Toertocht (15-30-45-60-75-90-100 km) van Straf in Bergaf te Opwijk op zondag 29-04-2012.

Het zou een memorabele dag worden. Al van bij het opstaan. Om vijf uur uit mijn nest gekomen! Hoe gek kan een mens wel zijn! Toen alles klaargezet was en ik mijn uitgebreid ontbijt achter de kiezen had, mijn fiets buiten gehaald om vast te stellen dat de band zo plat als een vijg stond! Een notubes zonder goedje in! Op dit vroege uur dan maar midden op het voetpad een binnenband gestoken en van de gelegenheid gebruikt gemaakt om een nieuwe Fat Albert die ik nog had liggen, te plaatsen. En die zou zijn werk kunnen doen! Bijna drie kwartier later dan voorzien naar Opwijk vertrokken en een uur later dan voorzien vertrokken voor de toer. Ik had me ingeschreven voor de 100 km met de mededeling dat het er waarschijnlijk slechts 75 zouden worden! Om 8.30 u was ik op weg! De nacht van vrijdag op zaterdag had het hard geregend en dat zouden we geweten hebben!

De eerste 3 km bracht de tocht ons vanuit Droeshout over beslijkte veldwegen om op 4 km een houten bruggetje te passeren op de vaste route naast de tuin van een huis. Een bruggetje dat gemaakt is met afzonderlijke planken en verstevigd door kippengaas. We passeerden een oud verwaarloosd huis en de weide waar eind juli de Waaienbergkermis opgesteld staat om zo na 5 km Paddebroeken te bereiken. Vanaf hier reden we zo’n 2 km over een smal paadje dat meerdere bochtjes maakte op de grens van een weide en een bos. Zacht klimmende veldwegen, gevolgd door idem dito afdalingen werden ons deel. Pas na 10 km kregen we een kort stukje asfalt te zien. Ter hoogte van Mollem (Asse). Daar ging het aan de Boegtweg (iedereen doet zijn boecht weg), een buurtweg met naam en ter breedte van een singletrack, een veldweg op die door de boer mee omgeploegd was. Om via een baantje de spoorwegovergang te Mollem te bereiken. Dit deed me vermoeden dat we de toer in de omgekeerde richting reden in vergelijking met de vorige keer. Want toen heb ik op deze plek even halt gehouden, en dat was later op de tocht en toen kwamen we van de andere kant. Tenzij dat het tijdens de Boerenbike was indien die hier ook passeert.

Even verder bereikten we het rode asfalt fietspad langsheen een grote baan. Een wegwijzer toonde dat we op 14 km van Brussel waren en op dat ogenblik klokte het tellertje ook 14 km af. Enkele kleine groepjes snellere rijders staken me voorbij. Een paadje leidde ons doorheen een mooi stukje bos. Een kilometer verder splitste de toer van 45 km zich af van de grotere afstanden. Even verderop (na 16 km) passeerde ik een schuur alwaar de bevoorrading van de Boerenbike vanuit Droeshout ooit stond. Aan een grote open plek onder knetterende hoogspanningslijnen aan een straat die Heerveld heet op de grens van Asse en Kobbegem. Er staat een filmpje op YouTube waarop ik aan die stop te zien ben! En slechts enkele weken geleden kwam ik ook op deze plek tijdens de toertocht vanuit Ganshoren op 25 maart. Even verder ging de veldweg over in asfalt en reden we voorbij enkele mooie huizen aan de rand van Kobbegem (Asse). Op 17 km reden we al klimmend over kasseitjes het schilderachtige Kobbegem binnen, alwaar de kerk nu was ingepakt met zeildoeken voor herstel of renovatie. Hier stond achter de kerk ooit de bevoorrading van een tocht. Na een klimmetje door een straat langsheen de school bereikten we weer de velden.

Op 19 km volgde midden in de velden een splitsing waar de 75-90-100 km hun eigen weg gingen. Voor de grote afstanden ging het naar links waar we in de verte een tentje konden zien staan. Daar was de eerste bevoorrading, op een winderige plek, onder een tentje dat opgesteld stond voor één of ander houten staketsel. Er troepten beslijkte bikers samen naast een grote plas en de mannen van Straf in Bergaf hadden het er druk om drank en fruit aan te vullen. Je kon er bananen en partjes appelsien eten, wafels en cake kiezen en sportdrank drinken. Ik arriveerde er omstreeks 10.00 u. Onmiddellijk na de stop splitste de route van 90 km zich af van de 75-100 km. We reden er een lusje over het Dertienbunders-wandelpad dat zich daar door een mooi landschap slingert en mij ook bekend is van de Boerenbike en de toertocht vanuit Ganshoren. Ik moest er mij even smal maken voor twee bevallige joggende dames die net als ik geconfronteerd werden met de modderige toestand van het paadje, maar dat niet aan hun hart lieten komen!

Op 23 km volgde de doortocht van Relegem (Asse) over een stukje asfalt, gevolgd door een zachte klim over een veldweg. Het aanzwellend geluid van auto’s deed vermoeden dat we in de buurt van de Brusselse ring reden. Na 25 km reden we er vlak naast, ter hoogte van afrit 9, Jette. De automobilisten zullen zich wel afgevraagd hebben wat die kerel daar met z’n fiets uitspookte op dat hobbelige weidepaadje naast de pechstrook! Ik herkende de plek van de grappige foto die de mannen van Straf in Bergaf hadden gepost op het forum. Gemaakt tijdens het uitpijlen. Een gevarenbordje met een pijl die wijst in de richting van de snelweg en twee bikers zogezegd in de aanslag om de snelweg over te steken! Lang kregen we de snelweg niet te zien, want we doken een bos in om daar een track mee te kunnen pikken. Deze eindigde aan een plek die er zelfs bij droog weer nat bij ligt, omdat het pad er door een beekje loopt, in een soort put die begroeid is met reusachtige berenklauw. Daarna krijg je een korte, stevige klim naar de weg toe, waar het voor de meesten te voet is, aan een brug van de snelweg.

Tot 28 km volgde de doortocht van het Laarbeekbos. De paden lagen er daar zeer vettig bij. Daardoor hadden de uitpijlers een aantal bulten links laten liggen. Het pad liep er naast een diepte, zodat een schuivertje best achterwege kon blijven. Toch maar voorzichtig gebleven, waardoor ik maar traag vorderde. Een biker die me daarstraks had ingehaald stond er te wachten. Hopelijk niet om zich in mijn geklungel te verkneukelen! De doortocht van het Laarbeekbos eindigde via een bredere weg waar de regen van de afgelopen dagen de bodem had veranderd in een modderige pap. Er liepen nochtans een wandelend echtpaar en lopers. Mijn aandacht werd getrokken door een tapijt van witte bloemen dat de bodem onder de bomen bedekte. Mooi om zien. De bloemen verspreidden een ajuinachtige geur. Spijtig genoeg moest je er het geluid van de snelweg, die rechts in de hoogte passeerde, er bij nemen. De toer van Ganshoren passeerde hier ook, kort na de start en kort voor het einde op de terugweg om het Laarbeekbos in te duiken.

Aan de rand van het Laarbeekbos ging het naar rechts via een brug de snelweg onder om dan weer naar boven te klimmen tot in het open veld. Van daar kregen we een zicht op de snelweg ter hoogte van de verkeerswisselaar aan de afrit Koekelberg. Schuin links achter me zag ik de Basiliek van Koekelberg staan. Zeer bizar dat je vanaf dit landelijke wegeltje de stad Brussel kan zien liggen. Dan ging het naar rechts om de heuvelrug af te dalen. Beneden in de weiden waren mensen in de weer met paarden en pony’s. Een klim over een veldweg en asfalt bracht ons tot de Schapenbaan in Zellik (Asse). Tot ruim 35 km reden we door het landelijke Zellik en konden er genieten van vele schilderachtige plekken. De veldwegen en verharde paden lagen er hier minder vettig bij dan tot hiertoe het geval was. Vanaf de Kerkweg hoorde ik in de verte weer het geluid van de Brusselse ring. Na 37 km reden we weer even langs de snelweg tot in Bekkerzeel (Asse) en langsheen een stokoude manege die nog bewoond is, te zien aan de nieuwe ramen. Spijtig genoeg is het geluid van de snelweg alom tegenwoordig. Als je daar over rijdt besef je eigenlijk niet hoeveel moois ongezien aan je voorbijtrekt.

Na 38 km toonde een straatnaambordje me dat ik in Sint-Ulriks-Kapelle (Dilbeek) reed, waarna een wegeltje mij tot aan een grote baan bracht. Daar stond net als vorige keer de tweede bevoorrading, verzorgd door twee dames en een man die me nog kenden van de vorige keren en sinds mijn deelname aan de Brugbergrace in Humbeek (2009) in een ploegje met bikers van Straf in Bergaf. Dit laatste is er de oorzaak van dat ik elk jaar weer naar hier kom. En eind juli ook naar de Boerenbike, tijdens de Waaienbergkermis, in een grote tent op een godvergeten weide, waar de wereld dichtgekleefd is met krantenpapier, opdat men er niet af zou vallen! Aan de stop is er weer keuze genoeg om te knabbelen. Een stuk fruit en een partje cake met chocolade gegeten, sportdrank en een Redbull gedronken. Ik word aangesproken door een biker uit Ekeren die mij herkent aan mijn Stabroekse outfit. Na een korte babbel vertrekt hij weer. Ik vermoed dat hij de rit van 100 km reed en voor de tweede keer aan deze stop passeerde. Spijtig genoeg heeft hij zijn nicknaam van op het forum niet gezegd, zo hij er al actief op is. Voor de rijders van de 100 km begint en eindigt hier een extra lus van zo’n 26 km zodat zij deze stopplaats twee keren aandoen. Nog een paar woorden gewisseld met de mensen die hun zondag opofferden om ons van wat lekkers en drinken te voorzien en daar in de kou stonden, en dan weer op pad. Het was intussen al middag geworden.

Direct na de stop werden we ter hoogte van een elektriciteitscentrale het Borrébos in gestuurd. Door de verzopen toestand van de paadjes was dat draaien en keren tussen de boomstammen deze keer niet aan mij besteed, in tegenstelling tot enkele jonge gasten die toch rijdend vooruit kwamen. Daardoor viel het me op wat een wirwar van omgevallen bomen daar ligt! Alsof er daar ooit een storm door heeft geraasd! Het is daar echt laveren tussen levend en dood hout! Maar al die omgevallen stammen daar verwijderen zonder de rest om zeep te helpen met bostuigen zal moeilijk gaan! Het gevaarlijke korte dropke was er nog steeds. Daar raak je zelfs te voet bijna niet op of af! Aan het geluid te horen waren we weer in de buurt van de snelweg. Als klap op de vuurpijl begon het steviger te regenen. Tot hiertoe had het altijd lichtjes geregend, wat op de duur de toestand van de ondergrond ook niet ten goede kwam. Dan een smal hobbelig paadje vol putten op de flank van een helling en achter een bedrijf door, over een van water verzadigd pad tot in de Assestraat in Sint-Ulriks-Kapelle, en dit na 41 km. Een kilometer verder reden we over de buurtweg Kerselaarspad. Wat een zooi was het daar! De tocht begon voor mij ook meer de allure te krijgen van een duathlon: een stukje fietsen, een stukje lopen, lees modderdabben… De bikers van het 3D-CAD-works team, de makkers van onze onfortuinlijke Ward, die vanochtend samen met mij vertrokken waren, staken me weer voorbij. Zij zullen voor de grootste toer gegaan zijn en de bevoorrading van daarnet voor de tweede keer gepasseerd zijn.

Het zompige wandelpad Mulweg brengt me door Bekkerzeel tot aan een straat die Boterberg heet. De regen zette intussen een fikse domper op het plezier van deze glibberige tocht, waardoor ik minder oog kreeg voor de omgeving. Tot 50 km brachten weidepaadjes en schaarse asfaltstroken me doorheen deze landelijke streek. Ik kreeg het zwaar te verduren. Op sommige stukken in klimmetjes vorderde ik sneller te voet dan al rijdend. Want door de tussen de noppen vastgeklitte modder slipte m’n achterwiel telkens door, zodat ik niet vooruitkwam ondanks alle moeite. De lekke band van vanochtend was een zegen geweest, want zo had ik vooraan toch een gloednieuwe, goed van noppen voorziene, buitenband gestoken. Een eenzame jonge kerel stak me voorbij en zal aan mijn vertrokken gezicht gemerkt hebben dat ik doodop was. “Het ligt er heel zwaar bij hé”, zei hij tijdens het passeren. Maar met zijn jonge benen had hij daar duidelijk minder last van!

Een baantje bracht ons naar de Terlindenvijverstraat, een naam me bekend van de toertocht uit Ganshoren. De mooie vijver baadde in grijze regen en zag er somber uit. Hoopvol was dat in de verte de hemel blauw kleurde. Ik vervolgde mijn pad door de zeer landelijke omgeving met bitter weinig bebouwing en doorheen een glooiend landschap van weiden, velden en stukjes bos. Ik heb het enkel niet zo begrepen op de paadjes tussen twee prikkeldraden, zeker niet in deze glibberige omstandigheden. Maar ik moest voort, want ik was al tergend lang onderweg! Omstreeks 54 km kreeg ik een zeer mooie, maar jammer genoeg vandaag ook zeer slijkerige track tussen de weiden onder de wielen geschoven (sic) in een prachtige streek. De zon was beginnen schijnen en nu kreeg ik het nog verdomd warm ook! Witte bloemen stonden langs de kant in een holle weg terwijl voor mij een andere biker de smurrie ook noodgedwongen te voet trotseerde. In de velden speelden twee oudere mannen met een telegeleid vliegtuigje, net toen er een echt vliegtuig opsteeg! Dat was een grappig gezicht! Alsof ze het echte vliegtuig onder controle hadden! Het tellertje toonde 54 km.

De doorgebroken zon bracht ook insecten mee. Onder hoge struiken langs de kant van een veldweg vlogen honderden vliegen, een soort kruising tussen een mug en een vlieg. Dat zou de maartse vlieg zijn. Niet interessant als men tijdens het klimmen naar adem moet happen! Vettige weidepaden brachten me na 57 km tot aan een stukje bos waarnaast een schoolgebouw staat. De toer van Ganshoren passeert hier ook. De van de speelplaats weggewaaide rommel ligt er schandelijk in het bos en het plastieken zakje vol lege blikjes hangt er ook nog schaamteloos in een boom! Misschien kunnen de leraren in de school eens wat strafstudies uitdelen en de rotzooi laten opruimen! Op 61 km bereikte ik de Broekeweg (speciaal in het parcours opgenomen voor Phille81, een doordenkertje voor hem), de Koensborre en de Putberg in Asse. In tegenstelling tot tijdens de toer van Ganshoren, toen we daar van de andere kant toekwamen, krijgen we het kasteel Putberg niet van dichtbij te zien. Tegenover het kasteel liggen trouwens ook een aantal mooie tracks in een stukje bos verscholen. We worden een kasseiwegeltje op gestuurd en dan langs de rand van de bossen achter het kasteel, voorbij een private achteringang over glibberige paden. Tussen de bomen door konden we in de verte een glimp van het kasteel opvangen. Even kreeg ik de indruk dat we terug in de richting van tracks daar zouden gestuurd worden, maar dat was niet zo. Het hoefde nu ook niet perse in deze natte omstandigheden.

In de buurt van de Putberg troffen we de derde bevoorrading. Bemand door, ik vermoed Meng, die ik vorige zondag nog aan de stop tijdens de tocht vanuit Lot gezien heb. Hij had er het gezelschap van een dame (Straf in Bergafster Marijke?) en enkele nog jonge snaken die in de weer waren met de tent die stond te drogen in de zon. Alle lekkers zoals aan de andere posten was nog voorhanden. Er stond nog een jonge beslijkte biker die me wat moed insprak met de woorden “nog een beetje afzien en het lukt wel”! Zijn maat was nog achter, maar hij besloot toch om te vertrekken. Afscheid genomen van de vriendelijke bende aan deze stop en weer de lijdensweg op!

Dan ging het een stukje over het Kruisborrewandelpad om door een modderbrij naar boven te moeten klimmen tot in een straat die Platijn (Asse) heet. Op deze schilderachtige plek ligt, aan het kruispunt van landelijke baantjes in het Pajottenland, het gastronomisch restaurant Hof ten Eenhoorn. De enkele mensen die achter de ijzeren poort op het terras genoten van de zon keken maar bedenkelijk in de richting van deze beslijkte afgepeigerde biker! Ik kreeg visioenen van een lekker stukje wild in jagersaus met bakgroenten en kroketten, terwijl ik slechts beschikte over enkele energierepen en wat druivensuiker uit de Aldi! Damned! De makker van de biker van aan de stop stak me voorbij. Hij zag er ook moe uit. We werden de Zavelput in gestuurd en een modderpaadje bracht me doorheen de velden tot aan de Kruisborrekapel met alle kleinere witte kapelletjes in de omgeving ervan. Een paradijselijk plekje in dit tranendal. De keuze tussen “gewoon” en “extreem technisch” die ons op twee bordjes werd aangeboden, was snel gemaakt. Gewoon was al technisch genoeg vandaag en ik vermoedde dat de andere optie me langsheen het Kruis van Sjat zou sturen en aan die rottige wortel daar had ik nu echt geen behoefte! En Sjat had ik tijdens de toer vanuit Ganshoren nog gezien! Zijn kruis, ja, dat scheen ik vandaag wel te dragen!

Via de Kruisborreweg ging het weer kruipend naar boven, terwijl een vrouw op wandel mij vanachter een kapelletje gadesloeg en me puffend naar boven zag stompen. We bereikten Taverne De Koekoek langsheen een drukke grote baan, dat zou volgens een kaartje de Edingsesteenweg zijn. De grote baan over om naast de parking van De Koekoek het Kruisborrewandelpad weer op te rijden, deze keer naar beneden doorheen het bos, langsheen de blinde muur van een hoeve en over een paadje tussen twee bomenrijen. Hier heb ik tijdens een toertocht, ik vermoed de Boerenbike, ooit een meiske leren kennen toen ik haar wilde helpen met een doorslaande ketting tijdens een evenzeer vettig tochtje. Later heb ik haar nog eens teruggezien tijdens een toertocht vanuit Aarschot (Bekaflaan), waar we lang zijn blijven plakken in het gezelschap van de Bierbikers. Sindsdien heb ik het kind niet meer gezien. Vorig jaar kwam de Boerenbike ook deze plek voorbij en kregen we hier op dit stukje vaste route enorm veel tegenliggers van de toertocht vanuit Borchtlombeek-Roosdaal. Het tellertje toonde 65 km en het vroeg me veel moed om het niet op te geven. Het enige wat me recht hield was dat ik geen andere keuze had dan door te zetten!

Ik had het nu wel zo stilaan gehad, al die beslijkte glibberige paadjes. Deze toer is in gewone droge omstandigheden voor mij al geen makkie wanneer ik mijn logge leden over de heuvels van het Pajottenland trek. Bij de aanblik van elke volgende klim zonken de moed en de modder me in de schoenen! Na het kruisen van een asfaltbaantje in een bocht van een veldweg doorheen een weide ging ik na 70 km in staking! Mijn fiets aan de kant gelegd, een energiereep verslonden en mij vol druivensuiker gepropt! Ik was nog de enige die hier rondreed, iedereen had zelfs de après al achter de rug! Of toch niet? Want toen ik alles weer ingepakt had, zag ik nog een biker komen die zelfs mijn naam riep en vroeg of ik hem nog kende. Phille81, mijn deus ex machina, mijn redder in nood, heeft me opgeraapt toen ik op sterven na dood was! Hij reed de route van 100 km. Op 30 oktober 2011 sprak hij me aan toen ik even halt hield tijdens de toertocht in Bierbeek en op 11 november zag ik hem terug in Beringen bij de Stalse Moosdabbers. De immer vriendelijke Phille81 heeft me op sleeptouw genomen en waarschijnlijk omdat er op het einde nog een keuze gelaten werd tussen “modder” en “asfalt” bereikte ik na exact 75 km weer de tent op de weide aan de kerk van Droeshout.

Daar volgde zoals steeds de gemoedelijke ontvangst door de mannen van Straf in Bergaf. Een goed uitgeruste bikewash met veel slangen was nodig, want door de smurrie en het slijk waren onze bikes onherkenbaar geworden. De douche was koud, er waren blijkbaar wat problemen met de boiler, maar beter een koude douche dan geen! We konden dan toch proper in de auto kruipen! Maar eerst nog lekker in de zon gezeten met een drankje. Want de vorige ontmoetingen waren maar kort geweest en nu was er ruimte voor een langere babbel met Phille81 en de mannen van Straf in Bergaf die ons een drankje en een zakje met staaltjes aanboden. Aan de gemoedelijkheid van deze mensen merk je dat zij geen toertocht organiseren om hun clubkas te vullen, maar om andere bikers een leuke zondag te laten beleven of kennis te laten maken met de streek waarin zij wonen. Zij zijn lang met de voorbereidingen bezig en dat de regen op het allerlaatste moment het parcours in een modderige glijbaan veranderde, daar kan niemand wat aan verhelpen. De derde editie is een memorabele natte uitgave geworden. De kinderen van de Bergaffers amuseerden zich met de walkietalkies die hun vaders daarstraks gebruikten om het parkeren in goede banen te leiden. De gemoedelijke babbel met Phille81 en de uitgelaten sfeer op de zonnige weide deden de inspanningen en het soms binnensmonds vloeken op de slijkerige paadjes van de afgelopen dag vergeten en mij er aan herinneren waarom ik vandaag voor Opwijk gekozen had! Thumbs up voor Straf in Bergaf! Eens thuis nog de moed gehad om m’n fiets nog eens goed te wassen en m’n spullen weer proper te maken. Het is een lange dag geworden!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Voor een verslag van Ixxel: klik hier!

Op de foto's: de Kruisborrekapel, Het Kruis van Sjat en de Kapel van Onze-Lieve-Vrouw-van-zeven-smarten te Asse, nabij de Edingsesteenweg.