Toertocht Renault Van Trier Classic (30-45 km) te Kalmthout op zondag 01-03-2015.

’s Ochtends bleek het wat beter gesteld met mijn verkoudheid in vergelijking met gisteren. De indruk dat het buiten aan het regenen was bleek gelukkig niet met de realiteit te stroken, de hemel zag er zelfs vrij helder uit, ook al begon het na verloop van tijd te overtrekken. Ik was vrij vroeg op en had dus nog tijd genoeg om rustig wakker te worden alvorens richting Kalmthout te vertrekken voor mijn jaarlijkse afspraak op de Renault Van Trier Classic van WTC De Heidestoempers. Een parkeerplekje gevonden in de berm voor één van de bedrijven van de KMO-zone. Daar had zich al iemand vast gereden in het zeer zompige gras en die wagen blokkeerde de helft van de weg! Me ingeschreven en een berichtje gestuurd naar Jari dat ik vertrok. Dat was zo afgesproken, hij zou me wel inhalen. Uit zijn reactie bleek dat hij net was gearriveerd. De toertocht vertrok niet zoals gewoonlijk via de Brasschaatsteenweg, maar dook achter het bedrijventerrein een asfalt fietspad door het bos in.

Na enige tijd ging het linksaf een nat bospad in en bereikten we de rand van het militair domein door bos overgaand in meer open heide. In dit militaire heidegebied kregen we goed van slijk voorziene natte zandwegen en een spoor naast een zandweg voor de wielen. Daarna ging het opnieuw de bossen in en bereikten we het parcours zoals het vroeger vertrok, onder anderen door een strook bos naast de Brasschaatsteenweg, de grote baan die van Kalmthout naar Maria-Ter-Heide (Brasschaat) voert. Het was niet simpel rijden door het bos. De paden lagen er zeer gehavend bij met diepe bandensporen en veel plassen en modder! Vooral van 7 tot 9 km kreeg ik het wel zwaar te verduren tijdens het ploeteren door het slijk. Ik dreigde al mijn energie al te verspelen bij aanvang van de rit en ik hoopte van harte dat het niet van dit zou blijven gedurende de rest van de tocht! Na reeds verschillende opeenvolgende weekends meer modder te hebben gezien dan me lief was keek ik echt uit naar iets beter berijdbare wegen! Gelijk waar men deze dagen reed, het lag er overal zo bij, de grond compleet verzopen. Het regende niet meer dan anders, maar tussen de korte periodes van regen door kreeg de grond nooit de kans om op te drogen! Zowel de brede paden als de singletracks waren een langgerekt modderspoor! 10.00 u.

Op 8,75 km van het vertrek reden we tot vlak naast de Essensteenweg, dezelfde weg van Brasschaat naar Kalmthout. Het parcours boog af naar rechts, weg van de baan en na de doortocht van nog een eind bos bereikten we de Antwerpenlei in een aan de rand van de bossen gelegen woonwijk van Brasschaat. 10 km. Een halve kilometer verder bereikten we het grote stervormige kruispunt van grote wegen in Maria-Ter-Heide, waaraan dit gehucht zijn bijnaam Polygoon ontleent. Maria-ter-Heide wordt ook wel in de volksmond ‘Polygoon’ genoemd. Deze naam verwijst naar het militaire (veelhoekig) oefenterrein. De naam "Polygone" betekent in het Frans zowel veelhoekig als oefenterrein voor artillerie of schietterrein. Sinds het verdwijnen van de militaire activiteiten in het eens zo bekende militaire domein is het gebruik van deze naam ook weer terug verdwenen. Op deze plaats was er de splitsing tussen de ritten van 30 km en van 45 km. De kortste afstand ging langs de Sint-Jobsesteenweg terwijl ik diende over te steken om het zogenaamde Groot Schietveld in te rijden. De Polygoon dus! Dit vroegere militaire terrein, thans natuurgebied, strekt zich uit tot in Wuustwezel en Brecht. Het ging dan 3 km lang rechtdoor over de bekende assenweg die daar min of meer evenwijdig met de Bredabaan loopt. Af en toe kregen we aan onze linkerhand villa’s te zien die gelegen zijn in de enkele meestal op het schietveld doodlopende zijstraten van deze hoofdweg die de stad Antwerpen met Nederland verbindt. 13,50 km.

Na de drie kilometer rechtdoor ging het rechtsaf het meer open gebied van het schietveld in om tot 14,75 km weer rechtdoor te rijden tot het aan de rand van een bos nogmaals rechtsaf ging. Ik herkende in de verte de achterkant van een hoeve met torentje die langsheen de landelijke baan van Brasschaat naar Brecht-Overbroek staat. We reden een tijd doorheen een smal spoor en een assenweg aan de rand van het bos waardoor het voor mij duidelijk werd dat we dadelijk het spookhuis nog eens zouden zien! Vanaf de assenweg ging het links een modderig grasspoor in. Eens toegekomen op de Brechtsebaan staken we over en reden de poort binnen naast het nog bewoonde poortgebouw van een privaat domein dat enkel voor deze toertocht toegankelijk is. 16,50 km om 10.30 u. In de verte zag ik aan het einde van de lange dreef de rondbogen van het spookhuis. Halverwege sloegen we linksaf waarna dreven en zandpaden ons vrij recht op recht door het domein Nottebohm voerden.

Eens weer tussen de imposante bomen dook dan van dichtbij het spookhuis op, het kasteel Hof van Nottebohm, ooit buitenhuis van deze rijke mecenas van de stad Antwerpen! Het gebouw, dat volgens een gevelsteen dateert uit 1908 en dus maar een kleine honderd jaar oud is, staat er hopeloos te verkommeren met een half ingestort dak, de gevels overwoekerd door klimop en ingesloten door bomen. Het kwam onlangs nog eens in de belangstelling omdat een filmregisseur uit Hollywood zijn oog op het gebouw had laten vallen als decor voor een film. Maar in plaats van hier te komen filmen heeft men het Hof van Nottebohm ginder nagebouwd! 18 km. Eens het spookhuis voorbij meende ik ook het spook te zien, maar het bleek Jari te zijn die me intussen had ingehaald!

Via een zandweg verlieten we het domein Nottebohm en bereikten zo de lichten aan de Sint-Jobsesteenweg om deze in het gezelschap van een aantal andere bikers te kruisen in de richting van de Miksebaan in Brasschaat. Het ging links de bossen in om voorbij één van de gebouwen van het Sanatorium De Mik te rijden. We bereikten de antitankgracht, reden er over een vettig spoor even naast en kruisten ze ter hoogte van de brug van de snelweg E19 en de hogesnelheidslijn. Van 22,50 km af konden we gedurende een kilometer lang genieten van een rit omheen de zogenaamde E10-plas, ontstaan na uitgravingen voor de aanleg van de snelweg die later omgedoopt werd tot E19. Er voert een wortelpad met enkele putten en bulten rondom deze vijver die bewaakt wordt door kwade zwanen. Na nog een eindje langsheen de antitankgracht kwamen we toe in de statige Kerkedreef om zo de bevoorrading in Brasschaat-Maria-Ter-Heide te bereiken op 25,75 km van het vertrek omstreeks 11.15 u. Op het menu stonden lauwe bouillon, sportdrank, bananen en een suikerwafel. Er stond zodanig veel wind dat de bikes omver gekeild werden door de weggeblazen spandoeken die aan een afsluitdraad van de naastgelegen school waren bevestigd.

Na de stop kruisten we de Bredabaan en reden door de bosrijke wijk met de grote statige huizen waar vroeger de militairen woonden. Daar kregen we in een strook bos een leuk parcours met singletracks op en af enkele heuvels voor de wielen! Gelukkig lagen de paadjes er hier droger bij dan bij aanvang van de tocht! Via een pad langs de antitankgracht bereikten we het oude Fort van Brasschaat. Aan onze linkerkant zagen we één van de kasteelvilla’s van de Sionkloosterlaan, een plek waar vermoedelijk de rijkste mensen van Brasschaat wonen aan de rand van het militaire domein. 29 km. Er kwamen knappe paden, we kruisten de antitankgracht en reden op en af over het pad dat er over een aantal hoogteverschillen rond de vijver voert. Hierbij reden we voorbij het monument van de Cavalerieschool dat thans in erbarmelijke staat verkeert! Omdat enkele bikende streekgenoten zich ooit afvroegen wat het bouwsel daar voorstelde, ben ik dat toen gaan opzoeken. Er is een fait-divers uit de geschiedenis van het Kamp van Brasschaat aan verbonden, maar een persoonlijk drama voor een aantal militairen!

Op woensdagnamiddag, 24 februari 1937 in de Cavalerieschool, doet zich een zware ontploffing voor in de buurt van het fort van Brasschaat. Leerlingen van de vervolmakingscursus ‘genie’, twee promoties jonge officieren van ‘36 en ’37, volgen een cursus ‘pionier’. Het is een praktische oefening op de polygoon naast het fort. Er nemen voor de gelegenheid ook rijkswachtofficieren deel aan de demonstratie. Er wordt een vernieling voorbereid met 20 kg TNT (in die tijd toniet genoemd). De lading wordt aangebracht in de mijnkamer (een vooraf met kleine lading gegraven put), de ontsteker geplaatst en de trage lont wordt tot op honderd meter afgerold, terwijl de put met aarde dichtgestampt wordt. Luitenant Evrard activeert de ontsteking. Maar er gebeurt niets. Zoals voorzien in de reglementen wordt de nodige wachttijd, twintig minuten, in acht genomen. Na de wachttijd gaat de onderrichter alles controleren en vindt hij geen abnormaliteiten. Met de leerlingen besluit hij het geheel te ontmantelen. Dan gebeurt het onvermijdelijke: de lading komt tot ontploffing. Zeven officieren zijn op slag dood, tien anderen zijn al dan niet zwaar gekwetst. Ook verschillende onderofficieren behoren tot de gekwetsten.

Op donderdag 24 februari 1938 wordt in het Kamp van Brasschaat een gedenkteken onthuld ter ere van de slachtoffers van de ontploffing van 24 februari 1937. Door de geallieerde luchtaanvallen en later door de beschietingen vanuit de Duitse stellingen op de Canadese militairen worden de wijk en het Kamp zwaar geteisterd. Vooral de V-bommen (V1 en V2) van de Duitsers doen van begin oktober 1944 tot einde maart 1945 hun verwoestende werk. Ook de Ruiterijschool ontsnapt hieraan niet. Op 27 januari 1945 om 7 uur ’s morgens valt de eerste V-bom op de Ruiterijkazerne. Een tweede V-bom valt op 30 januari 1945 op de kazerne en maakt de verwoesting compleet. In Maria-ter-Heide vallen 44 V1’s en V2’s waardoor er geen enkel huis of gebouw onbeschadigd bleef. Het duurt vrij lang vooraleer al het puin geruimd is en men met de heropbouw kan beginnen. De Cavalerieschool zal nooit meer naar Brasschaat terugkeren… In de wijk Sint-Mariaburg te Ekeren is een straat genoemd naar één van de slachtoffers van de ontploffing op 24 februari 1937: de Frans Standaertlei! Deze mens was 26 jaar toen hij er stierf! In Ekeren zijn wel meer straten genoemd naar gesneuvelden, zo de Jaak Van Haesendonckstraat, de eerste tijdens de eerste wereldoorlog gesneuvelde soldaat uit de gemeente.

Waar vroeger artillerie bulderde reden wij nu met de mountainbike over een mooi pad met bulten en heuveltjes. Dat duurde zo tot 31 km om dan van tussen enkele verlaten militaire gebouwen op de betonbaan te komen van het vroegere vliegveld. Blijkbaar is dit deel van het terrein openbaar geworden, want er stond nu zelfs een straatnaambord en het is de eerste keer dat ik dat zie! De betonbaan werd Lichtvliegwezenlaan gedoopt! Ter hoogte van de plek die als parking voor hondenbezitters en wandelaars fungeert kregen we de splitsing tussen de routes van 30 km en van 45 km op 33 km van het vertrek. 12.00 u. Wij vreesden het ergste voor de langste toer, want wij hebben het hier ooit vreselijk slecht en nat bij weten liggen. De club die de tocht toen organiseerde had er zelfs een bordje geplaatst met “welkom in de hel”! Dat beloofde dus voor vandaag! Maar de hel bleek de hemel, want we kregen hier wonderwel het meest droge deel van de toer voor de wielen! We doken het bos in en bereden de paden die nog steeds de diepe sporen vertonen van het destijds bereden te worden met tanks en ander materieel! Er lagen plassen maar die waren overal te passeren en de rest van de ondergrond was vrij droog! De plek stond garant voor een knap stukje toertocht. We kwamen soms in het meer open gebied waar een draadafsluiting staat rond wat ik vermoed de enige nog resterende plek te zijn waar militaire activiteit is!

Op 37 km zag ik de villa met klokkentoren staan in één van de straten van Kapellenbos (Kapellen) die aan het militair domein grenzen (Feniksdreef?). Na enkele tracks rond het heidegebied bereikten we op 38 km opnieuw de betonbaan Lichtvliegwezenlaan. 12.30 u. Vanuit het Groot Schietveld bereikten we de Kolibriedreef in Kapellen waar we in een haakse bocht van de smalle straat bijna in aanrijding kwamen met een auto! Onoplettend en niets horen aankomen! Gelukkig reden wij noch de auto zeer snel! We kruisten de grens met Kalmthout in de Esdoornlaan en doken nog heel even de bossen langs het Groot Schietveld in om het bosfietspad te bereiken via hetwelk we vanochtend vertrokken waren! Luttele tijd later bereikten we de KMO-zone en waren we na 43,50 km om 12.45 u weer bij af!

De bikewash was nog operationeel, de hogedruklansen iets te krachtig! De garagewerkplaats van Van Trier fungeerde als cafetaria. Groot was mijn vreugde toen ik zag dat er nog dames in de weer waren met het bakken van vermeende braadworsten. De vorige twee keren werd de laatste vlak voor mijn neus verkocht! Helaas, deze keer waren het hotdogs! Niettemin was het goed van nog iets te kunnen eten en drinken! Er zaten nog veel deelnemers binnen en de Zadelbeukers naast ons hadden al ferm diep in het glas gekeken, te horen aan het aantal decibels dat ze produceerden! De Heidestoempers/stoempsters zijn slimmer dan bij vele andere clubs! Ze komen rond om te vragen of je nog wat wil drinken in plaats van af te wachten tot je er zelf om vraagt! De Zadelbeukers werden in ieder geval daardoor goed bevoorraad! Al eens gekeken naar de opties voor volgende zaterdag en omstreeks 14.00 u afscheid genomen van Jari en weer huiswaarts na een vermoeiende rit met een wel zeer zware modderige intro van dik tien kilometer waarna we het historische Groot Schietveld nog eens onveilig konden maken en plaatsen passeerden van verloren gegane glorie! Mijn achterband bleek gedeeltelijk leeggelopen tijdens de après, maar de latex binnenin had zijn werk gedaan en het gaatje gedicht!

Jari zorgde voor de route op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

04-03-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

a

03-03-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (18-30-42 km) van WTC ’t Pedalleke te Essen-Wildert op zondag 22-02-2015.

Alleen al de zaal achter het café De Volksvriend in Essen-Wildert is een reden om deze gemoedelijke toertocht elk jaar te komen rijden en de massamanifestatie in Balen-Wezel links te laten liggen! Een oude danszaal met podium en pilaren waarin spiegels zijn verwerkt. Nostalgie uit vervlogen tijden. Met Jari vertrokken om 10.15 u met diens moeder in ons zog die een kortere afstand kwam rijden. Het ging het centrum uit en de spoorweg over om via enkele straten het naast de spoorlijn gelegen bos met de Wildertse Duintjes te bereiken. In deze kleine strook bos liggen vele singletracks die zich met bochten en heuveltjes tussen de bomen slingeren. Je kan de plek een beetje vergelijken met het bos waarin het vaste parcours van ATB Kempen gelegen is, ook al biedt dat laatste nog iets meer spektakel! Tot 3 km konden we ons hart ophalen in deze mooie speeltuin voor bikers. Als opener kon het zoals altijd wel tellen!

Na de doortocht van de Wildertse Duintjes bereden we onverharde straten door het bos, want daar staan ook huizen. Nabij het kruispunt van de Velodreef en de Nolsebaan ging het een straatje in dat overging in een asfalt fietspad tussen de velden. 6 km. Links van ons zagen we de toren van het College (van het Eucharistisch Hart) van Essen boven de bomen uit steken. Bovenop staat een immens groot Heilig Hartbeeld! We zagen zoals alle andere jaren een met linten afgespannen parcours en veel vlaggen. Deze veldloop valt blijkbaar altijd samen met deze toertocht! Op 7 km reden we het slijkpad in ter hoogte van de Rouwmoer nabij het college om een volgende asfaltbaantje te bereiken. Watje Danny stak ons daar voorbij.

Op 10 km bereikten we de bewoonde kern van het godvergeten Essen-Hoek en ben ik even op het kerkhof geweest. Vlak bij de ingang en vlak naast de kerk ligt daar mijn vriend en collega begraven onder een boom. Na het voorbijrijden van het kruispunt met de pas heraangelegde Moerkantsebaan sloegen we enkele veldwegen in. Die lagen er enorm modderig bij. Het eerste gedeelte was nog redelijk te doen met grote plassen en stroken slijk. Een binnenlopend berichtje op m’n gsm deed me vermoeden dat we intussen de grens met Nederland hadden gekruist. Achter me zag ik inderdaad een grenspaal in de velden staan. Het tweede gedeelte, een onverhard gedeelte van de Hollandsedreef, was de dooddoener van deze tocht. De gevolgen van het modderdabben ben ik de ganse tocht blijven voelen. Ik raakte nog redelijk ver, maar halverwege heb ik toch een stukje gelopen kwestie van mijn energie niet volledig op te souperen in het begin van de rit! Het was een verdomd lange veldweg met veel modder! Eens weer op asfalt stonden vele bikers te wachten op hun makkers die achterop waren geraakt door het ploeteren! 12 km om 11.00 u.

Via de Moerkantsebaan bereikten we de Weg naar Wouw en staken we over aan het kruispunt met de Moerkantsebaan die naar Bergen-op-Zoom voert. Eventjes reden we met tegenwind over het fietspad in de richting van het Nederlandse Huijbergen. Dan ging het rechtsaf de Walsestraat in en dat betekent door het veld richting de bossen! Nog voor we aan het bos toekwamen troffen we de splitsing tussen de routes van 30 km en van 40 km op 14 km van de start. Voor ons ging het rechtdoor naar het bos toe wat we in reden ter hoogte van een achter het groen verscholen villa. De enkele jaren geleden kaalgekapte zone werd door jonge boompjes aan het zicht onttrokken. Het ging rechtsaf de knappe strook bos in. Ook hier lagen de paden toch vrij nat. We reden enkele uit de kluiten gewassen heuvels over en bereikten de Bergsebaan aan de rand van de bossen op de Kooiheide, niet ver van de vliegbasis Woensdrecht. De track die we insloegen deed me vermoeden dat we in de richting van de Nootjesberg reden, maar zoals elk jaar slagen de parcoursbouwers van deze tocht er in de bikers omheen in plaats van over de heuvel te loodsen! We kwamen weer uit het bos tevoorschijn ter hoogte van de Overbergse Hoeve op het kruispunt van de Overbergseweg en de Weg naar Wouw. 18 km.

Seingevers deden ons de Weg naar Wouw kruisen en aan onze rechterhand zagen wij de zanderige flank van de Tiestenberg liggen. Ook deze heuvel bleef onaangeroerd. Rechtsaf een nat weidespoor in en opnieuw het bos in om uit te komen op de singletrack die op de rand tussen bos en velden langsheen de Pilberg voert! De Pilberg werd evenmin beklommen. Toen we uitkwamen in het Vijverstraatje stootten we op de moeder van Jari. We passeerden het groene poortje aan het beeld van de Heilige Teresia nabij de voormalige abdij van Huijbergen en sloegen er linksaf de Staartsestraat in. Even verderop kwam de bevoorrading op 19,50 km van het vertrek op dezelfde plaats waar ze altijd staat voor de poort naar een weide toe en bijna pal op de grens tussen Nederland en België. Enkele mensen waren onder een tent in de weer. Het aanbod was elementair met hete soep, wafels en sportdrank. Voor een rit van veertig kilometer heb je geen buffet nodig! We waren er omstreeks 11.40 u en we hebben er even staan praten met de moeder van Jari en Petruske die na een tijd uitzieken weer op de fiets zat.

Na de stop kwam ter hoogte van de grenspaal de splitsing tussen de 30 km en de 40 km. Petruske reed rechtdoor en wij sloegen rechtsaf het bos tegemoet. De bossen hier maken deel uit van het gebied Staartse Heide. We kregen de mooie en deze keer vrij natte singletrack voor de wielen waar de toertochten vanuit Kalmthout vaak passeren om zo in het meer open binnengebied te arriveren. Daar liggen paadjes genoeg om een mooi stukje parcours te garanderen. We reden er over de zandwegen en bospaden om uiteindelijk toe te komen aan de ingang van de camping Staartse Duinen op 23 km van het vertrek. We reden de camping voorbij en dan een hele tijd over de brede zandweg op de rand tussen de bossen en het meer open gebied van de Staartse Heide aan onze linkerkant. Het bos maakte plaats voor meer open heide en we kwamen opnieuw toe aan de bosrand in de omgeving van de Groote Meer op de plek waar ik tijdens een toertocht vanuit Essen-Hoek ooit geschuild had voor een stortbui! Iedereen kwam toen zeiknat toe op de bevoorrading. We reden toen in de andere richting.

Het parcours maakte er een ruime bocht en we vergisten ons door een heidepaadje in te slaan in plaats van het bospad. Even later zagen we nog een eenzame biker in een opvallend geel fluopak door het gras ploegen nadat hij dezelfde vergissing begaan had. Vanaf hier kregen we het eerder zwaar te verduren. Het bospad lag bezaaid met grote plassen die bijna de hele breedte van de weg innamen en werd gevolgd door nog zeer modderige paden en doornatte singletracks terwijl we in de richting van de grens met Kalmthout reden. Omstreeks 27,75 km merkte Jari pijlen op die vanuit een andere richting kwmen. Om 12.40 u bereikten we dus de plek waar de beide afstanden zich weer samenvoegden. We bevonden ons toen in het bos in het onverharde gedeelte van de Groenendriesstraat nabij de Achterstehoevestraat, een afgelegen plek die deel uitmaakt van de Belgische gemeente Kalmthout.

Het ging rechtsaf opnieuw het bos in, op en af over deze keer toch iets drogere paden. Omstreeks 29 km ruimde het bos plaats voor velden en via een veldweg bereikten we de Verbindingsstraat in Kalmthout-Hoek. Dit is een afgelegen plek die door de heide van de rest van de gemeente is afgescheiden. Op het kruispunt van de veldweg met het asfaltbaantje kwam de splitsing tussen de 30 km en de 40 km op 29,85 km van het vertrek. De kortste afstand werd richting Hoek gestuurd, voor ons ging het rechtsaf de lange Verbindingsstraat in die ons langsheen het bekendste stuk van de Kalmthoutse Heide voerde, helaas enkele jaren geleden vernield door een grote heidebrand. Grassen hebben de kale bodem weer ingenomen en de enige getuigen van de brand zijn nog enkele zwartgeblakerde bomen die uiteindelijk toch gestorven zijn. De rest van de verbrande bomen werd opgeruimd en afgevoerd.

Op 33,45 km bereikten we het einde van de Verbindingsstraat waardoor we toch zo’n 4 km over asfalt hadden gereden. Het ging linksaf het bos weer in en over een brede bosweg die we dienden te delen met wandelaars op deze Nationale Wandeldag (opening van het wandelseizoen) reden we het grote Stappersven voorbij. Het stond boordenvol water, zelfs sommige zitbanken aan de rand stonden met hun voeten in het nat! Na een lang stuk bospad evenwijdig met het ven ging het rechtsaf een imposante dreef in waar een ouder echtpaar met een gewone fiets op pad was! Dat was niet simpel met alle putten die daar liggen! Op 36 km reden we het in perfecte staat verkerende jachthuis voorbij waarin aan de bordjes te zien Natuurpunt zijn intrek genomen heeft. Het pad lag er hier nog relatief droog bij!

