Toertocht (35-50 km) van WTC Pedaal Lot te Lot op zondag 22-04-2012.

De liefde drijft de mensen soms weg van hun heimat. Zo week één van de clubmakkers van De Papegaai Bike Team uit Stabroek een tijd geleden uit naar Halle. Omdat Lot niet zo ver van Halle gelegen is, was de toertocht van WTC Pedaal aldaar een gelegenheid om naar ginds te trekken om er te rijden. Uiteindelijk zouden we met zeven aan de start verschijnen. Deze exodus van de Stabroekse vogelkooi is een unicum in de jaren van haar bestaan. Omdat ik ruim twintig jaar ouder ben dan de doorsnee Papegaai, en zij in vergelijking eerder nog kuikens zijn, vertrok ik in alle vroegte richting Lot om mij wat voorsprong te gunnen. Dat vroeg moeten opstaan is het enige minpunt aan de zondagse toertochten! Zeer tegen mijn gewoonte in stond ik na een stevig ontbijt reeds om 8.00 u aan de inschrijving in Lot, na aangesproken te zijn geweest door een biker die aan de nightride van Borchtlombeek had deelgenomen en het verhaaltje daarover gelezen had.

We verlieten de kern van Lot vanaf de parking aan de sportvelden en reden door een aantal straatjes met een mikmak van armtierige huisjes met voorgebouwtjes en garages. Een echte Belgische urbanistische miskleun! Een reeks smalle paadjes door stukjes weiland, servitudepaadjes naast huizen en tuinen en een aantal rijkelijk met kiezelsteentjes bestrooide wegen voerden ons voorbij een school en een watertoren. Het ging ook even over een klein bouwterrein waarvan de bodem in een modderpoel was herschapen. Na 4,5 km werd de omgeving landelijker en kregen we een slijkerige track naast de snelweg voor de wielen. Die track eindigde in een rustige straat op de grens met Buizingen. Toen ik naast een weide even aan de kant ging staan, schrok ik me een hoedje toen ik onverwacht de warme dampen van een lokaal koebeest in mijn nek voelde. Naar rechts en even verder naar links weer de velden in.

Na een vijftal kilometer arriveerden we aan het prachtige Kluisbos en volgde een paadje naast een diep in het bos uitgesneden beek en langsheen plaatsen waar de bodem bedekt was met een tapijt van blauwe hyacinten. Op één plek versmalde plots het paadje en maakte er een eigenaardig dropke doorheen een put met links en rechts de diepte. Tracks op en af voerden ons doorheen het bos, waar we op enkele plaatsen te maken kregen met vettige modderstroken. Gedurende een dikke vier kilometer konden we ons hart ophalen op de paden die dit bos doorkruisten. We kwamen er weer uit tevoorschijn ter hoogte van de Residentie Kluisbos. Omdat ik daar een eigenaardig gebouw zag staan, even daar naartoe. Het was een soort van kerk (geweest). Dit grote complex bleek een oud klooster (een kindersanatorium volgens internet) te zijn dat omgebouwd was tot verschillende wooneenheden voor gefortuneerde mensen. Of misschien een rustoord?

Veldwegeltjes leidden ons voorbij een kerkhof om weer een stuk bos in te duiken! Daar was het echt niet te doen! De regen van gisteren of vannacht had het pad herschapen in één grote modderpoel. Rijden was niet meer aan de orde. Tot aan mijn enkels zakte ik in deze zooi! Ook anderen gaven het op om er te fietsen. En misschien maar beter zo, want achteraf hoorde ik van m’n clubmakkers dat er daar veel stonden met afgebroken derailleurs. Te veel kracht moeten zetten of te diep in de modder gezakt en heel het zaakje naar de bliksem! Ik keek eens naar een andere mens die na het partijtje modderdabben aan de kant was gaan staan. “Ik hoop dat het niet de ganse 50 km van dit is, of het zal me al snel de keel uithangen”, zei ik. Toen ik op de klok keek, schrok ik me een hoedje! Al zo lang onderweg voor ocharme tien kilometer!

Twee kilometer verder ging het de brug over de snelweg over. De biker van daarnet volgde met zijn maat in mijn spoor. Een pijl wees er naar links, maar het was onduidelijk of je nu de track in het bos in moest, dan wel voor het asfaltbaantje naar beneden kiezen. En wat doet een biker? Hij kiest voor het bos. De twee anderen achter me aan. Het mooie stukje op en af bleek dan toch de verkeerde keuze. Nog twee anderen die ons voorbijstaken, kwamen op hun stappen terug. Dus allen rechtsomkeer gemaakt en het asfaltbaantje in. Een niet al te duidelijke afpijling was een minpunt van deze toer. Een pijltje voor en na de bocht geeft nooit twijfel. Hier was het soms gokken naar waar het verder moest! Servitudes leidden ons verder en via een veldweg doorheen een open glooiend landschap met een prachtig vergezicht bereikten we Dworp. Dworp is synoniem met hoogteverschillen. Door zompige bossen en asfaltbaantjes op en af bereikten we na 15,5 km de splitsing tussen de route van 30 km en deze van 50 km, ter hoogte van de kruising met een asfaltbaantje.

Even staan twijfelen, want ik had tergend lang over deze afstand gedaan. Als het terrein er overal zo zou bij liggen als tot hiertoe het geval was, zou ik nog wel eventjes onderweg zijn! Koos ik voor de korte route, dan was ik al halfweg en zou ik vroeg weer terug zijn. Vermits ik toch tijd genoeg had, dan toch maar voor de lange toer gekozen. Dat zou een goede keuze blijken, vermits de ondergrond er van dan af beter bij lag. We kwamen wel nog een aantal gladde paadjes tegen op onze weg, maar al bij al viel het goed mee. Meestal ligt de grond er beenhard bij en wordt enkel het bovenlaagje omgetoverd tot een vettige gladde brij. Het ging na de splitsing een paadje tussen de weiden in en dan lekker snel naar beneden. Volgde de doortocht van Dworp over asfaltbaantjes en kasseiwegeltjes, soms stevig op en af, afgewisseld met leuke tracks en servitudes tussen weiden en velden.

Op 20 km troffen we nog een bos en voerde een straat ons na 22 km tot velden. Tot 24 km volgden pittige beklimmingen en snelle afdalingen door de velden in een landelijke omgeving, om na 25 km te arriveren aan de eerste bevoorrading op een parkeerplaats. Daar was een rijke keuze aan allerlei lekkers, zoals appelsienen, bananen, cake en verschillende soorten wafels. Een man vulde er bekertjes zoete roodkleurige drank, rechtstreeks vanuit de spuit. Toen ik zo’n bekertje stroperige drank stond te lurken, zag ik daar ineens Mojobiker van Straf in Bergaf uit Opwijk staan! Er kwamen nog twee van z’n makkers toe. Het was intussen een hele tijd geleden dat ik deze mensen nog gezien had! En dat terwijl volgend weekend hun jaarlijkse toertocht plaats zal vinden, waar ik elk jaar weer naartoe trek sinds ik ooit eens met een aantal van hen een ploegje vormde voor de Brugbergrace in Humbeek (Grimbergen). Ook op de Boerenbike eind juli ben ik vaste klant.

Onmiddellijk na de bevoorrading kwam er weer een splitsing alwaar het duidelijk werd dat er voor de 50 km een extra lus begon en we na afloop daarvan weer aan deze stop zouden arriveren. We werden al snel een zware klim op gestuurd om na 27 km de gemeente Braine l’Alleud binnen te rijden, waarmee we ook de taalgrens overschreden. Ik had het gevoel dat ik hier ooit al gepasseerd was! De weg voerde voorbij een witte verlaten villa en die had ik met zekerheid ooit al eens gezien. Even opgezocht nadien. Het is zelfs nog niet zo lang geleden en tijdens de bekende toertocht van de Dworpse Bikers vanuit het Provinciaal Domein te Huizingen op 13 november 2011. Dworp en Huizingen zijn deelgemeenten van Beersel. En ook de tocht van de Dworpse Bikers was er voor mij eentje van een zwaar kaliber! Een dame moest ook zwaar stompen met haar stadsfiets. Hier moet je moeite doen om naar de bakker te rijden voor een brood! Even verder bereikten we het domein Zevenbronnen aan de gelijknamige weg en voormalige taverne. Er stond niet veel water in de grote vijver. Hij zag er even modderig uit als de track in het bos van kort na de start!

Op een open plaats tussen de velden, aan een kapelletje en een gedenkteken voor tijdens de oorlog verongelukte vliegeniers, zag ik bikers uit de tegenovergestelde richting komen. Aan de plakkaatjes te zien werd hier een lusje gemaakt. Van 26 tot 29 km kregen we een paar stevige beklimmingen voorgeschoteld. Eén daarvan voerde ons over een track in het bos die gelegen is op het vaste parcours van de Bikers de l’Alleu. Op de paden die volgden kropen ook redelijk wat wandelaars naar boven. Uiteindelijk arriveerden we aan een asfaltbaantje aan een wit huis op een hoek van twee straten, waaronder de Avenue du Cadre Noir, een plek die ik meende ooit ook al te zijn gepasseerd. Daarop maakten we een lusje door enkele straten van Braine l’Alleud. Het binnenrijden van de Rue du Dessus stemde mij hoopvol. Dat zou hier dus lekker naar beneden bollen! Dat was dik tegen mijn orgel. We begonnen namelijk aan de verkeerde kant van “dessus” en mochten dus met veel moeite naar boven kruipen! Ga hier maar naar de winkel als je oud en slecht te been bent! Een lange zachte klim over een holle weg bracht me na 33 km weer tot het kruispunt aan het kapelletje en het oorlogsgedenkteken. Rond 35 km volgde een leuke afdaling over een mooie holle weg en een korte stevige klim in het bos. Om daarna weer de meer bewoonde wereld te bereiken met een prachtig vergezicht vanaf de Rue d’Alconval, nog steeds in Braine l’Alleud. Van 37 tot 40 km ging het over asfaltbaantjes, gelukkig vrij vlak of dalend, zodat je weer wat op adem kon komen om voor de tweede maal op de plaats van de bevoorrading te arriveren.

Ik had mij al een aantal keren afgevraagd: waar blijven ze, waar zitten ze, wat drijft hen, waarom krijg ik hen niet te zien? Hebben de snoodaards eieren voor hun geld gekozen na de modder van bij aanvang en gekozen voor de korte route? Zitten zij al aan een donkere te lurken terwijl ik mij hier rijd af te beulen? En terwijl ik weer aan een stroperig drankje begon te lurken kwam de Wesley daar over het asfalt aangesjeesd! Even later gevolgd door nog vijf Papegaaien, Kris als laatste in de rij. Hij zag even hard af als ik! Op tien kilometer van de aankomst hadden ze me te pakken. Na de stop weer tot dezelfde splitsing, maar deze keer de lus op die ook bedoeld was voor de route van 30 km. Die voerde ons eerst stevig op en af doorheen het dorp. De Papegaaien haalden me snel weer in en zelfs Kris gaf me het nakijken. Als eerste vertrokken en als laatste aankomen, het lot dat me telkens weer treft! Er volgden vele servitudepaadjes, vaak stevig naar boven klimmend. Het was zwaar en ik werd moe.

Omstreeks 46 km doken we weer de bossen in over een modderig, dus zwaar te berijden pad en een al even vettige veldweg. Aan de oversteek van een straat een snelle biker teruggeroepen die de afslag links in een smal onopvallend servitudepaadje had gemist. Dat paadje stortte zich naar beneden en het was slieren geblazen over de vettige ondergrond. Na 49 km zwoegen reed ik over het mooie Kesterbeek wandelpad, opnieuw stevig klimmend en eindigend met een korte steile klim waar het even te voet was. Om daarna over een kasseiwegeltje naar de kerk van Beersel toe te kruipen, gelegen op een schilderachtig dorpsplein. Eens weer de velden in verwonderde het mij nog een splitsing te treffen tussen de 30 en de 50 km, terwijl mijn tellertje al 50 afgelegde kilometers aangaf! En weer werden we over een stevige klim naar boven gejaagd naast een spoorweg. Al puffend een groep wandelaars voorbijgereden die in de graskant van hun lunchpakket genoten. En dan doemde plots het sprookjesachtige kasteel van Beersel op, niet ver van de treinhalte gelegen.

Ik was doodop, er mocht zo stilaan een einde aan komen. Maar we werden weer een stukje bos in gestuurd, een servitudepaadje op en kregen nog een glibberige afdaling voor de wielen. Het zien van asfalt stemde me hoopvol, en dan werd ik weer het veld in gejaagd over een hobbelig weidepaadje tegen de koude wind en een korte regenvlaag in. En toen ik in m’n binnenste begon te foeteren reed ik weer voorbij de straat met de schamele huizen en de poort van de sportterreinen binnen! Oef, het zat er na 55 km op! En gelukkig droog gebleven op twee korte buien na!

Binnen geen Papegaaien meer te zien, de vogels waren al gaan vliegen! De bikewash was om u tegen te zeggen. Vele slangen die overvloedig water spoten. Het was nodig om de smurrie van je fiets te krijgen. Er kwamen nog andere slijkdabbers toe die er overvloedig gebruik van maakten. Naar de douches was het even vragen wegens het ontbreken van een pijl er naartoe. Maar ook daar ruim plaats en lekker warm water. Zelden zo genoten van een douche om de klodders modder die me daarstraks in het smoelwerk waren gevlogen definitief naar het putteke te verwijzen! Fietske op de auto en nog niet huiswaarts. Want de Papegaai uit Halle had wie wenste te komen uitgenodigd om een pistolet en een sandwich te komen eten. Doordat ik op weg naar Halle de oprit van de snelweg miste, kwam ik pal voorbij het kasteel van Beersel gereden. Blijkbaar is het toch niet meer bewoond. Bij gebrek aan ramen zouden alleen Eskimo’s zich er thuis voelen! Mee aangeschoven en ik kreeg door de vrouw des huizes prompt een omelet met spekjes voorgeschoteld. Vers uit de pan! Man, man, wat heeft dat gesmaakt! En alzo werd de dag afgesloten met een knabbel en een gezellige babbel. Met dank voor de vriendelijke ontvangst! Na een lange rit huiswaarts m’n fiets nog degelijk onder handen genomen en m’n spullen proper gemaakt, waardoor de zondag alweer voorbij was!

De eerste kilometers vielen me wat tegen, zowel qua omgeving als wat de vettige ondergrond betrof, zodat ik vreesde een verkeerde keuze gemaakt te hebben. Maar eens goed op weg kregen we een degelijke, afwisselende en voor mij zware tocht voorgeschoteld. De afpijling kon beter, daar kan wat aan gesleuteld worden. Een pijltje meer hier en daar moet kunnen! De splitsingen waren goed aangegeven. Het parcours was opgedeeld in pechzones met vermelding van een noodnummer. De accommodatie zoals bikewash en douches waren nodig en prima geregeld. Er was geen bewaakte fietsparking, maar je kon uw fiets in de gaten houden vanuit de kantine. En voor tijdens de douche heb ik altijd een slot mee.

Klik hier voor een op internet gevonden filmpje over de omgeving van Dworp met de blauwe hyacinten en de vijver van Zevenbronnen!

Het verslag van deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Voor een verslag van Ixxel: klik hier!

24-04-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-35-50-70 km en chronotijdrit van 75 km) La Trace d’Hez te Tangissart (Court-Saint-Etienne) op zondag 15-04-2012.

La Trace d’Hez, dat zijn toertochten van 15-35-50-70 km en een chronotijdrit van 75 km vanuit het Waals Brabantse Tangissart (Court-Saint-Etienne).

Vrijdagavond naar de nightride in Borchtlombeek en zaterdagavond naar deze in Rillaar, telkens gevolgd door zeer korte nachten. Dat kruipt niet in de kleren. Maar La Trace d’Hez, het pareltje in Tangissart, wou ik voor geen geld van de wereld missen nadat ik er hier twee jaar geleden kennis mee maakte! Daar keek ik sinds de vorige editie al een jaar naar uit! Dus gezocht naar een compromis. In plaats van de gebruikelijke 50 km deze keer gekozen voor de kortere toer van 35 km. Want de tochten in deze streek zijn voor mij alles behalve een makkie. Ik wist maar al te goed dat ik vorig jaar had afgezien en er lang over had gedaan! Ik zou nu een aantal mooie passages moeten missen, maar mijn tochtje rustig kunnen rijden en misschien voor de verandering eens niet als laatste aankomen! Daardoor kon ik na een korte nacht toch tot halfacht blijven knorren!

Een autorit van iets meer dan een uur bracht me naar het paradijs. Het aantal geparkeerde wagens langsheen de hoofdweg deed een grote opkomst vermoeden. Achteraan de rij aangesloten, op anderhalve kilometer van de start. Daar kon ik mijn wagen volledig in de graskant parkeren. Want straks zou hij zoals zo vaak weer als één van de laatsten blijven staan en deels op het fietspad, of wat daar voor moet doorgaan, is dan niet aangewezen. Daar op parkeren wordt hier op deze dag toegestaan. Er is immers gewoon geen alternatief. Een groot mobiel infobord waarschuwt de passanten voor de manifestatie. Me ingeschreven en om 10.30 u, betrekkelijk laat dus, was ik op weg. Er woei een koude wind, maar met de te leveren inspanningen zou ik geen schrik hoeven te hebben om vandaag kou te lijden!

De eerste drie kilometer ging het via de straten het dorp uit, hier en daar al zacht klimmend. Een paadje naast de spoorweg kroop langzaam maar zeker naar boven. Eens het hoekje om weer naar boven door de weiden tot aan de rand van een bos! Daar al noodgedwongen even gestopt om uit te hijgen. De vorige ritten zaten nog duidelijk in de benen! Het zag er niet goed uit! Het was een troost dat ook anderen puffend en zwaar ademend voorbij kwamen. Tot 8 km konden we al genieten van de bossen die deze streek rijk is. Maar zelden vlak, steeds op en af. En naar beneden is plezant, maar het betekent dat je daarna toch weer terug naar boven zult moeten klimmen. Eens boven geraakt, volgde ruim een halfuur na de start dan toch een vlakker stukje in open veld over een kasseiwegeltje en veldwegen.

Na 10 km doorkruisten we een woonwijk met villa’s in statige straten van Court-Saint-Etienne die luisteren naar de namen van gesteenten, zoals de Rue du Silex! Dat herinnerde ik me nog van een vorige keer. We doorkruisten een dorpskern en kregen daarna weer veldwegen en een stuk bos voor de wielen. Afwisselende landschappen met vergezichten en stukken bos maken deze tocht tot een mooie belevenis. Je kan genieten van de bossen, maar je ziet ook wat van de omgeving. De natuur is wel een eindje achteruit in vergelijking met vorig jaar. Toen was het mooi en warm weer. Nu stonden de blauwe bloemenvelden in de bossen nog niet in bloei. Hier en daar stonden wel de witte bosanemonen mooi te wezen. Dan lekker naar beneden razen doorheen een pracht van een holle weg om daarna alles te moeten geven om door die holle weg weer naar boven te klauteren. Dat alles na 13 km. Intussen hadden de beentjes zich aangepast en ging het langzaam maar zeker vooruit. Ik was net ingehaald door een jongere kerel, vermoedelijk iemand die een langere route reed, en deze reed zeer langzaam naar boven. Hetzelfde tempo aangenomen en traag op een klein verzet mee naar boven. Het lukte nog ook. Als ik merk dat anderen ook moeite moeten doen, dan is dat voor mij altijd een motivatie om ook tot boven te geraken. Als ik alleen ben, dan is die motivatie soms snel weg en geef ik het op. Met dank aan deze onbekende biker.

De beloning was navenant, onder de vorm van een afdaling doorheen weer een pracht van een holle weg. Maar wie beneden is, moet weer naar boven! Dit keer via een smalle singletrack. Ik hing dit keer weer achter een trage rijder. Te traag eigenlijk, maar er was geen gelegenheid om voor te steken wegens te smal. Ik voelde de hete adem van twee anderen in mijn nek. De trage maakte een stuurfout en moest stoppen. Ik noodgedwongen ook, terwijl mijn twee volgers zich wonderwel naast ons konden voorbij murwen! Spijtig, want we hadden het bijna tot boven gehaald.

De track gaf uit op een brede betonbaan. Daar reden ook bikers met kleine kinderen op sleeptouw. Even verder, op 18 km na de start, stond de bevoorrading, ter hoogte van een grote witte vierkantshoeve en aan een kolossale zendmast. Die kon ik me van eerdere edities nog herinneren. Ik vraag me nog altijd af hoe dat ding bij storm recht blijft staan! De tijd genomen om een banaan, een partje appelsien en een paar koekjes te eten en wat van de gekleurde drankjes door m’n keelgat te gieten. Er arriveerden ook twee snelle Bierbikers, geen kat en kater om zonder handschoenen aan te pakken, maar echte racekonijnen. De bevoorrading kon niet beter komen dan op het middaguur. Er kwamen nog mensen met kinderen toe.

Na de stop reden we gedurende ruim vijf kilometer door niets anders dan de bossen, dan weer met moeite naar boven kruipend, dan weer naar beneden bollend. Hier en daar moest ik al wel eens een stukje forfait geven, maar ’t wilde behoorlijk lukken. Bij lange stukken klimwerk halverwege wel eens aan de kant om uit te hijgen. Doordat ik nu een kleinere afstand reed, kreeg ik het gezelschap van de bikers op de grotere afstanden die hun extra lussen al achter de rug hadden. Dat was ook eens plezant voor de verandering. Want gewoonlijk rijd ik het tweede deel van de tochten alleen omdat al wie sneller is, iedereen dus, dan al voorbij is. Ik houd niet van drukte, maar alleen is ook maar alleen! Holle wegen, paadjes en singletracks waren de kers op deze Waals Brabantse taart. Ik reed op dat ogenblik een tijdje in het gezelschap van een tweetal, waarvan de jonge kerel boven altijd op zijn meisje in het roze jasje bleef wachten. Op zo’n mooi kind zou ik ook met plezier staan wachten. Tijdens één van mijn uithijg-en-naar-adem-snakken-sessies, gevolgd door lurken-aan-het-slurfje mijner drinkzak kwamen m’n clubmakkers Dennis en Steve naar boven gereden, even later gevolgd door SilverFokske. Deze laatste stoomde gezwind verder op het volgende stuk stijgende singletrack, terwijl hij zich luidop afvroeg of wij vergadering hadden! Volgde nog een Bierbiker met een hond aan de lijn! Je komt echt wel alles tegen!

Op 25 km volgde de doortocht van enkele straten in een dorpskern tot aan verkeerslichten. Ik heb nog nooit een kerkplein met zo’n groot hellingspercentage gezien. Daar kruipen ze op zondag naar de mis! Met een looprek of rolstoel ben je op zo’n plek wel gezegend! Ik vermoed dat het ging om Bousval. Eens het dorp weer uit volgde een zware klim over asfalt, gevolgd door een even zware klim over een gekasseide holle weg. Daardoor bleven de jongen en het roze meisje achter en verdwenen definitief uit mijn leven. En volgde na de kasseitjes een uithijgmoment. Luttele ogenblikken later een megabangelijke afdaling tot aan de voet van een brug van een snelweg, over een met keitjes bezaaid paadje. Gelukkig zat mij toen niemand op de hielen. Mij met dichtgeknepen remmen en idem dito sluitspier laten gaan. Voor de laatste drop tot aan de hoge brugpeilers heb ik gepast. Geen zin om mijn nek hier te breken en ik kon vrede nemen met mijn prestatie van daarnet.

Een wegwijzer naar La chapelle-du-try-au-chêne, het kapelletje dat eenzaam staat te wezen tussen de velden in Bousval, was het sein dat de tocht naar z’n einde liep. Ik had er toen 31 km op zitten. En het was bovendien het bewijs dat de toer in omgekeerde richting werd gereden ten opzichte van de vorige keer. Toen kwam dat kapelletje kort na de start. Een pracht van een holle weg deed ons langzaam klimmen naar de velden boven op een hoogvlakte. Rechts in de verte zag ik de kapel staan. De langere afstanden reden er voorbij. Een breed pad, met hier en daar grote plassen, leidde ons in de richting van Tangissart. We kregen er de koude wind tegen.

De parcoursbouwer had gezorgd voor een pracht van een afsluiter. Een bordje kondigde de zogenaamde “tobogan” aan. Van uit mijn avondlessen Frans van een tiental jaren geleden weet ik dat dit onder anderen schuifaf of glijbaan betekent. Een pad slingerde zich vanaf een veld in grote S-bochten doorheen een diep uitgesneden kloof naar beneden, onder de stammen van indertijd omgevallen bomen die tussen de wanden van de kloof zijn blijven steken. Zalig! En beneden werden we bijna letterlijk Tangissart binnen gekatapulteerd. Via een straatje arriveerden we aan de Salle Notre Dame. Wat was ik blij dat ik deze tocht weer eens had kunnen rijden, ik werd er warempel weemoedig van.

De twee andere Papegaaien (ik kan het ook niet helpen dat wij de naam van Café De Papegaai dragen) en Fokske waren al gearriveerd. Van laatstgenoemde kreeg ik direct een glas donkere Chimay aangeboden. Je kon er ook pain-saucisse en frietjes eten, maar ik heb deze keer karakter getoond. Naar binnen gedreven door de kou. Het zonnetje had voor vandaag forfait gegeven, maar gelukkig bleef het droog. Fokske had nood om zijn hart eens te luchten over een niet-bike-gebonden materie, zodat wij daar nog een tijd zijn blijven zitten na het weggaan van m’n twee clubmakkers. Omstreeks vier uur dan toch de terugtocht huiswaarts aangevat na onze auto’s moederziel alleen langs de hoofdweg te hebben aangetroffen. A la prochaine, heb ik tegen de man aan de fietsbewaking gezegd. Na een amusante rit tussen de vele andere deelnemers over een prachtig parcours en het gezelschap van drie bikemakkers nadien, had ik alle redenen om tevreden weer naar huis te keren. Bij leven en welzijn sta ik hier volgend jaar weer. Voor wie kwam en deze goed bevond, er zijn nog toertochten op komst in Mont-Saint-Guibert, in dezelfde streek. De VTT Du bon départ op 13 mei (zelf nog nooit gereden) en de VTT Les Hayeffes op 3 juni 2012. Ook een aanrader! Vorig jaar vielen deze beide tochten op twee opeenvolgende zondagen!

Het verslag van deze tocht kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Voor een filmpje van de regionale televisie: klik hier.  Ik ben op 00:18 minuten te zien wanneer ik m’n fiets afgeef aan de bewaakte stalling tijdens het interview en op 01:24 en 02:24 minuten zie je m'n clubmakkers rijden.

Voor een filmpje van Tao189: klik hier of bekijk het hieronder!

17-04-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Nightride (25-47 km) van de Rillaarse Bikers op zaterdag 14-04-2012.

