We werden in de richting van de spoorweg gestuurd om vlak er voor rechts af te slaan richting Essen en Nederland. Het spoor onder om de grote baan te bereiken en linksaf een asfaltbaantje op te gaan alwaar de slagbomen zich voor mijn neus sloten. Weer linksaf om een bekend asfaltbaantje te bereiken om na 2,5 km ter hoogte van het stationnetje van Wildert rechtsaf de bossen in gestuurd te worden. Daar ligt de voor bikers bekende speeltuin van de Wildertse Duintjes. Een bos, klein in oppervlakte, maar doorsneden door ontelbare paadjes over bultjes groot en klein. Van 2,5 tot 4 km kon iedereen genieten van de plezante paadjes die ondanks de sneeuw goed te berijden waren. Eens de Duintjes achter de rug werden we over een onverharde weg tussen een aantal buitenverblijven gestuurd. Van drie oudere bikers die me inhaalden ging er plots één ferm onderuit over een gladde plek. Gelukkig zonder veel erg. Verderop had ook een grote groep halt gehouden. Ik vermoed dat daar ook iemand van onderuit was gegaan.

Na een smal spoor moesten we een asfaltbaantje op in de omgeving van het in de bossen gelegen College. Linksaf een asfaltbaantje op en terwijl ik even aan de kant stond zag ik verderop in de bocht twee bikers onderuit gaan! Ik was dus gewaarschuwd om daar goed uit te kijken! Op 8,5 km splitste de kidstoer zich af van de routes van 30-40 km. Er volgde een bevroren en besneeuwde veldweg. Even later kregen we omstreeks 10 km vanaf een door bomen omzoomde veldweg met bevroren spoor het grote beeld op de toren van het College te zien. Het was lastig rijden over de bevroren gehavende veldwegen. Maar betere rijders gaven het voorbeeld: gewoon overal los over! Veldwegen waarvan de door tractoren stuk gereden bodem nu bevroren sporen opleverde voerden me tot voorbij de grote kerk van het onooglijke Essen-Hoek. Om even stil te worden, want hier rust sinds anderhalf jaar een collega met wie ik het goed kon stellen. Aan een grenspaal op 11,75 km overschreden we de Belgisch-Nederlandse grens en de naam van de straat, niet te zien omwille van het met sneeuw bedekte bordje, veranderde in Hollandsedreef. Een volgende lastige spoor over een gehavende veldweg leidde de bikers tot aan de Moerkantsebaan alwaar we de richting van Huijbergen en Hoogerheide uit werden gestuurd. Even verder kwamen we aan het kruispunt waar de baan vanuit Huijbergen splitst in de richtingen van Bergen-op-Zoom en van Wouw. Ik was toen 13 km van de start verwijderd.

Het ging de baan over om even verder rechtsaf de Walsestraat in te rijden. Die loopt recht naar de bossen toe. Even daarvoor kwam er na 15 km een splitsing tussen de routes van 30 km en 40 km op het kruispunt met de Overbergseweg. Maar er klopte daar misschien iets niet! Ofwel heb ik verkeerdelijk de 30 km gevolgd in plaats van de 40 km, ofwel stonden de splitsingsborden niet juist opgesteld! Want even verderop zag ik de bikers van de zogezegde 30 km na een lusje weer uit het bos komen, terwijl ik zelf over het asfalt van de Overbergseweg was gestuurd. Wetend dat hier in de bossen mooie paden en een heuvel liggen heb ik zo een mooi stukje gemist. Daarna ging het naar de Overbergsehoeve op het kruispunt van de gelijknamige weg en de Weg naar Wouw. Op deze plek staat de pauze van de Sirocco-toertocht vanuit Woensdrecht, één van de geliefde Nederlandse toeren in deze streek van de Brabantse Wal. 17 km om 10.30 u. Het ging de grote baan over om via een asfaltbaantje weer het bos te bereiken. Helaas, ook al was de singletrack die we er bereden zeer mooi, de toertocht liet de Tiestenberg figuurlijk links en letterlijk rechts liggen. Want in het bos liggen een paar ferme zandpukkels verborgen, evenals mooie paadjes. Daar was meer uit te halen geweest.

Na het passeren van de Tiestenberg bereikten we het Vijverstraatje in Huijbergen en kwam ik uit tegenover het groene poortje naast de heilige Teresia, restant van het nabije klooster dat omgebouwd is tot woongelegenheden. Het ging linksaf de Staartsestraat in en vanaf het volgende kruispunt kwam de bevoorrading in het vizier na 19,5 km omstreeks 11.00 u. Het tentje stond anders opgesteld dan bij de vorige edities om de medewerkers te beschermen tegen de wind en de sneeuw. Er werd lekkere hete tomatensoep uitgeschept, er waren wafels en dikke hompen lekkere peperkoek te eten en voor de kinderen K3-koeken, naast de gebruikelijke sportdrank. Er was nog beweging en ambiance rond de tent. Onmiddellijk na de stop volgde een splitsing tussen de 30 km en de 40 km nadat we een grenspaal naast de weg hadden zien staan. Voor de 40 km ging het rechtsaf linea recta naar de bossen van de Staartse Heide. Samen met drie andere rijders dook ik de bossen in en het zou een hele tijd duren eer ik nog deelnemers te zien kreeg.

