Toertocht (18-27-45 km) van de Hoogstraatse Wielertoeristen te Hoogstraten op zondag 01-02-2015.

Er was sneeuw voorspeld, maar die bleef uit en de temperatuur bleek mee te vallen. De enige spelbreker was lichte regen ’s ochtends en de belangrijkste vraag was hoe het parcours er bij zou liggen vermits er maar geen einde kwam aan de natte winter! We hadden zo stilaan genoeg van het modderdabben. Ik kon een thuismatch rijden bij de Hoogstraatse Spurters en Jari stuurde me een berichtje toen hij thuis met de wagen vertrok. Me omkleden verliep niet vlot omdat ik m’n fietstrui niet direct kon vinden terwijl ze al tussen de rest op tafel lag en omdat ik bij het aandoen van mijn zo goed als gloednieuwe winterschoenen een gesp over trok! Dat materiaal is blijkbaar niet bestand tegen het afgebeuld worden tijdens onze weekendritten! Om 9.45 u waren we ingeschreven en op weg en behoorden daarmee tot de laatsten van de ongeveer 950 vertrekkers die het nat trotseerden. Buiten een lange trein hebben we ons nog weinig bikers weten inhalen!

We verlieten de stad (!) via de Gelmelstraat richting Wortel en sloegen even verder op deze gevaarlijke drukke weg linksaf de onverharde assenweg in die naast de gevangenis van Hoogstraten de waterloop De Mark kruist. Eens daar voorbij sloegen we in een nattte veldweg linksaf een oude buurtweg in die hier de allure heeft van een singletrack. Dit pad voerde ons voorbij de Laarmolen, het gerestaureerde en weer in werking gestelde deel van een watermolen langs de Mark, en het kasteeltje Withof tot aan de kapel in Minderhout. Op 5 km bereikten we de grens met het Nederlandse Castelré, een landelijk gehucht van Baarle-Nassau waarvan het grondgebied binnenin de middelste “bult” van de provincie Antwerpen steekt. Daarom dat de landsgrenzen hier grillig lopen en dan hebben we het nog niet over de vele piepkleine enclaves! We reden de Schooreindseweg in die al snel overging in een natte zandweg met aanzuigende ondergrond, in de zomer een echte zandbak! We reden door het schilderachtige Castelré en na het kruisen van Het Merkske, zijriviertje van De Mark, kregen we een eerste singletrack in een privaat bos voor de wielen! Aan dit bos houd ik nog steeds een slechte herinnering en een litteken over na een valpartij toen ik er tijdens een rit op eigen houtje in het gezelschap van een maat met m’n schoen achter een verloren gelopen ijzerdraad bleef haken, overkop ging en de trapper van m’n fiets in m’n scheenbeen gedrukt kreeg! Na de doortocht van het bosje kwamen we opnieuw uit in de zandweg om verderop het gehucht Hal, opnieuw in België, te bereiken.

Daar troffen we op 7,75 km van het vertrek de splitsing tussen de 18 km en de 27-45 km. Een asfaltbaantje en een kort weidespoor voerden ons tot aan het volgende bos waar we na een nat en van plassen voorziene bospad de mooie singletracks in het “bos van de Duitse nonnen” voor de wielen kregen! De vele singletracks waren hier, gezien de nattigheid, nog vrij behoorlijk te berijden en wij hadden er het gezelschap van enkele kleinere jongens die zich er goed uit de slag trokken! Op 10 km bereikten we de splitsing tussen de routes van 27 km en van 45 km. Pal achter het voormalige klooster van de “Duitse nonnen” waaraan de plek haar naam dankt en bekend is bij de locals. Hier werd destijds (eerste wereldoorlog?) een woning uitgebreid tot een klein klooster. Na het op rust gaan van de laatste Duitse non werd het geheel verkocht en opnieuw verdeeld in twee woonhuizen, thans netjes gerenoveerd. Het gebouw ligt langsheen de Bredaseweg, de baan die Minderhout met Meerle verbindt.

Eens het bos uit reden we een eindje over de Bredaseweg richting Meerle om ter hoogte van Café-Taverne ’t Heike het knappe private bos van Heerles Hof te bereiken. De toegangspoort stond wagenwijd open ten behoeve van de bikers die daar van 11 km tot 16 km konden genieten van de paden, sporen en tracks doorheen dit indrukwekkende bos dat elk jaar voor deze toertocht toegankelijk gesteld wordt. We verlieten het bos via de natte veldweg Paddegracht en reden tussen het bos en een diepe beek richting de baan Heerle die van Minderhout (B) naar Ulicoten (NL) voert. 11.00 u.

We werden over Heerle gestuurd en bereikten op 19 km de steenbakkerij Desta waar de rit even over het privaat terrein van het bedrijf voerde om via de zandweg naast de visvijvers de zandhopen aan de Goorkensdreef te bereiken. Hier werd tot over twee jaar geleden de veldrit Superprestige Hoogstraten beslecht nadat deze verhuisd was vanaf De Mosten naar de terreinen van de steenbakkerij annex manege Desmedt. We werden over de gemakkelijkst te beklimmen heuvel gestuurd. De andere zandhopen moeten met de kliedernatte ondergrond onberijdbaar geweest zijn! We reden naast de manege en de tegenoverliggende Blauwbossen in. Na een nat zompig bospad bereikten we één van de pronkstukken van deze en andere toertochten in de streek, meer bepaald de singletrack die zich met vele ruime bochten door een, helaas privaat, bos slingert! Privaat, maar blijkbaar toch eigendom van mensen die bikers gunstig gezind zijn. 21 km om 11.30 u.

We verlieten de Blauwbossen via Habelaar om langs enkele landelijke baantjes de Gouverneursbossen vanaf de gelijknamige straat te bereiken. Het Gouverneursbos is een langgerekte strook bos waardoorheen een lang bospad recht op recht loopt. Het lag er deze keer zeer vettig bij met zeer grote plassen, veruit één van de meest modderige stroken van de hele toertocht. De villa met schuren die in het bos gebouwd is staat nog steeds te koop! Voor wie veel geld heeft allicht! We kruisten opnieuw het baantje Gouverneursbossen en reden de oprit naar het “huis met de kerkramen” in om via de achterliggende en steeds zompige weide een mooie track in een klein bos te bereiken. Eens het bos uit waren we opnieuw in het gehucht Hal om er de bevoorrading te treffen. Deze stond zoals voorheen na 25 km opgesteld in de schuur van een hoeve. 11.45 u. Ondanks onze late komst was alles nog voorhanden zoals soep, sportdrank, fruit en wafels. Er stonden nog enkele vaders met hun kinderen, waaronder een nog zeer kleine dreumes. Na ons kwam er nog een biker toe en dat moet de laatste geweest zijn op het parcours. Na de stop werden we door niemand nog ingehaald.

Na de stop reden we voorbij het kapelletje van Hal. Tijdens eigen ritjes indertijd ging ik daar al wel eens op de bank zitten tegenover de stokoude vervallen hoeve. De bejaarde boer heeft duidelijk zijn hoeve verlaten en verkocht, want buiten de voorgevel is alles ervan met de grond gelijk gemaakt! Een keerpunt in de geschiedenis van deze plek. We reden opnieuw de hier grillige grens met Nederland over en kruisten via de zandweg Haldijk opnieuw Het Merkske. Dan linksaf en rechtsaf het bos van Langven in. Daar bereden we tot 27,75 km een zeer lange singletrack die zich evenwijdig met de Haldijk door het bos slingert. Om dan uit te komen op de rustige, maar wegens de hoge snelheden gevaarlijke Hoogstratensebaan, lokaal de Rode Weg genoemd, de baan die Minderhout met Baarle-Hertog verbindt. We reden heel even in de richting van Baarle om aan de overkant de eerstvolgende zandweg in te slaan om de bossen van de Schootsenhoek te bereiken. Via een oververzadigd bospad, waar een dame met hond onze mededabbers waren, ging het naar het Grenspad, een zandweg die pal op de landsgrens tussen België en Nederland voert. Daar stond de splitsing tussen de routes van 18-27 km en van 45 km op 29 km van het vertrek. Nog steeds gekozen voor de lange toer. Na nog een ommetje in het bos van Schootsenhoek bereikten we via het Grenspad een dreef aan de rand van Wortel Kolonie. 30 km.

Omdat deze dreef herschapen was in een ware modderzooi hebben we gebruik gemaakt van de grasberm achter de bomen, waar vroeger trouwens ooit een paadje lag, om het Bootjesven te bereiken. Dit schilderachtige ven met eilandje in de bosrijke kolonie van Wortel stond boordenvol water. Zelfs de zitbanken naast het schuilhuis stonden met hun poten in het water! Bij mooi weer in de zomer is dit een schilderachtige plek, bij zware vorst in de winter een drukbezochte plaats om te schaatsen. We reden de dreef tegenover het ven in en daar was het zwaar rijden over de aanzuigende ondergrond van doornat los zand. We staken het klinkerbaantje van de Kolonie over om via een volgende meer gehavende dreef de bossen te bereiken. Rechtsaf de dreef in waar in een ver verleden over de volledige lengte ooit het steenpuin van een afbraak moet gestort geweest zijn. De bodem zit er vol oude bakstenen. Aan het einde ervan voerde de tocht ons eventjes over een singletrack die in een privaat bos gelegen is.

Een bospad bracht ons na 33 km naar het gebied Eindepoel op de grens met Merksplas en niet ver van Zondereigen, een afgelegen en door Nederland omsloten gehucht van Baarle-Hertog. Hier lopen een aantal betonbaantjes door een dennenbos waarlangs buitenhuizen en permanent bewoonde huizen gebouwd zijn. Er passeert ook een zeer bochtige singletrack die deel uitmaakt van de groene vaste route van Hoogstraten en Merksplas. Deze slingert zich doorheen de percelen bos zonder dat je veel van de bebouwing te zien krijgt! Het is geen eenvoudig te berijden track omwille van de vele korte bochtjes en nu lag hij er bovendien nog zeer nat bij. Al bij al heb ik het er niet slecht van afgebracht, ook al diende ik enkele keren voet aan de grond te zetten. Ook de put waardoor we tijdens de toertocht vanuit Minderhout nog lekker droog gereden hadden stond nu tjokvol water! Ik heb wel nooit begrepen waarom de mensen die indertijd het parcours van de vaste route uitgetekend hebben zo veel bochten in die track hebben gemaakt! Bijna alle toertochten uit de regio maken er gebruik van!

We verlieten de bosrijke plek via de baantjes waarlangs de buitenhuizen staan op de rand tussen bos en velden. Eén van de laatste nieuwgebouwde chalets kan me anders wel bekoren. Een mooi plekje om te wonen in het Eendenpad! We sloegen de Pampaweg in, een assenweg door de uitlopers van de bossen van Wortel Kolonie en maakten nog een ommetje over een singletrack om opnieuw de Pampaweg te bereiken. Dan ging het in de richting van de Langenberg in Wortel om via enkele lange dreven van de Kolonie die min of meer evenwijdig lopen met de grote baan die Hoogstraten met Merksplas verbindt, uit te komen op het kruispunt van de Beukendreef met de lange bosdreef die naar Bootjesven loopt. Deze plek is niet ver van het Grenspad dat we daarstraks bereden hadden en ligt vlak bij de Nederlandse grens. In Café In Holland kan je lekker à volonté spek met eieren eten! We reden Poeleinde in en maakten een ommetje over een servitudepaadje dat naast een villa voert en enkele modderige veldwegen in de omgeving om zo uit te komen achter de gevangenis van Hoogstraten. Daar waren de pijlen vermoedelijk al weggehaald. Op het kruispunt met de grote baan Hoogstraten – Merksplas stond wel nog het bordje met het nummer van de pechzone! Omdat ik daarstraks kort na de start seingevers had zien staan aan het kruispunt met de Lindendreef zijn we dan op eigen houtje langs daar weer naar de start gereden. Enkel het smalle servitudepaadje naar de Achtelsestraat toe zullen we daardoor gemist hebben! Om 14.00 u waren we na 46,50 km weer aan het Klein Seminarie van waaruit de toer gestart was!

De bikewash was al opgeruimd, dus maar gebruik gemaakt van mijn eigen private voorzieningen, zelfs met warm water, om onze spullen proper te spuiten. Met Jari nog een hap gaan eten in een eethuisje. Na diens vertrek sloot de gebruikelijke opruim van mijn beslijkte spullen de zondag af. Aan deze mooie en afwisselende toertocht, deze keer ook zeer nat en modderig, zal helaas vanaf nu ook een droeve herinnering verbonden blijven. Bij aankomst vernam ik dat Arthur even na de middag overleden was na een veel te kort leven. Een goede gezondheid en een dosis geluk zijn jammer genoeg niet voor iedereen weggelegd in deze wereld!

StrammerMax