Toertocht (15-25-45 km) van KFC Sint-Job te Sint-Job-in-‘t-Goor op zaterdag 24-11-2012.

Omdat een mens ook werk en nog andere katten te geselen heeft dan enkel rondtoeren met de fiets, ben ik thuis pas om 12.30 u met de bike kunnen vertrekken richting Sint-Job-in-‘t-Goor voor de toer van KFC Sint-Job, na enkele koffiekoeken achter de kiezen te hebben gestoken.  Even getwijfeld of ik met de auto dan wel meteen met de fiets naar ginder zou vertrekken.  Er viel wat lichte regen en het was somber, mistig en grijs toen ik vertrok.  Toch maar meteen de fiets op!  Na 19 km arriveerde ik aan het voetbalveld van KFC Sint-Job waar een klein aantal bikers aan de bikewash stond te wachten.  Zij hadden de rit al achter de wielen.  De man aan de inschrijving was de kassa al aan het opmaken, want ik was maar net voor het sluiten van de start ter plekke.  Om 13.30 u kon ik van start gaan voor de tocht.  Op de voetbalvelden was een wedstrijd aan de gang.

De aanzet ging niet zoals ik verwacht had via de smalle track naast de velden, maar we werden de straat door gestuurd richting het centrum om dan rechtsaf te gaan richting de school voor Buitengewoon Onderwijs Kristus Koning.  Daar ging het de Vraagstraat links van het domein in om de aldaar gelegen bossen van het zogenaamde Klein Zwitserland te bereiken.  Het ging er een singletrack op tussen de bomen om over te gaan naar een volgende zeer lange track, recht op recht, doorheen de natte bossen.  Naar het einde daarvan toe kwam ik na 3 km twee jonge mannen tegen die er op wandel waren met een hond.  Aan het einde van het smalle paadje was een houten “poortje” en ging het linksaf een zandweg in, meer bepaald de Grote Vraagstraat midden de bossen.  Het is in deze streek bijna een examen met de Grote Vraagstraat, de Kleine Vraagstraat en de Vraagstraat!  Men kan zich in gemoede de vraag stellen over welke vraag het dan wel moet gaan!  Linksaf de Biezendreef in waar enkele godvergeten buitenverblijven in de bossen verstopt stonden.  Zo ook in de Noenheuvel, een mij onbekende zandweg onder imposante dennenbomen, rijdend over een tapijt van afgevallen naalden.

Er volgden enkele lange rechte dreven door het bos of rakelings erlangs op de grens met velden.  Zo onder anderen de onverharde Korhoenlaan, een plaatselijke zandweg op de rand tussen bos en veld.  Even verderop ging het rechtsaf een volgende zandpad in en bemerkte ik dat er toch nog enkele bikers later gestart en op komst waren.  De zandweg ging over in een gehavende veldweg met wat slijk en putten, alwaar het viertal bikers me voorbijstak.  In de verte zag ik de hoeve waar dit zandpad uitgeeft in de Abdijlaan.  Het viertal had er even halt gehouden.  Op deze plek was ook de splitsing waar de kidstoer zich losmaakte van de routes van 25 en 45 km.  Het ging naar links de baan over en even over het fietspad van de Abdijlaan, alwaar nog een duo en even later een groepje van drie bikers me voorbijstak.  Deze negen bikers zouden meteen de enigen zijn die ik vandaag te zien zou krijgen, buiten de twee keren twee tegenliggers die ik nog zou treffen, waarvan ik zelfs vermoed dat het hetzelfde duo betrof dat twee keren mijn pad kruiste.  14.10 u.