Soms vraagt het toch wat moeite om ’s avonds nog naar buiten te komen om nog ergens te gaan mountainbiken op een plek die meer dan een uur autorijden verwijderd ligt van de voordeur. Omwille van het afgesloten zijn van de E313 in Geel en de grote kans op files, dan toch maar vanuit Antwerpen naar Rillaar via Brussel, wat meer dan 20 extra kilometers betekent. Alhoewel de GPS voor de wagen dit traject als het snelste bestempelt. Over Herentals duurt het een paar minuten langer, maar het is wel korter! Me ingeschreven en omstreeks 20.30 u vertrokken voor de nachtrit van 47 km. Het lijkt me immers logisch van een nachtrit in het donker te rijden. Nochtans heb ik onderweg nog weinig rijders ontmoet. Het feit dat men tussen 16.00 u en 18.00 u kon starten voor een marathon van 62 km zal daar wel voor wat tussen gezeten hebben. Aan de start Bulls69 en zijn bikemaat nog even ontmoet. Mijn vraag op het forum over geschikte lampen indertijd was de oorzaak van onze kennismaking en elk jaar kruisen onze wegen tijdens de tocht in Rillaar waar we elkaar voor het eerst te zien kregen.

Na de avond voordien ook de nachtrit in Borchtlombeek gereden te hebben en pas laat thuis te zijn gearriveerd, vreesde ik na een korte nacht en een dag met een vervelend op te knappen karweitje, hier te gaan afzien. Mijn vrees bleek niet ongegrond! We verlieten de startplaats via het paadje door de weiden achter de zaal Kortakker en via straatjes in het dorp bereikten we na 5 km een eerste echt stukje bos. We deden ook het stukje asfaltbaan aan langs hetwelk ik naar de start was gereden met de auto. Een stukje smalle holle weg waarvan ik me afvraag hoe twee tegenliggers per wagen elkaar daar kunnen passeren! De weg verbreden zou natuurlijk de schoonheid van de omgeving om zeep helpen wegens bomenkap! Een groepje van een vijftal rijders van Vanlommel Cycling uit Lille kwam er naar beneden gesjeesd! Die mannen houden er blijkbaar geen rekening mee dat er wel eens een auto kan opduiken! Volgde een eerste stevig klimmetje met op de achtergrond het geraas van de snelweg. Ik werd nog ingehaald door andere eenzame rijders of duo’s.

Op een assenweg tussen de velden, na een kilometer of negen, zag ik achter me een aantal felle lichten naderen in de schemering en stak een delegatie van acht Slijkfretters uit Westerlo me voorbij. Dirty Daddy had allerlei attributen op z’n helm gestoken, van die lichtgevende gekleurde stokjes. Deze keer geen kerstboomverlichting rond z’n lijf gehangen! Geprobeerd van de groep even te volgen, maar aan een gevaarlijk kruispunt speelde ik hen kwijt. Op 13 km bereikten we de Leiberg en doken we via een track de bossen in. Ik denk dat het hier was dat de track naast een diepere kloof liep. Met m’n lampen eens tot beneden geschenen. Niets dan afgevallen bladeren en takken. Bij daglicht moet het daar prachtig en woest zijn. Bij nacht ook natuurlijk, maar dan ziet men er geen fluit van! Dat beloofde voor de rijders op zondag! Gewoon schitterend van op zo’n pad door het bos te kunnen rijden. Op 17 km volgde een mooi privaat bos met wegeltjes op en af. Nu was het al echt donker geworden.

Eens het bos weer uit ging het de velden in en reden we ettelijke kilometers op een weidepaadje vlak naast de snelweg en tegen het verkeer in. De automobilisten daar zullen zich wel afgevraagd hebben wat dat felle lichtje dat hen tegemoet kwam dan wel moest geweest zijn. Ik zag op een gegeven moment achter me nog andere lichtjes naderen. Een brug op en na 21 km trof ik de bevoorrading. Deze keer geen discolampen en luide muziek zoals de vorige keren, maar een bescheiden bestelwagen en twee Rillaarse Bikers die er zorgden voor wat lekkers en drinken. Er stonden nog twee bikers, er kwamen nog een duo en een eenzame rijder toe en er vertrok een grotere groep, waarschijnlijk de Slijkfretters. Want vanaf nu zou het lang duren eer ik nog iemand te zien kreeg.

Na een hapje en een drankje weer op weg. Het traject voerde ons eerst door een mooi privé bos met plezante paadjes. Daarna werd het wat lastiger en vooral vettiger. Want het brede pad door het bos lag er daar zeer beslijkt bij. De gedachte van te arriveren met een nette fiets konden we vanaf dan opbergen. De twee jonge snaken van aan de stop haalden me in. Eens het bos weer uit volgde weer een stukje naast een omheining naast de snelweg. Naar het einde toe zaten er zeer diepe voren in dat pad en was het uitkijken om niet op je bek te gaan. De rode lichtjes van het tweetal verdwenen in de nacht. Omstreeks 27 km kreeg ik een bordje te zien waaruit ik kon besluiten dat we op het grondgebied van Holsbeek reden. Daar werd een lus gereden. Een pad slingerde zich daar tussen de bomen op de zijflank van een heuvel. Beneden reed een grote groep en boven zag ik nog een aantal lichtjes tussen de bomen naar boven kruipen. Toen ik weer aan het begin van de lus was kwam er nog een drietal naar beneden dat daar nog aan moest beginnen.

Pas na 31 km, dus dik tien kilometer na de stop, kreeg ik nog eens een groepje van drie te zien dat me voorbijstak. Dat was ter hoogte van het schilderachtig gelegen kapelletje van Sint-Jozef onder de linde. Vermoed ik, want ik heb het maar in een flits kunnen lezen. Even later naderden nog eens twee lichtjes en in het open veld, vlak aan een bord met “Den Hauwaert”, het groepje van drie dat ik daarnet de lus had zien op rijden. Aan de kruising met een straat vloog dat drietal jonge snaken een steil klimmend servitudepaadje op. Dit stevige klimmetje werd gevolgd door een vettige strook in een bos en paden in een lus omheen een boomgaard. Beneden zag ik het schijnsel van de lampen van het trio in de verte verdwijnen. Het tellertje klokte 36 km af. Vermoeidheid begon zich te laten gevoelen! En ook teleurstelling dat er zo weinig gekozen hadden voor een late start. Slechts de acht hiervoor genoemde deelnemers heb ik nog gezien na de stop! Ik was de enige pannenkoek die op dit onchristelijke uur nog rondreed door de bossen en de velden.

Na 40 km kwam ik weer even in de bewoonde wereld op de grens van Hauwaert (Tielt-Winge) en Rillaar aan de opvallende neonverlichting van een grote meubelzaak en daar tegenover een zaak voor geschenkartikelen en huwelijkslijsten met dezelfde naam. Het was toen kwart voor middernacht! Even later reden we door een straat met verschillende zijstraatjes die leidden naar buitenhuisjes. Die straat droeg de bizarre naam van Kaaskorf. Opnieuw de bossen en de velden in om het geluid van de snelweg te horen aanzwellen. Volgde de lange snelle afdaling over het brede kiezelpad naast de snelweg, daarna de brug onder de snelweg onder om aan de andere zijde van de autoweg ons pad te vervolgen, zij het nu tergend langzaam naar boven kruipend over een zachte helling met een bos aan de linkerzijde. Aan die helling scheen geen einde te willen komen. Deze passage was me nog bekend uit andere toertochten die ik in deze streek heb gereden. Voor de laatste etappe de batterijen van m’n lampen nog vervangen aan een nieuwe villa rond wiens tuin een betonnen muur in aanbouw was. Dan bouwt men zo’n mooi huis om het achter een afgrijselijke muur te verstoppen!

Eens het stukje bos na de klim achter de rug, arriveerde ik weer in de bewoonde wereld. Daar ging het een tijdje langsheen een grote baan waar op dat ogenblik haast geen verkeer meer was. Mijn gedachte dat ik zo stilaan weer naar af reed, werd al snel de kop ingedrukt. Want na het oversteken van deze baan werden we links een paadje op naar boven tussen de velden in gestuurd. Volgde een redelijk zware klim op, ik vermoed de Wijngaardberg, en eens boven, een prachtige track doorheen de bossen. Telkens ik weer een aantal huizen zag staan, hoopte ik de aankomst te naderen, maar werd ik toch weer door donkere velden gestuurd, alsof er geen einde aan deze rit scheen te komen. Uiteindelijk dook ik plotseling het centrum van Rillaar in en reed door het smalle straatje aan de verkeerslichten op het kruispunt met de Kortakker. Ik had bijna op de kop 50 km. Ik durf bijna niet schrijven hoe laat het was: 00.30 u! Hoe gek kan een mens zijn!

De teleurstelling op mijn gezicht te lezen bij het treffen van een net afgesloten bikewash, moet groot geweest zijn! Maar één van de mannen heeft voor mij de kraan weer opengedraaid. Want ik was zinnens van op zondag te gaan rijden in Tangissart en kon moeilijk in het holst van de nacht thuis m’n bike nog gaan wassen! Binnen zaten nog bikers, maar ik zag geen bekenden. Daarom me maar direct klaargemaakt om naar huis te vertrekken. Nog meer dan een uur voor de boeg! Het was weer zeer laat eer ik te bed was! Naast m’n auto stonden twee zwerfwagens geparkeerd. Vermoedelijk van mensen die op zaterdag en zondag hier zijn komen rijden. Nogmaals! Hoe gek kan een mens zijn!

Ik heb er geen spijt van nog eens naar hier te zijn komen rijden. Het was wel sneu dat ik bijna de hele toer alleen heb gereden. Ik denk dat de belangstelling voor de nightride wat teniet gedaan wordt door de andere opties op zaterdag, waarbij men ook kan kiezen voor een lange toer van 62 km en de deelnemers daardoor vroeger vertrekken. De voorgaande edities reden hier nog veel meer mensen rond in de nacht. De organisatie was wel tot in het kleinste detail verzorgd, op professioneel niveau! Bewaakte bikeparking beschikbaar. De pijltjes waren zeer netjes verzorgd met keurig gesneden reflecterende strips en geplaatst op kleine stokjes. Van ver zichtbaar in het schijnsel van de helmlamp. Enkel op lange rechte stukken had een herinneringspijltje meer gerust kunnen stellen. En dat alles aan de democratische prijs van 3,50 euro!

Het verslag van deze rit kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

16-04-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Erotic Bike Avondtoertocht (25 km) van Mountainbike Team ’t Lof te Borchtlombeek op vrijdag 13-04-2012.

Mijn bedoeling was van hier een pikant verslag over te schrijven, maar het zou dan de indruk kunnen wekken dat ik te goed van alles op de hoogte ben, dus… Toen er op 23 januari een mailtje binnenkwam van Offshore, die ik had leren kennen samen met een aantal andere fervente nightriders, en dat melding maakte van een Erotic Bike Avondtoertocht op vrijdag 13 april, hetgeen vrijdag de dertiende definitief als ongeluksdag naar de geschiedenis verwijst, was mijn belangstelling natuurlijk gewekt! Hoe zou je zelf zijn! Me dus ingeschreven bij Mountainbike Team ’t Lof om te komen rijden in Borchtlombeek. ’s Namiddags de opzetstukken voor de lampen gemonteerd en de avond voordien de nodige batterijen laten opladen! De rit richting Brussel, waar ik omwille van de drukte en mogelijke files altijd wat tegen op zie, viel goed mee. Er was enkel wat vertraagd verkeer op de ring om Antwerpen. Een uurtje later was ik ter plekke en kon ik een parkeerplekje vinden in de Knoddelstraat. Hoe gek kan een straatnaam soms zijn! Lampen op het stuur geplaatst, schoenen en overtrekken aan en naar het Kerkplein, want daar was the place to be.

In het zaaltje van de inschrijving was weinig erotisch te bespeuren, buiten een papiertje dat de aanvangsuren van een stripact en paaldansen aankondigde. Dus geen bunny’s aan de inschrijvingstafel! De aanmelding verliep wat stroef, omdat de naam van wie zich vooraf had ingeschreven en betaald, op een lijst met 230 namen diende opgezocht te worden. De dame in kwestie was verwonderd dat ik vanuit Antwerpen naar ginds was afgezakt! Een mens moet af en toe wat moeite doen, nietwaar? Ik kreeg een papiertje mee met een noodnummer. Er waren nog een aantal andere fervente nachtridders present zoals Jinba Ittai, samen met de voorzitter van z’n club, Offshore en Patje2. Deze laatste was al onderweg, want die maalt elke nachtrit dan nog eens twee keren af! En het zou onbegrijpelijk zijn van dit deze keer dan niet te doen!

Omdat het voor een nachtrit toch wel donker behoeft te zijn, gewacht tot halfnegen alvorens met vieren van start te gaan. Een zijstraatje van het Kerkplein in en op de plek waar dat uitgaf op de velden, stond de bikewash opgesteld. Die wisten dan meteen staan voor na afloop! En hij zou nodig blijken! Naar rechts een servitudepaadje in en weg waren we. De tocht op zich was vergelijkbaar met andere nachttochten, dus een mengeling van asfaltbaantjes, servitudepaadjes, al dan niet verhard, een strook donker bos, een track over een soort van dijk en uiteraard de doortocht van omgeploegde velden. Bij aanvang konden we nog zonder licht rijden, maar het werd al snel goed donker.

Rond 12 km kregen we een stevige klim voor de wielen. Blij dat ik daar boven was! De eerste stop was in een uit betonplaten opgetrokken schuurtje, ik vermoed aan een voetbalveld. Toen ik binnenkwam zei een biker me dat het verder door de moeite was! Hij had het dan niet over het aanbod op de bevoorradingstafel, maar wel over de wijze waarop dit aangeprezen werd. Want topless bediening op een toertocht had ik nog nooit meegemaakt. Dat meiske mocht gezien worden. In de Heilige Schrift staat trouwens ergens geschreven dat men toch ook geen licht aansteekt om het dan onder de korenmaat te verstoppen! Ik hoorde een biker zeggen dat hij thuis naar zijn vijs zou krijgen indien geweten was wat hier te zien was! Want buiten zijn eega kreeg hij geen naakte vrouwen te zien! Er zijn dus nog brave mannen in deze wereld!

Door wat gesukkel met het slurfje van m’n zak, m’n drinkzak wel te verstaan, raakte ik bij de start na de stop even achterop. Na de stop ging het ook weer even naar boven, en dan heb ik het wel over het parcours en niet over eventuele andere zaken. Intussen was het ook duidelijk geworden waarom er hier geen kidstoer georganiseerd werd! Jinba Ittai stond aan de kant, hij was z’n maat ineens kwijt en keerde terug. Op die plek ging het naar rechts een smal steil paadje op en raakte ik Offshore kwijt. Veel andere bikers waren er niet meer onderweg. Op 14 km volgde een zware modderstrook tussen de velden. Daar was het voor mij toch even afstappen! En dat goedje blijft overal aan kleven, dus banden en schoenen vol modder! Eens je dan weer op vastere grond komt, vliegen de klodders modder je om de oren! Veldwegen en asfaltstraatjes werden ons deel, soms naar boven kruipend, dan weer lekker naar beneden bollend. Jinba kwam me in een veld weer voorbij gesjeesd.

Omstreeks 17 km ging het naar links, kwam ik voor een poortje te staan en doemde een steile helling over kasseitjes op. Halverwege zag ik een licht branden. Stond daar nu een biker te wachten? Als dat zo was, dan kon hij zich verdomd goed stil houden! Na een kwart van de helling ben ik noodgedwongen afgestapt, teneinde mijn energie hier niet volledig te verspelen. En wel op een goede plek, daar waar een schaars geklede dame langs de kant van het pad stond! De tweede stond even verder en had dus zelfs licht bij en tenslotte reden we nog een derde schoonheid voorbij. Ze konden zich allemaal roerloos stil houden! Als je wil weten hoe dat komt, moet je zelf maar eens naar hier komen rijden! Boven aan de kasseihelling stonden twee jonge snaken te kijken naar wie hier tot boven kon rijden. Puffend heb ik hen gezegd dat ik afgestapt was om langer van de omgeving te kunnen genieten! Een straatnaambordje vermeldde “Kluisberg Roosdaal”. Die helling heeft haar naam dus niet gestolen.

Boven op de Kluisberg stond een schoolgebouw. Je bent gezegend als je elke dag zo naar boven naar school mag kruipen! Want ook langs de andere kant, waar de straat was, ging het opwaarts. In een donker vettig pad stonden gevarenbordjes die eerst een diepe put en daarna de aanwezigheid van een blote (sic) betonnen rioolbuis aankondigden. Daar was voorzichtigheid geboden. We kregen ook een glibberig paadje naast een beek te verwerken. Daar was het ook wat uitkijken. In een smal servitudepaadje stond een bordje dat de keuze liet tussen “the heavy way” en “the easy way”. Toch maar voor het eerste gekozen. Eigenlijk viel de doortocht van dat omgeploegd veld best mee, want ik had het op eerdere stukken soms lastiger gehad, ook al moest je hier stevig trappen. Op zo’n veld moet je soms zelfs trappen tijdens een afdaling om vooruit te komen! Ik kreeg er het gezelschap van een andere rijder. Want veel anderen had ik niet meer gezien. Na de doortocht van het veld kwam er wel een lastig stukje omdat je daar tussen twee groeven van een omgeploegd veld moest rijden, je kent dat wel, zo van die velden die omgeploegd zijn met van die bergjes waar later het plantgoed op komt. Ik zag twee lichtjes achter me naderen, maar ik was net weer op tijd uit de klei zodat die twee mannen zonder probleem voorbij konden, terwijl de klodders modder weer rond m’n oren vlogen!

Aan de tweede bevoorrading had m’n tellertje er al 25 km op zitten. Daar werden we opgewacht door een blonde schone in zwarte lingerie. Het was alleen zo gênant dat haar borsten zo naar mij bleven kijken! Gelukkig was er ook verwarming voorzien voor het geval het lieve kind het nodig zou hebben! Niet alleen het oog kreeg lekkers om te snoepen, je kon er ook wat eten en drinken. Waartoe die gaatjes in de tent dienden heb ik niet gevraagd. Glorie of zoiets? Gloria, ja dat staat ook in de Schrift! Snel weer op pad, in de hoop de anderen nog aan de aankomst te zien, lees het vooropgestelde uur van de aangekondigde acts niet te missen! Gloednieuwe verkeersborden in een smal paadje kondigden “slipjesgevaar” aan. Wegeltjes en straten voerden ons verder doorheen een donker landschap. In de verte zag ik twee rode flikkerende lichtjes. In een stevig klimmend paadje tussen de velden slaagde ik er warempel zelfs in om deze twee bikers in te halen! Dat me dat nog mag overkomen! We kregen vanuit een straat op een hoogte een mooi zicht op de oranje lampjes in de diepte. Diegenen die daar wonen moeten overdag een mooi uitzicht hebben over Borchtlombeek. De hoek om en weer naar beneden rijdend, kondigden de oranje straatlantaarns aan dat we weer bij af waren. Ik had 29 km op m’n tellertje staan.

Eerst m’n lampenwinkel en rugzakje in de auto gaan leggen. Patje2 stond buiten te genieten van een drankje. Goed dat hij me opmerkzaam maakte over het voorhanden zijn van de bikewash, want mijn fiets zag er lief uit. Dus maar snel het zootje afgespoten. Binnen in het zaaltje was het druk en het kostte wat moeite en geduld om aan een drankje te geraken. De reden van de toeloop was duidelijk. De blonde schone van aan de tweede stop voerde er namelijk een lapdance op met een biker die de avond van zijn leven beleefde. Alhoewel, die jongen is misschien meer gewoon! Kan best zijn! Ze werd opgevolgd door een collega paaldanseres. Ik denk toch dat die kunstjes aan zo’n paal niet simpel zijn. Ik zie mij nog niet direct aan zo’n paal gaan hangen, mijn benen naar boven zwieren en dan naar beneden glijden. Zeker niet met hoge hakken aan! Het zou trouwens ook geen gezicht zijn! Paaldansen in een parochiezaal! De tijden zijn duidelijk veranderd. En dat in het zicht van de Christus aan zijn kruis op de achtergevel van de kerk.

Nog een laatste glas gedronken tijdens een babbel met Patje2. Het armbandje van de inschrijving kon je inruilen tegen een hot-dog in een kraam dat zich onder Christus had geparkeerd. Omstreeks middernacht huiswaarts gekeerd. Even over enen was ik thuis, maar nadat ik m’n spullen had proper gemaakt voor de volgende dag was het toch weer knap laat eer ik in m’n bed lag! Want op zaterdag trek ik naar Rillaar om ginds de nightride te rijden. Het zijn drukke tijden!

’t Was plezant om naar Borchtlombeek afgezakt te zijn en dit bijzondere initiatief eens mee te maken. De organisatie was in orde. Het parcours was genietbaar en vergelijkbaar met sommige andere nachttochten. Misschien dat de pijlen mettertijd kunnen voorzien worden van reflecterende strips, alhoewel ik maar op één plek echt gemist heb. En daar hingen dan nog drie pijlen! We zullen aan dit alles terugdenken wanneer de dertiende nog eens op een vrijdag valt!

Het verslag van deze tocht kan je ook lezen op mtb-you en mountainbike.be!

14-04-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (30-40-50 km) van MBC ’t Zonhoekje te Zele op paasmaandag 09-04-2012.

Het was weer vroeg opstaan op deze paasmaandag om voor de derde dag op rij een toertocht met de mountainbike te gaan rijden. Omdat de andere tochten te ver rijden waren, was mijn keuze op de tocht van MBC ’t Zonhoekje in Zele gevallen, ook al is Oost-Vlaanderen niet mijn favoriete regio. En na Zulte vorige zaterdag zou dit de tweede rit zijn in deze provincie gedurende dit verlengd weekend van Pasen. Een dikke drie kwartier rijden met de auto en ik was ter plekke. Aan het aantal geparkeerde wagens te zien kon de tocht blijkbaar toch rekenen op heel wat deelnemers. Gelukkig was de start buiten het centrum van de gemeente, in tegenstelling tot de Halloween-nightride van afgelopen november (Brigand Bikers). Het feit dat er naast de grote tent een kraampje stond waar frieten, hamburgers en braadworsten verkocht werden, stemde me hoopvol om na de tocht iets te kunnen knabbelen. Want op het aangeboden gratis paasei hoefde ik waarschijnlijk niet te rekenen. Tot de voorraad strekt! Tegen dat ik weer bij af zou zijn, zou de paashaas zijn mandje waarschijnlijk toch al uitgedeeld hebben en de voorraad uitgestrekt zijn! Het bonnetje dat ik daarvoor bij de inschrijving kreeg zou inderdaad een maat voor niets blijken te zijn. Ik had trouwens liever een briefje met een noodnummer gekregen voor in geval van ernstige pech! Misschien waren ze wel beschikbaar, want na afloop meende ik er eentje in het gras te hebben zien liggen.

De kans dat je een willekeurige onbekende deelnemer op een volgende tocht nog eens ontmoet is quasi nihil! En toch kwam ik hier voor de derde keer op rij drie bikers tegen van het Waasland Mountainbiketeam en de dito school: een man, een vrouw en een jongen. Na Anderlues op 3 april en Zulte op 7 april kruisten hier voor de derde keer onze wegen! Zij waren vertrekkenklaar toen ik me nog moest gaan inschrijven. Met hun scholing ben ik toch geen partij om hen te kunnen volgen! Om 9.40 u kon ik van start gaan voor de route van 50 km, vermits de route van 60 km noodgedwongen met tien kilometer ingekort was omwille van werken in verband met het Sigmaplan.

Gedurende de eerste 3,5 km werden we over asfaltbaantjes doorheen de velden gestuurd en daarna nog een dikke kilometer over een dijk langs de Schelde. Daar was het ferm stompen tegen de wind in. Toen we de dijk weer af reden hadden we de wind in de rug en dat was een wereld van verschil! Kwestie van wat hoogtemeters te maken, ging het weer de dijk op en direct weer af over een paadje door het gras om de Dijkstraat te bereiken. Even verder passeerden we Café-Taverne Het Veerhuis in het midden van nergens. Maar er is toch een bushalte en er stonden zelfs twee mensen te wachten! Even verder was de dijkhelling afgesloten met draad waarachter schapen liepen. Zij hadden in het gras hun eigen singletracks gemaakt om over te lopen! Na 5 km ging het de dijk weer af en de velden in. Na een reeks veldwegen die er allemaal eender uitzagen, bereikten we na 7 km de eerste splitsing tussen de routes van 30 en 40-50 km op een plaats waar een veldweg uitgaf op een asfaltbaantje. Ik hield er even halt en een paard in de wei kwam me gezelschap houden. Misschien had het gehoopt iets lekkers te krijgen!

Vanaf het restaurant Den Draver in de Quote te Berlare, een buurgemeente van Zele, ging het parcours over veldwegen en betonbaantjes. Mijn vreugde kon niet op toen we na 10 km, net voor de dorpskom van Berlare, naar rechts een bos in doken! Eindelijk af van die saaie veldwegen! Maar de vreugde was van korte duur. De strook, met een haakse bocht er in, was amper honderd meter lang en bovendien was het privé! De vele bordjes die er aan die enkele buitenhuisjes hingen maakten dat meer dan duidelijk! We volgden op dat ogenblik even het traject van een blauwe vaste route. Het bospad maakte plaats voor een smal weidepaadje en daar waar de vaste route afweek naar rechts toe, moesten wij naar links om te arriveren in een straat van Berlare.

Even verder wees een pijltje naar links, maar reed ik een straat in, in plaats van een smal wegeltje tussen de huizen te nemen. In de verte zag ik bikers van de andere kant afkomen. Omdat ik het zaakje niet vertrouwde op m’n stappen teruggekeerd. Al goed, anders had ik het grootste deel van de toer gemist! Via dat wegeltje bereikten we na 13 km het achter de huizen gelegen natuurdomein Berlarebroek. Dit natuurgebied is het van vocht verzadigd restant van gronden die vroeger in aanmerking kwamen voor turfontginning van 1696 tot 1840. Turf werd toen gebruikt als brandstof voor de verwarming van de huizen. Ook het Donkmeer is eigenlijk het restant van zo’n voormalige turfput. Er liepen veel joggers te sporten. Jammer genoeg reden we, uitgezonderd op de brede toegangsweg, niet door, maar eerder omheen het domein, en dat over smalle tracks op de rand van bos en weiden. We maakten er bovendien een grote lus rond een omgeploegd veld, de boeren waren er met drie tractoren in de weer, zodat we de bikers die nog op komst waren, konden zien rijden. Want we raakten bijna hetzelfde punt als waarlangs we daarnet Berlarebroek hadden verlaten.

Eens de velden voorbij kwamen we na 15 km in een woonwijk met mooie villa’s van rijke mensen, gevolgd door de doortocht van het centrum van Berlare, door straten en via servitudes die ons langs huizen en krochten voerden. Je houdt soms niet voor mogelijk wat mensen nog willen renoveren! Een brede private dreef voerde ons voorbij een merkwaardige gerestaureerde hoeve waar voor de stallingen ook nog een soort van huis gebouwd is. Na nog een dreef (links en rechts zag je huizen staan) tussen twee poorten en enkele straten, doken we na 20 km weer de velden in. Op 22 km volgde een kort maar plezant stukje over enkele zandpaadjes en heuvels op een terrein naast een basisschool, gekend als de Konijnenberg. Laat nu net daar op de weinige te overwinnen hoogtemeters voor mijn neus een koppel bikers stilvallen op het enige lastige zanderige klimmetje!

