Toertocht (19-28-45 km) van de Hoogstraatse Wielertoeristen te Hoogstraten op zondag 03-02-2013.

Uit sympathie voor een aantal collega’s en oud-collega’s die lid zijn van de Hoogstraatse Wielertoeristen op deze zondag afgezakt naar één van de meest noordelijke plaatsen van de provincie Antwerpen. Daar ligt de stad (sic) Hoogstraten met haar deelgemeenten in de middelste “bult” van de provincie Antwerpen. Het parcours flirtte er bijgevolg met de landsgrens tussen België en Nederland die hier een grillig verloop kent. Het is de plek waar ik al 27 jaar mijn leven slijt tijdens mijn dagelijks werk en ook de plaats waar ik zeven jaar geleden mijn eerste ritjes met de bike reed. De tocht vertrok vanuit het Klein Seminarie, één van de drie grote scholen in deze landelijke gemeente. Parkeren kon op de speelplaats, de inschrijving was in de refter en de feestzaal was ingericht voor de après. Me ingeschreven met m’n oude lidkaart van de VWB die nog door de scanner geaccepteerd bleek te worden. Voor drie euro kon ik van start gaan. Na afloop zouden er 300 zwartrijders geteld zijn! Er waren 700 betalende deelnemers en iemand van de club heeft in de buurt van de bevoorrading staan tellen! Helaas zijn er blijkbaar zo veel mensen die drie euro te veel vinden als tegenprestatie voor de door de club geleverde inspanningen. Want daags tevoren waren deze mensen al van voor acht uur ’s ochtends in de weer om alles voor te bereiden. Er was ook gezorgd voor een zeer verzorgde afpijling, duidelijke splitsingsborden en bordjes die het nummer van de pechzones vermeldden.

Ik kreeg een parkeerplek toegewezen vlak bij de inschrijving en om 9.15 u kon ik van start gaan via het achterpoortje van de school om rechtsaf de nieuwe woonwijk te bereiken en na het kruisen van de Vrijheid de Gelmelstraat in gestuurd te worden richting Wortel. Ter hoogte van de jeugdgevangenis ging het een veldweg in en het bruggetje van de Mark over. Even verder een geherwaardeerde voetweg in, meer bepaald een smal veldwegeltje dat me langsheen de Laermolen en het geelgeschilderde Withof naar Minderhout voerde. Na 3,50 km ging het vlak voor de kapel rechtsaf om via de zogenaamde Rode Weg de landsgrens te overschrijven naar Castelré toe, een gehucht van Baarle-Nassau. Daar ging het linksaf een brede zandweg in die er nu vrij goed berijdbaar bij lag. Tijdens de zomermaanden kan dit pad een echte zandbak zijn! Eens voorbij een aantal schilderachtig gelegen oudere verbouwde hoeven ging het van het zandpad af de bossen in na 6,30 km. Daar ben ik ooit tijdens een eigen ritje met mijn schoen achter een verborgen ijzerdraad blijven hangen en ferm ten val gekomen! De littekens daarvan zijn nog steeds zichtbaar op mijn onderbeen. In het bos troffen we een natte maar goed berijdbare singletrack met enkele bochtjes en wortels om uiteindelijk weer op dezelfde bredere zandweg uit te komen en verder te fietsen in de richting van Hal. Daar splitste de kortste route van 19 km zich af van de trajecten van 28 en 45 km op bijna 8 km van de start.

