Toertocht “Fiets je Rot, red de Middenvijver" (40 km) te Antwerpen-Linkeroever op zaterdag 26-04-2014.

Jarenlang mocht de natuur op Linkeroever haar gang gaan. Er waren bomen en struikgewas, plassen en struwelen. De natuur werd ongemoeid gelaten, ijsvogels vlogen heen en weer terwijl de seizoenen kwamen en gingen. De biodiversiteit nam toe, de rijkdom groeide. Het werd niet voor niets het “laatste wandelparadijs” genoemd. Het was ook een van de zeldzame gedoogzones waar honden (en hun baasjes) nog los mochten rondlopen. Jeugdbewegingen vonden er de vrije ruimte. Wandelaars voelden er zich thuis. Honden konden er nog putten graven en zwemmen en sociaal zijn. Net als de mensen. Er was niets geregeld, men regelde het zelf. De gemeenschap zorgde voor het opruimen van zwerfvuil, men hield zelf een oogje in het zeil. De menselijke waarde van het gebied was groot.

Het terrein, eigendom van Waterwegen en Zeekanaal, werd in concessie gegeven voor twintig jaar aan een privé bedrijf dat op dit terrein mega festivals zoals Laundry Day wil organiseren. Daar wordt laconiek bij verteld dat “er vroeger niets was” en dat het gebied nu 'opgewaardeerd' zal worden. Dit opwaarderen omvat de intentie tot het aanleggen van permanente betonnen wegen, het plaatsen van een omheining, geluidsoverlast, hopen afval van de festivalgangers, verkeersellende, ...

De toertocht “Fiets je Rot” maakte deel uit van het evenement “Red de Middenvijver”.  Er was ook een “Ren je Rot” voor honden en een “Vlieg je Rot” voor modelvliegtuigjes.  Dit alles genaamd naar het nabijgelegen natuurgebied Het Rot dat samen met de grote grasweide aan De Middenvijver bedreigd wordt door de aanleg van de Oosterweelverbinding voor het sluiten van de ring om Antwerpen en de mogelijke komst van mega-evenementen zoals Laundry Day en andere muziekfestivals.  De stad heeft namelijk haar oog laten vallen op de grote grasvlakte die tot op heden toe gebruikt en ook in ere gehouden werd door de bewoners die er kwamen biken, met hun hond wandelen of met hun modelvliegtuigen spelen.  Ook het nabijgelegen Sint-Annabos gaat voor negentig procent tegen de vlakte indien de Oosterweelverbinding er komt.  Er is geen betere manier om de mensen bewust te maken van deze dreiging dan ze kennis te laten maken met de natuurpracht die deze plekken bieden zo dicht tegen de stad.  Menig biker verbaasde zich na afloop dan ook over het feit dat er nog zo veel off-road te vinden is op Antwerpen-Linkeroever.

Mijn auto geparkeerd op een verlaten asfaltweg ter hoogte van het rondpunt voor de bebouwde kom van Zwijndrecht in de buurt van het schelpvormige gebouw dat er tussen de tramsporen staat.  Er stonden daar in de buurt tenten voor de Bloesemfeesten.  Na het kruisen van de snelweg was ik na 1,75 km aan het tentje op De Middenvijver wat ik bij het passeren al had zien staan achter de strook bomen langsheen de Blancefloerlaan.  De toertocht was aangekondigd als “basic”, dus zonder voorzieningen zoals bevoorrading, bikewash en douches, maar ook volledig gratis.  Een formuliertje ingevuld aan de actietent en wat uitleg gekregen van een dame van het organiserend comité.  Om 12.45 u was ik op pad.  Ik diende de weide te kruisen in de richting van een houten slagboom aan de toegang tot Het Rot aan De Middenvijver.  Assepaadjes voerden me doorheen een zanderig bebost gebied waarbij ik tot vlak naast De Middenvijver passeerde in het gezelschap van nog drie andere bikers.  De wegeltjes brachten me tot aan de Charles Decosterlaan waar we een singletrack in reden.  Deze laan is een invalsweg vanaf de snelweg naar Antwerpen toe.  Daarna voerden assewegen ons doorheen een bebost gebied dat gelegen was tussen knappe waterpartijen links en de Charles Decosterlaan rechts.  Allerlei vogels zaten er op het water, waaronder ook een grote witte zwaan.  De omgeving was er zeer mooi.  Op 4,75 km reed ik in de omgeving van de verkeerswisselaar Antwerpen-West.  Een biker met een Nederlands accent keerde op zijn stappen terug omdat hij een pijltje naar een graspaadje toe gemist had.

Even verder ging het de Blancefloerlaan op en na 5,75 km rechtsaf een nieuwe woonwijk in.  Er wordt langsheen de Blancefloerlaan in de richting van de stad nogal verwoed gebouwd.  De straat ging over in een off-road-paadje dat me tot aan het Galgenweel, een grote waterplas, voerde.  In de verte zag ik de frietzakken staan, zoals het nieuwe gerechtshof hier genoemd wordt omwille van de rare vorm van de daken.  Vanaf hier reden we over de zanderige paden langsheen het Galgenweel.  Er voeren zeilers op het water, langs de kant zaten vissers en zelfs al de eerste zonnekloppers, terwijl anderen aan het joggen waren.  Er reden me twee bikers voorbij in de bocht omheen de waterplas.  Even verderop werd mijn aandacht getrokken door een gedenksteen die de naam van Kay Maartense vermeldde (9/3/1988 – 6/12/2012), verdwenen na een reddingspoging van zijn vriend in de Schelde.  Hun lichamen zijn tot op heden niet gevonden.  Het kiezelpaadje naast het Galgenweel had ik ook bereden tijdens de nachttocht van de Sint-Petrusschool te Bazel.  Van hier heb je een mooi zicht op de skyline van Antwerpen.

Ik kwam uit op een straat en daar moesten we rechtsaf de fietstunnel in die in de rand van de Kennedytunnel de snelweg kruist.  Maar ik ben eerst linksaf gereden om te zien waar ik me ergens bevond.  Dat bleek de Beatrijslaan te zijn.  Ik ben er langs gereden tot aan de Galgenweellaan.  Er stonden al dranghekkens voor de Antwerp Ten Miles die daags nadien gelopen zou worden.  Vanuit de bebouwde kern van Antwerpen-Linkeroever kwam een zeer grote colonne motorrijders voorbij gereden.  Dat waren er honderden!  Op mijn stappen teruggekeerd en voor het eerst in mijn leven ben ik door de fietstunnel van de Kennedytunnel gereden richting Antwerpen-Centrum, Hoboken en Wilrijk.  Er is zelfs een heel netwerk van fietstunnels en een lift die je naar de tunnel onder de Schelde richting Antwerpen-stad brengt!  Voor fietsen, brommers en voetgangers!  Wij reden echter gewoon rechtdoor en bleven op de Linkeroever om weer uit te komen op de Beatrijslaan die daar ook de snelweg kruist.  Wij hadden dus net zo goed over de brug kunnen rijden!  Omdat ik een pijl rechtsaf mistte, ben ik bijna tot in Burcht gereden en op mijn stappen teruggekeerd.  13,50 km om 13.40 u.

Het ging rechtsaf naast een plek waar bouwwerken gingen beginnen en over een braakliggend terrein met rechts achter de bomen de snelweg en links een dijk waarachter de Burchtse Weel moet gelegen hebben.  Ik ben tot aan de dijk gereden en bovenop gaan kijken, maar ik zag enkel grasland en bomen.  Er kwamen nog drie bikers toe en na de overtocht van het open terrein doken we een knappe singletrack in door laag groen en struikgewas.  We bereikten van tussen de struiken en bomen het gloednieuwe asfaltpad dat over de dijk liep.  Op de grens met Zwijndrecht ter hoogte van enkele waterpartijen reden we het gebied van de Burchtse Weel in.  De nachttocht vanuit Bazel passeerde hier ook.  16 km.  We bereden eerst de paadjes die hier in een strook bos liggen en van 17 km tot 18 km volgde een zeer knap spoor doorheen het gras.  Het liep evenwijdig met de snelweg die aan onze rechterhand door veel groen en bomen aan het zicht werd onttrokken.  Aan het einde ervan ging het rechtsaf op een assenweg en twee bruggen van de snelweg onder naar een KMO-zone toe.  Op de Antwerpsesteenweg in Burcht kruisten we via een brug de spoorweg.  19 km om 14.00 u.  We reden enkele straten van Burcht door en verlieten de bewoonde wereld aan een pompstation.  Het ging eerst een plezante singletrack op tussen laag groen.  Van daar doken we het groene gebied in dat gelegen is tussen de spoorweg rechts en de in de verte gelegen Blancefloerlaan links.  Ik kon het schelpvormige tramhuisje in de buurt van waar mijn wagen geparkeerd stond in de verte zien.  We reden dan over het open terrein met bomenpartijen om voor de snelweg linksaf te gaan van de spoorweg weg in de richting van de Blancefloerlaan.  Er kwam daar nog een biker toe.

Ik reed voorbij het uiteinde van het asfaltbaantje naast de Blancefloerlaan dat doodloopt op de snelweg nabij de verkeerswisselaar Antwerpen-West en zag in de verte m’n auto geparkeerd staan.  21 km.  We reden naast de snelweg onder de Blancefloerlaan om via een track die tussen de snelweg en een bos over een soort dijk liep de Dwarsstraat op het grondgebied Zwijndrecht te bereiken.  Dat is een straat onder de bomen die vertrekt van aan het rondpunt voor de bebouwde kom van Zwijndrecht en doodloopt op de snelweg.  Op 22 km passeerde ik daar een filiaal van Basic Fit.  We doken rechtsaf een paadje in tussen de struiken om in een open met bomen begroeid zanderig gebied te komen.  Daar lagen zeer plezante paadjes en singletracks die over zanderige vlakten en door stroken bos voerden.  Soms over heuveltjes en bulten.  In ieder geval een echte speeltuin voor mountainbikers.  Ook voor andere doeleinden, te zien wat er op de grond lag aan het einde van een doodlopend paadje dat ik per vergissing was in gereden.  Omdat ik ergens een pijltje gemist had op de wirwar van wegeltjes heb ik een bepaald stukje twee keren gereden.  Tot 28 km konden we genieten van deze mooie plek.  We verlieten ze via een grasspoor naast de snelweg en tussen de struiken.

Dan moesten we een trap af, geconstrueerd uit oude dwarsliggers van een spoorweg om uit te komen in een net straatje, kassei met aan weerszijden een betonnen strook.  Er stonden daar drie eenzame huizen, waaronder de Bed and Breakfest ’t Vliethuys in de Polderstraat 258 te Zwijndrecht.  Met zicht op niets dan groen.  Vlak na het derde huis ging het linksaf een grasspoor in dat “Het Vredespad” gedoopt was.  Dit leidde naar het zogenaamde Vredesbos met eerder laag groen in Zwijndrecht.  Er liepen een aantal wandelaars.  Via een knap zanderig pad onder de bomen kwam ik weer uit in de Polderstraat die er naast de expressweg E34 ligt.  Dat is het einde van de expressweg die via de Charles Decosterlaan de Linkeroever binnen duikt.  30 km.  Samen met twee andere bikers stak ik de expressweg over ter hoogte van verkeerslichten.  Aan de overkant ging het een hele tijd evenwijdig met de expressweg op een baantje, eerst asfalt, daarna steenslag in de richting van de stad.  Op 33 km bereikte ik de Charles Decosterlaan en dienden we rechtsaf te slaan.  Een asseweg voerde me tussen een gracht in de diepte links en een bos rechts tot aan de Scheldedijk.  Aan de overkant an de gracht liepen in de diepte over een spoor drie wandelaars.  Even rondgereden in de omgeving van de Scheldedijk, niet wetend dat het parcours me later weer hierlangs zou brengen!

Het ging linksaf en ter hoogte van een pompgemaal neerwaarts en het natuurgebied Blokkersdijk in.  Een mooi pad leidde me door dit bosrijke gebied of er langs over een zanderige ondergrond.  Links naast een waterpartij lagen broedgebieden voor watervogels.  Het pad dook opnieuw het bos in en na een bochtje naast een prikkeldraad trof ik een stukje met veel wortels.  Uiteindelijk reed ik over een grasspoor naast de bosrand om weer uit te komen op de Scheldedijk ter hoogte van de plek waar we Blokkerdsdijk daarnet waren in gereden.  We reden even over de dijk om dan naar beneden toe het imposante Sint-Annabos binnen te rijden.  We genoten daar van een wirwar van paadjes onder hoge bomen.  Nooit geweten dat hier zo’n knap gebied lag.  Even kwam ik op 38 km langs een parkeerplaats aan de ingang van het bos ter hoogte van een manege om weer bospaadjes in te slaan.  Twee infoborden die ik onderweg tegenkwam dienden het te ontgelden in verband met de aanleg van de Oosterweelverbinding en de vernieling van deze natuurgebieden.

Een paadje leidde me weer naar de bewoonde wereld naar straten zoals Le Corbusierlaan en De Heemlaan, enkele doodlopende straten van een kleine villawijk nabij één van de grotere lanen op de Linkeroever.  40 km.  In het gezelschap van een echtpaar reed ik dan over een grasspoor op de middenberm van de August Vermeylenlaan om net voor de toegang tot de Waaslandtunnel of “konijnenpijp” over te steken naar de Halewijnlaan toe.  We doken een doodlopend zijstraatje in en arriveerden weer op de grote grasvlakte aan De Middenvijver.  Gedurende 43 km hadden we kennis kunnen maken met vele open ruimten die hier op een boogscheut van een grootstad enkel door insiders en plaatselijke bewoners gekend zijn!  Of hoe je met de mountainbike nieuwe horizonten kan ontdekken op plaatsen waar je ze niet verwacht!

Groot was mijn verbazing toen ik tijdens een gesprek met een van de dames ter plaatste te horen kreeg dat heel dit parcours uitgestippeld en uitgepijld was door slechts twee mensen, zij en haar echtgenoot!  Van 16.00 u tot 21.30 u hadden zij daags tevoren de pijltjes gehangen en ’s ochtends alles nog eens gecontroleerd.  Deze mevrouw was wel opgegroeid op Linkeroever, maar om zo’n tocht uit te zetten moet je toch beschikken over een uitstekende terreinkennis!  Zij was tevreden over de opkomst en vooral ook over de vele positieve reacties van de deelnemers.  Velen hoopten dat het niet bij een eenmalige organisatie zou blijven, zolang het nog kan tenminste.  Er waren ook nog hondenliefhebbers met hun viervoeters present en zij konden deelnemen aan een soort wedstrijd.  Het was boeiend om nadien het gedrag van de dieren te observeren.  Een kleine hond kwam uitdagend een balletje voor uw voeten rollen opdat je het zou wegwerpen.  Tegen de duur kwamen alle andere honden meespelen!  Tenslotte kon je ook de petitie ondertekenen ten guste van het behoud van De Middenvijver.  Opdat op zijn minst deze grote grasvlakte zou gespaard en vrij toegankelijk blijven voor de bewoners indien de Oosterweelverbinding er toch zou komen!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op mtbwijzer.be!

Kijk ook eens naar de site: http://www.reddemiddenvijver.be/

StrammerMax