was er deze keer ook weer bij om als vuurkorf te fungeren! Aan de stop was nog alles voorhanden zoals partjes appelsien, suikerwafels, sportdrank en warme tomatensoep met balletjes. Er stonden op dat ogenblik haast even veel medewerkers als bikers!

Na de stop doken we weer het bos in naast de brandtoren. Kort na de stop stond in de bossen de splitsing tussen enerzijds de 20-30 km en de toer van 40 km. Gekozen voor de langste route. Ik passeerde er een houten jachthut met naastgelegen wc! Daar was zelfs een verluchtingsrooster in voorzien. Joost mag weten met welk nut, want er stond niet eens een deur in het hokje! Je kon er je rug leegschudden in het zicht van alle passanten! Er volgden doornatte singletracks en boswegen, gevolgd door weer een zeer lang grindpad in de richting van een grote baan. Er kwamen singletracks met nadien een wel zeer nat en vettig ploeterstuk met singletracks en boswegen vol brede plassen. Een duo jonge bikers stak me tegen een redelijke snelheid door de modder voorbij, terwijl mijn snelheid niet hoog genoeg was om de modderstrook tot het einde te doorploeteren. Het waren meteen de laatste deelnemers die ik te zien kreeg. De rit werd voortgezet in een verzopen landschap, doorheen bossen en afgewisseld met de passage van enkele meer open plekken. Dit alles tot aan een eenzaam huis aan een asfaltbaantje. Even later kruiste ik op een volgend asfaltwegeltje de Dorperloop. Zelfs de bomen stonden er met hun voeten in het overvloedige water!

Het was zwaar trappen over een natte ondergrond vol modder en plassen om de Broekerheide te bereiken aan de Buskusweg, een zandweg te Kaulille (Bocholt). Hier stonden een bord en paaltjes van een vaste mountainbikeroute. Even Googlen leerde me dat de naam Buskusweg een officieuze naam is van een zandweg die bedacht werd door de elfjarige Silke Kusters die daar woont. Je kan dat hier en hier lezen! Via een zandpaadje ging het verder tot aan de drukkere Zavelstraat in Kaulille. Van het sluikstort met oude kleren en lompen dat er vorig jaar te bewonderen was, was niets meer te zien. We dienden het van de baan gescheiden fietspad te volgen. Op de grens met Neerpelt was het bord dat de gemeentegrens aanduidt in gruizelementen gereden en veranderde de straatnaam in Torenstraat. Deze baan loopt dwars door het Kolisbos.

Ik diende de baan te kruisen waarna een kort maar extreem modderig bospad volgde. Linksaf bereikte ik een breed nieuw grindpad, misschien hetzelfde van daarstraks. Een bospaadje deed me het grindpad verlaten om het daarna in een bocht weer te treffen. Daarna bereikte ik weer een meer bewoonde wereld en trof ik omstreeks 12.35 u enkele asfaltbaantjes. De vermoeidheid na het vele baggeren begon zich te doen voelen toen ik de Dennenstraat in Peer bereikte. Daar werden de vele en gelukkig drogere singletracks in de naastgelegen bossen meegepikt, om af en toe de Dennenstraat weer even terug op te rijden en het bos daarna weer in te duiken. Aan het einde van de Dennenstraat ging het een grotere baan over om vanaf een villa in de Mortelkensstraat linksaf de bossen weer in te rijden. Daar volgden plezante singletracks en paden doorheen een eerder woest bos, goed voorzien van wortels, korte bochtjes en enkele springbultjes en heuveltjes. Een paadje leidde voorbij een soort met bomen begroeide dijk van een meter hoogte midden in het bos. De plek deed me wat denken aan de holle wegen in Vlaams Brabant. Bij mooi weer moet het hier prachtig zijn, nu lag alles er troosteloos nat bij.

Eens het bos weer uit bereikte ik een zandweg doorheen de open velden tot aan een grote baan. Nu reed ik weer door de meer bewoonde wereld, over brede onverharde wegen en asfaltbaantjes. Opnieuw de velden in om een buurtwegel te treffen die luistert naar de naam Schitheuvel! Enkele schapen keken me gaperig aan toen ik ongelovig nog eens naar het naambordje keek! Shit hadden we vandaag genoeg rond onze oren weten vliegen! En ik heb ook even “shit” geroepen omdat ik moe begon te worden en ik nu stilaan genoeg had van het vele baggeren. Er mocht wat mij betrof zo stilaan een punt achter gezet worden! Even verder ging de Schitheuvel over in een smal paadje dat zich tussen dicht op elkaar staande boomstammen slingerde om dezelfde open plek van daarnet te bereiken. Ik vermoedde hier al een lusje omdat ik daarnet aan de overzijde van het pad de rug van een pijltje had opgemorken!

Rechtsaf vond ik dan het verlossende bord dat de laatste drie kilometer aankondigde! Dat had ik daarnet al zien staan zonder te kunnen lezen wat er op stond! Maar de voetballers van SV Herkol wilden ons blijkbaar niet zo snel laten gaan! Want er volgden nog een aantal asfaltbaantjes en een zeer vettig bospad waar aan het einde een groot spandoek in koeien van witte letters “dank u, tot volgend jaar” meldde. Een laatste veldweg leidde me weer tot de straat Herent en de kantine achter de betonnen kerktoren. Ik had er weer mijn tijd voor genomen, want het was intussen 13.30 u! Maar met doorzettingsvermogen bereikte de slak tenslotte ook de ark doorheen een reeds half verzopen landschap!

De bikewash was al opgeruimd. Geen erg, de fiets blijft toch buiten op de drager staan! Gelukkig waren de douches nog niet proper gemaakt, want aan een warme douche had ik wel behoefte en daar heb ik dan ook direct werk van gemaakt, teneinde proper weer in de auto te kunnen zitten! Even over 14.00 u heb ik dan als laatste het grasveldje tegenover de kerk verlaten. Via de lokale wegen over Overpelt en Lommel naar Mol-Rauw gebold om er mijn stamfrietkot Paseo op de Postelsesteenweg met een bezoek te vereren. Via de Baileybrug, Postel en de E34 weer huiswaarts! Het blijft toch een heel eind rijden! De hele toertocht gelukkig droog kunnen rijden. Want van zodra ik met de wagen Lommel bereikte begon het te stortregenen! Ik was dus net op tijd weer binnen! Helaas heb ik m'n fiets proper moeten maken in de gietende regen. Maar liever dat dan er daags nadien nog werk van te moeten maken!

Jammer dat de overvloedige regen het mooie parcours in een grote slijkpoel had omgetoverd en de grijze lucht er een sombere dag van maakte. Dat was enigszins te verwachten. Want ook al zijn hier geen hoogtemeters te rapen, de vele singletracks en bossen zijn een plezier voor vele bikers. De afpijling was overal in orde, evenzo de bevoorrading, de bikeparking en de douches. Of hoe een voetbalclub ook een genietbare tocht in elkaar kan steken. Misschien kunnen de voetballers eens overwegen om deze tocht ook in de zomer te organiseren. Succes verzekerd!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

27-12-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-34-40 km) van de KWB Fietsclub Westmalle te Westmalle op woensdag 26-12-2012.

Mijn optie voor tweede kerstdag was eigenlijk de toertocht te Poppel, maar omdat een collega uit Westmalle zinnens was van de toertocht in zijn woonplaats te gaan rijden, ben ik ook naar ginds afgezakt. De hoop van een droger parcours te treffen in Poppel kon ik vermoedelijk op mijn buik schrijven nu er in december al anderhalf keer zo veel neerslag is gevallen als gemiddeld! Want vorige zondag en maandag heb ik na een drukkere periode op het werk ook verkozen van in mijn bed te blijven liggen in plaats van in de regen en de modder te gaan dabben in Rijkevorsel (zondag) en Hechtel (maandag). En zo liet ik helaas twee mooie tochten passeren, waaronder de traditionele tocht in Hechtel op de dag voor kerstmis.

Me geparkeerd op het pleintje aan de kerk op een boogscheut van de sporthal, me ingeschreven en om 9.10 u op weg. Het ging het dorp uit via de gebruikelijke straten in Westmalle, het rustige paadje naast het Sint-Jan-Berchmanscollege en een onverharde servitude achter het grote Mariagaarde-instituut naast de ecotuin op het schooldomein. Dan ging het via de rustige baan weer richting kerk om de grote dreef richting het kasteel in te rijden. Na een dikke 3 km doken we de velden in, verblind door de opkomende zon, zodat het lastig was de vele plassen te ontwijken. Op 5 km volgde een zeer vettig weidepaadje ter hoogte van Boexhout, onmiddellijk daarna gevolgd door een nog vettiger exemplaar. Niet te schatten hoe overal de beken buiten hun oevers waren getreden! De weiden en de velden stonden blank als waren het grote vijvers! Enkele schapen keken vanuit hun natte weide bedenkelijk in de richting van de door de modder ploeterende bikers. Na 6 km volgde de klassieke brede bosweg die er bij droog weer gewoonlijk nog vrij zompig bij ligt! Ook daar was het dabben geblazen. De plaatsen waren me niet vreemd vermits de tocht van de club van voornoemde collega hier ook passeert, zij het in de andere richting.

Er volgden nog een aantal veldwegen tot we na 8 km door een seingever Groot Veerle werden over geholpen, dit is de baan die van Westmalle naar Sint-Lenaarts voert. Het was intussen al 9.55 u! Ik had al veel tijd verloren door te prutsen aan m’n fietscomputertje dat niet goed meer werkte en m’n gsm op te diepen uit m’n rugzak na enkele binnengelopen berichten. Mijn collega meldde me dat hij dan toch niet zou rijden omwille van de doornatte ondergrond. Eigenlijk kon ik hem geen ongelijk geven na zelf enkele oververzadigde en plasrijke veldwegen te zijn gepasseerd! Na een betonbaantje dat luistert naar de naam Legeheideweg, volgde de eerste splitsing tussen de routes van 25 km en van 34-40 km. Voor mij ging het even verder rechtsaf weer de velden in op een paadje tussen de weiden met aan de kant enkele bomen. De lucht was weer grijzer geworden en er stond een vervelende koude wind. Een scherpe pssssst deed het ergste vermoeden! Ja, een lekke band bleef me niet gespaard! Met de tweedehands Turner Flux had ik sinds zijn aankoop van een bevriend biker nog nooit een lekke band gereden! Er stonden wel notubes-banden op die ik toen samen met nieuwe wielen voor de fiets had gekocht.

Veel “melk” zat er niet meer in de band, dus daar moest ik niet meer op rekenen. Ik heb daar dan zeker een half uur staan sukkelen om die verrekte buitenband van de velg te krijgen! Leuk is anders als alles onder de smurrie zit! Tot ik een voorbijrijdende biker, met een grote rugzak, die vroeg of het lukte, toeriep dat het helemaal niet lukte! De mens is gestopt en heeft me geholpen om mijn fiets weer rijklaar te maken. Tijdens dat werk kregen we dan nog een bui ijskoude regen over ons heen. Bij nader toezien bleek het een biker te zijn van de inrichtende KWB die de pijlen onderweg controleerde! Vandaar de grote rugzak. Ik was meer dan content dat deze man me uit de nood heeft geholpen. Na zelf al meerdere keren bikers weer op weg te hebben geholpen met m’n multitool of een binnenband, vond ik het wel sneu dat niemand spontaan even stopte nu ik zelf op de sukkel was! Ik moet ruim meer dan een half uur oponthoud gehad hebben en om 10.45 u kon ik weer verder. Toen ik vertrok voelde ik dat er iets niet in de haak was met het achterwiel, alsof er een slag in zat. De oorzaak zou pas aan het einde van de rit duidelijk worden!

Het weidepad dook de bossen in waar we het natuurgebied Hoofsweer passeerden over een zeer vettig en modderig pad dat uitgaf op het jaagpad langsheen het kanaal Schoten-Dessel. Daar de Paepestraat in, een veldpad op het grondgebied van Brecht. Vettige veldwegen vol slijk brachten me daarna tot aan het kruispunt van de Oude Liersebaan en de Heikantstraat in Westmalle. Dit betekende dat ik me in de buurt van de bossen rond Drieboomkensberg bevond. 13,5 km om 11.20 u. Het ging linksaf de Heikantstraat in, dit is een rustig asfaltbaantje op de rand van bos en velden, dat me voorbij het jeugdvakantiehuis Sint-Jansburg bracht. Om daarna de Geuzenstraat in te slaan, overgaand van asfalt in onverhard met weer de nodige plassen. 15,5 km.

Omstreeks 16 km bereikte ik het Molenbos om er tot ongeveer 18 km de singletracks te berijden in de dennenbossen rond Drieboomkensberg. Elke zichzelf respecterende toertocht in deze regio doet deze plek aan. De toestand van de ondergrond viel er al bij al nog goed mee. Ik heb hier al meer water en modder meegemaakt. De tracks waren bedekt met een dunne laag smurrie, maar er stonden weinig plassen in de diepere greppels en putten. We passeerden het kapelletje en het kruisbeeld aan de bekende zandhoop met enkele dikke wortels van dennenbomen. Om zo de verharde Sint-Jobbaan weer te bereiken aan de rand van het Molenbos. Na 18,5 km trof ik daar omstreeks 11.45 u de bevoorrading in de manege op de hoek met de Waterstraat op de grens van Westmalle, Schilde en Brecht. De bevoorrading stond opgesteld onder het afdak van een grote open schuur. Veel deelnemers waren er niet meer, ook al kwamen er na mij nog rijders toe. Alles was er nog voorhanden: partjes appelsien, bananen, wafels, centwafeltjes, sportdrank en lekkere tomatensoep. Van alles wat geproefd en weer op pad.

De route voerde ons even over de Waterstraat tot in de Brecht, waar de naam verandert in Abdijlaan en waar een seingever ons deed oversteken om na 19,5 km de Grote Vraagstraat in te gaan in de omgeving van Luyckx NV. De onverharde zandweg in de bossen lag er ook goed vettig bij met plassen in alle maten en soorten. De grootste ervan konden ontweken worden dank zij de tracks die zich in de loop der tijden links en rechts van het pad gevormd hebben. Het ging linksaf en vanuit de bossen bereikten we de Korhoendreef (Brecht) die daar de velden in duikt. In de verte zag ik de toren van de Abdij van Onze Lieve Vrouw van Nazareth, het klooster van de Trappistinnen, bekend geworden uit de tv-documentaires “In Godsnaam” van Annemie Struyf. Ook hier hetzelfde tafereel van ondergelopen velden en buiten de oevers getreden waterlopen. Toen ik even halt hield om te bestuderen hoe ik een megagrote plas, die de hele wegbreedte in beslag nam, het best voorbij zou kunnen geraken, kreeg ik één van de Weetabix-boys te zien, de biker met korte baard, wiens naam ik helaas niet ken. Na een korte babbel reed deze jongen gewoon dwars door het water heen en heb ik samen met nog een derde biker diens voorbeeld gevolgd! 21,5 km om 12.10 u.

In plaats van rechtsaf te slaan, zoals tijdens de vorige recent hier gereden tochten, ging het deze keer linksaf en volgde de lange Sint-Jobbaan (Vaartdijk volgens de kaart?), een onverharde zandweg met naastliggende fietsstrook, op de rand van bos en velden. Daarna de Polderdreef in, gevolgd door de Poppelaerstraat, de Vraagstraat voorbij, om de Kleine Vraagstraat (precies een examen!) te bereiken. Dit zijn allen bredere boswegen. Spijtig genoeg liet men op dit kruispunt van boswegen een mooie singletrack, evenwijdig met de weg, figuurlijk links en letterlijk rechts liggen. Ik ben hier tijdens het najaar al diverse keren tijdens tochten gepasseerd, zodat ik wist dat ik me nabij het zogenaamde Klein Zwitserland bevond, dit zijn de bossen gelegen achter het Kristus-Koning-instituut te Sint-Job-in-‘t-Goor. 24 km om 12.25 u. Mijn vermoeden werd bevestigd toen ik na het berijden van een singletrack achter Kristus Koning het poortje van de achteringang van het schooldomein te zien kreeg. Bij sommige tochten die toestemming vragen aan de broeders staat het poortje open en fiets je door het imposante bos op privédomein. Ter hoogte van het poortje ging het de Caterskapeldreef en de bossen op het grondgebied van Schilde in.

Daar ging het weer een zijpaadje in om via singletracks een bosvijver te passeren. Na de vijver hingen twee pijltjes die elkaar tegenspraken. Tegelijk naar links en rechts is namelijk nogal lastig! In het zog van een andere biker geopteerd voor links, de juiste keuze, te zien aan de sporen over modderige bospaden. Aan de rand van het bos wees de pijl naar links, terwijl de bandensporen van de voorgangers duidelijk naar rechts wezen. Rechts gevolgd en geen pijlen meer te zien! Ik ben dan op m’n stappen teruggekeerd om een biker te treffen die voor links had gekozen, maar al snel had vastgesteld dat dit niet kon kloppen en terugkeerde. Er kwam ook nog een Nederlandse biker toe. Met zijn drieën dan weer naar rechts gereden, waar geen pijlen meer te vinden waren. We passeerden opnieuw de bosvijver, wat kon kloppen, vermits ik rechts in de verte daarnet daar pijlen had zien hangen. Gelukkig was het spoor van de voorgangers duidelijk te zien. Dat was het enige waar ik op kon rekenen, vermits de twee andere snellere rijders na een tijd uit het zicht verdwenen. Ik vermoed dat we een stukje van de Kleine Vraagstraat bereden hebben en andere bospaden die er onder de imposante beukenbomen nu goed nat bij lagen, inclusief de nodige grote plassen. In ieder geval een mooi stukje off-road van deze toertocht.

Zonder één pijl te zien te hebben gekregen bereikte ik een kruispunt van boswegen aan de Heidemolenbaan te Schilde, waarna de Kotseheide me na 28 km om 12.50 u weer tot aan de drukkere Waterstraat bracht. Vanaf dit kruispunt hingen er weer pijlen. Ofwel was er een flauwe plezante of onverdraagzame aan het werk geweest, ofwel was dit stuk om de één of andere reden toch al ontdaan van pijlen! Dat laatste valt te betwijfelen. De Waterstraat over en aan overkant ging het weer de bossen in. Vettige boswegen brachten me naar de plek waar een heuvelrug met singletrack omheen een soort vijver gelegen is. Laatst ben ik hier nog gepasseerd, maar nu werden we volledig rond de poel gestuurd. Ik betrouwde het daar niet al te best met die kleiachtige gladde ondergrond, de glibberige wortels en de vele putten en bultjes die dienden genomen te worden. Wanneer mijn rondje er op zat, kwamen er nog twee bikers toe op deze bizarre plek in het bos. Ik begroette er een man die samen met zijn hond door de verzopen bossen dabde. Het tellertje toonde 30,5 km. Er volgden nog meer vettige bospaden gedurende een dikke kilometer om daarna iets beter berijdbare mooie paden doorheen het bos te treffen. Op 32,5 km arriveerde ik aan een straat, de Jagersweg in Malle.

Daar deed ik halverwege de straat een noodstop omdat het koppel wandelaars dat ik tegemoet reed één van m’n collega’s en diens vrouw bleek te zijn! Zij wonen in de nabijgelegen Dennenlaan, tegenover de abdij van de Trappisten. Hij verwonderde zich over het feit van mij aan te treffen op een mountainbike! En dan nog in zo’n smerige toestand! Niet iedereen weet waarmee ik mijn weekends en vrije dagen vul! Even tijd gemaakt voor een korte babbel. De echtgenote vroeg zich af of m’n smerige bike nog proper te krijgen zou zijn! Hoe meer vuil er aan hangt, hoe gemakkelijker het er soms weer van af komt! Met de gewone spuit en een handborstel! M’n collega wist me te vertellen dat ik aan het einde van de straat de abdij zou bereiken. Dat bleek zo te zijn. We reden er in tegenstelling tot anders voorbij langs de kant van de grote loodsen. De mannen van de KWB hadden een bordje geplaatst om te melden wat er achter de muren daar gebeurde! “Hier brouwt men lekkere Trappist”. Met daarnaast een afbeelding van een glas van het edel vocht met de vermelding “Voor u nog drie kilometer!”

Eens de abdij voorbij ging het nog over enkele verharde wegen door de bossen om daarna de bewoonde wereld weer te bereiken, onder anderen via Het Wild Rijt (moet dat niet met dt zijn?) en de nieuwere villawijk aan de Tichelmanstraat. Het parcours kwam daar voorbij het huis van m’n collega. Zijn echtgenote was net buiten om de brievenbus te legen en ging hem roepen. De reden van mijn lekke band en het feit dat mijn achterwiel sindsdien niet normaal meer bolde, werd nu duidelijk. De oude buitenband bleek op twee plaatsen beginnende scheuren te vertonen en de nieuwe binnenband stulpte naar buiten. Het was het slot van een rit vol pech! Een drankje geweigerd, want in zo’n smerige toestand wilde ik niet binnenkomen! Via het servitudenpaadje vanaf zijn huis kruiste ik de Brechtsesteenweg om met een nog meer flapperend achterwiel na enkele straten de sporthal weer te bereiken. Het was toen al 14.00 u! M’n tellertje had 38 km geregistreerd, maar het werkte bij momenten niet naar behoren, zodat we de beloofde 40 km wel zullen gehad hebben!

Aan de sporthal was het meeste al opgeruimd, maar er zaten nog enkele bikers in de cafetaria en de achterliggende sportzaal. En buiten stond nog een meiske in een hotdogkraampje. Meteen twee exemplaren besteld, want het waren hotdogs in stevige broodjes en niet van die papperige industriële sandwiches! Eén en ander doorgespoeld met een donkere Trappist. Toen ik er weer vertrok kwamen de mannen toe die de pijlen weer rondgehaald hadden, waaronder mijn redder in nood van daarstraks. Met reclame voor fietsenzaak Van den Plas (Zoersel) op zijn dijen! Na een korte rust m’n auto weer opgezocht om vast te stellen dat dikke pech me vandaag toch wel had weten te vinden! Er was namelijk iemand tegen gereden! Weliswaar zonder veel erg, maar toch zichtbaar geschaafd. Met als enige troost dat het op een plek is waar een andere onverlaat twee jaar geleden op een gladde winterdag tegen geschoven was toen de wagen uitzonderlijk even voor de deur geparkeerd stond! Maar de schuldige vogel was toen direct gaan vliegen!

Het was niet m’n dag vandaag! Met een verzopen parcours, het moeten stompen door de modder, een sputterend kilometertellertje, een lekke band, daarna een slag in m’n achterwiel en het moeten terugvinden van een licht beschadigde auto. Maar ik was ondanks alles toch blij dat ik nog eens buiten was kunnen komen. Want na drie drukke werkweken en het hondenweer van de afgelopen tijd, zou een mens het biken nog dreigen te verleren! Met nogmaals mijn dank aan de biker die me heeft geholpen om die verrekte band van over de velg te krijgen! Die heb ik inmiddels tussen het schrijven door al door een nieuw exemplaar vervangen! Zo ook de batterijen van tellertje en verklikkertje! Als het maar snel weer lente wordt!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

26-12-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-35-45 km) van WTC Woensdrecht te Ossendrecht op zondag 16-12-2012.

Het was weer vroeg dag op deze zondag, want na een stevig ontbijt ben ik met gemonteerde helmlamp omstreeks 07.15 u thuis met de bike vertrokken richting Ossendrecht, zo’n 17 km verder op Nederlands grondgebied. In het donker over Hoevenen door de polders richting Stabroek gereden om ter hoogte van het Ravenhof in het Moretusbos de grens te kruisen en zo de Putseweg te bereiken. Buiten twee mensen die hun hond uitlieten niemand te zien. Op de Putseweg reed dan toch een eenzame wagen, met bike beladen, richting Ossendrecht. Tegenover het Puts Meuleke bemerkte ik de opvallend rode pijlen voor de toertocht. Hier zou ik later dus passeren en zoals ik het vermoedde, naar het einde van de tocht toe. Er stak me dan toch nog een biker voorbij op weg naar de start. Na exact een uur rijden arriveerde ik aan het Restaurant De Blauwe Pauw, naast de Volksabdij Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinen, om me voor vier euro in te schrijven voor de tocht. Ik liep er een intussen gepensioneerd collega tegen het lijf die er met enkele clubmakkers binnen zat te wachten op wie nog ging komen. Enigma zat ook te wachten op zijn makkers uit Berendrecht. Hij was het bos achter de abdij al eens gaan verkennen en wist te zeggen dat alles er goed onder water stond! Het beloofde een zware rit te worden!