De paadjes werden vanaf dan weer landelijker en liepen rakend langsheen woonwijken, tot we na 23 km Berlare weer uit reden, te merken aan het bord met in het rood doorstreept “Berlare-City”. Dat laatste had een onverlaat er met een spuitbus aan toegevoegd. We kregen vanaf hier een lange weg van goed aangereden aarde die zich langsheen stukken bos en voorbij visvijvers slingerde om op 27 km weer de bewoonde wereld van Berlare te naderen. We reden voorbij een gerestaureerd gebouw dat luistert naar de naam Riekend Rustpunt aan het Sluis in Berlare. Dit is de gerestaureerde losplaats voor mest die indertijd aangevoerd werd uit de steden toen er een mestoverschot was. Het gebouwtje doet thans dienst als een piepklein museum. Het Riekend Rustpunt is een klein museum, uniek in Vlaanderen, dat een totaal onbekend en weinig bestudeerd aspect van de geschiedenis belicht: mesttransport over water van de stad naar het platteland. Onder de titel Van stadsstront naar zandgrond is er een permanente tentoonstelling, gewijd aan de beer- en mesthandel van de 17de eeuw tot ergens in de jaren ’30 van vorige eeuw. De steden hadden grote afval- en mestproblemen en de buiten kon die producten goed gebruiken voor de bemesting van de landbouwgrond. Overal langs de waterwegen ontstond dan ook een drukke handel tussen de stad en de buiten. De plek is thans een rustpunt op fietsroutes en waarom het riekend wordt genoemd moet met de uitleg van hierboven duidelijk zijn!

Door anderen te volgen rijd ik verkeerdelijk voor de dijk naar links en naar beneden een heel eind door de grasvelden. Omdat ik bij het weer op de dijk komen geen pijlen bemerk, en in de verte rechts van me andere bikers zie rijden, vertrouw ik het zaakje niet en keer op m’n stappen terug. Bedoeling was van rechtdoor op een track de dijk af te rijden en het pad te volgen naast het water. We vervolgen onze weg over een paadje en fietspad op de dijk, waar we na 30 km rechts een straat ingestuurd worden. Een bordje vermeldt, ook voor andere fietsers, dat het pad verder onderbroken is voor werken in verband met het Sigmaplan. Verder in de straat staat de bevoorrading, verzorgd door een drietal vrouwen. De partjes appelsienen die ze gesneden hadden smaakten lekker en daar heb ik dan ook goed m’n best aan gedaan. Er lagen ook koekjes en peperkoek. Er was een zoete sportdrank en cola om te drinken. Er stonden nog andere rijders waarvan ik sommigen later nog op mijn pad zou ontmoeten. Op die plaats was ook de splitsing waar de 50 km haar eigen weg op ging.

Via een servitudepaadje werden we naar verharde paden door bos en natuurgebied geleid tot aan de grens tussen Berlare-Uitbergen en Schellebelle (Wichelen), enkele mooie kilometers tijdens deze tocht. Op dit schilderachtige plekje klokte het tellertje 34,5 km af. Na een gerestaureerde hoeve naar rechts over een veldweg. Daarna volgen lange saaie kilometers over landelijke betonbaantjes in een vlakke omgeving omzoomd door bomenrijen. Opvallend waren de vele knotwilgen en de afwezigheid van bebouwing. Buiten kilometers vreten heeft de extra lus voor de lange afstand weinig te bieden! Via de lange Uitbergsestraat (we hebben geen bergen gezien, hoe kunnen we er dan uit komen?) rijden we Kalken (Laarne) binnen en worden we door de straten van een nieuwgebouwde wijk gevoerd. Op 40 km eindigt daarmee een saai stukje van deze tocht.

Veldwegen brachten ons daarna tot in Overmere (Berlare) waarna we de toegangsweg tot het Recreatieoord Nieuwdonk (44 km) op rijden. Een dikke kilometer verder passeren we het Donkmeer met fontein. Waar is de tijd dat ik hier als kind op een mooie zondag in een watertrapper op het meer voer toen ik met m’n ouders naar dit toeristische pleisterplaatsje afzakte? Zo vele jaren dat er sindsdien van m’n leven zijn vervlogen! Of hoe de mountainbike mij terugvoert naar een vage herinnering uit m’n kindertijd. Ik zou er geld voor geven om nog eens een dag van toen te kunnen herbeleven! We rijden de tavernen en restaurants die langs het meer staan voorbij en slaan het leuke Bareldonkpad in dat ons doorheen een natuurgebied leidt. De parcoursbouwers hebben er voor gezorgd om de toer met een mooi stuk off-road te beëindigen. Want we slaan het Kamershoekpad in, waarna enkele mooie veldwegen ons weer naar de grote baan, de Keltenlaan, brengen. Na die overgestoken te zijn brengen enkele straten ons na 50 km weer naar de tent in Veldeken.

Nog een praatje gemaakt met de drie bikers van het Waasland Mountainbiketeam die op het punt stonden huiswaarts te keren na een lange après met een vriend die ze er ontmoet hadden. Mijn fiets vastgelegd en het kraampje alle eer aangedaan met een hamburger en een zakje frieten. Alsof de kwijtgespeelde calorieën er direct weer bij moesten! Het geheel doorgespoeld met een frisse ice tea. Het werd donker en begon te regenen. Na mij kwamen een trio jonge mensen van aan de stop en nog slechts twee oudere bikers toe, zodat bijna iedereen zijn rit droog had kunnen rijden, ondanks de voorspelde regen. Spijtig genoeg thuis mijn fiets wel in de regen moeten schoonmaken.

Het parcours kon me niet zo bekoren, maar dat weet ik op voorhand als ik naar Oost-Vlaanderen kom. Nu heb ik de streek ook eens bij daglicht gezien. De organisatie was in orde, de stop verzorgd, de afpijling duidelijk en in orde en er stond een grote warme tent waarin je na afloop even kon uitblazen. De pijltjes hadden op sommige plaatsen wel de neiging ondersteboven te waaien in de wind. Van de bikewash en de douches heb ik geen gebruik gemaakt.

Het verslag van deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Op de foto's: het Riekend Rustpunt boven de oude sluis te Berlare met de permanente tentoonstelling Van stadsstront naar zandgrond, de fontein in het Donkmeer te Overmere-Donk en de Kalkense Meersen.

09-04-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-32-46 km) van de Olmense Volleybalclub OVC te Balen-Olmen op paaszondag 08-04-2012.

Vroeg uit de veren en na een stevig ontbijt op weg naar Balen-Olmen. De fiets stond nog van gisteren op de auto. Me geparkeerd op een veilig en ideaal plekje in het begin van de Polderstraat, een zijstraat van de grote baan naar Meerhout. Het parcours volgde een stukje van die baan zodat ik heel wat bikers zag vertrekken toen ik me stond klaar te maken, ook al was het al ruim over negen uur. Me ingeschreven in de tent op de Olmense Markt zodat ik om klokslag 9.30 u kon vertrekken voor de toertocht van de Olmense Volleybalclub OVC.

Via een straatje in de buurt van de kerk het dorp uit en het kanaal Kwaadmechelen-Dessel over via de brug op de grote baan richting Meerhout. Op die brug kwam ik de broer van m’n clubvoorzitter tegen! Hij had zijn toer na 20 km moeten staken omwille van een lekke band, terwijl z’n gereedschap in de auto was achtergebleven. Hij voegde er nog aan toe dat ik een mooi parcours kon verwachten. Reeds na 1 km troffen we een mooi bos waar we een toertje van anderhalve kilometer voor de wielen kregen om daarna via de grote baan Meerhout binnen te rijden. Vanaf 3 km voerden bos- en veldwegen ons door een knappe omgeving om zo de Grote Nete te bereiken die er door het landschap kronkelt met vele bochtjes die wij evenzo dienden te maken, vermits we van 5 tot 6 km het paadje naast de rivier volgden. Leuke paadjes voerden ons weer richting de bossen.

Vanaf de zevende kilometer ging er een ware speeltuin open in het bosgebied Volsbergen en werden we over megabangelijke singletracks gestuurd die op en af door de bossen kronkelden. Alleen al hierdoor kon deze toer niet meer stuk. Soms moest ik me wel reppen omdat ik op de tracks achternagezeten werd door anderen. Het was dus overal er op en er over! Het verwonderde mij wel van rode bordjes van een vaste route te zien. Dat moet dan de Landduinenroute geweest zijn die de gemeenten Meerhout, Mol en Balen aandoet. Ondanks het feit dat ik deze route al een aantal keren gereden heb, kwam dit stuk met niet bekend voor! In ieder geval had de organiserende vereniging er de mooiste stukjes van deze route uitgekozen! Na 10 km trof ik de fotografe Connie, zittend in een put, om de bikers die daar naar beneden kwamen in haar lens te vangen. Onlangs had ze me een foto opgestuurd voor in m’n blog, zodat ik even gestopt ben om met haar in levenden lijve kennis te maken. Ik ben er een tijdje blijven staan praten en toen kwam ook SilverFokske het bergje afgesjeesd. Het was intussen een tijd geleden dat we elkaar nog gedurende een toertocht hadden gezien. Om niet het risico te lopen dat de pijlenophalers me vroeg of laat zouden inhalen, moest ik toch weer op pad. En bikers, vergeet niet van uw fotootje van deze rit te bestellen!

Het bergje met de nijdige wortel dat na de foto volgde had me liggen, maar dat had ik verwacht. Tijdens de babbel met Connie had ik al mannen gezien die op hun stappen terugkeerden om er kost wat kost op te geraken. Eén ervan viel zelfs om voor de heuvel, in al zijn ijver om een tweede poging te wagen! Er stonden een aantal deelnemers te wachten op maten of anders om na te gaan wie er dan wel zonder problemen boven geraakte! De fun ging verder op de tracks en omstreeks 13 km volgde een zanderige strook met een korte zware klim aan een boom met grillige takken. Alles gegeven om er op te geraken, want er hingen net een aantal jonge snaken in mijn wiel. Dat moet een bergje zijn dat gelegen is op een lus rond een zandvlakte in de buurt van een kapelletje dat aan een boom hangt op de vaste route in Hulsen (Balen) waar de Kopbergstraat overgaat in een zandweg. Een toertocht van de Belgische Politiesportbond op 3 oktober 2011 vanuit Mol Tennis in Heidehuizen heeft me daar ook ooit over gestuurd. De parcoursbouwers van de volleybal kennen dus blijkbaar ook de mooie stukjes die er in de buurt van de vaste rode route te vinden zijn!

Tot 14,5 km kregen we plezante paadjes voor de wielen tot we uiteindelijk uitkomen in de Schommelstraat in Balen op de plek waar ook de rode vaste route uit de bossen tevoorschijn komt. Even verder duiken we het paadje Greesveld in tussen een bos en een veld. Bij een vorige tocht vanuit Mol lag het er hier nog zeer modderig bij, maar nu had zich op de natte strook al een paadje gevormd. Bovendien kregen we hier af te rekenen met brokken steenpuin die in de grond zitten. We kwamen uit op de Borgerhoutsedijk in Mol om er na 16 km de splitsing te treffen tussen de tochten van 32 km en van 46 km. Voor de langste route wordt de rode vaste route verlaten om de baan over te steken en de straat tegenover de Bremdoornstraat in te rijden aan het afgebrande oude huis. Wat dieper in de straat ging het naar rechts opnieuw de bossen in om er te kunnen genieten van de singletracks. Hiermee ging voor de tweede keer een echte speeltuin open vol leuke paadjes op en af in de bossen tot aan de speelzone Volmolen. Daar werden we weer naar de Borgerhoutsedijk gestuurd ter hoogte van goktent Magic Dice. Even verder weer de baan over om tot mijn verbazing na een bospad weer uit te komen in de Bremdoornstraat waar ook de rode vaste route passeert. Daar werd toch weer even van afgeweken om een singletrack rechts mee te kunnen pikken. De volleyballers kennen duidelijk hun streek! Het tellertje toonde dan 21 km.

Na het paadje ging het een track in het bos over om uit te komen op een bruin zanderig pad. In de verte was veel beweging te zien en troffen we na 23 km de plek van de bevoorrading. Een partje appelsien, een halve wafel en een halve appel achter de kiezen gestoken en doorgespoeld met een beker water. Net toen ik aanstalten maakte om weer te vertrekken kwam Bruce Wayne daar toe! Na blijkbaar lang geïntrigeerd te zijn geweest door elkaars boodschappen op het forum, stonden we op een goede dag aan de stop van de nightride in Rillaar oog in oog in de duisternis. En sindsdien kruisen onze paden elkaar al wel eens tijdens toertochten. Altijd leuk van deze joviale mens tegen te komen. Na een babbeltje en eens goed te hebben gelachen konden we er weer tegen voor het vervolg van de rit. Bruce beweerde niet goed in vorm te zijn, maar hij schoot weg als een pijl uit een boog en verdween al snel in de bossen. Aan de stop ook een drietal Slijkfretters, waarvan één vrouw, gespot. Zullen zij net als Bruce volgende zaterdag ook present zijn voor de nachtrit in Rillaar? Ik had verwacht dat ze me weer zouden inhalen, maar ik heb geen Slijkfretter meer te zien gekegen!

We komen het bos weer uit aan de gemeentelijke opslagplaats in Mol tegenover de voetbalvelden en volgen er even de vaste route achter de terreinen van de Tennisclub Mol, maar dan in tegengestelde richting, wat ik niet zo’n goed idee vind! Na enkele tracks kwamen we uit in de straat (Belsebaan) van de Tennisclub op grondgebied Balen in Heidehuizen om er na 25 km de splitsing te treffen tussen de routes van 32 en van 46 km. Voor de lange afstand ging het daar naar links een straat in en dan weer naar rechts om uit te komen op de drukke baan van Balen naar Mol-Gompel tegenover ik vermoed een jeugdgevangenis. Daar de verkeerde richting uitgegaan, want het volgende pijltje stond aan de overzijde van de baan naar links toe. We doken na 29 km een track door de bossen in achter de magazijnen van Meubelen Odrada waar andere tochten ook al wel eens passeren. Leuke tracks werden ons deel tot we uit het bos tevoorschijn kwamen over een steil klimmetje ter hoogte van een spoorwegovergang. Andere tochten duiken hier gewoonlijk de bossen in. Even verder stond in de Modderloopstraat het perpetuüm mobile nog altijd lustig heen en weer te zwieren achter het raam van één van de weinige huizen. In wat volgde kregen we een track doorheen het open veld en langsheen bomen naast een beek om na 33 km uit te komen op het jaagpad naast het kanaal. Andere tochten doen dit paadje vaak in de omgekeerde richting. Als je de richting omkeert ziet de toer er meteen helemaal anders uit. Misschien was dat net een goede zet om er op die manier een boeiende tocht van te maken.

Het jaagpad over tot aan de brug in Gompel om het kanaal te kruisen en de fabriek te passeren om na 35 km één van de meest intrigerende plekken van deze streek nog eens aan te doen. Meer bepaald het voormalige casino van Mol-Gompel en de omringende arbeiderswoningen. Een even bizar als imposant gebouw met de merkwaardige torentjes, dat ten prooi gevallen is aan verwaarlozing en vandalisme. Helaas! Dan ging het via het pad naast en achter de voetbalterreinen dat langsheen een eigenaardige beek en enkele vijvers passeert om uit te komen aan de met betonplaten ommuurde plek midden de bossen. Nu viel het me op dat deze plek ook vlak naast het kanaal ligt. We rijden er langs en rond over enkele mooie tracks om een eenzaam huis te passeren en dieper de bossen in te duiken over even mooie paadjes. Voor mij werd de tocht nu interessant omdat ik een gebied binnen reed dat mij niet bekend is vanuit andere tochten. Hier kregen we nogmaals een aantal leuke wegeltjes voor de wielen. Echt een mooi stukje waar ik ingehaald werd door vier bikers, de enigen die ik na de splitsing sinds de bevoorrading nog te zien heb gekregen! Om op 39 km uit te komen aan een aantal mooi gelegen villa’s in een straat die Wildenest (Balen) genoemd wordt. Welke wilde zijn nest daar gemaakt heeft mag Joost weten.

Na 40 km reden we weer door Balense straten en passeren er Café ’t Hoekske waar ik in het voorbijrijden begroet wordt door een vrouw die het terras veegt, rijden door een straat die Wolfsvennen heet en komen weer uit op het jaagpad naast het kanaal. Andere tochten passeren hier vaak in de andere richting. Ik stop even om een lekkere energiereep te verslinden. Er passeert een biker met “Fizik” op z’n broek en volgens mij had ik die kerel kort na de start ook al gezien. Tegen het tempo dat hij reed kan het best zijn dat hij de toer nog eens een tweede keer aan het rijden was. De brug over, de brug weer onder en via een weg naast het kanaal bereiken we Rosselaar. Aan een volgende kiezelweg wijst een pijltje naar rechts. Verder geen pijlen meer te zien. Aan het einde van de straat kom ik weer op de plek waar ik daarstraks kort na de bevoorrading gepasseerd was. Daar stond toen de splitsing in de Belsebaan. De pijltjes waren er weg, maar de splitsingsbordjes lagen uitgetrokken op de grond. Teruggekeerd en gemerkt dat er in de zijstraat Wouwerstraat halverwege een pijl hing. Aan het einde van de straat niets. Links achter de hoek een pijl. Verderop een track door het bos ingereden, dat leek me het meest logisch, en toegekomen op een kruispunt van boswegen. Gegokt op links. Geen pijlen meer te zien. Ik vertrouwde het zaakje niet en ben teruggekeerd. Ik trof er ook twee vrouwen die een uitgestippelde wandeltocht maakten en evenmin nog pijlen vonden. Ik vermoed dat daar een saboteur aan het werk geweest is. Indien de pijlen al zouden opgehaald geweest zijn, had ik helemaal niets meer gevonden. Even paniek, vermits de naam van het Balense gehucht waar ik vertrokken was me niet meer te binnen schoot. Wezel was het niet!

Vermits de tocht er bijna op zat aan een plaatselijke duivenmelker in de Wouwerstraat de weg naar Olmen gevraagd. Hij had de bikers daarstraks zien rijden over het pad dat ik daarnet ingeslagen was. We zagen daar nu de twee vrouwen wandelen. Ik had dus wel goed gegokt. Maar ik ben dan, zoals de man het me uitgelegd heeft, via de kerk van Rosselaar en de grote baan weer naar Olmen gereden. Een brug over het kanaal over en nog een oude watermolen gepasseerd om de tent op de Olmense Markt weer in het vizier te krijgen. Daar was niet veel leven meer te bespeuren, er stonden geen fietsen meer. Ik heb nadien wel in de flyer gelezen dat de fietsparking binnen in de tent was! Maar vermits ik ook al wat tijd verloren had bij het zoeken in Rosselaar, vermoed ik dat de meesten al weer naar huis waren en heb ik m’n auto weer opgezocht. Er kwamen bekende stukken in de tocht, maar op een heel andere manier aan elkaar gebreid, zodat er een heel nieuwe toer ontstond. Ik heb me geamuseerd op deze paaszondag en ben content dat ik na lange tijd eindelijk nog eens een paar bekenden te zien heb gekregen.

Het verslag van deze toer is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

08-04-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (45-60 km) Rit van de Gouverneur van WTC De Leierenners te Zulte op zaterdag 07-04-2012.  Tijdens deze fietshappening zijn er ook uitgestippelde tochten voor wielertoeristen op de weg en familietochten met de gewone fiets.

Na een stevige rit, eigenlijk altijd rechtdoor over de snelweg, toegekomen in de Waalstraat, midden een KMO-zone.  Het zekere voor het onzekere genomen en m’n auto geparkeerd op een ideaal plekje op anderhalve kilometer van de start.  Even moeten zoeken naar die startplaats.  M’n fiets in de bewaakte stalling geplaatst en na ingeschreven te zijn kon ik omstreeks 11.45 u vertrekken in het kielzog van nog een andere biker voor de Rit van de Gouverneur van WTC De Leierenners.  Gedurende de eerste kilometer werden we over een smal paadje in een omgeploegd veld gestuurd.  Over de eerste tien kilometers valt weinig te vertellen.  We reden over asfaltwegen, meestal rustige baantjes, met ter hoogte van de snelweg een intermezzo van honderd meter over een grindpaadje.  Dit alles op de grens met Waregem en Kruishoutem.

Na 10 km reden we door de landelijke Bredestraat in Kruishoutem en bereikten een schilderachtig plekje aan gerestaureerde huizen op het kruispunt met de Oude Molenweg.  Eens deze Molenweg achter de rug kregen we een kasteeltoren te zien die moederziel alleen in een bos stond van één of ander domein waarvan de woning aan het gezicht onttrokken werd.  Dat was in de rustige Waregemsestraat waar we een eerste zachte helling op moesten.  Twee kilometer verder doken we een verharde weg in die ons een eindje door een mooi bos voerde.  Dat was van korte duur, want dra voelden we weer asfalt onder onze wielen.  Even verder reden we voorbij een groot wit kasteel, gelegen in een grote tuin met een dubbele slotgracht en waterpartijen.  Na 13,5 km troffen we de eerste splitsing tussen de toeren van 45 en van 60 km.  Voor de langste afstand ging het dan voorbij enkele mooie oude huizen met in blauw en geel geschilderde luiken.  Druk was het niet.  Op dit eerste deel had ik vijf bikers me weten inhalen.

Die huizen met die kleurige luiken kwamen me bekend voor.  Even later werd me duidelijk van waar!  Want toen we even later de Kasteelstraat dienden te beklimmen, herkende ik die plek van tijdens de Lozerbosveldtoertocht vanuit Kruishoutem die ik al een paar keren gereden heb.  Dan kom je van de andere kant en rijd je in die straat naar beneden tot aan die kleurrijke huizen.  Ik ben daar toen zelfs even van het parcours afgeweken omdat ik wou zien wat zich boven achter de bocht in die bosrijke omgeving bevond.  Nu werden we naar rechts in die richting gestuurd en ze stond er nog, die villa in de hoogte, links van de weg.  In plaats van de straat weer naar beneden toe te volgen, werden we over een klim in het bos gejaagd.  Deze mooie track bevond zich op privaat terrein.  Zo zouden we er nog tegenkomen.  Het is een zegen dat vele mensen hier hun privéterreinen openstellen voor deze gelegenheid, want daarin zaten ook meestal de mooiste stukken!

Asfalt en betonbaantjes brachten ons in de richting van Nokere en Wortegem-Petegem.  Op 17 km troffen we een paadje door de velden waar twee bikers me voorbij gingen.  Van km 20 tot 21 konden we genieten van een mooi privébos met leuke paden.  Een groepje van vier stak me voorbij en toen we het bos uitkwamen bleef één biker in m’n wiel hangen.  Net voor een brug moesten we de baan over en links een paadje in slaan.  De biker die in m’n zog reed ging rechtdoor de brug over.  Volgde een veldweg waarna we een track op moesten die op de zijflank van het bruggenhoofd gelegen was.  Daar was het wat keren en draaien tot we op een parkeerplaats uitkwamen.  Daar stond na 24 km de eerste bevoorrading.  Even later kwam de kerel die in m’n wiel was komen hangen ook toe.  Hij was gewoon te ver gereden.  Ik vond het al raar dat hij gewoon rechtdoor reed terwijl hij toch zag dat ik aanstalten maakte om de weg te kruisen.

Aan de stop was allerlei lekkers om te eten: bananen, appelsienen, wafels, honingwafels, rozijnen, granenkoeken, tot zelfs paaseitjes toe!  Wie daar niets naar zijn zin vond is een moeilijke mens!  Er stonden ook mensen, groot en klein, die de familietocht reden met gewone fietsen.  De kleine jongen in het fietskarretje kwam er het beste van af.  Hij hoefde niet te trappen!  Even later werd ik aangesproken door een man en een vrouw in zwart-oranje pakken die net waren gearriveerd.  Die pakken kwamen me bekend voor!  Of ik het was die zij vorige zondag een paar keren gezien hadden tijdens de toertocht in Anderlues!  Toen hadden ze een kleine jongen in hun gezelschap.  Ja, dat was ik.  Ik heb het in m’n verhaaltje over de tocht van Anderlues trouwens over dit trio bikers van het Waasland Mountainbiketeam gehad.  Zij reden gezwind rond en mijn helm af voor de jongen die daar de route van 60 km uitreed!  Zij hadden het verhaal niet gelezen.  Dus dat was de kans om wat publiciteit te maken voor mtb-you!  Het gebeurt niet vaak dat men dezelfde mensen op een volgende tocht tegenkomt.  Het is me nog eens overkomen met een vader en zijn zoontje die ik eerst in Mol had zien rijden, hen vermeld had in m’n schrijfseltje, en hen nadien weer ontmoette op een toertocht in Wiekevorst.

Na van alle lekkers geproefd te hebben, weer op weg.  Eerst kregen we een veldweg voor de wielen geschoven.  Tot 27 km konden we ons hart ophalen op de paadjes die zich doorheen een mooi bos op privaat terrein slingerden.  Volgens de kaart is dat het Spitaalbos.  Ik werd weer ingehaald door de twee Waaslanders en ter hoogte van een boskapelletje door nog een snelle jongen.  Even later kwamen we ter hoogte van enkele mooie huizen weer uit het bos tevoorschijn in de Tjammelsstraat in Wortegem-Petegem.  Na een aantal asfaltwegen volgden meer off-road-paden, vaak over private domeinen met een kort maar stevig bosklimmetje op 32 km.  De omgeving was intussen ook landelijker geworden.  We reden dan nog steeds in Wortegem-Petegem.  Twee bikers staken me voorbij, kort voor een kruispunt waar een tot woonhuis omgebouwde molenromp staat.  Omstreeks 34 km reden we Nokere (Kruishoutem) binnen en rond 36 km volgde een stukje baan waarop we ook de groepen wielertoeristen te zien kregen die aan de Rit van de Gouverneur deelnemen op de weg.  Eén kerel keek even bedenkelijk opzij toen hij me het paadje tussen de weiden in zag rijden.

Verder ging het de Ooikestraat in en passeerden we een oude hoeve waarvan een hangar op instorten staat.  Ook de Lozerbosveldtoertocht passeert hier.  Ik meen me te herinneren dat bij één van mijn eerste deelnames deze plek nog bezaaid lag met oud landbouwgetuig en onnoemlijk veel rommel.  Dat is nu allemaal opgeruimd.  Mij eens tot op de binnenplaats achter de vervallen stallen gewaagd om daar een nog in redelijke staat verkerend verlaten woonhuis te treffen.  Op dit deel van het traject was het wat drukker, want ik kreeg er een deelnemer of 11 te zien.  Eens de oude hoeve voorbij reden we een track op tussen de weiden en troffen op 37,5 km een splitsing tussen de beide afstanden in de Galgestraat in Kruishoutem.  Voor de route van 60 km ging het dan de Nokerepontweg op en verder naar rechts de drukkere Oudenaardsesteenweg op.  Even verder reden we Ooike (Wortegem-Petegem) binnen en verlieten de drukke weg door links de overdadig met keien bezaaide Duytstraat op de grens met Oudenaarde in te slaan.  Een weidepaadje brengt ons naast een beek tot aan een schilderachtig gelegen oud gerenoveerd huis en een grote nieuwe villa inclusief schuur.  Ik meen dat de Lozerbosveldtoertocht deze plek ook passeert.  Ik krijg er even het gezelschap van twee andere bikers.