We dienden opnieuw de Abdijlaan over te steken naar een veldweg toe.  Deze veldweg veranderde wat later in een bospad alwaar we een mooie singletrack bereden.  Dan ging het een woest smal pad in doorheen een bos over een privaat domein.  Intussen moeten we weer enigszins evenwijdig met de Abdijlaan aan het rijden geweest zijn, getuige daarvan het luidende klokje van het klooster van de Trappistinnen in Brecht, bekend geworden door de tv-reeks “In Godsnaam” van Annemie Struyf.  Het smalle pad werd naar het einde toe iets breder met drie sporen, waarvan ik het middelste koos, om uit te komen in een bocht van een eenzaam betonbaantje.  Baantje over om na het overschrijden van een bultje het jaagpad langsheen het kanaal Schoten-Dessel te bereiken, op 12 km na de start.  Rechtsaf op het jaagpad dat hier slechts bestond uit een smal spoor door het gras, om uit te komen aan de kanaalbrug ter hoogte van Café Trapke Op.  Mijn vermoeden bleek te kloppen, want op deze plek begint de Abdijlaan waarlangs het klooster gelegen is.

Het ging er aan het kapelletje in de bocht van de weg linksaf de Westmallebaan in om vlak na de Schevenoordhoeve een veldweg in te slaan.  Deze bracht me enkele honderden meters verder voorbij een stuk bos met een daarin verscholen chalet (veel en luid geroep van mensen) en een poort naar een privaat domein met drie huisnummers in de Oude Liersebaan, ter hoogte van het kruispunt met de Heikantstraat, beiden onverharde zandwegen op het grondgebied van Westmalle.  Enkele wandelaars met hond kwamen me tegemoet.  In het bos verderop zag ik auto’s staan en een groep mensen, maar voor de bevoorrading was het nog te vroeg.  16 km om 14.35 u.  Ik bereikte al snel de bossen die voor me lagen alwaar het linksaf ging, en kon er tot ruim 18 km genieten van de vele singletracks die verscholen liggen in deze speeltuin van Drieboomkensberg.  Het waren niet de gebruikelijke paadjes van tijdens de andere toertochten en het bekende kruisbeeld aan de zandhoop met wortels naast de bidplaats in open lucht kreeg ik deze keer niet te zien.  Midden het bos trof ik de splitsing waar de 25 km rechtsaf ging op 18 km na het vertrek.  Er kwam een groepje wandelaars met kleine kinderen toe.  Voor mij ging het linksaf over een breed pad waarlangs ik het Molenbos van Drieboomkensberg verliet en weer in een meer open omgeving kwam.

Eens het bos uit bereikte ik een veldweg die na enige tijd overging in asfalt.  Op een plek tegenover een hoeve troepten mensen samen.  Daar was een drankpost voor de wandelaars.  Ik diende er m’n stuurmanskunst te gebruiken om rakelings langsheen een hond zijn kont te laveren.  Een hond die nietsvermoedend bij zijn baas stond.  Ik diende er rechtsaf te slaan naar een volgende veldweg toe die na enige tijd overging in verhard en waarlangs een aantal villa’s gebouwd waren.  Een rustige plek om te wonen.  Daarna ging het de richting uit van het domein van de Trappistenabdij van Westmalle die ik omstreeks km 21 in het vizier kreeg.  We bereden er de bekende zanddreven die rakelings naast en achter de abdij passeren.  Het gaat de paters duidelijk voor de wind, te zien aan de nieuwbouw (stallingen, bedrijfsruimte) die naast het klooster opgetrokken wordt.  Via de zandweg achter de abdij ging het linksaf om het schilderachtig gelegen vakwerkhuis te passeren.  Mooie bospaden en singletracks leidden me over een tapijt van kleurrijke gevallen herfstbladeren.  Omstreeks 24 km trof ik een plezante korte track die met de nodige bultjes op een soort heuvelkam was gelegen.  Helaas was het intussen beginnen regenen.  De regen voelde ik niet, wel de drup van de kale bomen.  Er volgden nog prachtige bospaden in het Molenbos, ook al zag alles met dit vochtige herfstweer er eerder somber uit.  Omstreeks 25 km bereikte ik de Waterstraat, een drukkere baan die dit bosrijke gebied doorkruist op de grens tussen Schilde en Brecht.  Het ging het grondgebied van Brecht weer op om even verder de baan te moeten kruisen om de Kleine Vraagstraat te bereiken.

