Toertocht (28-48-65 km) van de Sjotbikers te Hulshout op zondag 04-05-2014.

Na acht jaar biken blijk ik dan toch eindelijk zowel figuurlijk als letterlijk het pad gekruist te hebben van een metgezel met dezelfde ingesteldheid, iemand die graag en veel met de bike op pad gaat en voor wie de gemiddelde snelheid van nul of generlei waarde is.  Denkend aan hoe ik deze mens heb leren kennen kan ik niet anders dan besluiten dat toeval niet bestaat.  Net zo min als dat het toeval kan geweest zijn dat hij bij het verlaten van de snelweg met zijn auto achter mij reed!  Een betere timing was onmogelijk!  Voor de derde dag op rij had ik afgesproken met den Jari, deze keer aan de start van de toertocht van de Sjotbikers te Hulshout.  Vermits hij al vier en ik drie opeenvolgende dagen ter fiets hadden gezeten, werd gekozen voor Hulshout ten nadele van Overijse waar ik de vorige jaren telkens was gaan afzien!  Wij hoopten dus op plat, vooral plat!  Platter dan plat!  We kregen een parkeerplek toegewezen vlak bij het indoor-parcours.

Op exact het afgesproken tijdstip van 9.30 u waren wij ingeschreven voor de 48 km en startklaar.  Jari wist uit ondervinding dat de Sjotbikers niet goed afstanden kunnen meten en hun route langer is dan aangekondigd!  Na enkele paden en tracks in het bos naast de sportvelden bereikten we op 2,50 km het indoor-parcours dat voor de gelegenheid opengesteld was voor de mountainbikers.  Ik had er op voorhand een promofilmpje van gezien en gevreesd dat de heuvels en wasborden niet voor mijn oude knoken bestemd zouden zijn.  Met enige vrees reed ik dus het donkere heiligdom binnen, kwestie van te weten wat ik gemist zou hebben indien ik het overgeslagen zou hebben (denk over deze zin maar eens na)!  Het viel mee, alhoewel ik het kombochtje op het einde weinig vertrouwde.  Het was er wel ongezond donker binnen, een lamp meer zou er niet misstaan teneinde occasionele nekbreuk te vermijden!

We reden over het fietspad van de industriezone, over een als fietspad herboren oude treinbedding en over een mooie singletrack.  Op 4,50 km troffen we een eerste splitsing tussen de routes van 28 km en van 48-68 km.  Overwegend grassporen, soms van een hobbelig en uitputtend kaliber, voerden ons tot in Westerlo.  Van 10 tot bijna 13 km volgden we daar het kiezelpad langsheen de meanderende Grote Nete in het natuurgebied Beeltjens en Kwarekken tot aan de drukke De Merodedreef aan de toegangspoort naar het Kasteel De Merode.  We vervolgden ons pad op een smalle track naast de Nete met aan onze linkerkant het kasteel en rechts een grote vierkante vijver.  Wat ben ik blij dat ik daar het gras niet moet afrijden!  Assenwegen door het bos voerden ons naar Bergom (Herselt).  Knappe harde boswegen leidden ons daarna van 15 tot 17 km langsheen het Provinciaal Domein Hertsberg, waarna landelijke paden ons tot in Blauberg (Herselt) voerden.  Daar konden we omstreeks 23,50 km genieten van enkele mooie singletracks in stroken bos.

Via landelijke baantjes bereikten we een kruispunt van rustige wegen ter hoogte van een kapelletje aan de Kalkenvijverstraat en de Processieweg te Aarschot.  Dat moet in Wolfsdonk-Langdorp geweest zijn.  Nadat we een volgende bos in reden troffen we er op 24 km en omstreeks 11.00 u de bevoorrading.  De bananen waren door de voorgangers verslonden maar er waren nog partjes appelsien.  De mannen en vrouwen die voor de bevoorrading zorgden hadden er leut in.  Vooral degene die de Leo-wafels uitpakte en in stukken brak.  Wij reageerden dat hij ze niet in stukken hoefde te breken!  “Dan liggen er straks overal wikkels rondom in het bos”, reageerde de man!  “Wij hadden het niet over het uitpakken, maar over het in stukken breken!”  Waarop ik prompt een hele Leo-wafel in de handen geduwd kreeg!  Hij herinnerde zich Jari zelfs nog van vorig jaar, toegekomen bij de laatsten.

Vanaf 26 km reden we een volgens mij privaat bos in waar we op de smalle tracks met drie tegenliggers werden geconfronteerd.  Plezante paden voerden ons op en af doorheen een knap bosgebied.  Hier was het aangenaam rijden van 28 tot 30 km.  Intussen hadden wij tot onze niet geringe verbazing Scherpenheuvel-Zichem bereikt!  Volgens de kaart hadden wij zonet in het Rodebergbos te Testelt (Scherpenheuvel) gereden.  We hadden gerekend op plat, maar in dit bos kregen we toch enkele hellingen voor de wielen die ons de ritten van de vorige dagen in de benen deden voelen!  Als het zo voortging zouden we toch nog in Overijse terechtkomen!

Via een tunneltje ging het de spoorweg onder, doorheen een knap stukje bos en via assenwegen tot opnieuw aan de spoorweg die we via een brug kruisten om uit te komen in de Mertensheenstraat te Aarschot.  Er volgde een mix van diverse paden, off-road en doorheen stroken bos.  Ik voelde al een hele tijd de hete adem van twee bikers in mijn nek die het vertikten van mij in te halen, ook al hadden ze daar kans toe, en daardoor werd ik wat zenuwachtig.  In een bocht misrekende ik me daardoor en reed een droge gracht vol bladeren in.  Ik kon er door rijden zonder ongelukken, maar het pad ernaast ware toch efficiënter geweest!  37 km.  Vanaf 40 km volgde een niet te versmaden stukje route doorheen een bosrijke streek nabij Wolfsdonk naar Herselt toe, waar ook betonbaantjes door de bossen lopen.  Op 40 km staken we de Wolfsdonksesteenweg over ter hoogte van de opvallende watertoren met de sterk overkragende kuip in Herselt.  Achter de watertoren doken we een mooi stuk bos in waar we een houten bruggetje dienden te kruisen.

Vanuit dit bos bereikten we de bekende Goorstraat in Westmeerbeek, deelgemeente van Hulshout.  Helaas was de doortocht van het gebied Het Goor-Asbroek kort van duur.  Hier liggen een aantal paden in een bos dat op een bizarre wijze wordt doorsneden door een grachtenstelsel en waarin zeer vele kleine vijvers liggen waarlangs buitenhuisjes werden gebouwd.  Je herkent de omgeving direct als je er toekomt.  Na 45 km ging het omstreeks 12.30 u opnieuw veldwegen op.  Een kilometer verder bereikten we ter hoogte van een brug over de Grote Nete de grens tussen Westmeerbeek en Heultje-Westerlo, een plek die ik herkende van de toertochten vanuit Wiekevorst die hier passeren.  Jari en ik vroegen ons af of wij niet per vergissing de splitsing van de 68 km gemist hadden of ze onverhoeds waren op gereden!  Of dat het splitsingsbord voor de langste route vanaf een bepaald tijdstip werd weggenomen!  Onze gedachten waren nog niet koud, of de splitsing diende zich op 47 km aan ter hoogte van de volgende brug over de Nete.  De 48 km maakte zich er los van de 28-68 km.  Ik herinnerde me deze plek omdat ik er tijdens de tocht vanuit Wiekevorst ooit m’n multitool had gegeven aan een vader om een moer vast te draaien op de fiets van zijn zoontje, nog een klein dropke dat met zijn vader tochten reed.  Ik was het tweetal niet lang tevoren tegengekomen op de tocht in Mol van 21 juli en had daarover wat geschreven in het verhaaltje.  Over dat klein braaf ventje dat tussen al die grote mannen achter zijn vader over de paadjes reed!  Dat beeld van dat kleine ventje op zijn fietske staat in mijn geheugen gegrifd.  Helaas heb ik ze sindsdien niet meer gezien.

De richting van de 48 km gevolgd die ons nog een tijdje naast de Nete deed rijden, maar nu op de andere oever.  Kort nadat de route het jaagpad van de Grote Nete had verlaten doken we omstreeks 50 km de Herenbossen in.  Dat is eerder een parkdomein met assenwegen voor wandelaars en joggers.  We bereikten opnieuw de bewoonde wereld en via onder anderen de Paardenkerkhofstraat en enkele tracks, sporen en servitudes bereikten we de aankomst met 53,50 km op het tellertje.  Jari had me onderweg verteld dat hij en zijn maat vorig jaar door de langer dan aangekondigde afstand zodanige honger hadden gekregen dat zij aan het einde bij een frituur waren gestopt om te eten.  Het frituur had hij deze keer niet gezien.  Nochtans zouden we er volgens zijn route op het kaartje moeten zijn gepasseerd!  Hij heeft blijkbaar ook zijn toestel te laat uitgeschakeld, dat zie je aan alle bizarre lijntjes aan de aankomst!  In zijn haast om zijn fiets schoon te spuiten koos hij de verkeerde kant en kwam vast te zitten tussen de omheining rond het sportveld en de struiken!  Misschien dan toch beter het poortje gebruiken!  Een babbel bij een Sjotbikerbier sloot een extra lang verlengd bikeweekend op de gepaste wijze af.  De gedachte dat we morgen weer moesten gaan werken was de enige domper op deze zonnige zondag.  Ik ben content weer naar huis gereden na deze plezante rit van de Sjotbikers in goed gezelschap en ik kijk al uit naar volgende zaterdag!

De route op Google-Maps: klik hier!

Onderaan vindt u een filmpje over deze rit.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op mtbwijzer.be!

StrammerMax

Toertocht Sjotbikers Hulshout op 04-05-2014 door d_weazel

05-05-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-45-55 km) van de KWB te Maria-Aalter op zaterdag 03-05-2014.

Nadat we daags voordien de nachtrit in Sint-Niklaas gereden hadden, afgesproken met Jari voor de toertocht van de KWB in Maria-Aalter.  Ik was nog al in deze streek komen rijden, maar niet deze tocht.  Maria-Aalter ligt toch een eind weg van Antwerpen, bijna 100 km, en dan werd ik vlak bij Aalter nog geconfronteerd met wegenwerken op de E40.  Omdat m’n maat ook was moeten omrijden diende hij gelukkig niet op mij te wachten.  Er was niet veel beweging aan de voetbalkantine van waar de tocht startte.  Omstreeks 13.15 u waren we ingeschreven en op pad.  We doken al snel via een paadje een strook bos in, maar de doortocht daarvan was kort van duur.  Bijna niets dan asfaltwegen voerden ons naar Ruiselede, waar we de boomkwekerij De Bel passeerden.  We reden onder anderen door de Planterijstraat in Doomkerke-Ruiselede.  Er volgde een stukje asfalt waarbij ik aan de linkerkant een aantal eigenaardige uitzonderlijk hoge huizen trof die samen één groot gebouw schenen te vormen.

We bereikten Wingene, waardoor we kunnen zeggen ook in West-Vlaanderen te hebben gereden!  Een assenweg voerde ons recht op recht doorheen het natuurgebied de Gulke Putten van 6 tot 7 km.  Te veel asfaltwegen voerden ons tot aan de Sint-Pietersveldstraat te Wingene.  De renovatie van de gebouwen bestemd voor het Centrum van Bijzondere Jeugdbijstand De Zande in de oude matrozenschool waren heel wat meer gevorderd in vergelijking met twee jaar geleden.  Toen stonden enkel nog oude buitenmuren recht.  Er is hier ook een penitentiair landbouwcentrum.  De omgeving doet me wat denken aan Merksplas Kolonie in m’n eigen streek.  We kregen ook een plek te zien waar vele antennes in velden bij elkaar stonden.  Op 13 december 1923 legde Koning Albert I de eerste steen van het zendstation te Wingene. De installaties werden op 3 oktober 1927 officieel in gebruik genomen.  Het zendstation omvat installaties voor punt-tot-punt verbindingen ten behoeve van de scheepvaart over heel de wereld.  Rond het hoofdgebouw zie je heel wat masten en antennes staan.  Het geheel van deze installaties werd recent geklasseerd.  Het domein rond de installaties wordt momenteel beheerd door de vzw Natuurpunt.

Het Sint-Pietersveld werd als landschap beschermd omwille van de bijzondere esthetische, historische, natuurwetenschappelijke en socio-culturele waarde.  Opvallend is de drevenstructuur met dambordpatroon en vierkante percelen. Daarnaast is ook het nog grotendeels gaaf bewaarde patrimonium van de instellingen Gemeenschapsinstelling voor Bijzondere Jeugdbijstand, Penitentiair Landbouwcentrum en de Radio Maritieme Diensten, een belangrijke historische troef met een mooie ontwikkelingsgeschiedenis. Bovendien vormen de aanwezige gebouwen een duidelijke verwijzing naar de pedagogische geschiedenis van de site.  Bijzonder is ook de aanwezigheid van klein historisch erfgoed in het landschap: boskantershuisjes, kapelletjes, kasseiwegen, masten, vijvers en kleine voormalige nutsgebouwtjes.

In de omgeving van het Sint-Pietersveld volgde dan toch een mooi stukje bos met enkele te smaken singletracks die ons opnieuw naar de Sint-Pietersveldstraat voerden.  Een asfaltbaantje voerde ons voorbij het Klippelhof, een historische hoeve aan Kliplo.  Toen we op 13 km een veldweg tussen hoge struiken in reden kwamen we samen met een derde biker achter een tractor te hangen die op weg was naar de velden.  Even later reden ons een tiental bikers voorbij terwijl we tot dan toe bijna alleen op pad waren geweest.  Veel meer deelnemers dan dit hebben we niet meer gezien.  Landelijke dreven brachten ons over de Bulskampveldroute naar Sint-Joris-Beernem.  Op 15 km van het vertrek kregen we de splitsing tussen de routes van 35 km en 45 km op een kruispunt van asfaltwegen op een brug.  Gekozen voor de langste route.  We staken de snelweg en de spoorweg over en toen we het asfalt inruilden voor een veldweg kwamen we nogmaals achter een landbouwtuig te hangen.  Zulke machines moeten veel geld kosten.

Het parcours bracht ons tot aan het kanaal van Gent naar Brugge waar we via het Miseriepad de jachthaven bereikten.  Op de oever liggen daar allerlei steile tracks op de kanaalberm, maar die werden ongemoeid gelaten.  De toertocht vanuit Knesselare van Fit en Fun in augustus passeert hier ook en dan wordt er wel gretig gebruik gemaakt van deze paadjes.  Men kan er dan kiezen uit “gemakkelijk” (zonder de paadjes) en “moeilijk”!  We staken via de hangbrug voor fietsers in Sint-Joris-Beernem (West-Vlaanderen) het kanaal over.  Op de andere kanaaloever ging het linksaf over een maar liefst 3 km lange singletrack die er over een met keitjes aangehard spoor door het gras op de oever loopt.  Twee snelle jongens staken ons voorbij.  We zagen hen nadien nog aan de stop.  Op een bepaalde plek lagen er kano’s in het gras.  Van 19,50 km tot 23 km reden we zo langs het kanaal om uit te komen op het grondgebied van Knesselare (Oost-Vlaanderen).  We vervolgden onze route op een assenweg langsheen het kanaal om het aan de volgende brug weer te kruisen.  Aan de overkant kwam er op 25 km de bevoorrading in de grote tuin van een huis die we omstreeks 15.00 u bereikten.  Er waren nog een paar andere bikers aanwezig.  Een drietal mensen zorgden er voor een drankje en knabbeltje, waaronder peperkoek, wafels en bananen.  Er hing een schommel aan een boomtak en ik vroeg me af hoe lang het zou duren eer een biker er op zou gaan zitten!  Niet lang!

Tot 27 km vervolgden we onze weg langsheen het kanaal om uiteindelijk toe te komen in de omgeving van het zogenaamde Jezuïetengoed.  Het ging rechtsaf en gedurende 2 km over een graspaadje terug in de richting van waaruit we kwamen.  We arriveerden in een bosrijke omgeving op een assenweg naast een ander kanaal om dan weer te rijden in de richting van waaruit we kwamen.  Dit kanaal was de Oude Vaart, een in onbruik geraakt gedeelte van het kanaal van Gent naar Brugge, dat in de loop der tijden vervangen werd door een nieuw stuk recht op recht, teneinde een aantal bochten en meanders te vermijden.  De oude kanaalarm bleef bewaard en er ontwikkelde zich in de loop der geschiedenis een natuurgebied.  We kwamen toe aan het Patersveld ergens tussen Knesselare en Aalter en waar enkele eenzame huizen stonden in het gebied van het Jezuïetengoed.  We sloegen linksaf en kwamen opnieuw uit op het jaagpad van het kanaal Gent-Brugge.  We hadden dus twee zeer grote lussen achter de rug om op luttele afstand verder weer naast het kanaal te arriveren.  Er volgden enkele asfaltwegen tot aan de oversteek van de spoorweg in een bocht ter hoogte van Nieuwendam nabij Aalterbrug.  Daar dienden we even baan te ruimen voor een tractor met wagon die wat moest manoeuvreren om in de bocht het spoor over te geraken.  Er zaten mensen in de wagon tijdens hun zaterdags uitstapje, Jari dacht voor een communiefeest.

Eens de spoorweg over volgden we het brede kiezelpad van het Jezuïetengoed dat er evenwijdig met het spoor loopt, onderbroken door een kort paadje tussen groen, om te arriveren aan het station van Maria-Aalter op 36,50 km van het vertrek.  16.00 u.  Tot 39 km volgde dan het beste stukje van de ganse rit toen we na het in rijden van een oude poort en een kort klimmetje de paden konden berijden van het Blekkerbos.  De paden in dit door droge grachten doorsneden domein met imposante bomen liggen er ongerept bij omdat het een privaat domein betreft.  Er moet hier ook een kasteel staan, maar dat kregen we niet te zien.  Het bos is gelegen langs de Blekkervijverstraat en wordt begrensd door het Jezuïetengoed, de spoorweg en de snelweg E40.  We dienden er twee bikers terug te roepen die ons een tijd geleden hadden ingehaald en net zoals wij aan de ingang van het domein misleid waren geworden geweest door een dubieus opgehangen pijl.  Verderop reden ze weer de verkeerde kant op!  Als het een privaat domein betreft is het toch een mooi gebaar dat de eigenaars het open stellen voor toertochten.  Want ook de toer vanuit Knesselare rijdt door het Blekkerbos.  De bevoorrading staat er zelfs opgesteld naast het zomerpaviljoentje wat we ook vandaag te zien kregen.  Het bos speelde of speelt ook een rol in de moord op de kasteelheer Stijn Saelens uit Wingene.  Men heeft er gezocht naar het moordwapen.

We kwamen opnieuw uit aan de spoorweg en bereden assenwegen in de richting van de snelweg, gevolgd door een singletrack op het terrein van een boomkwekerij naast de E40.  42 km.  Via de Planterijstraat arriveerden we aan de voet van een brug over de snelweg.  Er staan daar een paar huizen waarvan de ramen op de verdieping uitkijken op de brug.  Tijdens de toertocht van Knesselare stond hier een aangekleed geraamte vanuit één van die ramen zogezegd te wuiven naar de passanten.  Het stond er niet meer.  Misschien van een student geneeskunde die het weer mee heeft op kot!

We kruisten de snelweg om uit te komen in het deel van de Blekkervijverstraat dat aan de andere kant van de E40  ligt.  Daar hebben we niet opgelet en hebben een pijltje gemist.  Bij het naar huis rijden met de auto heb ik gezocht naar de plek waar we gemist hebben.  We hadden het domein van de Broeders Van Liefde in moeten rijden.  Op het domein van het Blekkervijverkasteel staat daar hun internationaal noviciaat.  Ik heb er ooit verbleven, niet dat ik broeder wilde worden, maar wel voor de cursussen in verband met het monitoraat van de vakantiekampen voor mentaal gehandicapte kinderen van de Broeders van Liefde.  Zij recruteerden daarvoor uit hun scholen.  Ik leerde er vrienden kennen uit heel Vlaanderen, maar verloor ze nadien ook weer allemaal uit het oog.  Het toeval wil dat we tijdens de nachtrit de dag voordien vanuit Sint-Niklaas aan de voormalige kazerne Westakkers passeerden waar die kampen plaats vonden.  Tien jaar lang ben ik er tijdens de grote vakantie leider geweest.  Zo brengt de mountainbike me terug op plaatsen uit mijn lang vervlogen jeugdjaren!  Ik heb er mooie herinneringen aan.  Door onze onoplettendheid hebben we daardoor allicht een klein stukje bos als afsluiter gemist.  Maar tijdens de rit van Knesselare ben ik er ook geweest.  Ook de broeders zijn mountainbikers gunstig gezind, want ik reed ook al over hun domeinen in Sint-Job-in-‘t-Goor en Lummen.  Omdat we bijna weer bij af waren zijn we niet naar de gemiste afslag gaan zoeken.  Dank zij de elektronica van Jari met zijn Google-Maps arriveerden we als laatste deelnemers omstreeks 16.30 u weer aan de voetbalkantine met de beloofde 45 km op het tellertje.

We kregen er nog een boterham met kaas aangeboden die we doorspoelden met een blikje ijsthee.  De rit voerde ons doorheen een mooie streek, maar het gehalte aan asfalt was te hoog terwijl stroken waar vermoedelijk meer kon mee gedaan worden onbenut bleven.  De toertocht vanuit Knesselare die ook deze streek aandoet, weliswaar met een parcours van 70 km, tapt toch uit een ander vaatje.  Dat was een minpuntje, zeker omdat we er een eind voor hadden moeten rijden van thuis uit!  Niettemin hebben we ons geamuseerd en genoten van onze fiets, het landschap en het prachtige weer.  Vermits het na elke rit nog beter blijkt te klikken tussen m’n fietsmakker en mij, maakten we nog dezelfde avond al een afspraak voor de rit van daags nadien!  Op de terugweg huiswaarts gekozen voor de expressweg en nog een ommetje gemaakt via de Pietendriesmolen in Knesselare omdat ik er een wegwijzer naartoe zag staan en ik er ooit met de fiets passeerde.

Jari registreerde de rit op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op mtbwijzer.be!

StrammerMax

04-05-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Nightride (37-53 km) van het Waasland MTB-Team te Sint-Niklaas op vrijdag 02-05-2014.

Voor de gelukkigen onder ons was het weekend van 1 mei een verlengd weekend met een optie op veel bikeplezier.  Zo was er op vrijdag 2 mei de nightride van het Waasland Mountainbiketeam vanaf de meest bijzondere locatie van waaraf een toertocht kan beginnen, meer bepaald de Grote Markt in Sint-Niklaas, het grootste marktplein in België.  De toertocht werd gehouden ter gelegenheid van de eveneens op het plein opgestelde meikermis.  Mijn auto op enige afstand van de start geparkeerd in de Parklaan, het heeft geen zin van door te dringen tot een stadscentrum, alhoewel er aan de Grote Markt een ondergrondse parking bleek te zijn.  Het inschrijven verliep in een tent op het marktplein waar ik omstreeks 18.20 u ben vertrokken in het gezelschap van m’n fietsmakker Jari.  Hij had al twee eerdere ritten in de benen, de nightride van Overmere eergisteren en de Duvel-familietocht gisteren.

We verlieten de stad via de grote autovrije winkelstraat, de Stationsstraat, en het zal niet vaak gebeuren dat daar groepen mountainbikers door rijden.  We hadden alle plaats in het midden van de weg.  We verlieten het centrum via het station waar een massa fietsen geparkeerd stond!  Reeds na luttele 3 km bereikten we de eerste off-road onder de vorm van een assenspoor, dan een stukje asfalt en weer een assenspoor door de velden.  Op 6 km troffen we een splitsing tussen de twee routes waar je kon kiezen uit 35 km dan wel 56 km.  Gekozen voor de langste route.  Een asfaltbaantje bracht ons op 7 km naar de Drielindenstraat op het grondgebied van Sint-Gillis-Waas waar we een kasseibaantje werden op gestuurd.  Wegen en paden door de velden van het Waasland voerden ons op 14 km tot in Vrasene (Beveren), gevolgd door veldpaden met steenslag tot het grondgebied van Nieuwkerken-Waas.  19,50 km om 19.30 u.  Daar reden we voorbij het station op de lijn van Antwerpen naar Sint-Niklaas.  Op 23 km dienden we de Grote Baan te kruisen.  Zo heet op die plek de hoofdweg die Antwerpen met Sint-Niklaas verbindt.  Even later reden we voorbij het cafeetje van bedenkelijke allure op een Y-kruispunt van grote wegen in de bossen.  De rechtse weg leidt naar het gehucht Velle in Temse.

De omgeving van Nieuwkerken riep bij mij herinneringen op uit lang vervlogen tijden toen ik monitor was op kampen van mentaal gehandicapte kinderen uit Het Strop in Gent die hun vakantie daar doorbrachten.  Wij verbleven toen op het inmiddels opgeheven militaire domein van de Westakkers dat toen op het grondgebied van Haasdonk gelegen was.  Ik meen dat dit stuk van Haasdonk later ooit bij Sint-Niklaas gevoegd is geworden geweest.  Tien jaar heb ik dat volgehouden, elke grote vakantie twee tot drie weken ginder.  Aan die kampen zijn de mooiste herinnering uit m’n jeugd verbonden.  Aan de overkant van de Grote Baan reden we de Jagersdreef in.  Vanaf 24 km begon daar het eerste feestje bij het induiken van de lokale bossen van het Vossekot die tussen de Westakkers en het recreatieoord De Ster gelegen zijn.  Plezante, soms zelfs vrij woeste singletracks, waarbij het struikgewas je in het gezicht sloeg, werden er ons deel.  Bij momenten diende je wel op te letten bij het passeren van diepe geulen die er door de bossen liepen.  Of bij het overschrijden van eerder gammele bruggetjes.  Het was in ieder geval een lust om er te rijden en amusant omdat ik niet snel toertochten in deze streek uitkies!  Op één van de assenwegen door het bos kwam plots een oude Citroën-geit geraasd en omdat we verderop een verkeerde afslag namen omwille van een dubieus opgehangen pijl, stonden we korte later achter die geit op de oprit van een buitenhuis dat na een doodlopend pad diep in het bos verscholen lag.  Je moet maar zin hebben om daar te gaan zitten of wonen!

Op 26 km bereikten we omstreeks 20.00 u de bevoorrading die volgens Jari ergens achter De Ster gelegen was op de oprit van een huis en zaak in brandstoffen.  Het was koud in vergelijking met de afgelopen weken en de vuurkorven kwamen goed van pas terwijl we ons te goed deden aan fruit, wafels, en cakejes met rozijnen.  Na de stop konden we verder genieten van te smaken singletracks in de bossen rondom.  Hier en daar passeerden we vrij vettige plekken waar de weinige regen van gisteren toch zijn werk had gedaan!  Volgens mijn maat ligt de grond hier altijd redelijk nat!  Jari merkte op dat we weer de oprit van het chalet met de geit achter ons zagen liggen.  Dat verklaarde waarom wij daarstraks zowel links als rechts bikers in het bos zagen rijden en begonnen te twijfelen aan de te kiezen richting!  Tot 34 km konden we ons mountainbikershart ophalen op de knappe singletracks in de redelijk woeste bossen van Haasdonk.  De lokale bikers zullen de paadjes tegen de duur wel kennen, maar voor wie hier maar zelden komt was dit een feest.  Dat feest eindigde met het verlaten van het bos in de Stuurstraat om 20.50 u.  Op 37 km reden we over een voormalige spoorwegbedding waar slechts een smal paadje tussen de struiken van overbleef naar een breder pad toe en volgde de doortocht van een gloednieuw industrieterrein waar nieuwe loodsen voor bedrijven in aanbouw waren.  Volgens de kaart moeten we toen dicht bij de grote baan van Antwerpen naar Sint-Niklaas gereden hebben nabij het opvallende Hotel Beveren.  Op een gegeven ogenblik kwam de bloedrode avondzon nog even van achter de wolken piepen alvorens ze definitief onder de einder zakte, wat de omgeving een bizarre aanblik gaf.

Landelijke asfaltbaantjes en veldsporen voerden voorbij het achter de bomen verscholen Hof Ter Saksen waar we de wegen van het parkbos aansneden op bijna 40 km van het vertrek.  Van daar ging het naar en door het centrum van Haasdonk.  Ik werd er begroet door een Nederlandse biker, maar kon deze eerst niet plaatsen.  Het was goed nieuws voor mij van vast te stellen dat Peter Willeboordse nog leefde!  Het enige contact indertijd was via het internet, hetzij mijn blog en zijn website of de mountainbikefora.  Ik ontmoette Peter dan toch in levende lijve aan de manege Stevenshof bij aanvang van de toertocht in Hoogerheide op 15 januari 2012 om hem nadien nooit nog terug te zien of er iets via het wereldwijde web van te vernemen, alsof van de aardbodem verdwenen!  Meer nog, op een bepaald ogenblik bleek zelfs zijn website foetsie te zijn!  Hij heeft me de reden in het voorbijrijden verteld.  Zelfs op luttele ogenblikken kan me blijkbaar de hoofdzaken bijpraten!  Hij bleek verhuisd en kwam daarom minder rijden in de grensstreek waar ik woon.  Maar hij is dus gezond en wel en nog steeds rijdend!

Peter was snel weer weg in het zog van zijn makker wanneer mijn aandacht getrokken werd door de restanten van een oud fort dat we passeerden.  Het Fort van Haasdonk op 44 km van de start.  Toen ik daar even halt hield zag ik een kind voorbij rijden dat beschikte over een recent nieuw gadget, meer bepaald de Monkey Lights die aan de spaken van een wiel kunnen bevestigd worden en naargelang het branden van de leds allerlei figuren zichtbaar maken!  Ik heb er thuis ook liggen, kunnen kopen via een actie van een krant en de KBC, maar ze zelfs nog niet uitgepakt wegens geen tijd en het feit dat ik me realiseerde dat deze toch niet zo goedkope dingetjes zeer smerig gaan worden als je met een bike door het slijk rijdt!  Toen ik daarover in gesprek was met één van de mannen die de jongen vergezelden, lette ik niet goed op en kwam vast te zitten in het mulle zand van een omgeploegd veld!  Even later stopte de man om de jongen en zijn maat op te wachten.

Eens weer in de meer bewoonde wereld hebben we een pijltje gemist ter hoogte van een rond punt.  Ik begrijp niet waarom de drie bikers die achterop kwamen niet eens geroepen hebben!  In plaats van de straat te volgen dienden we af te slaan op een smal pad dat ons naast een afsluiting in de richting van een donker bos voerde.  Omstreeks 50 km bereden we twee kasseibaantjes door een in duisternis gehulde omgeving zonder straatverlichting.  Achter de bomen en struiken de zwak verlichte ramen van villa’s.  Er staken ons twee bikers op een tandem voorbij, vergezeld van nog een derde makker in dezelfde uitrusting.  Tegen een behoorlijke snelheid!  Wij vroegen ons af hoe ze de paadjes in de bossen van Haasdonk met dat vehikel hebben kunnen bedwingen!  Van het kasseibaantje ging het een vrij hobbelig veldspoor op dat vervaarlijk dicht bij een diepe gracht lag.  We reden nog over een bizar breed pad met een ondergrond van wit zand in de buurt van paardenweiden, vermoedelijk een renbaan.  Omdat het intussen stikdonker was konden we van de rest van de omgeving niets meer zien!  Van hier af volgde nog een portie landelijke veldwegen, waarna we enkele kilometers op het fietspad naast een grote invalsweg opnieuw richting Sint-Niklaas reden.  Na de oversteek van de weg aan verkeerslichten reden we het centrum van de stad weer binnen om omstreeks 22.15 u de Grote Markt weer te bereiken met 57,50 km op het tellertje.

Onze fiets afgegeven aan de grote bewaakte parking die ook bemand werd door de allerkleinste Wase bikers in spé.  Op zo’n reusachtig plein is er plek genoeg voor een bewaakte parking, zelfs geheel aan het zicht van grijpgrage dieven onttrokken door zwarte plastiek.  Evenzo voor een bikewash!  Tuinslangen op de Grote Markt!  In de tent was de coverband The Norwegian Socks, de Noorse Sokken dus, reeds volop in gang geschoten.  Een beetje te luid naar onze zin, zodat wij terug buiten de tent zijn gaan zitten.  Ik heb daar wel kou geleden omwille van de nijdige wind.  Bij aankomst kreeg je een bordje tapas en een ijsje aangeboden, dat alles inbegrepen in de luttele drie euro inschrijvingsgeld!  De vriendin van Jari kwam nog naar de tent en uiteindelijk zijn we toch tot halftwaalf blijven zitten, tot de koude ons weer naar huis joeg!  Het was de eerste maal dat ik deze nachtrit meemaakte.  Vorig jaar om de een of andere reden laten passeren!  Het was de moeite waard om voor deze rit naar Sint-Niklaas te komen.  Meer afwisseling kan je niet vinden tijdens een toertocht: vertrekken in volle stad, rijden over landelijke sporen en wegeltjes, een feestje bouwen op singletracks in een woest bos en nadien in de tent.  En dan onderweg nog het gezelschap genieten van m’n makker!  De affiche beloofde “massaal veel singletracks” en dat was niet gelogen.  Ik lag ook weer pas “massaal laat” in mijn bed, maar net zoals de organisatoren moeite gedaan hadden om een tot in de puntjes geregeld evenement aan te bieden, moeten wij moeite doen om er van te komen genieten!

Jari zorgde voor de registratie van de route (57 km) op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze avondrit is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op mtbwijzer.be!

StrammerMax

03-05-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-35-50-65-85-100 km) van Straf in Bergaf te Opwijk op zondag 27-04-2014.

Sinds ik ooit met bikers van Straf in Bergaf uit Opwijk deelgenomen had aan de “4 uren Brugbergrace” in Humbeek en de Daan-TT gereden had vanuit Mazenzele, een gehuchtje van Opwijk, ben ik vaste klant van de jaarlijkse toertocht vanuit Droeshout-Opwijk.  De bikers van Straf in Bergaf namen de toertocht van Daan over toen deze fietsenhandelaar uit Lebbeke de organisatie daarvan wenste te stoppen teneinde deze rit niet te laten verloren gaan.  Inmiddels was het al de vijfde keer dat deze plaatsvond en ik heb geen enkele editie gemist.  Het aanbod aan afstanden (15-35-50-65-85-100 km) is groot en ik heb er in den beginne ooit het maximum uitgehaald, maar aan de grootste afstanden waag ik me toch niet meer.  Zelfs de kleinste nazaten van de Straf in Bergaffers waren ingeschakeld en stonden bij hun vader in fluojasjes de mensen naar de start te verwijzen.  Me ingeschreven voor de 65 km met de gedachte dat het eerder wel eens “maar” 50 km zou kunnen worden!

We verlieten het terrein van de parochiezaal naast de kerk van Droeshout om na een kort eindje langsheen de Steenweg op Vilvoorde rechtsaf de velden in te slaan.  Reeds op 1,50 km van de start troffen we de eerste splitsing tussen de 15-35 km en de 50-65-85-100 km.  Door de lange periode van droogte lagen de paden er beenhard bij.  Maar het kan hier anders zijn!  Enkele jaren geleden had het de ganse nacht van zaterdag op zondag geregend en dat was een helse editie!  Menig biker is toen tijdens de rit gestorven.  Naar het einde toe had ik op een gegeven moment zin om naast de kant van het pad te gaan zitten en te staken!  Phille81 heeft me toen opgeraapt en dank zij hem heb ik het uitgehouden tot aan de aankomst!  Helaas heb ik Phille sindsdien niet meer gezien.  Rugpijn houdt hem van de bike weg.  Spijtig!  Het was één van de bikers die steeds de moeite deed om zijn wedervaren na een toertocht kond te doen op de fora.  Hij deed ook altijd moeite om te antwoorden op een vraag of wat informatie te geven over de streek waarin hij woont en toert.

Harde veldwegen, paden en grassporen voerden me over de Waaienberg naar Paddebroeken om er op 4 km reeds een tweede splitsing te vinden tussen de 15-35 km en de grotere routes.  Vanaf hier kwam ik toe op een bekend plekje, meer bepaald de singletrack die zich met een haakse bocht verder slingert tussen een bos en een weinig vertrouwen inboezemende prikkeldraad.  Ik ben er nu aan gewend, maar tijdens die Daan-TT en mijn eerste kennismaking met deze streek vertrouwde ik die smalle veldpaadjes tussen de prikkeldraden voor geen meter!  Vaak dan nog gecombineerd met een lastig klimmetje of diepe sporen!  Een veldspoor voerde vervolgens tot het Hellepad, een wandelweg.  We reden even over een track door een strook van het Kartelobos waarna enkele stevige klimmetjes over lokale buurtwegen met naam, zoals de Karteloweg, me op 7 km door het stoffige Asse loodsten.  Op het kaartje van Jari op Google-Maps kan je dat netjes volgen!  Na een stukje asfalt als recuperatie was het klimmen geblazen in het Wolfstraatje, een zandpad, om na 9 km de derde splitsing te treffen tussen de 25-35 km en de rest.  Voor deze editie waren er heel wat splitsingsborden nodig geweest, allemaal even netjes afgewerkt met vermelding van de afstanden en grote pijlen.  Toen ik na de klim even stond uit te blazen in de Mollemseweg, kwam Peter uit Bertem voorbij gereden.  Nu ik na de winter de eigen streek weer verlaat kom ik opnieuw de bekenden van vroeger tegen.  Met Pinksteren zal hij er ook weer bij zijn wanneer een groep bikers die elkaar op tochten leerden kennen op jaarlijks weekend trekken, deze keer in Arbrefontaine.  Los van Peter had ik de organisator van deze weekends ook leren kennen na nachttochten.  De wereld is klein!

Een stoffig pad leidde tot enkele huizen en een rustoord aan de straat Waarbeek in Asse waar we het rondpunt kruisten om een veldweg in te slaan.  Assenwegen op en af voerden me op 13 km tot de splitsing tussen de 50 km en de 65-85-100 km.  10.20 u.  Even getwijfeld tussen de 50 km en de grotere afstanden.  Ik vermoedde dat Jari hier ook onderweg was en zou kiezen voor de 50 km.  Ik had bewust niet afgesproken omdat deze rit voor mij toch wel zwaar is en ik vreesde dat hij te vaak op mij zou moeten wachten.  Toch maar gekozen voor de 65 km waarvoor ik me had ingeschreven.  Ik kwam toe op een bekend plekje, op een kruispunt van assenwegen ter hoogte van Heierveld nabij Walfergem waar ooit de bevoorrading van de Boerenbike opgesteld stond.  Er staat daar nog een filmpje van op internet waarin ik te zien ben.  De plek ligt aan de rand van open velden waarin pylonen van een hoogspanningslijn staan.  De assenweg leidde me door de velden tot in het rustige schilderachtige Kobbegem waar de splitsing kwam tussen de 65 km en de 85-100 km op 15 km van het vertrek.  Omdat een mens niet altijd het onderste uit de kan kan hebben, mij gehouden aan mijn vooropgestelde keuze en de langste routes hier letterlijk en figuurlijk links laten liggen!  Ik reed door het dorpscentrum en vatte de klim in de straat van het schooltje ’t Ressorke aan.  Nadat ik een assenweg was opgereden naar de open velden toe zag ik aan de horizon het silhouet van de basiliek van Koekelberg opdoemen.  Het is altijd bizar om vanuit zo’n landelijke omgeving als deze de symbolen van ’s lands hoofdstad te kunnen zien staan!  Even later passeerde ik langs de hoeve Hof Ter Velde met een prachtig uitzicht over een open landschap, badend in de lentezon.

Een kasseitje leidde tot in Hamme-Merchtem en werd gevolgd door een off-roadklim naar een hoogvlakte van waaraf je nu ook het Atomium kon zien staan schitteren in de zon.  17,50 km.  Rijdend over assenwegen bereikte ik Relegem (Asse) om er op 19 km het dorpscentrum te doorkruisen.  Ter hoogte van Smiskensveld ging het een zanderige veldweg op in de richting van de Brusselse ring E40.  Een Bierbiker en een Herder staken me er voorbij.  We bereikten een pad evenwijdig met de snelweg dat er gehavend bij ligt met wat putten, voren en wortels.  Ik reed er tijdens de afdaling achter een andere rustig rijdende man toen ik me een hoedje schrok omwille van twee tot drie snelheidsduivels die zonder verwittiging rakelings voorbij zoefden.  In plaats van even te waarschuwen alvorens te passeren!  Eén verkeerd manoeuvre en iedereen ligt tegen de grond!  De afdaling eindigde in de bizarre bosput waar het altijd wat vochtig is en reusachtige bereklauwen groeien.  Er was daar ook een samenscholing van motorrijders, klaar om de bossen met hun tuigen onveilig te maken!  Na te voet weer uit de put te zijn geklauterd ging het over een veldweg de snelweg onder om aan de andere kant via een paadje naast de Health City uit te komen op de Steenweg op Brussel, vlak naast de E40 op de grens met Jette.  Toen ik er even halt hield zag ik daar mensen op een vangrail zitten en pas een tijd later, toen ik auto’s over glasscherven hoorde rijden, kreeg ik in de mot dat daar twee auto’s tegen elkaar gebotst waren en de derde na uitwijken voor de twee vorigen tegen een verlichtingspaal!  Er arriveerde een politieman met de motor.

De snelweg weer onder om aan de andere kant het struikgewas in te duiken.  Helaas wordt deze plek gebruikt als sluikstort en ook het achterliggende bos ligt er niet altijd even fraai bij, alhoewel het deze keer meeviel.  We bereikten de uitlopers van het Laarbeekbos van Jette en Ganshoren waar zich omwille van enkele hoge begroeide oude zandheuvels een speeltuin bevindt voor motoren en mountainbikers.  Voor zolang het nog duurt, want indien er toch werk zou gemaakt worden van een verbreding van de Brusselse ring, dan verdwijnt deze plek definitief onder asfalt!  Er was daar ook een grote groep mensen present die aan het spelen was met telegeleide auto’s die ze door de diepe sporen lieten rijden.  De parcoursbouwers hadden zich op voorhand op de fora verontschuldigd niet het onderste uit de kan gehaald te hebben uit het Laarbeekbos.  De diepste putten waren nog te nat om er een toertocht door te jagen.  Voor mij was het uitgezette parcours daarom ideaal, want te technisch is toch niet aan mijn oude knoken besteed.  Paadjes voerden mij op en af over de oude keiharde zandhopen.  De meest steile afdaling over een uitgespoeld spoor heb ik te voet genomen.  Ik was er helemaal alleen op pad en een doodssmak zag ik niet zitten!  Het academisch ziekenhuis van Jette is niet ver af, maar dat wil niet zeggen dat ik persé een poging hoefde te doen om er ook binnen te geraken!  Ook de even steile klim die volgde was niet voor mijn pannenkoekenniveau bestemd!  Na het overschrijden van een laatste bultje, met in mijn zog dan toch nog twee bikers, arriveerde ik na 24 km op meer open terrein.

Na opnieuw onder de snelweg te zijn gepasseerd reed ik op een veldweg met links van mij uitzicht op de verkeerswisselaar van Groot-Bijgaarden in de diepte en zicht op de basiliek van Koekelberg en de hoge flatgebouwen met gekleurde gevels in Ganshoren.  In Ganshoren vertrok vroeger ook een toertocht recht het Laarbeekbos in na het kruisen van de spoorweg, maar na één keer te zijn afgelast omwille van het winterweer is deze blijkbaar een stille dood gestorven.  Korte tijd later bereikte ik de rand van de bewoonde wereld van Zellik om er op 25 km van het vertrek de eerste bevoorrading te treffen aan de Jan Longinstraat en de Jan Leostraat!  In het gezelschap van enkele andere bikers en de Bergaffers de inwendige mens versterkt met fruit, knabbeltjes en een drankje.  11.30 u.  Na de stop ging het Zellik door om aan het station de spoorweg te kruisen via een pad dat als een helix de hoogte in gaat naar een brug toe.  Dat doet me altijd denken aan de lessen van wetenschappelijk tekenen waar we ooit zo’n ding op papier dienden te zetten en dan nog de hellingsgraad moesten berekenen om exact boven het startpunt te kunnen eindigen!  Een smal servitudepad leidde naar de kerk en op het daaropvolgende klimmende paadje tussen draadafsluitingen kreeg ik te maken met twee tegenliggers.  28 km.

Het ging een bos in naast de snelweg waarna een afdaling door dat bos, overgaand in gras en tenslotte in beton me tot aan de Kerkweg in Groot-Bijgaarden (Dilbeek) voerde.  Ook al wordt van Dilbeek gezegd dat het een met Brussel vergroeide verstedelijkte gemeente is, de omgeving op deze plek was zeer landelijk en schilderachtig met enkele grote oudere villa’s tussen groen.  Na het kruisen van een straat en de snelweg volgden klimmende sporen door gras en velden.  Op 31,75 km trof ik er op de middag een splitsing tussen de 65 km en de 85-100 km ter hoogte van de dicht bij de snelweg gelegen Salons Waerboom, een complex met feestzalen en hotel.  Ik stond toen in de Kortemansstraat in Groot-Bijgaarden (Dilbeek).  Een holle weg voerde me naar de Brusselsestraat in Sint-Ulriks-Kapelle (Dilbeek).  Daar stond bij vorige edities de bevoorrading op een kleine parking in een bocht naast de weg en was er een afsplitsing voor een lus voor de grootste afstanden die er twee keren passeerden.  33,50 km.  Het zogenaamde Borréboske werd niet aangesneden.  De paadjes zijn er naar de bliksem en het ligt er vol kris kras door elkaar omgevallen boomstammen.  Daar valt nog weinig leut te beleven.  Leuke servitudes voerden me door Sint-Ulriks-Kapelle langs mooie plekjes en in een open landschap tot ik op 36 km een strook bos naast de snelweg bereikte.  Ter hoogte van de Assestraat kruiste ik de snelweg en trof er de splitsing tussen de 65-85 km en de 100 km op 36,50 km van het vertrek.  Na een veldspoor kwam er een kilometer verder opnieuw een splitsing tussen de 50-65-85 km en de 100 km.  Hier kreeg ik eventjes terug meer bikers te zien omdat ik me opnieuw op het parcours van de 50 km bevond.

Een zware asfaltklim voerde me in de richting van Asse tot we even voor een witte kapel de buurtweg Lantierenhoutweg in werden gestuurd.  Eerst even verder gereden tot aan de kapel van Petrus Ascanus, martelaar van Gorcum, op de hoek van de Petrus Ascanusstraat en de Pastinakenstraat.  Er kwam een afdaling over een eerder onbetrouwbaar pad vol diepe groeven in de richting van de Terlindenvijver om er op 40,50 km nogmaals een splitsing te zien tussen de 50-65-85 km en de 100 km.  Er liep een sms binnen en ik vermoedde zo halvelings dat deze van Jari kwam.  Inderdaad.  Hij was gearriveerd.  Gemeld dat ik op de toer van 65 km was en nog 25 km te rijden had.  Dat ging dus nog even duren, het had geen zin van op mij te blijven wachten.  Halvelings al afgesproken voor de nachttocht in Sint-Niklaas vrijdagavond!  Nog even gevraagd of de rit hem hier bevallen was, vermits ik vermoedde dat hij deze nog nooit gereden had.  “Super”, was het antwoord.  Het ging een veldspoor in, gevolgd door een paadje op een rode vaste route, een door geulen gehavend spoor op en tenslotte een keienpad tot vlak naast de Kruisborrekapel op 42 km.  13.10 u.  In tegenstelling tot anders dienden we niet te klimmen in de Kruisborreweg om er de drukkere Edingsesteenweg te kruisen, maar ging het na de kapel rechtsaf een grillige track onder de struiken in.  Mijn vermoeden werd bevestigd toen ik even verderop het Kruis van Sjat passeerde.  Dat kruisbeeld staat daar naast een steil pad vol wortels dat we nu konden afdalen.  Bij andere tochten of eerdere edities was het hier altijd klimmen en voor mij te voet!

De Kruisborreweg in Asse, die loopt van de Edingsesteenweg naar de 17de-eeuwse Kruisborrekapel, ontwikkelde zich in de loop van de 20ste eeuw tot een echte ommegang met diverse kapellen, de 'weg oem' of 'Kapellekensweg' genoemd. Naast de weg- of veldkapellen waren er oorspronkelijk ook nog een aantal boomkapelletjes, die intussen verdwenen zijn. Langs de veldweg bevindt zich ook een overluifeld houten kruis met een smeedijzeren Christus, in de volksmond het 'Kruis van Sjat' genoemd. 'Sjat' was de bijnaam van Louis Moerenhout (1868-1957), smid en wagenmaker, die het kruis vervaardigde. Het kruis werd in 1976 hersteld door de plaatselijke heemkring Ascania.

Eens het Kruis van Sjat voorbij was het weer klimmen om dan toch de Edingsesteenweg te kruisen en rechtsaf te slaan.  Na de tocht zou ik vernemen dat hier door de gemeente Asse een omlegging van het parcours verplicht werd omwille van een wielerwedstrijd die de gebruikelijke kruising van de Edingsesteenweg passeerde.  Een servitudepad door velden leidde naar het einde toe dwars door de tuin van een nog recent gebouwd huis.  De bewoners hadden een bordje gehangen met de vraag om het paadje door “ons bos” te willen gebruiken in plaats van de erfdienstbaarheid, teneinde rust en privacy te garanderen.  Allicht ook om het ruïneren van hun gazonnetje te vermijden.  Er zal die zondag heel wat passage door “hun bos” geweest zijn!  De tocht voerde me naar Asbeek waar ik ter hoogte van Platijn de taverne Hof Ten Eenhoorn passeerde op 45 km om 13.30 u.  Even later stak me voor de vierde en laatste keer vandaag dezelfde biker voorbij, iemand in een geel truitje met publiciteit voor Ename op z’n rug!  Dat moet een kerel geweest zijn die de route van 100 km reed en me telkens weer inhaalde!  Hij hield er een stevig tempo in!

Ik reed over een pad langsheen lagergelegen paardenweiden vol boterbloemen.  Het is de moeite van op die herkenbare plek eens halt te houden en rond te kijken naar de knappe omgeving en de glooiende groene weiden omzoomd door bomen.  Prachtig is het daar!  Het ging een strook bos door, gevolgd door een klimmetje over de velden en ik vond het raar dat ik van links op het baantje verderop een biker zag rijden die me al een tijd geleden voorbijgestoken had.  De reden was snel duidelijk.  Daar waar de veldweg uitkwam op een asfaltbaantje werd de keuze gelaten tussen “technisch” linksaf en “normaal” rechtsaf gewoon verder op het parcours na 46,75 km.  Gekozen voor linksaf in het zog van drie anderen.  We werden een track in het bos op gezonden ter hoogte van het kasteel Putberg in Asse.  Na het klimmetje ging het steil naar beneden, waar één van de vorige bikers te voet ging en een andere weer terugkeerde om zijn aanloop te nemen.  Teneinde nekbreuk te vermijden ben ik er veiligheidshalve ook te voet naar beneden gewandeld.  Wat volgde was de mooie singletrack die er door het imposante bos aan de Putberg loopt.  Om dan weer uit te komen aan bordje met de keuze technisch of normaal.

Even verderop bereikte ik na een veldweg de tweede bevoorrading die er na 48,50 km opgesteld stond op het grasveld voor de schuur van een huis waar ze bij eerdere edities ook al gestaan had.  14.00 u.  Er waren nog enkele Straf in Bergaffers aan de slag, waarvan ik alleen degene ken die als schuilnaam Meng heeft.  De mannen kregen complimenten van een biker die de tocht voor het eerst reed.  Er was nog van alles te knabbelen, waaronder de lekkere chocoladecake.  Ondanks het toch al gevorderde uur kwamen er nog anderen toe die allicht op de langste routes reden.  Afscheid genomen en weer op pad.  Onmiddellijk na de eerste zandweg kwam een splitsing tussen de 50-100 km en de 35-65-85 km.  Op het bord stonden ook de nog af te leggen afstanden.  Dat is een goede zaak, want sommige mensen die afgepeigerd zijn denken in te kunnen korten door de route van een kleinere afstand te beginnen volgen!  Maar de rijders op de 50 km hadden nog 22 km voor de boeg, terwijl er voor de 65 km nog slechts 17 km te rijden waren!  Veldwegen en sporen, gevolgd door een afdaling met enkele gevaarlijke geulen waarvoor werd gewaarschuwd, leidden me tot aan de Grotendriesstraat in Meldert (Aalst) op 52 km.  Na enkele servitudes ging het een kilometer verder via een houten trap een knap stuk bos in waar een paadje over een aantal bruggetjes door het bos slingerde.  Vanaf een volgend knap weidespoor had men een mooi zicht op een groen bos op een plek waar nergens huizen te zien waren.  Een singletrack leidde daarna door een strook bos waar de bodem begroeid was met een tapijt van blauwe wilde hyacinten.  Uiteindelijk arriveerde ik in Veldekenslos te Affligem.

We kregen enkele baantjes voor de wielen en dan doken we tussen twee muren een achterliggend veldspoor in.  Ik vroeg me af waar ze de paadjes allemaal bleven halen!  Achteraf zou ik het antwoord op mijn vraag krijgen!  Je moet een goed kenner van de streek zijn om al die wegeltjes te weten liggen!  De paden voerden me tot aan de Putveldweg in Meldert op 58 km van het vertrek.  Het was al 15.00 u!  Ter hoogte van het legendarische Café Kravaalbos Bij Stinne ging het een bospad in op een blauwe vaste route  59 km.  Stinne tapte er nog pinten toen ze 90 jaar was in 2010.  Een jaar later overleed ze.  Het café bleef bestaan omdat vijf mannen er voor zijn blijven zorgen.  De voetbalploeg StinneBoys hebben er hun vaste stek!  Er stond een grote tent buiten en er was redelijk wat beweging van wandelaars.  Na een klim over een zanderig spoor reed ik het Kravaalbos binnen over een mooie singletrack tot aan de Huizekensstraat in Meldert.  Geen enkel huis staat er op dezelfde rooilijn en oud en nieuw, klassiek en modern door elkaar!  Typisch Vlaams!  Twee keren rechtsaf om nogmaals een klim richting het Kravaalbos voor de wielen te krijgen.  In het bos zelf was het nogmaals stevig klimmen over een pad met bij momenten diepe sporen tussen de blauwe boshyacinten.  Ik kwam er enkele keren dezelfde jogger tegen en drie jonge gasten waren er vanuit het bos foto’s aan het maken van de achterliggende open ruimte.  Tot 62,50 km kon ik genieten van het mooie ritje door dit knappe bos.  Op het kaartje van Jari kan je goed zien waar Café Bij Stinne gelegen is.  Het parcours maakte er een bocht van bijna 360 graden.

Na het verlaten van het Kravaalbos ging het veld- en zandwegen op.  We staken de Steenweg over om zo tot het kerkje van Mazenzele te rijden.  Toen ik hier destijds de Daan-TT kwam rijden stond ik nabij de kerk geparkeerd op de plek waar nu een reeks nieuwe huizen is gebouwd.  De kerk zag er toen zeer vervallen uit en ik had toen geschreven dat het jammer was dat ze zo stond te verkommeren.  Intussen is ze helemaal opgeknapt en in haar oude luister hersteld!  Alsof iemand mijn tekst gelezen had!  Er zijn nog kerkjes in deze streek gerestaureerd, zoals Sint-Gudula in Merchtem-Hamme waar ik ook al per bike ben gepasseerd tijdens toertochten.  Vanuit Mazenzele was het nog slechts een steenworp van Droeshout waar ik na 67,50 km arriveerde.  Ik durf niet schrijven hoe laat!  Ik werd er onmiddellijk gespot door Boxer waardoor ook Svekken en Jakke naar me toe kwamen.  Deze Goodfellas uit Dendermonde stonden net op het punt om huiswaarts te vertrekken.  Ik was content dat ik hen nog even te zien kreeg.  Eind juli zal ik hen wel weer kunnen spotten op de Boerenbike in Opwijk waar ze elk jaar trouw present zijn.  Later nog na de Halloween-nightride in Zele!  Of hoe je door de mountainbike fijne mensen leert kennen, want die kerels zijn altijd even vriendelijk!  Ook de beruchte Streets werd er bij gehaald.  Een paar woorden met hem gewisseld, want de mens was mee aan het helpen opruimen.  Ik kreeg zelfs prompt wat te drinken aangeboden en als laatste op de après heb ik me ook nog twee broodjes hamburger aangeschaft.  Intussen reeds afgekoeld, maar ze smaakten.

Nog even staan praten met Bergaffer Dirk terwijl iedereen er in de weer was met het sorteren van leeggoed, het afbreken van de zelf in elkaar gestoken douchecabine, het opvouwen van de tenten en het opruimen van een staketsel waar een groot spandoek van de club aan was bevestigd.  Dat had de afgelopen tijd in de voortuin van één van leden gestaan om de tocht aan te kondigen.  Toen ik opmerkte dat er bij zo’n toertocht toch veel komt kijken en de organisatie blijkbaar toch op wieltjes liep en iedereen in de weer was, vertelde Dirk dat organiseren er bij iedereen van jongs af aan in zat.  De club is ontstaan uit de plaatselijke KLJ toen deze mannen de jeugdbeweging zo stilaan ontgroeiden maar elkaar niet uit het oog wilden verliezen en aldus samen begonnen te mountainbiken.  Allicht zullen velen ooit leider geweest zijn en dan moet je in staat zijn om te organiseren.  Er liepen trouwens nu heel wat kinderen rond, want de lokalen van de jeugdbeweging liggen achter de parochiezaal.  Allicht is zo de opvolging door de volgende generaties verzekerd.  Ook eens gevraagd hoe ze er in slagen van al die paadjes te weten liggen!  Blijkbaar is er één van de leden die de hele streek kent als zijn broekzak en zelfs zonder voorbereiding een rit met de club kan leiden in gelijk welke richting!  Hij had op korte tijd een omlegging van het parcours in Asse tengevolge van de wielerwedstrijd uit zijn hoge helm getoverd.  Zo iemand is goud waard voor een club natuurlijk!  Afscheid genomen, onder anderen van Kris bij wie ik me daarstraks had ingeschreven, en m’n nog eenzaam in de parkeerweide achtergebleven auto opgezocht.  Tevreden weer naar huis gereden en blij dat ik er ook deze keer weer bij was kunnen zijn, met prachtig weer en op een toertocht georganiseerd door een groep enthousiaste rakkers vanaf dat godvergeten plekje in Droeshout.  Met groeten aan de Bergaffers die ik niet te zien kreeg, zoals Mojobiker en Dr. Gonzo en alle andere mannen in de groene pakken!  ’s Avonds zouden alle medewerkers nog aanschuiven voor een afsluitende barbecue, zo’n 70 mensen die bij dit alles betrokken waren en voor 1231 deelnemers een knappe zondag in elkaar staken!  Allicht tot op de Boerenbike op de laatste zondag van juli!

Jari registreerde de route van 50 km op Google-Maps: klik hier!

StrafinBergaffer Mojobiker maakte een filmpje tijdens de voorbereidingen: klik hier of kijk onderaan!

Voor foto's: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op mtbwijzer.be!

StrammerMax

29-04-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht “Fiets je Rot, red de Middenvijver" (40 km) te Antwerpen-Linkeroever op zaterdag 26-04-2014.

Jarenlang mocht de natuur op Linkeroever haar gang gaan. Er waren bomen en struikgewas, plassen en struwelen. De natuur werd ongemoeid gelaten, ijsvogels vlogen heen en weer terwijl de seizoenen kwamen en gingen. De biodiversiteit nam toe, de rijkdom groeide. Het werd niet voor niets het “laatste wandelparadijs” genoemd. Het was ook een van de zeldzame gedoogzones waar honden (en hun baasjes) nog los mochten rondlopen. Jeugdbewegingen vonden er de vrije ruimte. Wandelaars voelden er zich thuis. Honden konden er nog putten graven en zwemmen en sociaal zijn. Net als de mensen. Er was niets geregeld, men regelde het zelf. De gemeenschap zorgde voor het opruimen van zwerfvuil, men hield zelf een oogje in het zeil. De menselijke waarde van het gebied was groot.

Het terrein, eigendom van Waterwegen en Zeekanaal, werd in concessie gegeven voor twintig jaar aan een privé bedrijf dat op dit terrein mega festivals zoals Laundry Day wil organiseren. Daar wordt laconiek bij verteld dat “er vroeger niets was” en dat het gebied nu 'opgewaardeerd' zal worden. Dit opwaarderen omvat de intentie tot het aanleggen van permanente betonnen wegen, het plaatsen van een omheining, geluidsoverlast, hopen afval van de festivalgangers, verkeersellende, ...

De toertocht “Fiets je Rot” maakte deel uit van het evenement “Red de Middenvijver”.  Er was ook een “Ren je Rot” voor honden en een “Vlieg je Rot” voor modelvliegtuigjes.  Dit alles genaamd naar het nabijgelegen natuurgebied Het Rot dat samen met de grote grasweide aan De Middenvijver bedreigd wordt door de aanleg van de Oosterweelverbinding voor het sluiten van de ring om Antwerpen en de mogelijke komst van mega-evenementen zoals Laundry Day en andere muziekfestivals.  De stad heeft namelijk haar oog laten vallen op de grote grasvlakte die tot op heden toe gebruikt en ook in ere gehouden werd door de bewoners die er kwamen biken, met hun hond wandelen of met hun modelvliegtuigen spelen.  Ook het nabijgelegen Sint-Annabos gaat voor negentig procent tegen de vlakte indien de Oosterweelverbinding er komt.  Er is geen betere manier om de mensen bewust te maken van deze dreiging dan ze kennis te laten maken met de natuurpracht die deze plekken bieden zo dicht tegen de stad.  Menig biker verbaasde zich na afloop dan ook over het feit dat er nog zo veel off-road te vinden is op Antwerpen-Linkeroever.

Mijn auto geparkeerd op een verlaten asfaltweg ter hoogte van het rondpunt voor de bebouwde kom van Zwijndrecht in de buurt van het schelpvormige gebouw dat er tussen de tramsporen staat.  Er stonden daar in de buurt tenten voor de Bloesemfeesten.  Na het kruisen van de snelweg was ik na 1,75 km aan het tentje op De Middenvijver wat ik bij het passeren al had zien staan achter de strook bomen langsheen de Blancefloerlaan.  De toertocht was aangekondigd als “basic”, dus zonder voorzieningen zoals bevoorrading, bikewash en douches, maar ook volledig gratis.  Een formuliertje ingevuld aan de actietent en wat uitleg gekregen van een dame van het organiserend comité.  Om 12.45 u was ik op pad.  Ik diende de weide te kruisen in de richting van een houten slagboom aan de toegang tot Het Rot aan De Middenvijver.  Assepaadjes voerden me doorheen een zanderig bebost gebied waarbij ik tot vlak naast De Middenvijver passeerde in het gezelschap van nog drie andere bikers.  De wegeltjes brachten me tot aan de Charles Decosterlaan waar we een singletrack in reden.  Deze laan is een invalsweg vanaf de snelweg naar Antwerpen toe.  Daarna voerden assewegen ons doorheen een bebost gebied dat gelegen was tussen knappe waterpartijen links en de Charles Decosterlaan rechts.  Allerlei vogels zaten er op het water, waaronder ook een grote witte zwaan.  De omgeving was er zeer mooi.  Op 4,75 km reed ik in de omgeving van de verkeerswisselaar Antwerpen-West.  Een biker met een Nederlands accent keerde op zijn stappen terug omdat hij een pijltje naar een graspaadje toe gemist had.

Even verder ging het de Blancefloerlaan op en na 5,75 km rechtsaf een nieuwe woonwijk in.  Er wordt langsheen de Blancefloerlaan in de richting van de stad nogal verwoed gebouwd.  De straat ging over in een off-road-paadje dat me tot aan het Galgenweel, een grote waterplas, voerde.  In de verte zag ik de frietzakken staan, zoals het nieuwe gerechtshof hier genoemd wordt omwille van de rare vorm van de daken.  Vanaf hier reden we over de zanderige paden langsheen het Galgenweel.  Er voeren zeilers op het water, langs de kant zaten vissers en zelfs al de eerste zonnekloppers, terwijl anderen aan het joggen waren.  Er reden me twee bikers voorbij in de bocht omheen de waterplas.  Even verderop werd mijn aandacht getrokken door een gedenksteen die de naam van Kay Maartense vermeldde (9/3/1988 – 6/12/2012), verdwenen na een reddingspoging van zijn vriend in de Schelde.  Hun lichamen zijn tot op heden niet gevonden.  Het kiezelpaadje naast het Galgenweel had ik ook bereden tijdens de nachttocht van de Sint-Petrusschool te Bazel.  Van hier heb je een mooi zicht op de skyline van Antwerpen.

Ik kwam uit op een straat en daar moesten we rechtsaf de fietstunnel in die in de rand van de Kennedytunnel de snelweg kruist.  Maar ik ben eerst linksaf gereden om te zien waar ik me ergens bevond.  Dat bleek de Beatrijslaan te zijn.  Ik ben er langs gereden tot aan de Galgenweellaan.  Er stonden al dranghekkens voor de Antwerp Ten Miles die daags nadien gelopen zou worden.  Vanuit de bebouwde kern van Antwerpen-Linkeroever kwam een zeer grote colonne motorrijders voorbij gereden.  Dat waren er honderden!  Op mijn stappen teruggekeerd en voor het eerst in mijn leven ben ik door de fietstunnel van de Kennedytunnel gereden richting Antwerpen-Centrum, Hoboken en Wilrijk.  Er is zelfs een heel netwerk van fietstunnels en een lift die je naar de tunnel onder de Schelde richting Antwerpen-stad brengt!  Voor fietsen, brommers en voetgangers!  Wij reden echter gewoon rechtdoor en bleven op de Linkeroever om weer uit te komen op de Beatrijslaan die daar ook de snelweg kruist.  Wij hadden dus net zo goed over de brug kunnen rijden!  Omdat ik een pijl rechtsaf mistte, ben ik bijna tot in Burcht gereden en op mijn stappen teruggekeerd.  13,50 km om 13.40 u.

Het ging rechtsaf naast een plek waar bouwwerken gingen beginnen en over een braakliggend terrein met rechts achter de bomen de snelweg en links een dijk waarachter de Burchtse Weel moet gelegen hebben.  Ik ben tot aan de dijk gereden en bovenop gaan kijken, maar ik zag enkel grasland en bomen.  Er kwamen nog drie bikers toe en na de overtocht van het open terrein doken we een knappe singletrack in door laag groen en struikgewas.  We bereikten van tussen de struiken en bomen het gloednieuwe asfaltpad dat over de dijk liep.  Op de grens met Zwijndrecht ter hoogte van enkele waterpartijen reden we het gebied van de Burchtse Weel in.  De nachttocht vanuit Bazel passeerde hier ook.  16 km.  We bereden eerst de paadjes die hier in een strook bos liggen en van 17 km tot 18 km volgde een zeer knap spoor doorheen het gras.  Het liep evenwijdig met de snelweg die aan onze rechterhand door veel groen en bomen aan het zicht werd onttrokken.  Aan het einde ervan ging het rechtsaf op een assenweg en twee bruggen van de snelweg onder naar een KMO-zone toe.  Op de Antwerpsesteenweg in Burcht kruisten we via een brug de spoorweg.  19 km om 14.00 u.  We reden enkele straten van Burcht door en verlieten de bewoonde wereld aan een pompstation.  Het ging eerst een plezante singletrack op tussen laag groen.  Van daar doken we het groene gebied in dat gelegen is tussen de spoorweg rechts en de in de verte gelegen Blancefloerlaan links.  Ik kon het schelpvormige tramhuisje in de buurt van waar mijn wagen geparkeerd stond in de verte zien.  We reden dan over het open terrein met bomenpartijen om voor de snelweg linksaf te gaan van de spoorweg weg in de richting van de Blancefloerlaan.  Er kwam daar nog een biker toe.

Ik reed voorbij het uiteinde van het asfaltbaantje naast de Blancefloerlaan dat doodloopt op de snelweg nabij de verkeerswisselaar Antwerpen-West en zag in de verte m’n auto geparkeerd staan.  21 km.  We reden naast de snelweg onder de Blancefloerlaan om via een track die tussen de snelweg en een bos over een soort dijk liep de Dwarsstraat op het grondgebied Zwijndrecht te bereiken.  Dat is een straat onder de bomen die vertrekt van aan het rondpunt voor de bebouwde kom van Zwijndrecht en doodloopt op de snelweg.  Op 22 km passeerde ik daar een filiaal van Basic Fit.  We doken rechtsaf een paadje in tussen de struiken om in een open met bomen begroeid zanderig gebied te komen.  Daar lagen zeer plezante paadjes en singletracks die over zanderige vlakten en door stroken bos voerden.  Soms over heuveltjes en bulten.  In ieder geval een echte speeltuin voor mountainbikers.  Ook voor andere doeleinden, te zien wat er op de grond lag aan het einde van een doodlopend paadje dat ik per vergissing was in gereden.  Omdat ik ergens een pijltje gemist had op de wirwar van wegeltjes heb ik een bepaald stukje twee keren gereden.  Tot 28 km konden we genieten van deze mooie plek.  We verlieten ze via een grasspoor naast de snelweg en tussen de struiken.

Dan moesten we een trap af, geconstrueerd uit oude dwarsliggers van een spoorweg om uit te komen in een net straatje, kassei met aan weerszijden een betonnen strook.  Er stonden daar drie eenzame huizen, waaronder de Bed and Breakfest ’t Vliethuys in de Polderstraat 258 te Zwijndrecht.  Met zicht op niets dan groen.  Vlak na het derde huis ging het linksaf een grasspoor in dat “Het Vredespad” gedoopt was.  Dit leidde naar het zogenaamde Vredesbos met eerder laag groen in Zwijndrecht.  Er liepen een aantal wandelaars.  Via een knap zanderig pad onder de bomen kwam ik weer uit in de Polderstraat die er naast de expressweg E34 ligt.  Dat is het einde van de expressweg die via de Charles Decosterlaan de Linkeroever binnen duikt.  30 km.  Samen met twee andere bikers stak ik de expressweg over ter hoogte van verkeerslichten.  Aan de overkant ging het een hele tijd evenwijdig met de expressweg op een baantje, eerst asfalt, daarna steenslag in de richting van de stad.  Op 33 km bereikte ik de Charles Decosterlaan en dienden we rechtsaf te slaan.  Een asseweg voerde me tussen een gracht in de diepte links en een bos rechts tot aan de Scheldedijk.  Aan de overkant an de gracht liepen in de diepte over een spoor drie wandelaars.  Even rondgereden in de omgeving van de Scheldedijk, niet wetend dat het parcours me later weer hierlangs zou brengen!

Het ging linksaf en ter hoogte van een pompgemaal neerwaarts en het natuurgebied Blokkersdijk in.  Een mooi pad leidde me door dit bosrijke gebied of er langs over een zanderige ondergrond.  Links naast een waterpartij lagen broedgebieden voor watervogels.  Het pad dook opnieuw het bos in en na een bochtje naast een prikkeldraad trof ik een stukje met veel wortels.  Uiteindelijk reed ik over een grasspoor naast de bosrand om weer uit te komen op de Scheldedijk ter hoogte van de plek waar we Blokkerdsdijk daarnet waren in gereden.  We reden even over de dijk om dan naar beneden toe het imposante Sint-Annabos binnen te rijden.  We genoten daar van een wirwar van paadjes onder hoge bomen.  Nooit geweten dat hier zo’n knap gebied lag.  Even kwam ik op 38 km langs een parkeerplaats aan de ingang van het bos ter hoogte van een manege om weer bospaadjes in te slaan.  Twee infoborden die ik onderweg tegenkwam dienden het te ontgelden in verband met de aanleg van de Oosterweelverbinding en de vernieling van deze natuurgebieden.

Een paadje leidde me weer naar de bewoonde wereld naar straten zoals Le Corbusierlaan en De Heemlaan, enkele doodlopende straten van een kleine villawijk nabij één van de grotere lanen op de Linkeroever.  40 km.  In het gezelschap van een echtpaar reed ik dan over een grasspoor op de middenberm van de August Vermeylenlaan om net voor de toegang tot de Waaslandtunnel of “konijnenpijp” over te steken naar de Halewijnlaan toe.  We doken een doodlopend zijstraatje in en arriveerden weer op de grote grasvlakte aan De Middenvijver.  Gedurende 43 km hadden we kennis kunnen maken met vele open ruimten die hier op een boogscheut van een grootstad enkel door insiders en plaatselijke bewoners gekend zijn!  Of hoe je met de mountainbike nieuwe horizonten kan ontdekken op plaatsen waar je ze niet verwacht!

Groot was mijn verbazing toen ik tijdens een gesprek met een van de dames ter plaatste te horen kreeg dat heel dit parcours uitgestippeld en uitgepijld was door slechts twee mensen, zij en haar echtgenoot!  Van 16.00 u tot 21.30 u hadden zij daags tevoren de pijltjes gehangen en ’s ochtends alles nog eens gecontroleerd.  Deze mevrouw was wel opgegroeid op Linkeroever, maar om zo’n tocht uit te zetten moet je toch beschikken over een uitstekende terreinkennis!  Zij was tevreden over de opkomst en vooral ook over de vele positieve reacties van de deelnemers.  Velen hoopten dat het niet bij een eenmalige organisatie zou blijven, zolang het nog kan tenminste.  Er waren ook nog hondenliefhebbers met hun viervoeters present en zij konden deelnemen aan een soort wedstrijd.  Het was boeiend om nadien het gedrag van de dieren te observeren.  Een kleine hond kwam uitdagend een balletje voor uw voeten rollen opdat je het zou wegwerpen.  Tegen de duur kwamen alle andere honden meespelen!  Tenslotte kon je ook de petitie ondertekenen ten guste van het behoud van De Middenvijver.  Opdat op zijn minst deze grote grasvlakte zou gespaard en vrij toegankelijk blijven voor de bewoners indien de Oosterweelverbinding er toch zou komen!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op mtbwijzer.be!

Kijk ook eens naar de site: http://www.reddemiddenvijver.be/

StrammerMax

28-04-2014 om 17:00 geschreven door StrammerMax

Paasmaandagtocht (30-40-45-55 km) van MBC ’t Zonhoekje te Zele op maandag 21-04-2014.

Daags na de toch wel redelijk zware toertocht La Trace d’Hez in het Waals-Brabantse Tangissart, richting Zele voor de paasmaandagtocht van MBC ’t Zonhoekje die ook al een vaste waarde begint te worden op mijn jaarlijkse lijstje.  Traditiegetrouw me geparkeerd in de Veldekensstraat op enige afstand van de tent aan de sportterreinen aan Veldeken.  De tent was iets anders opgesteld dan vroeger, ik vermoed omwille van een nieuwe grasmat, want het grastapijt van de sportvelden zag er smetteloos groen uit.  Het was even drummen omdat op het ogenblik van mijn komst aan de start gemanoeuvreerd werd met een aanhangwagen die een friet- en hamburgerkraampje herbergde dat er ook de vorige jaren present was.  Er moeten bij mijn inschrijving al meer dan 400 deelnemers geweest zijn, want deze keer voor mij geen bonnetje van de paashaas voor een chocoladen ei na afloop!  Om 9.30 u kon ik van start gaan op deze zonnige paasmaandag.  Toen ik vertrok kwam  Jari net toe aan de inschrijving, en had ik toen geweten wat ik later zou te horen krijgen, dan had ik even gewacht in plaats van al te vertrekken met de wetenschap dat zijn jongere benen mij spoedig in zouden halen.

Landelijke paden met een mix van asfalt, hard droog zand en sporen doorheen gras brachten me naar de Kammershoekwegel en de Gratiebossen, twee van de buurtwegen met naam.  Mooie paden brachten me naar Berlare waar we door de velden en stroken bos geleid werden, ondermeer over het Bareldonkpad op 7,75 km.  Op 8 km reed ik voorbij het Donkmeer in Overmere waar de horecazaken ontwaakten en er gepoetst werd om de klanten op deze extra vrije dag in de beste omstandigheden te kunnen ontvangen.  Een klinkerwegel leidde met tot aan het recreatiedomein Nieuwdonk alwaar ik een splitsing trof tussen de routes van 30-40 km en 45-55 km.  Toen ik er even halt hield kwam Jari toe.  Hij was de vorige dagen ernstig ziek geweest en vond het raadzamer zich te beperken tot de route van 30 km.  Even geopperd om de route mee te fietsen en er nog een tweede stuk alleen aan toe te voegen, maar uiteindelijk zijn we elk onze weg gegaan.  Lang zal het niet duren voor onze wegen nog eens zullen kruisen.  10.10 u.

Assewegen en landelijke baantjes voerden me door het land van Overmere en ik had intussen gemorken dat de richting van de tocht omgekeerd was in vergelijking met de vorige keer.  Op 12 km reed ik de sporthal van Overmere voorbij.  Ter hoogte van een kapelletje ging het een hobbelige buurtweg, een grasspoor op om op 14 km toe te komen op het grondgebied van Kalken-Laarne.  Tot 16 km doorkruiste ik het centrum via iets drukkere straten.  Aan de rand van de bebouwde kom verliet ik de drukke Provinciebaan om er een betonpad in te rijden dat deel uitmaakt van een blauwe vaste route.  Een zandpad, het Zeypestraatje, leidde me op 17,50 km naar het Peperstraatje in Laarne.  Daar stonden ook wagens met fietsdragers geparkeerd en te zien aan de tweewielige passanten was hier een toertocht voor wielertoeristen aan de gang.  Op de grens met Wetteren ging het vanaf een drukke steenweg een asseweg in, daarna een stukje door een bewoonde wereld om Wetteren weer te verlaten via een asfaltbaantje doorheen een knap groen landschap.  De villaatjes die er aan één kant van de weg gebouwd stonden hadden een mooi uitzicht over de groene velden en bomen.  20,50 km om 11.00 u.

Het asfalt ging over in een asseweg en rijdend doorheen een landelijk open landschap bereikte ik op 21,75 km de omgeving van de Kalkense Meersen.  Een asseweg werd gevolgd door een vrij lang keihard grasspoor vol bulten en putten.  Het einde ervan liep na een bocht naast een beek en was sterk gehavend met diepe voren en putten.  Een landing in het water sprak me niet aan!  Ik kwam uit op een betonbaantje waar wielertoeristen en fietsers reden naast de Kalkense Vaart op 24 km van de start.  Ter hoogte van de sluis aan de monding in de Schelde ging het linksaf het jaagpad op.  Je had er een zicht op de huizen en de kerktoren van het op de andere Scheldeoever gelegen Schellebelle.  Ik bereikte De Aard of Het Aardeken en bemerkte daar een eigenaardige constructie in een weide.  Meer bepaald het Salicetum van Will Beckers.  Een salicetum of wilgenarboretum is een levende verzameling van verschillende wilgensoorten en/of -rassen.  Een salicetum is een wilgencollectie of een wilgenbos.  Het betreft hier een vlechtwerk van wilgentakken en maakt deel uit van de kunstcollectie Beeldenstroom 2012.  Het bizarre vlechtwerk even van nabij gaan bekijken.

Kunstenaar Will Beckers creëerde hier de ultieme combinatie tussen kunst en natuur. Op en rond 15 oude knotwilgen maakte hij een organisch vlechtwerk van duizenden wilgentenen. De komende jaren zullen zoveel mogelijk soorten wilgen ( geslacht Salix) verder vervlochten worden. Vandaar de naam van het kunstwerk 'Salicetum', wat wilgencollectie betekent.

Aan het einde van De Aard bereikte ik de aanlegplaats van het veer over de Schelde naar Schellebelle ter hoogte van het Café De Schelde.  Er stond een tent met een infostand van Natuurpunt en een groep mensen stond te wachten om na de passage van een binnenschip op de veerboot te kunnen stappen.  Een biker sprak me aan met de vraag of ik die pijltjes aan het volgen was en waar die toertocht dan wel vertrok.  Hij had ze onderweg opgemorken en was ze beginnen te volgen.  Ik heb hem achteraf nog in Zele aan de tent zien zitten.  Waaruit kan worden besloten dat hij daar een hele tijd moet zijn blijven plakken!

Het ging een asseweg op, weer van de Schelde weg, en na de doortocht van een strook bos bereikte ik het gehucht Uitbergen van Berlare.  30 km.  Na het passeren van de kerk diende ik een servitude in te slaan en die leidde me naar de plek waar vroeger de bevoorrading stond toen de toer in de andere richting werd gereden.  Vorig jaar was daar het splitsingsbord verkeerd opgesteld, waardoor de gegadigden voor de korte toer op de lange rit reden en omgekeerd!  Tegen dat ik er arriveerde was dat in orde gebracht.  Ooit ontmoette ik er de beruchte Nothing ’s Impossible, de eenbenige biker die samen met enkele handbikers de Mont Ventoux beklom en waarover vorig jaar een knappe reportage werd uitgezonden tijdens een rustdag in de Ronde van Frankrijk.  Die kerel is zwaarder gewend dan de Mont Ventoux!  Vanaf die plek bereikte ik een baantje dat er naast de Schelde voert.  Alle afstanden liepen er weer samen.  We verlieten het jaagpad naar een strook bos toe en eens weer in een open landschap diende zich de bevoorrading aan op 32,75 km en exact op het middaguur!

De bevoorrading was opgesteld nabij het Riekend Rustpunt aan de Sluis in Berlare, het vermoedelijk enige mestmuseum in Vlaanderen!  Piepklein ter grootte van een kapelletje met vrije toegang.  De plek verhaalt ondermeer het vervoer van stedelijke menselijke mest naar de boerenbuiten over de kanalen in lang vervlogen tijden.  Ik kwam er Danny tegen in wiens zog ik ooit gereden had en wie ik nadien nog tegenkwam op andere, soms zware toertochten, en op de langste afstanden.  Het was sinds de toertocht Afrit 16 van de Brandweer Heverlee op Gasthuisberg geleden dat wij elkaar nog gezien hadden.  Nu kon hij vertellen over zijn fietsvakantie in Spanje die hij toen nog voor de boeg had.  De bevoorrading werd verzorgd door een groep dames die er best plezier in hadden van bananen te snijden en water om te toveren tot sportdrank.  Verder nog lekkere knabbeltjes zoals peperkoek en cake.

Na de stop volgden vanaf het Riekend Rustpunt enkele mooie off-road-paden doorheen een bos naast private domeinen.  In dat bos waren zelfs enkele opmerkelijke hoogteverschillen, doch niet voor ons bestemd wegens privé.  We verlieten het bos ter hoogte van een Scheldedijk waar we in de diepte naast reden.  Even gestopt en boven op de dijk gekropen waar een gloednieuw asfalt fietspad lag.  Enkele jaren geleden lagen hier veel omgekapte bomen en was deze plek een echte ravage.  Dat moet te maken hebben gehad met het verleggen van dijken voor het zogenaamde sigmaplan voor de Schelde.  Dat is de reden waarom het jaagpad ook nu nog op sommige plaatsen onderbroken is.  Ik bereikte de rand van de bebouwde kom van Berlare waar iemand van het verkeersbord Berlare-city gemaakt had en reed de Saros-Neringwegel in, een lokale buurtweg.  Even vreesde ik dat de parcoursbouwers het speelbosje links lieten liggen, maar we werden er uiteindelijk toch naartoe geleid.  Van 37 tot 38 km konden we ons hartje ophalen op het terrein met enkele met bomen begroeide oude zandhopen en op en neer rijden over de zanderige paden die er over de heuveltjes liepen.  De plek ligt vlak naast de basisschool met de toepasselijke naam Ten Berge.  Na het verlaten van deze speelduintjes kwam er een splitsing tussen de 40-55 km en de 30-45 km op een pleintje aan de Galgenbergstraat te Berlare.  Gekozen voor de langste toer die me van hier over assewegen door een open landschap voerde.

Via de Turfputstraat in Berlare bereikte ik op 40 km de Kasteeldreef, dat is een kiezelpad dat vermoedelijk ligt op de plaats waar vroeger de toegangsdreef naar één of ander kasteel zal gelegen hebben.  Via straten en enkele bizarre smalle steegjes met oude opgeknapte huizen bereikte ik op 42 km het natuurgebied Berlarebroek.  Dat zijn de restanten van oude onder water gelopen turfputten die dateren uit de tijd dat turf werd gestoken als brandstof.  Ik kreeg toch nog twee bikers te zien en een derde die zijn fiets op een picknicktafel had gelegd voor het herstellen van een lekke band!  12.50 u.  De doortocht van Berlarebroek was kort van duur en beperkte zich tot een wegel recht op recht.  Op 43 km reed ik de kasteelhoeve met de opmerkelijke schuur voorbij, eventjes door een villawijk met de nette woningen van meer begoede inwoners en de asseweg Bareldonkstraatje in.

Assewegen en buurtwegen leidden me daarna doorheen een groene omgeving.  Op 45,50 km arriveerde ik aan een bekende plek die ik me herinnerde van de voorgaande edities.  Meer bepaald de veldwegen tussen de pas omgeploegde velden achter het Berlarebroek.  We reden er de lange singletrack in die de grens vormt tussen het bos van het broek en de achterliggende velden.  Een bepaald hobbelig spoor dat er nu keihard bij lag.  Het viel me op dat de omgeploegde aarde er zeer grof uit zag met een lichtbruine kleur.  Geen fijne omgewoelde aarde, maar van die grote brokken kleiachtige grond.  13.00 u.  Het ging dan over een pad recht op recht door Berlarebroek om weer uit te komen in de straat.  Het pad gaat naar de straat toe even de hoogte in en werd versperd door enkele koppels gepensioneerden op hun zondags fietstochtje die te voet naar boven strompelden.  Na een stukje door de bewoonde kern van Berlare ging het op 47 km een grasspoor op dat me voorbij een vijver leidde.  In het naastliggende veld stond ik bijna oog in oog met een ranke reiger.

Even later reed ik door een strook bos met enkele buitenhuizen ter hoogte van het Blanquartsveld in Berlare.  Linksaf over een stukje beton in het gezelschap van fietsers die daar reden, om dan de asseweg Weepstraat in te slaan, één van de vele onverharde buurtwegen die hier liggen.  Daar kreeg ik nog een tweede reiger te zien die opvloog vanuit een gracht.  Op 51 km bereikte ik omstreeks 13.30 u de Quote, een landelijke baan in Berlare, en reed er voorbij Den Draver, een restaurant dat er eenzaam in de velden staat.  Vanuit een volgende asseweg zag ik een derde reiger tussen de koeien in een weide staan.  Toen ik er even halt hield kwam er nog een meisje per bike voorbijgereden.  Even later bereikte ik de Waterhoek en reed er voorbij de Taverne Het Veerhuis naast de Scheldedijk.  Op deze plek liepen veel mensen rond.  Het veer over de Schelde in Berlare-Appels is het oudste in de streek.  Het wordt al vermeld in het verdrag van Verdun (843).  Het Veerhuis was ook het eerste palinghuis van de streek en één van de filmlocaties van het boek 'de Terleurgang van de Waterhoek' van Stijn Streuvels waar Willeke van Amelrooy als Mira de harten sneller liet slaan.  53 km.  Op dit late uur kreeg ik toch nog even het gezelschap van een koppel bikers.

Ik werd richting het jaagpad naast de Schelde gestuurd, eerst over gras en daarna over asfalt.  Op het water voer een speedboot die een waterskiester voorttrok.  55,50 km.  Een groepje van vijf snelle jongens in identieke pakken stak me er nog voorbij.  De laatste veldwegen leidden me opnieuw richting Zele en na het oversteken van de drukkere Keltenlaan bereikte ik opnieuw de tent aan Veldeken.  Om 14.00 u en met 57,50 km op het tellertje.  Ik had deze keer pech want de man in het hamburgerkraampje was zijn keukengerei reeds aan het proper maken.  Geen pakje friet of hamburger meer!  Het had me anders wel gesmaakt.  Me nog wat te drinken gekocht en buiten in het zonnetje gaan zitten terwijl de mensen van MBC ’t Zonhoekje zo stilaan met de opruim begonnen.  Zele is niet het Mekka van de mountainbike, maar ik had me toch aangenaam geamuseerd op deze zonnige feestdag.  De organisatie was in orde, de afpijling duidelijk en het parcours zoals we konden verwachten.  Pas tijdens het naar huis rijden drong het tot me door dat het de dag nadien weer werken geblazen zou zijn en dat met de rit in Tangissart gisteren en deze in Zele de paasdagen van 2014 weer definitief tot de herinnering zouden behoren.

Jari zorgde voor de route van 30 km op Google-Maps: klik hier!

Voor twee filmpjes van deze toertocht, klik hier: film 1 en film 2 of kijk onderaan!

StrammerMax

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op mtbwijzer.be!

Het Salicetum van Will Beckers te Schellebelle door Raf De Graeve

Toertocht te Zele op paasmaandag 21-04-2014 door Gino Goole

Toertocht te Zele op paasmaandag 21-04-2014 door Tom De Moor

24-04-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

La Trace d’Hez (12-28-35-55-75 km) te Tangissart op paaszondag 20-04-2014.

“Ici on entre pour louer le Seigneur et on sort pour aimer ses frères!”  Tangissart is een klein gehuchtje dat deel uitmaakt van de gemeente Court-Saint-Etienne in Waals-Brabant.  Elk jaar heerst er op de derde zondag van april in het centrum een grote drukte, want dan komen bikers van heinde en verre naar dit godvergeten oord om er een toertocht met naam en faam te rijden.  La Trace d’Hez werd deze tocht gedoopt naar de naam van het beekje Le Ry d’Hez dat deze plek bespoelt.  Allen komen naar hier om er in het spoor van de Hez te genieten van een van de prachtigste tochten in een mooie streek die mijn hart wist te veroveren na de eerste keer dat ik hier kwam rijden.  Sindsdien heb ik geen enkele uitgave meer gemist.  Zelfs het verbod van de dokter omwille van een gewollen en ontstoken Achillespees kon mij niet van Tangissart weg houden!  Nog liever wat pijn verbijten dan dit te laten passeren!  Omdat ik raar of zelden medicamenten neem helpen ze dan ook vrij snel wanneer ik ze zoals nu dan toch eens moet innemen.  Veel last heeft Achilles dan ook niet verkocht, enkel naar het einde toe begon mijn rechterenkel pijn te doen.  Vermits de chronorijders gezamenlijk om 8.00 u van start gaan stonden langsheen de Rue de Chévelipont, de hoofdweg door het dorpje, de auto’s reeds bumper aan bumper geparkeerd, tot bijna in het verderop gelegen Villers-La-Ville toe!  Ik vond pas een plekje op ruim 1,50 km van de start verwijderd!  Me ingeschreven in de Salle Notre Dame en om 9.30 u was ik op pad voor de mooiste parel aan de Waals-Brabantse kroon der toertochten die er nooit exact hetzelfde uitziet als de vorige editie!  Een mooier geschenk voor mijn verjaardag rond deze tijd kan ik niet bedenken.

Het viel me al direct op dat de richting van de tocht omgekeerd was.  Aldus verlieten we het dorp via enkele straten en kruisten we de hoofdweg om het gehucht La Roche, eveneens behorend tot Court-Saint-Etienne, te bereiken.  La Roche en Tangissart liggen op de beide hellingen die de Ry d’Hez er in de loop van de geologische geschiedenis heeft uitgesneden in het landschap.  We reden er door schilderachtige straatjes en servitudepaadjes om op 4,75 km een eerste stevig klimmetje voor de wielen te krijgen.  Dat was nog maar klein bier tegen de zware bosklim die we tussen 5,75 km en 6,50 km te verwerken kregen.  De klim bracht ons op de hoogvlakte waarop we in de verte de imposante pyloon-zendmast van Court-Saint-Etienne konden zien staan.  Na enkele zanderige veldwegen en nog een stevige bosklim kwamen we op 9,50 km weer boven tot vlak naast de pyloon om er rechtsomkeer te maken voorbij de knappe oude witte gesloten hoeve met daarachter de gloednieuwe stallingen en weer het bos in te duiken.  Een leuke afdaling bracht ons tot naast de Ry d’Hez, waarna we weer zwaar naar boven gejaagd werden en nogmaals naar beneden over een meer technische singletrack met sporen en wortels.  Geen rust werd ons gegund toen we tot 13,50 km weer zwaar dienden te klimmen.  Toen ik even aan de kant ging, reed Peter uit Bertem mij voorbij, maar hij was zodanig aan het zwoegen dat hij mij niet zag staan.  Er volgde nog een nijdige klim op een smal paadje tussen twee poortjes tot 14 km.  Boven kwamen we uit aan enkele huizen en heb ik dan toch enkele woorden met Peter gewisseld toen hij stond te wachten op zijn maat die halverwege aan de ketting van zijn fiets stond te morrelen.  Daarna konden we even uitblazen tijdens gelukkig een afdaling tot aan de spoorweg beneden in La Roche.  Tot zelfs daar stonden wagens met fietsdragers geparkeerd.

Ter hoogte van de spoorwegovergang kwam de splitsing tussen de route van 12 km en de andere ritten van 28-35-55-75 km op 14,75 km van het vertrek om 10.50 u.  Het ging de track tussen de spoorweg en struikgewas in over een rotsachtige ondergrond.  Tot 17,75 km konden we even weer op adem komen op de eerder vlakke brede boswegen op het grondgebied van Villers-La-Ville.  Doordat ik hier al meerdere tochten, ook vanuit andere plaatsen, gereden heb, kan ik aan de omgeving soms zien waar ik me ongeveer bevind.  Een plezante afdaling bracht me tot aan de rand van een privaat domein met grote vijvers.  Ze werd gevolgd door nog een bijzonder knappe afdaling tot beneden op de hoofdweg, de Rue de Chévelipont, op de grens tussen Court-Saint-Etienne en Villers-La-Ville.  Een politieman en een seingever hielden voor de overstekende bikers het verkeer stil zodat we aan de overkant het bos in konden duiken achter de eenzame villa die daar staat.  Via dat pad kropen we opnieuw naar boven en ik was apetrots van op mijn fiets te kunnen blijven zitten terwijl ik een jongere kerel af zag stappen!  Dit bospad gaat boven aan de eerste huizen over in een kasseibaantje dat eens de top voorbij naar beneden duikt, recht het centrum van Tangissart weer in.  Een bizarre straat waar de oude rijhuizen op een helling tegen elkaar leunen!  Toen ik beneden aan de dranghekkens even halt hield vroeg een jonge kerel van de organisatie me of ik er dan al mee ging stoppen!  Ik vertelde hem dat ik even op adem wilde komen alvorens de strijd aan te gaan met wat ik daarstraks aan de start had zien staan!  Want die jongen stond met volle teugen te genieten van alle opgedaagde deelnemers die er dienden te rijden over een metalen brug die hij en zijn kompanen in het centrum voor de gelegenheid in elkaar hadden geknutseld met het materiaal van een stelling voor bouwvakkers.  Aan het enthousiasme en de inzet van de inrichtende club zal het beslist niet liggen!  Ze stond op 20 km van het vertrek en ik reed er om 11.15 u over.  Nog een andere man riep me toe dat er zodadelijk een bevoorrading kwam en die stond even verder opgesteld op een oprit (naar het kerkhof?) op 21,50 km van het vertrek.  Men had geleerd uit de vorige editie toen de chronorijders in hun haast hun rotzooi langs de kant van het bospad achterlieten en medewerkers dat allemaal dienden op te ruimen.  Er was keuze genoeg aan fruit en lekkers, alhoewel ik pasta en taart waarvan anderen spraken wel niet meer gezien heb!

Na de stop volgde een klim over een betonbaantje om boven een servitudepad links in te slaan.  Daar ging het lekker naar beneden tot aan een bruggetje over een beek om een woest bospad op te rijden waar wandelaars met kinderen rondliepen.  Een zware bosklim en een plezante afdaling over een pad met kleine rotsachtige stenen volgden om uit te komen aan het kruispunt van grote wegen aan de ruïnes van de abdij van Villers-La-Ville.  Rechtsaf het bos in op het grondgebied van Baisy-Thy (Genappe) om het mij stilaan bekende bospad vol stenen in een zachte, maar lange en daardoor toch stevige klim te berijden.  Het pad gaat bovenaan over in een stevig klimmende singletrack doorheen een knap woud waar de bodem thans blauw kleurde door de in bloei staande geurige wilde hyacinten.  Van 24 km tot 25 km konden we genieten van deze natuurpracht.  Eens over de top volgde een knappe afdaling door het bos en langsheen een kleine kloof waar ik wijselijk even te voet ben gegaan omwille van de steile helling vol gevaarlijke wortels teneinde de kans op gebroken botten uit te schakelen.  De rijder die in de verte achter me kwam nam dezelfde beslissing.  Deze plek is geschikt voor doorwinterde bikers of jonge knullen, niet voor mensen die reeds met één been in het rusthuis staan en wiens techniek het niveau pannenkoek niet overschrijdt!  Eens weer op veilige grond trof ik de splitsing waar de 28 km zich losmaakte van de 35-55-75 km op 26 km van het vertrek.  12.20 u!

Na een knap bospad volgde de oversteek van een drukkere betonbaan waar we eerst even dienden langs te rijden om op 27 km weer naar boven het bos in gejaagd te worden.  Het pad gaf uit op een hoogvlakte waar de bloeiende koolzaadvelden de omgeving geel kleurden.  Er vloog een kerel over met een gemotoriseerde deltavlieger.  Op 28 km trof ik de splitsing tussen de 35 km en de 55-75 km.  12.30 u.  Even overwogen wat de opties waren.  Voor 75 km zou ik te lang onderweg zijn, 35 km was wat weinig, dus de gulden middenweg gekozen en voor de 55 km gegaan.  Er kwam een afdaling door de velden waarna ik het bos in dook over de lastige singletrack aan de Sentier du Ry Saint-Bernard, eentje vol diepe groeven.  Ik heb hier bij een toertocht in deze streek, vermoedelijk vanuit Baisy-Thy, bij slecht weer ooit tot aan mijn knieën in het water gestaan!  Ik kreeg er een jogger en twee wandelaars als tegenliggers.  Het pad leidde me weer in de richting van Villers-La-Ville.  Opeens werden we vanaf het pad naar rechts verwezen waar we via een reusachtig wasbord over twee grote bulten en putten naar een ander pad werden geleid.  Op 30 km reed ik daar langs een enorm lange uit grove steen opgetrokken overwoekerde muur die dwars doorheen het bos één of ander groot domein met een kasteelhoeve begrenst.  Er kwamen toch nog drie bikers achter me aan.  In hun zog bereikte ik het in het bos gelegen kapelletje van Sainte Apolline.  We werden naar links verwezen en mijn mond viel open van verbazing bij het zien van wat mij voor de wielen kwam.  Een pracht van een track die zich heen en weer neerwaarts slingerde doorheen een half holle bosweg.  Zo mooi dat hij zelfs een naam meekreeg.  Met veel plezier dook ik er La Descente du Cigalon in.

Ik kwam uit in de bewoonde wereld van Villers-La-Ville in de schilderachtige omgeving van de Rue Jules Tarlier, reed er even langsheen de lokale sportvelden en voorbij een bos om via holle wegen Les quatre chênes te bereiken.  Dat is een kruispunt van onverharde wegen met op elke hoek een oude eik.  Op een bank zaten de twee wandelaars die ik daarstraks op de lastige singletrack had gezien.  33 km om 13.00 u.  Een assenweg bracht me over een open vlakte tot La Houlette, een landelijk baantje waar een domein van een plaatselijke rijkaard en enkele eenzame huizen bij elkaar staan op het grondgebied van Baisy-Thy.  Net voor de bebouwde kom van Sart-Dames-Avelines ging het rechtsaf de velden in.  Sart-Dames-Avelines, de dichterlijke naam van een gehuchtje van Villers-La-Ville waarvan de lengte omgekeerd evenredig is met het aantal inwoners.  34 km.  We reden er op en af doorheen het prachtige Bois d’Hez langsheen blauwe tapijten van wilde hyacinten en naast een kronkelend beekje.  Het pad bracht me op 36,50 km terug tot de bewoonde wereld waar ik ter hoogte van de Rue Ry d’Hez in Baisy-Thy een grotere drukkere baan diende te kruisen en even te volgen.  Er reed een groep kerels met moto’s voorbij.  Ter hoogte van een oude witte gerenoveerde gesloten hoeve met daarachter grote nieuwe stallen en hangars en een betonnen middenplein ging het rechtsaf van de hoofdweg af.  Deze plek ben ik al meer gepasseerd tijdens tochten in de streek.  Er staken me daar toch nog twee bikers voorbij omstreeks 13.30 u, gevolgd door nog eentje en een groep van twee.

Het ging vervolgens eventjes door de bewoonde kern van Baisy-Thy (twee huizen en een half) om er een splitsing tussen de routes van 35 km en 55-75 km te treffen ter hoogte van een zeer oud huis in renovatie dat tegen de voet van een helling is gebouwd.  Het is al iets meer opgeknapt dan enkele jaren geleden toen ik me afvroeg wie er geld wilde investeren in zo’n krocht!  38,50 km.  Het ging linksaf een smal kasseibaantje op en over een veldweg tussen de paardenweiden.  Op 40 km ging ik letterlijk het hoekje om om twee dames en een man te zien die me enigszins verwonderd aankeken en geen bikers meer verwacht hadden aan de voor mij tweede bevoorrading.  Er waren nog eierkoeken, partjes sinaasappel en blikjes Jupiler frisdrank ter beschikking.  Ik was zelfs nog niet de laatste, want even later kwam er nog een trio, twee jonge mannen en een vrouw, toe.  Het was grappig toen ik één van die kerels aan de Waalse dames “hedde gij de l’eau”hoorde vragen!  Antwerps Frans, ofte Frantwerps!  Nadat hij zijn water had gekregen ging hij lekker op zijn kont in het gras zitten.  De bevoorrading stond opgesteld tegenover de lange muur van één of andere kasteelhoeve.

Na het eten van twee eierkoeken en een partje peperkoek, doorgespoeld met Jupiler, werd ik weer naar boven het bos in gejaagd om landelijke wegen in open veld op een hoogvlakte te bereiken.  Heel in de verte zag ik de grote pyloon van daarstraks staan.  Dat is een enorm gevaarte dat met grote betonnen voetsteunen in de grond is verankerd.  Het verwondert me dat dit alles niet omvergeblazen wordt als het stormt.  Assenwegen voerden me in de richting van de autoweg N25 waar een onderdoorgang voor landbouwverkeer voorzien was ter hoogte van de Chemin del Wastez ergens tussen Ways en Bousval, beiden gehuchtjes van Genappe.  42 km.  Vanaf daar volgde de doortocht van een groot privaat bos waar bordjes wel vrije toegang op het pad toestonden.  Dat was voorzien van een lage bareel.  Er passeerde ook een wandelweg, Le promenade du Dauphin, herinnerend aan het verblijf van een Franse koning op het kasteel van Genappe.  We reden er doorheen een zeer mooie omgeving.  Aan het einde van het pad reed ik over een strook met kiezel tussen gerenoveerde gebouwen van het Domaine De Ways-Ruart.  Via een oud kasseibaantje bereikte ik een asfaltbaantje dat me vrij bekend voorkwam.  Mijn vermoeden van daarstraks, toen ik in de verte een watertoren zag staan, werd nu bevestigd.  Want ik reed voorbij de uitlopers van een golfterrein.  Hier heb ik ooit in de gietende regen gereden!  Even later ging het weer rechtsaf een kasseibaantje op doorheen het private domein Ways-Ruart.  Een duo en een enkeling reden me op dit late uur nog voorbij.  Op een kruispunt van boswegen met een op een heuvel gelegen vrij grote boskapel trof ik de splitsing tussen de 55 km en de 75 km op 45,75 km van het vertrek.  14.30 u.  Het was al veel te laat om nog aan de 75 km te beginnen en in deze streek is 55 km voor mij al meer dan genoeg!

Een knap bospad voerde me langsheen tapijten van blauwe hyacinten naar een bruggetje ter hoogte van een schilderachtige vijver waaruit een riviertje met enkele watervalletjes stroomde.  De vijver zelf lag op privaat domein.  De omgeving zag er uit als in een sprookje.  46 km.  “Hedde gij de l’eau” reed me in het gezelschap van z’n vriend en vriendin voorbij.  Tijdens een bosklim kreeg ik een niet onknappe dame die met een onooglijk klein hondje op wandel was als tegenligger.  Daarom even afgestapt om langer van het uitzicht te kunnen genieten.  De klim eindige ter hoogte van alweer een grote kasteelhoeve, de Ferme d’Agnissart te Sclage.  Er volgde een knappe afdaling over een smalle holle singletrack op de Promenade de Bousval.  Eens op open terrein merkte ik dat ik hier ooit in de andere richting had gereden (lees gewandeld) en dat was andere koek!  Een knap bospad met enkele te overwinnen wortels leidde tot in de Chemin de l’Alfer te Sclage (Genappe).  Toen ik er even halt hield kwamen er nog drie bikers toe, waaronder het koppel dat ik heel in het begin had zien rijden en waarvan de vrouw altijd zeer langzaam maar zeker de hellingen op reed.  Ik vermoed dat zij ook de 55 km reden en door mijn veelvuldig stoppen hadden ze me weer weten in te halen.

Vanaf Sclage volgde een zeer zware bosklim over een assenweg en in een hol pad tot op een hoogvlakte in Bousval.  49 km.  In het gezelschap van het koppel bereed ik paadjes op en af tot in Bousval en over een oude spoorbedding tot 53 km.  De vrouw reed voor me uit, de man achter me.  Op 54 km kwam er opnieuw een zware klim in een holle weg met wortels, keien en takken.  De man reed voorop en wachtte boven op zijn vrouw.  Omwille van de lengte en de zwaarte had zij wat tijd nodig om boven te geraken en op deze plek ben ik hen kwijtgespeeld.  Ik zag de man rechts het bos in gaan en op zijn stappen terugkeren.  De reden was snel duidelijk: een korte steile zanderige drop neerwaarts!  Goed voor jonge kerels.  Door eventjes verder te rijden tot de bosrand kon je er ook geraken.  Daar kwam nog een biker voorbij en het zou snel duidelijk worden waarom.  Ik dook de afdaling van de holle weg in en die kwam uit op een open grasspoor waarvan ik me herinnerde dat het vroeger aan het begin van de tocht kwam.  Eens het bos weer in kwam ik op een kruispunt van mooie holle wegen waar de toertocht vanuit Mont-Saint-Guibert enkele weken geleden een splitsing had tussen de twee langste trajecten.  Het ging nu linksaf een ferme klim in een holle weg op  Even later kwam ik na een afdaling op de hoogvlakte van Bousval weer uit op de plek waar de man ter hoogte van de drop op zijn vrouw had staan wachten.  Dat verklaarde meteen waarom ik er daarnet nog een biker had zien passeren.  Ik had al twee jongens op hun moto’s door het bos zien rijden en een daarvan stond voor de drop te aarzelen.  Die had zin om zich te verongelukken!  Doe ik het of doe ik het niet, naar beneden rijden!  Hij deed het niet!

Het ging verder doorheen de velden op de hoogvlakte tot aan La chapelle-du-try-au-chêne, een kapel die moederziel alleen tussen de velden langsheen een asfaltbaantje staat.  56 km.  De kapel van de dries aan de eik.  De boom die er vroeger stond was geen eik en hij legde op 14 juli 2010 het loodje tijdens een storm.  Op 21 maart werd er een nieuwe boom geplant, een Quercus Robur, wat zoveel wil zeggen als een “robuuste of sterke eik”.  De kapel en haar omgeving zijn een kenmerkend en beschermd dorpsgezicht van Bousval.  Elk jaar wordt er op pinkstermaandag een bedevaart naartoe gehouden.  De deur stond open en ik ben er even binnen gegaan.  Vooraan zat een oude man te bidden.  Boven het altaar hing de leuze“Ici on entre pour louer le Seigneur et on sort pour aimer ses frères”.  “En faisant des tours de VTT” heb ik er bij gedacht.  Geen passender uitspraak op de zondag van Pasen!

Verderop trof ik toch nog een laatste splitsing waar de 75 km zich nog eens losmaakte van de 28-35-55 km op 56,50 km van het vertrek.  Ver kon ik niet meer van Tangissart zijn, maar net zoals de Heer Jezus Christus de beste wijn schonk aan het einde van de bruiloft van Kana, zo hield La Trace d’Hez het beste van de tocht als afsluiter!  Want we doken een afdaling in, benoemd als “Le Tobogan” (de schuifaf of glijbaan), een enorm knappe singletrack die zich met vele kombochtjes de dieperik in stortte en de bikers bijna letterlijk het dorp van Tangissart in katapulteerde!  Uit de commentaren maak ik wel op dat er daar een deelneemster is gevallen met enkele gebroken ribben als aandenken!  Zoals zo vaak was ik weer de laatste om aan te komen.  Ik heb dus het langst plezier gehad van mijn zes euro inschrijving!  Dat heb je als je om de paar kilometer stil houdt om rond te kijken.  Op het plein voor de Salle Notre Dame zag ik geen bikes meer staan en de mensen waren bezig met de opruim.  De metalen brug was al opgebroken en ik zag de guitige kerel die me daar daarstraks aansprak in de weer met het opruimen van de nadarhekkens.  Ik ben dan maar meteen huiswaarts getrokken.  Mijn auto stond nog moederziel alleen op de rijweg naast het riviertje La Dyle (de Dijle dus), bijna in Villers-La-Ville.  Deze editie van La Trace d’Hez was het mooiste paasei dat ooit in mijn mandje heeft gelegen!  Voor de volle honderd procent aanbevolen wat parcours, organisatie en enthousiasme van de inrichtende ploeg betreft!

Lees ook het regionale nieuws: klik hier!

Promofilmpje van de lokale TV met beelden van een eerdere editie: klik hier!

StrammerMax

Het verslag van deze toertocht kan u ook lezen op mtb-you.be, op mountainbike.be en op mtbwijzer.be!

De onderstaande foto's dateren van de editie 2010 en werden gemaakt door Schijfrem.

23-04-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (35-45-55 km) van de Vierschaarfeesten te Waasmunster op zondag 13-04-2014.

Omdat ik op zaterdag de avondrit-nightride van de Rillaarse Bikers vanuit Rillaar had gereden en gewoontegetrouw weer als laatste was gearriveerd, nota bene om middernacht, en nadien nog een babbeltje maakte met Patje2 en Bulls69, was de nacht weer ultra kort!  Nadat we de zondag voordien in Vessem een groot stuk van de toer samen gereden hadden, zouden we dat vandaag nog eens overdoen tijdens de toertocht van de Vierschaarfeesten te Waasmunster.  Ik had met Jari afgesproken dat ik zou bellen wanneer ik thuis met de wagen naar de start vertrok, dan had hij nog tijd genoeg om ginder te geraken.  Een parkeerplekje gevonden in de berm naast de grote baan op nagenoeg dezelfde plaats als vorig jaar en de weg naar de start kon ik me nog perfect herinneren.  Deze was op de speelplaats van de gemeenteschool aan de kerk.  Me ingeschreven en nog eventjes gewacht op m’n compagnon.  Ik keek uit naar deze rit van de Ronde van het Waasland van de Vierschaarfeesten Waasmunster en het was de beste optie na de uitputtingsslag van gisteren.  Er waren ritten van 35-45-55 km en in deze vlakke streek zou de langste toer nog wel lukken!

Omstreeks 9.45 u zijn we vertrokken waardoor het al vrij rustig was op het parcours.  Het ging het dorp uit over veldwegen, voorbij een kapelletje, en over enkele vrij zanderige paden.  Dan over een dijk tussen de Durme, die daar slechts het uitzicht heeft van een smalle beek, en een grote vijver.  Het werd al direct duidelijk dat de richting van de toer tegengesteld was aan deze van vorig jaar.  Op 6 km kwam er een splitsing tussen de routes van 35 km en deze van 45-55 km.  Voor de langste ritten ging het nog even verder over de dijk tot we er van af reden ter hoogte van de snelweg E17.  Er volgde een redelijk lange strook asfalt over een baantje evenwijdig met de snelweg die daar over een berm in de hoogte loopt.  We bogen rechtsaf een graspaadje in tot 10 km van de start omstreeks 10.20 u.  Landelijke paden in de omgeving van de snelweg zoals de Oudeheerweg-Ruiter brachten ons op 14 km tot aan het zogenaamde Oud Vliegveld.  Dat is een open plek waardoor een aantal oude betonbanen lopen.  Er is daar ooit deining geweest (en misschien nog steeds) omdat de voormalige textielmagnaten Jan en Martine De Clerck er onrechtmatig een buurtweg inpalmden en deze verlegden rond hun domein met villa en stoeterij.  “Anthonieke, wij houden van u!”  De ouderen onder ons zullen zich de ontvoering van zoon Anthony De Clerck nog wel herinneren!  Niet dat deze ontvoering wat met die buurtweg te maken had, maar allicht om losgeld te kunnen ontfutselen aan een rijke familie!  We reden over de oude betonbanen en over het nette asfaltbaantje naast de stoeterij.

In 1939 werd hier een hulpvliegveld aangelegd dat korte tijd in gebruik was door de Militaire Luchtvaart. Het vliegveld wordt in heel wat publicaties als “Belsele” aangeduid, maar lag wel degelijk op Waasmunster. Heel even landden de Belgische Battles daar op 10 mei 1940, vooraleer verder te vliegen naar Aalter, vanwaar ze hun missie naar het Albertkanaal vlogen (zie ook ’s Herenelderen en Vroenhoven, Limburg). Waasmunster werd ook als hulpvliegveld gebruikt door de Luftwaffe, maar er stonden nooit operationele gevechtseenheden gestationeerd. Na de oorlog werd het terrein ondermeer gebruikt voor de stockage van oorlogsvoertuigen. Een deel van het terrein is nu eigendom van de familie De Clercq die er ondermeer een stoeterij bezit, een ander deel kan nog bezocht worden door de straat “Oud Vliegveld” te volgen.

We kregen er ook een plezant stukje bos van de Patotterij op de grens met Belsele voor de wielen met enkele genietbare singletracks en een zanderig pad met bochtjes en wortels dat ons in de richting van de snelweg voerde.  Er lag daar wel wat rotzooi op de grond die bewijst dat het bos ook voor andere doeleinden gebruikt wordt ter hoogte van de parking aan de afrit Waasmunster!  Daar hebben we op de grond ook een verloren fietscomputertje opgeraapt en dat bij aankomst ingeleverd.  18 km om 10.50 u.  Eens het bos weer uit reden we op een hoogte evenwijdig met de snelweg die daar links in een soort sleuf ligt en de bosrand rechts.  We reden weer westwaarts van de oprit Waasmunster weg om deze op 19 km de kruisen via de verkeersarme brug ter hoogte van de Oudeheerweg-Ruiter en zo het domein van De Vaag te bereiken.  Dit is het speelbos van de gemeente Waasmunster, grenzend aan een stukje schrale heide. De Vaag is gelegen tussen de E17, de Oudeheerweg-Heide en de Baudelodreef. Sinds kort staat Natuurpunt Zuid-Waasland in voor het natuurbeheer van het 9 hectare grote gebied, om de bijzondere natuurrijkdom van het gebied met heide en bossen de beste kansen te geven, terwijl de speelfunctie gestimuleerd wordt.  We bereden tot 21 km enkele mooie zandwegen over De Vaag onder anderen achter het grote witte kasteel De Roos. Blijkbaar heeft daar ooit een oplichtersduo dat 90 miljoen euro van de bank Crédit Lyonnais verduisterde gewoond! Zij bezaten ook het kasteel van Schelderode dat ik al te zien kreeg tijdens de toertocht vanuit Oosterzele.

We reden opnieuw naar de snelweg toe om er langs deze kant in de hoogte weer naast te rijden, opnieuw in de richting van de oprit Waasmunster.  Het viel op dat, zoals elders, grote stroken bomen op de snelwegbermen waren gerooid en daardoor de lager gelegen singletracks naar de bliksem geholpen zijn op beide kanten.  Men heeft er de uitheemse vogelkers uitgeroeid waarvan gevreesd werd dat deze het nabijgelegen natuurgebied zou overwoekeren.  Het pad, hoog boven de snelweg, dook naar de afrit toe eerst nog een zeer knap stukje bos in waar we getrakteerd werden op enkele leuke tracks en paadjes.  We kwamen uit in de Patotterijstraat, de grote baan die Belsele met Waasmunster verbindt, ter hoogte van het op- en afrittencomplex Waasmunster, staken de snelweg over en reden het spoor in dat er naast de afrit vanuit de richting Sint-Niklaas ligt.  Hier had ik daarstraks bij het toekomen een treintje bikers zien rijden.  We reden er dan verder evenwijdig met de snelweg over een gehavend asfaltbaantje om er op 24 km een splitsing te treffen tussen de 35 km en de 45-55 km.  Landelijke wegen, van fijne kiezel voorziene fietspaadjes, een brede zandweg vol diepe voren en dreven voerden ons dan doorheen het land van Belsele.  Vorig jaar liepen hier ook vele wandelaars rond die er op het erf voor een moderne schuur hun pauzeplaats hadden.  We passeerden er de bizarre Kennel van Rialfo, een lang smal modern kasteel waar rashonden en alpaca’s gefokt en verkocht worden.  De tuin loopt er vol van deze dieren.  De zaak werd opgericht door Alfons Van Roeyen.  Wie inzoomt op het kaartje (zie onderaan) kan diens naam daarop zien staan!

We reden opnieuw door een landelijke omgeving en over een mix van paden in de richting van de snelweg om er op 29 km de bevoorrading te treffen.  11.30 u.  Er was nog wat beweging van toekomende, vertrekkende en knabbelende bikers.  Er was veel keuze aan knabbels en dat smaakte zo tegen het middaguur!  Het fruit was grotendeels door de voorgangers verslonden, maar er lagen verschillende soorten koeken, wafels en cake waar we ons te goed aan hebben gedaan!  Nog een biker gesproken waarmee ik bij de toertocht in Merksplas een babbeltje had gedaan.  Na de bevoorrading dienden we de snelweg opnieuw te kruisen.  De passanten keken maar raar op toen die gekke mountainbikers op het hobbelige grasspoor naast de weg reden in plaats van over het asfalt biljartlaken!  We doken na de brug steil van de berm het naastliggende bos in en dienden daarbij een plas stinkend water te doorwaden, restwater van één of andere afvoer van de brug, de enige plas in het Waasland!  Er volgde een knap stuk bos met amusante paden en singletracks.  Halverwege dienden we een bruggetje te nemen dat bestond uit twee overlangs doormidden gezaagde boomstammen.  Jari reed er gewoon over, maar ik riskeerde het niet.  Ik zou gegarandeerd in de spleet tussen de twee stammen beland zijn en die was iets breder dan een fietsband, dus dat zou verkeerd afgelopen zijn!  Ik herinner me de plek van vorig jaar, maar toen kwamen we van de andere kant.  Op 32 km verlieten we de strook bos en kwamen in een meer bewoonde, doch wel nog steeds bosrijke omgeving.

Tot 37 km reden we doorheen deze bosrijke bewoonde streek.  Daar woonden beslist geen arme mensen in de riante optrekjes, het ene al groter dan het andere!  Zo’n grote huizen en dan nog een tuinhuis nodig hebben!  Het deed me de opmerking ontvallen dat ik duidelijk in de verkeerde nest geboren ben!  Alhoewel, wat zou ik met zo’n kast van een huis moeten aanvangen!  Als iedereen zich zulke oppervlakte zou menen te moeten toe-eigenen, dan zou er niet genoeg plaats zijn voor de miljarden bewoners van deze aardkloot!  We reden ook door de bizarre holle wegen die deze residentiële wijk doorkruisen.  Ik vermoed dat het resten zijn van een voormalige spoorwegbedding.  Op een gegeven plek dienden we een trapje met een viertal treden te bestijgen op het traject van een vaste route.  Een metalen poortje moest wie van de andere kant kwam behoeden voor ongelukken.  Vanaf dan volgden servitudes tussen villa’s en tuinen die vaak een verbinding vormden tussen doodlopende straten.

Op 38 km reden we de Dommelstraat in alwaar de 55 km apart ging op 38 km van het vertrek.  Hier kregen we een beetje hetzelfde stramien als na de pauze, te beginnen met een assenspoor doorheen een grasvlakte, landelijke wegen en servitudepaden langsheen tuinen en domeinen met sporadische bewoning.  Op 44 km bereikten we opnieuw de dijk langsheen de Durme waar we kort het jaagpad bereden.  Er stond weinig water in de rivier die vol slik lag.  We verlieten even later opnieuw de dijk via een betonnen trapje om een iets lastiger te berijden smal met stenen en wortels bezaaid paadje te treffen, gevolgd door een gehavende landbouwweg.  We arriveerden opnieuw in de Dommelstraat op ongeveer dezelfde plek als waar de extra lus was begonnen om het gemeenschappelijke parcours weer te vervoegen.  Dat bracht ons over landelijke baantjes opnieuw richting de Durme waar we nu een tijd het jaagpad bleven volgen.  Na nog enkele landelijke baantjes kwamen we in de meer bewoonde wereld en doorkruisten het park van het kasteel Blauwendael om de speelplaats van de school via een achterpoortje te bereiken met 54 km op het tellertje omstreeks 13.00 u.

De hotdogs waren helaas uitverkocht, dus moesten we ons tevreden stellen met een drankje.  Nog eventjes met Jari nagepraat over de gereden rit tot het wat te fris begon te worden buiten aan de tafeltjes.  Het was mooi weer om te fietsen, maar er stond toch een stevige wind en die maakte het koud wanneer de zon achter de wolken wegdook.  Er zat nog een grote delegatie van de Waasland Mountainbike School.  Toen de mensen van de organisatie zo stilaan met de opruim van de tafels en de stoelen begonnen na het ontmantelen van de bikewash, hebben we elk onze wagen opgezocht en zijn huiswaarts vertrokken.  We hadden hier kunnen genieten van een vlakke rit wat na de inspanningen van gisteren in Rillaar welkom was.  De afpijling was duidelijk en in orde, het parcours bracht genoeg afwisseling met enkele mooie stroken bos, de bevoorrading was meer dan voldoende en de organisatie piekfijn in orde.  Het mooie weer en het sympathieke gezelschap onderweg maakten het eens zo plezant.

Jari zorgde voor de route van 55 km op Google-Maps: klik hier!

Onderaan staan drie filmpjes van de editie 2012.

StrammerMax

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be, op mountainbike.be en op mijn site mtbwijzer.be!

Ronde van het Waasland te Waasmunster op 15-04-2012 door TheBen505 (deel 1)

Ronde van het Waasland te Waasmunster op 15-04-2012 door TheBen505 (deel 2)

Ronde van het Waasland te Waasmunster op 15-04-2012 door Neo Weed

16-04-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Avondrit-nightride (25-36-46-65 km) van de Rillaarse Bikers te Rillaar op zaterdag 12-04-2014.

Op zaterdag 12 en zondag 13 april organiseerden de Rillaarse Bikers hun vijftiende editie van hun intussen genoegzaam bekende mountainbikeweekend vanuit de Zaal Kortakker in Rillaar.  Traditiegetrouw meegedaan aan de avondrit-nightride, primo omdat ik wel graag ook eens een nachtrit rijd en secundo om de drukte op zondag te vermijden, want dan zou ik me als mindere god alleen maar zenuwachtig maken op de moeilijker en bochtiger singletracks op de plaatselijke hellingen.  Het bleek een goede keuze te zijn, want veel bikers heb ik zaterdag niet op het parcours gezien (47 heb ik er geteld), zodat ik rustig kon rijden of wandelen (sic)!  Ik werd wel sinds vrijdag geplaagd door rugpijn, maar ondanks dat had ik geen zin om thuis te blijven.  Net zoals vorig jaar een parkeerplekje ingenomen nabij de chirolokalen even verderop, ook al was de kleine parking daar deze keer deels bezet door drie grote containers met oud papier.  Er waren nog enkele andere bikers die deze plek ontdekt schenen te hebben.  Aan de inschrijving Jari en diens maat nog gezien, maar deze laatste zag er een jong en vinnig baasje uit, dus in hun spoor rijden was bij voorbaat al geen optie.  Er was wat onduidelijkheid over het sluiten van de inschrijving voor de rit van 65 km, 17.00 u of 18.00 u, vermits de extra lus niet met reflecterende pijlen was uitgezet, maar toch een optie genomen op de grootste afstand.  Het blijft immers tot 21.00 u licht, dus ik had nog wel wat tijd, en omdat ik over degelijke verlichting beschik moest dat haalbaar zijn, zelfs zonder reflectoren.  Om 17.15 u was ik op pad voor enkele uren en zoals kon verwacht worden na enige tijd de laatste op het parcours aanwezig.

Het ging Rillaar uit en deze keer niet via het graspaadje achter de startplaats, maar verder rechtdoor de Kortakker om aan het einde daarvan al direct de splitsing te treffen tussen de 25 km en de 36-46-65 km aan de Wijnberg.  Daar werden we naar boven gestuurd om er te kunnen rijden over de poederdroge singletracks op en af over de flanken van wat de locals naar ik meen de Konijntjesberg noemen, gelegen aan de straten Wijnberg en Rommelaar.  Dat was voor mij al een eerste moeilijke opgave.  Er reed daar ook iemand met een quad, vermoedelijk van de organisatie, en tussen de bomen door zag ik nog een biker naar boven rijden.  Dan ging het het bos op de Wijnberg door.  Omdat ik, eens boven, naar links werd afgeleid over een graspad en dan naar beneden richting de Rommelaar, vermoedde ik dat ik de plek waar ik de biker naar boven had zien rijden aan het einde van de rit zou komen en we hier weer zouden passeren richting de aankomst.  Dat bleek nadien zo te kloppen.  Op 4 km reed ik de Demerhoeve voorbij, haalden drie bikers me in en kwamen de verschillende afstanden weer samen.  Servitudes, soms van een zeer smal kaliber, voerden met tot aan de Langestraat in Rillaar.  Via de Zoot verlieten we de bebouwde kom van het dorp om in een mooi bospad nogmaals een splitsing te treffen waar de 25 km apart ging van de 36-46-65 km op 6,50 km van de start.  Eén biker koos voor de 25 km en een tweede in een smetteloos wit pak volgde mij voor de grotere afstanden.

Sporen doorheen het gras en veldwegen brachten me tot in Scherpenheuvel-Zichem om na de doortocht van een strook bos samen met nog een eenzame biker de Krekelbroekstraat-Brielstraat te bereiken in Messelbroek (Scherpenheuvel-Zichem).  8,50 km.  Een grasspoor door de velden, de Krijkelenbergvoetweg, bracht me naar een bos waarin een huis en enkele chalets gebouwd waren.  Samen met een groepje van drie stond ik daar aan de voet van een bosklim.  Eens deze achter de rug konden we tot 10,75 km genieten van heerlijke paadjes op en af doorheen een knap stuk bos.  Na een asfaltbaantje en een zacht klimmend smal assenwegeltje dook ik met nog drie anderen, waarvan de laatste een opvallende wit-groene fluobroek droeg, rechtsaf een volgend bos in.  Ook hier volgde tot 13 km een knap stukje parcours met enkele stevige klimmetjes in de bossen.  In dit bos stak Patje2 me voorbij met in zijn zog nog een snelle jongen.  Toen ik aan Patje2 vroeg of hij weer zinnes was van de toer twee maal te rijden, riep hij me toe dat hij de 65 km aan het rijden was en dan de 25 km er nog zou aan vast knopen!  Het was vriendelijk van hem mij moed in te spreken door te zeggen dat ik mijn geplande 65 km wel rond zou maken!  Gewoon rustig rijden!  Ik kwam het bos weer uit ter hoogte van een hoeve waar de jonge vader en moeder met hun kind op de binnenplaats zaten.  Met drie bikers bereikte ik de Binnenweg in Messelbroek.  Daar volgde vanaf de Schuttersweg een zware bosklim vanuit het open veld vanaf de plek waar bij eerdere edities de bevoorrading stond en waar ik destijds Bruce Wayne van het forum leerde kennen.  Ook een trouwe deelnemer van deze nachtrit!  Vorig jaar heb ik hem te zien gekregen aan de stop, deze keer heb ik hem gemist, ook al was hij aanwezig.  Met twee bikers de klim aangevat, maar zelf halverwege moeten staken, terwijl de twee anderen lustig naar boven kropen.  Boven kregen we een kort lusje over een track door het lokale bos voor de wielen.  14 km.

De Keibergsevoetweg bracht me vervolgens tot weer een knap bos waar we op 15 km ons hart konden ophalen op leuke droge singletracks.  Omstreeks 17 km reed ik door een stukje meer bewoonde wereld in de omgeving van de Vossekotstraat te Scherpenheuvel.  18.50 u.  Na de oversteek van een grote baan, ik vermoed volgens de kaart de baan van Rillaar naar Scherpenheuvel, reed ik door meer open velden waar vier boeren met hun tractoren in de weer waren met ploegen en spuiten van mest!  Er volgde nog een stukje doorheen een meer bewoonde wereld en enkele landelijke voetwegen doorheen gras en velden.  Op 19 km reed ik weer een bos in waar we bochtige singletracks op een heuvel (de Hoensberg?) dienden te bedwingen.  De ondergrond zag er uit als bladgrond.  Vermoedelijk een stuk bos waar weinig gereden wordt en de paadjes voor de gelegenheid vrijgemaakt waren!  Ik kreeg er even het gezelschap van een vader met zijn zoon en dochter (of was het de moeder?).  Na de doortocht van dit bos bereikte ik de bebouwde kom van Schoonderbuken (Scherpenheuvel-Zichem) in een straat die open lag voor wegenwerken.  Rechtsaf een voetweg in, gevolgd door de oversteek van een grote baan, de Schransstraat, om zo Oudenbos in Rillaar (Aarschot) te bereiken.  Daar trof ik na 21 km de eerste bevoorrading om 19.15 u.  Alles stond opgesteld onder twee tenten, met zelfs het logo van de Rillaarse Bikers er op gedrukt, op de oprit naast een eenzaam huis!  Je kon er eten van bananen en in stukken gebroken Leo-wafels, water en sportdrank drinken.  Ook de aanwezige muziek, deze keer zachter dan anders, en discolampen waren als van oudsher present.  Terwijl ik er even verpoosde kwamen er nog 11 bikers toe.  De webcam waarmee aan de inschrijving beelden van de bevoorrading te zien waren op een groot scherm kon ik niet spotten!

Na de pauze reden we kort over de Schoonderbeukenweg om een zware klim door de velden voorgeschoteld te krijgen.  Niet heel steil, maar wel lang!  Naar het laatste stukje toe zag ik een biker naast z’n fiets lopen en dat was het sein om diens voorbeeld te volgen!  We kwamen weer uit in Oudenbos en via deze straat bereikten we het grindpad dat evenwijdig loopt met de snelweg E314 en daar luistert naar de namen Groenstraat en Donk.  Nu reden we hier lekker lang naar beneden, tijdens andere toertochten is het hier meestal klimmen geblazen!  Aan het einde van het pad trof ik op 25,50 km een splitsing tussen de 25 km en de 36-46-65 km.  Voor de grootste afstanden ging het de snelweg onder naast de grote baan die Rillaar met Tielt-Winge verbindt om dan de Tienbunder in te slaan die aan de andere kant evenwijdig met de snelweg verder loopt naast het Tienbunderbos.  Daar trof ik onmiddellijk na de vorige de splitsing waar de 65 km zich losmaakte van de 36-46 km op 26 km van de start.  19.45 u.  Ik was intussen al een hele tijd op pad en twijfelde even of ik de langste afstand wel op zou gaan.  Ik rekende er op van tot 21.00 u daglicht te hebben.  Toch maar gekozen voor de langste toer.

Die bracht me naar Houwaart (Tielt-Winge).  Vanuit de Haldertstraat ging het de bossen in tot aan de Solleweg, gevolgd door een stevige klim tot aan de Kaaskorf.  Dat zijn allemaal assenwegen in een bos met sporadische bebouwing.  Er kwam een wagen aangestoven met een bike op de fietsdrager.  Misschien iemand die daar woont en de rit achter de rug had.  Vanaf het kruispunt van assenwegen ging het door het bos weer lekker naar beneden, onder anderen over een pad waarnaast een kleine track iets meer in de hoogte gelegen is en door meerdere toertochten in deze streek wordt aangedaan, tot ik opnieuw in de Haldertstraat uitkwam.  Rechtsaf en even verder weer rechtsaf om opnieuw naar boven gejaagd te worden over een stevige helling naar hetzelfde bos toe.  We reden er over een groene vaste route.  Het ging linksaf een holle weg in waar zeer diepe sporen meestal vol water staan.  Nu stond alles er zo goed als droog.  Tijdens afgelopen zomer reed ik er nog in het spoor van Peter tijdens de toertocht vanuit Wijgmaal en waarvan de laatste lus de zwaarste is richting Holsbeek.  Er volgde nog een zware klim tot aan de Wijngaardstraat en dan nog eentje, maar deze keer over het asfalt van de Houwaartsebergweg!  31 km om 20.15 u.  We verlieten weer het asfalt om te rijden over de zanderige paden op de Wijngaardberg.  Op 33 km weer een stevige klim naar een boomgaard toe.  Op deze plek heb ik tijdens een andere toertocht (Bekkevoort?), toen we van de andere kant kwamen, ooit eens mijn enige binnenband afgestaan aan een jonge kerel die daar met pech stond en wij vermoedelijk de laatste twee op het parcours waren.  In de hoop zelf niet meer lek te rijden!  Eens boven in de boomgaard arriveerde ik op een asfaltbaantje waar een bordje stond met een kaart van de plaatselijke vaste routes (rood en blauw op die plek).  Ik meen tijdens een afdaling over asfalt ook Houwaartsgat te zijn gepasseerd.  Daar ontbrak ergens een pijl en een nog een late biker riep me tijdens het voorbijvliegen toe “dat het zo wel juist zou zijn, zeker”!

Verderop ging het weer een strook bos in waar bochtige paadjes dienden genomen te worden in de buurt van een zeer diepe zandput.  Lastige paadjes met veel bochtjes op hellingen op en af.  Er waren kinderen van een jeugdbeweging of vakantiekamp aan het spelen, ook al begon het donker te worden.  Aan een kruispunt van zandwegen rees er twijfel over de opstelling van de pijlen.  Gelukkig waren hier zoals elders kalksporen op de grond aangebracht zodat ik de vermoedelijk juiste richting uit kon.  Het ging neerwaarts in een holle weg en ook daar wezen alle pijlen de andere kant uit!  Ik vermoed dat een flauwe plezante, misschien de kinderen die daar boven speelden, alle pijlen in dit pad hadden omgedraaid.  Ik kwam beneden uit aan een eenzaam huis in een wegeltje dat Grootveld heet.  36,50 km.  Ik panikeerde toch wel even toen ik zag dat dit straatnaambordje Holsbeek vermeldde!  De laatste lus van de toertocht in Wijgmaal gaat door Holsbeek en Wijgmaal ligt tegen (is deelgemeente van) Leuven!  Ik hoopte door de invallende duisternis geen splitsing gemist te hebben of door de verwarring van de pijlen niet op het parcours van de 82 km gesukkeld te zijn!  Want dan was ik nog niet thuis!  Of stel u voor dat ik nog naar die onmogelijke beruchte Zounc en het Sukkelpad in Holsbeek zou gestuurd worden!  Achteraf gezien ligt het Grootveld in Nieuwrode en dat is blijkbaar een deelgemeente van Holsbeek.  De Zounc ligt daar nog een heel eind af!

Vanaf de Kriesberg (Holsbeek, Nieuwrode dus), een naam die me bekend in de oren klonk van andere tochten, ging het weer over boswegen omstreeks 38 km.  Ik kwam uit op een plek die ik van vorig jaar herkende omdat op die plaats de splitsing was waar de 45 km toen apart ging.  Nu kwam ik uit het pad waar ik toen in moest.  Het betreft een kruispunt van veldwegen op de rand van bos en velden waar zeer brede en diepe voren zijn en bij nat weer een immens grote plas water staat.  Vorig jaar was het hier één kleiachtige blubber omdat het in de vooravond was beginnen regenen, nu lag alles poederdroog.  Even verder arriveerde ik aan een eenzaam huisje en daar kwamen de routes weer samen.  Op 39 km om 21.15 u even staan sakkeren omdat ik vanaf een kort asfaltbaantje linksaf moest en blijkbaar op het erf van een huis terechtkwam.  Nog eens terug gereden en opnieuw geprobeerd, maar geen alternatief te zien!  Mijn felle lichten schenen recht een groot venster zonder gordijnen van het huis binnen waar de vrouw des huizes zich verdwaasd uit de zetel oprichtte!  Nog eens teruggekeerd!  Er liep wel een soort paadje door het gras naast een afsluiting met cipressen, maar ik zag in de verte geen pijlen.  Nogmaals teruggekeerd.  De vrouw die daar woonde was intussen naar buiten gekomen en merkte dat het pijltje dat er stond gedraaid was!  Nog niet zo lang geleden, want ze was net nog met de wagen weggereden en teruggekeerd.  Nog een tijdje met die mevrouw staan praten.  Ze gaf wat uitleg over de plaats waar ik me bevond ten opzichte van de snelweg (links), van Rillaar (voor) en van de Wijngaardberg (rechts).  Recht voor waren wel geen huizen meer, enkel bossen, maar als ik altijd rechtdoor aanhield zou ik in Rillaar uitkomen.  Ze was bezorgd over het feit dat ik hier nog rond reed in het donker, voor eventuele valpartijen en of ik mijn gsm wel bij had voor in geval van nood, maar ik maakte haar duidelijk dat het een nachtrit was, dat ik daar op voorzien was en het niet de eerste keer was dat ik bij nacht door de bossen fietste.  Een zeer vriendelijk mens!  Als ik er bij leven en welzijn volgend jaar nog zou passeren zal ik nog eens tot aan haar venster rijden om goedenavond te wensen!  Ik had de naam van het straatje moeten vragen!

Het was effectief rechtdoor en ik trof weer pijltjes en plots een fel licht achter me!  Deze biker had dus geluk dat ik net de pijlen weer in de juiste richting had gezet!  “Ik dacht al dat ik de enige gek was die hier nog rond reed”, zei hij bij het passeren.  In zijn kielzog dook ik de paadjes en grassporen op die me kriskras doorheen een boomgaard loodsten.  Vorig jaar moet ik hier ook gereden hebben, maar meer naar het einde toe, en kwam ik hier nog drie late jonge gasten tegen.  Na de doortocht van de boomgaard in bloei kwam er een snelle afdaling over een harde zandweg.  We reden ook voorbij een kapelletje, ik vermoed Sint-Jozef-onder-de-linden dat daar ergens op een helling staat, alhoewel Onze-Lieve-Vrouw-van-gedurige-bijstand werd aanroepen op de gevel!  Om na een stukje over asfalt een singletrack in een bos op te gaan die leidde naar een asfaltbaantje doorheen hetzelfde bos.  Op 41 km arriveerde ik weer in de Kaaskorf, maar hier ligt een wirwar van wegeltjes die allemaal die naam dragen!  Er staan hier zelfs veel buitenhuisjes, maar die kregen we niet te zien!  Er volgde nog de doortocht van een pikdonker bos over een goed berijdbaar pad waarna ik op 43 km arriveerde aan het kapelletje op een kruispunt van een betonbaantje en kiezelwegen, onder anderen de Jennekensstraat waar ik uit kwam.  Hier heeft ook een aantal keren de bevoorrading van de Rillaarse Bikers gestaan of deze van andere tochten.  Het is een bekend herkenningspunt dicht bij de snelweg.  21.30 u.  Ik zag twee rode flikkerende achterlichtjes verdwijnen en dat waren bikers op de route van 46 km.  Op de grond maakten grote kalklijnen met de vermelding van de afstanden duidelijk dat de 65 km hier apart diende te blijven van de 48 km.  Er was op geen kalk bespaard!  Voor alle zekerheid nog twee aankomende bikers tegengehouden om te vragen welke route ze volgden.  De 48 km!

Allicht volgde hier nog een extra lusje voor de 65 km, dus de gekozen afstand aangehouden.  Even verderop werd ik een privaat terrein op gestuurd wat door sommigen omschreven wordt als de “Zwitserse weide” omdat we er door een weide gestuurd werden die op een helling gelegen is.  Ik heb hier eventjes gewandeld, want nu nog door dat gras stompen zag ik niet direct zitten!  Ook het privaat bos dat volgde was een karwei in het donker tussen de dicht op elkaar staande bomen en over een bodem van mulle bladgrond en lagen afgevallen naalden.  Vorig jaar stond hier de (eerste) bevoorrading en na de doortocht van het bos bereikte ik effectief de tweede stop!  De tocht verliep dus deels in de andere richting en deels over nieuwe stukken.  De stop, enkel bedoeld voor de langste tocht, was zoals te verwachten reeds verlaten, maar er stonden toch nog bekertjes drinken klaar voor onverwachte laatkomers zoals ik!  Waarvoor dank.  Het was hier dat ik vorig jaar Bruce Wayne nog te zien kreeg en de Rillaarse Bikers bakten hier toen zelfs curryworsten!  44 km om 21.50 u.  Van vorig jaar herinnerde ik me dat we het privaat terrein dienden te verlaten via de grote poort.  Na een kort stukje asfalt ging het door een stikdonker bos en over een gehavende veldweg vol diepe sporen tot ik uitkwam aan een brug over de snelweg, ik vermoed in de omgeving van het kapelletje aan de Jennekensstraat dat nu achter me lag.  Aan de overkant van de brug was een splitsing voor de 36 km rechtdoor en de 46-65 km linksaf naar een asfaltbaantje dat zich van de brug naar beneden stortte tot op het niveau van de snelweg E314.  Vanaf hier trof ik weer de reflecterende pijlen die op de extra lus voor de 65 km ontbraken, maar dat had voor mij geen moeilijkheden opgeleverd, tenzij dan degenen waar aan geprutst was geweest in Nieuwrode.  10.00 u.

Het ging weer een heel stuk langsheen de E314, eerst over gehavend asfalt, met nog een biker die me inhaalde, en daarna over een grasspoor in de richting van de afrit Aarschot.  Op de plaats waar het asfalt eindigde halt gehouden om de batterijen van mijn lampen te vervangen.  Er reed me toen nog een biker zonder boe of bah voorbij, iets wat ik zelf nooit zou doen, want iemand die langs de kant staat kan af te rekenen hebben met pech en laat je zeker bij nacht niet aan zijn lot over.  De route boog weg van de snelweg en samen met nog een zeven late rijders dook ik een bos in voor enkele leuke lussen over een bospad vol bulten en putten van één of ander crossparcours, mooi te zien op de bijgevoegde kaart van Google-Maps na inzoomen!  49 km.  Na het inslaan van de Hogeweg in Aarschot kregen we nog bijzonder leuke en goed te berijden paden in het bos en door de velden voor de wielen, vaak over stukken privaat terrein.  Deze brachten me tot in de Muizenstraat waar we de grote baan van Aarschot naar Rillaar dienden te kruisen naar de Wijper toe.  52 km om 22.45 u.  Plezante paden en servitudes leidden weer tot de omgeving van de Wijnberg-Rommelaar waar we tot 55 km weer over de flanken gejaagd werden doorheen het bos tot 55 km.  Wat een karwei op dit late uur!  Ook al was ik dicht bij de start, ik had nog tien kilometer te gaan!

Vanaf dan ging het door een meer bewoonde en ook vlakkere wereld en weer zuidwaarts in de richting van de snelweg.  Ter hoogte van de Steenberg zag ik iemand  met een quad en enkele mannen bezig aan de hoek van de straat, vermoedelijk Rillaarse Bikers die daar met één of ander bezig waren.  Ik passeerde het vlak naast de snelweg gelegen Betterfruit op 60 km om 11.30 u.  Toen ik vanaf een asfaltbaantje weer een verhard pad in wou gaan zag ik nog twee bikers met felle lampen achter me opdoemen!  “Ge moet voor ons niet opzij gaan, want wij zijn ook bekaf”, hoorde ik een bekende stem zeggen.  Het was Patje2 in het gezelschap van Bulss69!  In plaats van na de 65 km de rit van 25 nog bij te nemen, had Patje samen met hem nog de volledige 46 km er bij genomen!  De laatste kilometers samen met hen afgelegd.  Op een veldpad nog op het laatste moment kunnen uitwijken om een argeloze egel het leven te sparen!  Dan nog werden we op een bepaalde mij niet onbekende plek een nijdige helling naar een bos toe op gestuurd.  Vanaf halverwege te voet.  Ik hoorde ook Bulls69 sakkeren op zijn versnellingen en noodgedwongen afstappen.  Eens weer in de Schoonderbeukenweg zag ik Patje linksaf slaan terwijl Bulls69 rechtdoor reed.  Naar huis, vermits hij hier woont?  Ik werd gedurende de laatste kilometers nog zwaar op de rooster gelegd met de passage van droge tracks op een bosrijke helling.  Omdat ik Patje wilde bijhouden nog de moed gehad om zo veel mogelijk te rijden ondanks de zeer korte bochtjes.  Maar ik was zo moe dat ik het laatste stuk door dit bos toch even gewandeld heb!  Kort draaien en keren rond stammen met korte bochtjes, putten, bulten, in mulle grond en dan nog op een schuine helling was niet meer aan mij besteed na 65 km.  De laatste kilometers heb ik Patje dan toch nog moeten lossen.  Uiteindelijk kwam ik weer toe in de bewoonde wereld en was ik opgelucht dat ik de weerkaatsing zag van de groene verkeerslichten op de hoek van de Kortakker en de Diestsesteenweg om na 69 km de start weer te bereiken!  Het was verdomme middernacht!  Het werd voor mij zware kost aan een traag tempo, maar ik had me goed weten te amuseren ondanks de rugpijn en de pijnlijke voeten waar ik de laatste tijd veel last van heb!  De Strammer wordt oud!  Het was ook interessant om deels bij daglicht te rijden om de omgeving te zien en deels bij nacht om er toch een nachtrit van te maken.

Er stonden buiten geen fietsen meer, maar het zou me verwonderd hebben dat Patje2 direct zou vertrokken zijn.  Ik zag binnen in de zaal bikes staan en liggen, dus heb ik de mijne ook mee naar binnen genomen.  Zelfs de quad waarvan eerder sprake werd nadien de parochiezaal binnen geduwd voor de nacht!  Patje en Bulls waren nog aanwezig en nog een handvol andere bikers, waaronder een delegatie uit Messelbroek die ik als laatsten onderweg had gezien.  Ik was content dat er nog drank verkrijgbaar was, want dat was welgekomen.  Nog even nagepraat en tegen dat de fiets op de auto stond en ik naar huis kon vertrekken was het bijna 01.00 u!  De GPS zodanig ingesteld dat hij me niet via de E314 zou sturen, want dat is dik 35 km extra, maar omwille van een omleiding in Aarschot toch nog even moeten zoeken naar de weg huiswaarts over Herselt en Olen.  Tegen dat ik me thuis wat gewassen had was het 03.00 u!  Om de volgende ochtend vroeg op te staan om in Waasmunster te kunnen gaan rijden!  Hoe gek kan een mens zijn!

Jari zorgde voor de route van 46 km op Google-Maps: klik hier!  Hij wist me ook te vertellen dat de spaghetti die je bij aankomst kon kopen lekker was!  Daar durfde ik zo laat niet meer naar vragen!

Foto's van de toertocht op zondag door Polarbear vind je hier!

StrammerMax

Dit verslag is ook te lezen op mtb-you.be, mountainbike.be en m'n site mtbwijzer.be!

De onderstaande foto's dateren van de editie 2008 tijdens de beklimming van de IJsbeek aan de Haldertstraat en het Solveld in Tielt-Winge.

Nightride van de Rillaarse Bikers op 12-04-2013 door JB

Nightride van de Rillaarse Bikers op 12-04-2014 door Ruud

Toertocht van de Rillaarse Bikers op 13-04-2014 door MTB Maniacs

15-04-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Beerze Brave Veldtoertocht (25-35-50 km) van MTB Vessem te Vessem op zondag 06-04-2014.

Ook al was ik op zaterdag niet gaan rijden en naar mijn maatstaven op tijd, lees voor middernacht, gaan slapen, het deed toch pijn toen op zondagochtend de wekkerradio van zijn tak begon te maken.  Het wakker worden verliep redelijk vlot, maar op het ogenblik dat ik wenste te vertrekken, was er toch weer iets wat roet in het eten kwam strooien.  Had ik gisterenavond mijn voorband nog opgepompt, omdat deze na verloop van een week altijd leegliep, nu stond de achterband zo plat als een vijg!  Deze fiets is nagelnieuw, maar stond al een tijdje in de winkel te koop, en allicht is het product in de notubes-banden aan vervanging toe.  Ik vermoed niet dat er een lek in de banden zit, want anders zouden ze veel sneller leeglopen.  Na oppompen blijven ze immers gedurende de hele rit op sterkte!  Gezien bij de meeste mensen een lichte stress op de darmen werkt, kon ik daarna ook weer al m’n fietskleren afstropen om noodgedwongen de pot op te zoeken.  Dat heeft natuurlijk ook z’n voordelen, want wat daar in valt hoef je niet mee te slepen tijdens de rit!  Enfin, ik vertrok weer ruim een half uur later dan voorzien richting het Nederlandse Vessem, nabij Eindhoven en niet zo ver van de Belgische grens gelegen.  Nadat vorig jaar een biker van MTB Vessem mij voor het begin van de lichtjestocht in Esbeek een flyer van de tocht van zijn club in de handen had geduwd en deze had aangeprezen, was ik daar toen al naartoe getrokken en dat was me goed bevallen en dus voor herhaling vatbaar.  De tocht voert eigenlijk omzeggens voor de volle honderd procent door de bossen en ik heb niet liever dan dat!

Ik kreeg een parkeerplek toegewezen op nagenoeg dezelfde plek als vorig jaar en kon me de weg naar de start over een zandweg door het bos nog levendig herinneren alsof het gisteren was!  Me ingeschreven in het lokaaltje aan de sportvelden van het sportpark De Lille, waar je een handig doorslagje van uw inschrijvingsbewijs met vermelding van een noodnummer kon meenemen, samen met een bonnetje dat recht gaf op een gratis Beerze Bier in De Gouden Leeuw op 2 km voor de aankomst na afloop!  Alles veilig opgeborgen, want vooral dat laatste mocht niet verloren raken!  Om 09.45 u was ik op weg, benieuwd naar wat de mannen van MTB Vessem voor ons in hun petto hadden op deze veelbelovende zondag begin april.  Na een superdroge singletrack, over bijna bladgrond uit een droge bloempot, tussen de stammen van dennenbomen naast de sportvelden, bereikten we onmiddellijk de lokale bossen.  We konden er rijden over zandpaden en singletracks à volonté.  De ondergrond lag er zeer droog bij.  Na 6,50 km kruisten we een zandweg die luisterde naar de naam Klein Halfmijl op de rand tussen bos en velden en volgens de kaart gelegen op het grondgebied van Oerle (Veldhoven).  We doken er opnieuw volop de bossen in via de zandweg Grote Vliet over of in de buurt van een vaste groene route.  Kort daarop kwam er een eerste splitsing tussen de routes van 25 km en van 35-50 km op 6,75 km van het vertrek.  Na de doortocht van een strook bos en het dokkeren over een pad vol putten kwam er al snel een tweede splitsing, deze keer tussen de trajecten van 35 km en van 50 km op 8,00 km van de start.  Gekozen voor de langste rit.

Een halve kilometer verder kwam ik even weer uit de bossen tevoorschijn op een landelijk asfaltbaantje.  Op het volgende kruispunt stonden twee seingevers en ging het linksaf op een volgend rustig asfaltbaantje om een kilometer verder nogmaals twee seingevers te treffen op een kruispunt.  Van 8,50 km tot 10 km reden we zo eventjes over rustige asfaltbaantjes doorheen een landelijke omgeving in open velden en langsheen enkele verloren gelopen boerderijen.  Daarna doken we weer de bossen in en konden er rijden over knappe singletracks waarvan sommigen deel uitmaakten van een lokale groene vaste route.  Op één daarvan was het wippen of stappen over een aantal stammen van omgevallen bomen.  Het feestje met singletracks en bospaden ging zo verder tot ik na 12,75 km de bosrand bereikte naast een baantje waar aan de overkant de camping Molenvelden gelegen was, uitgerust met een grote speeltuin.  Samen met nog een biker en een koppel wandelaars dat van de camping kwam en die ik later nog op mijn pad zou treffen, dook ik weer de bossen in.  Daar konden we genieten van de vele paadjes in de bossen van het domein Molenvelden.  Op 16 km kwam er de oversteek van een door twee seingevers bewaakt landelijk baantje en dook ik de Paddenweg in, vermoedelijk in Zandoerle (Veldhoven).  Vanaf deze plek konden we rijden in de bossen van het domein Halfmijl.  10.40 u.  Het eerste halfuur na de start kreeg ik nog bikers te zien, maar nadien was het zeer kalm geworden op het parcours.  Dat was te verwachten vermits er maar tot tien uur kon worden ingeschreven en iedereen die na mij aan de start verscheen me inmiddels had ingehaald.  Op 18 km kwam daar dan toch nog iemand in mijn wiel hangen en niet de eerste de beste.  Het bleek niemand minder dan Jari te zijn, waarvan ik zo stilaan kan beweren dat hij een vriend geworden is die ik graag tijdens toertochten op mijn weg ontmoet.  De rest van de rit hebben we samen uit gereden, ook al kreeg ik het tussen de 35 km en de 45 km lastig om hem te kunnen blijven volgen!

We troffen tijdens onze rit niets dan bospaden en singletracks die ons na omzeggens 22 km voorbij de vijvers Groot- en Kleinmeer voerden.  11.00 u.  Helaas begon het te regenen, maar het bleef gelukkig beperkt tot een bui met enkele druppels.  Terwijl Jari stopte om zijn regenvestje aan te trekken ben ik rustig blijven verder rijden om wat op adem te komen.  Omdat hij blijkbaar toch ergens een pijltje had gemist in een haakse bocht en op zijn stappen was moeten terugkeren, bereikte ik na een aantal boswegen, bezaaid met grote keien, alleen de pauzeplaats op 25 km van het vertrek.  Ze bevond zich langsheen een pad midden in het bos.  11.15 u.  Na enige tijd kwam m’n makker dan toch toe, gehuld in zijn knalgele regenjasje en met in zijn zog nog een late starter.  Aan de stop nog een babbel gehad met de biker van MTB Vessem die me vorig jaar de flyer had toegestopt in Esbeek en waarmee ik op het terras van De Gouden Leeuw nog had zitten napraten na hun toertocht hier voor de eerste keer gereden te hebben.  Hij is er de oorzaak van dat ik deze genietbare tocht door de bossen leerde ontdekken.  Alles aan de stop was nog aanwezig met bananen, honingwafeltjes, koeken en sportdrank om weer op krachten te komen.

Samen met Jari weer op pad voor de tweede helft van de tocht.  Kort na de stop werd mijn aandacht getrokken door een man die achter een afsluiting in de weer was met één of andere werkje en gehuld was in een bizar pak met masker en hoed!  Toch niet bezig met giftige stoffen?  Tot ik in de gaten kreeg dat deze imker bezig was met zijn bijenkorven!  Van na de stop troffen we zeer mooie singletracks, afgewisseld met soms zanderige bospaden, en dat feestje bleef duren tot aan de splitsing van de routes van 25 km en 35-50 km op 29 km van het vertrek.  Op deze plek waren nog steeds twee seingevers present om ons naar de overkant van een iets drukkere baan te begeleiden.  Na nog een reeks singletracks ging het de zandweg op die ons omstreeks 30 km door een vrij toegankelijk militair domein voerde.  Daarop volgde nog eens een lange aaneenschakeling van leuke singletracks tot aan de splitsing tussen de routes van 35 km en 50 km op 34,50 km van het vertrek.  Mij even afgevraagd welke keuze Jari zou maken, maar hij ging gezwind de richting van de langste rit uit.  12.00 u.

Was hij tot hiertoe vaak in mijn wiel blijven rijden, en hij is eigenlijk de enige waarvan ik dat kan verdragen, want ik houd er niet van dat iemand in mijn wiel blijft hangen, nu reed Jari een hele tijd voorop.  Vermits de vermoeidheid zich begon te laten gevoelen, kreeg ik het bij wijlen lastig om hem te kunnen blijven volgen.  Het was dus even op de tanden bijten, vooral dan op die enkele plekken waar we met tegenwind te maken hadden.  We kregen niets dan een afwisseling van boswegen en singletracks voor onze wielen geschoven in een vaak zanderige omgeving.  Omstreeks 35 km volgde een leuke singletrack die een iets meer technisch karakter had met enkele bulten op en af en veel boomwortels.  We kregen ook een door boswerken enigszins gehavend paadje voor de wielen waar het laveren was tussen de achtergelaten resten van omgehakte bomen.  Tot 41 km reden we door niks anders dan de bossen.  Zo nu en dan werden we overvlogen door de vliegtuigen die vanaf Eindhoven opstegen.

Gedurende de laatste tien kilometer kregen we een afwisselend parcours van stroken bos en korte stukjes doorheen een meer bewoonde wereld in een open omgeving over veldwegen op de rand tussen bos en velden.  Intussen was de zon meer doorgebroken en was het heerlijk rijden.  Bij het inrijden van een bos vanaf het fietspad naast een iets grotere baan, zagen we onder een schuilhuisje een aantal mannen van MTB Vessem zitten, dezelfden die we daarstraks aan de stop gezien hadden.  Klaar om de pijlen op dit deel van het parcours op te ruimen na onze doortocht.  Vorig jaar zaten zij daar ook te wachten toen ik er passeerde.  Kwestie van één van de sponsors van de club nog met een bezoek te vereren werden we doorheen een loods van de firma Verkooyen Machines geleid!  Voor graafwerken groot en klein moet je bij Verkooyen zijn!  In alle maten en soorten stonden ze er!  Wanneer het tellertje de 50 km naderde bereikten we het dorpscentrum van Vessem en werd onze inspanning beloond op het buitenterras achter De Gouden Leeuw!  Hier konden we de beloofde pint Beerze Bier achter de kiezen gieten.  Maar eerst nog kennis gemaakt met de moeder van Jari die de rit van 35 km achter zich had en daar op hem zat te wachten.  Deze plek, dicht bij de Beerze, was immers interessanter dan de aankomst twee kilometer verder.  Moeder Jari is ook beroepsmatig met sport bezig en wat is er leuker dan dat moeder en zoon elkaar kunnen ontmoeten na het beleven van een gemeenschappelijke passie.   Er zaten nog een deelnemer en twee mannen van MTB Vessem aan de tafel en zij toonden al direct belangstelling voor de manier waarop Jari met een applicatie zijn ritten registreerde op Google-Maps.  De mannen die de pijlen hadden opgehaald kwamen ons vragen of we er bezwaar tegen hadden van het laatste stukje via de weg te rijden.  Daar konden we na de mooie rit wel mee leven, zodat deze mensen ook de laatste pijltjes konden wegnemen.  Het was tenslotte voor iedereen zondag en allicht moeten de meesten ook morgen weer aan het werk.  Bij het nog genieten van een tweede pint Beerze konden we nog napraten over de gereden rit en al uitkijken naar het moois dat ons de komende lente en zomer bij leven en welzijn nog te wachten staat.

Het sportpark De Lille ligt eigenlijk langsheen dezelfde straat als De Gouden Leeuw, even verder dan de plaats waar deze de bossen in duikt.  Zo ver dienden we niet te rijden, want bij het in rijden van het bos konden we rechtsaf de weg in waar verderop onze auto’s geparkeerd stonden.  Om van daar de rit huiswaarts aan te vatten.  Op de terugweg nog een ommetje gemaakt via Postel en Mol-Rauw om daar in een eethuisje de inwendige mens nog te versterken buiten aan een tafeltje, waarbij ik warempel een zomergevoel kreeg.  Dat kon ook moeilijk anders na deze knappe en degelijk georganiseerde toertocht in het bosrijke Vessem.  Hoogtemeters moet je er niet komen zoeken, net zo min als technische hoogstandjes, maar een rit die bijna integraal doorheen de bossen voert moet toch menig mountainbiker weten te bekoren.  Mede dank zij het aangename gezelschap onderweg en na afloop kon ik deze Beerze Brave Veldtoertocht weer toevoegen aan het lijstje mooie herinneringen uit mijn leven.

Jari zorgde voor de registratie op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be, mtb-you.nl, mountainbike.be, mountainbike.nl en mtbwijzer.be!

Beerze Brave Veldtoertocht Vessem 06-04-2014 door MTB Roermond (deel 1)

Beerze Brave Veldtoertocht Vessem 06-04-2014 door MTB Roermond (deel 2)

Beerze Brave Veldtoertocht Vessem 06-04-2014 door MTB Roermond (deel 3)

08-04-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht 18ième VTT Jean Michel (15-25-35-45 km) van Les Blancs Bastons de Borniveau te Bornival (Nivelles) op zondag 30-03-2014.

Van Bornival had ik nog nooit gehoord, tenzij ooit gezien dat er elk jaar een toertocht wordt georganiseerd.  Bornival is een piepkleine deelgemeente van Nivelles (Nijvel) in Waals-Brabant op de grens met Henegouwen.  Ik ben al wel vaak gaan rijden in de streek van Genappe, ook niet zo ver van Nijvel gelegen, in Dworp (Huizingen) en Lasne, allemaal plaatsen die in dezelfde omgeving liggen.  In het meer zuidoostelijk gelegen Bornival was ik nog nooit geweest.  Dank zij deze toertocht herbeleefde ik een herinnering uit mijn kindertijd toen er in de repen chocolade Jacques prentjes zaten.  Die prentjes waren gegeerd, want ze waren soms nuttig indien je “voor de school een prentje moest zoeken” over één of ander onderwerp!  Op één zo’n prentje stond toen een foto van een bijzonder waterbouwkundig bouwwerk uit anno 1968, ik vermoed zelfs uniek in de wereld, waarvan het nut gedeeltelijk verdween van op het ogenblik dat het in gebruik werd genomen.  Het resultaat van de typische wafelijzerpolitiek in het toenmalige België!  Elke investering in Vlaanderen diende gecompenseerd met een gelijkaardig project in Wallonië of omgekeerd!  Bijna een halve eeuw later kreeg ik deze zondag in werkelijkheid te zien wat er toen op dat prentje stond!

De GPS liet me 105 km rijden met drie keren een wisseling van snelweg, zodat de rijdtijd nog meeviel.  Alleen naar het einde toe stelde ik me vragen toen ik na het nemen van de afrit een smal asfaltbaantje door de velden in gestuurd werd waar twee wagens elkaar nauwelijks konden passeren!  Bornival ligt dan ook enigszins afgezonderd van de drukke wereld ergens tussen glooiende velden.  Een man met snor verwees de nog aankomende bikers naar straten verderop en een manege waar nog parkeerplaatsen beschikbaar waren.  Zo stond ik 1,50 km van de start verwijderd in de graskant naast een kasseibaantje.  Het vertrek was vanuit de Salle des Fêtes op een binnenplein achter een stokoude muur.  Een oud opgeknapt gebouw met één zaaltje en een keuken waarnaast in een nieuwere optrek sanitair was bijgebouwd.  Aan enkele dranghekkens hing een plakkaatje“parking bike gardé”, maar er was geen bewaker te zien.  De auto ernaast trok m’n aandacht.  Hij was volgestouwd met broodjes, pistolets en Frans brood!  Dat opende perspectieven voor iets eetbaars na de rit!  Binnen werd mijn aandacht getrokken door een grote affiche van de toertocht van Straf in Bergaf uit Opwijk.  Op de tafels lagen folders in de beide landstalen en flyers voor toertochten in de beide landsgedeelten.  Me ingeschreven met“cinq euro pour le 45 km”, benieuwd naar wat deze streek te bieden had.

Toen ik om 9.50 u vertrok kwam er een jonge kerel toe die alleen met een tandem reed.  Hij en zijn makkers zou ik later nog tegenkomen op het parcours.  We reden Bornival uit over landelijke wegen.  Aan een zacht klimmend grasspoor met hoogteverschil naar een onverhard pad toe was het even wachten totdat de oudere wandelaars van een groep naar beneden geraakt waren.  Na een ietwat nat bospad trof ik een eerste splitsing tussen de routes van 15-25 km en 35-45 km op 4,50 km van het vertrek, inclusief de 1,50 km van de auto naar de start.  In de omgeving hing een sterke geur van ajuin.  Eerst even verder gereden om te zien welke naam er op een na boswerken in de prak gereden bord stond om vast te stellen dat we daar op de grens met Arquennes (Seneffe) stonden en dus ook op de grens tussen Waals-Brabant en Henegouwen.  We werden een modderige klim door het bos op gejaagd waar de hellingen links en rechts groen en geel kleurden door honderden paasbloemen die er in het wild als bodembedekker groeiden.  Vorige zondag tijdens de toertocht vanuit Mont-Saint-Guibert had ik bij toeval één paasbloem in het bos zien staan, hier stonden ze in massa bij elkaar.  Nog nooit gezien!  Ook de witte bosanemonen begonnen open te komen.  Kort na de vorige trof ik al snel een tweede splitsing tussen de 15-45 km en de 25-35 km toen ik vanuit het bos een asfaltbaantje bereikte.  Linksaf voor de langste toer.  10.20 u.

Er volgde een baantje en harde assenwegen die me in de richting van een knap parkdomein voerden dat blijkbaar vrij toegankelijk was.  Er stond een groot rotsblok met daaronder een doorsteek in een weide die de indruk gaf regelmatig gemaaid te worden.  Het pronkstuk in het midden was wel afgesloten door twee poorten waarvan eentje geopend werd om een Porsche met buitenlandse nummerplaat te laten wegrijden.  De auto was navenant het gebouw, want van achter de bomen doemde voor mij het prachtige Château De La Rocq (1390) op.  Men kan er zalen huren voor business-meetings en feestelijkheden.  Gelegen in een prachtig groen kader in Arquennes, badend in de lentezon.  9,75 km.

We reden via een oude poort het domein weer uit om het jaagpad langsheen het oude kanaal Charleroi-Brussel te bereiken.  Tot omzeggens 15 km reden we langsheen dit kanaal over een wisselende ondergrond van degelijke asfalt, steenslag en oude beschadigde asfaltstroken, maar meestal verhard en in een rustige omgeving.  Op 12 km zag ik bikers van aan de andere kant van het kanaal een brugje oversteken ter hoogte van een sluis.  Hier vervoegden de kortere afstanden opnieuw het parcours.  Aan een bruggetje ter hoogte van een volgende sluis splitste de 15 km zich weer af van de rest op 14 km van het vertrek.  Op deze oude kanaalarm liggen over een afstand van 2 km maar liefst 16 sluizen om een hoogteverschil van 60 m te overbruggen.  Het ging nog eventjes verder langsheen het oude kanaal in een mooie en rustige omgeving om tenslotte uit te komen op een drukke baan om dan samen met het verkeer het kanaal via een brug te kruisen.  Aan de overkant linksaf.

Daar kreeg ik dan het bouwwerk te zien dat ik me herinnerde van uit de lessen aardrijkskunde uit de lagere school en het prentje uit de reep chocolade Jacques!  Ik kreeg er namelijk het zogenaamde hellend vlak van Ronquières in vol ornaat te zien.  Deze scheepslift werd gebouwd om de 16 sluizen op het oude kanaal te vervangen.  Het dorp Ronquières maakt deel uit van de gemeente Braine-Le-Comte ofte’s Gravenbrakel in het Nederlands, gelegen in Henegouwen.  We reden voorbij het voormalige station, door enkele klimmende straten naast oude statige rijhuizen om er een splitsing te treffen waar de 25 km zich losmaakte van de 35-45 km op 16 km van het vertrek.  We werden nog verder naar boven gejaagd, een woeste servitude tussen muren en tuinen in, om uit te komen aan een trapje via hetwelk we een asfalt fietspad bereikten.  Dit was aangelegd op een soort aarden wal waarop ooit de spoorlijn van Braine-Le-Comte naar Enghien moet hebben gelegen, getuige de oude seinen en betonnen palen die hier en daar stonden te kwijnen onder de tand des tijds.  Opgeheven in 1984.  Het pad voerde me door een mooie streek en een heuvelachtig landschap evenwijdig met het meanderende beekje La Senette (de Zinnik) dat met vele bochtjes doorheen het landschap slingerde.  Een op de grond gespoten aanwijzing kondigde de eerste bevoorrading aan.

Deze stond naast het fietspad opgesteld op 18 km van het vertrek op de grens met Ecaussinnes-d’Enghien (Ecaussinnes, Henegouwen).  Speciaal het straatje achter de stop in gereden omdat ik van daar niet kon lezen wat er op het bord stond.  11.10 u.  Enkele mensen waren er druk in de weer met het aanvullen van de voorraad bananen, appelsienen, gedroogde vruchten, wafels, chocolade en bekertjes drank.  Keuze genoeg weliswaar, doch alles iets te minuscuul versneden!  Aan de stop was meteen een splitsing tussen de routes van 35 km en van 45 km.  Voor mij ging het tot 21 km verder over de oude spoorbedding, maar hier was het paadje veel smaller en liep tussen laag groen links en rechts.  Buiten de man met wie ik aan de stop was vertrokken volgden er geen andere bikers.  De track eindigde met een klimmetje over asfalt om uit te komen in een open landschap met in de verte de toren van het hellend vlak van Ronquières.  Vanaf hier volgde een redelijk lang stuk over asfalt, wel met mooie uitzichten, met daarna een klim over een lang kiezelpad doorheen de velden.  Het kiezelpaadje eindige boven in de Rue du Cochant (du soleil dans l’ouest als verklaring).  23 km om 11.40 u.

Tot mijn teleurstelling reden we tijdens het zachte klimmetje over asfalt dat volgde de toegang tot het bos van het Domaine du Bonhomme de Fer voorbij!  Maar verderop ging het dan toch linksaf en keerden we op onze stappen terug om voorbij de plek te rijden die ik daarnet van op de weg had zien liggen.  Vanaf deze plaats werd de toer bijzonder interessant voor wie graag in de bossen rijdt!  We kregen er een knappe singletrack voor de wielen die na een tijdje over een smalle richel lichtjes de hoogte in klom waarbij je links en rechts in de diepte kon kijken.  Gedurende ettelijke kilometers konden we met volle teugen genieten van de doortocht van dit knappe domein.  Het was er niet alleen genieten, maar ook afzien, voor mij dan vooral op 26,50 km toen we een stevige klim voor de wielen kregen!  Ik zag een jonge kerel te voet naar boven wandelen en even verder stonden zijn vrienden op hem te wachten.  Het waren een zestal jongens waarvan er twee met de tandem onderweg waren die ik aan de start had gezien.

De Bonhomme de Fer is de naam van een ietwat bizarre plompe borne of geodetische grenspaal die diende om België in kaart te brengen tijdens de negentiende eeuw.  Hij markeert de zuidpunt van het zogenaamde Bois de la Houssière in Braine-Le-Comte, het machtige woud waar we in vertoefden.  De borne zelf kregen we niet te zien.  Ook hier midden in het bos vaak verharde of semi-verharde paden.  Maar de omgeving was er de moeite waard.  Vele paden en wandelwegen droegen er namen.  Zo sloegen we op een gegeven moment de Sentier d’Henripont in op 29 km van de start.  Henripont is een gehucht van Braine-Le-Comte.  Eventjes reden we over een asfaltbaantje, de Allée de la Dinzelle, doorheen het bos waarna we weer off-road gestuurd werden in de Sentier De Mon Plaisir over een zachte, maar toch ferm zware klim.  Twee bikers raakten er netjes boven, maar de man die voor me reed stapte op een bepaald ogenblik af en ik volgde noodgedwongen zijn voorbeeld.  Ik had er net een dipje en het wilde niet lukken van rijdend tot boven te geraken.  De ondergrond was er ook wat glibberig door een laagje modder en wortels!  31 km.

We reden nog steeds in het Bois de la Houssière en kregen enkele zeer leuke afdalingen voorgeschoteld.  Tussen de bomen door zag ik een vos wegvluchten!  Opnieuw een stevige klim.  Wat was ik fier dat ik de jonge kerel van daarnet al kort na aanvang af zag stappen, terwijl ik verder in het spoor van zijn vrienden, onder anderen deze met de tandem,  mee al rijdend tot boven geraakte!  Eigenaardig dat het me net niet lukte en nu dan weer wel!  Als ik anderen zie zwoegen tijdens een klim heb ik zelf ook meer moed om door te gaan.  Ben je alleen, dan heb je gemakkelijker de neiging om de pijp aan maarten te geven en af te stappen!  Zijn vrienden stopten boven terwijl ik direct de afdaling aanvatte over een stevig beworteld pad in een knap stuk bos.  Terwijl ik beneden even stond te wachten kwamen de jongens de helling af gereden.  Je moet het maar doen met een tandem!  34,50 km om 12.45 u.  Een halve kilometer verder werden we nogmaals op de proef gesteld tijdens een zware bosklim tot aan Mon Plaisir in de omgeving van het gelijknamige vakantiepark wat we niet te zien kregen.  Na de oversteek van een baantje arriveerde ik aan de tweede bevoorrading op 36 km van het vertrek.  Ik arriveerde er om 12.55 u en ik had aan de start een bordje zien hangen dat meldde dat de tweede stop tot 13.45 u open bleef.  Ik was dus nog op tijd!

De tweede stop werd waargenomen door vier oudere dames waarvan drie zich gezellig keuvelend in hun zeteltjes hadden genesteld en de vierde bananen sneed en dikke repen chocolade in brokken trachtte te breken, zeggend dat ze daar niet zo goed in was.  De zes jongens met de tandem stonden er ook en nog enkele andere late rijders.  Er was direct ambiance over en weer tussen de oudere dames en de jonge gasten die hun zakken wel vol brokken chocolade hadden willen steken.  En of ze straks na de rit nog eens mochten passeren!  Volgens één van de dames hadden we nog zo’n 9 tot 11 km voor de boeg, hetgeen kon kloppen volgens mijn tellertje.  Ik kon toen niet weten dat het er in werkelijkheid meer zouden zijn, zelfs met aftrok van de afstand van aan de auto!  Ik zou afgepeigerd toekomen!  Ter hoogte van de stop was ook een splitsing tussen de 25-35 km en de route van 45 km.  Om 13.00 u weer op pad in het zog van de jongens op de 45 km en een koppel, man en vrouw, die de route van 25 km reden en die ik verderop nog even te zien zou krijgen tijdens een fikse klim.  Want ook direct na de stop volgde een ferme klim in het bos die voor het laatste stuk even te voet was.  Gevolgd door de doortocht van een dorpje, ik vermoed Virginal-Samme (Ittre), over ferm klimmende en dalende servitudepaadjes die tussen de huizen liepen die op hellingen waren gebouwd.  De twee jongens met de tandem hadden vermoedelijk een pijl gemist want doken plots van elders weer op.  Tijdens een korte fikse klim raakten ze in de problemen en stopten ze om aan hun fiets te morrelen.

Ik diende een grasspoor in te duiken, fel naar beneden toe, om daarna een hoogvlakte te bereiken.  Daar was het eerst zacht klimmen om daarna een fikse afdaling voorgeschoteld te krijgen die vanuit een smal spoor tussen struikgewas en een huisgevel plots een drukkere baan op schoot.  Daar stonden wel twee seingevers op uitkijk om ongelukken te voorkomen.  Het ging dan een stukje langsheen deze grote baan om op 40 km het Bois des Rocs in te duiken.  Hier konden we genieten van een bijzonder knap stukje bos met rotspartijen en rijden naast een beekje, vermoedelijk weer La Senette, dat zich met vele bochtjes doorheen het bos slingerde.  Een groepje bikers dat ik aan de stop had gezien, familieleden van verschillende leeftijden, stond aan de kant voor het herstellen van een lekke band.  De doortocht van het Bois des Rocs werd wel afgesloten met een voor mij onmogelijke bosklim op 40,75 km.  Ik kwam uit achter de garages die achterin de tuinen staan van rijhuizen van Fauquez, een gehucht van Virginal-Ittre in Waals-Brabant.  De jongens van de tandem zaten te wachten om door de pechdienst opgehaald te worden.  Ik diende er de Rue Maurice Brancart in te slaan.  Verderop zag ik weer gelijkaardige rijhuizen staan waarvan de achterzijden uitkeken op glooiende velden.  Bizar, zo’n reeks huizen midden de velden!

Fauquez is een gehucht langs het kanaal Brussel-Charleroi waar men op een hoogte een ongewone kapel aantreft uit 1929. Ze werd gebouwd met naast elkaar geplaatste platen marbriet wat een ongewoon kleurenspel veroorzaakt. Vandaag is de ‘kapel’ verbouwd tot woning, pannenkoekenhuis, receptiezaal en theater. De "Glazen kapel", voorheen de Sainte-Lutgardekapel, werd opgetrokken in het begin van de 20e eeuw, een periode van grote bloei in het gehucht Fauquez, dat zijn glorietijd dankte aan de geniale uitvinding van Arthur Brancart: marbriet.  Marbriet is een maximaal ondoorzichtig gemaakt glas in verschillende kleuren en een imitatie van marmer. Het werd intensief gebruikt in de art-decostijl.  De glasfabriek van Fauquez, die marbriet produceerde vanaf 1919, kende een overweldigend succes. Brancart, de verlichte en paternalistische ondernemer, transformeerde de industriële site in een leef- en werkgemeenschap. Hij liet verschillende woonwijken bouwen voor de arbeiders, een medische hulppost, een school, een station, een feestzaal met bioscoop, een kapel en verschillende diensten die toelieten om praktisch zelfbedruipend te leven.  Op zijn hoogtepunt telde de fabriek 3.000 werknemers en moest beroep doen op buitenlandse werkkrachten. Zestig jaar later, in 1979, stopte de productie en de site werd definitief gesloten.  De oude Sainte-Lutgardekapel of Glazen kapel werd mooi gerenoveerd door de nieuwe eigenaar, samen met de gevel van de feestzaal. Het blijven getuigen van een uniek industrieel verleden. De zeer kleurrijke gebrandschilderde ramen van de Saint-Pierrekerk in Virginal (Ittre) werden ook gemaakt in de oude glasfabriek van Fauquez.

Na een asfaltbaantje ging het een servitude in die liep tussen de huizen in een straat en volkstuintjes aan de overkant aan een beek in een eerder kale vlakte naast het kanaal Brussel-Charlerloi.  Een zeer merkwaardige plek in Ittre!  42,50 km.  Ik diende in de richting van de boogbrug te rijden die ik al van ver tussen de bomen had zien staan.  Via deze brug kruiste ik het kanaal om de Rue de Bornival in te rijden.  43 km.  Ik vermoedde zodadelijk weer de aankomst te bereiken, maar dat bleek een misrekening!  De Rue de Bornival had voor mij bij aanvang een zeer steile helling naast het riviertje de Ry De Fauquez in petto.  De straat ging over in een zachte, maar tergend lange klim, eerst over asfalt en dan overgaand in een assenweg.  Rechts van me was een boer met de tractor aan het werk op zijn veld.  Ik reed er door een glooiend landschap met knappe vergezichten, maar de vermoeidheid begon door te wegen!  De lange klim in de Rue de Bornival eindigde op een redelijk drukke baan, volgens de kaart de Chaussée de Soignies, die Nijvel met Ronquières verbindt.  Ik voelde mij niet gerust zo op de kant van die baan met snel rijdende auto’s.  Op de grens met Ronquières (Braine-Le-Comte) en aldus de grens tussen Waals-Brabant en Henegouwen, ging het gelukkig opnieuw de velden in.

Net toen ik linksaf een afdaling wilde aanvatten, zag ik een groep bikers naderen, ik vermoed de familie die daarstraks met een lekke band aan de kant stond.  Er kwam dan die fikse afdaling onder de bomen en over wortels, zelfs onder een klein bruggetje, vermoedelijk onder de oude spoorwegbedding.  Ze werd opgevolgd door nog een lange afdaling over een woest landelijk kasseibaantje waar twee kerels me inhaalden.  Er kwamen nog enkele afdalingen over idem dito baantjes.  Toen ik even halt hield staken een man en vrouw me voorbij en zonk de moed me in de schoenen.  Want wij werden aangekeken door een vrij steile klim over een gehavend pad met losliggende grote rotsachtige stenen.  Zoals reeds gezegd doe ik altijd meer moeite wanneer ik anderen bezig zie met klimmen en dank zij het tweetal voor me ben ik al rijdend tot helemaal boven geraakt terwijl ik het alleen halverwege zou hebben opgegeven.  Na de klim kwam er een lang grasspoor over een hoogvlakte van waaraf men knappe vergezichten had.  Ik was moe, er mocht zo stilaan een einde aan komen, want mijn tellertje had intussen de 50 km al overschreden!  In het zog van het tweetal kreeg ik het oude kasteel van Bornival te zien op 51,50 km om 14.40 u.  Met aftrok van de afstand auto-start had de toer dus 50 km geduurd, langer dan de voorziene 45 km!  Bekaf bereikte ik luttele honderd meter verder de achter de oude muur verborgen Salle de Fête!

Het groepje jongens met de tandem zat nog buiten bij elkaar.  Verder nog een aantal anderen waarvan ik sommigen aan de tweede stop had gezien.  Een oude man zat binnen achter de kassa waar je bonnetjes kon bestellen.  Bij de man met de snor van vanochtend kon ik terecht voor een kommetje soep en bij een jong meisje voor glazen drinken.  De pain-saucisse was helaas niet meer verkrijgbaar wegens geen braadworsten meer, dus werd het een hot-dog met alles er op en er aan.  Ik kreeg van de vriendelijke dame zelfs drie worstjes tussen het broodje geserveerd met een “bon appétit”!  Geen papperige sandwich zoals zo vaak, maar een versgebakken groot broodje.  De soep smaakte zeer pittig en het broodje was welgekomen.  Ik was niet de laatste, want er kwam nog een man toe die zichzelf een glas en een hot-dog kocht, waarna de vrouwen hun winkeltje konden sluiten wegens uitverkocht.  Het was gezellig zitten in de warme lentezon ondanks de eerder groezelige aanblik van de binnenplaats achter die stokoude ommuring.  De Salle de Fête, een te chique naam voor het zaaltje van het lokale feestcomité van dit godvergeten oord in Waals-Brabant.  Ik vermoed dat het eerder oudere ledenbestand van dit comité zal bijgestaan worden door lokale bikers voor het uitzetten van hun toertocht.  Het geheel was in ieder geval verzorgd georganiseerd door zeer vriendelijke mensen met een degelijke afpijling van het parcours.  Ondanks het redelijk aandeel aan verharde paden, enkele langere eentoniger stukken langsheen het kanaal Brussel-Charleroi en de oude spoorwegbedding, was dit een mooie toertocht doorheen een afwisselende omgeving met enkele stevige stukken en beslist zeer vermoeiend.  In ieder geval een geslaagde kennismaking met deze streek.  De korte nacht na de nachtelijke lichtjestocht in het Nederlandse Esbeek en de ingang van het zomeruur zullen er ook wel voor iets hebben tussen gezeten, maar ik was doodop!  Op twee na als laatste opgestapt om dan nog anderhalve kilometer te moeten klimmen richting de auto.  In Bornival ben ik gestorven!

Achter de heg rond de manege stond nog een deelnemer een hele uitleg in ’t Frans te doen met zijn gsm alvorens samen met zijn zoontje te vertrekken.  Hij wuifde nog bij het wegrijden naar deze onbekende Vlaming.  Ik had hen onderweg ook te zien gekregen.  Het autootje waarin ik vanochtend de broodjes gespot had kwam met enkele dames voorbijgereden.  Ze raapten de achtergelaten flyers en eventueel ander vuil op om later geen klachten te krijgen van de schaarse bewoners.  En de rust keerde weer over het piepkleine Bornival.  Tijdens de rit huiswaarts kreeg ik het wat moeilijk ter hoogte van Mechelen, op de ring rond Antwerpen was het vrij druk, maar een ruim uurtje later was ik weer thuis.  Om de zondag te besluiten met het proper maken van de fiets, de was, een douche en een hap eten en na nog geen vijf minuten lag ik lekker te ronken in mijn bed!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op mtbwijzer.be!

01-04-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

11de Lichtjestocht (35 km) van MTB Esbeek te Esbeek op zaterdag 29-03-2014.

Dit verslag van de lichtjestocht kan je ook lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mtbwijzer.be!

31-03-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht van de basisschool Le Bon Départ (15-25-35-42-50-65 km) te Mont-Saint-Guibert op zondag 23 maart 2014.

Mont-Saint-Guibert is een dorp in Waals-Brabant, nabij Nijvel, ergens halverwege tussen Brussel en Namen.  Omdat er de vorige jaren twee toertochten waren vanuit deze gemeente, met slechts een week verschil en omdat er nogal wat andere tochten zijn vanuit naburige gemeenten, werd de tocht van de basisschool Le Bon Départ verplaatst van mei naar maart.  Het nadeel ervan is dat de bossen nog in wintertooi zijn, terwijl in april de witte bosanemonen in bloei staan (hier en daar staken ze hun kopjes al op) en in mei de bossen blauw kleuren door de wilde hyacinten.  Ik was vroeg op, maar toen ik wilde vertrekken bleek de voorband van m’n fiets leeggelopen.  Met het enkel oppompen van de notubes-banden heeft m’n fiets het gelukkig de hele rit uitgehouden.  Stress dreef me dan opnieuw naar de wc, waardoor ik weer m’n fietskleren diende uit te doen!  Alsof dat niet genoeg was, bleek de afrit van de Antwerpse ring richting Brussel afgesloten zodat ik nog een ommetje diende te maken via Wilrijk.  Eens op de snelweg kwam er een wagen met bike voorbij en die man zette zijn dubbele pinkers aan.  Een bekende?  Er stond maar één bike op de wagen, ik gok op SilverFokske!  Enfin, het was weer bijna negen uur toen ik in Mont-Saint-Guibert arriveerde.  Ik had vorig jaar de naam van de straat genoteerd waar ik kon parkeren en heb daar nog een plekje gevonden, ook al was ik er niet de enige!  Thuis ontbijten had niet nodig geweest, want bij de inschrijving werd me gewezen naar een ontbijtbuffet met allerlei lekkers waar iedereen naar hartelust mocht van eten!  Geproefd van een soort mattentaartje en een kleine rozijnenkoek.  De koffie gelaten voor wat hij was uit schrik voor oprispingen tijdens het rijden.  Me voor vijf euro ingeschreven voor de 65 km met twee bevoorradingen met het vermoeden dat ik uiteindelijk voor een kleinere afstand zou kiezen.  Na de winter was dit namelijk mijn eerste rit over meer heuvelachtig terrein en dat zou ik geweten hebben!

Om 9.15 u was ik op pad en ik merkte al snel dat de toer was uitgezet in de richting, tegengesteld aan deze van vorig jaar.  Het ging klimmend over asfaltstraatjes het dorp uit om nadien verder te rijden over zacht klimmende veldwegen in een open landschap.  Rechts in de diepte zag ik het Institut Notre Dame liggen, de vertrekplaats van de andere tocht, de VTT des Hayeffes.  Na 4,50 km diende zich de splitsing aan tussen de rit van 15 km en de ritten van 25-35-42-50-65 km.  Twee mannen waren er aan het overleggen met een kleine jongen over de te kiezen afstand.  De kleine moest beslissen of het de 15 km werden, dan wel een grotere afstand.  Het zal een grotere geworden zijn, want ik meen dat ik het drietal daarna nog achter mij heb zien rijden, net voor we een steile servitude in moesten slaan tussen tuinen en gevels.  Op de veldwegels kreeg ik even het gezelschap van een groep jonge kerels met een Leuvens accent.  Op 5 km doken we dan voor het eerst echt bos in, lekker naar beneden en dan stevig weer naar boven.  Het moet hier de vorige dagen meer geregend hebben dan bij ons, want de ondergrond was vrij glad omwille van een laagje modder!  Het naar boven kruipen eindigde op 6 km met de intocht van een stukje bewoonde wereld van Sart-Messire-Guillaume, een gehucht van Court-Saint-Etienne en waarvan het aantal inwoners vermoedelijk omgekeerd evenredig is met de lengte van de naam!  Ik vorderde traag maar zeker.  Dat eerste zou zo blijven, dat tweede helaas niet!

Vanaf Sart-Messire-Guillaume voerden veldwegen me doorheen een mooi landschap met knappe vergezichten.  Een grasspoor voerde me naar de bossen op de grens tussen Court-Saint-Etienne en Villers-La-Ville.  Ik ben hier in de streek nog al komen rijden en kan bepaalde plekken al min of meer situeren.  Daar stond de splitsing waar de 25 km zich losmaakte van de 35-42-50-65 km op 7,50 km van het vertrek.  Een klim in het bos leidde me tot in de open velden op de hoogvlakte waar een enorm grote zendmast nabij een knappe oude witte gesloten hoeve staat.  9 km.  Op deze plek staat de bevoorrading van de andere tocht.  We reden naast de indrukwekkende hoeve opnieuw het bos in.  Diverse boswegen en paadjes, soms steil en stevig klimmend, dan weer goed voorzien van slijk, brachten me tot aan een smal spoor dat eindigde aan de tuin van een stokoud huis waar je zo goed als door den hof rijdt!  Vorig jaar speelden hier kinderen tussen het opgehangen wasgoed, maar daar was het nu nog te koud voor.  Een steile neerwaartse servitude leidde naar het dorp.  Hier ging het weer eventjes doorheen de bewoonde wereld in de Rue de Masbourg te La Roche (Court-Saint-Etienne).  La Roche ligt aan de andere kant van de spoorweg tegenover Tangissart (Court-Saint-Etienne).  Beide plaatsen liggen op de hellingen die in de loop van de geschiedenis zijn uitgesneden door het riviertje Le Ry d’Hez.  Tangissart is de vertrekplaats van de jaarlijkse La Trace d’Hez, een kleinschalige, niet te versmaden toertocht na dewelke ik deze streek leerde kennen en appreciëren.  Een klimmetje van circa een kilometer leidde me naar de bossen in de richting van Villers-La-Ville.

Na 13 km trof ik opnieuw een splitsing tussen de ritten van 25 km en de grotere afstanden.  Een smal paadje door het bos eindigde aan een eenzaam huis boven op de helling en dan ging het lekker door het gras naar beneden.  De Trace d’Hez kruipt hier naar boven en dat is andere koek!  Eens op een asfaltbaantje kruiste ik de spoorweg om beneden uit te komen op de grote baan die naar Villers-La-Ville voert.  Aan de overkant ging het na 13,50 km Tangissart in.  Direct linksaf om een knoert van een steile helling voor de wielen te krijgen.  Dan nog eentje over kasseitjes!  Met links en rechts oude rijhuizen!  Bizar!  Uw geparkeerde wagen heeft er best een goede handrem!  Gezegend de bejaarde bewoner die beneden om boodschappen moet gaan!  De goot was breed genoeg om aan de kinderkopjes te kunnen ontsnappen!  De klim duurde tot dik 15 km en boven stonden nieuwere huizen.  Aan het einde van de Trace d’Hez dokker je hier lekker naar beneden!  De straat ging over in een bospad dat neerwaarts via de achterzijde van een eenzame villa uitkwam op dezelfde grote baan ter hoogte van het kruispunt van enkele grote wegen in Villers-La-Ville op de grens met Court-Saint-Etienne en Baisy-Thy (Genappe).  In de zomer wordt deze plek druk bezocht door motorrijders.  Het terras van de taverne zit er dan stampvol.

Daar is het altijd even uitkijken bij het oversteken van de grote wegen die, jammer genoeg, dwars doorheen de ruines van de abdij van Villers lopen!  Die ruines beslaan een grote oppervlakte.  Bovendien passeert daar de spoorweg en naast het al even merkwaardige als stokoude gemeentehuis, of wat door ooit voor gediend heeft, stond, omzeggens onder de spoorwegbrug, de bevoorrading opgesteld.  Op 17 km van het vertrek.  De keuze was ruim genoeg met bananen, appelsien, wafels, chocolade, alles weliswaar redelijk gemillimeterd, verpakte granenkoeken en de typische felgekleurde drankjes die men op de tochten in Waals-Brabant gewend is voor te zetten.  Er stond een joviale bende achter de tafels en een fietsenmaker was present voor eventuele herstellingen, terwijl hij twee pronkstukken tentoon stelde uit zijn winkel.  Aan de stop was meteen een splitsing tussen de 35 km en de langere ritten.  Voor de langere ritten diende je op je stappen terug te keren.  Vermits er nogal wat binken de richting van de 35 km uit gingen vermoedde ik dat we hier een tweede keer zouden passeren, want zo’n kerels kunnen meer aan.  Een groepje jonge Franstaligen met in hun midden een meisje en een donkergetaand type, Aziaat of Zuid-Amerikaan, en die een hele tijd in mijn nabijheid hadden gereden, gingen de richting van de 35 km uit.  De splitsing had hier misschien iets beter aangegeven kunnen worden, want blijkbaar hebben sommigen zich hier vergist en daardoor een groot deel van de rit gemist!

Aan het grote kruispunt aan de ruines van Villers ging het de bossen in op het grondgebied van Baisy-Thy (Genappe).  Het in het bos klimmende keienpad dat we voorgeschoteld kregen heb ik ooit in de gietende regen gereden tijdens de toer vanuit Baisy-Thy!  Om nooit nog te vergeten hoe het water er naar beneden stroomde.  Ik kreeg nog een biker te zien en dan zou het lang duren eer ik nog mensen te zien kreeg, buiten te paard en op wandel en een vijftal bikers tegenliggers die er een vaste route reden.  Eens boven volgde een vrij modderige singletrack en een kort klimmetje waar het voor mij even te voet was.  Op 19 km passeerde ik de kleine “kloof” op een paadje met wortels, deze keer naar beneden toe.  Andersom is een ander paar mouwen!  Alhoewel de wortels zorgen voor grote hoogteverschillen.  Spijtig genoeg had een onverlaat twee bergjes zavelgrond in de kloof gestort.  Misschien om er met zijn fiets te spelen?  Een mooie plek midden de bossen!  We raakten eventjes de bewoonde wereld om over een kasseibaantje en een smal spoor doorheen de weiden te klimmen.  Aan het einde ervan trof ik de splitsing tussen de 42 km en 50-65 km op 20 km van het vertrek.  11.25 u.  Even getwijfeld wat ik zou doen, vermits ik al een hele tijd onderweg was!  Links van mij zag ik op het pad verderop twee bikers die de lange lus achter de rug hadden.  Toch maar gekozen voor rechts en de richting van de 50-65 km met de zekerheid dat ik dood zou aankomen!

Via een halfholle veldweg kwam ik toe op een bekend plekje op de grens van Fosty en Baisy-Thy.  De tocht dook er in holle wegen weer een woest bos in over een natte singletrack en een slijkerige afdaling tot de splitsing tussen de ritten van 50 km en van 65 km.  Deze bevond zich op een kruispunt van knappe holle wegen.  Ik herkende de plek van vorig jaar toen we er uit de andere richting kwamen.  Er kwamen nog twee bikers toe die de extra lus van de 65 km achter zich hadden.  Het leek me verstandiger te kiezen voor de 50 km, net zoals vorig jaar.  Vanaf een bospad ging het tegenover een eenzaam huisje een bruggetje over om tot 23,50 km een mooi paadje te treffen dat er doorheen het bos naast het beekje La Falize loopt.  Er lag nu wel meer modder dan gewoonlijk.  Een voor mij onmogelijke klim, dus even te voet, leidde tot enkele huizen in Baisy-Thy.  Een veldweg over een open hoogvlakte kwam vlak naast een enorm grote hoeve uit op een betonbaantje.  Een oude, gerenoveerde witte hoeve met binnenkoer en daarachter grote nieuwe schuren.  Op 25 km van de start ging het linksaf de betonweg op en daar kreeg ik dan toch nog een groepje van vijf bikers te zien!  Er waren er dus nog steeds onderweg!

Het vijftal won al snel terrein op het lastige slijkerige paadje naast de bosrand tussen dode varens.  Later op het jaar is alles hier dichtgegroeid tot boven uw hoofd.  Ik ben er ooit bijna op een tegenligger gebotst!  Een groepje van tien reed voorbij omstreeks 27 km om 12.10 u.  Een weg door het bos en een modderpad leidden me naar de straat La Houlette waar enkele eenzame huizen uitkijken op een prachtig landschap en het domein van een lokale rijkaard achter de bomen verborgen ligt.  Nog steeds in Baisy-Thy.  Vanaf La Houlette volgde de overtocht van een smal grasspoor waar ik twee mensen te paard als tegenliggers trof.  Na rechtsaf te zijn gegaan in een smalle halfdiepe holle weg ben ik dan toch uitgeschoven en tegen de wand gekwakt, zonder veel erg.  30 km om 12.30 u.  Ik kwam uit op het grondgebied van Villers-La-Ville waar we een klim op gestuurd werden over een veldweg en holle weg naar een hoogvlakte toe.  Een bordje verwees er naar “Les quatre chênes” waar ik even later op 32 km ook passeerde.  Op elke hoek van een kruispunt van veldwegen staat daar een oude eik.  Intussen scheen de zon al een tijdje, maar het bleef fris.  Terwijl ik even halt hield kwam er nog een biker het paadje uit gereden.

Kort daarop volgde de vervelende singletrack aan de Sentier du Ry Saint-Bernard, aldus een bordje.  Die track is op verschillende plaatsen uitgehold door water met diepe geulen tot gevolg.  Het is er gevaarlijk rijden, alhoewel het deze keer al bij al nog meeviel.  Ik heb er ooit gereden toen het pad volledig onder water stond zodat je die geulen niet kon zien liggen!  Bij momenten stond ik er toen tot aan mijn knieën in het water!  Ik kreeg er het gezelschap van twee bikers en twee wandelaars.  Vanaf de singletrack ging het over een rotsachtig paadje waarbij we tot twee maal toe doorheen een beekje dienden te rijden.  Na het tweede beekje maakten we rechtsomkeer en kregen we een steile helling voor de wielen.  Te voet voor mij!  De jonge kerel die achter me aan kwam slaagde er in van al rijdend tot boven te geraken!  Op 34 km arriveerde ik voor de tweede keer aan de ruïnes van de abdij van Villers voor de bevoorrading.  13.00 u.  Alles om te knabbelen was nog voorhanden, ook al zal ik één van de laatsten onderweg geweest zijn!

Na de stop ging het de richting van de 35 km uit en na onder de spoorwegbrug gereden te zijn dienden we rechtsaf een steile klim te nemen tot op de hoogte van de sporen.  Daar was het in het zog van een andere deelnemer te voet.  We reden door een bosrijke villawijk met huizen van rijke mensen waarna we een afdaling over een pad vol wortels voor de wielen kregen.  Omstreeks 37 km dan weer een zware klim naar een oud dennenbos met imposante bomen toe nadat we nogmaals door een riviertje waren gereden.  Ik kreeg er even het gezelschap van nog twee bikers.  In dit knappe bos kregen we ook een leuke afdaling die er toch wat glibberig bij lag om uit te komen op een open plek in de omgeving van Tangissart.  Een steile klim in een hol wegeltje bracht me weer tot op de hoogvlakte waar de grote zendmast staat, deze keer links van mij.  Nog eens twee bikers staken me er voorbij.  39 km om 13.50 u.

Tot bijna 40 km reed ik over een lang hobbelig grasspoor tot aan een betonbaantje waar ik schrok omdat ik een biker achter me opmerkte.  Die zal wel gefoeterd hebben op deze traagrijder!  Een mix van betonbaantjes, veldwegen, smalle sporen, een door werken gehavende holle kasseiweg en een gekasseid spoor leidden me doorheen een landelijke omgeving tot aan een wit kapelletje op de rand van de bewoonde wereld van Villeroux-Chastre.  43,50 km.  Van daar ging het over betonbaantjes naar Hévillers (Mont-Saint-Guibert) en dienden we in een straat te klimmen naast een kerkhof.  Twee jongere gasten staken me voorbij en dat waren de laatsten vandaag.  De klim werd beloond met een leuke afdaling over een betonbaantje tot onder een bruggetje onder de spoorweg in de buurt van het riviertje Le Nil.  De Nijl in Waals-Brabant!  47,50 km om 14.30 u.  Een rotsachtige servitude leidde achter tuinen, door het bos over stenen en naast de overhangende muur van een gebouw, waar je uw hoofd diende in te trekken, tot aan een betonbaantje.  Die muur maakte deel uit van een enorm grote hoeve in het gehuchtje Nil-Pierreux (Walhain).  Even halt gehouden en genoten van deze schilderachtige plek in de zon.  Een wagen die achter twee wielertoeristen reed was het enige teken van leven op deze godverlaten plek.

Na het oversteken van het riviertje de Orne werd ik vanaf een bedrijf naar boven gejaagd in een hol pad.  Daarna volgde een afdaling op een bospad tot aan het betonbaantje.  Rechts zag ik de ruïnes van een oude kasteeltoren staan.  Toen ik even van het parcours afweek om er naartoe te rijden zag ik dat we op die plek het bos in waren gereden.  De toren had ik toen niet opgemorken!  Hij staat op het private eigendom van de camping d’Alvaux.  Deze Tour d’Alvaux in Nil-Saint-Vincent-Saint-Martin (Walhain) dateert uit 1183.  De lengte van de naam van de plek is omgekeerd evenredig met het aantal huizen dat er staat.  De caravans staan tot aan de voet van de toren.  Vogels vlogen in en uit de venstergaten.  Een bord verwees naar de “Colline de Pénuel”, dat zou een soort retraite-oord zijn.  Een mooi pad voerde me daarna onder de bomen vlak langs de Orne en via een lange smalle donkere tunnel onder de spoorweg bereikte ik opnieuw de kern van Mont-Saint-Guibert.  Daar staan zelfs enkele gebouwen over straten gebouwd.  Een laatste klim in een straat met nog vrij nieuwe huizen bracht me na 52 km weer tot aan de school Le Bon Départ.

Daar werden de laatste dranghekkens opgeruimd.  Een van de mensen ter plekke waar ik vorig jaar na afloop nog mee had staan praten herkende me nog van toen.  Ook nu was ik weer de laatste om te arriveren.  De voorlaatste, want er kwam nog iemand toe.  De watertoevoer van de bikewash werd terug aangezet zodat we het vuil nog van onze fiets konden spuiten.  Op een bank tegenover het schooltje in de zon nog een energiereep verslonden.  De terugreis naar huis verliep vlot.  De Antwerpse ring gemeden uit schrik voor files tengevolge van de werken voor de aanleg van een spitsstrook op de E19 richting Breda, maar ik denk dat het niet nodig was geweest waardoor ik geen tijdwinst geboekt heb.  Tegen dat de fiets gepoetst was, de kleren gewassen en de biker onder de douche had gestaan was de zondag alweer voorbij.  Mooie rit in een knappe streek.  Er zijn nog gelegenheden om er te rijden vanuit Tangissart (La Trace d’Hez, 20-04-2014), Wavre (Carrément VTT, 18-05-2014), Mont-Saint-Guibert (VTT des Hayeffes, 01-06-2014), Chaumont-Gistoux (Rando des Coquelicots, 22-06-2014), Baisy-Thy (VTT du Petit Godefroid, 29-06-2014), Genappe (Marathon VTT Chenappan, 28-09-2014) en Villers-La-Ville.  Allen reeds gereden, behalve Chaumont-Gistoux, Genappe en Villers.  Aanbevolen.

Het verslag van deze toertocht is al te lezen op mtb-you.be, op mountainbike.be en op mtbwijzer.be!

25-03-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

BikeAholic viert derde verjaardag!

Ter gelegenheid van het driejarig bestaan opent de fietsenzaak BikeAholic, Abtsdreef 13 te Stabroek, op vrijdag 21 maart, zaterdag 22 maart en zondag 23 maart de deuren.  Met allerlei promoties en kortingen.

22-03-2014 om 11:21 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-40 km) van De Kaaimannen te Roosendaal op zondag 16-03-2014.

De vorige editie stond me nog levendig voor de geest, en zie, deze zondag was het weer tijd voor de derde editie van de city-mountainbiketrip van De Kaaimannen in Roosendaal (Nederland).  Roosendaal ligt helaas net iets te ver om er van thuis uit met de bike naartoe te rijden.  Bovendien is het geen dorpje, maar toch al een middelgroot stadje, dus was de kans groot dat ik ter plekke nog ferm had mogen zoeken naar de plaats van de start.  Na de nightride in het Belgische Bazel was de nacht weer ultra kort geweest zodat ik niet met volle goesting mijn bed verliet!  Desondanks verliep het wakker worden vrij vlot zodat ik even over achten richting Roosendaal kon vertrekken.  Net zoals vorig jaar een parkeerplek gevonden op het Kadeplein dat gedeeltelijk onbeschikbaar was omwille van werken.  Via een inrit tussen twee gebouwen bereikte ik de rommelige achteruit van Café De Veestallen waar ik me onder een afdak kon inschrijven.  Even voor 9.00 u was ik op weg, maar ik reed al van bij aanvang enkele keren verkeerd!  In een stadscentrum hangen zodanig veel bordjes dat het uitkijken was naar de te volgen pijlen en soms gokken naar de te volgen richting aan kruispunten met veel straten.  Bovendien schrok ik me te pletter doordat een halve gare met gierende banden door een bocht kwam gevlogen.  Een verdacht heerschap aan het stuur!  Ofwel gestoord, ofwel opgefokt, ofwel dronken!  Daardoor miste ik weer een pijl linksaf naar een grasspoor toe!

Het ging Roosendaal uit vanaf het drukkere centrum tot de kalmere buitenwijken, voorbij een rusthuis en een molen op 2,50 km.  We reden een visvijver voorbij waar een dood konijn op het graspaadje lag te zieltogen.  Verderop kruisten we een grote parking ter hoogte van een Indoor Skydive, een soort sporthal met middenin een grote betonnen cilinder waarin allicht de sprongen zullen worden uitgevoerd!  Vanaf 4 km ging het over grassporen naast grachten en waterloopjes en tot 6 km over het landelijke asfalt Jac Maas Pad waar we te kampen kregen met veel tegenwind, ook al woei er ogenschijnlijk niets.  Een landelijk asfaltbaantje bracht me tot in de nabijheid van de snelweg die rakelings het stadje passeert.  Samen met de spoorweg Antwerpen-Roosendaal doken we via een brug de snelweg onderdoor.  Er passeerde net een trein.  Na 7,50 km sloegen we rechtsaf een graspaadje in en dienden we af te rekenen met water in een waadplaats.  Er stond thans heel wat minder water in dan vorig jaar!  Er had daar een fotografe postgevat om de bikers in haar lens te vangen.  Het grasspoor liep tussen een gracht en de tuinen van huizen waarvan de laatsten letterlijk met hun voeten in een vijver stonden.  9.30 u.  Eens een bocht om werden we een soort dijk opgejaagd die daar aangelegd geworden geweest is als buffer tussen een rij huizen en de spoorlijn.  Halverwege moest je jezelf en je fiets tussen enkele dicht op elkaar geplante struiken trekken!  10 km.

Na het kruisen van de overweg ging het een klinkerbaantje in.  Dan kwam er van 10 km tot 13 km het stuk waar ik vorig jaar een bloedhekel aan had en mij van toen is bijgebleven.  Meer bepaald een aantal lange grassporen die over de flauwe hellingen op de oevers van een gracht lopen.  Links en rechts van de gracht staan in de hoogte huizen.  Bizar eigenlijk van zoiets in een stad aan te treffen!  Het zeer slijkerige stuk op 12,50 km lag nog even vettig als vorige keer!  Daar maar even te voet gedabd.  Tot 13,50 km volgde nog een vrij beslijkt spoor evenwijdig met het water.  Ik was tevreden dat dit stuk achter me lag!  Na een oversteek ging het over asfalt richting de spoorweg waar de slagbomen naar beneden gingen om een Belgische trein te laten passeren.  Thans bevond ik me in een landelijke omgeving waar enkele hoeven stonden, waarvan eentje te koop.  Tot 18,50 km kreeg ik een paadje door het bos en verharde weg tot aan een grote baan met fietspad.  Dat leidde me naar een complex met sportvelden waar heel wat beweging was.

Ter hoogte van de door jeugd ingenomen voetbalvelden was de bevoorrading opgesteld op 18,70 km van het vertrek.  Niet op dezelfde plek als vorig jaar.  Je kon er proeven van bananen, milky-way, snickers en sportdrank.  Voor de derde keer trof ik hier dezelfde moeder en haar zoon die ik aan het einde van de tocht in Hoogstraten verder geholpen had met een binnenband!  10.30 u.  Niet al te lang blijven staan aan de pauze.  Na de stop volgde tot 19 km een zeer mooie singletrack in de omgeving van de sportterreinen en doorheen de bossen die er rond liggen.  Ik trof er twee in een identiek pak gestoken en eerder traag rijdende mannen die ik tijdens de rit nog ettelijke keren zou ontmoeten!  Het was volop genieten van dit knappe stukje in de omgeving van de manege Visdonk.  Eens de manege voorbij voerde de rit me langsheen grote paardenweiden.  Er liepen daar ook redelijk wat wandelaars en joggers rond.  Ik vermoed dat Visdonk de place to be is voor de inwoners van Roosendaal om zich uit te leven op een zonnige zondag.

Na een zanderig bospad in het domein Visdonk volgde na 21 km de splitsing tussen de ritten van 25 km en van 45 km die er na afloop 40 km bleken te zijn.  Een knap zandspoor leidde me er tussen bos en velden tot aan een zanderige dreef tussen hoge bomen die Nederheide werd gedoopt.  Die naam kwam me bekend voor en dra zou ik weten waarom!  Ik volgde er even het parcours van een vaste route en na een korte singletrack door het bos kreeg ik een zandweg tussen paardenweiden voor de wielen.  23 km.  Het lange asfaltbaantje Nederheide bracht me tot aan de oversteek van de Achtmaalsebaan.  Daar werd het duidelijk waarom die namen me zo bekend waren!  Vorige zondag was de toertocht van Pek en Slik vanuit Essen-Nieuwmoer hier ook gepasseerd!  Vanaf hier kreeg ik voor de tweede zondag op rij eenzelfde knap stukje voor de wielen.  We staken de rustige grote baan over en doken het bos in over een singletrack die op 25 km ook een stuk open heide doorkruiste.  De track dook opnieuw het bos in en lag er nog droger bij dan vorige zondag.  De ondergrond is er zelfs keihard met wortels en de opeenvolgende bultjes en putten maken er een echt wasbord van!  Ik reed er door de bossen op de Rucphense Heide.  Na een zandweg waarnaast een verhard fietspad ligt, hetgeen ik letterlijk links heb laten liggen, bereikte ik de Roosendaalsebaan die daar overgaat van asfalt in zand en de bossen in duikt.

Knappe singletracks en zandpaden doorheen de Rucphense bossen werden er ons deel.  Soms hobbelig, maar leuk om te berijden.  Ze voerden me tot aan de Langendijkstraat die daar de grens vormt tussen Rucphen en Roosendaal.  28,50 km.  In de Langenveldenstraat, een assenweg op de rand van bos en open veld, was het opboksen tegen de wind.  Ook daar veel wandelaars.  De weg bracht me opnieuw tot in de meer bewoonde wereld.  Daar bereikte ik na 30 km een zeer bizarre woonwijk met nog vrij recent gebouwde huizen!  Telkens twee tegen elkaar gebouwde woningen die samen het uitzicht hadden van een villa.  Vrij groot naar Nederlandse normen.  Er waren drie tot vier types woningen, maar de hele, vrij grote wijk, stond vol met allemaal eendere huizen!  Hier en daar werd de wijk doorsneden door grote waterpartijen!  Een zeer speciale plek toch wel!  De fotografe die ik daarstraks al gezien had stond nu daar om de bikers op de gevoelige plaat vast te leggen!  Na het rijden door De Krampenloop (wie krampen heeft moet soms effectief lopen om de pot nog op tijd te halen) ging het opnieuw een grasspoor naast het water tussen huizen op.  Gelukkig lag dit er beter bij dan deze van daarstraks waar ik zo’n hekel aan had.  Aan een bewaakte oversteek aan een brug over de gracht maakte één van de seingevers nogmaals een foto!  Ik was echt populair vandaag!  11.35 u na 34 km.

Aan de overkant ging het nog even over een zandpad evenwijdig met de gracht.  Er hadden duidelijk graafwerken plaats gevonden.  Er volgde nog een bizarre singletrack die langs de twee kanten van een gracht liep en waarop langs de beide kanten straten met huizen dood liepen.  Het was er wel leuk rijden en slalommen tussen de bomen.  Na een zandheuvel te zijn over gereden keerden we langs de andere kant op onze stappen terug.  36 km.  We doken een park in aan de rand van de bewoonde wereld, maar in plaats van rond de vijver te rijden zoals vorig jaar, ging het nu rechtdoor een smal paadje tussen bomen en struiken in.  Ik arriveerde in een standingvolle villawijk waar de straten de namen van componisten droegen.  Net zoals vorig jaar stonden daar Kaaimannen op post.  Van uit de wijk werden we weer naar een singletrack geloodst die tussen twee rijen bomen en evenwijdig met een straat door het volle stadscentrum liep!  Links de straat en rechts woonblokken.  Zeer merkwaardig zo’n track in dicht bewoond gebied!

We naderden de snelweg die rakelings langsheen de stad passeert en ook daar stond een seingever om één en ander in de gaten te houden.  Net voor het Visdonktunneltje, een fietstunneltje onder de snelweg door, ging het rechtsaf op het fietspad dat vlak naast de snelweg loopt, ervan gescheiden door de geluidsschermen.  Links de snelweg, rechts grote woonblokken.  We dienden het fietspad een hele tijd te volgen en kruisten daarbij nog eens het spoorwegemplacement van Roosendaal.  Eens daar voorbij lag in de diepte een woonwijk waar de straten de namen dragen van Belgische provincies.  38 km om 11.55 u.  Aan het einde van het fietspad werden we steil naar beneden gestuurd over het gras op de helling, reden we de Boulevard Antverpia in en zaten in het volle stadscentrum.  Na een graspaadje doorheen een park passeerde ik nog een soort klooster, stak de drukke baan, waar fietsers voorrang hebben, over en arriveerde ik weer aan het Café De Veestallen op de Kade.  Exact op het middaguur met bijna 41 km op het tellertje.

In tegenstelling tot vorig jaar toen bij mijn aankomst iedereen vertrokken was, met uitzondering van de organiserende Kaaimannen, Lies, Richard en Biezem01, zaten het café, de veranda en de “tuin” nog vol nagenietende mensen.  De moeder en haar zoon nog zien vertrekken evenals Dorretje van de Mellowbikers.  Ik had hem eerst niet direct herkend, maar dan zag ik dat het de mens was wiens voorvork gedemonteerd was geworden geweest tijdens een zogenaamde “tool-time” van de Mellowbikers, een bijeenkomst tijdens dewelke een technisch onderwerp in verband met de fiets uit de doeken gedaan wordt en die ik had bijgewoond.  De vork werd toen niet meer volledig terug in elkaar gezet omdat er vuil in geconstateerd werd dat ter plekke niet meteen kon verwijderd worden.  Ik heb toen één ding geleerd, meer bepaald dat ik beter met mijn poten van de vorkpoten af blijf!  In het café stond de muziek loeihard en dat dreef me na het bestellen van een La Chouffe, kabouterbier volgens de Nederlanders, weer naar buiten.  Na enige tijd spotte ik Richard en later ook Lies, druk in gesprek met bevriende bikers.  Zij houden van biken en rijden met de koersfiets, maar ook van wat er nadien kan genoten worden.  Ik ben er nog een hele tijd blijven zitten.  Na de tweede kabouter en een zeer korte nacht had ik er moeite om wakker te blijven en een passerende dame was het niet ontgaan dat ik enigszins zat te suffen!  Ik ben blijven wachten tot Kaaiman Niels terug was van het ophalen van pijlen omdat ik niet wilde weggaan zonder hem begroet te hebben.  Na een korte babbel heb ik dan toch afscheid genomen zodat hij verder het gezelschap kon genieten van zijn clubmakkers.

Ik ben echter niet direct naar huis vertrokken!  De man met het kleine kraampje met Vietnamese loempia’s stond er net zoals vorig jaar, maar mijn oog viel op het Cafetaria Hartje Stad op de hoek van het Kadeplein waar ik geparkeerd stond.  Ik ben daar dan nog even iets wezen eten om de kabouters te neutraliseren.  “Even” heeft ruim een uur geduurd, want het was er lekker warm zitten en ik was zo loom dat ik geen zin had om op te stappen.  De fiets was gelukkig niet al te vuil zodat het schoonmaken niet al te lang duurde.  Na een douche en de was werd het snel avond en vechten tegen de slaap om nadien als een blok in slaap te vallen.  Er zijn mooiere tochten in deze streek, vooral naar Woensdrecht toe, maar de Kaaimannen verkopen de mensen geen appelen voor citroenen en spreken duidelijk van een City-MTB-toertocht.  Ondanks dat toch veel off-road over vaak bizarre paadjes in het centrum van de stad en knappe doortochten van het domein Visdonk en de bossen aan de Achtmaalsebaan.  Met een drogere ondergrond dan vorig jaar en prachtig weer hebben we ons daar in Roosendaal goed kunnen amuseren en de derde editie van deze toertocht kunnen toevoegen aan ons palmares!  Ze krijgen ook de prijs van de meest opmerkelijke bewaakte bikeparking op een slordig stukje braakliggende grond achter het café, maar achter hoge hekkens waar je fiets veilig in het hoog opgeschoten gras kon liggen!  Tip voor het Café De Veestallen: maak daar een mooi en gezellig buitenterras van!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl en mtbwijzer.be!

Toertocht van de Kaaimannen te Roosendaal op 16-03-2014

20-03-2014 om 23:37 geschreven door StrammerMax

Nightride (20-40 km) te Bazel op zaterdag 15-03-2014.

Ik raak er moeilijk wijs uit, want in Bazel is er een Sint-Petrusschool en ik vermoed dat MTB Sint-Petrus daar wat mee te maken heeft en dat het een leraar is die indertijd met de organisatie van deze toertocht begonnen is.  De tocht vertrok anderzijds vanuit het Sint-Jorisinstituut en het leek me wel dezelfde plek als tijdens de vorige edities die ik in 2009 en 2011 meemaakte.  Alhoewel ik de indruk had dat er toen vanuit een ander zaaltje werd vertrokken.  In ieder geval heb ik destijds in 2009 de eerste editie van deze rit meegedaan.

Van thuis uit naar Bazel is niet zo ver rijden, gewoon de Antwerpse ring volgen en na de tunnel onder de Schelde er af.  In de omgeving van de start was er zo goed als geen beweging te zien, zodat ik nog eens op de afgedrukte kalender in de auto ben gaan kijken of ik me niet van datum vergist had! Neen dus!  De openstaande deur van de school binnen gewandeld, waar ik in een soort hal kwam met daarachter een stikdonkere speelplaats.  Geen bike te bespeuren!  Terug naar buiten om via een achterpoortje, waar dan toch enige aanwijzingen hingen, een andere donkere speelplaats te treffen.  Daar stonden op zijn minst al nadarhekkens en in een zaaltje brandde licht.  Daar moest ik wezen en ik was op dat ogenblik de enige biker aanwezig!  Eens ingeschreven en weer buiten kwamen daar een man en een vrouw toe die naar hun zeggen na een kwartier weer bij af waren!  Ergens een pijl gemist aan De Dulpop!  Zij vertrokken opnieuw en omdat zij zich nog enkele keren vergisten, kwam ik hen geregeld weer tegen en heb zelfs een groot gedeelte van de tocht in hun gezelschap gereden.  Met mijn megalampen kon ik de pijltjes namelijk gemakkelijker zien terwijl het tweetal vermoedelijk gelegenheidsnachtrijders waren met verlichting die eigenlijk te zwak was voor op de donkerste stukken van het traject.  Het gebruik van pijlen zonder reflecterende stroken, op enkele uitzonderingen na, gaf zelfs voor mij geregeld problemen, terwijl mijn verlichting sterk genoeg is en ik het gewend ben van nachtritten te rijden.  Ik maakte de opmerking over het niet gebruiken van reflecterende stroken al in mijn verslagje van 2009 op het forum en blijkbaar is daar na vijf jaar nog niets mee gedaan!

Om 20.20 u was ik op weg.  Het ging Bazel uit en veldsporen brachten mij tot in het dorp van Kruibeke.  Via een brug staken we daar op 4 km een gracht over ter hoogte van een dijk.  Net toen ik aan het denken was dat alles er droog bij lag reed ik door een modderige plek op een grasspoor!  Op 5 km bereikte ik na een kasseibaantje een plaats waar wegenwerken aan de gang waren.  Meer naar het einde toe zouden we hier nogmaals passeren.  We bereikten een eigenaardig gebied waar paden me langsheen waterplassen en vijvers loodsten.  Ik vermoed dat het hier over een eerder kunstmatig aangelegd natuurgebied gaat, een broedplaats voor vogels.  Op de achtergrond een fel verlichte fabriek.  Vanuit de Watermolenstraat in Kruibeke ging het een grote baan over ter hoogte van een grote fietsenzaak met publiciteit voor Giant.  De vitrines waren te zien vanaf metalen loopbruggen die over een vijver waren geconstrueerd.  Ik vermoed dat dit de Burchtstraat was.  Op de hoek van de straat stonden er twee bikers waarvan één pech had gehad, vermoedelijk een lekke band, en bezig was met de herstellingen.

Het ging een pad met steenpuin in, gevolgd door een kasseibaantje en een asfaltwegeltje doorheen een godverlaten wereld naast een soort pijpleiding.  In de nabijheid stonden windmolens en naar het einde van het pad toe reed ik voorbij enkele verloren gelopen oude opgeknapte rijhuisjes waar veel auto’s geparkeerd stonden.  Na een haakse bocht stonden er een aantal villa’s.  De Vossenstraat bracht me zo tot nabij de voet van de snelweg E17.  Even verderop trof ik de splitsing tussen de routes van 25 km en van 35 km die er na afloop 40 km zouden blijken te zijn.  Dat stond blijkbaar wel op de kaart aan de start aangegeven.  De splitsing diende zich aan na 9 km om 21.00 u.  Volgde de doortocht van een KMO-zone tot de door een seingever bewaakte oversteek van de Krijgsbaan.  Aan de overkant ging het de donkere Schaarbeekstraat in de gemeente Burcht (Zwijndrecht) in.  Enkele straten en verharde paden doorheen een parkgebied werden ons deel tot 11,50 km met de snelweg nog steeds in de verte.  Tot 14 km doorkruisten we de meer bewoonde wereld van Burcht, waarna het ter hoogte van de Burchtse Weel een graspaadje op ging.  Dat paadje liep vanaf een gegeven plaats tot vlak naast de snelweg.  Even verderop ging het via twee bruggen de E17 onderdoor, samen met de spoorweg.  Ik reed intussen in het zog van de man en de vrouw die ik aan de start had gezien.  Ik had hen voordien ergens een pijltje zien missen dat onduidelijk naar een smal serivutudepad in het dorp wees, had nog geroepen, maar ze waren al te ver om het nog te horen!  Als we die plek op een kaart lokaliseren, dan betekende dit dat we in het niemandsland ter hoogte van de verkeerswisselaar Antwerpen-Linkeroever reden.  Na nogmaals de doortocht van een KMO-zone bereikten we op 16 km de Antwerpse gemeente Zwijndrecht.  Daar kwam er een splitsing tussen de 35 km en de 45 km (voor de toertocht van de zondag).  Even gewacht op het koppel dat ik intussen had ingehaald.  Zij opteerden voor de 35 km en ik heb dat dan ook gedaan, mede omdat ik in de kalender gezien had dat de grote afstand voor de nachtrit 35 km betrof.

Er volgde de overtocht van een grote zandvlakte en tot mijn verbazing arriveerden we na 17 km op de Blancefloerlaan, de grote invalsweg naar Antwerpen-Linkeroever en ter hoogte van het bizarre gebouw van De Lijn dat opgetrokken is tussen de tramsporen van de tramlijn die Merksem met Zwijndrecht verbindt.  Nooit verwacht dat ik deze plek met de bike aan zou doen!  We reden een eindje over het fietspad naast deze baan, de snelweg weer over, om zo de bevoorrading te treffen voor één van de gloednieuwe gebouwen van de daar gelegen KMO-zone.  Er waren bananen en peperkoek om te eten en zoete sportdrank om te drinken.  Ondanks het feit dat de mensen ter plekke slechts bijzonder weinig deelnemers te zien hadden gekregen, men sprak van een zestig bikers, waren ze enthousiast bezig met hun taak.  Toen ik daar samen met de man en de vrouw even stond uit te blazen, kwamen er toch nog vier andere rijders toe.

Na de stop reden we spoedig op de oever van de Schelde.  Het was bizar van tijdens een nachtelijke toertocht vanaf Sint-Anneke, zoals de Linkeroever hier gekend is, de verlichte stad Antwerpen met de kathedraal en de boerentoren te zien liggen.  De stad aan de stroom waar ik enkele jaren van mijn prille kindertijd heb gewoond op de benedenverdieping van een oud herenhuis in kamers met hoge zolderingen.  Intussen een halve eeuw geleden.  We bereikten een grote baan, ik vermoed de Beatrijslaan, en in het zog van een tweetal mannen dat ik aan de stop had zien toekomen en het koppel, reed ik veel te ver.  We hadden het pijltje rechtsaf niet zien hangen.  We zagen de twee mannen terugkeren, zelf ook rechtsomkeer gemaakt, het koppel hield even halt.  In de verte zag ik de twee kerels afslaan, waarna ik even gewacht heb tot de man en de vrouw me het te volgen paadje in konden zien rijden.  Op 22 km volgde vanaf hier een graspaadje dat ons naar een strook bos voerde op de grens tussen Antwerpen-Linkeroever en Zwijndrecht.  Enkele plezante singletracks voerden ons langsheen dicht op elkaar staande boomstammetjes.  Ook hier een pijltje gemist, maar daardoor kwam ik te weten dat ik in het Neuzenbergbos aan het rijden was.  Aangeplant in 1984.  Na het bos volgden nog een wegeltje met enkele bochtjes over een open terrein met hoog opgeschoten gras.  Ook hier waren de pijltjes niet altijd goed te zien!

Asfalt en een fietsweg langsheen de Schelde voerden opnieuw in de richting van Burcht.  Op 25 km van het vertrek reden we daar langsheen de kerk die zo goed als op de oever van de Schelde gebouwd is, een schilderachtige plek.  Vanaf de kerk volgde een leuk smal paadje tussen twee rijen bomen met enkele bultjes op en af.  De man en de vrouw reden nu voor mij.  We doorkruisten een industrieterrein en bereikten Burcht waar we op 28 km de Kruibeeksesteenweg dienden over te steken.  Een pijltje linksaf verkeerd ingeschat waardoor ik hobbelend over een veld reed.  Het koppel dat nu volgde had ook door dat er iets niet klopte en dat we de zandweg naast het veld hadden moeten nemen.  Die lag er gehavend bij en werd halverwege nog versperd door een werfkeet, ik vermoed een mobiele pompinstallatie.  Dat het er zo zanderig en stoffig was werd korte tijd later duidelijk toen we het terrein van vermoedelijk een cementfabriek op reden.  Bij het met de auto naar huis rijden ben ik daar nadien nog gepasseerd.  Een meer bewoonde wereld en helaas het zoveelste industrieterrein werden tot 32 km ons deel.  Uiteindelijk arriveerden we op dezelfde plek aan de wegenwerken ter hoogte van het kasseibaantje, de plaats die we bij aanvang hadden getroffen na 5 km.  De dame van het tweetal merkte op dat we van hier nooit na 35 km weer in Bazel zouden zijn!

Het ging eventjes langsheen een baan, ik vermoed in de buurt van de Molenstraat en de Scheldelei in Kruibeke volgens een kaartje, maar het blijft een gok.  De dame moet moe zijn beginnen te worden, want het tweetal hield even halt toen we een donker breed pad naast een dijk in sloegen en van dan af ben ik hen jammer genoeg uit het oog verloren.  Er volgde immers een tergend lang stuk in volstrekte duisternis over een brede weg van opgespoten grond naast een hoge dijk die alles aan het zicht onttrok.  Ik vermoed dat we evenwijdig met de Schelde weer richting Bazel reden.  Op een desolate plek ging het linksaf over een landelijk baantje tot ik na 34,75 km een steile dijk werd opgejaagd naast een recent aangelegde trap.  Ik begon al te vrezen dat ik opnieuw aan de tocht begonnen was, want bij aanvang hadden we ook zoiets voor de wielen gekregen.  Linksaf op de dijk over een breed grasspoor doorheen een verlaten donkere omgeving.  Dat spoor ging na enige tijd over in een smaller en bijwijlen gehavend grasspoor dat tergend lang over dijken liep.  Soms werd het even verlaten om over een asfaltbaantje te rijden.  De aanwijzingen waren hier vaak minimaal, soms enkel beperkt tot een veeg kalk op de grond!

Aan mijn linkerhand zag ik vanaf de dijk de Schelde liggen met slijkerige slikken in inhammen en op de andere oever de lichtjes van bedrijven.  Aan mijn rechterhand een landschap met grote en kleine waterplassen zoals ik ze bij aanvang had gezien.  Als ik stil stond hoorde ik ondanks de duisternis de geluiden van vogels.  Het ging steil naar beneden over beton in de richting van een oranje verkeersbord “omleiding” naar een pad tussen de waterplassen, broedplaats voor vogels, toegang verboden.  36,80 km.  Via het pad bereikte ik een kasseibaantje op een dijk door een bizar bos dat doorsneden werd door een grachtenstelsel in een onbewoond gebied.  De winterstormen moeten hier blijkbaar ferm huisgehouden hebben, want de straatverlichting werkte niet, een dikke elektriciteitsdraad hing op diverse plaatsen tot vlak boven de grond en er lagen nog verschillende afgeknakte bomen langs de kant.  Via het kasseiwegeltje bereikte ik een soort dolomieten pad dat gelegen was tussen de strook bos en een straat met grote villa’s waarvan de bomenrijke tuinen tot tegen het pad reikten.  Het pad voerde me tot aan een bruggetje over een waterloopje aan een grote vijver aan de rand van de bewoonde wereld.  Via de brug bereikte ik een soort van parkdomein waarin een kasteel Wissekerke ligt en waar duidelijk een feest aan de gang was.  Daar werd ons nog een klimmetje voor de wielen geworpen.  Ik reed de grote kasteelpoort onder tot op een knap dorpspleintje en na 41 km was ik weer in de school.  23.40 u.

Een man van de organisatie kwam vragen of ik de bikewash of de douches nog wenste te gebruiken.  Dat was niet nodig.  Mijn bike was relatief proper gebleven en moest de volgende dag weer dienen, daar was ik niet zinnens van veel werk aan te besteden.  Me wassen zou ik thuis wel doen.  Binnen zat nog een viertal bikers en het duo mannen van aan de stop in wiens zog ik te ver de Beatrijslaan was opgereden na de pauze.  Met dit tweetal nog een praatje gemaakt tot ze huiswaarts trokken.  De man en de vrouw in wiens gezelschap ik zo lang had gereden niet meer gezien.  Ik was nochtans niet de laatste, want na mij kwamen er nog twee mannen toe in de kantine.  Ik had wat te doen met de mensen die er nog aan het werk waren, alhoewel de lage opkomst hun enthousiasme blijkbaar niet had weten te doven.  Ik vrees toch dat de mensen van Sint-Petrus uit een ander vaatje zullen moeten tappen wil hun nachttocht niet ten dode opgeschreven zijn.  De streek hebben ze niet mee, zo op de rand van een grootstad met de uitlopers van de Antwerpse haven langsheen de hier weinig schilderachtige Schelde.  Maar een toertocht over industrieterreinen en door eeuwige werken geplaagde en vaak opgespoten gronden in een desolate streek stemt me nu niet bepaald vrolijk.  Ondanks dat heb ik me toch weten te amuseren en kon ik hier mijn in Nederland aangekochte nieuwe blauwe ventiellampjes eens uittesten.  Al bij al heb ik mijn komst naar Bazel dus niet betreurd.  Jammer voor de lage opkomst.  Het werk dat de mensen er in gestoken hebben blijft hetzelfde, ik twijfel ook niet aan de goede bedoelingen, maar aan de organisatie van deze nachtrit zal toch wat moeten gesleuteld worden!  Zoals iemand in zijn beoordeling schreef, misschien best eens elders toertochten rijden of zijn licht (what’s in a word) eens opsteken bij clubs die ervaring hebben met het organiseren van nachttochten.  In plaats van via de snelweg langs de lokale wegen huiswaarts gekeerd, waarbij ik, tot zelfs redelijk ver van de start, plaatsen passeerde die ik daarstraks met de bike had aangedaan.

Het verslag van deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op mtbwijzer.be!

17-03-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-30-44 km) van Pek en Slik te Essen-Nieuwmoer op zondag 09-03-2014.

Het was van 2011 geleden dat ik de toertocht van Pek en Slik in Essen-Nieuwmoer nog eens gereden had.  Vermoedelijk had ik deze eerder nog al gereden, maar ik kan daar niet direct wat over terugvinden.  In ieder geval meende ik me de startplaats nog te kunnen voorstellen en dat bleek te kloppen!  Op het terrein achter de Garage Akkermans langsheen een grote baan op de hoek met een straat naar een KMO-zone toe.  Er werd een mooie warme lentedag beloofd, dus met de fiets van thuis uit vertrokken.  Het had niet veel gescheeld of ik had thuis kunnen blijven, want ik was de vrijdag voordien zonder bike komen te vallen!  De Turner Flux heeft zo goed als onherstelbare schade opgelopen omdat het bewuste onderdeel niet meer gefabriceerd wordt.  De fietsenmaker zoekt naar een oplossing, maar de fiets is zeker al voor langere tijd buiten gebruik.  Met de Lapierre Zesty was ik vrijdag in panne gevallen ergens tussen Wortel en Merksplas tijdens het voorbereiden van een fietstocht voor collega’s en een goedhartige kerel die me langsheen de drukke baan naast m’n fiets zag wandelen heeft me met zijn bestelwagentje naar Hoogstraten gevoerd!  Waarvoor dank.  Met de oude Minerva Starlight nog buiten komen zie ik niet zitten!  Dat is van internet terug overstappen naar morsesignalen!  Ik had een vervangfiets kunnen krijgen bij BikeAholic, Abtsdreef 13, 2940 Stabroek (sluikreclame), maar de zaakvoerder stelde me een nog voorhanden zijnde “koopje” voor.  Na een testritje is het koopje mijn nieuwe bike geworden.  Dennis heeft alles nog afgesteld zodat ik met een gebruiksklare fiets uit de winkel kon vertrekken.  Daarmee is mijn zesde bike in acht jaar tijd een feit!  Daarvan zijn er wel twee tweedehands, waarvan de Minerva en de Turner, en van de vier nieuwe was er eentje total loss na een aanrijding met een auto en werd mijn knapste pronkstuk na een toertocht in Nederland gestolen!  Het wordt hier in de streek zelfs nog gortiger, want ook tijdens deze toertocht werden fietsen en fietsdragers gestolen!  Er is hier echt een bende actief die alle toertochten afschuimt!

Het was nog koud toen ik ’s ochtends rond achten thuis met de fiets vertrok voor mijn 21,50 km lange tocht langsheen de spoorlijn Antwerpen-Essen richting Wildert en van daar naar Nieuwmoer.  De start zonder problemen gevonden.  Ik had de indruk dat er niet veel geparkeerde wagens stonden, maar blijkbaar waren er meerdere locaties.  De mannen van Pek en Slik kregen zo’n 1000 deelnemers over de vloer.  Naast een toertocht (kids-30-44 km) (slik) kon je ook kiezen voor een wegrit van 70 km (pek).  Het was al 9.30 u toen ik aan de tocht kon beginnen.  We verlieten de KMO-zone en aan het einde van de weg troffen we na 0,50 km reeds de afsplitsing van de kidstoer van 15 km.  Op 1 km doken we het eerste bosje in over een superdroge singeltrack, bijna pure bladgrond, en reden we over het terrein van een plantenkwekerij.  Kort daarop kreeg ik even het gezelschap van Josk.  Na 3 km bereikte ik in zijn zog een strook bos waar we een leuke hard aangereden singletrack over de bultjes van een soort crossparcours voor de wielen kregen.  Plezant!  Enkele landelijke baantjes door Horendonk voerden ons over een bruggetje aan een kapelletje tot over de Nederlandse grens.  Daar ging het de Turfvaartstraat in, een zandweg doorheen het bos.  6 km.  Het ging lekker snel, maar hier diende ik Josk dan toch te lossen toen hij zijn wagonnetje aan een treintje snelle jongens haakte.

Een knap zanderig bospad voerde me naar een asfaltbaantje waar we rechtsomkeer maakten om opnieuw het bos in te duiken.  Een bordje maakte me duidelijk dat ik in het domein Visdonk reed, dat moet dus in Roosendaal geweest zijn.  Tot 8,50 km kon ik rijden over een mooie singletrack en een zandweg in het bos.  Verderop was het wat klungelen op een eerder technische singletrack met bulten en wortels en jonge dunne boompjes die vlak naast het pad waren opgeschoten.  Hier was nog niet alle modder opgedroogd.  Sommigen gingen er in het decor toen ze met hun stuur achter de jonge twijgen bleven hangen.  Een kilometer verder reden we over een asfaltbaantje Rucphen binnen.  Ter hoogte van de Nederheide kregen we een korte track voor de wielen en via dit asfaltbaantje bereikten we de Achtmaalsebaan.  Op 12 km van de start werden we daar door twee seingeefsters naar de overkant geholpen.  Daar doorkruisten we eerst een knap open heidelandschap en ging het vervolgens over een singletrack in Visdonk.  Eentje met veel lage bultjes en putten, alsof men over een wasbord reed.  Zulke paden zouden we nog voor de wielen krijgen en ik houd er niet zo van, dat is slecht voor de rug!  Gelukkig waren het telkens maar korte stukjes.  Bovendien waren ze ook vaak nog goed voorzien van wortels.  Na het wasbord kwam er een eerste splitsing tussen de routes van 30 km en van 44 km op een kruispunt van zanderige boswegen.  12,75 km om 10.20 u.

Gekozen voor de langste route en dat bleek een prima optie, want er kwam een knap stuk dennenbos waar we tot 14,50 km ons hartje konden ophalen op een mix van paden en tracks in de buurt van een vaste route.  Na even uit het bos te zijn geweest volgde nogmaals een wasbord-singletrack en een mooi bospad.  Eerder brede zandwegen voerden de bikers vervolgens doorheen de Rucphense bossen.  Na 18 km bereikte ik het kruispunt van de Postbaan en de Keijtenburgstraat ter hoogte van een voetbalveld met spelers in actie.  Via de Postbaan en de Kromme Elleboog (sic) werden we eventjes over asfalt naar het volgende bos geleid.  Bij het inrijden daarvan ontmoette ik de zoon en de moeder die ik tijdens de toertocht in Hoogstraten uit de nood had geholpen met een binnenband.  19 km.  We passeerden de camping De Posthoorn, in de omgeving waren wel meer campings, en een soort bonte beestenboel, een omheinde plek in het bos waar allerlei dieren rondliepen.  Ik ben daar nog al gepasseerd, allicht tijdens toertochten vanuit Roosendaal.  20 km.

Zand- en veldwegen voerden de tocht op 22,50 km tot aan de Rucphense Heide ter hoogte van Meerven.  Toen ik daar even halt hield kwam de Jari naast me staan.  Hij had het behangpapier en de lijmkwast de rug toegekeerd omwille van het goede weer!  Wat heb je aan een mooi interieur als je tijdens de week uit werken bent en tijdens het weekend op de bike zit!  Weinig!  Tot maar liefst 24 km konden we plezier maken met het overwinnen van enkele uit de kluiten gewassen bulten op een singletrack op en af en boswegen in de buurt van een rode vaste route.  Op 26 km reden we op deze vaste route een hele tijd over een soort ondiepe holle wegel met enkele haakse bochten.  Ik herinner me die bizarre maar knappe plek van vroegere passages.  Het zou wel eens kunnen dat die track daar destijds bewust is uitgegraven bij het aanleggen van het vaste parcours!  Eens daar voorbij kreeg ik even het gezelschap van SilverFokske toen ik gestopt was omdat ik even het noorden kwijt was en van op een zandheuvel zowel voor me als rechts pijlen zag hangen.  Gewoon een korte lus om twee heuvels mee te kunnen nemen!  Het begon ook ferm warm te worden!  Er volgde een plezante track op en af.  Net toen een passerend biker me gevraagd had of er een bevoorrading was op deze tocht, kregen we tussen de bomen een groep bikers aan een tentje te zien.  De bevoorrading kwam ruim over de helft op 28 km van het vertrek.  11.35 u.  Je kon er eten van wafels, prinskoeken en sportdrank.  Ook de soep was lekker, ook al had je door het mooie en warme lenteweer een zomergevoel en daardoor geen warme drank nodig!  SilverFokske en Jari waren nog aanwezig, dus konden we babbelen tijdens het knabbelen!

Na de stop volgde bij aanvang redelijk wat asfalt.  Tot 30 km over landelijke baantjes in een bosrijke omgeving en tot 31 km over een asfalt fietspad dwars doorheen een bos.  Dan ging het opnieuw off-road doorheen de bossen over een aantal heuveltjes tot aan een grote visvijver.  Eens daar voorbij werden ons een knap bospad en amusante singletracks voor de wielen gegooid.  Op 33,50 km arriveerde ik op een eigenaardige plek waar een soort met bomen begroeide aarden wal te zien was.  Er passeerde daar ook een groene vaste route en aan de plaatjes te zien een van Vlaamse makelij.    Op 34 km staken we een door seingevers bewaakte baan over om een bosdreef in te rijden.  Een mix van paadjes werd er ons deel, afgesloten met de overtocht van enkele bulten.  Na een smal paadje, recht op recht doorheen laag groen, trof ik weer een duo seingevers.  38 km.  Een daarvan was Toine die me een mail had gestuurd nadat ik het in het verhaaltje over de Adrie van der Poel Classic vanuit Putte-Woensdrecht op 12 januari gehad had over een “opvallend grote groep bikers  in blauwe pakken” waarvan één biker me had aangesproken.  Een mail om te melden dat zij Pek en Slikkers waren!  Dat was een goede reden om hier hun tocht eens te komen rijden!  En laat dan net nu mijn fiets het begeven hebben!  Waarna ik dat probleem op een drastische wijze heb opgelost!  Toine en zijn clubgenote konden zo stilaan een punt zetten achter hun taak.  Want als ik passeer, dan volgen er nog slechts weinigen!  Alhoewel er nog enkele mannen uit het paadje kwamen gereden.

Volgens Toine had ik nog een vijftal kilometers voor de boeg en zoals hij gezegd had bereikte ik via de Bosdreef al snel een weekendzone met chalets tussen de bomen.  Tot 40 km reden we er over verharde steenslagwegen om er het bos te verlaten via de Koekoekstraat, de Rue Biscuibiscuit!  De zanderige Sijzenlaan voerde me naar de Venetiaanse Heide, een landelijk asfaltbaantje met een poëtische naam en de Magermanse Heide, een zandpad doorheen een bos.  Eens weer in open velden hoorde ik het zoevende geluid van de wieken van windmolens.  42,50 km.  We reden nog over twee zandhopen van een crossparours in een weide en letterlijk in de schaduw van de molenwieken.  Een mooi grasspoor leidde tot aan een villa met niet onderhouden tuin die te koop stond.  Daar kondigde een bordje de laatste af te leggen kilometer aan.  Ik bereikte weer de KMO-zone en na 45 km was ik om klokslag 13.00 u weer bij af.

Het mooie weer had er voor gezorgd dat er nog vele bikers buiten van hun pint zaten te genieten in de zon!  Toen ik mijn fiets aanbood bij de bewaakte parking werd me gevraagd of ik wenste dat hij werd schoongespoten.  Dat was niet nodig, vermits hij niet al te vuil was en ik er toch nog mee naar huis moest rijden.  SilverFokske gespot die bij een collega zat en nog enkele andere bikers die net huiswaarts vertrokken.  Van één van die mensen bleek de fietsendrager te zijn losgewrikt en gestolen, voor die enkele keer dat die mens niet met de bestelwagen was gekomen!  Dus ook hier dieven actief.  Weetabix en zoon namen de vrijgekomen stoelen in.  Een glas donkere besteld en het bij de inschrijving meegekregen bonnetje ingeleverd voor een pannenkoek met bruine suiker.  Lekker dik en ter plekke van deeg gebakken.  Geen opgewarmde voorgebakken scharminkeltjes uit het warenhuis waar je los doorheen kan kijken!  Ze waren zodanig lekker dat Weetabix en ik er nog eentje extra zijn gaan schooien toen we zagen dat de mensen naar huis begonnen te vertrekken.  En nog gekregen ook!  Later werden er zelfs nog uitgedeeld!  Het was er zalig zitten onder een blauwe hemel in een warme zon.  Alsof het al zomer was!  Terwijl we daar genoten van deze mooie zondag kwam de politie twee maal toe voor aangiftes van diefstallen!  De fiets van SilverFokske zal niet gestolen worden!  Met het nieuwe knalgele frame valt die te fel op!  Zo’n opvallende fiets zal een eerste teken van een opkomende midlifecrisis zijn!  Een Harley Davidson zou overkill zijn!  Een mooie afwisselende tocht, een geslaagde après, een vlekkeloze organisatie en prachtig weer maakten er een fijne zondag van.

Enigszins beneveld door twee kuipen donkere vroeg de terugtocht huiswaarts iets meer moeite!  Het was zalig van te zien hoeveel mensen op deze schitterende dag waren buiten gekomen om te genieten van het mooie weer.  In Heide-Kalmthout reden enorm veel fietsers rond.  Mensen waren op wandel, met honden, paarden tot pony’s aan de leiband toe.  Een ommetje gemaakt via Putte-Stabroek om er aan het kraam een halve kip te verslinden, teneinde de donkere te neutraliseren.  Ook daar volle terrassen en veel geloop aan het kasteel Ravenhof in het Moretusbos.  Helaas is dit één van de laatste tochten in de eigen streek.  Nog twee te gaan in Roosendaal en dan is het weer wachten tot de volgende winter.  Aan de dames van het kippenkraam alvast gemeld dat het misschien even zal duren eer ik er nog eens passeer!  Deze zondag was goed voor 92,50 km in de zon.  Waardoor meerderen mij vandaag vroegen of ik op skivakantie was geweest omwille van m’n bruine tint!

Jari zorgde voor de rit op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl en op mtbwijzer.be!

De onderstaande foto's dateren van de editie 2012!

11-03-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Hollywood laat oog vallen op het kasteel dat we al eens passeren tijdens onze toertochten!

06/03/2014 BRECHT (2960) Het al jaren leegstaand ‘spookkasteel’ Nottebohm aan de Brasschaatbaan in Brecht duikt volgend jaar op in een film van de Amerikaanse topregisseur Tim Burton, boezemvriend van Johnny Depp. 

Toen de Amerikaanse auteur Ransoms Riggs in 2011 aan zijn boek 'Miss Peregrine’s home for peculiar children' werkte, botste hij op het internet op een foto van het vervallen kasteel Nottebohm, gemaakt door de Nederlandse ‘urban exploring’- fotograaf Martijn Zegwaard. Urban explorers zijn mensen die verlaten gebouwen fotograferen.

Riggs viel als een blok voor de eclectische cottagestijl. Aan de hand van de foto fantaseerde de auteur verhalen rond het ‘creepy’ kindertehuis dat hij voor ogen had. 'Miss Peregrine’s home for peculiar children' groeide uit tot een bestseller, wat dan weer de aandacht wekte van Tim Burton, een regisseur met een voorliefde voor donkere fantasieverhalen, zoals 'Edward Scissorhands' en 'Corpse Bride'. Hij gaat het boek rond het kindertehuis verfilmen.

Toch is het onwaarschijnlijk dat Burton in Brecht komt draaien. De gebouwen voor zijn film 'Sleepy Hollow', die dezelfde gothic-horrorstijl uitstralen, liet hij nabouwen in Engeland.

Fréderic Nottebohm, nazaat van de belangrijke Antwerpse handelaarsfamilie die het kasteel in 1908 liet bouwen als buitenverblijf, kan er niet om lachen. “Sinds dat boek dringen groepen Engelstaligen en Nederlanders hier constant binnen”, sakkert de opzichter van het kasteel. “De eigenaar wil dat dit stopt!”

Bron: Gazet Van Antwerpen

07-03-2014 om 01:06 geschreven door StrammerMax

Toertocht (35-58 km) van de Dendermonde Rugby Club te Sint-Gillis-Dendermonde op zondag 02-03-2014.

Ik ben niet zo’n fan van de toertochten in Oost-Vlaanderen, maar uit sympathie met de inrichters en de mannen die het parcours uitzetten en omdat ik ook de eerste editie van deze tocht vorig jaar op mijn palmares had geschreven, toch maar eens afgezakt naar Sint-Gillis-Dendermonde.  Om er de toertocht te rijden van de Dendermondse Rugby Club, uitgezet door de Goodfellas Mountainbike Friends, een lokaal vriendenclubje, die daarvoor vorig jaar warm gemaakt werden omdat één van die bikers een zoon heeft die rugby speelt.  Ik heb enkele Goodfellas leren kennen via het mountainbikeforum en via de mannen van Straf in Bergaf uit Opwijk.  Ik kom hen elk jaar ook wel enkele keren tegen op de toertochten vanuit Opwijk, waar zij trouwe deelnemers zijn aan de Boerenbike, de Halloween-nachttocht in Zele en de Hoebelbike in Vlezenbeek.  Een groepje enthousiastelingen waar je altijd vrolijk van wordt wanneer je hen tegenkomt.  Aan hun inzet om een toertocht uit te zetten in de omgeving van een stad en in een streek die zich daar geografisch minder toe leent zal het dus zeker niet liggen!  Ondanks dat werd het net zoals vorig jaar, en toen was het ook nog zeer slecht weer, voor mij een zware en lange tocht!  Een eenzame tocht ook, want buiten vlak na het vertrek heb ik geen andere bikers gezien, tenzij twee aan de bevoorrading die mij nadien niet meer ingehaald hebben.  Het was dan ook even over 10.00 u toen ik vertrok.

Vanaf het sportcomplex achter een straat met rijhuizen nabij het verstedelijkte centrum van Sint-Gillis ging het een met houtsnippers bedekt paadje op naast de voetbalvelden om een track in een strook bos te bereiken.  Daarna volgde een zompige intro op een grasspoor naast een beek tot aan de oversteek ervan via een bruggetje op 1,50 km om een veldweg te bereiken.  Verderop was één en ander me onduidelijk omdat het parcours linksaf boog terwijl er rechtsaf de mogelijkheid werd geboden om een “testparcours voor de schokdempers” te kiezen, aldus de veelzeggende tekening erbij.  Aan het einde van de tocht zou ik dezelfde plek bereiken waarna duidelijk werd dat deze extra schokdemperlus weer uitkwam aan het vertrek.  Er volgde een iets drogere veldweg en de doortocht van een slijkstrook op 3,50 km.  Daar kreeg ik het enige gezelschap gedurende de ganse tocht van een vijftal bikers die me er inhaalden.  Een natte veldweg leidde me naar Denderbelle (Lebbeke) en voorbij een boerenhof met gedichten op de gevels op de oever van de Dender.  Ter hoogte van een weg die “Veer” heet trof ik de eerste splitsing tussen de routes van 35 km en van 58 km op 6 km van de start.

Samen met een gewone fietser en een biker die vermoedelijk op eigen houtje onderweg was, diende ik te voet via de loopbruggetjes op de sasdeuren van het Sas van Denderbelle de Dender te kruisen.  Het ging linksaf naast de Dender over een door fietsers, wielertoeristen en joggers gebruikt jaagpad richting Mespelare, rechtsaf naar de Singelweg om de drukkere Ouburg over te steken omstreeks 8 km.  Vanaf 10 km volgde een mix van droge en natte veldwegen op het grondgebied van Schoonaarde waar we omstreeks 11 km de spoorweg kruisten.  De tocht voerde me door een landelijke omgeving om drie kilometer verder weer naast de spoorweg uit te komen in de Frans Vertongenstraat te Oudegem (Dendermonde) ter hoogte van enkele industriële vestigingen aan de andere kant van het spoor.  Aan de spoorwegovergang in de Oudegemsebaan, waar een vrachtwagen aan het manoeuvreren was, ging het linksaf en onmiddellijk weer linksaf de baan over en een doodlopende straat in die overging in een onverhard wegeltje.  De rit voerde me vervolgens door Oudegem en Appels en eventjes langsheen de Steenweg op Aalst, om een landelijke onverharde weg te bereiken.  Op 16,50 km ging het dan gedurende een kilometer opnieuw over het jaagpad langsheen de Dender, allicht hetzelfde pad dat het Sas van Denderbelle passeert.  We dienden verplicht te voet nogmaals de Dender te kruisen over een metalen voetgangersbruggetje naast de grote spoorbrug over de waterloop.  Vorig jaar stond hier de eerste bevoorrading in weer en wind en een koude ijsregen!  Deze keer stond er niets.  Ofwel was ze al opgeruimd, ofwel stond ze elders.  Ik heb achteraf gelezen dat de kleine bevoorrading deze keer na de grote kwam, maar ze zal al opgeruimd geweest zijn, wat begrijpelijk was vermits ik de laatste en langste onderweg was!

Het ging verder over een asfalt baantje evenwijdig met het spoor om dit aan de eerstvolgende overweg te kruisen en aan de overzijde op onze stappen terug te keren over een veldweg en zompig grasspoor.  We werden een paadje op gestuurd dat zich aan de spoorweg tussen boomstammetjes op een berm voortslingerde en waar het lastig rijden was omwille van de korte bochtjes en de dicht op elkaar staande boompjes en struiken.  Daarna volgde een vermoeiend stuk stompen over een verzadigd grasspoor in een open gebied met bomen, ik vermoed een soort overstromingsgebied naast een dijk.  Op die begroeide dijk trof ik na 20 km een tweede splitsing tussen de 35 km en de 58 km die daar als 55 km stond aangekondigd.  Even getwijfeld of ik wel de langste toer zou blijven volgen.  Het was intussen al 11.40 u en ik was dus al tergend lang onderweg geweest.  Mijn voornaamste zorg was dat de pijlen zouden blijven hangen, want niet alle toertochten worden logischerwijze van begin tot einde ontpijld!  Ondanks het feit dat de tocht al veel van mijn krachten had gevergd had ik weinig zin om er te snel een punt achter te zetten.  Er dus toch maar voor gekozen om nog 38 km te rijden in plaats van binnen 15 km weer bij af te zijn.

Voor de lange toer ging het rechtsaf en even verderop betreurde ik toch eventjes mijn keuze.  Want er volgde een omzeggens niet te rijden modderstrook op een met putten bezaaid pad vol modderpoelen!  Voor jonge kerels of technisch begaafden zal dit geen problemen opgeleverd hebben, maar voor deze vermoeide Pinokkio die daags voordien van 7.00 u tot 19.00 u aan het werk was geweest, was te voet een betere optie!  Ik kwam van tussen de bomen en struiken uit aan de rand van velden waarna verharde en semiverharde landelijke wegen me over het grondgebied van Sint-Gillis-Dendermonde voerden.  Op 22,85 km werd ik over een paadje gestuurd dat langsheen een grote visvijver liep waar zich op diverse plekken vissers langs de kant hadden neergezet.  In de verte zag ik een plompe kerktoren staan, vermoedelijk van de Onze-Lieve-Vrouwekerk te Dendermonde.  12.00 u.

Een paadje over een dijk voerde me daarna door een knappe omgeving tot op een plek waar graafwerken aan de gang geweest zijn, getuige daarvan een kraan.  Op 24 km werd daar de keuze gelaten tussen de opties “pussy” en “technisch”.  Dat “technisch” bestond uit een korte bijna loodrechte klim op een zandhoop en een afdaling aan de achterzijde ervan.  Na het verlaten van dit terrein doken we een speelbos in ter hoogte van scoutslokalen.  Een kronkelig paadje leidde me doorheen een strook bos tot aan een dijk langs de Oude Dender waar we op en af gestuurd werden over een paadje dat zich met vele S-vormige bochtjes tussen de bomen aan de bosrand slingerde.  Dan ging het de dijk op tot aan een eenzaam huis waar ik vorig jaar met enkele andere bikers een pijltje had gemist ter hoogte van de brievenbus van dat huis.  We dienden er een bocht van bijna 360 graden te maken en een aardeweg in te rijden.  Deze was in ieder geval beter berijdbaar dan vorige keer, want toen was het hier modderdabben!  Het pad bracht me na 25 km tot op een dijk naast de Dender.  Ik reed er onder de Ooiebrug en voorbij enkele oude huizen aan de voet van de Gentsesteenweg die er in de hoogte langs loopt.  Een krakkemikkig oud witgeschilderd hoekhuis met een met mos begroeid dak stond er te koop.  We reden het straatje in dat overging in een veldweg tot aan de Scheldedijk in Dendermonde.

Ter hoogte van een zigeunerkamp met een handvol woonwagens kregen we op 28,50 km nogmaals een speelbosje voor de wielen.  We doken er van de weg naar beneden om er enkele natte maar redelijk te berijden paadjes voorgeschoteld te krijgen in een strook bos.  Even later diende ik onder een brug te rijden waar vorig jaar de bevoorrading stond opgesteld.  Nu niets daarvan, misschien al opgeruimd, deden enkele bandensporen me vermoeden.  Het ging verder langsheen de Dender tot aan de Killeweg die uitkwam op de zeer drukke Mechelsesteenweg.  Toen ik daar op de hoek even halt hield staken me twee bikers voorbij, de eersten die ik sinds kort na de start te zien kreeg!  Even later kwam er dan toch nog een bevoorrading op de parking van de AS Adventure langsheen de Mechelsesteenweg in Dendermonde.  12.40 u.  Samen met de twee andere bikers, die zeiden dat er nog twee op komst waren, me te goed gedaan aan stukjes banaan, partjes appelsien en sportdrank.  Ik ben dan nog voor dit tweetal weer vertrokken en heb het niet meer weergezien, evenmin als de twee anderen waarop ze nog schenen te wachten!

Na de stop ging het de Dendermondse Brug over en een eindje over een drukke baan richting Grembergen.  We doken er een volgend speelbosje in waar een parcours was uitgezet op de oever van de Schelde.  Een zompig graspad op een dijk naast een gracht bracht me tot in de Grootbroekstraat in Grembergen.  Op dit graspad diende ik uit te wijken voor een voederbak en drinkplaats die op een aanhangwagen midden op de dijk was neergepoot ten behoeve van de schapen en de lammeren in de naastliggende weide.  35 km.  Ik reed toen in de nabijheid van het Gremberger Broek aan de Schelde.  Een paadje leidde me tussen de bomen evenwijdig met een grote baan die in de hoogte lag en waarvan ik dus niks kon zien, enkel kon horen.  Aan het einde ervan werden we de hoogte in gestuurd om te arriveren in de brede grasberm naast de Rijksweg die vanuit Sint-Niklaas naar Dendermonde loopt en via dewelke ik daarstraks met de auto naar de start was gereden.  Vanaf 37,50 km reden we hier een tijdje over een zompig grasspoor in deze berm langsheen deze weg.

Het ging weer rechtsaf naar beneden toe in de richting van een graspad en een lange track recht op recht tussen twee rijen bomen.  Aan de linkerkant de Rijksweg en rechts van me een brede gracht waarachter een betonbaantje.  De ondergrond lag er zompig bij, maar het pad was berijdbaar, in tegenstelling tot de vorige editie toen er geen beginnen aan was.  Toen lag het er zo slijkerig bij dat ik van pure ellende een plek opgezocht heb om de gracht over te kunnen steken om op het betonbaantje te kunnen rijden!  We werden linksaf weer naar boven gestuurd waar kon gekozen worden tussen gemakkelijk, wat al steil genoeg was, en extreem over een nog steiler kronkelend paadje, om weer op de Rijksweg uit te komen.  Op 39 km van de start kruisten we op een brede asfaltstrook naast de Rijksweg de Schelde via de Vlassenbroekbrug.  In de verte zag ik achter mij een fietsend gezin met kleine kinderen de brug op rijden.  Tot 40 km ging het dan over het fietspad langsheen deze grote baan richting Lebbeke waar ik op een drukke kruising de verkeerslichten genegeerd heb omdat die ostentatief voor mij op rood bleven staan, ondanks op de knoppen te drukken!  Na afloop zou ik de plek met auto op weg naar huis weer passeren.  Eens die kruising voorbij ging het rechtsaf een kasseibaantje op en doorheen een woonwijk van Sint-Gillis op 41 km.  Een assenweg naast de afsluiting van een bedrijf bracht me tot voorbij de voetbalvelden van FC Lutterzele.  42 km.  Van hieruit ging het door de straat Hoeksken in heraanleg.  Ter hoogte van de spoorwegovergang in de Winningstraat aan de rand van Sint-Gillis trof ik de derde splitsing tussen de 35 km en de 58 km op 43 km van het vertrek.  Ik herinnerde me deze plek van vorig jaar!

Het ging de spoorweg over en linksaf.  Ik kwam er nog twee tegenliggende bikers tegen die de extra lus allicht net achter de rug hadden.  Een brug onder en verderop rechtsaf een zandweg vol plassen in.  Deze zandweg liep vlak naast een drukkere baan die in de hoogte op een berm lag, zodat je er niets van te zien kreeg.  Helaas lag er op een drietal plekken ferm sluikstort dat er door onverlaten van de weg af was neergekieperd.  Bouwpuin en een afgedankte kast.  Onbegrijpelijk in deze tijden!  Het pad liep tot vlak voor een (andere) spoorweg, volgens de kaart op de grens met Lebbeke, en boog naar rechts af onder de rijbaan die er via een brug het spoor kruiste.  Ik meende mij van vorige keer te herinneren dat het aan de andere kant weer evenwijdig met de weg was in de richting van waaruit we kwamen.  Maar ik trof er geen pijl en de landbouwweg lag er uiterst modderig bij met grote plassen.  Niet uitnodigend dus om er in te rijden.  Eventjes verder gereden over asfalt, maar geen pijlen meer te zien.  Daarom achtte ik het raadzamer van via de gekomen weg weer terug te keren, vermits ik wist dat we weer aan het spoor in Lutterzele zouden arriveren.

Het spoor weer over om er dan evenwijdig mee in de richting van Sint-Gillis te rijden.  Het landelijke wegeltje eindigde tussen enkele huizen die uitkijken op het spoorwegemplacement op de rand van Sint-Gillis.  Van daar trof ik een fietsweg door de velden en evenwijdig met een enkelsporige spoorlijn met aan mijn rechterkant het schijnbaar nog gloednieuwe Sint-Blasiusziekenhuis, aan het zicht onttrokken door hoge begroeide zandbermen.  Het ging linksaf het spoor onder via een bruggetje, voorzien van een mensluis op het Ros Beiaard Ruiternetwerk, een door paaltjes geblokkeerde doorgang die enkel paarden, fietsers en wandelaars doorgang biedt.  49,50 km.  Er volgden servitudes doorheen een soort park en rond een vijver tot aan een appartementsgebouw aan de rand van de bewoonde wereld van Dendermonde en dat uitkijkt op nog een vijver met aan de kant ruïnes van oud metselwerk.  Een bordje toonde dat ik me in het natuurgebied Kalendijk bevond. Van tussen de bomen kreeg ik zicht op de gerestaureerde Mechelse Poort op de andere oever van de gracht en de restanten van vervallen en overwoekerd metselwerk van wat ooit een spoorwegbrug moet geweest zijn.  50,75 km.  Er volgden met houtsnippers bedekte paadjes tijdens een lusje door Kalendijk.  Ik werd dan over de overstroomde dolomietpaadjes van een park gestuurd rond een aantal waterpartijen om de eveneens gerestaureerde Brusselse poort te bereiken op 52,50 km van het vertrek.  Het ging eventjes een drukker gedeelte van de stad door langs huizen en flatgebouwen die gedoopt werden met namen van personages uit de Jommekesboeken, langsheen het spoor in de Diepestraat en de Wastijnestraat in.  Om dan naar een naast een groezelige fabriek gelegen blubberspoor gestuurd te worden waar we verwelkomd werden met een bordje waarop een foto van een stukspringende lamp met de vraag “Is uw licht al uit?”.  Wat een zooi op die plek!  We reden er opnieuw in de richting van Denderbelle.  Vanaf de straat ging het een kasseibaantje op, de Donaustraat, op 56 km van het vertrek!  Achter mij dokkerde ook een oudere man met zijn gewone fiets over de kinderkopjes.  Ter hoogte van een huis in verbouwing sloeg het parcours rechtsaf een vettig weidepad in en bereikte ik het “testparcours voor dempers” van kort na de start!  Linksaf tussen de struiken bereikte ik na 58 km en met een grote zucht van verlichting weer de sportterreinen van de rugby!

Ik zag mannen in de weer met de opruim van de bikewash!  Het was intussen ook al 15.15 u!  Ik ben binnen niks meer gaan drinken omdat ik verlegen was van te moeten tonen dat ik zo tergend lang onderweg was geweest!  Ik heb trouwens geen connecties met de rugby en de Goodfellas zullen onderweg geweest zijn voor het ophalen van de pijlen.  De pijl aan mijn geparkeerde auto was inmiddels weg.  Want bij gebrek aan parking had ik mij achter een boompje en lantaarnpaal weten te wringen.  Die kerels zal ik de komende lente en zomer allicht nog wel eens ontmoeten.  Tijdens het opladen van mijn beslijkte bike nog twee energierepen soldaat gemaakt om weer op krachten te komen.  Want ook al durf ik wel eens beweren dat Oost-Vlaanderen minder mountainbikewaardige troeven in petto heeft dan andere streken, dit is een van de zwaarste tochten op mijn jaarlijks palmares!  Omwille van de modder nadat het de afgelopen week toch enkele avonden ferm geregend had en de technische lusjes die niet zo aan een pannenkoek als ik besteed zijn!  Ik houd niet zo van eerder kunstmatig aangelegde trajecten met korte bochtjes rond bomen of klimmetjes gecombineerd met bochtjes, terwijl anderen daar soms net wel van houden.  Ik zou deze tocht eens willen rijden in de zomer, in droge omstandigheden, want dat kan soms een wereld van verschil maken!  De Goodfellas hebben in elk geval de verdienste om er in te slagen van een toertocht in elkaar te steken in het gebied tussen de Dender en de Schelde aan de rand van een grote stad en er een aantal stukjes in te steken waar de technisch begaafde rijder zijn gangen kan gaan en vermoeid kan thuiskomen!  De afpijling was duidelijk en de algemene organisatie in orde.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op m'n website mtbwijzer.be!

05-03-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-30-40 km) van WTC 't Pedalleke te Essen-Wildert op zondag 26-02-2014.

Omdat ik daags voordien naar een feestje met drankje en hapje van een collega die vijftig jaar was geworden geweest was en ik daar mee de deur had gesloten, was de nacht weer maar van zeer korte duur geweest!  Om drie uur te bed en om zeven uur was ik alweer op!  Wakker worden duurt dan altijd lang zodat het al 8.30 u was eer ik van thuis uit met de bike vertrok richting Essen-Wildert.  Vanaf Kapellen dien ik enkel maar de paden en de straten te volgen die evenwijdig lopen met de spoorlijn van Antwerpen naar Essen en Roosendaal.  Enkel vanaf Heide-Kalmthout dien ik even van het spoor af te wijken om vanaf de stopplaats Kijkuit weer een reeds aangelegd stuk van de fietsostrade Antwerpen-Essen te kunnen volgen tot in Wildert.  Zonder enig zoeken arriveerde ik na een uur in de stokoude feest- en toneelzaal achter het Café De Volksvriend.  Alleen die zaal loont al de moeite van hier eens te komen rijden!  Er was nog redelijk wat beweging in en om de zaal.  Ondanks de grote concurrent in Mol-Wezel kon deze tocht op de nodige belangstelling rekenen.  Aan de start trof ik m’n clubmakkers Davies, Bart en Ivan.  Me ingeschreven voor de luttele som van drie euro en om 9.45 u kon ik van start gaan.

Het ging de straat uit in de richting van de spoorweg en in plaats van zoals vroeger rechtsaf te slaan voor de overweg, dienden we deze nu te kruisen en reden we aan de verkeerslichten rechtdoor de Steenovenstraat in en het dorp uit.  Door de iets andere start bereikten we aldus op een andere wijze de toegang tot de Wildertse Duintjes.  Dat is een klein heuvelachtig bosgebied dat doorsneden wordt door talloze paadjes en tracks en bijgevolg een speeltuin voor mountainbikers waar we van 1,50 km tot 3 km konden van genieten.  Het is altijd leuk rijden daar en elke zichzelf respecterende toertocht in deze omgeving neemt deze plek op in het parcours.  We verlieten de Wildertse Duintjes over een pad met steenslag en reden er door een bosgebied waarin langs de onverharde wegen toch bebouwing staat.  Zogezegde buitenhuizen die echter als permanente woning in gebruik zijn!  Het ging dan een asfaltbaantje op met twee haakse bochten.  Vorig jaar reden we deze tocht in sneeuw en ijs en gingen er in de eerste bocht verschillende bikers onderuit!  Nu was het weer mild en konden we zelfs al proeven van de lente.

We passeerden na 6 km het in de verte gelegen college van Essen met het immens grote heiligenbeeld op de kerktoren.  Er weerklonk muziek en er stonden vlaggen in een naburige weide.  Daar moet één of andere manifestatie gepland geworden geweest zijn.  Van het asfalt ging het een veldweg op.  Twee edities geleden heeft één van m’n clubmakkers hier nog een Nederlandse biker voortgeholpen.  Die man had zijn lekke band vervangen, had vastgesteld dat hij zijn pompje vergeten was en durfde niemand tegenhouden om naar een pompje te vragen!  Intussen al twee jaar geleden en het staat me nog steeds voor de geest!  Na de veldweg trof ik op 7 km een splitsing waar de kidstoer zich losmaakte van de 30-40 km.  Een natte veldweg vol te omzeilen plassen voerde met tot aan de kerk van Essen-Hoek, een godvergeten gat op de Belgisch-Nederlandse grens.  8 km.  Even gaan kijken op het kerkhof waar mijn collega en makker begraven ligt.  Zijn broer had ik vlug gevonden, maar net toen ik het wilde opgeven spotte ik het graf.  Hij rust er vredig onder een boom.  Ondanks het feit dat hij zo oud was als mijn vader kon ik het goed met deze mens stellen.  Ik ben blij dat ik nu weet waar hij ligt.  Hoe ouder een mens wordt, hoe meer vrienden en bekenden uit uw leven verdwijnen.  Maar dank zij de bike kom ik er soms ook nieuwe tegen waarmee het klikt.

Aan de kerk staan altijd twee seingevers, ook al is daar weinig verkeer.  Via de Bergsebaan ging het een veldweg in, droog maar met zeer grote plassen.  Via dit pad bereikten we de Belgisch-Nederlandse grens ter hoogte van de Vleetweg en de Hollandsedreef op bijna 11 km van de start omstreeks 10.30 u.  Van hier was het ferm stompen geblazen op een door landbouwvoertuigen gehavende natte veldweg met de wind tegen tot aan een volgend landelijk asfaltbaantje.  Via de Moerkantsebaan bereikte ik met nog redelijk wat anderen de Weg naar Wouw op de plek waar de baan splitst in de richtingen naar Wouw en naar Bergen-op-Zoom even voorbij het centrum van het Nederlandse Huijbergen.  Daar voelde ik plots de hete adem van Jean-Paul in mijn nek!  Met hem had ik de laatste dagen van 2013 doorgebracht tijdens een onverwacht weekendje in het Nederlandse Nijverdal om er de toertochten van Groenlo, de nightride van Nijverdal en de toertocht van Hattemerbroek te rijden.  Het ging rechtsaf de Walsestraat in om er halverwege op het kruispunt met de Overbergseweg de splitsing te krijgen tussen de routes van 30 km en van 40 km.  Het trio snelle jongens dat me daarnet voorbijgevlogen was, de derde in een smetteloos wit mooi fietspak, gingen de richting van de 30 km uit, wij twee rechtdoor in de richting van het bos voor de langste route.  Jean-Paul voelde zich niet in vorm en zat verveeld met het feit dat hij zijn maat Guy had moeten lossen en hoopte dat deze niet te lang op hem zou moeten wachten, maar ging toch mee de 40 km op.

We doken het bos in en kregen enkele leuke paden met bultjes op en af voor de wielen.  Samen genoten we van 14 tot 16 km van de paadjes en tracks in de bossen van de Kooiheide.  Helaas reden we zowel rond de Tiestenberg als rond de Nootjesberg in plaats van er over gestuurd te worden, wat niet wegneemt dat de gevolgde bospaadjes de moeite waard waren.  We kwamen weer uit het bos tevoorschijn op de Overbergseweg.  Ter hoogte van de Overbergse Hoeve op het kruispunt met de Weg naar Wouw werden we door twee seingevers naar de andere kant geholpen.  Jean-Paul wist nog dat hier de bevoorrading had gestaan van de toertocht van ATB Team Sirocco vanuit het Café Non Plus Ultra te Woensdrecht.  Hier hadden we elkaar toen gezien op 24 november 2013.  We reden door de Buurtweg en de Schoeliebergseweg, langsheen de Pilberg met zijn zanderige helling in de verte, om via een graspad de Vijverstraat te bereiken.  Ook hier reden we de toegang tot de Pilberg gewoon voorbij.  We arriveerden aan het “groene poortje” waar het beeld van de heilige Teresia staat nabij het voormalige klooster van Huijbergen en reden de Staartsestraat in.  In een bocht met kruispunt ging het linksaf om de bevoorrading te bereiken die op dezelfde plek was opgesteld als tijdens de vorige edities, voor een poort op de oprit naar een weide toe.  Ze kwam op 19 km van de start omstreeks 11.00 u.

Er viel aan de bevoorrading niet veel meer te verhapzakken buiten sportdrank en peperkoek.  Dat had iets meer mogen zijn.  Jean-Paul had geen geduld want wou Guy weer proberen bij te benen en is alleen vertrokken.  De plek nodigde trouwens niet uit om er lang te blijven staan.  De stop stond zo goed als op de Belgisch-Nederlandse grens en we reden daarna dan ook een grenspaal voorbij om direct een splitsing te treffen tussen de routes van 30 km en van 40 km ter hoogte van de Groenendriesstraat (Kalmthout) op 19,50 km van het vertrek.  Voor de lange toer ging het rechtsaf een asfaltbaantje op dat ter hoogte van een schuur met een in de hoogte verstelbaar dak, overging in onverhard en de bossen van de Staartse Heide in dook.  Daar liggen vele paadjes die doorheen de bossen en over meer open terreinen gaan.  Ook de tochten vanuit Kalmthout doen deze plek vaak aan.  Ik kreeg er te maken met een biker die in mijn wiel bleef hangen.  Op 21 km kregen we een knappe singletrack op onze route, gevolgd door zandpaden en tracks die ons doorheen de bossen en over de open ruimten tot aan de ingang van het caravanpark Staartse Duinen brachten.  Hiermee hadden we een mooi stukje van de rit achter ons.  Mij verlost van mijn achtervolger door er even aan de kant te gaan staan.  23 km om 11.30 u.

Vanaf de camping Staartse Duinen reden we rechtdoor over een zeer lange zandweg van Huijbergen weg, eerst door het bos, daarna over een open en zanderige heidevlakte.  Ter hoogte van de plaats waar we opnieuw een dennenbos bereikten herkende ik de plek waar ik op 27 oktober 2013 samen met anderen had staan schuilen voor een hevige stortbui tijdens de toertocht van de Hoekse Trappers vanuit het college van Essen-Hoek.  Daar kwam toen een biker toe met op zijn broek publiciteit van KBC en die kerel wilde mij nadien maar niet inhalen omdat hij last had van krampen in zijn benen!  Ik houd er niet zo van dat men achter mij blijft rijden.  Daar waar het pad linksaf het bos in ging stond een immens grote plas over de ganse breedte van de doorgang.  Op 24,50 km doken we er weer een dennenbos van de Staartse Heide in.

Op één van de vele paadjes in de bossen van de Staartse Heide haalde SilverFokske me in en de rest van de tocht hebben we in elkaars gezelschap gereden.  Dat was plezant, want meestal rijd ik het grootste deel van de toertochten alleen.  Tot ruim 29 km konden we genieten van de paadjes op de Staartse Heide waarbij we omstreeks 27 km in de buurt van de Groenendriesstraat reden op een plek waar ook andere tochten passeren.  We verlieten de speeltuin via een veldweg die ons tot aan de rand van Kalmthout-Hoek leidde om daar een splitsing te vinden tussen de ritten van 30 km en van 40 km op 29 km van de start.  Voor de langste rit ging het rechtsaf richting de Kalmthoutse Heide.  Tot 33 km reden we over het asfalt van de Verbindingsstraat doorheen het meest bekende stuk van de heide dat door de noodlottige brand op 25 mei 2011 werd verwoest.  De sporen van de heidebrand zijn nog altijd zichtbaar, ook al worden de verbrande stronken van de nadien gerooide dennen door hoog gras aan het zicht onttrokken.  De zandheuvels waarop ooit dennen groeiden liggen er nu kaal bij.  Het zal nog wel enkele jaren duren eer daar weer bomen groeien.  Op het asfalt kregen we het gezelschap van een grote groep wielertoeristen met hun koersfiets, allemaal in hetzelfde pak gestoken.

Ter hoogte van de Kastanjedreef ging het linksaf een onverhard bospad in waar we nog het gezelschap genoten van enkele andere late bikers, waaronder eentje met een opvallend fluojasje en dito overschoenen.  Er marcheerden daar ook groepjes wandelaaars.  Links van ons lag het grote bekende Stappersven.  Na een bocht ging het rechtsaf van het ven weg om een woeste bosdreef in te rijden waar zich naast de stammen van de imposante bomen in de loop der jaren smalle tracks hebben gevormd.  Even later passeerden we het eenzaam in  het bos gelegen jachthuis na 35,75 km.  Ik vermoed dat het een onderkomen is van Natuurpunt dat het Stappersven in 2010 aankocht.  Het ging rechtsaf het natte maar knappe bospad in hetgeen ons weer tot de meer bewoonde wereld voerde in de omgeving van het college van Essen.  Ondanks het intussen gevorderde uur was daar nog steeds een seingever op post die ons liet oversteken naar de Velodreef toe.  Vanaf hier bereden we opnieuw de onverharde dreven langs dewelke grote chalets in de bossen werden opgetrokken.  Het was zaak van er onze blaas nog eens te ledigen alvorens we Wildert-city zouden bereiken!

We arriveerden op het kruispunt waar ik vanochtend bikers had zien naderen op het ogenblik dat ik de Wildertse Duintjes had verlaten.  Dat moeten er dus geweest zijn die de rit toen al bijna achter de rug hadden.  De tocht werd afgesloten in de Wildertse Duintjes waar we nog een aanzienlijke afstand konden bollen over de leuke singletracks die zich door dit bos slingeren.  Omstreeks 12.30 u waren we na 40,50 km weer aan De Volksvriend.  Vermits we beiden nog met de fiets huiswaarts moesten, had het weinig zin gebruik te maken van de bikewash.  De bikeparking was niet bewaakt, maar ik had een slot bij waarmee ik onze fietsen kon vastleggen.  Er was nog redelijk wat beweging, maar tegen dat we goed en wel met onze kuip bruine aan tafel zaten, begon de zaal toch stilaan leeg te lopen.  Vanaf het podium werden de aanwezigen door een aantal kinderen bestookt met vliegers die ze gevouwen hadden van de achtergebleven flyers!  Vooral de folders van Pek en Slik leenden zich daartoe uitstekend!  Hilariteit toen de vliegers terechtkwamen in de een of andere zijn pint, onder anderen in de mijne!  Het is een wonder dat de gordijnen die het toneel afschermden het luchtgevecht overleefd hebben!  Toen de flyers opgebruikt waren vonden de kinderen er niet beter op dan bierkaartjes in de zaal te keilen!  Totdat ze door hun vader in fietspak werden meegenomen nadat diens laatste slok bier zijn keelgat was gepasseerd.

Ondanks het feit dat SilverFokske nog elders werd verwacht, op een ontbijt dat voor hem eerder een late brunch ging worden, zijn we toch nog een klein uurtje in de merkwaardige zaal blijven zitten.  Een oude zaal met spiegels op de pilaren, daterend uit Jezukes tijd, waar in lang vervlogen tijden menig Wilderts huishouden zal zijn gesticht na een dansavond.  We verdachten zelfs de iets oudere Van Trier Bosduiner, die alleen aan een tafeltje in onze nabijheid had gezeten, er van een romance te hebben willen beginnen met de bonnetjesverkoopster toen we merkten dat hij zijn tafeltje ingeruild had voor de stoel naast de hare!  Dan liep de zaal ineens zeer snel leeg, werden de vouwstoelen dichtgeklapt en konden we de prijs van de laatst aanwezige deelnemers in de wacht slepen!  Buiten afscheid genomen van SilverFokske waarna elk zijn eigen weg ging richting thuis.  Voor mij deze keer langsheen het spoor tot Heide-Kalmthout en via de Canadezenlaan en de Grensstraat naar Putte om mij daar op de Belgisch-Nederlandse grens nog eens te goed te doen aan een gebraden halve kip van het kraam dat er elke zondag postvat.  Ik hoef mijn bestelling zelfs niet meer te doen, want tegen dat mijn fiets geparkeerd is en ik mijn handschoenen uit heb zit de kip al verpakt in de zak!  Het is een druk kruispunt en ik heb er altijd lol in van de chauffeurs vanuit hun auto te zien kijken naar die kipetende mountainbiker!

Met lood in de schoenen na een wel zeer korte nacht verder huiswaarts via het kasteel Ravenhof en de zeer lange landelijke baantjes door de winderige open polders van Stabroek en Hoevenen.  Er waren veel mensen op wandel.  Allemaal buiten gekomen op deze zonnige zondag.  Thuis vroeg het me meer moed dan gewoonlijk om aan de schoonmaak van de fiets te beginnen.  Maar ik had me reuze geamuseerd op deze zonnige winterdag met milde temperaturen met als extraatje van onderweg enkele bekenden te treffen.  Het is jammer dat de mannen van ’t Pedalleke jaar na jaar de heuvels van Huijbergen links laten liggen op hun toertocht die altijd hetzelfde parcours volgt, maar dat kon voor mij de pret niet drukken.  Met uit en thuis toch goed voor een dikke 80 km!

Jari zorgde voor de rit op Google-Maps: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mtbwijzer.be!

27-02-2014 om 00:00 geschreven door StrammerMax