Om 08.30 u op pad voor de rit. Het ging onmiddellijk de bossen in achter De Blauwe Pauw, waarna een singletrack ons voorbij de kleurrijke nieuwbouw van het Mollercollege loodste. Na de rit ben ik tot de vaststelling gekomen dat dit college vlak achter de abdij ligt! Goed natte singletracks en bospaden leidden de talrijk opgedaagde bikers gedurende de eerste twee kilometers tot aan de rand van de bebouwde kom van Huijbergen. Tot ruim 4 km volgden nog singletracks die er goed vettig bij lagen om dan uit te komen op een breed bospad naast de omheining van de Luchtballon in Calfven, dit is een vakantiecentrum voor kinderen met astma. Aan het einde van de omheining linksaf een bospad in. Er volgde de bekende singletrack op de rand van een bos en door prikkeldraad afgeboorde velden die hier en daar een stukje bos meepikt. De track maakte plaats voor een volgend exemplaar dat er vrij verzopen en vettig bij lag na de overvloedige regen van de voorbije dagen. Ik kreeg weer een glimp te zien van het kleurrijke Mollercollege, waaruit bleek dat we een lusje gereden hadden. Omstreeks 6 km bereikte ik samen met vele anderen een stukje open heide. Bospaden en singletracks werden aan elkaar geregen waarbij ik op 8 km de visvijver van ’t Spanjooltje voorbij reed na een tijdje achter een nog tragere deelnemer gereden te hebben. Een nog vrij jonge kerel, vermoedelijk iemand die zijn eerste sporen trok in het wereldje van de zondagse toertochten!

Er volgden natte singletracks in de bossen van Calfven. Het enige herkenningspunt voor mij was de plek waar het parcours eventjes raakte aan de rustige asfaltbaan met naastliggend fietspad, het baantje waarvan ik weet dat het van Ossendrecht naar Calfven voert. Hier passeerde ik jaarlijks één keer voor de intussen niet meer bestaande toertocht vanuit de Luchtballon. Na twee afgelastingen vanwege de zware sneeuwval vond deze tocht vorig jaar niet meer plaats. Hij kreeg dit jaar wel een opvolger onder de vorm van een nieuwe toertocht vanuit Hoogerheide. Het tellertje klokte 8,80 km af en ik bleek al behoorlijk wat tijd onderweg te zijn voor deze luttele afstand! Het beloofde een lange dag te worden! Singletracks en bospaden passeerden de revue om op 10 km weer de omheining van de Luchtballon te bereiken op de plek waar we daarstraks rechtsaf hadden gemoeten. Nu ging het linksaf om weer de bossen in te duiken over een vettige, zeg maar zeer vettige, modderige singletrack. Het vrat energie, dat stompen door de modder. De track kwam uit in de meer bewoonde wereld, want vanaf hier volgde een stukje asfalt op het baantje van Calfven naar Ossendrecht waar maar één grote gloednieuwe hoeve staat tegenover de zogenaamde Geuzenkei. Dit rotsblok langs de kant van de weg zou de vroegere scheiding aangeduid hebben tussen Ossendrecht en Calfven. In de verte zag ik de slierten bikers die over het asfalt fietspad doorheen het open landschap reden om Ossendrecht te bereiken.

Daar ging het even door enkele rustige woonstraten om zo het pad te bereiken dat op de rand van de velden omheen het dorp loopt. Op sommige plaatsen is dit een breed pad, op andere plekken een smal wegeltje. Eén van de bredere stroken stond vol modder en plassen en bracht een vinnig rijdende vrouw ten val. Ik heb dit pad al in alle weersomstandigheden te zien gekregen. Ik vergeet nooit het beeld van de biker die tot z’n middel in de sneeuw stond toen hij na een stuurfout van het pad de weide in was gegleden! Gelukkig lagen de smalle grassporen er iets droger bij! Tot 14 km reden we zo in een boog omheen Ossendrecht. Seingevers hielden ons tegen ter hoogte van een asfaltbaantje, waarbij één biker het toch nodig vond van dit te negeren en door te rijden! Even later bereikten we via een landelijke asfaltbaan de Belgisch-Nederlandse grens, de plek waar Ossendrecht aan het Belgische Zandvliet grenst in het natuurgebied Stoppelbergen. We reden na 15 km naast Athena de bossen weer in. Merkwaardig genoeg stonden er redelijk wat wagens op de parking van deze nudistencamping! Gezellig in je blootje in de caravan of weekendhuisje? Want om zo buiten rond te lopen leek het mij net iets de koud en te nat! Terwijl ik me er iets probeerde bij voor te stellen reden MTBiker from Berendrecht en zijn kliek me voorbij! Veel bikers van weerszijden de grens hadden deze tocht op hun agenda gezet!

Eens goed en wel de bossen achter Athena in, bemerkte ik in de verte wachtende bikers, waarvan sommigen me daarnet hadden ingehaald! De reden werd duidelijk. Hier was de splitsing tussen de routes van 25-35 km en van 45 km. De groepjes mannen stonden te wachten op clubmakkers om de te kiezen afstand te overleggen! De eerste splitsing kwam op 17,5 km na de start. Ondanks het feit dat ik al een hele tijd onderweg was, toch maar voor de lange route gekozen. Ik was ook al ferm moe. Ik had de voorbije veertien dagen geen bike van nabij gezien, laat staan bereden, en dat liet zich ferm voelen! Voor mij ging het rechtsaf een singletrack met enkele speelbultjes op en toen ik na 18 km een kruispunt van boswegen met zitbank passeerde, bevond ik me op “bekend” terrein. Hier passeert namelijk een parcours van zo’n dik 20 km dat ik in de loop van de vorige jaren uit het hoofd heb leren rijden vanaf het Ravenhof in Stabroek. “Bekend” is relatief, want er waren andere paadjes uitgekozen dan degene die ik hier dan gewoonlijk neem. Zo werd de bekende “put” in deze omgeving niet opgenomen in de tocht, ook al reden we er vlak voorbij. De korte afdaling over een ondergrond van zavel deden we wel aan.

Het parcours flirtte hier met de landsgrens, want op 21 km kreeg ik tussen de bomen caravans te zien van Camping De Watertoren in het Belgische Berendrecht en passeerden we de Antwerpse honkbalvelden. Daar werd gekozen voor de singletrack die achter de sportvelden de bossen in duikt. Aan het einde ervan is een plotse opeenvolging van klimmetjes over een uit de kluiten gewassen heuvel. De aanzet heeft me altijd liggen! Ik raak er in principe wel op, maar halverwege ligt er een verrekt dikke wortel op een plek waar je je bovendien tussen twee dicht op elkaar staande boomstammen dient te murwen! Ik vertrouw die wortel niet! Even gestopt alvorens de klim aan te vatten. Achter mij veel gejoel van een aantal later vertrokken clubmakkers. Bever heeft een tijd noodgedwongen stilgelegen en neemt nu de draad van het rijden weer langzaam op. We hadden elkaar een jaar niet meer gezien! Eindelijk één van de trouwe rijders weer actief! Iemand had bij het parkeren aan de start de auto van Bever licht aangereden, zodat zij later vertrokken waren na het invullen van de nodige formulieren. Nadat ik slechts 21,8 km achter de wielen had, was het al 10.40 u! We zouden elkaar dadelijk wel treffen op de bevoorrading, maar die kwam veel later dan verwacht, zodat mijn makkers van De Papegaai Bike Team daar al weer weg waren!

Nog steeds op mijn “vertrouwd” terrein in de buurt van Stoppelbergen trof ik op 24 km de plek waar ik tijdens het rijden van “mijn” ritje aan het einde van de zomer het noorden was kwijtgeraakt. Er stond daar ook een groep wandelaars. Om één of andere reden zijn daar een aantal bomen moedwillig omgelegd om het pad te versperren. Intussen heeft er zich al een nieuw paadje gevormd, er wordt daar dus nog op eigen houtje gereden, maar de omgeving is naar de bliksem. Want verderop ligt een leuke singletrack op en af, en dienen zich enkele mooie heuvels aan en ook daar liggen bomen om! Echt jammer dat deze plek naar de haaien is geholpen! Een biker van De Leeuw Van Vlaanderen was er op de eerste heuveltop in de weer met pijlen. Zij helpen WTC Woensdrecht met het uitzetten van de tocht. Enkele bikers die voor me reden betrouwden evenmin als ik de ferme wortel die in de aanloop naar de eerste heuvel ligt. Ik bereikte even verder weer de Belgisch-Nederlandse grens. Om na 26,5 km een open vlakte te treffen. Daar leidt een zanderig pad naast een zitbank. Nu was alles er zeer goed te berijden, in de zomer raak je er nauwelijks door het losse zand! Het pad ligt ook op “mijn” parcours. Linksaf de zandweg in, rechtsaf de volgende zandweg in, nu alles ideaal om te rijden, in de zomer niet te doen.

Aan de eerstvolgende singletrack rechts zag ik bikers vanuit de andere richting komen. Van een vrouw die even stopte kwam ik te weten dat zij de route van 25 km volgde. Hier kwamen alle afstanden dus weer samen. De singletrack die we in reden is me bekend, met een klein klimmetje aan het einde ervan. Linksaf een bospad in en rechtdoor op de plek waar “mijn” route rechtsaf gaat. Op 28 km bereikte ik de draadafsluiting aan de achterzijde van het terrein van de Politieacademie. Op het zandpad dat er naast loopt stonden al ferm grote plassen! Maar het koninginnenstuk moest nog komen! Want we bereikten een bospad dat er wel zeer vettig bij lag. Vol slijk en megagrote plassen! De plassen ontwijken vroeg meer energie dan er langs de randen gewoon door te rijden, met het risico dat ze dieper waren dan geschat! Het was een lust voor het oog om te zien hoe de voorgangers probeerden de beste en minst natte passage te zoeken. Ik heb het er niet slecht van afgebracht. Enkel aan het einde maakte ik een verkeerde keuze en kwam vast te zitten in een door water verzadigde modderpoel.

Op 29 km trof ik dan toch de bevoorrading, vlak voor de ingang van de Politieacademie. Daar was de spoeling dun, want men zat er door de voorraad koeken, zodat het kiezen was uit sportdrank of bouillon. Een warme drank was weldadig voor de verkoudheid en de kwalijke hoest die al gedurende anderhalve week mijn gezondheid in hun greep hebben! En terwijl ik aan een tweede bekertje bezig was, kwam er een man met wagen toe om enkele dozen koeken aan te voeren. Dus heb ik toch nog wat kunnen knabbelen. Ook die voorraad zal snel op geweest zijn, vrees ik. Voor de toer van 45 km waren er nog 17 km te rijden, voor de routes van 25-35 km nog 7 km, werd aangekondigd door een bordje. De biker die samen met me vertrok, zag op tegen nog 7 km ploeteren. En het was al direct van dat, want we werden een doornatte singletrack achter de Academie op gestuurd. We kwamen er maar moeilijk vooruit! Op 29,5 km werden de bikers de Putseweg over geholpen door twee seingevers om er even verderop na 30 km opnieuw een splitsing te treffen tussen de routes van 25-35 km en 45 km, midden in de bossen.

Er volgden beslijkte singletracks en omstreeks 31 km een lastig stuk over een door boswerkzaamheden gehavend en stuk gereden pad waar nog redelijk wat afgezaagde dennentakken op de grond waren blijven liggen. Bovendien werd het donker, maar een regenbui bleef me gelukkig bespaard! Op 32 km bereikte ik een stuk open heide, waar je bij aanvang zelf je paadje kon banen over een kaalgekapte vlakte. Om dan weer prachtige dennenbossen in de duiken. Daar lagen de paden breder en vooral droger! Aan het einde van een smal bospad, met leuke bulten op en af, kwam er een korte stevige klim die ik gelukkig net haalde. En daar lag na 33 km de fotograaf op de loer! Het was lang geleden dat ik hem nog gezien had, ook al was hij present op een aantal tochten die ik onlangs gereden had. Even gestopt voor een babbeltje. Hij stond daar met een merkwaardig voertuig, een soort kruising tussen een jeep en een golfwagentje! Het moet dit voertuig geweest zijn dat ik ’s ochtends over het fietspad in de andere richting aan de overkant van de Putseweg had zien rijden in het donker! Intussen was het jammer genoeg dan toch beginnen regenen! De fotograaf wist me te vertellen dat er heel wat deelnemers waren gepasseerd! Na de twee vorige afgelastingen omwille van zware sneeuwval, kon de tocht dus weer rekenen op belangstelling! Terwijl ik bij de fotograaf stond, passeerde Josk. Afscheid genomen en weer op pad, want het zat er weer dik in dat ik als laatste zou arriveren!

Bospaden en bredere zandwegen aan de Ossendrechtse Heide werden ons deel. Op 36 km ging het weer even over een stukje kale heide, om dan aan de rechterkant van het zandpad een smalle track doorheen hoog heidegras te treffen. Hier heb ik ooit met Rubber-12 in het wilde weg gereden. Ik schat dat we in de bossen tegenover het Puts Meuleke reden. Hier ligt ergens een mooie korte track over een soort lage heuvelrug, maar die kregen we niet te berijden. Vanaf de open plek weer de bossen in. Natte bospaden die op elkaar leken werden mijn deel. Ik passeerde een groepje van vier bikers die langs de kant stonden. Twee daarvan hadden me daarstraks ingehaald en was ik een tijdje kunnen blijven volgen. Van de twee anderen stond er een met een ketting in de handen! Pech! Ze hebben het probleem toch kunnen oplossen, want later op de tocht hebben de vier me weer ingehaald. 39 km!

Nog een eenzame rijder stak me voorbij, maar in een slijkerige track maakte hij twee keren een stuurfout waarbij hij bijna ten val kwam! Hij ging even aan de kant staan. Tijdens een zware ploeterpartij in een bosweg, waar enkel het hobbelige randje rechts van de weg nog enigszins berijdbaar was, kwam hij weer in mijn zog hangen. “Een pittig tochtje”, zei hij tijdens het passeren, in een Nederlands accent van vlak bij de Belgische grens! “Ja, het ligt er hier nogal bij nu!”, was mijn antwoord! En zeggen dat het hier tijdens de zomer superdroog kan zijn! Het vettige bospad kwam uit op de Putseweg, schuin tegenover het Puts Meuleke. Mijn vermoeden bleek dus correct. Als je dit pad vanaf de Putseweg gewoon rechtdoor blijft volgen, kom je aan de singletrack over de heuvelkam. 42 km. Even langs de Putseweg om weer naar de andere kant geholpen te worden door twee seingevers, wiens taak er dus bijna op zat. Opnieuw de bossen in en voor de verandering weer ploeteren over een supervettige singletrack. “Het wordt er niet beter op”, zei een jonge passerende kerel. Deze track tussen rododendronstruiken ligt er bij droog weer zelfs altijd wat zompig bij.

Ik bereikte de bekende singletrack die vlak naast een zandweg loopt vanaf de voormalige zandgroeve van Ossendrecht. Leuk met bultjes en enkele korte bochtjes. De korte maar steile klim die hier in de bossen verscholen ligt kregen we deze keer niet voor de wielen. De vier bikers met de kapotte ketting van daarstraks staken me hier weer voorbij. 43,5 km. Het ging rechtsaf naar boven en dan linksaf een smal paadje in dat eventjes naast een afgrond van de zandwinning voert. Van daaruit heb je van tussen de bomen een goed zicht op de kale vlakte. Hopelijk is daar niemand rechtdoor gereden, want de volgende pijl naar rechts viel niet goed op! Met enkele andere deelnemers in mijn zog diende ik nog een zeer lastig stuk te trotseren door een weide die compleet onder water stond. De biker na me riskeerde wat ik niet vertrouwde, en dat was van recht door het water te rijden! Hij dook tot boven de naven het water in, met natte schoenen als prijs! We bleken te arriveren op de Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinenlaan ter hoogte van een huis, even voor de ingang van het domein van de Volksabdij. Zo heb ik weer wat bijgeleerd en kan ik de zandgroeve beter situeren en zelf eens tot aan de afgrond rijden. Men wilde ons niet laten gaan, want er werden nog enkele leuke paden op en af over de bulten in de bossen in de buurt van de Volksabdij meegepikt. Toen ik weer aan De Blauwe Pauw arriveerde kon je de kleur van m’n fiets niet meer bepalen omwille van het pak modder, bladeren en naalden dat ik onderweg meegesleurd had! Ik had 45 km op het tellertje staan!

Mijn clubvoorzitter kwam net buiten om huiswaarts te vertrekken. Nog even naar binnen. De natte bikers hadden goed huisgehouden in de gelagzalen. Vooral dan op stoelen met stoffen bekleding! Maar daar weten ze in De Blauwe Pauw wel raad mee. Ik heb het nog ooit geweten dat het er na een toch zo uitzag en dat enkele vrouwen al met de schoonmaak van de stoelen begonnen waren! Als alle bikers er wat gedronken hebben zullen de inkomsten de schoonmaak al snel doen vergeten hebben. Een topdag misschien zelfs! Ik heb er een kommetje tomatensoep en een broodje kaas gegeten, afgesloten met een kuip donkere Westmalle van eigen bodem. Om goed gewapend de 17 km huiswaarts weer aan te vatten. Ik was toch content dat ik weer thuis was. En zoals steeds werd de rit afgesloten met een grondige schoonmaak van de bike en de rest van m’n besmeurde spullen! Een pittig en modderig tochtje was het daar in Ossendrecht! Jammer van het sombere weer. Bij mooi weer komt de schoonheid van de streek van de Brabantse Wal meer tot zijn recht!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be, op mtb-you.nl, op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

Een verslag van Trade-n-cycle: klik hier!

Toertocht te Ossendrecht op 16-12-12 door Mr. Stitchen



Toertocht te Ossendrecht op 16-12-12 door Djob

Op dezelfde dag vond ook de Fingo-Classic in Zoersel plaats.  MTBSDVD maakte hierover een videoverslag:



Fingo-Classic te Zoersel op 16-12-12 door MTBSDVD

19-12-2012 om 17:18 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-45 km) van ATB Team Sirocco te Woensdrecht op zondag 25-11-2012.

Op zondag nog vroeger uit bed dan tijdens de werkweek!  Om zes uur uit de veren om meteen te weten te komen waarom ik zo’n onrustige nacht achter de rug had.  De wind ging danig fors tekeer!  Waarschijnlijk ben ik een paar keren half wakker geworden door het gerammel van de rolluiken, maar niet wakker genoeg om te beseffen dat het ferm aan het stormen was.  Een ontbijt achter de kiezen en om 07.15 u zat ik op de fiets om de 21 km richting Woensdrecht aan te vatten.  Ik ben al in diverse weersomstandigheden onderweg geweest van thuis uit naar een niet te versmaden toertocht over de grens in Nederland.  Sneeuw, ijs en regen hebben me nooit weten tegen te houden, maar een storm zoals deze heb ik nog niet gehad.  Eens Hoevenen voorbij gaat het voor mij dan door de open polders en kreeg ik af te rekenen met fikse zijwind!  In Stabroek op de Danckerseweg van hetzelfde!  Verder had ik gelukkig de wind meestal in de rug!  Dat beloofde voor de terugweg!  Afgewaaide takken in het Moretusbos.  Ik bereikte de Putseweg in Nederland, waar het wegdek een nieuwe laag asfalt had gekregen en de stukken van het asfalt fietspad die opengebarsten waren door opstuwende wortels, netjes vervangen waren door nieuwe stroken asfalt.  Je voelde niet eens de aanzetting met de oude delen!  Het onderhoud van de fietspaden in Nederland is zo veel beter!  Zelfs de bladeren worden er geruimd.  Tijdens een winterse tocht heb ik er zelfs ooit een sneeuwruimer op aan het werk gezien!

Er waren deze keer geen andere gekken die met de fiets vanuit mijn contreien waren gekomen en slechts één wagen die een bike meevoerde zag ik voorbijrijden.  Toen ik de startplaats naderde zag ik er nog enkelen passeren.  Ik wist nog exact hoe ik vanuit Hoogerheide richting Woensdrecht moest rijden en samen met een man op een stadsfiets werd ik bijna letterlijk onder de brug van de ringweg door geblazen!  Een jonge biker met een rank lijfje waar ik enkel nog van kan dromen begroette me in het voorbijrijden en even later bereikte ik het Café “Non Plus Ultra” aan de rand van het dorp en van de wereld.  “Tot hier en niet verder” is een uitstekende naam voor dit café annex eethuis, want even verder ligt de snelweg en dan niets meer buiten een onmetelijke open vlakte!  Toen ik mijn fiets op slot legde, arriveerde daar de ouderdomsdeken van de bikers van V’lox uit het naburige Kapellen.  En dan bleek dat hij het was waarvoor ik in Kapellen even had ingehouden toen hij in de Essenhoutstraat uit een zijstraat kwam met de auto.  Ik was niet zeker of hij mij gezien had, ondanks de megaverlichting op m’n helm.  Ik had gemerkt dat de wagen twee bikes meevoerde, maar om de chauffeur te zien was het te donker.  Me ingeschreven in het café en om 08.35 u was ik op weg voor de tocht.  Een vijftal V’lox-ers stak me voorbij.  “Waar de Strammer rijdt, rijden wij ook”, zei de ouderdomsdeken.  Het was vriendelijk, maar het is niet waar.  Het ware niet slecht dat ik een hogere snelheid kon ontwikkelen, dan zou ik hen eens kunnen volgen!  Het is niet en het zal ook nooit zijn!

De toer vertrok zoals de vorige keren vanuit Non Plus Ultra om de Noordpolder van Woensdrecht in te duiken over een door landbouwvoertuigen met een ferme laag slijk besmeurde asfaltwegel door de open velden.  De wieken van de enorme windmolen in de buurt gingen een gang in de storm.  En alle bikers maar optornen tegen de wind in.  Na een haakse bocht naar links ging asfalt over in doornat zand en kregen we er naast de wind nog een tegenstander bij onder de vorm van een aanzuigende ondergrond vol plassen.  Na 3 km bereikten de slierten bikers het eerste bos op een lage heuvel in de polder om er de eerste singletrack te berijden.  Die was van korte duur en eens het bos weer uit volgde de plek met het gevaarlijke dropke over een uit de kluiten gewassen wortel.  Deze keer was er daar geen filevorming.  Eens het bochtje om was het ploeteren geblazen doorheen een veld om via een singletrack zonder inhaalmogelijkheid, tussen een bos en een prikkeldraad, een klimmend asfaltbaantje te bereiken.  We werden door een seingever een iets drukker baan over geholpen en via een straat bereikten we dan pas echt de bossen om er van 5,5 km tot 6,5 km vergast te worden op de eerste echt leuke singletrack die er toch goed nat bij lag!  Het was een door bikers gesmaakte singletrack met bochtjes tussen de boomstammen en bultjes op en af.  Mijn plezier werd halverwege wel abrupt verstoord toen ik een misrekening maakte bij het willen passeren van twee wel erg dicht op elkaar staande dunne boomstammen.  Ik moet iets geraakt hebben, kon niet snel genoeg uitklikken en lag al snel op de grond tussen de bomen.  Met als gevolgen een pijnlijk bovenbeen en een krom stuur.  Rechtgekrabbeld, goed gekeken of er geen vitale onderdelen van de fiets geraakt waren en of ik geen voorwerpen verloren had en m’n stuur weer rechtgetrokken.  Verderop in het bos nog wat geklungeld om af te geraken van een vervelend tikkend geluid..  Op 7 km na de start volgde de eerste splitsing tussen de trajecten van 25 en van 45 km.

Na een door een bordje als gevaarlijk gemarkeerde put, zijnde de monding van een bosbeek naar een veld toe, en waar ik in tegenstelling tot anders nu toch gewoon ben over en door gereden (ondanks de regen stond er minder water in dan vroeger) leidde een singletrack ons door een bos en over de rand tussen bos en velden.  Op 8 km kruisten we een open plek heide om snel weer de bossen te bereiken.  Tot mijn afgrijzen merkte ik dat ik al een uur onderweg was!  Het oponthoud door de val zat er natuurlijk wel voor iets tussen!  Even paniek, want ik moest om 16.00 u uitzonderlijk op een zondag voor een paar uren op mijn werk zijn!  Ik mocht dus wel een tandje bij steken!  De beschrijving van wat volgde kan kort zijn: hoofdzakelijk bospaden, afgewisseld met singletracks, waarbij we op 12 km de visvijver van hengelsportvereniging ’t Spanjooltje midden in de bossen passeerden.  Op 14,5 km bereikten de treintjes bikers weer een meer open heidelandschap.  MTBiker from Berendrecht en diens bikematen begroetten me bij het inhalen en eens de heide weer voorbij zag ik ook Rubber-12 voorbijkomen, meegezogen door een sneller rijdend groepje.  We reden een bos in waar de zanderige paden geblust waren door de regen.  Na een bospad kregen we een kleurrijke nieuwbouw midden in de bossen te zien, deel uitmakend van het Mollercollege, een school die verscholen ligt tussen de bomen en waarvan vanaf de Putseweg niets te bespeuren valt!  15,5 km om 10.00 u.

