Toertocht (15-35-50-65-85-100 km) van Straf in Bergaf te Opwijk op zondag 27-04-2014.

Sinds ik ooit met bikers van Straf in Bergaf uit Opwijk deelgenomen had aan de “4 uren Brugbergrace” in Humbeek en de Daan-TT gereden had vanuit Mazenzele, een gehuchtje van Opwijk, ben ik vaste klant van de jaarlijkse toertocht vanuit Droeshout-Opwijk.  De bikers van Straf in Bergaf namen de toertocht van Daan over toen deze fietsenhandelaar uit Lebbeke de organisatie daarvan wenste te stoppen teneinde deze rit niet te laten verloren gaan.  Inmiddels was het al de vijfde keer dat deze plaatsvond en ik heb geen enkele editie gemist.  Het aanbod aan afstanden (15-35-50-65-85-100 km) is groot en ik heb er in den beginne ooit het maximum uitgehaald, maar aan de grootste afstanden waag ik me toch niet meer.  Zelfs de kleinste nazaten van de Straf in Bergaffers waren ingeschakeld en stonden bij hun vader in fluojasjes de mensen naar de start te verwijzen.  Me ingeschreven voor de 65 km met de gedachte dat het eerder wel eens “maar” 50 km zou kunnen worden!

We verlieten het terrein van de parochiezaal naast de kerk van Droeshout om na een kort eindje langsheen de Steenweg op Vilvoorde rechtsaf de velden in te slaan.  Reeds op 1,50 km van de start troffen we de eerste splitsing tussen de 15-35 km en de 50-65-85-100 km.  Door de lange periode van droogte lagen de paden er beenhard bij.  Maar het kan hier anders zijn!  Enkele jaren geleden had het de ganse nacht van zaterdag op zondag geregend en dat was een helse editie!  Menig biker is toen tijdens de rit gestorven.  Naar het einde toe had ik op een gegeven moment zin om naast de kant van het pad te gaan zitten en te staken!  Phille81 heeft me toen opgeraapt en dank zij hem heb ik het uitgehouden tot aan de aankomst!  Helaas heb ik Phille sindsdien niet meer gezien.  Rugpijn houdt hem van de bike weg.  Spijtig!  Het was één van de bikers die steeds de moeite deed om zijn wedervaren na een toertocht kond te doen op de fora.  Hij deed ook altijd moeite om te antwoorden op een vraag of wat informatie te geven over de streek waarin hij woont en toert.

Harde veldwegen, paden en grassporen voerden me over de Waaienberg naar Paddebroeken om er op 4 km reeds een tweede splitsing te vinden tussen de 15-35 km en de grotere routes.  Vanaf hier kwam ik toe op een bekend plekje, meer bepaald de singletrack die zich met een haakse bocht verder slingert tussen een bos en een weinig vertrouwen inboezemende prikkeldraad.  Ik ben er nu aan gewend, maar tijdens die Daan-TT en mijn eerste kennismaking met deze streek vertrouwde ik die smalle veldpaadjes tussen de prikkeldraden voor geen meter!  Vaak dan nog gecombineerd met een lastig klimmetje of diepe sporen!  Een veldspoor voerde vervolgens tot het Hellepad, een wandelweg.  We reden even over een track door een strook van het Kartelobos waarna enkele stevige klimmetjes over lokale buurtwegen met naam, zoals de Karteloweg, me op 7 km door het stoffige Asse loodsten.  Op het kaartje van Jari op Google-Maps kan je dat netjes volgen!  Na een stukje asfalt als recuperatie was het klimmen geblazen in het Wolfstraatje, een zandpad, om na 9 km de derde splitsing te treffen tussen de 25-35 km en de rest.  Voor deze editie waren er heel wat splitsingsborden nodig geweest, allemaal even netjes afgewerkt met vermelding van de afstanden en grote pijlen.  Toen ik na de klim even stond uit te blazen in de Mollemseweg, kwam Peter uit Bertem voorbij gereden.  Nu ik na de winter de eigen streek weer verlaat kom ik opnieuw de bekenden van vroeger tegen.  Met Pinksteren zal hij er ook weer bij zijn wanneer een groep bikers die elkaar op tochten leerden kennen op jaarlijks weekend trekken, deze keer in Arbrefontaine.  Los van Peter had ik de organisator van deze weekends ook leren kennen na nachttochten.  De wereld is klein!