Voor de langste routes ging het linksaf een pad in naast de rand van een bos om er daarna in te duiken. In dit bos liggen inderdaad een aantal mooie tracks verscholen en slingeren de paadjes zich tussen de stammen van de dennenbomen en over enkele kleine bultjes en putten. Op een bepaald ogenblik voerde de track ons tot vlak achter het voormalige klooster Mariaveld van de zogenaamde “Duitse nonnen” dat langsheen de Bredaseweg, de baan van Minderhout naar Meerle, gelegen is. Op een splitsing van singletracks trof ik daar de scheiding tussen de routes van 28 km en van 45 km. Even later kwam ik vanuit het bos het fietspad langsheen de Bredaseweg op gereden en ging het rechtsaf in de richting van Meerle. Vlak voor Café-Taverne ’t Heike dook ik na 11 km en omstreeks 10.00 u via de openstaande poort het privaat bos van Heerles Hof in. In deze statige bossen kregen we onbekende en weinig bereden paadjes voor de wielen. Omstreeks 13,5 km kon ik van tussen de bomen in de verte de Bredaseweg zien liggen. Gedurende maar liefst vijf kilometer konden we van deze unieke omgeving genieten, want pas op 16 km kwam ik er weer uit de imposante bossen tevoorschijn. Daarna voerden en veldweg tussen rijen bomen en een dreef langsheen een gracht me weer tot aan een asfaltbaantje, ik vermoed Heerle, ter hoogte van een straat die Habelaar heet, in de buurt van de zogenaamde Blauwbossen op de grens met Meerle en op een boogscheut van de landsgrens. 18 km omstreeks 10.30 u.

Het ging dan rechtsaf en even over het asfaltbaantje Heerle richting de Bredaseweg, terwijl ik links in het beukenbos vele bikers zag rijden over de bekende lussen. We verlieten het asfalt en werden naar de toegangspoort van de steenbakkerij Desta geleid. Via enkele paletten bakstenen bereikten we de zanderige terreinen achter de steenbakkerij en naast de visvijver. Na 19,5 km werden we over één van de lagere heuvels van het terrein van de bijbehorende manege geleid. Ooit aangelegd als parcours voor de paarden en goed voorzien van enkele uit de kluiten gewassen zandhopen, afkomstig van de afgravingen voor de ontginning van klei voor de steenbakkerij, fungeert deze omgeving sinds enkele jaren als decor voor de jaarlijkse veldrit Superprestige Hoogstraten. Dit jaar op zondag 10 februari, dus exact een week na deze toertocht. Vorig jaar vielen beide evenementen samen. Als echten werden we dus over een klein stukje van het parcours van de superprestige gestuurd! De houten paaltjes voor de parcoursafbakening stonden al klaar! En in augustus hebben op de terreinen van de manege de Antilliaanse Feesten plaats. In het zog van een andere tragere oudere biker kroop ik de heuvel op. De rest van het terrein deden we niet aan. Het zal er ook zeer zompig bij liggen na de dooi en de regen van de afgelopen weken. En de grote zandhopen zijn toch enkel weggelegd voor de echte bikkels.

Eventjes over het asfaltbaantje Blauwbossen om tegenover de manege opnieuw de bossen in te duiken en het private beukenbos te bereiken waarin een zeer lange track ligt die zich met ontelbare korte bochtjes tussen de boomstammen slingert. Voor mij reed een man aan mijn gebruikelijke tempo en achter me de man waarmee ik daarnet op de heuvel had gestaan. En aldus passeerde dit leuke pad onder mijn wielen tot omstreeks 22 km, onmiddellijk gevolgd door een singletrack. Deze leidde naar een straat die Gouverneursbossen heet om er na een haakse bocht in dit betonbaantje de gelijknamige bossen in te duiken. Dit over een bospad met enkele nattere plekken dat me gedurende bijna een kilometer recht op recht doorheen het bos voerde. Dit alles nog steeds in het gezelschap van andere deelnemers, waaronder een rijzige Nederlander die me in zijn fluoroze fietspak op een cyclocrossfiets voorbij vloog. Naar het einde toe staat er op een kruispunt van boswegen een groot huis verdoken tussen de bomen. We dienden er een straat (Gouverneursbossen?) te kruisen om de private oprit naar een huis toe in te rijden. Een huis dat me eerder doet denken aan een verbouwde kapel. Naast het huis af het omgeploegde veld in dat er zeer modderig bij lag, dus was het voor mij even lopen om het volgende bos in te duiken. Daar troffen we een leuke singletrack over enkele hogere bultjes en als ik het me goed herinner over een voor de gelegenheid zelf aangelegd bruggetje over de Mark.