We bereikten opnieuw de bewoonde maar bosrijke wereld in de omgeving van het Essens College op het kruispunt van de Huijbergsebaan, de Velodreef en de Nolsebaan. In de verte zag ik een biker met een paars regenjasje staan en vroeg aan Jari of dat zijn moeder niet was! Op datzelfde ogenblik werd hij door haar opgebeld! Zij was net als andere bikers het noorden kwijt, was door een pijl richting College gestuurd om daar geen aanwijzingen meer te vinden. Onverlaten hadden hier met de pijlen geprutst! Ik herinnerde me vaag uit eerdere edities dat we rechtdoor moesten rijden in de Veldodreef en dat bleek te kloppen. We kwamen dan via enkele straatjes weer uit aan de Wildertse Duintjes. Daar hingen geen pijlen meer, maar ik vermoedde dat het parcours eindigde met nog een eindje door de duintjes. We zijn dan voortgegaan op de GPS waarin Jari de route van vorig jaar had opgeladen. Even verder zagen we een man met kruiwagen die de pijlen hier aan het ophalen was. Hij wist ons te zeggen dat er inderdaad op diverse plekken met de pijlen geknoeid was. Niet door kinderen, maar door volwassen mensen die met hun wandelstok soms de pijlen van de bomen kloppen of er plezier in vinden van de scheidingslinten te verhangen zodat iedereen verkeerd rijdt!

We beëindigden aldus de rit met een mooie afsluiter door de Wildertse Duintjes en omstreeks 14.00 u waren we na 42,50 km weer bij af. De bikewash was nog operationeel. Er stond zelfs nog een Nederlands echtpaar die hier een daar extra’s aan de tocht had gebreid en waren gaan kijken naar een kind dat meedeed aan de veldloop aan het College. Binnen in de zaal achter De Volksvriend waren de tafels al aan de kant geschoven en werd er duchtig geveegd. De eerste keer dat ik dat meemaak omwille van onze late start. De zaal ziet er veel kleiner uit als alle tafels aan de kant gestapeld staan! Na nog een drankje afscheid genomen van Jari en diens moeder om weer huiswaarts te trekken. Het was geen leuke gedachte van na een week vrij morgen weer te moeten beginnen werken, wetend dat er een zeer zware week voor de boeg stond en waardoor dit verhaaltje met enige vertraging pas komt! De toertocht vanuit Essen-Wildert is geen tocht waarvan men kan zeggen dat men hem absoluut niet mag missen, maar ik kom altijd graag rijden vanaf deze gemoedelijke plek. Een eerder kleinschalig initiatief, alhoewel het verdomd lastig was om nog een parkeerplek te vinden en we de hele tijd bikers onderweg gezien hebben. Deze editie was omwille van de modder en onze idem dito ploetertocht van zaterdag bij de Peltercrossers in Overpelt zwaar genoeg. Tevreden weer naar huis en na het opruimen mij voort aan een werkje gezet dat ik had gehoopt tijdens de afgelopen week in orde te brengen. Maar zoals zo veel mensen stel ik de onaangename zaken ook altijd uit tot het echt niet langer meer kan!

Route op Google-Maps (editie 2014 en omzeggens identiek): klik hier!

De huisfotograaf Guy van mtb-you is overgestapt op zwaarder materiaal! Ik heb hem aan de start gezien, maar hij was zodanig in de weer met zijn filmcamera dat hij me niet opgemorken heeft!

Reportage van de hand van Guy: klik hier of kijk onderaan dit verslag!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be!

StrammerMax

Beeldverslag toertocht Essen-Wildert 22-02-2015 door Guy Heesakker

27-02-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (kids-23-33-40-52 km) van de Peltercrossers te Overpelt op zaterdag 21-02-2015.

De toertocht van de Peltercrossers vanuit Overpelt-Holheide is een klassieker op het jaarlijkse lijstje van de niet te missen ritten. Me thuis nog moeten haasten om alles op tijd in kannen en kruiken te krijgen en Jari opgepikt in Wommelgem. We werden uitgebreid verwelkomd aan de fietsparking alsof het de eerste keer was dat we hier kwamen! Ik hoef zelfs geen GPS meer op te zetten wanneer ik naar ginder rijd! Om 12.25 u waren we ingeschreven en op pad. Zoals steeds vertrok de tocht via het bos naast de voetbalvelden waar sinds korte tijd ook een vaste route passeert. We kregen er het wortelpaadje op de rand van het bos en bereikten via de woonwijk van Holheide een veldweg die ons naar de Hunnenbergstraat voerde. Zelfs de straatnamen begin ik hier al van buiten te kennen! Daar ging het rechtsaf het bos in en na een lang bospad kruisten we een asfaltbaantje om verder door het bos te rijden. Aan een kruispunt van boswegen werd een kleine lus gereden over een singletrack. Op 5,50 km troffen we een eerste splitsing tussen de kidstoer en de 23 km enerzijds en de ritten van 33-40-52 km anderzijds aan een kruising van boswegen.

We reden door wat ik het “lichte bos” noem, in de buurt van een brug over de Noord – Zuidverbinding, omdat de mengeling van dennen en dunstammige loofbomen nog veel licht doorlaat op de paadjes. Reeds op 6,50 km kwam er een tweede splitsing waar de rit van 33 km zich losmaakte van de 40-52 km. De paden in het “lichte bos” lagen er zeer nat bij en we kregen dus af te rekenen met slijk en plassen. We verlieten het bos ter hoogte van een oude grenspaal die niet origineel op die plek stond, reden door een rustige villawijk van Hechtel-Eksel om in de Diestersebaan rechtsaf te slaan in het volgende bos. 9,50 km. Natte paden voerden ons tot aan de rand tussen bos en velden om zo op 12 km het goed van wortels voorziene zandwegeltje te bereiken. Na een afslag naar links werd ons de keuze gelaten tussen de 40 km en de 52 km op iets meer dan 12 km van het vertrek. Omstreeks 13.20 u sloegen we daar linksaf op het parcours van de grootste afstand.

We vervolgden onze weg door het bos en kwamen aan de rand van een grote baan toe aan het witte Kapelletje van het Vlasmeer (Onze-Lieve-Vrouw-Van-Rust) ter hoogte van de Weverstraat in Eksel. 13,50 km. Natte bospaden voerden ons op een gegeven ogenblik voorbij een voetbalveld waar een wedstrijd aan de gang was en waar ons een groepje bikers inhaalde. Een mooie maar door boswerken ietwat gehavende singletrack ging er op en af enkele heuveltjes ter hoogte van de voet van een enorme hoogspanningsmast. Op 17 km van het vertrek kruisten we de grote baan die van Hasselt naar Eindhoven voert om een kilometer verder een tweede weg te dwarsen. Daar staat nog een zeer grote pyloon van de hoogspanningsleiding waarlangs een zeer knappe singletrack voert. Deze track loopt min of meer evenwijdig met de baan Hasselt - Eindhoven en het is er amusant rijden over enkele heuvels en door bochten in een knappe omgeving. Een nat bospad leidde dan tot de oversteek van het asfaltbaantje waarvan ik vermoed dat het naar Overpelt-Lindel voert. Een bevriend collega is van daar afkomstig!

Aan de overkant doken we in het zog van enkele snelle jonge rakkers een volgende singletrack in. Van 25 km tot 27 km reden we dan over zeer natte slijkerige bospaden. We kruisten nogmaals de baan Hasselt – Eindhoven en reden voorbij de plek waarvan ik me herinner dat er ooit bomen gekapt waren en de mensen die het hout aan het verzagen en wegvoeren waren zaten te picknicken. Dat is al enkele jaren geleden en er staan nu al opnieuw veel jonge dennen. De plek is bijna niet meer te herkennen. 28 km om 14.45 u. Na de overtocht van een doornatte track bereikten we op 30 km de zeer mooie singletrack die over enkele uit de kluiten gewassen zandheuvels in de richting van de Witte Berg voert. Dit pad lag er in vergelijking met de rest van het parcours superdroog bij. Zoals bij de vorige edities bereikten we de bevoorrading aan de voet van de Witte Berg. De Peltercrossers sturen de bikers eerst over deze kant van de helling alvorens ze iets te eten en te drinken krijgen! Ondanks de vermoeidheid raakte ik zonder moeilijkheden boven en weer beneden! Een mens wil niet afgaan als een gieter in het zicht van de andere bikers! De bevoorrading kwam op 31 km van het vertrek en we waren er om 15.00 u. Het waren dezelfde twee mannen als vorige keer die er de dienst uitmaakten. Ze vertelden ons dat het allicht de meest natte en modderige editie was die we hier kwamen rijden. Dat kon ook moeilijk anders nadat het een ganse vrijdag en nacht geregend had! Er was soep, fruit en allerlei lekkere koeken om van te knabbelen, meer dan keus genoeg. Vooral de kokoskoeken gingen er bij mij goed in! Het was al van de ochtend geleden dat ik nog wat gegeten had.

Na de stop werden we naar de achterkant van de Witte Berg gestuurd nadat de kidstoer zich weer van de rest had afgescheiden. Het ging opnieuw de helling op en langs de zavelrijke achterkant weer naar beneden, naar boven, naar beneden en naar boven! De Witte Berg bestaat namelijk uit twee vlak achter elkander gelegen zandheuvels. De bospaden en tracks die we vanaf hier kregen waren in vergelijking met de rest droog te noemen. We reden er door de knappe bosrijke streek om na 35 km de omheining van de Ford testbaan te bereiken. Nadat we over een kort deel van een pad tegenliggers hadden getroffen die aan de andere zijde van het scheidingslint reden op een plek waar het parcours zichzelf kruist, konden we genieten van een bijzonder mooie lus van 36 km tot 37 km. Nadat we de lus achter ons hadden en ook aan de andere kant van het lint voorbij waren gereden kwam er zoals te verwachten was de voor mij eerder moeilijke singletrack over een heuvelachtig parcours tussen de bomen waar de combinatie van zeer korte bochtjes met korte steile hellingen mij altijd de das om doet. Daar kwamen deze keer dan nog de modder en de plassen bij! Zoals steeds stond Jari mij aan het einde van de singletrack op te wachten.

Via een natte zandweg reden we naar de splitsing tussen de 23 km en de 33-40-52 km op 38 km van het vertrek aan de rand van de zandgroeve Lommelzand. Intussen zullen we veruit de laatsten op het parcours geweest zijn. Er kwam toch nog een biker toe die ons vroeg of hij korter af was indien hij de route van 23 km zou blijven volgen. Een slimme dus, want sommigen denken sneller weer bij af te zijn wanneer ze de kortste afstand volgen. Dat kan echter tegenvallen want het kan best zijn dat het langste stuk van de kortste route dan nog moet komen! Zonder kennis van het parcours is het altijd riskant om van de gekozen afstand af te wijken! Jari heeft dan op zijn GPS de zaal Holheide gelokaliseerd en de 23 km volgen was hier effectief het kortst! De mens was moe van het ploeteren tijdens deze zware editie! Achteraf zouden we de man nog ontmoeten in de zaal in het gezelschap van zijn makker. Die had al een punt achter de rit gezet ter hoogte van de bevoorrading! 16.00 u.

Wij waren ook moe en ik had de indruk dat Jari ook wel zin had om in te korten en weer naar af te rijden, maar we zijn uiteindelijk toch de richting van de gekozen afstand van 52 km uit gereden. We reden over het bospad evenwijdig met de zandgroeve en tussen Lommelzand en de Ford Testbaan in. Die kregen we nog even te zien alvorens het bos in te duiken en nogmaals vanaf het paadje dat op de rand tussen bos en velden naast een metalen uitkijkpost voor reeën loopt. Het parcours was hier een stuk droger dan voorheen. Op 40 km passeerden we de manege die langs de zandweg tussen Overpelt en Lommel-Kattenbos (linksaf) ligt en nog in aanbouw was toen ik hier destijds mijn eerste ritten kwam rijden. Toch nog een eenzame biker die ons inhaalde! We kwamen uit naast de spoorweg om er het lange grasspoor dat er evenwijdig mee loopt te volgen. In de verte zagen we een biker van een duo ten val komen en toen we hen passeerden bleken het een vader en zoon te zijn. “Het is zwaar hé”, riep de vader ons bij het passeren toe. Dat is het minste dat we over deze rit kunnen zeggen! We reden voorbij de overweg op het kruispunt van zandwegen waarnaast een rood asfalt fietspad ligt om dan linksaf te gaan op de plek waar ik tijdens de vorige editie met zeer veel geluk een verloren gsm zag blinken in het gras. Die is toen weer bij zijn eigenaar geraakt.

Via de lange sporen door lage begroeiing reden we evenwijdig met de spoorweg om op 43 km uit te komen nabij het kruispunt van de Napoleonweg, dit is de baan Hasselt – Eindhoven, en de Noord – Zuidverbinding vanuit Mol en Lommel. Er staken ons nog twee late bikers voorbij. 16.30 u. We reden rechtsaf de bossen naast de Napoleonweg in en hier lag het parcours er redelijk droog bij. In deze bossen liggen ettelijke paden waarover de bikers in lussen over en weer worden gestuurd, dus goed voor nog ettelijke kilometers rijden! Na een laatste keer de Napoleonweg gekruist te hebben doken we de bossen nabij Holheide in. De doornatte tracks waren hier zoals na de start herschapen in modderpoelen waarover nog nauwelijks te rijden viel! Voor mij was het daarom hier en daar even te voet! Omdat we beiden moe waren van het modderdabben en Jari al een tijd af te rekenen had met spierkrampen hebben we een laatste lusje links laten liggen. Na 50,50 km konden we alzo een punt zetten achter deze zeer natte editie van deze toertocht! De bikewash was nog beschikbaar, er waren zelfs nog bikers in de weer, zodat we onze smerige fietsen weer toonbaar konden maken voor de rit van morgen! Niet te schatten hoeveel slijk, bladeren en dennennaalden bijeengeklit zaten! 17.00 u.

In de zaal Holheide waren de Peltercrossers al volop in de weer met het opruimen terwijl de laatste deelnemers nog van een drankje genoten. Zoals steeds was er ook voor de laatsten op het parcours nog de beloofde gratis curryworst voorhanden en die smaakt wel na zo’n rit, ook al is het geen sportvoeding! Bij invallende duisternis afscheid genomen van Overpelt-Holheide en via Postel weer huiswaarts. Onderweg aan de Frituur Paseo in Mol-Rauw nog halt gehouden voor een belegd broodje. We moesten er wel even geduld oefenen want er stonden veel klanten binnen! We waren deze keer dan ook vrij laat pas weer thuis! Ondanks het feit dat we moe waren en het parcours er zeer vettig bij lag hadden wij ons toch goed geamuseerd. Een geluk dat het ondanks de grijze hemel, met af en toe toch een streepje zon, niet geregend had onderweg, op een korte hagelbui na. De weersomstandigheden hadden gezorgd voor een lage opkomst wat jammer is, vermits de energie die in het werk dient gestoken te worden hetzelfde is! Wij waren er toch weer bij en hadden er zeker geen spijt van!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

StrammerMax

26-02-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (kids-25-35-43 km) van MTB De Jachthoorn te Lichtaart op zondag 15-02-2015.

De keuze was niet zo eenvoudig op deze zondag vermits er op diverse plaatsen toertochten waren die de moeite waard konden zijn. Omdat Jari de toertocht van MTB Team De Jachthoorn nog nooit gereden had trokken we naar Lichtaart. Voor mij was het niet de eerste keer dat ik deze tocht reed, vermits ik ook present was in 2011 en in 2014. Parkeren kon ik op dezelfde weide als vorig jaar en ik kwam er pal naast de bondscoach veldrijden Rudy De Bie te staan! Het was niet de eerste keer dat ik deze man in levende lijve te zien kreeg. Ook een man die flyers van de toertocht in Mol-Wezel van komende zondag kwam uitdelen herkende de man van op de televisie. Omdat je voor kleine herstellingen gratis terecht kon aan een standje van Monsieur Vélo (Olmenlaan 26 te Lichtaart) en ik gisteren problemen ondervond met m’n fiets raadde Jari me aan van er even te passeren en de voor- en achtervering eens te laten checken. Vooraan was alles in orde, maar deze achteraan diende te worden opgepompt. Tijdens de rit ondervond ik dan inderdaad niet meer datzelfde rare gevoel van gisteren. Met dank aan www.monsieur-velo.be! Om 9.45 u waren we ingeschreven en op weg. Het was prachtig zonnig weer, je kreeg er warempel een zomergevoel van!

We verlieten de sportvelden via landelijke asfaltbaantjes en via het veldpaadje Lammerschot kruisten we de drukke hoofdweg Tielendorp waar, net zoals op diverse andere plaatsen, seingevers het verkeer ophielden. Ik was er kort voordien nog met de wagen gepasseerd op weg naar de start. We reden het baantje Harredonken in en vlak naast de Grote Kaliebeek. Op 4,50 km bereikten we dan echt de bossen en troffen er de splitsing tussen de kidstoer en de route van 25 km enerzijds en de routes van 35-48 km anderzijds. We reden het bos in en kregen al direct de eerste hoogtemeters voor de wielen tijdens enkele fikse klimmetjes, afgewisseld met paadjes met toch wel stevige wortels. Het ging een bospad in dat deel uitmaakt van de groene vaste route om op 9 km de plek te bereiken waar de kidstoer zich losmaakte van de andere afstanden.

Even verder werd ik in een zandweg twee keren op de schouder getikt door passerende bikers. Dat bleken twee Bierbikers te zijn, waaronder Pierrot Le Fou. Verderop ging het een bochtige singletrack van de groene vaste route op. De ondergrond van het spoor lag er beenhard bij en het was er leuk rijden in een knappe omgeving. In een volgende nog smallere track werden we op een heuveltje staande gehouden door het groepje van vijf bikers, jonge gasten die ons eerder al een keer of twee hadden ingehaald nadat ze langs de kant hadden staan prutsen aan één van hun fietsen. Of we geen pompje bij hadden dat ze konden gebruiken na het vervangen van een lekke band! Terwijl we daar stonden passeerde mijn collega Peter met zijn clubje Modderfokkers uit Rijkevorsel (niet dezen uit Kalken). Na de onvoorziene rustpauze leidde het bospad ons naar het open veld om dan weer de bossen in te duiken aan een splitsing tussen de kids-25 km en 35-48 km op 13 km van de start. Eens het bos goed en wel in kwam de plaats waar de 35 km en de 48 km elk hun eigen weg op gingen. Toch gekozen voor de 48 km ook al had Jari kort na aanvang geopperd eventueel de 35 km te volgen wegens last van hoofdpijn en nog niet volledig weer op zijn plooi na een week uitzieken en de rit van gisteren in Houthalen-Helchteren. 10.50 u.

Het ging een door boswerken gehavend pad op dat ons uiteindelijk naast de spoorweg tot aan de overweg voerde. Het viel op dat er in de bossen duchtig te keer gegaan was, op sommige plaatsen stond er bijna niks meer overeind! Na het kruisen van de spoorweg ging het verder over asfalt naar het volgende bos toe. Op 17 km kregen we daar een stevige klim over een zandweg voor de wielen en reden er over een stuk van de rode vaste route. 10.00 u. Mooie paden en singletracks voerden ons doorheen de bossen in de omgeving van de grote toeristentoren. Uiteindelijk reden we langsheen de afsluiting van het kerkhof om er de iets gevaarlijker afdaling over het wortelpad aan te vatten en uit te komen op het asfaltbaantje naast het spoor. Ter hoogte van de toegang tot het kerkhof staken we de spoorweg over. 20 km. We kruisten de Lichtaartseweg twee keren om de villawijk aan de Lavendelweg te bereiken. Deze straat klimt vrij fel naar het bos toe. Althans naar wat er nog van rest! Want hier was de omgeving fel verminkt! Een achtergebleven bord meldde dat het pad ontoegankelijk was “wegens bosexploitatie”! Dat was inderdaad de correcte omschrijving! Of zijn het hier weer zogezegde “groenen” die alles platleggen “om de oorspronkelijke heide opnieuw in ere te herstellen”! Als je zo redeneert zou je ook een poging kunnen doen om de dinosaurussen weer tot leven te wekken! Want die hebben hier misschien ook ooit rondgelopen! 12.30 u. We reden een bokkensik dragende biker van De Jachthoorn voorbij die langs de kant stond en allicht als taak had van dit deel van het parcours in de gaten te houden.

Omstreeks 22 km kregen we een wel zeer stevige bosklim voor de wielen! Een door de kapwerken gehavend bospad ging een brede zandweg vooraf. Aan de kant van de weg, nabij de oprit naar een villa aan de rand van het bos toe, troffen we de bevoorrading op 24 km van het vertrek omstreeks 11.45 u. Er was nog wat beweging, ook al zal de grote toeloop hier al achter de rug geweest zijn. Ondanks het feit dat er enorm grote vuilzakken stonden, waren er toch bikers geweest die er in geslaagd waren van hun wafelverpakking op de grond te gooien of hun bekertjes achter te laten op de slagboom naar het bos toe! Te tam om tot aan de vuilzak te wandelen! De bevoorrading bood suikerwafels, wafels met chocolade, bananen, appelsienen, sportdrank en vooral lekkere soep! Van alles was er nog genoeg voorhanden en een aantal medewerkers, groot en klein, waren actief achter de tafels.

Na de stop kwam er een splitsing tussen de kidstoer en de andere afstanden. Omstreeks 30 km werden we op de proef gesteld tijdens enkele zware klimmetjes na een zandweg. We bereikten de grote diepe zavelput waar de tocht doorheen gejaagd werd, maar daar ben ik wijselijk om heen gereden. Dat is niet meer voor mij bestemd! Er waren daar een aantal jonge mensen pogingen aan het doen om meerdere keren al rijdend tot boven te geraken. Waaronder een jong meisje, professioneel mountainbiker, en haar vriend die ik nog al op toertochten gezien heb en een andere jonge kerel die ons al wippend over een reeks boomstammen had ingehaald, aan zijn manier van rijden te zien ook geen gewone amateur! Na de put kwam er een splitsing tussen de route van 48 km en de 25-35 km. 12.20 u.

De rijders op de 48 km werden naar het zwarte cyclocrossparcours over de Witte Bergen gestuurd! Hier komen Sven Nijs en Bart Wellens trainen. Er liggen daar namelijk een aantal hoge met dennen begroeide zandheuvels. Het kostte me enige moeite, maar ik raakte toch overal boven, met uitzondering van een steile klim over los zand waar iedereen afstapte. De lus met veel op en af over uit de kluiten gewassen bulten eindigde na 4 km op 34 km van het vertrek. 12.40 u. Na de doortocht van de Witte Bergen kwam er nog een knappe korte lus over een eerder lastige en technische singletrack met vele bochtjes tussen de bomen en bultjes om over te rijden. De pijl richting “kids en gemakkelijk” toch maar links laten liggen en het parcours blijven volgen. Met tevredenheid, want ik kon zonder veel moeilijkheden alle bochten en hindernissen aan!

We verlieten het bos via een korte afdaling naar een straat toe, staken de baan over en sloegen linksaf de achtergelegen straat met villa’s in. Het asfalt ging aan de rand van het bos weer over in onverhard. Deze zandweg vergastte ons op een zachte maar langdurige en daardoor vermoeiende klim. We bereikten het in de bossen gelegen onverharde gedeelte van de Pastoor Dergentstraat waar op de flanken van de bosrijke heuvel een aantal knappe villa’s neergepoot staan, om zo een natte singletrack op de groene vaste route te bereiken in het Koningsbos. Na de oversteek van een baan volgde een splitsing tussen de kidstoer en de andere afstanden op 37 km van het vertrek. We reden dan eventjes door de bewoonde wereld over de blauwe vaste route. In een holle bosweg op het vast parcours ging de kidstoer nogmaals apart om even verderop, net voor een kruispunt van holle wegen, een splitsing te treffen tussen de 25 km en de 35-48 km op 39 km van het vertrek. Na de oversteek van de door de bossen lopende Goorseweg kwamen we in het mooie parkbos waar een pad ons naast de indrukwekkende boomstammen tot op de plek voerde waar enkele hoge zandheuvels op de vaste route liggen. Ondanks het feit dat de vermoeidheid begon op te steken raakte ik hier overal zonder voet aan de grond op en over!

We kruisten de gloednieuwe noord-zuidverbinding om het deel van de bossen van De Hoge Mouw aan de andere kant ervan te bereiken. We reden door een bosrijke villawijk en voorbij het MPI De Mast op 41 km. 13.15 u. We kruisten dan voor een tweede keer de noord-zuidverbinding om nog enkele hoge heuvels op de blauwe route in het domein De Hoge Mouw voor de wielen te krijgen. Na het kruisen van de drukke Lichtaartsebaan sloegen we het Sint-Lutgardiswandelpad in voor de laatste vier kilometer. Via het Kabouterpad reden we door de boswegen waarlangs hier en daar buitenhuizen staan. Het bos ruimde plaats voor open veld en de aanwezigheid van wandelaars die hun hond uitlieten toonde dat we weer in de richting van de bewoonde wereld reden. Eén van die mormeltjes bleek niet aangelijnd en meende de aanval in te zetten. Het kleine beestje mocht van geluk spreken geen kennis te hebben moeten maken met mijn fietsbanden! Het heeft weinig gescheeld of die man kon met twee halve hondjes naar huis! Om 14.45 u arriveerden we met 48 km op het tellertje opnieuw aan de kantine naast het voetbalveld.