Omstreeks 16 km bereikten we de speelbossen met de kleine en hogere bulten, gelegen in de omgeving van de Volksabdij Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinen en het Restaurant De Blauwe Pauw.  Aan één van de hogere zanderige bulten werd ik begroet door een biker terwijl ik het moment voor mijn kans stond af te wachten.  Net zoals de meeste anderen moest ik mijn poging tot beklimming staken toen ik in het losse zand kwam vast te zitten.  Even later bereikten we weer de meer bewoonde wereld, of althans de Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinenlaan (heb zoiets op je adreskaartje staan!) om op 17 km het rondpunt op de Putseweg ter hoogte van restaurant Jagersrust te bereiken.  Daar stonden seingevers om een veilige overtocht te garanderen.  Het ging recht naar de overkant om de weg richting Huijbergen op te gaan, waar halverwege ook de met de straat evenwijdig lopende singletrack werd aangesneden.  Na bijna 20 km bereikte ik zo omstreeks 10.30 u het rondpunt net voor de bebouwde kom van Huijbergen, alwaar we een bocht van bijna 360 graden maakten om het baantje op te gaan richting camping De Staartse Duinen.  Vlak voor de ingang van de camping was er een splitsing tussen de beide routes.  De 25 km ging links een track in het bos op waaruit ik tijdens de toertocht vanuit Hoogerheide op 14 oktober was gekomen en mijn tocht diende te staken omdat de pijlen al waren opgeruimd.

Voor de route van 45 km ging het rechtdoor in de bossen op het grensgebied tussen het Nederlandse Woensdrecht en het Belgische Kalmthout in het natuurpark De Zoom – Kalmthoutse Heide, deel uitmakend van de door bikers geliefde Brabantse Wal.  Op 22 km en op 23 km troffen we twee zeer knappe singletracks met speelbultjes en wortels om daarna de vele paden door dit bosgebied aan de Staartse Heide voor de wielen te krijgen.  Op 25 km zag ik een biker van links komen op een kruispunt van smalle bospaadjes waar de korte toer weer het parcours van de lange vervoegde.  Net toen ik even halt wilde houden kwam SilverFokske naast me rijden.  Het was intussen al een tijd geleden dat ik van hem nog wat gehoord of gezien had.  Het zien van de vele bikende streekgenoten is het beste bewijs dat de toertochten hier erg geliefd zijn.  Je moet van je hart een steen maken om deze tochten niet te rijden!  26 km om 10.50 u.  De rit van gisteren in Sint-Job-in-‘t-Goor, met heen en terug goed voor 80 km, nog in de benen, de rit van thuis naar hier en de woeste weersomstandigheden maakten er voor mij een zwaar rondje van!  De bosdreef met de kleurrijke afgevallen herfstbladeren die we bereikten kwam me bekend voor.  En inderdaad, even later passeerden we het beeld van de Heilige Teresia en het bekende groene poortje tegenover het Vijverstraatje in Huijbergen.  Jeetje, dat betekende dat we dadelijk de Tiestenberg over zouden gaan!

In het Vijverstraatje ging het linksaf een singletrack in, maar in plaats van linksaf over de heuvels gejaagd te worden, werden we rechtsaf gestuurd om enkele singletracks aan de voet van de berg mee te pikken.  Op 28 km doemde dan toch de Tiestenberg op.  Even gewacht tot de bikers voor me naar boven geklauterd waren, wat me de kans gaf om even op adem te komen, en dan alle registers opengetrokken om de zanderige helling te beklimmen.  Het lukte nog ook!  Zonder voet aan de grond te moeten zetten, zonder te hoeven wandelen, heb ik deze keer de drie tot vier heuveltoppen al rijdend tot boven gehaald.  Toch een prestatie met reeds bijna 50 km in de benen.  We verlieten het bos om op 29 km de bevoorrading te treffen voor de hoeve op de hoek van het kruispunt van de Weg naar Wouw en de Overbergseweg op het grondgebied van Huijbergen.  Tijdens het knabbelen van een banaan en een suikerwafel, doorgespoeld met een beker warme thee, een kort babbeltje met SilverFokske.  De bevoorradingstafel stond opgesteld in de open poort van de schuur.  De dames die voor de bevoorrading instonden hadden hun handen vol met het vullen van bekertjes. 11.10 u.

Na de stop ging het weer de bossen tegemoet en ik vermoed dat we daar de zijflanken van de Nootjesberg voor de wielen kregen.  Ik heb al zo vaak gevraagd waar nu welke “berg” ligt, ik heb al even vaak antwoord gekregen, maar ik weet het eigenlijk nog altijd niet exact!  Kunnen de organiserende clubs er eens geen naambordjes plaatsen?  Kort na de stop, op 30 km van de start, trof ik weer een splitsing tussen de routes van 25 km en van 45 km.  Singletracks en smalle en bredere bospaden werden mijn deel.  Van 32 tot 33 km reden we langs een draad die de omheining is van het beboste gedeelte van het militair domein dat de vlieghaven van Woensdrecht omvat.  Er loopt daar een singletrack vlak naast.  11.35 u.  Van de draad weg en de bossen in om op 35 km weer eventjes langsheen te omheining te rijden.  Gedurende een halve kilometer kregen we dan de plezante track waarop een viertal uit de kluiten gewassen zanderige bulten met wortels liggen en waar je best toch even goed uitkijkt.  Na de track bereikten we de Walsestraat met het eenzame huis in het bos, eerder ex-bos, want het gedeelte van het bos achter en naast het huis is onlangs gerooid.

Na nog een bospaadje kwamen we uit in een open zanderige vlakte waar de landingslichten van de vlieghaven tot in de heide buiten de omheining staan.  Er was zelfs een strook met nieuwe lichten geplaatst, net op de plaats waar het paadje van wel erg los zand de bocht naast de omheining neemt.  Er was een draad rond geplaatst, maar die had ik niet gezien.  Tegelijk kwam ik vast te zitten in het losse zand.  De kerel die achter me kwam wou voorlangs, maar dat was nogal lastig met die draad die hij duidelijk evenmin had gezien.  Hij was in het gezelschap van een aantal koerskonijnen, waaronder ook jongedames in de groen-gele pakjes die ik wel meer op mijn pad ontmoet op tochten in deze streek.  Er volgde een zanderig pad in de open vlakte naast de omheining van de luchthaven om zo de lastige singletrack met enkele zeer diepe putten tussen bos en afsluiting te bereiken.  Die track ligt er altijd vrij beslijkt bij.  Alleen bij droog weer is hij zonder problemen te berijden.  En uitgerekend hier moet er natuurlijk een hele meute achter me komen rijden, terwijl ik op de betere paadjes meestal alleen onderweg was!  Gelukkig weet ik na meerdere deelnames wel waar ik goed op moet passen!  38,5 km om 12.00 u.

Volgde, hoe zou het ook anders kunnen, weer een aaneenschakeling van bospaden, om omstreeks 41 km weer rakelings langsheen de omheining van de vlieghaven te komen.  Van op deze plek konden we de landings - en taxibanen goed zien liggen en in de verte geparkeerde vliegtuigen zien staan.  Ook al hield je de ogen ook best op het lastige bultige graspaadje dat we er te berijden kregen.  Op 42 km zwol het geluid van de nabijgelegen snelweg langzaam aan en bereikte ik de straat Lange Steen die er daar evenwijdig mee liep.  Links een poort van de vlieghaven van Woensdrecht en in de verte de gebouwen ervan.  De Lange Steen kwam uit in de Antwerpsestraatweg waar aan de linkerkant nog een met bomen begroeide pukkel verstopt ligt.  Daar werden we dus weer het bos in gestuurd om er op een zachte helling naar boven te klimmen en tracks met het nodige bochtenwerk doorheen het bos te treffen.  Ik was er wel over verwonderd dat het er zo druk was en ik hoorde muziek.  Bij nader toezien was daar ook een crosswedstrijd aan de gang.  Ik zag tussen de bomen door kinderen op dat parcours rijden.  Ik passeerde een met graffiti bespoten in onbruik geraakt gebouw, bijna een soort bunker.  Het tellertje klokte 46 km af toen ik weer uit het bos tevoorschijn kwam en woonstraten in Hoogerheide bereikte.  Via de winderige Steenstraat bereikte ik de naast de snelweg gelegen Bossestraat waar het in een kale open vlakte ferm opboksen was tegen de wind in.  Ik kwam er verschillende bikers tegen die hun fietsen in hun auto aan het laden waren.  Na 49 km bereikte ik omstreeks 13.00 u weer het Café Non Plus Ultra.

Er stonden nog wachtenden aan de bikewash en het had weinig zin van daar gebruik van te maken vermits ik nog met de bike huiswaarts moest.  Toen ik voor het café arriveerde hoorde ik m’n schuilnaam noemen.  Ondanks het feit dat ik half incognito reed, de papegaai op m’n trui verstopt onder een regenjasje, werd ik herkend door Nielsvo van het Nederlandse forum.  Hij stond met een clubmakker van De Kaaimannen klaar om huiswaarts te vertrekken.  Ik zou hem niet meer herkend hebben!  Dat kan ook moeilijk, vermits het de eerste keer was dat ik hem zag!  Ik ben steeds in de waan geweest dat ik Niels ooit gezien had op een bevoorrading tijdens een toertocht (na opzoeken bleek dat de marathon van TC De Markies in Bergen-op-Zoom op 13-02-2011 te zijn), maar dat blijkt een andere Kaaiman geweest te zijn!  Een zekere bikerML!  Sorry Niels, dat ik niet zo veel van zeggen was!  Ik was compleet afgepeigerd!  De natte ondergrond en de felle stormwind hadden hun slopend werk verricht!  En ik maakte me wat zorgen over de terugtocht en of ik wel op tijd terug thuis zou zijn!  Gegarandeerd wind op kop!  Toch nog even een kort babbeltje met de joviale Niels.  Ja, de bike heeft mijn leven ook verrijkt met een aantal sympathieke mensen, langs beiden zijden van de landsgrens, in eigen streek en verderaf, en die ik altijd graag te zien krijg, ook al is het vaak maar even!  En dan vertrok Niels met zijn makker richting Roosendaal.  Als ik er voor zorg van bij de komende streektochten tijdig aan de start te verschijnen, kruisen onze paden allicht nog wel eens!

Toch nog even naar binnen voor een verfrissend drankje.  Met eerst de nodige belangstelling vanwege een aantal bikers voor m’n helmlamp.  Terwijl ik een drankje bestelde, meteen twee tegelijk, kwam de waard de muziek nog wat luider zetten.  “Ik zal ze eens wat opzwepen”, zei hij.  En ik kon hem al nauwelijks verstaan, drie keren moeten vragen wat hij zei!  Maar de Hollandse hoempapamuziek bleef deze keer toch enigszins achterwege, op “Hij was maar een clown” van Ben Cramer na!  Ben Cramer!  Waar is die tijd toch gebleven!  De clan van MTBiker from Berendrecht maakte aanstalten om te vertrekken, zodat er een stoel vrij kwam om nog even bij Rubber-12 en SilverFokske te kunnen zitten.  Iedereen blijkt het relatief goed te stellen op dit ogenblik.  Om 13.30 u ben ik huiswaarts vertrokken.  Het opboksen tegen de wind viel al bij al nog mee.  In de poldervlakten van Stabroek en Hoevenen had ik vooral af te rekenen met zijwind vanuit de Antwerpse haven.  Om 14.45 u was ik thuis na een slopende tocht.  Zelden zo blij geweest dat ik weer thuis was!  Snel onder de douche, m’n plunje in de wasmachine gestopt en naar m’n werk gereden waar ik uitzonderlijk op een zondag nog enkele uren verplicht vrijwilligerswerk diende te doen!  Maar er was ook nog een lekkere maaltijd.  Omstreeks 21.00 u stond ik dan weer thuis m’n fiets schoon te maken in het licht van m’n helmlamp.  “Daar heb je die gek weer”, zullen de buren wel gedacht hebben.  Daarna nog wat zaken voor m’n werk op papier gezet die op maandag hun deadline bereikten!  Dit verhaaltje heeft daarom dus even op zich laten wachten!  Een vroegere buitenlandse makker zei me ooit dat “ik 48 uren in een dag zou moeten leven” om zo meer van het leven te genieten.  De kerel zal misschien nooit weten dat ik dat nu ook doe!

Slotsom: zoals steeds een mooie tocht in eigen streek.  Een knap door ATB Team Sirocco uitgezet parcours, deze keer zwaar door de natte ondergrond en de stormwind.  Naar Nederlandse maatstaven, dus geen bewaakte bikeparking (slotje meebrengen) en douches op enige afstand van de start (niet gebruikt).  Omwille van m’n vroege start als tragere wel wat meer dan anders te maken gehad met koerskonijnen die voorbij willen en dan soms uitgerekend op de iets lastiger stukken!  Na een superdrukke zondag ben ik als een blok in slaap gevallen!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

30-11-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-25-45 km) van KFC Sint-Job te Sint-Job-in-‘t-Goor op zaterdag 24-11-2012.

Omdat een mens ook werk en nog andere katten te geselen heeft dan enkel rondtoeren met de fiets, ben ik thuis pas om 12.30 u met de bike kunnen vertrekken richting Sint-Job-in-‘t-Goor voor de toer van KFC Sint-Job, na enkele koffiekoeken achter de kiezen te hebben gestoken.  Even getwijfeld of ik met de auto dan wel meteen met de fiets naar ginder zou vertrekken.  Er viel wat lichte regen en het was somber, mistig en grijs toen ik vertrok.  Toch maar meteen de fiets op!  Na 19 km arriveerde ik aan het voetbalveld van KFC Sint-Job waar een klein aantal bikers aan de bikewash stond te wachten.  Zij hadden de rit al achter de wielen.  De man aan de inschrijving was de kassa al aan het opmaken, want ik was maar net voor het sluiten van de start ter plekke.  Om 13.30 u kon ik van start gaan voor de tocht.  Op de voetbalvelden was een wedstrijd aan de gang.

De aanzet ging niet zoals ik verwacht had via de smalle track naast de velden, maar we werden de straat door gestuurd richting het centrum om dan rechtsaf te gaan richting de school voor Buitengewoon Onderwijs Kristus Koning.  Daar ging het de Vraagstraat links van het domein in om de aldaar gelegen bossen van het zogenaamde Klein Zwitserland te bereiken.  Het ging er een singletrack op tussen de bomen om over te gaan naar een volgende zeer lange track, recht op recht, doorheen de natte bossen.  Naar het einde daarvan toe kwam ik na 3 km twee jonge mannen tegen die er op wandel waren met een hond.  Aan het einde van het smalle paadje was een houten “poortje” en ging het linksaf een zandweg in, meer bepaald de Grote Vraagstraat midden de bossen.  Het is in deze streek bijna een examen met de Grote Vraagstraat, de Kleine Vraagstraat en de Vraagstraat!  Men kan zich in gemoede de vraag stellen over welke vraag het dan wel moet gaan!  Linksaf de Biezendreef in waar enkele godvergeten buitenverblijven in de bossen verstopt stonden.  Zo ook in de Noenheuvel, een mij onbekende zandweg onder imposante dennenbomen, rijdend over een tapijt van afgevallen naalden.

Er volgden enkele lange rechte dreven door het bos of rakelings erlangs op de grens met velden.  Zo onder anderen de onverharde Korhoenlaan, een plaatselijke zandweg op de rand tussen bos en veld.  Even verderop ging het rechtsaf een volgende zandpad in en bemerkte ik dat er toch nog enkele bikers later gestart en op komst waren.  De zandweg ging over in een gehavende veldweg met wat slijk en putten, alwaar het viertal bikers me voorbijstak.  In de verte zag ik de hoeve waar dit zandpad uitgeeft in de Abdijlaan.  Het viertal had er even halt gehouden.  Op deze plek was ook de splitsing waar de kidstoer zich losmaakte van de routes van 25 en 45 km.  Het ging naar links de baan over en even over het fietspad van de Abdijlaan, alwaar nog een duo en even later een groepje van drie bikers me voorbijstak.  Deze negen bikers zouden meteen de enigen zijn die ik vandaag te zien zou krijgen, buiten de twee keren twee tegenliggers die ik nog zou treffen, waarvan ik zelfs vermoed dat het hetzelfde duo betrof dat twee keren mijn pad kruiste.  14.10 u.

We dienden opnieuw de Abdijlaan over te steken naar een veldweg toe.  Deze veldweg veranderde wat later in een bospad alwaar we een mooie singletrack bereden.  Dan ging het een woest smal pad in doorheen een bos over een privaat domein.  Intussen moeten we weer enigszins evenwijdig met de Abdijlaan aan het rijden geweest zijn, getuige daarvan het luidende klokje van het klooster van de Trappistinnen in Brecht, bekend geworden door de tv-reeks “In Godsnaam” van Annemie Struyf.  Het smalle pad werd naar het einde toe iets breder met drie sporen, waarvan ik het middelste koos, om uit te komen in een bocht van een eenzaam betonbaantje.  Baantje over om na het overschrijden van een bultje het jaagpad langsheen het kanaal Schoten-Dessel te bereiken, op 12 km na de start.  Rechtsaf op het jaagpad dat hier slechts bestond uit een smal spoor door het gras, om uit te komen aan de kanaalbrug ter hoogte van Café Trapke Op.  Mijn vermoeden bleek te kloppen, want op deze plek begint de Abdijlaan waarlangs het klooster gelegen is.

Het ging er aan het kapelletje in de bocht van de weg linksaf de Westmallebaan in om vlak na de Schevenoordhoeve een veldweg in te slaan.  Deze bracht me enkele honderden meters verder voorbij een stuk bos met een daarin verscholen chalet (veel en luid geroep van mensen) en een poort naar een privaat domein met drie huisnummers in de Oude Liersebaan, ter hoogte van het kruispunt met de Heikantstraat, beiden onverharde zandwegen op het grondgebied van Westmalle.  Enkele wandelaars met hond kwamen me tegemoet.  In het bos verderop zag ik auto’s staan en een groep mensen, maar voor de bevoorrading was het nog te vroeg.  16 km om 14.35 u.  Ik bereikte al snel de bossen die voor me lagen alwaar het linksaf ging, en kon er tot ruim 18 km genieten van de vele singletracks die verscholen liggen in deze speeltuin van Drieboomkensberg.  Het waren niet de gebruikelijke paadjes van tijdens de andere toertochten en het bekende kruisbeeld aan de zandhoop met wortels naast de bidplaats in open lucht kreeg ik deze keer niet te zien.  Midden het bos trof ik de splitsing waar de 25 km rechtsaf ging op 18 km na het vertrek.  Er kwam een groepje wandelaars met kleine kinderen toe.  Voor mij ging het linksaf over een breed pad waarlangs ik het Molenbos van Drieboomkensberg verliet en weer in een meer open omgeving kwam.

Eens het bos uit bereikte ik een veldweg die na enige tijd overging in asfalt.  Op een plek tegenover een hoeve troepten mensen samen.  Daar was een drankpost voor de wandelaars.  Ik diende er m’n stuurmanskunst te gebruiken om rakelings langsheen een hond zijn kont te laveren.  Een hond die nietsvermoedend bij zijn baas stond.  Ik diende er rechtsaf te slaan naar een volgende veldweg toe die na enige tijd overging in verhard en waarlangs een aantal villa’s gebouwd waren.  Een rustige plek om te wonen.  Daarna ging het de richting uit van het domein van de Trappistenabdij van Westmalle die ik omstreeks km 21 in het vizier kreeg.  We bereden er de bekende zanddreven die rakelings naast en achter de abdij passeren.  Het gaat de paters duidelijk voor de wind, te zien aan de nieuwbouw (stallingen, bedrijfsruimte) die naast het klooster opgetrokken wordt.  Via de zandweg achter de abdij ging het linksaf om het schilderachtig gelegen vakwerkhuis te passeren.  Mooie bospaden en singletracks leidden me over een tapijt van kleurrijke gevallen herfstbladeren.  Omstreeks 24 km trof ik een plezante korte track die met de nodige bultjes op een soort heuvelkam was gelegen.  Helaas was het intussen beginnen regenen.  De regen voelde ik niet, wel de drup van de kale bomen.  Er volgden nog prachtige bospaden in het Molenbos, ook al zag alles met dit vochtige herfstweer er eerder somber uit.  Omstreeks 25 km bereikte ik de Waterstraat, een drukkere baan die dit bosrijke gebied doorkruist op de grens tussen Schilde en Brecht.  Het ging het grondgebied van Brecht weer op om even verder de baan te moeten kruisen om de Kleine Vraagstraat te bereiken.

Daar stond de bevoorrading, het is te zeggen, daar had ze gestaan, want de man en de vrouw ter plaatse waren bezig met de opruim.  De tent werd er net opgevouwen.  Ik had wel gedacht dat de bevoorrading zou opgedoekt zijn, zelfs verwacht dat ik er helemaal niets meer van zou te zien krijgen omwille van mijn trage tempo en late start.  Ik heb er nog een wafel met chocolade meegekregen die ik heb meegenomen voor verder onderweg.  Water had ik genoeg bij in m’n lurkzak die bij thuiskomst wel volledig bleek leeggedronken, iets wat me zelden overkomt.  Dus direct weer op pad de Kleine Vraagstraat in, een zandweg waar zich als het ware een singletrack heeft gevormd.  Er lag een dik tapijt van kleurrijke gevallen herfstbladeren.  Op plaatsen waar grote plassen stonden hadden zich in de loop der tijden tracks ontwikkeld langsheen de rechterzijkant van de weg.  Ook anderen hadden de Kleine Vraagstraat ontdekt, waaronder een amazone op haar paard, een jongen die zijn jonge hond gerust moest stellen nadat die zich een hoedje schrok door mijn komst en een joggende jongedame.  Niet iedereen werd binnen gehouden door het sombere mistige weer.

Op 28 km ging het dan rechtsaf een bospad in om gedurende een dikke kilometer een mooie singletrack te kunnen berijden die doorheen het bos slingerde om te arriveren op een plek met enkele buitenhuisjes.  De bosweg waarin ze stonden luisterde naar de naam Caterskapeldreef te Schilde.  Die naam kwam me bekend voor van de nachtrit vanuit Kristus Koning (07-09-2012) en de toer vanuit Westmalle (16-09-2012).  Het ging een openstaande poort door om een singletrack over een privaat domein te berijden.  Na dit lusje kwam ik weer uit in de buurt van de poort en ging het, nog steeds binnen dit domein, een bospad op.  Andere mooie bospaden volgden.  Mijn vermoeden dat we in de bossen van de school in het domein Kristus Koning aan het rijden waren werd bevestigd toen ik op 30,5 km een klein kerkhof passeerde.  De poort was los en ik ben even wezen kijken.  Er lagen broeders begraven.  Mensen die hier geleefd en gewerkt hadden en hun laatste rustplaats gekregen hebben op een stille plek midden de bossen.  Op 31 km passeerde ik dan effectief de vele schoolgebouwen en het klooster om via de ingang het domein weer te verlaten.  Op deze plek was ik dus weer kort bij de start!  De baan over en de Koeistraat in, opnieuw op het grondgebied van Schilde.  En ook al ben ik hier al vaker gepasseerd, onder anderen toen ik vroeger al eens mee op sleeptouw werd genomen door een kameraad, het was de eerste keer dat ik merkte dat daar een golfterrein ligt!  Van de Antwerp International Golf and Country Club Rinkven!

Aan de rand van het bos trof ik na 32 km opnieuw een splitsing tussen de routes van 25 km en van 45 km.  Voor mij ging het linksaf om een pad te volgen tussen de delen van het golfterrein in.  Ondanks het feit dat het intussen iets steviger was beginnen regenen, waren twee spelers, een man en een vrouw, hun balletje aan het slaan.  Hoe gek kan een mens zijn!  Maar misschien dachten zij van mij hetzelfde!  Ik reed er door een brede bosdreef met aan weerszijden grasvelden van het golfterrein.  Dan rechtsomkeer voor de volgende lange dreef.  Ook daar toch nog enkele eenzame golfspelers.  Op 33 km volgde een plezante singletrack op en af over enkele heuveltjes, spijtig genoeg kort van duur.  Via een dreef verlieten we het golfterrein om uit te komen aan een brugje over de antitankgracht, nog steeds midden in de bossen.  Recht voor me moet achter de bomen wel een drukkere rijbaan gelegen hebben, te horen aan het geluid dat uit die richting kwam.  Het brugje over en rechtsaf naast de antitankgracht.  Inmiddels was het al 16.10 u!  Ik mocht wat voortmaken, want in de winter is het om vijf uur donker!

Ik kwam uit aan een drukkere kasseibaan in een bosrijke omgeving van ’s Gravenwezel aan het grote standbeeld van een kat.  Even de baan langs om dan over te steken en het Caterstraatje in te slaan.  Wat deze streek met een kat verbindt is me een raadsel.  Er moet hier wel ergens een kasteel staan met de naam Catershof of Kattenhof.  Het Caterstraatje is niet meer dan een servitude-bospad dat overgaat in een mooi pad tussen enkele grote private bosrijke domeinen van rijke mensen.  35,5 km en regen!  Er volgden nog servitudepaadjes door de bossen om uit te komen op een smal paadje tussen een weide rechts en een kerkhof links.  Deze plek kwam me bekend voor.  Zeker toen ik de straat diende te kruisen en de Zevenbunderstraat, een zandweg in ’s Gravenwezel, in reed.  Hier had ik vorige zondag nog gereden tijdens de tocht vanuit Wijnegem, maar van de andere kant komende!  In de regen bereikte ik na bijna 37 km het Kwikaardstraatje en op 38 km een paadje met links een door rododendrons afgeboord bos en rechts een draadafsluiting.  Tijdens de toer van Wijnegem hield ik hier een sanitaire stop.  Ik had niet verwacht van hier zo snel weer eens voorbij te komen!

