Toertocht (15-35-50-70 km en chronotijdrit van 75 km) La
Trace dHez te Tangissart (Court-Saint-Etienne) op zondag 15-04-2012.
La Trace dHez, dat zijn toertochten van 15-35-50-70 km en een chronotijdrit van 75 km vanuit het Waals Brabantse Tangissart (Court-Saint-Etienne).
Vrijdagavond naar de nightride in Borchtlombeek en zaterdagavond naar deze in Rillaar, telkens gevolgd door zeer korte nachten. Dat kruipt niet in de kleren. Maar La Trace dHez, het pareltje in Tangissart, wou ik voor geen geld van de wereld missen nadat ik er hier twee jaar geleden kennis mee maakte! Daar keek ik sinds de vorige editie al een jaar naar uit! Dus gezocht naar een compromis. In plaats van de gebruikelijke 50 km deze keer gekozen voor de kortere toer van 35 km. Want de tochten in deze streek zijn voor mij alles behalve een makkie. Ik wist maar al te goed dat ik vorig jaar had afgezien en er lang over had gedaan! Ik zou nu een aantal mooie passages moeten missen, maar mijn tochtje rustig kunnen rijden en misschien voor de verandering eens niet als laatste aankomen! Daardoor kon ik na een korte nacht toch tot halfacht blijven knorren!
Een autorit van iets meer dan een uur bracht me naar het paradijs. Het aantal geparkeerde wagens langsheen de hoofdweg deed een grote opkomst vermoeden. Achteraan de rij aangesloten, op anderhalve kilometer van de start. Daar kon ik mijn wagen volledig in de graskant parkeren. Want straks zou hij zoals zo vaak weer als één van de laatsten blijven staan en deels op het fietspad, of wat daar voor moet doorgaan, is dan niet aangewezen. Daar op parkeren wordt hier op deze dag toegestaan. Er is immers gewoon geen alternatief. Een groot mobiel infobord waarschuwt de passanten voor de manifestatie. Me ingeschreven en om 10.30 u, betrekkelijk laat dus, was ik op weg. Er woei een koude wind, maar met de te leveren inspanningen zou ik geen schrik hoeven te hebben om vandaag kou te lijden!
De eerste drie kilometer ging het via de straten het dorp uit, hier en daar al zacht klimmend. Een paadje naast de spoorweg kroop langzaam maar zeker naar boven. Eens het hoekje om weer naar boven door de weiden tot aan de rand van een bos! Daar al noodgedwongen even gestopt om uit te hijgen. De vorige ritten zaten nog duidelijk in de benen! Het zag er niet goed uit! Het was een troost dat ook anderen puffend en zwaar ademend voorbij kwamen. Tot 8 km konden we al genieten van de bossen die deze streek rijk is. Maar zelden vlak, steeds op en af. En naar beneden is plezant, maar het betekent dat je daarna toch weer terug naar boven zult moeten klimmen. Eens boven geraakt, volgde ruim een halfuur na de start dan toch een vlakker stukje in open veld over een kasseiwegeltje en veldwegen.
Na 10 km doorkruisten we een woonwijk met villas in statige straten van Court-Saint-Etienne die luisteren naar de namen van gesteenten, zoals de Rue du Silex! Dat herinnerde ik me nog van een vorige keer. We doorkruisten een dorpskern en kregen daarna weer veldwegen en een stuk bos voor de wielen. Afwisselende landschappen met vergezichten en stukken bos maken deze tocht tot een mooie belevenis. Je kan genieten van de bossen, maar je ziet ook wat van de omgeving. De natuur is wel een eindje achteruit in vergelijking met vorig jaar. Toen was het mooi en warm weer. Nu stonden de blauwe bloemenvelden in de bossen nog niet in bloei. Hier en daar stonden wel de witte bosanemonen mooi te wezen. Dan lekker naar beneden razen doorheen een pracht van een holle weg om daarna alles te moeten geven om door die holle weg weer naar boven te klauteren. Dat alles na 13 km. Intussen hadden de beentjes zich aangepast en ging het langzaam maar zeker vooruit. Ik was net ingehaald door een jongere kerel, vermoedelijk iemand die een langere route reed, en deze reed zeer langzaam naar boven. Hetzelfde tempo aangenomen en traag op een klein verzet mee naar boven. Het lukte nog ook. Als ik merk dat anderen ook moeite moeten doen, dan is dat voor mij altijd een motivatie om ook tot boven te geraken. Als ik alleen ben, dan is die motivatie soms snel weg en geef ik het op. Met dank aan deze onbekende biker.