Daar stond de bevoorrading, het is te zeggen, daar had ze gestaan, want de man en de vrouw ter plaatse waren bezig met de opruim.  De tent werd er net opgevouwen.  Ik had wel gedacht dat de bevoorrading zou opgedoekt zijn, zelfs verwacht dat ik er helemaal niets meer van zou te zien krijgen omwille van mijn trage tempo en late start.  Ik heb er nog een wafel met chocolade meegekregen die ik heb meegenomen voor verder onderweg.  Water had ik genoeg bij in m’n lurkzak die bij thuiskomst wel volledig bleek leeggedronken, iets wat me zelden overkomt.  Dus direct weer op pad de Kleine Vraagstraat in, een zandweg waar zich als het ware een singletrack heeft gevormd.  Er lag een dik tapijt van kleurrijke gevallen herfstbladeren.  Op plaatsen waar grote plassen stonden hadden zich in de loop der tijden tracks ontwikkeld langsheen de rechterzijkant van de weg.  Ook anderen hadden de Kleine Vraagstraat ontdekt, waaronder een amazone op haar paard, een jongen die zijn jonge hond gerust moest stellen nadat die zich een hoedje schrok door mijn komst en een joggende jongedame.  Niet iedereen werd binnen gehouden door het sombere mistige weer.

Op 28 km ging het dan rechtsaf een bospad in om gedurende een dikke kilometer een mooie singletrack te kunnen berijden die doorheen het bos slingerde om te arriveren op een plek met enkele buitenhuisjes.  De bosweg waarin ze stonden luisterde naar de naam Caterskapeldreef te Schilde.  Die naam kwam me bekend voor van de nachtrit vanuit Kristus Koning (07-09-2012) en de toer vanuit Westmalle (16-09-2012).  Het ging een openstaande poort door om een singletrack over een privaat domein te berijden.  Na dit lusje kwam ik weer uit in de buurt van de poort en ging het, nog steeds binnen dit domein, een bospad op.  Andere mooie bospaden volgden.  Mijn vermoeden dat we in de bossen van de school in het domein Kristus Koning aan het rijden waren werd bevestigd toen ik op 30,5 km een klein kerkhof passeerde.  De poort was los en ik ben even wezen kijken.  Er lagen broeders begraven.  Mensen die hier geleefd en gewerkt hadden en hun laatste rustplaats gekregen hebben op een stille plek midden de bossen.  Op 31 km passeerde ik dan effectief de vele schoolgebouwen en het klooster om via de ingang het domein weer te verlaten.  Op deze plek was ik dus weer kort bij de start!  De baan over en de Koeistraat in, opnieuw op het grondgebied van Schilde.  En ook al ben ik hier al vaker gepasseerd, onder anderen toen ik vroeger al eens mee op sleeptouw werd genomen door een kameraad, het was de eerste keer dat ik merkte dat daar een golfterrein ligt!  Van de Antwerp International Golf and Country Club Rinkven!

Aan de rand van het bos trof ik na 32 km opnieuw een splitsing tussen de routes van 25 km en van 45 km.  Voor mij ging het linksaf om een pad te volgen tussen de delen van het golfterrein in.  Ondanks het feit dat het intussen iets steviger was beginnen regenen, waren twee spelers, een man en een vrouw, hun balletje aan het slaan.  Hoe gek kan een mens zijn!  Maar misschien dachten zij van mij hetzelfde!  Ik reed er door een brede bosdreef met aan weerszijden grasvelden van het golfterrein.  Dan rechtsomkeer voor de volgende lange dreef.  Ook daar toch nog enkele eenzame golfspelers.  Op 33 km volgde een plezante singletrack op en af over enkele heuveltjes, spijtig genoeg kort van duur.  Via een dreef verlieten we het golfterrein om uit te komen aan een brugje over de antitankgracht, nog steeds midden in de bossen.  Recht voor me moet achter de bomen wel een drukkere rijbaan gelegen hebben, te horen aan het geluid dat uit die richting kwam.  Het brugje over en rechtsaf naast de antitankgracht.  Inmiddels was het al 16.10 u!  Ik mocht wat voortmaken, want in de winter is het om vijf uur donker!

