Toertocht (12-24-34-44 km) van WTC De Spoortrekkers te Balen op zaterdag 02-02-2013.

Ook al zag het weer er ’s ochtends niet al te denderend uit, na verloop van tijd begon de lucht tekenen van blauw te vertonen en kregen we eindelijk nog eens wat zon te zien. Dus toch naar Balen afgezakt met de hoop op een droge rit van WTC De Spoortrekkers. Om 14.00 u was ik ter plekke en kon ik van start gaan. Aangezien de startlocatie temidden van de zanderige duinen van Keiheuvel gelegen is, zaten we op vijf meter van de start en na het afgeven van je inschrijvingsbewijs aan de man die daar had postgevat, onmiddellijk in de dennenbossen. Na een honderdtal meter ging het even nog een asfaltbaan over om de bossen aan de overkant in te gaan. Het verslag kan hier kort zijn, want gedurende zeven kilometer kregen de bikers niets dan singletracks voor de wielen geworpen. Met, zoals later nog enkele keren zou gebeuren, het kruisen van een brede zandweg waarnaast een betonnen fietspad was aangelegd. Het ging kort even over dit fietspad om weer de bossen in te duiken en op 8,5 km voorbij een tussen de bomen verscholen camping te rijden. Plezante paadjes op en af over heuveltjes in de dennenbossen werden ons deel.

Op 10 km bereikte ik samen met een duo een zanderige plek op de open heide en kwam er even vast te zitten in het mulle zand, in het zicht van een groep uitgelaten (met twee betekenissen) mannen die daar op wandel was. Op iets minder dan 12 km kwam aan een bos na een open plek de eerste splitsing tussen de routes van 24 km en 34-44 km. De kidstoer had zich al eerder van het parcours losgemaakt, maar we zouden deze nog een aantal keren opnieuw treffen. Want ook voor de kleinsten waren de mooiste paadjes uitgekozen. Ik was redelijk goed opgeschoten, want nauwelijks een half uur op pad. De United Biker en diens zoontje met wie ik al een tijdje haasje-over had gespeeld kozen voor de route van 24 km, ook al hoorde ik de vader nog een poging ondernemen om zijn zoon tot een langere afstand aan te porren! Maar die had daar geen oren naar. Zelf gekozen voor het parcours van de langste afstand en die bracht me na 13 km langsheen een zone met buitenverblijven in de bossen, eerder een soort kampement. Er waren mensen op hun bosgrond aan het werk en de honden die ze bij hadden maakten veel kabaal als er bikers passeerden. Die hebben zich de hele dag schor kunnen blaffen. De omgeving zag er maar rommelig uit. Niet te schatten hoeveel brol de mensen naast hun optrekje stockeren!

Er volgde een kort stukje eigenhandig aangelegde singletrack, te zien aan de omgewoelde ondergrond, om de verbinding te maken met een volgend bospad. Er volgden zeer leuke en superdroge zandpaden, boswegen en singletracks. Het was een plezier van nog eens droog te kunnen fietsen in de zonneschijn. Na 15 km trof ik de splitsing tussen de 35 km en de 45 km. Voor de langste route volgden mooie paden op en af doorheen de bossen waar het leuk op rijden was. Op 18 km voegden de twee afstanden zich weer samen. Ik was toen nauwelijks een uur onderweg. In de daaropvolgende dennenbossen trof ik twee keren een groepje van drie bikers die me voorbijstaken. Bossen en niets dan bossen werden m’n deel. Omstreeks 22 km voerde de route me langsheen een aantal eerder vervallen buitenhuizen, inclusief een half vernielde caravan, die vanuit het bos uitkeken op een open zandvlakte. Aan de overkant van deze vlakte zag ik een biker in wit-blauw pak tussen de bomen rijden. Even later reed ik zelf aan de overkant om het geheel nog eens van verder af te kunnen aanschouwen. Het paadje op de bosrand dook opnieuw tussen de bomen de bossen in om over te gaan in een singletrack die gevolgd werd door een donker bospad. Ook daar stonden een aantal chalets verscholen tussen de bomen, weliswaar in betere staat dan dezen van daarnet. Uiteindelijk arriveerde ik aan de rand van het Domeinbos De Most in Balen. Daar stond ik weer op het betonnen fietspad na dik 23 km omstreeks 15.30 u. Veel andere deelnemers had ik niet meer te zien gekregen. Enkel drie duo’s en twee keer een enkeling.

