Plan je fietstochten online

Gedaan met de papieren fietsroutekaarten. Vanaf nu kan je online je fietsweg bepalen.

De website www.routeyou.com geeft je de mogelijkheid om een fietsroute vast te leggen langs allerlei bezienswaardigheden, musea of leuke restaurantjes en cafés. Voor ieder wat wils dus. En het leukste: alles is helemaal up-to-date en beschikbaar via de smartphone. Verander je onderweg dus toch nog van gedacht, dan geef je dat snel in op je gsm en die berekent meteen een nieuwe route.

De website geeft momenteel de belangrijkste fietsknooppunten weer in heel Vlaanderen.

Beeld: Photo News

Bron: Vakantiekanaal

02-02-2012 om 20:52 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-25-45 km) te Hoogerheide van Roparunteam “Door dik en dun” Steenbergen op 29-01-2012.

Na een korte nacht liep de wekker weer veel te vroeg af. De laatste tijd sta ik tijdens het weekend vroeger op dan tijdens de week! Me snel klaargemaakt en enkele boterhammen achter de kiezen gestoken, zodat ik om 8.10 u thuis met de bike kon vertrekken richting het Nederlandse Hoogerheide. Twee weken geleden was er ook een toer vanuit Hoogerheide, maar aangezien deze streek zo dicht bij huis ligt en nooit gaat vervelen, ging het weer die richting uit. De opbrengst was ook voor een goed doel, ter sponsoring van een RoParunteam dat meedoet aan een estafetteloop tussen Rotterdam en Parijs, ten voordele van het kankeronderzoek. Het was bitter koud tijdens mijn eenzame rit over de autovrije binnenwegeltjes richting Stabroek en het Nederlandse Putte. De koude wind woei in mijn gezicht en ik had het knap lastig om vooruit te komen. Dat beloofde weinig goeds, gezien we met grote kans de Nootjesberg straks op onze weg zouden treffen! Het smalle paadje ter hoogte van het Elzenbos lag er nog zeer vochtig bij. Ik had gedacht dat het hier al meer opgedroogd zou zijn! Op de Putseweg kwam ik slechts twee bikers tegen die me tegen hoge snelheid voorbij reden en me zo het nakijken gaven, terwijl ik reed te stompen met pijn in de billen! Na 18 km en een klein uur later, was ik aan de Sports and Pleasure, een plek waaraan nare herinneringen zijn verbonden, vermits na deze toer vorig jaar mijn nieuwe bike op laffe wijze werd gestolen, terwijl ik hem zelfs met een slot had vastgelegd!

SilverFokske stond binnen in de cafetaria en nadat ik mijn inschrijvingsgeld betaald had, zagen we Rubber-12 met zijn bike arriveren. Op dat moment werd ik aangesproken door twee mannen van wie één zich herkend had in mijn schrijfseltje over de toer van veertien dagen geleden, eveneens vanuit Hoogerheide! Ik herkende hem eerst niet, omdat ik hem toen eerst slechts van ver en nadien enkel zijn rug gezien had, toen ik hem enkele kilometers kon blijven volgen! Om 9.30 u van start gegaan met Fokske en Rubber. Het ging de Sportlaan uit en het rondpunt aan de Putseweg over om na luttele kilometers de bossen te bereiken. De eerste paden lagen er bijzonder modderig bij, maar dat was slechts van korte duur. Ik meende me te herinneren dat de vorige editie ook zo modderig begon!

We bereikten het in de bossen gelegen Mollercollege. Een weinig verder diende zich weer een modderstrook aan. Bovendien werd dit blubberpad op een drietal plaatsen doorsneden door afwateringsbeekjes die telkens zorgden voor een diepe put vol water. Daardoor ontstond file. Ik betrouw zo’n plekken evenmin, omdat ik vrees om over de kop te gaan, maar stap dan direct af en spring er over. Andere bikers wrongen zich tussen de file door, alsof hun leven ervan af hing! Omdat SilverFokske daarnet achter mij hing en ik hem niet meer zag, dacht ik dat hij in de problemen was gekomen. Op dat moment zag ik hem voor mij met een stevige splash door het water rijden. Hij was mij in het tumult en gewriemel voorbij gegaan, keek nog eens om, om te zien of ik volgde, maar in de drukte ben ik hem en Rubber, die al van bij de start als een pijl vooruit vloog, kwijtgespeeld. Hun tempo kan ik toch niet blijven volhouden! Vrij snel dienden de eerste heuvels zich na een viertal kilometers aan. Ik was verplicht voet aan de grond te zetten omdat de man voor me ineens voor de klim stopte nadat hij de indruk had gegeven zijn aanloop te nemen. Zijn kompaan was intussen ook afgestapt op de helling. Ze maakten zich beiden snel uit de voeten om langs een chickenway de elkaar opvolgende heuvels te omzeilen. Ik vermoed dat het beginnelingen waren die zich een beetje opgejaagd voelden door de vele rijders die zich likkebaarden op deze heuvels stortten. De eerste heuvels werden gevolgd door beslijkte singletracks die zich tussen de bomen en naast een bosvijvertje slingerden. Ik vertrouwde op m’n superbanden om niet te veel te schuiven. Het was ook uitkijken voor de vele kleine wortels die boven de grond uit staken. Die kunnen oorzaak zijn van glijpartijen, zeker als ze al door vele wielen bereden zijn geworden geweest!

Tot 7 km volgde een aaneenschakeling van bospaadjes. Een breed pad kwam me bekend voor, en inderdaad, even verder reden we voorbij de bizarre gebouwen van de Stichting De Luchtballon, een vakantieoord voor astmatische kinderen. Daar ging het deze keer eens naar links. Verrek, dat is een helling, meende ik me te herinneren van vroeger. Inderdaad, maar nu raakte ik er zonder moeite op, ze was minder stevig dan gevreesd. Of misschien kwam ze toen aan het einde van een tocht. Of misschien heb ik in de loop der jaren dan toch wat bijgeleerd. Leuke paadjes dienden zich aan. Dat kan ook niet anders. Hier liggen enkel leuke paadjes, en dat geldt voor heel deze streek.

Tot 12 km reed ik op en af over de tracks doorheen de bossen, in het zog van drie vrouwen en een man in wiens buurt ik sinds die eerste heuvels had gereden en wiens tempo aan mij gewaagd was. Op een gegeven moment werd ik met m’n schuilnaam begroet door een biker die ik niet ken en waarvan ik vermoed dat hij me ook slechts voor de eerste keer in levenden lijve te zien kreeg. Hij viel op door de twee duivelshoorntjes op z’n helm die ik tijdens die luttele seconden van zijn passage te zien kreeg. Ik vraag me nog steeds af wie het was! Het moet wel een kei geweest zijn, want hij was even snel weer uit het zicht verdwenen! Smalle bochtige paadjes tussen lage bomen en berken deden me na 14 km vermoeden dat we in de richting van de zandgroeve van Ossendrecht reden. Even verder passeerden we inderdaad de vijver die in de zomer vol waterlelies ligt en arriveerden we op de open plek van de groeve. Dat alles nadat ik mijn uiterste best gedaan had om de vele bochtjes behendig te nemen nadat ik de hete adem van een jonge kerel in mijn nek had gevoeld, zijn kans om voorbij te gaan afwachtend. Het viertal hield even halt en ik ook. Op dat ogenblik kwam Josk voorbij gereden. Hij was gisteren net als ik ook op pad in Lommel-Kattenbos.

We werden een vochtig, aanzuigend, klimmend zandpad op gestuurd dat er in de zomer als een zandbak bij ligt om dan rechtsomkeer te maken over een singletrack. Die track loopt parallel met het zandpad en kronkelt tussen de bomen, waartussen je de klimmers die het zandpad nog voor zich hadden, kon zien zwoegen. Deze mooie track gaat over in een stevige halfcirkelvormige klim die ik nog nooit tot boven heb kunnen uit rijden. Josk wist dat ook, want daarnet vertelde hij dat hij er de vorige keer in geslaagd was hem tot boven te rijden en dat hij hoopte dat het nu ondanks de natte ondergrond en de mogelijke drukte nog eens zou lukken. Ik was niet de enige die er van de fiets moest! Een moedige, die zich onderaan schrap zette voor de aanval, viel bij de eerste wortel al gewoon om! Dat is het nadeel van de zwaartekracht. De klim gaat over in een zacht klimmende track waar je moet uitkijken voor een wortel die je bij een schuivertje de dieperik ernaast in kan helpen! Pas als ik deze wortel achter me heb, ben ik weer gerust! Na het klimmetje komt dan een vochtige track tussen de rododendrons met op bepaalde plaatsen enkele putten vol slijk. Deze plek droogt altijd veel trager op dan de omgeving. Eens weer van tussen de rododendrons, geeft het pad uit op de weiden in het zicht van de Putseweg, waar de twee seingevers stonden die ik al had opgemerkt tijdens de heenrit. Toen kwamen er nog slechts weinig bikers uit de bossen tevoorschijn, thans was het al ruim anderhalf uur later. Het tellertje toonde 17 km.

We dienden de Putseweg te kruisen en aan de overzijde in de richting van Huijbergen te rijden. Even verder ging het naar rechts een breed zompig bospad in om de bossen van de Groote Meer te bereiken. Daar stond na 20 km de bevoorrading. Het aanbod van dranken was er ruim genoeg: sportdrank, thee, bouillon en soep. Als hongerstiller werden er muffins aangeboden, vermoedelijk met een speciaal voor bikers bedacht recept! Zware kost! Ik heb er twee opgegeten, maar een derde zou niet meer gelukt zijn! Twee jonge vrouwen namen m’n helmlamp weer voor een camera. Ik heb hen verteld dat ze niet te veel moeite dienden te doen om te zoeken op YouTube. Het duo dat ik aan de start had gezien bleek nu een trio te zijn, want de twee mannen hadden blijkbaar ook een vrouw in hun gezelschap. Wat tijd gemaakt voor een babbeltje in de drukte van de vele bikers die er aan de zware muffins knabbelden of soep stonden te lurken in de koude winterlucht.

Weer op pad over de vele bospaadjes. De meer zanderige ondergrond en de wandelbordjes met de afbeelding van een konijntje, waren het bewijs dat we in het gebied van de Staartse Duinen reden. Van 22 tot 23,5 km diende zich een zeer mooie singletrack aan over heuveltjes op en af. Een zeer mooi paadje dat ik jammer genoeg niet op eigen houtje zou weten terug te vinden, ook al heb ik van sommige plekjes in de loop der jaren al ontdekt waar ze zich ongeveer situeren. Ik kreeg plots te maken met een déjà-vue-gevoel! Ik was er zeker van dat ik het drietal mensen van aan de start en de bevoorrading nog al eens gezien en gesproken had! We kwamen weer uit de bossen tevoorschijn ter hoogte van de manege De Wolf of Wolfshoek in de Staartsestraat te Huijbergen, om even verder het “groene poortje” aan het beeld van de Heilige Theresia te treffen, de plek waar ik de biker van deze ochtend aan de inschrijving veertien dagen geleden op mijn weg ontmoette. Intussen reed ik trouwens in het zog van het trio waartoe hij behoorde. Zij hadden mij kort voor het groene poortje weer bijgebeend nadat ik hen even na de stop was voorbijgestoken toen ze aan de kant stonden. Groene poortje! Dat betekende dat we niet ver van de Nootjesberg en de Tiestenberg waren! De te overwinnen heuvels werden inderdaad steeds hoger en hoger, tot we tenslotte de zanderige helling van de Tiestenberg over werden gejaagd! In de afdaling ligt daar een raar bultje op een door boswerken recent gehavend pad. Even verder ging het de Weg naar Wouw over, ter hoogte van Grondwerken Van Gastel, om weer de bossen in te duiken. Via het Vijverstraatje doken we de bossen in ter hoogte van een hoeve, en na een korte klim reden we over de singletrack op de flanken van de Nootjesberg. Het tellertje toonde 26,5 km. Op 30 km troffen we een splitsing tussen de afstanden van 25 en 45 km. Het had me al een hele tijd verwonderd nog geen splitsing te zien te hebben gekregen. Als er al een geweest was, dan was die in ieder geval slecht aangeduid! Je zag bikers uit een pad tegenover komen en het traject van de 25 km op gaan. Dat waren kerels die de extra lus al achter de wielen hadden! Aan het einde van het bospad waarop we reden stond een eenzaam huis tussen de bomen. Het bospad heette Walsestraat, in Huijbergen.

Vanaf de Tiestenberg heb ik de rest van de rit het gezelschap genoten van het trio uit Hoboken. Mijn indruk van daarstraks was juist geweest! Ik had deze mensen ooit eens vermeld in een verslagje van een tocht in deze streek toen ik ze naar het einde van de rit toe op mijn pad had ontmoet. Gewoonlijk rijd ik na de bevoorrading en naar het einde van ritten toe vaak helemaal alleen omdat al wie sneller is, iedereen dus, dan al lang gepasseerd is! En toen kwam ik hen tegen na lang niemand meer gezien te hebben! Zij hadden zich in het verslag herkend en mij aangesproken toen ze me bij een volgende gelegenheid ontmoetten! En zie, nu, een dik jaar later, rijd ik in hun gezelschap. Enig opzoekwerk in al m’n verslagen die ik samen met de kilometerstanden en andere ritgegevens in een document bewaar sinds ik met biken begon, leert me dat ik deze mensen voor het eerst ontmoette op 2 januari 2011 aan het einde van een tocht vanuit Huijbergen. Met de zoekfunctie is dat een fluitje van een cent! Ik schreef toen dit. “Naar het einde van de tocht toe moesten we de Abdijlaan kruisen, net voor de bebouwde kom van Huijbergen, en werden we nog vergast op een prachtig stukje met een track over allerlei bulten en heuveltjes, de ene al wat hoger dan de andere (de Tiestenberg volgens VanBiLL.com). Twee keer voetje aan de grond moeten zetten omdat ik even in het zog beland was van een trio, twee mannen en een vrouw, die traag reden (nog trager dan ik!), duidelijk nog behendigheid misten, en zich moeten gevoeld hebben zoals ik wanneer er op zo’n plek een snelle in uw wiel hangt!” Op 6 maart 2011 spraken de twee mannen me aan nadat ik toekwam na de Van Trier-Bosduin-Classic te Kalmthout! “Ik werd bij het binnenkomen aangesproken door twee mannen uit Hoboken die zich in een beschrijving in één van m’n eerdere schrijfseltjes hadden herkend. Of hoe het internet mensen samen brengt!”

Zanderige paadjes brachten ons in de richting van de militaire vlieghaven van Woensdrecht. Toen ik een zompig stuk weide in het vizier kreeg, zonk de moed me even in de mountainbikeschoenen. Enkele weken geleden waren we hier ook over gejaagd en toen was mijn pijp al zodanig uit en de ondergrond zodanig nat dat ik het stompen toen had opgegeven en deels te voet verder ben gewandeld. Nu lukte het gelukkig wel er al rijdend over te geraken. In de verte stond een seingever die mijn helmlamp weer voor een camera hield. We kwamen uit op de Huijbergsebaan in de gelijknamige gemeente. Het trio had weer voorsprong weten op te bouwen nadat ik even gestopt was. Ik zag ze in de verte op het fietspad rijden. Dit stukje asfalt van een 2 km was veruit het enige verharde dat we tijdens de hele rit onder de wielen gevoeld hebben! Op 34 km doken we vanaf het fietspad weer de bossen in. Daar stond ook een seingever aan wie ik de straatnaam gevraagd heb. Even later trof ik weer het Hobokens trio dat zich even aan de kant had gezet.

Het laatste stuk van de tocht voerde ons doorheen de bossen die zich omheen de militaire vlieghaven van Woensdrecht uitstrekken, maar nu in een richting tegengesteld aan die van twee weken geleden. De bekende tracks die vlak naast de omheining lopen met zijsprongetjes in de bossen. Langsheen de vliegschool, de radars en de andere installaties, waaronder ook de ferm van putten voorziene gehavende singletrack. Daar kregen we op de koop toe te maken met een tegenligger die ons vriendelijk liet passeren en even aan de kant ging. Volgde nog een stuk doorheen het losse zand op een open plek waar de lichten die de landingsbaan aankondigen tot in de heide staan. Het zanderige pad gaat over in een track die even verder weer de bossen in duikt en de biker vergast op een paar uit de kluiten gewassen heuvels met korte klimmetjes en afdalingen, enkele stevige te overwinnen wortels inclusief. Hier was de enige vrouw in het gezelschap een weinig onzeker en liet haar drie mannelijke metgezellen passeren. Verder moest zij er niet voor onderdoen, want ik moest bij momenten verdorie stevig trappen om het trio bij te kunnen blijven! Uiteindelijk bereikten we een klinkerweg aan de rand van Huijbergen, van waar je de molen Johanna in de verte kon zien staan. Een zucht van verlichting, want het was toch vermoeiend geweest, werd al snel onderdrukt toen we nogmaals de bossen in werden gejaagd, terwijl we het einde hadden verwacht! De laatste tracks voerden ons dan toch naar de Sportlaan. De toer was in elk geval een stuk langer dan de voorziene 45 km, want ik kwam aan ruim 54,5 km. Rekening houdend met een fout, want het tellertje is afgesteld op m’n andere bike, moet de toer toch zo’n dikke 50 km lang geweest zijn! Afscheid genomen van “The Hoboken Triplet” Sonja, Joachim en François. Het was leuk van eens wat gezelschap gehad te hebben en een babbel onderweg. Hopelijk kruisen onze paden elkaar nogmaals! En hopelijk herken ik jullie dan meteen, want wat dat betreft kan ik soms wel een oen zijn!

Den Rubber zijn stalen ros stond nog buiten en binnen trof ik hem en SilverFokske nog aan. Het was vriendelijk dat ze toch nog op deze trage gewacht hadden. Niet dat ik het anders kwalijk zou nemen! Samen het keelgat nog gespoeld met een donkere. Met Rubber via de Putseweg weer huiswaarts, Fokske stak ons nog met de wagen voorbij, tot aan de grens onze wegen scheidden. Daar kwamen de warme dampen uit het kippenkraam dat er op zondag altijd staat, uitnodigend naar buiten. Zoals naar gewoonte ter plekke op een bankje achter geparkeerde wagens, een halve kip verslonden. Een petitie getekend! Mijn gebraden halve kip op zondag wordt bedreigd! Het plein gaat heraangelegd worden en de gemeente garandeert geen standplaats meer voor het kraam! En vijftig meter verder deze keer ook Mieke eer aan gedaan met een klein pakje frieten met mayonaise! Kieken met frieten, wat is er beter om een toer zoals deze af te sluiten. Het enige nadeel was dat ik ferm afkoelde in de koude buitenlucht! Nog een tiental kilometers huiswaarts. Het leek kouder dan vanochtend! Toch de moed gehad om na aankomst m’n tweewieler nog een poetsbeurt te geven. Na een warme douche, konijn met pruimen uit de microgolf (handig, die zakjes uit het warenhuis) en een kleine afwas, na Witse voor de tv in slaap gevallen! Samengevat in één regel: een prachtige tocht en een leuke zondag beleefd!

Het verslag van deze tocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

01-02-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Zeer snel volgde dan na 5 km een technisch stukje over een amusante bochtige singletrack doorheen de bossen. Omdat dit nu in het begin van de toer kwam, ging het hier nu een stuk vlotter dan tijdens de rit vanuit Overpelt. Want dat er daar velen reden te knoeien was een feit! Op 6 km reden we een zeer kort stukje rakelings naast de afsluiting van de Ford testbaan om dan weer de bossen in te duiken. Volgden een reeks tweesporige brede bospaden, die door het feit dat er twee sporen gevormd werden, de allure hebben van een singletrack. Op 9 km bereikten we de recent aangelegde singletrack met leuke bochtjes en heuveltjes. Enkel een kort zanderig klimmetje wist me te vloeren. Moet net daar op de top een biker staan wachten op zijn maat. Maar het is er leuk rijden over de bultjes op en af, zeker nu de bodem er al wat meer aangereden is.

Omdat ik in deze mooie en bosrijke streek toch al wat toertochten achter de wielen heb, kan ik soms aan de omgeving zien waar er gereden wordt en wat ik dadelijk voor mijn wielen mag verwachten. Zo verried de zanderige ondergrond dat de Witte Berg in aantocht was. Daar gaat het eerst naar boven over een fikse klim. Tijdens de toer van twee weken terug heb ik geleerd dat wanneer ik er links houd, ik zonder problemen boven geraak, terwijl ik vroeger altijd tot afstappen werd gedwongen. Eens boven naar rechts uitwijken om via het paadje en niet door het losse zand weer naar beneden te rijden. Het lukte nu weer zonder veel problemen. Even later word je dan weer naar links voor een tweede keer een heuvel op gestuurd. Daar ligt halverwege een venijnige wortel. Eens boven gaat het door het losse zand weer naar beneden en naar rechts. Door de vochtigheid lag het zand nu goed vast. In de zomer is het er andere koek. Hiermee was het hoogste punt van deze toer overwonnen en doken we vanaf de open plek naar rechts weer de dennenbossen in. Het tellertje toonde 11 km.

Paadjes voerden ons doorheen de bossen in de richting van Lommelzand waar we na 13 km arriveerden om er de track te nemen die evenwijdig met de baan Hasselt-Eindhoven loopt ter hoogte van het grote kruispunt met de baan richting Lommel en in de nabijheid van Overpelt-Holheide. We dienden de spoorweg die net voor dat kruispunt ligt over te steken en werden direct naar links gestuurd over de kale vlakte naast de spoorlijn. Vroeger stonden hier vele dennenbomen en reed je door een bos dat in een recent verleden werd platgelegd omwille van de hoogspanningslijn die er loopt. Een brede strook bomen werd daarvoor gerooid. Aan dezelfde spoorwegovergang van daarnet, maar nu aan de andere kant, werden we na 15 km rechts de bossen in gestuurd die tussen de spoorweg en de baan Lommel-Overpelt in liggen. Net voor die grote baan ging het naar links mooie singletracks op om op 17 km weer de spoorweg te bereiken. Even door de steentjes over de berm naast het spoor om uit te komen tussen enkele huizen in de bewoonde wereld. Daar ging het een grote baan over ter hoogte van het Mariaziekenhuis. Ik herinnerde mij nog van eerdere edities en vanuit de marathon van de Eijsbikers dat er in de omgeving van dit ziekenhuis een speeltuin ligt met mooie paadjes en tracks op en af. Van 19 tot 23 km kregen we effectief vele leuke paadjes met bultjes op en af voor de wielen. Ik genoot hoe langer hoe meer van de rit en de beslommeringen van de voorbije week verdwenen als sneeuw voor de zon. Fotografe Connie had zich kort na het Mariaziekenhuis in een paadje opgesteld om kiekjes te maken. Omstreeks 12.00 u werd ik op de gevoelige plaat vastgelegd. Ik kom haar de laatste tijd vaak tegen, vorige zondag nog in Wechelderzande!

Vanuit de bossen bereikten we het treinstation van Lommel dat niet ver van Kattenbos is gelegen. Het spoor over en weer naar rechts in de richting vanwaar we kwamen. Zo zag je de bikers rijden aan de andere zijde van het spoor. Er waren nog heel wat deelnemers onderweg, snellen en tragen, groot en klein. Zo reed ik even achter een groepje die met vrouw en kinderen onderweg waren. Na het stukje langsheen de spoorweg ging het naar links de bossen in om op onze stappen terug te keren over een mooie singletrack. Aan het einde ervan was het even aanzetten voor twee heuveltjes om na 26,5 km omstreeks 14.30 u de bevoorrading te bereiken. Bij het zien van de plek waar ze opgesteld stond, de parkeerplaats voor een schoolgebouw, kwamen de herinneringen van vorige edities weer boven. Want het is zeker al de derde keer dat ik deze toer rijd, misschien zelfs al meer.

Er was nog heel wat beweging aan de stop en er bleven nog bikers toekomen. Ze konden zich tegoed doen aan lekkere soep, die met het nodige enthousiasme werd aangeprezen, bananen, appelsienen, wafels, koeken en sportdrank. Keuze genoeg! Wie daar niks naar zijn zin kon vinden is een moeilijke mens! Van alles eens geproefd en even uitgerust. Na de bevoorrading wachtte ons een prachtig stukje dat aanving met een stevig klimmetje, inclusief venijnige wortel. Die wortel bracht een Nederlandse dame, en daardoor mij die volgde, tot stilstand. Ook omdat het zonlicht er recht in de ogen scheen, waardoor je niet zag waar je reed! Nog een Nederlandse dame probeerde de wortel te bedwingen, maar dat lukte niet en ze viel om! Ze excuseerde zich voor de vloek die met haar val gepaard ging! Een derde dame stond hen op te wachten en even verder stond het trio kwetterend aan de volgende splitsing voor de kidstoer!

We bereden mooie paden in de bossen, de rit was één en al amusement. Na 30 km bereikten we de heide en kwam er iemand in m’n wiel hangen die me niet meer zou lossen tot even voor de finish, zodat ik zelfs niet heb kunnen zien wie het was! Dat had wel zo zijn voordelen, want daardoor probeerde ik er een stevig tempo in te houden en ondernam ik pogingen om de volger af te schudden. Dat lukte soms aan de heuveltjes, maar hij/zij wist me altijd weer bij te benen. Toen ik bij aanvang van de laatste kilometers achterom keek was m’n belager ineens spoorloos verdwenen! Gedurende de laatste tien kilometer van de tocht kregen we nog vele paadjes door de bossen en over de heide voor de wielen geschoven en leuke tracks à volonté, een lust voor elke biker. Er waren er nog steeds veel onderweg. Ik hoorde ook regelmatig de taal van over de grens spreken. Nederlandse mannen hebben onderweg meer lawaai bij dan Vlamingen, zij kwebbelen meer of roepen elkaar toe.

Op 37 km reden we langsheen de terreinen en de hoofdingang van Camping De Blauwe Meer en volgden een paar uit de kluiten gewassen heuvels. Van 36 tot 42 km volgden niets dan singletracks doorheen de bossen, afgesloten met een paar stevige klimmetjes. Zoals gezegd was aan het einde van de toer de wieltjeszuiger ineens weg toen we het bos uitkwamen en naar links toe een zandweg naast de weiden dienden op te gaan. Dan ging het nog even de bossen in om korte tijd later uit te komen in de Oude Diestersebaan in Kattenbos. Om 15.30 u kwam daarmee voor mij een einde aan deze niet te versmaden rit. Na nog een drankje in de kantine huiswaarts gereden omdat ik ’s avonds nog elders verwacht werd.

Slotsom. Een zeer mooi parcours, veel tracks en bos, zorgzaam en duidelijk afgepijld, bewaakte bikeparking, afspuitstand (niet gebruikt) en degelijk georganiseerd. Ondanks de toeren die in deze streek veelvuldig georganiseerd worden, toch weer andere stukjes gezien en bereden. Een aanrader!

Het verslag van deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Hieronder staan twee filmpjes over deze toertocht.  Als je op de link onder de filmpjes klikt, dan krijg je het origineel te zien!

MTB Lommel-Kattenbos op 28-01-2012 from frits motaar on Vimeo

31-01-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-35-45 km) van Liever Bergaf te Wechelderzande op 22-01-2012.

Zoals elke zondag weer vroeg uit de veren om omstreeks 09.15 u toe te komen in Wechelderzande om deel te nemen aan de toertocht van Liever Bergaf. Het is niet de eerste keer dat ik een tocht rijd die vanaf de voetbalterreinen start. Mijn gebruikelijke parkeerplek bleek reeds ingenomen, maar ik vond in de buurt al snel een andere plaats. Aan de inschrijving trof ik SilverFokske en van Jinba Ittai, die mee instond voor de bewaakte fietsparking, kreeg ik te horen dat Rubber-12 al een half uur geleden vertrokken was. Samen met SilverFokske gestart.

Het feest kon al van bij aanvang beginnen, want na het passeren van het kerkhof en het oversteken van hoofdweg door Wechel, gemarkeerd door een zwaailicht op een olievat, doken we schier onmiddellijk de bossen in. Gedurende de eerste kilometers volgde een drietal zeer mooie singletracks door kale loofbossen. De paadjes lagen goed vrij en redelijk droog ondanks de natte week die we achter de rug hadden. Het was alsof ze zelfs voor de gelegenheid proper gemaakt waren! Het was enkel wat uitkijken voor kleine stukjes wortel die hier en daar boven de grond uit staken. Want die kunnen bij vochtig weer wel eens voor een uitschuiver zorgen. Na deze leuke tracks kregen we een aantal bospaden voor de wielen geschoven. Na drie kilometer passeerden we De Zevende Hemel, een gerestaureerde schuur, aan de rand van de bossen, die een soort cultureel centrum is geworden. Na 6 km kwamen we in de buurt van de snelweg. Voorlopig afscheid genomen van SilverFokske die er tegen zijn eigen snellere tempo vandoor ging.

Bos- en veldwegen voerden ons na 8 km naar een bosweg waarlangs een bord stond met de melding “brug in slechte staat” en doken we een privédomein in dat zich uitstrekte vanaf de snelweg. Motorengeronk verried immers dat we in de buurt van de E34 reden waarbij we op een gegeven moment inderdaad korte tijd de auto’s naast ons zagen passeren, terwijl we toch tussen de bomen reden. Zompige tracks voerden ons langsheen lussen doorheen private bossen. Midden een brandgang stond een imposante boom eenzaam en alleen te wezen! Op 12 km ging het een geïmproviseerd bruggetje over en werden de meesten tot afstappen gedwongen omwille van een fikse modderstrook. Ik stap dan ook liever af dan mijn energie te verspelen door te stompen. Enkele gespierde kerels raakten er langs de zijkanten toch doorheen met het risico kennis te maken met de prikkeldraad die naast het pad stond. Bospaadjes brachten ons na 13 km tot een asfaltbaantje ter hoogte van een wit huis dat de kruising is tussen een oude villa en een kasteeltje met aan de overzijde van de weg een wit kapelletje. Intussen was mijn eurocent gevallen en had ik gemerkt dat het niet de eerste keer was dat ik deze toer had uitgekozen voor mijn zondagse uitstap.

Van 14 tot 18 km volgde het asfaltbaantje wat overging in een aantal lange verharde veldwegen. Na 15,5 km kwamen we op dat asfaltbaantje aan een kruispunt waar je in de verte in het bos een groot kruisbeeld kon zien staan. Daar passeren ook andere toeren in deze streek. Ik vermoed dat dit in de buurt van Zoersel is. De weg waarop we reden was de Kluisbaan en de weg naar het kruisbeeld toe heette toepasselijk Kruisdreef. Drie kinderen reden er tegen een stevig tempo in het gezelschap van twee mannen. Deze laatsten heb ik nadien nog teruggezien in de buurt waar Connie post had gevat met haar camera. Ik vermoed dat ze de kleine toer gereden hebben met de kinderen en daarna nog stukken van het parcours zonder afgelegd hebben.

Na 19 km passeerde de verharde veldweg doorheen een kort stukje bos met imposante bomen en arriveerden we op een baantje waar kwistig zavel was gestrooid omwille van wegenwerken. Eens de zavel voorbij werd het duidelijk dat we het militaire vliegveld van Malle hadden bereikt, getuige daarvan de asfalt landingsbaan die voor ons te zien was. Op 20 km volgde dan een splitsing tussen de verschillende afstanden. Bijna iedereen reed rechtdoor naast de bosrand voor de 25-35 km, slechts enkelingen doken de bossen in voor de route van 45 km. Dat laatste was geen slechte keuze, want we kregen smalle kronkelende bospaadjes voor de wielen op het terrein van de vlieghaven. Eens het bos weer uit stonden we oog in oog met de bevoorrading omstreeks 22 km. De wijze waarop de wafels met chocolade, met en zonder suiker, en de appelsienen waren uitgestald, maakten duidelijk dat ik deze toer vroeger nog al gereden had. Een legertje kleine vrachtwagens had alle materiaal aangevoerd. Een Liever Bergaffer promootte er de tomatensoep met ballen op zijn eigen wijze! Afgekookt met varkenskop en dito poten! “Als ze dat horen, moet ik minder scheppen”, voegde de schalkse grapjas er nog aan toe! Dat brengt mij niet van de wijs! Ik heb enkel ooit met lange tanden gegeten in Tunesië toen de vrouw des huizes me een schapenkop had getoond waarvan het haar afgebrand was geworden geweest en die ’s avonds mee in het overigens lekkere stoofpotje bleek afgekookt! Er kwam een biker toe waarvan ik me afvroeg “is hij het of is hij het niet”! Hij was het! Josk. Na elkaar lange tijd niet meer gezien te hebben was het de derde keer op korte tijd dat we elkaar op de bike ontmoetten. Hij vertelde dat zijn vrouwke ook onderweg was. Ik meende inderdaad niet zo lang geleden op een asfaltbaantje een vrouw gezien te hebben waarvan ik vermoedde ze nog al op tochten te hebben zien rijden. In Nederland? In Limburg? Maar dat kan, want zij kiezen ook die streken uit om te gaan rijden. Er arriveerde ook een delegatie Bierbikers. Ik had even tevoren al een jongen zien staan waarvan ik vermoedde dat hij een broek van de Bierbikers aan had. Maar zijn trui was drie maten te groot en verhulde het logo op de broekspijpen!

Samen met Josk weer op pad en na nog een korte babbel raakte ik al snel weer achterop. Het was genieten geblazen, want kort na de rust volgden, exclusief voor de 45 km, de mooiste tracks van de hele tocht. Zanderige paadjes door bos en heide, met bultjes op en af tussen de dennenbomen. Een plezier om ze te berijden. En dit nog steeds op het terrein van de vlieghaven. Ze werden gevolgd door iets zwaardere paadjes, weliswaar vlak, maar over een aanzuigende natte ondergrond. En dat feestje duurde maar liefst tot 28 km! We kwamen weer uit de bossen tevoorschijn op een grote open plek, in de nabijheid van een aantal hangars en niet ver van de plek van de rust. De fotografe Connie zat er op een open plek in het zand. Vanaf een betonbaantje werden we eerst het zand in gestuurd om er weer een splitsing te treffen. De route van 45 km deed ons op onze stappen terugkeren in de richting van Connie voor een plaatje en daarna de bossen in duiken over een aantal amusante lusjes op en af. Daardoor kreeg je de bikers voor en achter een aantal keren te zien. Niets zo mooi om zien dan een biker die sierlijk over de bospaadjes rijdt, bij gebrek aan rijdend vrouwelijk schoon welteverstaan. Het tellertje toonde 30 km. Na de lussen doorheen het bos werden we een zompig paadje op gestuurd dat verstopt lag tussen zeer jonge dennenboompjes en rakelings voorbij een soort ven of moeras voerde. Uitglijden over een worteltje had een nat pak kunnen opleveren. Eén boompje toonde de sporen van te brede fietssturen! We werden nog een zandheuveltje over gejaagd en arriveerden opnieuw aan de plek van de splitsing.

Ik heb dat leuke lusje nog twee keren over gedaan. De tweede keer was Connie aan het opkramen maar legde ze me nog samen met een paar snelle jongens vast op de gevoelige plaat. De derde keer stond ze haar laarzen uit te doen aan haar wagen en toen ik dat rondje achter de rug had was de wagen weg. Toen ik het lusje voor de derde keer aanvatte reed ik achter een biker aan en dat was de laatste die ik zou te zien krijgen. De rit vervolgde over het pad evenwijdig met de landingsbaan met op een drie tot viertal plaatsen extra lusjes doorheen de mooie bossen voor de grootste afstand. De kerels van Liever Bergaf hebben heel wat splitsingsborden op hun route moeten uitzetten! Allemaal voorzien van grappige cartoons! Ik ben er hier en daar zelfs even voor gestopt! Om naar de prentjes te kijken! Eigenlijk kan je tijdens deze toer gemakkelijk tussenafstanden rijden door één of meerdere van die lusjes mee te nemen of te laten liggen. Op 39 km volgde na een splitsing een lange track over een bosdreef en voorbij een boom met een reuzengroot kankergezwel onderaan de stam. Die boom heb ik ooit nog gezien. Zelfs als boom kan een ziek leven je mogelijk niet bespaard blijven! Bochtje om en via een ander smal paadje doorheen de eenzame bossen weer terug.

Aan een metalen poortje volgde weer een splitsing voor de 45 km en werden we over een omheind terrein over een aantal half ingegraven bunkers en zandhopen gejaagd. Korte steile klimmetjes en balanceren over de smalle richeltjes die over de rug van de zandhopen voerden. De rijders voor de langste afstand werden nog over twee lussen doorheen woeste ongerepte bossen gestuurd. Het viel mij op dat daar een aantal stevige met bomen begroeide heuvels lagen waarbij van sommige bomen de grillige wortels op de flanken bloot waren komen te liggen. Er liepen geen paadjes over de heuvels. Een waterzonnetje brak door de grijze hemel. Op 43,5 km kondigde een bordje aan dat we het privéterrein verlieten via een betonwegeltje dat buiten de omheining weer naast het terrein met de bunkers liep om uit te komen aan een straat waar een vervallen in onbruik geraakt wachthuis stond. Veel militaire activiteit zal hier niet meer zijn!

We vervolgden onze weg over een track evenwijdig met de rijweg die bij mij nog vage herinneringen van een eerdere editie opriep. Na 45 km arriveerden we aan het einde van deze track aan de grens tussen Wechelderzande en Malle op een kruispunt van de straten Bruul (Malle), Blommerschot (Malle) en Blommerschotsestraat (Wechel). Een mountainbike stond er eenzaam zonder baasje tegen een paal!? Na een bruggetje over een beek kondigde een bordje de laatste drie kilometers aan. Maar nog niet het einde van het plezier! We volgden een zeer kort stukje van de vaste route Haarlebeekpad in tegengestelde richting over een hobbelige draaiende track. Daarna ging het door een aantal woonstraten met recent gebouwde huizen. Aan een reeks in onbruik geraakte buitenverblijven met annex koterijen, door bomen en struiken aan het oog onttrokken rommel en een afgedankte auto werden we nog over een smalle S-vormige track tussen dicht op elkaar staande bomen gestuurd! En na een paar woonstraten werden we in het zicht van het voetbalveld nog eens de bossen in gestuurd over een paar draaiende en kerende tracks alsof men geen punt wilde zetten achter deze rit!

Bij het toekomen Wardje nog gespot die me wist te vertellen dat Rubber-12 en SilverFokske al op het punt stonden de reddingshelikopter te laten uitrukken! De weinig bereden tracks over de private domeinen hadden mijn gemiddelde fel naar beneden gehaald en het drie keer rijden van de Connie-lus had mij aankomst enigszins verlaat! Ik zal weer de laatste geweest zijn! Ik was nog net op tijd om afscheid te nemen van Rubber-12 die stond te klappertanden van de kou en van SilverFokske die nog 20 km huiswaarts voor de boeg had. De Bierbikers zaten proper gewassen nog in de kantine en na een drankje heb ik de auto weer opgezocht.

Een mooie tocht over een aantal domeinen die anders voor het publiek gesloten zijn, weg van de vaste routes in deze streek (die trouwens ook de moeite waard zijn om eens te rijden). Een hoofdroute met een aantal extra lussen voor de grotere afstanden. De rest van de organisatie was keurig in orde: bewaakte fietsparking, duidelijke afpijling met humoristische gevarenborden (er werd op geen bordje gekeken), ruime bevoorrading, afspuitstand zonder natte voeten (waar ik geen gebruik van heb gemaakt). Kortom, een tocht waarvoor tijd noch moeite werden bespaard! Op de terugweg had ik minder mazzel toen m’n fietske van de drager viel, maar dat is een ander verhaal dat gelukkig al bij al nog goed afliep! Ik word de laatste tijd echt door pech achtervolgd!

Het verslag van deze rit is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Onderstaande foto’s uit "Blommerschot" vind je hier!

23-01-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (30-45-60 km) van Roparunteam “14 in ’t uur” te Hoogerheide op 15-01-2012.

Eigenlijk kan ik nooit nog uitslapen, want tijdens de week moet je vroeg opstaan om te gaan werken en tijdens het weekend om te gaan fietsen!  Zo begon de wekkerradio deze zondag weer om 6.30 u van katoen te geven!  Alles lag al klaar of hing nog van gisteren op het droogrek na de toer in Overpelt, zodat ik om 7.40 u op pad was om van thuis uit met de fiets tot Hoogerheide te rijden, goed voor 20 km enkel.  De helmlamp die ik meevoerde omwille van m’n vertrek in het duister zorgde nadien weer voor de nodige verwarring.  Ofwel flauwe Vlaamse Antwerpse opmerkingen van “hij gaat het vandaag lang trekken” ofwel de vraag van Nederlanders “wanneer het filmpje op YouTube komt”!  Wellicht zijn er die nog vruchteloos op zoek zijn naar de opname!  Aan de bevoorrading was het welletjes toen de tiende biker de vraag stelde naar het filmpje!  Alles was nog donker, stil en koud, zelfs geen wandelaars die in de vroegte hun viervoeter buiten lieten.  Mijn enige gezelschap tussen De Neus in Stabroek en het Ravenhof in Putte was het laatste kwartier van de maan!

Even voor 9.00 u was ik ter plekke.  Reeds van ver stonden de auto’s geparkeerd en de plaats van inschrijven voor de manege Stevenshof werd overspoeld door een zondvloed van gehelmde mensen.  Daar moet voor een fortuin aan fietskes gestaan hebben!  Ik zou vandaag ook bijna iedereen uit m’n streek of die ik heb leren kennen via de fora in België en Nederland op mijn weg ontmoeten.  De eerste die ik voor het eerst in levende lijven tegenkwam was Peter Willeboordse, tot dan toe enkel een naam achter de site waarop diens mountainbikebelevenissen de wereld kond gedaan worden.  Ondanks de overrompeling verliep het inschrijven van een leien dakje.  Van SilverFokske was het een tijd geleden dat ik hem nog gezien had en terwijl ik hem een berichtje wilde sturen kwam Rubber-12 daar ook al toe.  Richard en Lies, met eigen website, hadden mij ook gespot.  Enkel de clubgenoten Papegaaien ontbraken op het appel.  Omdat ik toch traag van snelheid ben, maar meteen vertrokken om klokslag 9.00 u, om dan toch twee Papegaaien te zien die naar de inschrijving reden.

We werden naar het rondpunt gestuurd aan de rand van de industriezone De Kooi en door enkele straten van Hoogerheide om dan na 4 km het zogenaamde Fokkerbos in te duiken en reeds een eerste echte singletrack voor de wielen geworpen te krijgen.  Ik voelde mij danig opgejaagd door de vele rijders.  Aan een diepe put doorheen een slijkplas was er oponthoud.  Daar even aan de kant gaan staan was geen slimme zet, want er volgde één lange keten van bikers zodat ik geen kans kreeg om weer in te voegen.  Gewoonlijk vertrek ik later om de drukte te ontlopen, maar omdat ik anders de anderen niet meer tref na afloop, was ik vroeger op pad.  De reden dat er zo veel mensen op deze tocht afkomen zou al snel duidelijk worden, alsof ik dat al niet wist, want deze rit is een parel aan de kroon van de toertochten in eigen streek, ook al is het dan over de grens!

Eens het bos weer uit volgde een kort stukje langsheen een asfaltbaantje.  Ik hoorde stemgeluiden van mannen die afkomstig waren van mijn kant van de landsgrens met als concluderende opmerking “goed tempo zo, mannen”.  Even nors omgekeken naar de persoon die zich smalend uitliet over mijn slakkentempo om tot mijn afgrijzen vast te stellen dat de hele meute streekgenoten die ik de afgelopen jaren tijdens het fietsend deel van m’n leven ontmoet heb, in mijn wiel bleek te hangen!  Er werd gedreigd mij zo te blijven volgen en opjagen, tenzij ieder een vermelding zou krijgen in dit verslag!  Ik voelde mij weer even in de tijd van de plagerijen van collega’s, een episode waaraan jammer genoeg een einde is gekomen door de veranderde omstandigheden op het werk.  MTBiker from Berendrecht, Rubber-12, Enigma (mooi hé, eerst mijn multitool komen schooien en mij daarna opjagen!), er is een Dennis bij, de Jan, samengevat het Blackberry Mobistar Team, zonder dat ze een club zijn!  Hiermee moet de belofte ingelost zijn!  Na 6 km kregen we van dichtbij vliegtuigen te zien op de militaire luchthaven van Woensdrecht en reden we op de track die naast de afsluiting van het domein loopt.  Eén van de ingangen van de luchthaven ligt trouwens vlak tegenover de manege Stevenshof.  Vermits de groep mij nog niet had ingehaald, bleef die hele Blackberrybende gedurende die volledige track in mijn wiel hangen.  En in het slechte stuk zaten toch enkele verraderlijke putten waarvan ik nu genoodzaakt was ze “te nemen” met de hoop op een goede afloop.  Eens het bos weer in stoof de hele bende voorbij, waarmee een einde kwam aan het grappige intermezzo tijdens deze rit.

Een goed van wortels voorziene track bracht ons over bultjes op en neer doorheen de bossen van het domein Mattenburgh en zorgde voor een feestelijke noot en bikersplezier tot de kaap van 10 km.  Toen we de rit vervolgden over een asfalt fietspad midden de bossen, stak SilverFokske me groetend voorbij, meegezogen door een sliert andere bikers.  Volgde een reeks verharde brede zandwegen door de bossen die ons langsheen een camping voerden.  Om daarna te arriveren in het gehucht Molenheide van Bergen-op-Zoom.  Amusante tracks brachten ons naar een door seingevers bewaakte oversteek van een drukkere weg, om onmiddellijk daarna op 14 km de eerste splitsing te treffen tussen enerzijds de route van 30 km en de routes van 45 en 60 km anderzijds.  Vermoedelijk was dat in de buurt van de Stayokay, de uitvalsbasis van de nieuwe vaste routes.  Daar was veel drukte omwille van een loopwedstrijd.  Een leuke glooiende track voerde ons via een bosrand over het talud van de snelweg.  Daar staken de vier andere clubmakkers me voorbij.  Van 15 tot 20 km reden we door de prachtige speeltuin van tracks met kuitenbijters op en af en kregen we nog meer dan in andere tochten de genietbare paadjes in Zoomland voor de wielen!  Altijd prettig rijden daar over de megabangelijke superpaadjes!  Een keten van tracks voerde ons dan naar het boerenhof aan de Balsedreef in Bergen-op-Zoom waar onder anderen de tocht vanuit Halsteren haar stopplaats heeft.  Die plek ligt niet ver van De Zoom, de waterloop waaraan de stad haar naam ontleent.  Het tellertje klokte 22 km af en de klok 10.30 u!  Terwijl ik even halt hield voor een stevige trek aan de lurkzak stak Josk me voorbij.  Blijkbaar wilde niemand deze rit missen!  Na de hoeve gaat het naar links de Balsedreef op en daarna weer onmiddellijk rechts een bospaadje op.

Tracks brachten ons doorheen de bossen in de buurt van Zoomland en over open plekken van de zanderige heide in de richting van de bevoorrading.  Een biker begroette me en ik was in staat deze enkele kilometers te blijven volgen.  Tot aan een oversteekplaats, waar we even staande werden gehouden door de seingevers, duidelijk werd dat het Gerard Butter was!  De stop kwam na 27 km en stond opgesteld vlak bij Feestzalen De Nieuwe Kloof, gelegen midden de bossen.  Het was er druk, het wemelde er van de bikers.  Even aangeschoven voor een bekertje lekkere hete soep, sportdrank, een stuk banaan en een soort taai koekje met chocolade.  Toen ook boterkoeken en wafels werden aangevoerd, opende dat weer andere perspectieven!  Lekker!  Benieuwde blikken keken naar m’n helmlamp en deden de hoop naar een filmpje koesteren!  Door de drukte Gerard Butter pas laat gespot en evenmin gezien dat de clubgenoten Papegaaien verderop vertrekkenklaar stonden!  Een verharde bosweg bracht ons naar de splitsing tussen 30 en 45-60 km, ter hoogte van een straat die Zurenhoek heet.  De naam opgeschreven om die later eens op kaart op te sporen.

We kwamen weer op de groene route om Bergen-op-Zoom en waarvan we voor de stop ook al enkele stukken bereden hadden.  Leuke en iets vlakkere paden passeerden onder onze wielen.  En nog steeds waren we de bossen niet uitgekomen.  Ook al heb ik nu toch al vaak toertochten in deze streek gereden, toch verwonder ik me nog steeds over de prachtige bossen die de Brabantse Wal rijk is.  Omstreeks 35 km was het even wat zwaarder trappen over zompige paadjes met aanzuigende ondergrond, alsof een onzichtbare hand m’n fiets probeerde tegen te houden.  Daarna naderden we weer een stuk van de omheining omheen de luchthaven van Woensdrecht om er over een natte track naast de draad te rijden.  Verderop twijfelde ik even over de te volgen richting, vermits er ook een groepje bikers op eigen houtje rondreed en rechtdoor ging in plaats van linksaf te slaan.  Er zijn immers andere tochten die daar rechtdoor gaan of daar vanuit de tegengestelde richting passeren.  Op 37 km ging het dan over de zanderige heide naast de plekken waarop grote lampen de landingsbanen markeren.  Volgden nog een aantal leuke hoge bultjes op de groene route om na 38 km nog een splitsing 30 en 45-60 km te treffen.  Nog 2 km verder splitste de 60 km zich dan van de 45 af.  Het viertal jonge snaken in blauwe pakken, dat met twee oudere begeleiders voor mij had staan aanschuiven aan de stop, had me intussen weer bijgebeend en sloeg af naar de route van 45 km.  “Het zijn de echten die nu rechtdoor rijden”, riep de enige biker die mee de lange toer op ging me toe.  Hij zal zich niet gerealiseerd hebben zich tot een pannenkoek gericht te hebben!  Het was intussen ook middag geworden, dus ik was al drie uren onderweg!

De biker van daarnet had gelijk, want een paar honderd meter verder doemde de voet van de Nootjesberg op.  Deze uit de kluiten gewassen heuvel is niet van de poes nadat men reeds 40 km in de benen heeft zitten.  Aangezet, maar ik kwam net dat kleine beetje te kort om het laatste extra knikje van deze ferme zandhoop mee te kunnen overwinnen!  Lekker weer naar beneden!  Volgden nog twee dergelijke klimmetjes en dito afdalingen om via het bos aan Grondwerken Van Gastel te arriveren aan een drukkere baan, beveiligd door seingevers.  Ik heb aan één van die mensen dan gevraagd waar ik me ergens bevond.  Om bij het oversteken van de straat de plek te herkennen, meer bepaald de Weg Naar Wouw, aan de rand van Huijbergen.  Rechts kon je de molen Johanna zien staan.  Ik passeer hier jaarlijks twee keren per fiets op weg naar Wouwse Plantage en Wouw, nog twee parels aan de kroon van de Brabantse Wal.  Goed om weten.  Ik zal tijdens een volgende vakantie eens naar hier komen om die Nootjesberg figuurlijk plat te krijgen!  Even verderop grenst Huijbergen trouwens aan het Belgische Essen.

Het feestje ging nog verder aan de andere kant van de baan, want daar ging het weer enkele stevige heuvels op en af.  Een grote werd ons blijkbaar bespaard, want toen ik even achterom keek zag ik een hoge zanderige afdaling.  Achteraf zou duidelijk worden dat we langsheen de Tiestenberg geloodst werden, blijkbaar genoemd naar de bewoner van de hoeve die men van tussen de bomen aan de voet van deze zanderige heuvel kan zien staan.  Beneden aan de hoeve even gemist en terechtgekomen achter de draad omheen een grasveld.  Jammer genoeg is de hoeve enkel bereikbaar via zandwegen zodat ik geen straatnaam kon noteren om de plek later weer te vinden.  We werden dan door de doodlopende Vijverstraat in Huijbergen gestuurd naar het bekende groene poortje in de buurt van het voormalige klooster.  Enkele jaren geleden waren daar tijdens een tocht metsers aan het werk om de steunpijlers van dat poortje te herstellen.  Er zijn wel meer tochten die hier passeren.  Even gestopt en gekeken welk bouwwerkje daar nu eigenlijk staat.  Het is de achterkant van een muurtje dat fungeert als sokkel voor een beeld van de Heilige Teresia.  Het heilig Trezeke van Lisieux!  Het paadje er naartoe geeft uit achter een paar identieke huizen.  Een eenzame biker zal zich afgevraagd hebben waarom ik uit dat paadje kwam!  Terwijl uit zijn opmerkingen bleek dat hij de stevige heuvels van daarnet niet op zijn pad verwacht had!

Een tijdje in diens spoor gereden doorheen een prachtig bos met hier een daar een bultje.  Op 46 km kwamen we een biker tegen die op zijn stappen terugkeerde!  Geen pijltje meer gevonden!  Inderdaad, aan een T-kruising hing niks!  Mijn oog ontwaarde een pijltje in het gras!  Van de boom gevallen.  Intussen waren er nog twee anderen toegekomen, waarvan ene het pijltje weer ophing.  Rechtsaf om aan het volgende kruispunt niets te vinden.  De biker van de Heilige Teresia zag in de verte een pijltje hangen en ging die richting uit, maar de twee betrouwden dat niet!  Dat hing te ver!  Dan had er hier ook eentje moeten hangen!  Dus mee met het tweetal de andere kant uit, het gevallen pijltje omgedraaid, en dat was bingo!  Verderop troffen we weer pijltjes aan.  Het tweetal stoof ervandoor en de biker die daarnet op zijn stappen was teruggekeerd was intussen ook weer op het rechte pad geraakt.  Tot 48 km volgde weer een prachtige singletrack over een smal richeltje door het bos.  Om duimen en vingers van af te likken!  Wat lastig was met handschoenen aan!

De aard van de paadjes die we voor de wielen kregen en het zien van paaltjes waarop een wandelweg aangeduid werd met plaatjes van een konijntje, deden me vermoeden dat we in de omgeving van de Staartse Duinen waren beland.  Dit gebied van het Markiezaat Brabantse Wal ligt op de grens met Essen en Kalmthout.  Toen ik even halt hield voor een minuut rust, staken me nog andere mannen voorbij.  Ik was dus niet de enige die nog onderweg was.  Maar waarschijnlijk wel de traagste!  Even verderop gaf het pad inderdaad uit aan de rand van de camping Staartse Duinen.  In deze omgeving liggen bossen die ontelbare paadjes rijk zijn.  En waarvan er ook een deel waren uitgekozen voor deze rit.  Het terrein is hier weer wat vlakker, wat welgekomen was na zovele kilometers en vermits de heenrit ook al in mijn benen zat!  We kwamen weer op een asfaltbaantje terecht om zo het rondpunt voor het dorpscentrum van Huijbergen te bereiken.

Daar werden we half rond gestuurd en de Westerstraat in.  Even verder naar rechts een paadje op waar de toer vanuit Huijbergen op oudejaar ook passeerde.  Even verder kwamen we toen ook rakelings voorbij het terrein van de basis Woensdrecht, maar nu ging het een veldweg op om te arriveren aan een nieuwgebouwd huis annex grote schuur.  Van recessie hier duidelijk geen sprake!  Daar rechtsaf om na een volgend paadje door de velden uit te komen in een straat.  In de verte zag ik geparkeerde auto’s staan!  Ik was terug bij af, ook al toonde mijn tellertje 73 km en niet de verwachte 80!  Gelukkig niet verkeerd gereden, want de toer bleek iets korter dan voorzien.  Drie Papegaaien stonden nog buiten met een belangrijke vraag!  Of het hier was dat vorig jaar mijn geliefde vehikel gestolen werd!  Neen dus!  Dat was ook in Hoogerheide, maar niet na deze toer!  Het heeft den Leslie alvast twee bakken Leffe opgeleverd en den deze een uitnodiging om een fleske te komen drinken!  Het peloton streekgenoten trok eveneens huiswaarts, maar binnen in de nog drukke cafetaria trof ik nog Rubber-12, SilverFokske en Wardje aan.  Aan de reactie van een binnenkomend kind te zien moet er een zweetluchtje binnen gehangen hebben van bikers die na de rit in hun pakken zaten te stinken!  Men had het venster dat uitgaf op de ruiterhal kunnen openen, maar dat kon men die paarden niet aandoen!  Aan de bevoorrading was het me ook al opgevallen dat de rijders door de koude buitenlucht tijdens het aanschuiven letterlijk in hun pakken stonden te dampen!

Het feestje kon niet blijven duren en het vroeg zowel moet als moed om de rit huiswaarts weer aan te vatten.  Een knorrende maag voerde mij langsheen de Putseweg weer naar mijn vaderland.  Deze keer aan het Joodse kerkhof niet richting Moretusbos, maar doorheen het centrum van Putte!  Want aan de grens staat daar op zondag een kraam met gebraden kippen!  Het is daar altijd druk op zondag vermits de winkels hier dan ook open zijn en op koopjes beluste mensen hun rooftocht kunnen combineren met een wandeling in het Moretusbos of een glaasje in één van de vele cafeetjes!  Om enigszins aan het oog der winkelende voorbijgangers onttrokken te worden, mij verstopt op een bank achter enkele geparkeerde wagens om mijn halve kip ter plekke te verslinden!  Sinds Café Toerist en intussen blijkbaar ook twee naastliggende woningen met de grond gelijk zijn gemaakt, kan men vanaf de parking het frietkraam van Mieke zien staan!  Ik heb mij toch kunnen bedwingen, karakter getoond en de puntzak friet aan mij laten voorbijgaan.  Eens benieuwd welke nieuwe gebouwen hier zullen verrijzen.  Want Putte is een schoolvoorbeeld van de urbanistische miskleunen die België rijk is.  Afgrijselijk lelijk en uitgedijd op Nederlandse bodem!  De vettige handjes weer in de handschoenen om de laatste etappe richting thuis aan te vatten.  En na het wassen van de fiets en de kleren en een warme douche had ik nog enkel de moet (en dat is geen taalfout) om mijn werk voor maandag nog voor te bereiden en Witse te zien op tv.  Na 95 km was het welletjes geweest!  En dan knus in mijn nestje om vijf minuten later te liggen knorren!  Samenvatting van dit verhaal: een megabangelijke rit, af van in het begin tot aan het einde, want ik heb beslist mijn duimen en vingers niet enkel afgelikt vanwege de halve gebraden kip!  Nog van dat!  Laat maar komen!  De rit werd georganiseerd door het Roparunteam “14 in ’t uur” om zo fondsen te verzamelen voor hun deelname aan een loopwedstrijd estafette Rotterdam-Parijs (RoPa) waarbij de deelnemende teams geld inzamelen voor het kankerfonds onder het motto “Leven toevoegen aan de dagen, waar geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven".  Een zondag plezier beleven en tegelijk de minder fortuinlijke medemens steunen.

Het verslag van deze rit kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be en op mountainbike.nl en tenslotte op Stander.info!

Op de foto's: het monument voor de Heilige Teresia en bikers op de Tiestenberg.

 

18-01-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (10-25-40 km) van De Bokkerijders te Overpelt op zaterdag 14-01-2012.

Op deze frisse zaterdag met eindelijk nog eens wat droog weer naar Overpelt afgezakt om er de toer van De Bokkerijders te komen rijden vanuit de mij nu stilaan vertrouwde Zaal Holheide.  Lekker doorgesjeesd met de auto, want op een uur tijd was ik ter plekke!  Toen ik me ging inschrijven stond er zelfs een rij aan te schuiven van bikers die allen in hetzelfde blauwe pak waren gestoken.  De mannen aan de bewaakte fietsparking hadden hun handen vol met fietsen aannemen en terugbezorgen!  Om 13.15 u was ik op pad en doken we al direct de bossen naast de voetbalvelden in om de daar gelegen tracks mee te pikken.  De bodem was vochtig maar van slijk was geen sprake meer.  Een heel verschil met de vorige weken!  Na 2 km kwamen we weer de bossen uit om enkele asfaltstraten mee te pikken op de plaats waar de kidstoer zijn eigen weg op ging.  De hoofdbaan overgestoken en even verder ging het dan naar rechts een veldweg in.  De omgeving kwam me nog bekend voor van een eerdere editie en bij nader toezien ben ik deze toer ook vorig jaar komen rijden.

Vrij rechte bosdreven werden ons deel en deze werden na 5 km afgewisseld met een leuke track die zich tussen een bos en een weide door het landschap slingerde.  Halverwege liep er dwars over het pad een diepe voor waarin nog een stuk betonnen afvoerbuis zat.  Dat betrouwde ik daar toch niet goed.  Ik had toen ik stopte niet gemerkt dat een andere biker me op de hielen zat.  Maar die werd daardoor niet van de wijs gebracht, stond zo goed als stil op zijn fiets om daarna gezwind over de buis te gaan en zonder voet aan de grond te moeten zetten.  Op 5,75 km kwam de splitsing tussen de 25 en de 40 km.  Gekozen voor de grootste afstand, anders loont de lange autorit niet!  Leuke bospaden volgden en ondanks mijn vrij late start genoot ik nog het gezelschap van andere deelnemers, vaak in groepjes onderweg.  Na 7 km kwamen we uit de bossen tevoorschijn ter hoogte van de straat Het Hobos die er naast de ringweg naar Lommel loopt.

Naar het einde toe klimt Het Hobos naar de verkeersarme Groenstraat toe, alwaar er een brug over de ringweg is.  Even naar rechts en dan de Groenstraat over om aan de andere zijde de bossen in te duiken.  Ik herinnerde me dat van de vorige keer en wist nog dat er in deze bossen met lage bomen lange rechte smalle paadjes lopen.  Een duo in blauw zat me op de hielen en een dwars over het pad gevallen boom met dikke stam noopte ons tot afstappen.  De track ging over in een bospaadje dat uitkwam in een woonstraat.  Naar links en weer naar rechts de Diestersebaan in op het grondgebied van Hechtel-Eksel.  Het tellertje toonde toen 10 km.

Tot 15 km volgden zeer leuke tracks doorheen statige dennenbossen met bultjes op en af.  Ik genoot er met volle teugen van.  Zulke leuke paadjes in de bossen doen me altijd likkebaarden.  De tracks ruimden weer plaats voor bospaadjes en wegen op de grens tussen bos en weiden om na 19 km uit te komen aan een onverzorgd terrein van een boomkwekerij.  Het landschap was hier weer meer open.  Terug de bossen in om na 20 km weer toe te komen op de plek waar de eerste splitsing tussen de beide afstanden was en daar het traject van de 25 km weer te vervoegen.  Het was toen 14.30 u.  Van uit de bossen kwamen we weer op meer open terrein en zag je in de verte de tentjes van de bevoorrading staan naast een zandweg, geflankeerd door een fietspad in asfalt.  De rust kwam na 23 km.  Een tractor diende er over het fietspad uit te wijken omdat bikers, bikes en een vuurkorf de zandweg hadden ingenomen!  Maar de kerel die achter het stuur zat loodste zijn machine probleemloos overal voorbij.  Er was nog redelijk wat beweging aan de tussenstop.  Er waren lekkere hete soep, suikerwafels en wafels met chocolade, partjes appelsien en sportdrank om de inwendige mens te versterken.  Het was welgekomen, want ik had ’s middags niet de tijd gehad om te eten, eigenlijk was ik het gewoon vergeten, vermits ik nog van elders was gekomen en m’n bike thuis nog was moeten gaan oppikken.  Er ging een gsm af met dezelfde toon als de mijne.  Ja, die man had net hetzelfde toestelletje!  Hij riep zo hard en enthousiast door zijn telefoon dat men het net zo goed zo had kunnen horen!

Na de stop ging de speeltuin pas echt open en doken we de prachtige bossen in over tracks en bospaden waarop de smalle sporen ook de allure hadden van singletracks.  We deden ook recent aangelegde tracks aan die er nu toch al vaster bij lagen.  Tijdens de afgelopen zomer ben ik hier een toer komen rijden en die liep gedeeltelijk over tracks die de indruk gaven speciaal voor die gelegenheid te zijn aangelegd.  Gloednieuw waren ze toen!  Ik kon een tijdje in het spoor blijven van een trio iets oudere bikers.  Plots doemde ze links op, de voor mij onmogelijke helling die de eerste aanloop is naar de Witte Berg.  Nog nooit ben ik hier fietsend op geraakt, maar in het spoor van twee anderen ben ik er wonderwel tot boven op gereden.  We hielden ons links van de middelste zandstrook.  Misschien zat er in de soep hetzelfde product als wat de slagersgast uit Van Vlees en Bloed in zijn banaan gespoten kreeg!  Aan de andere kant gaat het er via overvloedig los zand weer naar beneden, maar ik weet intussen dat er tussen de bomen een smal paadje loopt waar het beter fietsen is.  De twee voorgangers wisten dat ook en zo konden we de zandstrook probleemloos ontwijken.  Weer naar beneden om de plek te bereiken waar de Peltercrossers tijdens hun toertocht hun bevoorrading neerpoten om dan naar links weer de berg op te rijden.  Daar is het me wel al gelukt om zonder voet aan de grond boven te geraken over het paar nijdige wortels dat er ligt, en dat was nu ook het geval!  Zelfs weer naar beneden door het mulle zand lukte zonder voet aan de grond in het spoor van de twee anderen.  Een kinderhand is gauw gevuld, maar ik was toch blij met m’n prestatie!  Dan ging het naar rechts de brede bosweg op.

Even verder stak ik een vrouw en een man voorbij.  Deze laatste reed moeizaam.  Ik denk dat bij die mens het vat al af was!  Het deed me denken aan mijn eerste ritjes met de bike waar ik ook na 10 km bekaf was!  Ik werd al snel weer met beide voeten op de grond gezet en de euforie van er in geslaagd te zijn de Witte Berg zonder voet aan de grond bedwongen te hebben, was van korte duur.  Want op 27 km volgde een technisch stukje over tracks in de bossen met vele opeenvolgende korte bochtjes rond stammen van bomen.  Vaak nog gevolgd door een kort klimmetje!  Dat was toch niet zo mijn ding.  De vermoeide biker van daarnet liep met z’n fiets tussen de bomen.  Toen ik na het bochtenwerk even halt hield aan de kant van de weg, volgde hij even later zwaar hijgend mijn voorbeeld!  De vrouw die bij hem was had meer energie in haar mars.  Op 29,50 km kwam er weer een splitsing tussen de 25 en de 40 km en werden we een paadje naast een zandgroeve op gestuurd.  Ik herinnerde mij vaag de plek van vorige keer of misschien uit andere tochten.  Aan een open plek doemde de afsluiting op rond het terrein van de Ford testbaan en doken we even de bossen in om dan weer uit te komen in de buurt van de draad.  Daar ging het de bekende track op tussen een bos en een veld met een lage prikkeldraad en voorbij een metalen uitkijktorentje.

Aan de omgeving en de verlaten asfaltweg die we een tweetal keren te zien kregen tussen de bomen in de bossen, vermoedde ik dat we de omgeving van Lommelzand genaderd waren en dus weer in de richting van Holheide reden.  We arriveerden na 32 km aan een gloednieuwe kolossale villa met bijhorende schuur alwaar een biker me gezwind voorbijstak.  Een weidepaadje voerde ons naar de track die naast de spoorlijn loopt.  Terwijl ik onderweg was op deze lange rechte singletrack kreeg ik zelfs een voorbijrijdende trein te zien.  We passeerden de overweg aan de grote zandvlakte om kort het fietspad op te gaan en weer de bossen in te duiken.  En nog was het niet gedaan, want gedurende de laatste kilometers kregen we nog een deel van de vele paadjes en tracks voor de wielen geschoven in de bossen achter de voetbalvelden van Holheide.  Daarbij passeerden we de midden de bossen gelegen parkeerplaatsen waarvan het nut me ontgaat!  Als afsluiter volgde nog een draaiende en kerende track die zich tussen de bomen slingerde en waar het wat opletten was voor wortels in de bochtjes.  Ik heb daar alles moeten bovenhalen wat er aan stuurmanskunsten in mijn mars zat omdat ik op de hielen gezeten werd door een drietal waarvoor ik niet wilde onderdoen!  Om dan uit de bossen tevoorschijn te komen in de straten van de woonwijk rond de zaal Holheide.

De fiets was niet zo heel vuil, dus geen gebruik gemaakt van de bikewash.  Wel van de douches met lekker warm water.  En omdat zelfs na m’n douche de mannen van de bewaakte fietsparking nog present waren, heb ik binnen in de zaal nog even kunnen genieten van een drankje en een broodje kaas om er de zon te zien ondergaan.  Samen met de laatste mensen in de zaal opgestapt zodat het doek kon vallen over deze mooie tocht van De Bokkerijders.

Mooie toer met een parcours dat bijna voor de volle honderd procent door de bossen loopt.  Een aantal langere rechte stukken die afwisselen met mooie singletracks.  Duidelijk afgepijld, de splitsingen waren goed aangegeven en gevaarlijke oversteken degelijk aangeduid met gevarenbordjes.  Bewaakte fietsparking aanwezig.  Verzorgde bevoorrading.  Tussen de vele toeren die jaarlijks vanuit Holheide vertrekken heeft deze zijn eigen charme.

Het verslag van deze tocht kan je ook lezen op mtb-you of op mountainbike.be!

Toertocht te Overpelt op 14-01-2012 door Phille81

15-01-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht 19^de Adrie van der Poel Classic (28-42 km) van WTC De Spartaan te Putte (NL) op zondag 08-01-2012.

Om 7.00 u uit de veren om na een stevig ontbijt omstreeks 8.30 u met de bike naar het Nederlandse Putte te vertrekken. Dat is een kort ritje van 10 km via de Parijseweg in Hoevenen en het autovrije lange betonbaantje vanaf De Neus in de richting van het Moretusbos en het Ravenhof in Stabroek. Op dat baantje zag ik in de verte een samenscholing. Ik had het even tevoren dus wel degelijk goed gehoord, dat motorengeronk. Een tiental mannen stond daar gehelmd naast hun crossmotoren. Hun ogen keken me vanuit de opening in hun valhelm onderzoekend aan! Eens ik gepasseerd was, kwamen ze achter me aan en staken me langs alle kanten voorbij, zelfs over het gras in de zijkanten. Misschien wilden zij mij wat imponeren met hun machientjes? Een half uur later was ik aan de start in Putte, vijf minuutjes later dan afgesproken met de clubmakkers! Een echte exodus was het vandaag, want we waren met z’n zessen en later tijdens de rit zou ik er nog drie ontmoeten! Ik had ter hoogte van het Ravenhof ook een berichtje ontvangen. Ik vermoed van Rubber-12, want bij aankomst hoorde ik luidkeels m’n schuilnaam roepen. Rubber stond daar in het gezelschap dat ook de rit vanuit Huijbergen op oudejaar gereden had, waaronder MTBiker from Berendrecht en Enigma. Er stonden nog andere bekenden “van ziens”, zoals een aantal mannen van V’lox Kapellen die zich verwonderden over mijn vroege startuur. Me snel ingeschreven en samen met de clubmakkers vertrokken omstreeks 9.10 u.

De eerste kilometers kon ik de anderen bijhouden, maar zoals steeds is dat van korte duur. Gewoonlijk vertrek ik iets later, zodat ik niet zoals nu als trage het gevoelen heb opgejaagd te worden door de andere bikers! Nu moest ik wel mee met de stroom. Na een straat doken we het bos in over een brede verharde weg met enkele plassen en volgden gedurende een tweetal kilometers reeds de eerste leuke tracks in de bossen. Na 4 km reden we over een aantal bredere paden midden het gebied van de Groote Meer om er even later enkele stevige heuvels op en af te rijden. Van 8 tot 10 km kwamen we uit de bossen tevoorschijn om een heidegebied te doorkruisen waar in een recent verleden nog bossen stonden die helaas gekapt zijn, getuige de stompjes stronken die er overal nog staan. Dat alles om de landduinen weer in ere te herstellen, aldus een inderhaast opgehangen plakkaat. Zo’n kale vlakte kan misschien ook haar charmes hebben, maar geef mij toch maar de bossen! Ik hoop dat er in deze prachtige streek toch niet te veel dergelijke ingrepen gaan gebeuren! Laatst op de terugweg van de toertocht in Wouwse Plantage kwam ik ook een plek tegen waar een prachtig bos tegen de grond werd gelegd! Op een duinentop stond een groepje bikers te wachten op achterblijvers. En van daar zag je de vele deelnemers rijden over de zandpaadjes, de plassen ontwijkend, om weer het volgende bos te bereiken. Op 12 km volgde een zeer leuke track met heuveltjes op en af door de bossen en ik was duidelijk niet de enige die daarvan genoot, te horen aan de commentaren van het duo dat me op de hielen zat.

Vanuit het bos ging het weer even de heide in tot het volgende bos. Ook al lag het parcours er verwonderlijk droog bij na de vele regen van de afgelopen twee weken, hier lag in een bocht een stevige portie slijk. Er voorzichtig doorheen, want ik merkte tussen het slijk een opstekende wortel die op de loer lag om een biker letterlijk liggen te hebben! Toen ik de bocht om was hoorde ik een bangelijk gekletter van iemand die tegen een redelijke snelheid rijdend, in de modderstrook onderuit ging! Even later passeerden me twee mannen op een crossfiets. Die cyclocrossers razen maar door met het gekende gevolg! Want er waren toch weer redelijk wat deelnemers onderweg met de crossfiets. Een breder pad voerde ons omstreeks km 16 naar een uitgang van de Groote Meer op de Putseweg ter hoogte van Het Puts Meuleke, op het kruispunt met de weg naar Ossendrecht. Aan dat kruispunt was ook de splitsing. De rijders voor de kleine toer werden de baan over gestuurd richting Ossendrecht. Voor mij ging het verder langsheen de Putseweg over het fietspad dat apart ligt van de rijweg in de richting van Hoogerheide. Volgde zo 2 km asfalt tot aan het rondpunt aan het Restaurant Jagersrust aan de afslag richting Huijbergen. We werden door seingevers het rondpunt rondgeleid om de Putseweg over te steken. Even verder ging het vanaf de weg dan weer de bossen in die zich uitstrekken rondom de Volksabdij Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinen.

Daar kregen we een drietal stevige en zanderige heuvels voor de wielen geworpen. Ik was er achter twee vrouwen van middelbare leeftijd komen te hangen, zodat ik er hen de schuld van kan geven dat ik niet tot boven geraakte! Ik heb daarna een hele tijd in het kielzog van het duo gereden over mooie lange tracks die ons doorheen de prachtige bossen leidden. Op 22 km volgde een amusante track vol wortels, eerst in de bossen, daarna op rand van de bossen langsheen een met prikkeldraad afgespannen weide. Ik heb op sommige plaatsen toch maar bedenkelijk in de richting van die prikkeldraad gekeken! Als je daar op een wortel onderuit zou gaan, zou je er wel eens op een onaangename wijze kennis mee kunnen maken! Nog steeds reed ik achter de twee vrouwen aan en omdat voorbijsteken er niet mogelijk was, voelde ik de hete adem van een sliert bikers in m’n nek die hun kans afwachtten om voorbij te kunnen steken! Bovendien liep er nog een wandelaar met twee loslopende honden, een piepkleine die veel lawaai bij had en een groter exemplaar dat met een dennenappel in z’n muil rondliep! Later tijdens de tocht zou ik nog enkele keren belaagd worden door luidkeels blaffende viervoetertjes! Een kilometer verder passeerden we het vakantieverblijf De Luchtballon voor kinderen met astma. Bizarre gebouwen op een voormalig militair terrein. Ook hier was het droog! Ooit was hier bij een toertocht vanuit De Luchtballon de hele weg overstroomd door een naastgelegen beek en zie je in een filmpje van de lokale televisie een biker kopje onder gaan bij het willen passeren van de plas. Wie de toestand daar niet kent zag immers niet dat er naast de weg een beek loopt! En laat nu net daar schijnbaar het minste water gestaan hebben!

Op 23 km worden we geconfronteerd met een schuin over het pad hellende boomstam. Diep buigen is de boodschap! Even halt gehouden om op adem te komen. Een biker stopt en wacht er op een vrouw die in aantocht is. Respect, want zij was niet meer van de jongste. Na de oversteek van een bospad volgt een modderiger stukje. De vrouw blijft in de modder steken, terwijl ik, die achter haar aan rijd, nog net genoeg kracht heb om de pedalen nog eens rond te krijgen om er doorheen te gaan. Het tellertje toont 23 km. Ik blijf rijden in het zog van de man die daarnet op de vrouw wachtte. Op 26 km passeren we een midden de bossen gelegen vijver. Dan gaat het een door seingevers bewaakte grotere baan over en rechtdoor over een track tussen de bomen. Sommige stukjes liggen er iets vettiger bij. Aan de draadafsluiting en de borden te zien passeren we de voormalige zandwinning van Ossendrecht. Dan zal de stevige klim hier in de buurt er ook wel in zitten! Het zandpad ligt er nu goed vast bij. In de zomer is het hier duwen geblazen door het losse zand. We krijgen enkele klimmetjes voor de wielen, gevolgd door een mooie track tussen de bomen, met wortels, enkele putten en bulten en wat draai- en keerwerk! En ja, daar komt hij dan, de stevige klim in een wijde bocht op een smalle track. Het laatste stuk is dan toch even te voet, maar ik ben er niet de enige! Boven even aan de kant. De oudere vrouw van daarnet steekt me weer voorbij en verdwijnt voorgoed uit m’n leven. Na de stevige klim volgt de bekende track tussen de rododendrons. Hij ligt er wat zompig bij, maar is goed te berijden. Halverwege passeren we nog een open plek in het bos om even verder dan weer uit het bos tevoorschijn te komen op de Putseweg na 28,5 km.

Na een kort stukje over het fietspad bereiken we de afslag naar Ossendrecht en vervoegen we de kleine afstand. Even verder is de bevoorrading in en voor de loods van een bedrijf op het industrieterrein Driehoeven. Op het menu staan soep met vermicelli, suikerwafels en zoete sportdrank. Een massa gevulde bekertjes siert de tafels. De bananen zullen al verslonden geweest zijn door de bikers die eerder passeerden! Een kommetje soep, een wafel en twee bekertjes drinken gaan vlot naar binnen. Een biker herstelt er de gebroken ketting van de fiets van z’n maat. Er komt nog een clubmakker toe in het gezelschap van z’n vrienden. Hij weet me te zeggen dat er nog ene op komst is. Het is nog vrij druk aan de start, maar wanneer ik om 11.30 u weer op pad ga, zijn de meesten ook al weer weg.

We worden verder de straat op gestuurd, waarna het linksaf gaat. Daar valt me op dat in een tuintje nog een bloem open staat, en dat midden de winter! Maar ja, echt gevroren heeft het eigenlijk nog niet. Begin december stonden er zelfs nog rozen in bloei. We passeren een toegang tot de politieschool. In tegenstelling tot wat ik verwacht had, worden we niet de track in de bossen naast de school op gestuurd, maar gaat het even verder naar links een zandweg op die er evenwijdig mee loopt aan de rand van het bos. Waarschijnlijk ligt de track er te modderig bij en wordt ons een partijtje ploeteren bespaard! De zandweg tussen bos en veld is ook best genietbaar en op een paar verloren gelopen plassen na ligt hij er goed droog bij. Hij brengt ons naar de prachtige speelbossen in het domein Stoppelbergen, gelegen op de grens tussen het Nederlandse Ossendrecht en het Belgische Zandvliet. Deze bossen herbergen oneindig veel leuke paadjes en boswegen waar elke biker naar uitkijkt. Ik heb er ooit eens in het wilde weg rondgereden, mijn materiaalbus verloren en ze twee dagen later gaan zoeken. Net toen ik het wilde opgeven lag ze aan mijn voeten op de grond, als manna uit de hemel gevallen! De zandpaden die in de zomer moeilijk te berijden zijn omwille van het mulle zand, liggen er nu goed vast bij. Dit gebied is me beter bekend omdat ik er al wel eens op eigen houtje kom rijden, vertrekkend vanaf het Ravenhof in Stabroek. Maar bekende paadjes werden afgewisseld met ongekende en het valt me nog meer dan anders op hoe leuk rijden het hier is. We worden de brede boswegen op gestuurd, afgewisseld met smalle funpaadjes op en af. Er volgt nog een splitsing tussen de beide afstanden aan een zitbank die staat op het kruispunt van zandwegen in het bos.

We passeren de betonnen afsluiting rond de camping Athena. Paadjes loodsen ons naar het fietspad dat naast de zandweg Grote Stoppelbergen loopt, en dat is pal op de grens, getuige daarvan de grenspaal die staat aan het achterpoortje van De Ruige Heide. Daar gaat het naar links, waaruit ik besluit dat er nog leuke paadjes gaan komen! Hier komt ook de nightride van m’n eigenste Papegaai Bike Team voorbij. De constructie van tegen elkaar geplaatste boomstammetjes waaraan we op een kruispuntje van zandwegeltjes toen een pijl hadden gehangen blijkt intussen uit elkaar te zijn gevallen. Ik was even gestopt en word aangesproken door een biker met de vraag of alles in orde is! Deze keer liet mijn geheugen me dan toch niet in de steek, want het bleek Josk te zijn! Afgelopen week was ik nog aan het denken dat ik een aantal mensen al zo lang niet meer gezien had en hun namen niet meer was tegengekomen op het forum. Blij dat ik hem nog eens op mijn pad ontmoet heb! Het tellertje toonde 37 km, dus het einde kwam in zicht.

Eventjes in het spoor van Josk gereden over een paadje doorheen een diepe put met klimmetje dat ook door onze nightride wordt aangedaan. Vroeger geraakte ik hier niet boven en nu lijkt het een fluitje van een cent! Een mens leert dus toch bij! Aan een volgend klimmetje een pijltje gemist, zo gewend van daar naar links te gaan! En alzo Josk kwijtgespeeld. Even verder merk ik aan de manier waarop de pijlen zijn opgehangen dat ik van de andere kant verwacht werd! Dus op mijn stappen teruggekeerd. Wanneer ik dan de goede richting uitga, komt daar nog een clubmakker voorbijgereden waarvan achteraf zou blijken dat hij de kleine en de grote toer na elkaar gereden heeft. Goed dat ik op m’n stappen terugkeerde, want anders had ik nog een mooi stukje gemist! Een stukje over een open plek op de heide en dan weer de bossen in om de volgende leuke paadjes te bedwingen. Na een kort klimmetje gaat het naar rechts en word ik voorbijgestoken door drie bikers. Dan gaat het weer in de richting van de zitbank waar de splitsing was tussen de beide afstanden om weer aansluiting te vinden met de hoofdlus. Ik slaag er in van de laatste biker die me daarnet voorbijstak weer bij te benen en hem zelfs het gevoel te geven dat ik zo vaak heb wanneer ik de hete adem van snelleren in mijn nek voel. De kerel draagt een broek van P-magazine. Hij kijkt een paar keren snel achterom en zegt dat ik voorbij mag als ik wil. Neen, hoeft niet, het gaat lekker zo. Ik verlies even terrein op een modderig stuk, maar kan daarna weer aansluiten en ik zal samen met hem de eindmeet bereiken. De kerel kunnen blijven volgen was de beste motivatie om tijdens de laatste kilometers nog een tandje bij te steken. En ondertussen passeert een ware speeltuin van wegeltjes onder onze wielen.

Leuke paadjes op en af brengen ons doorheen de bossen, ook al zegt het tellertje me dat we er al hadden moeten zijn! We komen een paadje uit naast een houten beeldhouwwerkje aan een huis en rijden zo het Moretusbos in dat gedeeltelijk in België en in Nederland gelegen is. In dit bos staat het kasteel Ravenhof op Belgische bodem, terwijl de Gloriètte of zomerhuisje op Nederlands grondgebied staat. We duiken de straten in die aan de rand van het Moretusbos liggen en worden de drukke hoofdstraat van Putte over geholpen door seingevers. Na nog twee straatjes zijn we weer bij af. Daar tref ik nog een clubmakker aan. Dus met negen op pad geweest vandaag! Een unicum! MTBiker from Berendrecht en Enigma maken al aanstalten om weer naar huis te vertrekken. Binnen in de zaal is het nog vrij druk. Het tombolalootje levert me zoals meestal geen prijs op! De vroege clubmakkers vertrekken vrij spoedig huiswaarts, maar de twee late vertrekkers hebben nog zin in een glas. Ondertussen vergapen we ons aan de uitgestalde fietsen en wielsets die zo veel kosten als mijn volledige bike! Dat is voor een gewone sterveling niet weggelegd! Rubber komt nog even bij ons staan wanneer zijn gezelschap vertrokken is. Van één van de organisatoren krijgen we nog een lunchpakketje dat niet door de medewerkers werd verorberd. De sandwiches smaken na zo’n rit. Om 14.00 u afscheid genomen van de bikevrienden en huiswaarts, alles goed voor een rit van 65 km. Mijn tellertje geeft tien kilometer meer, maar dat kan zijn omdat ik het maar net uit de wasmachine had kunnen redden! Ook al controleer ik eerst alle zakken van jas en truitje!

Mooie toer, een prachtig parcours dat bijna volledig off-road is in de bossen op de Belgisch-Nederlandse grens. Duidelijk afgepijld en met seingevers aan de enkele oversteken van drukkere wegen. Bikewash aanwezig, met hogedruklansen en gewone slangen, maar geen gebruik van gemaakt. Het enige minpunt is het ontbreken van een bewaakte fietsparking, zoals meestal bij tochten in Nederland. Zoals alle vorige edities is de Adrie van der Poel Classic van WTC De Spartaan vanuit de grensgemeente Putte (NL) een tocht om van te snoepen! Een aanrader! En volgende keer is het de twintigste uitgave! Prijsvraag van deze week: waarom staat er omheen Athena een betonnen afsluiting?

Het verslag van deze mooie rit kan je ook lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

Op de foto's: het Puts Meuleke en het gebied van De Groote Meer.

Toertocht te Calfven op 29-11-2009 waarbij op 1:19 een biker een duik neemt in een beek!

08-01-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-45 km) van Cycling4Helchteren te Helchteren op maandag 02-01-2012.

Bij het opstaan ’s morgens was het buiten niet droog, maar er viel geen water uit de hemel. Ik had me voorgenomen me vandaag niet thuis te laten houden door eventueel slecht weer, ook al viel het water vorige nacht met bakken uit de hemel. Even voor tienen was ik aan het Don Bosco-instituut, een mij bekende locatie vermits hier ook de mountainbikeritten van de Ter Dolen Fietshappening vertrekken, een evenement dat jaarlijks op m’n kalender staat. Ik vond nog een parkeerplaatsje in de vakken voor de school. De biker die naast me kwam staan merkte op dat hij blijkbaar niet de enige gek was die vandaag kwam rijden. Ja, maar druk was het evenmin, vermits de inschrijvingen om halfelf stopten en ik nog een plek vond zo dicht bij de start! Me ingeschreven en om exact 10.00 u kon ik m’n formuliertje droppen in de doos van de man die eenzaam aan de start stond, maar zijn humeur niet liet vergallen door de grijze hemel.

Er werd aangezet langsheen de straat naast de school en in tegenstelling tot de toer van Ter Dolen ging het rechtsaf en de grote baan over. Na 2 km asfalt doken we dan de bossen in over een track die er zeer modderig bij lag. “Daar heb je het”, dacht ik bij mezelf, “hopelijk is het niet de hele toer van dat!” Hoe kon ik toen weten dat deze rit een tergend lang partijtje modderdabben zou worden, van bij het begin tot aan het einde! De volgende 5 km reden we over tracks door de bossen. Het was een tijdje haasje-over spelen met een trio bestaande uit een kleine jongen en zijn ouders. Ik had hen over het eerste technische stukje zien rijden waarvoor ik zelf gepast heb. Vader en zoon reden vrij goed doorheen de modder en wachtten geregeld op hun moeder. Omdat ik zelf bij momenten wat reed te stuntelen tijdens het berijden van de modderbrij, stak het drietal met geregeld weer voorbij.

Van 7 tot 9 km volgde een leuk stukje over bredere paden met een zavelkleurige ondergrond, lekker naar beneden toe en waarbij men met enige behendigheid en wat heen en weer slingeren, de vele brede plassen netjes kon ontwijken. Plots hoorde ik achter me het piepen van remmen. Een jonge biker op een cyclocrossfiets werd achter een bochtje met mijn trage aanwezigheid geconfronteerd en verkoos te remmen in plaats van voorbij te steken door de plas! Dan stak hij voorbij en vervolgde zijn rit met sierlijke bochtjes om het water te ontwijken. Indien ik mij eerder of tijdens mijn jonge jaren op het biken zou gestort hebben, dan zou ik dat misschien ook gekund hebben. Want ik moet vaak zo veel moeite doen om minder snel vooruit te komen dan anderen die schijnbaar zonder veel inspanningen hoge snelheden ontwikkelen. Nu moet ik tevreden zijn met wat ik er nog kan uithalen. De moeder van daarnet ging langzaam door een bochtje en werd dan opgenomen in een groepje dat sneller vooruitkwam toen ik even halt hield. Ik ben het drietal dan toch kwijtgespeeld en vermoedelijk hebben zij gekozen voor de kleine toer zodat ik hen niet meer te zien heb gekregen.

Het zavelpad vol plassen eindigde op een asfaltbaantje dat langsheen een draadafsluiting liep. Ik vermoed dat achter die draad de terreinen van een voormalige mijn liggen, maar het berust louter op een gok! Even verderop had je weer de keuze tussen “niet technisch”, waarbij men gewoon het asfaltpaadje kon blijven volgen, of de optie “technisch”. Deze keer voor het tweede gekozen en dat bleek een goede gok. Een track slingerde zich in een lager gelegen terrein over enkele bultjes en tussen heuveltjes. Waar ik een modderige helling op moest was het even te voet, maar dat kon de pret niet drukken. Het smalle paadje vervolgde zijn weg tussen boompjes om 2 km verder weer uit te geven op het asfaltbaantje. We dienden onze weg te vervolgen doorheen een bos waar de bodem omgetoverd was tot een vettige modderige brij om na 11 km de splitsing te treffen tussen de 25 en de 45 km aan een open plek aan een oud vervallen huisje met groene luiken, mij bekend van de Ter Dolen Fietshappening, waarvan de mountainbikerit hier ook passeert. Voor de 45 km ging het dan even door een grasveld om een stukje bos mee te pikken met weer dezelfde slijkerige paadjes en een aantal korte bochtjes. Een biker trok met zijn ranke lijfje zijn fiets gezwind door de modder terwijl ik reed te stompen als een gek om mijn lichaam door de modder te trekken. We passeerden een beeldhouwwerk met bijhorend moeilijk leesbare gedicht op een metalen plaat die er opgehangen was.

Tot 18 km reden we in de bossen over beslijkte tracks waarbij we tussen de 15 en de 18 km over een S-vormige lus gestuurd werden over de paadjes doorheen de brede gangen van eenzelfde bos waarlangs een fietspad liep. Vanaf het fietspad naar rechts, rechtdoor, naar links, rechtoor, naar links, rechtdoor tot aan het fietspad en weer van voren af aan hetzelfde. Dat zal geweest zijn om kilometers te maken, maar in de gegeven natte omstandigheden werkte dat eerder wat enerverend. Op het fietspad kreeg ik steeds hetzelfde koppel wandelaars te zien telkens ik dat weer bereikte. De eentonigheid werd op een bepaald ogenblik echter doorbroken door een geschenk uit de hemel, want op een paar meter voor m’n bike staken ineens twee reeën de track over om in het naastgelegen bos weg te vluchten! De lus eindigde op het terrein van een bedrijf in aanbouw of renovatie. Er waren werkzaamheden bezig in de lege gebouwen. Een eenzame biker kwam ook uit de bossen tevoorschijn en stak me voorbij.

Op 19 km bereikten we de uitgestrekte parkeerterreinen van Kelchterhoef en werden we de bossen in gestuurd. Die lagen er zwaar en geaccidenteerd bij omwille van boswerkzaamheden. Een kraan was er in de weer om boomstammen te laden naast een pad waarover we in een lusje werden gestuurd. Want er werden tijdens de toer wel meer lusjes gemaakt om alle paadjes mee te pikken die er konden meegepikt worden. Net voor mij doken een vader en zijn zoontje de bossen in. Daar was ook gewerkt waardoor de track diepe putten vertoonde die in deze slijkerige omstandigheden niet zo eenvoudig te bedwingen waren. De kleine jongen had het er lastig en deze grote ook! Maar het drietal jonge knullen dat mij op de voet volgde bleef toch ook steken in de eerste diepe put. Het paadje gaf uit op een trap naar een grote baan toe, alwaar ik nog een andere biker trof. Trap af, de baan over en weer het bos in over een korte track die uitkwam aan een golfterrein. Daar stond de bevoorrading op 21 km van de start. Op deze plek slaat ook Ter Dolen zijn tenten op. Maar deze keer was de poort open en was de bevoorrading aan de ingang van een grote schuur. Het is trouwens de eerste keer dat ik merk dat het hier om een golfterrein gaat! De bevoorrading werd er verzorgd door drie vrouwen in het gezelschap van één man die er voor de nodige ambiance zorgde. Vuurkorven gaven er wat warmte. Er lagen bananen, partjes appelsien en wafels die je kon eten nadat je een beker lekkere warme soep achter de kiezen had! Iets warm om binnen te gieten was in deze vochtige omstandigheden welgekomen!

Even halt gehouden in het gezelschap van nog andere bikers. Het vroeg wat moed om weer te vertrekken. Tot 25 km reden we over een brede verharde weg langsheen het golfterrein en een ingang tot het domein De Teut waarlangs de rit van Ter Dolen de heide in duikt. Nu reden we er voorbij. Dit stukje was het enige droge paadje van de gehele toer! Dan verlieten we langs rechts het brede pad, doken we weer de bossen in en tot 27 km volgde een beslijkte track die zich doorheen een prachtige omgeving slingerde. Net voor we een wei in doken stond er veel blubber op de weg en mijn pogingen om daar doorheen te geraken werden bekroond met een val! Ik kon me niet op tijd uit m’n klikpedaal losmaken en viel netjes naar links de smurrie in! Beslijkte handschoenen waren het resultaat! Op 29 km en na veel slijk op tracks doorheen de bossen ging het een grote baan over en kwam er een splitsing tussen de beide afstanden. De route van de 43 km op, wadend door een smurrie van zand, water en boomtakken. Vettige tracks gingen over in iets drogere exemplaren. Op 31 km arriveerde ik op de grote parking voor een vijver “De Plas” voor watersporten. Even halt gehouden. Een bestelwagen stopte naast me. Het waren twee mannen van de organisatie die vroegen of alles in orde was! Ja, alles was in orde! Alleen had mijn achterste rem het intussen begeven en had ik geregeld last van kettingzuig! Dat maakte de beproeving erger, maar ik zou er wel geraken, zei ik tegen de mannen. We reden langs de vijver, werden enkele malen de flanken van de heuvel ernaast op en af gestuurd en passeerden de cafetaria en een loods voor bootjes.

Toch ging nu de automatische piloot op nadat we weer in de bossen waren. Eén van de weinige slijkdabbers die ik nog te zien zou krijgen haalde me hier in. Tot 39 km volgde niets anders dan tracks en paden door de bossen! Bij mooi en droog weer zou het een plezier geweest zijn om hier te kunnen rijden. Nu was het een echte beproeving! Modder en slijk van bij de aanvang tot aan het einde. Mijn ongenoegen hierover steeg bij elke overwonnen kilometer! Er scheen geen einde te komen aan dit partijtje dabben! Bovendien reed ik hier moederziel alleen rond, geen levende ziel was er te bespeuren. Er volgde nog een keuze tussen “technisch” en “niet-technisch”. De tweede optie leek me de beste, ook al moest ik daardoor afgaan voor de twee mannen die daar wandelden! Volgde nog een hobbelige track met bultjes, putten en wortels en het alomtegenwoordige slijk. We reden toen naast een draadafsluiting.

Een blik op m’n tellertje leerde me dat het nu toch niet lang meer kon duren. Het zien van bewoonde wereld en later een bordje met “nog 5 km” was een geruststelling. Dan Jan! We doken een bosje in en werden nog door een kolossale put gestuurd! Twee keren zelfs! Naar boven was te voet, de tweede put heb ik omzeild via een chicken-way. Het vat was af! En nog waren we niet thuis! Weer ging het een bos in om nog een lusje te rijden. Dat het een lusje betrof viel me op omdat ik nog drie andere bikers zag rijden. Eén ervan riep me toe met de vraag waar de aankomst was! Een andere zei hem dat er hier waarschijnlijk nog een lusje gemaakt werd! “Jonge, jonge”, zei de eerste! Ik denk dat hij ook naar het einde verlangde! Dan nog werden we een aantal keren op en af een soort dijk langsheen een pad gestuurd! Dat zal geweest zijn om ons helemaal klein te krijgen. Samen met het drietal de grote baan overgestoken en linea recta naar de bikewash. Die was gelukkig nog operationeel. Ik heb er niet alleen m’n bike, maar ook m’n schoenen en m’n broek afgespoten, terwijl ik er nog in zat! En mijn voorbeeld kreeg navolging met dat verschil dat die twee bikemakkers elkaar konden proper spuiten!

De douches waren gelukkig ook nog beschikbaar. “Ik zou graag nog douchen als het kan, en als het niet kan ook”, zei ik tegen de man die met een emmertje slijk naar buiten kwam. In de douche trof ik nog een duo slijkdabbers aan. Een ervan bleek me te kennen vanwege m’n schrijfseltjes. Bij nader toezien zou dat Koppigaard kunnen geweest zijn. Ik heb hem één keer ontmoet na de eerste Halloweentocht van MTB De Wandelaars in Bonheiden op 29 oktober 2011. Maar nu stond hij in zijne pure en dat geeft toch een andere beeld van een mens! Bij deze dan m’n groeten. De douche gaf overvloedig warm water en het was een zegen om er te kunnen onder staan!

Binnen in de zaal was er nog slechts weinig beweging: een tafel met mensen van de organisatie Cycling4Helchteren en een tafel bikers uit de streek die het blijkbaar erg naar hun zin hadden. Ik kon er gelukkig nog wat te drinken krijgen, ook al was het meeste al opgeruimd en was een vrouw bezig met het buiten vegen van het laatste zand. Toen ik m’n glas dronk kwam ze even een praatje maken en zo kwam ik te weten dat er een 400 deelnemers waren komen rijden, terwijl ze anders soms duizend bikers over de vloer krijgen. En dat nadat er zo veel moeite gedaan was om het parcours af te pijlen en ’s ochtends alles nog eens te gaan controleren! Het weer heeft niemand in de hand. Jammer, want het uitgezette traject op zich zou in droge omstandigheden garant staan voor een zeer mooie tocht met veel paadjes en tracks in de bossen en een afwisselend parcours! Daar kon je vandaag minder van genieten, vermits alle aandacht ging naar het zo efficiënt mogelijk stompen door de modder, wat toch wel zeer vermoeiend en tegen de duur frustrerend was! En dan nog een niet werkende achterrem en chainsuck er bovenop!

De organisatie was dik in orde: de afpijling overal duidelijk en in orde, ontvangst en après in een ruime zaal, bikewash en douches met warm water. Ik hoop deze toer nog eens te kunnen rijden bij beter weer, want het parcours is meer dan de moeite waard, maar liever niet in deze omstandigheden! Jammer dat de mensen die zich hiervoor ingespannen hebben hun voorbereidingen in het slijk hebben zien vallen!

Het verslag van deze rit kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

TT te Helchteren op 02-01-2012: een filmpje van Frits Motaar!
 

TT Helchteren 02-01-2012 from Frits Motaar on Vimeo.

03-01-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-45 km) van Wielercomité Huijbergen in samenwerking met vriendengroep “9 uur bij de kerk” te Huijbergen (NL) op zaterdag 31-12-2011.

De allerlaatste dag van het jaar 2011 zou een lange en een zware dag worden, vermoeiender dan een gewone werkdag! Reeds om 6.30 u uit de veren, want ik had het plan opgevat om van thuis uit met de bike te vertrekken en ik moest er ook voor zorgen tijdig weer terug te zijn omdat ik voor oudejaar verwacht werd bij m’n zus thuis. Ook al had ik alles daags voordien reeds klaargelegd, ik had weer meer tijd dan voorzien nodig om me klaar te maken. Het vroeg enige tijd om een paar intussen enigszins oudbakken geworden uit de kluiten gewassen sneden Postels brood naar binnen te werken! M’n helmlamp had ik al gemonteerd, en wel om twee redenen. Ten eerste omdat ik nog bij duisternis om halfacht wilde vertrekken en ten tweede om er de Nederlanders mee te kunnen plagen! Want zij denken vaak dat ze te maken hebben met een helmcamera! Ik had er toch weer enkele bij de lurven! Vlamingen zijn meer gereserveerd: zij zien maar vragen zelden! Nederlanders vragen altijd op de man af! “Staat ie aan?”, vragen ze dan tijdens het inhalen! Soms wordt ik intensief bekeken en valt dan pas later mijn eurocent dat het omwille van die lamp is die opvallend boven m’n helm uitsteekt! Na de laatste prop Postels brood doorgespoeld te hebben met een glas water kon ik dan een kwartier later dan gehoopt op pad. Ik had amper mijn fiets buiten gezet of het begon te miezeren. En dat zou het blijven doen tot bij aankomst aan de start. Eenzaam fietste deze halve gek via de Parijseweg in Hoevenen, een stukje Elzenbos en de Neus in Stabroek voorbij het Ravenhof om ter hoogte van de kerkhoven uit te komen op de Putseweg in Nederlands Putte. De miezer weerkaatste in het licht van m’n lamp. In de duisternis trof ik enkel twee mensen die hun viervoeter uitlieten, verder baadde alles nog in ultieme rust.

In tegenstelling tot anders zag ik geen wagens, beladen met bikes, Nederland binnen rijden. En pas ter hoogte van Restaurant Jagersrust, aan de afslag richting Huijbergen, staken twee kompanen me op het fietspad voorbij en die voor vandaag dezelfde keuze hadden gemaakt. Mijn tellertje klokte 20 km af bij aankomst aan de startplaats in Huijbergen en het was tien voor negen. Aan de start was er toch wat beweging. Jammer, Rubber-12 was al binnen, dus kon ik niet vroeger vertrekken om de jacht te openen! Dat droog Postels brood was de boosdoener! Mijn 4 eurokes afgegeven en om klokslag 9 uur van start gegaan voor de omloop van 45 km.

Na een paar straten om de woonwijk uit te geraken doken we al snel een bos in waar de paadjes er behoorlijk vettig bij lagen. Zo veel regen in een maand kan zelfs deze zanderige streek niet blijven slikken! Het duurde niet lang of we kregen al direct waar voor ons geld en voor de moeite om naar hier te komen onder de vorm van een uit de kluiten gewassen zanderige bult, inclusief te bedwingen wortels! Een kranige dame in een knalgeel fluojasje had het niet zo begrepen op de modderige stroken op de smalle tracks. We verlieten weer de bossen om geconfronteerd te worden met een doornatte en aanzuigende veldweg tussen de weiden. Sliertjes bikers draaiden in de verte linksaf en je zag ze tegen de grijze lucht in de motregen naarstig trappen om de zompige bodem te bedwingen. Eens we weer even voor kort asfalt onder de wielen kregen, bemerkte ik aan de straatnaambordjes dat we op Belgische bodem reden in Kalmthout.

Na 7 km doken we al snel weer de bossen in over een breed pad dat verzoop in de grote plassen. Speurend naar een doorgang hoorde ik den Rubber mijn naam roepen. Ik koos voor de verkeerde kant en bleef steken! Op datzelfde ogenblik arriveerde daar de voltallige delegatie bikende streekgenoten waarbij Rubber zich had aangesloten. De immer joviale MTBiker from Berendrecht, Enigma en Wardje, de mij meest bekenden, met hun hele vriendenkring op sleeptouw. Jammer genoeg had ik maar weinig voorsprong kunnen opbouwen. Het treintje verdween al snel in de doorweekte druilerige bossen waar de bomen tranen schenen te huilen voor alle leed van het afgelopen jaar. De eindeloze bossen en stukjes heide op open plekken werden ons deel. Droge stroken wisselden plaats met doornatte stukken. Er staken me nogal wat mannen voorbij die de toer reden met een cyclocrossfiets. MTBiker from Berendrecht stond met twee makkers aan de kant en het drietal stak me een tijdje later weer voorbij, net op het moment dat ik even halt hield om te rusten en water te lurken. Wardje riep me toe dat het niet de bedoeling was dat ik vandaag de toerist kwam uithangen! Na 13 km en omstreeks 10.00 u, kon ik aan een bordje zien dat we het gebied van de Groote Meer bereikt hadden, een domein dat zich ten oosten van de Putseweg uitstrekt. We reden er onder anderen over een smalle track die zich over een lage heuvelrug, een soort natuurlijke dijk, door de bossen slingert. Ik voelde de hete adem van jongere snellere snaken in mijn nek! In de verte hoorde ik knallende geluiden. Ofwel waren dat vroege nieuwjaarsvierders, ofwel hield men schietoefeningen in het militair domein, maar dat leek me op deze dag onwaarschijnlijk! Aan de plaatjes voor wandelwegen te zien vermoedde ik in de bossen te rijden in de omgeving van de Staartse Duinen.

Na 19 km konden we ons uitleven op een wel zeer mooie heuvelachtige track, zalig om te berijden. Hier was een splitsing tussen de route van 25 en van 45 km. Een kilometer verder arriveerden we op het ronde punt net voor het centrum van Huijbergen, doken de Westerstraat in om even verder naar rechts een paadje op te gaan dat ons naast de omheining van het militair domein van Woensdrecht voerde. Dit domein zouden we verder tijdens de toer ook nog van dichtbij voorbij rijden, onder anderen ter hoogte van de militaire vliegschool en op de plek waar de lichten die de landingsbanen markeren tot buiten de omheining staan, midden op de heide. Omstreeks 22 km reden we een kort stukje door enkele straten met weinig bebouwing om even verder, exact in het midden van de tocht dus, de pauzeplaats te bereiken. Bananen en wafels, hete bouillon en sportdrank, stonden er op het menu op de binnenplaats van een boerenhof. MTBiker from Berendrecht zat er op de grond aan z’n fiets te sleutelen. Hij had te veel kracht gezet en de achterderailleur van z’n bike naar de verdoemenis geholpen. “Ik ga er een singlespeed van maken en dan naar de start bollen”, wist hij me vertellen, terwijl hij op weg was naar de tuinslang die een bezorgde ziel er klaargelegd had om Huijbergse bodem van je fiets te kunnen spuiten. Op deze plek heb ik enkele jaren geleden voor het eerst in levenden lijve kennis gemaakt met Rubber-12 die me er tussen uit wist te halen op basis van m’n beschrijving op het forum. Want ik droeg nog niet het pak met de opvallende papegaai, omdat ik toen nog geen lid was van dat team.

Ik was vergeten te kijken naar de naam van de straat waarin de bevoorrading stond, maar besloot toch maar niet van op m’n stappen terug te keren. Crapton heeft me op het Nederlandse forum het antwoord gegeven zonder dat ik de vraag diende te stellen! Hij heeft het namelijk over de Vossenholstraat. Interessant om weten, temeer omdat er direct na de stop een ware speeltuin open ging onder de vorm van leuke tracks die zich over heuveltjes door de bossen slingeren en waarvoor menig mountainbiker naar Huijbergen afzakt. Dat zou de Tiestenberg zijn. Een aantal mannen dat er met een tractor stond, verkneukelde zich bij het zien van de met slijk besmeurde bikers die naar boven kropen. De tracks begeleidden ons in de richting van de militaire vlieghaven van Woensdrecht waar we het paadje naast de afsluiting op werden gestuurd en daarna weer de bossen in doken. Na 29 km volgde de tweede splitsing tussen de routes van 25 km en 45 km.

Vanaf hier heb ik dan een tijdje de automatische piloot op gezet, want het terrein lag er zwaar bij door het vele slijk op de boswegen. Ook het gehavende stukje track naast de draad van de basis Woensdrecht lag er moeilijk bij door de vele putten waarin water en slijk stonden. En zeggen dat ik hier een dikke maand geleden nog gepasseerd ben toen alles er uitstekend berijdbaar bij lag tijdens de toeren vanuit Halsteren, Wouw en Wouwse Plantage. Wat een verschil nu! Net op dit smalle moeilijke stukje kwam ik een tegenligger tegen die daar ook reed te dabben! Op de heide naast de vlieghaven kwam weer een splitsing en later zou de grote toer hier weer arriveren om verder samen te lopen met de kleine richting aankomst. Een vader en zijn zoontje die ik daarstraks was voorbijgestoken kozen voor de kleine toer toen ik aan de splitsing even halt hield! Dat ventje had dus ondanks de modder goed gereden! Op 35 km ging het een grote baan over, met dank aan de doorweekte seingevers, en troffen we een breed slijkpad over een aantal heuveltjes. Hier had ik onlangs nog al gereden tijdens de eerder genoemde toertochten. De omgeving werd woester, de bomen rondom stonden op met dennennaalden bedekte heuveltjes. Het deed me denken aan de omgeving van Wouwse Plantage, maar ik kon moeilijk geloven dat de toer daar zou komen. Even later werd mijn vermoeden toch bevestigd door een bordje dat midden in het bos stond! We reden effectief doorheen de ongerepte bossen van deze voormalige plantage voor houtproductie.

Nog tien kilometers scheidden mij van de aankomst! Maar het zouden er nog zeer zware worden! Soms sakkerend diende ik zware modderstroken te bedwingen. Het was intussen ook heviger beginnen regenen. Ik deed intussen al geen moeite meer om plassen te ontwijken. Er gewoon doorheen vroeg minder moeite! De mogelijkheid verrast te worden door onverwachte diepte kon me worst wezen. Ik schat dat ik over de laatste 8 km wel een uur gereden heb! We werden er zelfs over een track op een soort heuvelrug gestuurd die de indruk gaf speciaal voor deze rit te zijn aangelegd! Het was zwaar trappen over de losgewoelde bosgrond op deze bizarre plek in deze ongerepte natuur. We werden nogmaals door seingevers een baan over geholpen, ik vermoed de Abdijlaan die naar Huijbergen voert. Over een door water verzopen weide werden we weer in de richting van de landingsbanen van de vlieghaven Woensdrecht gestuurd. Mijn pijp was uit, ik raakte nog nauwelijks vooruit! Mijn tellertje naderde de 65 km, inclusief de 20 km van de heenrit. We kwamen ook weer in de bewoonde wereld, waardoor ik terug gerustgesteld werd van spoedig de eindbestemming te bereiken! Niets was minder waar! We werden opnieuw de bossen in gestuurd over een track die ons alle hoeken en kanten, en vooral hoogten en laagten, van het plaatselijke bos liet zien! Met mijn laatste krachtinspanningen probeerde ik alles te geven om overal boven te geraken. Boven op één van de pukkels kwam ik een biker tegen die compleet uitgeteld was! Ik zei hem dat ik begon te denken dat men ons hier wilde houden tot na Nieuwjaar! Er leek immers geen einde te komen aan het smalle paadje op en af! Een laatste deelnemer stak me voorbij. De track eindigde naast het voetbalveld van Huijbergen en twee straten verder werd ik hijgend uit mijn lijden verlost! De knallen bleken inderdaad afkomstig van nieuwjaarsvierders die in de weer waren op een grasperk. Misschien een Nederlandse gewoonte om zo oudejaar in te luiden?

Ik had er verdomd lang over gedaan, een uur meer dan ingeschat! Maar alle bekenden zaten nog binnen bij elkaar aan een grote tafel. Zij hadden het ook zwaar te verduren gekregen! Enigma had op een bepaald moment alles zwart gezien voor de ogen en moeten braken! En had zich nadien gewoon even op de grond gelegd! Zijn maat (Jan?) die later passeerde was er gaan naast liggen! Enigma verweet zich niet naar MTBiker from Berendrecht geluisterd te hebben om ook goedkope Chinese derailleurwieltjes te steken! Want dan was zijn rit misschien ook eerder afgelopen geweest en had hij ook kunnen rusten! MTBiker toonde beteuterd de kromgetrokken derailleurkooi die zijn rit tot de helft van de voorzien afstand had ingekort! De ene kwinkslag bracht de andere mee en ik genoot van de ambiance onder de acht mannen rond de tafel. Sommigen smeedden al plannen voor de Houffamarathon en de 24 uren van Westerlo van het komende jaar! Een broodje curryworst doorgespoeld met een drankje. Om 14.00 u is iedereen dan opgestapt. Want oudejaarsavond wenkte! Het afscheid was hartelijk en ik hoop deze mensen nog vaak tegen te komen tijdens m’n ritten volgend jaar. Volgden nog 20 minder vermoeiende kilometers huiswaarts over de luxueuze Nederlandse fietspaden en de rustige autoloze baantjes vanaf het Ravenhof. Thuis na 87 km. Snel m’n fiets nog proper gemaakt, onder de douche gekropen en mijn met slijk besmeurde spullen aan de wasmachine toevertrouwd, uitkijkend naar een gezellige oudejaarsavond. Bij deze m’n beste wensen aan alle bekende en onbekende bikers in België en Nederland die ik tijdens m’n omzwervingen op mijn pad ontmoet of die m’n verhaaltjes hier komen lezen! Van harte.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be en op mountainbike.nl en op Stander.info!

01-01-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (10-20-30-40 km) van De Zandbikers te Lommel-Stevensvennen op vrijdag 30-12-2011.

Ik word nog kind aan huis in deze streek, want na afgelopen dinsdag te zijn gaan biken in Neerpelt ben ik deze vrijdag naar Lommel-Stevensvennen afgereisd om daar de toertocht van De Zandbikers te komen rijden. Ik ben deze toer nog al komen rijden, vorig jaar zal het niet geweest zijn wegens afgelast omwille van de overvloedige sneeuwval, en toen lag het parcours er ook zwaar bij. Toen was het bovendien nog koud ook en omdat ik altijd nogal laat vertrek en toen maar tergend traag vooruit kwam, begon de duisternis al in te vallen toen ik de laatste kilometers nog diende af te haspelen op die moeilijke track vol diepe putten en bulten en de lange track die evenwijdig loopt met het jaagpad naast het kanaal.

Even voor elven was ik in Stevensvennen om mij al direct op te winden over het feit dat ik geen parkeerplek kon vinden en mij vast reed in alle niet aangegeven doodlopende straatjes omheen het voetbalveld! Probeer maar eens te keren in die smalle straatjes met nog zo’n fietsdrager achter een al redelijk lange wagen! Op een gegeven moment zat ik zelfs op een fietspad dat uitkwam op het jaagpad naast het kanaal! Maar vermoedelijk mag je daar wel rijden, vermits ik bij aankomst merkte dat er daar een paar huizen staan die toch bereikbaar moeten zijn! Uiteindelijk dan toch een plekje gevonden op de parallelweg aan de andere kant van de grote baan. Bij nader toezien waren er ook parkeervakken op de brug die daar over het kanaal gaat. Eind goed al goed, wat flyers gelegd met reclame voor de fietsenzaak van onze clubvoorzitter, ook al is de kans klein dat mensen van hier tot daar zullen komen! Om dan vast te stellen dat ik mijn rugzak in het zaaltje was kwijtgespeeld! Althans, dat dacht ik! Of was ik hem vergeten aan te doen? Dus terug de bike opgehaald uit de bewaakte parking om te gaan kijken of de rugzak nog in de koffer van de auto lag! Ja dus! Oef! Terug naar de bewaakte parking om me in te schrijven. Die groene en rode formuliertjes in Limburg zijn verre van handig! Je ziet amper wat je er op invult! Gewoon wit zal te moeilijk geweest zijn! Enfin, na al deze perikelen kon ik om 11.30 u dan toch van start gaan en m’n papiertje deponeren in de doos van de man aan de start.

Het vertrek verliep naast het schooltje en via een korte beslijkte track en een stukje fietspad bereikten we al snel het jaagpad langsheen het kanaal waar ik daarnet nog verkeerdelijk met de auto op gesukkeld was! We reden de brug onderdoor en door het straatje waar m’n wagen stond en moesten dan naar rechts de brug over. Beneden weer naar rechts naast de brug. De plassen toonden dat het hier recent nog duchtig geregend had! Misschien had de bui die ik onderweg ter hoogte van Lille op de E34 over me uitgestort had gekregen deze streek ook vereerd met haar overtocht! Na 3 km ging het dan een slijkerige track op die zich langsheen het kanaal slingerde om na 6 km even een asfaltbaan over te steken en een smal paadje op te gaan dat zich op de flanken van de dijk naast het kanaal bevond. Een biker wist me nog net in te halen alvorens ik dit smalle paadje op ging. Dit lange paadje slingerde zich verder tussen jonge boompjes die intussen toch al redelijk groot geworden zijn. De ondergrond lag er hier gelukkig droger, lees minder vettig, bij. Na 7 km bereikten we de eerste splitsing tussen enerzijds de 25 km en anderzijds de 35-45 km. Ik was verkeerdelijk naar de 25 afgeslagen, maar gelukkig hing er verderop een bordje dat vermeldde dat men zich op de toer van 25 km bevond, erg handig, zodat ik op m’n stappen kon terugkeren.

Tot 13 km volgden zeer mooie tracks die er behoorlijk bij lagen. Ik begon er daardoor terug meer zin in te krijgen en was intussen toch wat tot rust gekomen na de tumultueuze start! De tracks loodsten ons door mooie dennenbossen met bultjes op en af, waarbij droge stukken en meer vettige stukken elkaar afwisselden. Maar de paadjes hier waren zeer goed te berijden en de omgeving was zeer genietbaar met al die statige dennenbomen. Op 14 km doken we dan de Lommelse Sahara in. Daar had een biker uit Lommel me in de zomer eens over verteld toen hij me mee naar de aankomst nam na een marathon vanuit Overpelt toen ik het niet meer zag zitten me te blijven reppen om de mannen die de pijlen weer kwamen opruimen voor te blijven! Daar zaten toen ook stukken van de tocht van vandaag in, vermoedelijk dat deel wat we na de bevoorrading voorgeschoteld kregen! Ik denk dat men in de echte Sahara maar wat blij zou zijn met de vochtigheidsgraad van deze in Lommel! Een biker reed voorbij toen ik even halt hield om het informatiebord aan de ingang te lezen. De omgeving van de Sahara kon me bekoren en er volgde mooie stukken doorheen de bossen over relatief droge paden. Het trio jongere gasten dat ik aan hun bestelwagen had zien staan en hun fietsen in bewaring kwam geven toen ik de mijne ging ophalen om te vertrekken, stond hier even aan de kant nadat ze mij daarstraks kort na de eerste splitsing hadden ingehaald. Ze fulmineerden toen dat ze de 35-45 km waren opgegaan terwijl het bordje verderop enkel “u bevindt zich op de 45 km” vermeldde! “Ach, we zullen wel zien”, hoorde ik er toen een zeggen, “doodgaan zullen we in ieder geval!” Aan hun spraak te horen waren ze afkomstig uit het Antwerpse! Intussen was zelfs de zon beginnen schijnen en zij toverde een ven dat tussen de bomen glinsterde om tot een mooi vakantieplaatje doordat ze op de bomen aan de andere oever inviel. Dat had beslist een mooie foto opgeleverd! Het tellertje toonde toen 16 km en ruim een kilometer verder reden we weer voorbij een aantal waterpartijen. Daarna ging het weer een vettige track op die naast het kanaal liep. Twee van de drie staken me weer voorbij op het ogenblik dat ik een poging deed om een slijkplek te overwinnen. Toen de track eindigde op een open plek naast het kanaal zag ik ze staan wachten op de derde.

De plek kwam me bekend voor uit eerdere edities, en ja, verderop stond ze, de hut van een kanoclub alwaar zich de bevoorrading bevond op 19 km na de start. Die hut staat op de flanken van de dijk naast het kanaal. Ik kreeg terstond een kop lekkere hete tomatensoep met groenten voorgeschoteld. Je kon er nog Luikse wafels, koeken en partjes appelsien eten. Intussen werden de lege kartons opgestookt in een kacheltje waar de vlammen uit sloegen! Het trio kwam ook toe. Ik zag nog anderen van de track af komen zodat er even later toch een biker of tien aan de bevoorrading stond. Afscheid genomen van de bevoorraders en weer op pad. Even verderop, na een brug onder te zijn gereden, was de splitsing tussen de 35 en de 45 km. Ik koos er weer voor de verkeerde optie en keerde na het zien van het bordje dat even verderop “35 km” vermeldde terug om de lange toer op te gaan. Of dat een goede keuze was, is zeer de vraag, want van 19 tot 24 km was het echt stompen geblazen op een modderige track naast het kanaal op een dijk vol dennenbomen, met bultjes en putten waarin plassen waren blijven staan! Wat een zooi was dat daar! Ik werd er ingehaald door de anderen die daarnet aan de stop stonden, maar kon toch één van die bikers redelijk bijhouden. Het was een troost dat ik deze beproeving niet alleen diende te ondergaan! Met enige afgunst keek ik naar twee jongere gasten die ik liet passeren net voor een diepe put toen deze zonder veel moeite naar beneden en weer naar boven reden door het slijk. Die put was aan mij niet besteed en evenmin aan de biker die ik was kunnen blijven volgen. Verderop werd het toch weer iets droger, lees minder vettig, en dreef de biker voor me zijn snelheid op. Maar aan alles komt een einde, dus ook aan deze track.

Tot 29 km ging het dan eigenlijk weer de hele lengte van de track terug, maar nu over een bij momenten verhard pad dat aan het begin luisterde naar de naam Vaartstraat en gelegen was tussen de dijk naast het kanaal (waarop de track lag) en huizen in nieuw aangelegde straten aan de linkerkant. Dat pad lag er beter bij, alhoewel er op bepaalde plaatsen toch enorme plassen stonden. Toch maar een beetje uitgekeken om de mensen die er met hun hond op wandel waren niet vol te spatten! Want de spetters vlogen me om de oren, net zoals de klodders modder op de track van daarnet! Ik moest de biker voor me lossen, die ging me te snel! Uiteindelijk eindigde het pad weer aan het kanaal en zag ik een biker die nog bezig was de track te bedwingen. Ik moest naar links en dan de brug over het kanaal op. Een bord leerde me dat de track van daarnet naast het kanaal Bocholt-Herentals gelegen was. Van op de brug kon je de bevoorrading zien staan. De extra lus van 10 km voor de grootste afstand was dus de lange slijkerige track naast het kanaal en het pad helemaal terug naar af. Aan de voet van de brug stond ook een wegwijzer naar de Vossemeren. We reden de Jacob Smitsstraat in op het grondgebied Lommel, met huizen van mensen die beslist geen armoede lijden. Daarna een stukje langsheen een grote baan.

Toen het tellertje 30 km afklokte doken we weer de bossen in en kregen we een breed slijkerig pad voor de wielen geworpen. Een man met baard was er op wandel. Anderhalve kilometer verder ging het pad over in leuke tracks. Om uit te komen aan een bekende plek, meer bepaald de grenspaal in Lommel, die ook gelegen is langsheen de vaste routes van Lommel, Eersel, Bladel en Luyksgestel. Aan de bordjes te zien doken we effectief een stukje op van een Nederlandse vaste route. Het paadje door de bossen maakte plaats voor bredere paden die uitgaven in een grote open vlakte! Net daar moest het natuurlijk beginnen regenen met zelfs een weinig hagel, maar het was gelukkig maar kort van duur!

Van 33 tot 35 km kwam het dan toch, het echte kroonjuweel van deze tocht! Het pareltje dat ik de vorige editie in het halfdonker nog voor de wielen kreeg! Pareltje? Of eerder de doodssteek? Een bultige, modderige singletrack met stevige pukkels en putten die immer vol water staan! Ik moet zeggen dat ik het er eigenlijk nog vrij behoorlijk van heb afgebracht, want de vorige keer heb ik hier meer gewandeld dan gereden! Ik heb rustig alle slijkerige bulten en putten bedwongen en vertrouwd op mijn niet schuivende superbanden! Een jongere kerel de kans gegeven voorbij te gaan, en later nog twee van zijn kompanen in hetzelfde pak! Na enkele ferme bulten en slierpartijen naar beneden doorheen de modder, gaf het kroonjuweel weer uit op het jaagpad naast het kanaal. Niet voor lang echter, want even verder ging het een track op die door het bos evenwijdig loopt met het jaagpad. Aan het begin ervan sloegen de takken van de jonge boompjes me in het gezicht. Als je over die track rijdt bekijken de fietsers op dat jaagpad je met een blik van “wat rijdt die nou daar als er hier een biljartlaken ligt?” Maar er waren vandaag geen fietsers op het jaagpad, op een enkeling na die met zijn racefiets toch was buiten gekomen. Die track lag er relatief goed bij, een paar natte plekken niet te na gesproken. Maar je moest toch goed blijven trappen. Het begon weer te regenen. Twee bikers staken me voorbij. De ene zijn regenjas goed onder het slijk, de andere had bij het vertrek een wit pak aan gehad waarop zich nu een slijkspoor aftekende van kont tot hals! Ik zag er zelf trouwens ook lief uit! En op mijn fiets sleurde ik bosgrond en dennennaalden mee die zich aan het kader hadden vastgeklit. Na 38 km kwamen we weer in de bewoonde wereld aan een kruispunt van twee kanalen. De brug over en weer een zandstrook op. Koude wind woei me toe.

Op 39 km doken we een zanderig pad op dat over het terrein van een zandwinning loopt. Ik heb hier ooit eens gereden bij droog weer en veel wind en toen een heuse zandstorm moeten trotseren. Nu viel het al bij al mee en stond de wind in de rug. Van stuifzand kon je nu geen last hebben! Ik was al blij dat we niet meer van dat terrein kregen. Ik weet niet of het deze tocht was, maar ik heb hier ooit eens kilometers moeten rijden in bar slecht weer over een zandvlakte waar je op sommige plaatsen tot aan de enkels in de blubber zakte! Wat heb ik toen gesakkerd! In de verte zag ik nog een eenzame biker naar links afslaan. Op die plek even halt gehouden. Er kwam nog een andere kerel voorbij gefietst. Dan ging het een bos in en kondigde een bordje de laatste kilometer aan! De klim die je eerst op moest was even te voet, daar had ik geen energie meer voor! Dan volgde nog een mooie track langsheen een meer dat vermoedelijk ontstaan is na vroegere zandafgravingen. Het was daar wat uitkijken voor een paar venijnige wortels en het paadje liep bij momenten vlak naast het water. Het was wel een mooie afsluiter van de rit. Want het paadje eindigde weer op het jaagpad waarlangs ik daarstraks vertrokken was om uit te komen aan de school.

M’n fietske eerst ontdaan van de meegesleurde bosresten aan de bikewash achter het voetbalveld! M’n sportzak dan opgehaald uit de auto en m’n fiets in bewaring gegeven. De boterham met spek werd met de nodige ambiance overhandigd en was welgekomen na deze moddertocht. Alles doorgespoeld met een drankje. Je kreeg nog een zakje met zes staaltjes poeder voor energie- en recuperatiedrankjes, een klein potje honing en twee mysterieuze flesjes, waaronder eentje met het geconcentreerd sap van zwarte radijs, artisjok en mariadistel om het lichaam te zuiveren! Ik ben eens benieuwd of ik met die distel achter de kiezen de volgende keer met een gezuiverd lichaam over de tracks zal kunnen vliegen! Het andere flesje beweert extra energietoevoer naar mijn spieren te zullen brengen! Enfin, het kan niet meer stuk! Ik was zeer verheugd van een propere en lekker warme douche te treffen en meende in de overvloedige nevel die er binnen hing de biker te ontwaren die ik daarstraks na de bevoorrading een tijdje was kunnen blijven volgen. Ik heb tegen die man gezegd dat dit voor mij toch een zware rit was met al dat stompen doorheen de modder, maar dat ik hier de vorige keer nog meer had afgezien!

Organisatie dik in orde. De mogelijke parkeerplaatsen hadden misschien wel aangeduid kunnen worden om gesakker in de doodlopende straatjes te vermijden. De afpijling was duidelijk en in orde, evenzo de bikewash en de douches, met een sympathieke attentie bij aankomst. Dat het parcours niet droog ging liggen aan het einde van een doornatte maand december was te verwachten. Van het parcours vond ik het gedeelte aan de Lommelse Sahara mooi qua omgeving. Spijtig dat de uitgekozen singletracks veelal rechttoe rechtaan lopen. Hopelijk krijg ik ooit de kans om deze rit eens in droge omstandigheden over te doen!

Het verslag van deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Op de foto: het Kempisch kanaal Bocholt-Herentals.

31-12-2011 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (20-30-40 km) van SV Herkol te Neerpelt-Herent op dinsdag 27-12-2011.

Tijdens de vrije week tussen Kerstmis en Nieuwjaar ook naar Neerpelt gekomen om daar de toer te rijden. Ik kon parkeren vlak tegenover de inschrijving op een stuk gras naast een boerenhof. Me ingeschreven en vertrokken omstreeks 10.10 u. Toen ik m’n fiets weer uit de bewaakte stalling was gaan ophalen liep ik Dirty Daddy en zijn clubmakker van de Slijkfretters uit Westerlo tegen het lijf. Het vertrek verliep vanaf de kerk die voor de voetbalkantine staat en via de straat die naar de naam “Herent” luistert. Na anderhalve kilometer asfalt en verharde baantjes doken we dan toch via een track de bossen in en kregen we een aantal veldwegen voor de wielen. Dan doken we een track in tussen berkenboompjes met dunne stammetjes. Die stammetjes stonden wel erg dicht op elkaar zodat het enige behendigheid vroeg om je fiets er tussen te loodsen zonder ze met je stuur te raken. Het tellertje toonde 4 km. Dirty Daddy en zijn collega Slijkfretter staken me op een veldweg voorbij. Even verder hielden ze in een bocht van die veldweg, op de rand van bos en weiden, weer halt. Dirty Daddy inspecteerde zijn achterderailleur. De veldweg maakte weer een bocht naar links en aan het einde ervan ging het weer naar rechts om als het ware op onze stappen terug te keren.

Volgden nog enkele veldwegen in een open landschap. Na 6 km kwam de splitsing tussen enerzijds de toer van 20 km en anderzijds de toeren van 30-40 km, duidelijk aangegeven door gele bordjes. Toen ik even halt hield op een plek waar de veldweg uitgaf op een grote baan midden de velden, staken de twee Slijkfretters me weer voorbij. Gelukkig! Ik begon namelijk al wroeging te krijgen omdat ik niet was gestopt om te informeren wat er scheelde, met de gedachte dat zij met twee waren en elkaar dus konden helpen. Ik ben toch geen technisch wonder, dus veel hulp kan ik gewoonlijk niet bieden. Het ging links de grote baan op en even achteromkijken leerde me dat we op de grens waren van Neerpelt en Sint-Huybrechts-Lille, waar ik nog nooit van gehoord had. Na een kort stukje langsheen deze baan ging het weer naar rechts de bossen in waarin we zeer mooie tracks te berijden kregen. Op 9 km passeerden we een kerkhof dat vol stond met uniforme kruisen. Arbeiders in oranje fluo-regenjassen waren er aan het werk. Ik vermoed dat het een kerkhof is met gesneuvelden uit de oorlog. In de omgeving van Lommel en Overpelt liggen een aantal dergelijke kerkhoven. Vanaf het kerkhof leidden een aantal veldwegen ons weer naar een volgende asfaltbaan. Daar werd ik staande gehouden door een vrouw op een mountainbike die me vroeg of ik de toer van Neerpelt aan het rijden was. Inderdaad! Ze was op zoek naar de start en had op haar stuur de nummertjes van het fietsknooppuntennetwerk gekleefd om er te geraken. Maar omdat ik niet van de streek ben kon ik haar niet meer melden dan dat de start aan de kerk in Herent was en dat ik intussen 12 km had afgelegd. Met die informatie had ze blijkbaar genoeg, wetende dat ze te laat zou komen voor de inschrijving. Ze had eigenlijk even goed de pijlen kunnen beginnen volgen, want dan zou ze nog mooie stukken van de toer gehad hebben! We dienden af te slaan aan een mooi nieuw huis in donkere baksteen in een straat die “Riet” heet.

Van 12 tot 13 km kregen we het wat harder te verduren door de tegenwind op een lange veldweg. Ik werd ingehaald door twee jonge gasten. Even later passeerden we een sportvliegveldje waar we door een bordje gewaarschuwd werden voor laagvliegende tuigen! Maar er was geen teken van leven omheen de afgesloten hangar. Eens het vliegveld voorbij, doken we weer op een breder pad de bossen in. De twee jongens volgden de bocht in de “hoofdweg” en ik er achter aan. Even verder stonden die gasten stil op een pad dat over het erf van een boerderij liep en waar de gekooide hond werk had om op ons te staan blaffen! Geen pijlen meer te zien. Links de toegang tot een weide, rechts de toegang tot het domein rond de boerderij. Het kan dus niet anders dan rechtdoor zijn! Aan het volgende T-kruispunt geen pijlen te bespeuren! Op onze stappen teruggekeerd om vast te stellen dat we aan het begin van het bos in de bocht een pijl gemist hadden en rechtdoor dienden te rijden! Er passeerden nog twee andere rijders.

De jongens namen vaart en lieten me al snel weer achter. Ik zag ze verderop naar links weer de bossen in duiken. In die bossen lag een mooie en amusante track met enkele bochtjes en zelfs een aantal kleine pukkels om over te wippen. Aan het einde van deze speeltuin toonde het tellertje 17 km. Van dan tot km 20 reden we doorheen de bossen die zich uitstrekken rondom het terrein van een zandwinning. We reden er over brede paden tussen ongerepte bossen met opvallend veel berkenbomen, gevolgd door een aantal leuke tracks met bultjes in een dennenbos, en dit tot aan de bevoorrading op 21 km van de start. Deze stop was gelegen op een rustplaats, afgeboord door een hekwerk van in elkaar gevlochten takken, naast een rustig baantje aan een metalen uitkijktoren. Er stonden soep, partjes appelsien, suikerwafels en sportdrank op het menu. Er stond nog een tiental bikers op deze plek, waaronder de twee jongens die me daarstraks hadden ingehaald. Na van alles eens geproefd te hebben weer op pad om 11.45 u.

Kort na de stop stond in de bossen de splitsing tussen enerzijds de 20-30 km en de toer van 40 km. Ik passeerde er een houten jachthut met naastgelegen wc! Daar was zelfs een verluchtingsrooster in voorzien. Joost mag weten met welk nut, want er stond niet eens een deur in het hokje! Je kon er je rug leegschudden in het zicht van alle passanten! Ik hoorde het trio dat nog aan de bevoorrading stond bij m’n vertrek naderen. En zij zouden bij de laatste bikers zijn die ik te zien zou krijgen vandaag. Ze staken me voorbij eens we een smalle track gepasseerd waren, waarbij ik hun adem in mijn met een bivakmuts bedekte nek voelde. Verder volgden vele brede dreven doorheen de bossen waarin een aantal lussen waren uitgezet om kilometers af te malen.

Van 25 tot 26 km volgde een vrij slijkerige track met modderpartijen waar enige behendigheid vereist was om niet weg te schuiven. Het trio van daarnet stond aan het einde ervan aan de kant. Een van hen was namelijk onderuit gegaan op een stevige modderplek met onbetrouwbare wortel. “Goed dat ge stopt”, riep de gevallen biker me toe, “want ik lag hier daarnet tegen de grond”! De track ging over in een pad dat eindigde op een asfaltbaantje, waar het naar links ging en mijn aandacht getrokken werd door een grafsteen die op een tiental meters van de weg af tussen de bomen stond. Het was de herdenkingsplaats van een zekere Jan Schoenmakers die er gestorven was tijdens de uitoefening van zijn dienst. Welk werk de onfortuinlijke man dan wel deed stond er niet bij vermeld, net zo min als zijn leeftijd. Het trio van daarnet haalde me een tweede keer in en dook rechts een smal paadje in tussen een bos en een weide. Het tellertje toonde 27 km.

Op 30 km volgden we een stukje fietspad naast een grotere, doch rustige, baan waar in het begin een waar sluikstort in de bermen lag. Tot kledingsstukken toe, vermoedelijk van een passerende vuilniswagen gewaaid! Ik bemerk de laatste tijd trouwens meer en meer sluikstorten in de bossen! Tot zelfs een computer met klavier lag er ergens opzij gesmeten in het gras! Het kost anders maar even veel moeite om zoiets in te leveren in een containerpark. Verderop bemerkte ik afsluitingen rond een militair domein (uitlopers van Kleine Brogel?) op de grens van Neerpelt en Kaulille-Bocholt. Tot 32 km volgden eerder saaie wegen door troosteloze berkenbossen onder een grijze hemel, afgewisseld met een aantal veldwegen. Vermoeidheid begon zich te laten gevoelen. Een eenzame biker stak me voorbij.

Van 32 tot 37 km kregen we zeer leuke tracks voor de wielen met hier en daar bultjes en putten met het oog op toch enkele hoogtecentimeters! En gedurende al deze kilometers niets anders dan eindeloze bossen. Op het grondgebied van de gemeente Peer ging het dan een grote baan over en volgde een pad dat bulkte van de boomwortels. Twee lefgozers, ene met een rood vestje en een tweede in een blauw pak gehuld, staken me net voor dit wortelpad voorbij. Want die kerels vlogen met grote snelheid over de wortels. De gevolgen van hun lefgozerij lieten niet lang op zich wachten, want in een flauwe bocht lag de blauwe voor mijn wielen op de grond, uitgeschoven over de gladde wortels. Hij krabbelde snel weer recht. Op 37 km volgde nog een leuk paadje met een ferme bult om over te wippen.

Eens daar voorbij bereikten we weer de meer bewoonde wereld en voerden asfaltbaantjes, veldwegen en nog een koppel leuke tracks tussen lage bomen en tussen velden en weiden ons weer in de richting van de plaats van vertrek. In het zicht van de grote baan stak me nog een biker voorbij en vlak voor de aankomst nog iemand die een pak droeg van de 4UMbikers uit het Limburgse. Toen mijn tellertje 40 km toonde, stond er langs de kant een bordje dat de laatste 3 km van de toer aankondigde. Bij aankomst aan de auto had ik exact 44,00 km op m’n fietscomputertje staan. Het was toen omstreeks 13.15 u. Veel leven was er niet meer te bespeuren rond de kantine van SV Herkol, de organisator van deze rit. Binnen stonden de stoelen alweer op de tafels. Een aantal mannen hield nog de wacht bij een tiental mountainbikes en nadat de 4UMbiker zijn fiets had schoongespoten, werd begonnen met de ontmanteling van de bikewash. Zelf heb ik er geen gebruik van gemaakt omdat ik er niet van houd m’n fiets met een hogedrukreiniger te lijf te gaan! Nog een lekker warme douche genomen met twee andere laatkomers. De accommodatie van SV Herkol is in ieder geval een stuk netter en comfortabeler dan bij sommige andere lokale voetbalverenigingen!

Via Lommel en Postel rustig weer naar huis getuft. Onderweg een pak frieten en een saté achter de kiezen gestoken in frituur Paseo naast Carolus Reizen te Mol, niet ver van Sunparks Kempense Meren. Zo’n vriendelijk koppel dat die zaak daar uitbaat! Ik had het gevoel dat ze me nog herkenden van mijn vorige passage toen we in november nog in staat waren van ons frietjes buiten te nuttigen omdat het nog zo’n zacht weer was! Zij mogen mij de volgende week nog verwachten als het er van komt te gaan biken in Lommel-Stevensvennen (vrijdag 30-12-2011) en Luyksgestel (01-01-2012) als ze met Nieuwjaar open zijn tenminste! Via de Baileybrug naar Postel en daar nog gestopt om bij de bakker een uit de kluiten gewassen echt Postels brood te gaan kopen. En via de illegale oprit op de grens met Nederland langs de E34 weer rustig naar huis gereden en m’n fietske nog kunnen proper maken voor het donker werd!

Pluspunten: het mooie parcours bracht veel afwisseling in de aard van de bereden paadjes en de doorkruiste omgeving. Het was opgedeeld in een dertigtal pechzones met vermelding van het noodnummer op bordjes. Veel bos en een grote dosis leuke singletracks. Ondanks de regen van de afgelopen maand december lag het parcours er zeer behoorlijk bij. De afpijling was verzorgd en duidelijk, de splitsingen waren goed aangegeven. Bewaakte fietsparking, bikewash en degelijke douches voorhanden. Een mooi tochtje tussen Kerstmis en Nieuwjaar. Spijtig van het sombere weer, maar gelukkig geen regen! Goed gedaan van de voetballers uit Neerpelt-Herent!

Het verslag van deze toer is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Toertocht te Neerpelt op 27-12-2011 door Rony Rabijns van De Dabbers uit Neerpelt

29-12-2011 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (30-45 km) te Poppel van FC Poppel op 26-12-2011.

Vandaag toch niet voor dag en dauw opgestaan, alhoewel zeven uur toch vroeg is voor tweede kerstdag! Ik moest al m’n spullen nog bij elkaar zoeken, want na enkele drukke werkweken, die dan nog doorkruist werden door de organisatie van de jaarlijkse nightride van m’n eigen club en het vieren van kerstavond, had ik enkel de tijd gehad om er voor te zorgen dat alles gewassen was. En omdat onze nightride ook af te rekenen kreeg met slijktoestanden, zoals de meeste tochten nu, had ik heel wat kleren vuil gemaakt tijdens het uitzetten en weer opruimen van de pijlen. Pas tegen negen uur was ik onderweg met de auto. Het was amper licht! Het miezerige weer en de grijze lucht nodigden niet uit voor een rit met de fiets! Maar het was hoog tijd om eindelijk nog eens buiten te komen! Op de snelweg had je door het opspattende water de indruk dat het fel regende. Ik zag bikers van de toertocht vanuit Sint-Job-in-‘t-Goor een brug over de snelweg kruisen: enkele zwarte schimmen tegen een grijze hemel. Er waren dus nog moedigen onderweg op deze natte maandag! Eens op Nederlandse bodem, want via de snelweg rijd je een stukje over Nederland, zag het er droger uit. Even voor tienen was ik in Poppel en kon ik m’n auto kwijt langsheen de hoofdweg, de Steenweg Baarle, achter de twee Nederlanders die zich stonden klaar te maken naast hun wagen. Even verderop was de kantine aan het voetbalveld van FC Poppel dat deze tocht organiseerde. Na een babbeltje aan de bevoorrading zou blijken dat de toer uitgezet wordt door een aantal mountainbikers, terwijl de rest van de organisatie en de opbrengst voor de voetbalclub is.

Ik zal één van de laatsten geweest zijn om me in te schrijven en te vertrekken om 10.20 u, vermits de inschrijvingen om 10.30 u sloten. Dus met goede moed op weg. Vertrek naast het voetbalveld, het inschrijvingsbewijs gedeponeerd in het emmertje van de man die daar in de miezerige regen stond en waarbij een vrouw, die de toer achter de rug had, me een goede rit toewenste! Na enkele betonbaantjes kregen we een brede zandweg voor de wielen geschoven. Daar moest ik al ferm trappen om vooruit te komen. Ik had het gevoel dat er iemand achter aan m’n fiets aan het trekken was, zo moeilijk kwam ik vooruit. En dat gevoelen zou een constante worden gedurende de hele tocht. Enkel tijdens het middelste gedeelte, zo tussen de 15 en de 30 km, ging het beter. De zandweg maakte plaats voor brede boswegen die we tot ongeveer de tiende kilometer konden berijden. De imposante kale loofbossen boden in dit grijze weer een desolate aanblik, er was geen leven te bespeuren. Mijn kont was nat van de opspattende modder. Omstreeks km 7 kwam er tussen de boswegen een intermezzo onder de vorm van een zeer mooie singletrack.

Dan ging het een smal bruggetje over en vervolgde de toer over paden die liepen langsheen de randen van de bossen, waarbij we rechts velden te zien kregen waarover een grijze miezerige motregen hing. Omstreeks 11 km en om 11.00 u bereikte ik een idyllisch oord aan de witte Kapel van Rovert en dook ik een singeltrack op in prachtige bossen, nadat ik ingehaald was door de eerste biker die ik vandaag op mijn route te zien kreeg, de twee Nederlanders die net voor me gestart waren niet meegeteld. De singletrack slingerde zich over een bruggetje het bos in. Even verder halt gehouden aan een midden de bossen gelegen wit huis om mijn pijnlijke rug en billen even rust te gunnen. En terwijl ik daar even halt hield stak nog een stel bikers me voorbij. We vervolgden onze weg door een mooi bos wat er bij zonnig weer prachtig bij moet liggen en reden langsheen een klein ven. Een beslijkte bosweg voerde ons naar de splitsing omstreeks km 13. Daar kreeg ik in de gaten dat ik gevolgd werd door nog een deelnemer, maar die koos voor de route van 30 km. Ondanks het feit dat het vandaag niet zo wilde vlotten, toch maar de langste toer op gegaan.

Dat was geen slechte keuze, want we doken een mooi en woest stuk bos in waarbij we een ven passeerden aan de rand van een open plek, een soort heide. Aan de paaltjes met plaatjes voor wandelingen kon ik zien dat we intussen de grens hadden overschreden en in Nederland reden. Volgde een nijdig stuk waar ik serieus moest stompen om vooruit te komen en waarbij het rechtdoor ging tot vlak voor datzelfde ven om daarna een paadje op te gaan naast dit ven en doorheen een bos waarvan een deel bomen gerooid was. Rond 16 km volgde dan een stuk doorheen een open landschap, vermoedelijk het heidegebied De Rovertse Heide, alhoewel de ondergrond er niet zanderig uit zag. Het was intussen 11.30 u. Verderop stak een jonge biker met een lange grijze baard me voorbij. Een opvallende figuur die ik nog al op andere toertochten heb gezien. Even verder doken we het landgoed Den Utrecht in. Die naam klonk me bekend in de oren. Ik heb hier ook gereden tijdens de toertocht op 1 november vanuit Weelde. Opzoekwerk achteraf leerde me dat dit landgoed in de buurt van Esbeek, Hilvarenbeek en Hoge en Lage Mierde ligt. We kregen brede bosdreven voor de wielen geworpen en reden onderweg voorbij waterpartijen. Van 20 tot 24 km kregen we zeer mooie tracks te berijden die er nu wel niet gemakkelijk bij lagen omwille van de modderige ondergrond. Ik kon er des te meer van genieten omdat het nu toch wat vlotter ging dan tijdens de eerste 15 kilometers van de tocht! Een biker in een broek van Fereyn stak me voorbij en dit was de zesde en laatste deelnemer die ik zou te zien krijgen vandaag. Ik vraag me af hoeveel er zijn komen rijden. Mijn inschrijvingsbewijsje droeg achteraan het nummer 554 als ik het me goed herinner. Maar niemand zegt dat men bij 1 is beginnen tellen! Omstreeks 26 km passeerden we weer aan de rand van de open heide waar zwarte runderen op een door draad omspannen terrein graasden.

Even verder was de bevoorrading alwaar ik om 12.30 u arriveerde en vermoedelijk weer als laatste. Tijdens een babbeltje met de drie mannen die daar stonden, twee partjes cake en een bekertje zoete drank naar binnen gewerkt. Er lagen ook nog enkele stukken banaan in een doos. Ik vertelde dat ik vaak als laatste onderweg ben en soms de bezembikers of de mannen die de pijlen weer opruimen in mijn wiel krijg. Maar mij werd verzekerd dat dit vandaag niet het geval ging zijn. Waarschijnlijk worden de pijlen pas daags nadien opgeruimd. Na de stop doken we donkere bossen in over een mooie track en over boswegen die ons tot aan een mooi gelegen huis in een straat voerden die luistert naar de naam “Gorp” in Nederland. Dat verklaart de familienamen Van Gorp en Vangorp, zoals ik er een tweetal ken. Op de terugweg in de wagen kwam ik ook een plaats tegen die Riel heet! En ik heb tijdens mijn lagere schooltijd bij ene Van Riel in de klas gezeten! Idem voor ene Van Bavel! Veel Vlamingen hebben dus Nederlands bloed in de aderen! Ter hoogte van het huis was weer een splitsing tussen de routes van 30 en van 45 km en op 30 km van de start.

We doken weer de bossen in en omstreeks 33 km voerde een zeer mooie track me vanaf Gorp Aan De Ley (Hilvarenbeek) naast een waterloopje, ik vermoed de Ley, doorheen de imposante bossen van het domein Gorp en Roovert. De track was niet zo eenvoudig te berijden omwille van de modder, de wortels en de putten. De omgeving was er prachtig! En zelfs met dit miezerige weer liepen er daar toch wandelaars rond. Via een bruggetje ging het de Ley weer over om langs de andere oever weer op onze stappen terug te keren via een track en verder een brede bosweg. Twee oudere dames, met beiden spierwit haar, wandelden me tegemoet en even later zou ik ze bij wijze van spreken nog eens in de rug aanvallen omdat ze me niet hadden horen naderen! Heel wat kilometers reden we nog door de bossen van Gorp en Roovert. De vermoeidheid begon zich te laten voelen. Ging het gedurende het middelste gedeelte van de toer beter, nu had ik weer het gevoel dat er iemand aan m’n fiets aan het trekken was, zo moeilijk raakte ik vooruit.

Een grenspaal midden de weiden toonde dat we weer het apenland naderden. Op een bordje naast een uit de kluiten gewassen klomp met idem dito voetafdruk stond een anekdote over een Nederlandse boer die er niet beter op gevonden had dan een grenspaal die midden op zijn grond stond uit te graven en te verplaatsen omdat hij vond dat hij voor het Belgische deel van zijn grond te veel tienden moest afdragen. Pas gedurende de laatste vier tot vijf kilometers kregen we weer verharde grond onder de wielen ter hoogte van een wijk met straatnamen van vogels, waarbij we in de Fazantlaan enkele prachtig gelegen uit de kluiten gewassen villa’s passeerden! De eekhoorntjes liepen er door de tuinen. Mijn beentjes waren blij dat mijn ogen het voetbalveld weer in het vizier kregen. Toch maar even “van ver” de hogedrukreiniger gericht naar mijn door modder getormenteerde rijtuig en overschoenen teneinde de grootste klodders modder en bosresten te verwijderen. M’n sporttas opgepikt en onder de douche gekropen. Huiveringwekkend koud water werd over mijn blote bast uitgestort, maar gelukkig kwam er na wat geduld toch lekker warm water uit de sproeiers! Twee glazen icetea achterover gekiept in de kantine. Daar waren niet veel bikers meer aanwezig, alhoewel je dat aan het aantal geproduceerde decibels te horen, niet zou gezegd hebben! Via Alphen (Chaam) met de auto weer naar de snelweg en naar huis toe om daar dan weer over te gaan tot de minder leuke orde van de dag: het proper maken van de bike en het wassen van een doorweekt pak en beslijkte rugzak!

Een mooie toer, bijna uitsluitend in de bossen en met de passage van een aantal zeer mooi gelegen plekken. Enkele minpunten zijn het gebruik van twee soorten pijlen (met de namen van de vermoedelijk twee sponsoren, twee fietsenzaken uit de streek), het ontbreken van een bewaakte fietsenstalling en het niet meegeven van een noodnummer. Bij aankomst heb ik wel gezien dat er twee noodnummers aangekondigd waren op een blad dat op het raam gekleefd was op de plaats waar de inschrijving had gestaan, maar wat ik niet had gezien bij het inschrijven. Prijsvraag van deze week: wie waren de twee sponsors die op de pijlen vermeld stonden?

Het verslag van deze rit kan je ook lezen op mtb-you en mountainbike.be!

Voor een verslag van MTB_Peter: klik hier!

27-12-2011 om 00:00 geschreven door StrammerMax

12-12-2011 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht te Essen op 11-12-2011 from Nico Vervecken on Vimeo.

12-12-2011 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (20-32-45-55 km) van de Molenrijders te Wouw op 11-12-2011.

Eigenlijk is dit mijn koninginnenrit, de langste rit die ik elk jaar afleg, vertrekkend van thuis met de bike en goed voor zo’n 123 km. Maar het is deze keer bij een prinses gebleven, want ik ben met de auto naar Wouw gereden. Shame on me! Natuurlijk heeft men mij net vandaag zeker drie keren gevraagd of ik met de bike afgekomen was, een vraag die me anders nooit gesteld wordt! Alsof het op m’n gezicht te lezen was dat ik vandaag eigenlijk het watje heb uitgehangen. Al een kleine twee weken last van een verkoudheid, gepaard gaande met een serieuze dip van “alles hangt me de keel uit”, zowel professioneel als privé! Het kerstreces zal welkom zijn! Maar dan zijn er weer overal toertochten, zodat de nodige rust weer niet zal kunnen genomen worden! Bovendien had ik aan onze clubvoorzitter beloofd kwistig flyers uit te strooien en met zo’n pak papier op de fiets rijden is verre van handig. En ik kon zo ook wat langer in m’n warme bed blijven liggen! Achteraf had ik wel wat spijt van m’n keuze, want ondanks alles was ik beter in vorm dan dat ik had verwacht en geraakte ik zelfs boven op de plekken waar ik tijdens de toer vanuit Halsteren van 20 november voet aan de grond had moeten zetten!

Een parkeerplekje gevonden in een rustig straatje vlak bij de start en bij het zien van het cafeetje waar de inschrijving was, kwamen de herinneringen van vorig jaar weer boven. Toen ben ik na de rit ter plekke nog naar de koers blijven kijken. Om 9.15 u vertrokken na met een berichtje mijn vertrekuur kond te hebben gedaan aan rubber-12 en de jacht voor open te hebben verklaard. Toen ik vertrok kwam hij net toe. Ik heb nog geroepen, maar hij had het niet gehoord. Met de gedachte dat hij me spoedig zou inhalen meteen verder gereden. Via enkele straten in Wouw en een aantal veldwegen reden we richting de rustige gemeente Heerle waar we omstreeks km 7 passeerden. Vanuit Wouw is een lange aanloop richting de bossen nodig, maar eens je ze bereikt hebt, kom je er niet meer uit. Tot 8,5 km reden we over een aantal zanderige tracks over de zwarte route van Bergen-op-Zoom en naast de spoorweg tot aan de spoorwegovergang. Daar stond opzij van het parcours de bevoorrading voor de kleine toer. Daar was het nog wat vroeg voor! Ik was er even het noorden kwijt, want er passeerden overal bikers, links en rechts van de stopplaats. De seingever wist me te zeggen dat we later op de toer hier nogmaals zouden voorbij rijden. Vandaar dat er bikers waren die langs deze kant van het spoor bleven, terwijl anderen de sporen kruisten. Ik vermoed toch dat er daar een aantal een stuk zullen gemist hebben door meteen de spoorweg te kruisen! We vervolgden de tracks die deel uitmaken van de plaatselijke zwarte route door de bossen langsheen de spoorweg, waar het op en af ging en je diende op te letten voor boomwortels. Het was druk op het paadje en ik reed er in het gezelschap van vele anderen die deze streek voor hun rit van vandaag hadden uitgekozen.

Weg van de spoorlijn volgde een stukje met enkele zware en zanderige klimmetjes en door de drukte ontstond er een kleine file en werd het treintje rijden. Dat had voor mij het positieve effect dat ik een tandje bij moest steken en de vaart er in moest houden, om over alle bultjes heen te geraken. Dat lukte vandaag vrij aardig. Op verschillende hogere heuvels stonden bikers te wachten om weer in te pikken nadat ze het vermoedelijk niet tot boven gehaald hadden. Ik hoefde vandaag dus zeker niet verlegen te zijn. Rond 10 km dienden zich enkele ferm uit de kluiten gewassen heuvels aan en ontstond oponthoud toen de treintjes tot stilstand kwamen nadat bikers in de klimmetjes in de problemen waren gekomen en de toppen niet haalden. Een ongeduldige biker wriemelde zich al rijdend tussen de wachtenden! Over het algemeen had ik nog net genoeg ruimte om m’n aanloop te nemen en boven te geraken. Eén keer was het lopen omdat ik in de file geen snelheid meer kon maken alvorens de zanderige helling op te rijden. In deze bossen kregen we zeer leuke tracks voor de wielen geworpen. Drie weken geleden reed ik hier ook tijdens de toertocht vanuit Halsteren, maar nu ging het ondanks de drukte eigenlijk vlotter dan toen! Zelfs de zanderige heuvel met wortels waar ik toen forfait gaf, passeerde onder m’n wielen zonder kennis te maken met m’n schoenzolen!

Na 14 km kwamen we weer toe aan de spoorwegovergang en de bevoorrading voor de kleine toer. Toch maar even gestopt en een banaan en een drankje naar binnen gewerkt. Het was toen 10.15 u. Het was er druk, er liepen mannen en vrouwen rond in alle maten, soorten en grootten! Een clubje hield er halt om één van de mannen de kans te geven zijn band op te pompen, tegen een tempo alsof zijn leven er van afhing! Na de stop ging het de spoorweg over via een asfaltbaantje om even verderop naar links te worden geloodst door de seingevers. Ik herkende de plek van de toer vanuit Halsteren, en inderdaad even verder doken we een donker dennenbos in en reden we een stukje langsheen de diep uitgesneden Zoom. Dan ging het de brug over de snelweg over om de volgende speeltuin te bereiken. We reden er over paadjes doorheen de eindeloze bossen. Het was hier vlakker dan in het begin van de toer. Bos, bos en nog eens bos met een afwisseling van leuke paadjes tot aan de tweede stop op 21 km na de start om 10.45 u. Die stond opgesteld op het erf van een boerderij langsheen de Balsedreef in Bergen-op-Zoom waar de toer van Halsteren ook haar tenten opzet. Ook hier nog een grote drukte. Een banaan en een suikerwafel gegeten. Het witte sportdrankje dat er geserveerd werd had een lekkere, maar speciale smaak en er dreven een soort slierten in! Ik dacht eerst al dat ze bevroren waren, maar zo koud was het nu ook weer niet!

Na de stop was het voor mij linksaf voor de route van 45 en 55 km om vanaf de Balsedreef naar rechts een track door de bossen in te duiken. Tot aan de volgende splitsing heb ik vanaf dit punt in het zog gehangen van een vrouw op een cyclocrossfiets, waarvan ik me afvraag of het dezelfde vrouw was wiens gezelschap ik veertien dagen geleden genoot tijdens de toer vanuit het café Non Plus Ultra te Woensdrecht op 27 november. Ze droeg immers ook een truitje in groen en geel, net zoals toen. We reden door de schier eindeloze bossen. Want eens je vanuit Wouw de bossen goed en wel bereikt hebt, kom je er eigenlijk niet meer uit! Een groepje jonge bikers stak tegen een fel tempo voorbij. Met afgunst zag ik hun gestroomlijnde lijfjes in hun blitse pakken. Spijtig dat niemand mij vroeger voor het biken wist te motiveren! Ach ja, in die tijd had ik andere prioriteiten en ik was toen waarschijnlijk tevreden met wat ik had of deed. Af en toe voelde ik op smalle tracks de hete adem van snellere rijders in m’n nek die hun kans afwachtten om op een bredere plaats voorbij te kunnen steken. De dame voor me liet zich hierdoor niet uit haar lood slaan, net zo min als door het geluid van mijn piepende schijfremmen! Omstreeks km 27 reden we voorbij de midden in de bossen gelegen feestzalen De Nieuwe Kloof. Om 11.30 u en na 33 km bereikte ik de splitsing tussen de 45 en de 55 km, aan het einde van een pad midden de bossen. Een half uur voor sluitingstijd, want ik had gelezen dat het splitsingsbord voor de grootste afstand op de middag zou worden weggenomen! De dame op de cyclocrossfiets koos voor de route van 45 km, waardoor onze wegen na 12 km scheidden.

Een duo in een grijs en rood-wit pak, dat ons daarnet nog had ingehaald en aan de splitsing even halt had gehouden, koos ook voor de lange toer. Verder zou ik tot aan de derde stop nog slechts drie bikers te zien krijgen. Eerst volgden een aantal zeer mooie paden op en af door prachtige bossen. Daarna een zwaar stuk over gehavende boswegen die zich volgens mij langzaam aan het herstellen zijn nadat ze door boswerken van vorig jaar of eerder nog stuk gereden werden. Daar was het stompen geblazen! Omstreeks 35 km reden we door woeste ongerepte bossen waar de bomen op heuvels stonden die vol dode naalden lagen. Dat zou wel eens een stuk van de Wouwse Plantage kunnen geweest zijn. Ik kreeg de indruk moeilijk vooruit te komen en de vermoeidheid begon me parten te spelen.

Net voor km 40 kregen we een aantal zware kilometers te verwerken! Deze brede boswegen moeten in de zomer begroeid geweest zijn met hoog gras dat thans bruin geworden en neergevallen was, zodat je de indruk had over een soort van veerkrachtige veengrond te rijden. Af en toe hobbelde je over de resten van graspollen. Het vroeg een ferme inspanning om hier te rijden. Brede paden voerden ons doorheen het bos tot aan de groene vaste route die daar even parallel loopt met een rustige asfaltbaan. Hier was de ondergrond rijvriendelijker, maar al snel weken we weer van dit baantje af om opnieuw de brede bospaden met dood gras onder de wielen te krijgen! De wegen zagen er allemaal eender uit, en ik kreeg het gevoel dat we in lussen door dit gebied werden geloodst om kilometers te maken. We passeerden soms dezelfde plekken op plaatsen die afgespannen waren met plastieken linten. Omdat de omgeving er overal gelijkaardig uitzag werden deze paden tegen de duur wel wat saai! Maar dit gevoelen kan ook een reactie geweest zijn op het feit dat de benen zwaar op de proef werden gesteld bij het doorkruisen van dit gebied. Om 12.10 u en na 41 km me even aan de kant gezet om op adem te komen en voor een stevige trek aan m’n lurkzak waarvan ik de speen weer eens kapot heb gebeten, zodat hij ook als douche kan dienen!

Na 42 km bereikte ik de derde bevoorrading, op een plek die ook door sommige andere tochten wordt uitgekozen. Ik werd er aan m’n pak, en aan het feit dat ik weer als één van de laatsten arriveerde, herkend door de bevoorradende dames. Want ik vermoed dat dit slechts de derde editie is van deze tocht en ik heb ze alle drie trouw gereden. De eerste keer stonden ze met hun tentje ergens aan een achteringang van de vlieghaven van Woensdrecht of van één of ander industrieterrein. Er kwamen nog vijf bikers toe, waarvan twee vrouwen. Daarna een aantal Molenrijders van de inrichtende club. En inderdaad, hij was erbij, de bezembiker die me vorig jaar gedurende de laatste zware kilometers tot aan de aankomst had vergezeld. Toen had ik ook de heenrit al in m’n benen zitten! Hij vroeg me of het nieuwe stuk me bevallen was! Vorig jaar waren ze naar zijn zeggen de Moerkantsebaan overgestoken, nu waren ze langs deze kant ervan gebleven. Maar dat kan ik me niet meer herinneren. Dat zware stuk over die paden vol dood gras zat er vorig jaar inderdaad niet in. Ik vond het zwaar om zo over dat gras te moeten rijden! Bezembiker vertelde me dat het gras er tijdens hun ritten in de zomer inderdaad zeer hoog stond. En dat ze tijdens de voorbereiding van hun toer veel dood hout van de paden hadden weggeruimd. Spijtig genoeg kan ik me niet meer herinneren hoe het alternatief van vorige editie er uit heeft gezien. Intussen had ik weer een banaan achter de kiezen, evenals een krentenbol die me door de dames was aangeboden. Ook hier de witte sportdrank met de aparte smaak. Die was van de tweede stop naar hier overgebracht, omdat er blijkbaar heel wat voor de lange toer gekozen hadden. Volgens de vrouwen was het hier ook zeer druk geweest in de loop van de voormiddag.

De vijf anderen waren intussen weer vertrokken. Dus ook weer op pad om Bezembiker voor te blijven. We doken weer de bossen in. Eerst volgde een paadje naast een beek aan een bosrand om even verder door een put naar rechts toe het bos weer in te duiken. Daar kregen we een moeilijk en nat pad met bultjes en putten naast een beek en tussen bomen voorgeschoteld. Maar het ging behoorlijk. Ik vermoed dat ik hier bij eerdere edities meer op de sukkel was! We passeerden een beuk of eik met een dikke stam en grillige breed uitstekende dikke takken. Er was een gezin op wandel en één van de kinderen was in de boom gekropen op één van de dikke takken. Indien het naar beneden had gesprongen of gevallen, had ik het in mijn nek gekregen! Daarna reden we door een soort heide over een asfaltbaantje. Ik moet dan toch niet de laatste geweest zijn aan de bevoorrading, want ik werd ingehaald door een biker die me vroeg of ik was wie ik ben. Ja dus, degene die deze stukjes schrijft! Ik vroeg zijn naam, maar kon het antwoord niet goed verstaan. Ik vermoed dat het Steven was. Hij had blijkbaar haast, want stoof weg als een pijl uit een boog over het asfaltbaantje naast een draad. Net voor ik toekwam aan de finish kreeg ik hem nog te zien toen hij alweer naar huis reed.

Door seingevers werden we weer een baantje over geholpen en reden we door een geoogst maïsveld waar de weg aangegeven werd door plastieken linten. Overbodig voor mij, vermits ik het spoor van de voorgangers maar te volgen had. Een volgende kruising aan de mooie witte hoeve De Kievit was ook bemand. Daarna kregen we nog een zeer mooie track voor de wielen. Een vrouw wandelde er met haar loslopende hond. Haast ongemerkt kwamen we omstreeks km 48 in Zoomland terecht, de plek met mijn geliefkoosde bultjes. De pijltjes wezen rechtdoor naar het pad tussen de heuveltjes, maar toen mijn eurocent viel, ben ik op mijn stappen teruggekeerd om ze allemaal over te razen. Want als je de show wil stelen voor de aanwezige wandelaars, kan je het niet maken van niet tot boven te geraken! Altijd een leuk stukje hier! Spijtig dat het zo snel voorbij is! De snelweg weer over. Mijn gsm kondigde een berichtje aan. Ik moet de rubber dan toch gemist hebben, want hij meldde dat hij naar huis ging vertrekken. Ik vond het al raar dat hij me nog steeds niet had ingehaald! Zo veel later als ik kon hij niet vertrokken zijn!

Een bospad bracht me tot aan het houten bruggetje over De Zoom. Voor Halsteren was het daarna naar links, nu ging het naar rechts om over het slijkerige pad tussen de diep uitgesneden Zoom en het voormalige stort te rijden. Daar wandelden twee mannen. Een poortje door, een heuveltje over en dan weer de open velden in. Ter hoogte van een kapelletje zag ik in de verte achter me een biker naderen. Dat bleek Bezembiker weer te zijn! Hij kon de mannen aan de oversteken van hun taak ontlasten. Volgde nog een zwaar stukje over aanzuigende ondergrond langsheen de spoorweg om Wouw weer te bereiken. Bezembiker vroeg of ik lekker gefietst had! Ja, hoe kan het ook anders in deze bosrijke streek! Er zaten anders ook een aantal zware stukjes in de tocht. Jammer van het sombere weer, een beetje zon had de omgeving nog mooier gemaakt, maar we zijn gespaard gebleven van regen!

Een mooie tocht, overal duidelijk afgepijld, seingevers in fluojasjes aan alle oversteken, waarvoor dank, en bevoorradingen waar de bananen niet tot op de millimeter versneden worden, maar in hun geheel aangeboden worden. Fijn dat ik na een jaar de bezembiker nog eens op mijn pad ontmoet heb. Terug in het Donkenhof bleek den rubber helemaal nog niet vertrokken. Want hij had het gezelschap opgezocht van MTBiker from Berendrecht waarmee ik onderweg een paar woorden had gewisseld toen hij me voorbijstak! Mijn bonnetje ingeruild voor een kommetje soep, waarna ik aangesproken werd door een biker die mijn schrijfseltjes met meer dan gewone aandacht moet lezen, vermits hij goed wist wat ik de vorige keer neergepend had! Van Pcdoc kreeg ik prompt een bitterbal in de handen gestopt. Hij was weer in de weer om plaatjes te schieten voor op zijn site! Bij ons aan tafel stond ook een trio bikers die Wouw hadden opgezocht vanuit het verre Waregem, als ik één en ander goed begrepen heb. Afscheid genomen en via de lokale wegen weer huiswaarts gereden. Dat is toch een hele trip, zelfs met de auto! Buiten in de koude m’n fietske weer proper gemaakt. Na de slopende afgelopen werkweken en het vorige weekend zonder bike te hebben moeten laten passeren wegens te veel werk, voel ik me weer een stuk beter na m’n hartje vandaag te hebben kunnen ophalen bij de Molenrijders in Wouw!

Het verslag over deze rit kan je ook lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be en op mountainbike.nl en op Stander.info!

Foto's van Pcdoc (Stander.info) en filmpjes van Bulchman:

12-12-2011 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Onze Nightride gaat door in de bossen van Zandvliet, Berendrecht, Putte en Stabroek.

We flirten met de grens, maar Ossendrecht is Nederlands grondgebied en is na valavond verboden terrein.  :(

Je kan op de après Bike Party in Café De Papegaai jeneverkes kopen.
Per aankoop van enkele jeverkes krijg je een tombolalotje waarmee je een fiets kan winnen. Deze wordt door zowel Café de Papegaai als Fietsspecialist Bikeaholic in Stabroek gesponsord.

Op onze facebookpagina kan je enkele filmpjes van vorig jaar zien. 

Tot volgende week 

08-12-2011 om 17:00 geschreven door StrammerMax

Mannen, houd uw lamp paraat, als de Papegaai aan ’t biken gaat!
Tussen Kerstmis en de Sint, word je door hun licht verblind!
Kom naar hier, je wordt verwacht, en rijd in Stabroeks donk’re nacht!
Flik’rend als een kersteboom, zo vlak bij d’haven en toch zo schoon!



De Café De Papegaai Bike Team nodigt u uit op de 5de Bike Nightride "De Papegaai":

zaterdag 17 december 2011
te Stabroek
vanuit Grand Café De Papegaai
Dorpsstraat 32
Stabroek (België)
inschrijven van 19.00 u tot 20.30 u

Let op: sommige kalenders vermelden een andere datum!!!

Uniek fietsevenement na zonsondergang in de mooie bossen en velden rondom Stabroek, Zandvliet, Berendrecht, Kapellen en het Nederlandse Ossendrecht en Putte! Niet te missen! 30 km pure mountainbike-fun, volledig uitgepijld.

Gemakkelijk te vinden: ring om Antwerpen (E19), afrit Bergen-op-Zoom aan de verkeerswisselaar Antwerpen-Noord, afrit Stabroek, rechts afslaan en even verderop aan de rechterkant in de straat is het. Voor de Nederlanders: A12 vanuit Bergen-op-Zoom richting Antwerpen, afrit Stabroek, links afslaan richting Stabroek en een weinig verder aan de rechterkant van de straat is het!

Bewaakte bikeparking.
Overdekte bevoorrading met bananen, koeken, soep en ...
Warme douches en bikewash.
Gratis glaasje jenever bij aankomst.
After-bike party in Café De Papegaai.

Leden VWB: 2,50 euro.
Anderen: 3,50 euro.
Helm en verlichting verplicht!

In samenwerking met de VWB, Café De Papegaai en lokale sponsors.

Check www.cracra.be (alhoewel ge daar weinig gaat vinden! )

See you in the dark!

Topics van de vorige jaren: 2008 en 2009 en 2010

Parkeren.

Vlak bij De Papegaai is het aantal parkeerplaatsen beperkt. Je kan uw kans wagen op de volgende plaatsen:

De parking achter warenhuis Van Ende en voor de gloednieuwe Albert Heijn, Dorpsstraat 2 (dat is tussen de afrit van de A12 en De Papegaai).

De parking van Aldi, Hoogeind 8, dat is in een zijstraatje van Hoogeind dat ook zo heet, vanaf de A12 is dat voorbij De Papegaai.

De parking van Colruyt in de Abtsdreef 10, dat is de zijstraat vlak voor en tegenover de Papegaai, vanaf de A12 gezien, en de verbindingsweg van Stabroek naar Berendrecht en Zandvliet.

Naar de A12 toe is er ook wel plaats op de hoofdstraat. De Papegaai ligt op de lange hoofdstraat van Stabroek die van de A12 tot de Ertbrandstraat in Putte-Kapellen vier keren van naam verandert: Laageind - Dorpsstraat - Hoogeind - Driehoek.

Andere plaatsen waar je misschien kans hebt zijn de verbindingswegen naar Hoevenen, zijnde de Grote Molenweg en de Kleine Molenweg, evenals de zijstraten in de wijk aan de Abtsdreef.

De straatjes rond de kerk (achter De Papegaai) zijn voor een deel autovrij of enkele richting en sommigen te smal om te parkeren.

Douches.

De douches zijn op ongeveer 500 m van De Papegaai. Adres: Sporthal Zaal Moorland, Sportweg 1, 2940 Stabroek. Die straat is schuin tegenover De Papegaai. Als je met de bike tot aan de douches wil rijden, een fietsslot in uw auto leggen, want aan de sporthal is geen fietsbewaking voorzien.

De fietsparking zal in het korte straatje naast De Papegaai staan.

 

04-12-2011 om 19:52 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-45 km) van ATB Team Sirocco te Woensdrecht op 27-11-2011.

Op zondag weer vroeg uit de veren, want ik was zinnens om van thuis uit met de bike de grens over te steken en naar Woensdrecht te rijden, een rit goed voor 23 km enkel, om daar de toertocht te rijden die bekend staat als één van de mooisten uit onze streek.  Omdat het nog donker was, m’n helmlamp gemonteerd en dan de weg op over landelijke paden richting Stabroek om via het Ravenhof de Putseweg in Nederland te bereiken.  Daar is het zalig rijden over de metersbrede fietspaden.  Alles was nog rustig.  Drie wagens met Belgisch kenteken en beladen met bikes reden voorbij.  Even voor het restaurant Jagersrust, aan het rondpunt met de afslag naar Huijbergen, staken me twee bikers voorbij.  Aan het rondpunt hingen pijltjes voor de tocht!  In Hoogerheide verbood een verkeersbord me als fietser van verder de hoofdweg te volgen.  Mijn gebrekkig richtinggevoel zei me van naar links af te slaan.  Verderop zag ik een seingever staan en kon ik de weg vragen.  Hij stuurde me terug van waar ik kwam.  Ik moest Hoogerheide in en daarna links de straat in onder een brug.  Van daar af kende ik weer de weg en spoedig was ik bij het café met de bizarre naam “Non Plus Ultra” na een rit van een dik uur.  “Tot hier en niet verder”, want verderop ligt inderdaad een niemandsland richting de Schelde.  Ondanks het feit dat m’n bike pas gereviseerd was, had ik weer last met het doorslaan van de ketting bij het schakelen, iets wat me tijdens de rit parten bleef spelen.  Maar het ergerlijke gekraak van de ketting heeft m’n rit toch niet weten te vergallen, ook al had het voor gevolg dat ik hier en daar een voet aan de grond diende te zetten.  Rubber-12 en Sik waren er ook.  En ik kreeg nog een clubmakker te zien aan de start.  Dus maar snel vertrokken, want die twee zouden me spoedig weten in te halen.

Om 9.00 u op pad, samen met nog heel wat andere vertrekkers.  Eerst kwam het klassieke stukje door de open velden.  Nu lag alles poederdroog, maar bij nat weer kan dit hier soms een echte zooi zijn.  Er stond wel een zeer stevige wind, waar ik tijdens de heenrit gelukkig niet te veel tegenkanting van had gekregen.  Clubmaat Sammy stak me voorbij.  Een kleine file van bikers deed vermoeden dat het “gevaarlijke dropke” nabij was.  Daar ligt op een smal paadje een dikke wortel met daarachter een hoogteverschil van een halve meter.  Over het erf van een boerderij, naar rechts een straat in en na nog een stuk veldweg zagen we voor ons de eerste “berg” liggen.  Aan de voet ervan stonden een paar bikers stil in het gezelschap van enkele meerijdende kinderen.  De eerste hoogteverschillen zorgden er voor dat de groep deelnemers meteen goed uit elkaar werd getrokken.  Het traject van de tocht voerde ons door het eerste bos over deze uit de kluiten gewassen heuvel.  Ik passeerde de seingever die me daarnet de juiste weg naar de start had gewezen.  Het pad ging over in een smalle track die tussen de rand van het bos en een prikkeldraad loopt.  Om even het bos in te duiken over een golvende track en daarna de prikkeldraad weer op te zoeken.  De beek waar je bij vorige edities door diende te rijden stond nu droog.  De bike kreeg wel een ferme snok toen ik hem over de smalle betonnen buis die in de greppel ligt loodste.  Maar de schok werd netjes opgevangen door de veringen.  Na nog een dropke door een volgende greppel volgde de splitsing tussen de beide afstanden.

Paden en tracks door de bossen werden ons deel.  Na tien kilometer werd ik ingehaald door Rubber-12 en Sik.  De ondergrond werd zanderig en de aanblik van de omgeving deed me vermoeden dat we in de richting van de Volksabdij Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinen in Ossendrecht reden.  Daarbij passeerden we het midden in de bossen gelegen Mollercollege waar een nieuwe vleugel in aanbouw was.  De top van een zanderige heuvel met een uit de kluiten gewassen wortel was de verzamelplaats van bikers die het niet tot boven gehaald hadden.  Ter hoogte van de Volksabdij kwamen we uit de bossen tevoorschijn om het rondpunt aan restaurant Jagersrust op te rijden, beveiligd door twee seingevers die de bikers tegenhielden tot de weg vrij was.  Het tellertje tikte 17 km af.  Het fietspad op langs de baan naar Huijbergen om even verderop de singletrack op te gaan die evenwijdig loopt met de weg, gevolgd door weer een stukje fietspad.  Aan de overzijde van de weg zag ik m’n clubmakker Sammy weer passeren.  Hij had de lus in Huijbergen reeds achter de rug.  Net voor het centrum van de gemeente ging het dan naar rechts een veldweg in en keerden we min of meer op onze stappen terug om zo de ingang van de Staartse Duinen met de gelijknamige kampeerplaats te bereiken.  De Staartse Duinen herbergen een aantal stevige zanderige heuvels die de biker tot een ferm klimmetje verplichten.  De minder geoefende biker voor me kreeg het zwaar te verduren en de helling en het losse zand dwongen hem tot afstappen.

Het was nog druk op de tracks in de bossen.  Gewoonlijk vertrek ik later en is de grote meute al voorbij.  Het was leuk om eens niet alleen te fietsen en deel uit te maken van de gelijkgezinden die zich op deze zondag kwamen uitleven in de bossen.  En met wat goede wil en wederzijds begrip kon je zelfs op smalle tracks een gaatje vinden om snellere jongens te laten passeren.  De lucht bleef jammer genoeg grijs en er stond een stevige wind.  Ik herkende stukken die we ook tijdens de toertocht vanuit Halsteren hadden aangedaan vorige zondag.  Ik reed een hele tijd in het spoor van een duo vrouwen in een fluogeel pak van de fietsclub Van Trier uit Kalmthout.  Net voor de bevoorrading, op zo’n 27 km na de start, kregen we nog een aantal mooie zandbergen voor de wielen.  Eens terug op een asfaltbaantje gekomen, werd ik ingehaald door een biker met een beenprothese.  Hij droeg een pak van Pijnen Race.  Of hoe zelfs het moeten missen van een been een kranige kerel niet van de fiets weghoudt.

De rustplaats kwam op 28 km en stond zoals vorig jaar aan het kruispunt van de Weg naar Wouw en de Overbergseweg.  Er stonden wafels, granenkoeken, thee en sportdrank op het menu.  Voor de onfortuinlijken was er ook een fietsenmaker present.  Ik vond het vreemd dat twee mannen met meer dan gewone belangstelling in mijn richting keken.  En dan viel mijn eurocent!  Sommigen nemen de lamp op m’n helm wel eens voor een camera!  Zij zullen toch lang op YouTube moeten zoeken naar het filmpje waar ze hopen in te zien te zijn!  Ik werd aangesproken door Gerard Butter, mij bekend van het Nederlandse forum.  Ik heb Gerard ooit nog eens gezien na een toertocht in een stokoude danszaal achter een café in Essen-Wildert.  Maar dat was een zeer vluchtige ontmoeting en al bijna een jaar geleden (27 februari 2011).  En de tegenpartij heeft het altijd makkelijk om mij te spotten.  Er rijden namelijk niet veel pannenkoeken rond met een papegaai op hun pak.  De frisse wind nodigde niet uit om lang aan de stop te blijven staan.  En een boogscheut verder wenkten reeds de zandbergen en de bossen.  Wat een mooie heuvelige streek in dit vlakke land.

Via een smal paadje ging het weer de bossen in en reden we door een prachtige omgeving.  Gedurende het tweede deel van de trip kreeg ik het gezelschap van een vrouw op een cyclocrossfiets.  Ze droeg een vestje in geel en groen.  Ze reed gezwind over de paadjes.  Alleen een aantal afdalingen over zanderige paadjes met een aantal hoogteverschillen door wortels, betrouwde ze blijkbaar niet goed met haar fiets.  Rond 31 km bereikten we het pad dat naast de afrastering van de vlieghaven van Woensdrecht ligt.  Het pad mondt uit in een zanderige vlakte waarbij je pal naast de lichten die de aanloop tot de landingsbanen markeren, rijdt.  Daar is het wat stompen geblazen door het losse zand.  We waren toen 35 km onderweg.  Volgde weer een track naast de afrastering, maar één van een meer gehavend kaliber met een aantal putten en bulten.  Maar bij dit droge weer vormden die geen enkel probleem.  Bij nat weer moet je daar toch beter uitkijken.    Het tellertje klokte zo’n 41 km af toen we ook nog geparkeerde vliegtuigen te zien kregen.  Daarna bereikten we weer de meer bewoonde wereld ter hoogte van de Antwerpsestraatweg.  De Steenstraat bood letterlijk veel tegenwind.

Tijdens de laatste kilometers kregen we naast de Antwerpsestraatweg nog een mooi stukje bos voorgeschoteld waar over een aantal heuveltjes een soort van crossparcours was uitgezet.  Tijdens de vorige editie reden we hier ook door dit bos, maar toen was het ritje korter voor zover ik me het herinner.  Nu werd er meer uitgehaald alvorens een punt achter de toer te zetten.  Traditiegetrouw eindigde deze via het asfaltwegeltje, pal naast de snelweg, waar je in dit kale land dient op te tornen tegen de wind, alhoewel dit vandaag nog meeviel.  En het eerste gebouw dat je dan tegenkomt is het café Non Plus Ultra.

Dat zat nog tjokvol bikers.  Een aantal Nederlanders moeten teleurstellen die hoopten zich nadien in een filmpje terug te kunnen zien!  Het is nogal moeilijk van filmpjes op te nemen met een lamp!  Grappig eigenlijk van vast te stellen welk effect het zien van zo’n lamp kan teweeg brengen.  Zoals de biker die bij het passeren vriendelijk lachte en zwaaide!  Hij zoekt nu nog vergeefs op het wereldwijde web!  Sik was vermoedelijk al weer naar huis vertrokken.  Rubber, die ik bij het ingaan van het laatste bos aan de Antwerpsestraatweg nog gezien had toen hij daar even het noorden kwijt was, had het gezelschap van Enigma en diens maats opgezocht.  Intussen galmde de olijke hoempapamuziek jolig uit de boxen: heb je even voor mij en comment ça va, comme si, comme si, comme ça.  Nederlanders lurkten er kommetjes snert.  Ik vermoed dat deze dikke erwtensoep met spek, samen met pindakaas, appelcake en Koninginnedag tot hun nationale folklore behoort!  Uiteindelijk toch een plekje naast den Rubber kunnen bemachtigen.  Ik zag de biker binnenkomen die ik vorige zondag nog in Halsteren gezien had en die ik in m’n verhaaltje vermeld had!  Ik ben dus niet de enige die de toeren in deze streek afschuimt!  Na nog een glas en een babbel weerklonk de roep van het thuisfront en de gedachte dat ik ’s avonds nog uitzonderlijk op een zondag naar het werk moest voor een paar uurtjes.  Net zoals vorig jaar trouwens!  Dus om 13.15 u afscheid genomen.  Op de terugweg niet al te veel last gehad van de stevige wind.  Via de Putseweg, het Ravenhof in het Moretusbos, De Neus en het Elzenbos in Stabroek weer naar huis gebold, de hele rit goed voor 92 km.  Ik moet goed in vorm geweest zijn vandaag, want ondanks de haperende versnellingen en de krakende ketting had ik een vlotte rit achter de wielen.  Altijd fun daar in Woensdrecht aan het einde van de wereld!  Thuis snel onder de douche, van de douche de auto in en het werk daarna ging eens zo vlot vooruit met de gedachte de koninginnenrit niet te hebben moeten missen!

Je kan het verslag over deze toertocht ook lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl en op Stander.info!

28-11-2011 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-50 km) van Roparunteam De Brabantse Wal te Halsteren (NL) op 20-11-2011.

Op deze zondag nog eens de grens overgestoken om te gaan rijden bij onze noorderburen en omdat Halsteren, even ten noorden van Bergen-op-Zoom, niet zo heel ver van de voordeur ligt, hoefde ik ook niet voor dag en dauw uit de veren! Daar had ik nadien wel wat spijt van omdat de meesten blijkbaar vroeg vertrokken waren zodat ik niet heel veel deelnemers meer te zien heb gekregen, zeker niet meer na de stop. Ik vond ook een parkeerplek vlak bij de start. Ik rijd niet graag in de drukte, maar alleen is toch ook maar alleen. Aan de bevoorrading merkten de mensen van de organisatie, Roparunteam De Brabantse Wal, op dat ze meer Belgen hadden verwacht. Het feit dat er ook tochten waren in Kalmthout en Wijnegem, op deze laatste kon je zelfs een gratis Leffe verdienen als je zonder voet aan de grond een zandberg kon bedwingen, zal daar wel voor wat tussen gezeten hebben! Ook de bikewash stond opgesteld op de parking, maar was voorlopig nog werkloos.

Start vanuit de Tennisclub De Melanen. Bij de inschrijving kreeg je zelfs een appel of peer mee, gesponsord door een groentewinkel, maar omdat ik mijn helm in m’n auto vergeten was, heb ik m’n appel in de koffer gelegd als souvenir om later op te peuzelen. Om 9.45 u kon ik op pad. Tijdens de startkilometer voerde de route ons voorbij het meertje “De Melanen” over een verhard pad in het bos. Na enkele smalle tracks door velden en weiden en het kruisen van enkele straten doken we na 2,5 km definitief de bossen in van het domein Buitenlust. Want dat is een kenmerk van de tochten in deze streek. Eens de bossen in, kom je er gegarandeerd bijna niet meer uit! Na 5 km ging de speeltuin dan echt open toen we na het kruisen van een straat die Bemmelenberg heet, de singletracks kwistig voor onze wielen geworpen kregen. Dra reden we over de zwarte vaste route, meteen de zwaarste van de routes die sinds vorig jaar opengesteld werden in Bergen-op-Zoom. Vanaf de splitsing tussen de 25 en de 50 km kregen we gedurende zeker 4 km mooie tracks voor de wielen waarbij heuvels van los zand, bezaaid met venijnige wortels, dienden overwonnen te worden. Door de mist en de koude was ik nog niet opgewarmd geraakt, zodat deze eerste kilometers niet van de poes waren tot ik een mogelijke oplossing bedacht! Als ik nu eens wat harder zou trappen, dan geraak ik er misschien wel over! Ik denk dat de vele tochten van de voorbije weken, want ik heb er recent heel wat bijeen gefietst, gecombineerd met de werkdrukte, een beetje hun tol beginnen te eisen van mijn vermoeide lichaam. Mijn billen deden pijn bij de minste inspanning en bij elke hoogtecentimeter! Een vinnige jonge biker bleef bij het afdalen van een heuveltop in het zand steken, verloor z’n evenwicht en viel. “Dan zal ik hier maar beter te voet gaan”, heb ik hem gezegd! Ik kijk soms met hartzeer naar die jonge bikers. Waarom heeft niemand mij daar vroeger voor weten te motiveren. Dan zou mijn leven er heel anders uitgezien hebben! Maar ja, als jonge gast had ik niet de middelen om alle materiaal te kopen. En wil je iets verder van huis, dan heb je al een auto nodig om daar te geraken. Met deze gedachten bereikte ik de camping Vredenburg.

Tot aan de tiende kilometer reden we op of nabij de vaste zwarte route over de tracks doorheen de bossen tot we rakelings langsheen de omheining naast de spoorweg kwamen. Nog even een zijsprongetje om een heuveltje mee te pikken. Een rinkelende bel kondigde de komst van een trein aan. Er stond nog een andere biker te wachten. De seingever die aan de spoorweg stond verdient van mij de prijs van de vriendelijkste medewerker die ik dit jaar op mijn omzwervingen ben tegengekomen. Met een luid enthousiasme dat boekdelen sprak, vroeg hij me of de rit me beviel. Uiteraard, hoe kan het ook anders in deze streek! Ik weet van vorige keer en uit andere tochten, dat over de spoorweg weer een nieuwe speeltuin ligt te wachten. Eerst nog via de brug de snelweg over. Uit de tegenovergestelde richting kwamen groepen bikers toe die de speeltuin, ettelijke tientallen kilometers lang, al achter de rug hadden. En voor we die brug kruisten reden we nog door een bos langsheen een diep uitgesneden beek, ik vermoed De Zoom (vermits we daar ook passeerden op de terugweg via een brugje dat ik herkende van vroegere ritten), gevolgd door een paadje door een donker naaldbos over een tapijt van afgevallen naalden. Even verderop, zo na 15 km, kwam weer een splitsing. De korte afstand werd naar de bevoorrading gestuurd die opzij van de weg op een erf was opgesteld, de lange route ging rechtdoor over de weg. Wie honger of dorst had, kon dus eventueel hier even halt houden, maar na 15 km heb ik nog geen behoefte aan iets eetbaars en water heb ik genoeg op m’n rug in m’n lurkzak voorhanden.

Tot aan km 20 kregen we veel bospaden doorheen een afwisselend landschap. Hier was alles ook vlakker dan bij de aanvang. We deelden er het bos met wandelaars, al dan met loslopende honden, lopers en tegenliggers op de bike. Een seingever hield me tegen toen een groep lopers op een asfaltbaantje in het bos in aantocht was. “Het is dat er maar één bos is hé, dat ze allemaal hier rondlopen”, zei hij schalks. De aanwezigheid van tegenliggers was snel verklaard! We reden namelijk tegen de groene vaste route in. Misschien toch geen goed idee om een toer uit te zetten tegen het traject van een vast parcours in. Ik rijd meestal alleen en kijk uit, zeker als ik merk dat ik tegen een vast parcours in rijd, maar als je als biker op de vaste route een groep van snelle achter elkaar jagende toertochtrijders op je pad ontmoet, dan kan dat wel eens voor onaangename gevolgen zorgen!

Rond de 25 km arriveerden we aan zeer mooie bossen en werden we over bredere, maar meer glooiende wegen gestuurd die zich langzaam herstellen na boswerken van een aantal jaren geleden. Want ik herinner me nog dat deze paden er bij vorige doorgangen nog meer geschonden bij lagen. Gedurende een dikke 2 km konden we genieten van de doortocht van deze statige bossen. We reden over een zanderige vlakte waar de stop van de toertocht vanuit Wouwse Plantage altijd staat. Daar is het wat uitkijken geblazen om het bos zonder voetje aan de grond weer te kunnen bereiken en niet te blijven vast zitten in het zand. Er kwamen ook een aantal tegenliggers aan. In de verte hing de mist tussen de bossen. Dat had een mooie natuurfoto kunnen opleveren! Even verder reden we over een brede vastgereden zandweg voorbij De Nieuwe Kloof. Een beetje haasje-over gespeeld met een jongere rijder die trager reed dan zijn leeftijdsgenoten gewoonlijk doen. Na de oversteek stopte hij even en ik hoopte hem aan de bevoorrading nog te zien, maar dat gebeurde spijtig genoeg niet. Een compagnon vinden die aan mijn tempo rijdt is namelijk niet eenvoudig. Waarschijnlijk reed hij op eigen houtje in een voor hem bekende omgeving. Na 30 km arriveerde ik dan aan de bevoorrading in de Balsedreef in Bergen-op-Zoom, op het erf achter een boerenhof. De mensen daar keken al uit naar het einde van hun werk in de kou en de mist. Er waren nog appels en peren te eten, ook suikerwafels en sportdrank om te drinken. De rest was door de voorgangers reeds vakkundig verslonden. Termieten hebben er niks tegen! Een peer en een wafel naar binnen gewerkt. Ondanks mijn aanbevelingen in een verslag na de eerste editie van vorig jaar, wisten de mensen mij te zeggen dat er weinig Belgen waren opgedaagd. Een mogelijke reden heb ik hierboven al genoemd. Na een jong gastje was ik de laatste om er toe te komen. Want spoedig arriveerde de bezembiker die als laatste het parcours controleerde op eventuele pechvogels of achterblijvers! Verdorie, ik zou me weer moeten reppen!

Achter het boerenerf ging het naar rechts voor de 50 km over een smal paadje dat me tot aan mijn geliefde bultjes in Zoomland bracht waar je lekker op en af kunt rijden over een aantal heuveltjes die zich links en rechts van de centrale weg verheffen en waarop de bikers hun funpaadjes hebben weten te veroveren. Ik reed er achter de jongen van aan de bevoorrading, waarvoor ik net gestopt was toen ik hem met z’n fiets langs de kant zag staan nadat er iets misgelopen was. Maar hij had het probleem al weten op te lossen. En weg stoof hij, de bossen tegemoet. Paadjes allerhande voerden ons doorheen de mooie bossen over versgevallen herfstbladeren. Vanaf 35 km reden we langsheen een meer open landschap over paadjes die op de rand lagen tussen bos en veld. Spijtig genoeg bleef de omgeving door de mist verborgen, ook al deed de zon moeite om door te breken. We passeerden grachten en bizarre waterpartijen. We verlieten de speeltuin weer via dezelfde brug over de snelweg om even daarna het smalle houten bruggetje over De Zoom te nemen en linksaf te slaan om De Zoom enkele tientallen meters te vergezellen. Bezembiker vergezelde me ook eventjes en wist me te vertellen dat hij gisteren nog tot tien uur ’s nachts bezig was geweest met afpijlen! En dat allemaal om ons vandaag een mooie dag te bezorgen.

De spoorweg weer over waar de vriendelijke seingever mij als allerlaatste kon uitwuiven en nu rechtdoor om even verder de baan te verlaten en het bos weer in te duiken. Dan over de vastgereden rand van een zanderig pad dat, aan het geluid te horen, naast een stukje grote baan lag die aan het zicht onttrokken bleef door een lage dijk. Via de grote manege Paardenhoeve verlieten we even de bossen om over een asfaltbaantje te rijden in de richting van een brug over de snelweg alwaar de passage van auto’s geregeld wordt door verkeerslichten die de chauffeurs zelf moeten bedienen met drukknoppen. Fietsers mogen er vrij door het rode licht rijden. De brug is te smal voor het kruisen van twee voertuigen. Het tellertje klokte 45 km af.

De aanblik van de smalle paadjes waar we werden over gestuurd, met als aanvang het moeten overwinnen van een korte helling met vervaarlijk dikke wortel, deed me vermoeden dat we Fort De Roovere naderden. Een smalle track slingert zich over de rand van de flanken die waterpartijen afboorden, een gedroomde speeltuin voor bikers. Omwille van de richting waarin we reden, bleven ons een paar dropkes over wortels bespaard. Bospaadjes brachten ons dan tot aan het volledig heraangelegde Fort. De nieuwe houten oversteek die onder het waterniveau ligt, stond deze keer niet vol water, zoals ik bij een eerdere doortocht ooit eens heb gemerkt. Nu begint alles er toch al wat groener uit te zien sinds de heraanleg. Ver kon het nu niet meer zijn. De bezemrijder die zijn streek waarschijnlijk zeer goed kent, stond telkens bij de volgende seingever om deze van zijn taak te ontlasten. De laatste bospaadjes werden meegepikt en via een fietspad tussen de bomen bereikte ik weer de tennisclub De Melanen. Daar wachtte nog een bekertje warme zoetzure soep, buiten geserveerd door goed ingeduffelde dames.

Binnen nog een cola of twee gedronken en even uitgerust na de rit. Veel bikers zaten er niet meer. Ook de mannen die de pijlen weer hadden weggenomen arriveerden. De twee deelnemers die aan de toog hadden postgevat waren al goed boven hun theewater en stonden maar wankel op hun benen. Het was leuk van te zien hoeveel plezier ze hadden! Het feestje ging zelfs buiten met de nodige capriolen nog verder. Of ze heel zijn thuisgeraakt op hun fiets blijft een open vraag. Omdat ik begon af te koelen brak voor mij ook het moment aan om stilaan m’n thuis weer op te zoeken. De auto’s van de bikers hadden plaats gemaakt voor auto’s van mannen die kwamen vissen. Thuis m’n fiets nog proper gemaakt. Want de mist was gecondenseerd op het kader, waardoor het opvliegend stof zich toch had vastgezet. Een mooie rit met nog een redelijk gemiddelde omwille van het feit dat ik gedurende de laatste 20 km wat opgezweept werd om de bezembiker voor te willen blijven! Een puike organisatie. En bijzondere dank aan de vele mannen en vrouwen die als seingever hun zondag in de koude en de mist voor ons hebben opgeofferd.

Het verslag van deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you.be, op mtb-you.nl, op mountainbike.be, op mountainbike.nl en op Stander.info!

22-11-2011 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (25-40-55-70 km) van de Dworpse Bikers te Huizingen-Beersel op 13-11-2011.

Vandaag hadden verschillende leden van m’n eigen club, De Papegaai Bike Team, afgesproken om in Huizingen te komen biken.  Eén van onze leden woont namelijk sinds kort daar in de streek.  Uiteindelijk daagden zes Papegaaien op.  Ze waren al eerder naar Huizingen vertrokken, maar stonden nog op elkaar te wachten aan de start.  Ik had m’n auto in de rustige Devillersstraat achtergelaten, omdat daar nog ruim plek was om te parkeren.  Eigenlijk was het wel zeer handig dat het Provinciaal Domein van Huizingen zo dicht bij de afrit van de snelweg gelegen was!  Me ter plekke ingeschreven, want ik was net te laat voor de voorinschrijvingen en dus geen pakket met Wcup-producten voor den deze!  Om 10.15 u vertrok ik dan met een bang hartje, want aan de opgegeven hoogtemeters te zien zou het een zwaar tochtje kunnen worden!  Deze keer dan ook niet de grote Jan uitgehangen en me niet voor de langste afstand ingeschreven.  Uitgezonderd een passage van Dworp tijdens een nightride vanuit Halle, was ik in deze streek nog nooit komen biken en wist ik dus niet waaraan ik me kon verwachten!  Ik koos dus voor de toer van 40 km en vroeg me af hoe ik deze zou overleven!  Ik had me ingeschreven en betaald voor de 55 km voor het geval ik het toch zou zien zitten!

De eerste 3,5 km na de start konden al direct tellen als opener!  We dienden namelijk uit het Provinciaal Domein te geraken, en blijkbaar kon dat alleen klimmend.  Over asfaltbaantjes en off-road-paadjes ging het stevig klimmend naar boven, wat me al naar adem deed happen!  Maar ik was niet de enige die al van kort na de start zat te puffen!  Het deed me denken aan de kinderen die daarnet vertrekkenklaar stonden voor de begeleide kidstoer.  Als die ook dezelfde weg naar boven moesten!  Maar misschien zijn zij het als inboorlingen wel gewend van hier te klimmen.  Eens het Provinciaal Domein uit werden we door seingevers een drukke straat over geholpen en kondigde een bordje de echte start aan.  We kregen al direct een beloning voor de geleverde prestaties onder de vorm van een fikse afdaling over een pad vol stenen die dan nog onder de afgevallen bladeren verstopt lagen!  De afdaling ging nog verder lekker naar beneden over een servitudenpaadje dat begon rechts naast de gevel van een huis waarna we tussen een weide en een bos lekker naar beneden konden bollen!

Naar beneden razen is fijn, maar het betekent in zulke streken ook vaak dat het dan snel weer naar boven stompen is!  We kregen effectief al snel twee zware beklimmingen voor de wielen in een mooi bos met imposante bomen en dit tot de plek waar de kleinste afstand (25 km) zich van de anderen afsplitste.  Dit was na 6 km op de grens van Buizingen, waar we even via een grote baan dienden te rijden om de snelweg te kruisen en over te steken om een korte klim naar een track naast de snelweg op te gaan.  Daar reden we verderop naar rechts weidepaadjes tegemoet in een mooi landschap dat jammer genoeg in de mist verborgen bleef!  Gelukkig was het hier wat vlakker om te kunnen recupereren van de inspanning sinds de start.  Zo ging het tot km 11 verder tussen de velden tot aan de splitsing waar de 40 km zich van de 55 en de 70 verwijderde.  Nog even getwijfeld om toch de 55 op te gaan maar het zekere voor het onzekere gekozen.  Na de splitsing kregen we eerst een bospad en wat asfalt voor de wielen, en reden over een brede weg die door het prachtige bos naar boven klom.  Daarna volgde al direct een stevige afdaling over een steenpad, verstopt onder vers afgevallen bladeren in een mooie holle weg om uit te komen aan enkele huizen in Braine-le-Château (Kasteelbrakel).  We waren dus in Waals-Brabant verzeild geraakt.

Eens het hoekje om werd het al snel duidelijk dat de beentjes weer op de proef zouden gesteld worden om de beklimming van deze straat tot een goed einde te brengen.  Eens boven werden we een singletrack tussen de weiden op gestuurd om weer tot in de buurt van de snelweg te komen.  De snelweg over om het park Veertigbunder te bereiken.  Het parcours flirtte hier dus duidelijk met de taalgrens.  Ik vermoed dat de langere afstanden zich weer met de 40 km verenigden.  Na 15 km volgde in een bos een afsplitsing, enkel voor de toer van 55 km, terwijl de 40 en de 70 naar rechts gestuurd werden over een sublieme afdaling over een smal kasseiwegeltje midden een prachtig bos.  Wat een plezier om naar beneden te kunnen knallen over dat paadje dat boven het bruine bladerdek uitstak!  Het paadje maakte een bocht om een heuvel heen.  Eens de bocht om was het weer werken geblazen, want het kasseipaadje ging terug de hoogte in zodat de benen weer aan de slag konden met trappen!  Eens boven vervolgden we onze weg over een bospad om uit te komen tussen de koolzaadvelden op een modderige plek, een testplaats voor de moddervrije Decca-kleding.  Het moddergehalte op deze zachte helling viel al bij al nog goed mee.  Veel modder spatte er niet in het rond!  Het tellertje klokte 16,5 km af.

Na een klimmetje vervolgden we onze weg over een weidepaadje tussen de koolzaadvelden rechts en een bos links.  Het paadje slingerde zich door het gras over een aantal heuvels en naast grote hopen houthaksel.  Het was een mooi gezicht van de groepjes bikers voor me over de heuvels te zien rijden.  Op 19 km volgde weer een pracht van een afdaling over een pad vol stenen en wortels in een bos.  Na 20 km diende zich weer een afsplitsing voor de route van 40 km aan.  En voor wie deze afstand koos hadden de Dworpse Bikers twee stevige beklimmingen in het bos en een afdaling over een pad vol stenen uitgekozen.  De snelle jongens die me daarnet gepasseerd waren stopten.  Even verder werd de toegang tot een track namelijk uiterst smal gemaakt door een aantal rotsen waarover je uw bike diende te tillen.  Na dit paadje werden we stevig naar boven gejaagd over een asfaltbaantje dat naast een steengroeve liep.  Eens boven kwam de tent van de bevoorrading in zicht.  Het tellertje klokte 22 km af en de klok 12.00 u.

De bevoorrading werd nog druk bezocht.  Je kreeg er energierepen, tubes drankjes en suikerspinnen van Wcup aangeboden en er waren de klassieke bananen en wafeltjes.  De energiereep smaakte trouwens niet slecht!  Een luidruchtige biker kon zijn vreugde niet op en kwam terug van z’n fiets toen hij zag dat de man uit een toegekomen bestelwagen repen chocolade aanvoerde!  Een paar suikerspinnen achter de kiezen gestoken in de hoop dat ze me vleugels zouden geven voor het vervolg van de rit.  Het weidepaadje na de stop klom naar boven en aan een huis dienden we rechtsaf te slaan.  Een bordje liet zien dat de Bikers de l’Alleu hier hun eigen vaste route hebben.  Volgde weer een knappe afdaling door een prachtig loofbos met links van ons het golfterrein Sept Fontaines.  Snelle jongens raasden me voorbij terwijl ik me rechts op het pad hield.  Maar verderop stonden al die snelle jongens naast hun fiets!  Een rij van wel zeker vijftig bikers stond er te wachten!  Een valpartij misschien?  Een biker achter me kende de oorzaak.  Verderop was een klim over een zeer smalle track tussen stenen en wortels waar iedereen diende te passeren en er geen uitwijkmogelijkheden waren.  Iedereen wachtte dus zijn beurt af om te kunnen klimmen.  Ik heb er zeker een kwartier aangeschoven!  Het is me slechts één keer eerder overkomen dat ik in het bos diende aan te schuiven tijdens een toertocht.  Dat was in het Nederlandse Ossendrecht voor een plotse klim op de Brabantse Wal.  Toen mijn beurt kwam heb ik eens omgekeken naar de blijkbaar zeer getrainde biker achter me en hem gezegd dat ik maar een pannenkoek was en vermoedelijk niet fietsend tot boven zou geraken!  En mijn voorspelling kwam uit, zeker nadat de biker voor me ook uit de klikkers moest!  En in zo’n geval loop ik dan naar boven om de track vrij te maken voor de volgende.  Na de korte klim volgde direct een even korte maar krachtige tweede!  Met als beloning een plezante afdaling door de bossen om uit te komen aan een houten poortje dat moest verhinderen dat je een rijweg op zou vliegen.  Aan de overkant van het pad had een fotografe postgevat om iedere biker in haar lens te vangen!  Ze had werk, want al degenen die opgehouden waren aan de klim kwamen hier nu voorbij.  Dit alles na 25 km om 12.30 u.

We werden het domein Zevenbronnen of Sept Fontaines in gestuurd aan een gebouw, een voormalige taverne, met dezelfde naam alwaar een man driftig bladeren aan het vegen was.  En dit pal op de taalgrens en op de grens van Braine l’Alleud en Sint-Genesius-Rode.  Onmiddellijk daarna overschreden we de grens met Dworp, net zoals Huizingen een deelgemeente van Beersel.  En dit ter hoogte van een overwoekerde verlaten villa die aan renovatie toe is.  In Dworp wachtte ons een stevige klim in de straten aldaar.  Eerst over road en daarna off-road over een steenpad.  In een bocht van dat steenpad had een onverlaat een waar sluikstort achtergelaten tot in het midden van het pad toe!  Oude kastjes en zakken met vermoedelijk bouwafval waren er neergesmeten.  Op deze plek kreeg ik het gezelschap van een paar soortgenoten, nog iets oudere bikers, die traag maar zeker naar boven kropen.  De laatste moest na de klim even uitblazen aan de kant zoals ik dat vaak hoef te doen op zo’n parcours.  Zijn maat was iets vinniger en stond hem op te wachten.  Ik zou hen verder nog een paar keren ontmoeten.

Er volgde een leuke afdaling over een graspaadje dat voorbij een voetbalveld kwam waar de match in volle gang was.  Ik passeerde een vertrekplaats van vaste routes vlak voor dit voetbalveld op km 29.  Op 31 km volgde weer een klim over een weidepaadje, gevolgd door een zeer stevige beklimming van de Oude Nijvelsebaan tot de grens tussen Dworp en Sint-Genesius-Rode.  Daar ging het dan weer naar boven over een smal servitudenpaadje tussen twee prikkeldraden.  Ik diende toch even te stoppen alvorens hier aan te beginnen om even op adem te komen.  Een jonge biker vroeg me hoeveel kilometers ik al had en riep dan naar z’n maat dat ze er nog tien te gaan hadden!  Zijn pijp zal ook bijna uit geweest zijn.  Tot 34 km volgden een aantal stevige klimmetjes, zowel road als off-road en een afdaling doorheen een mooi bos om uit te komen aan een asfaltbaantje waar een boom vol maretakken stond.  Even gestopt voor vijf seconden rust.  De traagste van de twee oudere rijders stak me voorbij en verdween uit m’n leven.  Gedurende de laatste kilometers werden weidepaadjes ons deel, kregen we, hoe kan het ook anders, nog een aantal klimmetjes te verwerken om tenslotte als apotheose over de asfaltwegen weer af te dalen tot in het hart van het Provinciaal Domein, nadat we door twee seingevers over een drukke baan werden geholpen.

Een mooie, maar vooral zware tocht.  Nog redelijk wat asfaltbaantjes, maar indien alle beklimmingen off-road waren geweest, had ik niet meer in staat geweest van dit nog te schrijven!  En voor mij was het een geluk dat de toertocht niet te technisch was.  Want als men op zo’n parcours nog stukken zou inbouwen met kunstmatig draai- en keerwerk, dan zou ik het wel helemaal kunnen schudden!  Ondanks de massale opkomst van bijna 2000 deelnemers nergens overdreven drukte op het parcours, behalve dan aan de klim aan het golfterrein en dus overal aan m’n eigen tempo kunnen rijden, ook op de smalle tracks.  De bepijling was overal duidelijk en in orde.  De organisatie verliep feilloos met overal vriendelijke mensen, van aan de start, over de bevoorrading tot in het hamburgerkraam toe.  Want overal hadden de medewerkers hun handen meer dan vol!

Twee van m’n clubmakkers zaten al in de tent.  Een ervan had drie maal lek gereden!  De anderen waren nog onderweg op de 40 en 55 km.  Een tijd later zaten we alle zes dan toch aan tafel voor een drankje, een babbel en een knabbel.  Want wie kan er nu weerstaan aan een hamburger of pensen!  Het was fijn om nog eens met zo’n delegatie van de club naar buiten te komen, want het gebeurt niet vaak dat we met zovelen tegelijk rijden.  Aan de gezichten van de vele bikers in de tent te zien hadden ze deugd gehad van de geleverde inspanningen.

Het verslag van deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Een filmpje van de toertocht in Huizingen door bol4VTT

14-11-2011 om 00:00 geschreven door StrammerMax