Halloween-nightride (17-30 km) van MTB De Wiekers te Wiekevorst op vrijdag 26-10-2012.

Omdat een mens na zijn dagtaak niet zo maar alles kan laten vallen en in de steek laten, omdat ik nog 40 km auto moet rijden om thuis te geraken, en liefst langs de secundaire wegen om niet het risico te lopen van in een file op de snelweg te komen stil te staan en omdat de bike nog diende opgeladen te worden en de fietskleren aangetrokken, was het 21.00 u eer ik aan de inschrijvingstafel stond in Wiekevorst.  Nog even een van een ferme knevel voorziene biker te woord gestaan die me vroeg wanneer de nightride van m’n eigenste club was.  Helaas, er zal er dit jaar geen zijn!  Even later dook ik vanaf het voetbalveld een naastliggende singeltrack in en kon de Halloween-nightride van MTB De Wiekers beginnen.  Enkele verlichte pompoenen toonden dat het herfst en bijna november was!

Het ging het dorp uit via enkele straten, een veldweg en een assenweg, waarbij ik gadegeslagen werd door maskers met reflecterende oogjes!  Aan het einde van een veldweg hing tegen een boom een geraamte te flikkeren dat beschenen werd door een knipperende fietslamp die aan een boomtak was vastgemaakt.  Daar ging het linksaf om even verderop een waterloop te moeten kruisen op 2,5 km na de start.  Spektakel op het water onder de vorm van een spokende visser die in het licht van nog een knipperlicht was vastgemaakt op een vlot dat in het water heftig lag te dobberen onder invloed van de sterke stroming.  Het moet heel wat werk gekost hebben om dat daar allemaal in elkaar te knutselen.  Ik vermoed dat het riviertje de Wimp betrof, een bijriviertje van de Grote Nete in de buurt van Morkhoven.

Maar naast het scheppen van de juiste sfeer voor een griezeltocht was er ook gedacht aan de essentie van het mountainbiken.  Want op 3,5 km kregen we een bijna kilometer lange singletrack in een donker bos voor de wielen.  Met het nodige draai- en keerwerk tussen de boomstammen en enkele leuke bultjes om over te wippen.  Daarna brachten donkere veldwegen en rustige betonbaantjes met zwakke straatverlichting ons na 6 km tot in Morkhoven.  Om vervolgens over afwisselend asfaltbaantjes, veldwegen en stroken beton het fietspad te bereiken dat aangelegd is op het tracé van een vroegere spoorwegbedding, mij bekend van de dagtochten die ik in Wiekevorst al ben komen rijden.  Het tellertje toonde 8 km en het was duidelijk dat ik als laatste was vertrokken, vermits ik geen andere rijders meer op m’n weg trof.  Uitgezonderd een tegenligger, ik vermoed een Wieker die het parcours controleerde en me wist te vertellen dat het een eindje verder linksaf ging.

Inderdaad.  Straten en servitudes voerden me doorheen een donkere wereld waarin ik hier en daar in de verte de twinkelende oogjes van een verlichte pompoen, wiens kaars nog niet gedoofd was, kon ontwaren.  Na 9 km diende ik een grote baan te kruisen en volgde een pad doorheen een zeer donker stuk bos wat me tot aan de schilderachtige Zandkapel in Noorderwijk voerde.  Met bijna 10 km had ik om 21.30 u niet slecht gereden voor mijn doen!  Vanaf de kapel voerden servitudes me tot aan een bos waar een smalle singletrack zich tussen de dicht op elkaar staande dennenboomstammen heen slingerde.  In de korte bochtjes werd je aangekeken door glinsterende oogjes van maskers en pompoenen.  De eigenaar van dit bos moet mountainbikers goed gezind zijn, want ik meen hier tijdens een dagtocht ooit gepasseerd te zijn toen de takken pas van de bomen gezaagd waren om een doorgang te forceren.