Het ging de lange Krommedreef doorheen de bossen in om weer de antitankgracht te bereiken.  Na deze te hebben gekruist ging het aan de overkant weer in de richting van waaruit ik gekomen was.  Daar liep een iets lastiger smalle singletrack naast de gracht tussen de boomstammen.  Net daar kruiste ik een groep kleine jongens op wandel in de regen.  Verderop was het pad op diverse plekken versperd door bewust daar gelegde boomstammen.  39 km om 16.45 u.  Ik passeerde naast het paadje gelegen fel verlichte sportvelden.  Het was geen voetbal dat daar gespeeld werd, eerder hockey (Royal Antwerp Hockey Club?), maar ik kon het niet goed zien.  Het bospad verwijderde zich van de antitankgracht en na de oversteek van een grote baan kreeg ik de kantine van de voetbalvelden van KFC Sint-Job te zien en was ik na 40 km (en geen 45 km) weer bij af.  Begrijpelijkerwijze was daar alles al opgeruimd.  Zo ook de bikewash die voor mij overbodig was, vermits ik toch nog per bike huiswaarts moest.  Ik ben niet meer in de kantine binnen geweest, ik vermoed dat daar nog enkel voetballers waren.  De wafel die ik aan de bevoorrading meegekregen had opgegeten alvorens de terugweg naar huis aan te vatten.

Ik was gelukkig zo snugger geweest om een achterlichtje en helmlamp te monteren, vermoedend dat de duisternis tijdens de terugrit zou invallen!  Er waren nog gekken onderweg in dit regenweer op het fietspad in de andere richting: twee onverlichte wielertoeristen en een mountainbiker met veel licht.  Via Brasschaat weer huiswaarts met een sanitaire stop in de stikdonkere Mishagen aan de Hoogboomsteenweg.  Mijn helmlamp kwam ook goed van pas om thuis mijn fiets nog schoon te spuiten en vluchtig rijklaar te maken voor de tocht van morgen in het Nederlandse Woensdrecht.  Mijn kilometertellertje moet op de terugweg naar huis kuren gehad hebben, want bij mijn weten is 40 + 2 x 19 = 78 km, terwijl er slechts 67 geregistreerd werden.  Was mijn gedacht aanvankelijk dat deze tocht geen hoogvlieger zou worden, naarmate de kilometers vorderden kon ik mijn mening herzien, kregen we hoe langer hoe meer bos voor de wielen en kreeg ik plekken te zien die ik nog niet kende, zoals het golfterrein op de grens tussen Sint-Job en Schilde.  Op enkele plaatsen waren er mooi uitgekozen tracks te berijden.  Ook ferm dat in Kristus Koning de poorten open gingen voor de bikers en de broeders hun domein niet enkel voorbehouden voor de eigen nightride van hun school.  Door het sombere en mistige weer liet de streek niet zien wat voor moois ze in haar petto heeft op zonnige dagen.  Ondanks dat heb ik toch genoten van deze rit in eigen streek.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

27-11-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

War Child (1993) is een organisatie die zich inzet om kinderen te helpen bij het verwerken van hun oorlogservaringen. War Child Nederland is een onafhankelijke humanitaire stichting die investeert in een vreedzame toekomst voor kinderen die getroffen zijn door oorlog. Belangrijke aspecten daarin zijn het opzetten van psychosociale programma's en creatieve en sportieve therapieën. War Child Nederland is onderdeel van een internationaal netwerk van onafhankelijke organisaties die over de hele wereld werken om oorlogskinderen te helpen.

Op Wikipedia vind je meer informatie over Warchild!

Internationaal: http://www.warchild.org/

538 is de naam van een Nederlandse radiozender: 538 (Wikipedia) en http://www.538.nl/

Deze Ride 4 a Child wordt mede mogelijk gemaakt door:

21-11-2012 om 23:02 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-32-42 km) van de Wijnegem Bicyle Club te Wijnegem op zondag 18-11-2012.

Alsof ik altijd tegendraads wil zijn ook deze zondag gekozen voor een andere toer dan de clubgenoten die de tocht in Kalmthout hadden uitgekozen. Dus koos ik voor de Wijnegem Bicycle Club nadat ik hun toer vorig jaar links had laten liggen ten voordele van het Nederlandse Halsteren. Om 6.00 u op om langzaam wakker te kunnen worden en een ontbijt achter de kiezen te steken. De regen buiten nodigde niet uit tot een fietstocht. Toen ik om 7.30 u thuis in het donker met de bike vertrok had het opgehouden te regenen. Via kalme straten, voor een stuk gelegen op het parcours dat ik vele jaren geleden volgde om naar school te rijden, bereikte ik via Schoten na 17,5 km en een klein uur rijden de start in de gemeentelijke lagere school De Notelaar, op een boogscheut van het Albertkanaal gelegen. Bij mijn zus in Schoten waren de luiken nog gesloten, die lagen daar nog lekker te knorren op deze druilerige zondagochtend. Voor luttele drie euro kon ik me als lid van een wielerbond inschrijven. Om 9.00 u vertrokken voor de toer van 42 km.

Na de doortocht van enkele straten bereikte ik na 1,5 km het park van Wijnegem met een vrij vettige inloop, gevolgd door een smal bospad en bredere dolomiet wandelpaden die me langsheen de ruïne van een verlaten kasteel voerden. Ik reed er een tijdje in het gezelschap van een man die drie kinderen op sleeptouw had. Samen met redelijk wat andere starters werd ik door seingevers een grotere drukkere baan over geholpen. Er volgden straten en wegeltjes, waarbij we na 2,5 km de eerste echte off-road onder de wielen kregen, onder de vorm van natte veldwegen die me in de richting van de snelweg voerden. Ik kon de grote snelwegparking zien die zich tussen de afrit Wommelgem en de verkeerswisselaar in Ranst situeert en die ik zo vaak passeer wanneer ik mijn heil ga zoeken op toertochten in de Antwerpse Kempen of in Limburg. Intussen hadden we het grondgebied van Wommelgem bereikt op 4 km na de start. Toen ik even halt hield langs de kant van de weg, staken me verschillende groepjes bikers voorbij. Er was blijkbaar toch een redelijke opkomst, ondanks de concurrentie van andere toertochten in de streek.

In het zog van de man met de drie kinderen kruiste ik via een brug ter hoogte van De Keer de snelweg om aan de overzijde een relatief droge zandweg in te slaan. Ondanks de nachtelijke regen was deze zandweg behoorlijk te berijden. Hij voerde me langsheen een boomkwekerij. Eens die plek voorbij kwam er een mooie singletrack op de rand van bos en veld met op de grond een bontgekleurd tapijt van gevallen herfstbladeren. 6,57 km. De track voerde naar een breder pad dat luisterde naar de naam Schawijkstraat (Ranst) alwaar we ter hoogte van een kerkhof het Zevenbergenbos in reden. Groepjes bikers reden me voorbij en ik zag ze in de verte in het bos verdwijnen. Want daar werden we vergast op een mooie lange singletrack, in ieder geval een zeer smal paadje, dat ons recht op recht doorheen het bos voerde. Aan het einde ervan ging het kort steil naar boven om een bruggenhoofd te bereiken. Drie rijders volgden in m’n zog. Het ging linksaf de brug over om nogmaals de snelweg te kruisen in de omgeving van de verkeerswisselaar E313-E34 te Ranst.

Na de doortocht van een woonwijk met nette huizen volgde in een straat de eerste splitsing waar de kidstoer zich naar links toe afzonderde van de routes van 32 en 42 km en dit op 8,5 km na de start om 9.30 u. Voor mij ging het rechtsaf een straatje in waarvan het midden afgesloten was door paaltjes. Toen ik even aan de kant ging staan, stak me een zeer grote groep voorbij. Ik reed voorbij een groot oud verlaten huis dat door een soort slotgracht was omringd. Passend als een tang op een varken had één van de vroegere bewoners er pal naast twee garages laten bouwen. We reden er nog steeds in de buurt van de snelweg. Er volgde een zeer vettige track in het bos waar we via een laag tunneltje onder de snelweg door reden. Je moest uitkijken voor schuin overhellende boomstammen. Dat was nog het minste van al. De ondergrond was er omgetoverd in een modderige zooi en die vettige grond bleef tussen de noppen van m’n fietsbanden kleven zodat het eerder glijden dan rijden was. In elke put en over elke wortel voelde ik me telkens wegslippen. Iedereen had het daar lastig en moest soms van de fiets. Twee keer moesten we een korte steile helling op. Met doorslippende wielen was te voet gaan de beste optie en vermits er op die plek net wat filevorming was, was iedereen genoodzaakt om te wandelen. Daardoor klitte de modder dan weer vast aan de zolen van mijn fietsschoenen waardoor de schoenplaatjes bedekt geraakten en ik last kreeg met het vastklikken in de klikpedalen. Met schoenen en wielen vol plakkerige modder bereikten we iets beter terrein, waarna de klodders slijk me om de oren vlogen.

We hadden de braakliggende terreinen bereikt die zich situeren in het gebied tussen de E313 en de E34 nabij het knooppunt Ranst. En daar ligt de sinds de twee vorige edities bekende Leffeberg. Deze keer op 10 km van de start omstreeks 11.00 u. Wie op dit terrein met een paar oude zandhopen de Leffeberg al rijdend bedwingt, krijgt als trofee een bonnetje voor een gratis kuipje van dit edel gerstenat. Er dient rekening gehouden te worden met een aantal factoren, waaronder ten eerste de filevorming. Wie faalt kan de schuld altijd in de schoenen van de voorganger schuiven! De tweede factor is een Wijnegems biker die met een spade of riek halverwege de helling de aarde wat omwoelt om de clubkas voor een financiële kater te behoeden! En deze editie kwam daar nog een derde hindernis bij, meer bepaald de glibberige smurrie die tijdens de aanloop naar de berg aan fietsbanden en schoenen vastgeklikt was geraakt! Voeg daar nog mijn pannenkoeken-niveau aan toe en het plaatje is compleet. Na de smurrie van onder mijn schoenen gepeuterd te hebben, teneinde me vast te kunnen klikken, ben ik gezwind naar beneden gereden, om er noodgedwongen de laterale chickenway te kiezen, vermits de helling versperd was door stilgevallen voorgangers. Mijn vooruitzicht op een gratis Leffe was al bij voorbaat de grond in geboord. Er waren nog anderen die mijn voorbeeld volgden en hun pint lieten passeren. Er volgde een lusje over het terrein, van waaruit men de afrit naar de E34 toe eens vanuit een ander perspectief kan bekijken in plaats van er over te rijden. We passeerden opnieuw de Leffeberg en ik ben daar even blijven staan kijken. Er waren er toch een drie tot vier, waaronder een jongen op een cyclocrossfiets, die een bonnetje toegestopt kregen van de kleine jongen die het druk had met alles er in de gaten te houden. In totaal waren er 54 bikers die de berg al rijdend bedwongen.

Het ging weer naar beneden om de desolate plek met droog zand onder de bruggen van de verkeerswisselaar te bereiken. Door de moddertoestanden van daarnet had ik een tijd last van kettingzuig! Zeer vervelend en wat gekoterd met een stokje. Na een zandweg bereikte ik samen met andere rijders de Oelegemsteenweg in Ranst en ging het via een boogbrug (die men van op de snelweg in de verte kan zien liggen) het Albertkanaal over. Aan de linkerkant kregen we in de verte de typische ajuintoren van de kerk van Oelegem te zien. Weer beneden werden we naar het jaagpad naast het kanaal verwezen om dit een tijdje te blijven volgen. Verderop werden we naast een brug van de snelweg een smal spoor in gestuurd. Deze track liep in de diepte tussen bomen en struiken naast de hoger gelegen snelweg. Er waren houten plaatjes over de afvoergoten gelegd. Aan het einde van de track ging het naar beneden over een paadje dat onder de grote snelwegbrug heen liep over een desolaat terrein. Als men de snelweg neemt, heeft men geen benul van wat er zich op diverse plekken onder bevindt! 13,5 km om 10.10 u.

Via een zandweg bereikte ik de grote baan (Zandhovensteenweg) in de buurt van de op- en afrit Oelegem. De baan over en de Hallebaan in. Daar werden we linksaf een track op gestuurd die door een bos parallel met de antitankgracht liep. Een mooi paadje, vooral omwille van de gekleurde pracht van de kwistig afgevallen herfstbladeren. Het paadje gaf uit in de Knodbaan aan een landelijk gelegen huis. 15,5 km om 10.20 u. Vanaf de Knodbaan bereikten we de Gescheurde Heide, het moet wat geven als de heide scheurt, een vettige zandweg doorheen een bos vol afgevallen bladeren. De bikers zochten er op de zijkanten naar het beste spoor om zo veel mogelijk plassen en vettige stroken te kunnen ontwijken. Maar het viel eigenlijk best mee. De naam Oelegem staat bij mij immers als synoniem van modderdabben. Herinneringen aan een inmiddels van de kalender verdwenen toertocht. Aan een volgend kruispunt van bospaden troffen we na 16 km de splitsing tussen de 32 km linksaf en de 42 naar rechts. Er waren redelijk wat bikers die kozen voor de kortste route. Omwille van het slechte weer misschien. Koud was het niet, wel vochtig en klam! Gelukkig bleven we tot hiertoe gespaard van regen! Gekozen voor de route van 42 km. De bospaden die ik van dan af voor de wielen kreeg, konden mij zeer bekoren. Was de aanloop tot de Leffeberg minder indrukwekkend, na de berg was het parcours best te pruimen. Na dik 2 km genoten te hebben van de bossen arriveerde ik na 18 km aan Liefkenshoek in Halle-Zoersel, een plekje dat ook door andere lokale tochten wordt gepasseerd.

Het ging er rechtdoor de Halmolenweg in om er weer zeer mooie bospaden te treffen tot we op 19,5 km de Residentie Halmolen, ik vermoed een bejaardentehuis, bereikten. Daar stap je zo vanuit je kamertje met venster en glazen deur letterlijk recht het bos in. Ik hoorde achter me een biker met veel lawaai naderen, luid babbelend met zijn maten. Hij was teleurgesteld dat het toestelletje op m’n helm geen camera, maar slechts een lamp was! Op 20,75 km reden we naast enkele oude krochten die onderwerp zijn van pogingen tot renovatie, alhoewel ze er twee jaar geleden net zo uit zagen. Daar ging het weer de bossen in, eerst over een breed pad, om nadien rechtsaf te gaan over een merkwaardige singletrack met zelf te kiezen vertakkingen. Een plezant wegeltje dat vrij behoorlijk te berijden was, ook al had het evenzeer te lijden gehad van de overvloedige regen met een zompige ondergrond tot gevolg. Het paadje kwam weer uit in Liefkenshoek waar de groep die me daarnet ingehaald had weer aan de kant stond!

Het ging een zandpad in tegenover de Lievenshoeve om een bosweg te bereiken waarlangs villa’s van rijke mensen tussen de bomen verstopt stonden. Een groepje jonge kerels stak me achter elkaar jagend voorbij. De eerste was een echte spetter, want toen hij me inhaalde reed hij door een slijkplasje en werd ik getrakteerd met de slijkdruppels die tot tegen m’n tronie vlogen. Het maakte weinig uit, ik reed toch al een tijd rond met het onzalige gevoel van een vol zand zittend fietspak! Rechts van me stond een kolossale nieuwgebouwde villa en links keek ik in een zanderig steegje met tegen elkaar leunende krochtjes. Wat een tegenstelling! Er volgden mooie brede bospaden en enkele smalle wegeltjes tot aan het Renier Schniederspad, zijnde een bosweg met enkele woningen te Schilde. 24 km omstreeks 11.00 u. Omstreeks 25 km troffen we een bos met enkele leuke springbultjes waar we luidruchtig aangemoedigd werden door kinderen van een jeugdbeweging op wandel. Verderop troffen we weer villa’s midden de bossen, nog steeds te Schilde. Bospaden brachten me naar een bredere bosweg met naastliggend verhard fietspad en waarlangs buitenhuizen gebouwd stonden. Om zo de kleine speeltuin met de grote en kleine heuvels in de omgeving van het fort van Schilde te bereiken. Op 26,75 km trof ik daar de bevoorrading.

Daar heerste nog een gezellige drukte. De soep werd er uitbundig aangeprezen door de uitschepper. Ze mocht er wezen ook, een lekkere hete pikante tomatensoep zonder balletjes. Om er bij dit vochtige weer lekker warm van te worden. Een tweede bekertje ging er bij mij vlot in. Verder kon de inwendige mens versterkt worden met een banaan en een suikerwafel, dit alles doorgespoeld met een beker sportdrank. Er stonden een aantal mensen die er op toezagen dat het afval enigszins werd gesorteerd. Een twintig minuten daar blijven rondhangen en dan om 11.30 u weer op pad langsheen de antitankgracht. Verderop ging het een drukke baan over en reden we tot 29 km doorheen het bos langsheen de antitankgracht. Er stonden een aantal buitenhuizen en chalets, het ene al krottiger dan het andere, sommigen verlaten door hun eigenaars. In één zulke barak brandde een immense open haard. Het was opnieuw beginnen regenen, gelukkig zonder dat je er doornat van werd! Na de buitenhuizen kreeg ik links het Fort van ’s Gravenwezel in het vizier met boven de poort van de bunker het opschrift 1909-1912. Aan de overzijde van de gracht stond er een nieuw huis vlak naast gebouwd. In Vlaanderen wordt ook echt overal alles neergepoot! Het traject voerde ons nog even langsheen de gracht tot aan de splitsing tussen de 30 km en de 40 km op 31 km na de start en ter hoogte van de Keltenstraat, een bosweg in Schilde. De biker die een tijdje in mijn wiel had gehangen koos voor de route van 30 km die hier naar links toe afboog van de gracht weg. Voor mij ging het rechtdoor verder langsheen het antitankkanaal. Intussen was het heviger beginnen regenen en passeerde ik de toegang tot de bossen waar een auto geparkeerd stond, bedekt met afgevallen bladeren.

Op 32 km boog het parcours weg van het antitankkanaal en bereikte ik een omgeving die de kruising was tussen een bos en een park. Ik reed er voorbij enkele bosvijvertjes op een iets meer open plek. Het ging weer het bos in op het grondgebied van ’s Gravenwezel over een smal pad dat langsheen enkele grote met draad omheinde bosrijke domeinen liep. Vermoedelijk de private eigendommen van gefortuneerde mensen. Na 33,75 km bereikte ik de Zevenbunderstraat op het kruispunt met een grotere baan, nog steeds te ’s Gravenwezel. Even langs deze grote baan, daarna naar de overkant een veldweg in, om van dan af een afwisseling te krijgen van smalle en bredere bospaden. Ik werd op de voet gevolgd door een vrouw per bike. We dienden twee keren uit te kijken bij het dwarsen van een drukkere straat. Er doemde een groot domein op, afgeboord door twee hoge beukenhagen. Dit kon niet anders dan het kasteel van ’s Gravenwezel zijn! Even later priemden de torens boven de hagen uit. 35 km.

Op 37 km bereikten we vanuit de bossen een meer bewoonde wereld. Na het kruisen van een verkeersweg ging het een statige brede laan van een villawijk te ’s Gravenwezel in. Samen met de vrouw had ik een tragere biker bijgebeend. Me even aan de kant gezet om het tweetal in de verte te zien verdwijnen. Halverwege de straat werden we rechtsaf het bos in gestuurd over een glibberig paadje. Daar was het slieren van links naar rechts over modderige plekken tussen laag struikgewas. Op het ogenblik dat ik in mijn ooghoeken een biker opmerkte die me volgde, hoorde ik een vreemd geluid. Niemand te zien toen ik achteromkeek. Ik vermoed dat de kerel me had willen inhalen en onderuit gegaan is over een modderplek. Geen geduld om even te wachten tot de mogelijkheid van inhalen zich voordeed. Even later kwam hij me toch voorbij gereden. En hij was slimmer geworden door zijn val, want meldde nu zijn komst en zijn voornemen om links in te halen! Even later kwam zijn met modder besmeurde kompaan me voorbij gezoefd, een brede bosdreef tegemoet. Er volgden bredere bospaden langsheen de vermoedelijke grote domeinen van superrijken. We kregen één zeer groot gerenoveerd huis te zien, bijna een kasteeltje. Het bospad dat luisterde naar de naam Hofdreef, nog steeds in ’s Gravenwezel, gaf uit op de drukkere Wijnegemsteenweg.

Deze grote baan diende even gevolgd te worden tot we net voor de grens met Wijnegem rechtsaf een brede kasseiweg op gingen die naast een statig bos liep, nu één en al kleurenpracht door de afgevallen herfstbladeren en met een aantal diepe droge grachten. Aan het einde van het kasseibaantje bereikten we weer de meer bewoonde wereld. Korte tijd later zag ik de grote brug van de Houtlaan over het Albertkanaal opdoemen, terwijl er in de verte achter me nog twee natte bikers naderden. Het gebeurt zelden dat men tijdens een toertocht over het fietspad rijdt langsheen een zeer drukke rijbaan. Maar in een gemeente die op een boogscheut van een grote stad ligt en eigenlijk de laatste landelijke poort is voor wie uit de richting van Turnhout de Stad aan de Stroom bereikt, is dat onvermijdelijk. Samen met de twee andere late bikers reed ik zo over de grote brug die ik tijdens mijn heenrit van op de Hoogmolenbrug in Schoten in de verte had zien staan. Aan de andere kant ging het dan naar de boorden van het Albertkanaal om zo omstreeks 12.30 u de school aan de start weer te bereiken.

De bikewash was nog operationeel, er stond zelfs nog een kleine file wachtenden. Je had er de keuze tussen hoge druk, en dan werd je fiets voor jou schoongespoten, of de gewone tuinslang, en dan was het selfservice! Gekozen voor het laatste. Het voordeel van een rit bij regenweer is dat alle vuil onmiddellijk van je bike loskomt. M’n fiets op slot gelegd wegens geen bewaakte parking en naar de kleine schoolrefter om deze rit af te sluiten. Er zaten nog natte mannen binnen, van top tot teen onder de modderspatten. Zwarte smoelekes met een kuipke Leffe binnen handbereik. Ook hier was tomatensoep te verkrijgen, deze keer wel met balletjes! Smakelijk en lekker heet, zodanig dat ik er nog een tweede portie van gegeten heb. En ook de donkere Leffe heb ik omwille van mijn falen op de Berg moeten betalen! Geen bekenden gespot. Wel rijders met reclame van Garage Felix uit Brecht op hun pakken, een club waar een gepensioneerd collega zijn ritten mee rijdt. Evenmin heb ik Cheeseman te zien gekregen, de enige rijder van de Wijnegem Bicycle Club die ik al een aantal keren op toertochten te zien kreeg. Nog bijna een uurtje blijven zitten terwijl de medewerkers al begonnen waren met het schoonmaken van de stoelen waarop de slijksporen intussen opgedroogd waren.

Aanvankelijk via drukke wegen huiswaarts. Het gerenommeerde en prijzige restaurant d’Oude Kaars bleek intussen gesloopt en heeft plaats gemaakt voor nieuwbouw appartementen. Via het park van Schoten en de Papenaardekensstraat (ja, echt) en de straten door de kalme wijken mijner woonplaats weer naar huis gebold. Met de heugelijke vaststelling dat een aantal straten heraangelegd bleken te zijn met aandacht voor brede en veiliger fietspaden. Het werd tijd! M’n fiets thuis nog verder proper gemaakt en afgedroogd voor de volgende keer. En daarna letterlijk van de voordeur in bad gestapt. Eindelijk weer moddervrij! En na het schoonmaken van alle andere smerige spullen, was de zondag al weer flink gevorderd! Aan de rand van een grootstad kan men geen spectaculaire toertocht aanbieden, maar ondanks dat troffen we hier toch een bosrijk parcours. Een amusant tochtje dat door de locals zeker zal zijn gewaardeerd en met een vlekkeloze organisatie! Volgende keer ook een pistolet met kaas voor bij de soep op de après? Met een schuilnaam als Cheeseman moet dat toch kunnen!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

20-11-2012 om 20:11 geschreven door StrammerMax

15-11-2012 om 22:18 geschreven door StrammerMax

Het gros van de deelnemers was al onderweg zodat ik me zonder aanschuiven kon inschrijven. Om 9.30 u was ik op weg. Na de controle aan de start ging het al direct over een pittig kasseibaantje in het Provinciaal Domein de hoogte in. Om daarna verder te klimmen over een asfaltbaantje. Daarna off-road over een pad dat op geregelde plaatsen het zich naar boven slingerende asfaltbaantje kruiste. Tot 3 km kroop ik zo langzaam maar zeker naar boven over een afwisseling van paden en strookjes asfalt. Eens boven kwamen we vanuit het domein in een straat, waar een kruispunt door twee seingevers werd beveiligd. Al snel bereikten we van tussen de huizen uit een veldweg vanaf dewelke de bikers een prachtig vergezicht hadden over de landelijke omgeving. 9.45 u na 3,5 km. Er volgde een afdaling over een glibberig aandoende veldweg, maar mijn banden hadden goed grip. Een biker voor me ging er, in een poging om zijn makkers te volgen, wel even in de kant liggen! Er volgde een lang, zacht klimmend, kasseibaantje, gevolgd door een afdaling over een licht modderige veldweg waarin zich enkele haakse bochten aandienden en waar enige voorzichtigheid geboden was. Het zich lekker laten gaan over deze afdaling was al snel weer achter de rug.

