Toertocht (25-50 km) van Roparunteam De Brabantse Wal te Halsteren (NL) op 20-11-2011.

Op deze zondag nog eens de grens overgestoken om te gaan rijden bij onze noorderburen en omdat Halsteren, even ten noorden van Bergen-op-Zoom, niet zo heel ver van de voordeur ligt, hoefde ik ook niet voor dag en dauw uit de veren! Daar had ik nadien wel wat spijt van omdat de meesten blijkbaar vroeg vertrokken waren zodat ik niet heel veel deelnemers meer te zien heb gekregen, zeker niet meer na de stop. Ik vond ook een parkeerplek vlak bij de start. Ik rijd niet graag in de drukte, maar alleen is toch ook maar alleen. Aan de bevoorrading merkten de mensen van de organisatie, Roparunteam De Brabantse Wal, op dat ze meer Belgen hadden verwacht. Het feit dat er ook tochten waren in Kalmthout en Wijnegem, op deze laatste kon je zelfs een gratis Leffe verdienen als je zonder voet aan de grond een zandberg kon bedwingen, zal daar wel voor wat tussen gezeten hebben! Ook de bikewash stond opgesteld op de parking, maar was voorlopig nog werkloos.

Start vanuit de Tennisclub De Melanen. Bij de inschrijving kreeg je zelfs een appel of peer mee, gesponsord door een groentewinkel, maar omdat ik mijn helm in m’n auto vergeten was, heb ik m’n appel in de koffer gelegd als souvenir om later op te peuzelen. Om 9.45 u kon ik op pad. Tijdens de startkilometer voerde de route ons voorbij het meertje “De Melanen” over een verhard pad in het bos. Na enkele smalle tracks door velden en weiden en het kruisen van enkele straten doken we na 2,5 km definitief de bossen in van het domein Buitenlust. Want dat is een kenmerk van de tochten in deze streek. Eens de bossen in, kom je er gegarandeerd bijna niet meer uit! Na 5 km ging de speeltuin dan echt open toen we na het kruisen van een straat die Bemmelenberg heet, de singletracks kwistig voor onze wielen geworpen kregen. Dra reden we over de zwarte vaste route, meteen de zwaarste van de routes die sinds vorig jaar opengesteld werden in Bergen-op-Zoom. Vanaf de splitsing tussen de 25 en de 50 km kregen we gedurende zeker 4 km mooie tracks voor de wielen waarbij heuvels van los zand, bezaaid met venijnige wortels, dienden overwonnen te worden. Door de mist en de koude was ik nog niet opgewarmd geraakt, zodat deze eerste kilometers niet van de poes waren tot ik een mogelijke oplossing bedacht! Als ik nu eens wat harder zou trappen, dan geraak ik er misschien wel over! Ik denk dat de vele tochten van de voorbije weken, want ik heb er recent heel wat bijeen gefietst, gecombineerd met de werkdrukte, een beetje hun tol beginnen te eisen van mijn vermoeide lichaam. Mijn billen deden pijn bij de minste inspanning en bij elke hoogtecentimeter! Een vinnige jonge biker bleef bij het afdalen van een heuveltop in het zand steken, verloor z’n evenwicht en viel. “Dan zal ik hier maar beter te voet gaan”, heb ik hem gezegd! Ik kijk soms met hartzeer naar die jonge bikers. Waarom heeft niemand mij daar vroeger voor weten te motiveren. Dan zou mijn leven er heel anders uitgezien hebben! Maar ja, als jonge gast had ik niet de middelen om alle materiaal te kopen. En wil je iets verder van huis, dan heb je al een auto nodig om daar te geraken. Met deze gedachten bereikte ik de camping Vredenburg.

Tot aan de tiende kilometer reden we op of nabij de vaste zwarte route over de tracks doorheen de bossen tot we rakelings langsheen de omheining naast de spoorweg kwamen. Nog even een zijsprongetje om een heuveltje mee te pikken. Een rinkelende bel kondigde de komst van een trein aan. Er stond nog een andere biker te wachten. De seingever die aan de spoorweg stond verdient van mij de prijs van de vriendelijkste medewerker die ik dit jaar op mijn omzwervingen ben tegengekomen. Met een luid enthousiasme dat boekdelen sprak, vroeg hij me of de rit me beviel. Uiteraard, hoe kan het ook anders in deze streek! Ik weet van vorige keer en uit andere tochten, dat over de spoorweg weer een nieuwe speeltuin ligt te wachten. Eerst nog via de brug de snelweg over. Uit de tegenovergestelde richting kwamen groepen bikers toe die de speeltuin, ettelijke tientallen kilometers lang, al achter de rug hadden. En voor we die brug kruisten reden we nog door een bos langsheen een diep uitgesneden beek, ik vermoed De Zoom (vermits we daar ook passeerden op de terugweg via een brugje dat ik herkende van vroegere ritten), gevolgd door een paadje door een donker naaldbos over een tapijt van afgevallen naalden. Even verderop, zo na 15 km, kwam weer een splitsing. De korte afstand werd naar de bevoorrading gestuurd die opzij van de weg op een erf was opgesteld, de lange route ging rechtdoor over de weg. Wie honger of dorst had, kon dus eventueel hier even halt houden, maar na 15 km heb ik nog geen behoefte aan iets eetbaars en water heb ik genoeg op m’n rug in m’n lurkzak voorhanden.

Tot aan km 20 kregen we veel bospaden doorheen een afwisselend landschap. Hier was alles ook vlakker dan bij de aanvang. We deelden er het bos met wandelaars, al dan met loslopende honden, lopers en tegenliggers op de bike. Een seingever hield me tegen toen een groep lopers op een asfaltbaantje in het bos in aantocht was. “Het is dat er maar één bos is hé, dat ze allemaal hier rondlopen”, zei hij schalks. De aanwezigheid van tegenliggers was snel verklaard! We reden namelijk tegen de groene vaste route in. Misschien toch geen goed idee om een toer uit te zetten tegen het traject van een vast parcours in. Ik rijd meestal alleen en kijk uit, zeker als ik merk dat ik tegen een vast parcours in rijd, maar als je als biker op de vaste route een groep van snelle achter elkaar jagende toertochtrijders op je pad ontmoet, dan kan dat wel eens voor onaangename gevolgen zorgen!

Rond de 25 km arriveerden we aan zeer mooie bossen en werden we over bredere, maar meer glooiende wegen gestuurd die zich langzaam herstellen na boswerken van een aantal jaren geleden. Want ik herinner me nog dat deze paden er bij vorige doorgangen nog meer geschonden bij lagen. Gedurende een dikke 2 km konden we genieten van de doortocht van deze statige bossen. We reden over een zanderige vlakte waar de stop van de toertocht vanuit Wouwse Plantage altijd staat. Daar is het wat uitkijken geblazen om het bos zonder voetje aan de grond weer te kunnen bereiken en niet te blijven vast zitten in het zand. Er kwamen ook een aantal tegenliggers aan. In de verte hing de mist tussen de bossen. Dat had een mooie natuurfoto kunnen opleveren! Even verder reden we over een brede vastgereden zandweg voorbij De Nieuwe Kloof. Een beetje haasje-over gespeeld met een jongere rijder die trager reed dan zijn leeftijdsgenoten gewoonlijk doen. Na de oversteek stopte hij even en ik hoopte hem aan de bevoorrading nog te zien, maar dat gebeurde spijtig genoeg niet. Een compagnon vinden die aan mijn tempo rijdt is namelijk niet eenvoudig. Waarschijnlijk reed hij op eigen houtje in een voor hem bekende omgeving. Na 30 km arriveerde ik dan aan de bevoorrading in de Balsedreef in Bergen-op-Zoom, op het erf achter een boerenhof. De mensen daar keken al uit naar het einde van hun werk in de kou en de mist. Er waren nog appels en peren te eten, ook suikerwafels en sportdrank om te drinken. De rest was door de voorgangers reeds vakkundig verslonden. Termieten hebben er niks tegen! Een peer en een wafel naar binnen gewerkt. Ondanks mijn aanbevelingen in een verslag na de eerste editie van vorig jaar, wisten de mensen mij te zeggen dat er weinig Belgen waren opgedaagd. Een mogelijke reden heb ik hierboven al genoemd. Na een jong gastje was ik de laatste om er toe te komen. Want spoedig arriveerde de bezembiker die als laatste het parcours controleerde op eventuele pechvogels of achterblijvers! Verdorie, ik zou me weer moeten reppen!

Achter het boerenerf ging het naar rechts voor de 50 km over een smal paadje dat me tot aan mijn geliefde bultjes in Zoomland bracht waar je lekker op en af kunt rijden over een aantal heuveltjes die zich links en rechts van de centrale weg verheffen en waarop de bikers hun funpaadjes hebben weten te veroveren. Ik reed er achter de jongen van aan de bevoorrading, waarvoor ik net gestopt was toen ik hem met z’n fiets langs de kant zag staan nadat er iets misgelopen was. Maar hij had het probleem al weten op te lossen. En weg stoof hij, de bossen tegemoet. Paadjes allerhande voerden ons doorheen de mooie bossen over versgevallen herfstbladeren. Vanaf 35 km reden we langsheen een meer open landschap over paadjes die op de rand lagen tussen bos en veld. Spijtig genoeg bleef de omgeving door de mist verborgen, ook al deed de zon moeite om door te breken. We passeerden grachten en bizarre waterpartijen. We verlieten de speeltuin weer via dezelfde brug over de snelweg om even daarna het smalle houten bruggetje over De Zoom te nemen en linksaf te slaan om De Zoom enkele tientallen meters te vergezellen. Bezembiker vergezelde me ook eventjes en wist me te vertellen dat hij gisteren nog tot tien uur ’s nachts bezig was geweest met afpijlen! En dat allemaal om ons vandaag een mooie dag te bezorgen.

De spoorweg weer over waar de vriendelijke seingever mij als allerlaatste kon uitwuiven en nu rechtdoor om even verder de baan te verlaten en het bos weer in te duiken. Dan over de vastgereden rand van een zanderig pad dat, aan het geluid te horen, naast een stukje grote baan lag die aan het zicht onttrokken bleef door een lage dijk. Via de grote manege Paardenhoeve verlieten we even de bossen om over een asfaltbaantje te rijden in de richting van een brug over de snelweg alwaar de passage van auto’s geregeld wordt door verkeerslichten die de chauffeurs zelf moeten bedienen met drukknoppen. Fietsers mogen er vrij door het rode licht rijden. De brug is te smal voor het kruisen van twee voertuigen. Het tellertje klokte 45 km af.

De aanblik van de smalle paadjes waar we werden over gestuurd, met als aanvang het moeten overwinnen van een korte helling met vervaarlijk dikke wortel, deed me vermoeden dat we Fort De Roovere naderden. Een smalle track slingert zich over de rand van de flanken die waterpartijen afboorden, een gedroomde speeltuin voor bikers. Omwille van de richting waarin we reden, bleven ons een paar dropkes over wortels bespaard. Bospaadjes brachten ons dan tot aan het volledig heraangelegde Fort. De nieuwe houten oversteek die onder het waterniveau ligt, stond deze keer niet vol water, zoals ik bij een eerdere doortocht ooit eens heb gemerkt. Nu begint alles er toch al wat groener uit te zien sinds de heraanleg. Ver kon het nu niet meer zijn. De bezemrijder die zijn streek waarschijnlijk zeer goed kent, stond telkens bij de volgende seingever om deze van zijn taak te ontlasten. De laatste bospaadjes werden meegepikt en via een fietspad tussen de bomen bereikte ik weer de tennisclub De Melanen. Daar wachtte nog een bekertje warme zoetzure soep, buiten geserveerd door goed ingeduffelde dames.

Binnen nog een cola of twee gedronken en even uitgerust na de rit. Veel bikers zaten er niet meer. Ook de mannen die de pijlen weer hadden weggenomen arriveerden. De twee deelnemers die aan de toog hadden postgevat waren al goed boven hun theewater en stonden maar wankel op hun benen. Het was leuk van te zien hoeveel plezier ze hadden! Het feestje ging zelfs buiten met de nodige capriolen nog verder. Of ze heel zijn thuisgeraakt op hun fiets blijft een open vraag. Omdat ik begon af te koelen brak voor mij ook het moment aan om stilaan m’n thuis weer op te zoeken. De auto’s van de bikers hadden plaats gemaakt voor auto’s van mannen die kwamen vissen. Thuis m’n fiets nog proper gemaakt. Want de mist was gecondenseerd op het kader, waardoor het opvliegend stof zich toch had vastgezet. Een mooie rit met nog een redelijk gemiddelde omwille van het feit dat ik gedurende de laatste 20 km wat opgezweept werd om de bezembiker voor te willen blijven! Een puike organisatie. En bijzondere dank aan de vele mannen en vrouwen die als seingever hun zondag in de koude en de mist voor ons hebben opgeofferd.

Het verslag van deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you.be, op mtb-you.nl, op mountainbike.be, op mountainbike.nl en op Stander.info!