Een stevig klimmetje over een smalle geplaveide kerkwegel brengt ons tot in de Wannegem-Ledestraat van waaruit ik rechts een groot wit kasteel kan zien staan en recht voor me een molen.  Een plek me bekend uit de Lozerbosveldtoertocht.  Even tot aan de molen gereden, niet wetend dat de tocht daar dra toch zal passeren.  En daar krijg ik de Huisepontweg te zien waarlangs de Schietsjampettermolen gelegen is.  Ik meen hier ooit eens een bord te hebben zien staan dat vermeldde dat de Ronde Van Vlaanderen hier passeerde.  In de TV-reeks die daarover gemaakt werd is deze molen eventjes te zien in een slecht getrukeerde sequens, zoals in oude films een bewegende achtergrond de indruk moest wekken dat een wagen aan het rijden is.  Ik meen me ook vaag te herinneren dat bij mijn eerste deelname aan de Lozerbosveldtoertocht deze straat nog niet voorzien was van de huidige kasseitjes.  Op mijn stappen teruggekeerd en het parcours weer gevolgd.  We worden over een verhard pad om het domein van het witte kasteel en nog andere gebouwen heen gestuurd, beneden ligt een vijver met bouwwerk er in, om dan naar links de Huisepontweg op te rijden en voorbij de molen te komen.  Even verder vinden we in deze straat de tweede bevoorrading voor een schoolgebouw in het midden van nergens.  Of toch aan de rand van een dorpje met kerktoren.  Ik had wat te doen met de mannen die daar voor de bevoorrading moesten zorgen, want het woei daar redelijk hard en het was er koud.  Ook hier kon je kiezen uit een groot aanbod van fruit en lekkernijen.  Er waren nog een vijftal andere bikers aanwezig en er kwamen er nog enkelen toe.  Ook twee wandelaars die ik daarnet tijdens de klim op de kerkwegel had zien lopen, mochten genieten van het aanbod.  Het tellertje toonde 44 km.

Na de stop ging het aan een kruispunt de drukkere Kasteelstraat op richting Zingem.  Aan dat kruispunt stond ook een groot kasteel met een aantal ajuintorens.  In een zoldervenster brandde licht.  Dan heeft men zo een groot verblijf en gaat men op de zolder zitten!  Daarna volgde een mooi stukje off-road met eerst een klimmetje en dan een plezante afdaling.  Asfaltbaantjes leidden ons door het centrum van Kruishoutem zo omstreeks km 50.  We moesten een drukkere baan op zonder fietspaden.  Daar bemerkte ik een bordje dat verwees naar het bekende Hof Van Cleve.  Even tot daar gereden om dat eens met eigen ogen te zien!  Daarvoor moest ik wel een ferme klim in de Riemegemstraat overwinnen!  Aan het restaurant zelf was geen beweging.  Ik had verwacht dat het er groter zou zijn.  Ook het bord aan de ingang is van een bescheiden kaliber, wat van de eigenaar niet kan gezegd worden!

Op mijn stappen teruggekeerd en het uitgestippelde parcours weer vervoegd.  Intussen had ik 55 km achter de rug.  Via een grote brug op een afgescheiden fietspad naast een drukke weg ging het de snelweg over.  Dan naar links op een paadje naast een beek met eenden.  Daar werd ik bijna uit mijn sokken gereden door een auto die een carpoolparking verliet.  Wat dan volgde was een echte afknapper.  Zo’n afgrijselijk lelijk landschap met kris kras door elkaar neergepote gebouwen en huizen.  Daar stonden koterijen tussen die nog bewoond bleken te zijn ook, te zien aan het buiten liggende kinderspeelgoed.  Of een oud huis met daarnaast een kanjer van een hoogspanningsmast!  We arriveerden in Zulte-Olsene en passeerden het huis van een verwoed duivenmelker, te merken aan het aantal duivenhokken.  Ze stonden wel vlak bij de spoorweg!  Die vogels moeten zich de pleuris schrikken, elke keer als er een trein passeert!  Naast de spoorweg een heel eind tot aan de overweg om er de sporen te kruisen.  Langs de andere kant dienden we op onze stappen terug te keren zodat we de duivenhokken ook aan de achterzijde nog eens te zien kregen!  Het tellertje toonde 59 km.  Dan volgden woonstraten met huizen tot ik na 66 km weer bij af was.  De laatste tien kilometer waren een dooddoener.  Daar zou men een alternatief voor moeten kunnen bedenken, zo dat mogelijk is.  Het laatste stuk blijft immers vaak in het geheugen van de bikers hangen!

M’n fiets in de bewaakte stalling gezet en direct een broodje hamburger gekocht aan het kraampje dat buiten stond.  Die twee mannen moeten een gouden dag beleefd hebben met de verkoop van hun hotdogs, hamburgers en braadworsten!  Daar stonden constant hongerigen aan te schuiven!  Binnen nog een rijsttaartje gegeten en twee ice tea gedronken, alles aan de ondenkbare prijs van één euro!  Deze toer was niet mijn ding!  Redelijk wat asfalt!  Ik houd meer van bossen en de natuur.  Het was wel tof van de schilderachtige plekjes die ik tijdens de Lozerbosveldtoertochten had leren kennen nog eens te zien.  Toevallig heb ik de editie van september 2011 gemist door vast te zitten in de file van m’n werk naar huis, waardoor het te laat was om nog naar Kruishoutem te rijden.  Ik had er ook geen benul van dat Zulte zo dicht bij Kruishoutem ligt en dat een groot deel van de tocht over die gemeente zou lopen!  Je moet alle streken eens aandoen en niet overal heeft men dezelfde mogelijkheden, maar geef mij toch maar de tochten in de Kempen, Limburg, Vlaams en Waals Brabant!  Het was toch een plezante dag en de voorspelde buien bleven ons bespaard!

Dit verslag is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Op de foto’s: de Huisepontweg in Kruishoutem (Wannegem-Lede) met een kapelletje, de Schietsjampettermolen en het Kasteel van Wannegem-Lede!  Klik op de links om de originele foto’s te zien.

07-04-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht 18ième Rando Verte (20-35-50-60 km) van de Crazy Bikers te Anderlues op zondag 01-04-2012.

Na vroeg opstaan en een lange rit en het passeren van ettelijke verkeerswisselaars op de snelwegen, kwam ik omstreeks 9.15 u toe in het straatje in Anderlues van waaruit de achttiende editie van de Rando Verte van de Crazy Bikers vertrok. Ik denk niet dat ik ooit al in deze streek geweest ben, vermoedelijk zelfs nog nooit in Henegouwen, en zeker niet om te komen biken. Niettemin klonk de naam van het stadje Morlanwelz, over wiens grondgebied een deel van de toertocht liep, me niet onbekend in de oren. Doelstelling: de toer van 50 km rond maken. De rit van 35 km vond ik wat kort in verhouding tot de verre verplaatsing en de langste afstand van 60 km wat veel vermits ik de streek hier niet kende. Ik moet in ieder geval aan de inschrijving opgevallen zijn, want een man kwam me vragen van waar ik afkomstig was en stond me zelfs in het Nederlands te woord! Hij wist me te vertellen dat er nog al Vlamingen vertrokken waren.

Om 9.30 u van start gegaan in het gezelschap van een viertal anderen. Er diende al snel een keuze gemaakt te worden tussen de verschillende afstanden. Het viertal overlegde welke afstand ze zouden nemen en versperde aldus de toegang tot een servitudepaadje. Twee kozen voor de korte toer van 35 km en van de twee anderen maakte één aan het einde van het paadje toch nog rechtsomkeer! Na nog enkele smalle servitudes dook ik dan in het gezelschap van één rijder na 2,5 km asfaltbaantjes de bossen in over een goed van dikke wortels voorziene pad! De aanblik van dit bos en het prachtige weer beloofden een mooie tocht. Het ging een smal beekje door om daarna geconfronteerd te worden met een slijkerige strook die weer overging in een bospad. Even verder moesten we weer een dieper uitgesneden beek oversteken. Daar ben ik toch maar afgestapt teneinde niet het risico te lopen op een onaangename of voormalig pauselijke wijze kennis te moeten maken met de Henegouwse bodem, lees op mijn bakkes te gaan! Net voor de beek stond een biker te prutsen aan z’n fiets. Het bos begon al tekenen van fris groen te vertonen in de ochtendzon, terwijl de wilde witte bosanemonen in bloei stonden. Op 5 km kwamen we weer uit het bos tevoorschijn.

Daar moesten we een baan kruisen om een asfaltbaantje te nemen richting Rouveroy en Bienne-Lez-Happart. Joost mag weten waar deze oorden ergens gelegen zijn. Terwijl ik even aan de kant stond staken 6 Franstalige bikers de baan over. In het zog rijdend van dit zestal volgden 2 km langsheen een asfaltbaan die op dit ogenblik druk bereden werd door een aantal tot racewagen omgebouwde voertuigen die met veel lawaai en show voorbij kwamen. We sloegen naar rechts een fietspaadje in dat door het bos liep en bereikten de grens met een deelgemeente van Binche. Het viel me al direct op dat de bikers hier rustiger rijden en er niet zoals bij ons een koers van maken! Tijdens een zachte doch stevige klim doorheen een weide in een open vlakte, over een hobbelig paadje van keihard opgedroogde aarde, zag ik het zestal dan toch tussen de bomen verderop verdwijnen. De omgeving was er mooi om zien en een genietbaar paadje bracht ons doorheen een bos na 8,5 km weer tot een plek waar een aantal huizen stonden.

We reden een straatje in en over het schilderachtige dorpsplein waar een kerk en een kiosk stonden. Spijtig genoeg vond ik geen aanwijzingen over de naam van het dorpje. Servitudepaadjes naast eigendommen en veldwegen brachten ons tot aan een open plek midden de velden tot aan een kruispunt met een asfaltbaantje. Daar kon je een grote pyloon zien staan. Het tellertje toonde 10 km en een eenzame biker stak me voorbij. Het baantje over, waarna een goed van steenbrokken voorziene veldweg diende bereden te worden tot die weer uitgaf op een volgende asfaltbaantje. Ik zag de biker van daarnet in het zonovergoten landschap naar beneden bollen over dat baantje. Geen mooier zicht dan een mens op een bike in de lentezon. Om daarna zelf linksaf te slaan en begroet en voorbijgestoken te worden door een vermoedelijke deelnemer van de kortere afstanden die van rechts op het baantje toekwam. Even verder volgde een amusante off-road-afdaling. Aan het begin ervan stond een groepje van een man of zes die ik later nog ettelijke keren op mijn pad zou ontmoeten. De afdaling ging over een paadje vol stenen waar we halverwege weer een beekje door moesten, gevolgd door een zwaar klimmetje over een goed van keien voorzien paadje en een bosweg. Eens boven volgde weer een afdaling over een soort holle weg midden de prachtige bossen. Ik kreeg er het gezelschap van drie anderen.

Omstreeks kilometer 13 kregen we in het bos een moeilijker en technischer pad voor de wielen geworpen, goed voorzien van bochtjes en wortels. Het bospad ging over in een afdaling over een asfaltbaantje om na een kruispunt weer naar boven gestuurd te worden over de Rue de Binche, een weg in slechte staat en vol met opgestopte putten. We volgden deze lange straat doorheen het open veld. In de verte kregen we een toren van een mijnlift en een drietal terrils te zien. Hier moet dus ooit steenkool gevonden geweest zijn! De toren zouden we later nog van dichtbij te zien krijgen! We werden in ieder geval getrakteerd op mooie vergezichten en toen vier bikers me inhaalden op een kiezelpad, zag ik in de verte een tentje en de wapperende vlaggen van de eerste bevoorrading naast een oud huis staan. Die kwam na dik 17 km en een uur rijden. Er was van alles te eten: stukken wafels, peperkoek, cake met een soort crèmevulling, rozijnen en stukjes chocolade. Ook appelsienen en wel erg profijtig gesneden stukjes banaan! Er was ook een standje dat publiciteit maakte voor één of andere sportdrank in poedervorm. Er kwamen nog bikers toe, waarvan een gezin waarbij de vader zijn zoontje meevoerde op een aanhangfiets met één wiel, vastgemaakt aan zijn mountainbike. Zo bleef ook de kleinste niet verstoken van het genot van deze toertocht. Direct na de stop volgde de eerste splitsing waar de 60 km volledig afzonderlijk ging. Even getwijfeld, maar met het gedacht van “je ne connais pas cet endroit, alors il ne faut pas pendre dehors le grand Jean ici”, toch maar gekozen voor de vooropgestelde afstand van 50 km.

Een mooi servitudepaadje voerde me voorbij enkele uit de kluiten gewassen knotwilgen met aan de linkerkant een mooi vergezicht over de omgeving. Even verder ging de toer van 20 km weer apart en kort daarna, op een track tussen de weiden, ging de 35 km naar rechts haar eigen richting uit. Voor de 50 en de 60 ging het naar links tussen de weiden verder. We arriveerden in Morlanwelz en er volgde een snelle afdaling over een smal gekasseid paadje midden de weiden. De soms grote spleten tussen de kasseisteentjes boezemden mij weinig vertrouwen in. Ik zag de groep van zes die ik daarstraks al gezien had, achter me naderen. De afdaling ging over in een klim over een zeer smal paadje, zodat ik halverwege in een inham even aan de kant ging om uit te hijgen en het zestal te laten voorbijsteken. Daarvan waren er toch ook twee die even te voet gingen. Er kwamen nog een biker en een tweetal naar boven gekropen, waarvan de magerste en de kleinste met een pikzwart kroezelbaardje het ook knap lastig had en soms aan de kant ging, terwijl zijn zwaardere makker probleemloos naar boven trapte. En het was nog niet gedaan, want na eerst een zachte klim kregen we daarna nog twee stevige beklimmingen te overwinnen die telkens afgesloten werden met een zeer steil einde. Kroezelbaardje meldde aan zijn kompaan dat het “les cailloux” waren die hem de das omdeden. De klim lag inderdaad bovendien nog bezaaid met keien en steentjes. We reden voorbij een soort zandgroeve, waar ook een put achter huizen volgestort werd met zand. Een groezelige plek om te wonen. Servitudepaadjes voerden ons naar de bewoonde wereld.

Na 25 km doken we met z’n allen de drukkere straten in het centrum van het stadje Morlanwelz in, werden we vergast op een stevige klim over asfalt en kreeg ik het zestal weer achter me die uit een andere straat tevoorschijn kwamen. Om daarna op een track het bos weer in te duiken. Daar was weer een splitsing tussen de 35 km en de 50-60 km. De langste afstanden werden een klim op gestuurd over een paadje dat zich naast de spoorweg de hoogte in werkte. Het zestal moet weer een ommetje in Morlanwelz gemaakt hebben, want zij zaten ineens weer achter mij aan! Er kwamen er nog toe, waaronder twee jonge gasten. Het paadje naast de spoorweg steeg naar het einde toe steil naar boven naar een brug toe. De boordstenen aan het einde waren voor één biker te veel zodat deze een duik maakte in het naastliggende struikgewas tot jolijt van zijn vrienden. Hun gelach klinkt me nog in de oren! Anderen deden de laatste meters te voet en iedereen stond op de brug even uit te hijgen. Dan ging het de brug over de spoorweg over en naar rechts de trappen op tot aan een gerestaureerde en wit bepleisterde toren en enkele muren met ramen in. Een tekst op de toren liet zien dat hier een weeshuis was, genaamd naar een zekere R. Warocqué. Even verder stonden inderdaad imposante gebouwen die uitkeken over het stadje. Via trappen ging het weer naar beneden. Ik hoorde de twee jonge kerels achter me de trappen af dokkeren, terwijl ik halverwege gestopt was teneinde een casse-gueulle te vermijden. Een pad door het bos liep achter een woonwijk. Jammer genoeg blijken niet alle bewoners het bos achter hun huis te respecteren, te zien aan de rotzooi die er gestort was! Er volgde een zware klim over een pad in een groot bos die ik wel tot boven gehaald heb door halverwege even te stoppen en uit te hijgen. Twee die me voorbijstaken haalden het net niet tot boven. Kroezelbaardje zag ook sterretjes. We arriveerden op een baan aan een groot nieuw gebouwd asielcentrum.

Via de weg ging het weer naar beneden. De echten reden over het paadje dat zich op de berm naast de baan had gevormd. We arriveerden aan de grote poorten die de toegang tot het Domaine De Mariemont vormden op de grens tussen Morlanwelz en La Hestre (Manage). Tussen de bomen door zagen we links de grote kerktoren van La Hestre staan. Enig zoeken op internet levert me de volgende informatie. Het kasteel en domein van Mariemont waren het bezit van de familie Warocqué, die haar rijkdom haalde uit de steenkoolindustrie in de streek. De laatste erfgenaam Raoul Warocqué vermaakte bij zijn dood in 1917 dit bezit aan de Belgische staat. Het kasteel zelf is in 1960 afgebrand. In de plaats is een Museum gekomen, gewijd aan de sierkunsten. Het wordt thans beheerd door de Franse Gemeenschap van België. Dat verklaart de terrils in de omgeving. En blijkbaar is Elio Di Rupo in Morlanwelz geboren. Samen met de twee jonge gasten duik ik de imposante Beukendreef van Mariemont in en die tegenover het domein gelegen is. Het tellertje klokt dan 30 km af.

Aan het einde van de dreef was er weer een splitsing tussen de 35 en de 50-60 km. Voor ons ging het naar rechts over een bultje het bos in. Daar wees de pijl een beetje twijfelachtig naar rechts een groot bos in. In een lange dreef geen pijlen meer, er reed een biker rechtdoor, terwijl Kroezelbaardje en z’n maat halt hadden gehouden, niet goed wetend waar naartoe. Ik rechtdoor lekker naar beneden tot aan een smalle brug waarover ooit een trein moet gereden hebben. Daar wandelde een jonge kerel met z’n fiets aan de hand me tegemoet. Aan de brug trof ik pijlen die duidelijk bedoeld waren voor wie van de andere kant kwamen! Op mijn stappen teruggekeerd waardoor ik nu naar boven moest kruipen. Kroezelbaardje en z’n maat zagen me terugkomen en sloegen af in een dreef waar inderdaad een pijl hing! Maar daardoor hebben ze een heel stuk gemist, waaronder ook de tweede stop! En heb ik hen van toen af niet meer gezien.

Want ik vertrouwde het zaakje niet en heb nog eens goed rondgekeken. Want rechts van de weg hing ook een pijl die mogelijk verdraaid was, vermits je de witte rug ervan te zien kreeg. Toen merkte ik op de grond in het grind met verf gespoten aanwijzingen, de vermelding “RV” met een pijl naar rechts, zoals op zovele andere plaatsen. Het was de moeite waard om even gezocht te hebben, want er volgden een aantal zeer mooie singletracks op en af doorheen het bos. Ik kwam na enige tijd weer uit aan de brug. Het pad over en een beek door, gevolgd door een moeilijke klim over wortels. Een trio bikers van het Waasland Mountainbiketeam, man, vrouw en kind, staken me voorbij. Pluimgewichten die schijnbaar geen moeite moeten doen! Er volgde nog een biker in een oranje trui die net als ik het laatste stuk over de wortels te voet moest doen. Hij vroeg me in het Frans of ik aan de tocht bezig was en welke afstand ik volgde. Ik denk dat hij moe was. Achter hem aan door dit mooie stukje bos. Volgde een steile afdaling waar ik even panikeerde omdat het pad omheen een dikke boomstam zwenkte. Een verkeerde handeling had een onaangename kennismaking met deze bejaarde uit de kluiten gewassen telg in het Park van Mariemont als gevolg kunnen hebben! En remmen was schuiven! Maar ik ben heelhuids beneden geraakt.

Op 33 km volgde een tweede stop. Daar stonden enkele Crazy Bikers met twee auto’s. Je kreeg er een koek en een bekertje water. De drie bikers van het Waasland Mountainbiketeam en de biker met het oranje truitje stonden er ook. Tussen de twee in vertrokken. Even verder stonden de Waaslanders aan de kant voor een sanitaire stop. Even later passeerde ik weer de plek op het kruispunt van assenwegen waar Kroezelbaardje en z’n makker daarstraks stonden te twijfelen. Zij hadden dus ook de tweede stop gemist! De kiezelweg kroop gezwind naar boven en het vet was van de soep. Dus maar even te voet, terwijl de drie Waaslanders met hun geledigde blazen tot boven geraakten. Daarna volgde een singletrack doorheen het bos. Aan de rand ervan werden we naar rechts gestuurd en kwam ik weer aan een splitsing. Maar ik was ervan overtuigd dat ik hier al gepasseerd was! Even gewacht op de biker met het oranje truitje die ik daarnet nog achter mij had gezien, maar die bleek ineens in het niets te zijn verdwenen. Er stonden ook pijlen die bedoeld waren voor bikers uit de tegenovergestelde richting. Ik vertrouwde het niet en ben dan de richting van de 35 km op gegaan, want eenzelfde lus nog eens, dat zagen mijn vermoeide benen niet zitten.

Een paadje leidde ons tussen enkele huizen en voorbij een slagboom met “Acces interdit” over een terrein vol industriële archeologie. Eeuwenoude vervallen gebouwen met gebroken ruiten en overwoekerde muren, roestige machines en oude silo’s. Eens daar voorbij was er weer een splitsing. Enerzijds de 35-50 en anderzijds de 60 km. Gekozen voor het eerste. Ik reed voorbij een transportbedrijf dat gevestigd was naast een stokoud vervallen industriële gebouw en een grote watertoren. Ik had toen 40 km gereden. Dan ging het over een betonbaan van recentere datum en stuurden de gele pijlen me over de parking van de plaatselijke Delhaize om een zeer mooi bos te bereiken. Het eerste groen was er ontloken en op de bodem stonden vele blauwe bloemen en witte bosanemonen in al hun glorie mooi te wezen. De track slingerde zich naast een diep uitgesneden beek doorheen het bos en daarna langsheen de bosrand zodat men een mooi vergezicht kreeg over de naastgelegen vallei. Dit was de mooiste kilometer van deze tocht, in schril contrast met de bouwval en verwaarloosde omgeving die we daarnet gepasseerd waren.

We doken weer het bos in en tussen de bomen door meende ik een tentje en bikers te zien. Maar eerst werd er nog een lus doorheen het bos gereden om enkele mooie paden op en af mee te kunnen pikken. En na 42 km arriveerde ik aan de derde stop. Er stonden nog een vader en een moeder met hun zoon. Dit trio zou ik tijdens het verdere verloop van de tocht nog ettelijke keren te zien krijgen. Een praatje gemaakt met één van de mannen die zorgden voor de bevoorrading. Of ik al ooit de Transsambrienne had gereden? Ook een organisatie van de Crazy Bikers uit Anderlues. Neen dus! Moest ik beslist eens doen! Niet te zwaar voor mij? Je kan kiezen uit verschillende afstanden! Weer op pad. Even later ging het pijlsnel naar beneden over een straatje tot aan het stationnetje van Carnières. Geen pijlen meer te zien! Ergens gemist? Terug naar boven gestrompeld! Halverwege inderdaad gemist. Een aanduiding op de grond en een pijltje dat door een geparkeerde wagen aan het oog werd onttrokken. We moesten naar links een uiterst smal paadje in tussen twee huizen en dit dan nog steil naar beneden over kleine kasseitjes. Een beproeving voor de sluitspier na 44 km rijden! Eens beneden ging het weer de bossen in.

Vanaf dan tot omstreeks 50 km voerde de tocht ons over veldwegen en bizarre servitudepaadjes die wegen kruisten of zich tussen huizen en tuinen slingerden. Het ene al merkwaardiger dan het andere, soms bezaaid met dikke wortels, dan weer met grote stenen en spijtig genoeg soms ook met glasresten en afval. Eén zo’n smal paadje voerde ons tijdens een stevig klimmetje onder een kleine brug van de voormalige spoorwegbedding. Even verder moesten we rechtsaf de spoorwegbedding op en reden we over datzelfde bruggetje. Vermits mijn tellertje reeds 50 km toonde en ik nog steeds niet de indruk had het einde te naderen, begon ik toch ongerust te worden. Soms had ik ook het gevoel plaatsen te passeren die ik al gezien had. Alhoewel we nu dichter bij een terril reden, zodat je de zwarte flanken goed te zien kreeg. En dat zou ik me zeker nog herinnerd hebben indien ik er al voorbij zou gefietst zijn! Ik was pas weer gerust toen ik het ouderpaar met hun kind van aan de derde stop weer in het vizier kreeg tussen de velden. We reden nu vlak naast de toren van de mijnlift die ik in het begin van de tocht in de verte had opgemorken. Ernaast lag een bizarre hoeve. Het trio Waaslanders stak me weer voorbij. Zij volgden waarschijnlijk het traject van de grootste toer zodat ik ze telkens weer inhaalde. Mijn hoed af voor de jongen die er bij was om zo een rit in deze streek te rijden.

Voor mij mocht er zo stilaan een einde aan komen. Ik begon echt moe te worden en het landschap had ik nu wel zo stilaan gehad! Toch steeds de route van 50 km blijven volgen. Soms was het wat uitkijken naar de vermeldingen op het asfalt, bijvoorbeeld aan splitsingen, want dat ben ik niet gewend. De laatste kilometers voerden ons over asfaltbaantjes en servitudewegeltjes langs weiden. Het was alsof er geen einde kwam aan deze tocht en de Crazy Bikers ons niet meer wilden loslaten! Tot ik weer het duo met kind bemerkte. Een laatste afdaling over een asfaltbaantje en dan naar links om het bordje aan de start weer te zien! Achter mij volgde het duo met kind en kwamen ook de drie Waaslanders toe. Deze hadden hun wagen voor de mijne geparkeerd, zo bleek nadien. Op de startplaats weerklonk nog de luide muziek, maar bleek het meeste intussen al opgeruimd. Maar gelukkig laat men in Wallonië de pijltjes lang genoeg hangen zodat ik mij niet zoals in Vlaanderen te pletter moet rijden om als traagrijder en late starter de bikers die de pijlen weer ophalen voor te blijven!

Ik was niet in vorm, ik had er weer tergend lang over gedaan! Nochtans heb ik wat hoogteverschillen betreft al zwaardere tochten gereden. De fysieke inspanning van deze toer was zeker niet te onderschatten. Het was niet helemaal wat ik ervan verwacht had. Er zaten redelijk wat asfaltbaantjes in de tocht. Indien natuurlijk alle klimmetjes off-road hadden geweest, dan had ik aan deze toer niet eens hoeven beginnen! Want deze dwongen me vaak tot afstappen, zeker deze met een steil einde. Het was voor mij een aangename kennismaking met een streek die tot nu een gesloten boek was gebleven. Een streek met vele contrasten. Schilderachtige plekken, mooie huizen, maar ook armoedige huizen die achter elkaar gebouwd staan naast een helling en waar jonge mensen wonen. Oude koten die nog gerenoveerd worden, terwijl ze mij eerder rijp lijken voor de sloop! De organisatie was in orde, met drie stops met knabbeltjes en drinken en over het algemeen een duidelijke afpijling, op het stukje in het bos van Mariemont na. Achter m’n ruitenwisser zat een klein blaadje in het Frans en gebroken Nederlands dat een toer in Leernes aankondigt voor 6 mei aanstaande. Volgens de berichten op het forum moet deze toer de moeite waard zijn. Misschien een reden om nog eens naar hier te komen of eens mee te doen aan de Transsambrienne op 26 augustus. Het enige minpunt is de lange verplaatsing: 135 km enkel! Eigenaardig dat de gps mij op de terugweg langs de andere kant om Brussel stuurde. Maar daardoor zag ik de Leeuw van Waterloo staan. Ik denk niet dat ik dat beest ooit al van dichtbij gezien heb!