We werden verwezen naar een zware klim over asfalt in de Klutsstraat te Alsemberg, net zoals Dworp en Huizingen, een deelgemeente van Beersel. Daar merkte ik aan het huis nummer 24 dat het niet de eerste keer is dat ik hier reed. Op die plek bevindt zich namelijk De Tuin der Onlusten, de bizarre stek van een kunstenaarscollectief uit Alsemberg. Voor het eerst gezien op 10 augustus 2008 tijdens de Hoebelbike vanuit Vlezenbeek. Een zekere “Streets” wist me dat toen via het forum te vertellen. Niemand kon toen vermoeden dat ik Streets ooit in levenden lijve zou ontmoeten, meer zelfs, dat hij samen met m’n mountainbike een constante zou gaan vormen in dit facet van m’n leven, samen met de toertocht van diens club Straf in Bergaf en de Boerenbike van de KWB in Opwijk! Hij zou trouwens niet misstaan in deze Tuin der Onlusten! Eens benieuwd of hier reactie op komt! 6 km om 10.00 u. Vele bikers reden de opmerkelijke tuin achteloos voorbij, geen oog hebbend voor de wan- en andere gedrochten die hij rijk is! Onmiddellijk daarna trof ik aan het volgende kruispunt de splitsing tussen de routes 25-50 km en 45-60 km. De richting van de 50 km op gegaan om vrij snel daarna het gemeenschappelijke parcours weer te bereiken.

De 45 km en de 60 km maakten hier dus een extra lusje. De 25 km en de 50 km vervoegden via een afkortend paadje over een servitude opnieuw het parcours. En dat zou zo nog een aantal keren gebeuren. Zo kreeg ik geregeld dezelfde bikers te zien die de routes van 45 km of van 60 km volgden en reed ik zelden alleen. We werden langs de rand van een bos gestuurd over een wortelpaadje. Verderop liep een biker te voet. Toen ik passeerde keek hij achterom en zijn vertrokken gezicht sprak boekdelen. Die man, ik schat een dertiger, was al stervende, zo kort na de start! Allicht een beginnend biker die zich niet aan de vele hellingen verwacht had. Mij ging het tot hiertoe eigenlijk vlot. Maar ik heb geleerd bescheiden te blijven, want het kan snel omslaan wanneer de man met de hamer opdoemt! Er volgden nog meer wortels over een iets vettiger paadje tot we uitkwamen op een grote baan ter hoogte van een gemeentehuis. Even verder doken we aan de andere kant van de weg weer de bossen in na 8 km.

De regen van de afgelopen dagen had een veldweg een vettig karakter gegeven met een slijklaagje dat de kwistig aanwezige stenen verdoezelde. Bovendien kon je moeilijk zien waar je reed, verblind als we werden door de lage herfstzon die door een licht bladerdak recht in de ogen scheen. Er was weer een rijbaan te kruisen om een vettig bospad te bereiken. De vettigheid bleef zoals elders gelukkig beperkt tot spetters, van diep wegzinken was geen sprake en het modderlaagje verhinderde de berijdbaarheid niet. Verderop in het bos trof ik weer een splitsing tussen de 25-50 km en de 45-65 km op 9,75 km van het vertrek. Ik kreeg er een pracht van een track in een machtig bos over een tapijt van gevallen veelkleurige herfstbladeren. Om even verder de andere routes weer te vervoegen die een langere lus doorheen dit prachtige landschap voor de wielen hadden gekregen. De route voerde ons verder tot een landelijke straat. Mijn gedachten aan de beminnelijke Streets waren nog niet koud, of ik werd begroet door twee voorbijstekende bikers van Straf in Bergaf, in hun kenmerkende groene pakkies. “Of alles goed ging?” Ja, voorlopig wel!

“Voorlopig” was het inderdaad, want op 12 km volgde na een strook asfalt en een stuk doorheen het bos voor mij de eerste onmogelijke klim op een plek waar de 25 km haar eigen weg op ging, los van de rest. Daar was het kort even te voet. De zware klim werd beloond met een plezante afdaling tussen dicht op elkaar staande boompjes en stammen en over wortels tot aan een rijbaan. Na een uur rijden had ik slechts 12 km overbrugd! Er volgde een zacht klimmende veldweg die eindigde met een dropke. Sommigen sneden de hoek af, de meesten gingen rechtsaf, anderen volgden en misten daardoor het splitsingsbord. Ik had het zelf evenmin zien staan, maar omdat er na elke splitsing herinneringsborden stonden met de gevolgde route, ontdekte ik samen met een andere 50 km-rijder de gemaakte vergissing. Na rechtsomkeer gemaakt te hebben, reed ik voorbij de voormalige Papiermolen van Herisem, Fabrieksstraat 20 te Alsemberg. Op deze plek groeide een 16-de eeuwse papiermolen uit tot een 19-de eeuwse kartonfabriek. Ingeven op Google geeft u de nodige informatie voor een bezoek. De papiermolen was de aanzet van een zware beklimming, eerst over asfalt en dan overgaand in off-road in een mooie holle weg aan de Oude Nijvelsebaan.

Daar volgde ik even in het zog van twee Franssprekende bikers van Team Overbike.be. Na nog eens een splitsing tussen de routes van 25-50 km en 45-65 km trof ik de eerste bevoorrading na de passage van een door zandzakken afgeboord bospad op 15 km van de start. Daar was nog heel wat leven van bikers die zich tegoed deden aan fruit en wafels of hun keuze maakten uit een energiereep of gel die op deze Wcup-classic uiteraard niet ontbraken. Voor de kleine tubes naar citroen smakende gel moet toch eens gedacht worden aan een beter sluitsysteem. Ik had zo’n dingetje in m’n jaszak gestoken voor in geval van uitputting, en de plastiek “vleugelmoer” is tijdens de rit afgebroken. Na de rit vond ik m’n achterzakje vol kleverig spul! Goed dat er buiten een energiereep niets anders bij stak! Ook onder de tent was de schare medewerkers nog volop actief met snijden van fruit en uitgieten van drank. In het zog van de twee Overbike-bikers omstreeks 11.00 u weer vertrokken om vast te stellen dat we in Dworp waren.

Kort na de eerste stop kwam daar ineens biker Danny uit Erpe-Mere naast me rijden. Voor de vierde keer op korte tijd kruisten onze wegen na de Oeterdalmarathon te Opoeteren, de Afrit-16-toertocht van de brandweer Leuven vanuit Heverlee en de Bruski-MTB-Toer vanuit Pepingen. Hij had niet verwacht van me hier te treffen op deze zware rit, maar er zijn geen zekerheden meer in dit leven! En op de stukken waar rijden voor mij niet meer kan, gaat wandelen ook! Omdat Danny de 65 km reed kreeg ik hem nogmaals te zien op de tweede en derde stop, zodat ik wat troost kon zoeken bij deze lotgenoot op de ogenblikken dat deze uitputtingsslag zich alsmaar meer deed gevoelen! Samen doken we een veldweg in waar het water zich in de talrijke plassen vermengd had met de bovenlaag. De veldweg ging over in een diepe holle weg waar het stevig klimmen was over een slijkerige bodem. Met halverwege plots opdoemende kamelenbulten met wat rotsen en een onbetrouwbare dikke wortel. Daar gingen de meesten van de fiets om nekbreuk te vermijden en de moedigen die het toch al rijdend probeerden, waren er meestal aan voor hun moeite! Danny verdween een tijdje uit het zicht, want na 16,75 km gingen de 50 km en de 65 km apart.

Intussen hadden we de taalgrens overschreden in de omgeving van Braine l’Alleud, Eigenbrakel voor de Vlamingen. Tot 19 km volgde een vrij vlak asfaltbaantje in een open omgeving om weer even op krachten te komen. Om dan de off-road weer op te zoeken met als opener een megabangelijke afdaling doorheen een pracht van een smalle holle weg. Puur genieten van de fiets en de mooie omgeving. Een breed bospad leidde me na 20 km tot aan een rijweg. 11.25 u. Tot 22 km volgden leuke bospaden op het eigen uitgezette vaste parcours van de Bikers de l’Alleu, afgesloten met een zware wortelklim. Achter een heuvelrug hoorde ik dichtbij het motorengeronk van racewagens, maar ik kreeg er geen te zien, mijn aandacht toegespitst op het volhouden tot boven. Het pad gaf uit op een open hoogvlakte aan een kapelletje en een oorlogsmonument voor neergeschoten Amerikaanse of Britse vliegeniers. Hier had ik nog al gestaan en deze pek in een verhaaltje vermeld. De zoekfunctie van de tekstverwerker heeft me geholpen om te vinden dat dit tijdens de toer was vanuit Lot op 22 april van dit jaar. Ook daar naartoe gelokt door onze naar Halle uitgeweken en onlangs vader geworden clubmakker van De Papegaai Bike Team uit Stabroek die ons nadien uitgenodigd had voor een broodmaaltijd thuis.

Na de doortocht van de open velden bereikte ik in het spoor van een andere biker een woonkern van Braine l’Alleud waar we uitgenodigd werden voor een korte, maar zware klim over asfalt. Daarna ging het een trapje op om een servitude zandwegeltje tussen struiken en bomen te berijden. De woonkern verder door, een grote baan over om een met grof steenpuin bezaaid pad achter een industrieterrein te bereiken. Mijn voorganger keerde op zijn stappen terug omdat hij twijfelde aan de richting van de pijl. De gele pijl wees rechtdoor, terwijl de pijl van de vaste route van de Bikers de l’Alleu naar rechts wees. Daar troffen we nogmaals een van grove kiezel voorziene pad. Ik reed er nog steeds in het gezelschap van andere deelnemers. Om 12.00 u was ik na 25 km amper halverwege! Brede weidepaadjes en een zeer smal holle wegeltje leidden me uiteindelijk doorheen een stukje bos waar ik twee wandelende kinderen voorbijstak terwijl hun hond me voorbij stormde. Ik kwam uit aan een bizar poortgebouw in de Chemin du Blanc Caillou, nog steeds in Braine l’Alleud.

Eens voorbij de poort reden we over een binnenplaats om het er achter gelegen bos binnen te rijden. Vanaf 26,5 km volgde daar een uitgelezen technisch parcours over een paadje dat zich draaiend en kerend tussen de boomstammen slingerde, soms over bultjes en heuveltjes. Op één plek alle drie de elementen tegelijk wanneer je op een heuveltje een bochtje rond een boom diende te nemen. Daar ben ik toch even onder het lint gekropen, want dat is aan mijn oudere knoken niet meer besteed. Ik was er trouwens niet de enige die een vluchtweg onder de linten zocht, want ik werd gevolg door een jongen en een jongere biker. De biker die van techniek houdt kon hier in ieder geval goed aan zijn trekken komen. Zo was er voor ieder type rijder tijdens deze tocht wel ergens iets te beleven, kon iedereen aan zijn trekken komen en hoefde niemand, van pannenkoek tot superbiker, deze tocht te mijden. Alhoewel ik vermoed dat deze rit wel zeer zwaar moet geweest zijn voor een absolute beginner. Ik had het knap lastig op deze singletrack en diende hier en daar af te stappen, vooral dan naar het einde toe. Want de doortocht van dit stukje bos werd afgesloten met een zware technische klim tot op de plaats van de spitsing tussen de 50 km en de 65 km op 27,5 km na de start. Een technische singletrack van ruim een kilometer lang, waar vind je dat nog in een toertocht! Hiermee had ik om 12.15 u een prachtig, maar zwaar stuk achter de wielen.

Het feest voor de biker, op zoek naar techniek, was bijlange nog niet achter de rug! Want tot bijna 30 km volgde nog een bospad dat niet zo eenvoudig te berijden was. Op en af, dan weer over uit de kluiten gewassen wortels, door losse moeilijk te berijden bladgrond, gevolgd door de passage van een strook slijk, dan weer over een uit planken en kippengaas opgebouwd brugje, om dan de dieperik in te rijden naar een holle weg, zegge een droge gracht. Net voor ik de droge gracht in reed zag ik verderop Danny nog naar boven rijden. Ik was vooral geïmponeerd door de passage van het pad over een zeer smalle heuvelrug, zelfs goed gemarkeerd met rood-wit lint, waar je links en rechts recht de dieperik in keek! Een prachtig stuk, maar voor mij ruim te zwaar. Ik heb daar lang over gedaan, al rijdend en al wandelend. Des te langer kon ik genieten van het natuurschoon in dit woeste woud. Om 12.35 u arriveerde ik dan toch op een kiezelpad.

Na een smal paadje tussen een bos en de achterzijde van een industrieterrein arriveerde ik in Wauthier-Braine, Woutersbrakel voor wie ten noorden van de taalgrens woont, een deelgemeente van Braine-le-Château, Kasteelbrakel voor de Vlamingen. Alzo bereikte ik weer even de bewoonde wereld. Het was even opletten toen we over het fietspad langsheen een drukke baan dienden te rijden. Aan de overkant zag ik Danny bij een andere biker staan. Hij riep me toe dat deze mens af te rekenen had gehad met een kettingbreuk en hij had een helpende hand geboden. Ik zou hen dadelijk wel te zien krijgen, vermits ik een bordje met de aankondiging van de tweede bevoorrading had zien staan. En alzo geschiedde. De tweede stop stond na 32 km opgesteld op het parkeerterrein voor een grote fietsenzaak. 12.45 u. De Wcup-producten nog eens aan een proefsessie onderworpen, waaronder de kleine tube met een spijs met citroensmaak, en het nodige vocht naar binnen gegoten. De zon die zich vanochtend had laten zien was intussen verdwenen achter een grijze mistige hemel en het was verre van warm als men stil bleef staan.

Na de stop dienden we even op onze stappen terug te keren, de grote baan te kruisen en een vettig paadje op te gaan dat langsheen een draadafsluiting met cipressen naar boven klom. De ondergrond was er zodanig vettig dat mijn achterwiel geen grip kreeg en doorslipte, zodat ik er ondanks m’n inspanningen niet vooruit kwam! Dus even te voet, liever dan mij de pleuris te trappen en al m’n energie hier te verspelen! Even achterom gekeken naar Danny om te zien hoe hij het er van afbracht. Ik zag hem ook te voet stappen, dus hij zal dezelfde moeilijkheden ondervonden hebben. Eens de vettige strook voorbij haalde hij me al snel in en verdween om het hoekje. Het was nog moeizaam naar boven kruipen, waarna een stukje asfalt volgde, een servitudepaadje en een verder naar boven klimmend bospad tussen twee draaipoortjes tot aan een woonhuis op 34,34 km na de start. Om 13.00 u! Daarna volgde een afdaling over asfalt tot in een woonkern van Woutersbrakel. Omstreeks 36 km volgde een zware bosklim midden een prachtig woud in herfstkleuren. Om eens boven vast te stellen dat we opnieuw de taalgrens overschreden aan de Veertigbundersdreef, een prachtig pad in het Hallerbos. Nazicht op een kaart leert me dat het Hallerbos effectief naast de taalgrens is gelegen. Een mooie plek, waar ik het gezelschap kreeg van wandelaars en joggers.

Aan het einde van de Veertigbundersdreef verlieten we het Hallerbos om een brug over de snelweg te treffen. Een verkeersbord liet daar zien dat de plek op 7 km van Huizingen was gelegen. In de verte zag ik een biker te voet op zijn stappen terugkeren. Een pechvogel. Omdat je een onfortuinlijke biker niet aan zijn lot overlaat, even geïnformeerd naar het probleem, want een lekke band was het al zeker niet. Het was erger dan dat en de man toonde de kaderbreuk van z’n mooie fiets! Hij was op weg naar de brug om zich daar te laten oppikken door de Dworpse Bikers. Hij was zinnens van z’n fiets vandaag nog naar z’n dealer te brengen, de winkel was open. En hij kon met z’n maten weer naar huis in Leuven. Hopelijk is de man goed thuisgeraakt, vallen de kosten mee en kan hij snel weer de baan op. Afscheid genomen van deze mens voor wie de tocht daar aan de brug eindigde en weer op pad. Na een asfaltbaantje volgde de doortocht van Kasteelbrakel, waarna we vergast werden op een prachtige afdaling in een zeer smalle holle weg om daarna weer een klim te treffen in het bos op 38,5 km van de start.

Het uitgezette parcours voerde me over een zwaar klimmetje, een stukje asfalt, een private servitude en over een pad doorheen Kasteelbrakel. Op exact 40 km bereikte ik via de Rue Landuyt weer de bewoonde wereld. Die naam kwam me bekend voor, vermoedelijk van tijdens de toertocht vanuit Lot of Pepingen. Tijdens een volgende klim krijg ik nog eens twee bikers te zien. Er volgde een zwaar klimmende servitude en een pittig kasseibaantje met als beloning een plezante afdaling doorheen een prachtige holle weg. Een vrij recent mooi aangelegd kasseibaantje voerde me naar de Rue Saint Roch. Een biker die zag dat ik twijfelde riep me toe dat het rechtdoor was. Ik twijfelde omdat ik de plek herkende van tijdens een andere tocht. Op die plek kon je toen kiezen uit de opties “extreme” en “poessies”. De echten werden er links vanaf de oprit naar een huis over enkele megabangelijke bosbergen gevoerd. Dat was nog niet zo lang geleden tijdens de tocht van het Bruski Off Road Team vanuit Pepingen op 23 september. Misschien een tip voor de Dworpse Bikers om deze bergen ook op te nemen in hun tocht. De goede klimmers en dalers zullen er met plezier naar boven willen rijden! Het onthouden waard: de Rue Saint Roch in Braine-le-Château! Tijdens de toer van Pepingen werden we van hieruit over een felle afdaling tot aan de Moulin Banal, de Banmolen op het riviertje Le Hain, gevoerd.

Toen ik er even halt hield, kwam er een biker naast me staan. Of ik een kilometertellertje had? Ja! Hij vertelde me dat hij vermoedelijk de tweede bevoorrading had gemist en dat begon hij te voelen! Hij was direct aan de overkant het vervolg van de toer op gereden. Dat kon kloppen, vermits je er even op je stappen diende terug te keren. Aan de stop dachten de bikers dat ze verder de baan dienden te volgen, terwijl het pijltje aan de overkant aan een paal naast de baan weer in de richting wees van waaruit je kwam. Hier hadden de aanduidingen misschien iets meer opvallend moeten gemaakt worden. Ik vertelde hem dat ik de route van 50 km volgde en dat ik er daarvan nu 41 had gereden. Maar de biker had geluk, want een tergend lange zware klim over een kiezelpad in het bos voerde ons naar de derde bevoorrading. Ik merkte in m’n ooghoeken dat een andere biker me volgde maar me niet voorbij reed. Dat gaf me de moed om door te zetten tot de top, ik wou niet opgeven in het zicht van deze man. En het is me nog gelukt ook.

Danny stond al klaar om weer te vertrekken, maar de zware klim was toch nog even onderwerp van gesprek. Met trots kon ik zeggen dat ik het volledig rijdend gehaald had. Volgens de dames aan de stop was het voor mij nog 10 km, Danny had er nog meer voor de boeg, want er was nog een splitsing. Afscheid genomen. Allicht komen we elkaar tijdens een volgende uitputtingsslag nog eens tegen. Er was veel ambiance aan de stop. De dames die er onder een tentje voor de knabbeltjes zorgden lieten de koude niet aan hun hart komen en stonden daar duidelijk helemaal niet tegen hun zin. De zakjes van de energierepen werden er netjes met een schaar opengeknipt. Dat had ik eerst niet gemerkt, zodat mijn reep op de grond floepte! Er stonden ook twee glunderende Dworpse Bikers die er duidelijk deugd aan beleefden van te zien hoe al deze liefhebbers “hun” troetelkind kwamen rijden. Het was duidelijk wat de motivatie van hun initiatief was: een onvergetelijke dag bezorgen aan allen die naar Huizingen waren gekomen. Het uitgelezen parcours en hun enthousiasme waren daar het beste bewijs van. Van een andere biker aan de stop, iemand nog in korte broek, waarvan de forse benen niet misstaan zouden hebben onder mijn romp, teneinde hogere snelheden te scoren, viel de eurocent! Die twee mannen in hun groen-zwarte pakkies waren van de organiserende club! Daarom dat hij onderweg nog zulke specimen was tegengekomen! Zij rijden er hun zondagse ritjes in drie ploegen: de traagsten vertrekken eerst, dan de mediums en tenslotte de snellen, kregen we er te horen! Om allen samen toe te komen! Het gesprek werd plots afgebroken door de komst van een volgende deelnemer. “Of het gegaan was”, doelend op de fikse klim van daarnet. Het antwoord was neen en de oorzaak werd duidelijk toen de man zijn afgebroken zadel toonde. Het is inderdaad moeilijk klimmen met een zadelpen in je kont! Het duo Dworpers ontfermde zich onmiddellijk over de gehavende fiets en maanden de onfortuinlijke aan om rustig iets te knabbelen. Mannen met klasse, zo veel is duidelijk! Al 14.00 u!

Bij het afscheid voor de laatste etappe van één van de helpende dames nog een verpakking Wcup-gel meegekregen voor onderweg. Alhoewel ze ons moed had ingesproken door te zeggen dat het vooral nog naar beneden was! De splitsing volgde al snel ter hoogte van het café Les Meurisses chez Thur, volgens Google een Frans restaurant, Rue Veron 2 in Wauthier-Braine. Allen daarheen voor een hap over de taalgrens! De rijders van de 65 km werden er naar links het pad Lembeekbos in gestuurd, voor mij ging het rechtdoor. Er volgde een moeilijke afdaling over een smal en glibberig veldpaadje, goed voorzien van sporen, stenen en wortels, waarna het een geïmproviseerd brugje van houten planken over ging. Voorzichtigheid was hier op zijn plaats. Daarna ging het even het asfalt over en volgden enkele pittige klimmetjes, een afdaling en een klim over een goed van wortels voorziene singletrack. Een grindpad en een veldweg voerden met tot aan de drukkere Nijvelsesteenweg in Halle, pal op de grens tussen Waals- en Vlaams-Brabant en op 46 km na de start. Van hier af reden we door de meer bewoonde wereld van Halle over de plaatselijke landelijke buurtwegen, allen voorzien van een naambordje. Na 49,5 km bereikte ik de grens tussen Dworp (Beersel), Tourneppe pour les phrancophones, en Buizingen (Halle). Servitudes en nog enkele zeer mooie bospaden brachten me doorheen Dworp. Groot was wel mijn verbazing toen ik op 53 km nog een splitsing trof tussen de routes van 25-35 km en de trajecten van 50-65 km.

Er mocht wat mij betrof zo stilaan een einde aan komen, de vermoeidheid begon toe te slaan. Toch werden we gedurende de laatste kilometers nog ongenadig over de Wortelenberg gestuurd. Dat was althans één van de straatnamen die ik tegenkwam. We werden nog over een lusje gezonden om een klimmend paadje tussen twee weiden mee te kunnen pikken en weer te arriveren op het punt waar we daarnet rechtsaf hadden gemoeten. Rechtsaf volgde een geplaveid smal straatje naar boven toe. Aan de omgeving te zien had ik de bossen rondom het Provinciaal Domein van Huizingen weer bereikt. Jammer genoeg had ik daar de pech van het spoor bijster te raken. Ter hoogte van een prieel midden de bossen bleef ik maar in een cirkeltje rijden. Ik vermoed dat één of andere schalkse bezoeker, er liepen daar nogal wat mensen met kinderen rond, een pijltje had verplaatst of weggenomen. Of anders zat er prut in mijn ogen, wat na een ultra korte nacht niet hoefde te verwonderen. Vragen hielp me niet verder, de kerel die ik aansprak wist van toeten noch blazen. Il s’agissait probablement d’un pannencouque phrancophone qui ne comprennait pas la langue du plat pays qui est le mien! Door een soort golfwagentje te volgen, waarvan ik vermoedde dat het richting de bewoonde wereld reed, vond ik dan toch de tent terug. Ik vermoed dat ik de laatste moet geweest zijn om zich aan te bieden bij de bikewash. Daar was de druk te ondermaats om de smurrie van m’n bike te halen. De verantwoordelijke van dienst had anders een megastraal om de wasplaats weer schoon te spuiten, waarvan een andere biker die uit de tent kwam dankbaar gebruik maakte!

