Toertocht (25-40-55-70 km) van de Dworpse
Bikers te Huizingen-Beersel op 13-11-2011.
Vandaag hadden verschillende leden van mn
eigen club, De Papegaai Bike Team, afgesproken om in Huizingen te komen
biken. Eén van onze leden woont namelijk
sinds kort daar in de streek.
Uiteindelijk daagden zes Papegaaien op.
Ze waren al eerder naar Huizingen vertrokken, maar stonden nog op elkaar
te wachten aan de start. Ik had mn auto
in de rustige Devillersstraat achtergelaten, omdat daar nog ruim plek was om te
parkeren. Eigenlijk was het wel zeer
handig dat het Provinciaal Domein van Huizingen zo dicht bij de afrit van de
snelweg gelegen was! Me ter plekke
ingeschreven, want ik was net te laat voor de voorinschrijvingen en dus geen
pakket met Wcup-producten voor den deze!
Om 10.15 u vertrok ik dan met een bang hartje, want aan de opgegeven hoogtemeters
te zien zou het een zwaar tochtje kunnen worden! Deze keer dan ook niet de grote Jan
uitgehangen en me niet voor de langste afstand ingeschreven. Uitgezonderd een passage van Dworp tijdens
een nightride vanuit Halle, was ik in deze streek nog nooit komen biken en wist
ik dus niet waaraan ik me kon verwachten!
Ik koos dus voor de toer van 40 km en vroeg me af hoe ik deze zou
overleven! Ik had me ingeschreven en betaald
voor de 55 km voor het geval ik het toch zou zien zitten!
De eerste 3,5 km na de start konden al direct
tellen als opener! We dienden namelijk
uit het Provinciaal Domein te geraken, en blijkbaar kon dat alleen
klimmend. Over asfaltbaantjes en off-road-paadjes
ging het stevig klimmend naar boven, wat me al naar adem deed happen! Maar ik was niet de enige die al van kort na
de start zat te puffen! Het deed me
denken aan de kinderen die daarnet vertrekkenklaar stonden voor de begeleide
kidstoer. Als die ook dezelfde weg naar
boven moesten! Maar misschien zijn zij
het als inboorlingen wel gewend van hier te klimmen. Eens het Provinciaal Domein uit werden we
door seingevers een drukke straat over geholpen en kondigde een bordje de echte
start aan. We kregen al direct een
beloning voor de geleverde prestaties onder de vorm van een fikse afdaling over
een pad vol stenen die dan nog onder de afgevallen bladeren verstopt
lagen! De afdaling ging nog verder
lekker naar beneden over een servitudenpaadje dat begon rechts naast de gevel
van een huis waarna we tussen een weide en een bos lekker naar beneden konden
bollen!
Naar beneden razen is fijn, maar het betekent
in zulke streken ook vaak dat het dan snel weer naar boven stompen is! We kregen effectief al snel twee zware
beklimmingen voor de wielen in een mooi bos met imposante bomen en dit tot de
plek waar de kleinste afstand (25 km) zich van de anderen afsplitste. Dit was na 6 km op de grens van Buizingen,
waar we even via een grote baan dienden te rijden om de snelweg te kruisen en
over te steken om een korte klim naar een track naast de snelweg op te
gaan. Daar reden we verderop naar rechts
weidepaadjes tegemoet in een mooi landschap dat jammer genoeg in de mist
verborgen bleef! Gelukkig was het hier
wat vlakker om te kunnen recupereren van de inspanning sinds de start. Zo ging het tot km 11 verder tussen de velden
tot aan de splitsing waar de 40 km zich van de 55 en de 70 verwijderde. Nog even getwijfeld om toch de 55 op te gaan
maar het zekere voor het onzekere gekozen.
Na de splitsing kregen we eerst een bospad en wat asfalt voor de wielen,
en reden over een brede weg die door het prachtige bos naar boven klom. Daarna volgde al direct een stevige afdaling
over een steenpad, verstopt onder vers afgevallen bladeren in een mooie holle
weg om uit te komen aan enkele huizen in Braine-le-Château
(Kasteelbrakel). We waren dus in Waals-Brabant
verzeild geraakt.
Eens het hoekje om werd het al snel duidelijk
dat de beentjes weer op de proef zouden gesteld worden om de beklimming van
deze straat tot een goed einde te brengen.
Eens boven werden we een singletrack tussen de weiden op gestuurd om
weer tot in de buurt van de snelweg te komen.
De snelweg over om het park Veertigbunder te bereiken. Het parcours flirtte hier dus duidelijk met
de taalgrens. Ik vermoed dat de langere
afstanden zich weer met de 40 km verenigden.
Na 15 km volgde in een bos een afsplitsing, enkel voor de toer van 55
km, terwijl de 40 en de 70 naar rechts gestuurd werden over een sublieme
afdaling over een smal kasseiwegeltje midden een prachtig bos. Wat een plezier om naar beneden te kunnen
knallen over dat paadje dat boven het bruine bladerdek uitstak! Het paadje maakte een bocht om een heuvel
heen. Eens de bocht om was het weer
werken geblazen, want het kasseipaadje ging terug de hoogte in zodat de benen
weer aan de slag konden met trappen!
Eens boven vervolgden we onze weg over een bospad om uit te komen tussen
de koolzaadvelden op een modderige plek, een testplaats voor de moddervrije
Decca-kleding. Het moddergehalte op deze
zachte helling viel al bij al nog goed mee.
Veel modder spatte er niet in het rond!
Het tellertje klokte 16,5 km af.
Na een klimmetje vervolgden we onze weg over
een weidepaadje tussen de koolzaadvelden rechts en een bos links. Het paadje slingerde zich door het gras over
een aantal heuvels en naast grote hopen houthaksel. Het was een mooi gezicht van de groepjes
bikers voor me over de heuvels te zien rijden.
Op 19 km volgde weer een pracht van een afdaling over een pad vol stenen
en wortels in een bos. Na 20 km diende
zich weer een afsplitsing voor de route van 40 km aan. En voor wie deze afstand koos hadden de
Dworpse Bikers twee stevige beklimmingen in het bos en een afdaling over een
pad vol stenen uitgekozen. De snelle
jongens die me daarnet gepasseerd waren stopten. Even verder werd de toegang tot een track
namelijk uiterst smal gemaakt door een aantal rotsen waarover je uw bike diende
te tillen. Na dit paadje werden we
stevig naar boven gejaagd over een asfaltbaantje dat naast een steengroeve
liep. Eens boven kwam de tent van de
bevoorrading in zicht. Het tellertje
klokte 22 km af en de klok 12.00 u.
De bevoorrading werd nog druk bezocht. Je kreeg er energierepen, tubes drankjes en suikerspinnen
van Wcup aangeboden en er waren de klassieke bananen en wafeltjes. De energiereep smaakte trouwens niet
slecht! Een luidruchtige biker kon zijn
vreugde niet op en kwam terug van zn fiets toen hij zag dat de man uit een
toegekomen bestelwagen repen chocolade aanvoerde! Een paar suikerspinnen achter de kiezen
gestoken in de hoop dat ze me vleugels zouden geven voor het vervolg van de
rit. Het weidepaadje na de stop klom
naar boven en aan een huis dienden we rechtsaf te slaan. Een bordje liet zien dat de Bikers de lAlleu
hier hun eigen vaste route hebben.
Volgde weer een knappe afdaling door een prachtig loofbos met links van
ons het golfterrein Sept Fontaines.
Snelle jongens raasden me voorbij terwijl ik me rechts op het pad
hield. Maar verderop stonden al die
snelle jongens naast hun fiets! Een rij
van wel zeker vijftig bikers stond er te wachten! Een valpartij misschien? Een biker achter me kende de oorzaak. Verderop was een klim over een zeer smalle
track tussen stenen en wortels waar iedereen diende te passeren en er geen
uitwijkmogelijkheden waren. Iedereen
wachtte dus zijn beurt af om te kunnen klimmen.
Ik heb er zeker een kwartier aangeschoven! Het is me slechts één keer eerder overkomen
dat ik in het bos diende aan te schuiven tijdens een toertocht. Dat was in het Nederlandse Ossendrecht voor
een plotse klim op de Brabantse Wal.
Toen mijn beurt kwam heb ik eens omgekeken naar de blijkbaar zeer getrainde
biker achter me en hem gezegd dat ik maar een pannenkoek was en vermoedelijk
niet fietsend tot boven zou geraken! En
mijn voorspelling kwam uit, zeker nadat de biker voor me ook uit de klikkers
moest! En in zon geval loop ik dan naar
boven om de track vrij te maken voor de volgende. Na de korte klim volgde direct een even korte
maar krachtige tweede! Met als beloning
een plezante afdaling door de bossen om uit te komen aan een houten poortje dat
moest verhinderen dat je een rijweg op zou vliegen. Aan de overkant van het pad had een fotografe
postgevat om iedere biker in haar lens te vangen! Ze had werk, want al degenen die opgehouden
waren aan de klim kwamen hier nu voorbij.
Dit alles na 25 km om 12.30 u.
We werden het domein Zevenbronnen of Sept
Fontaines in gestuurd aan een gebouw, een voormalige taverne, met dezelfde naam
alwaar een man driftig bladeren aan het vegen was. En dit pal op de taalgrens en op de grens van
Braine lAlleud en Sint-Genesius-Rode.
Onmiddellijk daarna overschreden we de grens met Dworp, net zoals
Huizingen een deelgemeente van Beersel.
En dit ter hoogte van een overwoekerde verlaten villa die aan renovatie
toe is. In Dworp wachtte ons een stevige
klim in de straten aldaar. Eerst over
road en daarna off-road over een steenpad.
In een bocht van dat steenpad had een onverlaat een waar sluikstort
achtergelaten tot in het midden van het pad toe! Oude kastjes en zakken met vermoedelijk
bouwafval waren er neergesmeten. Op deze
plek kreeg ik het gezelschap van een paar soortgenoten, nog iets oudere bikers,
die traag maar zeker naar boven kropen.
De laatste moest na de klim even uitblazen aan de kant zoals ik dat vaak
hoef te doen op zon parcours. Zijn maat
was iets vinniger en stond hem op te wachten.
Ik zou hen verder nog een paar keren ontmoeten.
Er volgde een leuke afdaling over een graspaadje
dat voorbij een voetbalveld kwam waar de match in volle gang was. Ik passeerde een vertrekplaats van vaste
routes vlak voor dit voetbalveld op km 29.
Op 31 km volgde weer een klim over een weidepaadje, gevolgd door een
zeer stevige beklimming van de Oude Nijvelsebaan tot de grens tussen Dworp en
Sint-Genesius-Rode. Daar ging het dan
weer naar boven over een smal servitudenpaadje tussen twee prikkeldraden. Ik diende toch even te stoppen alvorens hier
aan te beginnen om even op adem te komen.
Een jonge biker vroeg me hoeveel kilometers ik al had en riep dan naar
zn maat dat ze er nog tien te gaan hadden!
Zijn pijp zal ook bijna uit geweest zijn. Tot 34 km volgden een aantal stevige
klimmetjes, zowel road als off-road en een afdaling doorheen een mooi bos om
uit te komen aan een asfaltbaantje waar een boom vol maretakken stond. Even gestopt voor vijf seconden rust. De traagste van de twee oudere rijders stak
me voorbij en verdween uit mn leven. Gedurende
de laatste kilometers werden weidepaadjes ons deel, kregen we, hoe kan het ook
anders, nog een aantal klimmetjes te verwerken om tenslotte als apotheose over
de asfaltwegen weer af te dalen tot in het hart van het Provinciaal Domein,
nadat we door twee seingevers over een drukke baan werden geholpen.
Een mooie, maar vooral zware tocht. Nog redelijk wat asfaltbaantjes, maar indien
alle beklimmingen off-road waren geweest, had ik niet meer in staat geweest van
dit nog te schrijven! En voor mij was
het een geluk dat de toertocht niet te technisch was. Want als men op zon parcours nog stukken zou
inbouwen met kunstmatig draai- en keerwerk, dan zou ik het wel helemaal kunnen
schudden! Ondanks de massale opkomst van
bijna 2000 deelnemers nergens overdreven drukte op het parcours, behalve dan
aan de klim aan het golfterrein en dus overal aan mn eigen tempo kunnen
rijden, ook op de smalle tracks. De
bepijling was overal duidelijk en in orde.
De organisatie verliep feilloos met overal vriendelijke mensen, van aan
de start, over de bevoorrading tot in het hamburgerkraam toe. Want overal hadden de medewerkers hun handen
meer dan vol!
Twee van mn clubmakkers zaten al in de
tent. Een ervan had drie maal lek
gereden! De anderen waren nog onderweg
op de 40 en 55 km. Een tijd later zaten
we alle zes dan toch aan tafel voor een drankje, een babbel en een
knabbel. Want wie kan er nu weerstaan
aan een hamburger of pensen! Het was
fijn om nog eens met zon delegatie van de club naar buiten te komen, want het
gebeurt niet vaak dat we met zovelen tegelijk rijden. Aan de gezichten van de vele bikers in de
tent te zien hadden ze deugd gehad van de geleverde inspanningen.
Het verslag van deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!
|