Aan het fietspad splitste de kidstoer zich weer af van de andere routes, waardoor de kinderen een redelijk zompige en iets lastiger en technischer singletrack, evenwijdig met het fietspad, bespaard bleef. Ik vermoed zelfs dat de kids over het fietspad gestuurd werden. Na dit vermoeiender intermezzo volgden weer ontelbare bospaden om van te genieten in dit mooie zachte en zonnige winterweer. Na bijna 27 km bereikte ik om 15.45 u de bevoorrading. Die stond in vogelvlucht niet ver van de start. In de verte zag je de geparkeerde wagens staan. Omdat het eerste deel van deze tocht omwille van de mooie omgeving en geliefde paadjes zo in de smaak viel en de stop niet ver van de starplaats lag, verkozen meerdere bikers de eerste lus twee keren te rijden in plaats van de hele toer te fietsen zoals hij uitgestippeld werd. Aan de stop was nog genoeg voorhanden. De uitgeschepte soep was al wat afgekoeld, er was keuze uit suikerwafels en gewone droge wafels en als fruit lagen er bananen. De mannen ter plekke waren al begonnen met de opruim.

Na de stop ging het de meer bewoonde wereld in en werden we in de richting van een in de steigers staande watertoren in Gerheide gestuurd. Even verder kreeg ik op een asfaltbaantje en landweg een fikse hagelbui te verwerken. Die ijzige bolletjes in mijn gezicht gekatapulteerd krijgen deed geen deugd. Was de fiets tot dan toe zeer proper gebleven, hier konden we helaas een kruis maken over een aankomst met een moddervrij rijtuig! Want ik trof er het eerste vettige stuk van deze rit onder de vorm van een modderige veldweg in de Lariëndijkweg die me op 30 km tot aan een grote baan in Mol (Mol-Wezel volgens de kaart) voerde. De meest vettige stroken toch maar even te voet gelopen teneinde mijn energie wat te sparen. Na een kort intermezzo doorheen een bewoonde wereld bereikte ik een bos waar particulieren druk in de weer waren met het vellen van bomen. Er waren nog ontelbare bomen gemarkeerd met witte en oranje tekens. We konden er nochtans zeer mooie paadjes berijden en daar zal dus vermoedelijk spoedig een einde aan komen wanneer alles kaalgekapt is! Helaas!

Van 31,5 km volgde een dikke kilometer zeer mooie paden doorheen ditzelfde bos, hier zonder gemarkeerde bomen, over bultjes en heuveltjes op en af. Om er na 33 km midden op een singletrack een splitsing te treffen tussen de 24 km en de 34-44 km. Ook al had ik in het begin flink gereden, intussen was het toch al bijna 16.30 u geworden! Na deze splitsing kreeg ik nog een groepje van drie jonge knullen te zien en passeerde ik twee bikers die ik aan de stop had gezien. Ze stonden aan de kant om een lekke band te vervangen. Ik heb ze nadien niet meer gezien. Het zou me niet verwonderen dat het kerels waren die al een tweede keer onderweg waren! Kort daarna trof ik op 34 km nogmaals een splitsing tussen de routes van 34 km en van 44 km ter hoogte van een grote baan. Ondanks het al gevorderde uur toch gekozen voor de afstand waarvoor ik gekomen was. Van 36 tot 37 km reed ik doorheen de bewoonde wereld over een door villa’s omzoomde asfaltweg om de Stappersdijk te bereiken.