Een stoffig pad leidde tot enkele huizen en een rustoord aan de straat Waarbeek in Asse waar we het rondpunt kruisten om een veldweg in te slaan.  Assenwegen op en af voerden me op 13 km tot de splitsing tussen de 50 km en de 65-85-100 km.  10.20 u.  Even getwijfeld tussen de 50 km en de grotere afstanden.  Ik vermoedde dat Jari hier ook onderweg was en zou kiezen voor de 50 km.  Ik had bewust niet afgesproken omdat deze rit voor mij toch wel zwaar is en ik vreesde dat hij te vaak op mij zou moeten wachten.  Toch maar gekozen voor de 65 km waarvoor ik me had ingeschreven.  Ik kwam toe op een bekend plekje, op een kruispunt van assenwegen ter hoogte van Heierveld nabij Walfergem waar ooit de bevoorrading van de Boerenbike opgesteld stond.  Er staat daar nog een filmpje van op internet waarin ik te zien ben.  De plek ligt aan de rand van open velden waarin pylonen van een hoogspanningslijn staan.  De assenweg leidde me door de velden tot in het rustige schilderachtige Kobbegem waar de splitsing kwam tussen de 65 km en de 85-100 km op 15 km van het vertrek.  Omdat een mens niet altijd het onderste uit de kan kan hebben, mij gehouden aan mijn vooropgestelde keuze en de langste routes hier letterlijk en figuurlijk links laten liggen!  Ik reed door het dorpscentrum en vatte de klim in de straat van het schooltje ’t Ressorke aan.  Nadat ik een assenweg was opgereden naar de open velden toe zag ik aan de horizon het silhouet van de basiliek van Koekelberg opdoemen.  Het is altijd bizar om vanuit zo’n landelijke omgeving als deze de symbolen van ’s lands hoofdstad te kunnen zien staan!  Even later passeerde ik langs de hoeve Hof Ter Velde met een prachtig uitzicht over een open landschap, badend in de lentezon.

Een kasseitje leidde tot in Hamme-Merchtem en werd gevolgd door een off-roadklim naar een hoogvlakte van waaraf je nu ook het Atomium kon zien staan schitteren in de zon.  17,50 km.  Rijdend over assenwegen bereikte ik Relegem (Asse) om er op 19 km het dorpscentrum te doorkruisen.  Ter hoogte van Smiskensveld ging het een zanderige veldweg op in de richting van de Brusselse ring E40.  Een Bierbiker en een Herder staken me er voorbij.  We bereikten een pad evenwijdig met de snelweg dat er gehavend bij ligt met wat putten, voren en wortels.  Ik reed er tijdens de afdaling achter een andere rustig rijdende man toen ik me een hoedje schrok omwille van twee tot drie snelheidsduivels die zonder verwittiging rakelings voorbij zoefden.  In plaats van even te waarschuwen alvorens te passeren!  Eén verkeerd manoeuvre en iedereen ligt tegen de grond!  De afdaling eindigde in de bizarre bosput waar het altijd wat vochtig is en reusachtige bereklauwen groeien.  Er was daar ook een samenscholing van motorrijders, klaar om de bossen met hun tuigen onveilig te maken!  Na te voet weer uit de put te zijn geklauterd ging het over een veldweg de snelweg onder om aan de andere kant via een paadje naast de Health City uit te komen op de Steenweg op Brussel, vlak naast de E40 op de grens met Jette.  Toen ik er even halt hield zag ik daar mensen op een vangrail zitten en pas een tijd later, toen ik auto’s over glasscherven hoorde rijden, kreeg ik in de mot dat daar twee auto’s tegen elkaar gebotst waren en de derde na uitwijken voor de twee vorigen tegen een verlichtingspaal!  Er arriveerde een politieman met de motor.

De snelweg weer onder om aan de andere kant het struikgewas in te duiken.  Helaas wordt deze plek gebruikt als sluikstort en ook het achterliggende bos ligt er niet altijd even fraai bij, alhoewel het deze keer meeviel.  We bereikten de uitlopers van het Laarbeekbos van Jette en Ganshoren waar zich omwille van enkele hoge begroeide oude zandheuvels een speeltuin bevindt voor motoren en mountainbikers.  Voor zolang het nog duurt, want indien er toch werk zou gemaakt worden van een verbreding van de Brusselse ring, dan verdwijnt deze plek definitief onder asfalt!  Er was daar ook een grote groep mensen present die aan het spelen was met telegeleide auto’s die ze door de diepe sporen lieten rijden.  De parcoursbouwers hadden zich op voorhand op de fora verontschuldigd niet het onderste uit de kan gehaald te hebben uit het Laarbeekbos.  De diepste putten waren nog te nat om er een toertocht door te jagen.  Voor mij was het uitgezette parcours daarom ideaal, want te technisch is toch niet aan mijn oude knoken besteed.  Paadjes voerden mij op en af over de oude keiharde zandhopen.  De meest steile afdaling over een uitgespoeld spoor heb ik te voet genomen.  Ik was er helemaal alleen op pad en een doodssmak zag ik niet zitten!  Het academisch ziekenhuis van Jette is niet ver af, maar dat wil niet zeggen dat ik persé een poging hoefde te doen om er ook binnen te geraken!  Ook de even steile klim die volgde was niet voor mijn pannenkoekenniveau bestemd!  Na het overschrijden van een laatste bultje, met in mijn zog dan toch nog twee bikers, arriveerde ik na 24 km op meer open terrein.

Na opnieuw onder de snelweg te zijn gepasseerd reed ik op een veldweg met links van mij uitzicht op de verkeerswisselaar van Groot-Bijgaarden in de diepte en zicht op de basiliek van Koekelberg en de hoge flatgebouwen met gekleurde gevels in Ganshoren.  In Ganshoren vertrok vroeger ook een toertocht recht het Laarbeekbos in na het kruisen van de spoorweg, maar na één keer te zijn afgelast omwille van het winterweer is deze blijkbaar een stille dood gestorven.  Korte tijd later bereikte ik de rand van de bewoonde wereld van Zellik om er op 25 km van het vertrek de eerste bevoorrading te treffen aan de Jan Longinstraat en de Jan Leostraat!  In het gezelschap van enkele andere bikers en de Bergaffers de inwendige mens versterkt met fruit, knabbeltjes en een drankje.  11.30 u.  Na de stop ging het Zellik door om aan het station de spoorweg te kruisen via een pad dat als een helix de hoogte in gaat naar een brug toe.  Dat doet me altijd denken aan de lessen van wetenschappelijk tekenen waar we ooit zo’n ding op papier dienden te zetten en dan nog de hellingsgraad moesten berekenen om exact boven het startpunt te kunnen eindigen!  Een smal servitudepad leidde naar de kerk en op het daaropvolgende klimmende paadje tussen draadafsluitingen kreeg ik te maken met twee tegenliggers.  28 km.

Het ging een bos in naast de snelweg waarna een afdaling door dat bos, overgaand in gras en tenslotte in beton me tot aan de Kerkweg in Groot-Bijgaarden (Dilbeek) voerde.  Ook al wordt van Dilbeek gezegd dat het een met Brussel vergroeide verstedelijkte gemeente is, de omgeving op deze plek was zeer landelijk en schilderachtig met enkele grote oudere villa’s tussen groen.  Na het kruisen van een straat en de snelweg volgden klimmende sporen door gras en velden.  Op 31,75 km trof ik er op de middag een splitsing tussen de 65 km en de 85-100 km ter hoogte van de dicht bij de snelweg gelegen Salons Waerboom, een complex met feestzalen en hotel.  Ik stond toen in de Kortemansstraat in Groot-Bijgaarden (Dilbeek).  Een holle weg voerde me naar de Brusselsestraat in Sint-Ulriks-Kapelle (Dilbeek).  Daar stond bij vorige edities de bevoorrading op een kleine parking in een bocht naast de weg en was er een afsplitsing voor een lus voor de grootste afstanden die er twee keren passeerden.  33,50 km.  Het zogenaamde Borréboske werd niet aangesneden.  De paadjes zijn er naar de bliksem en het ligt er vol kris kras door elkaar omgevallen boomstammen.  Daar valt nog weinig leut te beleven.  Leuke servitudes voerden me door Sint-Ulriks-Kapelle langs mooie plekjes en in een open landschap tot ik op 36 km een strook bos naast de snelweg bereikte.  Ter hoogte van de Assestraat kruiste ik de snelweg en trof er de splitsing tussen de 65-85 km en de 100 km op 36,50 km van het vertrek.  Na een veldspoor kwam er een kilometer verder opnieuw een splitsing tussen de 50-65-85 km en de 100 km.  Hier kreeg ik eventjes terug meer bikers te zien omdat ik me opnieuw op het parcours van de 50 km bevond.

Een zware asfaltklim voerde me in de richting van Asse tot we even voor een witte kapel de buurtweg Lantierenhoutweg in werden gestuurd.  Eerst even verder gereden tot aan de kapel van Petrus Ascanus, martelaar van Gorcum, op de hoek van de Petrus Ascanusstraat en de Pastinakenstraat.  Er kwam een afdaling over een eerder onbetrouwbaar pad vol diepe groeven in de richting van de Terlindenvijver om er op 40,50 km nogmaals een splitsing te zien tussen de 50-65-85 km en de 100 km.  Er liep een sms binnen en ik vermoedde zo halvelings dat deze van Jari kwam.  Inderdaad.  Hij was gearriveerd.  Gemeld dat ik op de toer van 65 km was en nog 25 km te rijden had.  Dat ging dus nog even duren, het had geen zin van op mij te blijven wachten.  Halvelings al afgesproken voor de nachttocht in Sint-Niklaas vrijdagavond!  Nog even gevraagd of de rit hem hier bevallen was, vermits ik vermoedde dat hij deze nog nooit gereden had.  “Super”, was het antwoord.  Het ging een veldspoor in, gevolgd door een paadje op een rode vaste route, een door geulen gehavend spoor op en tenslotte een keienpad tot vlak naast de Kruisborrekapel op 42 km.  13.10 u.  In tegenstelling tot anders dienden we niet te klimmen in de Kruisborreweg om er de drukkere Edingsesteenweg te kruisen, maar ging het na de kapel rechtsaf een grillige track onder de struiken in.  Mijn vermoeden werd bevestigd toen ik even verderop het Kruis van Sjat passeerde.  Dat kruisbeeld staat daar naast een steil pad vol wortels dat we nu konden afdalen.  Bij andere tochten of eerdere edities was het hier altijd klimmen en voor mij te voet!

De Kruisborreweg in Asse, die loopt van de Edingsesteenweg naar de 17de-eeuwse Kruisborrekapel, ontwikkelde zich in de loop van de 20ste eeuw tot een echte ommegang met diverse kapellen, de 'weg oem' of 'Kapellekensweg' genoemd. Naast de weg- of veldkapellen waren er oorspronkelijk ook nog een aantal boomkapelletjes, die intussen verdwenen zijn. Langs de veldweg bevindt zich ook een overluifeld houten kruis met een smeedijzeren Christus, in de volksmond het 'Kruis van Sjat' genoemd. 'Sjat' was de bijnaam van Louis Moerenhout (1868-1957), smid en wagenmaker, die het kruis vervaardigde. Het kruis werd in 1976 hersteld door de plaatselijke heemkring Ascania.

Eens het Kruis van Sjat voorbij was het weer klimmen om dan toch de Edingsesteenweg te kruisen en rechtsaf te slaan.  Na de tocht zou ik vernemen dat hier door de gemeente Asse een omlegging van het parcours verplicht werd omwille van een wielerwedstrijd die de gebruikelijke kruising van de Edingsesteenweg passeerde.  Een servitudepad door velden leidde naar het einde toe dwars door de tuin van een nog recent gebouwd huis.  De bewoners hadden een bordje gehangen met de vraag om het paadje door “ons bos” te willen gebruiken in plaats van de erfdienstbaarheid, teneinde rust en privacy te garanderen.  Allicht ook om het ruïneren van hun gazonnetje te vermijden.  Er zal die zondag heel wat passage door “hun bos” geweest zijn!  De tocht voerde me naar Asbeek waar ik ter hoogte van Platijn de taverne Hof Ten Eenhoorn passeerde op 45 km om 13.30 u.  Even later stak me voor de vierde en laatste keer vandaag dezelfde biker voorbij, iemand in een geel truitje met publiciteit voor Ename op z’n rug!  Dat moet een kerel geweest zijn die de route van 100 km reed en me telkens weer inhaalde!  Hij hield er een stevig tempo in!

Ik reed over een pad langsheen lagergelegen paardenweiden vol boterbloemen.  Het is de moeite van op die herkenbare plek eens halt te houden en rond te kijken naar de knappe omgeving en de glooiende groene weiden omzoomd door bomen.  Prachtig is het daar!  Het ging een strook bos door, gevolgd door een klimmetje over de velden en ik vond het raar dat ik van links op het baantje verderop een biker zag rijden die me al een tijd geleden voorbijgestoken had.  De reden was snel duidelijk.  Daar waar de veldweg uitkwam op een asfaltbaantje werd de keuze gelaten tussen “technisch” linksaf en “normaal” rechtsaf gewoon verder op het parcours na 46,75 km.  Gekozen voor linksaf in het zog van drie anderen.  We werden een track in het bos op gezonden ter hoogte van het kasteel Putberg in Asse.  Na het klimmetje ging het steil naar beneden, waar één van de vorige bikers te voet ging en een andere weer terugkeerde om zijn aanloop te nemen.  Teneinde nekbreuk te vermijden ben ik er veiligheidshalve ook te voet naar beneden gewandeld.  Wat volgde was de mooie singletrack die er door het imposante bos aan de Putberg loopt.  Om dan weer uit te komen aan bordje met de keuze technisch of normaal.

Even verderop bereikte ik na een veldweg de tweede bevoorrading die er na 48,50 km opgesteld stond op het grasveld voor de schuur van een huis waar ze bij eerdere edities ook al gestaan had.  14.00 u.  Er waren nog enkele Straf in Bergaffers aan de slag, waarvan ik alleen degene ken die als schuilnaam Meng heeft.  De mannen kregen complimenten van een biker die de tocht voor het eerst reed.  Er was nog van alles te knabbelen, waaronder de lekkere chocoladecake.  Ondanks het toch al gevorderde uur kwamen er nog anderen toe die allicht op de langste routes reden.  Afscheid genomen en weer op pad.  Onmiddellijk na de eerste zandweg kwam een splitsing tussen de 50-100 km en de 35-65-85 km.  Op het bord stonden ook de nog af te leggen afstanden.  Dat is een goede zaak, want sommige mensen die afgepeigerd zijn denken in te kunnen korten door de route van een kleinere afstand te beginnen volgen!  Maar de rijders op de 50 km hadden nog 22 km voor de boeg, terwijl er voor de 65 km nog slechts 17 km te rijden waren!  Veldwegen en sporen, gevolgd door een afdaling met enkele gevaarlijke geulen waarvoor werd gewaarschuwd, leidden me tot aan de Grotendriesstraat in Meldert (Aalst) op 52 km.  Na enkele servitudes ging het een kilometer verder via een houten trap een knap stuk bos in waar een paadje over een aantal bruggetjes door het bos slingerde.  Vanaf een volgend knap weidespoor had men een mooi zicht op een groen bos op een plek waar nergens huizen te zien waren.  Een singletrack leidde daarna door een strook bos waar de bodem begroeid was met een tapijt van blauwe wilde hyacinten.  Uiteindelijk arriveerde ik in Veldekenslos te Affligem.

We kregen enkele baantjes voor de wielen en dan doken we tussen twee muren een achterliggend veldspoor in.  Ik vroeg me af waar ze de paadjes allemaal bleven halen!  Achteraf zou ik het antwoord op mijn vraag krijgen!  Je moet een goed kenner van de streek zijn om al die wegeltjes te weten liggen!  De paden voerden me tot aan de Putveldweg in Meldert op 58 km van het vertrek.  Het was al 15.00 u!  Ter hoogte van het legendarische Café Kravaalbos Bij Stinne ging het een bospad in op een blauwe vaste route  59 km.  Stinne tapte er nog pinten toen ze 90 jaar was in 2010.  Een jaar later overleed ze.  Het café bleef bestaan omdat vijf mannen er voor zijn blijven zorgen.  De voetbalploeg StinneBoys hebben er hun vaste stek!  Er stond een grote tent buiten en er was redelijk wat beweging van wandelaars.  Na een klim over een zanderig spoor reed ik het Kravaalbos binnen over een mooie singletrack tot aan de Huizekensstraat in Meldert.  Geen enkel huis staat er op dezelfde rooilijn en oud en nieuw, klassiek en modern door elkaar!  Typisch Vlaams!  Twee keren rechtsaf om nogmaals een klim richting het Kravaalbos voor de wielen te krijgen.  In het bos zelf was het nogmaals stevig klimmen over een pad met bij momenten diepe sporen tussen de blauwe boshyacinten.  Ik kwam er enkele keren dezelfde jogger tegen en drie jonge gasten waren er vanuit het bos foto’s aan het maken van de achterliggende open ruimte.  Tot 62,50 km kon ik genieten van het mooie ritje door dit knappe bos.  Op het kaartje van Jari kan je goed zien waar Café Bij Stinne gelegen is.  Het parcours maakte er een bocht van bijna 360 graden.

Na het verlaten van het Kravaalbos ging het veld- en zandwegen op.  We staken de Steenweg over om zo tot het kerkje van Mazenzele te rijden.  Toen ik hier destijds de Daan-TT kwam rijden stond ik nabij de kerk geparkeerd op de plek waar nu een reeks nieuwe huizen is gebouwd.  De kerk zag er toen zeer vervallen uit en ik had toen geschreven dat het jammer was dat ze zo stond te verkommeren.  Intussen is ze helemaal opgeknapt en in haar oude luister hersteld!  Alsof iemand mijn tekst gelezen had!  Er zijn nog kerkjes in deze streek gerestaureerd, zoals Sint-Gudula in Merchtem-Hamme waar ik ook al per bike ben gepasseerd tijdens toertochten.  Vanuit Mazenzele was het nog slechts een steenworp van Droeshout waar ik na 67,50 km arriveerde.  Ik durf niet schrijven hoe laat!  Ik werd er onmiddellijk gespot door Boxer waardoor ook Svekken en Jakke naar me toe kwamen.  Deze Goodfellas uit Dendermonde stonden net op het punt om huiswaarts te vertrekken.  Ik was content dat ik hen nog even te zien kreeg.  Eind juli zal ik hen wel weer kunnen spotten op de Boerenbike in Opwijk waar ze elk jaar trouw present zijn.  Later nog na de Halloween-nightride in Zele!  Of hoe je door de mountainbike fijne mensen leert kennen, want die kerels zijn altijd even vriendelijk!  Ook de beruchte Streets werd er bij gehaald.  Een paar woorden met hem gewisseld, want de mens was mee aan het helpen opruimen.  Ik kreeg zelfs prompt wat te drinken aangeboden en als laatste op de après heb ik me ook nog twee broodjes hamburger aangeschaft.  Intussen reeds afgekoeld, maar ze smaakten.

Nog even staan praten met Bergaffer Dirk terwijl iedereen er in de weer was met het sorteren van leeggoed, het afbreken van de zelf in elkaar gestoken douchecabine, het opvouwen van de tenten en het opruimen van een staketsel waar een groot spandoek van de club aan was bevestigd.  Dat had de afgelopen tijd in de voortuin van één van leden gestaan om de tocht aan te kondigen.  Toen ik opmerkte dat er bij zo’n toertocht toch veel komt kijken en de organisatie blijkbaar toch op wieltjes liep en iedereen in de weer was, vertelde Dirk dat organiseren er bij iedereen van jongs af aan in zat.  De club is ontstaan uit de plaatselijke KLJ toen deze mannen de jeugdbeweging zo stilaan ontgroeiden maar elkaar niet uit het oog wilden verliezen en aldus samen begonnen te mountainbiken.  Allicht zullen velen ooit leider geweest zijn en dan moet je in staat zijn om te organiseren.  Er liepen trouwens nu heel wat kinderen rond, want de lokalen van de jeugdbeweging liggen achter de parochiezaal.  Allicht is zo de opvolging door de volgende generaties verzekerd.  Ook eens gevraagd hoe ze er in slagen van al die paadjes te weten liggen!  Blijkbaar is er één van de leden die de hele streek kent als zijn broekzak en zelfs zonder voorbereiding een rit met de club kan leiden in gelijk welke richting!  Hij had op korte tijd een omlegging van het parcours in Asse tengevolge van de wielerwedstrijd uit zijn hoge helm getoverd.  Zo iemand is goud waard voor een club natuurlijk!  Afscheid genomen, onder anderen van Kris bij wie ik me daarstraks had ingeschreven, en m’n nog eenzaam in de parkeerweide achtergebleven auto opgezocht.  Tevreden weer naar huis gereden en blij dat ik er ook deze keer weer bij was kunnen zijn, met prachtig weer en op een toertocht georganiseerd door een groep enthousiaste rakkers vanaf dat godvergeten plekje in Droeshout.  Met groeten aan de Bergaffers die ik niet te zien kreeg, zoals Mojobiker en Dr. Gonzo en alle andere mannen in de groene pakken!  ’s Avonds zouden alle medewerkers nog aanschuiven voor een afsluitende barbecue, zo’n 70 mensen die bij dit alles betrokken waren en voor 1231 deelnemers een knappe zondag in elkaar staken!  Allicht tot op de Boerenbike op de laatste zondag van juli!

Jari registreerde de route van 50 km op Google-Maps: klik hier!

StrafinBergaffer Mojobiker maakte een filmpje tijdens de voorbereidingen: klik hier of kijk onderaan!

Voor foto's: klik hier!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op mtbwijzer.be!

StrammerMax