Mijn fiets nog in bewaring gegeven bij het meisje dat daar moederziel alleen de kilte trotseerde. Groot was mijn vreugde toen ik vaststelde dat het worsten- en hamburgerkraam van Jos en Nina nog op volle toeren draaide! En deze keer niet de fout gemaakt van in Pepingen. Daar stonden ze ook, maar ben ik verkeerdelijk eerst gaan douchen. Om dan vast te stellen dat ze hun zaakje gesloten hadden! Daar hing toen een flyer van Huizingen tegen het raam met publiciteit voor hun worstenkraam. Daar moest ik dus wezen! Eigenlijk is het dank zij Jos en Nina dat ik hier aanwezig was! Een reuzenbraadworst in een jasje van Frans brood met ajuin en mosterd besteld. En verorberd met een glas La Chouffe er bij, Kabouterbier zoals de Nederlanders van bij mij even over de grens het noemen! En nog een tweede Kabouter doorgespoeld! Man, dat heeft me daar gesmaakt. Zelfs het beloofde presentje was me nog gegund! Een zakje met een buisje vitamine-C-tabletten, een energiereep, poeder voor sportdrank, een klein waterproof zakje om een gsm of centjes in mee op tocht te nemen, een gratis toegangsticket voor het Provinciaal Domein en enkele folders. Ik heb er nog een uur zitten wezen kijken naar de tijdens de toertocht gemaakte opnamen die afgespeeld werden op een plat scherm en de belevenissen van vandaag nog eens overlopen. Dworpse Bikers, waaronder ook enkele zeer jonge snaken, liepen er af en aan.

Het was me wat daar bij die Dworpse binken en hun prachtige, afwisselende, goed uitgepijlde en weldoordachte toertocht met voor elke biker wel hier of daar een stevig stukje naar diens hart, van de klungelende pannenkoek tot de liefhebber van technische paadjes. Ze hebben me murw gekregen, maar ik heb met plezier hun met zorg uitgezette parcours bereden en genoten van de imposante wouden in herfstkleuren. Alles georganiseerd door een kliek gemotiveerde bikers en vrijwilligers met een hart voor bikers, om hen kennis te laten maken met wat hun streek op dat vlak te bieden heeft. Met een grote M van mega en mountainbike! Zeer netjes dat alle pijltjes lang bleven hangen, ook voor de slakken, en dat deze nog even goed van alles konden genieten waarvan er te genieten was. Toen ik mijn fiets weer ging ophalen kreeg ik de nog jonge Dworpse Biker met de twinkelende ogen van aan de derde stop nog te zien. “Tot volgend jaar”, zei hij. “Misschien”, zei ik. Een beetje een teleurgestelde blik in diens ogen. De jongen kon natuurlijk niet weten dat ik de eveneens prachtige tocht op 17 km mijner voordeur vandaag links had laten liggen. Maar het alternatief was om duimen en vingers van af te likken! Pech op de snelweg en file gehad even voorbij Halle. Nog de moed gehad om m’n bike proper te maken voor volgend weekend! Gegeten, bed in, licht uit en knorren maar…

Een filmpje zegt meer dan duizend woorden, klik daarom hier voor een opname van Mr. Stitchen en hier voor een reportage (aan het einde van het nieuws) op Ring-tv.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Mr. Stitchen maakte een filmpje van deze gesmaakte toertocht:

Toertocht van de Dworpse Bikers vanuit Huizingen (Beersel) op zondag 11-11-2012 door Mr. Stitchen

Wat ik daardoor wel heb moeten missen is de eveneens zeer mooie toertocht in Ossendrecht (NL). Daarvan maakte Spartacus een opname:

Toertocht van MTB Ossendrecht te Ossendrecht (NL) op 11-11-2012 door Spartacus

Dworp en omgeving anno 2007:

Dworp en omgeving anno 2007 door Ppke3

13-11-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (23-33-43 km) van Audax-Klub Nederland te Roosendaal op zondag 04-11-2012.

De keuze voor deze zondag was gevallen op de toertocht van Audax-Klub Nederland te Roosendaal, even over de grens. Omdat ik wist dat er ook enkele clubgenoten zouden komen die afgesproken hadden aan de start om 8.45 u, goed op tijd opgestaan om iets eerder daar te zijn en ook iets eerder te kunnen vertrekken. Vermits ik de traagste ben komen zij me onderweg dan wel tegen. Enkele koffiekoeken achter de kiezen gestoken en op weg met de auto richting Roosendaal. Voor die luttele 34 km moet ik daarvoor drie keren van snelweg wisselen! Toch maar voorzichtig gereden, want ik denk dat het ’s nachts wat gevroren had en ik vermoed dat er nu nog niet gestrooid wordt! Mij werd een ideale parkeerplaats aangewezen even voorbij de start op een graspleintje onder de bomen. Daar stond ik voor niets of niemand in de weg. Me ingeschreven in Huis Ten Halve, waar we een bon kregen met het noodnummer en die bij aankomst kon ingeruild worden tegen een kop soep. De startplaats kwam me niet vreemd voor. Ik heb deze toer dus ooit nog al gereden, maar het is al ettelijke jaren geleden. Toen stond er aan de start een grote boog met publiciteit. Even opgezocht: het was in 2008!

Om 8.45 u was er nog niemand van De Papegaai Bike Team te zien, alhoewel dat niet eenvoudig is, vermits de nieuwe leden, die ik nog niet zo goed ken, nog geen tenue ter beschikking hebben. En nadat de leverancier daarvan ermee gestopt is, of failliet ging, kan dat misschien nog even duren. Er moet een nieuw ontwerp gemaakt worden. In ieder geval, ik ben meteen vertrokken. Het ging weg van de drukke rand via enkele grotere wegen rond Roosendaal om een baantje dat parallel liep met een baan in heraanleg of een nieuwe weg, Joost mag het weten, in te slaan. Iemand uit een aanzienlijk groepje rijders, ik vermoed van Pijnen Race, begroette me in het voorbijrijden. Op 2,75 km bereikte ik in het gezelschap van vele anderen de eerste off-road, zijnde een breed, aanzuigend zandpad. Aan het begin ervan stonden ter hoogte van een huis twee schildpadden met het opschrift “Slow”, je weet wel, zo van die fluo beesten die soms aan de ingang van een school staan. Zelfs daar wisten ze dus al dat ik een trage rijder ben! Het lange zandpad luisterde naar de naam Lindenstraat. Het ging een volgende zandwegel op die me doorheen een morzel bos en langsheen een veld stuurde. Op een dikke 4 km doken we dan pas echt definitief een bospad in, die naam waardig, en werd ik voorbijgestoken door een Turfbiker uit Kalmthout. Die kerels voeren Suske en Wiske mee op de rug van hun pakken!

Op 5 km bereikten we meer open velden waar de laagstaande ochtendzon heerlijk scheen. Het was ook nog steeds vrij koud, maar voor de afgelopen ritten had ik de warme wintervest weer boven gehaald. Van het voorspelde slechte weer met veel wind was voorlopig nog niets te bespeuren. We bereikten het natuurgebied Visdonk en vervoegden vanaf hier een stukje van de plaatselijke vaste route. We reden er voorbij een soort chalet met grote ramen. Op 6 km bereikten de sliertjes bikers een plezante singletrack op de grens tussen bos en veld. Het paadje lag er goed berijdbaar bij. De track ging over in een zandweg met ferme modderplassen die relatief goed te ontwijken waren. Ook al werd de gelegenheid om uit te wijken wat gehinderd door grote takken die er van de bomen gesnoeid waren en langs de kant gelegd waren. Een bordje had effectief gewaarschuwd voor boswerkzaamheden.

Er volgden zanderige natte veldwegen, een smaller paadje en een singletrack naast een veld aan de rechterkant en een strook bomen en struiken links. We reden nog steeds op het traject van de vaste route. Omstreeks 9 km werd iets meer van uw kunnen geëist, want er volgde een iets lastiger bosweg waar iets meer slijkplekken lagen en waar het opletten was voor vele wortels en putten en bultjes. Dat pad leidde een halve kilometer verder tot de splitsing tussen enerzijds de route van 23 km, die linksaf ging, en de routes van 32 en 42 km rechtdoor. Er waren toch een aantal bikers die de richting van de korte toer uit gingen. De moeite niet om uw bike voor vuil te maken. Het gebeurt natuurlijk wel dat er mensen van redelijk ver met de fiets naar de start komen, de korte toer doen en dan het traject huiswaarts weer aanvatten. Zo heb je ook de nodige kilometers in de benen. De splitsing kwam ter hoogte van de Muizendreef, althans volgens een groot bord ter plaatse. Vanuit het bos komende ging het dan van 10 tot 11,5 km in een lusje even doorheen een open en vlak landschap over een stukje asfalt, beginnend met Het Dreefje, om dan linksaf te moeten in de Grensstraat. Intussen hadden we het grondgebied van Rucphen bereikt. De Grensstraat maakte weer een bocht naar links, zodat je de treintjes bikers die nog op komst waren goed kon zien rijden. Dat was mooi om te zien: bikers die doorheen een lichte nevel reden in de ochtenzon. Ik was blij dat ik eens wat vroeger was vertrokken dan m’n gewoonte is en daardoor mee kon gaan met de stroom van andere deelnemers in plaats van moederziel alleen m’n rit uit te rijden.

We verlieten het asfalt en kregen een aanzuigend zandpad voor de wielen. Daar vlogen me drie vrouwen in groen-gele pakjes voorbij als was het een trio Mega Mindy’s! Ik had eerder nog al zo een meisje me zien voorbij rijden. Met als troost dat ze minder dan half zo oud waren als ik! 9.30 u. Rechtsaf naar een volgend zandpad waar enkele bikers bijeengetroept stonden. Ik vermoed dat er iemand onherstelbare pech had met z’n bike. Verderop werd m’n aandacht getrokken door een veld vol verdorde bloemen. In Vlaanderen noemen we ze “stinkers” of “tagetes”. Ze hadden de eerste vorst van de afgelopen dagen niet overleefd. Linksaf naar een volgend zandpad om na 13 km weer de bossen in te gaan. In dat pad werd ik ingehaald en begroet door twee incognito-clubgenoten die nog geen tenue hebben. Eén ervan riep me toe dat onze voorzitter ook op komst was. Ze werden gevolgd door een vijftal Roosendaalse Kaaimannen, met één Kaaivrouw in hun midden. Zij reden een thuismatch. Dat zijn die mannen met het mooie logo: een krokodil vol bikers.

Het werd hoe langer hoe leuker. Want er diende zich een mooie singletrack aan waarop twee uit de kluiten gewassen bulten te overschrijden waren. Hij kwam uit op een asfaltbaantje naast een waterpartij, één of andere vijver. Moeilijk te zien omwille van de bomen die er voor stonden. Op die plek kreeg ik cracra, onze voorzitter, te zien, en haast gelijktijdig Richard van www.stander.info met zijn fototoestel in de aanslag! Ik moet op die mens om de één of andere reden ooit toch een diepe indruk nagelaten hebben dat hij mij in een onbewaakt ogenblik steeds in zijn lens probeert te vangen! Op 16 km dook ik achter cracra mee het bos in. Hij had het niet gemakkelijk na een dikke twee maanden inactiviteit na een polsblessure tengevolge van een valpartij. Zo kon hij ook eens ervaren hoe ik me zo vaak voel wanneer ik als trage voorbijgevlogen wordt door alle anderen die geen moeite schijnen te moeten doen, terwijl ik me de pleuris trap! Het bos vergastte ons op een singletrack die er na de regen van de voorbije week zeer vettig bij lag. Bovendien was het ook hier uitkijken voor wortels.

Van 17 tot 20 km volgde een uitgelezen afwisseling van leuke singletracks en paadjes doorheen de bossen waarvan de bodem bedekt was met een tapijt van veelkleurige afgevallen herfstbladeren. Ik amuseerde me te pletter in het gezelschap van de andere rijders, zonder dat het overdreven druk was. In deze mooie omgeving waar op diverse plaatsen ook enkele uit de kluiten gewassen bulten dienden overwonnen te worden of modderige plekken dienden getrotseerd. Ik werd mee opgezogen in een treintje bikers tot aan een rood asfalt fietspad dat vanaf een schuilhuisje voor een brandwacht (*) naast de Rucphense Heide liep. Het tellertje klokte 21 km af, de klok 10.00 u. Cracra was ik intussen al weer kwijtgespeeld omdat ik wat achterop was geraakt op de slijkstroken. Het asfalt fietspad ging over in een zandpad, waar een treintje tegenliggers me tegemoet kwam gereden en in de verte drie politiemannen met hun motoren stonden, de blauwe zwaailichten in werking. Wat deze pakkemannen daar stonden te doen zal ik nooit weten! Zich aan het amuseren met hun moto, denk ik. Elke man blijft uiteindelijk een kind als het er op aankomt!

Na een bochtje bereikten we langs de achterzijde het erf van een hoeve waar je uw bike kon parkeren tegen een lange betonnen lage met mos begroeide muur. In de schuur voorzagen medewerkers de bikers van een beker sportdrank, een banaan en een krentenbol. De man die de bekertjes diende te vullen had het er druk! Een hele banaan zelfs! Bij ons in België snijden ze die meestal in stukken. En als de voorraad te snel slinkt, dan zijn het eindjes van twee centimeter! Doe daar de schil nog af en je houdt niets over! Hier en daar bikers gespot die ik niet ken, maar die ik nog al op de lokale tochten heb zien rijden. Niet te lang blijven hangen en om 10.20 u zat ik weer op de fiets. We verlieten de hoeve langs de straatkant. Het bleek de Antwerpsebaan te zijn. Een mooie straatnaam! We werden door een tweetal seingevers de Achtmaalsebaan over geholpen. Want overal op de plaatsen waar een verkeersweg diende gekruist te worden, stonden mensen opgesteld om voor een veilige oversteek te zorgen. De Antwerpsebaan veranderde in een zandweg en dook ter hoogte van een kleine parking voor wandelaars de bossen van de Rucphense Heide in. Het ging linksaf een bospad in om er na 23,75 km de splitsing 23-33 km en 43 km te treffen. Beide richtingen kenden evenveel succes. Gekozen voor het langste traject, in het spoor van twee anderen.

Er volgde een smal bospad dat ons naar een bijzondere singeltrack leidde. Die lag namelijk bijna een meter dieper dan het omliggende bos, alsof men doorheen een soort holle weg reed. Zeer merkwaardig. Er kwamen een paar haakse bochten in voor waar enige stuurmanskunst nodig was om geen kennis te maken met de opstaande wanden. Net daar kreeg ik een treintje rijders van MTB Club Achter d’Hei uit Kalmthout-Achterbroek achter me aan. Dat zijn die mannen in hun geel-rode pakken met publiciteit voor Vleeshal Van Gool. Eén ervan stak me voorbij, maar na de oversteek ging het holle paadje verder en werd ik door het treintje mannen uit Achterbroek opgeslokt om er mee door de bochtjes gezogen te worden. Na dit megabangelijke paadje volgden even leuke singletracks, afgewisseld met bospaden. Op 26 km troffen we weer een track van een iets vettiger allure, met hier en daar een kleine slijkpoel en de alomtegenwoordige boomwortels. Maar ook leuke bultjes om over te rijden. Ondanks de voorbije natte periode was het traject behoorlijk te berijden en bleven de echt vettige stroken beperkt. Ik heb al tochten gereden waar er meer moest gebaggerd worden, soms van begin tot einde! 10.40 u.

Een stukje geurig dennenbos werd gevolgd door een kleurrijk loofbos om toe te komen aan nogmaals een vettiger singletrack met wat slijk en plassen en wortels en bultjes om te overwinnen. Ik slaagde er zelfs in van mijn twee achtervolgers af te schudden, wat zelden gebeurt. Lekker slieren over het smalle paadje tussen de boomstammen en over de pukkels wippen. Ik arriveerde in een veldweg op de grens met de Rucphense Heide. Een bord naast een hoeve nodigt wandelaars er uit tot het betreden van het Weideveldenpad over een private weide. Er is een draaipoortje voorzien waar de wandelaars de weide kunnen betreden. Het tellertje toonde 28,5 km, de klok 10.50 u. Vanaf de straat Meerven volgde een bonte afwisseling van plezante singletracks en bospaadjes. Ik betreurde mijn keuze voor de toertocht van Roosendaal niet en genoot van de rit doorheen de bossen van de Rucphense Heide.

Op 30,75 km kwam ik net voor een houten slagboom voorbij een soort van dierentuin in het bos. Daar liep één en ander rond! Rare vogels van allerlei pluimage, tot een aantal ezels toe! Op de weg gekomen zag ik een bord staan dat verwees naar Gasterij De Posthoorn in de Pierestraat. Ik veronderstel dat de zoo daartoe behoorde. Even van het parcours afgeweken in de hoop de toegang tot de dierentuin te vinden. Ik trof er inderdaad een dier! Want er liep daar een echtpaar op wandel met een niet aangelijnde hond. Dat beest zag in mij een welkome speelkameraad, kwam naar me toe en liep naast m’n bike met me mee. Ik denk dat de baasjes er niet gelukkig mee waren en vreesden dat hun viervoeter te ver mee zou lopen. In plaats van naast me te lopen, liep de hond trouwens eerder voor m’n fiets, keek dan om en vertraagde, zodat hij lelijk in de weg liep. Daardoor heeft hij ook kennis gemaakt met mijn Fat Albert voorband met stevige noppen! Omdat er aan de eerste poort die ik tegenkwam weinig van de zoo te bespeuren viel en om de hond weer af te leveren, ben ik op mijn stappen teruggekeerd. Ik heb de mensen er op gewezen dat ze hun hond aan de lijn moeten houden, ook daar. Ik heb trouwens ergens een bord gezien aan de toegang tot de bossen dat verplichtte de hond aan de lijn te houden in het gehele domein! Het beest had geen kwade bedoelingen, maar gaf wel risico op een valpartij door zo voor m’n fiets te blijven lopen.

Terug naar het parcours om op 32,5 km een leuke singletrack te treffen die naast een gracht door het bos liep. Een mooie plek. Me even smal gemaakt om twee snelle boys op cyclocrossfietsen te laten passeren. Er volgden boswegen tot aan de zanderige Postbaan en Oliepot. 33,66 km om 11.10 u met nog steeds het gezelschap van anderen op weg. Tot 35,5 km volgden bredere boswegen waarlangs, verscholen in het groen, sporadisch chalets en buitenhuizen stonden. Misschien ook grotere private domeinen van rijke mensen. Ik kreeg op twee plaatsen ook een paardenkoets als tegenligger. De speeltuin was nog lang niet gesloten, want ik kreeg nogmaals een singletrack doorheen een geurig dennenbos te berijden, gevolgd door nog eentje met twee leuke bultjes in een in herfstkleuren getooid loofbos. Waarbij ik nog steeds rondtoerde in de Rucphense bossen op 36,75 km sinds het vertrek. Het aantal rijders dat me voorbijstak minderde omgekeerd evenredig met de verstreken tijd sinds de start. Degenen die later vertrokken waren hadden me inmiddels weten bij te benen. 11.30 u. De zon was inmiddels verdwenen en de lucht werd grijzer. Een tandje bij gestoken om binnen te zijn voor er nattigheid zou vallen!

Er stak me toch nog een andere eenzame biker, krulhaar onder een roze helm, voorbij en ik daar achter aan over een iets lastiger en hobbelige singletrack in een donker dennenbos wat we op 38 km weer uit kwamen. Een seingever die moet gedacht hebben dat de laatste nu wel zou gepasseerd zijn en de indruk gaf te willen opkrassen, krabbelde weer recht om ons te laten oversteken. Dan ging het over een asfaltbaantje onder de bomen tot aan de Paardenstal De Wit om daar op 39 km weer het bos in te rijden. Tot 40 km kwam er nogmaals een singletrack doorheen een geurig dennenbos, zompig, maar amusant. Op een bepaalde plek passeerde deze track een strook bos waar de dennenbomen zodanig dicht op elkaar stonden, dat het er pikdonker was. Even verder kwam ik uit op een zandweg, een zijtak van de Roosendaalsebaan. 40 km om 11.40 u. Het ging van daar effectief naar de iets drukkere Roosendaalsebaan waar we het fietspad dienden te volgen. Om op 42 km een zijsprongetje te maken over een paadje op de vaste route. Dat paadje liep evenwijdig met een wandelpad op de rand van het domein Visdonk en zat vol met leuke springbergjes, alsof men over de grafiek van een sinusoïde reed! Er liepen daar ook redelijk wat wandelaars in het bos rond.

Het paadje gaf uit op een brede zandweg alwaar een door de Audax-Klub gecharterde fotograaf mij in zijn lens ving. De Audax-mannen moeten wel gedacht hebben dat iedereen van daar zijn weg naar de start wel zou vinden, of anders moeten hun pijltjes tijdens het uitzetten van de tocht daar op geweest zijn. Van een pijl die rond een lantaarnpaal gedraaid was, was het niet zo evident om uit te maken naar waar hij dan eigenlijk wel wees. Gegokt op het fietspad in rode tegels. Van daar niets meer, maar het bleek wel een goede gok. Op de plek waar je linksaf naar de aankomst moest, hing niets meer. Ik ben er gewoon voorbij gereden, een dolomieten fietspad op. Aan de volgende verkeerslichten niks meer te zien. Ik betrouwde het niet en ben teruggekeerd. Om dan de auto’s te spotten die in de verte geparkeerd stonden en waarlangs ik de start had bereikt. Exact op de middag zat de rit er voor mij na 46 km (inclusief verplaatsing naar de auto) op.

Door mijn vroege vertrek trof ik nu ook nog veel bikers aan op de après. Het zaaltje in Huis Ten Halve zat tjokvol en al die dampende mannen in hun vochtige pakkies zorgden er voor een hitte als in een sauna! De Audax-mannen waren ook goed vertegenwoordigd, te zien aan de vestjes van hun club die ze droegen. Dames zorgden er voor de lekkere soep. Om te ontsnappen aan de drukte en de warmte ben ik mijn kommetje soep uit gaan lurken in de hal, evenzo twee glazen icetea. Toen het er wat rustiger en ruimer werd, nog even binnen in de zaal op een stoel gaan zitten. Een donker type, een Surinamer misschien (donkere types krijg je zelden te zien op een bike) die ik daarstraks had zien toekomen, zat samen met een maat en een vrouw broodjes te eten voor z’n middag! Leuk! Eerst gaan biken en dan lekker samen eten! Misschien kwamen ze van verder. Er stond in grote letters “Rotterdam” op z’n truitje. In mijn contreien heb ik ook al meerdere keren hetzelfde groepje, twee vaders en een aantal kinderen, gezien dat na de rit altijd belegde broodjes begint te smikkelen!

De tijd van gaan was gekomen. Toen ik naar buiten stapte was het ferm aan het regenen. Wat een geluk dat iedereen de toer droog uit had kunnen rijden. Pech voor de mannen die de pijlen weer moesten weghalen! Omdat de bikewash nog operationeel was, heb ik m’n fiets nog even onder handen laten nemen. M’n auto weer opgezocht op het pleintje onder de lekkende bomen en via de lokale wegen over Essen en Kalmthout weer huiswaarts gereden. Eigenaardig: de GPS gaf als snelste route een traject van 52 km, terwijl de optie “vermijd snelwegen” me na 28 km weer thuis zou brengen. Het tijdsverschil was exact 3 minuten meer! In deze crisistijd was de keuze dus snel gemaakt! In de gietende regen huiswaarts!

Gelukkig dat ik me niet altijd laat leiden door de commentaren op een forum. Daar werd een beetje denigrerend gepost over deze rit. De vaste route van Rucphen, geen hoogtemeters, een vlamparcours! Ik heb me reuze vermaakt tijdens deze rit en genoten van de mooie paden en leuke tracks doorheen de bossen rond de Rucphense Heide. Een mooi uitgezet parcours, degelijk afgepijld (uitgezonderd de terugkeer naar af), een degelijke bevoorrading, lekkere soep na afloop en bikewash voorhanden. Er was geen bewaakte fietsparking, maar dat is meestal zo in Nederland. Ik heb altijd een fietsslot bij. Of er douches waren weet ik niet. Die ontbreken ook wel vaker op Nederlandse tochten. Vroeger vertrekken betekende ook vroeger weer thuiskomen, zodat de opruim van m’n spullen eerder klaar was dan gewoonlijk. En ik had geluk, want de zon brak weer door, zodat ik m’n fiets nog eens onder handen kon nemen en klaarmaken voor de volgende rit. Zo eindigde weer een zondag uit m’n leven en ben ik dank zij de mensen in Roosendaal weer een mooie herinnering rijker.

(*) Dat brandwacht schuilhuisje is een gedenkplaats voor Klaveren Vrouwke. Er staat daar ook een gedenksteen. Wordt daar ook wel de strontpaal genoemd. Klaveren Vrouwke was een smokkelaar in de eerste wereldoorlog die daar is neergeschoten. Die smokkelaar verkleedde zich vaak als vrouw, vandaar zijn bijnaam.  Klik op Klaveren Vrouwke om meer over "haar" leven te vernemen!  (Met dank aan R1Phrankey).