Hier volgde nogmaals een vettiger doortocht naar een bos toe. Het baggeren werd echter al snel beloond met plezante singletracks op en af tussen de bomen. Ik kreeg er wel even het gezelschap van een knaap die daar met een motor over de paadjes aan het crossen was, maar hij had slechts een beperkt actieterrein uitgekozen om te spelen. Het geronk van de motor stierf dus al snel weer uit toen ik verder over de vele bospaadjes reed. Deze brachten me uiteindelijk naar een mij uit andere tochten bekende plek, meer bepaald het stuk bos dat door betonplaten van de omgeving is afgesloten. Bij een eerdere tocht (Off Road Bikers Mol, 15-09-2012) die hier passeerde stonden hier donkerbruine kalveren die aan kwamen gelopen toen ik er even halt hield. Toen ik ook deze keer even stopte stond er ineens een late biker naast me die vroeg hoeveel kilometer ik al had gereden. Zijn tellertje had het opgegeven. Wel, ik had toen 39 km en ver kon het dus niet meer zijn. Althans, dat vermoedde ik! Lang hoefde het ook niet meer te duren, vermits het intussen al bijna vijf uur was! Daardoor scheen de ondergaande zon me recht in de ogen, zodat het goed opletten was voor de pijlen!

Het ging rechtsaf naar de andere kant langsheen de betonplaten over een smal paadje om een waterrijke omgeving te bereiken met links een gracht die nu tot aan de randen vol stond en rechts een aantal vijvertjes en waterpartijen. De plek kwam me niet onbekend voor en mijn gok bleek de juiste te zijn, ook al kon ik me niet herinneren dat er aan de linkerkant ergens een grote hangar staat. Even later hoorde ik het geluid van een voetbalwedstrijd en kreeg ik de achterzijde van het vervallen casino van Mol-Gompel (1920) te zien. Ik rijd er dan altijd eens naartoe, ook al gaat de toer de andere kant op. Elke keer zijn er meer ruiten ingegooid en ziet het er meer verkommerd uit dan tevoren. Wraakroepend! Eerst alles laten verrotten om nadien fortuinen te spenderen aan de restauratie. Als dat er ooit van komt. Er schijnt discussie over de eigendom ervan te zijn. Alleen al voor de bizarre torentjes zou men het gebouw moeten behouden! En dan al de kleine arbeidershuizen die er rond staan! Spijtig genoeg zijn sommigen daarvan ook door mislukte opsmuk naar de knoppen geholpen. Zulke plekken zouden mits wat overheidssteun in hun geheel aangepakt moeten worden om ze voor de toekomst te bewaren. Op het plein voor het casino stonden aan de grote baan drie bikers die vermoedelijk verkeerdelijk naar links waren afgeslagen. Ik was er trouwens tijdens de heenrit naar de start gepasseerd omdat reeds in Wommelgem was aangekondigd dat de douaneparking langsheen de E34 in Postel afgesloten is, waardoor ik veiligheidshalve de afrit eerder had genomen. Blijkbaar is het dus bekend dat deze illegale afrit veelvuldig gebruikt wordt! Zo stond ik na 41 km omstreeks 17.00 u nog eens op deze merkwaardige plek in Gompel.

Het ging even over het fietspad naast de grote baan tot voorbij de glasfabriek AGC (vroeger Glaverbel) om de baan te kruisen en een al even merkwaardig en leegstaand gebouw met lange achterliggende loods te passeren in de Kievitsheide. Even verder is de hoofdingang van AGC. Op de plek waar we vroeger de zandpaadjes naar de bossen toe bereikten, staan nu al twee gebouwen van een nieuwe KMO-zone, waarvan de afsluiting tot aan de bosrand reikt. We werden er naar links een gehavend paadje in gestuurd om zo een singletrack naast de spoorweg te bereiken. Daar ging het een stukje langsheen om aan een onbewaakte overweg op een zandpaadje naar rechts gestuurd te worden in een mooi stukje bos over redelijk droge singletracks in de buurt van een plek die Wildnest heet. Ter hoogte van de spoorweg dienden we de baan van Balen naar Mol-Rauw te kruisen. Aan de rommelige bewaarplaats van spoorwegmateriaal stond een bordje dat de laatste 5 km aankondigde! Terwijl mijn tellertje reeds 45,50 km opgetekend had! Slik! Aangezien die laatste vijf kilometer inderdaad vijf kilometer waren volgens mijn tellertje, moet dit toch de exact gereden afstand geregistreerd hebben! 50 km in plaats van de aangekondigde 44! Een telfout van de parcoursbouwers of een vergissing van ondergetekende? De honderd meter naar het casino in Gompel kunnen het verschil niet gemaakt hebben!