De bikewash, met zelf in elkaar gelaste statieven op de velgen van afgedankte autowielen, was nog operationeel zodat we onze fiets proper konden maken. De broodjes kaas en ham waren helaas uitverkocht, zodat we ons tevreden dienden te stellen met een frisdrank. Intussen was Monsieur Vélo buiten zijn laatste spullen en tentje aan het opruimen. Een groepje bikers dat buiten aan een tafeltje zat kreeg van één van de mannen van De Jachthoorn te horen dat het winter was en ze eigenlijk binnen dienden te zijn! Het prachtige weer, de zon en de milde temperatuur gaven inderdaad de indruk dat het zomer was! Wij waren moe, want ondanks het feit dat de Antwerpse Kempen vlak kunnen genoemd worden, hadden wij toch zo’n 200 hoogtemeters overwonnen. We hadden genoten van deze zoals steeds mooie rit met een afwisselend parcours, enkele technische stroken en uitdagingen voor de durvers en de bosrijke streek. Tevreden onze auto’s weer opgezocht op de parkeerweide en afscheid genomen tot volgende zaterdag. Dan zijn we bij leven en welzijn te vinden bij de Peltercrossers in Overpelt.

Jari registreerde de route op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

Toertocht te Lichtaart op 15-02-2015 door Mike Van de Put

18-02-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht van 10 WTAC (10^de Tactische Wing van Kleine Brogel) en MTB Peer te Houthalen-Helchteren op zaterdag 14-02-2015.

Valentijn is de dag waarop we onze liefde dienen te verwennen en in ons geval is dat in de eerste plaats onze stalen merrie! Jari opgepikt op de carpool in Wommelgem en van daar de dikke 90 km snelweg aangevat naar Houthalen-Helchteren. Vanaf De Plas nabij Kelchterhoef vertrok daar namelijk de toertocht van de 10^de Tactische Wing van Kleine Brogel en MTB Peer. Om 12.30 u waren we op pad. De tocht ging schier onmiddellijk het bos in over een redelijk droge singletrack die wel goed voorzien was van kleine wortels! Even verder reden we het militaire domein in waar we vele singletracks en bospaadjes voor de wielen kregen. We reden er door een diepe put en over een smalle richel naast een diepte. Tot 10 km konden we zo ons hart ophalen in de bossen. 13.10 u.

We kwamen uit op een betonbaantje in het militaire domein om er de splitsing te treffen tussen de routes van 20 km en van 30-40 km op 11,50 km van de start. 13.15 u. De rit voerde ons over een open heide en voorbij een klein ven. Een brede zandweg liep over de grens tussen het militaire domein, een heidegebied, en de naastgelegen landbouwvelden. In die velden stonden een soort mobiele wachthuisjes, kleine hokjes op aanhangwagentjes! Op 12 km reden we voorbij een weinig gebruikte militaire uitkijktoren en een in onbruik geraakt verkeerslicht midden een grasvlakte! 13.45 u. Op die plek reden we het vrij desolate open heidegebied in over brede zandwegen en dat bleef een hele tijd zo duren. We passeerden een vliegveld voor modelvliegtuigen  en korte tijd later een voor echte toestellen. Even verderop kwam de bevoorrading in een loods van de brandweer op 16,50 km van het vertrek. Alles was voorhanden en werd aangeprezen door vriendelijke mensen: suikerwafels, bananen, appelsienen, lekkere soep en sportdrank. 13.45 u.

Na de stop ging het weer over de vlakte van het militaire domein en door de bossen. Op 22 km troffen we het zavelpad dat zich met enkele grote bochten tussen dennenbomen slingert. Er liggen een aantal bulten op alsof men over een wasbord rijdt. De grote plassen die er gewoonlijk liggen waren thans al goed opgedroogd. Na een week van relatief droog weer begint alles eindelijk op te drogen! Een hele verademing na de natte toertochten van de laatste weken! Er zijn wel meer toertochten die dit pad aan de rand van een dennenbos aandoen. Verderop bereikten we opnieuw de waterplas nabij de startplaats en reden we doorheen de bizarre put die daar naast het asfaltbaantje ligt en waardoorheen zich een singletrack slingert! Deze track loopt dan verder evenwijdig met het asfaltbaantje doorheen het dunne bos. Nadat we op en af enkele lage heuveltjes gereden hadden en een paadje over een smalle richel achter ons hadden, bereikten we na 25 km de omgeving van het domein Kelchterhoef. We reden de smetteloos wit geschilderde Abdijhoeve, een restaurant, voorbij om op een kruispunt van rustige wegen de splitsing te treffen tussen de 20-30 km en de 40 km.

We doorkruisten een bos en reden daarna over een zompig bosspoor en weidepad. Omstreeks 27 km staken ons drie snelle jongens op een cyclocrossfiets voorbij. Wat me opviel waren de vele letterlijke molshopen langsheen het grasspoor. De kleur van het zand was bizar, alsof die dieren cement naar de oppervlakte hadden gewerkt! Als bouwvakkers die hun onderaardse pijpen afwerken met een bezetting van beton! We kwamen uit aan de rand van een woonwijk in Houthalen-Oost (Huttestraat, Berkenstraat en Wildekersstraat) en doken direct een grasspoor in dat door een jong dennenbos liep, ’t Martensbos in het natuurgebied De Hutte. We hobbelden er over een bultig graspaadje en dat was vrij vermoeiend. Ook hier veel molshopen! De omgeving gaf de aanblik van een verlaten boomkwekerij waar alle bomen en groen ongebreideld opgeschoten waren. Het betreft hier een jong bos, aangelegd omstreeks 2002. 30 km.

We bereikten het rondpunt op de kruising met de Weg naar Zwartberg nabij één van de toegangen tot Kelchterhoef, reden even langsheen de drukke Donderslagweg en sloegen opnieuw het bos in over een track evenwijdig met de Weg naar Zwartberg. We passeerden de toegang tot de Limburg Golf en Countryclub. Er lagen grote zandhopen op de bosparking waar destijds de bevoorrading van de Ter Dolen Fietshappening opgesteld stond. Er werd een nieuw gebouw opgetrokken op het domein van de Golf. Het ging de assenweg in die langs de rand van het natuurgebied De Teut en Ten Haagdoorn loopt. In plaats van rechtsaf het bos in te slaan zoals ik verwacht had omwille van andere toertochten die hier passeren, werden we rechtdoor gestuurd om de bewoonde wereld te bereiken ter hoogte van De Genaderse Watermolen op de hoek met de Springstraat. De molen, waarvan enkel het draaiende rad nog bestaat, het binnenwerk van de molen is verdwenen, fungeert als restaurant en is momenteel gesloten wegens verbouwingen. De Genaderse Molen, ook Genaderse Watermolen of Molen van Tenhaagdoorn, is een voormalige watermolen op de Laambeek. Deze is gelegen ten zuiden van de Houthalense wijk Meulenberg aan de Springstraat 10. 35 km om 15.10 u.

We reden een tijdje door de bewoonde kern van Houthalen. Eens daar voorbij ging het opnieuw een bos in en kregen we aan het einde van de rit nog een aantal zeer fikse hellingen voor de wielen! Tijdens zo’n klim haalden wij twee bikers in die ons even tevoren waren voorbijgestoken. Die twee waren duidelijk aan het einde van hun krachten toen ze boven na een beklimming langs de kant stonden. Nadat wij een lusje achter de rug hadden en op de Weg naar Zwartberg uitkwamen zagen wij het tweetal het bos uit komen. Zij hadden de lus met beklimming afgesneden en voor een chickenway gekozen! Na de oversteek van de drukke baan kregen we nog een zeer mooie singletrack als afsluiter. We kwamen er samen met het tweetal van daarnet achter een vader en zoon te hangen die langzaam maar zeker vorderden. Tot de zoon ten val kwam op een korte steile helling met dikke wortel. Toen we het bos uit kwamen waren we vlak bij De Plas en kwam er na 42 km een einde aan de tocht omstreeks 15.30 u.

We konden nog gebruik maken van de bikewash en de bewaakte fietsparking om daarna binnen in de kantine de rit te af te sluiten met een drankje. We waren moe. Jari omdat hij nog niet volledig hersteld was na een week uitzieken, maar toch was gaan rijden omdat hij het binnen zitten zo stilaan moe was. Ik omdat ik gedurende de hele rit het gevoel had gehad dat er iets niet in de haak was met mijn pas gereviseerde fiets. Alsof ik overkop zou gaan wanneer mijn voorwiel werd afgeremd in een modderstrook! Ik voelde metaal op metaal bij het rijden doorheen diepe putten! Achteraf bleek dat er niet voldoende lucht in de achtervering zat. Mijn lichaamsgewicht was duidelijk fel onderschat geworden geweest!

Jari registreerde de route op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

16-02-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (12-20-30-45 km) van Team PeSa voor KiKa te Gilze-Rijen op zondag 08-02-2015.

Uit BN De Stem

“Vliegbasis Gilze-Rijen opende zondag gedeeltelijk haar deuren voor een MTB Toertocht. Ongeveer 2.500 mountainbikers lieten de kans om de basis van dichtbij te zien niet schieten en namen deel aan de sponsortocht over en rond de vliegbasis. De toertocht is opgezet door Team PeSa voor KiKa. Dat bestaat uit vier militairen die gaan deelnemen aan de Giro di Kika: een zesdaagse sponsortocht door het noorden van Italië. Alle 175 deelnemers worden geacht minimaal 2.500 euro sponsorgeld in te leggen ten bate van de stichting Kinderen Kankervrij (KiKa). Een van de teamleden is kapitein Sander van Eekelen. Zijn dochter werd in 2013 getroffen door kinderkanker.”

De toertocht van de BuSo-school Berkenbeek te Wuustwezel, waarvan de opbrengst bestemd is voor de schoolwerking, staat op mijn jaarlijkse lijstje, maar omdat de toertocht vanaf de Vliegbasis te Gilze-Rijen in Nederland als een eenmalig evenement aangekondigd stond, dit jaar Wuustwezel toch maar eens links laten liggen. Jari was ziek, dus werd het deze keer een tochtje alleen. Gilze bleek niet zo ver van mijn thuisbasis te liggen, want op een klein halfuurtje was ik ginder! Twee Nederlanders in een auto die ik op de snelweg had ingehaald deden teken dat ik aan de afrit links in plaats van rechts diende af te slaan en ik ben die mannen dan blijven volgen tot aan de ingang van de vliegbasis. Achter mij volgden nog gegadigden met de bike op de auto. Bij aankomst bleek al direct dat ik er niet alleen was! Een grote menigte bikers stond buiten en het overkomt me bijna nooit dat ik aan de inschrijving moet aanschuiven! Ondanks de grote toeloop verliep de inschrijving vlot. Toen ik ingeschreven was stond de rij wachtenden tot buiten! Om 9.15 u kon ik samen met nog vele anderen aan de rit beginnen.

Vanaf de start reden we over brede paden en asfaltbanen van de vliegbasis waarbij het asfalt rond 3 km overging in een natte assenweg. Langs die assenweg lagen twee hoge zandhopen waar de bikers over gejaagd werden. Maar er was zo’n drukte dat er een hele rij bikers stond aan te schuiven! Omdat ik toch niet rijdend zo’n steile helling op kom heb ik de beide heuvels gemeden door het alternatief voor de beginners te volgen! Ik was daar niet rouwig om vermits boven op de tweede heuvel een hele rij deelnemers aanschoof om weer naar beneden te rijden. Op die steile afdaling was net iemand ongelukkig ten val gekomen, want die man werd door zijn clubmakkers afgevoerd. Dat zou wel eens een sleutelbeenbreuk kunnen geweest zijn. Voor die kerel eindigde de rit al na 5 km! We vervolgden de tocht en kregen een aantal singletracks over enkele kleine bulten voor de wielen in de stroken bos die her en der op de vliegbasis gesitueerd zijn.

Op 7 km werden we een grashelling op gestuurd, waaronder mogelijk een bunker gelegen was. Daarna volgde nogmaals een helling over een breed klinkerpad dat boven eindigde op een kunstmatig aangelegde heuvel, een plaats voor luchtafweergeschut. Later op de rit kregen we nog een tweede keer dergelijke helling te beklimmen. Het was boven aanschuiven, zodat een onverlaat onder het scheidingslint kroop met de boze reactie van een afdalend biker die daardoor gehinderd werd tot gevolg. Helaas waren de muren boven te hoog om een vergezicht over de omgeving toe te laten! Dan was het lekker langs de andere zijde van het lint weer naar beneden. Een pad en singletrack over enkele heuveltjes sloten hierbij aan. Tot 10 km reden we dan over een pad dat langs de rand van het domein naast de omheining liep, kort over een stuk heide en langsheen veel bos. 10 km om 10.00 u. Op een plek waar een aantal hangars stonden was er een splitsing tussen de routes van 12-30 km en 20-45 km op 11 km van het vertrek. Gekozen voor de langste route.

Kort na de splitsing reden we langs en doorheen twee fel verlichte loodsen met een ellipsvormige dwarsdoorsnede. Platte brede hangars. Allicht werkplaatsen waarin aan vliegtuigen kan gesleuteld worden. Een straaljager zou er netjes in passen. Via een smalle doorgang reden we van de eerste naar de tweede loods. Na de doortocht van de loodsen volgden stukken asfalt en natte zandwegen. Omstreeks 13 km werden we een strook bos in gestuurd om er te rijden over een korte ietwat gehavende singletrack door kort gras. Vervolgens reden we tot 14,75 km opnieuw over het pad evenwijdig met de draadomheining van het domein. Op 16 km troffen we iets meer bos toen we reden over een ondergrond van oude, deels door de natuur weer overwoekerde asfaltbanen. Dan ging het opnieuw langs de bosrand evenwijdig met de omheining van het militair domein waarlangs een grote baan voerde tot op 19 km van de start. Daar volgden twee korte singletracks doorheen een bos dat gelegen was aan een parkeerplaats voor legervrachtwagens. Een zeer lange asfaltbaan en een harde zandweg leidden ons dan opnieuw evenwijdig met de draadafsluiting. 22 km.

We reden nu tussen gewone gebouwen, allicht de slaapplaatsen en de administratieve gebouwen van de legerbasis, waarbij ik mijn geparkeerde auto passeerde, wat betekende dat we vlak bij de startplaats waren. Aan de achterzijde van het gebouw waar we gestart waren stond de bevoorrading naast een groot sportveld op 23 km van het vertrek. Ik arriveerde er omstreeks 10.50 u. De opstelling van de tenten, als een winkelhaak, was niet goed uitgedacht om zo’n massa bikers te ontvangen. De ruimte voor de tenten was bovendien te krap voor zoveel mensen inclusief al hun fietsen! Het was er dan ook aanschuiven en een gewriemel van jewelste! Bovendien moest je zelf een bekertje thee of sportdrank tappen, wat de wachttijd enkel maar verhoogde. Alleen een luxeprobleem natuurlijk, want op het aanbod zelf viel niets aan te merken: wafels, peperkoek en bananen. Een halve wafel, een snede peperkoek en een halve banaan doorgespoeld met een bekertje gesuikerde thee. Niet al te lang blijven staan omwille van het gewemel en de drukte!

Na de stop konden we genieten van amusante singletracks die ons in de richting van de uitgang van de vliegbasis brachten. Daar werd ik op 24 km uitgeleide gedaan door twee militairen, heer en dame. Mooi volk hebben ze daar op de basis! En die mensen waren nog vriendelijk ook! Na een kort eindje over het fietspad naast de weg bereikte ik de Boswachterij Dorst die deel uitmaakt van de Baronie van Breda. In Dorst had ik al wel eens gereden tijdens deelnames aan de Cross voor de krokus vanuit Oosterhout waar Dorst een deelgemeente van is. De Baronie van Breda was me bekend van tijdens de toertochten vanuit Chaam. Beide namen klonken veelbelovend! Dat was ook zo, want knappe singletracks en boswegen voerden de bikers naar de bewoonde kern van Dorst die we omstreeks 28,50 km bereikten. Een kilometer verder kruisten we de drukke spoorlijn, ik heb tijdens de tocht ettelijke treinen zien en horen rijden, en reden we een knap parkbos in met imposante bomen en mooie dreven. Leuke paadjes voerden ons doorheen het bos. Eigenaardig genoeg reed ik na de stop omzeggens alleen terwijl het voor de pauze zo druk was geweest op het parcours!

Deze bospaadjes brachten me tot de plek waarvan ik me afvroeg of we er zouden komen, meer bepaald de vaste mountainbikeroute van Dorst. Hier kreeg ik plots weer veel meer metgezellen op mijn pad! Voor de bikers die er geregeld rijden zal deze route niet veel geheimen meer hebben, maar voor wie er zelden of nooit kwam is dit vast parcours een belevenis en voor mij het hoogtepunt van deze toertocht. Dat parcours is niet anders dan één lange singletrack met heuveltjes op en af en vele goed te nemen kombochten. Er wordt veel gereden zodat de ondergrond er dan ook beenhard en poederdroog is, zodat je er tegen een aanzienlijke snelheid over kan rijden. Ik amuseerde me er te pletter. Op 33 km van het vertrek was er op dat parcours een splitsing tussen de routes van 30 km en van 45 km. 11.50 u. Toen ik er aan de kant even halt hield zag ik er toch veel de richting van de 30 km uit rijden! Op de langste toer kreeg ik leuke heuveltjes en knappe singletracks op het vast parcours van Dorst voor de wielen!

Gedurende maar liefst 5 km was het genieten van de singletracks en bospaadjes in Dorst tot aan de volgende splitsing tussen de 30 km en de 45 km op 38 km van het vertrek. 12.10 u. Tot 39 km kregen we nog een amusant stuk van de vaste route onder de wielen. Bij het oversteken van een drukke baan werden we, net zoals op enkele andere plekken, door een man van de organisatie aangemaand tot voorzichtigheid. Aan de overkant van de weg doken we opnieuw het bos in. De laatste vijf kilometer van de tocht waren zwaar. Ze verliepen over lange natte singletracks die meestal recht op recht door het bos voerden en die ons vergastten op slijk en wortels. Bovendien begon vanaf 40 km de vermoeidheid de kop op te steken. Natte bospaden leidden me in de richting van en naast de spoorweg. We kruisten die spoorweg en een baan omstreeks 45 km om weer uit te komen op de rijksweg waarlangs de vliegbasis gelegen is. Er was geen uitgesproken controle bij het weer binnen rijden. Klokslag 13.00 u was ik na 48,50 km weer bij af. De bikewash kon ik ondanks een bord er naartoe niet vinden. Misschien was deze al ontmanteld?

De moeder en dochtertje die ik onderweg enkele keren had ingehaald stonden bij de dames die de drankmunten verkochten. Ik hoorde hen vertellen dat zij zinnens waren geweest van de 12 km te rijden, maar op de route van 30 km verzeild waren geraakt. Zij hadden dus meer dan het dubbele van hun vooropgestelde aantal kilometers gereden! Dat kind zal wel moe geweest zijn! Binnen in de cafetaria nog twee drankjes naar binnen gegoten. Even over halftwee mijn fiets weer opgeladen en na een laatste groet naar de militairen die nog op post waren aan de uitgang huiswaarts. Een klein halfuur later was ik alweer thuis, tevreden over de belevenissen van deze zondag.

Van het parcours binnen de basis had ik iets meer verwacht, meer bos en meer off-road. Er zaten nogal wat asfalt en verharde paden in. Dat neemt niet weg dat er zeer veel moeite gedaan was om er iets leuk van te maken zoals de beklimmingen van de afweergeschutheuvels en de doortocht van de loodsen. Het was een unieke gelegenheid om hier eens te komen en kennis te maken met deze plek! Het bosrijke parcours buiten de basis maakte dat allemaal weer goed. Het hele opzet was prima georganiseerd en ging allicht gepaard met veel voorbereiding en hulp van vrijwilligers. Waarvoor dank! Hopelijk brachten de 2500 deelnemers goed wat zaad in het bakje voor de beoogde doelstelling. Succes gewenst aan de vier militairen bij hun deelname aan de Giro di Kika voor Kinderen Kankervrij.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

11-02-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (18-27-45 km) van de Hoogstraatse Wielertoeristen te Hoogstraten op zondag 01-02-2015.

Er was sneeuw voorspeld, maar die bleef uit en de temperatuur bleek mee te vallen. De enige spelbreker was lichte regen ’s ochtends en de belangrijkste vraag was hoe het parcours er bij zou liggen vermits er maar geen einde kwam aan de natte winter! We hadden zo stilaan genoeg van het modderdabben. Ik kon een thuismatch rijden bij de Hoogstraatse Spurters en Jari stuurde me een berichtje toen hij thuis met de wagen vertrok. Me omkleden verliep niet vlot omdat ik m’n fietstrui niet direct kon vinden terwijl ze al tussen de rest op tafel lag en omdat ik bij het aandoen van mijn zo goed als gloednieuwe winterschoenen een gesp over trok! Dat materiaal is blijkbaar niet bestand tegen het afgebeuld worden tijdens onze weekendritten! Om 9.45 u waren we ingeschreven en op weg en behoorden daarmee tot de laatsten van de ongeveer 950 vertrekkers die het nat trotseerden. Buiten een lange trein hebben we ons nog weinig bikers weten inhalen!

We verlieten de stad (!) via de Gelmelstraat richting Wortel en sloegen even verder op deze gevaarlijke drukke weg linksaf de onverharde assenweg in die naast de gevangenis van Hoogstraten de waterloop De Mark kruist. Eens daar voorbij sloegen we in een nattte veldweg linksaf een oude buurtweg in die hier de allure heeft van een singletrack. Dit pad voerde ons voorbij de Laarmolen, het gerestaureerde en weer in werking gestelde deel van een watermolen langs de Mark, en het kasteeltje Withof tot aan de kapel in Minderhout. Op 5 km bereikten we de grens met het Nederlandse Castelré, een landelijk gehucht van Baarle-Nassau waarvan het grondgebied binnenin de middelste “bult” van de provincie Antwerpen steekt. Daarom dat de landsgrenzen hier grillig lopen en dan hebben we het nog niet over de vele piepkleine enclaves! We reden de Schooreindseweg in die al snel overging in een natte zandweg met aanzuigende ondergrond, in de zomer een echte zandbak! We reden door het schilderachtige Castelré en na het kruisen van Het Merkske, zijriviertje van De Mark, kregen we een eerste singletrack in een privaat bos voor de wielen! Aan dit bos houd ik nog steeds een slechte herinnering en een litteken over na een valpartij toen ik er tijdens een rit op eigen houtje in het gezelschap van een maat met m’n schoen achter een verloren gelopen ijzerdraad bleef haken, overkop ging en de trapper van m’n fiets in m’n scheenbeen gedrukt kreeg! Na de doortocht van het bosje kwamen we opnieuw uit in de zandweg om verderop het gehucht Hal, opnieuw in België, te bereiken.

Daar troffen we op 7,75 km van het vertrek de splitsing tussen de 18 km en de 27-45 km. Een asfaltbaantje en een kort weidespoor voerden ons tot aan het volgende bos waar we na een nat en van plassen voorziene bospad de mooie singletracks in het “bos van de Duitse nonnen” voor de wielen kregen! De vele singletracks waren hier, gezien de nattigheid, nog vrij behoorlijk te berijden en wij hadden er het gezelschap van enkele kleinere jongens die zich er goed uit de slag trokken! Op 10 km bereikten we de splitsing tussen de routes van 27 km en van 45 km. Pal achter het voormalige klooster van de “Duitse nonnen” waaraan de plek haar naam dankt en bekend is bij de locals. Hier werd destijds (eerste wereldoorlog?) een woning uitgebreid tot een klein klooster. Na het op rust gaan van de laatste Duitse non werd het geheel verkocht en opnieuw verdeeld in twee woonhuizen, thans netjes gerenoveerd. Het gebouw ligt langsheen de Bredaseweg, de baan die Minderhout met Meerle verbindt.

