Toertocht (25-45 km) van ATB Team Sirocco te Woensdrecht op 27-11-2011.
Op zondag weer vroeg uit de veren, want ik was zinnens om
van thuis uit met de bike de grens over te steken en naar Woensdrecht te
rijden, een rit goed voor 23 km enkel, om daar de toertocht te rijden die
bekend staat als één van de mooisten uit onze streek. Omdat het nog donker was, mn helmlamp
gemonteerd en dan de weg op over landelijke paden richting Stabroek om via het
Ravenhof de Putseweg in Nederland te bereiken.
Daar is het zalig rijden over de metersbrede fietspaden. Alles was nog rustig. Drie wagens met Belgisch kenteken en beladen
met bikes reden voorbij. Even voor het restaurant
Jagersrust, aan het rondpunt met de afslag naar Huijbergen, staken me twee
bikers voorbij. Aan het rondpunt hingen
pijltjes voor de tocht! In Hoogerheide
verbood een verkeersbord me als fietser van verder de hoofdweg te volgen. Mijn gebrekkig richtinggevoel zei me van naar
links af te slaan. Verderop zag ik een
seingever staan en kon ik de weg vragen.
Hij stuurde me terug van waar ik kwam.
Ik moest Hoogerheide in en daarna links de straat in onder een brug. Van daar af kende ik weer de weg en spoedig
was ik bij het café met de bizarre naam Non Plus Ultra na een rit van een dik
uur. Tot hier en niet verder, want
verderop ligt inderdaad een niemandsland richting de Schelde. Ondanks het feit dat mn bike pas gereviseerd
was, had ik weer last met het doorslaan van de ketting bij het schakelen, iets
wat me tijdens de rit parten bleef spelen.
Maar het ergerlijke gekraak van de ketting heeft mn rit toch niet weten
te vergallen, ook al had het voor gevolg dat ik hier en daar een voet aan de
grond diende te zetten. Rubber-12 en Sik
waren er ook. En ik kreeg nog een
clubmakker te zien aan de start. Dus maar
snel vertrokken, want die twee zouden me spoedig weten in te halen.
Om 9.00 u op pad, samen met nog heel wat andere
vertrekkers. Eerst kwam het klassieke
stukje door de open velden. Nu lag alles
poederdroog, maar bij nat weer kan dit hier soms een echte zooi zijn. Er stond wel een zeer stevige wind, waar ik
tijdens de heenrit gelukkig niet te veel tegenkanting van had gekregen. Clubmaat Sammy stak me voorbij. Een kleine file van bikers deed vermoeden dat
het gevaarlijke dropke nabij was. Daar
ligt op een smal paadje een dikke wortel met daarachter een hoogteverschil van
een halve meter. Over het erf van een
boerderij, naar rechts een straat in en na nog een stuk veldweg zagen we voor
ons de eerste berg liggen. Aan de voet
ervan stonden een paar bikers stil in het gezelschap van enkele meerijdende
kinderen. De eerste hoogteverschillen
zorgden er voor dat de groep deelnemers meteen goed uit elkaar werd getrokken. Het traject van de tocht voerde ons door het
eerste bos over deze uit de kluiten gewassen heuvel. Ik passeerde de seingever die me daarnet de
juiste weg naar de start had gewezen.
Het pad ging over in een smalle track die tussen de rand van het bos en
een prikkeldraad loopt. Om even het bos
in te duiken over een golvende track en daarna de prikkeldraad weer op te
zoeken. De beek waar je bij vorige
edities door diende te rijden stond nu droog.
De bike kreeg wel een ferme snok toen ik hem over de smalle betonnen
buis die in de greppel ligt loodste.
Maar de schok werd netjes opgevangen door de veringen. Na nog een dropke door een volgende greppel
volgde de splitsing tussen de beide afstanden.
Paden en tracks door de bossen werden ons deel. Na tien kilometer werd ik ingehaald door
Rubber-12 en Sik. De ondergrond werd
zanderig en de aanblik van de omgeving deed me vermoeden dat we in de richting
van de Volksabdij Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinen in Ossendrecht reden. Daarbij passeerden we het midden in de bossen
gelegen Mollercollege waar een nieuwe vleugel in aanbouw was. De top van een zanderige heuvel met een uit
de kluiten gewassen wortel was de verzamelplaats van bikers die het niet tot
boven gehaald hadden. Ter hoogte van de
Volksabdij kwamen we uit de bossen tevoorschijn om het rondpunt aan restaurant
Jagersrust op te rijden, beveiligd door twee seingevers die de bikers
tegenhielden tot de weg vrij was. Het
tellertje tikte 17 km af. Het fietspad
op langs de baan naar Huijbergen om even verderop de singletrack op te gaan die
evenwijdig loopt met de weg, gevolgd door weer een stukje fietspad. Aan de overzijde van de weg zag ik mn
clubmakker Sammy weer passeren. Hij had
de lus in Huijbergen reeds achter de rug.
Net voor het centrum van de gemeente ging het dan naar rechts een
veldweg in en keerden we min of meer op onze stappen terug om zo de ingang van
de Staartse Duinen met de gelijknamige kampeerplaats te bereiken. De Staartse Duinen herbergen een aantal
stevige zanderige heuvels die de biker tot een ferm klimmetje verplichten. De minder geoefende biker voor me kreeg het
zwaar te verduren en de helling en het losse zand dwongen hem tot afstappen.
Het was nog druk op de tracks in de bossen. Gewoonlijk vertrek ik later en is de grote
meute al voorbij. Het was leuk om eens
niet alleen te fietsen en deel uit te maken van de gelijkgezinden die zich op
deze zondag kwamen uitleven in de bossen.
En met wat goede wil en wederzijds begrip kon je zelfs op smalle tracks
een gaatje vinden om snellere jongens te laten passeren. De lucht bleef jammer genoeg grijs en er
stond een stevige wind. Ik herkende
stukken die we ook tijdens de toertocht vanuit Halsteren hadden aangedaan
vorige zondag. Ik reed een hele tijd in
het spoor van een duo vrouwen in een fluogeel pak van de fietsclub Van Trier
uit Kalmthout. Net voor de bevoorrading,
op zon 27 km na de start, kregen we nog een aantal mooie zandbergen voor de
wielen. Eens terug op een asfaltbaantje
gekomen, werd ik ingehaald door een biker met een beenprothese. Hij droeg een pak van Pijnen Race. Of hoe zelfs het moeten missen van een been
een kranige kerel niet van de fiets weghoudt.
De rustplaats kwam op 28 km en stond zoals vorig jaar aan
het kruispunt van de Weg naar Wouw en de Overbergseweg. Er stonden wafels, granenkoeken, thee en
sportdrank op het menu. Voor de
onfortuinlijken was er ook een fietsenmaker present. Ik vond het vreemd dat twee mannen met meer
dan gewone belangstelling in mijn richting keken. En dan viel mijn eurocent! Sommigen nemen de lamp op mn helm wel eens
voor een camera! Zij zullen toch lang op
YouTube moeten zoeken naar het filmpje waar ze hopen in te zien te zijn! Ik werd aangesproken door Gerard Butter, mij
bekend van het Nederlandse forum. Ik heb
Gerard ooit nog eens gezien na een toertocht in een stokoude danszaal achter
een café in Essen-Wildert. Maar dat was
een zeer vluchtige ontmoeting en al bijna een jaar geleden (27 februari 2011). En de tegenpartij heeft het altijd makkelijk
om mij te spotten. Er rijden namelijk
niet veel pannenkoeken rond met een papegaai op hun pak. De frisse wind nodigde niet uit om lang aan
de stop te blijven staan. En een
boogscheut verder wenkten reeds de zandbergen en de bossen. Wat een mooie heuvelige streek in dit vlakke
land.
Via een smal paadje ging het weer de bossen in en reden we
door een prachtige omgeving. Gedurende
het tweede deel van de trip kreeg ik het gezelschap van een vrouw op een
cyclocrossfiets. Ze droeg een vestje in
geel en groen. Ze reed gezwind over de
paadjes. Alleen een aantal afdalingen
over zanderige paadjes met een aantal hoogteverschillen door wortels, betrouwde
ze blijkbaar niet goed met haar fiets.
Rond 31 km bereikten we het pad dat naast de afrastering van de
vlieghaven van Woensdrecht ligt. Het pad
mondt uit in een zanderige vlakte waarbij je pal naast de lichten die de aanloop
tot de landingsbanen markeren, rijdt.
Daar is het wat stompen geblazen door het losse zand. We waren toen 35 km onderweg. Volgde weer een track naast de afrastering,
maar één van een meer gehavend kaliber met een aantal putten en bulten. Maar bij dit droge weer vormden die geen
enkel probleem. Bij nat weer moet je
daar toch beter uitkijken. Het
tellertje klokte zon 41 km af toen we ook nog geparkeerde vliegtuigen te zien
kregen. Daarna bereikten we weer de meer
bewoonde wereld ter hoogte van de Antwerpsestraatweg. De Steenstraat bood letterlijk veel
tegenwind.
Tijdens de laatste kilometers kregen we naast de
Antwerpsestraatweg nog een mooi stukje bos voorgeschoteld waar over een aantal
heuveltjes een soort van crossparcours was uitgezet. Tijdens de vorige editie reden we hier ook
door dit bos, maar toen was het ritje korter voor zover ik me het
herinner. Nu werd er meer uitgehaald
alvorens een punt achter de toer te zetten.
Traditiegetrouw eindigde deze via het asfaltwegeltje, pal naast de snelweg,
waar je in dit kale land dient op te tornen tegen de wind, alhoewel dit vandaag
nog meeviel. En het eerste gebouw dat je
dan tegenkomt is het café Non Plus Ultra.
Dat zat nog tjokvol bikers.
Een aantal Nederlanders moeten teleurstellen die hoopten zich nadien in
een filmpje terug te kunnen zien! Het is
nogal moeilijk van filmpjes op te nemen met een lamp! Grappig eigenlijk van vast te stellen welk
effect het zien van zon lamp kan teweeg brengen. Zoals de biker die bij het passeren
vriendelijk lachte en zwaaide! Hij zoekt
nu nog vergeefs op het wereldwijde web!
Sik was vermoedelijk al weer naar huis vertrokken. Rubber, die ik bij het ingaan van het laatste
bos aan de Antwerpsestraatweg nog gezien had toen hij daar even het noorden
kwijt was, had het gezelschap van Enigma en diens maats opgezocht. Intussen galmde de olijke hoempapamuziek
jolig uit de boxen: heb je even voor mij en comment ça va, comme si, comme si, comme
ça. Nederlanders lurkten er kommetjes
snert. Ik vermoed dat deze dikke
erwtensoep met spek, samen met pindakaas, appelcake en Koninginnedag tot hun
nationale folklore behoort! Uiteindelijk
toch een plekje naast den Rubber kunnen bemachtigen. Ik zag de biker binnenkomen die ik vorige
zondag nog in Halsteren gezien had en die ik in mn verhaaltje vermeld
had! Ik ben dus niet de enige die de
toeren in deze streek afschuimt! Na nog
een glas en een babbel weerklonk de roep van het thuisfront en de gedachte dat
ik s avonds nog uitzonderlijk op een zondag naar het werk moest voor een paar
uurtjes. Net zoals vorig jaar
trouwens! Dus om 13.15 u afscheid
genomen. Op de terugweg niet al te veel
last gehad van de stevige wind. Via de
Putseweg, het Ravenhof in het Moretusbos, De Neus en het Elzenbos in Stabroek
weer naar huis gebold, de hele rit goed voor 92 km. Ik moet goed in vorm geweest zijn vandaag,
want ondanks de haperende versnellingen en de krakende ketting had ik een
vlotte rit achter de wielen. Altijd fun
daar in Woensdrecht aan het einde van de wereld! Thuis snel onder de douche, van de douche de
auto in en het werk daarna ging eens zo vlot vooruit met de gedachte de
koninginnenrit niet te hebben moeten missen!
Je kan het verslag over deze toertocht ook lezen op mtb-you.bexml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> en op
mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl en op Stander.info!
|