Toertocht (25-45 km) van Wielercomité Huijbergen in samenwerking met vriendengroep “9 uur bij de kerk” te Huijbergen (NL) op zaterdag 31-12-2011.

De allerlaatste dag van het jaar 2011 zou een lange en een zware dag worden, vermoeiender dan een gewone werkdag! Reeds om 6.30 u uit de veren, want ik had het plan opgevat om van thuis uit met de bike te vertrekken en ik moest er ook voor zorgen tijdig weer terug te zijn omdat ik voor oudejaar verwacht werd bij m’n zus thuis. Ook al had ik alles daags voordien reeds klaargelegd, ik had weer meer tijd dan voorzien nodig om me klaar te maken. Het vroeg enige tijd om een paar intussen enigszins oudbakken geworden uit de kluiten gewassen sneden Postels brood naar binnen te werken! M’n helmlamp had ik al gemonteerd, en wel om twee redenen. Ten eerste omdat ik nog bij duisternis om halfacht wilde vertrekken en ten tweede om er de Nederlanders mee te kunnen plagen! Want zij denken vaak dat ze te maken hebben met een helmcamera! Ik had er toch weer enkele bij de lurven! Vlamingen zijn meer gereserveerd: zij zien maar vragen zelden! Nederlanders vragen altijd op de man af! “Staat ie aan?”, vragen ze dan tijdens het inhalen! Soms wordt ik intensief bekeken en valt dan pas later mijn eurocent dat het omwille van die lamp is die opvallend boven m’n helm uitsteekt! Na de laatste prop Postels brood doorgespoeld te hebben met een glas water kon ik dan een kwartier later dan gehoopt op pad. Ik had amper mijn fiets buiten gezet of het begon te miezeren. En dat zou het blijven doen tot bij aankomst aan de start. Eenzaam fietste deze halve gek via de Parijseweg in Hoevenen, een stukje Elzenbos en de Neus in Stabroek voorbij het Ravenhof om ter hoogte van de kerkhoven uit te komen op de Putseweg in Nederlands Putte. De miezer weerkaatste in het licht van m’n lamp. In de duisternis trof ik enkel twee mensen die hun viervoeter uitlieten, verder baadde alles nog in ultieme rust.

In tegenstelling tot anders zag ik geen wagens, beladen met bikes, Nederland binnen rijden. En pas ter hoogte van Restaurant Jagersrust, aan de afslag richting Huijbergen, staken twee kompanen me op het fietspad voorbij en die voor vandaag dezelfde keuze hadden gemaakt. Mijn tellertje klokte 20 km af bij aankomst aan de startplaats in Huijbergen en het was tien voor negen. Aan de start was er toch wat beweging. Jammer, Rubber-12 was al binnen, dus kon ik niet vroeger vertrekken om de jacht te openen! Dat droog Postels brood was de boosdoener! Mijn 4 eurokes afgegeven en om klokslag 9 uur van start gegaan voor de omloop van 45 km.

Na een paar straten om de woonwijk uit te geraken doken we al snel een bos in waar de paadjes er behoorlijk vettig bij lagen. Zo veel regen in een maand kan zelfs deze zanderige streek niet blijven slikken! Het duurde niet lang of we kregen al direct waar voor ons geld en voor de moeite om naar hier te komen onder de vorm van een uit de kluiten gewassen zanderige bult, inclusief te bedwingen wortels! Een kranige dame in een knalgeel fluojasje had het niet zo begrepen op de modderige stroken op de smalle tracks. We verlieten weer de bossen om geconfronteerd te worden met een doornatte en aanzuigende veldweg tussen de weiden. Sliertjes bikers draaiden in de verte linksaf en je zag ze tegen de grijze lucht in de motregen naarstig trappen om de zompige bodem te bedwingen. Eens we weer even voor kort asfalt onder de wielen kregen, bemerkte ik aan de straatnaambordjes dat we op Belgische bodem reden in Kalmthout.