Eens het bos uit reden we een eindje over de Bredaseweg richting Meerle om ter hoogte van Café-Taverne ’t Heike het knappe private bos van Heerles Hof te bereiken. De toegangspoort stond wagenwijd open ten behoeve van de bikers die daar van 11 km tot 16 km konden genieten van de paden, sporen en tracks doorheen dit indrukwekkende bos dat elk jaar voor deze toertocht toegankelijk gesteld wordt. We verlieten het bos via de natte veldweg Paddegracht en reden tussen het bos en een diepe beek richting de baan Heerle die van Minderhout (B) naar Ulicoten (NL) voert. 11.00 u.

We werden over Heerle gestuurd en bereikten op 19 km de steenbakkerij Desta waar de rit even over het privaat terrein van het bedrijf voerde om via de zandweg naast de visvijvers de zandhopen aan de Goorkensdreef te bereiken. Hier werd tot over twee jaar geleden de veldrit Superprestige Hoogstraten beslecht nadat deze verhuisd was vanaf De Mosten naar de terreinen van de steenbakkerij annex manege Desmedt. We werden over de gemakkelijkst te beklimmen heuvel gestuurd. De andere zandhopen moeten met de kliedernatte ondergrond onberijdbaar geweest zijn! We reden naast de manege en de tegenoverliggende Blauwbossen in. Na een nat zompig bospad bereikten we één van de pronkstukken van deze en andere toertochten in de streek, meer bepaald de singletrack die zich met vele ruime bochten door een, helaas privaat, bos slingert! Privaat, maar blijkbaar toch eigendom van mensen die bikers gunstig gezind zijn. 21 km om 11.30 u.

We verlieten de Blauwbossen via Habelaar om langs enkele landelijke baantjes de Gouverneursbossen vanaf de gelijknamige straat te bereiken. Het Gouverneursbos is een langgerekte strook bos waardoorheen een lang bospad recht op recht loopt. Het lag er deze keer zeer vettig bij met zeer grote plassen, veruit één van de meest modderige stroken van de hele toertocht. De villa met schuren die in het bos gebouwd is staat nog steeds te koop! Voor wie veel geld heeft allicht! We kruisten opnieuw het baantje Gouverneursbossen en reden de oprit naar het “huis met de kerkramen” in om via de achterliggende en steeds zompige weide een mooie track in een klein bos te bereiken. Eens het bos uit waren we opnieuw in het gehucht Hal om er de bevoorrading te treffen. Deze stond zoals voorheen na 25 km opgesteld in de schuur van een hoeve. 11.45 u. Ondanks onze late komst was alles nog voorhanden zoals soep, sportdrank, fruit en wafels. Er stonden nog enkele vaders met hun kinderen, waaronder een nog zeer kleine dreumes. Na ons kwam er nog een biker toe en dat moet de laatste geweest zijn op het parcours. Na de stop werden we door niemand nog ingehaald.

Na de stop reden we voorbij het kapelletje van Hal. Tijdens eigen ritjes indertijd ging ik daar al wel eens op de bank zitten tegenover de stokoude vervallen hoeve. De bejaarde boer heeft duidelijk zijn hoeve verlaten en verkocht, want buiten de voorgevel is alles ervan met de grond gelijk gemaakt! Een keerpunt in de geschiedenis van deze plek. We reden opnieuw de hier grillige grens met Nederland over en kruisten via de zandweg Haldijk opnieuw Het Merkske. Dan linksaf en rechtsaf het bos van Langven in. Daar bereden we tot 27,75 km een zeer lange singletrack die zich evenwijdig met de Haldijk door het bos slingert. Om dan uit te komen op de rustige, maar wegens de hoge snelheden gevaarlijke Hoogstratensebaan, lokaal de Rode Weg genoemd, de baan die Minderhout met Baarle-Hertog verbindt. We reden heel even in de richting van Baarle om aan de overkant de eerstvolgende zandweg in te slaan om de bossen van de Schootsenhoek te bereiken. Via een oververzadigd bospad, waar een dame met hond onze mededabbers waren, ging het naar het Grenspad, een zandweg die pal op de landsgrens tussen België en Nederland voert. Daar stond de splitsing tussen de routes van 18-27 km en van 45 km op 29 km van het vertrek. Nog steeds gekozen voor de lange toer. Na nog een ommetje in het bos van Schootsenhoek bereikten we via het Grenspad een dreef aan de rand van Wortel Kolonie. 30 km.

Omdat deze dreef herschapen was in een ware modderzooi hebben we gebruik gemaakt van de grasberm achter de bomen, waar vroeger trouwens ooit een paadje lag, om het Bootjesven te bereiken. Dit schilderachtige ven met eilandje in de bosrijke kolonie van Wortel stond boordenvol water. Zelfs de zitbanken naast het schuilhuis stonden met hun poten in het water! Bij mooi weer in de zomer is dit een schilderachtige plek, bij zware vorst in de winter een drukbezochte plaats om te schaatsen. We reden de dreef tegenover het ven in en daar was het zwaar rijden over de aanzuigende ondergrond van doornat los zand. We staken het klinkerbaantje van de Kolonie over om via een volgende meer gehavende dreef de bossen te bereiken. Rechtsaf de dreef in waar in een ver verleden over de volledige lengte ooit het steenpuin van een afbraak moet gestort geweest zijn. De bodem zit er vol oude bakstenen. Aan het einde ervan voerde de tocht ons eventjes over een singletrack die in een privaat bos gelegen is.

Een bospad bracht ons na 33 km naar het gebied Eindepoel op de grens met Merksplas en niet ver van Zondereigen, een afgelegen en door Nederland omsloten gehucht van Baarle-Hertog. Hier lopen een aantal betonbaantjes door een dennenbos waarlangs buitenhuizen en permanent bewoonde huizen gebouwd zijn. Er passeert ook een zeer bochtige singletrack die deel uitmaakt van de groene vaste route van Hoogstraten en Merksplas. Deze slingert zich doorheen de percelen bos zonder dat je veel van de bebouwing te zien krijgt! Het is geen eenvoudig te berijden track omwille van de vele korte bochtjes en nu lag hij er bovendien nog zeer nat bij. Al bij al heb ik het er niet slecht van afgebracht, ook al diende ik enkele keren voet aan de grond te zetten. Ook de put waardoor we tijdens de toertocht vanuit Minderhout nog lekker droog gereden hadden stond nu tjokvol water! Ik heb wel nooit begrepen waarom de mensen die indertijd het parcours van de vaste route uitgetekend hebben zo veel bochten in die track hebben gemaakt! Bijna alle toertochten uit de regio maken er gebruik van!

We verlieten de bosrijke plek via de baantjes waarlangs de buitenhuizen staan op de rand tussen bos en velden. Eén van de laatste nieuwgebouwde chalets kan me anders wel bekoren. Een mooi plekje om te wonen in het Eendenpad! We sloegen de Pampaweg in, een assenweg door de uitlopers van de bossen van Wortel Kolonie en maakten nog een ommetje over een singletrack om opnieuw de Pampaweg te bereiken. Dan ging het in de richting van de Langenberg in Wortel om via enkele lange dreven van de Kolonie die min of meer evenwijdig lopen met de grote baan die Hoogstraten met Merksplas verbindt, uit te komen op het kruispunt van de Beukendreef met de lange bosdreef die naar Bootjesven loopt. Deze plek is niet ver van het Grenspad dat we daarstraks bereden hadden en ligt vlak bij de Nederlandse grens. In Café In Holland kan je lekker à volonté spek met eieren eten! We reden Poeleinde in en maakten een ommetje over een servitudepaadje dat naast een villa voert en enkele modderige veldwegen in de omgeving om zo uit te komen achter de gevangenis van Hoogstraten. Daar waren de pijlen vermoedelijk al weggehaald. Op het kruispunt met de grote baan Hoogstraten – Merksplas stond wel nog het bordje met het nummer van de pechzone! Omdat ik daarstraks kort na de start seingevers had zien staan aan het kruispunt met de Lindendreef zijn we dan op eigen houtje langs daar weer naar de start gereden. Enkel het smalle servitudepaadje naar de Achtelsestraat toe zullen we daardoor gemist hebben! Om 14.00 u waren we na 46,50 km weer aan het Klein Seminarie van waaruit de toer gestart was!

De bikewash was al opgeruimd, dus maar gebruik gemaakt van mijn eigen private voorzieningen, zelfs met warm water, om onze spullen proper te spuiten. Met Jari nog een hap gaan eten in een eethuisje. Na diens vertrek sloot de gebruikelijke opruim van mijn beslijkte spullen de zondag af. Aan deze mooie en afwisselende toertocht, deze keer ook zeer nat en modderig, zal helaas vanaf nu ook een droeve herinnering verbonden blijven. Bij aankomst vernam ik dat Arthur even na de middag overleden was na een veel te kort leven. Een goede gezondheid en een dosis geluk zijn jammer genoeg niet voor iedereen weggelegd in deze wereld!

StrammerMax

06-02-2015 om 23:07 geschreven door StrammerMax

Toertocht (24-34-45 km) van Liever Bergaf te Wechelderzande op zondag 25-01-2015.

Het was al een tijd geleden dat ik deze tocht nog eens gereden had, maar voor deze zondag nog eens gestart voor de toertocht van Liever Bergaf te Wechelderzande. Jari en ik hadden onze keuze diezelfde ochtend nog gewijzigd, bevreesd voor een te nat parcours in Hoogerheide. We hadden de afgelopen weekends al modder genoeg gezien. Bovendien vreesden we problemen omwille van de met de toertocht samenvallende wereldbekerveldrit! We stonden toevallig naast elkaar in dezelfde straat geparkeerd en iets over 9.30 u waren we ingeschreven en op pad. Nico, leren kennen bij nachtritten, stond aan de bewaakte fietsenstalling en vertelde me van voorzichtig te zijn op asfaltstroken. Die konden glad zijn. Verder lag het parcours er naar zijn zeggen beter bij dan de vorige dagen.

We doken vanaf de voetbalvelden aan Speelstad onmiddellijk het naastliggende bos in en kregen er al direct een eerder technische track voor de wielen. Voor mij dan toch, want de modderstroken en de korte bochten maakten het voor mij niet simpel! Ik heb me dan ook even aan de kant gezet toen ik een hele lange trein bikers achter me aan kreeg! We werden er vereeuwigd door fotografe Connie. Na de foto volgde er nog een natte singletrack met veel bochten die uitgaf in een doodlopende straat met nieuwe villa’s. De 2 km lange knappe aanzet van de tocht was er eentje om u tegen te zeggen! Na enkele landelijke baantjes en een eindje door het bos troffen we een eerste splitsing tussen de 24-34 km en de 45 km op 2,50 km van het vertrek. Gekozen voor de langste afstand. Na een veldweg en een bospad kwam er twee kilometer verder een tweede splitsing waar de 45 km weer apart ging. Dit nadat we een wasbordpaadje bereden hadden in een bosje vlak naast de snelweg E313. Op 5,50 km kwamen alle afstanden weer samen in een bos. Een asfaltbaantje voerde ons evenwijdig met de snelweg waarna afwisselend bos- en veldwegen met lichte moddersmurrie ons tot een derde splitsing tussen de 24-34 km en 45 km brachten. Op 8 km van het vertrek omstreeks 10.15 u.

Er kwam een voor mij lastig spoor over een nat bospad dat duidelijk weinig bereden wordt, wegens gelegen op privaat terrein nabij Blommerschot. We reden geruime tijd door dit bos tot aan een splitsing tussen de 34 km en de 24-45 km op 9,75 km van de start. Een omwille van het slijk niet al te makkelijk te berijden bospad voerde tot een plaats waar alle routes weer samenkwamen. Dat duurde maar even, want op 12 km werd de 45 km weer eens gescheiden van de 24-34 km ter hoogte van een groot kruisbeeld op een rondpunt van onverharde wegen midden in een bos. Splitsingen waren er genoeg! 10.40 u. Eén van die boswegen heet toepasselijk de Kruisdreef en de plek ligt niet ver van de snelweg! Er volgde nog de doortocht van een slijkerig bos om uit te komen in het open veld aan een piepklein, intussen weer bewoond huisje waar een bord staat van de Pol en Mariettewandeling van Zoersel. 14 km. De Pol en Mariëtte wandelroute werd genoemd naar Pol Van Esbroeck en Mariëtte Coppens, kunstenaars die in de oude Zoerselse linde een aantal dorpsfiguren uitbeeldden. Deze wandeling brengt u langs plaatsen waar de beroemde Zoerselaars en volksfiguren uit de lindeboom woonden en leefden. Tot 17,50 km reden we over een zeer lange met rode kiezel verharde veldweg, waardoor de bikers die geen spatbord droegen gemerkt werden met een rode streep van aan hun kont tot aan de nek!

Via deze veldweg kwamen we toe aan het voormalige militaire vliegveld van Malle waar we na 17,75 km de bosrand bereikten vlak naast een start- en landingsbaan. 11.00 u. Daar was ook een splitsing tussen de routes van 25 km die vermoedelijk linea recta naar de bevoorrading voerde en de ritten van 35-45 km die nog eerst door de knappe dennenbossen naast de landingsbaan werden gestuurd. Wij konden aldus genieten van een zeer knappe lus over een licht heuvelachtig parcours en vanaf 21 km van een bijzonder mooie singletrack op privaat terrein. Op 22 km kregen we de keuze uit direct naar de bevoorrading of een extra lus van 2,50 km. We hebben die lus erbij genomen en hadden daar nadien geen spijt van. Een vrij behoorlijk te berijden singletrack voerde ons doorheen het bos waar nog redelijk wat sneeuw en ijs van de zaterdagochtend was blijven liggen. Jari vermoedde dat dit een permanent met Mavic-pijlen uitgezet parcours is ten behoeve van de militairen die hier komen sporten. Mijn tellertje liet het even afweten zodat niet de volle afstand van de lus geregistreerd werd. Op 23 km kwamen we toe aan de bevoorrading om 11.40 u. Deze stond niet gewoon buiten zoals in het verleden ooit geweest is, maar onder een grote oude lege loods. We waren daar bij de laatste bikers, veel beweging was er niet meer en de mensen ter plekke begonnen met het opruimen van de nadarhekkens. Het was aan het materieel te zien dat de club al 21 jaar ervaring heeft met het organiseren van deze toertocht. Zo hadden ze houten tafelbladen gemaakt die op de hekkens rustten. Dat is snel opgesteld en weer afgebroken. Als er dan nog clubleden zijn die over een bestelwagen beschikken en over ruimte om alles te stockeren, dan ben je voor altijd gesteld. Er waren bananen, partjes appelsien, suikerwafels en sportdrank met een aparte smaak.

Na de bevoorrading werden we vergast op een knappe heuvelachtige en ietwat technische singletrack door de dennenbossen op het militaire domein. Het was er leuk rijden tot we op 26,50 km een splitsing kregen tussen de 24 km en de 34-45 km. Daarna was het toch ettelijke kilometers redelijk zwaar trappen op de natte bospaden op privaat terrein naast het vliegveld! Op 27,50 km passeerden we daarbij nogmaals een splitsing van de routes. Op 30 km bereikten we omstreeks 12.30 u in het zog van twee jongedames het omheinde terrein waar een aantal grasheuvels liggen waaronder vermoedelijk oude bunkers steken. De plek is gesitueerd ter hoogte van Milburg en Blommerschot. Omdat de ondergrond van de sporen die over de heuveltjes lopen hard en half bevroren en daardoor hobbelig waren en ik ook stilaan moe begon te worden, heb ik hier en daar voor de chickenway gekozen! Waardoor ik niet op de foto sta! Jari reed alles zoals het hoorde en werd nog eens door Connie in de lens gevangen!

Nadat we het terrein met de bunkers verlaten hadden via Blommerschot, kruisten we op 33 km de grote baan die vanuit Oostmalle naar Wechelderzande en verder loopt, de N153. Die plek was niet ver van de start en net zoals aan de andere oversteek van deze baan kort na die start stond hier het typische zwaailicht dat gemonteerd was op een olievat en daar jaarlijks zijn diensten bewijst! We reden een eindje door de bewoonde wereld van Wechel, zoals de inboorlingen hun dorp noemen, tot aan het bos waar de vaste route Haarlebeekpad passeert. De organisatie gaat er prat op van hun tocht niet over de vaste routes te loodsen, maar hier kwam er dan toch heel even een uitzondering. Dat kan op deze plek ook moeilijk anders, tenzij men enkel gebruik zou maken van de bredere zandwegen waarlangs de uit te kluiten gewassen buitenhuizen staan die in werkelijkheid permanent bewoond worden! We troffen weer een splitsing tussen de 24 km en de 34-45 km. Hier reden we dan toch even over de natte zandwegen en bospaden tussen de buitenhuizen in de omgeving van de rode vaste route.

Heel even werd het parcours gevolgd van de rode vaste route en reden we over de zandhoop die daar vroeger op lag voordat het vaste parcours hier verlegd werd. Omstreeks 37,50 km troffen we enkele korte singletracks die tussen de zandwegen in liggen. Op 40 km passeerden we de schuilhut die naast de vijver in de Visbeekvallei ligt en waar andere tochten vaak hun stopplaats opzetten aan de Visbeekdries. Vanaf de hut reden we over enkele singletracks die deel uitmaken van de rode vaste route en reden we doorheen het bos weer naar de voetbalvelden van KFC De Vrede. We kwamen toe omstreeks 13.45 u met 42,50 km op het tellertje dat onderweg twee keren forfait had gegeven. In tegenstelling tot de meeste andere toertochten waar wij altijd als laatsten arriveren, stond er nu nog een rij wachtenden aan de bikewash. Binnen nog een kop soep en een drankje genuttigd en na de opties voor het volgende weekend bekeken te hebben afscheid genomen en huiswaarts! Mooie tocht en prima georganiseerd. Me beter geamuseerd dan de weekends voordien omdat het hier beter bolde en het moddergehalte al bij al nog zeer goed meeviel! Ondanks het grijze weer geen regen gehad onderweg!

Jari registreerde de route op Google-Maps maar we publiceren ze niet omwille van de private stukken.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

29-01-2015 om 16:49 geschreven door StrammerMax

Toertocht (29-45-60 km) van MTB Antilopen te Hooge Mierde op zondag 18-01-2015.

De streek is me niet onbekend, maar het was de eerste keer dat ik een toertocht reed die vertrok vanuit het schilderachtige centrum van Hooge Mierde. De weg er naartoe was al de moeite waard via een baan die gedurende zeker 6 km door de bossen voerde! Drie keren kwam ik voorbij een plek waar de toertocht die weg kruiste. Afgesproken aan de start met Jari en ik vond een parkeerplekje vlak achter diens wagen. Het was vrij rustig in het dorp, de toertocht trok ook maar een 350 deelnemers, half zo veel als anders, te wijten aan de regen die er ’s ochtends vroeg viel en de mensen thuis hield! Om 9.15 u hadden we ons ingeschreven in het piepkleine cafeetje De Bijenkorf en konden we van start gaan.

De tocht voerde ons langsheen een asfaltbaan naar het bos toe. Daar kregen we singletracks met hier en daar wat plassen. Op 3,50 km werden we omstreeks 9.30 u door een fotograaf digitaal vereeuwigd. Een pad voerde ons over de rand tussen bos en velden. We reden dan door het bos tot aan een volgende straat. Daar kwam een eerder lastige singletrack over een bodem van zo goed als bladgrond . Omstreeks 7 km bereikten we het landgoed De Utrecht, maar deze keer vanuit een andere richting dan tijdens de andere toertochten die we hier al vanuit België en Nederland gereden hadden. De Utrecht is een natuurgebied met uitgestrekte bossen. Op 8 km passeerden we de achterzijde van een kampeerterrein met vaste chalets en caravans.

Een vrij nat zandpad vol plassen voerde ons over de heide en door een bos. Omstreeks 10 km reden we door dat bos eventjes evenwijdig met een grote baan, de N269. Het ging weer het bos in en even verderop stonden we met een treintje van tien andere bikers voor een omgevallen boom. 11 km om 10.00 u. Na nog eens twee kilometer door de bossen arriveerden we op een rustige asfaltbaan, de Prins Hendriklaan, die daar dwars door de bossen van De Utrecht loopt. Hier in deze omgeving had ik nog al met Jari gereden, nog niet zo lang geleden, allicht tijdens de toertocht vanuit Poppel. We reden de grote Boschhoeve voorbij en sloegen rechtsaf een stokoud dennenbos in waar bomen stonden met imposante dikke stammen. Na een bospad arriveerden we aan de splitsing tussen de 27 km en de 45-60 km. We hadden op voorhand besloten van deze keer niet het onderste uit de kan te halen en de route van 45 km te volgen. De splitsing kwam ter hoogte van een mooie villa langsheen de Roovertsebaan in het bos op 14 km van de start. 10.20 u.

Een bospad voerde ons op 15,75 km voorbij het ven De Broekeling, gelegen aan de Hoogeindsestraat, Het werd in april 2014 verfraaid met de sculptuur ‘Baadster in Broekeling’. Het klassieke werk, gemaakt door de Esbeekse Kunstenaar Hannes Verhoeven, is onderdeel van de Andreas Schotel Wandelroute. Voor liefhebbers van wandelen en kunst is er een route van 3 en van 10 kilometer. Er is een gratis toelichtend gidsje van de wandeling te verkrijgen in het Andreas Schotel Museum, gevestigd in Café Schuttershof, Dorpsstraat 2 in Esbeek. Er stond daar inderdaad het beeld van een vrouw in het water, in het gezelschap van twee andere dames die thans met hun voeten eerder in het slik stonden! Bij mooi weer zal de omgeving hier wel knap zijn, thans zag alles er grijs en somber uit! We mochten al blij zijn dat het van bovenuit droog bleef!

Een eerder lastig en door werken gehavend bospad langsheen het ven voerde ons tot aan een klinkerbaantje waar een tweede standbeeld staat van een boer met zijn paard. Dat beeld staat daar sinds 20 april 2013 langs de Andreas Schotel Wandelroute. Om de wandeling nog aantrekkelijker te maken, werden langs de route diverse schildersezels geplaatst met daarop een plaquette met een etsafdruk van Andreas Schotel. Plaatselijk kunstenaar Hannes Verhoeven maakt er beelden bij, waarbij de etsen als het ware tot “leven” komen. Dit beeld werd “ verroeste pk’s” gedoopt. Verhoeven heeft zich wederom laten inspireren door het werk van Schotel. De boer op het land, aan het werk met zijn paard, was jarenlang een vertrouwd beeld in het Esbeekse landschap. Hij ploegde, egde, zaaide en maaide. De boer, zijn paard en het werktuig waren een drie-eenheid. Zij vormden een geoliede machine. Het indrukwekkende geheel staat voorlopig aan de Hoogeindsestraat richting Tuldensedijk. Na de boerderij van boomkwekerij Hoogeindsestraat 8 ligt een weiland. Daar is het kunstwerk geplaatst net voor het zandpad naar rechts.

Op 16,50 km ging het vanaf het paard een dreef in naar een bos toe en troffen we de splitsing tussen de routes van 45 km en van 60 km op 17 km van het vertrek. Na een slijkpaadje bereikten we omstreeks 11.00 u de pauzeplek die ondergebracht was in de open schuur van een hoeve op 21 km van de start. Er lagen wafels en gevulde koeken als rantsoen en men kon er hete thee en sportdrank drinken. Omdat het rijden bij ondergetekende niet wilde vlotten op deze sombere zondag, ik krijg ook zo stilaan mijn buik vol van de modder, de plassen en het geploeter, en Jari ’s avonds nog zou gaan kijken naar China Light in de Zoo van Antwerpen, scheidden na de stop onze wegen zodat mijn maat zijn tempo wat kon opschroeven. Het was de laatste dag van dit spektakel in de dierentuin. Het verklaarde meteen waarom ik de donderdag voordien op de Meir in Antwerpen een verlichte olifant zag staan toen ik daar passeerde op weg naar de bijscholing die ik was opgedragen te volgen. Een publiekstrekker voor dit evenement!

Natte paden voerden me door de statige dennenbossen van De Utrecht tot aan de oversteek van een baan op 25 km. Daar stonden drie seingevers voor een veilige oversteek! Ik zag Jari in zijn fluojasje in de verte uit het gezicht verdwijnen terwijl er een lichte sneeuwregen viel. Gelukkig duurde dit maar even! Er kwam een zeer lange singletrack in een strook bos tussen de velden tot aan een asfaltbaan ter hoogte van een eenzaam boshuis. 26 km. We dienden de baan te kruisen en reden voort door niets anders dan de bossen. Op 28 km kregen we een pad vol diepe plassen voor de wielen en kwam de tocht voorbij een pas uitgegraven klein ven. Even verder kwam er midden in het bos een splitsing tussen de routes van 27-45 km en van 60 km op 28,50 km van de start. Tot daar had ik nog slechts drie andere bikers gezien waarvan de laatste moedige nog de richting van de 60 km uit ging. 12.00 u. Kort daarop kwam er een splitsing tussen de 27 km en de 45-60 km.

De richting van de 45 km gevolgd over een mooie en redelijk droge singletrack in Reusel-De Mierden tot omstreeks 30 km. Ik passeerde een biker in een wit doorschijnend regenjasje die aan de kant stond. Hij stak me even later weer voorbij. Aan de omgeving te zien vermoedde ik me in de buurt van De Spartelvijver te bevinden, een zwemvijver in Hooge Mierde. Dat vermoeden werd even later bevestigd toen ik de mooie tracks met heuveltjes rond het domein bereikte. We reden er over een deel van het trimparcours van Reusel-De Mierden waarbij ik op 31 km effectief voorbij de Spartelvijver reed. Ik kwam nu uit de andere richting in vergelijking met de overige toertochten die ik hier al reed en kon er genieten van de mooie tracks die hier in de bossen gelegen zijn. Nabij de Spartelvijver kwam ik de man in het witte regenjasje weer tegen, in gesprek met een hem bekende man met kind. Zoals te verwachten was kregen we hem voor de wielen, meer bepaald dé knappe singletrack die zich evenwijdig met een zandweg door de bossen slingert en via dewelke ik tijdens de andere tochten hier meestal de Spartelvijver bereik. Hij lag er in vergelijking met de rest van het parcours redelijk droog bij.

Na een stukje over een zandweg volgde er een tweede mooie track waarop meer plassen stonden. Ik kreeg de biker in het witte regenjasje voor een derde keer te zien. Hij haalde me in maar stond even verder plots stil. Ik stopte omdat een megagrote plas de hele breedte van de weg in nam. Dan kreeg ik in de mot dat de biker gestopt was omdat hij in die plas gevallen was! De man was zeiknat! Ik vertelde hem dat dit de reden was waarom ik er liever te voet passeerde en kon hem troosten met de mededeling dat ik twee weken geleden ook in een plas ijswater was gevallen. Even later stak de kliedernatte kerel me opnieuw voorbij en verdween in de geschiedenis. Maar niet voor lang! 34 km om 12.30 u. Een bospad leidde naar een volgende splitsing tussen de 27 km en de 45-60 km ter hoogte van een asfaltbaantje (Eendengoor?) op 35 km van het vertrek. Daar stond een vriendelijke seingever waartegen ik zei dat het parcours er te nat en beslijkt bij lag zodat de 60 km deze keer niet voor mij weggelegd waren. Hij vond het al bewonderenswaardig van in deze omstandigheden te komen rijden. 12.40 u.

De tocht ging verder over een nat bosspoor waarlangs vele grote afgerukte takken lagen zoals overal in de bossen dezer dagen. Van de sneeuw rond kerstmis en de storm onlangs. Het parcours kruiste zichzelf heel eventjes en op die plek kwam ik de plasduiker een vierde keer tegen! De biker in het witte regenjasje! Na een mooie bospad op en af enkele heuveltjes kwam er op 36 km weer een splitsing tussen de 27 km en de 45-60 km aan een zandweg. Splitsingen waren er genoeg tijdens het tweede deel van de tocht. Een mooie singletrack leidde me naar een betonnen fietspad en een zandweg omheen het heidegebied Zwartven. Het ven kon ik tussen de bomen door zien liggen. 37,75 km. Een bospad en natte weidesporen leidden me het gebied Zwartven uit om na een partijtje ploeteren een rijweg te bereiken. 39 km om 13.00 u.

Op 40 km bereikte ik opnieuw de bewoonde wereld. Een bordje kondigde de stopplaats voor soep en glühwein aan. Daar maakte men aanstalten om het laatste restje overgebleven soep weg te gieten! Maar in plaats daarvan heb ik het door mijn keelgat gegoten. Er passeerden nog twee later bikers. Om 13.20 u was ik na 41,50 km weer bij af. De man van de bikewash was de stenen aan het schoonspuiten dus heb ik mijn bike maar vuil weer meegenomen. In tegenstelling tot gewoonlijk ben ik binnen niks meer gaan drinken, doch onmiddellijk huiswaarts getrokken. Er was immers nergens nog leven te bespeuren, op een biker die op een muurtje zat te wachten na! De mensen in het huis waarvoor ik geparkeerd stond zaten binnen in de warmte gezellig koffie te drinken!

Het was een mooie tocht, in een knappe streek en bijna uitsluitend in de bossen. Het parcours lag er wel zeer nat en modderig bij, begrijpelijk na de regen van de afgelopen tijd! Ik ben het modderdabben en plassen proberen te ontwijken zo stilaan beu en hoop op beter weer! Ik was niet in vorm en zat er mee verveeld dat ik een blok was aan het been van m’n maat. Deze tocht in Hooge Mierde is er weer eentje om te onthouden en zeker nog eens over te komen doen! Met dank aan de vele seingevers die gedurende enkele uren de koude en het nat trotseerden en aan alle medewerkers van MTB Antilopen!

Jari registreerde de route op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

19-01-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (27-48 km) van De Moedige Mannen te Sprundel op zondag 11-01-2015.

Op vrijdagavond had het veel geregend en op zaterdag viel er op diverse plaatsen een stortbui. Omdat we zowel de grote drukte als een mogelijk slijkerig parcours vreesden in Putte-Woensdrecht, en omdat een mens ook wel eens andere oorden wil opzoeken, viel onze keuze daarom op de toertocht van De Moedige Mannen in Sprundel. Deze plek maakt deel uit van de gemeente Rucphen en ligt niet ver van Roosendaal en Etten-Leur in Noord-Brabant (NL). Jari opgepikt aan de carpool in Loenhout (B) en luttele tijd later waren we ter plekke. Al goed dat ik gelezen had dat de toertocht van Oirschot uitgesteld was, want anders hadden wij daar gestaan! Er was weinig beweging in de omgeving van het vertrek en dichter bij de start dan waar ik een parkeerplek vond konden we niet staan! Voor vijf euro, bestemd voor een goed doel en in ontvangst genomen door een dame die de inschrijving in haar eentje waarnam, konden we van start gaan omstreeks 9.40 u.

De eerste twee kilometer waren al niet zo mijn ding, want we werden over een weidespoor gestuurd dat vlak naast diepe grachten tussen de weiden voerde met niets dan haakse bochten tussen prikkeldraden. Een duik in het water kon ik me nog meer dan goed herinneren van in Luyksgestel vorige zondag en daar had ik beslist niet weer behoefte aan! Eens het lange weidespoor achter de rug reden we over een asfaltbaantje tot aan de drukkere Bredaseweg waar we door een seingever naar de overkant geloodst werden. Het ging eventjes over het fietspad richting Breda om door een volgende seingever verwezen te worden naar de Oude Koekoekweg. Een oude weg of een oude koekoek, Joost mag het weten! Na zo een 3 km asfaltbaantjes vanaf het weidespoor bereikten we op 5 km opnieuw een onverhard pad op de rand tussen bos en velden. Tot 7 km reden we door een strook bos waar we net zoals elders af te rekenen kregen met veel tegenwind! Er stond sinds gisterenochtend immers een behoorlijk fikse storm die ons ook tijdens de rit van gisteren in Overpelt (B) parten had gespeeld! We reden voorbij enkele eenzame huizen in de Noodstraat.

Er volgde een droge veldweg en na een bocht werden we zeer onverwacht door de verdekt opgestelde fotograaf Guy vereeuwigd! Het was een tijdje geleden dat ik deze mens nog gezien had, dus zijn we even gestopt voor een korte babbel. Toch maar niet te lang blijven hangen, onze ervaring van vorige zondag in gedachten. In Nederland is men nogal snel met het weer ophalen van de pijlen en wij vertrekken redelijk laat en rijden niet al te snel! Na een spoor tussen de struiken bereikten we de Memmoerheidedreef, een zandweg met enorm veel plassen! Er waren er zeer diepe bij! Op 9 km hadden we dit natte intermezzo achter ons! Via het landelijke asfaltbaantje Wildert, waar we ferm dienden op te boksen tegen de wind, bereikten we het natuurgebied Pannenhoef. Pannenhoef is een natuurgebied van circa 706 ha gelegen tussen Zundert, Etten-Leur en Rijsbergen in de provincie Noord-Brabant en is eigendom van de Stichting Brabants Landschap. Tot het gebied behoren de vennen de Lokker, de Flesch, Lange Maten en de Bak. Er werd vroeger turf gewonnen. In de omgeving ligt nog een oude Turfvaart.

We reden de Pannenhoef in over een aanzuigend zandpad met lichte modder dat in de richting van een bos voerde. We kregen dan boswegen voor de wielen, maar helaas betrof het betonnen toeristische fietspaden die door het domein liepen. Wat ons opviel waren de vele afgebroken dennentakken, vermoedelijk zowel door de sneeuw van kerstmis als door de stormwind, vooral rond 12,50 km. Van daar af kregen we vanaf het Vaartven dan toch onverharde bospaden onder de wielen en ze waren behoorlijk goed te berijden. Op een bepaalde plek stond een bordje dat waarschuwde voor tegenliggers! Even verder bereikten we tot onze verbazing reeds de pauze en bevoorrading op 14,50 km van de start. 10.50 u. Ze was ondergebracht in een houten hut die dienst doet als toeristisch centrum van de Pannenhoef. Je kon er knabbelen van fruit en koeken, om te drinken waren er zoete sportdrank en hete thee. Het was een beetje onduidelijk hoe het vanaf de hut verder moest. Blijkbaar dienden we op onze stappen terug te keren, dat verklaarde de tegenliggers, en even verderop ging het linksaf het bos in. We reden dan voorbij de hoeve Pannenhoef over de onverharde Panhoefweg. De zandweg was gehavend door machines met grote wielen! Ik vroeg me af hoe de bewoners van de hoeve met een gewone auto tot op hun domein geraken!

We werden geconfronteerd met een zeer lastige modderstrook in het bos waarbij we eventjes langs de Turfvaart reden en ze kruisten. We kregen er even het gezelschap van twee andere bikers. Daar waar er te veel modder stond heb ik gewandeld om mijn krachten wat te sparen! Waardoor Jari af en toe diende te wachten! Op 18 km was het stompen door de modder achter de rug en stonden we plots op een grote baan nabij de grens met Rucphen. We dienden de Sprundelsebaan even te volgen tot het plots linksaf ging. De twee bikers van daarnet hadden de onopvallende pijl niet zien hangen en bleven de baan volgen! Jari heeft nog geroepen, maar ze waren al te ver weg! Intussen hadden de bossen van de Pannenhoef plaats geruimd voor een open polder. We reden over een weidespoor en een lang stuk over de onverharde Bakkersmeer waar we te kampen kregen met veel tegenwind in dit open landschap. Er scheen een waterzonnetje. De twee bikers die te ver waren gereden passeerden opnieuw. Ze hadden het ook knap lastig in de wind.

We bereikten de drukkere Moervenstraat waar een seingever ons naar de overkant begeleidde en ons meldde dat er een splitsing zat aan te komen. Die kwam op 22,75 km van het vertrek. Voor de 27 km was het rechtsaf, voor de 55 km rechtdoor nog een eindje langsheen de grote baan. We waren wel verwonderd over het feit dat de langste rit 55 km was vermits er op de site 48 km vermeld werd. Het is natuurlijk geen groot verschil, maar die vijf vooraan klinkt gevoelsmatig veel langer! Het was intussen ook al 11.45 u want door de harde tegenwind, de aanzuigende zandwegen en de modderstroken vorderden we trager dan gehoopt! We reden het goed van plassen voorziene bospad Scherpenbergstraat in wat ons langsheen het natuurgebied Lange Maten leidde tot aan een kruising met de Rucphenseweg op 24 km. Na het kruisen van de baan vervolgden we onze weg langsheen De Lange Maten waar we na het kruisen van een tweede baan een zandweg kregen met veel tegenwind. Het ging dan een stuk bos door waar de paden er droger bij lagen. 29 km om 12.15 u.

We doorkruisten het bos van het landgoed De Moeren waar we relatief droge paden konden berijden, met af en toe een intermezzo met slijk en plassen. Op 30 km sloten de natuurgebieden De Reten en het landgoed Buisse Heide naadloos aan. Daar kregen we af te rekenen met wegbrede diepe plassen waarlangs geen uitwijkmogelijkheden waren, vermits de boorden begroeid waren met kleine struiken. Wat een geklungel om daar voorbij te geraken! Een eindje voor ons reden nog bikers. De zandweg kwam uit in een asfaltbaantje pal op de grens tussen Nederland en België. Toen we de straat Hornick in Essen-Horendonk in werden gestuurd, de zoveelste zandweg met plassen, hebben we het voor bekeken gehouden. We hadden geen zin in een lus door Horendonk. De rit van gisteren zat nog in onze benen en we vorderden te traag. We zijn dan op aanwijzen van de GPS via de Ellewaardweg, die pal op de grens loopt, de Achtmaalsebaan en andere grote wegen via het gehucht Schijf van Rucphen weer naar Sprundel gereden. Onderweg kwamen we nog pijlen tegen, vermoedelijk deze van na de lus door Horendonk, en passeerden we de plek van de splitsing tussen de 27 km en de 55 km langsheen de grote baan! Met bijna 46 km op het tellertje kwamen we omstreeks 13.20 u toe aan het Sportpark De Kerlinge. We konden nog gebruik maken van de bikewash waar twee mannen al bezig waren met het wegspuiten van de modder op de grond.

Binnen was niet veel leven meer. We kregen nog de bij aankomst beloofde snert en in de kantine hebben we nog een broodje ham-kaas met een drankje doorgespoeld. Eén van de bikers die ons daarstraks nog had ingehaald kwam na ons toe. Hij zal de hele rit uitgereden hebben! De tocht was niet zoals we gehoopt hadden! We hadden meer bos verwacht en kregen eerder open vlakten. Het vele water, de plassen, de modderstroken, de hobbelige grassporen en de felle stormwind maakten er een zware rit van! Daardoor begrepen we dat deze tocht, die eigenlijk in december gepland was, door de sneeuw na kerstmis uitgesteld werd! In ieder geval kunnen we Sprundel nu op ons palmares schrijven, want als je enkel naar de u bekende tochten blijft gaan, kom je nooit te weten hoe het elders is!

Jari registreerde de route op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

14-01-2015 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (10-25-40 km) van WTC De Bokkerijders te Overpelt op zaterdag 10-01-2015.

Net zoals vorig jaar op zaterdag deelgenomen aan de toertocht van De Bokkerijders vanuit de zaal Holheide te Overpelt-Holven. Mijn maar opgepikt in Wommelgem en om 12.15 u waren we ingeschreven en konden we vertrekken. De hemel zag er grijs uit, er stond enorm veel wind, maar we hoopten op een rit zonder regen! Zoals alle tochten ging het vanaf de zaal de bossen in die naast de voetbalvelden gelegen zijn. Daar liggen vele tracks en paadjes en passeert ook een vaste route. Dit gaf al direct aanleiding tot enkele kilometers fietsplezier. We reden daarbij over de zandweg die op de bosrand evenwijdig met de spoorweg en de noord-zuidverbinding loopt. Het viel ons op dat er enorm veel takken van de dennenbomen afgebroken waren. Dat was niet zozeer van de felle wind van gisteren en vandaag, maar eerder van de sneeuwval rond kerstmis. We passeerden ook de in de bossen gelegen in onbruik geraakte basketbalvelden en parkeerplaats na een lange singletrack. Even verder kregen we een eerder technische track met veel korte bochtjes en bultjes. Deze loopt evenwijdig met de Napoleonweg, dit is de grote drukke baan die Eindhoven met Hasselt verbindt en hier dwars door de bossen van Holven loopt! We kregen weinig deelnemers te zien, slechts drie gedurende de eerste 7,50 km van de tocht! 12.50 u.

Op 8,50 km bereikten we na de eerste grote lus door de lokale bossen opnieuw de bewoonde wereld van Holven, niet ver van de start. Daar troffen we de splitsing van de kidstoer (10 km) met de routes van 25-40 km. We kruisten de hoofdstraat, de Holvenstraat, om verderop een bospad en zandweg rechtsaf in te slaan. Gewoonlijk liggen daar veel plassen, maar ondanks de gesmolten sneeuw en de vele regen van vrijdag viel het allemaal nog mee. We bereikten de Hunnebergstraat waar het rechtsaf een bospad in ging. Daar kregen we af te rekenen met veel tegenwind! Aan een volgende straat ging het rechtsaf opnieuw de bossen in. Op een kruispunt van boswegen troffen we de splitsing tussen de routes van 25 km en van 40 km op 13 km van het vertrek. 13.15 u. We kozen voor de lange tocht. Later zouden we hier weer passeren om na de lange extra lus de route van de 25 km weer te vervoegen.

We vervolgden de tocht over een spoor dat door een brede brandgang tussen oude statige dennenbomen voerde richting Hobos. Daar waar het pad ter hoogte van De Winner op de noord-zuidverbinding stoot ging het rechtsaf over een asfaltbaantje dat er evenwijdig mee loopt. Ter hoogte van de brug over de noord-zuidverbinding sloegen we rechtsaf en linksaf de bossen in. We vervolgden de tocht op de lange sporen in de “dunne bossen”, door mij zo gedoopt omdat hier bomen met dunne stammen staan zodat er nog redelijk veel licht binnen valt. Via dit bos bereikten we het grondgebied van Hechtel-Eksel en reden er voorbij de oude grenspaal die hier zijn nieuwe stek vond. 17,50 km om 13.30 u. In tegenstelling tot de andere tochten vanuit Holven ging het niet linksaf naar de Oude Diestersebaan, maar rechtsaf om enkele honderden meters verderop rechtsaf een singletrack door het bos in te rijden. Vanaf hier werden singletracks en bospaden ons deel. Omstreeks 20 km reden we omheen het open veld dat langs alle zijden omringd wordt door dennenbossen. Slechts een zevental andere bikers hadden met ons het pad gedeeld.

Met 22 km op het tellertje arriveerden we opnieuw op het kruispunt van veldwegen waar de splitsing was. Alzo kwam er een einde aan een extra lus van zo’n kleine tien kilometer bijna uitsluitend door de bossen. Er kwamen uit de tegenovergestelde richting nog steeds bikers toe die de richting van de lange toer uit gingen. Het was 14.00 u en men kon hier tot 14.30 u inschrijven! Ondanks het feit dat we weinig bikers ons hadden weten inhalen waren er blijkbaar toch heel wat deelnemers onderweg. Twee in fluoregenjassen gehulde Bokkerijders zorgden voor een veilige oversteek van de drukke Napoleonweg. Aan het einde van het daaropvolgende bospad kwam de bevoorrading op 24 km van het vertrek. 14.10 u. Enkele Bokkerijders zorgden daar onder een tent voor lekkere soep, sportdrank, wafels en fruit. Terwijl we daar stonden om ons aan een en ander te goed te doen kwam er een fikse regenbui! Gelukkig konden we schuilen onder de tent. Toen we daar stonden kwamen er nog verschillende bikers toe.

Na de stop werden we een singletrack op gestuurd waar erg veel slijk en plassen in stonden. Het was geen pretje om er te rijden. Onmiddellijk volgde een tweede singletrack, deze keer droog en dan nog wel het mooie exemplaar dat met veel bochtjes, bultjes en heuvels in de richting van de Witte Berg voert. We bereikten deze zeer hoge zandheuvel op 26 km en dienden hem uiteraard te beklimmen. Zo ook de meer zavelachtige zandhoop die er vlak achter ligt. Ik kreeg er een zestal andere bikers achter me aan! Na de beklimming ging het rechtsaf en weer rechtsaf verder het bos in. Knappe zandwegen en singletracks werden ons deel. Helaas ook de regen! Zoals ik verwacht had werden we langzaam maar zeker in de richting van dé singletrack gestuurd. Een voor mij moeilijk exemplaar omwille van de vele korte bochtjes vaak nog in combinatie met een klimmetje! We vervolgden onze rit in de bossen in de omgeving van de Witte Berg waar de paden ons tot een splitsing tussen de ritten van 25 km en van 45 km voerden op 31 km van het vertrek.

Deze splitsing kwam er vlak bij Lommelzand aan één van de grote meren die ontstaan zijn na afgravingen voor zandwinning. 15.15 u. De grote toer volgde een singletrack evenwijdig met het meer. De hemel boven het meer kleurde donkergrijs en toen we over een lange bosweg reden doemde er voor ons van tussen de bomen een echt watergordijn op! Al snel kregen we de volle laag en een ware zondvloed over ons uitgestort. Vermits er geen mogelijkheid tot schuilen was, waren we in een mum van tijd nat tot op ons vel! Het water stond zelfs in onze schoenen! We waren niet de enige slachtoffers, want we werden in een haakse bocht ingehaald door nog drie zeiknatte bikers. Van toen af was de lol er wel enigszins af, alhoewel we ons troostten met de gedachte dat het beter was van dit mee te maken bij aanvang van de laatste tien kilometer dan op tien kilometer na de start!

Het bospad gaf uit op de spoorweg en van hier af volgde de door elke lokale toertocht gevolgde singletrack die op de bosrand evenwijdig loopt met het spoor. We hoefden geen moeite meer te doen om plassen te ontwijken vermits we toch kliedernat waren! We passeerden de overweg aan de zandweg Hoeverdijk langs dewelke een betonnen fietspad loopt. Dan linksaf het pad in dat loopt over een smalle strook bos die gelegen is tussen het spoor en een tweede grote vijver van Lommelzand die je van tussen de bomen en struiken rechts kon zien liggen. Links van ons hoorden we een trein passeren. Enige tijd later bereikten we het begin van de Napoleonweg waar deze door het spoor gekruist worden in de omgeving van het grote kruispunt met de noord-zuidverbinding. Rechtsaf de zandweg in om dan van de grote baan weg te buigen opnieuw volop de bossen in. Diverse paden voerden ons door de “paardenbossen” waar in onbruik geraakte constructies voor military opgesteld staan. Daarbij passeerden we de wat dieper in het bos langs de Napoleonweg gelegen verlaten parking. Tracks en wegeltjes voerden ons tot aan de voet van de Witte Berg die we daarstraks vanuit de andere richting bereikt hadden. Het is bij deze toertocht dat opvalt hoe dicht deze zandheuvel bij de bewoonde kern van Holven gelegen is. Want via een kort bospad bereikten we een servitude die tussen twee huizen uitgeeft op de Napoleonweg, vlak tegenover de Holvenstraat, de hoofdweg door deze woonkern. We staken over en reden in de Holvenstraat tot aan het kruispunt waar we daarstraks vertrokken waren. Via de Esstraat ging het in de richting van het bos naast de voetbalvelden. Na nog een vrij natte modderige track die in dit bos deel uitmaakt van een vast parcours bereikten we opnieuw de zaal Holheide. Na 40 km om 16.00 u.

De bikewash was nog operationeel, maar een maat voor niks! Net zoals vorig jaar met veel te weinig druk op de slangen die aangesloten waren op het openbare waternet! Met zulk een flauwe straal krijg je zo’n besmeurde fiets niet proper, zelfs het grofste vuil wou niet wijken! Wij hebben niet de gewoonte van na een rit ter plekke te douchen en doen dat thuis, maar omdat ik wel altijd wasgerief bij heb, nat was tot op de huid en geen zin had om zo achter het stuur te kruipen ben ik me deze keer toch eerst gaan wassen. De drie Nederlanders die we daarnet aan de bikewash hadden zien toekomen kwamen ook in de kleedkamer binnen. Nadat ze een selfie hadden gemaakt met hun door modder besmeurde tronies kropen ze ook onder de douche. Aan hun benen te zien moet de modder tot in hun bilspleten gestoken hebben! Ze hadden zelfs hun bikes mee in de kleedkamer genomen! De douches liggen immers op enige afstand van de zaal, aan de andere kant van het voetbalveld. Gelijk hadden ze, vermits er de laatste tijd veel fietsendieven actief zijn op toertochten!

Omdat de Bokkerijders volop bezig waren met de opruim zijn we niet meer in de zaal binnen geweest, ook al drinken we uit sympathie gewoonlijk nog wel een glas na de rit. Onderweg naar huis zijn we in de Paseo in Mol-Rauw nog een broodje gaan eten als afsluiter van deze dag. Zoals steeds hadden we in Ovepelt kunnen genieten van een mooie toertocht die we niet snel zullen vergeten. Want de stormwind en de stortbui die we over ons heen kregen zullen vroeg of laat nog wel eens ter sprake komen!

