Toertocht 19^de Adrie van der Poel Classic (28-42 km) van WTC De Spartaan te Putte (NL) op zondag 08-01-2012.

Om 7.00 u uit de veren om na een stevig ontbijt omstreeks 8.30 u met de bike naar het Nederlandse Putte te vertrekken. Dat is een kort ritje van 10 km via de Parijseweg in Hoevenen en het autovrije lange betonbaantje vanaf De Neus in de richting van het Moretusbos en het Ravenhof in Stabroek. Op dat baantje zag ik in de verte een samenscholing. Ik had het even tevoren dus wel degelijk goed gehoord, dat motorengeronk. Een tiental mannen stond daar gehelmd naast hun crossmotoren. Hun ogen keken me vanuit de opening in hun valhelm onderzoekend aan! Eens ik gepasseerd was, kwamen ze achter me aan en staken me langs alle kanten voorbij, zelfs over het gras in de zijkanten. Misschien wilden zij mij wat imponeren met hun machientjes? Een half uur later was ik aan de start in Putte, vijf minuutjes later dan afgesproken met de clubmakkers! Een echte exodus was het vandaag, want we waren met z’n zessen en later tijdens de rit zou ik er nog drie ontmoeten! Ik had ter hoogte van het Ravenhof ook een berichtje ontvangen. Ik vermoed van Rubber-12, want bij aankomst hoorde ik luidkeels m’n schuilnaam roepen. Rubber stond daar in het gezelschap dat ook de rit vanuit Huijbergen op oudejaar gereden had, waaronder MTBiker from Berendrecht en Enigma. Er stonden nog andere bekenden “van ziens”, zoals een aantal mannen van V’lox Kapellen die zich verwonderden over mijn vroege startuur. Me snel ingeschreven en samen met de clubmakkers vertrokken omstreeks 9.10 u.

De eerste kilometers kon ik de anderen bijhouden, maar zoals steeds is dat van korte duur. Gewoonlijk vertrek ik iets later, zodat ik niet zoals nu als trage het gevoelen heb opgejaagd te worden door de andere bikers! Nu moest ik wel mee met de stroom. Na een straat doken we het bos in over een brede verharde weg met enkele plassen en volgden gedurende een tweetal kilometers reeds de eerste leuke tracks in de bossen. Na 4 km reden we over een aantal bredere paden midden het gebied van de Groote Meer om er even later enkele stevige heuvels op en af te rijden. Van 8 tot 10 km kwamen we uit de bossen tevoorschijn om een heidegebied te doorkruisen waar in een recent verleden nog bossen stonden die helaas gekapt zijn, getuige de stompjes stronken die er overal nog staan. Dat alles om de landduinen weer in ere te herstellen, aldus een inderhaast opgehangen plakkaat. Zo’n kale vlakte kan misschien ook haar charmes hebben, maar geef mij toch maar de bossen! Ik hoop dat er in deze prachtige streek toch niet te veel dergelijke ingrepen gaan gebeuren! Laatst op de terugweg van de toertocht in Wouwse Plantage kwam ik ook een plek tegen waar een prachtig bos tegen de grond werd gelegd! Op een duinentop stond een groepje bikers te wachten op achterblijvers. En van daar zag je de vele deelnemers rijden over de zandpaadjes, de plassen ontwijkend, om weer het volgende bos te bereiken. Op 12 km volgde een zeer leuke track met heuveltjes op en af door de bossen en ik was duidelijk niet de enige die daarvan genoot, te horen aan de commentaren van het duo dat me op de hielen zat.

Vanuit het bos ging het weer even de heide in tot het volgende bos. Ook al lag het parcours er verwonderlijk droog bij na de vele regen van de afgelopen twee weken, hier lag in een bocht een stevige portie slijk. Er voorzichtig doorheen, want ik merkte tussen het slijk een opstekende wortel die op de loer lag om een biker letterlijk liggen te hebben! Toen ik de bocht om was hoorde ik een bangelijk gekletter van iemand die tegen een redelijke snelheid rijdend, in de modderstrook onderuit ging! Even later passeerden me twee mannen op een crossfiets. Die cyclocrossers razen maar door met het gekende gevolg! Want er waren toch weer redelijk wat deelnemers onderweg met de crossfiets. Een breder pad voerde ons omstreeks km 16 naar een uitgang van de Groote Meer op de Putseweg ter hoogte van Het Puts Meuleke, op het kruispunt met de weg naar Ossendrecht. Aan dat kruispunt was ook de splitsing. De rijders voor de kleine toer werden de baan over gestuurd richting Ossendrecht. Voor mij ging het verder langsheen de Putseweg over het fietspad dat apart ligt van de rijweg in de richting van Hoogerheide. Volgde zo 2 km asfalt tot aan het rondpunt aan het Restaurant Jagersrust aan de afslag richting Huijbergen. We werden door seingevers het rondpunt rondgeleid om de Putseweg over te steken. Even verder ging het vanaf de weg dan weer de bossen in die zich uitstrekken rondom de Volksabdij Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinen.