Er volgden nog enkele mooie stukjes route doorheen stroken bos, voorzien van de nodige pompoenen om na 12 km uit te komen in een woonwijk.  Daar stak me dan toch nog een biker voorbij.  En dat zou Dickie geweest zijn.  Al goed dat hij niet in mijn zog was komen te hangen toen ik daarnet reed te stuntelen tussen de dicht op elkaar staande bomen in dat bos!  Ik bereikte weer het asfalt fietspad op de voormalige spoorwegbedding.  Na enkele veldwegen volgde op 14 km een modderig stukje aan Broekhoven, midden de nachtelijke velden.  Een kilometer verder bereikte ik omstreeks 22.00 u de bevoorrading op een open plekje achter enkele bomen langsheen de straatkant naast een oude chalet.  Aan de rechterkant van de weg was een hele stelling opgebouwd met verlichte pompoenen en andere Halloween-toestanden.  Een vrouw en een man, die al met opruimen gestart was, zorgden er voor spijs en drank.  Ik heb er twee koppen warme soep, een banaan en een beker sportdrank soldaat gemaakt en kreeg er nog een wafel mee voor onderweg.  Zelfs als laatste kon ik nog van het hele aanbod genieten.  Terwijl ik m’n beker soep stond te lurken, zagen we nog een fel lichtje naderen.  Het bleek van een biker van de Wiekers te zijn, op pad op zijn deel van het parcours en misschien degene die ik daarstraks als tegenligger te zien had gekregen.

Na de stop ging het weer even langsheen het fietspad op de spoorwegbedding tot aan de landelijke Spoorwegstraat op het grondgebied van Westerlo, in het midden van nergens.  Deze veldweg leidde me in het duister tot in Heist-op-den-Berg waar een betonbaantje me op 17 km weer naar een track doorheen de velden voerde.  Het begin van die track lag er vrij modderig bij en het spoor werd afgebakend door bokalen met elektrische theelichtjes, waarvan ik er nog één terug in zijn bokaal gezet heb na omgevallen te zijn.  Vermoedelijk omver gereden door een vinnige biker.  Omstreeks 18 km wees de pijl in de richting van een donker bosje waar we welkom werden geheten door een wit spook.  Er volgden vele korte bochtjes tussen de bomen.  In een put was een kussen onder de bladgrond en dennennaalden verstopt, maar het was door de passage van de voorgangers bloot komen te liggen.  Ze hadden mij deze keer dus niet liggen!  Want bij een eerdere editie was hier zelfs een hele matras onder de aarde verstopt, wat bij het passeren toch een raar gevoel geeft wanneer je de dieperik in gaat.  Het was dus draaien en keren tot we door een tweede spook weer uitgeleide gedaan werden om het bos te verlaten en een asfaltbaantje te bereiken.

Even verder kwam ik toe aan een drukke baan, de Louis Van Bouwelstraat te Heist-op-den-Berg.  Om er na 19 km de splitsing te treffen tussen de routes van 17 en van 30 km.  Gekozen voor de langste route die me eerst doorheen een wijk met statige villa’s loodste.  Via een strook vettige blubber bereikte ik een zompig graspad.  In de verte zag ik voor een bocht aan struikgewas een scherp wit lichtje.  Dus toch niet alleen in deze donkere verlaten wereld!  Want daar stond een biker te wachten.  Hij beantwoordde mijn begroeting niet, zodat ik even gestopt ben om te zien of het wel een echte biker was, vermits ik eerder al een opgezet exemplaar op een koersfiets was gepasseerd!  Er kwam beweging in, het was een echte!  Toen ik een veldweg bereikte zag ik het lichtje van de biker in de verte volgen.  Even halt gehouden aan het kruispunt met een grote rustige baan, alwaar een hond zich naar mij schor stond te blaffen vanachter een afsluiting.  De zwijgzame biker stak me voorbij en ik dook een stukje bos in waar de pompoenen het hadden opgegeven van nog voor flikkerlichtjes te zorgen.  Even later haalde ik de biker weer in toen hij in de weer was met zaken in een plastiek tasje te stoppen.  Het was dus een Wieker die bezig was met het verzamelen van de voor de tocht gebruikte attributen en uitgedoofde theelichtjes.  Ik heb hem na afloop nog in de kantine zien binnenkomen.

Van 21 tot 23 km voerde de route me doorheen donkere bossen waar enkel de inrijpoorten verrieden dat er tussen de bomen villa’s en buitenverblijven verstopt waren.  Veel licht viel er niet te bespeuren, zelfs niet aan of in de huizen.  Veldwegen en baantjes brachten me dan tot in de Wilgenweg in Heist-op-den-Berg.  Dat straatje herinnerde ik me nog van tijdens de laatste dagrit op één van de betere zomerdagen, toen een kleine jongen er in het gezelschap van zijn moeder geïnteresseerd naar de voorbijrijdende bikers stond te kijken.  Het is een pittig kasseibaantje met Parijs-Roubaix-allures.  Hier kon ik mijn achtervolger afschudden, want toen ik het einde van het kasseibaantje bereikte, was het felle lichtje verdwenen.  Het tellertje toonde 26,5 km, zodat er zo stilaan een einde kwam aan mijn nachtelijke uitstapje.  Er volgde een landbouwweg met twee sporen beton, mij bekend van de dagtochten die hierlangs vertrekken.  Tijdens de laatste kilometers kregen de bikers echter nog een leuke singletrack doorheen een strook bos en met enkele S-bochten over een open plek waar hen de weg werd gewezen met opgespannen linten en theelichtjes.  Daar stonden twee Wiekers die in de loop van de avond hun deel van het parcours hadden gecontroleerd.  Vermits ik vermoedelijk de laatste passant was, konden zij beschikken.  Het ging de grote baan over en het bos in naast het straatje met de parking waar m’n wagen stond om via het paadje naast de hondenschool, waar het bij mijn vertrek daarstraks zeer druk was met leerlingen, even over 23.00 u de kantine aan het voetbalveld weer te bereiken.

Binnen geen bekenden gespot, maar terwijl ik een drankje zat te lurken kwamen er twee Modderfokkers uit Kalken bij me zitten.  Bij nader toezien was het het tweetal dat daarstraks naast me op de parking was komen staan!  Zij kenden net als ik een aantal fervente nachtrijders, zoals Jinba Ittai, Patje2 en Offshore.  Jinba was komen rijden, maar Patje en Offshore hadden deze keer gekozen voor de nachtrit in Mazy.  En ’s anderendaags zou ik van hen vernemen dat ze daar geconfronteerd werden met veel blubber en zelfs natte sneeuwvlokken!  De winter is niet ver meer!  Eén van de Modderfokkers was in zijn jonge jaren nog profrenner geweest, zodat het onderwerp van gesprek niet ver te zoeken was: wielrennen, mountainbiken en nachtritten.  Hoe zou het ook anders kunnen!  Wie weet kom ik de twee deze week tegen in Zele op de druk bezochte Halloweenrit.  Om middernacht afscheid genomen van de Modderfokkers die nog een uur auto rijden voor de boeg hadden.  En zelf huiswaarts getrokken.  Gelukkig was het een vrij propere rit geweest, zodat de bike bruikbaar was voor de volgende dag.  Ik was toch blij dat ik na een lange dag in mijn bed kon gaan knorren.

Het was een plezante belevenis daar bij de Wiekers in Wiekevorst.  Het is zo dat deze streek geen spectaculaire toestanden in petto heeft voor de mountainbiker, maar voor een nachttocht heb je geen halsbrekend parcours nodig.  De pompoenen, de visser, het geraamte en de spoken brachten de nodige sfeer.  Het moet veel werk gekost hebben om dat allemaal voor te bereiden en ter plekke te brengen.  De reflecterende pijlen waren goed zichtbaar in het donker.  De organisatie was in orde.  Het vroeg wat moed om op een kille vochtige herfstavond op de laatste dag van een werkweek de knusse warme zetel in te ruilen voor een rit in het donker, maar het was de moeite waard van te komen.

Het verslag van deze nachtrit kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!