Jari registreerde de route op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

13-01-2015 om 00:17 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-35-45 km) van TWC De Grensrijders te Luijksgestel op zondag 04-01-2015.

Omdat het de zaterdag zo lang en hevig geregend had en ook het smeltwater van de sneeuw van de zaterdag voordien vermoedelijk nog niet overal weggetrokken was, leek het ons interessant om te gaan rijden in een regio waar we minder water zouden kunnen verwachten. Daarom lieten we de tochten in Oostmalle (B), Sint-Job-in-‘t-Goor (B) en Huijbergen (NL) links liggen en kozen we voor de rit van TWC De Grensrijders in Luijksgestel (NL). Het bleek een goede keuze, want op het laatste gedeelte na troffen we een vrij “droog” parcours. Er lag in de omgeving op sommige plaatsen zelfs nog vrij veel sneeuw! Op de weg er naartoe stak er op de baan van Eersel naar Weebosch plots een ree over op zo’n honderd meter voor m’n wagen! Omdat we op zondag niet graag voor dag en dauw uit ons bed komen en bovendien nog een eind dienen te rijden, was ik pas even voor 9.30 u ter plekke en vond een parkeerplaats dicht bij de witte molen. Het viel me op dat er weinig geparkeerde wagens stonden zo dicht bij de start! Even later kwamen Jari en zijn moeder toe die carpoolen vanaf Wommelgem. In tegenstelling tot vele andere plaatsen in Nederland, zeker in onze regio, was hier een bewaakte fietsenstalling en kreeg ik korting met mijn lidkaart van de NTFU! Om 9.45 u konden we van start gaan. Jari en ik voor de lange toer, zijn moeder voor een kortere versie. De hemel zag er mooi blauw uit met een winterzon die al spoedig moest onderdoen voor meer bewolking.

We verlieten de bewoonde kern van Luijksgestel, reden voorbij de tweede molen en sloegen ter hoogte van een kapel op een kruispunt van wegen de Kapeldijk in. Dit is een zandweg door de velden naar een bos toe wat we op 2,50 km bereikten. Daar kregen we een eerste leuke singletrack voor de wielen. Dan volgde de doortocht van een bosgebied met sporadische bewoning. Een singletrack waarop een aantal heuveltjes lagen bracht ons tot aan een zandweg op de rand tussen bos en velden waar we de splitsing van de routes van 25 km en van 35-45 km kregen op 5 km van het vertrek. Gekozen voor de lange toer. Daar kregen we waar voor ons geld onder de vorm van mooie singletracks, bospaden, zandwegen en onverharde wegen op de rand tussen bos en velden. Omstreeks 8 km reden we over een meer open heidevlakte in een knappe omgeving. Op 9 km bereikten we een grenspaal die midden in het bos op de Blekerheide naast een betonnen toeristisch fietspad staat op de grens met het Belgische Lommel. Die plek ben ik nog al gepasseerd tijdens tochten of het rijden van de vaste routes in de streek van Eersel en Bladel. 10.30 u.

Ook hier weer niks anders dan een afwisseling van singletracks en bospaden waarbij we omstreeks 11 km een grote bosvijver passeerden. We reden continu door de bossen op goed te berijden paden. Op enkele plaatsen stonden wel wat plassen, maar die waren gemakkelijk te omzeilen. Na een periode van dooi en een dag met regen troffen we uiteraard ook stukken die er iets natter bij lagen, zonder van echte zware moddertoestanden te kunnen spreken! Op 15,50 u misten we in het zog van een trio Belgische jonge bikers een pijltje, maar dat was snel rechtgezet. Na een track volgden vanaf deze plek eerder brede zandwegen en bospaden. Ze voerden ons naar het heidegebied Stevensbergen waar we vanaf 18 km een zandpad tussen met dennen begroeide heuveltjes bereden. Er lag veel dood hout langs de kant van de weg. De Stevensbergen is een klein natuurgebied van 24 ha bij Luyksgestel. Het ligt te midden van de Gemeentebossen van Luyksgestel (Bergeijk) en is een voormalig heideveld met nog enkele stuifzandresten. De Stevensbergen zijn eigendom van de Vereniging Natuurmonumenten.

Op 19 km doken we effectief de heide in voor een knap stukje parcours over een zandpad, een singletrack met kort op elkaar volgende bultjes als van een wasbord en een zandspoor over enkele hogere heuvels. Het was er leuk rijden in een knappe streek. Op 21 km van het vertrek kwamen we toe aan de bevoorrading die opgesteld stond op een open plek naast een asfaltbaantje door het bos onder een tent voor een vrachtwagen. Vermoedelijk op dezelfde plek waar we ze van dezelfde Grensrijders troffen tijdens de zomertocht die we op 18 mei 2014 hier gereden hadden. Aan de bevoorrading was keuze genoeg uit peperkoek, krentenbollen, koeken, bananen en partjes sinaasappel. Je kon er kiezen uit sportdrank, hete thee en dito soep. Keuze genoeg dus! Soep en een warme drank waren welgekomen vermits het vrij koud was! Koude waarvan we tijdens het rijden weinig last hadden.

Wat ons zorgen baarde was het feit dat aan de stop de Grensrijders toekwamen die bezig waren met het reeds terug ophalen van de pijlen! Ze waren met een grote delegatie en ze stoppen dus niet allemaal aan dezelfde pijl om te verwijderen! Zo gaat dat een stuk sneller! Maar dat betekende ook dat wij als tragere rijders ferm zouden moeten voortmaken om die mannen voor te blijven! Die gedachte alleen al maakte me na het vertrek aan de pauzeplaats zenuwachtig waardoor ik fouten begon te maken tijdens het rijden! Het parcours werd verder gezet door de lokale bossen met eenzelfde mix van bospaden en singletracks zoals voor de stop. Af en toe reden we over stukken parcours die deel uitmaakten van het traject van plaatselijke vaste routes. Intussen reden we in het natuurgebied De Kempen. Boswachterij De Kempen bestaat uit uitgestrekte bossen, geurige heide en slingerende beken, Brabantse rijkdom op de grens met België. Een eldorado voor fietsers, mountainbikers, wandelaars en Nordic Walkers met veel uitgezette routes voor Nordic Walkers, ATB en huifkartochten. Het gebied ligt ten zuidwesten van Eindhoven, op de grens van Nederland en België, ingeklemd tussen de gemeenten Bergeijk, Bladel en Eersel. De Boswachterij ligt voor een groot deel op Bergeijks grondgebied.

Op 27 km verlieten we het bosgebied De Kempen en volgde een singletrack met veel plassen en smeltende sneeuw, alsof men de lastigste stukken voor het laatst had gehouden! Op een pad op de grens tussen bos en velden moet ik met m’n voet achter een stronkje zijn blijven haken tijdens het rijden over een smal spoor naast een plas! Ik ben gevallen en helaas langs de verkeerde kant recht in die diepe plas met brokken smeltend ijs! Dan zoek je een “droge” toertocht en ga je in het water liggen! De Grensrijders haalden ons in en gaven ons een twintig minuten voorsprong omdat Jari hen vertelde dat ik me aan het opboeien was omdat ze ons zo kort op de hielen zaten!

Omstreeks 34 km volgde nog een slijkerig stuk. Het maakte deel uit van een rode vaste route! Ik hoefde niet veel moeite te doen om de plassen te ontwijken vermits ik toch al zeiknat was! Een halve kilometer verder passeerden we een in het bos gelegen kampeerterrein, de Zwarte Bergen. Daar kregen we een zeer mooi pad voor de wielen. Omstreeks 35 km was het slalommen op een smal pad met veel plassen die de hele breedte van de weg innamen. Vanaf die plek naderden we opnieuw de meer bewoonde wereld en kregen we de kerktoren en de molens van Luijksgestel in het vizier. Om 13.00 u waren we reeds na 38 km weer bij af. Misschien hebben we ergens een splitsing gemist? Het kan ook zijn dat mijn tellertje even forfait heeft gegeven na mijn kennismaking met de ijskoude plas! Alles aan de aankomst bleek al opgeruimd, maar de bikewash was nog operationeel, ook ten behoeve van de mannen die de pijlen hadden opgeruimd en even na ons arriveerden!

De moeder van Jari zat in het zaaltje van de Drie Linden te wachten. We zijn dan nog een uitsmijter gaan eten bij de naastgelegen frietchinees. Mijn kletsnatte wintervest uitgetrokken, de auto in met de verwarming goed hoog en eens thuis direct de hete douche onder. Met het wassen van de auto en de fiets eindigde meteen het kerstreces. Het was een mooie tocht in Luijksgestel, uitsluitend in de bossen en op een naar omstandigheden als “droog” te omschrijven parcours terwijl uit de commentaren over andere toertochten blijkt dat het op vele plaatsen modderdabben was. Begrijpelijk na een periode van smeltende sneeuw en regen. Prima organisatie en bewaakte fietsparking. Het blijft wel jammer dat de Nederlanders altijd zo snel zijn met het weer ophalen van de pijlen! Gedurende een halve toertocht de ziel uit uw lijf moeten trappen om die mannen voor te blijven is niet leuk!

Jari zorgde voor de route op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

05-01-2015 om 23:46 geschreven door StrammerMax

Toertocht (27-38-43 km) van de Blauwtrappers te Retie op woensdag 31-12-2014.

Kiezen is op 31 december geen probleem, want er is in België maar één toertocht op Sint-Sylvester. Vorig jaar was ik er niet bij, want dan reed ik de toertocht in het Nederlandse Hattemerbroek tijdens een onverwacht bikeweekend met Jean-Paul. Traditiegetrouw dit jaar weer naar Retie en een parkeerplekje gevonden in dezelfde straat als steeds, om er deel te nemen aan de toertocht van de Blauwtrappers. De toer vertrekt in het Cultureel Centrum Den Dries en er was daar veel leven in de brouwerij. Me ingeschreven en om 9.40 u was ik op pad. Alleen vertrokken, want Jari wou de snelheid iets hoger leggen vermits hij gastheer was voor oudejaarsavond en thuis mensen ontving. We hadden wel afgesproken van een bericht te sturen bij vertrek, zodat we wisten wie er eerst op het parcours was. Dat was ik, dus er was kans dat we elkaar nog zouden te zien krijgen.

Het ging zoals altijd het dorp uit via het zeer drukke kruispunt van verkeerswegen in het centrum van de gemeente waarna we een portie zompige veldsporen om en in een lokaal bosje voor de wielen kregen. Er lag nog overal deels gesmolten en weer bevroren sneeuw. Op 4,50 km kregen we een zeer knappe singletrack op en af over enkele bulten. Dat feestje duurde tot 6,25 km toen we even uit het bos tevoorschijn kwamen ter hoogte van de kapel aan de Zavelstraat.

Tot 8 km voerde het parcours ons over veldsporen, met soms vrij vettige stroken van smeltende modder. De volgende kilometer kwam er de doortocht van een bos op smalle wegen tot aan een asfaltbaantje. 9 km om 10.15 u. De tocht dook weer de bossen in waar we een splitsing troffen tussen de 27 km en de 38-43 km op 9,75 km van de start. Van 11 tot 13 km kwam er een zeer leuke singletrack met heuveltjes en enkele uit de kluiten gewassen wortels. De track was prima berijdbaar en vrij van sneeuw terwijl de omgeving rondom nog overal wit zag. In ieder geval een knap stukje van de toertocht! Er waren hier nog veel deelnemers op pad waaronder sommigen tegen hoge snelheid hun oudejaarsavond tegemoet reden. Op 14 km kwamen we voorbij de watermolen van Retie in de vallei van de Witte Nete. Op deze plek start ik jaarlijks aan een tochtje kajak varen en dat is nog niet zo lang geleden!

Brede veldwegen voerden me langsheen de rand van bossen. Op 16 km kruisten we de smalle Witte Nete via een oud bruggetje op een onverhard pad tussen de bomen. Er stond “Schaapsgoor” op een bord, maar Joost mag weten wat dat dan wel mag wezen! Daarna arriveerde ik aan de rand van een bos op de Beverdonkse Heide. Dit is een bosgebied dat deels in privaat bezit is maar in samenspraak met de eigenaars vrij toegankelijk gemaakt is. We doorkruisten het bos over een paadje waarna een veldweg ons tot aan de Kleine Nete voerde. Die kruisten we om op de andere oever een modderig grasspoor naast de waterloop te treffen. Intussen had Jari me na een voorsprong van 18 km weten in te halen. We reden tot aan en kort over de grote baan Pontfort tot op de grens met Kasterlee. Daar doken we opnieuw het bos in op 20 km van het vertrek.

Onmiddellijk daarna troffen we de bevoorrading onder een tentje langs de kant van een onverhard pad. Er was nog redelijk wat
beweging. Hete soep, sportdrank, fruit en wafels stonden er op het menu. 11.10 u. Na een korte babbel met Jari nam hij de sputterende ketting van zijn fiets onder handen. Nogal wat last van chainsuck de laatste tijd. Afscheid genomen zodat hij sneller kon opschieten dan met dit blok aan zijn been, vermits hij om twee uur thuis wou zijn. Na de stop volgden bospaden en singletracks waarbij het op 23 km over enkele hoge heuvels ging. Op 24 km volgde een zware modderstrook tot aan een veldweg en een betonbaantje met op 25 km een splitsing tussen de 27-38 km en de 43 km. Gekozen voor de langste afstand en vanaf hier werd het rustiger op het parcours. Een modderstrook leidde naar een volgend betonbaantje Vanaf 26 km volgde bijna uitsluitend verharde wegen doorheen een landelijke streek. We reden zo langs de baantjes Kortijnen en De Werft. In de verte zag ik de windmolens die langs de E34 staan. Naast mij hoorde ik een ezel en het was deze keer niet Jari! We reden over Looiend en via een veldpad doken we een bos in om te kunnen rijden over mooie singletracks op en af enkele heuvels.

Van 30 km tot 31 km kregen we een knappe singletrack in de Looiendse Bergen op en af een aantal heuvels en van 31 tot 32 km een idem dito tweede exemplaar. Deze twee pareltjes verklaarden het eerder lange stukje over verhard dat we achter de rug hadden. Het was er leuk rijden en je zag de andere bikers over de lussen doorheen het bos rijden. 12.20 u. Er volgde nog een derde singletrack in de Looiendse Bergen die evenwijdig liep met een verhard baantje. 33,50 km. Alle afstanden voegden zich dan weer samen. Eens het bos uit kregen we een stukje asfalt onder de wielen. Op 34 km volgde een zeer korte maar onmogelijk te rijden lus over enkele oververzadigde zandhopen! Die had men in deze omstandigheden beter geschrapt. Dat gaf nu enkel ergernis. Nadat ik de slijklus achter me had, aan een koppel met vier kinderen gezegd dat het niet de moeite loonde van ze te rijden wegens niet te doen! Omdat ik me even aan de kant had gezet kwam ik achter dit gezelschap te hangen op een knappe, ietwat gehavende singletrack waar wat behendigheid vereist was.

De track gaf uit op een asfaltbaantje en op 36 km konden we genieten van nog een mooie singletrack en bospaden die deel uitmaakten van een groene vaste route. Tijdens het berijden ervan kregen we enkele keren af te rekenen met een ietwat vettiger intermezzo over met water verzadigde paden. Ter hoogte van enkele buitenhuizen stond een bordje dat de laatste vijf kilometer aankondigde. 38,50 km om 12.55 u. Tot 40 km konden we genieten van een als “technische passage” aangekondigd parcours dat zich op en af enkele heuvels door het bos slingerde. Het was er amusant rijden in een knappe bosrijke omgeving, vermoedelijk dezelfde Looiendse Bergen als daarnet. Om 13.00 u werd ik er op een foto gevangen. Even later passeerde ik de plek waar ik twee jaren terug gestopt was voor een babbel met fotografe Connie. Niet te schatten dat dit al twee jaar geleden is! Een zandweg voerde me voorbij een groot wit buitenhuis waarna ik via enkele landelijke baantjes opnieuw het cultureel centrum bereikte. Om 13.15 u met 42,50 km op de teller.

De zaal zat nog tjokvol bikers! Gewoonlijk is tegen dat ik toekom iedereen al pleitte! Me een boterham met kaas en een drankje gekocht en m’n kaartje met noodnummer ingeruild voor een gratis curryworst. Me voorgenomen van daarna niet meer te eten om meer plaats te laten voor het etentje straks met oudejaar. Om 14.00 u huiswaarts. “Tot volgend jaar”, zei de oudere man aan de fietsenstalling! Die kans is reëel! Om 15.00 u m’n fiets gewassen, m’n spullen proper gemaakt en kleren in de wasmachine gestoken. Om 18.30 u was ik op de afspraak om de laatste uren van 2014 naar de geschiedenis te verwijzen. Zoals steeds was de rit in Retie prima georganiseerd en de beste manier om het jaar uit te wuiven.

Jari zorgde voor de route op Google-Maps: klik hier!

Een mooi jaar toegewenst, in goede gezondheid en met veel plezante fietstochten.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

31-12-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-25-35-40 km) van de KWB Fietsclub te Westmalle op zondag 28-12-2014.

Op zaterdag 27 december 2014 sneeuwde het de hele dag waarbij vooral het noorden van het land en meer bepaald de Kempen bedekt kwamen te liggen onder een centimeters dik wit tapijt. De toertocht in het Nederlandse Sprundel die we overwogen hadden om eens een andere streek te zien te krijgen dan gewoonlijk bleek afgelast. De andere tochten waren te ver van hier, dus Westmalle was nog de enige optie. Toen Jari een bericht stuurde om het vertrekuur van de toertocht van de KWB in Westmalle af te spreken heb ik geantwoord van misschien nog even af te wachten tot de ochtend gezien de barre weersomstandigheden. Met de fiets door de sneeuw rijden schrikt me niet af, met de auto daarentegen wel! Ik zou het mij nooit vergeven van een slippartij of ongeval te hebben in zulke weersomstandigheden tijdens een niet echt noodzakelijke verplaatsing. De optie van met de fiets naar de start te rijden sprak me niet aan vermits er een uiterst koude vriesnacht werd aangekondigd en ik geen zin had om verkleumd aan te komen. ’s Morgens liet Jari weten dat hij kwam rijden. Dus toch maar gegaan. Ik was blij dat ik voor de auto geopteerd had om naar Westmalle te rijden, want de fietspaden lagen er maar belabberd bij, ook al was er in Sint-Lenaarts een sneeuwruimertje actief om ze vrij te maken. De rit naar de start verliep vlot en ik vond een parkeerplek nabij de kerk. Jari was wat later dan voorzien wegens het moeten ontdooien van de sloten van auto en fietsdrager.

Om 10.20 u waren we op pad. Het ging het dorp uit vanaf de sporthal en naast de school Sint-Jan-Berchmans om dan een aantal landelijke baantjes voor de wielen te krijgen. De voorgangers hadden inmiddels de weidesporen voor ons open getrokken. Het zijn daar niet de gemakkelijkste paden in de omgeving van Boexhout. Altijd wat hobbelig, bij nat weer zompig en nu besneeuwd en bevroren. Ter hoogte van Guut doken we even het bos in om daarna weer bevroren weidesporen te treffen. Twee edities geleden stonden hier schapen met hun poten in het water toen na een periode van sneeuw alles gesmolten was! Nu was het genieten van een mooi wit landschap, alhoewel je de ogen best naar de grond gericht hield teneinde goed te zien waar je reed! Er waren ijsplekken genoeg!

Op 9 km kruisten we Groot Veerle, dit is de baan die van Sint-Lenaarts naar Westmalle voert. Twee seingevers trotseerden er de koude. Het ging de Legeheidweg in, een door bomen afgeboord landelijk betonbaantje. De bevroren sneeuw kleefde tegen de boomstammen. Aan het einde van deze lange weg kwam er een splitsing tussen de routes van 25 km en van 40 km op 10 km van de start. Twee jaar terug stond ik hier te sukkelen met een lekke band, kreeg daar toen nog een bui ijsregen over me heen, maar werd dan wel voortgeholpen door een biker van de inrichtende KWB Fietsclub die het parcours controleerde. Een modderig pad tussen weiden leidde ons naar een bospad langsheen het natuurgebied Hoofsweer op de grens met Brecht en Rijkevorsel. Eens het bos uit werden we naar het besneeuwde jaagpad langsheen het Kempens Kanaal Schoten-Dessel gestuurd.

Linksaf verlieten we verderop de kanaaloever om via een zeer lange veldweg langsheen de Kooldries en de Heikantstraat naar het Molenbos gestuurd te worden. Daar konden we genieten van de paadjes om Drieboomkensberg. Het interessante was dat deze keer ongebruikelijke goed berijdbare paadjes over enkele heuveltjes aangesneden werden, paadjes die door andere tochten niet aangedaan worden. Ze liggen in het deel van het bos recht voor je wanneer je Drieboomkensberg passeert met het grote kruisbeeld aan je linkerhand en achter de open plek op het kruispunt van boswegen waar vaak de bevoorradingen van toertochten opgesteld staan. De doortocht van Drieboomkensberg was niet heel lang, maar wel boeiend.

Op 21,28 km kwamen we vanuit het bos op de onverharde Sint-Jobbaan die vanaf de Abdijlaan (de weg van Brecht naar Schilde) naar Drieboomkensberg voert. Daar troffen we de bevoorrading in de grote open rijhal van een manege op de hoek van beide straten. Jari vertelde dat hij vorig jaar lang had moeten aanschuiven! Hij was toen vroeger vertrokken dan gebruikelijk en toch later gearriveerd omwille van de drukte aan de stop en op het parcours. Ik was toen met een andere bikemakker enkele tochten gaan rijden dieper Nederland in. Nu moesten de organisatoren zich tevreden stellen met 500 deelnemers, wat toch nog redelijk is gezien de barre weersomstandigheden. Mensen die van verder moeten komen riskeren hun hachje niet en anderen zijn niet scheutig om over ijs te rijden! De soep werd warm aangeprezen en idem dito opgediend en was welgekomen. Verder waren er fruit, cake en suikerwafels om van te knabbelen. Ondanks het feit dat het intussen al 12.10 u was kwamen er nog steeds sneeuwrijders toe!

Op het door seingevers beveiligde kruispunt met de Abdijlaan kwam de splitsing van de 15-25 km en de 40 km. Wie de extra lus voor de 40 km hier figuurlijk links en letterlijk rechts liet liggen kon ook opteren voor een rit van 35 km. Wij kozen voor de langste toer en sloegen rechtsaf richting Brecht om dan door een volgende seingever naar de overkant geloodst te worden en de Grote Vraagstraat in te slaan.. Dit is een door het bos lopende brede zandweg met te omzeilen plassen die nu veranderd waren in ijsplekken. Ter hoogte van de bocht dienden we rechtsaf te slaan in een smal bospad. Jari ging er bij het afslaan onderuit op een ijsplek net toen we het gezelschap kregen van drie andere late jonge kerels. 24 km.

Via het vrij modderige en moeilijk te berijden bospaadje bereikten we de Sint-Jobbaan, een lange onverharde dreef in de bossen achter Sint-Job-Kristus-Koning op de grens met Brecht en Schilde. We reden nog door andere onverharde dreven met sporadische bewoning in het zogenaamde Klein Zwitserland. Via de Polderdreef en de Vraagstraat bereikten we de Caterskapeldreef achter het bosrijke domein van de school Kristus Koning te Sint-Job-in-‘t-Goor op de grens met Schilde. 27,75 km.

Het ging niet de track linksaf in, maar we reden rechtdoor een slagboom voorbij om zo het dennenbos te bereiken waarin singletracks naast een half uitgedroogde vijver liggen. Deze mooie strook bos wordt door de meeste tochten hier benut. Via enkele mooie tracks arriveerden we in de goed van brede diepe plassen voorziene Kleine Vraagstraat, een zandweg waarlangs zich omwille van de grote bijna permanente plassen kleinere tracks hebben ontwikkeld. Na het trotseren van water, sneeuw en slijk kreeg ik halverwege af te rekenen met pech. De snelspanner van het achterwiel van m’n fiets was losgekomen en daardoor ook het wiel zelf. Toen Jari probeerde van één en ander terug in orde te krijgen, bleek dat niet te lukken. De reden was dat ook de achterrem onklaar was geraakt. Doordat de veer die de remblokjes open houdt om zeep was kregen we dat niet meer hersteld. Verder rijden zonder achterrem was de enige optie. Omdat de rit recht naar de aankomst omzeggens even langs was als de verderzetting van de toertocht zijn we het parcours gewoon verder blijven volgen. Eerst eens getest wat er zou gebeuren bij het remmen achteraan! Misschien één of ander raar geluid? Er gebeurde juist niks! Er liepen daar ook nogal wat wandelaars rond, genietend van het sneeuwlandschap.