Daar kregen we een drietal stevige en zanderige heuvels voor de wielen geworpen. Ik was er achter twee vrouwen van middelbare leeftijd komen te hangen, zodat ik er hen de schuld van kan geven dat ik niet tot boven geraakte! Ik heb daarna een hele tijd in het kielzog van het duo gereden over mooie lange tracks die ons doorheen de prachtige bossen leidden. Op 22 km volgde een amusante track vol wortels, eerst in de bossen, daarna op rand van de bossen langsheen een met prikkeldraad afgespannen weide. Ik heb op sommige plaatsen toch maar bedenkelijk in de richting van die prikkeldraad gekeken! Als je daar op een wortel onderuit zou gaan, zou je er wel eens op een onaangename wijze kennis mee kunnen maken! Nog steeds reed ik achter de twee vrouwen aan en omdat voorbijsteken er niet mogelijk was, voelde ik de hete adem van een sliert bikers in m’n nek die hun kans afwachtten om voorbij te kunnen steken! Bovendien liep er nog een wandelaar met twee loslopende honden, een piepkleine die veel lawaai bij had en een groter exemplaar dat met een dennenappel in z’n muil rondliep! Later tijdens de tocht zou ik nog enkele keren belaagd worden door luidkeels blaffende viervoetertjes! Een kilometer verder passeerden we het vakantieverblijf De Luchtballon voor kinderen met astma. Bizarre gebouwen op een voormalig militair terrein. Ook hier was het droog! Ooit was hier bij een toertocht vanuit De Luchtballon de hele weg overstroomd door een naastgelegen beek en zie je in een filmpje van de lokale televisie een biker kopje onder gaan bij het willen passeren van de plas. Wie de toestand daar niet kent zag immers niet dat er naast de weg een beek loopt! En laat nu net daar schijnbaar het minste water gestaan hebben!

Op 23 km worden we geconfronteerd met een schuin over het pad hellende boomstam. Diep buigen is de boodschap! Even halt gehouden om op adem te komen. Een biker stopt en wacht er op een vrouw die in aantocht is. Respect, want zij was niet meer van de jongste. Na de oversteek van een bospad volgt een modderiger stukje. De vrouw blijft in de modder steken, terwijl ik, die achter haar aan rijd, nog net genoeg kracht heb om de pedalen nog eens rond te krijgen om er doorheen te gaan. Het tellertje toont 23 km. Ik blijf rijden in het zog van de man die daarnet op de vrouw wachtte. Op 26 km passeren we een midden de bossen gelegen vijver. Dan gaat het een door seingevers bewaakte grotere baan over en rechtdoor over een track tussen de bomen. Sommige stukjes liggen er iets vettiger bij. Aan de draadafsluiting en de borden te zien passeren we de voormalige zandwinning van Ossendrecht. Dan zal de stevige klim hier in de buurt er ook wel in zitten! Het zandpad ligt er nu goed vast bij. In de zomer is het hier duwen geblazen door het losse zand. We krijgen enkele klimmetjes voor de wielen, gevolgd door een mooie track tussen de bomen, met wortels, enkele putten en bulten en wat draai- en keerwerk! En ja, daar komt hij dan, de stevige klim in een wijde bocht op een smalle track. Het laatste stuk is dan toch even te voet, maar ik ben er niet de enige! Boven even aan de kant. De oudere vrouw van daarnet steekt me weer voorbij en verdwijnt voorgoed uit m’n leven. Na de stevige klim volgt de bekende track tussen de rododendrons. Hij ligt er wat zompig bij, maar is goed te berijden. Halverwege passeren we nog een open plek in het bos om even verder dan weer uit het bos tevoorschijn te komen op de Putseweg na 28,5 km.

Na een kort stukje over het fietspad bereiken we de afslag naar Ossendrecht en vervoegen we de kleine afstand. Even verder is de bevoorrading in en voor de loods van een bedrijf op het industrieterrein Driehoeven. Op het menu staan soep met vermicelli, suikerwafels en zoete sportdrank. Een massa gevulde bekertjes siert de tafels. De bananen zullen al verslonden geweest zijn door de bikers die eerder passeerden! Een kommetje soep, een wafel en twee bekertjes drinken gaan vlot naar binnen. Een biker herstelt er de gebroken ketting van de fiets van z’n maat. Er komt nog een clubmakker toe in het gezelschap van z’n vrienden. Hij weet me te zeggen dat er nog ene op komst is. Het is nog vrij druk aan de start, maar wanneer ik om 11.30 u weer op pad ga, zijn de meesten ook al weer weg.

We worden verder de straat op gestuurd, waarna het linksaf gaat. Daar valt me op dat in een tuintje nog een bloem open staat, en dat midden de winter! Maar ja, echt gevroren heeft het eigenlijk nog niet. Begin december stonden er zelfs nog rozen in bloei. We passeren een toegang tot de politieschool. In tegenstelling tot wat ik verwacht had, worden we niet de track in de bossen naast de school op gestuurd, maar gaat het even verder naar links een zandweg op die er evenwijdig mee loopt aan de rand van het bos. Waarschijnlijk ligt de track er te modderig bij en wordt ons een partijtje ploeteren bespaard! De zandweg tussen bos en veld is ook best genietbaar en op een paar verloren gelopen plassen na ligt hij er goed droog bij. Hij brengt ons naar de prachtige speelbossen in het domein Stoppelbergen, gelegen op de grens tussen het Nederlandse Ossendrecht en het Belgische Zandvliet. Deze bossen herbergen oneindig veel leuke paadjes en boswegen waar elke biker naar uitkijkt. Ik heb er ooit eens in het wilde weg rondgereden, mijn materiaalbus verloren en ze twee dagen later gaan zoeken. Net toen ik het wilde opgeven lag ze aan mijn voeten op de grond, als manna uit de hemel gevallen! De zandpaden die in de zomer moeilijk te berijden zijn omwille van het mulle zand, liggen er nu goed vast bij. Dit gebied is me beter bekend omdat ik er al wel eens op eigen houtje kom rijden, vertrekkend vanaf het Ravenhof in Stabroek. Maar bekende paadjes werden afgewisseld met ongekende en het valt me nog meer dan anders op hoe leuk rijden het hier is. We worden de brede boswegen op gestuurd, afgewisseld met smalle funpaadjes op en af. Er volgt nog een splitsing tussen de beide afstanden aan een zitbank die staat op het kruispunt van zandwegen in het bos.

We passeren de betonnen afsluiting rond de camping Athena. Paadjes loodsen ons naar het fietspad dat naast de zandweg Grote Stoppelbergen loopt, en dat is pal op de grens, getuige daarvan de grenspaal die staat aan het achterpoortje van De Ruige Heide. Daar gaat het naar links, waaruit ik besluit dat er nog leuke paadjes gaan komen! Hier komt ook de nightride van m’n eigenste Papegaai Bike Team voorbij. De constructie van tegen elkaar geplaatste boomstammetjes waaraan we op een kruispuntje van zandwegeltjes toen een pijl hadden gehangen blijkt intussen uit elkaar te zijn gevallen. Ik was even gestopt en word aangesproken door een biker met de vraag of alles in orde is! Deze keer liet mijn geheugen me dan toch niet in de steek, want het bleek Josk te zijn! Afgelopen week was ik nog aan het denken dat ik een aantal mensen al zo lang niet meer gezien had en hun namen niet meer was tegengekomen op het forum. Blij dat ik hem nog eens op mijn pad ontmoet heb! Het tellertje toonde 37 km, dus het einde kwam in zicht.

Eventjes in het spoor van Josk gereden over een paadje doorheen een diepe put met klimmetje dat ook door onze nightride wordt aangedaan. Vroeger geraakte ik hier niet boven en nu lijkt het een fluitje van een cent! Een mens leert dus toch bij! Aan een volgend klimmetje een pijltje gemist, zo gewend van daar naar links te gaan! En alzo Josk kwijtgespeeld. Even verder merk ik aan de manier waarop de pijlen zijn opgehangen dat ik van de andere kant verwacht werd! Dus op mijn stappen teruggekeerd. Wanneer ik dan de goede richting uitga, komt daar nog een clubmakker voorbijgereden waarvan achteraf zou blijken dat hij de kleine en de grote toer na elkaar gereden heeft. Goed dat ik op m’n stappen terugkeerde, want anders had ik nog een mooi stukje gemist! Een stukje over een open plek op de heide en dan weer de bossen in om de volgende leuke paadjes te bedwingen. Na een kort klimmetje gaat het naar rechts en word ik voorbijgestoken door drie bikers. Dan gaat het weer in de richting van de zitbank waar de splitsing was tussen de beide afstanden om weer aansluiting te vinden met de hoofdlus. Ik slaag er in van de laatste biker die me daarnet voorbijstak weer bij te benen en hem zelfs het gevoel te geven dat ik zo vaak heb wanneer ik de hete adem van snelleren in mijn nek voel. De kerel draagt een broek van P-magazine. Hij kijkt een paar keren snel achterom en zegt dat ik voorbij mag als ik wil. Neen, hoeft niet, het gaat lekker zo. Ik verlies even terrein op een modderig stuk, maar kan daarna weer aansluiten en ik zal samen met hem de eindmeet bereiken. De kerel kunnen blijven volgen was de beste motivatie om tijdens de laatste kilometers nog een tandje bij te steken. En ondertussen passeert een ware speeltuin van wegeltjes onder onze wielen.

Leuke paadjes op en af brengen ons doorheen de bossen, ook al zegt het tellertje me dat we er al hadden moeten zijn! We komen een paadje uit naast een houten beeldhouwwerkje aan een huis en rijden zo het Moretusbos in dat gedeeltelijk in België en in Nederland gelegen is. In dit bos staat het kasteel Ravenhof op Belgische bodem, terwijl de Gloriètte of zomerhuisje op Nederlands grondgebied staat. We duiken de straten in die aan de rand van het Moretusbos liggen en worden de drukke hoofdstraat van Putte over geholpen door seingevers. Na nog twee straatjes zijn we weer bij af. Daar tref ik nog een clubmakker aan. Dus met negen op pad geweest vandaag! Een unicum! MTBiker from Berendrecht en Enigma maken al aanstalten om weer naar huis te vertrekken. Binnen in de zaal is het nog vrij druk. Het tombolalootje levert me zoals meestal geen prijs op! De vroege clubmakkers vertrekken vrij spoedig huiswaarts, maar de twee late vertrekkers hebben nog zin in een glas. Ondertussen vergapen we ons aan de uitgestalde fietsen en wielsets die zo veel kosten als mijn volledige bike! Dat is voor een gewone sterveling niet weggelegd! Rubber komt nog even bij ons staan wanneer zijn gezelschap vertrokken is. Van één van de organisatoren krijgen we nog een lunchpakketje dat niet door de medewerkers werd verorberd. De sandwiches smaken na zo’n rit. Om 14.00 u afscheid genomen van de bikevrienden en huiswaarts, alles goed voor een rit van 65 km. Mijn tellertje geeft tien kilometer meer, maar dat kan zijn omdat ik het maar net uit de wasmachine had kunnen redden! Ook al controleer ik eerst alle zakken van jas en truitje!

Mooie toer, een prachtig parcours dat bijna volledig off-road is in de bossen op de Belgisch-Nederlandse grens. Duidelijk afgepijld en met seingevers aan de enkele oversteken van drukkere wegen. Bikewash aanwezig, met hogedruklansen en gewone slangen, maar geen gebruik van gemaakt. Het enige minpunt is het ontbreken van een bewaakte fietsparking, zoals meestal bij tochten in Nederland. Zoals alle vorige edities is de Adrie van der Poel Classic van WTC De Spartaan vanuit de grensgemeente Putte (NL) een tocht om van te snoepen! Een aanrader! En volgende keer is het de twintigste uitgave! Prijsvraag van deze week: waarom staat er omheen Athena een betonnen afsluiting?

Het verslag van deze mooie rit kan je ook lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

Op de foto's: het Puts Meuleke en het gebied van De Groote Meer.

Toertocht te Calfven op 29-11-2009 waarbij op 1:19 een biker een duik neemt in een beek!xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />