Toertocht (25-45 km) van TC De Grensrijders te Hoogerheide op zondag 14-10-2012.
Ik had voor vandaag mijn zinnen gezet op de toertocht in het Belgische Mol omwille van de lange afstanden, maar de gemeente- en provincieraadsverkiezingen hebben daar een stokje voor gestoken. Want eerst naar de stembus moeten om daarna nog naar Mol te vertrekken was niet doenbaar om dan nog aan een lange toertocht te beginnen. Ik zou er ook wel spijt van gehad hebben om de toertocht in het Nederlandse Hoogerheide te laten voorbijgaan. Dit was namelijk de eerste uitgave van deze toertocht door TC De Grensrijders. Ik ben dus vroeg mijn stem gaan uitbrengen, zodat ik om 9.10 u van thuis met de bike kon vertrekken richting de Nederlandse grens, een heenrit goed voor 18 km. Er was nog weinig beweging buiten. Enkel op de Putseweg, de mooie baan doorheen de bossen van de Brabantse Wal ter hoogte van de Groote Meer, staken me nog drie bikers voorbij die ook richting inschrijving reden. Me ingeschreven en vertrokken voor de tocht zo ergens tussen 10.15 u en 10.30 u, net voor het sluiten van de inschrijvingen. Ik hoorde bij mn vertrek iemand van de mensen van TC De Grensrijders tegen zijn clubmakkers zeggen dat er op dat ogenblik al meer dan 1000 deelnemers waren en dat er nog steeds binnen kwamen gedruppeld! Eens gekeken naar het slurfje van mn drinkzak, maar dat lekte niet! En mijn broek was evenmin nat! Héhé.
Vertrokken vanaf het zwembad hielp een seingever me het rondpunt aan de Putseweg over en deed me rechtsaf slaan in een parallelweg om daarna linksaf een straat met mooie villas in te rijden. Na 1 km reeds bereikte ik in het gezelschap van enkele andere bikers het bos over een nat en eerder vettig paadje. Na de regen van de dag voordien was het te verwachten dat we geen superdroog parcours voor de wielen zouden krijgen. Er volgde een mooie singletrack doorheen het bos, soms wat glibberig door de natte ondergrond, om uit te komen naast het domein van De Luchtballon. Dit is een vakantiedomein voor kinderen met astma, ondergebracht in de gebouwen op een terrein van een voormalig militair domein. Na de rit zou ik van iemand van de organisatoren te horen krijgen dat zij de jaarlijkse toertocht van De Luchtballon hadden overgenomen en hem naar vroeger in het seizoen hadden verplaatst. De Luchtballon had zijn toertocht al twee keren dienen af te gelasten omwille van hevige sneeuwval en vorig jaar was er geen tocht meer.
Het ging een bospad in naast de omheining van het vakantiedomein om zo tussen de 2 tot 3 km een eerste singletrack te treffen die ook wat klimwerk vereiste over de lokale bultjes en kwistig aanwezige boomwortels. Het vroeg me wat moeite om boven te geraken, maar de drie bikers die in mn zog reden gaven me een extra impuls om al rijdend de toppen te bereiken. Na het op en af de heuveltjes rijden volgde een natte singletrack en reed ik een vrouw in blauw jasje voorbij die aan de kant stond te wachten. Ik vermoed op haar man die ik aan De Luchtballon tegen een boom had zien staan voor een sanitaire stop! Na de track volgde op 4,5 km een breder paadje dat er wat vettiger bij lag omwille van de regen van gisteren. Dit pad voerde me voorbij een bosvijver, de jeugdvisvijver van vereniging t Spanjooltje. Drie vinnige bikers, waarvan één in een rood-wit pak me begroette, staken me voorbij en even verder stonden er twee langs de kant. Op 6,5 km dienden we een drukkere baan te kruisen, daarbij geholpen door twee seingevers. In het bos aan de andere kant van de weg kregen we drogere singletracks voor de wielen. Op een bepaalde plek werd het pad versperd door de stam van een omgevallen boom. Dus was het samen met drie anderen afstappen van de fiets. Het was er even druk, vermits er van de andere kant twee wandelaars met een hond kwamen die er plezier in hadden van de slijkmannen af te zien komen.
Op 7,5 km van de start kwam het paadje me bekend voor. Draaiend en kerend tussen dicht op elkaar staande boomstammen en goed voorzien van wortels. Links tussen de struiken door kon je de vijver zien liggen waarop in de zomer prachtige waterlelies bloeien. En zoals ik verwacht had bereikte ik de open vlakte van de (voormalige) zandgroeve van Ossendrecht in het gezelschap van twee andere tragere rijders. We kregen er wat ik vermoedde. Vanaf de open vlakte leidt er namelijk een zandweg de hoogte in. Een zwaar klimmetje. Bij droog weer is het er ferm trappen doorheen los zand en bij nat weer, zoals nu, zuigt de ondergrond hard aan. En dan volgde zoals te verwachten de korte maar stevige klim naar boven op een track tussen de bomen. En ook al had ik hem verwacht, en ook al zag hij er minder steil uit dan in mijn herinnering, ik moest toch net zoals de twee voorgangers even van de fiets! Na de klim volgde het smalle paadje dat zich een weg tussen de rododendrons naar boven baant. Het ligt er altijd vrij nat en modderig bij, zelfs bij droog weer, met halverwege een put met enkele wortels, maar het bleef vlot berijdbaar. Eens boven ging het niet rechtdoor zoals bij andere tochten, maar keerden we op onze stappen terug via een andere track. Het tellertje toonde 8,5 km om 11.00 u. Ik had me daarnet al afgevraagd waarom ze hem links lieten liggen, maar nu werd het duidelijk waarom we op onze stappen dienden terug te keren. Om de mooie track te kunnen berijden die zich naast de aanzuigende zandweg van daarnet met vele korte bochtjes doorheen het bos slingert. Een superleuk wegeltje. Gewoonlijk wordt dit pad eerst meegepikt om van daaruit de stevige klim te bereiken.
Op 10,5 km bereikte ik de Putseweg. Even een korte babbel met één van de seingevers terwijl de autos voorbij reden. Toen ik daarstraks naar Hoogerheide reed staken hier nog grote drommen bikers over! Om dan thans samen met vijf anderen die er arriveerden de brede bosweg aan de overzijde op te gaan. Daar was nog een vrij jonge knul bij, vermoedelijk vader en zoon. Aan deze kant van de baan bereden we een aantal bredere dreven doorheen de bossen van de Groote Meer. Er stonden op sommige plaatsen vrij brede plassen, zodat iedereen van links naar rechts slalomde om het water te ontwijken. Tot ruim 12 km bereed ik in het gezelschap van enkele anderen de wegen en paadjes in de Groote Meer. Onder anderen een vader die zijn dochtertje voortdurend rijinstructies gaf en een man en een vrouw die wat zenuwachtig werden wanneer ik achter hen aan reed. Na hen te hebben ingehaald verdween het viertal uit mn leven. Op 14 km volgde een zeer plezante lange singletrack die ons recht op recht langs de rand van een bos op en neer over heuveltjes voerde. Halverwege waarschuwde een bordje voor een gevaarlijke toestand aan een dropke over een wortel. Het stelde uiteindelijk niet zo veel voor, maar voor beginners of zeker voor het kleine meisje dat nog op komst was, was enige voorzichtigheid hier toch op zijn plaats. De leuke track werd gevolgd door een vettig pad met grote plassen, en dit terwijl deze streek er zelfs bij nat weer vrij droog bij blijft liggen. Maar een ganse dag regen laat een tijd zijn sporen na.
Het pad bracht me na 15,5 km weer tot de bewoonde wereld aan de manege De Wolfshoek in de Staartsestraat in Huijbergen, aan de rand van de Kalmthoutse Heide. We vervolgden onze weg doorheen de Staartsestraat met de riante woningen en buitenhuizen. Het nieuwe huis net voor het centrum van Huijbergen was intussen afgewerkt en bewoond. Er volgde een rondje Huijbergen. Even verder ging het rechtsaf de Vijverstraat in om daar halverwege linksaf een bospaadje in te duiken. Daar kregen we na 17 km de keuze tussen twee opties, meer bepaald de easy track en de heavy track. Met de man en de vrouw van daarnet weer in mijn zog kon ik me niet laten kennen! De heavy track bleek ons over één van de toppen van de Tiestenberg te voeren. Na een afdaling volgde weer een stevig kort klimmetje waar ik al hijgend boven geraakte. Daar stonden drie Belgische bikers die me staande hielden met de vraag naar een kettingpons. De pechvogel had een pons bij, maar het pinnetje was tijdens de poging tot herstellen, kromgetrokken. Ik heb met dat stukje gereedschap al meer anderen uit de nood geholpen dan dat ik het zelf nodig heb gehad. Op minder dan een minuut had de kerel het klusje geklaard en konden de drie weer verder. Ze hadden het intussen behoorlijk koud gekregen. Het was te merken dat de zomer voorbij is. Tijdens het rijden had ik het warm genoeg, maar er woei toch een koude wind. We doken over een zanderig paadje de heuvel af en later zou ik twee van de drie nog te zien krijgen aan de aankomst toen ze hun bikes in de auto aan het laden waren.
Het ging nog lekker op en af over enkele bultjes op de Tiestenberg. Ik werd een asfaltbaantje over geholpen door weer eens twee seingevers om een veldweg te bereiken en er op een kruispunt van zandwegen op de rand van een bos na 18 km een splitsing te treffen tussen de routes van 25 en van 45 km. Gekozen voor de langste toer en via een geïmproviseerd paadje op de rand van een grasveld bereikte ik een asfaltweg. Links had je een mooi zicht op een met dennen begroeide zandheuvel, aan de rechterkant stond een grote villa. Een bord met toeristische informatie leerde de passant één en ander over de Brabantse Wal en verklaarde ook de herkomst van de naam van de Tiestenberg. Hij werd genoemd naar Tiest Nelen, een landbouwer die een kampeerboerderij uitbaatte aan de voet van de heuvel. In de verte zag ik twee seingevers staan en toen ik het kruispunt naderde herkende ik de plek. We dienden er ter hoogte van een hoeve de Weg naar Wouw over te steken naar de Overbergseweg toe (19 km). Op deze plek staat de pauze van de Sirocco-toertocht vanuit Woensdrecht, één van de geliefde Nederlandse toeren in deze streek van de Brabantse Wal. Dat opende perspectieven, want verderop liggen weer bossen met leuke paden.
Na een kort stukje asfalt doken we een veldweg in die er redelijk vettig bij lag na een regendag. Daarna maakten de wielen van mn bike kennis met een singletrack op en af tussen de bomen om een bospad te bereiken waarlangs enkele buitenhuizen en kleine boerderijtjes onder de bomen staan. Het bleek de Walsestraat te zijn met aan het einde ervan een huis op een hoogte tussen de bomen. Naast het huis was inmiddels een groot stuk bos gerooid. Bij een vorige passage afgelopen winter had ik gemerkt dat daar bostuigen in de aanslag stonden om daar komaf te maken met de bomen. Het uitzicht vanuit het huis zal tijdelijk minder mooi zijn, maar er schijnt nu wel meer zon. Bospaadjes brachten me tot aan een meer open vlakte, een zanderig heidegebied, waar lampen op gele pylonen de landingsbanen van de basis Woensdrecht markeerden tot buiten de omheining toe (21 km). Voor de omheining ging het linksaf om het zanderig paadje ernaast te volgen naar het bos toe. In dat bos troffen we weer paadjes met leuke springbultjes. Die werden alsmaar hoger. Er zijn toertochten die dit pad in de omgekeerde richting berijden. Een toffe speeltuin voor iedere biker.
Op 23 km troffen we dan toch een kort stukje van honderd meter asfalt doorheen de bossen om een volgende singletrack in te slaan. Die voerde me linea recta naar de Nootjesberg met twee stevige uit de kluiten gewassen bulten. Ik genoot ervan om na de zomer, met vele toertochten in eigen land, dichter en verder van thuis, de vele mooie plekken van de Brabantse Wal terug te zien. Als waren het vrienden die men een jaar lang had moeten missen. Ik zal toch terug wat meer moeite mogen doen om deze vrienden tot op de top te kunnen bedwingen! Ik vervolgde mn weg over de zanderige paadjes op de Nootjesberg om na 25,5 km vanaf een paadje op de flank in de diepte links een boerderij te zien liggen. Eens beneden kwamen we vanuit het bos voorbij deze hoeve om dan rechtsaf te slaan en zo de Weg naar Wouw opnieuw te bereiken ter hoogte van Transport en Grondwerken Van Gastel. Een bedrijf dat ook een filiaal heeft in het Belgische Essen. Even een babbel met één van de seingevers ter plaatse. Ik zal allicht weer de laatste op pad geweest zijn, vermits het sinds de Tiestenberg geleden was dat me nog een biker had ingehaald.
De Weg naar Wouw over om er aan de andere zijde weer de mooie dennenbossen in te rijden. Er volgden knappe uit de kluiten gewassen bulten in een prachtig bos, de bodem bedekt met dennennaalden alsof men over een tapijt reed. Ik meen zelfs dat deze bossen uitlopers zijn van de wouden van Wouwse Plantage en niet zo heel ver af liggen van de bossen rond de Stayokay in Bergen-op-Zoom waar afgelopen vrijdag de nightride van de Mellowbikers werd gereden. Tot dik 27 km kon elke biker hier zijn hartje ophalen en genieten van de vele bospaadjes door dit gebied. Mooi! Na het passeren van deze speeltuin voor mountainbikers bereikte ik de Hollandse Weg in het centrum van Huijbergen. De bevoorrading stond opgesteld achteraan de oprit van een huis tegenover het tot woonhuizen omgebouwde voormalige Wilhelmietenklooster, een imposant gebouw dat tot 1980 ook dienst deed als weeshuis en internaat van de Broeders van Huijbergen. De pauze kwam op 28 km na de start. Er was al met de opruim begonnen, maar zelfs voor deze late vogel was er nog zoete sportdrank, een banaan en lekkere gevulde koeken. Een aantal Grensrijders stond al in hun blauwe pakken klaar om met de opruim van de pijlen te beginnen. Volgens één van de dames zag ik er toch nog niet moe uit. Dat klopt, waarom zou ik mij vermoeien! Hoe trager ik rijd, hoe langer ik kan genieten van de rit! Maar het heeft ook zijn nadelen! Zie daarvoor verder!
Na de stop ging het langsheen het klooster om er weer het Vijverstraatje te bereiken en het groene poortje tegenover binnen te rijden. Daar zullen heel wat bikers onachtzaam voorbij de Heilige Teresia gereden zijn die verstopt staat achter een stenen muurtje, haar gezicht naar het klooster gericht. Toen ik mijn eerste ritten in deze omgeving reed, passeerde ik daar soms ook, zonder te weten waar ik me ergens bevond! Ooit kwam ik daar François uit het Belgische Hoboken tegen. Hij maakt deel uit van een groepje van drie dat zich ooit herkende in één van mn schrijfseltjes. Begin dit jaar heb ik eens een groot deel van een toertocht in hun gezelschap gereden toen ik hen onderweg ontmoette. Ik heb veel moeite gedaan om hun namen niet te vergeten! Sonja, Joachim en François, bij deze mn groeten! Misschien kom ik jullie deze winter nog eens tegen! Een smal bospaadje leidde me verder langsheen statige bomen om op 29 km weer twee seingevers te treffen in de omgeving van de Staartse Duinen. Even gestopt om een paar woordjes te wisselen met de twee mannen die daar ettelijke uren gestaan hadden om de 1210 deelnemers naar de overkant te helpen, waarvan ondergetekende met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid als laatste! Op diezelfde plek was er ook een splitsing tussen de korte en de lange route.
Amusante bospaden dienden zich aan. Ik kwam wachtende bikers tegen, vermoedelijk mannen die op eigen houtje door de bossen reden, waarvan er drie stonden te wachten op de vierde die dringend een boodschap had moeten achterlaten in de natuur! Hij stond de bretellen van zn broek nog op te trekken, vandaar! Geen kakje in een zakje, maar tussen de dorre bladeren! Enige tijde later had ik omstreeks 33 km pech! Na een afslag rechts vond ik geen pijl meer. Een paar keren over en weer gereden. De man die er te voet ging met een stadsfiets aan de hand moet wel gedacht hebben dat ik niet goed snik was! Niks te vinden! Halverwege was een zijpaadje links en verderop aan een zitbank een kruispunt van wegen. Niks te vinden! Nog verder rechtdoor gereden. Daar waren wel pijlen, maar mogelijk was ik daar al gepasseerd! Ik vertrouwde het zaakje niet. Nog eens over een weer gereden, niks te vinden. Eén of andere flauwe plezante die een pijl had weggenomen? Dan zag ik twee Grensrijders de pijlen die ik aan het einde van het pad gezien had wegnemen! Het probleem uitgelegd. De 45 km was effectief hierlangs. Verdorie, ik zou me weer moeten reppen om die twee voor te blijven. Ik merkte al direct dat ik hier al eerder gepasseerd was, ik was gewoon in een lus aan het rijden! Opnieuw kwam ik de man met de fiets tegen! Ja, ik vind geen pijlen meer! Het paadje halverwege links in gereden. Had ik dat maar eerder gedaan! Daar hing een eind verderop weer een pijl! Aan de wandelpaden die aangegeven worden met dierenmotieven. Daardoor vermoedde ik dat ik in de buurt van de Staartse Duinen reed, op de grens met de Kalmthoutse Heide. Snel het paadje in om een eind verder inderdaad uit de bossen te komen aan de ingang van de camping Staartse Duinen. Al dat rondrijden en zoeken had me drie extra kilometer opgeleverd.
Geen probleem, maar door het tijdverlies waren vanaf de Staartse Duinen de pijlen ook reeds weggenomen door een andere ploeg Grensrijders. Daarom heb ik even staan wachten op het tweetal dat achter mij aan de slag was met opruimen. De eerste die toekwam heeft me uitgelegd hoe ik weer naar Hoogerheide kon rijden. Via twee ronde punten. Het eerste herkende ik, dat lag op de weg van Woensdrecht naar Huijbergen, het tweede lag op de Putseweg. Voor mij eindigde de toertocht na 38 km en in de reacties te lezen heb ik het stukje in de omgeving van de Volksabdij Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinen daardoor gemist. Een goede reden om de eerstvolgende toertocht in deze streek te komen rijden! Even getwijfeld. Zou ik direct huiswaarts rijden, of toch nog even in het 2 km verder gelegen Hoogerheide passeren? Gekozen voor het tweede! Dat bleek een goede keuze te zijn geweest! Want er was nog leven aan de startplaats, er stonden buiten nog bikers te genieten van een glas en bovendien was de bikewash nog operationeel! Uw fiets werd er vakkundig schoongespoten! Binnen in de kantine van het zwembad nog genoten van een kop hete erwtensoep met worst en een broodje kaas. Dat smaakte zodanig dat ik nog een twee portie achter de kiezen heb gestoken, doorgespoeld met een icetea. De voorhanden zijnde Belgische bieren leken me geen optie met nog een rit huiswaarts voor de boeg. De deelnemers nog aanwezig vertrokken zodat ik als laatste van de meer dan duizend mensen huiswaarts trok. Intussen waren ook de inschrijftafel en de dame met de soep en broodjes uit de inkomhal verdwenen.
Buiten nog even een paar woorden gewisseld met mensen van de organiserende club. Om zo te weten te komen dat deze toer de opvolger is van de vroegere rit van De Luchtballon uit Calfven. Een goede zaak dat deze toer niet verloren gaat, jammer dat we de toch wel bijzondere locatie van De Luchtballon niet meer zullen te zien krijgen. De Grensrijders mogen terecht fier zijn op de organisatie en het parcours van hun eerste toertocht! Huiswaarts gereden via de Putseweg. Na 68 km sinds mn vertrek thuis was ik weer aan de rand van de dorpskom van Putte-Woensdrecht. Ik had eigenlijk geen zin om al naar huis te gaan, zodat ik vanaf 70 km nog de groene route vanaf het Moretusbos richting Stoppelbergen op de grens van Woensdrecht en Zandvliet aan deze toer gekoppeld heb. Dat mooie rondje van dik 20 km ken ik intussen bijna zo goed als van buiten, ook al twijfel ik op sommige plekken al wel eens over de te volgen richting! Ik kwam er af en toe wandelaars tegen en een vader die met zijn zoontje op de bike de paadjes bereed in de buurt van de Ruige Heide. Naar het einde toe passeert de rit langsheen Camping De Watertoren in Berendrecht en een rugbyveld. Daar was een tornooi aan de gang. In de bossen vielen de vele vliegenzwammen en andere paddestoelen op die er weelderig groeiden in dit vochtige seizoen. Het klimaatbosje in het zogenaamde fort in het Moretusbos was nu helemaal een lachtertje. De zes jonge bomen die er zogezegd aan CO2-binding zouden moeten doen waren inmiddels volledig afgestorven en vervangen door spichtige dennen! Veel CO2 zullen die toch niet omzetten ten gunste van onze ademhaling!
Toen ik doorheen de open vlakte via Stabroek en Hoevenen weer huiswaarts fietste stond de zon laag en was mn schaduw lang. Zoals dat deze ochtend bij mn vertrek het geval was geweest! Na 99 km bereikte ik weer mn stek en vond ik nog net de tijd om voor donker mn fiets weer proper te maken voor de volgende rit! Ik had mn zondag tot de laatste morzel opgebruikt!
Het verslag van deze rit is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be!
|
