|
Toertocht (20-32-45-55 km) van de Molenrijders te Wouw op
11-12-2011.
Eigenlijk is dit mijn koninginnenrit, de langste rit die ik elk jaar afleg, vertrekkend van thuis met de bike en goed voor zon 123 km. Maar het is deze keer bij een prinses gebleven, want ik ben met de auto naar Wouw gereden. Shame on me! Natuurlijk heeft men mij net vandaag zeker drie keren gevraagd of ik met de bike afgekomen was, een vraag die me anders nooit gesteld wordt! Alsof het op mn gezicht te lezen was dat ik vandaag eigenlijk het watje heb uitgehangen. Al een kleine twee weken last van een verkoudheid, gepaard gaande met een serieuze dip van alles hangt me de keel uit, zowel professioneel als privé! Het kerstreces zal welkom zijn! Maar dan zijn er weer overal toertochten, zodat de nodige rust weer niet zal kunnen genomen worden! Bovendien had ik aan onze clubvoorzitter beloofd kwistig flyers uit te strooien en met zon pak papier op de fiets rijden is verre van handig. En ik kon zo ook wat langer in mn warme bed blijven liggen! Achteraf had ik wel wat spijt van mn keuze, want ondanks alles was ik beter in vorm dan dat ik had verwacht en geraakte ik zelfs boven op de plekken waar ik tijdens de toer vanuit Halsteren van 20 november voet aan de grond had moeten zetten!
Een parkeerplekje gevonden in een rustig straatje vlak bij de start en bij het zien van het cafeetje waar de inschrijving was, kwamen de herinneringen van vorig jaar weer boven. Toen ben ik na de rit ter plekke nog naar de koers blijven kijken. Om 9.15 u vertrokken na met een berichtje mijn vertrekuur kond te hebben gedaan aan rubber-12 en de jacht voor open te hebben verklaard. Toen ik vertrok kwam hij net toe. Ik heb nog geroepen, maar hij had het niet gehoord. Met de gedachte dat hij me spoedig zou inhalen meteen verder gereden. Via enkele straten in Wouw en een aantal veldwegen reden we richting de rustige gemeente Heerle waar we omstreeks km 7 passeerden. Vanuit Wouw is een lange aanloop richting de bossen nodig, maar eens je ze bereikt hebt, kom je er niet meer uit. Tot 8,5 km reden we over een aantal zanderige tracks over de zwarte route van Bergen-op-Zoom en naast de spoorweg tot aan de spoorwegovergang. Daar stond opzij van het parcours de bevoorrading voor de kleine toer. Daar was het nog wat vroeg voor! Ik was er even het noorden kwijt, want er passeerden overal bikers, links en rechts van de stopplaats. De seingever wist me te zeggen dat we later op de toer hier nogmaals zouden voorbij rijden. Vandaar dat er bikers waren die langs deze kant van het spoor bleven, terwijl anderen de sporen kruisten. Ik vermoed toch dat er daar een aantal een stuk zullen gemist hebben door meteen de spoorweg te kruisen! We vervolgden de tracks die deel uitmaken van de plaatselijke zwarte route door de bossen langsheen de spoorweg, waar het op en af ging en je diende op te letten voor boomwortels. Het was druk op het paadje en ik reed er in het gezelschap van vele anderen die deze streek voor hun rit van vandaag hadden uitgekozen.
Weg van de spoorlijn volgde een stukje met enkele zware en zanderige klimmetjes en door de drukte ontstond er een kleine file en werd het treintje rijden. Dat had voor mij het positieve effect dat ik een tandje bij moest steken en de vaart er in moest houden, om over alle bultjes heen te geraken. Dat lukte vandaag vrij aardig. Op verschillende hogere heuvels stonden bikers te wachten om weer in te pikken nadat ze het vermoedelijk niet tot boven gehaald hadden. Ik hoefde vandaag dus zeker niet verlegen te zijn. Rond 10 km dienden zich enkele ferm uit de kluiten gewassen heuvels aan en ontstond oponthoud toen de treintjes tot stilstand kwamen nadat bikers in de klimmetjes in de problemen waren gekomen en de toppen niet haalden. Een ongeduldige biker wriemelde zich al rijdend tussen de wachtenden! Over het algemeen had ik nog net genoeg ruimte om mn aanloop te nemen en boven te geraken. Eén keer was het lopen omdat ik in de file geen snelheid meer kon maken alvorens de zanderige helling op te rijden. In deze bossen kregen we zeer leuke tracks voor de wielen geworpen. Drie weken geleden reed ik hier ook tijdens de toertocht vanuit Halsteren, maar nu ging het ondanks de drukte eigenlijk vlotter dan toen! Zelfs de zanderige heuvel met wortels waar ik toen forfait gaf, passeerde onder mn wielen zonder kennis te maken met mn schoenzolen!
Na 14 km kwamen we weer toe aan de spoorwegovergang en de bevoorrading voor de kleine toer. Toch maar even gestopt en een banaan en een drankje naar binnen gewerkt. Het was toen 10.15 u. Het was er druk, er liepen mannen en vrouwen rond in alle maten, soorten en grootten! Een clubje hield er halt om één van de mannen de kans te geven zijn band op te pompen, tegen een tempo alsof zijn leven er van afhing! Na de stop ging het de spoorweg over via een asfaltbaantje om even verderop naar links te worden geloodst door de seingevers. Ik herkende de plek van de toer vanuit Halsteren, en inderdaad even verder doken we een donker dennenbos in en reden we een stukje langsheen de diep uitgesneden Zoom. Dan ging het de brug over de snelweg over om de volgende speeltuin te bereiken. We reden er over paadjes doorheen de eindeloze bossen. Het was hier vlakker dan in het begin van de toer. Bos, bos en nog eens bos met een afwisseling van leuke paadjes tot aan de tweede stop op 21 km na de start om 10.45 u. Die stond opgesteld op het erf van een boerderij langsheen de Balsedreef in Bergen-op-Zoom waar de toer van Halsteren ook haar tenten opzet. Ook hier nog een grote drukte. Een banaan en een suikerwafel gegeten. Het witte sportdrankje dat er geserveerd werd had een lekkere, maar speciale smaak en er dreven een soort slierten in! Ik dacht eerst al dat ze bevroren waren, maar zo koud was het nu ook weer niet!
Na de stop was het voor mij linksaf voor de route van 45 en 55 km om vanaf de Balsedreef naar rechts een track door de bossen in te duiken. Tot aan de volgende splitsing heb ik vanaf dit punt in het zog gehangen van een vrouw op een cyclocrossfiets, waarvan ik me afvraag of het dezelfde vrouw was wiens gezelschap ik veertien dagen geleden genoot tijdens de toer vanuit het café Non Plus Ultra te Woensdrecht op 27 november. Ze droeg immers ook een truitje in groen en geel, net zoals toen. We reden door de schier eindeloze bossen. Want eens je vanuit Wouw de bossen goed en wel bereikt hebt, kom je er eigenlijk niet meer uit! Een groepje jonge bikers stak tegen een fel tempo voorbij. Met afgunst zag ik hun gestroomlijnde lijfjes in hun blitse pakken. Spijtig dat niemand mij vroeger voor het biken wist te motiveren! Ach ja, in die tijd had ik andere prioriteiten en ik was toen waarschijnlijk tevreden met wat ik had of deed. Af en toe voelde ik op smalle tracks de hete adem van snellere rijders in mn nek die hun kans afwachtten om op een bredere plaats voorbij te kunnen steken. De dame voor me liet zich hierdoor niet uit haar lood slaan, net zo min als door het geluid van mijn piepende schijfremmen! Omstreeks km 27 reden we voorbij de midden in de bossen gelegen feestzalen De Nieuwe Kloof. Om 11.30 u en na 33 km bereikte ik de splitsing tussen de 45 en de 55 km, aan het einde van een pad midden de bossen. Een half uur voor sluitingstijd, want ik had gelezen dat het splitsingsbord voor de grootste afstand op de middag zou worden weggenomen! De dame op de cyclocrossfiets koos voor de route van 45 km, waardoor onze wegen na 12 km scheidden.
Een duo in een grijs en rood-wit pak, dat ons daarnet nog had ingehaald en aan de splitsing even halt had gehouden, koos ook voor de lange toer. Verder zou ik tot aan de derde stop nog slechts drie bikers te zien krijgen. Eerst volgden een aantal zeer mooie paden op en af door prachtige bossen. Daarna een zwaar stuk over gehavende boswegen die zich volgens mij langzaam aan het herstellen zijn nadat ze door boswerken van vorig jaar of eerder nog stuk gereden werden. Daar was het stompen geblazen! Omstreeks 35 km reden we door woeste ongerepte bossen waar de bomen op heuvels stonden die vol dode naalden lagen. Dat zou wel eens een stuk van de Wouwse Plantage kunnen geweest zijn. Ik kreeg de indruk moeilijk vooruit te komen en de vermoeidheid begon me parten te spelen.
Net voor km 40 kregen we een aantal zware kilometers te verwerken! Deze brede boswegen moeten in de zomer begroeid geweest zijn met hoog gras dat thans bruin geworden en neergevallen was, zodat je de indruk had over een soort van veerkrachtige veengrond te rijden. Af en toe hobbelde je over de resten van graspollen. Het vroeg een ferme inspanning om hier te rijden. Brede paden voerden ons doorheen het bos tot aan de groene vaste route die daar even parallel loopt met een rustige asfaltbaan. Hier was de ondergrond rijvriendelijker, maar al snel weken we weer van dit baantje af om opnieuw de brede bospaden met dood gras onder de wielen te krijgen! De wegen zagen er allemaal eender uit, en ik kreeg het gevoel dat we in lussen door dit gebied werden geloodst om kilometers te maken. We passeerden soms dezelfde plekken op plaatsen die afgespannen waren met plastieken linten. Omdat de omgeving er overal gelijkaardig uitzag werden deze paden tegen de duur wel wat saai! Maar dit gevoelen kan ook een reactie geweest zijn op het feit dat de benen zwaar op de proef werden gesteld bij het doorkruisen van dit gebied. Om 12.10 u en na 41 km me even aan de kant gezet om op adem te komen en voor een stevige trek aan mn lurkzak waarvan ik de speen weer eens kapot heb gebeten, zodat hij ook als douche kan dienen!
Na 42 km bereikte ik de derde bevoorrading, op een plek die ook door sommige andere tochten wordt uitgekozen. Ik werd er aan mn pak, en aan het feit dat ik weer als één van de laatsten arriveerde, herkend door de bevoorradende dames. Want ik vermoed dat dit slechts de derde editie is van deze tocht en ik heb ze alle drie trouw gereden. De eerste keer stonden ze met hun tentje ergens aan een achteringang van de vlieghaven van Woensdrecht of van één of ander industrieterrein. Er kwamen nog vijf bikers toe, waarvan twee vrouwen. Daarna een aantal Molenrijders van de inrichtende club. En inderdaad, hij was erbij, de bezembiker die me vorig jaar gedurende de laatste zware kilometers tot aan de aankomst had vergezeld. Toen had ik ook de heenrit al in mn benen zitten! Hij vroeg me of het nieuwe stuk me bevallen was! Vorig jaar waren ze naar zijn zeggen de Moerkantsebaan overgestoken, nu waren ze langs deze kant ervan gebleven. Maar dat kan ik me niet meer herinneren. Dat zware stuk over die paden vol dood gras zat er vorig jaar inderdaad niet in. Ik vond het zwaar om zo over dat gras te moeten rijden! Bezembiker vertelde me dat het gras er tijdens hun ritten in de zomer inderdaad zeer hoog stond. En dat ze tijdens de voorbereiding van hun toer veel dood hout van de paden hadden weggeruimd. Spijtig genoeg kan ik me niet meer herinneren hoe het alternatief van vorige editie er uit heeft gezien. Intussen had ik weer een banaan achter de kiezen, evenals een krentenbol die me door de dames was aangeboden. Ook hier de witte sportdrank met de aparte smaak. Die was van de tweede stop naar hier overgebracht, omdat er blijkbaar heel wat voor de lange toer gekozen hadden. Volgens de vrouwen was het hier ook zeer druk geweest in de loop van de voormiddag.
De vijf anderen waren intussen weer vertrokken. Dus ook weer op pad om Bezembiker voor te blijven. We doken weer de bossen in. Eerst volgde een paadje naast een beek aan een bosrand om even verder door een put naar rechts toe het bos weer in te duiken. Daar kregen we een moeilijk en nat pad met bultjes en putten naast een beek en tussen bomen voorgeschoteld. Maar het ging behoorlijk. Ik vermoed dat ik hier bij eerdere edities meer op de sukkel was! We passeerden een beuk of eik met een dikke stam en grillige breed uitstekende dikke takken. Er was een gezin op wandel en één van de kinderen was in de boom gekropen op één van de dikke takken. Indien het naar beneden had gesprongen of gevallen, had ik het in mijn nek gekregen! Daarna reden we door een soort heide over een asfaltbaantje. Ik moet dan toch niet de laatste geweest zijn aan de bevoorrading, want ik werd ingehaald door een biker die me vroeg of ik was wie ik ben. Ja dus, degene die deze stukjes schrijft! Ik vroeg zijn naam, maar kon het antwoord niet goed verstaan. Ik vermoed dat het Steven was. Hij had blijkbaar haast, want stoof weg als een pijl uit een boog over het asfaltbaantje naast een draad. Net voor ik toekwam aan de finish kreeg ik hem nog te zien toen hij alweer naar huis reed.
Door seingevers werden we weer een baantje over geholpen en reden we door een geoogst maïsveld waar de weg aangegeven werd door plastieken linten. Overbodig voor mij, vermits ik het spoor van de voorgangers maar te volgen had. Een volgende kruising aan de mooie witte hoeve De Kievit was ook bemand. Daarna kregen we nog een zeer mooie track voor de wielen. Een vrouw wandelde er met haar loslopende hond. Haast ongemerkt kwamen we omstreeks km 48 in Zoomland terecht, de plek met mijn geliefkoosde bultjes. De pijltjes wezen rechtdoor naar het pad tussen de heuveltjes, maar toen mijn eurocent viel, ben ik op mijn stappen teruggekeerd om ze allemaal over te razen. Want als je de show wil stelen voor de aanwezige wandelaars, kan je het niet maken van niet tot boven te geraken! Altijd een leuk stukje hier! Spijtig dat het zo snel voorbij is! De snelweg weer over. Mijn gsm kondigde een berichtje aan. Ik moet de rubber dan toch gemist hebben, want hij meldde dat hij naar huis ging vertrekken. Ik vond het al raar dat hij me nog steeds niet had ingehaald! Zo veel later als ik kon hij niet vertrokken zijn!
Een bospad bracht me tot aan het houten bruggetje over De Zoom. Voor Halsteren was het daarna naar links, nu ging het naar rechts om over het slijkerige pad tussen de diep uitgesneden Zoom en het voormalige stort te rijden. Daar wandelden twee mannen. Een poortje door, een heuveltje over en dan weer de open velden in. Ter hoogte van een kapelletje zag ik in de verte achter me een biker naderen. Dat bleek Bezembiker weer te zijn! Hij kon de mannen aan de oversteken van hun taak ontlasten. Volgde nog een zwaar stukje over aanzuigende ondergrond langsheen de spoorweg om Wouw weer te bereiken. Bezembiker vroeg of ik lekker gefietst had! Ja, hoe kan het ook anders in deze bosrijke streek! Er zaten anders ook een aantal zware stukjes in de tocht. Jammer van het sombere weer, een beetje zon had de omgeving nog mooier gemaakt, maar we zijn gespaard gebleven van regen!
Een mooie tocht, overal duidelijk afgepijld, seingevers in fluojasjes aan alle oversteken, waarvoor dank, en bevoorradingen waar de bananen niet tot op de millimeter versneden worden, maar in hun geheel aangeboden worden. Fijn dat ik na een jaar de bezembiker nog eens op mijn pad ontmoet heb. Terug in het Donkenhof bleek den rubber helemaal nog niet vertrokken. Want hij had het gezelschap opgezocht van MTBiker from Berendrecht waarmee ik onderweg een paar woorden had gewisseld toen hij me voorbijstak! Mijn bonnetje ingeruild voor een kommetje soep, waarna ik aangesproken werd door een biker die mijn schrijfseltjes met meer dan gewone aandacht moet lezen, vermits hij goed wist wat ik de vorige keer neergepend had! Van Pcdoc kreeg ik prompt een bitterbal in de handen gestopt. Hij was weer in de weer om plaatjes te schieten voor op zijn site! Bij ons aan tafel stond ook een trio bikers die Wouw hadden opgezocht vanuit het verre Waregem, als ik één en ander goed begrepen heb. Afscheid genomen en via de lokale wegen weer huiswaarts gereden. Dat is toch een hele trip, zelfs met de auto! Buiten in de koude mn fietske weer proper gemaakt. Na de slopende afgelopen werkweken en het vorige weekend zonder bike te hebben moeten laten passeren wegens te veel werk, voel ik me weer een stuk beter na mn hartje vandaag te hebben kunnen ophalen bij de Molenrijders in Wouw!
Het verslag over deze rit kan je ook lezen op mtb-you.be en op
mountainbike.be en op mountainbike.nl en op Stander.info!
Foto's van Pcdoc (Stander.info) en filmpjes van Bulchman:
|