Hier troffen we weer mooie singletracks in het grensgebied met de Kalmthoutse Heide. Pas op 23,5 km kwamen we even in de bewoonde wereld aan de ingang van de camping Staartse Duinen om linksaf onmiddellijk weer te kiezen voor het bos. Een kilometer verder kwamen we na boswegen en tracks uit op een grote open heidevlakte. Eens deze vlakte gekruist ging het linksaf over een modderige strook om een plek te passeren die ik recent nog aandeed tijdens een andere toertocht. Over een vrij lang bospad werd ik recht op recht weer naar de grens gestuurd om de Kalmthoutse Heide te bereiken. Tot 28,5 km hadden we daarmee het mooiste stukje van tocht achter de wielen om te arriveren in de Groenendriesstraat. Aan het einde van de volgende veldweg trof ik na 30 km nogmaals een splitsing tussen de routes van 30 km en van 40 km. Het was toen 11.50 u. De langste toer werd van Kalmthout-Hoek, dit is een wijk, eerder een paar huizen, die door de heide van het centrum ligt afgezonderd, weg gestuurd om een bekende plek te bereiken. Meer bepaald de plaats waar de zogenaamde verkeersarme Verbindingsstraat vertrekt. Deze asfaltweg gaat dwars door de Kalmthoutse Heide. Door de sneeuw waren de sporen van de jammerlijke brand van twee jaar geleden niet te zien. De verbrande bomen zijn intussen ook al een tijd gerooid.

Op de Verbindingsstraat kreeg ik eindelijk nog eens drie deelnemers te zien en toen ik het einde ervan naderde een groep van zes. Dit na 33,5 km. Hiermee hadden we een redelijk lang stuk asfalt achter de wielen. Het ging linksaf het brede bospad in om aan onze linkerzijde het gedeeltelijk bevroren en besneeuwde Stappersven te zien liggen. Het zou een mooi plaatje opgeleverd hebben indien het niet zo somber en grijs ware geweest! Twee snelle jongens haalden me in alvorens we naar links dienden af te slaan. Zoals verwacht reed ik luttele tijd later voorbij het jachthuis (36,5 km). Daar lagen nu geen grote plassen meer zoals vroeger. De tijd heeft de bodem terug geëgaliseerd. Ter hoogte van de Nolsebaan (Essen-Hoek) kwam ik weer in de meer bewoonde wereld die hier tot in de bossen reikt. Een wegwijzer verwees naar het nabije college. Er staken nog drie bikers voorbij en ik kon er zelf twee inhalen. Er zijn er blijkbaar toch die nog trager rijden dan ik! Met die twee in mijn kielzog dook in voor de tweede keer de Wildertse Duintjes in waar van 37 km tot 40 km nog leuke tracks waren uitgezocht. Om dan weer naar af geleid te worden en te ontdekken dat er zelfs in Wildert een door verkeerslichten beveiligd kruispunt is!

Aan de bikewash werd uw fiets zorgvuldig weer proper gespoten. Vuil dat vermengd is met sneeuw komt zo weer los, ook van uw schoenen! Vanochtend had ik gemerkt dat wanneer ik met mijn fietsschoenen in de sneeuw wandel, het ijs vastklit aan de hielen, zodat men het vervelende gevoel heeft van op hoge hakken te lopen. Niet dat ik met dat gevoelen vertrouwd ben! Mijn schone fiets in bewaring gegeven en binnen in de nostalgische zaal, alleen de zaal is al een reden om naar hier te komen, nog een donkere Westmalle en een frisdrank achter de kiezen gegoten. Het viertal dat rechts van me zat was al behoorlijk boven zijn theewater, te merken aan het aantal geproduceerde decibels! De tocht vanuit Wildert is misschien niet direct een wauw-evenement, en de mannen van ’t Pedalleke laten wel hier en daar wat potentiële funstukjes liggen, maar het gemoedelijk aangeboden en goed georganiseerd toertje kon me toch bekoren. Met de sneeuw als extra dimensie.

Via de spoorweg weer huiswaarts. De sneeuw op de verharde paden was intussen gesmolten. Vanaf het station van Heide-Kalmthout de richting van Putte-Kapellen opgezocht om op de Nederlandse grens met Putte-Woensdrecht het dampende kippenkraam nog eens met een bezoek te vereren. Voor een halve kip was het nog twintig minuten wachten, zodat ik ter plekke twee stevige kippenbillen verslonden heb. Vanaf het Ravenhof in Stabroek heb ik dan nog een eigen bekend rondje van een 20 km gereden in de richting van de bossen van het Nederlandse Stoppelbergen op de grens met Zandvliet. Met nog steeds de vallende sneeuw. Er was veel leven in de bossen, de sneeuw lokte iedereen buiten: kinderen van jeugdbewegingen die van de hellingen gleden, een groepje van vier mountainbikers en veel wandelaars waarvan een grote hond me speels achterna kwam. Maar met mijn gezaghebbende blik (sic) heb ik het dier weer richting zijn baas gestuurd. Uiteindelijk het lange rechte stuk huiswaarts aangevat en daar mijn fiets nog tijdens een heviger sneeuwbui proper gemaakt en gedroogd onder een afdak. 20 km heen, 40 km toer en 50 km terug, goed voor een 110 km sneeuwpret!

Het verslag van deze toertocht is al te lezen op mtb-you.be, mtb-you.nl, mountainbike.be en mountainbike.nl!