Via de Kleine Vraagstraat bereikten we opnieuw de Abdijlaan vlak tegenover de manege waar de bevoorrading stond. De seingevers hadden het intussen voor bekeken gehouden. We dienden de baan te kruisen en rechtsaf te slaan richting Schilde. Om dan verderop het Molenbos weer in te slaan en te rijden over de paadjes die zich langsheen de boomstammen in de brede dreven van dit imposante bos in de loop der tijden hebben ontwikkeld. Het was wat uitkijken geblazen in de sneeuw! Op 32 km kregen we een extraatje voor de wielen. We reden het privaat domein van het revalidatiecentrum De Dennen in en konden daar rijden over enkele eerder kunstmatig aangelegde tracks waarover jaarlijks een wedstrijd schijnt betwist te worden voor een nobel doel. Omwille van de sneeuw en de kunstmatige bulten was het er voor mij niet gemakkelijk rijden. De doortocht was uiteindelijk maar kort van duur en via de gebouwen van het centrum verlieten we deze midden de bossen gelegen plek.

Eens het centrum uit kregen we paadjes in een mooi bos voor de wielen, ook een aantal lastiger paden, en passeerden we een vijvertje. Daar loopt namelijk een singletrack met enkele bulten en putten op een soort heuvelrug volledig omheen een waterplas. Jari vertelde dat hij er iemand bijna in het water had zien gaan, want als je van de andere kant komend de heuvel op rijdt zie je niet dat er in het midden aan de andere kant water is! 34 km. Er volgde dan nog een omwille van de weersomstandigheden voor mij moeilijk en vermoeiend stuk over tracks door de bossen. We kwamen toe in straten in de buurt van de Trappistenabdij. Net nadat ik Jari verteld had dat ik twee jaren terug hier een collega op wandel ontmoette en dat deze omwille van de regeringsmaatregelen en de dreiging langer te moeten werken vanaf januari onverwacht met pensioen vertrekt, kwamen we die man toch wel tegen in gezelschap van z’n vrouw! Toeval bestaat niet! Op 37 km reden we voorbij de abdij en dienden we op enkele besneeuwde weidesporen tussen wandelaars en ijsplekken te laveren. We genoten wel hun respect, want ik hoorde een vrouw zeggen: “dat zijn moedige mannen”!

Via een laatste strook bos reden we naar de Oude Baan, voorbij de Scherpenbergmolen en door de woonwijk waar mijn vriend en collega woont. Even aangebeld toen we zijn huis passeerden, maar hij kwam net uit de douche en was zich aan het klaarmaken om naar een familiefeest te vertrekken. We waren trouwens te smerig om binnen te komen! Om 14.40 u waren we na 42,50 km weer aan de sporthal. We hebben er nog de hand kunnen leggen op een hotdog en een drankje en werden haast letterlijk door de opruimploeg met het schuurwater buiten geveegd. We hadden genoten van deze tocht in de sneeuw, van het prachtige witte landschap onder een lichtblauwe hemel met veel winterzon die deze ons toch enigszins bekende streek omtoverde tot een plaatje voor een mooie kerstkaart! Met dank aan de mensen van de KWB die ondanks de bittere weersomstandigheden en een te verwachten kleinere opkomst toch niet overgingen tot afgelasting!

Jari zorgde voor de route op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

29-12-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (28-44 km) te Poppel op vrijdag 26-12-2014.

Een klassieker op tweede kerstdag is de toertocht vanaf de voetbalvelden langsheen de Steenweg Baarle te Poppel, vlak bij de Nederlands grens. Een parkeerplek gevonden in de berm langsheen deze grote baan op 500 m van de start. Samen met Jari om 10.00 u gestart voor de toer van 44 km terwijl zijn moeder onderweg was voor de 28 km. Zij hadden wat moeten zoeken naar de startplaats. We verlieten de sportterreinen via veldpaden en op 3,50 km doken we na de oversteek van een grote baan een imposant bos in, ik vermoed een uitloper van de Staatsbossen van Ravels. We kregen er brede bospaden waarop zich smallere tracks hadden ontwikkeld voor de wielen. Na een intermezzo over asfalt volgden van 6,50 km tot 8,50 km voor mij eerder lastige singletracks die niet gemakkelijk berijdbaar waren omdat ze er gehavend en stuk gereden bij lagen en dan nog voorzien waren van bultjes, putten en snel op elkaar volgende korte bochten. Op 8,70 km kruisten we de Beekseweg.

Van 10 km tot 12 km troffen we op onze weg eerder lange bospaden. Op 12,50 km passeerden we twee mooie vijvers in het Landgoed Gorp en Roovert, een knap parkbos. Het mooie landgoed "Gorp en Roovert" is gelegen in Nederland, ten zuiden van Tilburg langs de Belgische grens en valt onder de gemeente Hilvarenbeek en voor een klein gedeelte onder de gemeente Goirle. Het landgoed bestaat uit ongeveer 800 ha bos en 370 ha landbouwgrond en is eigendom van de familie van Puijenbroek. De kern van het landgoed wordt gevormd door de twee zeer oude buurtschappen "Gorp" en "Roovert". Even verder troffen we een splitsing tussen de 28 km en de 44 km op 14,50 km van het vertrek. Tot 16 km reden we door een knap bos. Een door dennen omzoomd pad leidde daarna langsheen enkele beken en vijvers of vennen in meer open gebied.

Op 17,75 km passeerden we enkele buitenhuisjes in een bos en kruisten we de straat Tulderheyde (Poppel) pal op de grens tussen België en Nederland ter hoogte van de gasinstallaties op het Fluxys meetstation van Poppel. Om 11.15 u doken we op die plek de bossen van het Landgoed De Utrecht in. We reden er onder de indrukwekkende bomen van een oud dennenbos waar de echte geur van dennenhout je nog tegemoet woei. Op 20 km reden we over een bospad dat evenwijdig liep met een omgewoelde zandweg waar aan de kant grote uit de grond opgewoelde wortelstronken van bomen lagen. Ik zei tegen Jari dat we ons gelukkig mochten prijzen van niet daar door dat zand te moeten rijden! Ik had beter gezwegen, want even verderop dienden we deze zandweg dan toch te kruisen en even door meer dan verzadigd mul zand te dabben! We zetten onze weg verder door statige dennenbossen over redelijk goed berijdbare paden. Van 25 km tot 26 km kregen we dan toch af te rekenen met een lastig stuk slijk.

Het ging enkele knappe heuveltjes over tot op een rijweg aan de rand van de Roovertse Heide op 26 km van de start. 12.00 u. In een volgende bospad troffen we de bevoorrading onder een tentje. De grote meute was al gepasseerd, want er lagen nog enkel kleine eindjes banaan en een kleine voorraad suikerwafels. Om te drinken enkel sportdrank, de soep was op. Ik hoorde de mannen aan de stop zeggen dat er nog een grote groep op komst was en ze eventueel nog sportdrank dienden bij te maken. Er kwam dan effectief een groep van zo’n 25 mountainbikers (m/v) toe. Het was een club uit Lochristi die danig te spreken was over de bossen die ze nabij hun woonplaats moeten derven. Alvorens weer te vertrekken steeg het aantal door de groep geproduceerde decibels exponentieel, wat één van de mannen onder de tent de opmerking ontlokte “dat het hier een stiltegebied was en ze maar beter verder trokken om er in de cafetaria ene te gaan drinken”!

Kort na de stop stond de groep stil omdat één van de leden pech had. Wat later stoven ze ons weer voorbij. We konden nog genieten van een knap stuk bos tot aan de splitsing tussen de 28 km en de 44 km op 28,50 km van de start ter hoogte van een groot landbouwbedrijf. 12.30 u. We vervolgden de tocht door een meer open streek om dan weer zeer mooie bossen in te duiken. Vooral op 32,50 km toen we een bosvijver met eilandje passeerden ter hoogte van enkele typische huizen op het Landgoed Gorp en Roovert. Vanaf 34 km fietsten we gedurende een kilometer over een spoor dat soms tot vlak naast de Rovertsche Leij liep, dit is een waterloop die het landgoed bespoelt. Het pad was er wel redelijk slijkerig en daardoor vermoeiend. Aan een bruggetje over de Leij, waar ook wandelaars liepen, maakten we rechtsomkeer om op de andere oever op onze stappen terug te keren. Op 35 km kwamen we uit het bos tevoorschijn en troffen we na een zandweg een splitsing tussen de 28 km en de 44 km. Toen wij nog een achttal kilometer voor de boeg hadden, meldde de moeder van Jari haar aankomst met een berichtje.

Op deze extra lus voor de langste tocht reden we omstreeks 36 km op de rand tussen bos en velden. Paden voerden ons dan door stroken bos en langsheen velden over een aantal recht op rechte stukken, om weer het gemeenschappelijk parcours te vervoegen. Daar was het even op de tanden bijten voor een lang en lastig bospad tot 39,50 km. Vanuit het bos naderden we de meer bewoonde wereld en via dezelfde weg waarlangs we vertrokken waren, zijnde een zandweg en enkele beton- en asfaltbaantjes, keerden we terug naar de start. Met de beloofde 44 km op de teller arriveerden we daar om 13.30 u. De bikewash bewees ons goede diensten. In de cafetaria was nog redelijk wat leven en alvorens om 14.30 u weer de wagen op te zoeken nog genoten van een hot-dog, een drankje en een babbel. We hadden veel deugd gehad van deze rit in het bosrijke grensgebied tussen België en Nederland zo tussen kerstmis en nieuwjaar in.

Jari zorgde voor de route op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

27-12-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (10-25-32-41 km) van LMTB De Doorzetters te Hechtel op woensdag 24-12-2014.

De vorige twee keren had ik forfait gegeven, twee jaar geleden omdat er een dik pak sneeuw was gevallen en ik geen zin had om dan zo ver met de auto te rijden en vorig jaar omdat ik op tijd wou zijn voor het feestje op kerstavond. Omdat ik op een forum gelezen had dat De Doorzetters voor het laatst hun toertocht op 24 december organiseerden en vanaf heden in januari, toch nog maar eens afgezakt naar het Don Boscocollege in Hechtel (Hechtel-Eksel). Het toeval wil dan nog dat de collega-kameraad bij wie ik al sinds ettelijke jaren kerstavond doorbreng, op internaat zat in deze school! Was het in Hoogstraten droog, onderweg kreeg ik nabij Lommel al af te rekenen met regenbuien! Een parkeerplek gevonden op het grote grasveld in een naburige straat vlak bij de kerststal. Om 9.30 u was ik ingeschreven in de sporthal en kon ik op pad. Jari zou ’s avonds voor het kerstdiner zorgen en was er deze keer uitzonderlijk niet bij.

Het ging naast de kapel van de school de bossen in om er onmiddellijk een splitsing te treffen tussen de 10-41 km en de 25-32 km. Voor de langste route ging het een bultje over waarna we tot 3,50 km niks anders dan singletracks voor de wielen kregen! Hier en daar dienden we een zanderige strook te doorkruisen! Om 9.45 u werd ik op foto vastgelegd om verderop uit te komen in een woonwijk. Na de doortocht van deze villawijk volgden vanaf 4,80 km knappe singletracks op en af een aantal heuveltjes. Op 5,75 km kwam er een tweede splitsing tussen de kidstoer van 10 km en de ritten van 25-32-41 km. Net op die plek vlogen mij nogal wat groepjes koerskonijnen voorbij! Tot 8,50 km konden we genieten van weerom een lange reeks singeltracks in de bossen nadat we een grote baan (Kamperbaan) overgestoken waren ter hoogte van het onverharde pad “In den brand” en tot we uitkwamen in een woonwijk. Daarbij kregen we omstreeks 8 km enkele uit de kluiten gewassen zandheuvels te bedwingen.

Tot 14 km volgden afwisselend veldwegeltjes, grassporen, tracks door stroken bos en landelijke asfaltbaantjes in meer bewoond gebied waarbij we op 10 km een grote baan dienden te kruisen. Op 13 km kreeg ik in de verte rechts van me een windmolen te zien, een echte oude, niet zo’n staak met wieken, ter hoogte van een industriezone. 14 km om 10.35 u. Na een strook bos met singletrack volgde op 14,85 km de splitsing tussen de 25 km en de 32-41 km ter hoogte van een grote baan. Op het traject van de grootste afstand kregen we daar een eerder woeste singletrack voor de wielen, deze keer volop in het bos. In de nabijheid moeten wel een grote baan of snelweg en een spoorweg gelegen hebben, te horen aan de geluiden die op me af kwamen. Het was er wat uitkijken op een aantal vrij natte stukken, maar rekening houdend met de natte periode die we achter de rug hadden was het parcours goed te berijden. Midden in het bos reed ik op een bepaald ogenblik pal naast de voet van een immense hoogspanningsmast. Daar was de splitsing tussen de 32 km en de 25-41 km op 16,50 km van de start. De plek in kwestie ben ik nog al gepasseerd bij andere toertochten in deze streek. Onmiddellijk daarna kwam er op een grote baan al een splitsing waar de 25 km en de 41 km elk hun eigen weg uit gingen op 17 km van het vertrek.

Vanaf daar konden we weer genieten van een portie singletracks in een bos in de omgeving van, hoe kan het ook anders, de Bosstraat! Omstreeks 19 km ging het daar een aantal leuke heuvels op en af om op 20 km een splitsing te krijgen tussen de 25 km en de 32-41 km! Splitsingen waren er tijdens deze tocht genoeg! Na wat stevig modderdabben in een vettige singletrack kwam ik toe aan de bevoorrading. Die stond op 21 km van de start op de parking van het sportcomplex De Heuvel. 11.15 u. Er was daar nog redelijk wat beweging van mensen die zich te goed deden aan de klassieke hapjes, zoals fruit, wafels, peperkoek, koeken en drankjes op een stop. Dat alles verzorgd door een aantal bedrijvige mannen en vrouwen onder een tent. Kort na de stop was er een splitsing tussen de 25 km en de 32-41 km op 22 km in de bossen achter het sportcomplex. Helaas was het vanaf de pauze beginnen te regenen, eerder een zachte motregen waar je toch wel nat van werd! We kregen bovendien een vrij natte modderige singletrack onder de wielen!

We dienden de drukkere Vlasmeerstraat aan de rand van de bebouwde kom van Eksel te kruisen en reden voorbij de witte Kapel van het Vlasmeer of Onze-Lieve-Vrouw-van-Rust op de hoek met de Weverstraat. Er zijn nog toertochten die hier passeren. Na een bospad volgde een splitsing tussen de routes van 32 km en van 41 km op 23 km van de start ergens in een bos. Bospaden en veldsporen werden er ons deel. Na de passage van een aantal in het bos verscholen buitenhuizen, waarvan sommigen op het eerste zicht in onbruik geraakt, volgden singletracks met veel wortels. Ze leidden me naar weer een splitsing tussen de routes van 32 km en van 41 km op 26 km van het vertrek. Het was nog steeds licht aan het regenen, maar hard genoeg om er nat van te worden! 11.45 u. Van 26 km tot 28 km reden we over enkele vrij lange bosdreven en kruiste het parcours de drukke baan die van Eindhoven naar Hasselt (en omgekeerd natuurlijk) voert en op die plek dwars door imposante bossen loopt! Ik passeerde er op het middaguur en het was toen harder aan het regenen!

Aan de overkant van deze baan konden we over zeer mooie singletracks rijden waar ook een verbinding passeert tussen twee vaste mountainbikeroutes, te zien aan de gele pijltjes. Ik had eerder nog al pijltjes van vaste routes gezien onderweg. Op enkele plaatsen dienden we vrij hoge heuvels te overschrijden. In ieder geval konden we tot 30 km ons hart ophalen in een zeer knappe omgeving tot het parcours ergens achter een industrieterrein passeerde. Enkel de regen was spelbreker! Gedurende anderhalve kilometer ging het dan over een zeer knappe, lange singletrack met veel bochtjes en heuveltjes op en af, quasi evenwijdig lopend met de hogergenoemde Eindhovensebaan tot aan de oversteek van de Weyerbrugstraat. Vanaf deze plek konden we even uitblazen op asfaltbaantjes die rond en in het militair domein lopen. Op 35 km konden we genieten van weer een bijzonder knappe singletrack door het bos op de rand met het militair domein. Om daarna tot 37 km een tweede zeer mooie, zeer lange, maar ook zeer natte, singletrack te kunnen berijden. Deze liep langs de voet van een met bomen begroeide heuvelrug door een prachtige bos! Jammer dat het zo’n somber weer was, want bij zonnig weer moet de omgeving hier wel zeer mooi zijn! Ik kreeg er nog enkele bikers met kinderen in hun gezelschap te zien! 12.40 u.

Na de oversteek van de Kamperbaan kwam er weer een splitsing tussen de 25-32 km en de 41 km op 38 km van de start! We doken er een nat bos in. Tot 39 km konden we daar ons hart ophalen bij het rijden over twee zeer knappe woeste singletracks, de tweede voorzien van redelijk wat bulten en heuveltjes! Een slijkpad voerde dan tot aan een straat met enkele huizen. 39,50 km om 13.00 u. Na een slijkspoor dat Kattestraat gedoopt werd kon gekozen worden uit een gemakkelijk traject en een moeilijk traject voor ervaren bikers. Bij dit laatste stond een bordje dat “3 km” vermeldde, waaruit ik vermoed dat dit een extra lus was van 3 km lang, vermits de langste route op de websites aangekondigd was als zijnde 44 km lang. Omwille van de regen, het reeds gevorderde uur, de wens om toch enigszins op tijd thuis te zijn en vooral de vrees om als pannenkoek te zullen stuntelen op een parcours voor gevorderden, heb ik maar voor “gemakkelijk” gekozen. Achteraf had ik daar wat spijt van omdat ik in de verte mooie heuveltjes in het bos zag liggen. Ik kreeg toch nog waar voor mijn geld onder de vorm van een mooie track aan de Finse Piste en de laatste twee kilometer door de bossen weer naar Don Bosco. Met 41,50 km op het tellertje ben ik daar om 13.15 u als één van de laatsten gearriveerd. In de gietende regen!

De bikewash was nog operationeel maar werd kort na mijn gebruik ervan ontmanteld. De modder kwam zeer goed los zodat ik thuis geen werk meer had aan de fiets vermits hij op tweede kerstdag toch weer vuil zou gemaakt worden in Poppel! Het hamburgerkraam dat ik bij het vertrekken had zien staan was nog operationeel en de 999 andere deelnemers hadden nog niet alle worsten opgepeuzeld! Je kon er van alles en nog wat kiezen! En je kreeg een grote portie. Een hamburger lag al eerder tussen een Tunesisch brood en mijn braadworst lag ook tussen een vrij lang Frans broodje. Er was zelfs de optie “met smos”! Er kwam ook een koppel niet-mountainbikers smullen. Binnen in de cafetaria alles opgepeuzeld en doorgespoeld met twee drankjes. Lang ben ik niet meer blijven zitten want ik werd samen met de andere late jongens omzeggens letterlijk buitengeveegd door de kuisploeg die begon te schuren. Geen erg, de mensen zullen ook op tijd hebben willen zijn voor hun kerstavond. Toen ik me naast de kerststal in de gietende regen klaarmaakte om naar huis te vertrekken sloeg het klokje van de kapel twee uur! Mij wachtte nog een lange rit huiswaarts en na het proper maken van m’n spullen en een warme douche was ik zo goed als op tijd voor kerstavond bij m’n kameraad en diens gezin.

Zoals ik al wist van eerdere deelnames was dit een prachtige toertocht met veel bos en een aantal zeer knappe singletracks. Ik meen er zelfs ooit in de sneeuw gereden te hebben. Enkel het slechte weer en de regen vanaf de stop waren deze keer spelbrekers. Toch content dat ik de moeite gedaan had om te komen op deze speciale dag voor kerstmis, vermits het de laatste keer was dat deze toer op deze datum georganiseerd wordt! Het enige alternatief is immers Menen, maar daarvoor 154 km met de auto rijden is me te ver!

Jari moest voor het kerstdiner zorgen, dus geen route op Google-Maps!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

25-12-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-35-45 km) van WTC Woensdrecht te Ossendrecht op zondag 21-12-2014.

Omdat ik van verder dan thuis diende te komen deze zondag met de auto naar Ossendrecht gereden waar ik een parkeerplek vond op een zompig zanderig braakliggend stuk grond op het terrein van de Volksabdij Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinen nabij het restaurant De Blauwe Pauw. Ik kwam er naast de mij bekende MTBiker from Berendrecht te staan. Er heerste een grote drukte aan De Blauwe Pauw. Lichte paniek en zelfverwensingen nog voor de inschrijving. Bij het willen verstellen van de sluiting van m’n helm kwamen onderdeeltjes los en bij aankomst aan de inschrijving meende ik er onderweg verloren te hebben. Teruggekeerd en niks gevonden onderweg noch aan de auto! Bij nader toezien had ik niets verloren! Een geluk dat Jari iets later aan de inschrijving was dan voorzien en er bovendien in slaagde van alles weer in elkaar te knutselen. Want hoe ik anders mijn helm op mijn kop zou hebben moeten houden was een raadsel! Om 9.40 u waren we op weg voor een tocht met keuze uit 25-35-45 km. Nieuw deze keer was de controle van de polsbandjes bij de start!

We doken samen met vele anderen onmiddellijk de bossen achter De Blauwe Pauw en nabij het Mollercollege in. Daar liggen veel singletracks! Reeds na 1 km was er oponthoud aan de beruchte “beek” op een spoor tussen een prikkeldraad en het bos. Daar waar het pad door de beek gaat stond het water dieper en breder dan gewoonlijk! Velen kozen voor het naastliggende veld en dat heb ik ook gedaan! Jari volgde nadat hij zijn voorganger, die enigszins sarcastisch had opgemerkt “dat iedereen blijkbaar schrik had van een beekje” over de kop ging en met zijn grote mond in de modder viel!

Een beetje opgejaagd door de drukte en de voorbijflitsende snelle bikers bereikten we via tracks en bospaden op 4 km De Luchtballon in Calfven. Deze vakantiekampplaats voor kinderen met astma op een voormalig militair terrein draaide vooral op vrijwilligers en giften en ging vorig jaar helaas failliet. Daar vertrok eertijds ook een toertocht. We keerden terug zuidwaarts in de richting van het vertrek waarbij we op 5 km de immer vettige slijkstrook aan het Mollercollege voor de wielen kregen. Zelfs bij droog weer ligt het daar altijd nat! Er volgde dan een stuk over meer open heide. Opnieuw ging het in de richting van de bossen nabij Calfven en passeerden we voor een tweede keer De Luchtballon. Singletracks en boswegen werden ons deel waarbij we omstreeks 7 km het Wasseven voorbij reden, dat is de visvijver van ’t Spanjooltje uit Ossendrecht. In de verte hoorde we de honden op de hondenschool blaffen, waarvan één fel tekeer ging! Na het nemen van enkele heuveltjes bereikten we de rand van het bewoonde Calfven ter hoogte van twee grote boerderijen. 10 km.

Via de verharde fietspaden naast de zandwegen reden we richting Ossendrecht. Tot 13 km doorkruisten we de bewoonde wereld van Ossendrecht, waarbij ook gebruik gemaakt werd van de grassporen die op de rand met de velden achter de huizen lopen. Dan ging het nog zo’n halve kilometer over een grasspoor doorheen de open polder. Voor en achter zagen we verschillende groepjes bikers, er was veel volk onderweg! Omstreeks 10.45 u werden we door een fotograaf op de gevoelige plaat vastgelegd! Via het asfaltbaantje Plaatsluis door de winderige vlakte van de polder bereikten we de naturistencamping Athena aan de rand van de bossen van Stoppelbergen en vlak bij de grens met het Belgische Zandvliet. Er stonden weinig wagens op de parking. Het weer was er ook niet naar om in uwe flikker rond te lopen! Dat was alleen goed geweest om een longontsteking op te doen! De bossen van Stoppelbergen hadden zoals altijd veel te bieden aan de deelnemende mountainbikers, want hier liggen heel veel bospaden en singeltracks verborgen! 16,75 km om 11.00 u.