Ik dook in ieder geval via een smal paadje weer de bossen in voor nog een portie te smaken singletracks waarbij ik de nu tot de rand toe gevulde bosvijver met naastliggende vervallen chalet passeerde. Deze plek kreeg ik nog al te zien tijdens tochten. Een konijn stoof in het halfduister en met een razende vaart van tussen de bomen en kruiste mijn paadje om het hazenpad te kiezen. Onmiddellijk daarna gingen mijn weinige haren rechtop staan toen een meer uit de kluiten gewassen dier woest in mijn richting kwam aangestormd om de aanval in te zetten. Te groot voor een haas of konijn! Het bleek een loslopende hond te zijn! Hij beet gelukkig niet in mijn kuiten zoals het mormeltje van een buurvrouw ooit presteerde met zijn vlijmscherpe tandjes, maar bleef lastig voor mijn wielen blaffend rondspringen. Een boze blik in de richting van zijn Nederlandse baas geworpen. Een tijd geleden heeft een meelopende grote hond tijdens een Nederlandse toertocht ooit kennis gemaakt met de noppen van mijn fietsbanden! Er volgden nog enkele speelse heuveltjes om uit te komen op een brede kiezelweg midden de bossen van Mol alwaar we de spoorweg dienden te kruisen en dus toepasselijk Spoorwegdreef heet. Hier had ik nog al bij andere tochten gereden. Er liggen in de omgeving van Mol zodanig veel paadjes in de bossen verscholen dat geen twee tochten in deze streek op elkaar gelijken! Ook het laatste deel van de tocht kon me zeer bekoren.

Korte tijd later bereikte ik na 50,84 km bij invallende duisternis dan toch de bewoonde wereld om er toe te komen in een rustige straat waarlangs ik daarstraks de start per wagen bereikt had. Eén van de medewerkers was al in de weer met het wegspuiten van de modder op de plaats van de bikewash, maar ik kon er nog gebruik maken van een zacht spuitende hogedruklans, zodat mijn fiets in een oogwenk weer rijklaar was voor zondag. Met een vod die ik toevallig bij had de ketting gedroogd. Omdat het al laat was deze keer de clubkas niet gespijzigd door binnen nog een glas te gaan drinken, zo daar nog iemand buiten de medewerkers zou geweest zijn. Waarvoor mijn excuses. Evenmin nog gaan douchen, maar mij snel omgekleed aan de auto. Buiten wat zweet was mijn lichaam gespaard gebleven van enige vervuiling.

Naar Mol-Rauw gereden om er als naar gewoonte wanneer ik in deze streek rijd, op de Postelsesteenweg het frituur Paseo met een bezoek te vereren. De uitbaters beginnen deze sporadische passant al te kennen! Er moeten daar nog solden geweest zijn, want ik kreeg een groot pak met een ferme kwak mayonaise! Ik heb amper iets meer dan de helft op gekregen! Gelukkig was het er druk zodat ik er met enige verlegenheid, maar buiten het zicht van de uitbaters, de rest in de vuilbak heb kunnen doen verdwijnen! De volgende keer maar een kleintje bestellen. De illegale afrit/oprit van de E34 in Postel richting Nederland was effectief versperd (tot einde augustus 2013!), maar richting Antwerpen bleek gelukkig wel nog open. Van dan restte mij nog een lange rit huiswaarts. Het blijft toch een heel eind rijden! Weer thuis de laatste rondjes van het WK veldrijden in Louisville Kentucky nog kunnen zien! Daar waren ze al aan het rijden toen ik een uur eerder in de Paseo in Mol-Rauw een frietje zat te eten!

De Spoortrekkers hebben in ieder geval vele bikers weten te bekoren met een puike organisatie: een gesmaakt parcours over vele tracks en bospaden, een droog parcours ondanks de overvloedige neerslag van de afgelopen winter, een degelijke afpijling, fietsbewaking en bikewash. Volgend jaar allen weer naar de 17 Eskadrille van het Lichtvliegwezenlaan (heb dat op je visitekaartje staan!) om de Balense bossen onveilig te maken! Warm aanbevolen!

Het verslag van deze toertocht is al te lezen op mtb-you.be en mountainbike.be!