Even later bereikte ik opnieuw de asfaltbaantjes van het landelijke gehucht Hal met het kapelletje en enkele eenzame boerenhoven. Onder een hangar op het erf van één van deze hoeven stond de bevoorrading opgesteld op 25 km van de start. Een fikse rukwind van tussen de gebouwen blies mijn bike omver en even later nog deze van iemand anders. De tomatensoep werd aangeboden in grote goed gevulde bekers. Die kon niet anders dan lekker zijn, wegens van de hand van één van mijn makkers. Ik had ze de vrijdag nog zien klaargemaakt worden! Verder nog een partje appelsien, een halve banaan en een wafel achter de kiezen gestoken en doorgespoeld met een beker iets te zoete sportdrank. Dit alles aangeboden door de Hoogstraatse Wielertoeristen (M/V) ter plekke. Hooguit een tiental minuten blijven staan en om 11.15 u was ik weer op pad. Wie de landkaart eens goed bekijkt ziet dat er op deze plek een stukje Nederland in België steekt, zodat we dra weer de grens over waren op een asfalt fietspad langsheen een zanderige veldweg om linksaf een zandweg in te slaan die na geruime afstand uitkomt op de Rode Weg, de volkse benaming van de baan die van Minderhout naar Baarle-Hertog voert. Zo ver reden we niet, want we doken haast onmiddellijk de naastliggende bossen in om er vergast te worden op een lange singletrack die zich evenwijdig met de Haldijk met de nodige bochtjes tussen de boomstammen slingert in dit grensgebied. Het was alsof er geen einde aan kwam.

Uiteindelijk kwamen we uit het bos tevoorschijn en werden door twee seingevers, die trouwens ook aan andere oversteken te vinden waren, veilig de Rode Weg over geholpen om via de tegenoverliggende zandweg het domeinbos Schootse Hoek te bereiken. Daar werden we over enkele bospaden en tracks gestuurd. Een mij bekende korte singletrack die er toch redelijk vettig bij lag in vergelijking met de rest, leidde mij tot aan het zanderige grenspad. Dit pad ligt, zoals de naam zegt, pal op de Belgisch-Nederlandse grens. Daar trof ik na 29,5 km en omstreeks 11.40 u de splitsing tussen de 43 km en de 19-28 km. Een biker sloeg af op de kortere routes richting Wortel en Minderhout, voor mij ging het linksaf over het grenspad richting Wortel Kolonie. Af en toe verliet de route het zanderige grenspad (in de zomer een echte zandbak) om de naastliggende stukken bos op te zoeken. Uiteindelijk bereikte ik de uitlopers van Wortel Kolonie op de landsgrens. Om er na 32 km voorbij het schilderachtige Bootjesven van de voormalige Rijksweldadigheidskolonie (lees landloperskolonie) te rijden. Vorige week nog werd hier duchtig geschaatst en gegleden op het dichtgevroren ven. Het winterzonnetje van vanochtend begon zo stilaan plaats te ruimen voor loodgrijze wolken.

Enkele typische dreven voerden me, deels over een stukje van de groene vaste route, over het prachtige domein van Wortel Kolonie. Eerst in een meer open gebied, daarna doorheen de statige bossen. Een groep ruiters kwam me tegemoet gewandeld en ze kozen verdomd nog het beste spoor op het zompige bospad. De mij bekende lastige dreef, omdat de bodem er vol stenen steekt, lag er nu helemaal gehavend bij omwille van bomenkap. Toen ik deze dreef bereed wist ik al direct hoe laat het was! Letterlijk bijna middag en figuurlijk omdat dit betekende dat ik naar het meer technische stukje op de groene vaste route geleid werd. Drie jonge snaken die me inhaalden wisten dat blijkbaar ook, want ik hoorde er iemand zeggen dat “hier het rottige stukje ging komen”! We bereikten inderdaad het in Merksplas gelegen Staakheuvel. Een bosrijke plek, doorsneden door enkele kalme baantjes waarlangs buitenverblijven staan in de buurt van de verffabriek Reva.

In de bossen ligt hier een stukje van de vaste groene route dat zich met ontelbare te korte bochtjes omheen de vele boomstammen slingert. Toen ik hier in den beginne met een kameraad op eigen houtje kwam rijden, kreeg ik hier altijd de doodsteek! Dat paadje was de nagel van mijn doodskist! Het trio van daarnet stond aan de kruising met een asfaltbaantje met pech langs de kant. Ze bleken toch niet zo jong te zijn als ik dacht! Ze gaven de indruk dat te zijn omdat ze zo mager waren! Panlatten die geen gewicht hoeven mee te slepen! Tot 36,5 km reed ik over de megabochtige singletrack van Staakheuvel tegen de richting van de groene vaste route in. Met slechts één keer voetje aan de grond te hoeven zetten, een persoonlijk record! Omstreeks de tijd dat ik met biken begon en deze vaste route kort daarna werd uitgezet, waren de optrekjes hier nog vrij nieuw. Het nieuw was er zeven jaar later duidelijk af en de omgeving bood maar een groezelige aanblik! Er stond ook redelijk wat te koop! Op 37,5 km om 12.15 u had ik het slingerpaadje achter de rug.

Vanaf de zandweg Pampa tussen de buitenhuizen bereikte ik een vrij natte singletrack die me weer naar de bossen en de dreven van Wortel Kolonie voerde. Op een asfaltbaantje stak het trio van daarnet me weer voorbij. Ze hadden het gezelschap van nog drie anderen gekregen. Linksaf een brede dreef in van waaruit ik de kenmerkende witte in erfpacht gegeven koloniehuizen in de verte kon zien staan. Op bijna 42 km bereikte ik de rand van de bebouwde kom van Wortel. Daar ging het een mij bekende zandweg in alwaar een bordje de laatste vijf kilometer aankondigde. De zon was weg en de wind speelde mij al een tijdje serieus parten. Het pad ging van zand over in verhard ter hoogte van de Torendreef die langsheen het landloperskerkhof doorheen de bossen naar Bootjesven loopt. Na het kruisen van de rustige Beukendreef bereikte ik Poeleinde in Wortel.

Een oude smalle voetweg leidde me voorbij een villa om een veldweg te bereiken die langsheen het schilderachtig gelegen en gerestaureerde huis van collega Joke leidt. Die veldweg lag er vrij modderig bij. Ik kwam uit achter de jeugdgevangenis van Hoogstraten en dokkerde over het kasseiwegeltje richting de grote baan van Hoogstraten naar Wortel en Merksplas. 44,50 km. De baan gekruist om de statige en pas heraangelegde Lindendreef te bereiken met zicht op de indrukwekkende toren van de Sint-Katharinakerk en bebouwd met fraaie woonhuizen uit oude en nieuwe tijden. Na 47,50 km bereikte ik weer de plaats waar ik vertrokken was.

Ondanks het feit dat ik in deze streek op eigen houtje zonder veel moeite een toer van 50 km of zelfs meer uit mijn hoge hoed zou kunnen toveren, kon deze tocht me toch zeer bekoren. Zeker het eerste deel over minder bekend terrein, met inbegrip van de anders ontoegankelijke private domeinen. De afpijling was prima in orde en zeer verzorgd met pijltjes die bevestigd waren aan in de grond gestoken stokjes. Duidelijk aangegeven splitsingen met een eindje na de splitsing telkens een bevestiging van de gevolgde afstand. Bevoorrading en organisatie zoals elk jaar tot in de puntjes verzorgd. Hoogtemeters kan je hier niet komen rapen, maar de tocht voert doorheen een afwisselend landschap met veel bos en mooie singletracks. En ondanks de recente dooi en een natte winter lagen de paden er vrij droog en goed berijdbaar bij.

Het verslag van deze toertocht is al te lezen op mtb.you.be, op mountainbike.be, op mtb.you.nl en op mountainbike.nl!xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />