|
Toertocht (30-45-60 km) van Roparunteam 14 in t uur te Hoogerheide op 15-01-2012.
Eigenlijk kan ik nooit nog uitslapen, want tijdens de week moet je vroeg opstaan om te gaan werken en tijdens het weekend om te gaan fietsen! Zo begon de wekkerradio deze zondag weer om 6.30 u van katoen te geven! Alles lag al klaar of hing nog van gisteren op het droogrek na de toer in Overpelt, zodat ik om 7.40 u op pad was om van thuis uit met de fiets tot Hoogerheide te rijden, goed voor 20 km enkel. De helmlamp die ik meevoerde omwille van mn vertrek in het duister zorgde nadien weer voor de nodige verwarring. Ofwel flauwe Vlaamse Antwerpse opmerkingen van hij gaat het vandaag lang trekken ofwel de vraag van Nederlanders wanneer het filmpje op YouTube komt! Wellicht zijn er die nog vruchteloos op zoek zijn naar de opname! Aan de bevoorrading was het welletjes toen de tiende biker de vraag stelde naar het filmpje! Alles was nog donker, stil en koud, zelfs geen wandelaars die in de vroegte hun viervoeter buiten lieten. Mijn enige gezelschap tussen De Neus in Stabroek en het Ravenhof in Putte was het laatste kwartier van de maan!
Even voor 9.00 u was ik ter plekke. Reeds van ver stonden de autos geparkeerd en de plaats van inschrijven voor de manege Stevenshof werd overspoeld door een zondvloed van gehelmde mensen. Daar moet voor een fortuin aan fietskes gestaan hebben! Ik zou vandaag ook bijna iedereen uit mn streek of die ik heb leren kennen via de fora in België en Nederland op mijn weg ontmoeten. De eerste die ik voor het eerst in levende lijven tegenkwam was Peter Willeboordse, tot dan toe enkel een naam achter de site waarop diens mountainbikebelevenissen de wereld kond gedaan worden. Ondanks de overrompeling verliep het inschrijven van een leien dakje. Van SilverFokske was het een tijd geleden dat ik hem nog gezien had en terwijl ik hem een berichtje wilde sturen kwam Rubber-12 daar ook al toe. Richard en Lies, met eigen website, hadden mij ook gespot. Enkel de clubgenoten Papegaaien ontbraken op het appel. Omdat ik toch traag van snelheid ben, maar meteen vertrokken om klokslag 9.00 u, om dan toch twee Papegaaien te zien die naar de inschrijving reden.
We werden naar het rondpunt gestuurd aan de rand van de industriezone De Kooi en door enkele straten van Hoogerheide om dan na 4 km het zogenaamde Fokkerbos in te duiken en reeds een eerste echte singletrack voor de wielen geworpen te krijgen. Ik voelde mij danig opgejaagd door de vele rijders. Aan een diepe put doorheen een slijkplas was er oponthoud. Daar even aan de kant gaan staan was geen slimme zet, want er volgde één lange keten van bikers zodat ik geen kans kreeg om weer in te voegen. Gewoonlijk vertrek ik later om de drukte te ontlopen, maar omdat ik anders de anderen niet meer tref na afloop, was ik vroeger op pad. De reden dat er zo veel mensen op deze tocht afkomen zou al snel duidelijk worden, alsof ik dat al niet wist, want deze rit is een parel aan de kroon van de toertochten in eigen streek, ook al is het dan over de grens!
Eens het bos weer uit volgde een kort stukje langsheen een asfaltbaantje. Ik hoorde stemgeluiden van mannen die afkomstig waren van mijn kant van de landsgrens met als concluderende opmerking goed tempo zo, mannen. Even nors omgekeken naar de persoon die zich smalend uitliet over mijn slakkentempo om tot mijn afgrijzen vast te stellen dat de hele meute streekgenoten die ik de afgelopen jaren tijdens het fietsend deel van mn leven ontmoet heb, in mijn wiel bleek te hangen! Er werd gedreigd mij zo te blijven volgen en opjagen, tenzij ieder een vermelding zou krijgen in dit verslag! Ik voelde mij weer even in de tijd van de plagerijen van collegas, een episode waaraan jammer genoeg een einde is gekomen door de veranderde omstandigheden op het werk. MTBiker from Berendrecht, Rubber-12, Enigma (mooi hé, eerst mijn multitool komen schooien en mij daarna opjagen!), er is een Dennis bij, de Jan, samengevat het Blackberry Mobistar Team, zonder dat ze een club zijn! Hiermee moet de belofte ingelost zijn! Na 6 km kregen we van dichtbij vliegtuigen te zien op de militaire luchthaven van Woensdrecht en reden we op de track die naast de afsluiting van het domein loopt. Eén van de ingangen van de luchthaven ligt trouwens vlak tegenover de manege Stevenshof. Vermits de groep mij nog niet had ingehaald, bleef die hele Blackberrybende gedurende die volledige track in mijn wiel hangen. En in het slechte stuk zaten toch enkele verraderlijke putten waarvan ik nu genoodzaakt was ze te nemen met de hoop op een goede afloop. Eens het bos weer in stoof de hele bende voorbij, waarmee een einde kwam aan het grappige intermezzo tijdens deze rit.
Een goed van wortels voorziene track bracht ons over bultjes op en neer doorheen de bossen van het domein Mattenburgh en zorgde voor een feestelijke noot en bikersplezier tot de kaap van 10 km. Toen we de rit vervolgden over een asfalt fietspad midden de bossen, stak SilverFokske me groetend voorbij, meegezogen door een sliert andere bikers. Volgde een reeks verharde brede zandwegen door de bossen die ons langsheen een camping voerden. Om daarna te arriveren in het gehucht Molenheide van Bergen-op-Zoom. Amusante tracks brachten ons naar een door seingevers bewaakte oversteek van een drukkere weg, om onmiddellijk daarna op 14 km de eerste splitsing te treffen tussen enerzijds de route van 30 km en de routes van 45 en 60 km anderzijds. Vermoedelijk was dat in de buurt van de Stayokay, de uitvalsbasis van de nieuwe vaste routes. Daar was veel drukte omwille van een loopwedstrijd. Een leuke glooiende track voerde ons via een bosrand over het talud van de snelweg. Daar staken de vier andere clubmakkers me voorbij. Van 15 tot 20 km reden we door de prachtige speeltuin van tracks met kuitenbijters op en af en kregen we nog meer dan in andere tochten de genietbare paadjes in Zoomland voor de wielen! Altijd prettig rijden daar over de megabangelijke superpaadjes! Een keten van tracks voerde ons dan naar het boerenhof aan de Balsedreef in Bergen-op-Zoom waar onder anderen de tocht vanuit Halsteren haar stopplaats heeft. Die plek ligt niet ver van De Zoom, de waterloop waaraan de stad haar naam ontleent. Het tellertje klokte 22 km af en de klok 10.30 u! Terwijl ik even halt hield voor een stevige trek aan de lurkzak stak Josk me voorbij. Blijkbaar wilde niemand deze rit missen! Na de hoeve gaat het naar links de Balsedreef op en daarna weer onmiddellijk rechts een bospaadje op.
Tracks brachten ons doorheen de bossen in de buurt van Zoomland en over open plekken van de zanderige heide in de richting van de bevoorrading. Een biker begroette me en ik was in staat deze enkele kilometers te blijven volgen. Tot aan een oversteekplaats, waar we even staande werden gehouden door de seingevers, duidelijk werd dat het Gerard Butter was! De stop kwam na 27 km en stond opgesteld vlak bij Feestzalen De Nieuwe Kloof, gelegen midden de bossen. Het was er druk, het wemelde er van de bikers. Even aangeschoven voor een bekertje lekkere hete soep, sportdrank, een stuk banaan en een soort taai koekje met chocolade. Toen ook boterkoeken en wafels werden aangevoerd, opende dat weer andere perspectieven! Lekker! Benieuwde blikken keken naar mn helmlamp en deden de hoop naar een filmpje koesteren! Door de drukte Gerard Butter pas laat gespot en evenmin gezien dat de clubgenoten Papegaaien verderop vertrekkenklaar stonden! Een verharde bosweg bracht ons naar de splitsing tussen 30 en 45-60 km, ter hoogte van een straat die Zurenhoek heet. De naam opgeschreven om die later eens op kaart op te sporen.
We kwamen weer op de groene route om Bergen-op-Zoom en waarvan we voor de stop ook al enkele stukken bereden hadden. Leuke en iets vlakkere paden passeerden onder onze wielen. En nog steeds waren we de bossen niet uitgekomen. Ook al heb ik nu toch al vaak toertochten in deze streek gereden, toch verwonder ik me nog steeds over de prachtige bossen die de Brabantse Wal rijk is. Omstreeks 35 km was het even wat zwaarder trappen over zompige paadjes met aanzuigende ondergrond, alsof een onzichtbare hand mn fiets probeerde tegen te houden. Daarna naderden we weer een stuk van de omheining omheen de luchthaven van Woensdrecht om er over een natte track naast de draad te rijden. Verderop twijfelde ik even over de te volgen richting, vermits er ook een groepje bikers op eigen houtje rondreed en rechtdoor ging in plaats van linksaf te slaan. Er zijn immers andere tochten die daar rechtdoor gaan of daar vanuit de tegengestelde richting passeren. Op 37 km ging het dan over de zanderige heide naast de plekken waarop grote lampen de landingsbanen markeren. Volgden nog een aantal leuke hoge bultjes op de groene route om na 38 km nog een splitsing 30 en 45-60 km te treffen. Nog 2 km verder splitste de 60 km zich dan van de 45 af. Het viertal jonge snaken in blauwe pakken, dat met twee oudere begeleiders voor mij had staan aanschuiven aan de stop, had me intussen weer bijgebeend en sloeg af naar de route van 45 km. Het zijn de echten die nu rechtdoor rijden, riep de enige biker die mee de lange toer op ging me toe. Hij zal zich niet gerealiseerd hebben zich tot een pannenkoek gericht te hebben! Het was intussen ook middag geworden, dus ik was al drie uren onderweg!
De biker van daarnet had gelijk, want een paar honderd meter verder doemde de voet van de Nootjesberg op. Deze uit de kluiten gewassen heuvel is niet van de poes nadat men reeds 40 km in de benen heeft zitten. Aangezet, maar ik kwam net dat kleine beetje te kort om het laatste extra knikje van deze ferme zandhoop mee te kunnen overwinnen! Lekker weer naar beneden! Volgden nog twee dergelijke klimmetjes en dito afdalingen om via het bos aan Grondwerken Van Gastel te arriveren aan een drukkere baan, beveiligd door seingevers. Ik heb aan één van die mensen dan gevraagd waar ik me ergens bevond. Om bij het oversteken van de straat de plek te herkennen, meer bepaald de Weg Naar Wouw, aan de rand van Huijbergen. Rechts kon je de molen Johanna zien staan. Ik passeer hier jaarlijks twee keren per fiets op weg naar Wouwse Plantage en Wouw, nog twee parels aan de kroon van de Brabantse Wal. Goed om weten. Ik zal tijdens een volgende vakantie eens naar hier komen om die Nootjesberg figuurlijk plat te krijgen! Even verderop grenst Huijbergen trouwens aan het Belgische Essen.
Het feestje ging nog verder aan de andere kant van de baan, want daar ging het weer enkele stevige heuvels op en af. Een grote werd ons blijkbaar bespaard, want toen ik even achterom keek zag ik een hoge zanderige afdaling. Achteraf zou duidelijk worden dat we langsheen de Tiestenberg geloodst werden, blijkbaar genoemd naar de bewoner van de hoeve die men van tussen de bomen aan de voet van deze zanderige heuvel kan zien staan. Beneden aan de hoeve even gemist en terechtgekomen achter de draad omheen een grasveld. Jammer genoeg is de hoeve enkel bereikbaar via zandwegen zodat ik geen straatnaam kon noteren om de plek later weer te vinden. We werden dan door de doodlopende Vijverstraat in Huijbergen gestuurd naar het bekende groene poortje in de buurt van het voormalige klooster. Enkele jaren geleden waren daar tijdens een tocht metsers aan het werk om de steunpijlers van dat poortje te herstellen. Er zijn wel meer tochten die hier passeren. Even gestopt en gekeken welk bouwwerkje daar nu eigenlijk staat. Het is de achterkant van een muurtje dat fungeert als sokkel voor een beeld van de Heilige Teresia. Het heilig Trezeke van Lisieux! Het paadje er naartoe geeft uit achter een paar identieke huizen. Een eenzame biker zal zich afgevraagd hebben waarom ik uit dat paadje kwam! Terwijl uit zijn opmerkingen bleek dat hij de stevige heuvels van daarnet niet op zijn pad verwacht had!
Een tijdje in diens spoor gereden doorheen een prachtig bos met hier een daar een bultje. Op 46 km kwamen we een biker tegen die op zijn stappen terugkeerde! Geen pijltje meer gevonden! Inderdaad, aan een T-kruising hing niks! Mijn oog ontwaarde een pijltje in het gras! Van de boom gevallen. Intussen waren er nog twee anderen toegekomen, waarvan ene het pijltje weer ophing. Rechtsaf om aan het volgende kruispunt niets te vinden. De biker van de Heilige Teresia zag in de verte een pijltje hangen en ging die richting uit, maar de twee betrouwden dat niet! Dat hing te ver! Dan had er hier ook eentje moeten hangen! Dus mee met het tweetal de andere kant uit, het gevallen pijltje omgedraaid, en dat was bingo! Verderop troffen we weer pijltjes aan. Het tweetal stoof ervandoor en de biker die daarnet op zijn stappen was teruggekeerd was intussen ook weer op het rechte pad geraakt. Tot 48 km volgde weer een prachtige singletrack over een smal richeltje door het bos. Om duimen en vingers van af te likken! Wat lastig was met handschoenen aan!
De aard van de paadjes die we voor de wielen kregen en het zien van paaltjes waarop een wandelweg aangeduid werd met plaatjes van een konijntje, deden me vermoeden dat we in de omgeving van de Staartse Duinen waren beland. Dit gebied van het Markiezaat Brabantse Wal ligt op de grens met Essen en Kalmthout. Toen ik even halt hield voor een minuut rust, staken me nog andere mannen voorbij. Ik was dus niet de enige die nog onderweg was. Maar waarschijnlijk wel de traagste! Even verderop gaf het pad inderdaad uit aan de rand van de camping Staartse Duinen. In deze omgeving liggen bossen die ontelbare paadjes rijk zijn. En waarvan er ook een deel waren uitgekozen voor deze rit. Het terrein is hier weer wat vlakker, wat welgekomen was na zovele kilometers en vermits de heenrit ook al in mijn benen zat! We kwamen weer op een asfaltbaantje terecht om zo het rondpunt voor het dorpscentrum van Huijbergen te bereiken.
Daar werden we half rond gestuurd en de Westerstraat in. Even verder naar rechts een paadje op waar de toer vanuit Huijbergen op oudejaar ook passeerde. Even verder kwamen we toen ook rakelings voorbij het terrein van de basis Woensdrecht, maar nu ging het een veldweg op om te arriveren aan een nieuwgebouwd huis annex grote schuur. Van recessie hier duidelijk geen sprake! Daar rechtsaf om na een volgend paadje door de velden uit te komen in een straat. In de verte zag ik geparkeerde autos staan! Ik was terug bij af, ook al toonde mijn tellertje 73 km en niet de verwachte 80! Gelukkig niet verkeerd gereden, want de toer bleek iets korter dan voorzien. Drie Papegaaien stonden nog buiten met een belangrijke vraag! Of het hier was dat vorig jaar mijn geliefde vehikel gestolen werd! Neen dus! Dat was ook in Hoogerheide, maar niet na deze toer! Het heeft den Leslie alvast twee bakken Leffe opgeleverd en den deze een uitnodiging om een fleske te komen drinken! Het peloton streekgenoten trok eveneens huiswaarts, maar binnen in de nog drukke cafetaria trof ik nog Rubber-12, SilverFokske en Wardje aan. Aan de reactie van een binnenkomend kind te zien moet er een zweetluchtje binnen gehangen hebben van bikers die na de rit in hun pakken zaten te stinken! Men had het venster dat uitgaf op de ruiterhal kunnen openen, maar dat kon men die paarden niet aandoen! Aan de bevoorrading was het me ook al opgevallen dat de rijders door de koude buitenlucht tijdens het aanschuiven letterlijk in hun pakken stonden te dampen!
Het feestje kon niet blijven duren en het vroeg zowel moet als moed om de rit huiswaarts weer aan te vatten. Een knorrende maag voerde mij langsheen de Putseweg weer naar mijn vaderland. Deze keer aan het Joodse kerkhof niet richting Moretusbos, maar doorheen het centrum van Putte! Want aan de grens staat daar op zondag een kraam met gebraden kippen! Het is daar altijd druk op zondag vermits de winkels hier dan ook open zijn en op koopjes beluste mensen hun rooftocht kunnen combineren met een wandeling in het Moretusbos of een glaasje in één van de vele cafeetjes! Om enigszins aan het oog der winkelende voorbijgangers onttrokken te worden, mij verstopt op een bank achter enkele geparkeerde wagens om mijn halve kip ter plekke te verslinden! Sinds Café Toerist en intussen blijkbaar ook twee naastliggende woningen met de grond gelijk zijn gemaakt, kan men vanaf de parking het frietkraam van Mieke zien staan! Ik heb mij toch kunnen bedwingen, karakter getoond en de puntzak friet aan mij laten voorbijgaan. Eens benieuwd welke nieuwe gebouwen hier zullen verrijzen. Want Putte is een schoolvoorbeeld van de urbanistische miskleunen die België rijk is. Afgrijselijk lelijk en uitgedijd op Nederlandse bodem! De vettige handjes weer in de handschoenen om de laatste etappe richting thuis aan te vatten. En na het wassen van de fiets en de kleren en een warme douche had ik nog enkel de moet (en dat is geen taalfout) om mijn werk voor maandag nog voor te bereiden en Witse te zien op tv. Na 95 km was het welletjes geweest! En dan knus in mijn nestje om vijf minuten later te liggen knorren! Samenvatting van dit verhaal: een megabangelijke rit, af van in het begin tot aan het einde, want ik heb beslist mijn duimen en vingers niet enkel afgelikt vanwege de halve gebraden kip! Nog van dat! Laat maar komen! De rit werd georganiseerd door het Roparunteam 14 in t uur om zo fondsen te verzamelen voor hun deelname aan een loopwedstrijd estafette Rotterdam-Parijs (RoPa) waarbij de deelnemende teams geld inzamelen voor het kankerfonds onder het motto Leven toevoegen aan de dagen, waar geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven". Een zondag plezier beleven en tegelijk de minder fortuinlijke medemens steunen.
Het verslag van deze rit kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be en op mountainbike.nl en tenslotte op
Stander.info!
Op de foto's: het monument voor de Heilige Teresia en bikers op de Tiestenberg.
 
|
