Nightride (20-40 km) te Bazel op zaterdag 15-03-2014.

Ik raak er moeilijk wijs uit, want in Bazel is er een Sint-Petrusschool en ik vermoed dat MTB Sint-Petrus daar wat mee te maken heeft en dat het een leraar is die indertijd met de organisatie van deze toertocht begonnen is.  De tocht vertrok anderzijds vanuit het Sint-Jorisinstituut en het leek me wel dezelfde plek als tijdens de vorige edities die ik in 2009 en 2011 meemaakte.  Alhoewel ik de indruk had dat er toen vanuit een ander zaaltje werd vertrokken.  In ieder geval heb ik destijds in 2009 de eerste editie van deze rit meegedaan.

Van thuis uit naar Bazel is niet zo ver rijden, gewoon de Antwerpse ring volgen en na de tunnel onder de Schelde er af.  In de omgeving van de start was er zo goed als geen beweging te zien, zodat ik nog eens op de afgedrukte kalender in de auto ben gaan kijken of ik me niet van datum vergist had! Neen dus!  De openstaande deur van de school binnen gewandeld, waar ik in een soort hal kwam met daarachter een stikdonkere speelplaats.  Geen bike te bespeuren!  Terug naar buiten om via een achterpoortje, waar dan toch enige aanwijzingen hingen, een andere donkere speelplaats te treffen.  Daar stonden op zijn minst al nadarhekkens en in een zaaltje brandde licht.  Daar moest ik wezen en ik was op dat ogenblik de enige biker aanwezig!  Eens ingeschreven en weer buiten kwamen daar een man en een vrouw toe die naar hun zeggen na een kwartier weer bij af waren!  Ergens een pijl gemist aan De Dulpop!  Zij vertrokken opnieuw en omdat zij zich nog enkele keren vergisten, kwam ik hen geregeld weer tegen en heb zelfs een groot gedeelte van de tocht in hun gezelschap gereden.  Met mijn megalampen kon ik de pijltjes namelijk gemakkelijker zien terwijl het tweetal vermoedelijk gelegenheidsnachtrijders waren met verlichting die eigenlijk te zwak was voor op de donkerste stukken van het traject.  Het gebruik van pijlen zonder reflecterende stroken, op enkele uitzonderingen na, gaf zelfs voor mij geregeld problemen, terwijl mijn verlichting sterk genoeg is en ik het gewend ben van nachtritten te rijden.  Ik maakte de opmerking over het niet gebruiken van reflecterende stroken al in mijn verslagje van 2009 op het forum en blijkbaar is daar na vijf jaar nog niets mee gedaan!

Om 20.20 u was ik op weg.  Het ging Bazel uit en veldsporen brachten mij tot in het dorp van Kruibeke.  Via een brug staken we daar op 4 km een gracht over ter hoogte van een dijk.  Net toen ik aan het denken was dat alles er droog bij lag reed ik door een modderige plek op een grasspoor!  Op 5 km bereikte ik na een kasseibaantje een plaats waar wegenwerken aan de gang waren.  Meer naar het einde toe zouden we hier nogmaals passeren.  We bereikten een eigenaardig gebied waar paden me langsheen waterplassen en vijvers loodsten.  Ik vermoed dat het hier over een eerder kunstmatig aangelegd natuurgebied gaat, een broedplaats voor vogels.  Op de achtergrond een fel verlichte fabriek.  Vanuit de Watermolenstraat in Kruibeke ging het een grote baan over ter hoogte van een grote fietsenzaak met publiciteit voor Giant.  De vitrines waren te zien vanaf metalen loopbruggen die over een vijver waren geconstrueerd.  Ik vermoed dat dit de Burchtstraat was.  Op de hoek van de straat stonden er twee bikers waarvan één pech had gehad, vermoedelijk een lekke band, en bezig was met de herstellingen.

Het ging een pad met steenpuin in, gevolgd door een kasseibaantje en een asfaltwegeltje doorheen een godverlaten wereld naast een soort pijpleiding.  In de nabijheid stonden windmolens en naar het einde van het pad toe reed ik voorbij enkele verloren gelopen oude opgeknapte rijhuisjes waar veel auto’s geparkeerd stonden.  Na een haakse bocht stonden er een aantal villa’s.  De Vossenstraat bracht me zo tot nabij de voet van de snelweg E17.  Even verderop trof ik de splitsing tussen de routes van 25 km en van 35 km die er na afloop 40 km zouden blijken te zijn.  Dat stond blijkbaar wel op de kaart aan de start aangegeven.  De splitsing diende zich aan na 9 km om 21.00 u.  Volgde de doortocht van een KMO-zone tot de door een seingever bewaakte oversteek van de Krijgsbaan.  Aan de overkant ging het de donkere Schaarbeekstraat in de gemeente Burcht (Zwijndrecht) in.  Enkele straten en verharde paden doorheen een parkgebied werden ons deel tot 11,50 km met de snelweg nog steeds in de verte.  Tot 14 km doorkruisten we de meer bewoonde wereld van Burcht, waarna het ter hoogte van de Burchtse Weel een graspaadje op ging.  Dat paadje liep vanaf een gegeven plaats tot vlak naast de snelweg.  Even verderop ging het via twee bruggen de E17 onderdoor, samen met de spoorweg.  Ik reed intussen in het zog van de man en de vrouw die ik aan de start had gezien.  Ik had hen voordien ergens een pijltje zien missen dat onduidelijk naar een smal serivutudepad in het dorp wees, had nog geroepen, maar ze waren al te ver om het nog te horen!  Als we die plek op een kaart lokaliseren, dan betekende dit dat we in het niemandsland ter hoogte van de verkeerswisselaar Antwerpen-Linkeroever reden.  Na nogmaals de doortocht van een KMO-zone bereikten we op 16 km de Antwerpse gemeente Zwijndrecht.  Daar kwam er een splitsing tussen de 35 km en de 45 km (voor de toertocht van de zondag).  Even gewacht op het koppel dat ik intussen had ingehaald.  Zij opteerden voor de 35 km en ik heb dat dan ook gedaan, mede omdat ik in de kalender gezien had dat de grote afstand voor de nachtrit 35 km betrof.

Er volgde de overtocht van een grote zandvlakte en tot mijn verbazing arriveerden we na 17 km op de Blancefloerlaan, de grote invalsweg naar Antwerpen-Linkeroever en ter hoogte van het bizarre gebouw van De Lijn dat opgetrokken is tussen de tramsporen van de tramlijn die Merksem met Zwijndrecht verbindt.  Nooit verwacht dat ik deze plek met de bike aan zou doen!  We reden een eindje over het fietspad naast deze baan, de snelweg weer over, om zo de bevoorrading te treffen voor één van de gloednieuwe gebouwen van de daar gelegen KMO-zone.  Er waren bananen en peperkoek om te eten en zoete sportdrank om te drinken.  Ondanks het feit dat de mensen ter plekke slechts bijzonder weinig deelnemers te zien hadden gekregen, men sprak van een zestig bikers, waren ze enthousiast bezig met hun taak.  Toen ik daar samen met de man en de vrouw even stond uit te blazen, kwamen er toch nog vier andere rijders toe.

Na de stop reden we spoedig op de oever van de Schelde.  Het was bizar van tijdens een nachtelijke toertocht vanaf Sint-Anneke, zoals de Linkeroever hier gekend is, de verlichte stad Antwerpen met de kathedraal en de boerentoren te zien liggen.  De stad aan de stroom waar ik enkele jaren van mijn prille kindertijd heb gewoond op de benedenverdieping van een oud herenhuis in kamers met hoge zolderingen.  Intussen een halve eeuw geleden.  We bereikten een grote baan, ik vermoed de Beatrijslaan, en in het zog van een tweetal mannen dat ik aan de stop had zien toekomen en het koppel, reed ik veel te ver.  We hadden het pijltje rechtsaf niet zien hangen.  We zagen de twee mannen terugkeren, zelf ook rechtsomkeer gemaakt, het koppel hield even halt.  In de verte zag ik de twee kerels afslaan, waarna ik even gewacht heb tot de man en de vrouw me het te volgen paadje in konden zien rijden.  Op 22 km volgde vanaf hier een graspaadje dat ons naar een strook bos voerde op de grens tussen Antwerpen-Linkeroever en Zwijndrecht.  Enkele plezante singletracks voerden ons langsheen dicht op elkaar staande boomstammetjes.  Ook hier een pijltje gemist, maar daardoor kwam ik te weten dat ik in het Neuzenbergbos aan het rijden was.  Aangeplant in 1984.  Na het bos volgden nog een wegeltje met enkele bochtjes over een open terrein met hoog opgeschoten gras.  Ook hier waren de pijltjes niet altijd goed te zien!

Asfalt en een fietsweg langsheen de Schelde voerden opnieuw in de richting van Burcht.  Op 25 km van het vertrek reden we daar langsheen de kerk die zo goed als op de oever van de Schelde gebouwd is, een schilderachtige plek.  Vanaf de kerk volgde een leuk smal paadje tussen twee rijen bomen met enkele bultjes op en af.  De man en de vrouw reden nu voor mij.  We doorkruisten een industrieterrein en bereikten Burcht waar we op 28 km de Kruibeeksesteenweg dienden over te steken.  Een pijltje linksaf verkeerd ingeschat waardoor ik hobbelend over een veld reed.  Het koppel dat nu volgde had ook door dat er iets niet klopte en dat we de zandweg naast het veld hadden moeten nemen.  Die lag er gehavend bij en werd halverwege nog versperd door een werfkeet, ik vermoed een mobiele pompinstallatie.  Dat het er zo zanderig en stoffig was werd korte tijd later duidelijk toen we het terrein van vermoedelijk een cementfabriek op reden.  Bij het met de auto naar huis rijden ben ik daar nadien nog gepasseerd.  Een meer bewoonde wereld en helaas het zoveelste industrieterrein werden tot 32 km ons deel.  Uiteindelijk arriveerden we op dezelfde plek aan de wegenwerken ter hoogte van het kasseibaantje, de plaats die we bij aanvang hadden getroffen na 5 km.  De dame van het tweetal merkte op dat we van hier nooit na 35 km weer in Bazel zouden zijn!

Het ging eventjes langsheen een baan, ik vermoed in de buurt van de Molenstraat en de Scheldelei in Kruibeke volgens een kaartje, maar het blijft een gok.  De dame moet moe zijn beginnen te worden, want het tweetal hield even halt toen we een donker breed pad naast een dijk in sloegen en van dan af ben ik hen jammer genoeg uit het oog verloren.  Er volgde immers een tergend lang stuk in volstrekte duisternis over een brede weg van opgespoten grond naast een hoge dijk die alles aan het zicht onttrok.  Ik vermoed dat we evenwijdig met de Schelde weer richting Bazel reden.  Op een desolate plek ging het linksaf over een landelijk baantje tot ik na 34,75 km een steile dijk werd opgejaagd naast een recent aangelegde trap.  Ik begon al te vrezen dat ik opnieuw aan de tocht begonnen was, want bij aanvang hadden we ook zoiets voor de wielen gekregen.  Linksaf op de dijk over een breed grasspoor doorheen een verlaten donkere omgeving.  Dat spoor ging na enige tijd over in een smaller en bijwijlen gehavend grasspoor dat tergend lang over dijken liep.  Soms werd het even verlaten om over een asfaltbaantje te rijden.  De aanwijzingen waren hier vaak minimaal, soms enkel beperkt tot een veeg kalk op de grond!

Aan mijn linkerhand zag ik vanaf de dijk de Schelde liggen met slijkerige slikken in inhammen en op de andere oever de lichtjes van bedrijven.  Aan mijn rechterhand een landschap met grote en kleine waterplassen zoals ik ze bij aanvang had gezien.  Als ik stil stond hoorde ik ondanks de duisternis de geluiden van vogels.  Het ging steil naar beneden over beton in de richting van een oranje verkeersbord “omleiding” naar een pad tussen de waterplassen, broedplaats voor vogels, toegang verboden.  36,80 km.  Via het pad bereikte ik een kasseibaantje op een dijk door een bizar bos dat doorsneden werd door een grachtenstelsel in een onbewoond gebied.  De winterstormen moeten hier blijkbaar ferm huisgehouden hebben, want de straatverlichting werkte niet, een dikke elektriciteitsdraad hing op diverse plaatsen tot vlak boven de grond en er lagen nog verschillende afgeknakte bomen langs de kant.  Via het kasseiwegeltje bereikte ik een soort dolomieten pad dat gelegen was tussen de strook bos en een straat met grote villa’s waarvan de bomenrijke tuinen tot tegen het pad reikten.  Het pad voerde me tot aan een bruggetje over een waterloopje aan een grote vijver aan de rand van de bewoonde wereld.  Via de brug bereikte ik een soort van parkdomein waarin een kasteel Wissekerke ligt en waar duidelijk een feest aan de gang was.  Daar werd ons nog een klimmetje voor de wielen geworpen.  Ik reed de grote kasteelpoort onder tot op een knap dorpspleintje en na 41 km was ik weer in de school.  23.40 u.

Een man van de organisatie kwam vragen of ik de bikewash of de douches nog wenste te gebruiken.  Dat was niet nodig.  Mijn bike was relatief proper gebleven en moest de volgende dag weer dienen, daar was ik niet zinnens van veel werk aan te besteden.  Me wassen zou ik thuis wel doen.  Binnen zat nog een viertal bikers en het duo mannen van aan de stop in wiens zog ik te ver de Beatrijslaan was opgereden na de pauze.  Met dit tweetal nog een praatje gemaakt tot ze huiswaarts trokken.  De man en de vrouw in wiens gezelschap ik zo lang had gereden niet meer gezien.  Ik was nochtans niet de laatste, want na mij kwamen er nog twee mannen toe in de kantine.  Ik had wat te doen met de mensen die er nog aan het werk waren, alhoewel de lage opkomst hun enthousiasme blijkbaar niet had weten te doven.  Ik vrees toch dat de mensen van Sint-Petrus uit een ander vaatje zullen moeten tappen wil hun nachttocht niet ten dode opgeschreven zijn.  De streek hebben ze niet mee, zo op de rand van een grootstad met de uitlopers van de Antwerpse haven langsheen de hier weinig schilderachtige Schelde.  Maar een toertocht over industrieterreinen en door eeuwige werken geplaagde en vaak opgespoten gronden in een desolate streek stemt me nu niet bepaald vrolijk.  Ondanks dat heb ik me toch weten te amuseren en kon ik hier mijn in Nederland aangekochte nieuwe blauwe ventiellampjes eens uittesten.  Al bij al heb ik mijn komst naar Bazel dus niet betreurd.  Jammer voor de lage opkomst.  Het werk dat de mensen er in gestoken hebben blijft hetzelfde, ik twijfel ook niet aan de goede bedoelingen, maar aan de organisatie van deze nachtrit zal toch wat moeten gesleuteld worden!  Zoals iemand in zijn beoordeling schreef, misschien best eens elders toertochten rijden of zijn licht (what’s in a word) eens opsteken bij clubs die ervaring hebben met het organiseren van nachttochten.  In plaats van via de snelweg langs de lokale wegen huiswaarts gekeerd, waarbij ik, tot zelfs redelijk ver van de start, plaatsen passeerde die ik daarstraks met de bike had aangedaan.

Het verslag van deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op mtbwijzer.be!