Toertocht (10-20-30-40 km) van De Zandbikers te Lommel-Stevensvennen op vrijdag 30-12-2011.

Ik word nog kind aan huis in deze streek, want na afgelopen dinsdag te zijn gaan biken in Neerpelt ben ik deze vrijdag naar Lommel-Stevensvennen afgereisd om daar de toertocht van De Zandbikers te komen rijden. Ik ben deze toer nog al komen rijden, vorig jaar zal het niet geweest zijn wegens afgelast omwille van de overvloedige sneeuwval, en toen lag het parcours er ook zwaar bij. Toen was het bovendien nog koud ook en omdat ik altijd nogal laat vertrek en toen maar tergend traag vooruit kwam, begon de duisternis al in te vallen toen ik de laatste kilometers nog diende af te haspelen op die moeilijke track vol diepe putten en bulten en de lange track die evenwijdig loopt met het jaagpad naast het kanaal.

Even voor elven was ik in Stevensvennen om mij al direct op te winden over het feit dat ik geen parkeerplek kon vinden en mij vast reed in alle niet aangegeven doodlopende straatjes omheen het voetbalveld! Probeer maar eens te keren in die smalle straatjes met nog zo’n fietsdrager achter een al redelijk lange wagen! Op een gegeven moment zat ik zelfs op een fietspad dat uitkwam op het jaagpad naast het kanaal! Maar vermoedelijk mag je daar wel rijden, vermits ik bij aankomst merkte dat er daar een paar huizen staan die toch bereikbaar moeten zijn! Uiteindelijk dan toch een plekje gevonden op de parallelweg aan de andere kant van de grote baan. Bij nader toezien waren er ook parkeervakken op de brug die daar over het kanaal gaat. Eind goed al goed, wat flyers gelegd met reclame voor de fietsenzaak van onze clubvoorzitter, ook al is de kans klein dat mensen van hier tot daar zullen komen! Om dan vast te stellen dat ik mijn rugzak in het zaaltje was kwijtgespeeld! Althans, dat dacht ik! Of was ik hem vergeten aan te doen? Dus terug de bike opgehaald uit de bewaakte parking om te gaan kijken of de rugzak nog in de koffer van de auto lag! Ja dus! Oef! Terug naar de bewaakte parking om me in te schrijven. Die groene en rode formuliertjes in Limburg zijn verre van handig! Je ziet amper wat je er op invult! Gewoon wit zal te moeilijk geweest zijn! Enfin, na al deze perikelen kon ik om 11.30 u dan toch van start gaan en m’n papiertje deponeren in de doos van de man aan de start.

Het vertrek verliep naast het schooltje en via een korte beslijkte track en een stukje fietspad bereikten we al snel het jaagpad langsheen het kanaal waar ik daarnet nog verkeerdelijk met de auto op gesukkeld was! We reden de brug onderdoor en door het straatje waar m’n wagen stond en moesten dan naar rechts de brug over. Beneden weer naar rechts naast de brug. De plassen toonden dat het hier recent nog duchtig geregend had! Misschien had de bui die ik onderweg ter hoogte van Lille op de E34 over me uitgestort had gekregen deze streek ook vereerd met haar overtocht! Na 3 km ging het dan een slijkerige track op die zich langsheen het kanaal slingerde om na 6 km even een asfaltbaan over te steken en een smal paadje op te gaan dat zich op de flanken van de dijk naast het kanaal bevond. Een biker wist me nog net in te halen alvorens ik dit smalle paadje op ging. Dit lange paadje slingerde zich verder tussen jonge boompjes die intussen toch al redelijk groot geworden zijn. De ondergrond lag er hier gelukkig droger, lees minder vettig, bij. Na 7 km bereikten we de eerste splitsing tussen enerzijds de 25 km en anderzijds de 35-45 km. Ik was verkeerdelijk naar de 25 afgeslagen, maar gelukkig hing er verderop een bordje dat vermeldde dat men zich op de toer van 25 km bevond, erg handig, zodat ik op m’n stappen kon terugkeren.

Tot 13 km volgden zeer mooie tracks die er behoorlijk bij lagen. Ik begon er daardoor terug meer zin in te krijgen en was intussen toch wat tot rust gekomen na de tumultueuze start! De tracks loodsten ons door mooie dennenbossen met bultjes op en af, waarbij droge stukken en meer vettige stukken elkaar afwisselden. Maar de paadjes hier waren zeer goed te berijden en de omgeving was zeer genietbaar met al die statige dennenbomen. Op 14 km doken we dan de Lommelse Sahara in. Daar had een biker uit Lommel me in de zomer eens over verteld toen hij me mee naar de aankomst nam na een marathon vanuit Overpelt toen ik het niet meer zag zitten me te blijven reppen om de mannen die de pijlen weer kwamen opruimen voor te blijven! Daar zaten toen ook stukken van de tocht van vandaag in, vermoedelijk dat deel wat we na de bevoorrading voorgeschoteld kregen! Ik denk dat men in de echte Sahara maar wat blij zou zijn met de vochtigheidsgraad van deze in Lommel! Een biker reed voorbij toen ik even halt hield om het informatiebord aan de ingang te lezen. De omgeving van de Sahara kon me bekoren en er volgde mooie stukken doorheen de bossen over relatief droge paden. Het trio jongere gasten dat ik aan hun bestelwagen had zien staan en hun fietsen in bewaring kwam geven toen ik de mijne ging ophalen om te vertrekken, stond hier even aan de kant nadat ze mij daarstraks kort na de eerste splitsing hadden ingehaald. Ze fulmineerden toen dat ze de 35-45 km waren opgegaan terwijl het bordje verderop enkel “u bevindt zich op de 45 km” vermeldde! “Ach, we zullen wel zien”, hoorde ik er toen een zeggen, “doodgaan zullen we in ieder geval!” Aan hun spraak te horen waren ze afkomstig uit het Antwerpse! Intussen was zelfs de zon beginnen schijnen en zij toverde een ven dat tussen de bomen glinsterde om tot een mooi vakantieplaatje doordat ze op de bomen aan de andere oever inviel. Dat had beslist een mooie foto opgeleverd! Het tellertje toonde toen 16 km en ruim een kilometer verder reden we weer voorbij een aantal waterpartijen. Daarna ging het weer een vettige track op die naast het kanaal liep. Twee van de drie staken me weer voorbij op het ogenblik dat ik een poging deed om een slijkplek te overwinnen. Toen de track eindigde op een open plek naast het kanaal zag ik ze staan wachten op de derde.

De plek kwam me bekend voor uit eerdere edities, en ja, verderop stond ze, de hut van een kanoclub alwaar zich de bevoorrading bevond op 19 km na de start. Die hut staat op de flanken van de dijk naast het kanaal. Ik kreeg terstond een kop lekkere hete tomatensoep met groenten voorgeschoteld. Je kon er nog Luikse wafels, koeken en partjes appelsien eten. Intussen werden de lege kartons opgestookt in een kacheltje waar de vlammen uit sloegen! Het trio kwam ook toe. Ik zag nog anderen van de track af komen zodat er even later toch een biker of tien aan de bevoorrading stond. Afscheid genomen van de bevoorraders en weer op pad. Even verderop, na een brug onder te zijn gereden, was de splitsing tussen de 35 en de 45 km. Ik koos er weer voor de verkeerde optie en keerde na het zien van het bordje dat even verderop “35 km” vermeldde terug om de lange toer op te gaan. Of dat een goede keuze was, is zeer de vraag, want van 19 tot 24 km was het echt stompen geblazen op een modderige track naast het kanaal op een dijk vol dennenbomen, met bultjes en putten waarin plassen waren blijven staan! Wat een zooi was dat daar! Ik werd er ingehaald door de anderen die daarnet aan de stop stonden, maar kon toch één van die bikers redelijk bijhouden. Het was een troost dat ik deze beproeving niet alleen diende te ondergaan! Met enige afgunst keek ik naar twee jongere gasten die ik liet passeren net voor een diepe put toen deze zonder veel moeite naar beneden en weer naar boven reden door het slijk. Die put was aan mij niet besteed en evenmin aan de biker die ik was kunnen blijven volgen. Verderop werd het toch weer iets droger, lees minder vettig, en dreef de biker voor me zijn snelheid op. Maar aan alles komt een einde, dus ook aan deze track.

Tot 29 km ging het dan eigenlijk weer de hele lengte van de track terug, maar nu over een bij momenten verhard pad dat aan het begin luisterde naar de naam Vaartstraat en gelegen was tussen de dijk naast het kanaal (waarop de track lag) en huizen in nieuw aangelegde straten aan de linkerkant. Dat pad lag er beter bij, alhoewel er op bepaalde plaatsen toch enorme plassen stonden. Toch maar een beetje uitgekeken om de mensen die er met hun hond op wandel waren niet vol te spatten! Want de spetters vlogen me om de oren, net zoals de klodders modder op de track van daarnet! Ik moest de biker voor me lossen, die ging me te snel! Uiteindelijk eindigde het pad weer aan het kanaal en zag ik een biker die nog bezig was de track te bedwingen. Ik moest naar links en dan de brug over het kanaal op. Een bord leerde me dat de track van daarnet naast het kanaal Bocholt-Herentals gelegen was. Van op de brug kon je de bevoorrading zien staan. De extra lus van 10 km voor de grootste afstand was dus de lange slijkerige track naast het kanaal en het pad helemaal terug naar af. Aan de voet van de brug stond ook een wegwijzer naar de Vossemeren. We reden de Jacob Smitsstraat in op het grondgebied Lommel, met huizen van mensen die beslist geen armoede lijden. Daarna een stukje langsheen een grote baan.

Toen het tellertje 30 km afklokte doken we weer de bossen in en kregen we een breed slijkerig pad voor de wielen geworpen. Een man met baard was er op wandel. Anderhalve kilometer verder ging het pad over in leuke tracks. Om uit te komen aan een bekende plek, meer bepaald de grenspaal in Lommel, die ook gelegen is langsheen de vaste routes van Lommel, Eersel, Bladel en Luyksgestel. Aan de bordjes te zien doken we effectief een stukje op van een Nederlandse vaste route. Het paadje door de bossen maakte plaats voor bredere paden die uitgaven in een grote open vlakte! Net daar moest het natuurlijk beginnen regenen met zelfs een weinig hagel, maar het was gelukkig maar kort van duur!

Van 33 tot 35 km kwam het dan toch, het echte kroonjuweel van deze tocht! Het pareltje dat ik de vorige editie in het halfdonker nog voor de wielen kreeg! Pareltje? Of eerder de doodssteek? Een bultige, modderige singletrack met stevige pukkels en putten die immer vol water staan! Ik moet zeggen dat ik het er eigenlijk nog vrij behoorlijk van heb afgebracht, want de vorige keer heb ik hier meer gewandeld dan gereden! Ik heb rustig alle slijkerige bulten en putten bedwongen en vertrouwd op mijn niet schuivende superbanden! Een jongere kerel de kans gegeven voorbij te gaan, en later nog twee van zijn kompanen in hetzelfde pak! Na enkele ferme bulten en slierpartijen naar beneden doorheen de modder, gaf het kroonjuweel weer uit op het jaagpad naast het kanaal. Niet voor lang echter, want even verder ging het een track op die door het bos evenwijdig loopt met het jaagpad. Aan het begin ervan sloegen de takken van de jonge boompjes me in het gezicht. Als je over die track rijdt bekijken de fietsers op dat jaagpad je met een blik van “wat rijdt die nou daar als er hier een biljartlaken ligt?” Maar er waren vandaag geen fietsers op het jaagpad, op een enkeling na die met zijn racefiets toch was buiten gekomen. Die track lag er relatief goed bij, een paar natte plekken niet te na gesproken. Maar je moest toch goed blijven trappen. Het begon weer te regenen. Twee bikers staken me voorbij. De ene zijn regenjas goed onder het slijk, de andere had bij het vertrek een wit pak aan gehad waarop zich nu een slijkspoor aftekende van kont tot hals! Ik zag er zelf trouwens ook lief uit! En op mijn fiets sleurde ik bosgrond en dennennaalden mee die zich aan het kader hadden vastgeklit. Na 38 km kwamen we weer in de bewoonde wereld aan een kruispunt van twee kanalen. De brug over en weer een zandstrook op. Koude wind woei me toe.

Op 39 km doken we een zanderig pad op dat over het terrein van een zandwinning loopt. Ik heb hier ooit eens gereden bij droog weer en veel wind en toen een heuse zandstorm moeten trotseren. Nu viel het al bij al mee en stond de wind in de rug. Van stuifzand kon je nu geen last hebben! Ik was al blij dat we niet meer van dat terrein kregen. Ik weet niet of het deze tocht was, maar ik heb hier ooit eens kilometers moeten rijden in bar slecht weer over een zandvlakte waar je op sommige plaatsen tot aan de enkels in de blubber zakte! Wat heb ik toen gesakkerd! In de verte zag ik nog een eenzame biker naar links afslaan. Op die plek even halt gehouden. Er kwam nog een andere kerel voorbij gefietst. Dan ging het een bos in en kondigde een bordje de laatste kilometer aan! De klim die je eerst op moest was even te voet, daar had ik geen energie meer voor! Dan volgde nog een mooie track langsheen een meer dat vermoedelijk ontstaan is na vroegere zandafgravingen. Het was daar wat uitkijken voor een paar venijnige wortels en het paadje liep bij momenten vlak naast het water. Het was wel een mooie afsluiter van de rit. Want het paadje eindigde weer op het jaagpad waarlangs ik daarstraks vertrokken was om uit te komen aan de school.

M’n fietske eerst ontdaan van de meegesleurde bosresten aan de bikewash achter het voetbalveld! M’n sportzak dan opgehaald uit de auto en m’n fiets in bewaring gegeven. De boterham met spek werd met de nodige ambiance overhandigd en was welgekomen na deze moddertocht. Alles doorgespoeld met een drankje. Je kreeg nog een zakje met zes staaltjes poeder voor energie- en recuperatiedrankjes, een klein potje honing en twee mysterieuze flesjes, waaronder eentje met het geconcentreerd sap van zwarte radijs, artisjok en mariadistel om het lichaam te zuiveren! Ik ben eens benieuwd of ik met die distel achter de kiezen de volgende keer met een gezuiverd lichaam over de tracks zal kunnen vliegen! Het andere flesje beweert extra energietoevoer naar mijn spieren te zullen brengen! Enfin, het kan niet meer stuk! Ik was zeer verheugd van een propere en lekker warme douche te treffen en meende in de overvloedige nevel die er binnen hing de biker te ontwaren die ik daarstraks na de bevoorrading een tijdje was kunnen blijven volgen. Ik heb tegen die man gezegd dat dit voor mij toch een zware rit was met al dat stompen doorheen de modder, maar dat ik hier de vorige keer nog meer had afgezien!

Organisatie dik in orde. De mogelijke parkeerplaatsen hadden misschien wel aangeduid kunnen worden om gesakker in de doodlopende straatjes te vermijden. De afpijling was duidelijk en in orde, evenzo de bikewash en de douches, met een sympathieke attentie bij aankomst. Dat het parcours niet droog ging liggen aan het einde van een doornatte maand december was te verwachten. Van het parcours vond ik het gedeelte aan de Lommelse Sahara mooi qua omgeving. Spijtig dat de uitgekozen singletracks veelal rechttoe rechtaan lopen. Hopelijk krijg ik ooit de kans om deze rit eens in droge omstandigheden over te doen!

Het verslag van deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Op de foto: het Kempisch kanaal Bocholt-Herentals.