Het verslag van deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Op de foto's: de Dreef van Mariemont en de kerk van La Hestre.

Foto's van Jean-Pol Grandmont (te zien op Wikipedia: Dreef van Mariemont en Kerk van La Hestre).

Op de derde foto: het Atheneum Warocqué te Morlanwelz.

Op de vierde foto: het kasteel van Morlanwelz.

03-04-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-35-45-55 km) van Joggingclub Ganshoren te Ganshoren op zondag 25-03-2012.

Na een rit naar Ganshoren (Corne d’Oie pour les phrancophones sans doute) en het even zoeken naar een parkeerplekje, kon ik me omstreeks 09.30 u inschrijven en vertrekken voor de toertocht van de Joggingclub Ganshoren vanuit hun clublokaal aan de Bosstraat. Dat lokaal ligt tussen twee spoorlijnen in en in de nabijheid van het Laarbeekbos. We werden dus na de spoorwegovergang naar rechts gestuurd richting de dreven en paden in dat bewuste bos en voorbij de grote villa die daar middenin gebouwd staat. Vermits het voor mij de eerste tocht was na de winterperiode met veel vlakke tochten in de eigen streek, viel dat klimwerk in dit bos toch wel even tegen! Want vlak kan je het hier toch niet noemen! Vele paden op en af voerden ons gedurende 2,5 km doorheen het Laarbeekbos en in de richting van de snelweg, waarvan je het geluid kon horen aanzwellen.

Daarmee lieten we meteen de verstedelijkte kern van Ganshoren achter ons en werd de omgeving landelijker. Ook al werden de open ruimten aan de horizon omzoomd door bebouwing. Hier gaat de stad hand in hand met de natuur en de landbouw. Op 3,75 km ging het nogmaals de spoorweg over, maar nu via een fietspad dat als een spiraal omheen een centrale paal naar boven kronkelde. Daarmee bevonden we ons intussen op het grondgebied van Asse waar we het schilderachtige kerkje van Sint-Bavo passeerden. Meteen werd de omgeving nog landelijker en werden we over een pad vol steenpuin gevoerd. Op 6 km ging het steenpad over in een wegeltje dat glooiend doorheen de weiden liep zodat je de bikers voor je naar boven kon zien kruipen tot ze tussen de struiken verdwenen.

Aan het einde van dit pad ging het naar links over een brug om de snelweg te kunnen kruisen. Aan de andere kant lag het Hotel Waerboom aan onze linkerzijde. Een nog redelijk nieuw imposant gebouw. De gasten zullen er het geluid van de snelweg bij moeten nemen. Voor ons volgde de eerste langere afdaling over een veldweg richting Bekkerzeel (Asse). Na 7,5 km passeerden we de Sint-Godarduskerk, waarna landelijke wegen en smalle paden kennis maakten met m’n fietsbanden. Een groepje van drie snelle rakkers van diverse leeftijden stak me voorbij. Ik kon ze weer bijbenen omdat ze op het smalle hobbelige paadje tussen groen niet voorbij twee dames geraakten die het wat lastig hadden op die bultjes. Of om van het uitzicht te kunnen genieten, natuurlijk. Eens het pad ten einde, zetten de twee dames zich aan de kant om op adem te komen en het sliertje achtervolgende mannen te laten passeren. Op 11 km ging het het Kerselaarspad op. Want in Asse hebben alle paadjes of buurtwegen hun eigen naam. Dat pad lag er vrij vettig bij en voor het eerst maakten we kennis met wat slijk. We zouden tijdens de rit nog een vijftal plaatsen passeren waar het wat vettiger was. Verder lag de bodem er beenhard bij. Ik was verwonderd over het feit van op 12 km reeds de eerste stop te treffen.

Daar kon je je te goed doen aan brokjes chocolade, stukken wafels, frangipanegebakjes en bananen. Het viel me op dat ik meer dan gewone belangstelling genoot van een deelneemster ter plaatse. Omwille van mijn sexappeal, als ik dat ooit al gehad zou hebben, kon dat niet zijn! Het bleek een dame te zijn die tot een groepje behoorde wat ik ooit in een verhaaltje vermeld had als het Fereyn-kwartet omwille van een val op een singletrack en in wiens zog ik de rest van de toer had gereden! Zij herinnerde zich nog dat verhaaltje. Enig opzoekwerk in mijn elektronisch geschiedenisboek en het gebruik van de zoekfunctie met het woord “lama” leert me dat dit tijdens de toertocht in Waasmunster was op 24 juli 2011. Ik herinnerde me namelijk dat we toen een zeer bizarre plek gepasseerd waren, meer bepaald de Kennel van Rialfo, een vreemdsoortig kasteel waar allerlei dieren, vooral lama’s, graasden. Als ik het bij het rechte eind heb, moet één van de dames uit het gezelschap dan Catwomen zijn. Catman (?) was ook present, alhoewel hij niet weer samen met de twee dames vertrok. Misschien kregen ze wat voorsprong?

Na de stop splitste de 25 km zich af van de rest, ging het voor ons de brug over de snelweg over en doken we het mooie en heuvelachtige Sint-Ulriks-Kapelle (Dilbeek) in. Over veldwegen op en af, soms tussen twee prikkeldraden die weiden afsloten en klimmend over een kasseiwegeltje. We deden ook een klein stukje van een lokale vaste route aan. Na 18 km volgde de splitsing tussen enerzijds de 35 km en anderzijds de routes van 45 en 55 km. Dat was vlak voor de plek waar al die kleine witte kapelletjes staan. Het was toen 10.50 u, dus ik was al een hele tijd op pad aan mijn gebruikelijke slakkentempo. Mijn vermoeden werd snel bevestigd, want dra volgde de korte maar nijdige klim aan het Kruis van Sjat. Waarom Sjat zijn kruis daar vereerd wordt, is me een raadsel. De smalle track eindigde in de Kruisborrestraat op het grondgebied van Asse. In die buurt kan je Sjat dus vinden! Tegenover de Kruisborrestraat is een grote parking van een café dat langsheen een drukke weg is gelegen.

We doken een singletrack op naast de parking om omstreeks 20 km de doortocht van Asbeek aan te vatten en er te kunnen genieten van een mooie en schilderachtige streek. De tweede stop diende zich na 22 km op een al even idyllische plek aan, tegenover een gerestaureerde hoeve die luistert naar de naam “De Hoge Bomen”. De bevoorrading stond opgesteld naast een vijvertje. In de verte stond nog een gerestaureerde boerderij. Het aanbod was identiek als aan de eerste stop en ook hier werden de twee voertalen gesproken en hoorde ik bikers praten in een dialect dat uit mijn contreien komt. De rit werd verder gezet over een stoffige veldweg tussen de weiden om aan het einde ervan de splitsing tussen de 45 en de 55 km te vinden. Het duo voor mij sloeg af voor de 45 km en ik rechtdoor voor de lange afstand, beer die ik ben!

Het begon al goed, want er volgde al snel een stukje langsheen een weide dat er vettig en zompig bij lag. Dat was de vorige keer, al twee jaar geleden, ook zo. Er waren daar toen een vader en zijn zoontje aan het werk in een boomgaard. Daarna volgde de doortocht van Meldert (Aalst), nog enkele wegen die er wat vettiger bij lagen, beenharde veldwegen en een stukje bos in een schilderachtige streek. We arriveerden na 27,5 km in de Huizekensstraat te Meldert en terwijl ik even aan de kant stond, werd ik voorbijgestoken door een man en een vrouw die aan de tweede stop waren toegekomen toen ik er vertrok. Het waren wellicht de laatste deelnemende bikers die ik tegenkwam. De Huizekensstraat heeft haar naam niet gestolen! Alle maten en soorten stonden er, van kleine vervallen en gerestaureerde, tot kasten van villa’s! En geen twee op dezelfde rooilijn! Een typischer Vlaams landschap kan men niet bedenken!

Een veldweg, aanvankelijk met grote stukken bouwpuin en overgaand in grote keien, leidde ons naar Baardegem. De landbouwwegen verharden met steenpuin is blijkbaar een Brabantse gewoonte. Ik begrijp er het nut niet van, tenzij om van het puin verlost te zijn. We reden er vermoedelijk over de resten van wat eens huizen waren geweest! We sloegen een brede veldweg in, een keihard biljartlaken waar met wat wind in de rug snelheid kon gemaakt worden. Het tellertje klokte 30 km af. Het deel van de tocht tussen de 30 en de 40 km was het mooiste stuk wat het landschap betreft. Met als opener een mooi stuk statig beukenbos waar je een vals plat diende te beklimmen om dan linksaf te slaan naar een zachte wortelklim, waar ik af te rekenen kreeg met een tegenligger. Tot 35 km reed ik door godverlaten velden met bitter weinig sporen van bebouwing. Het ging zelfs over een vers omgeploegd en bemest stuk landbouwgrond. Boeren ploegen hier vaak de servitudewegen mee om! Om dan geconfronteerd te worden met een kort technisch stukje vol putten en boomwortels. Hier ben ik nog ooit gepasseerd, vermoedelijk tijdens tochten vanuit Opwijk, Droeshout of Asse.

Maar de bewoonde wereld is nooit veraf en een veldweg ging over in een woonstraat. Op die veldweg kreeg ik te maken met vier mensen te paard om in te halen. In de straat vond ik geen pijl. Omdat er daar mensen waren en spelende kinderen hoopte ik dat deze het niet in hun peer gehaald hadden om een pijl weg te nemen! Even terug gereden en de paardrijders daardoor nog eens moeten lastigvallen! Gewoon het pijltje niet zien hangen! Het wees naar rechts naar een servitudepaadje tussen twee huizen. Dergelijke servitudes naast huizen en tuinen, afgewisseld met buurtwegen met naam, werden ons deel. Ik vermoed dat de routes van 45 en 55 km zich na 39 km weer samenvoegden.

Van 40 tot 42,5 km volgden leuke tracks tussen bomen in een glooiend landschap, om uit te komen aan twee kastelen. Even de asfaltweg naar rechts genomen. Aan de andere kant van de weg stond nog een derde kasteel! Hier wordt geen armoede geleden! Ik hoorde roepen! Toch geen pijlenophalers die mij de verkeerde kant hadden zien uitgaan! Neen, het waren wielertoeristen die even stopten! Rechtsomkeer gemaakt om vast te stellen dat het ene kasteel de naam “Putberg” droeg en in de gelijknamige straat in Asse was gelegen. Tegenover het kasteel werden we de heuvel op en het bos ingejaagd over een steile track tussen wilde bosanemonen in bloei. De lente is uitgebroken! Volgde een zware off-road klim over een aangereden pad naast een eenzaam huis in het bos. Hier had ik nog al gereden.

Intussen was de streek weer heuvelachtiger geworden op een ogenblik dat de vermoeidheid zich begon te laten voelen! Ik werd over servitudepaadjes gestuurd die boven tussen twee huizen doken, dan de velden in om dan onderaan weer tussen twee huizen uit te komen in een straat. Omstreeks 45 km genoot ik van een bospad tussen bomen op een door draad afgesloten terrein waarvan de bodem begroeid was met meiklokjes die nog niet in bloei stonden. Dat moet er daar over een paar weken prachtig uit zien. Een zware klim over een paadje tussen de velden gaf me even de doodsteek! Ik kreeg af te rekenen met een dipje! Ik raakte niet meer vooruit! Even gestopt om een energiereep achter de kiezen te steken. Twee Franstalige tegenliggers stopten om te informeren of alles in orde was. De klim ging over in een lange afdaling zodat ik een drietal kilometers gratis kreeg zonder er moeite voor te moeten doen. Want tussen de 45 km en de 55 km kreeg ik het toch zwaar!

Omstreeks 50 km volgde een meer bewoonde wereld met smalle paadjes tussen huizen en langsheen tuinen en velden. Na 52 km bereikte ik de derde rustplaats. Het verwonderde mij dat de twee dames ter plekke nog niet opgekraamd hadden. Buiten het duo in de Huizekensstraat en tegenliggers, had ik niemand meer gezien, zodat ik vermoedelijk de laatste was. De in de zon half gesmolten chocolade kon dus opgeruimd worden en ik kon me zonder blozen te goed doen aan de stukken koek die er nog lagen. De taalverhoudingen waren ook hier fifty-fifty! Ik had nog een 8 km voor de boeg, vermits de tocht 60 km was in plaats van de aangekondigde 55! Ondanks de vermoeidheid moest dat nog haalbaar zijn.

Even verderop passeerde ik een schuur alwaar de bevoorrading van de Boerenbike vanuit Droeshout ooit stond. Aan een grote open plek onder knetterende hoogspanningslijnen aan een straat die Heerveld heet op de grens van Asse en Kobbegem. Er staat een filmpje op YouTube waarop ik aan die stop te zien ben! Een biker met een tas op z’n rug kwam me op de brede zandweg vanuit de andere richting tegemoet. Dat zou later een pijlenophaler blijken te zijn! Vanuit het bos doken we een straat in. Daar stond twee jaar terug de bevoorrading op de oprit van een huis. Toen ging de toer in de andere richting. Tijdens een lange zachte klim over eerst asfalt en daarna verhard zand, doemden aan de horizon plots de bollen van het Atomium op. Een grotere tegenstelling kan men niet bedenken! De hoofdstad zien liggen vanuit zo’n landelijke omgeving! Ik vergeet nooit dat ene beeld aan het begin van de editie in 2010 die ik ook ben komen rijden. Ik zag een boer met z’n tractor in de weer op z’n veld, keerde me om en keek recht op de basiliek van Koekelberg! Onwezenlijk. Het tellertje toonde 55,84 km. We reden over het 13-bunders wandelpad, een naam me bekend van de Boerenbike. Op 57 km passeerden we het Sint-Gudulakerkje te Hamme-Merchtem, op de grens met Relegem (Aalst) dat ik in m’n verslag over de Boerenbike van vorig jaar vermeld heb. Nu stond het in de steigers voor restauratie. Die was ook nodig.

De bollen van het Atomium werden groter, het silhouet van de grootstad doemde hoe langer hoe meer op en het vat was leeg toen ik het Laarbeekbos weer bereikte. Daar vond ik geen pijlen meer toen ik de grote open plek aan de villa bereikte! Deze ochtend lag deze plek er verlaten bij, nu krioelde het er van de wandelaars die genoten van de warme lentezon. Ik heb wel tien keren gevraagd naar de Bosstraat en niemand kon me helpen. Ik wist dat ik de spoorwegen diende te kruisen, wat ik dan ook gedaan heb. Ik werd te woord gestaan in het Frans, door een Duitstalige dame en zelfs in het Engels, mais on m’a envoyé de l’armoir jusqu’au mur! Paniek sloeg toe! Niet zozeer omwille van het niet vinden van de plek, maar omdat ik doodmoe was! De laatste inboorlinge kon me dan toch verder helpen en stuurde me in de richting van de bontgekleurde wolkenkrabbers. Groot was mijn opluchting toen ik herkende waar ik wezen moest! Ik had er 70 km op zitten! Aan de chalet van de jogging waren geen bikers meer. Toen ik even stond uit te blazen aan de spoorwegovergang en de laatste energiereep verslond, kwam de ontpijler er met zijn kniptang langs om de laatste sporen van de toertocht uit te wissen!

Wat ik zeer sympathiek vond aan deze toer is dat ik ondanks mijn trage tempo en latere start toch nog heb kunnen genieten van de drie bevoorradingen, maar vooral dat ik mij niet te pletter moest trappen om de pijlenophalers voor te blijven en de hele rit heb kunnen rijden zoals ik dat graag doe. Mede omwille van het mooie weer beleefde ik een mooie, maar vermoeiende zondag! Of hoe men zelfs aan de rand van de hoofdstad een genietbare toer uit de hoge hoed kan toveren!

Het verslag van deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Op de foto: het Laarbeekbos nabij Ganshoren.

27-03-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Tot even over 7 km volgden leuke off-road-paadjes en tracks op en af door de bossen over het parcours van de vaste route. We arriveerden in de Spinstersstraat aan de rand van het bos en waar enkele kasten van huizen staan van mensen die beslist geen armoede lijden! De moeder en een kind van de Resibikers staken me voorbij, de twee anderen waren er niet meer bij, en ik zou ze niet meer te zien krijgen, net zo min als de vader met het tweede kind. Asfaltbaantjes brachten ons op 9 km naar een straat die Manheuvels heet. Die naam klonk me bekend in de oren, in die omgeving was ik nog al gepasseerd. We reden door Geel-Bel en konden de kenmerkende stompe kerktoren boven de huizen zien uitsteken! Tot dan hadden we al redelijk wat asfalt onder de wielen gekregen en slechts enkele stukken bos. We reden intussen over de rode vaste route voorbij de in de bossen gelegen kampplaats De Kievit. Even verder trof ik op 9,5 km de splitsing van de routes van 25 km en 45 km even voorbij de open plek in de heide ter hoogte van de Kapucienenberg in de Belse Bossen.

Spijtig genoeg liet men daar links voorbij het huisje een aantal mooie tracks liggen. Indien ik geweten had dat de vaste route zou gevolgd worden, dan was ik er toch in gereden, vermits ik ongeveer weet waar die track weer op het vaste parcours komt. We bleven op het brede zandpad door de bossen rijden om uit te komen aan de Kruiskwacht. Daar reed een grote groep te paard. Even verder ging het de baan van Geel naar Meerhout over om het sportcentrum De Lissenvijver voorbij te rijden. Ik had toen 13,5 km afgelegd. Een assenweg bracht ons door de bossen vanaf de Lissenvijver naar het domein Scherpenbergen-De Hutten waar we over de groene vaste route reden in een meer open landschap. Na 16 km ging het ter hoogte van een huisje weer de bossen in. Volgde een kort funstukje over een track op en af in de buurt van de Meerhoutse Bredestraat die daar als een zandweg door de bossen loopt. We passeerden het kruispunt van zandwegen midden de bossen. Een kilometer verder kwamen we weer uit het bos tevoorschijn ter hoogte van restaurant De Luihoeve in Meerhout.

Op 20 km volgde een leuk stukje over een iets moeilijkere zandweg met een paar opeenvolgende klimmetjes en afdalingen in bochten. Het viel me op dat de bodem er hier nog droger bij lag dan tot hiertoe reeds het geval geweest was. In de afdaling waren de boomwortels bloot gereden door de vaste routerijders. Een man wandelde er met zijn hond terwijl hij aan z’n gsm liep te prutsen zoals zo veel mensen tegenwoordig. We arriveerden aan een visvijver en reden het zandpad naast, ik vermoed, de Grote Nete op. Een stoffige en zanderige assenweg bracht ons voorbij de Grote Hoeve die in een bocht van de weg en voor een bruggetje op de oever van de Grote Nete ligt en die er dwars doorheen het domein vloeit. De metalen toegangspoort bleek nu netjes geschilderd te zijn. Van hieruit gezien ziet de oude hoeve er eerder uit als een klein kasteeltje. Het gebouw ligt in een straat die Hoevendijk heet op het grondgebied van Lil-Meerhout. We reden er nog steeds over de groene route en het tellertje klokte bijna 22 km af.

Op 24 km en om 16.00 u trof ik de bevoorrading die ik al van op afstand kon zien staan vermits er op die plek een heel bos gerooid was. Enkel nog stompjes stammen stonden er op een stoffig maanlandschap. Na een bocht in het zandpad arriveerde ik aan de stop. Drie vrouwen en een man namen er de honneurs waar. Eentje was al in de weer met het proper maken van de plastiek vaten waarin de sportdrank had gezeten. Me tegoed gedaan aan een banaan en stukken lekkere energierepen. Ik zal de laatste passant geweest zijn. Toen ik zei dat de laatsten die ik te zien had gekregen een moeder en kind waren, kreeg ik te horen dat dit tweetal zonet hier gestaan had. Dat ik de vader en het tweede kind niet meer te zien had gekregen, was te wijten aan het feit dat deze de korte route hadden gekozen, voegde men er nog aan toe. Eens weer op pad en de bocht naar rechts om, reed ik korte tijd later voorbij de chalet van de Kempense Modelclub aan de Volmolenweg op de grens van Meerhout en Balen. Geen modellenbureau voor catwalk-wandelingen, doch een vereniging voor modelvliegtuigbouw. Een viertal volwassen mannen waren er met hun miniatuurhelikopters aan het spelen. Hun speelgoed stond er uitgestald op de vaste tafeltjes en één was duchtig aan het stuntvliegen!

Zandwegen leidden me door de bossen. Na het oversteken van een drukke baan even voorbij de helikopters volgden van 26 tot 30 km zeer mooie tracks op en af en waarvan sommigen zich over heuvelruggen door de bossen slingerden. Hier en daar werd zelfs even van de vaste rode route afgeweken om een extraatje mee te pikken. Dit was het mooiste stukje van de tocht. We passeerden het kleine kapelletje dat tegen een boom hangt aan de rand van een open plek in het bos. Tijdens een andere tocht werd hier omheen die open plek een mooie lus gemaakt via een track die er over een heuvel loopt. Dat was een tocht op een donderdag toen ik toevallig vrij was. Die toer vertrok toen vanaf de Tennisclub Mol. Aan het kapelletje zat toen een groep rare snuiters. Nu niets van dat! Geen extraatje. Jammer! Indien het niet al zo laat was geweest had ik de lus proberen terug te vinden en te rijden. Even voorbij het kapelletje ging de zandweg over in een straat die Kopberg heet en in Balen gelegen is. Dat zal de naam zijn van de plaatselijke heuvel.

Aan Greesveld in Balen volgde het enige natte stukje van de tocht. We dienden er over een vettig paadje naast een weide te rijden, waardoor de fietsbanden dan toch vuil werden. Dit paadje gaf uit op de drukkere Borgerhoutsedijk in Mol. De vaste route en deze toer doken er even verder naast het vervallen uitgebrande huisje de recent met beton verharde Bremdoornstraat in. Ook daar liet men een lusje door het bos, wat door de meeste toertochten hier wordt meegepikt, figuurlijk links en letterlijk rechts liggen. Het tellertje klokte 32 km af. De Bremdoornstraat ging over in een brede bruinkleurige zandweg alwaar dan als verrassing toch een zijsprongetje gemaakt werd over een stukje singletrack doorheen de bossen. Om dan weer de zandweg te volgen tot aan de Tennisclub Mol in Heidehuizen op de grens tussen Mol en Balen. Dat schiep verwachtingen, want ik herinnerde me nog de mooie aanvang van de tocht die hier toen vertrok. We doken inderdaad een mooie track in die ons over de plaatselijke heide voerde. Ik vermoed dat men op deze plek meer uit de bossen had kunnen halen, getuige de tocht van indertijd. Na 37 km reden we voorbij de gemeentelijke opslagplaats van Mol waar de aanvang van de laatste vijf kilometers werd aangekondigd. Nadat we de tennisterreinen langs de achterzijde weer voorbijgereden waren. We waren dus in een lus doorheen dit bos gereden.

In plaats van de rode route naar links mee te volgen, moesten we naar rechts afslaan om verder voorbij de afsluiting van de opslagplaats te rijden. Even verder kwamen we uit in een straat en reden het Technische Sint-Paulusinstituut voorbij dat aan de rand van de bossen van Heidehuizen is gelegen en waarlangs menige toertocht passeert. Ook hier bleef het paadje achter de school onbenut. We werden naar het drukke kruispunt gestuurd om er de gloednieuwe ondergrondse fietsrotonde te benutten om aan de andere zijde van de drukke weg te geraken. Volgde een stukje over een weg die parallel met de grote baan loopt. Om dan enkele schilderachtig gelegen plekjes te passeren toen we naast vermoedelijk de Grote Nete reden. We kwamen uit op een weg naast de spoorweg. Het oversteken van een straat was een koud kunstje omdat de auto’s er moesten stoppen voor de gesloten slagbomen. Volgde een naast de spoorweg gelegen fietspad achter de huizen en voorbij grote oude slecht onderhouden schoolgebouwen. Rechts afslaan om de spoorweg te kruisen. Daar rechtdoor gereden in plaats van onmiddellijk na het kruisen van de sporen weer rechtsaf te slaan. Pijltje niet zien hangen! Omdat ik wist dat de school niet ver van de spoorweg was gelegen, vertrouwde ik het zaakje niet en ben op m’n stappen teruggekeerd. Even later was ik weer bij af.

Volgde nog een babbeltje met het viertal Resibikers dat vanuit Sint-Niklaas naar hier was afgezakt. Toen de vader de laatste van de vier fietsen op de drager zette, viel mijn eurocent. Die wagen was me even voorbij Wommelgem op de snelweg voorbijgestoken! Toch leuk dat het hele gezin dezelfde passie deelt. Zelfs onze nightride in december waren deze mensen komen rijden en de mooie toeren in de streek van Woensdrecht en Huijbergen waren hen niet onbekend. Zelf moest ik nog even zoeken naar m’n wagen die ik buiten het domein van de school ter hoogte van de bikewash had geparkeerd. Een bordje op de terugweg verried dat er in het Atheneum “Het Spoor” vandaag ook opendeurdag was. De rit weer naar huis verliep rustig en vlot. Gekozen voor de E34, ook al zijn er werken ter hoogte van Lille.

De tocht op zich was genietbaar, maar bij de aanvang zat er redelijk wat asfalt in en het is jammer dat de vaste routes bijna klakkeloos worden gevolgd. Vier euro vragen en de mensen dan over de vaste route sturen is eigenlijk niet netjes. Het feit dat ik na een uur als traagrijder al halverwege was, zegt veel. Maar het weer was mooi, de korte broek en korte mouwen zaten lekker en het was plezant om buiten te kunnen komen nadat de bike vorig weekend op stal had moeten blijven.

Het verslag van deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Op de foto's: de kerk van Geel-Bel en de Kapucienenberg in de Belse Bossen.

26-03-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

16-03-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-35-45-55 km) van WTC-MTB Den Eel te Ravels-Eel op zondag 11-03-2012.

