Toertocht (15-25-45 km) te Hoogerheide van Roparunteam “Door dik en dun” Steenbergen op 29-01-2012.

Na een korte nacht liep de wekker weer veel te vroeg af. De laatste tijd sta ik tijdens het weekend vroeger op dan tijdens de week! Me snel klaargemaakt en enkele boterhammen achter de kiezen gestoken, zodat ik om 8.10 u thuis met de bike kon vertrekken richting het Nederlandse Hoogerheide. Twee weken geleden was er ook een toer vanuit Hoogerheide, maar aangezien deze streek zo dicht bij huis ligt en nooit gaat vervelen, ging het weer die richting uit. De opbrengst was ook voor een goed doel, ter sponsoring van een RoParunteam dat meedoet aan een estafetteloop tussen Rotterdam en Parijs, ten voordele van het kankeronderzoek. Het was bitter koud tijdens mijn eenzame rit over de autovrije binnenwegeltjes richting Stabroek en het Nederlandse Putte. De koude wind woei in mijn gezicht en ik had het knap lastig om vooruit te komen. Dat beloofde weinig goeds, gezien we met grote kans de Nootjesberg straks op onze weg zouden treffen! Het smalle paadje ter hoogte van het Elzenbos lag er nog zeer vochtig bij. Ik had gedacht dat het hier al meer opgedroogd zou zijn! Op de Putseweg kwam ik slechts twee bikers tegen die me tegen hoge snelheid voorbij reden en me zo het nakijken gaven, terwijl ik reed te stompen met pijn in de billen! Na 18 km en een klein uur later, was ik aan de Sports and Pleasure, een plek waaraan nare herinneringen zijn verbonden, vermits na deze toer vorig jaar mijn nieuwe bike op laffe wijze werd gestolen, terwijl ik hem zelfs met een slot had vastgelegd!

SilverFokske stond binnen in de cafetaria en nadat ik mijn inschrijvingsgeld betaald had, zagen we Rubber-12 met zijn bike arriveren. Op dat moment werd ik aangesproken door twee mannen van wie één zich herkend had in mijn schrijfseltje over de toer van veertien dagen geleden, eveneens vanuit Hoogerheide! Ik herkende hem eerst niet, omdat ik hem toen eerst slechts van ver en nadien enkel zijn rug gezien had, toen ik hem enkele kilometers kon blijven volgen! Om 9.30 u van start gegaan met Fokske en Rubber. Het ging de Sportlaan uit en het rondpunt aan de Putseweg over om na luttele kilometers de bossen te bereiken. De eerste paden lagen er bijzonder modderig bij, maar dat was slechts van korte duur. Ik meende me te herinneren dat de vorige editie ook zo modderig begon!

We bereikten het in de bossen gelegen Mollercollege. Een weinig verder diende zich weer een modderstrook aan. Bovendien werd dit blubberpad op een drietal plaatsen doorsneden door afwateringsbeekjes die telkens zorgden voor een diepe put vol water. Daardoor ontstond file. Ik betrouw zo’n plekken evenmin, omdat ik vrees om over de kop te gaan, maar stap dan direct af en spring er over. Andere bikers wrongen zich tussen de file door, alsof hun leven ervan af hing! Omdat SilverFokske daarnet achter mij hing en ik hem niet meer zag, dacht ik dat hij in de problemen was gekomen. Op dat moment zag ik hem voor mij met een stevige splash door het water rijden. Hij was mij in het tumult en gewriemel voorbij gegaan, keek nog eens om, om te zien of ik volgde, maar in de drukte ben ik hem en Rubber, die al van bij de start als een pijl vooruit vloog, kwijtgespeeld. Hun tempo kan ik toch niet blijven volhouden! Vrij snel dienden de eerste heuvels zich na een viertal kilometers aan. Ik was verplicht voet aan de grond te zetten omdat de man voor me ineens voor de klim stopte nadat hij de indruk had gegeven zijn aanloop te nemen. Zijn kompaan was intussen ook afgestapt op de helling. Ze maakten zich beiden snel uit de voeten om langs een chickenway de elkaar opvolgende heuvels te omzeilen. Ik vermoed dat het beginnelingen waren die zich een beetje opgejaagd voelden door de vele rijders die zich likkebaarden op deze heuvels stortten. De eerste heuvels werden gevolgd door beslijkte singletracks die zich tussen de bomen en naast een bosvijvertje slingerden. Ik vertrouwde op m’n superbanden om niet te veel te schuiven. Het was ook uitkijken voor de vele kleine wortels die boven de grond uit staken. Die kunnen oorzaak zijn van glijpartijen, zeker als ze al door vele wielen bereden zijn geworden geweest!

Tot 7 km volgde een aaneenschakeling van bospaadjes. Een breed pad kwam me bekend voor, en inderdaad, even verder reden we voorbij de bizarre gebouwen van de Stichting De Luchtballon, een vakantieoord voor astmatische kinderen. Daar ging het deze keer eens naar links. Verrek, dat is een helling, meende ik me te herinneren van vroeger. Inderdaad, maar nu raakte ik er zonder moeite op, ze was minder stevig dan gevreesd. Of misschien kwam ze toen aan het einde van een tocht. Of misschien heb ik in de loop der jaren dan toch wat bijgeleerd. Leuke paadjes dienden zich aan. Dat kan ook niet anders. Hier liggen enkel leuke paadjes, en dat geldt voor heel deze streek.

Tot 12 km reed ik op en af over de tracks doorheen de bossen, in het zog van drie vrouwen en een man in wiens buurt ik sinds die eerste heuvels had gereden en wiens tempo aan mij gewaagd was. Op een gegeven moment werd ik met m’n schuilnaam begroet door een biker die ik niet ken en waarvan ik vermoed dat hij me ook slechts voor de eerste keer in levenden lijve te zien kreeg. Hij viel op door de twee duivelshoorntjes op z’n helm die ik tijdens die luttele seconden van zijn passage te zien kreeg. Ik vraag me nog steeds af wie het was! Het moet wel een kei geweest zijn, want hij was even snel weer uit het zicht verdwenen! Smalle bochtige paadjes tussen lage bomen en berken deden me na 14 km vermoeden dat we in de richting van de zandgroeve van Ossendrecht reden. Even verder passeerden we inderdaad de vijver die in de zomer vol waterlelies ligt en arriveerden we op de open plek van de groeve. Dat alles nadat ik mijn uiterste best gedaan had om de vele bochtjes behendig te nemen nadat ik de hete adem van een jonge kerel in mijn nek had gevoeld, zijn kans om voorbij te gaan afwachtend. Het viertal hield even halt en ik ook. Op dat ogenblik kwam Josk voorbij gereden. Hij was gisteren net als ik ook op pad in Lommel-Kattenbos.

We werden een vochtig, aanzuigend, klimmend zandpad op gestuurd dat er in de zomer als een zandbak bij ligt om dan rechtsomkeer te maken over een singletrack. Die track loopt parallel met het zandpad en kronkelt tussen de bomen, waartussen je de klimmers die het zandpad nog voor zich hadden, kon zien zwoegen. Deze mooie track gaat over in een stevige halfcirkelvormige klim die ik nog nooit tot boven heb kunnen uit rijden. Josk wist dat ook, want daarnet vertelde hij dat hij er de vorige keer in geslaagd was hem tot boven te rijden en dat hij hoopte dat het nu ondanks de natte ondergrond en de mogelijke drukte nog eens zou lukken. Ik was niet de enige die er van de fiets moest! Een moedige, die zich onderaan schrap zette voor de aanval, viel bij de eerste wortel al gewoon om! Dat is het nadeel van de zwaartekracht. De klim gaat over in een zacht klimmende track waar je moet uitkijken voor een wortel die je bij een schuivertje de dieperik ernaast in kan helpen! Pas als ik deze wortel achter me heb, ben ik weer gerust! Na het klimmetje komt dan een vochtige track tussen de rododendrons met op bepaalde plaatsen enkele putten vol slijk. Deze plek droogt altijd veel trager op dan de omgeving. Eens weer van tussen de rododendrons, geeft het pad uit op de weiden in het zicht van de Putseweg, waar de twee seingevers stonden die ik al had opgemerkt tijdens de heenrit. Toen kwamen er nog slechts weinig bikers uit de bossen tevoorschijn, thans was het al ruim anderhalf uur later. Het tellertje toonde 17 km.

We dienden de Putseweg te kruisen en aan de overzijde in de richting van Huijbergen te rijden. Even verder ging het naar rechts een breed zompig bospad in om de bossen van de Groote Meer te bereiken. Daar stond na 20 km de bevoorrading. Het aanbod van dranken was er ruim genoeg: sportdrank, thee, bouillon en soep. Als hongerstiller werden er muffins aangeboden, vermoedelijk met een speciaal voor bikers bedacht recept! Zware kost! Ik heb er twee opgegeten, maar een derde zou niet meer gelukt zijn! Twee jonge vrouwen namen m’n helmlamp weer voor een camera. Ik heb hen verteld dat ze niet te veel moeite dienden te doen om te zoeken op YouTube. Het duo dat ik aan de start had gezien bleek nu een trio te zijn, want de twee mannen hadden blijkbaar ook een vrouw in hun gezelschap. Wat tijd gemaakt voor een babbeltje in de drukte van de vele bikers die er aan de zware muffins knabbelden of soep stonden te lurken in de koude winterlucht.

Weer op pad over de vele bospaadjes. De meer zanderige ondergrond en de wandelbordjes met de afbeelding van een konijntje, waren het bewijs dat we in het gebied van de Staartse Duinen reden. Van 22 tot 23,5 km diende zich een zeer mooie singletrack aan over heuveltjes op en af. Een zeer mooi paadje dat ik jammer genoeg niet op eigen houtje zou weten terug te vinden, ook al heb ik van sommige plekjes in de loop der jaren al ontdekt waar ze zich ongeveer situeren. Ik kreeg plots te maken met een déjà-vue-gevoel! Ik was er zeker van dat ik het drietal mensen van aan de start en de bevoorrading nog al eens gezien en gesproken had! We kwamen weer uit de bossen tevoorschijn ter hoogte van de manege De Wolf of Wolfshoek in de Staartsestraat te Huijbergen, om even verder het “groene poortje” aan het beeld van de Heilige Theresia te treffen, de plek waar ik de biker van deze ochtend aan de inschrijving veertien dagen geleden op mijn weg ontmoette. Intussen reed ik trouwens in het zog van het trio waartoe hij behoorde. Zij hadden mij kort voor het groene poortje weer bijgebeend nadat ik hen even na de stop was voorbijgestoken toen ze aan de kant stonden. Groene poortje! Dat betekende dat we niet ver van de Nootjesberg en de Tiestenberg waren! De te overwinnen heuvels werden inderdaad steeds hoger en hoger, tot we tenslotte de zanderige helling van de Tiestenberg over werden gejaagd! In de afdaling ligt daar een raar bultje op een door boswerken recent gehavend pad. Even verder ging het de Weg naar Wouw over, ter hoogte van Grondwerken Van Gastel, om weer de bossen in te duiken. Via het Vijverstraatje doken we de bossen in ter hoogte van een hoeve, en na een korte klim reden we over de singletrack op de flanken van de Nootjesberg. Het tellertje toonde 26,5 km. Op 30 km troffen we een splitsing tussen de afstanden van 25 en 45 km. Het had me al een hele tijd verwonderd nog geen splitsing te zien te hebben gekregen. Als er al een geweest was, dan was die in ieder geval slecht aangeduid! Je zag bikers uit een pad tegenover komen en het traject van de 25 km op gaan. Dat waren kerels die de extra lus al achter de wielen hadden! Aan het einde van het bospad waarop we reden stond een eenzaam huis tussen de bomen. Het bospad heette Walsestraat, in Huijbergen.

Vanaf de Tiestenberg heb ik de rest van de rit het gezelschap genoten van het trio uit Hoboken. Mijn indruk van daarstraks was juist geweest! Ik had deze mensen ooit eens vermeld in een verslagje van een tocht in deze streek toen ik ze naar het einde van de rit toe op mijn pad had ontmoet. Gewoonlijk rijd ik na de bevoorrading en naar het einde van ritten toe vaak helemaal alleen omdat al wie sneller is, iedereen dus, dan al lang gepasseerd is! En toen kwam ik hen tegen na lang niemand meer gezien te hebben! Zij hadden zich in het verslag herkend en mij aangesproken toen ze me bij een volgende gelegenheid ontmoetten! En zie, nu, een dik jaar later, rijd ik in hun gezelschap. Enig opzoekwerk in al m’n verslagen die ik samen met de kilometerstanden en andere ritgegevens in een document bewaar sinds ik met biken begon, leert me dat ik deze mensen voor het eerst ontmoette op 2 januari 2011 aan het einde van een tocht vanuit Huijbergen. Met de zoekfunctie is dat een fluitje van een cent! Ik schreef toen dit. “Naar het einde van de tocht toe moesten we de Abdijlaan kruisen, net voor de bebouwde kom van Huijbergen, en werden we nog vergast op een prachtig stukje met een track over allerlei bulten en heuveltjes, de ene al wat hoger dan de andere (de Tiestenberg volgens VanBiLL.com). Twee keer voetje aan de grond moeten zetten omdat ik even in het zog beland was van een trio, twee mannen en een vrouw, die traag reden (nog trager dan ik!), duidelijk nog behendigheid misten, en zich moeten gevoeld hebben zoals ik wanneer er op zo’n plek een snelle in uw wiel hangt!” Op 6 maart 2011 spraken de twee mannen me aan nadat ik toekwam na de Van Trier-Bosduin-Classic te Kalmthout! “Ik werd bij het binnenkomen aangesproken door twee mannen uit Hoboken die zich in een beschrijving in één van m’n eerdere schrijfseltjes hadden herkend. Of hoe het internet mensen samen brengt!”

Zanderige paadjes brachten ons in de richting van de militaire vlieghaven van Woensdrecht. Toen ik een zompig stuk weide in het vizier kreeg, zonk de moed me even in de mountainbikeschoenen. Enkele weken geleden waren we hier ook over gejaagd en toen was mijn pijp al zodanig uit en de ondergrond zodanig nat dat ik het stompen toen had opgegeven en deels te voet verder ben gewandeld. Nu lukte het gelukkig wel er al rijdend over te geraken. In de verte stond een seingever die mijn helmlamp weer voor een camera hield. We kwamen uit op de Huijbergsebaan in de gelijknamige gemeente. Het trio had weer voorsprong weten op te bouwen nadat ik even gestopt was. Ik zag ze in de verte op het fietspad rijden. Dit stukje asfalt van een 2 km was veruit het enige verharde dat we tijdens de hele rit onder de wielen gevoeld hebben! Op 34 km doken we vanaf het fietspad weer de bossen in. Daar stond ook een seingever aan wie ik de straatnaam gevraagd heb. Even later trof ik weer het Hobokens trio dat zich even aan de kant had gezet.

Het laatste stuk van de tocht voerde ons doorheen de bossen die zich omheen de militaire vlieghaven van Woensdrecht uitstrekken, maar nu in een richting tegengesteld aan die van twee weken geleden. De bekende tracks die vlak naast de omheining lopen met zijsprongetjes in de bossen. Langsheen de vliegschool, de radars en de andere installaties, waaronder ook de ferm van putten voorziene gehavende singletrack. Daar kregen we op de koop toe te maken met een tegenligger die ons vriendelijk liet passeren en even aan de kant ging. Volgde nog een stuk doorheen het losse zand op een open plek waar de lichten die de landingsbaan aankondigen tot in de heide staan. Het zanderige pad gaat over in een track die even verder weer de bossen in duikt en de biker vergast op een paar uit de kluiten gewassen heuvels met korte klimmetjes en afdalingen, enkele stevige te overwinnen wortels inclusief. Hier was de enige vrouw in het gezelschap een weinig onzeker en liet haar drie mannelijke metgezellen passeren. Verder moest zij er niet voor onderdoen, want ik moest bij momenten verdorie stevig trappen om het trio bij te kunnen blijven! Uiteindelijk bereikten we een klinkerweg aan de rand van Huijbergen, van waar je de molen Johanna in de verte kon zien staan. Een zucht van verlichting, want het was toch vermoeiend geweest, werd al snel onderdrukt toen we nogmaals de bossen in werden gejaagd, terwijl we het einde hadden verwacht! De laatste tracks voerden ons dan toch naar de Sportlaan. De toer was in elk geval een stuk langer dan de voorziene 45 km, want ik kwam aan ruim 54,5 km. Rekening houdend met een fout, want het tellertje is afgesteld op m’n andere bike, moet de toer toch zo’n dikke 50 km lang geweest zijn! Afscheid genomen van “The Hoboken Triplet” Sonja, Joachim en François. Het was leuk van eens wat gezelschap gehad te hebben en een babbel onderweg. Hopelijk kruisen onze paden elkaar nogmaals! En hopelijk herken ik jullie dan meteen, want wat dat betreft kan ik soms wel een oen zijn!

Den Rubber zijn stalen ros stond nog buiten en binnen trof ik hem en SilverFokske nog aan. Het was vriendelijk dat ze toch nog op deze trage gewacht hadden. Niet dat ik het anders kwalijk zou nemen! Samen het keelgat nog gespoeld met een donkere. Met Rubber via de Putseweg weer huiswaarts, Fokske stak ons nog met de wagen voorbij, tot aan de grens onze wegen scheidden. Daar kwamen de warme dampen uit het kippenkraam dat er op zondag altijd staat, uitnodigend naar buiten. Zoals naar gewoonte ter plekke op een bankje achter geparkeerde wagens, een halve kip verslonden. Een petitie getekend! Mijn gebraden halve kip op zondag wordt bedreigd! Het plein gaat heraangelegd worden en de gemeente garandeert geen standplaats meer voor het kraam! En vijftig meter verder deze keer ook Mieke eer aan gedaan met een klein pakje frieten met mayonaise! Kieken met frieten, wat is er beter om een toer zoals deze af te sluiten. Het enige nadeel was dat ik ferm afkoelde in de koude buitenlucht! Nog een tiental kilometers huiswaarts. Het leek kouder dan vanochtend! Toch de moed gehad om na aankomst m’n tweewieler nog een poetsbeurt te geven. Na een warme douche, konijn met pruimen uit de microgolf (handig, die zakjes uit het warenhuis) en een kleine afwas, na Witse voor de tv in slaap gevallen! Samengevat in één regel: een prachtige tocht en een leuke zondag beleefd!

Het verslag van deze tocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be en op mountainbike.nl!