De beloning was navenant, onder de vorm van een afdaling doorheen weer een pracht van een holle weg. Maar wie beneden is, moet weer naar boven! Dit keer via een smalle singletrack. Ik hing dit keer weer achter een trage rijder. Te traag eigenlijk, maar er was geen gelegenheid om voor te steken wegens te smal. Ik voelde de hete adem van twee anderen in mijn nek. De trage maakte een stuurfout en moest stoppen. Ik noodgedwongen ook, terwijl mijn twee volgers zich wonderwel naast ons konden voorbij murwen! Spijtig, want we hadden het bijna tot boven gehaald.
De track gaf uit op een brede betonbaan. Daar reden ook bikers met kleine kinderen op sleeptouw. Even verder, op 18 km na de start, stond de bevoorrading, ter hoogte van een grote witte vierkantshoeve en aan een kolossale zendmast. Die kon ik me van eerdere edities nog herinneren. Ik vraag me nog altijd af hoe dat ding bij storm recht blijft staan! De tijd genomen om een banaan, een partje appelsien en een paar koekjes te eten en wat van de gekleurde drankjes door mn keelgat te gieten. Er arriveerden ook twee snelle Bierbikers, geen kat en kater om zonder handschoenen aan te pakken, maar echte racekonijnen. De bevoorrading kon niet beter komen dan op het middaguur. Er kwamen nog mensen met kinderen toe.
Na de stop reden we gedurende ruim vijf kilometer door niets anders dan de bossen, dan weer met moeite naar boven kruipend, dan weer naar beneden bollend. Hier en daar moest ik al wel eens een stukje forfait geven, maar t wilde behoorlijk lukken. Bij lange stukken klimwerk halverwege wel eens aan de kant om uit te hijgen. Doordat ik nu een kleinere afstand reed, kreeg ik het gezelschap van de bikers op de grotere afstanden die hun extra lussen al achter de rug hadden. Dat was ook eens plezant voor de verandering. Want gewoonlijk rijd ik het tweede deel van de tochten alleen omdat al wie sneller is, iedereen dus, dan al voorbij is. Ik houd niet van drukte, maar alleen is ook maar alleen! Holle wegen, paadjes en singletracks waren de kers op deze Waals Brabantse taart. Ik reed op dat ogenblik een tijdje in het gezelschap van een tweetal, waarvan de jonge kerel boven altijd op zijn meisje in het roze jasje bleef wachten. Op zon mooi kind zou ik ook met plezier staan wachten. Tijdens één van mijn uithijg-en-naar-adem-snakken-sessies, gevolgd door lurken-aan-het-slurfje mijner drinkzak kwamen mn clubmakkers Dennis en Steve naar boven gereden, even later gevolgd door SilverFokske. Deze laatste stoomde gezwind verder op het volgende stuk stijgende singletrack, terwijl hij zich luidop afvroeg of wij vergadering hadden! Volgde nog een Bierbiker met een hond aan de lijn! Je komt echt wel alles tegen!
Op 25 km volgde de doortocht van enkele straten in een dorpskern tot aan verkeerslichten. Ik heb nog nooit een kerkplein met zon groot hellingspercentage gezien. Daar kruipen ze op zondag naar de mis! Met een looprek of rolstoel ben je op zon plek wel gezegend! Ik vermoed dat het ging om Bousval. Eens het dorp weer uit volgde een zware klim over asfalt, gevolgd door een even zware klim over een gekasseide holle weg. Daardoor bleven de jongen en het roze meisje achter en verdwenen definitief uit mijn leven. En volgde na de kasseitjes een uithijgmoment. Luttele ogenblikken later een megabangelijke afdaling tot aan de voet van een brug van een snelweg, over een met keitjes bezaaid paadje. Gelukkig zat mij toen niemand op de hielen. Mij met dichtgeknepen remmen en idem dito sluitspier laten gaan. Voor de laatste drop tot aan de hoge brugpeilers heb ik gepast. Geen zin om mijn nek hier te breken en ik kon vrede nemen met mijn prestatie van daarnet.
Een wegwijzer naar La chapelle-du-try-au-chêne, het kapelletje dat eenzaam staat te wezen tussen de velden in Bousval, was het sein dat de tocht naar zn einde liep. Ik had er toen 31 km op zitten. En het was bovendien het bewijs dat de toer in omgekeerde richting werd gereden ten opzichte van de vorige keer. Toen kwam dat kapelletje kort na de start. Een pracht van een holle weg deed ons langzaam klimmen naar de velden boven op een hoogvlakte. Rechts in de verte zag ik de kapel staan. De langere afstanden reden er voorbij. Een breed pad, met hier en daar grote plassen, leidde ons in de richting van Tangissart. We kregen er de koude wind tegen.
De parcoursbouwer had gezorgd voor een pracht van een afsluiter. Een bordje kondigde de zogenaamde tobogan aan. Van uit mijn avondlessen Frans van een tiental jaren geleden weet ik dat dit onder anderen schuifaf of glijbaan betekent. Een pad slingerde zich vanaf een veld in grote S-bochten doorheen een diep uitgesneden kloof naar beneden, onder de stammen van indertijd omgevallen bomen die tussen de wanden van de kloof zijn blijven steken. Zalig! En beneden werden we bijna letterlijk Tangissart binnen gekatapulteerd. Via een straatje arriveerden we aan de Salle Notre Dame. Wat was ik blij dat ik deze tocht weer eens had kunnen rijden, ik werd er warempel weemoedig van.
De twee andere Papegaaien (ik kan het ook niet helpen dat wij de naam van Café De Papegaai dragen) en Fokske waren al gearriveerd. Van laatstgenoemde kreeg ik direct een glas donkere Chimay aangeboden. Je kon er ook pain-saucisse en frietjes eten, maar ik heb deze keer karakter getoond. Naar binnen gedreven door de kou. Het zonnetje had voor vandaag forfait gegeven, maar gelukkig bleef het droog. Fokske had nood om zijn hart eens te luchten over een niet-bike-gebonden materie, zodat wij daar nog een tijd zijn blijven zitten na het weggaan van mn twee clubmakkers. Omstreeks vier uur dan toch de terugtocht huiswaarts aangevat na onze autos moederziel alleen langs de hoofdweg te hebben aangetroffen. A la prochaine, heb ik tegen de man aan de fietsbewaking gezegd. Na een amusante rit tussen de vele andere deelnemers over een prachtig parcours en het gezelschap van drie bikemakkers nadien, had ik alle redenen om tevreden weer naar huis te keren. Bij leven en welzijn sta ik hier volgend jaar weer. Voor wie kwam en deze goed bevond, er zijn nog toertochten op komst in Mont-Saint-Guibert, in dezelfde streek. De VTT Du bon départ op 13 mei (zelf nog nooit gereden) en de VTT Les Hayeffes op 3 juni 2012. Ook een aanrader! Vorig jaar vielen deze beide tochten op twee opeenvolgende zondagen!
Het verslag van deze tocht kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!
Voor een filmpje van de regionale televisie: klik hier. Ik ben op 00:18 minuten te zien wanneer ik
mn fiets afgeef aan de bewaakte stalling tijdens het interview en op 01:24 en 02:24
minuten zie je m'n clubmakkers rijden.
Voor een filmpje van Tao189: klik hier of bekijk het hieronder!
|