Het verslag van deze toertocht is al te vinden op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

Foto’s van Richard Stander: klik hier!

Richard moet de volgende keer toch iets sneller wezen!

05-11-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Verslag toertocht (18-30-52 km) van WTC De Rappe Wielen te Weelde op donderdag 01-11-2012.

Omdat ik op zaterdag naar de Halloween-nightride in Zele geweest was en de gewoonte heb van na een rit toch zo veel mogelijk m’n spullen weer proper te maken, was het een zeer korte nacht.  Er zat wat kleur in de hemel, maar tegen dat ik met de wagen vertrok vielen er al regendruppels.  Hoe meer ik Weelde naderde, hoe meer kleur er toch in de hemel kwam en hoe droger de ondergrond.  Er stonden al vele wagens langsheen de smalle landbouwwegen en ik werd verwezen naar een parkeerplaats op een weide even voorbij de voetbalvelden aan de Baetenheide in Weelde.  Verdikke, daar woei een ijskoude wind!  Toen ik aan de start arriveerde vertrok daar de kidstoer met begeleiders en meerijdende ouders.  Toen ik m’n fiets weer ophaalde uit de parking vroeg de man daar of ik de rit al gereden had.  Neen, het was het gedroogde slijk van in Zele dat er nog aan hing!  Om 9.40 u was ik op weg.  Met één woord zou deze tocht kunnen samengevat worden: singletrack!

We doken al direct de singletrack in die vlak tegenover de ingang van de voetbalvelden ligt, zodat het plezier al van bij aanvang kon beginnen.  Bospaden en een veldweg voerden me naar de volgende speeltuin.  Want van 3 tot 4,5 km kregen we een mooie singletrack op en af over kleine en grotere bulten, vergezeld met het nodige draai- en keerwerk, maar zeer goed berijdbaar en droog.  Ik was net de kids voorbij alvorens deze de track in doken, aangemoedigd en richtlijnen krijgend van hun vaders en begeleid door bikers van de Rappe Wielen.  Toch geen evidente track voor die klein mannen, zou ik denken.  Van 5 tot 6,5 km liep het parcours over de asfalt startbanen van de vlieghaven van Weelde.  Ik had er geen benul van dat die daar was, laat staan zo’n grote oppervlakte besloeg!  Ik had er wel al de poorten naartoe gezien toen ik bij vroegere edities van Weelde-Station over de zeer lange baan, luisterend naar de toepasselijke naam Geeneinde, naar Weelde reed.  We kregen er wel geen vliegtuigen te zien.  Alles was er leeg en verlaten.  Ik weet niet of er alternatieven waren doorheen de bossen die langsheen de startbanen liggen, maar dit was, op enkele verbindingsstukken en het einde na, veruit het enige asfalt wat we in de toer te zien kregen.

Een aantal brede bosdreven brachten me naar een plek waar mijn hartje opsprong van vreugde.  Het ATB-Kempen-parcours!  Dat had ik bij vorige edities nog onder mijn wielen gehad!  Omdat ik daarstraks even aan de kant was gaan staan, hadden de kinderen mij intussen weer bijna bijgebeend, zodat ze kort na mij de lokale speeltuin betraden.  Op een aantal bulten hadden jonge rijders postgevat, ik vermoed om eventueel de kids te helpen op de hoogste heuvels.  Van 8 tot 14 km konden we genieten van een viertal delen van dit parcours, waarvan het eerste het meest spectaculaire was.  Het is gewoon super van over dit parcours te kunnen rijden met de vele bultjes op één lange singletrack met ontelbare kombochten.  De track ligt er goed vast bij en je hoeft geen technisch wonder te zijn om hem te berijden.  Door mijn vrij late start had ik de hele track voor mij alleen open liggen en kon ik er tegen mijn tempo over rijden.  Slechts twee anderen heb ik op het eerste deel laten voorbijgaan en er is me nog een biker in een veelkleurig pak voorbij gestoken.  Ik heb er van genoten van de eerste tot de laatste centimeter.  Echt top!

Na dit zalige stuk kwamen we vanuit het bos aan de rand van de bewoonde wereld.  Ik vermoed Weelde-Statie.  Na 15 km ging het om 10.35 u een bospad in en volgde opnieuw een singletrack van een kilometer lang.  Deze keer eerder recht op recht met enkele flauwe bochten.  Tot 17 km een troffen we een bospad, gelegen op de grens tussen bos en velden, om uit te komen op een asfaltbaantje.  Rechtsaf reden we een halve kilometer verder een straat van Ravels-Weelde binnen met enkel op de linkerzijde huizen.  Al snel verlieten we de straat om langs de oever van een kanaal gestuurd te worden en dit van 18 tot 19 km.  Linksaf weer de bossen in waar we een aantal brede dreven en smallere paden van de Gewestbossen Ravels konden berijden.  Het bovenlaagje van deze wegen was wat papperig geworden door de nattigheid en er lagen geregeld goed te omzeilen plassen.  Van 21,5 km tot 24 km volgde één plezante lange singletrack doorheen de statige bossen met een eerder technische intro, meer bepaald wat bochtenwerk, wortels, putten en bulten.  Eens daar voorbij was het rustig genieten op dit smalle spoor doorheen een prachtige omgeving!  De enige spelbreker was de regen die intussen dan toch ook hier was beginnen vallen.  Zat ik eerst enigszins veilig onder het bruine bladerdek van het bos, nu begon alles toch ferm te lekken!  Een andere eenzame rijder stak me voorbij en reed voor me over een tapijt van bruine gevallen herfstbladeren de mistige regen tegemoet.  11.10 u.

Het kon niet op, want tot 26 km werden we weer geleid over nog een track doorheen een statig beukenbos.  Hier was het wat uitkijken geblazen voor de vele wortels die door de regen glibberig konden zijn geworden, alhoewel ik me nergens heb voelen schuiven.  Door twee seingevers werd ik een grote baan over geholpen.  Ik vond het wel raar van nog steeds geen bevoorrading gezien te hebben.  Niet dat ik er nood aan had, maar ik had nog geen splitsing tussen de routes van 30 en 50 km gezien, zodat de stop toch laat kwam voor de kleinste afstand.  Met nog anderen in mijn zog ging het daarna door een zeer lange dreef van de Gewestbossen.  Deze dreef herkende ik van de vorige editie en inderdaad, net zoals toen kwam naar het einde ervan toe de bevoorrading in zicht.  Opgesteld onder een tent voor een klein gebouw.  Een klein meisje vulde er kommetjes met tomatensoep met balletjes.  Er was daar keuze genoeg, want er lagen naast partjes appelsien, verschillende soorten koeken, gevulde koeken, peperkoek en wafels.  Geproefd van de soep en alle lekkers dat me kon bekoren.  De bikers troepten samen onder de tent om uit de regen te zijn en er kwamen er nog steeds nieuwe toe.

De regen was intussen toch wat geminderd, dus weer op pad om aan het einde van de dreef rechtsaf te gaan voor de route van 50 km, samen met een andere biker.  Och ja, dat betekende dat we dadelijk die lastige singletrack voor de wielen gingen krijgen.  Daar had ik vorig jaar wel wat op gevloekt.  Het is een eerder gehavende track met veel wortels, putten en builen waar enige techniek en stuurvaardigheid goed van pas komen!  Nu lag alles er bovendien nog goed nat bij.  Wel, eigenlijk ging het deze keer hier stukken beter dan vorig jaar!  Aan een rustig tempo de wortels en de bochtjes goed doorgekomen zonder veel voet aan de grond te hoeven zetten.  Blijkbaar heb ik dan toch wat bijgeleerd in de loop der jaren.  Ik was net op tijd aan het einde van de track, want drie jongere kerels die ik aan de bevoorrading gezien had, hadden blijkbaar ook de moed gehad om de 50 km uit op rijden en kwamen gezwind naderbij.  Tot 32 km werden we geleid over natte singletracks, gevolgd door een spoor doorheen het bos en langs een veld.

Ik werd een breed zanderig pad midden de bossen op gestuurd alwaar mijn aandacht getrokken werd door het luid roepen van een man.  Een licht gestoorde?  Een roepende in de natte woestijn?  Op wandel met zijn hond misschien?  Niets van dat!  Het bleek een schaapherder te zijn die richtlijnen gaf aan de kudde die netjes over het pad liep, geprangd tussen de hoge grassen aan weerszijden van het pad.  Een golf van wol!  Dit alles exact op het middaguur!  Op 33 km zag ik bikers uit de andere richting komen op een plek waar ik rechtsaf moest.  Redelijk wat nog zelfs.  Dat deed me vermoeden dat dit het begin- en eindpunt was van een grote lus.  Eens rechtsaf staken me nog twee jongere bikers voorbij en daarna nog een enkeling.  De bordjes ter plekke toonden me dat ik intussen de Belgisch-Nederlandse grens had overschreden.  Dat is het voordeel van die eenvormige bordjes die je in de Nederlandse natuurgebieden vindt, of dat nu in Ossendrecht is, dan wel hier op het grondgebied van de gemeente Reusel-De Mierden.  Afwisselend bospaden en leuke singletracks werden m’n deel.  Tot 43 km kregen we eigenlijk niets anders dan een aaneenschakeling van prachtige singletracks in deze schier eindeloze bossen.  Bovendien had het intussen ook opgehouden te regenen.  De paden lagen er hier droog bij, slechts weinig plassen te bespeuren.  Op de paden waar toch grote plassen stonden, kon je er gemakkelijk langs.  Het was zalig om hier te rijden, zelfs bij dit sombere weer.  Tien kilometer singletracks aan één stuk door, waar kan je dat nog vinden!

Tijdens het doorkruisen van de bossen in Reusel-De Mierden kwam een bepaalde track me bekend voor.  Ik vermoedde dat ik dadelijk aan een soort recreatiedomein ging komen waar een grote betonnen sokkel in een vijver staat.  Op 40 km trof ik inderdaad de plek in kwestie.  Ik was er niet zo heel lang geleden nog tijdens een toertocht gepasseerd.  Intussen wist ik nog steeds niet wat dat daar nu eigenlijk dan wel is!  Er kwam een jogger met een grote hond uit een bospad gelopen.  “Het is nu of nooit”, dacht ik toen, “wie hier komt lopen zal wel weten wat dat hier is”.  De Nederlander dus meteen aangesproken.  Het domein in kwestie heet de Spartelvijver, een natuurzwembad aan de Weeldse Dijk in Hooge Mierde.  Ik vroeg aan de man of ik me in het natuurgebied De Utrecht bevond, maar dat was volgens hem niet het geval.  Toen ik nog even met de man aan de praat was, reden er nog drie bikers voorbij en dat waren de laatsten die ik tijdens de rit te zien kreeg.  Tien in totaal sinds de rustplaats.  Afscheid genomen van de jogger die ’s namiddags nog moest gaan werken!  Drie kilometer verder arriveerde ik weer op de plek waar ik tien kilometer eerder de tegenliggers had zien rijden en kwam er een einde aan een prachtige lus waar je op sommige plekken de dennenbomen nog kon ruiken.  En dat kwam beslist niet uit een flesje!  12.45 u.

Er volgde een paadje op de rand van bos en velden waar een koude wind me tegemoet woei.  In de velden stond een windmolentje op een metalen sokkel en in de verte zag ik een witte grenspaal staan, zoals ze langsheen de hele Belgisch-Nederlandse grens te vinden zijn.  Die grenspaal, waaraan net zoals toen bovenaan een pijltje was vastgemaakt, herkende ik van de vorige editie.  Het tellertje klokte 44,5 km af en de klok 12.55 u toen ik op deze plek weer de Gewestbossen van Ravels in dook.  Er volgde een zeer lange dreef met halverwege een zeer vettig en slijkerig stukje.  Ik meen hier bij een vorige editie ooit een biker ontmoet te hebben die er helemaal door zat.  Nog niet lang met biken bezig en misschien per vergissing op de route van 50 km gesukkeld!  In dezelfde dreef kwam ik na 47 km de plek tegen waar de route van 30 km zich bij die van 50 km voegde.  Het begon opnieuw te regenen!

Eens het bos uit bracht een betonbaantje me tot aan een kruispunt met het witte Kapelletje van de Mosdijk aan de zogenaamde leugenbanken.  ,,Voor de kapel staan de leugenbanken '', zegt Jan Van Steen. ,,Soms worden ze ook wel eens Het parlement van Weelde genoemd. Op zomeravonden komt de buurt hier bij elkaar en wordt er gezellig gekletst en gebuurt . Omwille van de sterke verhalen die dan wel eens bovenkomen, kregen de zitbanken de naam leugenbanken mee.'' Van Steen mag dan 79 zijn, hij weet smakelijk te vertellen en begrijpt als geen ander dat je het beste tot laatst moet houden. ,,Weet je waarom de mensen hier zo graag toeven?'', vraagt Van Steen. ,,Omdat je - zelfs als je arm bent - hier in Weelde kunt leven.''

Uiteindelijk bereikte ik weer de meer bewoonde wereld.  Ik begon ook zo stilaan naar het einde te verlangen.  Asfaltbaantjes brachten me weer naar Weelde.  In het laatste betonbaantje staken twee mannen met de zakjes van hun vest vol pijlen me voorbij, hun deel van het parcours opgeruimd, en werd er nog een lusje gemaakt over een bospaadje dat er vandaag ook wat natter bij lag dan anders.  Het begint zo stilaan een gewoonte te worden dat ik als laatste arriveer.  De bikewash was nog operationeel, en hoe!  Met een ferme straal uit een gewone tuinslang kwam alle vuil van Zele en Weelde in één ruk los van de fiets!  Ik was tevreden dat ik ook nog kon gebruik maken van de douches, want mijn fietskleren waren vochtig en nat!  Ook daar was overvloedig warm water voorhanden.  Die zalige douche deed deugd.  In de kantine nog twee flesjes icetea gedronken, terwijl er nog andere natte Rappe Wielers toekwamen met pijlen en materiaal.  Op de terugweg naar huis in Weelde-Statie gestopt en een frietje gestoken in frituur Bels Lijntje.  En net als een jaar of twee geleden vroeg de man me waar ik was gaan rijden.  Hij had er vandaag redelijk wat met bikes op hun wagen zien passeren!

Er daagden zo’n 1200 bikelustigen op.  Dat was blijkbaar iets minder dan vorig jaar, maar niet slecht omwille van de sombere weersvoorspellingen.  De organisatoren waren in ieder geval tevreden over de opkomst.  Bovendien was er geen enkele oproep geweest omwille van pech en waren er geen ongevallen gebeurd.  Daar in Weelde was alles aanwezig wat een biker dromen kan: een pracht van een degelijk afgepijld parcours, zelfs bij dit sombere weer, singletracks à volonté, een verzorgde bevoorrading, een degelijke bikewash onder de dennenbomen en goede douches, zodat man en fiets proper weer naar huis konden!  Elk jaar opnieuw weer een aanrader op Allerheiligen!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be!

03-11-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Halloween-nightride (35-45 km) van Volleybalclub JTV Brigand te Zele op woensdag 31-10-2012.

In de vooravond m’n Turner-Flux-bike met gereviseerde vork nog gaan ophalen bij BikeAholic in Stabroek, zodat ik toch weer later dan gehoopt in Zele toekwam om er voor de tweede keer de Halloween-nightride van volleybalclub Brigand te komen rijden.  Het is altijd wat zoeken naar een geschikte parkeerplaats in de omgeving van de startplaats midden het centrum.  Ik vond een geschikte plek in de Jutestraat en zag op de hoofdweg de bikers met hun lichtjes voorbijrijden, waarvan een hele delegatie met verlichte duivelshoorntjes.  Bij nader toezien bleek ik zelfs vlak bij de start te staan!  Van geluk gesproken!  M’n inschrijvingsformuliertje ingevuld en afgegeven aan één van de heksen aan de inschrijvingstafel.  Om 20.10 u was ik op weg.

Aan het begin van de tocht werden we over een grote houten ramp gestuurd die naast de bewaakte fietsparking was opgesteld.  Het ging dan het centrum van Zele uit langs enkele straten waarbij we even een ommetje maakten, om dan aan de Jutestraat een zijstraatje in te duiken en zo een servitude te bereiken die ons naar een meer landelijke omgeving stuurde.  Een graspaadje leidde me naar de splitsing tussen de routes van 35 km en van 45 km, alwaar een heks had postgevat om de bikers de juiste richting te wijzen.  Voor de toer van 45 km ging het dan de brede Keltenlaan over waar op dit ogenblik geen verkeer was.  We dienden een paadje langsheen een maïsveld te volgen waar een landbouwer nog bezig was met de oogst ondanks de duisternis.  Het is overal druk met het oogsten van de maïs in deze periode.  Eens het veld voorbij volgde een donker pad naast een afsluiting en bos alwaar een groep Herders en enkele enkelingen me voorbijstaken.  In volstrekte duisternis bereden we er een deel van het Bareldonkpad, een plaatselijke wandelroute.  Het tellertje klokte 4 km af.

Tot omstreeks 8 km volgden brede, redelijk vettige paadjes langsheen en doorheen het domeinbos Berlarebroek, een gebied waar vroeger turf gestoken werd.  Deze plek kreeg ik ooit al bij daglicht te zien tijdens een toertocht in Zele, maar dan vanuit de andere richting.  Bij het zien van de kleikleurige paden vermoedde ik al dat we hier ergens zouden zijn.  We reden er over een deel van de blauwe vaste route en nog steeds het Bareldonkpad.  De regen van de afgelopen dagen had voor meer dan genoeg grote plassen gezorgd.  We kwamen het Berlarebroek uit in een straat van tussen twee huizen.  Om daarna een veldweg op te gaan, ik vermoed nog steeds in de buurt van de vaste blauwe route.  We reden doorheen een kleine strook bos waar enkele buitenhuisjes staan, mij bekend van tijdens de dagtocht die daar ook passeerde.  Er liep daar ook een grote groep wandelaars voor hun eigen halloweentocht.  Na de strook bos bereikte ik na 10 km een straat aan de rand van de bebouwde kom van Berlare.

Tot 13 km ging het door het Letterhoutstraatje met een ondergrond van beton, overgaand in een zandpad om te eindigen met asfalt.  Intussen was het 21.00 u geworden.  Vanaf een asfaltbaantje zag ik in de donkere velden lichtjes hangen.  Even verderop diende ik een veldweg in te slaan.  Aan het begin ervan hadden zich spoken verstopt onder enkele laaghangende boomtakken.  Maar ze gaven geen kik!  De lichtjes in de velden bleken kaarslampjes te zijn, gedragen door mensen in een grote groep wandelaars.  Meteen was het duidelijk waarom de twee spoken zich stil hadden gehouden.  De wandelaars waren hun doelwit, niet de bikers die hier ook passeerden.  Het veldpad liep in de richting van een dijk waar ik me dan toch een hoedje schrok omwille van een ijselijke gil die vanuit een bosje weerklonk.  Bij gebrek aan wandelaars had die snoodaard zich dan maar aan de bikers vergrepen!

De dijk op en over om in de verte rode en witte lichtjes van bikers te spotten.  Daar stonden de bikers van een groep die vermoedden dat ze verkeerd waren gereden, want het pad liep dood op een weide.  Vermoedelijk hadden we onmiddellijk boven op de dijk linksaf gemoeten in plaats van er eerst nog over te rijden.  Terwijl de bikers uit de groep op de dijk naar boven klauterden, ben ik dan even terug gereden tot aan de pijl die boven op de dijk stond.  Om dan vast te stellen dat het inderdaad de bedoeling was van het graspad boven op de dijk te volgen.  Van 14 tot 16 km bereden we het grasspoor boven op de dijk.  Halverwege werd ik begroet, maar ik kon niet goed zien door wie.  Mijn vermoeden bleek het juiste te zijn.  Het waren de Weetabix-boys, zonder Weetabix!  Hij lag met een bronchitis thuis de spoken, zo bleek op de après.  We verlieten de dijk ter hoogte van enkele eenzame huizen in de Scheldestraat in Zele.

Via een asfaltbaantje en de slijkerige Moerbossen ging het weer de brede Keltenlaan over en kwam er om 21.20 u een einde aan een lus van zo’n 17,5 km.  Via de straat Veldeken, van waaruit jaarlijks de toertocht van MBC ’t Zonhoekje vertrekt, en die ik dit jaar op Paasmaandag 9 april gereden heb, bereikte ik samen met enkele anderen de Bosakkerhoeve, een manege in de Veldekensstraat.  Daar lagen geen pompoenen, maar uitgeholde bieten, waarvan sommigen omvergereden waren.  De meesten hun kaars was ook gedoofd.  Omstreeks 19 km volgden enkele woonstraten en werd ik door een seingever naar een smal paadje verwezen en attent gemaakt op het feit dat ik moest oppassen voor de gracht!  “Oppassen voor de gracht!  Het is daar wat technischer”, wist hij me te zeggen.  Het paadje lag inderdaad tussen een droge gracht aan de rechterkant en een draadafsluiting links.  Met halverwege een aantal lage takken en naar het einde toe een glibberige strook.  Eens een straat weer in staken twee Herders me voorbij.

Op 21 km merkte ik vanaf een donkere veldweg gekleurd licht in de duisternis.  Daar was tussen de maïs gezorgd voor een Halloweenspektakel.  Een verlichte doodskist waar van achter een venstertje een doodskop met lichtgevende ogen kwam kijken, spoken en een verlichte pop tussen de maïs.  Even gestopt om de attributen te bekijken, terwijl er verderop een gemaskerde met een mes stond te zwaaien.  De gemaskerde sprak Engels en dreigde mij te zullen doden.  “I will kill you!”  Hij ging echter niet tot de daad over.  Spijtig dat een mens er altijd te laat aan denkt, maar eigenlijk had ik die kerel eens moeten vastgrabbelen en ontwapenen om te zien wat de reactie was!  Ik had hem zo op de grond gelegd!  Tegen kinderen kan ik het immers wel halen!  De gemaskerde had het gezelschap van twee meisjes die verderop langs de kant zaten.  Na dit horror-tafereel ging de rit weer voor een stukje door de meer bewoonde wereld.

Tot 24 km volgden landelijke buurtwegen, die hier allemaal een naam dragen, en donkere asfaltbaantjes in een meer bewoonde wereld.  Om zo de Gauwdam op de grens van Zele te bereiken.  Gedurende 3 km kregen we donkere veldwegen met bochtjes en een aantal vettige stroken voor de wielen.  Omstreeks 22.00 u kwam ik na 27 km dan uit op een grotere baan op de grens met Hamme-Zogge, alwaar we een er evenwijdig mee lopend kort kasseibaantje op werden gestuurd.  Parijs-Roubaix ontbrak dus niet op deze horroravond!  Op 29 km bereikte ik het schilderachtige in oranje licht badende centrum van Hamme-Zogge met op de kerk uurwerken met verlichte wijzerplaten en op het pleintje voor de kerk een gebeeldhouwd varken van Jo Bocklandt.  Dat werd vorig jaar onthuld ter gelegenheid van de week van de amateurkunsten, Zogge Kust Kunst.  Er stonden gouden lippen op afgebeeld en de tekst van een gedicht.  Iets van “als je uw gemoed wil sussen, moet je mijn billen kussen”!  Een lekker stuk gebakken spek ja, dat had gesmaakt!  Een paar snelle jongens vlogen het varkentje voorbij om de straat naast de kerk in te duiken.

De batterijen van m’n lampen vervangen in het licht van een straatlamp ter hoogte van een witte glasbak.  Een groepje passeerde en vroeg of alles in orde was.  Verderop doken we een smal paadje in waar verlichte spoken in de bomen bungelden.  Ook de takken van de knotwilgen werden beschenen door rode lampjes.  Drie kinderen onthaalden de passanten met spookgeluiden.  Het paadje kwam uit in de lange Vossestraat te Hamme, met mooie villa’s van meer welgestelde mensen.  In een zijstraatje aan het einde ervan bemerkte ik een mooi gerestaureerd en verlicht kapelletje.  Ik dook rechtdoor de duisternis in en een landelijk baantje bracht me tot aan de bevoorrading op bijna 34 km na de start.  Het was intussen al 22.45 u.  Het moet weer een heel werk geweest zijn om dat daar allemaal klaar te stomen!  Spoken in alle maten en soorten in de bomen, spinnen en spinnenwebben in en om de tent, tot een heus kerkhof toe.  Op het kerkhof lag op een bankje een onthoofde.  Een onverlaat had de bananenschil van zijn portie bevoorrading op diens kruis gelegd!  Ik moest spinrag opzij duwen om binnen te geraken.  Veel beweging was er niet meer en de voorraad was al grotendeels verslonden door de vorige horror-rijders.  Toch ook deze keer enkele brokjes chocolade opgevist uit een kooi met spinnen, ook al zagen de ogen op sterk water naast de kooi er niet al te smakelijk uit!  Heksen en duivels met hoorntjes maakten er de dienst uit.