Ik kwam uit aan een drukkere kasseibaan in een bosrijke omgeving van ’s Gravenwezel aan het grote standbeeld van een kat.  Even de baan langs om dan over te steken en het Caterstraatje in te slaan.  Wat deze streek met een kat verbindt is me een raadsel.  Er moet hier wel ergens een kasteel staan met de naam Catershof of Kattenhof.  Het Caterstraatje is niet meer dan een servitude-bospad dat overgaat in een mooi pad tussen enkele grote private bosrijke domeinen van rijke mensen.  35,5 km en regen!  Er volgden nog servitudepaadjes door de bossen om uit te komen op een smal paadje tussen een weide rechts en een kerkhof links.  Deze plek kwam me bekend voor.  Zeker toen ik de straat diende te kruisen en de Zevenbunderstraat, een zandweg in ’s Gravenwezel, in reed.  Hier had ik vorige zondag nog gereden tijdens de tocht vanuit Wijnegem, maar van de andere kant komende!  In de regen bereikte ik na bijna 37 km het Kwikaardstraatje en op 38 km een paadje met links een door rododendrons afgeboord bos en rechts een draadafsluiting.  Tijdens de toer van Wijnegem hield ik hier een sanitaire stop.  Ik had niet verwacht van hier zo snel weer eens voorbij te komen!

Het ging de lange Krommedreef doorheen de bossen in om weer de antitankgracht te bereiken.  Na deze te hebben gekruist ging het aan de overkant weer in de richting van waaruit ik gekomen was.  Daar liep een iets lastiger smalle singletrack naast de gracht tussen de boomstammen.  Net daar kruiste ik een groep kleine jongens op wandel in de regen.  Verderop was het pad op diverse plekken versperd door bewust daar gelegde boomstammen.  39 km om 16.45 u.  Ik passeerde naast het paadje gelegen fel verlichte sportvelden.  Het was geen voetbal dat daar gespeeld werd, eerder hockey (Royal Antwerp Hockey Club?), maar ik kon het niet goed zien.  Het bospad verwijderde zich van de antitankgracht en na de oversteek van een grote baan kreeg ik de kantine van de voetbalvelden van KFC Sint-Job te zien en was ik na 40 km (en geen 45 km) weer bij af.  Begrijpelijkerwijze was daar alles al opgeruimd.  Zo ook de bikewash die voor mij overbodig was, vermits ik toch nog per bike huiswaarts moest.  Ik ben niet meer in de kantine binnen geweest, ik vermoed dat daar nog enkel voetballers waren.  De wafel die ik aan de bevoorrading meegekregen had opgegeten alvorens de terugweg naar huis aan te vatten.

Ik was gelukkig zo snugger geweest om een achterlichtje en helmlamp te monteren, vermoedend dat de duisternis tijdens de terugrit zou invallen!  Er waren nog gekken onderweg in dit regenweer op het fietspad in de andere richting: twee onverlichte wielertoeristen en een mountainbiker met veel licht.  Via Brasschaat weer huiswaarts met een sanitaire stop in de stikdonkere Mishagen aan de Hoogboomsteenweg.  Mijn helmlamp kwam ook goed van pas om thuis mijn fiets nog schoon te spuiten en vluchtig rijklaar te maken voor de tocht van morgen in het Nederlandse Woensdrecht.  Mijn kilometertellertje moet op de terugweg naar huis kuren gehad hebben, want bij mijn weten is 40 + 2 x 19 = 78 km, terwijl er slechts 67 geregistreerd werden.  Was mijn gedacht aanvankelijk dat deze tocht geen hoogvlieger zou worden, naarmate de kilometers vorderden kon ik mijn mening herzien, kregen we hoe langer hoe meer bos voor de wielen en kreeg ik plekken te zien die ik nog niet kende, zoals het golfterrein op de grens tussen Sint-Job en Schilde.  Op enkele plaatsen waren er mooi uitgekozen tracks te berijden.  Ook ferm dat in Kristus Koning de poorten open gingen voor de bikers en de broeders hun domein niet enkel voorbehouden voor de eigen nightride van hun school.  Door het sombere en mistige weer liet de streek niet zien wat voor moois ze in haar petto heeft op zonnige dagen.  Ondanks dat heb ik toch genoten van deze rit in eigen streek.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!