Na 7 km doken we al snel weer de bossen in over een breed pad dat verzoop in de grote plassen. Speurend naar een doorgang hoorde ik den Rubber mijn naam roepen. Ik koos voor de verkeerde kant en bleef steken! Op datzelfde ogenblik arriveerde daar de voltallige delegatie bikende streekgenoten waarbij Rubber zich had aangesloten. De immer joviale MTBiker from Berendrecht, Enigma en Wardje, de mij meest bekenden, met hun hele vriendenkring op sleeptouw. Jammer genoeg had ik maar weinig voorsprong kunnen opbouwen. Het treintje verdween al snel in de doorweekte druilerige bossen waar de bomen tranen schenen te huilen voor alle leed van het afgelopen jaar. De eindeloze bossen en stukjes heide op open plekken werden ons deel. Droge stroken wisselden plaats met doornatte stukken. Er staken me nogal wat mannen voorbij die de toer reden met een cyclocrossfiets. MTBiker from Berendrecht stond met twee makkers aan de kant en het drietal stak me een tijdje later weer voorbij, net op het moment dat ik even halt hield om te rusten en water te lurken. Wardje riep me toe dat het niet de bedoeling was dat ik vandaag de toerist kwam uithangen! Na 13 km en omstreeks 10.00 u, kon ik aan een bordje zien dat we het gebied van de Groote Meer bereikt hadden, een domein dat zich ten oosten van de Putseweg uitstrekt. We reden er onder anderen over een smalle track die zich over een lage heuvelrug, een soort natuurlijke dijk, door de bossen slingert. Ik voelde de hete adem van jongere snellere snaken in mijn nek! In de verte hoorde ik knallende geluiden. Ofwel waren dat vroege nieuwjaarsvierders, ofwel hield men schietoefeningen in het militair domein, maar dat leek me op deze dag onwaarschijnlijk! Aan de plaatjes voor wandelwegen te zien vermoedde ik in de bossen te rijden in de omgeving van de Staartse Duinen.

Na 19 km konden we ons uitleven op een wel zeer mooie heuvelachtige track, zalig om te berijden. Hier was een splitsing tussen de route van 25 en van 45 km. Een kilometer verder arriveerden we op het ronde punt net voor het centrum van Huijbergen, doken de Westerstraat in om even verder naar rechts een paadje op te gaan dat ons naast de omheining van het militair domein van Woensdrecht voerde. Dit domein zouden we verder tijdens de toer ook nog van dichtbij voorbij rijden, onder anderen ter hoogte van de militaire vliegschool en op de plek waar de lichten die de landingsbanen markeren tot buiten de omheining staan, midden op de heide. Omstreeks 22 km reden we een kort stukje door enkele straten met weinig bebouwing om even verder, exact in het midden van de tocht dus, de pauzeplaats te bereiken. Bananen en wafels, hete bouillon en sportdrank, stonden er op het menu op de binnenplaats van een boerenhof. MTBiker from Berendrecht zat er op de grond aan z’n fiets te sleutelen. Hij had te veel kracht gezet en de achterderailleur van z’n bike naar de verdoemenis geholpen. “Ik ga er een singlespeed van maken en dan naar de start bollen”, wist hij me vertellen, terwijl hij op weg was naar de tuinslang die een bezorgde ziel er klaargelegd had om Huijbergse bodem van je fiets te kunnen spuiten. Op deze plek heb ik enkele jaren geleden voor het eerst in levenden lijve kennis gemaakt met Rubber-12 die me er tussen uit wist te halen op basis van m’n beschrijving op het forum. Want ik droeg nog niet het pak met de opvallende papegaai, omdat ik toen nog geen lid was van dat team.

Ik was vergeten te kijken naar de naam van de straat waarin de bevoorrading stond, maar besloot toch maar niet van op m’n stappen terug te keren. Crapton heeft me op het Nederlandse forum het antwoord gegeven zonder dat ik de vraag diende te stellen! Hij heeft het namelijk over de Vossenholstraat. Interessant om weten, temeer omdat er direct na de stop een ware speeltuin open ging onder de vorm van leuke tracks die zich over heuveltjes door de bossen slingeren en waarvoor menig mountainbiker naar Huijbergen afzakt. Dat zou de Tiestenberg zijn. Een aantal mannen dat er met een tractor stond, verkneukelde zich bij het zien van de met slijk besmeurde bikers die naar boven kropen. De tracks begeleidden ons in de richting van de militaire vlieghaven van Woensdrecht waar we het paadje naast de afsluiting op werden gestuurd en daarna weer de bossen in doken. Na 29 km volgde de tweede splitsing tussen de routes van 25 km en 45 km.

Vanaf hier heb ik dan een tijdje de automatische piloot op gezet, want het terrein lag er zwaar bij door het vele slijk op de boswegen. Ook het gehavende stukje track naast de draad van de basis Woensdrecht lag er moeilijk bij door de vele putten waarin water en slijk stonden. En zeggen dat ik hier een dikke maand geleden nog gepasseerd ben toen alles er uitstekend berijdbaar bij lag tijdens de toeren vanuit Halsteren, Wouw en Wouwse Plantage. Wat een verschil nu! Net op dit smalle moeilijke stukje kwam ik een tegenligger tegen die daar ook reed te dabben! Op de heide naast de vlieghaven kwam weer een splitsing en later zou de grote toer hier weer arriveren om verder samen te lopen met de kleine richting aankomst. Een vader en zijn zoontje die ik daarstraks was voorbijgestoken kozen voor de kleine toer toen ik aan de splitsing even halt hield! Dat ventje had dus ondanks de modder goed gereden! Op 35 km ging het een grote baan over, met dank aan de doorweekte seingevers, en troffen we een breed slijkpad over een aantal heuveltjes. Hier had ik onlangs nog al gereden tijdens de eerder genoemde toertochten. De omgeving werd woester, de bomen rondom stonden op met dennennaalden bedekte heuveltjes. Het deed me denken aan de omgeving van Wouwse Plantage, maar ik kon moeilijk geloven dat de toer daar zou komen. Even later werd mijn vermoeden toch bevestigd door een bordje dat midden in het bos stond! We reden effectief doorheen de ongerepte bossen van deze voormalige plantage voor houtproductie.

Nog tien kilometers scheidden mij van de aankomst! Maar het zouden er nog zeer zware worden! Soms sakkerend diende ik zware modderstroken te bedwingen. Het was intussen ook heviger beginnen regenen. Ik deed intussen al geen moeite meer om plassen te ontwijken. Er gewoon doorheen vroeg minder moeite! De mogelijkheid verrast te worden door onverwachte diepte kon me worst wezen. Ik schat dat ik over de laatste 8 km wel een uur gereden heb! We werden er zelfs over een track op een soort heuvelrug gestuurd die de indruk gaf speciaal voor deze rit te zijn aangelegd! Het was zwaar trappen over de losgewoelde bosgrond op deze bizarre plek in deze ongerepte natuur. We werden nogmaals door seingevers een baan over geholpen, ik vermoed de Abdijlaan die naar Huijbergen voert. Over een door water verzopen weide werden we weer in de richting van de landingsbanen van de vlieghaven Woensdrecht gestuurd. Mijn pijp was uit, ik raakte nog nauwelijks vooruit! Mijn tellertje naderde de 65 km, inclusief de 20 km van de heenrit. We kwamen ook weer in de bewoonde wereld, waardoor ik terug gerustgesteld werd van spoedig de eindbestemming te bereiken! Niets was minder waar! We werden opnieuw de bossen in gestuurd over een track die ons alle hoeken en kanten, en vooral hoogten en laagten, van het plaatselijke bos liet zien! Met mijn laatste krachtinspanningen probeerde ik alles te geven om overal boven te geraken. Boven op één van de pukkels kwam ik een biker tegen die compleet uitgeteld was! Ik zei hem dat ik begon te denken dat men ons hier wilde houden tot na Nieuwjaar! Er leek immers geen einde te komen aan het smalle paadje op en af! Een laatste deelnemer stak me voorbij. De track eindigde naast het voetbalveld van Huijbergen en twee straten verder werd ik hijgend uit mijn lijden verlost! De knallen bleken inderdaad afkomstig van nieuwjaarsvierders die in de weer waren op een grasperk. Misschien een Nederlandse gewoonte om zo oudejaar in te luiden?

Ik had er verdomd lang over gedaan, een uur meer dan ingeschat! Maar alle bekenden zaten nog binnen bij elkaar aan een grote tafel. Zij hadden het ook zwaar te verduren gekregen! Enigma had op een bepaald moment alles zwart gezien voor de ogen en moeten braken! En had zich nadien gewoon even op de grond gelegd! Zijn maat (Jan?) die later passeerde was er gaan naast liggen! Enigma verweet zich niet naar MTBiker from Berendrecht geluisterd te hebben om ook goedkope Chinese derailleurwieltjes te steken! Want dan was zijn rit misschien ook eerder afgelopen geweest en had hij ook kunnen rusten! MTBiker toonde beteuterd de kromgetrokken derailleurkooi die zijn rit tot de helft van de voorzien afstand had ingekort! De ene kwinkslag bracht de andere mee en ik genoot van de ambiance onder de acht mannen rond de tafel. Sommigen smeedden al plannen voor de Houffamarathon en de 24 uren van Westerlo van het komende jaar! Een broodje curryworst doorgespoeld met een drankje. Om 14.00 u is iedereen dan opgestapt. Want oudejaarsavond wenkte! Het afscheid was hartelijk en ik hoop deze mensen nog vaak tegen te komen tijdens m’n ritten volgend jaar. Volgden nog 20 minder vermoeiende kilometers huiswaarts over de luxueuze Nederlandse fietspaden en de rustige autoloze baantjes vanaf het Ravenhof. Thuis na 87 km. Snel m’n fiets nog proper gemaakt, onder de douche gekropen en mijn met slijk besmeurde spullen aan de wasmachine toevertrouwd, uitkijkend naar een gezellige oudejaarsavond. Bij deze m’n beste wensen aan alle bekende en onbekende bikers in België en Nederland die ik tijdens m’n omzwervingen op mijn pad ontmoet of die m’n verhaaltjes hier komen lezen! Van harte.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be en op mountainbike.nl en op Stander.info!