Of hoe een Papegaai achtervolgd wordt door kanaries! Omdat ik op zaterdagavond had deelgenomen aan een dropping met fikse nachtwandeling, was het weer een korte nacht geweest toen de zondagochtend de wekker afliep. Zoals gewoonlijk had ik weer meer tijd dan verwacht nodig om me klaar te maken en wakker te worden en was het al ruim 10.00 u toen ik voor de rit van WTC-MTB Den Eel kon vertrekken, een rit die ik enkele jaren geleden nog al gereden had. We verlieten het terrein over het zompige gras rondom de voetbalvelden van Eel. De vermoeidheid van gisteren zat nog duidelijk in mijn benen! Eens van het voetbalterrein af kregen we landelijke betonpaadjes voor de wielen. Na 3,5 km doken we dan van een asfaltbaantje zo goed als definitief de bossen in, want we zouden er nauwelijks nog uit tevoorschijn komen! Mijn vermoeide leden werden al direct weer op de proef gesteld, want het bospad lag er zeer zompig bij zodat het ferm stompen geblazen was gedurende de 1,5 km dat dit pad lang was! Daarna ging het tot 6 km over een brede bosweg. Wat me opviel was dat je de bossen hier nog echt kunt ruiken. De kruidige geur van dennenhout. Na een vochtiger paadje passeerden we op 7,5 km een grenspaal die in een veld op de rand van de Gewestbossen van Ravels stond. Ik heb hem ooit eens vermeld in een ander verslagje over een toertocht in deze streek, maar toen kwamen we van de andere kant en kwam hij meer naar het einde van de tocht toe. Even opzoeken leert me dat dit tijdens de toer van De Rappe Wielen uit Weelde was, op de zonnige eerste november van vorig jaar, toen we een prachtig najaar beleefden! Geen wonder dat het witte kapelletje van daarnet me bekend voorkwam! Aan de grenspaal troffen we ook de afsplitsing van de kidstoer.

Na 7 km zag ik vanaf een open veld aan de rand van het bos in de verte de fotograaf zitten die zich aan de andere kant van de open plek aan de bosrand had gezet met zijn toestel in de aanslag. Even gestopt omdat onze wegen elkaar zowel op internet als in de realiteit recentelijk al een paar keren gekruist hadden! Dus kon ik het niet maken van niet even te stoppen. Bovendien zou ik zo evenmin de foto van anderen vergallen, vermits men van daar alle bikers al van ver zag afkomen. Wat tijd gemaakt voor een babbel over mountainbike en natuurbehoud, twee niet altijd in vrede te verenigen zaken. Toch maar weer op pad, vermits ik al redelijk laat vertrokken was en graag de lange afstand had uitgereden.

Zompige paden doorheen de bossen dienden zich aan. Hier en daar dienden nog plassen en natte plekken ontweken te worden. Omstreeks 11,5 km volgde een mooie singletrack, gevolgd door veldwegen en bredere paden in het bos. Om een halve kilometer verder aan het einde van een smal paadje dat uitgaf op een asfaltbaantje de splitsing te treffen tussen enerzijds de 35 km en anderzijds de 45 en 55 km. Drie mannen in rode pakken stonden er langsheen de kant te wachten. Ik had hen daarstraks ook al de fotograaf zien passeren toen ik daar halt had gehouden. Ik werd er aangesproken door een man in een fluogeelgroen pak met de vraag of ik zinnens was de 55 km te rijden. Ach neen, dacht ik, toch niemand van de club die al in de aanslag staat om de pijlen op te ruimen! Het was inderdaad de bezembiker die als opdracht had na te gaan of niemand zich nog op de route van 55 km bevond! Ik zou me dus weer mogen reppen nadat ik nog geen kwart van de toer had afgelegd!

Op 15 km trof ik de splitsing tussen de routes van 45 en van 55 km. De route voerde ons op dat ogenblik door een soort heidelandschap met dennenbomen waartussen je een met hoog gras begroeide open plek kon ontwaren. Lange en vrij zompige wegen leidden me doorheen deze schier eindeloze bossen. Na 19 km was er een kleine bevoorrading met wafels en waar me door mannen in dezelfde fluogele pakken een flesje sportdrank werd aangereikt. De bevoorrading stond er verstopt onder de bomen naast een drukke baan. Er stond nog een late vertrekker en na mijn aankomst konden twee fluomannen die ook hun bike bij hadden, beginnen met het opruimen van de pijlen op dit deel van het parcours. De grote baan over en na een zompige aanloop volgden gelukkig drogere wegen. Via een bruggetje staken we het riviertje de Reusel over en kreeg ik er het gezelschap van vele wandelaars die er rondliepen op deze zonnige zondag met aangename temperaturen. Blij dat ik m’n windvest had thuis gelaten, want daarin zou ik me nu te pletter gezweet hebben!

Even later doken we een donker dennenbos in waar de lage takken in je gezicht gezwiept werden, om uit te komen op een plek in een bos met imposante dennenbomen. We moesten er van de fiets om via een versmalling de merkwaardige houten Koevoirtbrug over de Reusel op te kunnen gaan. Deze zou liggen op de grens van Esbeek en Hooge Mierde. Een viertal jonge Nederlandse kerels die met hun bikes aan de brug staan, vragen me welke toer ik aan het volgen ben. Ik kan hun dialect moeilijk verstaan. Vanuit Ravels ben ik gekomen! Dat is duidelijk geen optie voor hen. Eens de brug over even halt gehouden om eens te kijken naar het grote infobord naast de brug. Er staat een Nederlands echtpaar met twee kleine dreumesen die van onder moeders vleugels enigszins wantrouwig kijken naar die rare man op die fiets! Waar is de tijd dat ik met m’n zusje aan de hand door het Stadspark wandelde. Er bestaat nog een filmopname van, wat voor die tijd zeer uitzonderlijk was! Nog eens gezwaaid naar de jongen en het meisje die zullen opgroeien zonder mijn levensweg ooit nog te kruisen. Maar enkele meters verder wordt mijn pad wel plots gekruist door een wegvluchtende ree die het bos in duikt! Het gebeurt niet gauw dat ik ze van zo dichtbij te zien krijg! Het tellertje klokt een 22 km af.

Het stukje van de route vanaf de Koevoirtbrug kan me in ieder geval bekoren. Want we worden er over een zanderig paadje gestuurd met een aantal opeenvolgende stevige heuveltjes om te overwinnen. En met de gedachte dat fluobiker me dra weer op de hielen zal zitten gaat het eens zo goed na een tandje te hebben bij gestoken. Eens dit funstukje achter de rug, volgt een breder bospad en zie ik in de verte twee mannen in fluojasjes staan. We moeten er na 24 km weer dezelfde grote baan van daarnet over om na deze lus over de heuveltjes onze weg verder te zetten. Een bospad brengt ons na 25 km voorbij een kampeerterrein met vaste chalets waar mannen in hun tuintjes staan te koteren. Er staan grote bouwsels tussen die nog amper de naam chalet waardig zijn. Eerder luxe buitenverblijven! Na 27 km krijgen we nog een mooie zanderige track voor de wielen en op 28 km een track doorheen het bos die uitgeeft op een asfaltbaantje aan pechpunt nummer negen. Want op diverse plaatsen waren bordjes geplaatst voor mogelijke pechvogels. Omstreeks 30 km, tussen de pechpunten negen en tien, leidt de route ons over een smal pad dat deel uitmaakt van de wandelroute Pannenven. Ik merk voor me een biker of drie die reeds gezwind met hun kniptang pijlen aan het weghalen zijn. Even wachten daarmee, want er is hier nog ene onderweg! Daar waar het pad wat breder wordt, komt me een grote groep wandelaars tegemoet! En een vriendelijke groet wordt dan altijd insgelijks beantwoord. Het paadje geeft uit op een asfaltbaantje en even verderop tref ik de tweede bevoorrading op 34 km van de start. Daar wordt al volop opgeruimd. Een stuk banaan, een wafel en een bekertje drank achter de kiezen gestoken en snel weer op pad!

Na de stop duiken we de bossen in van een domein dat luistert naar de naam “De Mierden” op het grondgebied van Reusel. Ik kom plaatsen tegen met oefeningen van een fit-o-meter. Het is intussen 12.30 u geworden. Enkele kilometers verder rijd ik voorbij een soort van zwemvijver met een grote betonnen sokkel midden in het water. Ik ben ooit nog al voorbij deze plek gefietst. Van km 35 tot 37 volgt een zeer mooie singletrack die vanaf de zwemvijver door het bos evenwijdig loopt met een wandelpad. Ik meen me te herinneren dat men hier ooit tijdens een toertocht bezig was met het rooien van bomen. Maar intussen is alles al weer begroeid geraakt. Tenzij ik verwar met een andere plek. Intussen zie ik fluobiker weer dichterbij komen en deze keer heeft hij zelfs zijn fluo-maatje meegebracht! Ik stomp me te pletter, opgejaagd door deze twee gele kanaries van de inrichtende club!

Het parcours volgt de schijnbaar onuitputtelijke paadjes in de bossen, soms met een aantal lange stroken, dan weer afgewisseld met stroken door losser zand in heidelandschappen. Omstreeks 40 km rijden we doorheen bossen die luisteren naar de naam Zwarteven. Te zien aan de aard van de bordjes bevinden we ons nog steeds op Nederlandse bodem, ik vermoed in de omgeving van Hooge Mierde. Ik merk ook dat de twee fluoboys, die zich onderweg blijkbaar verstoppen tot ik weer gepasseerd ben, intussen het gezelschap hebben gekregen van een derde clubmakker, doch deze keer niet in een fluopak gehuld, maar in een pak met publiciteit voor de sponsorende fietsenhandel “De Tweewieler”! En deze biker zal me tot op het einde blijven vergezellen. In de vlucht zie ik een bordje voorbij schieten met de vermelding “Landgoed Den Utrecht”. Nog niet zo heel lang geleden ben ik hier nog doorheen komen rijden tijdens een toertocht. Vele bospaden worden ons deel.

Vanaf 45 km volgt een gloednieuwe pas aangelegde singletrack die door m’n begeleider aangekondigd wordt met de mededeling “nu wordt het technisch”. De track loopt evenwijdig met een wandelpad. Het is goed te zien dat het paadje nog niet lang bestaat en door anderen smalend het “everzwijnenpaadje” wordt genoemd. Het geeft inderdaad de indruk van omgewoeld te zijn door varkens en het resultaat te zijn van een everzwijnelijke zoektocht naar lekker voedsel. Veel draaien en keren en oppassen voor wortels, putten en stroken slijk. Het tweede deel van het paadje wordt me door m’n begeleider bespaard. “Het loopt gewoon nog even verder door en dan moet je op je stappen terugkeren”, zegt de man.

Maar alsof ik nog niet moe genoeg ben, wordt er toch nog een laatste krachtinspanning gevraagd. En wat voor een! Want de laatste singletrack slingert zich gedurende enkele kilometers doorheen de bossen. Het is eveneens een in het recente verleden aangelegde track. Waarschijnlijk daarom is hij nog niet zo eenvoudig te berijden en zit hij nog vol putten en bulten. Ik neem aan dat dit zal beteren eens de track meer ingereden zal zijn. Ik meen trouwens dat ik er tijdens de afgelopen winter tijdens een andere toertocht ook over gestuurd werd! Volgens m’n begeleider maakt deze track deel uit van het PiereLiereBinkenpad, bestaande uit drie vaste routes in de omgeving van Turnhout. En meteen onthult hij voor mij de betekenis van de bizarre naam die aan dit pad werd gegeven. Het is een samenvoeging van de bijnamen van de inwoners van de drie gemeenten waarin deze route gelegen is: de Pieren (inwoners van Ravels), de Lieren (inwoners van Oud-Turnhout) en de Binken (inwoners van Turnhout). Dat deze laatsten Binken werden genoemd, dat wist ik. Ook het allerlaatste stukje bleef me bespaard met de melding dat dit er door boswerkzaamheden zeer lastig bij lag.

Een bospad en enkele asfaltbaantjes brachten ons weer naar de tent. Afscheid genomen van m’n gelegenheidsmakker. Binnen in de tent werd al volop opgeruimd en ook al was de tap eigenlijk al gesloten, ik heb er van een goedhartige ziel toch nog twee cola’s kunnen bekomen. Vermits ik kon passen hoefde men het geldkoffertje niet weer boven te halen! Dan weer naar de auto die geparkeerd stond op een toegangspaadje naar een weide naast de tent. Er stonden nog vier auto’s. Toen ik m’n fiets weer op de drager zette kwam de biker van de auto die voor me stond toe. Een jonge vader in het gezelschap van zijn twee zoontjes, beiden gehuld in een echt fietspak. Of hoe de microbe overgaat van vader op zoon. Eén van de twee werd wel aangesproken met de vraag of hij toch niet zinnens was van zo vuil in de auto te kruipen en werd terstond onder handen genomen. De koeien in de naastgelegen weide keken maar bedenkelijk toen ze twee wagens met fietsdragers zagen vertrekken, terwijl ze verveeld hun maaginhoud lagen te herkauwen.

Langs binnenwegen over Weelde-Statie en Hoogstraten weer naar huis gereden om daar het zondagse ritueel verder te zetten: fiets kuisen, de auto maar meteen mee onder handen genomen, wat doorgaans sneller gaat dan de fiets en de wasmachine aan het werk gezet. Na de zaterdagse dropping en vandaag achtervolgd te zijn geweest door knalgele kanaries die exponentieel in aantal toenamen, heeft het geen vijf minuten geduurd eer ik lag te knorren!

Besluit: de organisatie was zeker in orde. In het parcours kwamen vele rechte stukken voor, trouwens een beetje eigen aan tochten in deze streek. Bredere paadjes die door spoorvorming toch de allure hadden van een singletrack. Een belangrijk pluspunt is dat men de bossen in duikt en er gedurende de hele rit niet meer uit komt. Een paar mooie stukken op Nederlands grondgebied. De tocht was ook voorzien van een aantal lastiger passages die voor anderen dan misschien net amusant zijn. Met het goed weer er bovenop was dit een amusante, maar vermoeiende zondag!

Het verslag van deze toertocht kan je al lezen op mtb-you en op mountainbike.be en op VTT & Toertochten!

Inrijden tracks Pierelierebinkenpad (maart 2012) door Rawepo

Toertocht te Ravels-Eel op 11-03-2012 door VTT & Toertochten

13-03-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Cross for the Crocus te Oosterhout (NL) op zondag 04-03-2012.

’s Morgens vroeg uit de veren om met de auto vanuit Antwerpen naar Oosterhout nabij Breda te rijden. De mooie foto op de site met een in een kleurrijk pak gehulde biker tegen de achtergrond van een donker bos had de doorslag gegeven voor mijn keuze voor de “Cross for the Crocus”. Een deels bekende route richting Breda, vermits ik werkzaam ben in een plaats nabij de grens. Ik had wat moeite om de inschrijving te kunnen vinden, vermits ik langsheen de Bredaseweg op diverse plaatsen bikers zag rijden. De twee mannen die er als seingever de oversteek van deze drukke weg bewaakten, zag je in hun opvallende fluojassen al van zeer ver staan. Omdat ik de indruk had dat ze me naar links verwezen, naar een straat waar de bikers uit kwamen, vermoedde ik dat de start daar ergens was, doch die bleek een eindje verder langsheen de hoofdweg te zijn. Wat tijd verloren met het zoeken naar de start. Mijn eigen schuld, ik had wel de straat, maar niet het huisnummer genoteerd. Een eerste parkeerplek aan de andere kant van de weg werd me ontzegd wegens privéterrein, zodat het even zoeken was om achterom onder de brug door te rijden. Daar was nog parkeerplaats op de parking van De Warande naast het Wilhelminakanaal.

Me op de valreep nog kunnen inschrijven, vermits de start voor de route van 75 km om 10.00 u werd gesloten. Daardoor was ik vermoedelijk ook de laatste die voor de lange afstand vertrok, wat me achteraf toch wat in de problemen zou brengen. Ik was namelijk niet enkel de laatste, maar bovendien ook de traagste! We vertrokken achter de Warande over een stukje fietspad langsheen het kanaal om reeds na amper 600 m de bossen in te duiken om er te kunnen genieten van de smalle paadjes op en af. Een mooie opener die u de smaak te pakken deed krijgen. Na 3 km maakten de paadjes plaats voor een track doorheen dichte bossen die er nog vrij vochtig bij lag, echter zonder dat de modder je om de oren vloog. Het was er ook wat uitkijken voor gladde wortels die door de passage van de vorige rijders bloot waren komen te liggen. We vervolgden onze weg over een breed zandpad dat naast een volgens mij indertijd uitgegraven grote vijver lag en passeerden na 5 km een groot golfterrein. Tijdens de intro van deze rit hadden we op deze korte afstand al veel moois voor de wielen gekregen.

We kwamen weer uit in een geasfalteerde wereld ter hoogte van een brug over het Wilhelminakanaal en werden er door een seingever verwezen naar een zanderig pad langsheen het kanaal op je linkerzijde. Een eerder saai stukje dat toch een tweetal kilometer bedroeg. Gelukkig kon je op een spoor links rijden, want het zand in het midden van het pad was al vrij mul geworden. Dan werden we toch naar rechts gestuurd en doken een geoogst maïsveld in en reden tussen het woonhuis en de stallen van een hoeve. Een bordje meldde dat we privéterrein betraden, een mooie geste van de eigenaar, omdat daardoor de eentonigheid van het pad naast het kanaal werd doorbroken. We konden onze route vervolgen over leuke tracks op de grens van bossen en velden om weer naast het kanaal uit te komen. Aan een brug over het kanaal troffen we op 8 km de eerste splitsing tussen enerzijds de route van 25 km en anderzijds de 45 en de 75 km. Volgde een lusje van ongeveer 1 km over een singletrack tussen lage struiken en een paadje langsheen het kanaal. Een brug over om langs de andere kant van het kanaal het talud van de brug af te duiken en onze weg te vervolgen in de tegenovergestelde richting over een fietspad naast een zanderig pad. Even verder werden we naar rechts de bossen in gestuurd om een track te berijden die evenwijdig liep met de zandweg. Het tellertje klokte een 12 km af.

Na deze bochtige track konden we weer even op adem komen terwijl we gedurende 2,5 km over grotendeels verharde paden reden die het golfterrein van daarnet doorkruisten. Al de golfspelers met hun caddies en in hun zondags pak, het is toch een gek gezicht! Deze sport zou aan mij niet besteed zijn. Zo rond 16 km diende zich een prachtige singletrack aan die zich vanaf een chalet over uit de kluiten gewassen heuvels en naast een imposante rij bomen over een heuvelrug slingerde. Omdat we het begin ervan weer voorbijreden heb ik deze nog eens een tweede keer bereden, goed voor 1 km extra. Mooie bossen werden ons deel tot aan een splitsing tussen de korte route en de toeren van 45 en 75 km, ongeveer op 18 km na de start. Tot 23 km konden we ons hartje ophalen op de vele paadjes door dennenbossen en langsheen zandvlakten op de Vrachelse Heide. Een feest voor elke mountainbiker. De doortocht van de heide eindigde aan de grote manege Hoeveneind, gevolgd door een asfaltbaantje dat ons op 25 km naar Oosterhout voerde. We doken weer de heide in en kregen een mengeling van bospaadjes en zanderige wegen voor de wielen geworpen. Op 28 km hadden zich twee fotografen in de open vlakte naast het pad geïnstalleerd. Ik vrees dat mijn foto wel eens mislukt zou kunnen zijn door de chaos van het ogenblik. Want door wandelaars die uit de tegenovergestelde richting kwamen kon de man mij moeilijk in zijn lens vangen, terwijl hij daarna bijna uit zijn schoenen werd gereden door een groepje bikers die me net daar voorbij kwamen gevlogen nadat ik al zo lang alleen op pad was geweest! Hij moest echt opzij springen om zijn hachje te redden! Als de foto al gelukt is, moeten deze snelle en niets ontziende kerels zeker op de achtergrond te zien zijn! Noot: de foto is gelukt en zoals verwacht zie je de snelheidsduivels voorbij vliegen. Ik had wel wat vriendelijker kunnen kijken!

Onmiddellijk na de foto moesten we een grote zandvlakte kruisen. Niet genoeg power om er door te geraken. Gepauzeerd onder de enige boom op een heuveltje. Daar kreeg ik het gezelschap van een groep sympathieke mannen van alle leeftijden: ouder, jonger en jong, ik vermoed een man met zijn vader en zijn zonen. Hij toonde belangstelling voor de plek waar ik m’n bike gekocht had, een Lapierre, een merk dat je hier niet zo courant vindt. Uiteraard bij de enige echte BikeAholic in Stabroek, op luttele kilometers van de Nederlandse grens, nabij Bergen-op-Zoom. De mannen haalden net iets te vroeg hun koeken boven water, want eens de zandvlakte nog een tweede keer overwonnen, arriveerden we na 29 km aan de pauze. Daar kon je genoeg vinden om te knabbelen en te drinken: bananen, appels, peperkoek, wafeltjes met honing, warme en koude chocomelk en sportdrank. Een biker die af en toe m’n schrijfseltjes op de sites leest, sprak me aan. Dat heb je met een opvallend clublogo! Hij raadde me aan van stevig te eten, want zo dadelijk kwam er een mooi, maar technisch zwaarder stuk van de tocht. De oudste van de groep van daarnet kwam me hetzelfde vertellen. Intussen kwamen er ook vele bikers uit de andere richting die achter de bevoorrading het bos in reden.

Zo maakte ik na de pauze kennis met het vaste parcours van Dorst. Dat technische viel eigenlijk zeer goed mee, alhoewel je hier en daar een tandje bij mocht steken als er heuveltjes in het vizier kwamen. Maar wat een lust om door alle opeenvolgende kombochtjes te kunnen rijden. Ik vermoed wel dat dit parcours veelvuldig bereden wordt, te zien aan de goed vast gereden bodem, hier en daar verstevigd met matten metalen gaas. Wat me opviel was dat sommige paadjes verboden toegang waren voor wandelaars. Iedereen vindt in Dorst dus zijn plekje. Want het parcours kruiste geregeld wandelwegen die ook druk bezocht werden op deze sombere maar droge zondag. Van kilometer 29 tot 35 konden we genieten van de vaste route van Dorst.

We kwamen weer uit de bossen ter hoogte van een kruispunt van asfaltbaantjes. Daar stonden groepjes bikers. Het ging er naar links over een lusje om weer op dezelfde plek te arriveren. Het werd duidelijk waarom daar een aantal bikers stonden. Vermoedelijk wachtend op kameraden. Hier was namelijk de splitsing tussen de routes van 45 km en van 75 km. Ik was wel laat vertrokken, maar kiezen voor de 45 km zou betekenen dat mijn plezier nog slechts tien kilometer zou duren. In het andere geval nog 30! Dus heel gezwind de lange afstand op. En dat was achteraf gezien op een bepaalde manier misschien niet zo’n goede keuze. Tot 44 km volgden veel bos en snelle paadjes. Eerder saai en eentonig en om kilometers te maken, wat onvermijdelijk is als je een tocht van die lengte op de kaart zet. Men kan niet eindeloos singletracks verwachten. Dus even de automatische piloot op om wat voort te maken en wat tijd te winnen. Want bij aanvang was ik vrij goed gevorderd, maar tussen de 30 en de 40 km wou het minder goed opschieten! Zo omstreeks de 41 km dienden zich vele bultjes aan, net toen ik even een dipje doormaakte en vermoeidheid begon toe te slaan.

Eens deze heuveltjes achter de rug zag ik twee mannen in hun paarse krokusjasjes in het gezelschap van een jongen. Zij hadden daar al een deel van de pijlen opgeruimd omdat de vorige rijder al veertig minuten geleden gepasseerd was! Even geduveld over het feit dat tegenwoordig alles zo snel opgeruimd wordt terwijl ik niet meer de fysiek heb van een vijfentwintigjarige! Geen nood, ik werd diets gemaakt hoe weer op het parcours te geraken en kon mijn weg vervolgen. Boswegen werden mijn deel, tot ik weer een biker in de weer zag met een kniptang aan een boom! Die jonge knullen rijden natuurlijk heel wat sneller en houden geen rekening met een pannenkoek zoals deze op hun parcours! Met een duidelijke uitleg tot het volgende punt geraakt en het bos uitgekomen aan een grote baan. Daar stond een biker uit te leggen hoe een andere late starter weer naar af kon geraken. Gewoon het fietspad langsheen de grote baan volgen! Daar had ik nog geen zin voor. Het alternatief was 2 km verder doorrijden en het eerste het beste verharde paadje naar rechts inslaan tot aan een wildrooster in het bos. Daar zou ik weer pijlen aantreffen. Inderdaad, wildrooster en pijlen gevonden! Het tellertje klokte 48 km af toen ik weer de bossen in dook.

Op 51 km trof ik de tweede pauze aan. Waarschijnlijk waren het vijftal mensen daar al getipt over mijn komst en waren ze blijven wachten naast de auto waarin reeds alle opgeruimde materiaal gestouwd was. Ik werd er verwend met een bekertje cola, peperkoek en ik kreeg nog sultanakoekjes mee voor onderweg. Ik ben nog nooit op een toertocht door zoveel mensen tegelijk in de watten gelegd. Alhoewel men in Halsteren en Woensdrecht ook al “de Belg” kent die elk jaar weer paraat is en als één van de laatsten de stop op de lange route aandoet! Toch maar vlug weer op pad. Al snel dook de route het vrij toegankelijke deel van het militaire domein De Vijf Eiken in. Goed dat ik daarstraks niet linea recta weer naar af gereden was, anders had ik dit mooie stuk van de tocht gemist. Vele en lange paadjes leidden me door dit mooie heide- en duinengebied en doorheen dennenbossen om omstreeks 57 km uit te komen in een woonwijk in Dorst.

Na enkele straten zag ik een biker in de weer met het verwijderen van een pijl van een lantaarnpaal. Hij zette me weer op de goede weg, waarbij ik dan wel een kort stukje van de route zou missen. Aan de zitbank naar rechts, dan de spoorweg over en aan een stel nadarhekkens zou ik weer toekomen op de plek waar daarstraks de 45 en de 75 km van elkaar splitsten. Probleemloos tot daar geraakt. Het bordje “tweede passage 75 km” hing er nog. Het traject vervoegde nu de route van 45 km en dook terug de vaste route van Dorst op. Die heb ik dan gevolgd tot ik 65 km op het tellertje zag verschijnen. Nog twee grote witte pijlen zien hangen en vanaf dan niets meer. Vermoedelijk had ik de plek van de eerste stop weer moeten passeren, maar niets daarvan. Ik vertrouwde het zaakje niet meer, merkte dat ik plekken te zien kreeg die ik daarstraks al gehad had, en nadat twee jongens in mijn kielzog hadden gehangen, bij het kruisen van een asfalten wandelweg in een open vlakte, aan de eerste de beste wandelaar de weg terug naar Oosterhout gevraagd. Ik had twee alternatieven, waarvan het tweede volgens de man het mooiste was om te rijden. Even verder naar rechts afslaan op een smal asfalten paadje. Het paadje aan de hand van de beschrijving van de wandelaar gevonden. Het kwam na enkele haakse bochten uit op een rijbaan. Naar links of rechts? Een gokje gewaagd op links. De weg maakte een bocht naar links over een brug en eens de bocht voorbij trof ik een fietspad in rode asfalt. Nogmaals de weg naar De Jonge Renner gevraagd aan een ouder echtpaar. Ik bleek goed gegokt te hebben. Verder tot aan de verkeerslichten en dan rechtsaf. Na 74 km stond ik terug op de parking naast m’n wagen die daar nog moederziel alleen was achtergebleven!

Het begon lichtjes te regenen en hoe meer ik de grens naderde, hoe grijzer de hemel werd. En hoe meer ik België binnen reed, hoe harder het regende en hoe dikker het gordijn van opspattend water. Ik had dus geluk gehad van de tocht droog uit te kunnen rijden. Mijn plezier was enigszins vergald door de ongerustheid omtrent de reeds weggehaalde pijlen. Een zware werkweek en bovendien uitzonderlijk op zaterdag van 7 uur ’s ochtends tot 7 uur ’s avonds moeten opdraven, zal er ook wel wat mee te maken gehad hebben. Dank zij de aanwijzingen van de bikers die bezig waren met de opruim toch nog het grootste gedeelte van de tocht uit kunnen rijden. Ik ben ooit eens per wagen vanuit Hoogstraten naar Breda gereden via de lokale wegen en stond versteld van het grote bos dat ik net voor het naderen van de stad doorkruiste. Deze toer was dan ook een kans om eens van naderbij kennis te maken met deze streek. Een volgende keer proberen om wat vroeger te vertrekken. Het inschrijvingsgeld ligt wel wat hoger dan normaal, maar wordt besteed aan een nobel doel. Warm aanbevolen en op luttele afstand van de Belgische grens, dus gemakkelijk te bereiken.

Het verslag van deze tocht kan je ook lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.nl en op mountainbike.be en op VTT & Toertochten!

Voor een verslag van MTB-Peter: klik hier!

05-03-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

De tocht voerde ons weer richting spoorweg waar het net voor de overweg naar rechts ging over een verhard fietspad. Weer onder een brug van een viaduct en dan naar rechts een straat in waar in een onoverzichtelijke bocht een seingever stond. Een kort stukje over het fietspad langsheen de hoofdweg alwaar ik Lies en Richard in het gezelschap van een hele meute rijders uit Roosendaal als tegenliggers kreeg, allen nog onderweg naar de inschrijving. Van km 2 tot km 4 kregen we een mooie opener onder de vorm van een parcours dat uitgezet was in de Wildertse Duintjes. Smalle tracks op en af met wat draai- en keerwerk en uitkijken voor wortels hier en daar. Door al dat draaien en keren kreeg je vele andere bikers te zien waarvan je niet kon zeggen of ze voor dan wel achter waren op het parcours. Want blijkbaar waren er, ondanks de concurrentie van een zeer bekende tocht in Mol-Wezel, toch heel wat bikers naar hier afgezakt, waaronder ook heel wat Nederlanders, te horen aan de spraak van wie me voorbijreden.

Eens de Wildertse Duintjes achter de wielen brachten een veldweg en een asfaltbaantje ons op 7 km voorbij het College van het Eucharistisch Hart aan de Rouwmoer. Waar ze de namen voor de scholen indertijd toch allemaal gingen zoeken! Ik miszag iets aan de top van de toren, maar bij nader toezien bleken daar een groot heiligenbeeld en een kruisbeeld op te staan, van ver gezien een vormloze massa. Een kilometer verder kregen we een splitsing tussen enerzijds de kidstoer en anderzijds de routes van 30 en 40 km. Nog een kilometer verder me even aan de kant gezet voor een flinke slok uit m’n lurkzak. Ik hoorde m’n naam roepen en trof achter me drie clubmakkers die waren gestopt. Onze voorzitter was een biker aan het helpen om z’n band op te pompen. Ik had die man daarnet wel aan de kant zien staan en me afgevraagd of hij op een maat stond te wachten. En na mijn passage was hij blijkbaar te voet verder gewandeld in plaats van een andere biker aan te spreken met de vraag naar een pompje omdat hij het zijne vergeten was. Onze voorzitter had dat opgemerkt en laat een mens in nood niet aan zijn lot over! Papegaaien helpen altijd pechvogels! Eens weer op pad bereikten we al snel de kerk van Essen-Hoek, een godvergeten gat nabij de grens. Daar ging het links- en rechtsaf de velden in.

Luttele tijd later overschreden we de Belgisch-Nederlandse grens in de buurt van de Moerkantsebaan en de Weg naar Wouw. Twee grote groepen wielertoeristen reden er ons tegemoet. Na het kruisen van de Weg naar Wouw ging het de Walsestraat in om er halverwege deze landelijke weg de splitsing tussen de 30 en de 40 km te treffen. Er kozen er toch redelijk wat voor de toer van 30 km, ook al kan je in deze omgeving die tien extra er gerust bij nemen! Het tellertje klokte toen 15 km af. Aan het einde van de Walsestraat ging asfalt over in verhard zand en doken we mooie tracks in die ons over bulten op en af voerden doorheen de zanderige dennenbossen. Deze kleine speeltuin deed ons in een lus weer tot aan de Weg naar Wouw rijden die we kruisten vanuit de Overbergseweg. Op deze plek staat de pauze van de Sirocco-toertocht vanuit Woensdrecht, één van geliefde Nederlandse toeren in deze streek van de Brabantse Wal. We doken weer de bossen in over een smalle track langs dewelke zich een fotograaf had opgesteld om de deelnemers op de gevoelige plaat vast te leggen. Hij herkende me en riep m’n schuilnaam, maar met dat grote toestel voor z’n gezicht kon ik niet zien wie het was! Op dat ogenblik had ik 19 km afgelegd en was het 10.10 u. Het asfaltbaantje dat we op werden gestuurd bleek het Vijverstraatje te zijn dat uitkomt tegenover het bekende groene poortje naast een beeld van de Heilige Theresia, waar vele tochten in deze streek passeren, niet ver van het voormalige klooster in Huijbergen. Dat veroorzaakte enige teleurstelling, want hoe mooi het stukje dat net gepasseerd was ook was, het had nog veel mooier kunnen zijn. Want het betekende dat we niet over de Nootjes- en de Tiestenberg waren gereden, maar er langsheen over de lagere bultjes. Geen wonder dat de hoeve die we net gepasseerd waren me bekend voorkwam, ze ligt aan de voet van deze heuvels.

Aan het groene poortje ging het linksaf, met Huijbergen in de rug, om onmiddellijk daarna de bevoorrading te treffen die op dezelfde plek stond als bij de voorgaande edities en op 20 km van de start. Over het aanbod geen kwaad woord, integendeel: sultanakoeken, lekkere kleinere losse koeken, wafels, peperkoek, partjes appelsien, sportdrank en zeer lekkere tomatensoep. De mensen onder de tent hadden hun handen vol, want een grote groep bikers stond er op de beperkte oppervlakte samengetroept. Het was even in het rijtje wachten alvorens te kunnen knabbelen en lurken, maar het ging vlot vooruit. Geen bekende gezichten gespot, tenzij de mannen van Vleeshal Van Gool (WTC Achter d’Hei) in hun mooie kleurige pakken en die vorige zondag hun tocht hadden vanuit Kalmthout-Achterbroek. Ik tref deze mensen al wel eens op m’n pad gedurende tochten in onze heimat.

Onmiddellijk na de stop diende zich weer een splitsing tussen de routes van 30 en de 40 km aan. De lange toer voerde ons naar rechts over een baantje tot aan het bos. Volgde een zeer mooi parcours dat ons over amusante paden doorheen de bossen van de Brabantse Wal voerde, waaronder een heuvelachtige track op de flank van een kleine helling. Een trio bikers van Sporthotel Van der Valk hield m’n helmlamp weer voor een camera! Het wordt vermoeiend om telkens te moeten zeggen dat het maar een lamp is! Alhoewel, ik werk eigenlijk undercover voor Google, maar dat mag niet geweten zijn! Over afzienbare tijd zal er naast Google Street View immers ook Google Singletrack View op het net verschijnen! Dan kan iedereen de toer al op voorhand beleven. Kwestie van de juiste bandenkeuze te kunnen maken! Hoe dan ook, van km 20 tot km 30 volgt een zeer mooi stuk doorheen de bossen, wat mij betreft het mooiste stuk met de leukste paden van de gehele toertocht en wat toch een vierde van de hele rit beslaat! Tijdens het doorkruisen van dit gebied op de grens van de Brabantse Wal en de Kalmthoutse Heide passeren we ook de camping De Staartse Duinen. Jammer genoeg blijft ook hier de kans om de eerder genoemde bergen te bestijgen via de track links onbenut.

Na 30 km komen de beide routes weer samen wanneer we de rand van het bos naderen op een plek die luistert naar de naam Groenendriesstraat en duiken we de open velden in. Een asfaltbaantje brengt ons naar Kalmthout-Hoek, een stukje dat door de heide van de eigenlijke gemeente zelf wordt gescheiden. Een collega uit Essen-Hoek die vorig jaar overleed wist me ooit te vertellen dat Kalmthout deze morzel grond aan Essen kwijt wilde, maar er geld voor vroeg, zodat Essen feestelijk weigerde! Spijtig genoeg zal ik m’n belevenissen van vandaag niet meer aan hem kunnen vertellen. Hoe dan ook, van 31 tot 35 km rijden we langsheen de heide over de asfalten Verbindingsstraat. Natuurbeheer is nu bezig met het verwijderen van de bomen die vorig jaar stierven in de grote heidebrand, waardoor één van de meest bekende plekken van de heide thans herschapen wordt in een troosteloze kaalheid. Het zal enkele jaren duren eer deze omgeving opnieuw in haar oude glorie zal te bewonderen zijn! Jammer! Nochtans laten de wandelaars en wielertoeristen het niet aan hun hart komen en blijven ze naar hier komen.

Aan het einde van de Verbindingsstraat gaat het naar links een mooi en lang bospad op dat ons naar het Stappersven leidt. Grote stapels snoeihout liggen er langs de zijkanten. En dan wordt het raadsel opgelost. Ik ben hier ooit eens komen zoeken naar een boswachtershuisje, maar heb het toen niet gevonden. Om de eenvoudige reden dat je op een bepaald punt nog eens naar rechts dient af te slaan. In een brede dreef met imposante bomen hebben zich daar langs de zijkanten smalle tracks ontwikkeld om de vochtige dreef zelf te kunnen vermijden. Deze dreef passeert het boswachtershuis (of jachthuis) op een plek waar ze een bocht naar rechts maakt. Het tellertje klokt 39 km af. We arriveren weer in een meer bewoonde wereld, maar krijgen als afsluiter van deze tocht nog een mooi stukje met leuke tracks in de Wildertse Duintjes. Even voor de middag arriveer ik na 44 km weer aan de te kleine en daardoor overvolle bikeparking, zodat ik m’n fietske buiten de parking aan een nadarhekken vlak bij de parkingbewaker met een slot vastleg.

Volgt een gezellige après met enkele clubmakkers. Het gezelschap uit Roosendaal is ook nog present. En weer spot ik de biker in het pak van Foto Dali. De terugweg huiswaarts aangevat via het fietspad naast het spoor. Na het stukje fietspad vanaf Wildert tot de grens met Kalmthout ergens rechtdoor gereden in plaats van links af te slaan en aan het begin van de Verbindingsstraat gekomen (die hadden we tijdens de toer helemaal gehad). Daar vanaf de Canadalaan het traject van de Grensparkroute gevolgd tot in Heide en Putte-Kapellen. Met een dubbel doel: een andere route hebben dan vanochtend en een halve kip kunnen verslinden aan m’n vertrouwde kraam op de grens! M’n halve kip soldaat gemaakt op een bank in het aanschijn van de gepensioneerden die in Taverne Hollands Hof genoten van de zondagnamiddag. Toen m'n kip opgepeuzeld was, was het halfdrie. Nog geen zin om al naar huis te gaan en de "groene route" in de bossen vanaf het Ravenhof gereden. Ik heb daar nog nooit zoveel mensen op mijn weg ontmoet als vandaag. Andere bikers en vooral veel wandelaars, zelfs met honden en een pony aan de lijn en een hele groep van de chiro aan de bekende put! Het was wel nationale wandeldag vandaag, maar daar zal het niets mee te maken gehad hebben! De Antwerpse editie vond plaats in Hoogstraten. Ter hoogte van Camping De Watertoren overschreed mijn tellertje de 100 km.

En toen ik de "groene route" reed werd ik staande gehouden door twee wandelaars ter hoogte van Athena met de vraag waar het Ravenhof ergens was! Zij hadden rondgewandeld in de bossen zonder te weten waar! Kwam daar net een biker aan die ons toeriep omdat we het paadje versperden. Ik heb de biker doen stoppen met de hoop dat hij de weg zou kennen. Toen hij alles dichtsmeet zag ik "Secret Trails" vanachter op z'n broek staan. En dan het opvallende groene logo op z'n truitje! En zo kwam ik de kerel tegen waarvan ik me al zo lang heb afgevraagd of ik hem ooit eens zou te zien krijgen! De enige echte Zombiker op z'n Sandman met dikke banden, rijdend in zijn lokale speeltuin. Hij kent er zelfs de paadjes die bijna geen paadjes zijn, want een tijd later kruiste hij nog eens m'n pad en zag ik hem gezwind naar boven rijden over een heuvel omdat het pad beneden versperd werd door gevallen bomen (die er volgens mij toch bewust gelegd zijn)! Blij dat ik de Zombiker eens te zien heb gekregen. En de wandelaars, zij zaten dus nog een heel eind van het Ravenhof af! Na een rit van 114 km was ik om 17.00 u weer thuis na een plezante zondag. De toertocht haalde misschien niet overal het beste uit deze streek, maar WTC ’t Pedalleke heeft in ieder geval de verdienste om voor een aangename rit gezorgd te hebben voor 1250 mountainbikers.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be en op Stander-info!

De foto’s van deze tocht kunt u bekijken achter deze link.

Via deze link zijn er een aantal sfeer- en actiefoto’s gratis te downloaden voor eigen gebruik.

Voor een verslag van deze rit op VTT en Toertochten: klik hier!

     
     
     

Voor een mooi filmpje over deze tocht van VTT & Toertochten: klik hier of kijk hieronder!

Bezoek ook eens http://vttentoertochten.com/website/

27-02-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

OPSPORINGSBERICHT

Verspreid op 23/02/2012 op verzoek van de Procureur des Konings te Turnhout

Vermist: Walter Machielsen uit Turnhout

Op maandag 20 februari rond 18.30 uur verliet de 52-jarige Walter Machielsen uit Turnhout de woning van een kennis aan de Dodedreef in Oud-Turnhout. Hij vertrok er met zijn donkergrijze Nissan primera met nummerplaat YBQ-134. Sindsdien ontbreekt van hem elk spoor. Walter Machielsen is 1m75 lang en heeft bruine ogen. Hij is kalend en draagt steeds een baseballpet met daaronder een bandana. Hij draagt ook steeds een jeans. Heeft u Walter Machielsen gezien of weet u waar hij verblijft, gelieve dan contact op te nemen met de politie via het gratis nummer: 0800/30.300.  E-mailen kan ook via opsporingen@politie.be.

24-02-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (17-25-35-40 km) van WTC Achter d’Hei te Kalmthout-Achterbroek op zondag 19-02-2012.

Op tijd uit de veren om na enkele sandwiches en koffiekoeken achter de kiezen te hebben gestoken, een half uur later dan voorzien, om 8.30 u van thuis uit met de bike naar Kalmthout-Achterbroek te vertrekken om daar deel te nemen aan de toertocht. De volgens de routeplanner voorspelde 12 km naar ginder bleken er uiteindelijk 17 te zijn. Mijn tochtje naar ginds langsheen de spoorlijn Antwerpen-Roosendaal werd een koude en eenzame rit, enkel gekleurd door twee voorbijrijdende treinen waarvan de tweede de slagbomen in Heide voor mijn neus deed dichtgaan. Eens aan de Molenbaan stootte ik op twee seingevers in een fluojasje en kwam ik groepen bikers tegen die reeds aan de toertocht begonnen waren en me vanuit “Het Scheel” tegemoet kwamen gereden. Enkele straten verder arriveerde ik aan de start in Achterbroek en kon ik me inschrijven. De startplaats aan Vleeshal Van Gool kwam me niet bekend voor! Dus ik vermoed dat het de eerste keer is dat ik deze toer rijd! Zo niet, dan is het in elk geval al lang geleden! Weer buiten zag ik Rubber-12 ook vertrekkenklaar staan. Samen op weg om 9.30 u, maar den Rubber reed weer veel te snel voor mij, ook al zou hij het rustig aan doen, zodat ik na enkele kilometers al weer alleen reed tussen de andere deelnemers.

De eerste 3 km brachten betonnen landbouwwegen ons weer naar De Molenbaan om aan de Beauvoislaan naast Taverne Den Bosduin, de bossen van Kapellenbos in te duiken, alwaar we gedurende 4 km een aantal vettige tracks voor de wielen geschoven kregen. Het smeltwater van de fikse sneeuwbui die ons tijdens de afgelopen ijzige veertien dagen te beurt was gevallen en zo lang is blijven liggen, was na een week dooi nog niet de grond in getrokken. Op sommige grotere plassen lagen trouwens nog flinke ijskorsten die nog niet volledig waren weggesmolten. Dat zouden we vandaag nog op diverse plaatsen kunnen vaststellen. De zompige toestand van de bodem zou van deze rit een redelijk zwaar tochtje maken! Tot 8 km volgden enkele zware bospaden om daarna uit te komen op een open vlakte in de heide. Zanderige paadjes werden na 10,5 km gevolgd door een hobbelige track op en af, midden de bossen, zelfs over een aantal stevige graspollen. Dat paadje kwam uit op een asfaltbaantje dat luisterde naar de naam Kolibriedreef op het grondgebied van Kapellen en vlak bij het militair domein van Brasschaat gelegen. Daar werden we via een poortje weer de bossen in gestuurd om weer uit te komen midden de heide op een open vlakte. Daar stond op 12 km na de start een verzuringsmeetpunt van de Vlaamse Milieu Maatschappij met statistieken over de zure regen. Een aantal jaren geleden was daar veel over te doen, maar de laatste tijd horen we daar nog weinig van! Leuke draaiende en kerende paadjes op de heide in de buurt van het militair domein werden ons deel.

Op 15 km konden we een zeer mooi stuk berijden dat ons doorheen de bossen en over de heide voerde. De ondergrond lag er zeer zompig bij zodat het er zwaar fietsen was. Naar het einde toe was het echt stompen geblazen over een van water verzadigde bosgrond om dan uit te komen aan de in onbruik geraakte spoorweg naast de betonbaan die langsheen de militaire vlieghaven van Brasschaat loopt. Daar stond al na 17 km de bevoorrading opgesteld, te merken aan de grote groep bikers die er samentroepten. Terwijl ik naast het spoor reed, werd ik samen met twee andere rijders op de gevoelige plaat vastgelegd door iemand van de organiserende club. Een warme kop soep was welgekomen in de koude en er lagen bananen, sultanakoeken en ander lekkers om te knabbelen. Een gesuikerde sportdrank was goed om weer wat energie op te doen. De tragere rijder, ik schatte hem iets ouder dan mezelf, en die ik vandaag nog ettelijke keren op zijn cyclocrossfiets zou tegenkomen, kwam er ook toe. Hij was een Nederlander en droeg een zwart-rood pak met reclame voor Rabobank op de rug. Daarstraks had ik samen met hem nog achter een echtpaar met kinderen gehangen en was ik hem voorbijgegaan nadat hij even halt had gehouden na een toch wel erg gehavend stuk in het bos waar grote bulten, modder, water en dood hout ons noopten tot stoppen en even stappen. Er was nog redelijk wat drukte aan de stopplaats en je zag de bikers langs de spoorweg toekomen en in beide richtingen op de betonbaan weer vertrekken, want op deze plek was meteen de splitsing tussen enerzijds de 25 km en anderzijds de toeren van 35 en 40 km.

Voor de langste ritten werden we naar rechts de betonbaan op gestuurd om naast de vlieghaven geleid te worden en even verder het bos in gestuurd te worden na een aantal in onbruik geraakte militaire gebouwen te zijn gepasseerd. Na 19 km volgde dan de splitsing tussen de routes van 35 en van 40 km. Gekozen voor de lange toer, vermits die vijf extra kilometers het verschil niet zouden maken! Een mooie track voerde ons naast een grote vijver en ik vermoed het antitankkanaal. Daar lag ook een soort van crossparcours met enkele plezante diepe putten en kuilen om doorheen te rijden. Doorheen de bomen zag je een kolossale villa staan, eerder al een klein kasteel! Daar passeerden we later vlak bij toen we over een zompig paadje naast het antitankkanaal werden geleid. Het tellertje klokte toen 21 km af.

We kwamen uit in een straat met betonnen wegbedekking alwaar om de twee lantaarnpalen een sticker was bevestigd die meldde dat de gemeente energie bespaarde, waarschijnlijk door de helft van de verlichting vanaf een bepaald uur te doven! De aanblik van de in het groen verstopte kolossale huizen, de cirkelvormige straat en de omgeving deden me vermoeden dat we in de buurt van de Sion Kloosterlaan waren beland, de plek waar veruit de rijkste mensen van Brasschaat moeten wonen, getuige daarvan het nieuwe kasteel van daarnet! Twee kilometer verder passeerden we het in 1912 gebouwde Fort van Brasschaat op een plek waar de betonnen straat een hoek van 90° maakt om over te gaan in een kasseiwegeltje. Je kunt niet tot bij het fort, vermits de brug er naartoe verdwenen is. Er werd trouwens gewaarschuwd voor instortingsgevaar, gevaar op verdrinking en de aanwezigheid van ratten! Geen leuke plek zo te zien! We werden er over een track in een bosje gestuurd om uit te komen op het kasseiwegeltje en voorbij de Romanshoeve geleid te worden. Ik ben daar ooit eens wat wezen drinken na een wandeling in het natuurgebied De Uitlegger, maar ik weet niet meer wanneer en met wie! In ieder geval al lang geleden! Wat opzoekwerk op internet leerde me dat we daarnet dus vermoedelijk de bossen van De Oude Gracht hadden doorkruist, een gebied waarop de oorlogen hun stempel hebben gedrukt onder de vorm van de bunkers en de antitankgracht die er werden aangelegd. Mijn vermoeden was correct, want de Romanshoeve is gelegen in de Sion Kloosterlaan. Aan het einde van deze straat werden we nogmaals over een klein crossparcours geleid met leuke paadjes over bulten en doorheen putten! Om zo uit te komen in een straat die Mishagen heet. Langs de ene kant gaat die straat over in een verharde brede bosweg die ik ooit eens tijdens het nachtelijke duister met de auto bereden heb, wat eigenlijk niet mag, omdat ik absoluut wilde weten waar ze uitkwam. En dat was in Kapellen-Hoogboom, eigenlijk niet zo ver van m’n woonplaats. Maar die bosweg is wel ettelijke kilometers lang! Daar staat inderdaad nog ergens een oude poort met de vermelding “De Oude Gracht”!

Wij werden de andere kant van Mishagen op gestuurd en tot 28,5 km volgden na een aantal straten met villa’s van zeer rijke mensen, bospaden, wegen en vettige tracks in de omgeving van het militaire domein Kamp Van Brasschaat. We passeerden er ook de in de bossen gelegen wijk met de oude statige militaire woningen die thans waarschijnlijk in privébezit zijn gekomen. We reden door de Luikstraat en de Antwerpenstraat de bossen tegemoet over een paadje dat in den beginne evenwijdig loopt met de grote baan die vanaf Brasschaat Maria-Ter-Heide naar Kalmthout en Essen leidt. Om na 31 km weer op de heide te arriveren en geleid te worden over paden in een afwisselend landschap met heide en bos. Drie kilometer verder kwamen we uit in een brede, zanderige dreef waar je ettelijke enorme plassen diende te ontwijken die de hele breedte van het pad innamen. Of je toevlucht diende te zoeken op de smalle tracks die zich naast de eigenlijke paden hadden gevormd om de grote putten vol water te kunnen ontwijken. Putten die er in de loop der tijden vermoedelijk door de passage van tanks zijn ontstaan. Waarbij men zich dan de vraag kan stellen of er in deze regio, buiten op het vliegplein, nog veel militaire activiteit is. Want zelfs de grote legergebouwen langsheen de Sint-Jobsteenweg hebben intussen een andere bestemming gekregen na mooi te zijn opgeknapt.

Aan het einde van die weg vol plassen werd ik na een lusje in het bos, ingehaald door twee Nederlanders die ofwel een stukje hadden afgesneden, ofwel enkele pijlen hadden gemist. Ik kwam weer achter de trage Nederlander op de cyclocrossfiets te hangen die langzaam maar zeker verder reed over een moeilijke zompige track. Tot hij er even de brui aan gaf toen hij het tweetal van daarnet langs de kant zag staan op een modderige plek. Dat bleken ook Nederlanders te zijn. En het zou de laatste keer zijn dat ik de cyclocrosser vandaag zou tegenkomen. Mijn snelheid toch wat opgedreven vermits ik al een hele tijd onderweg was! Tijdens de laatste kilometers volgden nog een aantal zware stukken, inclusief een pad met uit de kluiten gewassen bulten en diepe putten om doorheen te rijden. Nadat we dit vermoeiende stuk achter de rug hadden kreeg ik het gezelschap van een jongedame waarvan ik vermoed dat ze me eerder nog al eens had ingehaald in het gezelschap van een kerel waarmee ze aan de praat was op een moment dat ik me even opzij had gezet om op adem te komen. Dat was voor mij de kans om wat publiciteit te maken voor de mountainbikesites, want het meisje wist duidelijk nog niet hoe je aan de weet kon komen waar er dergelijke tochten te beleven zijn.

Eens de bossen weer uit reden we opnieuw over de landelijke betonbaantjes, maar kregen we te maken met felle en koude tegenwind! Over het laatste betonbaantje had ik vanochtend bikers uit de tegenovergestelde richting zien rijden, dus dat waren mannen die de rit toen al achter de rug hadden. Hiermee wist ik dat het einde niet ver meer kon zijn. Mijn tellertje toonde na afloop 42 km voor de toertocht zelf. Ik had niet kunnen denken dat men op deze plek en in de uitgekozen richting een toertocht met zo veel off-road stukken kon uitzetten! Dat was echt een verrassing! Het meisje wou haar fiets nog schoonmaken, maar omdat er bijna niks van water uit de spuiten kwam en ik toch nog per bike huiswaarts moest, heb ik dat al snel opgegeven. Binnen in de zaal trof ik Richard en Lies uit Roosendaal nog aan in het gezelschap van een sympathieke mederijder. Dus was er nog tijd voor een glas terwijl een duo bekende liedjes ten gehore bracht. Een duo dat ik ooit bezig hoorde in de VIP-tent na de Superprestige Hoogstraten. De jongedame van daarnet vond ook nog bekend gezelschap in de keet. Nadat Richard en de zijnen vertrokken waren nog tot 14.00 u daar blijven zitten, geen zin om al naar huis te gaan. Dan toch vertrokken na een korte hagelbui en op de terugweg de Rubber even doen opschrikken toen ik van op de straat had gezien dat hij enkele houtblokken naar binnen zeulde. Hij toonde me een grote stapel snoeihout van gisteren, waarvan hij beweerde hem straks nog met de kettingzaag te lijf te gaan om afgevoerd te worden. Maar ik durf er op wedden dat daar niets van in huis is gekomen!

Terug thuis na een lange rit van ruim 75 km en ondanks een zonnetje in de koude m’n op zaterdag en zondag gebruikte bikes nog schoongemaakt. Na een hete douche nog een boterham gegeten, naar Witse gekeken en na het ophangen van m’n gewassen kleren was ik murw genoeg om direct in slaap te vallen! Met m’n groeten aan de jongedame uit Antwerpen. Want ik had haar een verhaaltje beloofd en net nu heeft het even op zich laten wachten!

Het verslag van deze toertocht is al te lezen op mtb-you en op mountainbike.be en op Stander.info!

Net voor de stop op de gevoelige plaat vastgelegd, samen met een sympathieke biker van La Pipe, een andere club uit Stabroek!

21-02-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-25-35-40-55 km) van de Peltercrossers te Overpelt op zaterdag 18-02-2012.

Omdat ik ’s ochtends nog een punt wilde zetten achter een aantal werkzaamheden, mijn werkplek toch een beetje toonbaar wilde achterlaten en dan thuis mijn bike nog diende te gaan ophalen, was ik pas zeer laat aan de start in Overpelt-Holheide om de toer van De Peltercrossers te komen rijden. Me eerst nog ingeschreven alvorens mijn bike af te laden en m’n schoenen aan te trekken, kwestie van me zeker nog voor sluitingstijd te kunnen aanmelden. Toen ik me dan stond klaar te maken, kwam er nog een late starter toe met zijn wagen en deze mens zou ik weer te zien krijgen na afloop toen ik weer aan de auto toekwam. Het was ruim 14.35 u toen ik de bossen achter de voetbalvelden van Holheide in kon duiken. De man die met een doos de inschrijvingsformulieren in ontvangst nam had net het hazenpad gekozen!

We doken zoals bij alle tochten vanuit Holheide al onmiddellijk de bossen achter de voetbalterreinen in om via een goed van wortels voorzien pad uit te komen in een straat. De hoofdstraat over om dan even verderop rechtsaf een veldweg in te slaan die er in het begin bij nat weer altijd wel wat zompig bij ligt, zodat fiets en kleding niet lang de kans hadden gekregen om proper te blijven. De toer van De Bokkerijders van 14 januari dit jaar vertrok ook langs hier. Na 5,5 km volgde de afsplitsing van de kidstoer en 1 km verder ging ook de korte toer van 25 km zijn eigen weg op. Een vader en zijn zoontje dat voor hem reed, sneden er een kleine lus op een bochtige track door het bos af, zodat ik het duo even later weer voorbij reed. Altijd leuk om zien hoe jonge vaders hun kleine kinderen meenemen op hun ritten om ze warm te maken voor een bezigheid waaraan ze misschien een leven lang plezier zullen beleven. Boswegen en singletracks brachten ons doorheen de bossen van Hobos naar de Groenstraat, doch nu kwamen we een eind voorbij de brug over de ringweg na 8,5 km weer uit de bossen tevoorschijn. De straat over om de smalle tracks in de “dunne dennenbossen” in te rijden, door mij zo genoemd omdat de bomen hier dunne stammen hebben en het bos daardoor een fragiel uitzicht geven. De gevallen boom die de vorige keer het paadje versperde was weggeruimd, tenzij het een ander paadje betrof. Want er lopen hier wel een aantal lange paden evenwijdig met elkaar door deze bossen. En die zien er allemaal eender uit!

Na 10 km kwamen we weer even uit de bossen tevoorschijn in een straatje waarin een grenspaal uit 1770 staat te pronken op het grondgebied van de gemeente Eksel om even verderop rechtsaf de Diestersebaan in te rijden. Na dit verwaarloosbare verhard intermezzo volgden tot 12 km mooie singletracks doorheen de lokale bossen. Hier splitsten de 40 en de 55 km zich van elkaar af. Even getwijfeld of ik voor de lange toer zou gaan, maar omdat ik laat vertrokken was en geen snelle rijder ben, deze keer dan toch maar niet het onderste uit de kan gehaald en voor de 40 gekozen. Door het sombere weer zou het immers al snel donker worden, ook al beginnen de dagen al merkbaar te lengen! Genietbare paadjes die me altijd weer met plezier naar deze streek doen komen werden me voor de wielen geworpen. Tot 14 km volgden bredere boswegen en werd mijn aandacht getrokken door een aanzwellend geluid. Aan een kruispunt van wegen, aan de rand van een bos, veiligheidshalve even stil gehouden om een aantal kerels op hun motoren te laten passeren. De mannen gaven teken dat er nog enkelen op komst waren. Had ik tot dan toe volledig alleen gereden, de drie mannen kort na de start niet meegeteld, nu staken me dan toch nog één biker en een groepje van twee voorbij. Na het bospad ging het een asfaltbaantje over om via een onopvallende track weer de bossen in te duiken en gedurende ruim een kilometer te kunnen genieten van de mooie singletracks die deze streek rijk is.

Nog een eenzame biker haalde me in en na 17 km volgde een goed van wortels voorziene en bultige singletrack die naast een prikkeldraad in het bos liep. Een kilometer verder voegde de lange route van 55 km zich weer bij de 40, althans zo vermoed ik, vermits er verder op het pad ook pijltjes stonden die bedoeld waren voor bikers die uit de andere richting kwamen. Een bosweg voerde ons dan verder in de richting van de grote baan Hasselt-Eindhoven die we omstreeks 19,5 km dienden te kruisen. Het was toen exact 16.00 u. Aan die oversteken zijn sinds kort nieuwe “poortjes” gemaakt uit boomstammen om te verhinderen dat bikers onverhoeds de drukke weg op zouden rijden. Dan ging het de nieuw aangelegde track op die er vaster bij lag dan in de zomer, maar minder vast dan tijdens de toer van De Bokkerijders. Het smeltwater na de recente dooi had het zand wak gemaakt. Het zanderige steile korte klimmetje had me weer liggen. Maar verder was het een plezier om nog eens over deze mooie glooiende track met zijn bultjes op en af te kunnen rijden.

Een jonge knul in een rood-met-wit pak op een cyclocrossfiets vloog me na 21 km voorbij en in zijn zog slaagde ik er deze keer tot mijn vreugde ook weer in om langs deze kant van de Witte Berg boven te geraken. Deze keer werden we er niet via de zanderige achterkant weer naar beneden gestuurd, maar deden een aantal opgespannen linten ons rechtsomkeer maken en langs dezelfde kant weer naar beneden rijden. Eens de heuvel om troffen we de bevoorrading na 22 km. Daar waren nog vijf andere bikers, waaronder de jonge kerel en het groepje van drie dat me daarstraks had ingehaald. Er lagen nog bananen, appelsienen en koeken om te eten. Er was sportdrank en er stond een pot soep op een vuurtje. De twee Peltercrossers die instonden voor de stop waren al in de weer met het opruimen van de spandoeken.

Na de stop werden we via een rondje de andere kant van de Witte Berg op gestuurd, langsheen het paadje met dat paar dikke wortels waarvan ik nu stilaan begin te kennen langs welke kant ik ze het gemakkelijkst kan overwinnen. Dat lukte met een extra krachtinspanning. Spijtig genoeg werden we nu door linten gedwongen om de afdaling aan te vatten doorheen het mulle zand waarin ik bleef steken! Dan weer naar boven via het paadje dat haast ongemerkt tussen de bomen ligt om dan weer het mulle zand in gestuurd te worden en het voor mij onmogelijke paadje steil naar boven te moeten nemen. Dat is daar voor mij even te voet! Toen ik daar puffend boven was gearriveerd hoorde ik het onzalige geluid van een valpartij. De langste kerel van het trio, degene met de blauwe outfit, was bij het afdalen in het mulle zand ten val gekomen en bleef even versuft in het zand zitten! Even blijven wachten tot hij weer terug overeind krabbelde, ook al waren zijn twee makkers gestopt. Het zal minder erg geweest zijn dan het er uit zag, vermits het drietal me later weer gezwind voorbijstak. Zo’n jonge gasten zijn nog kwiek en kunnen wel tegen een stootje.

Dan ging het weer de bossen in over bredere wegen om zo omstreeks 25 km en 27 km mooie singletracks mee te kunnen pikken en even later uit te komen aan de afsluiting omheen de Ford testbaan. Omstreeks 29 km volgde dan de iets meer technische track in een bos. Deze bestaat uit een opeenvolging van korte bochtjes rond boomstammen, vaak dan nog gecombineerd met korte klimmetjes. Op 31 km passeerde ik de track naast de grote met water gevulde put aan een zandwinning, waaruit ik besloot dat we in de buurt van Lommel-Kattenbos waren, vermits de toer van 28 januari hier toen vrij snel na de start passeerde. Eens de zandgroeve voorbij vond ik aan het volgende kruispunt geen pijlen meer, terwijl er vlak na de groeve nog twee hingen. Maar ik trof er een biker aan die gemerkt had dat ik er reed te zoeken. Waarschijnlijk waren die mannen al begonnen met de opruim. Hij toonde me hoe weer op het traject te geraken. Ik kon ook rechtstreeks via een asfaltbaantje weer naar af rijden, maar daar had ik nog geen zin voor! Die asfaltbaan was de weg die door Lommelzand loopt en even verder hingen effectief opnieuw de pijltjes, zodat ik enkel een kleine lus gemist had. Al goed, want er wachtten me nog mooie kilometers in de bossen!

Op 33 km bereikte ik de gekende spoorlijn en arriveerde er aan de overweg in de buurt van het kruispunt van de drukke wegen Hasselt-Eindhoven en Lommel-Overpelt. Om zo weer terecht te komen op de bekende paadjes in de eindeloze bossen van Lommelzand. Op 36 km meende ik tussen de bomen de bevoorrading weer te zien staan. Ik had tijdens de rust inderdaad bikers opgemerkt die een bocht namen in het bos even verderop op een plek waar een lint gespannen was. Die hadden de toer toen dus bijna achter de wielen! Ik had er geen benul van dat de stop zo dicht bij de start was gelegen. Dat betekent dus ook dat die Witte Berg eigenlijk vrij dicht bij Holheide ligt. Want even verder ging het weer de drukke baan Hasselt-Eindhoven over om de bossen in de buurt van Holheide te bereiken. Daar liggen zodanig veel paadjes dat men op die kleine oppervlakte al een toer op zich kan uitstippelen! We kregen inderdaad nog voor een kilometer of vijf mooie tracks en paadjes voor de wielen om te eindigen met een bochtige singletrack die de indruk geeft recent te zijn aangelegd of weer opengemaakt. Om dan weer uit te komen in de straat richting zaal Holheide. Ik had tijdens de toer verschillende plaatsen herkend van de tochten uit Kattenbos en Overpelt van enkele weken geleden, maar deze streek is zo rijk aan paden dat het nooit gaat vervelen en dat geen twee tochten ooit dezelfde zijn! Spijtig dat ik de streek onvoldoende ken om op eigen houtje in deze speeltuin te komen rijden.

De bikewash was nog beschikbaar, ik zal de laatste gebruiker geweest zijn, en ook al houd ik niet zo van hogedruk, ik heb er toch gebruik van gemaakt omdat mijn fietske er toch redelijk vuil uit zag. Dat was te verwachten na de dooi na een stevige veertiendaagse vorstperiode met een bodem die nu vol smeltwater zit. Nochtans was het parcours overal goed te berijden. Een mooi tochtje van de Peltercrossers in deze bosrijke streek. Spijtig dat ik nog weinig andere rijders te zien heb gekregen en dat het een vrij eenzame rit is geworden. Maar dat kwam door mijn late start!

Het verslag van deze toertocht is al te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Toertocht van de Peltercrossers te Overpelt op 18-02-2012 door Rony Rabijns van De Dabbers uit Neerpelt

20-02-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-25-45 km) van School Berkenbeek te Wuustwezel op 12-02-2012.

De koude die ik buiten voelde toen ik op zaterdagavond huiswaarts keerde was eerder van aard om mij te doen besluiten van op zondagochtend in mijn warme bed te blijven liggen en eens uit te slapen. Maar toen ik op het forum las dat Rubber-12 en SilverFokske vast van plan waren om te komen, kon ik mij niet permitteren van de koude aan te grijpen als argument om thuis te blijven, teneinde nadien niet als watje te zullen versleten worden! En achteraf bekeken heeft het me deugd gedaan nog eens buiten te komen nadat het vorige weekend ook al zonder bike gepasseerd was! Dus na een korte nacht op tijd weer uit de veren en met de auto richting Wuustwezel. Er was nog ruim plaats op de parking, zodat ik dicht bij de start stond. Aan de inschrijving stond een korte rij wachtenden. Je kreeg er een noodnummer mee en een briefje waarop je uw naam en gsm-nummer kon zetten om het in de doos te droppen die naast de te winnen mountainbike was geplaatst! Na een berichtje naar Rubber-12 om m’n vertrek te melden, kon ik om 9.00 u van start gaan in de bittere koude. Maar met een korte broek onder m’n lange aangetrokken kon ik er goed tegen en had ik bovendien een ultra zacht kussentje om op te zitten! Alleen m’n handen hadden het bij momenten koud.

De toer voerde ons vanaf het schooldomein richting het bos dat achter Berkenbeek ligt met als opener een lange en bochtige singletrack die zich tussen de bomen slingerde. De eerste 2 km konden dus al niet meer stuk! De singletrack gaf uit op een breed bospad dat we linksaf op gestuurd werden. Daar ging het geruime rijd gewoon rechtdoor over het smalle spoor dat de voorgangers in de sneeuw gebaand hadden. De bevroren sneeuw kraakte onder de banden, maar er was weinig risico op een partijtje glijden of vallen. Eens het bos uit ging het verder over de landelijke betonwegen in Wuustwezel en dat gedurende ettelijke kilometers. Ik herinnerde mij de plek waar twee jaren geleden de sporen van glijd- en valpartijen zichtbaar waren in de sneeuw. Want het is niet de eerste keer dat deze toer plaatsvindt in winterse omstandigheden. Na 6,5 km bereikten we het domeinbos Noordheuvel alwaar we een paar leuke tracks voor de wielen kregen. Om dan tot 12 km weer boerenwegen en betonbaantjes op gestuurd te worden. Op één van die wegen werd ik staande gehouden door een biker die met een leegloper te maken had gekregen en wiens pompje niet meer bleek te werken. Maar mijn pompje is enkel geschikt voor dunnen ventielen, zodat ik de man niet kon helpen. Vermits er nog andere bikers in aantocht waren, veronderstel ik dat er allicht iemand zal geweest zijn die deze mens kon verder helpen.

Intussen was ik tot de vaststelling gekomen dat het slurfje van m’n lurkzak bevroren was, een probleem waarvan ik verwacht had ermee geconfronteerd te worden. Ik heb het dan gewoon onder m’n windvest verstopt om het door m’n eigen lichaamswarmte weer te laten ontdooien. Want niets is meer vervelend dan een stijf bevroren slurfje in het geval van dorst! Op 13 km arriveerden we aan een straat die Beersgat heette om daar het bos in te duiken en de eerste splitsing van de 25 en de 45 km te treffen. De kidstoer had zich al eerder van de andere afstanden gescheiden. Volgde een lang stuk off-road over een pad tussen twee stroken bos en altijd rechtdoor op de rand van het militair domein op de grens van Wuustwezel en Brecht. We kregen er een mengeling van sneeuw en kiezelstenen onder de wielen. Op 16 km kregen we een bevoorradingspost in het vizier, maar door een opgespannen lint werden we eerst nog naar rechts het bos in gestuurd. Eerst een brede dreef in om via een poortje het bos in te duiken en de tracks te kunnen berijden in het domein, een kruising tussen een bos en een park, dat gelegen is achter het klooster van de zogenaamde “witte nonnen”. Deze nonnen zullen zich indertijd niet bewust geweest zijn van het feit dat vele jaren later bikers zich in hun toenmalige achtertuin zouden komen vermaken. We reden zelfs tot pal naast de kerk en ik verwonderde mij er over het feit dat het klooster zo enorm groot is. Ik rijd er zeer vaak voorbij op weg naar of van m’n werk, omdat dit klooster langsheen de Bredabaan in Gooreind is gelegen, maar vanaf de straat krijgt men slechts een peulschil ervan te zien! Een mooie geste van de eigenaars om hun bos open te stellen voor de rijders van deze toer. Of er nog nonnen huizen is zeer de vraag, ook al verwees er een pijl naar “zusters”!

Eens deze leuke paadjes achter de rug waren, arriveerden we aan een kleine drankpost waar twee medewerkers de koude trotseerden om er te zorgen voor flesjes drinken en koeken. Het tellertje klokte 19 km af en de klok halfelf. Ik was nauwelijks gestopt of ik voelde de hete adem van Rubber-12 en SilverFokske in m’n door een bivakmuts aan de koude onttrokken nek. Met daar nog een tweede muts en helm overheen kon de koude mij niet deren. Me te goed gedaan aan een flesje drinken en een paar koeken. Er arriveerden nog bikers, dus er waren er toch redelijk wat onderweg. Na de stop ging het dan verder over het militaire domein. Eerst de witte open vlakte in zodat je neus leek te bevriezen in de ijzige lucht. We passeerden een op een heuvel gelegen barak. Even verderop ging het dan weer de bossen in over een pad dat ons eerst in de buurt van Overbroek bracht en ons nadien leidde in de richting van de baan van Brecht naar Wuustwezel, waarlangs ik vanochtend op de heenweg nog gepasseerd was. De merkwaardige metalen bruggen voor militaire voertuigen boezemden me niet veel vertrouwen in wat eventuele gladheid betrof, maar ik voelde m’n bike toch niet schuiven!

Op 23 km bereikten we tenslotte het pad dat naast de weg van Brecht naar Wuustwezel loopt. Daar stond een bordje dat de rijders waarschuwde voor mogelijke gladheid. Daar lagen onder een laag sneeuw inderdaad een aantal grote bevroren plassen verborgen. Losgekomen of losgereden en nadien weer vastgevroren ijsbrokken staken hier en daar boven een laagje sneeuw uit. En soms was het oppassen voor ijzige sporen. Wie het niet vertrouwde kon uitwijken naar het fietspad naast de rijweg. Naar het einde toe boog het pad naar links af en bereikten we na 26 km de singletrack die vlak naast een vijver ligt in het militair domein. Volgde een leuke, lange en hobbelige singletrack doorheen het zogenaamde Uilenbos waarvan ik vorige zomer ontdekt heb dat het zeer dicht bij het centrum van Wuustwezel ligt, op een boogscheut van de Bredabaan! Vanuit het Uilenbos brachten enkele paadjes ons naar het domeinbos ’t Marum (28 km) , naast de gelijknamige hoeve. Daar ging het links het bos in over een mooie maar korte track, waarna een veldweg ons naar een woonwijk vol witte huizen bracht. Nu lagen ook de straten er wit en ijzig bij. Enkele servitudepaadjes, waaronder een asfalten naast enkele uit de kluiten gewassen oude bomen, leidden ons door het centrum van Wuustwezel. Volgde de oversteek van de Bredabaan. We bereikten een brede dreef in een bosrijk gebied dat het midden hield tussen een park en een bos. Ik hoorde dat bikers me op de hielen zaten en omdat het niet normaal is dat ze me niet voorbij staken, wist ik al snel wie het waren! Daarom misgunde ik hen een blik achterwaarts en het vermoeden dat ik me opgejaagd voelde! In een bocht moesten we naar links een metalen poortje door en hield ik even halt. Mijn achtervolgers stopten ook met veel remmengeknars en mijn vermoeden werd bevestigd! Rubber en Fokske zaten me op de hielen! De Rubber heeft me dat nog ooit eens gelapt met alle bikers van Noord-Antwerpen in zijn gezelschap, maar een tweede keer lukt dat bij mij niet! Dat ze weer achterop geraakt waren, lag aan het feit dat ze de track naast de vijver drie keer hadden gereden en het Uilenbos twee keren! De leuke stukjes kon je inderdaad gemakkelijk nog eens over doen, vermits je meestal weer in de buurt van de plek waar ze begonnen passeerde. Het tellertje toonde 32 km. “Hop naar de soep”, riep Rubber toen hij het oude poortje binnen reed en in de bossen verdween.

De eigenlijke bevoorrading kwam na 34 km en was buiten opgesteld naast een paar gloednieuwe moderne chirolokalen in de buurt van nieuwgebouwde huizen. Daar was keuze genoeg uit bananen, verschillende soorten wafels, cake en sportdrank. Maar het meeste deugd deed nog een kommetje lekkere hete soep. Als poolreizigers ingepakte bikers troepten er samen rond een vuurkorf. Niemand kon toen vermoeden dat er nog een leuk stukje van de route op ons lag te wachten! Want we bereikten de plek die ik sinds de vorige editie van deze tocht vermoedelijk niet meer te zien heb gekregen. Het begint met een paadje dat een door aarden wallen omzoomde put in duikt onder een lage omgevallen boomstam, waarna je enkele heuveltjes over kan wippen om via de andere kant op de aarden wal de put weer te verlaten. Volgens mij heeft bij een eerdere editie de bevoorrading zelfs in deze buurt gestaan. Maar op 36 km ging de speeltuin pas echt open toen we het crossparcours op gingen. Het paadje loopt daar over een aantal aangelegde heuvels en bulten om zich ook gedeeltelijk door het lokale bos te slingeren. Dat alles goed voor een dikke 2 km plezier! En het bewijs te leveren dat ik in de loop der jaren toch wat bijgeleerd heb en aan de hoogste heuvel niet de chickenway er omheen hoefde te kiezen zoals destijds, maar er gewoon los over ging! Het was een mooi gezicht van deze plek ingenomen te zien door de bikers die er zich kwamen amuseren. Met de gedachte dat mijn twee kompanen daarstraks de track naast de baggerput drie keer hadden bereden, bekroop me de lust om dit amusante parcours nog eens een tweede keer over te doen. Dus ruim 2 km extra in de prijs begrepen! De tweede keer hing ik achter een vrij jong meisje dat ondanks verdienstelijke pogingen op sommige plekken net niet boven geraakte en aan de grootste berg ook voor de chickenway koos. Na 41 km was ik weer rond en leidde een mooie draaiende en kerende track ons doorheen een stukje bos naar de Koekoeksdreef. Daarna volgden een aantal zandwegen in met buitenverblijven bebouwde bossen.

Dan ging het naar links een straatje in en werden we door een goed ingeduffelde seingeefster de Nieuwmoersesteenweg nabij Berkenbeek over geholpen om even verder aan de baan van Wuustwezel naar Kalmthout naar rechts het fietspad op gestuurd te worden. Ik herinnerde me nog van vroeger dat we even verderop de singletrack in gestuurd werden die zich draaiend en kerend en bijna parallel met de rijbaan door deze bossen slingert. Via een dreef en een paar veldwegen arriveerden we tenslotte weer tot vlak tegenover de school waar we door een laatste seingever de baan over werden geholpen om na ruim 48 km weer toe te komen.

De sporthal zat nog goed vol zodat het me wat moeite kostte om mijn twee kompanen te spotten. En terwijl er een foto genomen werd van de winnaar van de mountainbike naast zijn prijs, sloten wij deze rit af met een glas of twee en een hotdog met mosterd. Kwestie van weer wat op te warmen. Er zijn uiteraard toertochten waartegen deze van vandaag in dit vlakke land niet kan optornen, maar er werd voor de deelnemers toch een tocht uitgestippeld met een aantal plezante tracks en amusante stukjes waarvan het leuk is dat je er elk jaar nog eens kunt passeren. Het is bovendien geen evidentie om in zulke barre weersomstandigheden een tocht uit te pijlen. Een woord van waardering voor de uitpijlers, de vele seingevers en de mensen aan de twee stops die hun zondag opofferden om voor het plezier van de bikers en ten voordele van de schoolkinderen in de barre kou te komen staan is dus zeker op zijn plaats! Verder een vlekkeloze organisatie, uitgebreide bevoorrading en après in een ruime zaal. Ik meen dat het de vierde keer is dat deze toer werd georganiseerd. Ik heb de eerste editie in 2008 en de derde in 2010 gereden. De andere twee heb ik laten voorbijgaan omwille van de marathon in Bergen-op-Zoom. Een mens moet nu eenmaal keuzes maken! De uitgave 2010 heeft ook plaatsgevonden in barre weersomstandigheden met veel sneeuw en ijs en toen ben ik van thuis uit met de bike vertrokken. Door de afgelasting van de toer in Bergen-op-Zoom ben ik nog eens naar hier afgezakt en ik heb er geen spijt van dat ik daarvoor mijn warme nest zo vroegtijdig uit moest. Allicht tot een volgende keer!

Prijsvraag van deze week. De bevoorrading stond nabij de lokalen van de chiro. Wat betekent “chiro” eigenlijk? Uw prijs: een gratis bevoorrading bij uw volgende toertocht!

Het verslag van deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you, op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

Het filmpje over deze toer hieronder is van de hand van Berchembikeservice.

Toertocht te Wuustwezel-Berkenbeek op 12-02-2012 by Berchembikeservice

13-02-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Tom Meeusen wint Superprestige veldrijden in Hoogstraten!



Tom Meeusen bleef tot zaterdag zonder zege dit seizoen, maar de 23-jarige uit Essen mag er na dit weekend meteen twee op zijn palmares bijschrijven. Nadat hij zaterdag in Lille de wedstrijd voor de GVA Trofee won, was de renner van Telenet-Fidea zondag in Hoogstraten ook de beste in de voorlaatste manche van de Superprestige. Hij haalde het met een kleine voorsprong op Kevin Pauwels en Sven Nys, die leider blijft in de stand.

Na drie ronden vormde zich een kopgroep met acht: Vantornout, Meeusen, Pauwels, Stybar, Nys, Sven en Dieter Vanthourenhout en Simunek. Niels Albert had de boot gemist en fietste op een bepaald moment op twintig seconden, maar halfweg koers vond de wereldkampioen met hulp van Mourey en Taramarcaz opnieuw aansluiting vooraan.

In de achtste ronde liet Sven Vanthourenhout slim het gaatje voor Nys, die meteen fors doortrok. Toen Pauwels en Meeusen Vanthourenhout voorbij waren, was de Belgische kampioen al enkele seconden los. Het bleek echter onvoldoende, en de Antwerpenaren kwamen terug. Het trio ging samen de laatste ronde in, en net als zaterdag in Lille zocht en vond Meeusen het gaatje. Na een knappe inspanning reed hij solo over de meet, met een tweetal seconden voorsprong op Pauwels die Nys klopte in de sprint.

In de stand komt Pauwels 1 puntje dichter op Nys. De renner van Sunweb telt nu 87 punten, Nys 91. Zaterdag 11 februari volgt de ontknoping met de achtste en laatste Superprestigemanche in Middelkerke.

Bron: Gazet Van Antwerpen

Geen toertocht voor mij dit weekend, want ik was hier!

06-02-2012 om 23:08 geschreven door StrammerMax

Plan je fietstochten online

Gedaan met de papieren fietsroutekaarten. Vanaf nu kan je online je fietsweg bepalen.

De website www.routeyou.com geeft je de mogelijkheid om een fietsroute vast te leggen langs allerlei bezienswaardigheden, musea of leuke restaurantjes en cafés. Voor ieder wat wils dus. En het leukste: alles is helemaal up-to-date en beschikbaar via de smartphone. Verander je onderweg dus toch nog van gedacht, dan geef je dat snel in op je gsm en die berekent meteen een nieuwe route.

De website geeft momenteel de belangrijkste fietsknooppunten weer in heel Vlaanderen.

Beeld: Photo News

Bron: Vakantiekanaal

02-02-2012 om 20:52 geschreven door StrammerMax