Niet te lang blijven hangen aan de stop en samen met de laatste bikers vertrokken.  Tot 35 km ging het langsheen het jaagpad van de kronkelende Oude Durme over een smal weidepaadje met de nodige hobbels, tot er een dijk voor me opdoemde.  Daar ging het rechtsaf een veldweg op om een grote brug van een drukkere baan over de Durme te bereiken.  Een autovoerder was zo galant om te stoppen en me te laten oversteken.  Aan de overzijde van de weg het jaagpad van de Durme op waar ik van 37 tot 40 km in het volstrekte duister reed.  Heel in de verte hier een daar een oranje lamp van straatverlichting.  Op een plek waar we van de dijk naar beneden dienden te rijden kwam de enige biker voorbij die ik na de stop nog te zien kreeg.  In de verte zag ik wel een drietal lichtjes van bikers die zigzaggend door het landschap reden.  Na het afrijden van de dijk ging het een donkere veldweg tussen dikke boomstammen in en doorheen een stukje bos.

Er volgde inderdaad een veldweg die zigzaggend door het landschap trok en waarop de bikers die ik daarnet heel in de verte gezien had gereden hadden.  In het aanschijn van de snelweg moest ik via een smal metalen bruggetje een waterloop over op 44,5 km omstreeks 23.30 u.  Op 47 km bereikte ik na enkele veldwegen en eenzame straten de verkeerslichten op de grote baan via dewelke ik daarstraks naar Zele was gereden.  Vorig jaar vertrok de tocht langs hier.  Ik meende dat ik van hieruit rechtstreeks naar Zele zou gestuurd worden, maar niets daarvan!  Het ging rechtsaf, evenwijdig met de grote baan, om dan een bocht naar links te krijgen.  Mijn hoop om zo stilaan de bewoonde wereld te bereiken werd al snel de kop ingedrukt!  Want het ging weer de duisternis in via enkele straten, buurtwegels en donkere veldwegen.  Het bleef maar duren!  Ik begon al te wanhopen, denkend dat ik per vergissing opnieuw aan de toer begonnen was!  En er mocht zo stilaan een einde aan komen!  Van uit een smal straatje kwam ik een feller verlichte straat in, dan ging het, vermoed ik, voorbij een nagelnieuw goed verlicht rusthuis, om weer de startplaats te bereiken!  Met een dikke 50 km op het tellertje en 23.45 u op de klok bereikte de Halloween-slak dan toch de finish!

Een bikewash heb ik niet gezien, die was er wel, en er eigenlijk ook geen erg op gehad, ook al zag m’n fiets er smerig uit.  Terwijl ik binnen in de zaal bonnetjes ging kopen, kreeg ik één van de Weetabix-boys te zien.  Hun groepje stond in de buurt van de stand met Leffe!  Het was niet evident van elkaar te verstaan, want de discobar gaf van katoen.  Boven de bikers en dansvloer hing weer het reuzengrote web met megaspinnen!  Hier en daar lag in een hoek een lijk of zat een onthoofde op een stoel, inclusief de flikkerlichtjes.  Om de donkere Leffe enigszins te neutraliseren op zoek gegaan naar iets eetbaars.  Er stond een hamburgerkraam met een korte rij hongerigen.

Na een tik op m’n schouders heb ik me toen omgedraaid en keek ik recht in de benevelde oogjes van een biker die me vroeg of ik was wie ik ben.  En zo kreeg ik na vele jaren Moorfretter te zien!  Hij was me ooit voorbijgestoken in het gezelschap van cracra, de voorzitter van m’n eigenste Papegaai Bike Team.  Cracra vertelde me toen na de rit wie er in zijn gezelschap reed.  Ik ben dat nooit vergeten, maar Moorfretter wist zelfs nog dat het tijdens een toer in Brecht was.  Dank zij de zoekfunctie op de computer heb ik in mijn elektronisch geschiedenisboek kunnen terugvinden dat dit op 26 december 2009 was, tijdens een tocht vanuit Sint-Job-in-‘t-Goor.  Het was toen ijskoud, met sneeuw en ijzel op de wegen!  Ik ben toen op het terrein van het vliegveld in Brasschaat nog serieus tegen de grond gegaan in een bocht!  Zonder veel erg.  Met “knippen en plakken” heb ik zelfs bewaard wat Moorfretter toen geschreven had:  “Gisteren ook aangezet in Brecht, en heb het toch wel goed gehad.  De single tracks waren nog redelijk berijdbaar.  Af en toe eens een goede modderstrook, maar had het zelf nog iets slechter verwacht.  Als je in onze streek (Hamme) gaat rijden nu, is het geploeter van begin tot einde.  Enkel het ijs was soms wel heel verraderlijk.  Na de bevoorrading een aangename kennismaking gehad met cracra en samen met hem de tocht verdergezet.  Een zuivere 180° van mij op de fiets, en een huzarenstukje op ijs om een auto te ontwijken door cracra, zouden bij "Sterren op het ijs" met een hoge score beloond worden denk ik  Al bij al, blij dat ik gereden heb, zodat de eindejaarskilo's niet teveel aandikken.”  Nog even staan babbelen met Moorfretter terwijl we onze hamburger naar binnen werkten.  Hij moest nog met de bike naar huis.  Hopelijk is dat gelukt, want hij was toch wat aangeschoten.  Hopelijk krijg ik deze rijder van MTB Den Blaan Tip (belofte vervuld) snel weer eens te zien, want hij wist me te vertellen dat hij eens meer de tochten tussen Antwerpen en Bergen-op-Zoom gaat opzoeken deze winter.

Verder geen bekenden gespot.  Afscheid genomen van de Weetabix-boys, mijn fiets opgeladen en omstreeks 01.00 u huiswaarts gereden.  Drie kwartier later was ik thuis.  Nog veel werk gehad om mijn materiaal schoon te maken, vooral m’n schoenen.  Gewoon afgesproeid in het bad!  Terwijl m’n kleren in de wasmachine zaten, de tondeuse in m’n drie haarpijlen gezet en zelf onder de douche gekropen.  Na 2,5 uur slaap was ik alweer uit de veren om met halfnatte schoenen en een smerige bike naar Weelde te vertrekken.  Toen de man aan de bikeparking daar m’n fiets zag, vroeg hij me of ik de toer al gereden had!  Neen, dat is nog van gisteren!  Ja wadde!

Het was weer een speciale belevenis daar in Zele.  Want de weg werd niet enkel aangeduid met fluorescerende pijlen, maar bovendien door spoken met flikkerende pijlen!  Er was weer veel werk gemaakt van de aankleding en de versiering.  Ik miste wel de mysterieuze oogjes die u vorig jaar veelvuldig aankeken vanuit het gras, alhoewel ik er toch enkele gespot heb!  Het parcours was bovendien verschillend van dat van vorig jaar!  Er waren 960 spookrijders aanwezig.  Volgend jaar is er de tiende editie (6 jaar xTremebikers en 4 jaar volleybalclub Brigand).  Er wordt aan een speciale editie gedacht!  Allen daarheen dus!

Het verslag van deze nachtrit is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

02-11-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

We verlieten het domein van de school langs de zijde van de grote kapel, bijna een kerk, met boven op de toren een immens heiligenbeeld.  Die toren had ik bij eerdere tochten in deze streek al wel eens in de verte zien staan.  Het college ligt er trouwens vrij afgelegen midden imposante bossen.  De eerste kilometers verliepen over verharde assenwegen doorheen bossen waarin tussen de bomen huizen en buitenverblijven gebouwd staan.  Wat aan een mij passerende Nederlander de opmerking ontlokte “dat wij hier zelfs geen gewone weg hebben”.  Als ik hem goed begrepen heb tenminste, want ik kon hem niet al te best verstaan.  Al snel kwam er op 3 km een splitsing tussen de routes van 15-39 km en de tocht van 25 km op een kruispunt van assenwegen in het bos.  Er sloegen heel wat rijders af naar de 25 km.  Begrijpelijk vermits de rijders op de langere routes gewoonlijk vroeger vertrekken.  De inschrijvingen sloten hier om tien uur!

Een kilometer verder ging het een veldweg op om omstreeks 4,5 km een paadje te bereiken langsheen de spoorweg van Antwerpen naar Roosendaal.  Het paadje kwam uit op een asfaltbaantje dat we dienden te volgen.  Het kwam me bekend voor, we werden naar de Wildertse Duintjes geleid!  Aan het einde van het baantje was een parking waar heel veel mensen met stadsfietsen stonden.  Daar was duidelijk afgesproken voor een fietsuitstap op zondag.  Het weer was er ook naar, met een prachtige herfstzon.  Voor de bikers ging het rechtsaf een paadje in tegenover de parking om de bossen van de Wildertse Duintjes te betreden.  Van 6 tot 9 km hadden de Hoekse Trappers hier een traject uitgepijld over de vele plezante singletracks met bochtjes, bultjes en heuveltjes op en af.  Een echte speeltuin voor bikers is het daar!  Ze hadden er echt alles uitgehaald wat er uit te halen viel, want het betreft hier per slot van rekening een gebied dat zich slechts over een kleine oppervlakte uitstrekt.  Het viel me op dat er ondanks m’n late start nog steeds grote groepen bikers op komst waren.  Omstreeks 10.15 u lagen de Wildertse Duintjes achter me en reed ik opnieuw over verharde assenwegen tussen huizen en bungalows.  Ik zou er zelf toch niet zo voor te vinden zijn om in zo’n bos te wonen.  Met alle smurrie en natte afgevallen bladeren rondom uw stek!  Er waren mensen bladeren aan het vegen.  Het zal veel uitgehaald hebben met het pak dat nog moest komen te vallen!

Exact 10 km na m’n vertrek kwam ik vanuit een assenweg uit op het betonbaantje waarlangs ik daarstraks naar het college was gereden en waarin ik enkele kilometers verder geparkeerd stond.  Ik had toen moeten inhouden voor bikers die plots van achter de hoek kwamen gereden en even moeten wachten om enkele treintjes te laten passeren.  Een gevaarlijk punt!  Die eerste tien kilometers waren mij al uitstekend bevallen en als er nog van dat zou komen, dan kon deze dag niet meer stuk!  Er volgde onmiddellijk een splitsing voor de routes van 25-39 km en 15 km waar we door seingevers de Nolsebaan over werden geholpen.  Die mannen was ik daarstraks met de auto gepasseerd.  Het ging opnieuw de bossen in door een brede dreef vol plassen en afgevallen bladeren waar zich op de zijkant naast de boomstammen een track gevormd had.  In een bocht van het bospad zag ik het eenzame jagershuis staan.  Dat betekende dat wij de Kalmthoutse Heide naderden in de omgeving van Stappersven en de Verbindingsstraat.  Ik had er geen benul van dat deze plek zo dicht bij Essen-Hoek gelegen was.  11,5 km om 10.30 u.  Inderdaad, na nog een bospad bereikte ik na 13 km de kale heide die vorig jaar einde juni op die plek door een brand verwoest werd.  De verbrande bomen waren gerooid en afgevoerd.  Enkel de zwarte stronken getuigden nog van de natuurramp.  In de verte glinsterde het Stappersven in de najaarszon.

Het paadje door de heide bracht me tot aan de Verbindingsstraat, dit is een autoluwe asfaltbaan die dwars door de heide loopt en op zonnige dagen als vandaag gebruikt wordt door wandelaars en wielertoeristen.  Het ging ruim anderhalve kilometer langsheen het asfaltbaantje naast de plaatsen waar de brand gewoed heeft, waardoor één van de meest bekende plekken van de heide gedurende jaren een kale en desolate aanblik zal bieden.  Jammer.  De omgeving ziet al weer groen, maar vele dennen zijn gestorven en afgevoerd.  Eens de “hoofdingang” aan de parkeerplaats en de zitbanken voorbij, ging het linksaf het bos aan de heide in over een plezante mij onbekende singletrack op en af over bultjes en doorheen hoog opgeschoten heidegras.  Daarna volgden mooie bospaden.  Ik kreeg er even het gezelschap van een Nederlander die me vroeg of ik de toer van Essen aan het rijden was.  Ja, de route van 40 km waarvan ik er ongeveer 17 achter de wielen had.  Even verder was er een splitsing tussen de routes van 39 km en 25 km op een kruispunt van zandwegen op de grens tussen velden en bos.  De Nederlander ging linksaf richting de 25 km een zandweg in.  Er reed ook een trio oudere mannen, waarvan één met een opvallend gele fluojas, en die kwamen nog trager vooruit dan ik.  Voor mij was het rechtdoor het bos in over een zandweg die luisterde naar de naam Groenendriesstraat op het grondgebied van Kalmthout.

Na een ritje doorheen het bos bereikte ik op bijna 19 km een kruispunt van zandwegen waar van links een biker naderde.  Dat was dus het paadje voor de shortcut van de route van 25 km.  Voor de langste route was hier dus een extra lusje van een 2 km uitgezet geworden geweest doorheen de bossen rond de Kalmthoutse Heide.  We moesten een smal zanderig paadje in waarvoor een dikke wortel lag.  Even halt gehouden en gezien hoe drie Nederlanders de wortel overwonnen.  Er volgde een iets moeilijker paadje over veel boomwortels dat ons langsheen veld en bos stuurde.  Even verderop trof ik weer een splitsing tussen de routes van 25 km en van 39 km midden op een bospad en op 20 km na het vertrek.

Het ging rechtsaf naar een mooie singeltrack toe, rijdend doorheen hoog heidegras met hier een daar een te overwinnen bultje.  Er volgden plezante zanderige bospaden met pukkels op en af.  De kleine groene bordjes maakten me intussen duidelijk dat ik het gebied van de Nederlandse Brabantse Wal had bereikt, een zanderig natuurgebied met voormalige zeeduinen en dat aansluit bij de Kalmthoutse Heide.  Ik trof er vele wandelaars, een aantal keren hetzelfde viertal, en een aantal tegenliggers per bike.  Van 22 tot 23 km kon ik samen met nog enkele anderen mijn hartje ophalen over een mooie singletrack op en af langsheen de bosrand.  Ergens halverwege was het even oppassen voor een fiks uit de kluiten gewassen opstekende wortel.  Er volgden nog mooie bospaden.  Even voor 24 km stond ik even aan de kant na een bocht in een bospad en staken vier bikers van La Pipe uit Stabroek me voorbij.  Zo af en toe kom ik er wel eens iemand van tegen op de lokale toertochten.  Het was intussen 11.30 u geworden.  Omstreeks 25 km reed ik over een open heidevlakte.  Die had ik daarstraks bij aanvang van de lus in de verte voor me zien liggen en er bikers zien rijden.  En ondanks m’n late start reed ik hier nog steeds niet alleen.

Een lange zandweg leidde me tot de bevoorrading op 26 km na de start.  Daar moet ik toch wel bij de laatsten geweest zijn.  Een banaan gegeten en een kommetje soep en een beker sportdrank gedronken.  Mannen en vrouwen die er voor het lekkers zorgden, waren fel aan de praat met een biker van De Heidestoempers uit Kalmthout die er was toegekomen.  Die man had veel te vertellen.  Hij ergerde zich onder meer aan de mogelijke komst van windmolens nabij zijn woonst.  Dat waren volgens hem fameus grote wieken die je hoort zoeven in de wind.  En dan telkens de schaduw ervan in uw keuken: licht, donker, licht, donker, …  Hij illustreerde zijn verhaal met duidelijke gebaren!  Tot hij merkte dat hij er de laatste was!  “Dan kan ik misschien meteen al een deel van pijlen wegnemen”, grapte hij.  Na een korte rust weer op weg.  Een bord ter plekke meldde dat ik voor de grote toer nog zo’n 17 km te gaan had.  Ik kreeg al direct een bezemrijder van de Hoekse Trappers in mijn wiel!  Verdikke, ik hoopte dat deze mens geen 17 km achter me aan zou zitten!  Hij zei dat er nog iemand achter was, maar dat was een ex-renner, die zou zijn plan wel trekken.  Hij had het over de Heidestoemper met de windmolen!

Tot 30,5 km volgde eerst een leuke singletrack doorheen bruin geworden afgestorven varens en smalle bospaden tot aan de Staartse Duinen.  De bezemrijder had ik gelukkig kunnen afschudden dank zij een traag stel bikers die gestopt waren midden een zandpad om aan één hunner fietsen te morrelen.  Het was intussen middag geworden.  Ik kwam vanachter enkele laaghangende takken een stokoud wandelend echtpaar tegen, waarvan de vrouw midden het paadje stil bleef staan in plaats van een stapje opzij te zetten.  Gevolgd door haar oude man.  Voetje voor voetje op wandel in hun zondagse kleren in de herfst van hun leven, op de plek waar ze misschien heel hun leven gewoond hebben.  Ik kon niet goed verstaan wat ze in het voorbijrijden zegden.  Even verder kwam ik dan toch in de bewoonde wereld.  Ik vroeg me al af hoe die twee oude mensen daar terecht waren gekomen, want lange wandelingen zaten er voor hen duidelijk niet meer in.  Ik naderde het bekende plekje aan het groene poortje naast het beeld van de Heilige Teresia achter het muurtje tegenover het Vijverstraatje in Huijbergen, nabij het voormalige klooster.  Dat opende perspectieven!  De Tiestenberg kwam er aan!

Van 31 tot bijna 34 km hadden de Hoekse Trappers voor ons een prachtig ritje uitgezet over de twee meest bekende bulten van de Tiestenberg, maar we reden er nadien ook aan de voet rond, via een paadje vlak naast de velden van een tennisterrein, om nog meer singletracks te treffen achter de berg.  Het ging nog een iets minder uit de kluiten gewassen zandbult over om nog meer leuke paadjes te treffen over pukkels op en af rond de Tiestenberg.  Singletracks die ik nog nooit bereden had, ook al passeren wel meerdere tochten deze locatie.  Echt super, deze enkele zeer genietbare kilometers van de toertocht.  Omstreeks 12.15 u verliet ik deze lokale speeltuin via een brede klinkerstraat in de richting van de Moerkantsebaan op de grens tussen België en Nederland.  De Heidestoemper van aan de stop, met een trui van Renault Van Trier aan, had me intussen bijgebeend en riep in het voorbijrijden dat “de laatste de voorlaatste had ingehaald”!  Helaas moeten wij daar een pijltje over het hoofd gezien hebben, zodat ik samen met hem via enkele asfaltbaantjes weer naar af gereden ben.  Hij kende er de weg en we zagen de toren van het college in de verte boven de bomen uitsteken.

Mijn gelegenheidsmakker voor de laatste kilometers merkte op dat mijn fiets niet zo smerig kon zijn geworden van deze toertocht!  Neen, dat vuil was van de nightride gisterenavond in Bonheiden.  Daar waren een aantal zeer vettige stroken te overbruggen geweest!  Ik kon mijn fiets niet meer staan schoonspuiten in het holst van de nacht!  Van nachttochten had de Heidestoemper nog nooit gehoord.  Dan moet je toch wel degelijke verlichting hebben!  Van wanneer tot wanneer wordt er dan gewoonlijk vertrokken?  Doen daar ook vrouwen aan mee?  Jazeker, ik had er gisteren in ieder geval een aantal zien rijden.  Om 12.30 u arriveerden we samen aan het college.

De mannen aan de afspuitstand waren de afspuitplaats aan het schoonspuiten, maar één ervan wenkte me om met m’n fiets langs te komen, ook al moest ik eerlijkheidshalve toegeven dat het vuil van in Bonheiden afkomstig was.  Met zijn drukspuit was de fiets snel weer toonbaar.  Nog even met de vriendelijke man blijven praten, tot er een lichte vrachtwagen met de afwas van de bevoorrading arriveerde en hij zijn makkers ging helpen met het proper maken van de uitgeladen spullen.  De afwas met een hogedrukreiniger doen is zo eens wat anders!  Bij deze mijn groeten en dank voor de propere fiets en de knappe toertocht.  Binnen in de grote sporthal was er nog een gezellige drukte.  De Heidestoemper had bekenden getroffen en zat al met een stevige kuip gerstenat.  Zelf een icetea gedronken en uiteraard geproefd van de lekkere kibbeling die er aan de ingang van de zaal werd gebakken.  Iets eetbaars na een tocht is altijd meegenomen.  Richard en Lies uit Roosendaal huiswaarts zien vertrekken.  Toen de zaal dan toch zo stilaan leeg liep, kwam een Hoekse Trapper de nog resterende bananen van de bevoorrading uitdelen.  Vermoedelijk heb ik deze tocht toch al wel eens eerder gereden, vanaf een andere startlocatie, want de blonde dame met de groene trui die de bikers vinnig van drank voorzag in de zaal had ik vroeger nog al gezien.

Mijn auto die onder de imposante bomen geparkeerd stond weer opgezocht en tevreden weer naar huis gereden.  Het was een mooie toertocht bij prachtig weer, met de nodige afwisseling en met toch weer andere paadjes in vergelijking met de andere tochten in deze streek.  Alles was organisatorisch tip-top in orde.  Een aanrader!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en mtb-you.nl en mountainbike.be en mountainbike.nl!

Toertocht te Essen-Hoek op 28-10-12 door Johnny Uitterhoeve (FLatbeat)

31-10-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Het systeem dat de Wandelaars uitgedokterd hebben voor hun bewaakte fietsparking begrijp ik nog altijd niet zo goed!  De twee mannen daar waren trouwens meer aan de babbel dan dat ze uw fiets aannamen!  Daarom heb ik hem vastgelegd aan een hekken.  Om dan binnen op het inschrijvingsbriefje te moeten aanduiden of je uw fiets al dan niet in bewaring had gegeven.  Neen dus!  Aan de inschrijvingstafel kreeg ik dan te horen dat dit niet kon!  Want zonder een nummertje van de bikeparking kon ik niet ingeschreven worden!  Zij hebben daar immers plastieken hoesjes liggen waarin een bonnetje met fietsnummer, noodnummer, bonnetje voor soep en bonnetje voor jenever.  Het nummer van het zakje dat je krijgt moet overeenstemmen met het nummer dat je aan de fietsbewaking krijgt!  Om dan na terugkomst je fiets weer onder hetzelfde nummer te kunnen afgeven en terugkrijgen!  Een ingewikkeld systeem als je het mij vraagt!  En dat papieren strookje dat aan je fiets hangt speel je bij slecht en ruw weer zo weer kwijt!  Enfin, toen het hele ritueel van de inschrijving achter de rug was, kon ik omstreeks 19.30 u van start gaan.

De start ging via een met theelichtjes afgebakend pad omheen het voetbalveld en langsheen een geïmproviseerd zwak verlicht kerkhof om bij het inrijden van het bos aan het schrikken gebracht te worden door het gillen van een heks die vanachter een boom tevoorschijn sprong!  Natuurlijk was ik al op voorhand gewaarschuwd, want ik had de heks al tekeer horen gaan wanneer de voorgangers er passeerden.  Zelfs toen ik nog aan de auto stond had ik ze gehoord bij het vertrek van de eerste biker!  Het moet een hele opgave geweest zijn voor deze vrouw om zich daar een hele avond schor te hebben staan gillen.  Het is natuurlijk ook een middel om een vrouwmens nadien voor enige tijd het zwijgen op te kunnen leggen!  Alles heeft zijn voordelen!  Enfin, het pad leidde me door een bos en tot 4 km door enkele straten van Bonheiden.  Daar ging het weer een donker bos in.  De witte fluostrepen op de grond bleken afkomstig van reflecterende tape die op daar liggende autobanden was gekleefd.  De banden maakten deel uit van een opdracht van de plaatselijke fitometer.  Rondom waren witte spoken kwistig aan de takken van bomen gehangen.  De quasi volle maan gaf het geheel nog een bijzonder accent.

Er volgde een vettig stuk modderig bos met aansluitend rustige asfaltbaantjes en onverharde zandwegen door een landelijke omgeving.  Geregeld werden we getrakteerd op een zeer donker stuk.  Ook op 7 km na de start reed ik over een onverharde weg in volstrekte duisternis.  Mijn sterke verlichting kwam daar goed van pas!  Halverwege en midden het bos stond er toch een eenzame paal met straatverlichting.  Vermoedelijk stond daar een huis, verscholen in de duistere bossen rondom.  Naar het einde van de weg toe passeerde ik nog een woonhuis.  De Krankhoevelei in Putte voerde de bikers naar het donkere en zompige Peulterbos, na de oversteek van een grote baan op 8 km, ik vermoed de baan waarlangs ik de start bereikt had.  Van 10 tot 11,5 km volgde een leuke singletrack met draai- en keerwerk tussen de bomen.  Het ging er over heuveltjes op en af.  De track slingerde zich over een weer doorheen het bos, zodat men de lichtjes van de bikers voor en achter te zien kreeg, telkens wanneer je elkaar op de lussen passeerde!  Ik herinnerde me dit leuke stukje nog van vorige keer!  Na elk heuveltje dook je als het ware een donker gat in, omdat wat er achter lag verborgen bleef in de schaduw van de bult.  Intussen was het al 20.20 geworden.  Even halt gehouden op een assenweg na het verlaten van het bos.  Ik hoorde er het geritsel van de bikers die over de bladeren reden op een stuk van de track dat er achter een soort dijk voorbij kwam en zag hun lichtjes voorbij flitsen.