Nightride (25-47 km) van de Rillaarse Bikers op zaterdag
14-04-2012.
Soms vraagt het toch wat moeite om s avonds nog naar buiten te komen om nog ergens te gaan mountainbiken op een plek die meer dan een uur autorijden verwijderd ligt van de voordeur. Omwille van het afgesloten zijn van de E313 in Geel en de grote kans op files, dan toch maar vanuit Antwerpen naar Rillaar via Brussel, wat meer dan 20 extra kilometers betekent. Alhoewel de GPS voor de wagen dit traject als het snelste bestempelt. Over Herentals duurt het een paar minuten langer, maar het is wel korter! Me ingeschreven en omstreeks 20.30 u vertrokken voor de nachtrit van 47 km. Het lijkt me immers logisch van een nachtrit in het donker te rijden. Nochtans heb ik onderweg nog weinig rijders ontmoet. Het feit dat men tussen 16.00 u en 18.00 u kon starten voor een marathon van 62 km zal daar wel voor wat tussen gezeten hebben. Aan de start Bulls69 en zijn bikemaat nog even ontmoet. Mijn vraag op het forum over geschikte lampen indertijd was de oorzaak van onze kennismaking en elk jaar kruisen onze wegen tijdens de tocht in Rillaar waar we elkaar voor het eerst te zien kregen.
Na de avond voordien ook de nachtrit in Borchtlombeek gereden te hebben en pas laat thuis te zijn gearriveerd, vreesde ik na een korte nacht en een dag met een vervelend op te knappen karweitje, hier te gaan afzien. Mijn vrees bleek niet ongegrond! We verlieten de startplaats via het paadje door de weiden achter de zaal Kortakker en via straatjes in het dorp bereikten we na 5 km een eerste echt stukje bos. We deden ook het stukje asfaltbaan aan langs hetwelk ik naar de start was gereden met de auto. Een stukje smalle holle weg waarvan ik me afvraag hoe twee tegenliggers per wagen elkaar daar kunnen passeren! De weg verbreden zou natuurlijk de schoonheid van de omgeving om zeep helpen wegens bomenkap! Een groepje van een vijftal rijders van Vanlommel Cycling uit Lille kwam er naar beneden gesjeesd! Die mannen houden er blijkbaar geen rekening mee dat er wel eens een auto kan opduiken! Volgde een eerste stevig klimmetje met op de achtergrond het geraas van de snelweg. Ik werd nog ingehaald door andere eenzame rijders of duos.
Op een assenweg tussen de velden, na een kilometer of negen, zag ik achter me een aantal felle lichten naderen in de schemering en stak een delegatie van acht Slijkfretters uit Westerlo me voorbij. Dirty Daddy had allerlei attributen op zn helm gestoken, van die lichtgevende gekleurde stokjes. Deze keer geen kerstboomverlichting rond zn lijf gehangen! Geprobeerd van de groep even te volgen, maar aan een gevaarlijk kruispunt speelde ik hen kwijt. Op 13 km bereikten we de Leiberg en doken we via een track de bossen in. Ik denk dat het hier was dat de track naast een diepere kloof liep. Met mn lampen eens tot beneden geschenen. Niets dan afgevallen bladeren en takken. Bij daglicht moet het daar prachtig en woest zijn. Bij nacht ook natuurlijk, maar dan ziet men er geen fluit van! Dat beloofde voor de rijders op zondag! Gewoon schitterend van op zon pad door het bos te kunnen rijden. Op 17 km volgde een mooi privaat bos met wegeltjes op en af. Nu was het al echt donker geworden.
Eens het bos weer uit ging het de velden in en reden we ettelijke kilometers op een weidepaadje vlak naast de snelweg en tegen het verkeer in. De automobilisten daar zullen zich wel afgevraagd hebben wat dat felle lichtje dat hen tegemoet kwam dan wel moest geweest zijn. Ik zag op een gegeven moment achter me nog andere lichtjes naderen. Een brug op en na 21 km trof ik de bevoorrading. Deze keer geen discolampen en luide muziek zoals de vorige keren, maar een bescheiden bestelwagen en twee Rillaarse Bikers die er zorgden voor wat lekkers en drinken. Er stonden nog twee bikers, er kwamen nog een duo en een eenzame rijder toe en er vertrok een grotere groep, waarschijnlijk de Slijkfretters. Want vanaf nu zou het lang duren eer ik nog iemand te zien kreeg.
Na een hapje en een drankje weer op weg. Het traject voerde ons eerst door een mooi privé bos met plezante paadjes. Daarna werd het wat lastiger en vooral vettiger. Want het brede pad door het bos lag er daar zeer beslijkt bij. De gedachte van te arriveren met een nette fiets konden we vanaf dan opbergen. De twee jonge snaken van aan de stop haalden me in. Eens het bos weer uit volgde weer een stukje naast een omheining naast de snelweg. Naar het einde toe zaten er zeer diepe voren in dat pad en was het uitkijken om niet op je bek te gaan. De rode lichtjes van het tweetal verdwenen in de nacht. Omstreeks 27 km kreeg ik een bordje te zien waaruit ik kon besluiten dat we op het grondgebied van Holsbeek reden. Daar werd een lus gereden. Een pad slingerde zich daar tussen de bomen op de zijflank van een heuvel. Beneden reed een grote groep en boven zag ik nog een aantal lichtjes tussen de bomen naar boven kruipen. Toen ik weer aan het begin van de lus was kwam er nog een drietal naar beneden dat daar nog aan moest beginnen.
Pas na 31 km, dus dik tien kilometer na de stop, kreeg ik nog eens een groepje van drie te zien dat me voorbijstak. Dat was ter hoogte van het schilderachtig gelegen kapelletje van Sint-Jozef onder de linde. Vermoed ik, want ik heb het maar in een flits kunnen lezen. Even later naderden nog eens twee lichtjes en in het open veld, vlak aan een bord met Den Hauwaert, het groepje van drie dat ik daarnet de lus had zien op rijden. Aan de kruising met een straat vloog dat drietal jonge snaken een steil klimmend servitudepaadje op. Dit stevige klimmetje werd gevolgd door een vettige strook in een bos en paden in een lus omheen een boomgaard. Beneden zag ik het schijnsel van de lampen van het trio in de verte verdwijnen. Het tellertje klokte 36 km af. Vermoeidheid begon zich te laten gevoelen! En ook teleurstelling dat er zo weinig gekozen hadden voor een late start. Slechts de acht hiervoor genoemde deelnemers heb ik nog gezien na de stop! Ik was de enige pannenkoek die op dit onchristelijke uur nog rondreed door de bossen en de velden.
Na 40 km kwam ik weer even in de bewoonde wereld op de grens van Hauwaert (Tielt-Winge) en Rillaar aan de opvallende neonverlichting van een grote meubelzaak en daar tegenover een zaak voor geschenkartikelen en huwelijkslijsten met dezelfde naam. Het was toen kwart voor middernacht! Even later reden we door een straat met verschillende zijstraatjes die leidden naar buitenhuisjes. Die straat droeg de bizarre naam van Kaaskorf. Opnieuw de bossen en de velden in om het geluid van de snelweg te horen aanzwellen. Volgde de lange snelle afdaling over het brede kiezelpad naast de snelweg, daarna de brug onder de snelweg onder om aan de andere zijde van de autoweg ons pad te vervolgen, zij het nu tergend langzaam naar boven kruipend over een zachte helling met een bos aan de linkerzijde. Aan die helling scheen geen einde te willen komen. Deze passage was me nog bekend uit andere toertochten die ik in deze streek heb gereden. Voor de laatste etappe de batterijen van mn lampen nog vervangen aan een nieuwe villa rond wiens tuin een betonnen muur in aanbouw was. Dan bouwt men zon mooi huis om het achter een afgrijselijke muur te verstoppen!
Eens het stukje bos na de klim achter de rug, arriveerde ik weer in de bewoonde wereld. Daar ging het een tijdje langsheen een grote baan waar op dat ogenblik haast geen verkeer meer was. Mijn gedachte dat ik zo stilaan weer naar af reed, werd al snel de kop ingedrukt. Want na het oversteken van deze baan werden we links een paadje op naar boven tussen de velden in gestuurd. Volgde een redelijk zware klim op, ik vermoed de Wijngaardberg, en eens boven, een prachtige track doorheen de bossen. Telkens ik weer een aantal huizen zag staan, hoopte ik de aankomst te naderen, maar werd ik toch weer door donkere velden gestuurd, alsof er geen einde aan deze rit scheen te komen. Uiteindelijk dook ik plotseling het centrum van Rillaar in en reed door het smalle straatje aan de verkeerslichten op het kruispunt met de Kortakker. Ik had bijna op de kop 50 km. Ik durf bijna niet schrijven hoe laat het was: 00.30 u! Hoe gek kan een mens zijn!
De teleurstelling op mijn gezicht te lezen bij het treffen van een net afgesloten bikewash, moet groot geweest zijn! Maar één van de mannen heeft voor mij de kraan weer opengedraaid. Want ik was zinnens van op zondag te gaan rijden in Tangissart en kon moeilijk in het holst van de nacht thuis mn bike nog gaan wassen! Binnen zaten nog bikers, maar ik zag geen bekenden. Daarom me maar direct klaargemaakt om naar huis te vertrekken. Nog meer dan een uur voor de boeg! Het was weer zeer laat eer ik te bed was! Naast mn auto stonden twee zwerfwagens geparkeerd. Vermoedelijk van mensen die op zaterdag en zondag hier zijn komen rijden. Nogmaals! Hoe gek kan een mens zijn!
Ik heb er geen spijt van nog eens naar hier te zijn komen rijden. Het was wel sneu dat ik bijna de hele toer alleen heb gereden. Ik denk dat de belangstelling voor de nightride wat teniet gedaan wordt door de andere opties op zaterdag, waarbij men ook kan kiezen voor een lange toer van 62 km en de deelnemers daardoor vroeger vertrekken. De voorgaande edities reden hier nog veel meer mensen rond in de nacht. De organisatie was wel tot in het kleinste detail verzorgd, op professioneel niveau! Bewaakte bikeparking beschikbaar. De pijltjes waren zeer netjes verzorgd met keurig gesneden reflecterende strips en geplaatst op kleine stokjes. Van ver zichtbaar in het schijnsel van de helmlamp. Enkel op lange rechte stukken had een herinneringspijltje meer gerust kunnen stellen. En dat alles aan de democratische prijs van 3,50 euro!
Het verslag van deze rit kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!
|