Op 17 km troffen we een splitsing tussen de routes van 25-35 km en van 45 km. Gekozen voor het langste traject. We kregen een knappe portie singletracks van Stoppelbergen voor de wielen, waarvan sommige paadjes mij bekend waren van eigen lokale tochten. Het is anders zeer lang geleden dat ik hier nog op eigen houtje toerde. Op 20 km passeerden we de Antwerpse sportvelden in de buurt van de Ruige Heide en de camping De Watertoren in het Belgische Berendrecht. Rugby? In ieder geval geen voetbal! We reden dus pal op de grens tussen Nederland en België in een bosgebied dat De Wildernissen genoemd wordt. Even verderop was er een stevig klimmetje en dan nog over enkele uit de kluiten gewassen wortels, waarna een smal pad ons in de richting van het Moretusbos in Putte voerde. We keerden terug naar Stoppelbergen via De Wildernissen waar we nog een portie mooie paden voorgeschoteld kregen! Op 24 km diende zich “dé wortel” bovenaan een klim aan en reden we over de zandvlakte van Stoppelbergen. Dank zij de regen was het in de zomer onberijdbare losse zand nu goed te doen. Dan de mooie tracks terug in de richting van waar we Stoppelbergen in doken.

Via bospaden kwamen we uit in het pad aan de afsluiting rond de politieacademie, een zandweg waar bij nat weer altijd grote maar te ontwijken plassen liggen. Het bospad dat hier op volgde was nog natter, alhoewel het dit keer nog goed doenbaar was, zelfs aan het einde ervan waar het meeste water staat! Op 28 km bereikten we exact op het middaguur de bevoorrading die opgesteld stond vlak naast de ingang van de politieschool. Je kon er sportdrank en bouillon drinken, bananen en suikerwafels eten. Toen we daar stonden kwam er een delegatie bikers van de organiserende club die het parcours controleerden toe. Eén van die kerels was zo slim om in de grote vuilniston te springen om zo het afval bijeen te drukken. Want dat begon al overal rond te waaien en de mannen onder de tent maakten niet de minste aanstalten om daar iets aan te doen!

Na de stop ging het via de Molenbosstraat een smal wegeltje in waarna een bospad ons tot op de Putsebaan voerde. Seingevers hielpen ons op 29 km naar de overkant waarna we richting Hoogerheide fietsten, voorbij het Puts Meuleke. Even verderop dienden we de Putseweg opnieuw te kruisen om de bossen langs de kant van Ossendrecht weer in te rijden voor enkele knappe paden en een mooie track in de omgeving van de oude zandgroeve. Hier kregen we een tijd het gezelschap van Dennis van BikeAholic, net toen ik reed te sukkelen in een zeer modderig spoor tussen rododendrons! Hij was op pad met een fatbike met dikke banden! We kruisten de Putseweg een derde keer en sloegen de plasrijke zandweg in het domein Groote Meer in.

Aan de oversteek was een splitsing tussen de routes van 25 km en van 35-45 km op 32 km van het vertrek. Gekozen voor de lange toer. Jari en Dennis reden voorop en ik had moeite om hen te volgen wegens even een dipje! Er volgde een zwaar nat bospad voor deze vermoeide mens! 35,50 km om 12.50 u! Er kwam nog een slijkspoor tussen rododendrons! Maar de moeite werd beloond onder de vorm van de mooie singletrack in de bossen van de Staartse Heide tot de kruising met een asfaltbaantje op 38 km. Aansluitend kregen we mooie bospaden en sporen over de open stukken op de Staartse Heide voor de wielen. Op 42 km passeerden we daarbij de camping Staartse Duinen. We sloegen het bospad naast de toegang tot de kampeerplaats in. Dit gaat even verder over in een singeltrack die evenwijdig loopt met de Abdijlaan. Vanaf het einde van de track ging het over het fietspad van de Abdijlaan tot aan het rondpunt met de Putseweg waar we overstaken en de Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinenlaan in sloegen. Aan de eerste achter de bomen verscholen villa sloegen we rechtsaf een bospad in en werden we nog over de twee hoge zanderige pukkels gejaagd die daar in de bossen van de Volksabdij liggen. Een laatste singletrack bracht ons om 13.45 u na 46 km weer aan De Blauwe Pauw.

Nog gebruik gemaakt van de bikewash waar een man uw fiets onder handen nam en afscheid genomen van Dennis die we daar nog even te zien kregen. De tombola was al opgeruimd, daar hebben we niks meer van gezien! Binnen met Jari nog een broodje viandel (wij noemen dat een curryworst), een kop soep en een drankje genoten. Thuis de post opgehaald en dan weer naar mijn tijdelijke verblijfplaats afgereisd. Het was weer een mooie toertocht daar in Ossendrecht. Een nadeel was de grote drukte en de snellere rijders gedurende het eerste deel van de tocht. Aan de commentaren te zien waren wij blijkbaar niet de enigen die zich stoorden aan het asociale rijgedrag van sommigen die een toertocht verwarren met een wielerwedstrijd! Maar dat is een discussie zonder einde…

Jari zorgde voor de route op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

22-12-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (26-34-40 km) van WTC De Windklievers te Mol op zaterdag 20-12-2014.

Het was voor mij de eerste keer dat ik deelnam aan de toertocht van WTC De Windklievers vanuit de Sporthal Den Uyt even voorbij het centrum van Mol. Om er te geraken moest ik eerst het drukke centrum van Mol doorkruisen. Aan de sporthal zelf was een grote parking maar ik vond een ideaal plekje op een kleine parking naast een beek. Mijn maat Jari opgezocht op de parking en ingeschreven. Pas om 14.20 u waren we op weg! Reeds op 2 km van de start troffen we een splitsing aan de nog vrij nieuwe fietsrotonde onder het drukke kruispunt nabij het Sint-Paulusinstituut in Heidehuizen. Vanaf hier kregen we al een eerste lading singletracks in de bossen van Heidehuizen, in de buurt van en soms tegen de richting van de vaste Landduinenroute in. De tocht volgde in elk geval niet gewoon het parcours van de vaste rode route.

Van 7 tot 8 km troffen we een slijkpad waar het moeizaam rijden was terwijl we werden gade geslagen door een aantal jagers die daar met hun geweren rondliepen! Op 11,50 km bereikten we het gehucht Hulsen en reden daar via de Schommelstraat de Volsbergenbossen in. De track die rond de zandvlakte aan het boomkapelletje loopt werd niet aangedaan! Er is bij mijn weten maar één toertocht in Mol die er gebruik van maakt en dat is deze die altijd op 21 juli georganiseerd wordt! Even voorbij de zandvlakte ging het rechtsaf en troffen we singletracks in het bos. Op 13 km kregen we gedurende een halve kilometer af te rekenen met veel slijk toen we over een stukje van de vaste route reden.

Op 15,50 km volgde er een mooi stukje op de vaste Landduinenroute met een track die zich op en af over een heuvelkam slingert, gevolgd door mooie tracks in de buurt van de vaste route. Een seingever hielp ons de gevaarlijke Molsebaan over. We reden dan voorbij de manege Far West in de Hoevendijk te Meerhout waar de bevoorrading van een andere toertocht staat. 14.30 u. Op 17 km reden we even doorheen een stukje van de Belse Bossen. Bossen geweest tenminste, want er bleek daar een hele strook kaalgekapt! Op 17,50 km was daar de splitsing tussen de routes van 26-34 km en 40 km. Na de doortocht van een meer open gebied en het rijden over een brede bosweg passeerden we de uit betonplaten opgetrokken gebouwen van de Kruiskwacht, een kampplaats, en doken we een pad in een nat bos in. Omstreeks 21 km reden we door dat bos over de groene vaste route, maar tegen de richting ervan in en troffen we drie mensen te paard als tegenliggers. 14.50 u.

We kwamen uit het bos tevoorschijn en reden door het bewoonde centrum van Geel-Bel waar de klok in de opvallende plompe kerktoren net drie uur sloeg! Op 23 km arriveerden we aan de bevoorrading die onder een tent opgesteld stond op een parking naast het Belshof. Er stonden daar bananen, appelsienen, wafels en hete soep op ons te wachten, verzorgd door een aantal mannen die daar het sombere vochtige en kille weer trotseerden. Zij begonnen zo stilaan met de opruim van hun spullen. Er kwamen nog een aantal bikers toe, want ondanks onze late start hadden wij onderweg toch nog geregeld andere deelnemers gezien.

Na de stop ging het via Manheuvels in Geel-Bel naar een splitsing tussen de routes van 26 km en 34-40 km waarna we de Belse Bossen in doken ter hoogte van de Kapucienenberg om er te rijden over paadjes in de buurt van de rode en de groene vaste route. In de Volmolenweg, een onverharde zandweg, reden we voorbij het lokaal en het vliegveldje van de Kempense Modelclub waar deze keer geen leden met hun miniatuurvliegtuigen of helikopters aan het spelen waren! 27,50 km. Een bosweg met een fel aanzuigende ondergrond leidde ons tot aan het kruispunt van de Volmolenbaan met de Slagmolenstraat in Mol. 29,50 km om 15.40 u. Van 31 km tot 34,50 km konden we genieten van een knap stukje parcours op en af enkele heuvels nadat we de Volmolenbossen waren in gereden. Eventjes kwamen we er in het wiel te hangen van een moeder met haar twee dochtertjes. Via de Dasstraat verlieten we de Volmolenbossen om er vanaf het casino Magic Dice even de Borgerhoutsedijk te volgen en alzo de Bremdoornstraat te bereiken. Het verlaten en nadien uitgebrande hoevetje op de hoek is intussen afgebroken. Ook de vaste route passeert hier.

Halverwege de Bremdoornstraat werd de singletrack rechts aangesneden en reden we door de bosrijke omgeving opnieuw richting Heidehuizen. Op de plek waar een bord de laatste vijf kilometer aankondigde doken we opnieuw de bossen in. We reden er dan eventjes tegengesteld aan de richting van de vaste rode route over mooie singletracks en passeerden daarbij op 38 km het Sint-Paulusinstituut. Na de doortocht van een villawijk en het kruisen van de Zuiderring reden we via de Borgerhoutsedijk weer naar de sporthal. Met bijna 41 km op het tellertje waren we om 16.30 u weer bij af. Ondanks het gevorderde uur konden we nog gebruik maken van de bikewash zodat we onze fiets proper weer mee naar huis konden nemen. Binnen in de cafetaria de dag afgesloten met een kom soep met brood en een drankje. Nadat we afspraken hadden gemaakt voor de rit van morgen in het Nederlandse Ossendrecht konden we huiswaarts. Het was geen spectaculaire rit in Mol en er zijn tochten die meer uit de bezochte omgeving halen, maar na het vorige weekend niet buiten te zijn geweest met de fiets was dit een ideale tocht om de stramme spieren weer los te gooien. Bovendien was de tocht uitgestippeld in de andere richting dan de meeste tochten die deze omgeving aandoen en dat geeft direct een heel ander beeld!

Jari zorgde voor de route op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

21-12-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht 9^de Rondom Brecht (15-27-45-60 km) van WTC De Stoempers te Sint-Lenaarts-Brecht op zondag 07-12-2014.

Dat één van mijn makkers de kok is die de soep maakte voor deze toertocht en lid is van WTC De Stoempers was een reden te meer om de toertocht van deze club te rijden. Deze rit staat trouwens al sinds lang, nog voor hij er lid van was, op mijn jaarlijkse kalender. Aldus trok ik deze keer met de bike vanuit Hoogstraten richting Sint-Lenaarts (Brecht) waar de start te vinden was in de garage Felix. De opkomende zon boven het Kempens landschap onder een blauwe hemel onderweg was prachtig om te zien, maar de ijskoude tegenwind maakte de rit naar de start toch minder aangenaam! Vermits mijn makker Jari zich overslapen had kon ik nog voor de start al goed gebruik maken van een hete kop soep om lijf en leden op te warmen! Ik werd er begroet door een bekend Bierbiker die vanuit Vlaams-Brabant met enkele clubgenoten naar hier was afgezakt, evenals door Rubber-12.

Om 9.40 u waren we ingeschreven en op weg met het oog op de langste rit van 60 km. Het ging het dorp van Sint-Lenaarts uit om via een grasspoor het jaagpad van het Kempens Kanaal Schoten-Dessel te bereiken. Na een eindje langsheen het kanaal te hebben gereden dienden we het te kruisen aan het eerstvolgende bruggetje. Daar stonden de Bierbikers al stil om hun vrouwelijk lid met mechanische pech bij te staan. Even later zouden ze ons alweer passeren, want wat snelheid betreft moet deze dame niet onderdoen voor haar mannelijke clubmakkers! Na nog een eindje over een track op de andere oever kwam de splitsing tussen de kidstoer van 15 km en de routes van 27-45-60 km op 2,50 km van het vertrek. Het ging linksaf van het kanaal weg een natte zandweg in door het natuurgebied Kooldries-Hoofsweer, een plek waar de natuur de oude kleiputten van de voormalige steenfabrieken opnieuw heeft ingenomen.

Een lang en eerder lastig te berijden grasspoor bracht ons dan tot op het grondgebied van Westmalle waar we de Paalstraat in reden, zijnde een onverharde veldweg. Zo bereikten we door de velden de Heikantstraat om ter hoogte van het domein en de kampplaats Sint-Jansburg richting Molenbos te rijden. In dit Molenbos ligt de bekende bedevaartsplek Drieboomkensberg die door elke zichzelf respecterende lokale toertocht bezocht wordt. Deze keer reden we op 8 km omstreeks 10.10 u het Molenbos binnen via een eerder ongebruikelijke toegang om via een aantal eerder zompige en lastige sporen en dus moeilijke intro, de wirwar aan singletracks rond Drieboomkensberg te bereiken. Tot 9 km konden we rijden over de natte maar nog vrij behoorlijk te berijden tracks. We passeerden Huize Walden en op enige afstand de achterzijde van de abdij van de Trappisten op 11 km. We sloegen er namelijk rechtsaf en konden dan rijden doorheen de dreven van het imposante Molenbos waarop zich in de loop der tijden smallere tracks hebben ontwikkeld. Daarbij passeerden we het revalidatiecentrum De Dennen. Op 13,75 km ging het eventjes langsheen de villa’s in de uitlopers van een woonwijk ter hoogte van de Kotseheide om dan opnieuw een portie knap Molenbos voor de wielen te krijgen tot we op 15 km de grens tussen Brecht (Abdijlaan) en Schilde (Waterstraat) bereikten.

Na een kilometer langsheen de Waterstraat ging het op de grens met Brecht aan de overkant op 16 km de Kleine Vraagstraat in, een zanderige bosweg. Halverwege ging het dan rechts een smal paadje in om via een smal nat spoor de bossen rond een half uitgedroogd ven achter Kristus-Koning (Sint-Job) te bereiken. Daar lagen na 18 km enkele mooie tracks en bospaden op ons te wachten. 10.50 u. Deze brachten ons gedurende een kilometer lang tot in de Caterskapeldreef, een onverharde straat met enkele huizen op het grondgebied van Schilde, grenzend aan de achterpoort van het bosrijke domein van de school Kristus-Koning te Sint-Job-in-‘t-Goor. Via de Kleine Vraagstraat, de Vraagstraat en de Polderdreef, allen onverharde bosdreven met schaarse bewoning, bereikten we de bevoorrading die ondergebracht was in een vrachtwagen op het kruispunt met de Poppelaerstraat op 20,50 km van de start. We troffen er de Watjes die ons onderweg hadden ingehaald, maar het Hoofdwatje (Weetabix), aldus Jari, was er niet bij! 11.00 u.

Aan de bevoorrading konden we genieten van de lekker warme soep, sportdrank, koeken en appelsienen. Ik vermoed dat de bananen er al op waren. De door m’n maat bereide soep wat aangeprezen bij de Watjes! Via de Baan op Sas 2, een bosweg die naast de afsluiting van de Camping Het Veen loopt, bereikten we het Kempens Kanaal Schoten-Dessel ter hoogte van de bunker en de woonboten. Op 22 km kruisten we omstreeks 11.15 u het kanaal via de oversteek op de sluisdeuren van Sas 3. Aan de overkant keerden we op de andere oever eventjes op onze stappen terug om dan de bossen van De Merel in te slaan. Knappe, maar wel natte, singletracks werden daar ons deel in de strook bos die ligt tussen het kanaal, de Schotensteenweg, de Tilburgbaan en de Lochtsebaan te Sint-Job-in-‘t-Goor (Brecht). In een eerder lastige track met wortels en bulten werden we daar omstreeks 11.27 u door een fotograaf van mtb-you digitaal vereeuwigd op 25 km van het vertrek.

Vanaf de tennisclub De Merel bracht een zeer lange zandweg, de Tilburgbaan, ons tot de splitsing tussen de 35 km en de 45-60 km op 26,50 km van de start. 11.30 u. Een smal spoor op de rand tussen bos en weiden voerde ons dan tot de camping De Drie Linden langsheen de Schotensteenweg. Maar alvorens die weg te bereiken ging het linksaf een spoor in om tussen de oude dennenbomen opnieuw de bossen aan De Merel te bereiken. Na nog een portie tracks en bospaden dienden we op 30 km de Schotensteenweg te kruisen en een kilometer verder ook de snelweg E19 en het spoor van de TGV via de brug in de Andrélaan. Aan de overkant van de snelweg doken we rechtsaf de bossen in voor een portie mooie paden en singletracks die daar liggen tussen de snelweg en de Mieksebaan in het gebied Rommersheide. Tot 34 km kregen we aldus een knap stukje parcours voor de wielen! Zonder veel te zien van de vele buitenhuisjes die hier op bepaalde plekken staan. Op 35 km bereikten we de Mieksebaan. Daar kregen we Silverfokske als tegenligger te zien! Hij was op eigen houtje aan het toeren en was hier en daar op het parcours verzeild geraakt. We zouden hem later tijdens de tocht nog tegenkomen! We reden een tijdje over de Mieksebaan voorbij de bungalows van Nieuw Rommersheide. Destijds heb ik nog geïnformeerd naar de prijzen van die huisjes toen ik zinnens was een woning te kopen. Dat is intussen al 25 jaar geleden, dus het nieuwe is er intussen ook al lang af!

Het ging rechtsaf in de richting van de spoorlijn die Antwerpen per TGV met Breda en Nederland verbindt, om dan linksaf te slaan in een zeer lang spoor dat ons naast de hogesnelheidslijn opnieuw in de richting van Brecht voerde. Na een heel eindje bereikten we opnieuw de (ook zeer lange) Mieksebaan om net voor de volgende brug over spoor en snelweg links het talud op gestuurd worden richting de rijweg. Daar bevond zich de splitsing tussen de 45 km en de 60 km. Deze kwam op 36,50 km van het vertrek en ondanks het inmiddels toch wel gevorderde uur hebben we er voor de langste rit gekozen. Vanaf hier volgde een redelijk lang stuk over het asfalt van de Hoge Mereyt en de Brasschaatbaan in het grensgebied tussen Brecht-Overbroek en Brasschaat. Zo bereikten we een vrij toegankelijke weg doorheen het militair domein Kamp van Brasschaat. Op dit uitgestrekte en eens zo roemrijke domein is thans nog weinig militaire activiteit te bespeuren! Op 39 km troffen we er de tweede bevoorrading waar er door slechts één man gezorgd werd voor een knabbeltje en een drankje. Zijn eenzame dagtaak zat er bijna op! We hebben een tijdje met de kerel staan praten en hij wist ons te vertellen dat er veel meer bikers gekozen hadden voor het langste traject in vergelijking met vorig jaar!

Na de tweede stop reden we een lange tijd over een brede assenweg in het eerder desolate militaire domein tot aan de grens met Gooreind-Wuustwezel. Daar kwamen we Silverfokske weer tegen die vanaf hier een eind met ons is mee blijven rijden. We dienden rechtsaf te slaan en weer volgde een zeer lang spoor over het desolate militaire domein met rechts van ons enkele vennen en waterpartijen. Links van mij zag ik heel in de verte enkele eenzame villa’s staan en mijn vermoeden dat deze langsheen de Bredabaan, de zeer lange grote weg van Antwerpen naar Breda, stonden, bleek nadien volgens de kaart te kloppen. Gedurende ettelijke kilometers reden we zo tot 45 km van de start recht op recht over een spoor langsheen het militair domein doorheen een verlaten streek.

Op 45 km bereikten we het pad dat loopt tussen een groot ven en het Uilenbos, de zogenaamde Schietveldweg. Tenzij je van de streek bent of het zoals ik door omstandigheden bent te weten gekomen, ben je hier vlak bij het dorpscentrum van Wuustwezel zonder daar benul van te hebben! Ik ben er ooit met iemand van een plaatselijke fietsenzaak naartoe gereden voor het testen van een fiets. Ik was er in mijn beginperiode al eerder tijdens toertochten gepasseerd zonder te weten waar die plek ergens was! Dank zij die testrit ben ik het te weten gekomen! We doken de eerder hobbelige en goed van wortels voorziene paadjes van het Uilenbos in. Vermits het maar een kleine strook bos betreft was de doortocht kort van duur. Erna volgde zoals te verwachten was één van de kroonjuwelen van deze toertocht, alhoewel ik het op dat pad niet zo begrepen heb en het gewoonlijk figuurlijk links en letterlijk rechts laat liggen! Het betreft een singletrack die enigszins in de hoogte vlak naast het water van een zeer groot ven loopt! Met enkele klimmetjes en stevige wortels! Omdat ik nu toch niemand meer achter mij verwachtte, we reden sinds de tweede stop helemaal alleen, was deze keer de uitgelezen kans om me er toch nog maar eens op de track te wagen. Vermits ik sinds mijn beginperiode toch ook iets bijgeleerd heb, ging het me nog redelijk goed af ook. Enkel die wortels betrouw ik toch niet goed!

Aan de oversteek van de nabijgelegen Kampweg, de baan die van Wuustwezel naar Brecht voert, namen we afscheid van Silverfokske die opnieuw richting Brecht-Overbroek trok. Wij dienden de baan te kruisen naar de Schietveldweg toe en reden er voorbij een vervallen huis op de rand van een natuurgebied Het Marum. Dit is het meest noordelijke deel van het Groot Schietveld wat we daarnet doorkruist hadden. 47 km om 13.10 u. Helaas kregen we ook wat motregen over ons, maar dat bleef gelukkig beperkt! Vanaf hier voerden veldwegen en baantjes ons door een vrij verlaten landelijke streek op de grens tussen Wuustwezel en Brecht. Omstreeks 50 km reden we opnieuw in de omgeving van het militair domein en brachten veldwegen ons tot aan de Sint-Lenaartsebaan om de E19 en de hogesnelheidslijn opnieuw te kruisen. Aan de overkant maakten we nog een lusje en op 53 km reden we rakelings langsheen de windmolens die al sinds enkele jaren vlak naast de snelweg staan. Voor mij was het de eerste keer dat ik er zo dicht langs reed, ook al zie ik ze vaak genoeg vanaf de snelweg staan. In de ongeveer 30 jaar dat ik de snelweg gebruik voor het woon-werkverkeer heb ik ze er na de aanleg van de TGV weten komen. Niet te schatten hoe op die tijd de hele omgeving van uitzicht veranderde en herkenningspunten zoals bomen en hoeven plaats dienden te ruimen voor de spoorlijn en de betonnen wand die deze van de snelweg scheidt, om niet te spreken van de nieuwe op- en afrittencomplexen om de spoorweg te kunnen kruisen!

Rijdend over veldwegen en grassporen in een eerder saaie open omgeving dienden we thans op te boksen tegen regen en veel tegenwind! We werden moe en er mocht zo stilaan een einde aan komen. Via dezelfde Sint-Lenaartsebaan en de Koningsstoel bereikten we opnieuw de bewoonde kern van Sint-Lenaarts-Brecht en de aankomst in de Citroën Garage Felix om 13.30 u en met 56 km op het tellertje, iets minder dan de beloofde 60! Binnen nog genoten van een hete kop soep, uitgegoten door de maker himself die tevreden was met een ruime opkomst van zo’n 1300 bikers. Een babbel gehad met de nog vrij jonge voorzitter van een kleine lokale club die kwam vragen of de Papegaai Bike Team de nachtrit in december nog organiseert. Helaas, voorlopig niet omdat er op dit ogenblik van een team weinig sprake is! We hadden ons geamuseerd en ondanks het feit dat na een mooie zonsopkomst de hemel al snel overtrok, hadden we de rit toch zo goed als droog uit kunnen rijden! Toen we huiswaarts vertrokken was het stevig aan het regenen en we verrekten van de kou toen Jari de fietsen aan het opladen was. Want hij heeft me na de tocht met de auto weer naar Hoogstraten gevoerd om me een natte terugtocht te besparen! Er wachtte voor mij dan één van de drukste werkweken van het jaar en de bike zou het volgende weekend helaas op stal blijven ondanks mijn voornemen om deze keer de toertocht in het Nederlandse Wouw nog eens te rijden! Helaas, voor de derde keer op rij forfait moeten geven!

Jari zorgde voor de route op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te vinden op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n site mtbwijzer.be!

StrammerMax

08-12-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax